Within Temptation - Onze nieuwe plaat gaat vooral over de schreeuw om vrijheid, voor de man als voor de vrouw, om zichzelf te kunnen zijn in deze wereld

Within Temptation is een Nederlandse symfonische-metalband en één van de succesvolste bands in het genre. Within Temptation is in 1996 opgericht door Sharon den Adel en gitarist Robert Westerholt. Ondertussen heeft de band zowel binnen het metal als niet-metal gerelateerde wereldje zijn stempel weten te drukken, en zijn ze uitgegroeid tot een begrip. In oktober kwam hun ondertussen 8^ste album ‘Bleed Out ‘ op de markt, een zware plaat met vaak heftige onderwerpen.
Hierover hadden we een fijn gesprek met Sharon Den Adel.
De passage van Within Temptation op de Lokerse Feesten, lees hier ..., kwam ook aan bod, net als de verdere plannen, ambities en doelstellingen van de band.

Om het ijs te breken ? Hoe gaat het met u?
Ik heb al veel interviews gedaan ondertussen en het gaat nog steeds goed met mij (lacht); maar het is dan ook mooi om te kunnen praten over onderwerpen die me nauw aan het hart gaan, zoals waar deze plaat echt over gaat. Ik vergelijk het met een schilderij, als je dat in een galerij ziet hangen lijkt het vrij abstract want je begrijpt nooit het hele verhaal achter dat schilderij. Met muziek is dat een beetje hetzelfde,  maar er zijn heus wel mensen die eruit halen wat we essentieel ermee bedoeld hebben. Het is fijn om een platform te hebben, o.a. door interviews, om meer toelichting te geven bij waar deze plaat echt over gaat. Dus, ja ik ben heel blij met hoe alles verloopt.

Ik vraag dit omdat ik dacht dat je wat problemen hebt gehad met je stem (sorry als ik het verkeerd voor heb)
Na corona wel, maar bijna iedereen die corona heeft gehad klaagde over die stem problemen die plots opdoken. Twee weken later kon ik gewoon weer zingen, dus nee op het moment zijn er geen problemen.

Dit interview gaat natuurlijk over de nieuwe plaat. In oktober kwam ‘Bleed Out’ uit, waarvoor je inspiratie putte uit de keiharde dagelijkse realiteit.  Het is ook een heel persoonlijke plaat geworden heb ik de indruk. Dat is bij elke Within Temptation plaat wel zo, maar het komt toch wat harder binnen bij deze lijkt het wel; kun je vertellen waarom het harder binnen komt?
Ik heb het niet anders aangepakt dan anders eigenlijk. Uiteraard zitten er wat meer hartstochtelijke onderwerpen op deze plaat. Omdat het gaat over zaken die nu gebeuren in de wereld en die helemaal niet OK zijn. En we kunnen alleen hopen dat het ook overkomt bij de luisteraar.

Het is, zoals ik al aangaf, eigenlijk iets dat Within Temptation altijd zo bijzonder heeft gemaakt. Een soort theatrale wereld creëren waar je als luisteraar mee in stapt. Ik vind dat gevoel nu alleen veel extremer eigenlijk. Wat is volgens jou het verschil tussen vorige platen en deze ‘Bleed Out’ ?
Dit album is wat heavier en puur muzikaal ook zwaarder. Het is een intense plaat, net zoals onze vorige platen, maar het groot verschil zit hem  eerder in het muzikale gedeelde. Maar ook de technologie is anders dan vroeger, waardoor je meer ruimte hebt om melodielijnen anders te doen klinken bijvoorbeeld.

Over de songs wou ik het ook hebben, die paar die ik al gehoord heb klinken vrij gevarieerd. ‘Ritual’ klinkt toch iets anders, iets ‘toegankelijker’ ... Is het een bewuste keuze om zo gevarieerd te werk te gaan?
‘Ritual’ is het enige liedje dat wat lichtvoetiger klinkt eigenlijk. De vorig plaat klonk gewoon zwaarder en emotioneel beladen. Deze plaat is wat zwaarder dan ze van ons gewoon zijn, daarom is het goed om een toegankelijke songs te brengen, om even op adem te kunnen komen.

Ben je niet een beetje bang om door deze toch wat heftigere en zwaardere aanpak een deel van je publiek, dat bestaat uit zowel pop/rock als metal fans, kwijt te raken?
In de eerste plaats, ik zou niet iets kunnen maken waar ik zelf niet achter sta. Onze persoonlijke smaak verandert echter ook door de jaren heen. En we kunnen alleen maar hopen dat ons publiek ons daarin volgt. We krijgen tot op heden, ook van de niet metal fans positieve reacties op deze plaat, vooral omdat er toch nog veel melodie in zit.  Het combineren van zware gitaren met een melodieuze vocale inkleding, maakt het allemaal dromeriger. En dat spreekt dus ook de niet metal fan aan heb ik de indruk.

Over die vocale inbreng wou ik het ook hebben. Uiteraard zijn alle Within Temptation platen een weergave van persoonlijke emoties, maar op deze plaat ligt de lat toch nog hoger heb ik de indruk. Of zie ik dat verkeerd?
De thematiek van deze plaat zorgt ervoor dat alles intenser voelt.. Live zelfs nog meer dan op plaat denk ik.

Ik vond en vind jullie muziek zeer filmisch, zijn er nooit plannen geweest om daar iets mee te doen in richting van films (of is me iets ontgaan en hebben jullie dat al gedaan); Zo ja, zijn er nog plannen om dit nog te doen?
We hebben het ooit wel gedaan rond de verfilming van het verhaal rond Joran Van der Sloot (een Nederlandse crimineel die veroordeeld is wegens de moord op de Peruaanse studente Stephany Flores). Het is zeker leuk om te doen maar je moet er dus wel voor gevraagd worden. Onze muziek leent zich er wel toe, net zoals zoveel andere muziek eigenlijk.

Ik zag jullie live in mijn geboortestad Lokeren, en ik vond er een adembenemede combinatie van visuele effecten en jouw prachtige stem, met vuurkracht in de instrumentatie. Duidelijk was dat jullie muziek pas echt tot zijn recht kwam op het podium. Is Within Temptation vooral een live band of is dat wat ver gezocht?
Het geeft een extra dimensie aan onze muziek als je de songs live beleeft, dat wel. Je voelt de energie, ziet de energie en voelt ook de emoties vanuit je publiek. We hebben ook een zeer visueel plaatje neergezet, dat dus wel degelijk beter tot zijn recht komt. En  al hebben we dat ook op plaat proberen naar voor te brengen, wat ons goed is gelukt, je kunt die emoties en gevoelens en interactie met je publiek gewoonweg nooit 100% op plaat vatten.

Ik volg Within Temptation en het Female Voice metal gebeuren al vanaf het prille begin. Er is een periode geweest dat het genre echt boomde, ik krijg de indruk dat het vet een beetje van de soep is. Op uitzondering van enkele bands na als jullie, Epica of Nightwish om maar enkele te noemen, of zie ik dat verkeerd?
Onze bekendheid is sindsdien groter geworden maar ik kan niet spreken voor andere bands. Het wordt nogal gauw dat genre genoemd, maar het gaat allemaal veel verder dan ‘Female Voice’. Het werd of wordt  trouwens enkel zo genoemd omdat er een vrouw zingt, en dan kijk je dus niet naar de verschillen maar enkel omdat er een vrouw zingt. Ik vind dat dus geen genre op zich. Wat wel positief is, is dat steeds meer vrouwen zijn gaan zingen binnen metal bands.

Ik ga al sinds 1983 naar optredens, en ondanks dat er toch wel best meer vrouwelijke zangeressen opduiken, is het metal en rock wereldje nog steeds een mannen bastion, ondervind je dat ook? En komt dit misschien doordat meisjes niet echt een vrouwelijk voorbeeld hebben (of zeer weinig) en jongens wel, of is dat ver gezocht?
Misschien vroeger wel, maar in de huidige muziekwereld zijn er voldoende vrouwelijke voorbeelden. Kijk maar naar, los van onszelf,  o.a. Nightwish of Ginger en andere bands met een vrouwelijke frontvrouw die het zeer goed doen. Ikzelf had sterke vrouwen als voorbeeld zoals Janis Joplin of Sheela E. Of Candy Dulfer die zowel voor Nederland als België toch een groot voorbeeld is geweest. Ze bewezen dat je niet enkel een zangeres moet zijn, maar ook een muzikant mag zijn. Er zijn dus wel voldoende vrouwelijke voorbeelden, maar ze moeten wel dat platform krijgen dat ze verdienen.  En daar knelt het schoentje soms. Ik heb het geluk gehad dat ik daar op een natuurlijke wijze ben in gerold, dus ik heb persoonlijk dat probleem nooit ervaren.

De vrouw in onze Westerse wereld kan gelukkig nog gewoon zichzelf zijn, terwijl in bepaalde landen als Iran en Afghanistan de vrouw als minderwaardig wordt behandeld. Onbegrijpelijke situaties waar ik woedend van word. Dat onderwerp keert dus ook terug op deze plaat? En is dat een onderwerp dat je bewust wilde weergeven?
Het is zo dat wij, in de Democratische Wereld, op dat vlak een andere ontwikkeling hebben doorgemaakt dan in sommige landen zoals Iran. Wat bewonderenswaardig is, is dat er toch individuen zijn die zich  afzetten tegen wat daar gebeurt, vaak op risico van eigen leven. Daar gaat het nummer “Bleed Out” over. Dat die vrouwen zich hier tegen verzetten, en aangeven dat ze deze manier van leven niet meer aankunnen. Door daar tegen te demonstreren, kunnen we enkel hopen dat de volgende generatie vrouwen het beter zal hebben. En daar spreken we op deze plaat inderdaad over. Maar ook over religie. En dat je als individu gewoon het leven zou moeten kunnen leiden dat je wil leiden, hetgeen in een land als Rusland bijvoorbeeld niet zo evident is. Dat wilden we bewust aankaarten. We hebben het ook over abortus, niet zozeer voor of tegen, maar dat je de keuze vrijheid moet hebben.
Zoals de vrijheid dat je land niet door een buurland zomaar wordt overgenomen, zoals nu in Oekraïne gebeurt met Rusland. Het is even absurd als dat Nederland Antwerpen er zou bijnemen en de rest mag je houden. Kortom: onze nieuwe plaat gaat vooral over de schreeuw om vrijheid, voor zowel vrouw als man, om zichzelf te kunnen zijn.

Prachtig dat jullie dit onderwerp in de kijker zetten, het kan niet voldoende gebeuren, want er gaat nog veel verkeerd in deze wereld wat vrijheid betreft.
Jullie staan op 5 oktober 2024 in Lotto Arena, Antwerpen. Wat zijn de verdere plannen voor de  toekomst?
We gaan ons, zowel wat het visuele als muzikale aspect betreft, nu vooral voorbereiden op de komende tour, die begint in oktober 2024. We toerden vorig jaar met Evanescence als co-headliner en gaan het nu even rustiger aandoen. We hebben veel festivals gedaan, of dingen die we moesten inhalen na de corona periode. We gaan wel nog naar Zuid-Amerika. We krijgen veel aanbiedingen, maar proberen nu vooral ons te focussen op de voorbereiding van de tour in 2024 en daar zo weinig mogelijk bij te nemen ondertussen.

Als je terugblikt op al die jaren Within Temptation, wat waren de hoogte- en /of dieptepunten? Zijn er zaken die je eventueel anders zou aanpakken?
Langs de ene kant zijn er uiteraard wel dingen die ik nu anders zou aanpakken, langs de andere kant hebben die ons gebracht waar we nu zijn. We hebben  geleerd uit ‘foute beslissingen’. Wat voor mij persoonlijk wel altijd een uitdaging is geweest, is de balans tussen privé en werk. Ik heb het gevoel dat ik door steeds met de band bezig te zijn geweest, te weinig tijd heb gemaakt voor mijn privé leven. Zoals met vrienden contact hebben of zo, dat zou ik nu wel anders aanpakken. Maar dan hadden we waarschijnlijk niet gestaan waar we nu zijn, het is een beetje dubbel.

Zijn er na al die jaren aan de top, nog ambities of doelstellingen die je zou willen bereiken?
Het voornaamste wat ik wil blijven doen, is mooie nummers schrijven. Ik vind dat heel magisch. Muziek maken is en blijft na al die jaren het allermooiste wat er bestaat. Dat ik nog steeds geïnspireerd ben en blijf na al die jaren is prachtig. Dus het schrijven van muziek, het allermooist dat er is, mag gewoon blijven doorgaan. Dat is mijn voornaamste doel.

Dank voor dit fijne gesprek, eerlijkheidshalve konden we nog uren doorpraten over deze onderwerpen en de band; hopelijk tot binnenkort en veel succes met deze plaat en de komende tour!

Hunter - Een voordeel van de 21 ste eeuw is kunnen de comfortzone verlaten zonder gezichtsverlies te lijden, en dat is wat we nu ook doen met Hunter

Hunter is een collectief van vrienden/muzikanten die het hart op de juiste (heavy metal- en rock) plaats hebben, samen muziek spelen alsof ze terug kind geworden zijn. Zonder zichzelf belachelijk te maken, toont deze band aan dat ouder-worden niet moet resulteren in bij de pakken gaan zitten of ergens in een hoekje voor de tv zitten mijmeren over de tijd van toen. Met hun debuut ‘Hunter’ gooiden ze hoge ogen, en ook live wisten ze ondertussen voldoende hun stempel te drukken.
Eerder dit jaar kwam hun nieuwste plaat op de markt ‘Rebel Angels Rise’, een schijf die een volwassenere sound laat horen, alsook een band die de mogelijkheden aftast.
Lees onze cd-recensie hier en verslag van de release show  in Asgaard nog even op na. Bovendien stonden ze deze zomer o.a. op Alcatraz Metal Fest en zijn ze nu klaar voor een grote stap voorwaarts …
Over de release, Alcatraz en de toekomst hadden we een fijn gesprek met de band tijdens een van hun repetities op een zondagmiddag.

Ons laatste interview was in 2021, in die korte tijd is er heel wat veranderd; vertel eens, hoe is het jullie vergaan met die ‘corona tijden’?
David: Het belangrijkste is dat we eindelijk de tijd hebben gevonden om onze CD verder af te werken. Oorspronkelijk was het plan om een jaar of zo na onze eerste CD al een nieuwe te lanceren, omdat het als band belangrijk is om de aandacht scherp te houden.  De beste manier om dat te doen is uiteraard veel optreden, maar ook nieuwe nummers maken. Maar toen gooide corona roet in het eten. Niet kunnen repeteren was voor ons toch ook een streep door de rekening. We schrijven namelijk nummers allemaal samen, dat is gewoon hoe we te werk gaan, repeteren hoort daar ook bij. Uiteindelijk is die CD er dit jaar wel gekomen. We vinden zelf dat we vooruit zijn gegaan in songwriting, hij is meer gebalanceerd. Sinds het laatste interview zijn we dus zeker gegroeid als band.

Heeft die coronatijd niet gezorgd voor een kentering? Ik bedoel, sommige bands gaven het op, organisatoren gaven het ook op, er is iets aan het veranderen binnen de scene en er vallen duidelijk slachtoffers. Maar jullie blijven doorgaan… Wat zorgt ervoor dat jullie niet die handdoek in de ring gooien?
David: Ik moet niet spreken voor anderen, maar naar een repetitie gaan en met deze jongens samen muziek maken, ik heb dat echt nodig. Het werkt therapeutisch zelfs. Het is een soort uitlaatklep. Ik kan niet gaan vissen of zo, mijn uitlaatklep is zingen. Na twintig tot dertig jaar dat ik in bands zing, is Hunter dan ook de ideale groep omdat we aan elkander gewaagd zijn, we willen allemaal hetzelfde, we kijken dezelfde richting uit. En dat zorgt er ook voor dat Hunter is blijven bestaan; door één of twee tegenslagen de handdoek in de ring gooien, doen we dus niet.
Er zijn natuurlijk bands die net op dat moment gingen doorbreken, en dan stopt het. Het hangt af van wat je ambities zijn natuurlijk …
David: Daar pik ik even op in, de realiteit van de muziekindustrie is ferm veranderd. Het zou leuk zijn om door te breken, daar niet van. Maar om door te breken moet je iets anders doen dan wat wij nu doen. Dan moet je  bijvoorbeeld toegevingen doen naar labels toe. Een keer in de week repeteren en alleen in België optreden is ook niet voldoende. We zijn ook, op een paar uitzonderingen na, niet meer van de jongste en hebben een privé leven naast muziek spelen. Als je jong bent, lukt dat wellicht beter om alles te laten vallen en ervoor te gaan. Maar er zijn voorbeelden van bands die dat hebben gedaan, in het buitenland overal gaan optreden om naam te maken en dan in ons land terugkomen en vaststellen dat er eigenlijk, buiten die ervaring, niets is veranderd. Het gaat om keuzes maken.

Klopt. Iets anders… In 2019 stond Hunter in de finale van de Belgische Wacken Battle, maar daar moesten ze de duimen leggen voor Primal Creation. Met Hunter kunnen spelen had toen een vliegende start kunnen zijn voor deze band; een gemiste kans om nieuwe deuren te openen of hoe zien jullie dat?
David: Op die avond kon Joost er niet bij zijn, dus was onze band niet compleet en daardoor hadden we al een vermoeden dat we dit niet zouden winnen. Het is leuk om aan zo een wedstrijd mee te doen, natuurlijk wil je dat winnen en is het leuk om op Wacken te spelen. Maar je moet hierin ook realistisch kunnen zijn. Op zulke wedstrijden zijn ze meestal toch op zoek naar een wat modernere band, wij brengen eerder traditionele heavy metal … maar mee doen is ook leuk om daardoor een nieuw publiek aan te spreken. Of het een doorstart had kunnen zijn? Weten we niet. Dit jaar stonden we op Alcatraz, en dat is iets waar je toch mee kunt uitpakken als band. We zijn recent een samenwerking aangegaan met een nieuwe boeker. Inzetten op optredens en regelmatig live spelen is voor ons belangrijker dan zo een wedstrijd winnen. De kans dat je op zo een evenement gelanceerd wordt is trouwens heel klein. Wat we wel merken is dat je stempel drukken via sociale media belangrijker is geworden. Als je regelmatig naar buiten kan komen met kleine verhaaltjes zoals we spelen op Alcatraz, we brengen een nieuwe single uit, verscherpt dat de aandacht. Het is belangrijk om te laten zien dat je met je project bezig bent, eerder door kleine dingen dan dat je éénmalig kan uitpakken met het winnen van zo een wedstrijd.

Het is inderdaad belangrijk dat je laat zien dat je nog leeft, daardoor is een nieuwe plaat uitbrengen ook zo belangrijk, dat lieten jullie in een vorig interview me ook weten dacht ik ‘we zouden een plaat moeten uitbrengen’ , dat was tijdens ons eerste gesprek denk ik…
David: Het uitbrengen van een nieuwe plaat is altijd een soort mijlpaal, en het is heel belangrijk om dat te blijven doen , jezelf vernieuwen, sowieso…

Heeft die nieuwe plaat al gezorgd voor nieuwe deuren openen? Spelen op Alcatraz vermoedelijk, maar in welke zin nog meer? Lonkt het buitenland?
David: Het nieuwe album heeft al voor heel wat reactie gezorgd, en leidde al tot een aantal boekingen. Er liggen al shows vast voor 2024 en zelfs 2025, waarvan we er binnenkort enkele bekend zullen maken. We bekijken inderdaad ook wat mogelijk is in het buitenland. In eerste instantie kijken we naar buurlanden als Duitsland, Nederland of Frankrijk, maar als de opportuniteit zich voordoet kan het gerust ook elders zijn. Europa is immers niet zo gek groot, laat staan ons eigen landje.

Speelt het feit dat jullie een Belgische band zijn niet in jullie nadeel?  Dat is een vraag die ik me stel, maar als ik jullie als muzikant bezig zie, is dit gewoon van internationaal top niveau …
David: We hebben ons qua optredens al die jaren eigenlijk te veel gefocust op eigen land, dat is dus deels onze eigen schuld. Dankzij online kanalen zoals Spotify en YouTube bereiken we wel een internationaal publiek. Zo merken we bijvoorbeeld dat we veel luisteraars hebben in landen als Spanje, Duitsland en de Verenigde Staten. Dat publiek is er dus wel degelijk ook in het buitenland.

Ik pik even in op ‘Spotify’, waarom toch nog een hard disc plaat uitbrengen? Gooi gewoon alles op Spotify, nee? Waarom in deze tijden dat toch nog doen?
David: Omdat de fans, zeker de metal fans, nog steeds graag iets in hun handen hebben. Ze komen naar optredens en kopen bewust een cd of T-shirt, omdat ze weten dat we daar als band meer aan verdienen dan aan streams op Spotify en dergelijke. Ze kopen bewust om een band te steunen, dat is nog steeds typisch in onze scene. De gemiddelde leeftijd is rond de dertig tot zestig, die kopen ook nog platen.

We zijn ondertussen bij de nieuwe plaat aanbeland. Persoonlijk vind ik het een gevarieerd schijfje; het maakt jullie bijzonder, niet direct in een hokje te duwen ondanks de link naar pure heavy metal … Een bewuste aanpak en waarom?

David: We hebben het daarnet al aangehaald, we zijn meer volwassen geworden wat songwriting betreft. Er zijn meer ideeën naar boven gekomen zoals een Thrash riff hier en daar of een streepje Doom. Daardoor hebben we een heel gevarieerde CD gemaakt, maar het is nog steeds Hunter, dat is wel belangrijk. Dat is trouwens leuk aan deze 21^ste eeuw, als in het verleden, ik spreek van jaren ’90, een band durfde zijn comfortzone te verlaten, dan kwamen ze daar niet mee weg. Vroeger hielden de bands hun dan ook bewust aan bepaalde regels, en nu hoeft dat niet meer. Dat speelt in ons voordeel, daardoor kunnen we ook onze comfortzone verlaten, maar er ook over waken dat we Hunter blijven. Ik merk die verandering ook als ik zelf naar optredens ga, dat er groepen zijn waarvan ik denk ‘is dat nog metal’, maar de jongere generatie denkt zo niet meer. Die staan voor meer open.

Kan dit de plaat zijn naar de grote doorbraak? Of hoe moet ik dat zien?
Thomas: Of dat al dan niet de plaat van de grote doorbraak is, daar zijn we niet mee bezig. We hopen vooral dat de plaat een goed visitekaartje is dat deuren opent naar concertorganisatoren en festivals. Onze muziek live kunnen spelen voor fans, is immers waar het ons voor een groot deel om draait.

Is recensies of reviews in deze tijden nog belangrijk eigenlijk?
David: Voor een band wel, of toch naar mijn mening. Vooral de gemiddelde scores waar staat ‘goed, maar…’ daar kan je als band soms iets uit leren. Niet dat een review onze manier van spelen zal veranderen, maar als het gaat over objectieve dingen binnen onze muziek, kunnen we daar dus wel iets mee. Dus ja voor ons als band is dat wel belangrijk.

Hoe waren de reacties tot nu toe?
David: Het album scoort in recensies gemiddeld rond de 8/10. Dat is zeer goed, al is het cijfer dat ze er op plakken voor ons niet direct het belangrijkste. Besprekingen van onze optredens rond de nieuwe CD zijn ook positief. Daar blijkt zelfs dat mensen ons voornamelijk een live band vinden. We zijn zeer tevreden over de reacties.

‘een live band zijn’ …“Hunter bewees in de Asgaard dat ze niet enkel een album van internationale allure uit hebben, hun concerten voldoen aan dezelfde hoge standaard.” schreven we.
Is Hunter zo een band die op het podium nog beter tot zijn recht komt? Of is dat wat kort door de bocht?
Thomas: Dat is wel zo. We zijn zeer tevreden over de cd, maar als ik opnames hoor of zie op YouTube van live optredens valt het wel op dat het niveau nog hoger ligt. De live sfeer en de respons van het publiek geeft ons als band allicht net dat beetje extra. Het is blijkbaar lastig om datzelfde live effect ook op cd te krijgen… maar dat is niet per se iets negatiefs. Ik heb liever dat iemand Hunter live nog overtuigender vindt dan op de studio-opnames, dan omgekeerd.
David: De stressfactor speelt ook een rol. Als we live optreden hebben we weinig stress, eens het optreden is begonnen valt die van ons af. Maar voor het maken van een cd wel, want dan moet het perfect zijn. Een nummer dat je live eens verkeerd speelt valt niet op. Als je dat op cd doet wel, en dat kan in je nadeel uitdraaien. Die stress factor die dus wegvalt op een live optreden, zorgt er dus mede voor dat we live nog beter tot ons recht komen.

Betreft ambities … We hadden het in vorige interviews al over. Twee jaar geleden zei je… ‘’ het doel? Het zo ver brengen als mogelijk is, en er even veel plezier in blijven hebben zoals we tot nu toe al hebben gehad.’’
Is die ambitie nog steeds hetzelfde, of gaan jullie het groter eens proberen, een Sportpaleis en grote festivals?
David: Om als metalband in een Sportpaleis te staan, zouden we op een heel andere manier muziek moeten schrijven. We blijven daarin realistisch. Op Alcatraz spelen deze zomer was voor ons een mooie mijlpaal, en dat dankzij onze nieuwe cd. Er was een band weg gevallen, we hadden net een single uit, en de organisatie had dat vernomen en contacteerde ons. Het optreden zelfs is zeer goed meegevallen. Ondanks het vroege uur, stond de tent wel vol. Als je het hebt over ambitie? Mensen bereiken, door zulke optredens te kunnen en mogen doen, is zeker een doel.

Ik pik nog even in op Alcatraz, ik merk toch een verschil.. voor een Belgische band is het toch nog steeds moeilijker om op bijvoorbeeld Graspop te staan, daar waar een groot Duits festival als Wacken kiest voor eigen kweek en zelfs een Duitse band doet afsluiten … Stoort jullie dat niet een beetje? Graag jullie mening
David: Uiteraard zou het heel leuk zijn om op Graspop te spelen. Ik ga zelf als sinds 1997 jaarlijks naar Graspop. Alcatraz is ondertussen geëvolueerd naar de Graspop van vroeger, terwijl Graspop de Rock Werchter van de metal is geworden. Graspop boekt ook, in tegenstelling tot Alcatraz, niet per se bands met het idee die te lanceren of introduceren. Op Alcatraz kun je nog echt iets ontdekken, op Graspop toch minder.

Wat Graspop betreft, ik wou het eens hebben over Helmut Lotti die op Graspop stond en ondertussen bijna alle zaaltjes uitverkoopt zonder problemen, terwijl jonge bands als jullie moeilijker aan de bak komen …

David: Helmut Lotti is een tof persoon, een zeer goede zanger, maar kan daar wel staan omdat het een grote naam is. Niet zozeer omdat hij metalzanger is. Laat ons eerlijk zijn , naast de persoonlijkheid en straffe zanger die hij zelf is, ‘Helmut Lotti’ is een merk. Moesten we onszelf, Hunter, verkopen als merk dan moeten we met een heel andere ingesteldheid tewerk gaan, en toegevingen doen aan labels en marketing, maar dan draait het meer rond mimiek dan om muziek en daar doen we niet aan mee.

Wat zijn de verdere plannen in de toekomst? Een wereldtournee  of toch met beide voetjes op de grond blijven?
Thomas: Op het moment ligt de focus op optredens vastleggen en ons nieuw album zoveel mogelijk live promoten. Daarnaast zijn we nu nieuwe nummers aan het schrijven.

Nieuwe nummers, dus er komt al spoedig een nieuwe plaat uit na deze? En ligt die in verlengde van wat jullie nu doen?
Thomas: We gaan er nog geen datum op kleven, maar we zijn er zeker mee bezig om nieuwe muziek uit te brengen. Hoe dat zal klinken? Dat is koffiedik kijken. Met deze ‘Rebel Angels Rise’ hebben we enigszins afgetast hoe ver we kunnen gaan in verschillende richtingen zonder onze ‘roots’ uit het oog te verliezen. Als je naar het album luistert, merk je bijvoorbeeld dat we in sommige nummers de melodieuze kant zijn opgegaan, terwijl andere nummers net veel sneller en agressiever klinken dan de nummers op ons debuut. Ondanks het feit dat we een gevarieerd album hebben uitgebracht, blijft het echt Hunter. Daar blijven we over waken. Of we met dit album onze muzikale grenzen daadwerkelijk al bereikt hebben? Dat zal de toekomst uitwijzen.

Pics homepag @ Gino Van Lancker

Bedankt voor dit fijne gesprek, hopelijk tot binnenkort op een van de vele optredens die zullen volgen

Josienne Clarke - Het is nooit een bewuste keuze om de muziek emotioneel aangrijpend te maken. Ik probeer het gewoon eerlijk te brengen en erop te vertrouwen dat de emoties die ik voelde bij het schrijven en spelen, goed overkomen

De Britse folk zangeres Josienne Clarke hoopt met haar nieuwe album “Onliness: Songs Of Solitude And Singularity” haar demonen definitief te hebben bestreden. Met haar prachtige solo-album ‘A Small Unknowable Thing’ uit 2021 - via haar eigen label Corduroy Punk Records - deed ze al een meer dan geslaagde muzikale poging. Eindelijk was ze bevrijd van ‘the narrowing music industry structure (her old label Rough Trade), her previous role as one-half of a duo (with Ben Walker) and the genre constraints’. Maar dit was haar inziens nog niet genoeg; ze wilde de songs uit haar verleden een hernieuwde, zelfstandige, juiste, verse, echte en eigen Josienne Clarke gezicht geven; ‘viewing them from the place she was now, in charge of every little detail, free to do what she truly wanted with them - it presents a career retrospective viewed through a new lens, comprised of reworked versions of fan favourites and hidden gems from a back catalogue that always glimmered, but are reclaimed in some way now!”.
In april kwam haar nieuwste schijf ‘Onliness’ uit,  we hadden hierover een fijn gesprek met Josienne en polsten uiteraard naar de verder plannen en ambities.

Josienne, je hebt al heel wat watertjes doorzwommen, wat waren tot nu toe de hoogte- en dieptepunten?
Mijn hoogtepunten zijn het schrijven voor een optreden in The National Theatre, op de Londense Southbank in een bewerking van 'Our Country's Good'. Geen baan die singer/songwriters dagelijks krijgen en inspirerend en uitdagend op een heel andere manier dan het maken van albums en het doen van normale optredens. Ook opende ik voor Robert Plant op het Stimmen Festival in Duitsland.

Was de pandemie een inspiratie voor liedjes? Hoe heb je deze tijd als muzikant en als 'mens' overleefd?
Ik vond de pandemie helemaal niet inspirerend en de eerste 3-6 maanden heb ik helemaal niet veel gecreëerd. Die vreemde mix van wereldwijde angst en persoonlijke inertie was niet geweldig voor mijn creatieve geest. Maar gaandeweg vond ik een manier om mijn geest bezig te houden met creëren en ik denk dat kunstenaars zich gelukkig mogen prijzen dat ze zo'n uitlaatklep hebben in vreemde tijden.

Is er bij songwriting een voorbereidingsfase voor je proces? Moet je je gereedschap op een bepaalde manier klaarleggen?
Het voorbereidingsproces is intern en begint lang voordat de pen het papier raakt. Mijn onderbewustzijn begint met het schrijven van de liedjes lang voordat ik er iets van weet. Vaak beginnen nummers met een openingszin, de eerste regel zet de toon voor het hele nummer en voor mij kan het hele nummer worden samengevat in die ene melodieuze zin.

In een interview zei je: 'Een van mijn favoriete elementen van het songwritingproces is wanneer het nummer voor 90% geschreven is en de laatste 10% de fijne details zijn. Het laatste stukje is de specifc syntax', lijkt me een interessant onderwerp. Kun je daar wat dieper op ingaan?
Mijn liedjes zijn kort en wat ik altijd probeer te doen is een idee en zijn gevoel terugbrengen tot zijn kleinste vorm, beknopt en bondig zonder extra vet tekstueel of muzikaal. Hierdoor worden kleine beslissingen die je neemt versterkt en worden kleine woordkeuzes enorm belangrijk. Het gebruik van 'en' 'of' 'van' 'voor' of je nu de verleden tijd 'was' of de tegenwoordige tijd 'is' gebruikt, is van vitaal belang voor de algehele betekenis van het nummer. Ik hou van het forensisch onderzoek van lidwoorden en zinsbouw om de exacte duidelijkheid van de betekenis in elke regel en vers te krijgen.

'Onliness' is een verzameling van maar liefst zeventien nummers die je zelf opnieuw hebt gearrangeerd en opgenomen op je eigen label en die je een nieuw leven hebt ingeblazen. Kun je iets meer vertellen over het verwerkingsproces?
Ik heb geprobeerd te bedenken welke muzikale beslissingen ik zou nemen als ik die oudere nummers vandaag de dag had geschreven. Zonder de verwachtingen van een extra, chiquere gitarist of een platenlabel met een verkoopquotum waaraan ik moet voldoen.  Wat zou ik artistiek hebben gedaan als ik die dingen niet had gehad om rekening mee te houden. Deze keer kon ik dat allemaal negeren en gewoon het liedje serveren. Dus dat is wat ik deed, ik liet ze de stijl en het genre van het nummer zijn.

Ik heb altijd van die weemoed in je stem gehouden, en van die melancholie in de sound. Is deze plaat ook een persoonlijke afsluiting van een periode of is dat te ver gezocht?
Dat is precies wat het is. In zekere zin is het een poging om een aantal slechte beslissingen die ik voor mijn gevoel heb genomen ongedaan te maken. Een moeilijk maar zeer catharsis proces dat me in staat stelde om een streep te zetten onder alles wat eraan voorafging en het tot 'verleden' te verklaren.

Het is moeilijk om voorbij je samenwerking met {ik heb zijn naam verwijderd omdat je hebt aangegeven het niet meer graag leest, dacht ik …} te gaan. Ik neem aan dat je door een moeilijke tijd bent gegaan; hoe gaat het met je en was deze plaat een manier om dit een plaats te geven of is dat te vergezocht?
Om eerlijk te zijn heb ik hier niet echt meer over te zeggen, het was een moeilijke tijd maar die is nu voorbij, dat duo is klaar. Ik heb mijn laatste noot ervan gespeeld in Leopoldsburg in 2018 en ik zal nooit meer muziek maken met die persoon. Ik heb dat sindsdien niet meer gedaan en zal ook nooit meer een podium delen of met ze spreken.

Door de sobere instrumentatie komt je stem en de emotie nog meer naar voor. Een bewuste keuze of is dit vanzelf gegroeid?
Het is nooit een bewuste keuze om de muziek emotioneel aangrijpend te maken. Ik probeer het gewoon eerlijk te brengen en erop te vertrouwen dat de emoties die ik voelde bij het schrijven en spelen, overkomen. Dus als dat het effect voor jou is, ben ik erg blij dat te horen!

Je had de touwtjes helemaal in eigen handen en voelde je nu vrij om deze nummers tot in detail te bewerken; was dat niet ook een beetje riskant, je moet alle lasten ook alleen dragen?
Ja, het is een grote verantwoordelijkheid om al die beslissingen alleen te nemen, maar ik denk dat ik liever zelf probeer te falen dan te falen voor beslissingen die ik niet helemaal zelf heb genomen. Misschien voelt niet iedereen zich zo. Maar ik weet altijd hoe ik denk dat dingen zouden moeten zijn en nu mag ik dat gewoon doen, goedschiks of kwaadschiks. Mijn liedjes, zoals ik ze schrijf en voor ogen heb.

Wat zijn de toekomstplannen voor nu? Op tournee gaan? Festivals doen (misschien in België)
Ik heb net een nieuwe selectie gloednieuwe, originele nummers opgenomen die ergens in 2024 uitkomen. Daar ga ik later dit jaar mee op tournee. Ik begin mijn muzikale jaar in België! Ik heb 2 shows op 25 en 26 januari.

Iets anders, ik denk dat je dingen hebt zien veranderen in de 'Folk Scene'; wat is de grootste verandering voor jou, naast digitalisering? De 'digitalisering ' brengt me trouwens op iets anders, waarom nog platen maken als je je muziek op Spotify en zo kunt zetten?
Streaming heeft de manier waarop de industrie werkt, veranderd, maar ik weet niet zeker of ik geloof dat het op zichzelf een hele slechte zaak is, om overal mensen te kunnen bereiken met je muziek. De manier waarop kunst wordt beloond, moet in elk onderdeel van de muziekindustrie onder de loep worden genomen. Er is ergens iemand die veel geld verdient aan muziek en zelfs aan streaming, maar meestal is dat niet de artiest zelf.

Naast digitalisering is sociale media tegenwoordig belangrijk, hoe is het voor jou om verbonden te zijn met sociale media? Is het een zegen of een vloek?
Zoals de meeste vooruitgang is het beide, het is geweldig om op elk moment te kunnen communiceren met fans van over de hele wereld, maar het is ook hard werken en soms opdringerig. Ik probeer mijn tijd te beperken en het productief te houden, maar de waarheid is dat het een goede manier is om mijn artistieke output te promoten en om feedback te krijgen.

Na al die jaren heb je reeds verschillende doelen bereikt … Wat heb je verder voor ogen? Wat zijn je ambities na al die jaren?
Ik zou graag mijn muziek gebruikt zien worden in film en televisie, ik heb voor theater geschreven maar nog nooit een sync voor TV/film gehad. Ik zou graag weer door Amerika en Australië toeren en teruggaan naar Duitsland, Frankrijk en Nederland. Ik moet nog door Zweden, Denemarken en Noorwegen toeren en nog zoveel andere plaatsen in de wereld waarvan ik hoop dat ik er ooit zal komen met mijn liedjes.

Bedankt voor het interview … Ik hoop je snel een keer in België op het podium te zien, en succes met deze magische nieuwe plaat....

Brandee Younger Trio + Aja Monet + Lonnie Holley - Vanuit het buikgevoel!
Brandee Younger Trio

Niet één maar wel drie headliners-waardig, deze concerten in een goed gevuld AB van Brandee Younger Trio + Aja Monet + Lonnie Holley. Elklk van he  musiceert wel degelijk vanuit een buikgevoel dat een krop in de keel geeft. De muzikanten gaan overtuigend te werk, ze hebben in hun leven al wat meegemaakt en delen het met een luisterende, genietende publiek; we kregen een aanstekelijke sound van jazz, soul en afro-muzikale perfectie.
Afrofuturism, Jazz en Soul, 'Funkadelic meets Sault' zo wordt de muziek omschreven.

Kunstenaar en muzikant Lonnie Holley (****1/2) wordt gerekend tot wat in de beeldende kunst outsider art is gaan heten: een selfmade artiest zonder officiële opleiding die een geheel eigen artistiek universum weet in te richten.  De man laat zich begeleiden door muzikant en achtergrond zangers die hem daarin volgen. Hij beschikt over een bijzonder soulvolle stem,  die warmte uitstraalt. Hij spreekt over zijn leven, met een lach en een traan. Soms stort hij zijn hart uit intimistisch als schreeuwend. Een danspasje is niet uitgesloten. Lonnie Holley zorgt voor een oerknal, van smart en pijn die het leven ...

Evenzeer vinden we het bij Aja Monet (*****), omringt door muzikanten die haar perfect aanvoelen. “When the Poems Do What They Do” is het debuutstudio-album van de Amerikaanse dichteres.
Op haar debuut biedt Aja Monet een vloeiende mix van jazz en poëzie, die de geest van de spoken-word scènes van de jaren '90 oproept. Ze citeert haar teksten op poëtische wijze of schreeuwt haar pijn en frustratie uit. Bij sommige songs moet ze even stoppen met praten, overmand door verdriet. Het is allemaal gemeend vanuit haar hart; een wervelstorm aan emoties, gebracht vanuit het buikgevoel. Een daverend applaus volgt. Het publiek staat recht op het einde van de set.
Wat een emotionele rollercoaster naar de diepste roersels van onze ziel. Een indrukwekkende performance van een artiest die een boodschap heeft, die hopelijk door de wereld wordt begrepen!

Brandee Younger Trio (****1/2) weet jazz met klassieke muziek te binden op ingenieuze  wijze. Uiteraard staat de harp van Brandee Younger centraal, ze speelt doorleefd op dit instrument. Wat een huivering.
En toch werkt dit trio vanuit het verfijnde begrip van een groepsgeluid. De bedwelemende baslijnen vullen de harp perfect aan. En dan de drumtechnieken, die zijn  gevarieerd, indrukwekkend.
 Een verbluffende lange solo op het einde van de set gaat door merg en been. Younger haalt haar inspiratie o.a. bij Coltrane, wiens geest inderdaad een uur lang over de zaal waait.
Ze omarmen ook pop muziek, naast jazz en klassieke muziek. Een allegaartje aan prikkels dus. De sussende, pulserende en swingende klankentapijtjes van het trio zorgen ervoor dat je wordt meegesleept naar een fijne jazzwereld.

Een subliem slot van drie fijne concerten vanuit het buikgevoel!

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel  

Brihang - Gestadige groei naar de absolute top

Je hebt artiesten die je gestadig ziet groeien en openbloeien, in die categorie kunnen we Brihang (****) plaatsen. Zijn plaat 'CASCO' werd erg goed ontvangen, en het gaat Brihang voor de wind. Hij kwam in de spotlights en nu  is er het nieuwe album 'Droomvoeding', bijgevolg drie maal in een overvolle AB. Wat een groei!

Willem Ardui (***1/2), die we kennen van blackwave, mocht solo - met band uiteraard - zijn werk voorstellen. Als support moet je opboksen tegen een publiek dat wat ongeïnteresseerd komt binnen sijpelen, maar Willem Ardui weet het met brio te omzeilen. De man heeft voldoende podium ervaring, en laat zich omringen met zelfverzekerde muzikanten. Willem Ardui heeft de kracht van de Nederlandstalige muziek ontdekt, het past perfect in het plaatje van deze avond. Braafjesweg stralen Willem en zijn muzikanten een warme gloed uit; allemaal deugddoend die ontroerend als lekker aanstekelijke sound. Zijn inspanningen worden beloond met een dik verdiend en welgemeend applaus.

Ook Brihang heeft een sterke band achter zich wat een grote meerwaarde is. De gevarieerde sound en klankentapijtjes en de persoonlijke, maatschappijkritische geëmotioneerde teksten dito vocals van Brihang maken het compleet. Ze zijn het succes achter de man en plaatsen Brihang terecht in de spotlight. Hij is overal op het podium te zien en port zijn publiek op bijzonder speelse en humoristische manier aan. Een portie stagediven op “Wieder” hoort daar ook bij. Sommige songs komen vanuit het buikgevoel, zoals het wondermooie “Mama’s Buik”, een ode aan elke aanstaande moeder … Mooi!
Het fijne aan Brihang is dat hij voortdurend in emotie wisselt op de nummers, die aanstekelijk op de dansspieren inwerken of naar een onzekerheid gaan over de dingen des levens of erg gevoelig klinken. Soms blijft hij hangen in gezapigheid, maar we krijgen ruimschoots een uur lang een warm gevoel vanbinnen op songs als “kWou  da'k het kon zeggen” en het magische “Ver Weg”. Het is een verhalenverteller en poëet, die Brihang. Het publiek zingt de geëmotioneerde en herkenbare teksten uit volle borst mee, danst een beetje en geniet vooral. “Steentje” en “Tussenin” zijn twee kleppers die zorgen voor een onvergetelijk moment Wat een enthousiasme. Een enthousiasmerende Brihang geniet evenzeer.“Cut op de Set” is een prachtig slotstuk.
Vader worden, het doet een mens iets … Ook Brihang, hij is sinds kort papa en dat heeft blijkbaar een erg positief effect. Hij straalt gewoon op het podium en speelt in op zijn publiek. Een volleerde entertainer, die ook de moeilijke onderwerpen in het leven niet uit de weg gaat

Een gestadige groei naar de absolute top. Drie uitverkochte concerten in Brussel en nog een mooie reeks clubconcerten lonken …  Kortom, een gouden toekomst!

Setlist: Accepteren//Alles loopt anders//Berg//Oelala//Binnenkant//Veel succes//Mama's buik//'k Wou da'k het kon zeggen//Zee van tijd//Rommel//Kleine dagen//Wieder//Ver weg//Telefoontje//Steentje//Tussenin//Cut op de set

Neem gerust een kijkje naar de pics van één van de concertreeks @Dieter Boone
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5599-brihang-28-10-2023.html?ltemid=0
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel + All eyes on hiphop

Desertfest 2023 - Wat een heerlijke diversiteit
Desertfest 2023
Trix
Antwerpen
2023-10-20 t-m 2023-10-22
Erik Vandamme

Vanuit alle hoeken komen de liefhebbers van stoner/doom/psychedelica en bijhorende stijlen samen op Desertfest in Antwerpen. We spraken mensen van zowel Londen als Berlijn. Een diversiteit culturen alsook een breed kleurrijk aanbod. Er heerst een sublieme gezellige sfeer. Het is als soort thuiskomen. Heerlijk vertoeven dus!
Ons verslag van drie dagen in huiselijke Desert …

dag 1 - vrijdag 20 oktober 2023:
We starten met een ferme uppercut 'into-the-face' op de Vulture Stage (Trix café) waar de uit Birmingham afkomstige formatie Margarita Witch Cult (****) al direct alle registers open trekt; een spervuur aan opwindende riffs horen we, een knetterend vuurwerk en wat een energie. Sterk.

Meer veelzijdigheid is er bij Siena Root (****) met elementen aanstekelijke blues, rock en traditionele folk door de blender; we menen riffs te herkennen die ons doen denken aan bands als Deep Purple.  De bevallige, betoverende zangeres heeft een breed stemgeluid, die je hypnotiseert. Hier was het intens genieten van deze sound dito vocals!

Geen tijd om tot rust te komen, want op de Desert stage (de grote zaal) speelde This Will Destroy You (***1/2) met hun kenmerkende spannende, broeierige postrock. Een schitterende geluidsmuur kregen we door de overweldigende climaxen, elke song opnieuw; een soort orkaanuitbarsting eigenlijk, die ons in een andere wereld dropt . De repeterende melodielijn kan deels de aandacht verslappen, maar de huivering is en blijft er!

Intussen op de Vulture Stage was Moonstone (*****) begonnen en trok meteen alle registers open. 'Episch' is hier het woord dat opborrelde. De Poolse band intrigeert in de instrumentatie als in de vocals. Ook hier huivering. Moonstone begeleidt ons naar een ‘zen’ gevende trip, maar klinkt evenzeer verschroeiend met vuurballen …

Blackwater Holylight (****)  is een heavy psych band van vrouwen uit Portland. Een aanstekelijke blend van psychedelische rock, die energiek, strak, vuurkrachtig als  hypnotiserend klinkt. Mooi.

Een optreden van The Ocean (*****) moet je letterlijk ‘ondergaan’. Meteen worden we weggevoerd en zweven we in een andere wereld. Wat een intensiteit. Het publiek rondom ons  mag heen en weer lopen , we voelen, horen hen niet …Nee, we worden letterlijk meegezogen door hun wisselwerking van mooie soundscapes en de verschroeiend riffs; een muur van klanken , lightspots en beelden.. Een indrukwekkend, wisselend kleurrijk geluid en unieke trip. Een onvergetelijke gewaarwording.

Quicksand (****) op hun beurt confronteert ons met de harde realiteit door loeiende, harde post-hardcore. Wat een broeierige, gebalde, gedreven verbluffende sound. Na al die jaren nog even strak …

De legendarische Zweedse formatie Truckfighters (***1/2) mag de overvolle Desert stage afsluiten met een typische desert rock set, maar eentje met een ferme hoek af. De heren zijn overal te zien op het podium en trekken het publiek mee in deze wilde rit doorheen de prairie. Ze zijn enthousiast en gaan als virtuozen te werk. Een ongebreidelde speelsheid van het combo, die de perfecte afsluiter was van de eerste dag …

dag 2 - zaterdag 21 oktober 2023
Het postrock genre sluipt meer en meer binnen op de affiche van Desertfest, o.m. op de eerste dag met This Will Destroy You. Op de tweede festival dag hadden we ook enkele bands die er aan gelinkt zijn; mooi om die lijn te zien in het brede kader van de stoner …

We starten echter met typisch stoner/metal op de Vulture Stage, Witch Piss (***1/2) is dus een vrij nieuwe vaderlandse stonermetalband; ze brachten onlangs nog een titelloos debuut uit dat ook bij ons de nodige aandacht kreeg, lees hier ,  met muzikanten die nog in andere bands spelen met diverse stijlen als Marche Funèbre, Drawn Into Descent, Akem Manah, Self Inflicted. De heren hebben dus heel wat ervaring overal opgedaan. Met een zekere speelsheid klinken ze energiek, scherp, snedig, catchy. De stoner liefhebber smulde … Een krachtige start zonder meer.

Astodan (*** 1/2) is een Belgische postrockformatie die past in het plaatje van AmenRa, Pelican en Mogwai. Luister maar naar 'Bathala' (2020) en het debuut 'Ameretat'. Filmische instrumentale parels die de fantasie prikkelen en je wegvoeren … Live een intens beleven door al die klankentapijten, die beelden oproepen. Een leuke, instrumentale trip, beetje veel van hetzelfde, maar die net voldoende intrigeerde door de opbouwende climaxen en rustpunten.

Year of No Light (*****) klinkt oorverdovend hypnotiserend in hun instrumentatie.  Beeldrijk evenzeer en met de lichtbundels word je letterlijk tegen een geluidsmuur gekwakt … Een slopende set.

Desertfest is een festival van overlappingen en keuzes maken, waardoor mooie optredens aan ons voorbij durven te gaan , zeker op de Vulture stage. In het Trix café hadden we de Franse band Red Sun Atacama (***1/2) die een vuurwerk aan riffs speelde, waardoor de muren trilden. Een muzikale aardverschuiving op z’n Frans …

In de TRIX club, of ook de Canyon stage, was de formatie LLNN (**** 1/2) begonnen met een intense trip naar de diepste krochten van de hel, waar we geen lichtje aan het einde van de tunnel bespeuren. Een ademloze, demonische set vol koude rillingen.

The Vintage Caravan (****) brengt  een potje onversneden hardrock, gelinkt aan de jaren '70, toptijden van het genre. Toch klinken ze niet gedateerd, integendeel, ze stoppen de stijl  in een eigentijds kleedje. Klasse!

Ondertussen was het tijd voor een interview met Dead Witches (daarover lees je wel nog over!) meer in een ander artikel). We konden nog even op de Vulture stage om stukje Butch Kassidy (****) meepikken.  De muziek van deze band wordt gelinkt aan o.a. Swans, Slint en Godspeed You! Black Emperor. Het gezelschap zit wel nog niet aan dat niveau, maar zorgt wel voor een ondoordringbare ‘wall of sound’. Wat een klankenspectrum en wat een mokerslagen kregen we, energiek, op ons afgevuurd …

Na de gezellige babbel met Dead Witches over duisternis en ons Belgisch bier, zakten we af naar de Desert Stage voor het absolute hoogtepunt van deze tweede festival, King Buffalo (*****). “Ze creëren een apart sfeertje, hun stoner en progressieve rock krijgt uppercuts en adrenalinestoten. Het publiek reageert laaiend enthousiast. King Buffalo drukt het gaspedaal in en doet een broeierig stoner feestje ontstaan”, schreven we over hun optreden op Desertfest van twee jerug in Gent.
In de Trix steeg de temperatuur tot een kookpunt, door een kolkende massa klanken als vuurballen, gecombineerd met prachtige visuals. ((Trouwens, die visuals op de Desert stage waren het ganse festivalweekend een grote meerwaarde).
King Buffalo klonk strak, verschroeiend, duivels. Her genoot elke stoner fan ten volle van …

Dead Witches (***1/2) is een vrij jonge doom band, die speelt met duistere machten, niet als pijniging, maar eerder een helend middel tegen donkere gedachten. In het interview hoorden we van henzelve, live werd dit overduidelijk. In de sound als in de vocals hoorden we een Black Sabbath. De vlijmscherpe, herkenbare riffs en de stem van de beweeglijke frontvrouw, die als een bezetene over het podium stuift, bleven kleven. We werden deels omver geblazen door hun muzikale aanpak, en merken dus veel potentieel bij Dead Witches. Gun hen effen nog die tijd!

Ook het duo Mantar (****) maakt ook gebruik van visuele effecten, om zijn publiek in hypnose te brengen. Even zeer een meerwaarde bij hun muziek, die de duisternis omarmt. Ze brengen een mix van doom en sludge, spelen het op verbluffende wijze en experimenteren maar al te graag in hun muzikale uitspattingen tussen beats en gitaargeweld. Sterk overtuigend.  

Op de bovenverdieping verpozen we even in de Trix café om te genieten van de wisselende hard-zacht sonische soundscapes van het gezelschap Iron Jinn (***1/2).

In de laatste rechte lijn naar headliner Cult of Luna, vertoeven we in psychedelische sferen met de Australische formatie Khan! (***1/2). Hun hypnotiserende klanken doen je letterlijk wegzweven. Relaxte psychedelica en post-rock klinken kleurrijk. Eentje met een ‘zen’ gevoel.

We sloten de tweede festival dag af met Cult of Luna (****1/2) die door middel van oorverdovende klanken en verblindende beelden op het scherm, huiverde en daverde. We lieten ons echter gewillig meedrijven op die harde klanken en ondoordringbare ‘wall of sound’. Cult Of Luna was dan ook de perfecte afsluiter van dag twee, met piepende oren en een kloppend hart, nagenietend van zoveel tonnen intensiteit.

dag 3 - zondag 22 oktober 2023
We zakten terug af naar landschappen van boordevol heerlijke gitaar riffs en intense, bedwelmende klanken. Op de derde festival dag worden we enorm verwend door wilde rollarcoasters en wervelstormen …
We starten de derde festival dag - naar goede gewoonte - op de Vulture stage, die de perfecte remedie was om wakker te worden. We kregen een strakke en moddervette sound van Apex Ten (***1/2) die ons met een ferme uppercut van de sokken blies.
Door de overlappingen moesten we deze stage links … We waren te vinden op de Canyon en Desert stage.
Op die Canyon Stage bood Acid Rooster (***1/2) een spacy trip van psychedelica en allerhande klanken. Intimiteit en fijn geknabbel aan de geluidsmuur kregen we. Een intens gevoel van welbehagen overviel ons bij deze band.

Monkey3 (***1/2) overtuigt in zwevende intensiteit, die het midden houdt tussen een bedwelmend, verdovend geluid en murw slaan. Ze spelen in op gevoelsmatigheid. De  verbluffende visuele effecten op het scherm waren sterk en hadden een hypnotiserende inwerking, waardoor je werd meegezogen naar hun bijzonder wereld …

Fire Down Below (****1/2 ) heeft een nieuwe plaat uit 'Low Desert Surf Club': ''Low Desert Surf Club' is een heel gevarieerd album dat op alle tracks stoner en desert bevat. 'Hymn Of The Cosmic Man' is al een sterke kwalificatie en hun 'Low Desert Surf Club' is hun Champions League ticket, schreef onze recensent, lees hier .  
Live kunnen we dit onderstrepen. De band haalt op Desertfest qua stoner alles uit de kast. Het internationaal gezelschap aan liefhebbers kon deze Belgische parel wel smaken en ging lekker headbangen op die strakke, energieke, vuurkrachtige en meeslepende sound. Het gaspedaal werkt continu ingedrukt. Fire Down Below is er eentje die blijft groeien in de scene …

De klassiek doom metal band The Obsessed (***1/2) doet gewoon wat een typisch doom band moet doen, met name ‘je door een overvloed aan logge, bijzonder intense riffs lekker laten headbangen. Vocaal evenzeer sterk overtuigend. The Obsessed klinkt eenvoudigweg old skool in het genre.

Meer variatie is er bij Duel (*****). Ze zorgen voor een speels, wervelend rockfeestje. Interessant is dat er diverse stijlen door de mangel. Ze zijn erg beweeglijk op het podium en lijken elkaar zelfs te overbluffen. Het triggert het publiek die de sound ondergaat. Lekkere uppercuts horen we door de instrumentatie en de vocals. Wat een knaller.

Een  soort duisternis van het (g)rauwe soort kregen we door Eyehategod (****) die ons meesleuren naar de diepste krochten van de hel, ruwe en oorverdovend. Ondanks die rauwhe en donkerte zien we lichtjes flikkeren;  het is ook een uiterst sympathiek combo en een probleem met de microfoon werd met een kwinkslag weggelachen. Eyehategod kwam aandraven met een puike, stevige set.

Op de boven verdieping stond een andere Belgische parel Black Mirror (****). Ze dompelden ons onder in donkere gedachten die warm kunnen aanvoelen. De muzikanten gaan gretig te werk. De beweeglijke frontvrouw heeft een bijzonder heldere, krachtige stem. Het klinkt intrigerend, hypnotiserend, magisch mooi in een bijzondere muzikale (sprookjesachtige) wereld .

Ondertussen hadden we een interview met Fire Down Below; we zakten dan af naar de Desert stage voor Enslaved (*****) die ongeveer op hetzelfde elan doorgaan als Eyehategod, maar nog oorverdovender en duister klinken. Enslaved tekende voor een ‘wall of sound’, maar hier geen lichtjes die flikkeren, maar pure donkerte. En met wat een huivering!

Ondertussen was in Vulture Stage Yawning Man (****) bezig. De legendarische stoner band, al sinds 1986 bezig, brengt ons een lekkere ‘oldschool, lay down set’ met bedwelmende baslijnen, aanstekelijke riffs en drums die je doen zweven in een woestijnlandschap. Een hypnotiserende inwerking had het, waardoor je na al die eerdere donkere muziek even op adem kunt komen. In een overvolle Vulture Stage genoot iedereen.

We sluiten af met een feestje en wat voor één …We hadden in die drie dagen de Canyon stage nog niet zo overvol zien staan als voor de al even legendarische The Atomic Bitchwax (*****). De band werd opgericht in 1992, New Jersey. De band speelt hevig psychedelische muziek, met een hoek af, deels instrumentaal, deels vocaal.
Het zorgt voor een opwindende wervelstorm aan aanstekelijke, dansbare riffs. Iedereen ging uit de bol. Een wilde muzikale rollercoaster was het gevolg. Een verslavend inwerkende sound om van te genieten … Dit concert was dé ultieme afsluiter van Desertfest! Wat een geslaagde driedaagse met deze Atomic Bitchwax.

In 2024 gaat Desertfest door van 18 t-m 20 oktober 2024. Genoteerd alvast en tot dan!

Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez
Desertfest 2023
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5576-desertfest-antwerp-2023.html

Organisatie: Desertfest (Belgium)

BDRMM - Een ondoordringbare geluidsmuur!

Ondanks de lockdown-periode wist de shoegaze/dream indiepoprock formatie BDRMM (****), uit het Engelse Hull, in 2020 toch een behoorlijke impact te maken met hun debuut-album ‘Bedroom’, verder niet vies van wat kraut/post-punk. Opvolger 'I Don't Know' is eveneens een schot in de roos. We schreven daarover: 'Je hoort een band die een moeilijke periode van zich afschudt, zonder die bijzonder weemoedige laag uit het oog te verliezen. Het is een veelzijdige, spannende plaat geworden.'
De volledige recensie kun je hier nog eens nalezen
Ondertussen hadden we eveneens een heel leuk gesprek met de band
BDRMM kwam nu in een goed gevulde Trix Club. We waren benieuwd …

Het duo Affaire (****) bracht de zaal op temperatuur met een gezonde mix van aanstekelijke rock en elektronische beats. Affaire bracht pas in 2022 een eerste EP uit 'De Affaire' , maar ging in TRIX uitgekiend te werk. Hun klankentapijt intrigeerde door de talrijke experimentjes en de vocals boden een meerwaarde. We kregen een verbluffende show, mede door een charismatische frontman, die strak in pak over het podium bewoog en zijn publiek letterlijk ging opzoeken. Affaire kreeg de handen moeiteloos op elkaar. Een veelzijdig, talentvol duo.

Wie een ticket had van dit optreden in Trix Club mocht ook in Trix café een concertje meepikken. Die kans lieten we niet aan ons voorbij gaan. In een intiem kadering stond het gezelschap zzzahara (****) een aanstekelijke set te spelen; we hadden een mooi uitgelijnd bas/gitaarspel, er waren de lekkere catchy drums en er was een zangeres die met haar heldere stem wist te ontroeren alsook stevig kon uithalen. Vernieuwend is dat allemaal niet, maar de sound wist ons te boeien. Evenzeer een 'veelbelovende' band, deze zzzahara …

Luid en oorverdovend haalt BDRMM op zijn beurt alles uit de kast, om de Trix te doen daveren. Shoegaze wordt gecombineerd met snedige, vlijmscherpe gitaarsounds. Om het plaatje compleet te maken gooit het combo er visuele effecten aan toe; je wordt meegezogen naar een bonte, kleurrijke wereld.
“Alps” was een dromerige start, maar ze werkten zich op naar een climax toe, feller, intenser, bedrevener, luidruchtiger, zoals bij de nieuwe single “Muds”, een ware mokerslag in het gezicht. En op het afsluitende “Port” mocht het knallen en werden alle registers opengetrokken.
Het weemoedig kantje dat we op plaat ontdekken, wordt live oorverdovend gecamoufleerd door het opbouwen van een ondoordringbare geluidsmuur. Allerlei emoties drijven boven door die tempowissels, het opbouwen naar een climax en die variërende, spannende aanpak. Na een klein anderhalf uur floepten de lichten aan … Geen bis nummer en de bitter weinig interactie waren een minpunt. Maar muzikaal had BDRMM alles om te overtuigen. Interessant bandje dus.

Een concertavond van drie veelbelovende bands …

Setlist: Alps //Be Careful //It's Just a Bit of Blood //Gush //We Fall Apart //Is That What You Wanted to Hear? //Hidden Cinema //Mud //Pulling Stitches //A Final Movement //Push/Pull //Happy //(Un)happy //Forget The Credits //Port

Organisatie: Trix, Antwerpen

Chris Joris - Veelzijdigheid en intimiteit vinden elkaar in kunstvorm

Chris Joris (*****) is een multi-instrumentalist en een begenadigd percussionist. Hij is dus van vele markten thuis. Met zijn nieuwste plaat 'Until The Darkness Fades', die in september op de markt kwam via W.E.R.F records,  tast hij de grenzen af en improviseert in een speels kader, waardoor de songs live nog beter tot hun recht komen.

In een goed vol gelopen De Casino onderstreepte Chris Joris z’n veelzijdigheid op percussie en op piano. Hij etaleert een onaardse virtuositeit zonder de speelsheid uit het oog te verliezen. Piano, saxofoon, cello, viool, klankschalen allerhande, triangel en de brede percussie dus tekenen spannende, strelende composities. Vaak ingetogen, heel intiem gaat hij te werk, waarna hij, plots alles uit de kast haalt en het crescendo, feller klinkt.
Uiteraard doet hij dat, ondanks de veelzijdige aanpak, als zeventiger niet alleen. Hij wordt bijgestaan door Marie-Eve Ronveaux  op cello en Cécile Broché op viool; we krijgen een magisch rijker klinkend klankentapijt, er zijn verrassende wendingen een meerwaarde zondermeer. Er wordt gegrasduind doorheen de nieuwe plaat en uit zijn rijkelijk gevulde oeuvre.
De man heeft zijn demonen een plaats gegeven, althans zo voelen de songs op 'Until The Darkness Fades' aan, evenals de performance op het podium. Hij spreekt met een kwinkslag zijn publiek aan, en er zijn de speelse klankentapijtjes die elkaar vinden in veelzijdigheid en intimiteit. Wat een mooie, overtuigende kunstvorm, die een gelukzalig gevoel en een licht in de duisternis creëren. Uiteraard waakt hij erover dat het niet al te kitsch, lichtvoetig wordt, en dat het donkere, mysterieuze kantje kleurrijk wordt door het improviseren en experimenteren van al die klanken, van viool, piano, cello, percussie enz.

Twee uur lang waren we onder de indruk van de integere, brede werkwijze van Chris Joris en C° die jazz, klassiek en allerhande muziekstijlen omarmt.
Een boeiende, avontuurlijke, magische sound en set.

Pics homepag @Sven Dullaert

Organisatie: Jazz Lab ism De Casino, Sint-Niklaas

Brussels Jazz Orchestra & Friends - Dertig jaar jong en springlevend.

Dertig jaar is in een mensenleven een mijlpaal, je zet belangrijke stappen in je leven … En toch ben op je dertig nog steeds piepjong en vol toekomstplannen. Brussels Jazz Orchestra (*****) kwam in een overvolle concertzaal DeSingel in Antwerpen eveneens zijn dertigste verjaardag vieren, ook voor hen een mijlpaal. Maar na hun performance, kregen we vooral het gevoel dat zij springlevend en vol plannen zitten. Het werd een bonte avond, waar uiteraard jazz de rode draad vormde, grenzen werden afgetast en verlegd, dit allemaal binnen een speels kader van improvisatie, dans, zang en visuele effecten.

Brussels Jazz Orchestra bracht, om deze verjaardag te vieren, enkele vrienden mee. Ze zetten de avond in met een groovy intro en riepen één van dé meest toonaangevende jazz muzikanten op het podium die ons landje rijk is, Bert Joris. De man is een trompetvirtuoos, hij leeft met dat instrument en tast de mogelijkheden af tot het oneindige. Een wervelstorm aan kippenvelmomenten, die de zaal in vuur en vlam zette. Een eerste hoogtepunt.
Twee uur lang werden e in die unieke wereld ondergedompeld. Na een storm van uitzinnige blaasinstrumenten, bracht o.a. Tutu Puoane wat soul en warmte met haar vocals op “We have A Dream”, er was ook plaats voor een macabere murder ballad van “In The Pines”, naar een graphic novel Erik Kriek, muzikaal begeleid door de klanken van Lynn Cassier. Wat een huivering en emotionaliteit.
De heren van Kommil Foo vervoegden en de combinatie van vocale virtuositeit, humor en absurditeit intrigeerden. Ze pasten in het plaatje van jazz en improvisatie; tot een kunstvorm werd het verheven, ze voelden zich binnen dit collectief enorm in hun sas. Het resulteerde in een tot de verbeelding sprekende, wervelende show.
BJO demonstreert hun veelzijdigheid door alles uit de kast te halen, met blazers, drums en gitaar; verder een wervelende piano, die het geheel compleet maakt. Elk element is belangrijk en valt op zijn plaats.
BJO staat open voor vernieuwing, andere culturen en kijkt over de grenzen heen. Er o.m. de samenwerking met qanunspeler Osama Abdulrasol die samen met zijn kompanen ons onderdompelt in een badje van Midden-Oosterse elementen, aangevuld door de klankenpracht van BJO. Een zachtaardige botsing van culturen.
In de laatste rechte lijn stelde Frank Vaganée zijn mede muzikanten voor, en had oog voor entourage, publiek, de organisatie en de vele mensen achter de schermen, die zorgden voor een perfect verloop van de avond. Een bescheidenheid die hem siert, want zijn soli op sax naast die van zijn muzikanten, waren onaards voelend en creëerden een gevoel van welbehagen.
De avond werd afgesloten met jazz, moderne muziek en rap, met o.a. Monique Harcum (vocals), Zediam (rap) en DJ Grazzhoppa die een heel andere kantje van BJO laten horen in een schitterende finale. Het onderstreepte alvast het springlevende karakter van BJO. Dertig jaar bezig en het is nog steeds uitkijken naar de toekomst.

Organisatie: BJO + De Singel Antwerpen

Exoto - Afscheid langs een Helse poort

Exoto is al van 1989 bezig en heeft al een pak jaren op de teller staan. In de jaren '90 wist Exoto zijn stempel te drukken op die typische deathmetalscene. Er waren o.m. de optredens met Morbid Angel, Loudblast, Annihilator, Malevolent Creation, Benediction, Massacra, Grave, Loudblast, Gorefest en Ancient Rites.
Ze brachten ook enkele knappe platen uit zoals 'Carnival Of Souls' (1994) -ze bewezen toen al niet te moeten onderdoen voor de grotere namen binnen de scene. De band had met veel tegenslagen af te rekenen, zoals het jammerlijke overlijden van drummer Didier in een auto ongeval. Maar ze bleven moed putten en doorgaan. In 2019 bracht Exoto nog een prachtige schijf uit ''Absolution in Death'' en zorgde live voor mokerslagen, door op klaarlichte dag de duisternis te doen neerdalen; dit is het soort Deathmetal waarvan we houden .

Exoto gooit in 2023 nu definitief de handdoek in de ring … In een recent interview deed Chris het nog eens uit de doeken, lees hier .
Exoto neemt afscheid met een tournee doorheen het land, én met hun laatste zwanenzang: '’Final Festering'  waarover onze recensent schreef: 'Final Festering' is een ferme plets om je oren. Het is opnieuw strak, snel en technisch. Inzake techniciteit zijn er inmiddels genoeg  bands die nog meer noten in één seconde kunnen duwen, maar bij Exoto gaat techniciteit niet ten koste van agressie en ritme.’
De volledige recensie kun je hier nog eens nalezen. 

Wij waren er nu bij in Asgaard (Gentbrugge)
Uiteraard bracht Exoto enkele vrienden mee om dit afscheidsfeest compleet te maken in een zeer goed gevulde Asgaard.
Nocturnal Empire (****) brengt ons thrash metal met een donker kantje. In 2022 zagen we de heren twee keer live, twee keer werden we compleet on der de indruk. In Asgaard kwam ook een ander kantje van Nocturrnal Empire boven, de interactie met je publiek verbeteren door het publiek letterlijk op te zoeken. De frontman stond mooi in het midden van de zaal, zijn teksten in de oren van de fans te brullen, het zorgt altijd voor dynamiek die het publiek en band nauwer verbindt. Vlijmscherp, knallend als feestelijk van aard!

Bittere ernst met Verwilderd (****1/2) vervolgens … Ze dompelen ons onder in een intens donkere, grauwe sfeer. Met oog voor het occulte en het folkloristische. De band brengt een combinatie tussen Black Metal en Death Metal, ook wel blackened-death genoemd, en heeft ook oog voor detail. Geverfde gezichten, een tak als microfoon, en verwijzingen naar bos en wortels van bomen zorgen voor een apart sfeertje die je enkel tegen komt bij wandelingen in een donker bos, waar vreemde geluiden je geborgenheid als angst bieden, alsof demonische wezens uit het niets kunnen opduiken.
Puur muzikaal word je bedwelmd, verdoofd, ondersteund van rauwe vocals. Fantasie prikkelend. Dit was puurste duisternis, een waanzinnige trip uit een dor sprookjes bos.

Op de facebook pagina van Exoto (*****) stond het volgende te lezen: '' Omwille van praktische reden (links- rechtshandige drummers) is er beslist dat wij als derde spelen en onze makkers van A Goat As Our Shepherd de avond zullen afsluiten!'' Zonder daar al te veel woorden aan vuil te maken, verpulvert Exoto de Asgaard al vanaf de eerste tonen. De aanwezigen worden geconfronteerd met een ondoordringbare 'wall of sound' eens de poorten van de Hel achter jou zijn gesloten. We laten ons, hevig headbangend, echter gewillig meevoeren naar die oorverdovende sound van Exoto. Naast de verbluffende instrumentatie van de muzikanten, die als demonische wezens hun gitaar en drums geselen, bedwelmt de stem van zanger Chris je compleet waardoor de poorten van de Hel compleet open zwaaien. Dit is het soort Death Metal die muren doet barsten, aardverschuivingen doet ontstaan en geluidsmuren worden doorbroken.
Een emotionele agressie straalt Exoto uit, van een kaliber waarbij nog weinig plaats is voor een lichtpunt aan het einde van de tunnel … of het moeten de goedaardige bindteksten en dankwoorden zijn die Chris naar zijn fans en entourage richt.
Puur muzikaal en vocaal, dompelt Exoto je iets minder dan een uur lang onder in een poel van verderf, op een razendsnelle, snoeiharde en rauwe wijze. Met oog voor detail. 
Een fan schreef ''jullie gaan er niet uit met een knal, maar met een atoombom'' . Dat is hoe we het optreden van Exoto in Asgaard kunnen omschrijven, een afscheid langs een Helse poort van waanzin, intens indrukwekkend!
Exoto kun je nog live zien: 13 oktober: Peiroanfest in Miloheem, Mol en op 16 december afscheidsoptreden met o.a. Dead Head (Nl) in Het Debuut, Westerlo.

A Goat As Our Shepherd (****) mocht de avond dus afsluiten, helaas voor een sterk uitgedund publiek, die duidelijk toch naar Asgaard was afgezakt voor dit afscheidsconcert van Exoto. De melodieuze extreme metal band ging ervoor. De imposante frontman schreeuwt, geruggesteund door een ritmesectie muzikanten die technische perfectie uit hun instrumenten bengen, een huivering doorheen je lijf.
Door hun melodielijn straalt A Goat As Our Shepherd toegankelijkheid uit naar een ruim publiek. De band balanceert moeiteloos tussen donkerte, grauwheid en een zekere lichtvoetigheid. Intrigerend. Het maakt A Goat As Our Shepherd een unieke formatie binnen dat ruime extreme metal wereldje.
Een boeiende avondwerd overtuigend afgesloten.

Organisatie: Necktwister - GRIMM, Gent ism Exoto