Christine Plays Viola is een Italiaanse coldwave-dark wave band die sinds 2010 donkere walmen over Europa doet waaien, op een bijzonder intensieve wijze. Dit resulteerde in een eerste knappe EP in 2011. Na een concept album 'Vacua' (2014) verscheen in 2016 een derde schijf  'Spooky Obsessions' , een spookachtige schijf, waarbij de band je meeneemt in een duister landschap.
Ondertussen doet de band dat dus al tien jaar en is de tijd gekomenv oor een nieuwe bladzijde. Nieuw werk kwam op de markt, 'Fading', waarbij Christine Plays Viola begane wegen verder inslaat, en ons verwonderd doet achterblijven in de donkerste hoek van de kamer. Maar ook zichzelf , subtiel, lijkt te heruit te vinden.
Pure duisternis  door middel van ijzingwekkende klanken en vocalen die de haren op je armen doen recht komen, is de rode draad op 'Fading'. Meer nog, het is een beetje het handelsmerk geworden van Christine Plays Viola. Dat wordt dus al duidelijk bij die eerste song “The Earth is Definitely doomed”.
En toch, ondanks die heel donkere omkadering, zien we soms een lichtpuntje verschijnen aan het einde van de donkere tunnel. Neem nu het eerder lichtvoetige en dansbare “Run”, waarbij de dreigende ondertoon wordt toegedekt met een aanstekelijke sound die eerder een glimlach op je lippen tovert dan je in angst achterlaat. Bij “In The Dark” komt die spookachtige weemoedigheid, die je over de hele lijn koude rillingen bezorgt. Dat is de reden waarom ook wij ruimschoots 5 jaar geleden, toen we de band leerden kennen net voor de release van hun derde plaat, pas echt leerden kennen. En dat is nu 2020 nog steeds het geval.  Twinkelende klanken bij “I Belong” zijn het mooiste bewijs. Deze song blijft zo lekker aan je ribben kleven, je voelt echter ook nu weer een gelukzalig gevoel over jou neerdalen …Echter, nog steeds binnen een mysterieuze en eerder duistere en weemoedige omkadering. Dat wordt verder in de verf gezet bij afsluiter “You're no one”, waarbij duisternis en licht elkaar vinden, binnen een weemoedige omkadering die je letterlijk bij de keel grijpt.
Besluit: Christine Plays Viola is een band die niet blijft aanmodderen, maar dus ook vooruit kijkt na tien jaar. Daardoor blijven ze één van onze favoriete dark en cold wave bands; ook na tien jaar nog zitten ze stevig op de troon wat het genre betreft. Christine Plays Viola blijft dus zeer subtiel zichzelf heruitvinden, en kijkt naar een lichtvoetige en steeds spookachtig, duistere kant. En dat doet deugd aan ons donker hart.

Tracklist: The Earth Is Definitely Doomed - Suicidal Cabaret - Showdown At The Mirror - Still - Through The Night - Run - In The Dark - I Belong - You're no

cold wave/dark wave/post punk
Fading
Christine Plays Viola
 

Introducties als ‚Hi, this is Axel Ritt of Grave Digger writing‘ zijn altijd leuk als binnenkomer tijdens een interview. Om maar te zeggen. Grave Digger is een power/heavy metal band die toch al sinds begin jaren '80 - dat is ruimschoots veertig jaar - zijn stempel heeft gedrukt op het metal gebeuren, het wil gelukkig dus niet zeggen dat de heren naast hun schoenen beginnen te lopen. Daarvoor krijg je bij ons altijd een pluim extra op je hoed.
Vorig jaar stond de band nog op  het festival 'Blast from the Past' in Kuurne, waar Grave Digger bewees ook 'on stage' nog steeds een solide geheel te vormen.
Dat verslag kunt u hier nog eens nalezen
http://www.musiczine.net/nl/festivalreviews/item/76698-blast-from-the-past-2019-nostalgietrip-met-voldoende-sausjes-boordevol-jeugdige-spontaniteit.html
We stelden Axel enkele vragen via mail over het verleden van de band, maar vooral ook hoe je omgaat met zo een crisis waarin we nu leven, en wat de toekomst brengt

Forty years of Grave Digger, it seems like a milestone in the history of the group. Looking back over the decades, what are you most proud of?
To be still a solid part of the business. We saw many bands come and we saw many bands go, but Grave Digger is a blueprint.

Were special shows planned for that birthday? which?
Yes, there were many special open air shows planed with a big entourage of guest musicians like Wacken, Rockharz, Rockhard and many more, but Corona killed it all. We try to perform as many as possible of the shows in 2021.

And will they possibly continue new special Birthday shows later?
Yes, we’ll do our best to catch up these shows in 2021.

Compared to the early days of the group, what is the main change in your life?

I myself know a hundred times more about the music business than in the early days, so the danger to sign ridiculous contracts, like I did in the early days, is zero now. Meanwhile, I got my own record company, my own publishing company and my own recording studios, so I’m independent in any way. When you start making music, everybody is earning money with your music, except you. Fortunately, this will never happen again.

Are there things - knowing what you know now - that you would do differently?
Definitely, more than I can write down in this interview. I trust the wrong people and I started that naive in the business until I found out, that the only way to do it right, is the way to do it by my own. So for the following decades I learnt a lot regarding everything music and everything went perfect.

You’ve already released soo many albums with Grave Digger which is damn impressive! But tell me, how are you always able to come up with new inspiration?
It’s pretty simple, it’s just hard work. Creating music is 10% inspiration, 90% transpiration! Nobody wakes up in the morning and got the perfect melody hooks, the perfect lyrics, the perfect riffs and the perfect arrangements. I’m still working 90 hours a week, that’s the only way to deliver high quality music.

Since you’ve been consistently around since 1980 and went on numerous tours all around the world I consider you to be a very successful band. So what advice could you give to up and coming acts?
Well, we grew up at a time, where you had the chance to get famous, if you put all of your time, energy and money into your career. It’s hard to say, but these days are gone forever. Today, you’re a lucky guy, if you can pay the rent and get some food, but you’ll never be able to feed a family or buy a house without 1 or 2 more jobs, or the additional income of your wife. I hate it to say, but my advice is, learn a trade which fills up your bank account and do music as a hobby. This is the only way to avoid the humiliation of having to do musical mess so that your children can go to school.

These are very strange times, how do you deal with that as a band, musician and also people?
To be honest, the only thing that has changed is the absence of the live shows and the associated loss of earnings. All other parts of my life stood the same.

Now what are the further plans after this crisis? New releases possibly?
Yes, because we’re not a fan of doing ghost concerts or rehearsal room streamings, we decided to do a new album every year, as long as we’re not allowed to perform shows. The fans loved this announcement a lot.

After forty years, has your final goal been reached? Or do we add ten more?
We’ll behave as all the big names in music, as long as we’re able to handle our instruments and as long as the people will come to our shows and pay us to play, we’ll move on.

My last question now that the fans can not buy merchandiser through performances and stuff, where can they now? online (feel free to provide some links) or something

Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.
Cheers Axel „Ironfinger“ Ritt

Victoria K. - I feel the most important thing is to be real, to be genuine and stick to what you believe in, so you can express that through your music and connect with the listener

Symfonische metal bands zijn er bij de vleet, door het overaanbod van bands die deze richting uitgaant. En deze bands worden al te gauw vergeleken met grote namen binnen de scene als Nightwish, Within Temptation en ga zo maar door . Uniek voor de dag komen is dus bijzonder moeilijk.
En toch zijn er bands die daar toch op een uitgekiende wijze min of meer in slagen. Neem nu de Australische band Victoria K. Ooit opgestart als een solo project van vocalist Victoria K, is dit sinds 2016 geëvolueerd tot een volwaardig collectief.  Zij zijn het levende bewijs dat het wel kan. De band heeft samen gespeeld met toch enkele grotere namen binnen de scene, het was echter wachten op een debuut. Dit debuut 'Essentia' ligt sinds eind april in de winkelrekken.
Naar aanleiding daarvan, maar ook om te polsen hoe zij als muzikant en mens omgaat met een crisis waarin we nu leven, en de verdere toekomstplannen, hadden we en fijn gesprek met Victoria.

Let's start with a personal question. Did you grow up listening to metal? Who are you favorite bands and why?
VK: I started listening to metal music from when I was about 9 years old.  My mum played me My Immortal – Evanescence and when I heard Amy Lee’s voice I was hooked.  The song was so intriguing and spooky at the same time, that I could not get it out of my head.  That was the song that got me into the genre and changed my musical path. 
At the moment I love listening to Kamelot, Epica, Lacuna Coil and Eluveitie.  Their music is awesome.

Let's talk about Victoria K. Victoria K. ever started as a solo project? Tell us more about it?
VK:  The Victoria K project started off with me putting covers on YouTube, collaborating with other young artists locally and overseas to build social presence.  All the time I was writing and composing my own material.  Monster was the first release of my own material and ‘Essentia’ grew from there. 

Since 2016 has Victoria K. grown into a full-fledged band? How did that work?
VK: In early 2019, as we were in post-production of Essentia and recording Lacuna, I was approved as the support act for Eluveitie at their Melbourne show.  We then went to work to secure the appropriate musicians to play the show.  Through the networks we formed the band to play the show and the response from the crowd was so positive and the energy was incredible.  It was obvious after that show that we needed to continue working together.  We all got along so well, and it just worked. 
We decided to hold onto the name Victoria K because there was already a strong social footprint and brand recognition.  It was the logical step to hold onto that and build from there.

Within the oversupply of symphonic metal bands, with female vocals, it is difficult to rise above the cornfield. But that's exactly what Victoria K. does, and that's what makes you so unique. What is your opinion about this? What makes you unique in the Symphonic metal world?
VK:  That’s such a hard question to answer.  I don’t think anyone really knows why things happen the way they do.  I do know, however, that our fans are loyal and have stuck by me and now the band for a long time and that fan and supporter base is growing day by day. We are so grateful for that and we thank you all.
I feel the most important thing is to be real, to be genuine and stick to what you believe in, so you can express that through your music and connect with the listener.  It’s very important also to keep working your instrument, learning, improving and growing both technically and creatively.

Congratulations with the new record 'Essentia' how have the reactions been so far?
VK: Its been amazing to release the album and we found the perfect partners in Rockshots Records.  The response has been overwhelmingly positive.  Its incredible to have had such a great response from all over the world.  I’d like to thank everyone that has taken the time to listen, review, comment, purchase and connect with the album in any way.  A big thank you also to the press and media for their time to reach out for interviews and for all the stories and press releases that have been written and shared ad of course thank you to all the radio station that have played songs off Essentia and supported the album.

Most special is the amalgamation between your crystal clear voice complemented by Sheri Vengeance's dark extreme vocals. What appears to be a great added value within the whole. Like a battle between light and darkness. How did you find each other? What is your opinion on this statement?
VK:  I was first put in contact with Sheri by my producer Lee Bradshaw.  I expressed interest to him in learning the extreme vocal technique so he linked us up.  She was so easy to get along with and we hit it off.  I had written lyrics for extreme vocals into Essentia from the beginning, so when it came time to record those, I contacted Sheri.  Her voice is insane and has added so much to the album.  She came in with her own interpretations and ideas and it work so well.  You are right though, the contrast in vocals really shows off the light and the dark and it is the main reason for using the extreme vocals.  It was used in the album to represent the light and the dark of the human spirit.

Are there plans to do more with this in the future?
VK: We definitely have plans to do more together.  In fact, it has worked so well that she is now a member of Victoria K.

Another plus, that the collaboration with Michalina Malisz. How did you find each other? And are there also more collaboration for the future?
VK:  I really wanted folk and Celtic sounds on the song Shroud Of Solitude.  We were discussing this just as we had been announced as the support act for Eluveitie.  I mentioned that I love the Hurdy Gurdy and would love it on this track in particular.  Next thing you know Michalina agreed to be a part of the project.  She is an incredible person, so giving and kind and just lovely to work with.  I would definitely love to work with Michalina again.  We just never know what the future holds.

Something else. Decades ago people used to consider Metal as a man’s music. And even today some closed minded people still consider it as something exclusive for men. What do you think about this mentality?
VK:  I get where they’re coming from because it was a male dominated genre for so long and that’s what became normal.  However, I think now in these times this mentality should change because there are so many women in metal and they have help shape the modern metal sound.  I believe more women now understand they belong in the genre, feel free to express themselves within metal and quite frankly have become very influential in shaping the musical sound. 

Due to this corona crisis, many plans fall into the water, which ones?
VK: We had plans to tour Europe but all that is on hold now while we all battle this global pandemic.  We are exploring other ways to interact and stay connected to our fans.

How do you deal with such a crisis as a band, musician (but also as a person)?
VK:  As a band we stay connected via Skype and we are currently working on a concept that we will be able to share with all of you soon.  We are lucky as musicians in modern times because we have a lot of ways to stay in touch, connect and work together.  The internet has given us a lot of options.  Personally, I like to maintain a routine and I have also started exploring other creative outlets like drawing.  I am still writing music and really exploring various musical and creative concepts.   

This crisis does open up more opportunities to offer music via live streams on Facebook and the like. How do you feel about that?
VK: I love this idea.  Even though it is not the same as having the crowd in front of you, it does give us an opportunity to stay connected with our fans and supporters.  We are actually finalising the details of a Live Stream show now and we will have more information on that shortly.

What are the further plans with Victoria K. after this crisis? And with any other projects?
VK:  The major plan is to get out on tour and promote “Essentia”.  We haven’t been able to do that because of the global pandemic and we really would love to get in front of live crowds again.

Is there anything as an end goal? Something you definitely want to achieve as an artist? and as a person? Is there still room for a personal life in that hustle and bustle?
VK: I don’t think there is really ever an “end goal” for me.  The most important thing is to keep growing personally and creatively and to keep producing music.  There are certainly goals I would love to achieve and a major goal for me is to get Victoria K to the Wacken Open Air Festival and tour Europe playing the major festivals.  As a person I just want to keep developing my craft.  I still get to be me and do the things I love and be with my friends.  It’s really important to maintain a personal life and I can’t wait to catch up with everyone once we are out of isolation.

Hopefully we will see you 'on stage' soon. Normally, fans can purchase merchandiser there, how can readers do that online now? Feel free to give some 'links'
We really miss the stage and hope to be back as soon as possible but in the mean time people can check out our merch on our website www.victoriakmusicofficial.com/shop
Also, they can check us out on FB https://www.facebook.com/victoriakofficial/
Instagram https://www.instagram.com/victoria_k_official
Twitter https://twitter.com/VictoriaK2004 and Spotify

Thanks for this nice conversation, are there any comments to our readers?
VK: Thank you so much for having me, it was awesome chatting with you.  A huge shout out to all your readers and a thank you also to all our supporters and fans.  We are all so grateful for your continued support and we hope to be out touring and seeing you all again soon.  Please stay safe and healthy in these difficult times.

This Can Hurt - Vooruit denken en de boel niet laten slabakken is de boodschap. Als je het goed aanpakt krijg je als mens en muzikant zelfs de kans niet om je te vervelen

JP De Brabander (ex-LoopLizard, ex-DeLaVega), Sven Vande Neste (70’s Tush) en Jack Noise vormen samen This Can Hurt. De band ontstond in 2014 en bracht naast een EP in 2015 ook al een full album op de markt: ‘Nothing Matters’ (2017). Een plaat die binnen de wavescene enorm werd gesmaakt. Het was alleen wachten op de bevestiging. Die komt er nu in de vorm van een gloednieuwe schijf: ‘Worlds Apart’. Met een donkere, weemoedige hoes van een traan van verdriet en pijn wordt al aangegeven hoe de volledige plaat in elkaar steekt.
Op onze website werd aan deze release de nodige aandacht besteed. Er verscheen zelfs niet één maar twee recensies, die u beide hier eens kunt nalezen:
http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/74904-worlds-apart.html  en http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/75041-worlds-apart.html  
Net zoals bij vele bands en artiesten, zorgde de corona crisis ervoor dat veel plannen in het water vielen. Maar ook de leden van This Can Hurt zijn niet bij de pakken blijven zitten. We hadden een warm gesprek - helaas via mail - met hen over de toekomst van This Can Hurt maar ook andere projecten. Meer nog, we kregen zowaar een primeur voorgeschoteld.

Voor zij die jullie niet kennen, wie is This Can Hurt? En hoe is alles begonnen?
Eigenlijk is This Can Hurt gestart als studioproject van JP De Brabander (Looplizard/Delavega) en Jack Noise.  Het opzet was om muziek zonder limieten te creëren, genre-overschrijdend en vooral weg van de veilige standaard waar veel bands aan vastklampen.  Als duo bracht TcH de EP ‘Some Days’ en het debuutalbum ‘Nothing Matters’ uit.
Naarmate de vraag kwam om de band live aan het werk te zien, besloten JP en Jack om muzikanten te zoeken om de band te vervolledigen. Na een paar wissels in de line-up werden Sven en Jo als vaste bandleden aangeworven en werd This Can Hurt een volwaardige live-band.

Het is zeer moeilijk om op jullie muziek een label te kleven, persoonlijk is dat DE reden waarom ik zoveel van de band hou, maar naar promotors en zo toe is dat vaak nodig. Hoe zou je uw muziek zelf omschrijven.
Wij kleven er het label ‘Industrial Postwave’ op, al zijn poppy elementen nooit ver weg.  Industrial Post Wave dekt dus eigenlijk ook de lading niet helemaal.  En dat is inderdaad vaak het ‘probleem’ om de festival-programmatoren wakker te schudden.  België lijkt krampachtig vast te hangen aan één bepaald genre. Zo zijn we te donker voor de commerciële festivals, te hard voor de wave-scene maar niet hard genoeg voor de metalfestivals, en ga zo maar door. In de buurlanden lijkt dat minder een obstakel te zijn, in Duitsland en Nederland staan we op zowel pop-, rock-, als metalfestivals.  Misschien hebben de Belgen nog wat tijd nodig ?

Wie is de voornaamste componist binnen de band of is het eerder een bandgebeuren?
De nummers ontstaan op vrij unieke manier (wat had je verwacht... haha). Jack is naast de drummer van de band ook Mr. Soundscape.  Stel, er valt een lepel op een houten vloer en dat geluid resoneert op een onverwachte manier, staat Jack altijd klaar met z’n recorder.
JP is de eigenlijke componist. Hij vertrekt vanuit Jack’s soundscapes en schrijft eigenlijk de muziek rond Jack’s geluiden. Van zodra JP met een demoversie van een nieuw nummer op de proppen komt, is het aan Sven om de nummers van zang te voorzien. Vanaf dat moment wordt het nummer verder afgewerkt als band op de repetities, maar veel structurele veranderingen komen daar eigenlijk al niet meer aan te pas.

Hoe waren de reacties op jullie debuut 'Nothing Matters'? Jullie stonden bijvoorbeeld in het voorprogramma van The Difference (die ondertussen ook zijn gestopt). Heeft dat bepaalde deuren geopend naar promotors en zo toe?
‘Nothing Matters’ werd eigenlijk vooral opgepikt in Nederland en Italie.  In Nederland stond de single “Mindblower” zelfs wekenlang in de TOP20.  Op het thuisfront bleef het eigenlijk zo goed als windstil...  Support voor the Difference was in Eeklo, vlak in de buurt van waar wij ook komen, dus het publiek kende ons grotendeels al. Of dat veel meerwaarde heeft gehad op promotioneel vlak betwijfel ik, maar het was alleszins wel een topavond...  Ik denk dat we veel meer nieuwe zieltjes hebben weten te winnen op o.m. Autumn Moon Fest in Duitsland of Har Rock Fest in Nederland.

Een dikke twee jaar na de release van hun goed onthaalde debuut ‘Nothing Matters’ is er ‘Worlds Apart’. Ook werd This Can Hurt uitgebreid van een duo tot een kwartet. Dit met het oog op live optredens? Vertel er wat meer over
Klopt, in het begin was JP op het podium naast gitarist ook zanger/frontman van de band, en een band fronten was niet helemaal zijn ding.  JP kende Sven als zanger van 70’s Tush, maar had nooit overwogen om hem aan te spreken om This Can Hurt te vervolledigen, want, zo dacht JP, Sven is compleet into seventies Rock ‘n’ Roll... tot hij Sven zag lopen met z’n geschilderd Type O Negative-frakske :-) Jo (bas) was in eerste instantie aanvaard als sessiemuzikant, maar naargelang de band groeide , bleek het plaatje enkel compleet met Jo als vaste bassist.  Als alles voor de volle 100% klikt op zowel muzikaal als persoonlijk vlak, dan moet je dat koesteren!

Ik schreef: ''‘Worlds Apart’ is een schijf gedrenkt in een doom/gothic-sfeertje. Waardoor de haren op je armen recht komen van innerlijke angst en vertwijfeling. Deze band heeft anno 2019 duidelijk vele gezichten en toont die allemaal op een even intense en emotionele wijze.''  Dat is nog het meest opvallend. Wat is jullie mening hierover?
Klopt, het album is eigenlijk op heel korte tijd geschreven, op minder dan 3 maand lagen de eerste demoversies op tafel. Dat voel je ook als je naar het album luistert, het is in een ruk geschreven. Naarmate Sven de teksten op de nummers zette, begon er een verhaal te vormen. Uiteindelijk is het een soort van conceptalbum geworden over een jongen die opgroeit in een compleet ontwrichte maatschappij, met alle mentale gevolgen vandien.  Muzikaal gaan de nummers met de teksten mee, zowel de tekst als de muziek sleuren je mee in het hoofd van ons personage.

Hoe waren de algemene reacties trouwens?
We kregen massa’s positieve besprekingen uit allerlei hoeken, maar de grote Belgische kanalen, nationale radio zijn nog wat afwachtend.  Vooral in Duitsland en de UK gaat het  hard.  Door de deal met Glasstone krijgt het album ook in België een tweede kans. Afwachten wat er uit de bus komt nu... Fingers crossed!

Zitten jullie daardoor niet een beetje aan je plafond? Zijn er nog groeimogelijkheden? In welke richting denk je?
Als er geen hokjes zijn, is er ook geen plafond... We kunnen alle richtingen uit, misschien staan er op een volgend album wat meer elektronische nummers, misschien staat het wel vol commerciële songs of wordt het een album geïnspireerd door nineties black metal. De thema’s zullen herkenbaar This Can Hurt blijven, zoveel is zeker, maar we willen zeker niet in herhaling vallen.

Zijn er geplande releases of shows die door deze crisis in het water vallen? Welke?
Veel te veel om goed te zijn.... In eerste instantie alle releaseshows.  We hadden releaseshows doorheen Belgie gepland.  In Limburg en Mechelen hebben we het album nog kunnen voorstellen, daarna zijn we in lockdown gegaan... Dus dat wordt allemaal najaar 2020 of zoals het er naar uitziet misschien zelfs 2021.  Er was ook een minitour in de UK voorzien in augustus (oa Corrosion Fest in Morecombe), NCN Leipzig is nog niet geannuleerd maar dat zit er ook wel aan te komen vrees ik, Eurosjopper Fest in NL was ook een uitgelezen kans om de band voor te stellen aan de bookers en promotoren, maar werd ook gecancelled, te veel om op te noemen eigenlijk... Laat ons hopen dat we ze allemaal naar een latere datum verzet krijgen.

Hoe ga je als band en mens om met zo een corona crisis?
Als band kan is dit het uitgelezen moment om de promo op volle toeren te laten draaien. Veel mensen zitten thuis en hebben tijd om effectief te lezen wat je mailt en de muziek te beluisteren die je doorstuurt. Vooruit denken en de boel niet laten slabakken is de boodschap. Als je het goed aanpakt krijg je als mens / muzikant zelfs de kans niet om je te vervelen.  Social media is één groot adresboek, ga op zoek naar nieuwe contacten, schrijf mensen persoonlijk aan, dat werkt beter dan livestreams vanuit je badkamer op facebook.
JP is ondertussen alweer volop in writing-modus gegaan, dus de kans is groot dat na de crisis driekwart van een nieuw album klaarligt. In twee woord: werken dedzju!

We zien de laatste tijd veel filmpjes verschijnen waarbij bands gebruik maken van sociale media om zichzelf 'live' te tonen en zo, bestaan daar voor this can hurt geen mogelijkheden?
Zoals ik juist aangaf, ik denk eerlijk gezegd dat dit niet veel opbrengt. Iedereen streamt tegenwoordig vanuit z’n living.  De kwaliteit laat meestal zwaar te wensen over, waardoor de aandacht van de kijker ook snel weg is.  Er is zo een overload aan livestreams momenteel en ik heb eerlijk nog niemand horen zeggen dat ze een volledige ‘show’ hebben bekeken.  De mogelijkheid is er natuurlijk evengoed voor ons als voor iedereen anders.  Maar ik denk dat dit nu net het probleem is... het is er voor iedereen, ook voor een middelmatige Peruaanse neusfluitspeler.

Denk je ook niet dat deze crisis de toekomst van live beleving zou kunnen veranderen? je ziet nu al 'drive-in festivals' verschijnen? Hoe zie je dat zelf
Die kans bestaat, maar we hopen er alleszins niet op.  We zien ons nog niet direct op een podium staan op de parking van Wijnegem Shopping Center voor een toeterend publiek. Nu ja, het is afwachten en vooral hopen dat het snel weer een beetje normaal wordt.

Hoe ga je als band (mens) en artiest om met streaming als Spotify? Hoe sta je tegenover bijvoorbeeld bandcamp? Lijkt me een financieel interessanter medium
Optreden is veruit de beste manier om je merch verkocht te krijgen.  Bandcamp is dan weer de beste online optie om nog iets aan de verkoop van merch over te houden, maar streamingdiensten als Spotify zijn dan wel weer goed promotioneel, dat wordt door iedereen gebruikt...
Laat ons het zeggen zoals het is, we zijn Metallica niet hé, we hebben meer aan 100 nieuwe luisteraars, dan aan 10 albums te verkopen via één of ander online kanaal.

Wat zijn de toekomstplannen na deze crisis?
Optreden! Veel! Overal! En in ons repetitiekot kruipen om de nieuwe nummers die JP ongetwijfeld zal klaarliggen hebben verder uit te werken tot een nieuw album.

Naast 'This Can Hurt' zijn er ook nog andere projecten waar je mee bezig bent, vertel er gerust wat meer over
Er is zoveel he, Sven zingt naast This Can Hurt ook in 70’s Tush, een jaren ’70 rock ‘n’ roll tribute, er is de internetradio van JP ‘Wit Konijn’, we hebben met enkele van de bandleden Lacienda Records in handen (waar zojuist  het nieuwe album van Stereoseat is op uitgebracht), Sven doet daarnaast nog bandbookings voor een 15-tal andere bands met z’n Last Rebel Agency (wat heel binnenkort onder de naam Tres Hombres zal verdergaan, maar dat is nieuws voor binnen enkele weken... haha), ... te veel om op te noemen eigenlijk ?

Een van die projecten is 'The Last Rebel Agency'. Zijn er daar toekomstige releases die we in het oog moeten houden?
Bij dezen heb je dus een primeur... Vorige week werd beslist The Last Rebel te laten opgaan in een groter geheel. Ik mag nog niet te veel vertellen, maar hou de naam ‘Tres Hombres’ in je achterhoofd.

Vertel ook eens iets over jullie internet radio Wit Konijn?
Wit Konijn werd zo’n 3 jaar geleden gestart als zot idee van JP en Peter Coussaert met als achterliggend idee eens wat andere muziek op de radio te draaien.  Ondertussen is het uitgegroeid tot een leuk alternatief met 18 programma’s in 18 verschillende genres.  Soul, New Waven Black Metal, you name it...  Er is trouwens tijdens de Coronacrisis een samenwerking met Kinky Star ontstaan... Ook daar zitten we dus niet stil!

Om af te sluiten, waar en hoe kunnen lezers uw merchandiser en zo aankopen. Plaats gerust enkele links
Optredens, bandcamp, via de website, en binnenkort dus in iedere platenzaak ? Geen excuses om “Worlds Apart” niet in je collectie te hebben dus!
http://www.thiscanhurt.com/band
https://thiscanhurt.bandcamp.com

Dank voor dit fijne gesprek, we doen dat - als alles achter de rug is - zeker face to face nog eens over. Veel succes in alles wat jullie doen

Constraint - We strongly believe that good music will always be recognized and appreciated, today as yesterday!

Constraint is een Italiaanse symfonische metalband opgericht in 2011. Hun eerste demo 'Illusion Of A Dream' liet een band horen die binnen dat genre, waar je vaak de bomen door het bos niet meer ziet, toch een diepe indruk na. Dat werd bij hun eerste full album 'Enlightened By Darknes’' in 2016 in de verf gezet.
Nu verscheen een nieuwe schijf: 'Tides Of Entropy', waar instrumentale intensiteit samenvloeien met een vocale inbreng in alle kleuren van de regenboog.
Uiteraard besteden ook wij daar de nodige aandacht aan. De recensie kunt u hier nog eens nalezen. http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/78343-tides-of-entropy.html  
Naar aanleiding van deze releases, en ook hoe je als band en mens omgaat met een crisis waarin we nu leven, hadden we een fijn gesprek met zangeres Beatrice.

The band was formed in 2011. How did it all start?
It all started as a cover band. The original formation shared the passion for the same kind of music and so before we knew we started playing our favourite songs together. There were no particular ambitions back then, being that we were also very young.

Your first demo 'Illusion Of A Dream' showed a band that deeply impressed within that genre, where you often no longer see the trees through the forest. How were the general reactions?
Well, thank you! The general reaction was very positive and, to be honest, we didn’t see it coming: as I told we were really young and all we did was just for pure fun. Seeing positive feedbacks motivated us to proceed for a more serious approach to music.

To build on that. Is it still possible as a band to rise above that ground level of symphonic metal bands? As far as I am concerned, you certainly do, but you often no longer see the forest through the trees. Feel free to give your opinion
The reality is that growing in popularity and make yourself a name in music is, today, harder than ever. Of course, a lot of great bands do succeed, yet the offer is so wide that inevitably a lot of good ones can’t make it through, and that is a misfortune. Nonetheless, we strongly believe that good music will always be recognized and appreciated, today as yesterday!

I have reviewed the latest disc '' Tides Of Entropy '. What I especially noticed is that it has become a particularly fairytale but also emotionally charged trip. Was this approach deliberately chosen? What is your opinion on this?
From day one in the writing process we wanted to create something very organic and with a strong running theme going throughout the album. Beatrice designed the concept and the main challenge was to create music that made sense in the context of such lyrics. This translated in having very different sections, not only from song to song but also within each song, going from heavy distorted guitar riffing to delicate mellow parts.

What I find especially impressive about this new album, I quote my own text: " Each time a sound wall of violin, guitar and even piano is erected that feels like a satisfying whirlwind that rushes through your soul at a tempo that is amplified, every time Beratrice's unctuous and varied voice takes you away to other places. " What is your opinion on this?
We appreciated a lot that description, and we think it describes really well what we ultimately aimed for! We put a lot of attention to the overall sound we wanted to convey: a lot of bands choose to strive for that huge sound in their productions and that’s absolutely fine but a lot of time that hinders instruments’ dynamics that results just flat, without peculiarities. We tried to take the best of both worlds producing an album that exhibited that sweet “sound wall” as well as displayed all the tiny details that ultimately gives something peculiar to the album itself.

What are the general reactions to the new record?
Honestly they are very good, and we are so thankful for that! We took a big leap in the void with this album because it is very different from our first one, both for the major line up we faced, both for the natural growing of the musicians remained in the band through this years. We are really happy to see prog as well as symphonic metal fans enjoying our music!

I suppose many of your plans have fallen into the water because of this corona crisis. Which?
In Italy the crisis hit the hardest exactly when we released our album, so that was an unfortunate coincidence. We were scheduling our live concerts to support Tides of Entropy but, of course, none of those happened. Everything got postponed in the near future. Aside from that, as we were discussing before, a lot of people listened to the album and reached out to us anyway, so we have to be thankful to the digital era for that! 

Italy has been particularly hard hit by this corona crisis. Hopefully you and your family are okay? How do you deal with this as a human being in these difficult times?
Luckily we and our loved ones are all okay. These have for sure been difficult times, both because we weren’t allowed to see anyone and because we were forced home. Of course this was made for a good reason, but the whole situation had no precedent before so we were all being taken unprepared. Things are getting better day by day now, we’re trying to look at it from a positive perspective!

And as a musician / band?
As a band the worst thing was that we couldn’t see each other in person but we managed to use digital platforms such as Skype and Discord. We started composing songs for the next album and luckily we are able to do that without meeting in person exchanging ideas digitally and creating upon those.

Doesn't such a crisis open doors to give a concert via livestream or something? How do you feel about that? Are there any plans in that direction?
We are actually doing some Instagram Q&As every now and then, but no livestream concerts for now.

What are the plans for the future once the crisis is 'over'?
As we were discussing before we are going to start touring for the promotion of Tides of Entropy. We are going to make some gigs in Italy but we are planning about touring also out of our country.

Is there also such a thing as an end goal, something that you as an artist and band absolutely want to achieve?
Our end goal, if it can be called as such, would be to play all over the world and get in contact with more people, expanding our fanbase and really keep doing it for as much as we can! We simply love creating music and we hope to make it accessible to more and more people.

Now that there are no concerts, the possibility to purchase merchandise and the like has also disappeared. How can readers possibly do this? Feel free to provide some links
Of course playing live is a great way to make people interested in buying our products, nonetheless we sell all our merchandise, included our latest release, through our BigCartel at the following link:
https://constraint.bigcartel.com/

Thanks for this nice conversation, there are still comments to our readers feel free to put them below
You are welcome! Thanks for hosting us and stay safe!

Luc Waegeman - Wagonmaniac Music - Niettegenstaande iedereen in de cultuur ligt te bloeden, is het toch weer van daaruit dat erwat blijft bewegen, dat er nieuwe ideeën ontstaan rondom nieuwe sociaal samenlevingsmodellen


Luc Wageman is van vele markten thuis. Label baas van Wagonmaniac Music, oprichter van Kinky Star. Muzikant bij o.a. Needle & the Pain Reaction, en zoveel meer. Hij is in 1989 van Antwerpen naar Gent verhuisd en heeft in en rondom het Gentse ondertussen een zeer sterke reputatie opgebouwd. Zonder meer is deze man dus uitgegroeid tot een begrip binnen de muziekwereld, en dan ook de geschikte man om enkele vragen te stellen over deze crisis en hoe daar mee om te gaan. Maar ook uiteraard stond hij ons te woord over zijn talloze projecten in het verleden, heden en toekomst.

Je zit al een tijdje in de muziekwereld, ook als muzikant. Als je terugkijkt op je verleden wat waar de diepte en hoogtepunten?
Sinds mijn 15de speel ik in verschillende bandjes, eerst als drummer (Possible Noize, Shakin' Zorro & the Bandoleros, SeXmachines), erna als bassist (The Mansons, Starfighter, Needle & the Pain Reaction, enz...) en ondertussen ook als solo artiestproducer Wagonman.
"No downs, no ups" but "music saved my life". Als ik terugkijk op het verleden zijn de hoogtepunten voor mij vandaag o.a.:
-De eerste kennismaking als tiener met punk op een concert van The Kids.
-Mijn verhuis van Antwerpen naar Gent in 1989. Toen al begon het in Gent te bruisen op muziekgebied. Elke betrekking had eigenlijk z'n hoogtepunten voor me. Van concert afficheplakker, productieassistent voor concertpromotors, platenwinkelassistent, promo boy voor Bang! Records met o.a. dEUS, roadie-roadmanager Gorky/Gorki, als muzikant bij Starfighter concerten op Dour en Pukkelpop, de oprichting van Kinky Star als club en als label met het succes van 't Hof Van Commerce.
- Nog mooie herinneringen heb ik aan de Zuid-Afrika reizen met 't Hof Van Commerce alsook naar Senegal met Gorky maar zeker ook de Amerikaanse avonturen op SXSW in Austin Texas en CMJ in New York met enkele bands (Dr. Pepper Family, Hitch, Barbie Bangkok) en alle avonturen met mijn eigen band Needle in Canada, Malta, Ibiza en de rest van Europa.
- Alle ATP festivals in Engeland met een toffe bende goede vrienden/muziekfreaks beschouw ik ook zeker als hoogtepunten. Eén van mijn persoonlijke hoogtepunten is de ontmoeting en gesprek met Iggy Pop.
- Uiteraard waren er periodes met hindernissen (dieptepunten) gedurende mijn 40 jarige bestaan als muzikant alsook tijdens mijn 17 jarige carrière als oprichter & bezieler van Kinky Star (rechtszaak rond geluidsoverlast, rechtszaak met belastingsdiensten,) maar die hebben we steeds met veel geduld en koppigheid overwonnen.
- Een moment dat ook diepe indruk naliet, was het noodweer op Pukkelpop 2011 die ik samen meemaakte met goede vriend en labelcollega Pieter Jan De Coen en het vernemen van Luc De Vos' overlijden toen ik op tournee was met the Drip Dry Man & The Beat Revolver in Spanje.

Zijn er dingen die je, weten wat je nu weet, anders zou aanpakken?
Ja, maar als je stappen wil zetten in het leven, maak je soms al wel eens een foute inschatting en betaal je daar dan soms al eens "leergeld" voor. Move on zou ik zeggen.

Luc, vertel eens hoe is alles begonnen bij jou wat Wagonmaniac Music betreft? En - wel  licht rare vraag - waar staat het label voor?
Het platenlabel Wagonmaniac is ontstaan uit de behoefte om in eigen beheer m'n eigen solo project Wagonman uit te brengen. De roodgekleurde 10" EP "Desire" was m'n eerste release zo'n 5 jaar geleden. Net zoals dit met Kinky Star records in 1997 gebeurd is ifv een eigen release met mijn toenmalige band SeXmachines. 
Zoals ook toen vonden er nu ook al snel een aantal andere, vooral gitaar bands (MOAR, Roda Lits, O'Grady, Youff, Dead High Wire, enz...) hun plek bij Wagonmaniac. Samen met Pieter-Jan De Coen die ook nu nog steeds programmator is in de Kinky Star en nog wekelijks een fantastische 2u durende radio show heeft op Urgent.fm, zijn we beiden de bezielers ervan.. Het label staat voor een cross-over van eigenzinnige, alternatieve Belgische muziek "met een zalig goeie hoek af" (dixit PJ) en met ook meestal een sterke live reputatie.
Naast de nieuwe jonge bands (Hugs Of The Sky, Vrovl, Rook, Down The Lees, K@, Ponykamp, enz...) die we de voorbije maanden hebben uitgebracht, is nu ook de hele Kinky Star catalogus bij ons ondergebracht en brengen we alle 'oudere' releases terug onder de aandacht met voor sommige een heuse vinyl re-issue op 10", mijn favoriete vinyl formaat. (SeXmachines, Vive La Fête, The Whodads & The Mudgang
https://wagonmaniac.bandcamp.com/merch

Het is allemaal zeer klein begonnen, maar de laatste tijd zie ik toch een gestadige groei. ook meer releases. Over releases gesproken, welke toekomstige releases dienen we in het oog te houden. Enkele tips mag
In de komende weken en maanden verwachten we nieuwe releases van Honey Hachimitsu met de onwaarschijnlijk productieve jonge nieuwe artiest Ivolve in de cockpit. Daarnaast brengen we vanaf juni elke maand een 4-track EP uit van Kregel (Nederlandstalige electro noise wave van Bart Vandal X & co) en dit gedurende 4 maanden lang. Ook van Slow Man (Roel Sardonis) komt er een tweede zweverige EP uit.
In de verdere toekomst zal de special 10" vinyl edition nog worden uitgebreid met een nieuwe Wagonman & Blaastaal maar ook een 7" vinyl van SeXmachines "Rare Tracks" staat nog gepland.

Eigenlijk wordt ik altijd verwonderd als het om artiesten uit 'uw stal' gaat, maar er is toch eentje die me recent compleet heeft omver geblazen door zijn veelzijdige aanpak. Involve. Hoe is deze uitzonderlijke kunstenaar bij jou terecht gekomen?
Ivolve is opgemerkt door PJ .Ziehier wat hij me daarover vertelde:
"zoals zovele stootte ik op Ivolve tijdens mijn zoektocht naar muziek voor de radioshow, het eerste contact was de vraag of hij me een digitale promo van Verloren Woorden wou toesturen. Ivo was enthousiast rond het feit dat ik tracks wou draaien en er volgende daarrond al snel enkele mailconversaties. uiteindelijk was het Ivo zelf die vroeg naar tips om een gepast label te vinden voor zijn release, gaf ik hem dan ook en zo kwamen we uit bij Wagonmaniac Music. na eerst te peinzen en te bedenken dat er eigenlijk weinig labels zo'n soort muziek uitbrengen. daarna veel conversatie. uiteindelijk voorstel naar Wagonmaniac toe. en bijna elke week iets van hem in de Kinky Star Radio playlist. Ivo is en blijft gewoon enorm enthousiast en productief"

Je zit ook zelf in enkele projecten. Hoe staat het daarmee? Welke projecten maak je zelf deel vanuit?
Momenteel ben ik actief met mijn soloproject Wagonman ism kunstenaar Bert Lezy (aka Blaastaal), bassist bij mijn oerband Needle & the Pain Reaction waarmee ik dit jaar 20 jaar speel en bezig ben een nieuw (6de) album op te nemen, bassist bij K@ & the Sexy MF's waarmee er een toertje gepland stond deze lente, producer en bassist bij Mydonna, the official Madonna Tribute Show waarmee we normaal gezien dit jaar de zomer zouden doen tot zelfs in Ibiza. Helaas heeft corona er anders over beslist en zijn alle concerten afgelast tot nader order.

Je hebt ook gewerkt (of werk je nog steeds) als coördinator bij Kinky Star. Hoe is dat in zijn werk gegaan? En hoe staat het met Kinky Star in deze tijden?
Ben idd van 1997 tot 2014 coördinator van Muziekcentrum Kinky Star geweest maar 6 jaar geleden heb ik beslist om het stuur over te laten aan de ‘jonge generatie’ en om me full time op m'n eigen creatieve passies te kunnen focussen.
Kinky Star is nog,steeds de plek voor live muziek, jonge bands uit de alternatieve scene en heeft nog steeds een zelfde spirit met Pieter-Jan De Coen als programmator en Sanne Werkers & de crew die nu de club nu runt.
Ook in deze tijden blijft men er actief en creatief met online DJ sets, live streaming concertjes op Twitch TV. Je kan Kinky Star ook steunen door hun wereldbekende Irish Coffee te bestellen en - in de regio Gent - aan huis te laten leveren door de Kinky Koffie Kar. ;-) Ook het boek "20 jaar Kinky Star" is nog altijd te verkrijgen en nu aan speciale promoprijs.
Mailtje naar Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.
De gevolgen van de huidige corona crisis en het aflasten van de Gentse Feesten, gaan zowiezo desastreus zijn. Positief is wel dat er nog net een ondersteuning vanuit de stad Gent en eerder vanuit Jeugdwerk Vlaanderen toegekend geweest is. In de gazet gelezen.

Er bloeit trouwens iets in Gent wat muziek betreft. Ofwel zit er iets in het water, ofwel zijn er veel mogelijkheden om je muziek aan de man te brengen. Hoe verklaar je de wildgroei aan band en artiesten in Gent (in andere grote steden is dat niet altijd het geval)
Het spijt me, 'k heb ook geen volledig duidelijke verklaring voor het feit dat in Gent er een bruisendere muziekscene is dan elders in België. Dat is bij mijn weten altijd al zo geweest en heeft mogelijk te maken met de vele studenten, een redelijk progressief stadsbeleid (zeker in vergelijking met Antwerpen) alhoewel er ook in Gent vandaag nog live muziek café's extreem hoge boetes worden opgelegd vanwege de "Vlaamse geluidsnorm" en dat bovenop de coronacrisis. Het blijft dus knokken, ook in Gent. Keep it up Brechtje & De Kleine Kunst.

Een vraag die ik elk label stel, is het in deze tijden van vergaande digitalisering nog opportuun om iets op cd of vinyl uit te brengen eigenlijk? Hoe sta je daar tegenover
Als label moet je idd in de eerste plaats alle digitale distributie netwerken en promotie kanalen en mogelijkheden gebruiken maar toch blijft er gelukkig een bepaald deel van de muziekfreaks naar vinyl en cassettes vragen. Het fysieke exemplaar blijft nog altijd iets puurs, authentieks en kunstigs te hebben.
De 10" vinyl re-issues worden naast de fysieke record stores nu ook via onze eigen online shop op Bandcamp aangeboden en is de beste én goedkoopste manier om ze online te kopen, zowel voor de band/artiest als voor de "muziekSMAKER".

Veel van uw plannen vielen wegens deze corona in het water. Welke?
Zoals gezegd zijn alle repetities, opnames en concerten van m'n vermelde bands en projecten weggevallen. Zoals ook in Juni de Chasse Patate theatervoorstelling van Studio Orka waar ik mede-acteur-muzikant in ben, zijn nu weggevallen en verplaatst naar het najaar. Hopelijk gaan ze dan kunnen doorgaan.

Hoe ga je als label, muzikant - maar ook als mens - om met zo een crisis als deze waar we nu inzitten?
Het is lastig om nog langer geduld te moeten hebben wat de live concerten betreft maar wel goed om ondertussen niet stil te vallen en verder te doen met je passie, je basis te verstevigen, je online aanwezigheid uit te bouwen, nieuwe nummers te schrijven, nieuwe creatieve processen opstarten, enz...
Music is food for the soul!

Opent zo een crisis geen mogelijkheden om uw muziek online aan te bieden, en vooral brengt dat wel geld in het laatje?
Zoals gezegd is de Wagonmaniac bandcamp een goede vitrine en online shop ook om de vinyl en merch aan te bieden.

Hoe sta je eigenlijk tegenover streaming sites als Spotify, sommige verkiezen wat dat betreft bandcamp?
Spotify en Youtube zijn vandaag de belangrijkste muziekplatforms waar je als artiest en band op aanwezig moet zijn. Met al je releases, met je live streams, met je video's, je playlists, je followers, enz... Dit zijn vandaag eigenlijk "de supermarkten, radio's en t.v.'s van de muziek tegelijkertijd".
Bandcamp echter kan worden beschouwd als het eigen platform van de band of artiest zelf waarin hij of zij een eigen winkeltje & vitrine heeft waar de fans en supporters direct van de artiest kan kopen, hetzij downloads, hetzij vinyls of cd's, t-shirts, enz....
Wat de digitale muziekplatforms betreft is het geen of/of maar een en/en verhaal. Je moet als artiest overal beschikbaar en aanwezig zijn en er pro-actief mee bezig zijn, wil je er een beetje return van krijgen. Veel van de "muziekSMAKERS" luisteren digitaal.

'Live optredens' zijn er niet voorlopig, maar er gaan stemmen op voor live streaming en zelfs een 'drive-in festival' hoe sta je daar tegenover?
Alle ideeën om ondertussen toch live bezig te kunnen zijn, zijn goeie ideeën vind ik. 
Zo ben ik ondertussen grote fan geworden van The Soap Girls uit Zuid-Afrika die heel hun geplande tour nu vanuit hun garage in Kaapstad spelen. Elke avond in een 'andere stad' in een 'ander land' zoals eerder stond geboekt, telkens in een 'ander thema' en met telkens tussen de 200 en soms 1000 man die hun live streaming op facebook volgen. Ze zijn super en spelen het online live streaming gegeven heel goed uit vind ik. Daarenboven zijn ze heel open en communicatief, maar ook interactief, met hun "followers" en creëren ze vanuit hun garage hun fanbase die hen steunt met het kopen van merch, ook gepersonaliseerde 'pieces of art', etc... The Soap Girls rock!
Maar evengoed het drive-in idee - zeker voor iets als de Mydonna show - is wat mij betreft een heel tof concept.  Maar we gaan volgens mij ook snel terug kleine living concertjes zien, underground eventjes hier en daar. Men kan de cultuur en het inherent sociale gebeuren van muziekoptreden niet veel langer in "quarantaine" houden vrees ik.
Niettegenstaande iedereen in de cultuur ligt te bloeden, is het toch weer van daaruit dat er wat blijft bewegen, dat er nieuwe ideeën ontstaan rondom nieuwe sociaal samenlevingsmodellen ook, rondom een nieuw cultuurbeleid, rondom het idee van basisinkomen in plaats van het waardeloze "kunstenaarsstatuut", enz.... Ideeën die er al langer waren maar nu nog meer wind in de zeilen krijgt en bespreekbaar wordt.
Ook zie ik nieuwe verbintenissen en netwerken ontstaan waar we elkaar vinden en ondersteunen, alle labels, boeker, promotors, muziekmakers en smakers samen.
Een heel mooi voorbeeld is de BMA (Belgian Music Addicts) groep die nu op facebook en Youtube is ontstaan dankzij enkele bezielers die de armen samen geslagen hebben en op 2 maand tijd +7000 volgers hebben. Ook indie platforms als Musiczine, Luminous Dash, Dansende Beren, enz... blijven belangrijk voor de alternatieve muziek scene.
Superbedankt iedereen!

Wat zijn de verdere toekomstplannen, ook na de crisis?
Zoals je merkt, ligt er nog veel op de planken voor het label en verder probeer ik nu zoveel mogelijk concerten naar een latere datum te verplaatsen, dit jaar of naar volgend jaar toe al, zowel met K@ & the Sexy MF's als met Needle & the Pain Reaction en Mydonna.
Ondertussen blijf ik  ook nog actief binnen GALM, een belangenvereniging voor Belgische artiesten en muzikanten waarmee we momenteel i.s.m. andere verenigingen (o.a. State Of The Arts) volop op een nieuwe cultuurbeleid inzetten.
De coronacrisis heeft heel veel blootgelegd over de "koterij" en de zwakke sociaaleconomische positie waarin we als cultuur- en "muziekMAKER" inzitten en dat moeten we nu aangrijpen om voor onszelf te verbeteren.
Een "muziekfonds" zou hierbij de basis kunnen vormen.
Meer info op https://www.galm.be/
"Uniting Artists In Music"!
"Support your local artist & label"!

Zijn er mogelijkheden om 'online' merchandiser aan te schaffen? Zet hieronder gerust enkele links waar mensen uw merchandiser en zo kunnen aanschaffen

LABEL links
Alle merchandise, downloads, subscriptions, enz... vindt je terug op de Wagonmaniac Bandcamp
https://wagonmaniac.bandcamp.com/
Website: http://www.wagonmaniac.com
facebook: http://www.facebook.com/wagonmaniac
Instagram: https://www.instagram.com/lucce_wagonman/

BANDS link
http://wagonman.be/
http://needle.be/
http://www.katmusic.be/
https://www.mydonna.be/
MANAGEMENT link
http://www.wagonmania.be/

Pics homepag @Ioannis Tsoulousis

We citeren even de Engelstalige introductie om de nieuwste release van The Murder Capital voor te stellen: ''When Annie asked us to do a live session at Maida Vale, covering FKA Twigs was an easy decision. “Cellophane” especially encapsulates such a poignant landmark of heartbreak, and its innately exposed nature further allowed us to really connect with it. The process itself was exciting for us, as we came to reshape its original mould, and impart our own sound and emotion onto the sentiment of inadequacy that she embodies so selflessly on the track.A truly unique artist who we appreciate greatly.Take it easy out there and look after yourselves.With love from us,
The Murder Capital."
‘Live From BBC Maida Vale’  is de laatste liverelease vòòr de lockdown. Deze EP bevat drie pareltjes van songs, die wellicht niets nieuws toevoegen aan het oeuvre van de band, maar een mooie toevoeging zijn aan de collectie van de fans. Met een wondermooie, op zeer emotionele manier gebrachte, cover van FKA Twigs “Cellophane” , treed je binnen in een wereld boordevol melancholie, met een vette knipoog naar de sound van bands als The Cure daar subtiel bovenop. The Murder Capital geeft een persoonlijke touch aan die song, waardoor deze song wordt heruitgevonden door de band. Dat is een hele prestatie. Op eerdere singles “Don't Cling To Life” en “Green & Blue”, enkele favoriete songs van de fans , legt The Murder Capital de lat verder zeer hoog. Sprankelende weemoedigheid binnen dromerige soundscapes, die je onderdompelt in donkere gedachten , is altijd een beetje de rode draad in de muziek van deze topband. En dat komt zeker tot uiting op deze zeer mooie collector’s item.
Eerlijk is eerlijk, deze EP is eigenlijk niet meer dan dat. Een mooi collector’s item voor de doorsnee fans. Maar hij bevat wel drie parels van songs die het gezicht vormen van een band die nog steeds groeit. Dat straalt uit de drie  songs.
Volgens we hebben vernomen is The Murder Capital trouwens volop bezig aan nieuw materiaal . Met deze EP kunnen de fans genieten van drie van de mooiste songs die de band heeft uitgebracht, in een wondermooie live registratie die tot de puntjes is uitgewerkt. Dat het niks toevoegt aan wat we al wisten, stoort allerminst.
Een mooi cadeau trouwens, om deze barre tijden door te komen met een glimlach op de lippen!

Tracklist: Cellophane 04:20, Green & Blue 06:29, Don't Cling To Life 02:37

Xpus is een Italiaanse black/deathmetalband die sinds 2015 occulte paden bewandelt. De band grijpt terug naar de sound van de jaren '90 en klinkt in eerste instantie niet echt origineel. Wie echter dieper ingaat op de sound, ontdekt elementen van doom en andere duistere machten die van deze Italianen een unieke parel maken binnen dat genre.  Het is de rode draad op de nieuwste release van Xpus 'In Umbra Mortis Sedent' , een plaat die, wegens de corona crisis, met vertraging op de markt kwam.
Vanaf “Abyssus Abyssum Invocat” over “Into The Sphere Of Madness” krijgen we te maken met een band die duidelijk teruggrijpt naar de oorsprong van de tweede blackmetalgolf. De ijskoude riffs en het ijzingwekkend stembereik, bezorgen je die koude rillingen van toen. Door de ietwat sombere, vaak trage manier waarop songs als “The Gates Of Doom” op gang komen, wordt trouwens ook een knipoog gegeven naar de doommetal. Waaruit dus blijkt, zoals we eerder aangaven, dat Xpus van veel donkere markten thuis is. Met songs als “Broken Is The Seal Of Equilibrium”, “Clerical Rooms Of Depravity” en “Holy Sperm Upon The Lamb” blijft Xpus je onderdompelen in een poel van pure waanzin, binnen steeds die donkere omkadering. Er wordt teruggrepen naar vaak gedoodverfde occulte formules , wat allerminst stoort.
Liefhebbers van typisch jaren '90 black/deathmetal mogen alvast watertanden. Want Xpus heeft goed naar deze bands geluisterd, zonder écht gedateerd te klinken.
Een voortdurend terugkerend element is een kerkklok, samen met een soort donker omgevingsgeluid. Het versterkt het theatrale , occulte karakter van deze schijf enorm. Waardoor Xpus toch eerder uniek klinkt binnen het overaanbod aan bands in hun genre. Door het donkere bos zie je vaak de bomen niet meer, maar Xpus kan wel boven de massa uitsteken. En dat trekt ons bij dit genre steeds opnieuw over die donkere streep!

Hats Off Gentlemen It's Adequate is het eenmansproject van Malcolm Galloway. De multi-instrumentalist /componist maakt echter ook gebruik van de muzikale diensten van zijn echtgenote Kathryn Thomas die fluit en zang voor haar rekening neemt. Voorts Mark Gatland op bas, Rudy Burrel op drums en zijn zoon Ethan Galloway eveneens zang. Dit resulteerde eerder in parels van albums 'Still Standing' (2017) en 'Out Of The Mind' (2018). Met 'Nostalgia For Infinity', ondertussen al de vijfde plaat van deze topartiest, spreidt Hats Off Gentlemen It's Adequate een veelkleurig klankentapijt uit, waardoor je zijn muziek niet kunt labelen. Dat trekt ons nog het meest over de streep.
Dat laatste komt al tot uiting bij “Century Rain”, voortdurend lijnen aftasten van elektronisch vernuft, het koppelen van melancholische zangpartijen en daar streepjes experimentele muziek aan toevoegen, dat is de rode draad op die eerste song, maar ook op de volledige schijf , zo blijkt.
'Nostalgia For Infinity' is, volgens we vernamen, trouwens een concept plaat over de kwetsbaarheid van de menselijke beschaving met zeven nummers geïnspireerd door scifi-auteur Alistair Reynolds. Die kwetsbaarheid kom je geregeld tegen op deze pracht schijf. Neem nu “Twin Earth” dat aanvoelt als een trip naar een onontgonnen wereld, als je je fantasie voldoende de vrije loop laat.  Elke song is bovendien weer een ander hoofdstuk, van nostalgie en melancholie; of alle registers worden opengegooid en een andere vocale inbreng wordt er aan toegevoegd.
Telkens zet Hats Off Gentlemen It's Adequate je bewust op het verkeerde been. Soms doet het wat denken aan wat Pink Floyd ooit deed, als bij “Voyager”; we weigeren bewust te verwijzen naar een artiest of band, maar deze band is vooral uniek in wat ze doen, door een trend van verrassen, je op het verkeerde been zetten, en telkens weer een andere onverwachte wending te geven aan het geheel - zowel vocaal als instrumentaal; het wordtverdergezet bij songs als “Nostalgia For Infinity” tot afsluiter “Sixth Extinction”.
Hats Off Gentlemen It's Adequate brengt een veelkleurig kunstwerk uit, waar niet alleen aan stijlbreuken wordt gedaan. Ook qua muzikale inbreng gaat het alle kanten uit. Over de hele lijn voelt de plaat dan ook aan als een avontuurlijke ontdekkingsreis door adembenemende landschappen, waar hobbelige valleien, stormachtige watervallen en paden boordevol bloemenpracht elkaar ontmoeten en je verwonderen.
Je vindt Hats Off Gentlemen It’s Adequate overal, of dat nu op onze planeet is of ergens ver verwijderd van ons heelal. Deze bijzonder veelkleurige schijf prikkelt je eigen fantasie. 'Nostalgia For Infinity' is een kunstwerk, waar je alle kleuren van de regenboog tegen komt.

Tracklist: Century Rain 09:17, Twin Earth 05:59, Ark 11:47, Nanobotorna 5:26, Chasing Neon 05:34, Glitterband 05:32, Conjoiners 04:31, Scorpio 01:19, Inhibitors 03:25, Nostalgia For Infinity 06:59, Voyager 05:50, Sixth Extinction 04:06

De uit Argentinië afkomstige alternatieve dreampopband Nax is ontstaan in 2012. De oorsprong gaat echter al terug vóór 2009 , en toen de band live begon te spelen vanaf 2010, dit door nummers van Nicolas Castello's soloalbum  'Infinito'. In 2013 brachten ze hun eerste twee werken uit, getiteld ‘Amalgama’ (EP) en ‘Anima (EP)’. Nax blijft rustig aan de weg timmeren. Er kwam nu een nieuw werkje uit 'Congelado'.
“Celebrar A-Niversarios” is een sfeervolle song die je vooral doet wegzweven naar verre oorden. “Noche”, “Hacemé Olividar” bevatten dan weer zoveel emoties dat de rust , die je voelt neerdalen in je hart , een positieve invloed heeft op je gemoed. Nax brengen hun songs trouwens in hun eigen taal, en dat is weer een extra pluspunt.
Binnen die sfeer weet Nicolas je met zijn bijzonder warme stem compleet te verdoven. Gerugsteund door muzikanten die op een serene maar vaak ook intense wijze je een warm gevoel vanbinnen geven; Nax dompelt je onder in bijzonder dromerige sferen. Enkel de vervormde gitaren bij sommige nummers laten een vleugje woede horen. Meteen komt de  duidelijke verwijzing naar shoegaze bovendrijven, waardoor deze band in het hokje 'dreampop' duwen, hen tekort doet.

‘Congelado' is vooral een liefdesverhaal, en dat is, zoals iedereen wellicht weet , niet altijd rozengeur en maneschijn. Dat komt bij veel songs tot uiting. Vandaar dat ook die woede en pijn om de hoek komt kijkt. Geen melige toestanden echter bij Nax, maar een intens liefdesverhaal over vreugde en verdriet ; Nax schotelt dit o.m. voor op “Angeles De Hielo”,  “Lune” en het wondermooie “Repetidor”. Enerzijds word je daardoor, met een ware krop in de keel, tot tranen toe bewogen. Anderzijds hoor je een vreugdekreet ontspringen die je doet dansen in de straten. Voortdurend weet Nax hun verhaal te vertellen en raakt gevoelige snaren. Het wordt op een zeer uiteenlopende wijze in de verf gezet tot het slotstuk “Congelado”.
Nax brengt met ‘Congelado’ een zeer emotionele schijf uit, waar vervormde gitaarlijnen in aanraking komen met warme vocalen. Waardoor de haren op je armen telkens rechtkomen van intens genot of verdriet. Dit bijzonder liefdesverhaal wordt op een dromerige en bijzonder uiteenlopende wijze gebracht, waardoor een lach en een traan nooit ver van elkaar verwijderd zijn. Zoals in een (h)echte relatie.
Nax brengt een zeer persoonlijke plaat uit die niet alleen hun, maar ook het verhaal van iedereen die liefdesverdriet heeft ervaren , vertelt. En dit zonder melig te gaan klinken, en op een dromerige , subtiel experimentele wijze je hart diep raakt. Het Zuid-Amerikaanse tintje, de songs in eigen taal, is de kers op de dromerige taart.