Sons Of Sirius is een uit Dendermonde afkomstige folkband. Oorspronkelijk gestart in 2013 als folk; met invloeden uit de Schotse en Ierse traditie liet Sons of Sirius zich inspireren door bands als The Dubliners en The Chieftains. Op zoek naar een eigen sound kwam daar in 2017 verandering in. De folkinvloeden zijn overeind gebleven in de nieuwe sound , geïnspireerd door de Keltische muziek. En ook de Vlaamse folklore zit verstopt in de muziek van deze band.
We citeren de introductie op de vi.be pagina van de band: ''Sons Of Sirius, een folkband uit het Dendermondse: met één been in de Vlaamse klei, met het andere been over het kanaal. Uit deze spreidstand vloeit hun Keltisch geïnspireerde muziek voort: zowel traditionals als zelfgeschreven nummers passeren de revue, soms een luisternummer, dan weer een dansbaar deuntje. Kortom: het traditionele dorpsfeest in bandvorm.''
Er kwam eindelijk een debuut op de markt, 'Ardennia'. De titel verwijst naar de Ardennen. We citeren weerom: ‘De titel verwijst naar de Ardennen, waar de inspiratie voor de titeltrack werd gevormd: oude heuvels vol legenden, oude overblijfselen en natuur. Dat deze regio haar naam ontleent aan de Keltische godin Arduinna, sluit dan ook nog eens mooi aan bij het genre. Geschiedenis, sagen en plaatsen vormen dan ook de belangrijkste inspiratie voor de nummers op het album.’
In acht songs vertelt de band een verhaal over tradities, door middel van al even traditionele instrumenten als viool, mandoline, bodhran, tinwhistles en lowwhistles. De songs zijn dan ook één voor één gedrenkt in een folksfeertje,  die je doet terugkeren in de tijd, naar sagen en legendes. De muzikanten toveren aanstekelijke klanken uit hun instrument, waarop stilzitten onmogelijk is , terwijl intussen zanger/violist Yves De Waele zich ontpopt tot een ware troubadour. De verhalen die hij vertelt doen denken aan de troubadour in de middeleeuwen die de kastelen afdweilde om zijn verhaal te vertellen. Met een lach een traan en veel kwinkslagen.
De inbreng van Jonathan Jacobs’s tinwhistles zorgt voor een magische totaalbeleving, waardoor het niveau naar een waar hoogtepunt wordt gestuwd. De bodhran van Annemie Demuyt wordt bovendien aangesterkt door een al even aanstekelijke mandoline en gitaar inbreng van Benjamin D'Hollander. De viool van Yves is naast zijn warme stem een ware kers op de taart.
De lezer heeft misschien al opgemerkt dat we nog geen enkele song hebben vernoemd?!  Dat is zeer bewust want je moet deze plaat beluisteren als het lezen van een spannend boek. Elk song is een nieuw hoofdstuk in het lange verhaal over de Ardennen en de sagen rond die streken, de sterke verhalen worden verteld op een gezapige , aantrekkelijke wijze waardoor je met de ogen gesloten en een hoge dosis fantasie terugkeert in de tijd, dansend doorheen de steppe. Want dat is nog het meest aangename aan deze prachtige schijf. Hierop stilzitten is onmogelijk. Zwevend over die dansvloer wordt er echter dus ook een verhaal verteld van kommer en kwel.
Deze moderne troubadours brengen 'Ardennia' letterlijk tot leven , zoals enkel de grote troubadours dat indertijd konden, ze werden daarvoor op handen gedragen want ze zorgden in barre tijden voor een dosis humor die het volk goed kon gebruiken.
In deze coronatijden is een band als Sons Of Sirius dan ook de perfecte remedie om even alle zorgen opzij te zetten, te dansen in de huiskamer en de songs uit volle borst mee te brullen.
Binnen de folkloristische traditie is Sons Of Sirius de perfecte band om uw feestelijkheden, festivals of zaal op te vrolijken , eens dus die coronacrisis voorbij is.

Folk/Americana
Ardennia
Sons Of Sirius
 

Misantronics is een experimenteel project rond Serge Timmers. Behalve schrijver is hij ook een muzikant die met uiteenlopende projecten bezig is. Met dit project begaat hij paden van ambient, drones , van drum & bass over elektronische muziek naar dark ambient. Misantronics zijn muziek labelen is echter onmogelijk, de man is van vele markten thuis. Je hoort zelfs elementen van pure rock tot new wave terug in zijn muzikale kunstwerken.
Dat is ook bij de laatste nieuwe release 'Elsewhere ' het geval. Deze release komt op de markt via Zamp Makely + Sombre Sonik. De mastering is in handen van de al even grote virtuoos Ronald Marien. Serge laat zich trouwens omringen door bevriende top muzikanten. Izzy Op De Beeck  bespeelt flugelhorn op “Faint” en “Hearder”, “Regrets” is een improvisatie op de baslijnen van Gert De Meester. Beide zijn al even grote virtuozen. De inbreng maakt het plaatje compleet en wat perfectie overschrijdt.
“Folklore” laat een improviserende kunstenaar horen die van experimenteren iets intensief moois maakt, dat je niet in woorden kunt vatten. We moesten deze schijf enkele luisterbeurten geven, omdat we dachten dat we na twee beurten iets nieuw zouden ontdekken, dat we niet eerder hadden opgemerkt. Dat was nu ook het geval. Misantronics verstaat namelijk de kunst om de luisteraar op het verkeerde been te zetten; hij doet dat op zo een uitgekiende wijze dat je dus van de ene verrassing in de andere terecht komt.
De best lange songs drijven voort op klanken , die gaan van flirten met geluidsnormen overschrijden, en zo intiem klinken dat je een speld kunt horen vallen in de zaal. Dat de inbreng van Ronald daar voor iets tussen zit, hoeft geen betoog. Het is net de samensmelting tussen deze twee talentvolle muzikanten die zorgt voor een waar meesterwerk. Elke song drijft voort op perfectie die zo spontaan en levendig wordt gebracht, dat van een routineklus geen sprake is. Integendeel. Songs als “Tiliting” - een klepper van meer dan tien minuten - of “Hearder” stralen iets speels en intensief moois uit dat je gewoon wordt weggevoerd naar een andere wereld. Eens onder hypnose door dat klankentapijt van Misantronics, is geen weg terug meer mogelijk.
Hoewel elk van de songs apart magische pareltjes zijn van elektronisch vernuft, leest de schijf als een spannend boek. Elke bladzijde, elke schakel binnen dit project is even belangrijk, o.m. bij de acht minuten lange parel “Regrets” - met inderdaad die virtuoze inbreng van Gert -, bij “Sapiens” en bij de epische afsluiter “Faint”, waarbij Izzy’s inbreng een sleutelrol speelt; een song die trouwens afklokt op circa 14 minuten.
Misantronics weet je telkens te ontroeren maar duwt ook de gaspedaal voldoende in om je niet in slaap te wiegen.
Door een gevarieerd kunstwerk aan te bieden, waarbij alle kleuren van de regenboog de revue passeren, blijf je intens genieten en gekluisterd luisteren. Want inderdaad gaat Misantronics op het gevoel van de luisteraar af. Dus niet enkel de oorschelpen worden gestreeld, ook het hart wordt door deze aanpak geraakt. Niet dat je in een tranendal terecht komt, maar er is het intense gevoel dat over ons heen komt bij elke luisterbeurt, wat ons een warm gevoel vanbinnen geeft, iets wat je doorgaans enkel tegenkomt bij de betere ambient. En … toch weigeren we deze talentvolle muzikant een label op te kleven.
Misantronics is gewoonweg een topkunstenaar die in meerdere projecten heeft bewezen van enorm veel markten thuis te zijn; op zijn drift tot experimenteren, zichzelf heruitvinden en grenzen verleggen , staat nog steeds geen rem. En dat wordt op deze 'Elsewhere' op uiteenlopende wijze nog maar eens in de verf gezet. De extra inbreng van Ronald Marien, Izzy en Gert is daarbovenop een kers op de taart die dit meesterwerk tot een nog hoger niveau doet uitstijgen, waardoor de perfectie inderdaad compleet wordt overschreden.

Dance/Electro
Elsewhere
Misantronics

Ivolve is een artiest die van vele markten thuis is. En dan bedoelen we dit in een zeer breed kader. Van triphop naar elektronische muziek over rap en hiphop. Je vindt het allemaal terug in de muziek van Ivolve.
De man is in de releases iemand die niet bij de pakken blijft zitten. Sinds 2002 timmert hij naarstig aan z’n eigenzinnig werk. Ondertussen heeft hij zowat 14 releases op de markt gebracht. Zijn vorige release 'Vulture' was al de moeite. Er volgt binnenkort (in mei) nog een opvolger: 'Randomize The Insanity'. En jawel , nu verscheen 'Verloren Woorden' via Wagonmaniac Music. Een label dat steeds het neusje aan de zalm houdt , wat betreft artiesten die bewust buiten elk lijntje kleuren. Dat is bij Ivolve dus zeerzekerhet geval, zo blijkt uit deze release.
'Verloren Woorden' is  een remasterde versie van zijn  solo-demo ‘Begraven Tijdperk’ (2006-2007). Daarin hoor je een artiest die niet alleen rap vermengt met allerlei avontuurlijke elementen en experimentele uitspattingen, vaak stampt hij met zijn teksten bewust tegen heilige huisjes. Omgeven door een donkere walm, duwt hij enerzijds het gaspedaal in of bedwelmt hij je in een melancholisch bad van weemoed. Dat blijkt al uit “Luister Goed”, waar hij zijn immense talent tentoon spreidt. Gevolgd door al even gedreven songs “Metaforen” of “Verdwaald”, songs die je een krop in de keel bezorgen… Vaak door inbreng van een gast vocalist; zo waren we danig onder de indruk van de wondermooie stem van Rhani op “Of Je Terugkomt”.
Maar laat het duidelijk zijn, iedere song ademt telkens iets spannends uit, iets avontuurlijks en iets veelkleurigs. Deze man is dus, zoals we aangaven, van vele markten thuis , waardoor je op zijn muziek onmogelijk een label kan kleven.
Ook al is rap de rode draad van zijn muziek; dat wordt voortdurend in de verf gezet zoals bij het lekker absurd klinkende “Winter”; de luisteraar houdt hij een spiegel voor op “Bel Een Psycholoog” en op de brief aan de “Lieve Kerstman”. Het instrumentale sluitstuk “Varkentjesachtige Dobbelstenen” laat horen dat Ivolve ook een tovenaar is met klanken en beats.
Er staat duidelijk geen limiet op de inspiratie, de drift en de veelzijdigheid van Ivolve. Dat is het meest indrukwekkende aan 'Verloren Woorden'. Vooral hoor je een artiest die subtiel maatschappijkritisch buiten elk lijntje kleurt, en de grenzen weet te verleggen, waar geen grenzen zijn.
Je komt van de ene verrassende wending in de andere terecht. Meer nog: 'Verloren Woorden' is een ware ontdekkingsreis in diverse stijlen en stijlbreuken, dat je na meerdere luisterbeurten nog nieuwe ontdekkingen doet die je nog niet had gezien of gehoord.
Ivolve is bovendien niet alleen een kunstenaar in klanken, ook met woorden weet hij zijn publiek op het verkeerde been te zetten; op subtiele wijze houdt hij je een spiegel voor , die er niet altijd even mooi uitziet.
Binnen de rap, trip hop, hip hop en experimentele elektronische muziek is Ivolve eentje die van vele, vele markten thuis is.
We zien al uit naar de volgende release (in mei: 'Randomize The Insanity') en wachten met spanning af waarmee de man ons nu weer gaat verrassen.

Dance/Electro
Verloren Woorden
Ivolve
Check het uit via bandcamp: https://1volve.bandcamp.com/album/verloren-woorden

Lucinda Williams is een Amerikaanse singer-songwriter die is uitgegroeid tot een levende legende. Niet alleen won ze verschillende Grammy Awards, met 'Car Wheels On A Grave Road' staat ze in top 100 albums van het toonaangevende Time-magazine. Lucinda is trouwens niet vies van tegen heilige huisjes stampen, en daar houden we , wat deze artieste betreft, nog het meest van. Met haar ondertussen 14de album 'Good Souls Better Angels' is dat niet anders. Deze artieste doet na al die jaren niet aan een routineklus afleveren. Integendeel.
De woede die te horen is in songs “You Can't Rule Me” en “Bad News Blues” gaat vooral over de huidige Amerikaanse president en zijn beleid. Lucinda giet deze maatschappijkritiek in emotionele songs boordevol frustraties die ze op de volledige schijf de vrije loop laat. Nee, er doekjes rond winden doet deze dame niet op songs als “Pray The Devil Back To Hell”.
Is dat soms met een gebalde vuist in de lucht, dan gaat ze vaak ook de eerder intieme en ingetogen toer op. Breekbare songs worden afgewisseld met dampende blues- en rocksongs die door je ziel klieven. Soms biedt ze eerder troost aan allen die lijdzaam moeten toezien , als bij “When The Way Get’s Dark” , en vaak stampt ze stevig om zich heen in een uitbarsting van woede als bij “Down Past The Bottom”.
Nergens laat ze een spaander heel van het beleid in haar land. Zonder scrupules blijft ze op die weg doorgaan. Om af te sluiten met een bijzonder emotioneel en sobere song, “Good Souls”, die je hart doet breken, binnen een intieme omkadering.
Grommend als een tijger in het nauw gedreven of zalvend je ziel verwarmen, Lucinda Williams doet het allemaal op haar hartverwarmende nieuwe schijf. Door deze gevarieerde aanpak blijft ze haar stempel drukken op de country/folk- en bluesrock sound in haar land en ver daarbuiten. Deze artieste stampt nog steeds stevig om zich heen.
En ook al staan potentiële opvolgers op de deur te bonken, na al die jaren blijft Lucinda door deze aanpak nog steeds stevig op de troon zitten. Dat zet ze met deze nieuwste schijf knap in de verf.

Artiesten die op een gedurfde wijze muziek tot kunst verheffen genieten steeds mijn voorkeur. Ivolve is zo een muzikant die zich voortbeweegt in de elektronische muziek, hiphop, rap, triphop en EDM. En daar op een eigenzinnige wijze  sinds vele jaren zijn ding mee doet. Zijn recente release ‘Verloren woorden' – ook uitgebracht - was voor ons de aanleiding om deze man zijn muziek verder te ontdekken. Ondertussen heeft hij al vele albums op zijn naam staan. Nu ook deze 'Vulture', een schijf waar de man elektronische pracht uitspreidt, als een kleurrijk klankentapijt.
Soms neigt Ivolve zelfs naar ambient zoals blijkt uit “Them Dronez”. Maar vooral experimenteert de man met beats en klanken alsof hij ter plaatse muziekstukken uitvindt. “Liever Los” en “Gum” zijn omgeven door huzarenstukken die je bedwelmen, maar ook doen zweven over de dansvloer. Zeer opzwepende songs als “Like A Rock Into The Bathtub” of “Vulture” moeten zorgen voor een waar dansfeest in je woonkamer.
Soms dreigt Ivolve op meesterlijke wijze, maar ook raakt hij soms die gevoelige snaar door hetzelfde bedwelmende klankentapijt uit te spreiden, als bij het wondermooi opgebouwde “Astrochemistry” .
Dat de man ook filmisch en zelfs spookachtig tewerk kan gaan, met een donkere twist, bewijst hij eveneens, zoals bij de titelsong.
Eigenlijk staat er gewoon geen maat op de drang tot experimenteren en de aanhoorder op het verkeerde been te zetten. Ivolve is geen gewone muzikant, hij is een soort Picasso die met zijn , op het eerste gezicht , chaotische schilderijen daar toch een zekere structuur kan in verstoppen. De man brengt een brij aan gestructureerde elektronische chaos, die zoveel kanten uitgaat dat je van het kastje naar de muur wordt gestuurd op een bijzonder dansbare wijze. Het feest in ons hoofd duurt verder met de daarop volgende parels al “New Wayz”, “Deliria”, “Scherven” en afsluiter “Kill To Play”.
Ivolve brengt met 'Vulture' een meesterwerk van elektronische pracht. In alle kleuren van de regenboog, met zowel een donker als opvallend lichtvoetig kantje, zet de man je voortdurend op het verkeerde (dans)been. Vaak bedwelmend, soms met een aanstekelijke inbreng. Een knipoog naar de betere triphop en aanstekelijk de dansspieren aanspreken. Zo brengt Ivolve de perfecte dansplaat uit voor dans liefhebbers op zoek naar avontuurlijke feestjes, die meteen je ook tot een zekere gemoedsrust brengen, en je doen wegzakken in een diepe trance, waardoor je de realiteit van het leven prompt vergeet.
Wij lieten ons gewillig meevoeren naar een bijzondere, kleurrijke , filmische wereld die Ivolve ons aanbiedt. Een wereld waarbij ook de fantasie van de aanhoorder wordt geprikkeld.
Beluister deze release dan ook met de hoofdtelefoon op , en de ogen gesloten, en laat je dansend in dewoonkamer meevoeren naar een onontgonnen wereld.

Dance/Elektro
Vulture
Ivolve
Check deze schijf uit op spotify: https://open.spotify.com/album/5MbRvxVv0b9LOV5vP1vFIU

The Feather is het soloproject rond Thomas Medard’s Dan San. Dit project werd opgericht in 2013. Het resulteerde in 'Invisible' dat overal goed werd ontvangen. Het was lang wachten op een opvolger, mede door persoonlijke beslommering en zijn activiteiten met Dan San. Maar nu is er dus eindelijk een aanstekelijke opvolger 'Room'. Blijkbaar een zeer persoonlijke plaat. Maar vooral een schijf die liefhebbers van radiovriendelijke pop en alternatieve indie perfect met elkaar verbindt.
Opener “Closer'” is een dromerige song gedrenkt in een badje van weemoedigheid en melancholie, maar er zit gelukkig genoeg dynamiek in om je niet in slaap te wiegen. De weemoedige zijde van het verhaal blijft ook boven drijven op “Sister”, “Higher” en “Stay Up”. Het zal uiteindelijk de rode draad vormen op de volledige schijf.
Het lijkt trouwens alsof Thomas een moeilijke periode van zich afschrijft en vooruit kijkt naar het licht aan het einde van de tunnel. Zo voelen dus ook de daarop volgende songs “Come First”, “Louder” en “Is It Enough To Try” aan. ‘Room’ brengt over de hele lijn ons vooral het soort weemoedigheid van achterop kijken, na een zware periode, dan langzaam recht krabbelt en vooruit kijkt naar betere tijden met toch nog een beetje pijn in de ogen. Dat wordt verder in de verf gezet bij “Firework”, “At Sea” , “Low Days” en afsluiter “Beautiful Lie”.
Het lijkt wel alsof The Feather over de hele lijn blijft balanceren tussen weemoedigheid en extase. Thomas blijkt met deze parel van een schijf vooral een zeer persoonlijk verhaal te vertellen, waarmee hij die pijn letterlijk van zich afschrijft. Niet door luidkeels om zich heen te stampen, maar eerder door op een ingetogen en sobere wijze ervoor te zorgen dat je een traan wegpinkt met een glimlach op de lippen.
Schipperen tussen verdriet en gelukzaligheid spreekt The Feather daardoor uiteenlopende emoties aan waardoor je ook je eigen problemen letterlijk bij de hand neemt, en deze plaat aanwendt om terug nieuwe krachten te putten,  strak vooruit kijken, hopende op betere tijden. Daardoor past ‘Room’ trouwens perfect binnen deze barre coronatijden die we doormaken.

Ptolemea  is het alternatieve muziekproject rond Priscila Da Costa. Eerder bracht de uit Luxemburg afkomstige band al een zeer mooi debuut uit in de vorm van een EP 'Tome I' De band moet het niet hebben van verschroeiend de geluidsmuren afbreken, maar eerder op een zweverige wijze je hart breken. Daarbij wordt braafjes binnen de lijnen gekleurd, maar de stem van Priscila klinkt helder en onaards mooi waardoor dat euvel snel wordt vergeten. In maart kwam een nieuwe EP op de markt, 'Maze', waarbij die stelling nog meer in de verf wordt gezet.
Dat komt dus al tot uiting op “I Wish I Could”, instrumentaal is het daarbij boeiend vast te stellen dat er kenmerken als een elektronische viool voorkomen. Maar helaas wordt daar bitter weinig mee gedaan. Je zou bijvoorbeeld een duel kunnen vormen tussen die viool en dubbele gitaar, maar de focus ligt op de stem van Priscila. Niks mis mee. Deze zangeres beschikt over een operastem, waarbij de hoge tonen je trommelvliezen en je hart doen trillen van innerlijk genot.
Ook “Maze” en “Would Just Someone Understand” zijn bijzonder emotioneel gebrachte songs, die gevoelige snaren raken je en doen je ziel bloeden.  De pijn en dromerige sfeer, binnen een weemoedige omkadering, keert over de hele lijn terug. Bij “Isolated” en het wondermooie “Run”, waarbij eindelijk ook instrumentaal wat meer registers worden opengetrokken, kom je in een sprookjesachtige wereld terecht waar een sirene uit de verte je hersenpan binnendringt, je hypnotiseert en je op de klippen doet belanden, waar je hart in gruzelementen wordt geslagen. Ook nu weer, best indrukwekkend dat stembereik van Priscila. De instrumentatie bij deze song gaat een beetje buiten de comfortzone en is een extra pluspunt. Het is daarom zo jammer dat instrumentaal die lijn niet wordt doorgetrokken over de gehele EP. Ook al blijft een song als afsluiter “Time Has Come” zeker aan je ribben kleven, van innerlijk genot wordt een traan weggepinkt.
De bijzonder intensieve sfeer van deze plaat is een wondermooi gevecht tussen vioolklank en gitaargeweld, vermengd met dat indrukwekkende stembereik van Priscila als kers op de taart. Het had eigenlijk over de gehele EP mogen worden tentoongespreid. Jammer genoeg is dat dus enkel bij de twee laatste songs het geval, waardoor we wat op onze honger blijven.
Maar binnen de sferische alternatieve muziek, waarbij harten worden gebroken, is Ptolemea zeker een band om, naar de toekomst toe, in het oog te houden. Laat de muikanten gerust wat meer de teugels vieren en vermeng ze met dat overweldigende stembereik van Priscila en er zwaaien meerdere deuren van emotionele pracht, binnen een weemoedige omkadering, open.

Constraint is een Italiaanse symfonische metalband opgericht in 2011. Hun eerste demo 'Illusion Of A Dream' liet een band horen die binnen dat genre, waar je vaak de bomen door het bos niet meer ziet, toch een diepe indruk na. Dat werd bij hun eerste full album 'Enlightened By Darknes’' in 2016 in de donkere verf gezet. Nu verscheen een nieuwe schijf: 'Tides Of Entropy', waar instrumentale intensiviteit samenvloeien met een vocale inbreng in alle kleuren van de regenboog. De perfecte kruisbestuiving waardoor de band iedere liefhebber van het betere symfonische metal een oorgasme bezorgt.
Na een instrumentale intro, waarbij al wordt aangeduid hoe de muzikanten elkaar blindelings vinden, zijn we vertrokken voor een bijzonder emotionele , sprookjesachtige trip, waarbij harten op een intensieve wijze diep worden geraakt. Dat is dus niet enkel door die instrumentale meesterwerken, of dat bijzonder stembereik, maar net door de samensmelting van deze elementen, waardoor elke song door je hart klieft als een botte bijl.
Luister maar naar het meesterlijk in elkaar gestopte “Eimnal Ist Keinmal” of “Eerie Euphoria” waarbij de haren op je armen rechtkomen van innerlijk genot. Telkens wordt een geluidsmuur van viool, gitaar en zelfs piano opgetrokken die aanvoelt als een deugddoende wervelstorm die door je ziel raast in een tempo dat wordt aangesterkt , telkens die zalvende en gevarieerde stem van Beratrice je wegvoert naar andere oorden.
Dat laatste blijkt ook meermaals uit de daarop volgende songs “The Big (B)end”, waar alle registers worden opengegooid.
Om verder op die lijn door te gaan bij “Broken Thread”, “Leben Ist Streben” en lekker aanstekelijke en aantrekkelijke afsluiter “Coercive”. Alle bovenstaande elementen zorgen ervoor dat deze Italiaanse symfonische band meer dan zijn stempel drukt op het genre. Zonder meer vormen ze zelfs een meerwaarde in dat geheel.
Nee, origineel is dat allemaal niet meer. In de symfonische metal is dat schier onmogelijk geworden. Maar het niveau ligt zeer hoog waardoor deze Italiaanse band boven het maaiveld van symfonische metalbands uitsteekt en dat is , gezien de hoeveelheid van bands,  in het genre toch zeer opmerkelijk.

Samuel Ber - It’s great when a piece of art projects a kind of map in your inner world and opens some doors
Pentadox

Bram de Looze (piano), Sylvian Debaisieuz (sax) en Samuel Ber (drums) - één voor één indrukwekkende muzikanten binnen de jazz - vormen samen de al even tot de verbeelding sprekende formatie Pentadox. Aangevuld met het Amerikaanse trio muzikanten Nick Dunston (contrabas), Weston Olencki (elektronica, trombone) en Lester St. Louis (cello). Muzikanten die net zo als de basismuzikanten van Pentadox houden van op avontuur trekken door het jazzlandschap.
Het basistrio zagen we recent aan het werk in De Casino in Sint-Niklaas. Het volledige verslag van die avond kunt u hier nog eens nalezen:http://www.musiczine.net/nl/concertreviews/item/77369-natashia-kelly-group-pentadox-magie-en-virtuositeit-in-twee-keer-het-drievoud.html
Pentadox bracht eveneens een plaat uit: 'Fragments Of Expansion' via W.E.R.F. Een schijf die al even veel uiteenlopende kanten uitgaat en uiteenlopend klinkt als wat we de band op dat podium zagen doen.
Ook aan deze schijf besteden we de nodige aandacht. De recensie kunt u hier eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/77955-fragments-of-expansion.html
Op basis van deze uitzonderlijke belevenis zowel op als naast het podium vonden we het interessant om bezieler en oprichter van deze top band Samuel Ber eens enkele vragen te stellen. Hij beantwoordt die het liefst in het Engels, voor ons geen probleem uiteraard. Het werd een zeer warm gesprek, ook al was het via e-mail.

Om met de deur in huis te vallen. Het valt me op hoeveel jongeren teruggrijpen naar jazz? Ik krijg hierop uiteenlopende antwoorden, maar waarom jazz? En kun je dat nog jazz noemen?
That’s a deep question… Maybe because it has already a long history shaped by many different creative minds, streams, intentions, aesthetics, it’s easier for somebody to relate to at least a part of it ? The more I do listen to jazz (whatever it means), the more I can feel how this sonic territory is way broader than I expected… and that’s of course really exciting. And then there is a second thing which is the encounter between improvisation and composition, and the focus on individual expression, both as musician and composer, which embodies a way of being and acting that might attract many young performers. I started playing this music and experiencing its space(s) well before studying it from a more theoretical point of view. I was around 10 when I joined a kind of young jazz band led by a teacher, and I remember that, from the very beginning, it felt good ! 

Hoe is alles voor jou begonnen? En wie zijn je grootste invloeden?
When I was 6, I saw a group of djembefola playing outdoor and I told my parents that’s what I wanted to do. They found a teacher, Manu Lurquin, and because I was too young to join the collective djembe lessons, he proposed me to take private drums lessons. So I started with a drums, he encouraged me to improvise from the very beginning, and he taught me many rhythms and variations, sometimes accompanying me on the djembe. A few years later, I joined the djembe lessons as well as a big group of percussions he was also directing, playing Sabar (he’s a student of Doudou N’diaye Rose). This large ensemble was made of djembés, djun djun, bells, shakers, surdos, and drums. The sound of it, the “largeness” of time, if we can say so, definitely made a huge impact on me. I can find back this approach to time when I listen to drummers Elvin Jones, Billy Higgins, Ed Blackwell, Nasheet Waits or Gerald Cleaver. These last days, I’ve also been listening to Mamadi Keita, Gene Krupa, Charles Lloyd’s album “Hyperion with Billy Higgins”, “Jazz at Massey Hall” by Parker, Gillespie, Powell, Mingus and Roach (Bud Powell’s comping on “All the things” !), Gerri Allen, Ivo Pogorelich, Aphex Twin, Autechre, Squarepusher, the last album of Deerhoof, and watched movies by Apitchatpong Weerasethakul, Werner Herzog, Ingmar Bergman, Satyajit Ray, Chris Marker, Carl Theodor Dreyer, Louis Malle and Park Chan-Wook, and a little documentary on Masabumi Kikuchi. Lately, I’ve been inspired by films and pianists a lot.

Samuel ik heb je vooral leren kennen via het project Pentadox. Hoe ben je in dat project gerold?
Well, I founded it.  It was created as a band willing to develop its own language in a very playful way. We like to explore things, compositions, music relationships, attitudes… playing “on the edge”… At the beginning, I was the only composer, and later on everybody started to bring compositions.

Jullie hebben ook over de grens heen gekeken en een samenwerking aangegaan met internationale artiesten? Ik kan het opzoeken, maar wie en hoe is dat in zijn werk gegaan?
We just proposed musicians we already knew if they would like to join us. I’m talking about Lester St. Louis (cello) that Bram met in NYC and Nick Dunston (doublebass) that I met in a workshop led by Vijay Iyer at Banff (Canada). Bram and me spent a few days at the Darmstadt Ferienkurse during summer 2018 I believe and that’s how we met Weston Olencki (trombone and electronics).

De nieuwste plaat ‘Fragments of Expansion’ is trouwens, wat mij betreft vergelijkbaar met een zoektocht doorheen het landschap jazz en aanverwante, een zeer avontuurlijke plaat. Wat is uw mening hierover?
Subconsciously (because I realize that we never really talked about it), the core of this project seems to be the idea of playfulness… which of course echoes what you say when you qualify the music of adventurous. The fun of music making, like building things with Lego’s… It’s a long process; we’re still talking about how we could improve the overall architecture.

Vooral zorgt die samenwerking voor een magisch kluwen , waaruit je eens die ontward is , iets moois ontdekt dat je intens gelukkig maakt. Wat is uw mening over deze stelling?
I’m really happy to read that ! It makes me think about these long walks in the woods I’ve been doing regularly these last weeks and how these experiences reconnected me with memories, “forgotten” sensations, a deep sensibility to space and light, and also made me intensely happy. When I watch a Tarkovski or a David Lynch movie, I’m always surprised to observe how it triggers many feelings and sensations I even didn’t know I was able to experience. It’s great when a piece of art projects a kind of map in your inner world and opens some doors.

Hoe waren trouwens de algemene reacties op deze plaat?
From the ones I’ve read, what comes back pretty often is this feeling of puzzling adventure, strangeness, but also exploration of “buried” emotions,… To me, being lost can be a beautiful thing. What’s particularly interesting to read are the different journalists’ reactions to this relationship with the unknown… some like it, some not, that’s a very personal thing.

Live stralen jullie alle zoveel spelplezier uit dat je er prompt 'happy' van wordt. Jullie vullen en voelen elkaar ook perfect aan
Yes

Naast Pentadox zit je ook in andere projecten. Vertel er gerust wat meer over.  Zijn er ook plannen voor een eventuele solo plaat?
Playing solo has been at the back of my mind these last years. In these quarantine times, I’ve been spending a lot of time alone with the instrument, and it really feels like it should happen soon. Next to that, I’m starting a new band called Reservoir Ghosts, with Lotte Anker (saxophones), Daniel Levin (cello) and Soet Kempeneer (bass). http://www.insidejazz.be/portfolio_page/reservoir_ghosts/  We’re going to play in the fall in Rataplan in Antwerp, as part of my residency in this venue and in Volta in Brussels. Hopefully, we can play more.  I’ve been already composing a lot for that band and I’m really curious about gathering these minds all together. Due to the virus crisis, my tour with Tony Malaby and Jozef Dumoulin has been cancelled, I hope we’ll able to play together again as soon as possible.  In parallel, I’m part of Benoît Delbecq’s new sextet with Samuel Blaser, we had planned some rehearsals next month before the virus crisis breaks out. Bo Van Der Werf also created a new band around his compositions, with Jozef Dumoulin, Bram De Looze, Nelson Veras and Cyrille Obermüller, we had a nice residency 6 months ago in France. And I’m happy to join again Susanne Abbuehl in the Fall for another project of her. Some things are also likely to emerge from encounterings I made this year in New York. There is a recording with Michaël Attias, Richard Bonnet and James Carney which was made there which should be released soon.  Among the more regular projects, I’m part of Laurent Blondiau’s collective Mâäk (from quintet to big band), Nicolas Thys’ Broadway Neon, Soet Kempeneer’s Dream Tree and Casimir Liberski trio.

De vraag die iedereen beetje bezig houdt, hoe ga je als muzikant om met deze extreme corona tijden?
I’m back from New York where I was studying this year. Back to Brussels, at my parents. I’m lucky enough to be able to play drums and piano here. Spending a lot of time with the instrument is a beautiful thing. I’m also working on some electronics. I’m still part of a residency which should take place in July but, next to that, pretty much everything has been cancelled at least until end of August (I was normally playing with different bands on the garden stage at Jazz Middelheim). But, as I said, this suddenly new context also allows me to develop some things in a different way… I have maybe more time to push some ideas and, even if I get “lost”, that’s not a big deal, I still have plenty of time to try out other directions. Having more time for mistakes is great. But I truly miss all the social aspects of music !

Welke plannen waren er door die corona eigenlijk in het water gevallen?
A trio tour with Tony Malaby and Jozef Dumoulin, a little series of concerts with Nicolas Thys’ Broadway Neon and Mâäk, some summer performances for Pentadox Fragments of Expansion, and a residency day at Jazz Middelheim with all these bands + the premiere of Reservoir Ghosts. Also, Pentadox was finalist of the Avignon Jazz Contest. It should normally be postponed to summer 2021.

Wat zijn nu de verdere plannen na deze crisis? volgen er releases? Live shows (al zal dat sowieso koffiedik kijken zijn dit jaar)?
It depends a lot on government’s guidelines I guess, it’s hard to predict at this point. I have a couple of concerts in the Fall with Reservoir Ghosts, and a residency with Susanne Abbuehl. I will also be part of an exciting project at Bozar for the 4^th Stream festival but I don’t know if I’m already allowed to talk about it …

Het online live concerten aanbieden van jullie muziek via sociale media? Zou dat een optie zijn in deze tijden? Ook al brengt dat geen geld in het laatje
I enjoyed watching Bert Cools and Bram De Looze playing livestream solo concerts. I don’t really know if I would like to do it myself, this is a strange medium… But I never say, never.

Om toch geld in het laatje de brengen, op welke wijze kunnen muziekfans jullie het best steunen?
There is some music materialized on CD’s or floating on a kind of cloud called Bandcamp which is waiting for you to listen to ! Buying music is currently the best way to support artists.

Om af te sluiten, zijn er nog opmerkingen of dingen die me zijn ontgaan, plaats ze gerust hieronder . Zeer veel goede moed in deze bijzonder moeilijke tijden, en we spreken elkaar hopelijk snel eens face to face. Stay Safe!
I also hope you’re doing well and that we’ll meet soon ! Thanks for your interest and your enthusiasm ! 

Pics homepag Samuel Ber (Pentadox) @Laurent Poiget

SJ Hoffman - Als je fan was van de vorige plaat, dan zal deze je ook bevallen. En deze heeft net dat tikkeltje meer experiment in zich

Steven Borgerhoff de helft van het uitgeversduo Borgerhoff & Lamberigts, wachtte tot zijn 43 om zijn eerste muziekalbum uit te brengen. Het was wellicht nooit de bedoeling geweest om die songs echt op de markt te brengen, maar gelukkig heeft Steven zich kunnen laten overhalen door bevriende muzikanten. Er was dan ook een duwtje in de rug nodig om deze plaat tot stand te laten komen, en dat kwam van Luuk Cox (Stromae, Tim Vanhamel, Girls in Hawaii) die Borgerhoffs pad kruiste.
Cox selecteerde 9 songs uit de honderden demo’s die al jaren stof lagen te vergaren en produceerde ook het album. ‘The Long Now’.
Deze schijf werd overal zeer goed ontvangen, onze recensie kunt u hier nog eens nalezen. http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/73693-the-long-now.html  
De opvolger komt nu op de toonbank. 'Waves Holding Time'. We vroegen ons af welke wegen Steven nu zou inslaan. En hoe hij omgaat met deze bijzondere situatie waarin we leven.

Steven, Laten we even terugkeren in de tijd. Uw vorige plaat 'The Long Now' kwam vorig jaar uit. Hoe waren de reacties daarop?
De reacties waren overrompelend. Ik viel haast van mijn stoel toen ik al die fijne en positieve reviews las. Dat was een opsteker na al die tonnen energie en tijd die ik in het album had gestoken!

Persoonlijk viel me vooral dat zoeken naar de gulden middenweg tussen donkere melancholie en weemoedigheid het meest op. Wat is uw mening hierover?
Er zit altijd wel wat melancholie in mijn songs. Dat krijg ik er niet uit, vrees ik. Ik hou ook van die donkerte, die sfeer. Het is ook de muziek waar ik zelf graag naar luister. 

Om daarop voort te borduren, welke kant gaat het bij 'Waves Holding time’ uitgaan? Zit daar ook een persoonlijk verhaal achter?
Na mijn debuutplaat ‘The Long Now’ wilde ik onmiddellijk terug aan de slag. En dus schreef ik een resem nieuwe songs. En dat bleek bijzonder goed mee te vallen. Er zit geen groot verhaal achter, het is eerder een neerslag voor wat 2019 was voor mij. Een jaar met ups en downs, zoals bij de meeste mensen.

Op de eerste solo plaat hebben we eigenlijk zeer lang moeten wachten. Nu ging het merkelijk snel. Lagen er al songs in de koelkast? En hoe is het nu in zijn werk gegaan?
Ik ben van een wit blad vertrokken. Na een bepaald moment had ik het gevoel dat we maar eens de studio moesten induiken ook al was dat al heel snel na het verschijnen van mijn debuutplaat. Producer Sam Pieter Janssens maakte een keuze uit de songs en that was it. De opnames verliepen bijzonder vlot. Vermits het enkel wij tweeën was, konden we heel snel schakelen. Het fijne was dat ik ook beroep kon doen op enkele stemmen waar ik bijzonder grote fan van ben: Pieter Van Dessel (Marble Sounds), Pascal Deweze en Leonie Gysel. En my good old mate Luuk Cox mixte de plaat. Fijn volk allemaal dus!

Ik heb de plaat nog niet beluisterd. Overtuig me eens waarom ik het wel zou doen?
Als je fan was van de vorige plaat, dan zal deze je ook bevallen. En deze heeft net dat tikkeltje meer experiment in zich.

Wat zijn eigenlijk uw persoonlijke verwachtingen over deze plaat?
Ik wil goede muziek maken waar ik trots op ben. Dat is wat telt voor mij. Op de rest heb ik geen vat. Ik heb geen grote verwachtingen omdat het dan allemaal alleen maar kan meevallen. Maar ik hoop op positieve feedback natuurlijk, dat spreekt voor zich.

Ook nu weer werk je voor sommige samen met enkele artiesten. Wie en hoe hebben jullie elkaar gevonden?
Er waren er die ik persoonlijk kende zoals Pieter Van Dessel (met wie ik ooit nog in Londen samenwoonde) en Leonie Gysel. Anderen heb ik gevraagd. Zo ben ik al lang grote fan van alles wat Pascal Deweze doet. Ik ben dan ook bijzonder blij dat hij wilde meewerken aan de song “Turning On”.

Door de corona crisis is het moeilijk om deze plaat live voor te stellen. Zijn er mogelijkheden via sociale media? Je ziet bijna dagelijks wel een 'live' filmpje verschijnen?
Deze week posten we ons live concertje met een zevental nummers. Spannend!

Hoe ga je om met zo een situatie als muzikant en als gevoelsmens?
Ik ben mijn ritme wat kwijt. Maar ik vind het wel een coole periode eigenlijk. De hele wereld is in sleep modus en dat vind ik wel een bijzonder fijne ervaring. Wat meer thuis zijn en voor alles rustig je tijd kunnen nemen is een luxe. Dat besef ik elke dag tijdens deze crisis.

Wat zijn de verdere plannen na de crisis?
Eens goed uitgaan!

Je zit ook nog in andere projecten zoals 'Borgerhoff & Lamberights’? Hoe staat het daar mee? En is dat allemaal nog combineerbaar?
Ja, het is combineerbaar hoor. Ik moet sowieso met verschillende zaken bezig zijn. Wat B&L betreft: elke ondernemer heeft zijn shit nowadays dus wil ik daar ook niet zwaarmoedig over doen. Ik werk samen met een ploeg van fijne collega’s en we gaan er met z’n allen in slagen om ons uit dit moeras te trekken. Komt goed!

In een interview dat ik vorig jaar met jou had vertelde je me: ''En ik ben ook in contact met een regisseur die me heeft gevraagd voor de soundtrack voor zijn nieuwe film''. Is daar ondertussen iets van terecht gekomen? of viel dat ook in het water door deze corona crisis?
Ik heb net de laatste hand gelegd aan de soundtrack voor een serie die volgend jaar op Canvas wordt uitgezonden. A dream come true!

Wordt de plaat ook op vinyl uitgebracht trouwens?
Ja! Dat moet hé. Niets klinkt zo goed als op vinyl!

Om af te sluiten, wens ik u nog veel succes en sterkte in deze moeilijke tijden. Moesten er nog opmerkingen zijn of dingen die je wil meedelen. Schrijf ze gerust hieronder. Stay Safe!
Is helemaal prima. Merci voor de aandacht!