John Ghost - Iedereen kan naar muziek luisteren, maar niet iedereen kan daarin uitwaaien. Wegdromen is dan ook belangrijk, als je kunt wegdromen kun je die beelden ook voorstellen


Eén van de ontdekkingen van 2019.  Het album 'Airships are Organism' eindigde in mijn eindejaarslijst in de top tien. In 2020 tekende John Ghost voor een topnotering bij het optreden in de N9.
Het verslag kunt u hier nog eens nalezen http://www.musiczine.net/nl/concertreviews/item/77093-john-ghost-improvisatie-tot-kunst-verheven.html ) .
Om maar te zeggen, heeft hij ons hart compleet veroverd. Zoveel is zeker. Toen de band dat trucje nog eens overdeed in De Casino, Sint-Niklaas  op een frisse donderdag avond in februari - ook dit verslag kunt u hier nalezen - http://www.musiczine.net/nl/concertreviews/item/77585-john-ghost-explosions-in-the-sky.html  - vonden we het hoog tijd worden om de band ook eens te interviewen. We namen dan ook contact op met Jo De Geest, bezieler van John Ghost en spraken af in Koffiehuis Het Moment, Gent, op een paar dagen voor de lockdown die we nu meemaken door het corona virus. Het werd een fijn gesprek over verleden, heden maar ook de vele toekomstplannen.

Om met de deur in huis te vallen, hoe is het project ontstaan? Heeft de naam 'John Ghost' een bepaalde betekenis?
Rond 2009 hebben we elkaar leren kennen via onze studie aan het conservatorium in Gent. Ik kende bassist Lieven al van vroeger. Al toen ik vijftien was, we hebben het een en ander muzikaal geknutseld. We hebben later ook nog samen gestudeerd aan de Jazz Studio in Antwerpen. Ik ben trouwens altijd een maker geweest, ik was iets minder als mijn studiegenoten bezig met jammen in jazzclubs en ging vaak aan de slag met muziek componeren. Dat is altijd al mijn grootste interesse geweest. In het begin speelden we trouwens deels in een andere bezetting. Het is dus eigenlijk langzaam gegroeid. De naam 'John Ghost' is ontstaan als een grapje van de toenmalige pianist. Het is gewoon de vertaling van mijn naam. Jo De Geest. Ik had dat voorgelegd aan de barman van de Minor Swing in Gent en die vond dat direct een zeer welluidende groepsnaam

Jullie worden vaak gelabeld als jazz, maar is het eigenlijk wel jazz dat jullie brengen? Hoe zou je zelf uw muziekstijl omschrijven?
Ik ben wel altijd geïnteresseerd in jazz, ook mede dankzij mijn studie. Ik ben er dus wel door beïnvloed. Maar ik heb ook zoveel andere invloeden. Jazz blijft dus wel een element binnen de muziek maar ik ben steeds op zoek naar andere dingen.  Ik ben daar zeer bewust mee bezig.
Kortom, ik volg gewoon mijn eigen pad in het maken, maar ik luister wel steeds zeer aandachtig en grondig naar een groter variatie aan muziek. Dat triggert constant nieuwe ideeën, geeft constant nieuwe input. En zo ontstaat dan, hoe zou ik het omschrijven, een muzikale collage die uitmondt in een grote gelaagdheid. Het is muziek die wat filmisch aandoet, maar die tegelijkertijd ook kan openbreken of een songgevoel kan hebben. Melodie staat voorop in John Ghost.

Dat is wellicht een moeilijke vraag maar wie zijn je grootste invloeden?
Arvo Pärt, Biosphere, Paul Van Nevel, Frank Zappa, Mogwai, Pavel Cheznokov, The Mercury Programm, Mice Parade, Arne Nordheim, Godspeed You Black Emperor, Bill Evans, Deathprod, Magma, Lightning Bolt, Soft Machine, Dead Can Dance, Cluster, Tangerine Dreams, Popul Vuh,  Charles Mingus, Big Thief, Boards of Canada, Aphex Twin, Pascal Deweze, Andy Shauf, Magic Malik, John Coltrane, Carla Bley, Jean Richafort, Jaga Jazzist, Radiohead, Bill Frisell, Do Make Say Think, György Ligeti, Henryk Gorecki, James Holden, Rachels, Ryuchi Sakamoto, Square Pusher, Pink Floyd, Steely Dan, The Doors, Talkin Heads, Jean Luc Ponty, and many more…. Voor de nieuwe plaat heb ik veel ideeën geput uit de muziek van Arvo Pärt, Deathprod, Magic Malik, Pavel Chesnokov, Steve Reich, Do Make Say Think en Popul Vuh. Ik put dan ook heel veel inspiratie uit het beluisteren van diverse muziek. Er ontstaan veel ideeën die uiteindelijk als een collage aan mekaar geregen worden. Ik tracht er in een latere instantie dan een verhaallijn in te trekken. Dat groeit mee met het maakproces.

Uw debuut 'For A Year they slept' was eigenlijk om twee reden een heugelijke gebeurtenis, volgens ik lees in een interview was het ook de geboorte van uw dochter? Een zeer emotionele periode. Hoe waren de reacties op het debuut? En heeft het toen deuren geopend?
Het debuut album draaide vooral rond experimenteren: wat kunnen we doen met deze zeskoppige bezetting om deze gelaagde muziek te doen werken? Hoe kunnen we daar het best mee omgaan in het klankspectrum dat we hebben, en hoe kunnen we lange doorgecomponeerde composities spelen en er toch zeker lichtheid in onderbrengen? De plaat is op een zeer andere wijze opgenomen. In 1 ruimte, alles akoestisch, zonder veel trucjes uit de studio. Eigenlijk was het dus eerder een zoekplaat. De plaat heeft er wel voor gezorgd dat we de juiste mensen op de kar gekregen hebben. Het heeft er bovendien voor gezorgd dat dat we toen onze stem voor de eerste keer hebben laten horen in de Belgische jazzscene. Ook was het een plaat rond het concept van de slaap, de rekbaarheid van tijd en dergelijke. Het was bovendien ook een visuele plaat, maar toch heel anders als deze nieuwe.

Het album 'Airships are Organism' eindigde in mijn eindejaarslijst in de top tien. Ik ben er nog steeds van onder de indruk. Hoe waren de algemene reacties?
Schitterend, ik sta er versteld van. We hadden wel het gevoel dat het goed zat toen we de studio verlieten. De verwachtingen die wij hadden zijn ingelost.

Live is het alsof jullie een puzzelstuk aan het maken zijn op dat podium, eens die puzzel in elkaar zit blazen jullie die gewoon op. Althans zo voelt het voor mij aan. Wat is uw mening hierover?
Het is een beetje de aard van het beestje. De manier van spelen van de muzikanten in John Ghost in combinatie met hoe stukken zijn opgebouwd , dat is gewoon hoe het is gegroeid denk ik. De samplebanken die we meenamen uit de studio hebben misschien minder met de puzzel te maken, maar meer met de zoektocht naar een nieuwe sound die we naast in de studio ook in een live-context willen implementeren. We hebben daarnaast altijd al improviserend trachten te repeteren. Het is eigenlijk gewoon de manier waarop we muziek willen maken, het momentum te allen tijde toelaten.. Dat improviseren onder elkaar hebben we dus wel bewust mee genomen op het podium. Het is mooi om te zien hoe die muzikanten elkaar aanvullen,  en er bovendien een eigen invulling aan toevoegen. Dat zorgt voor een kruisbestuiving die wellicht zorgt voor dat puzzelen.
Bovendien, ik schrijf de songs uit en gooi zelfs veel weg van het totale materiaal voor een werk. De stukken die je hoort zijn dan ook maar het topje van de ijsberg van wat betreft de ideeën die gepasseerd zijn. En ja, daardoor heb ik inderdaad al wat materiaal liggen voor een eventuele volgende plaat . Daarom is het dus ook zo belangrijk je met de juiste muzikanten te laten omringen die aanvoelen waar ik naartoe wil, en dat is dus zeer goed gelukt zowel op als naast de plaat moet ik zeggen.

Het zijn dan ook één voor één topmuzikanten in hun vak. Over iets anders. Op de cover van de plaat zweeft iets dat lijkt op een vreemd zeppelin? Prachtige hoes eigenlijk, wie heeft dit gecreëerd?
Ik wil mijn muziek dus zeer visueel maken, daarom was ik op zoek naar een bijzondere hoes die daarbij aansluit. Het maakt het dan ook niet gemakkelijk om daarvoor om het even wie aan te spreken. Ik kwam terecht bij schilderijen van Mohammad Zaza , een Syrische schilder. De man was in Brussel, hij werkt en woont in Brussel, ook in Zwitserland, maar hij was in die periode in Brussel, en mijn oog was daarop gevallen. Ik heb hem opgebeld en we zijn tot een gesprek gekomen, en heb wat dat betreft een compromis kunnen sluiten. Het schilderij bestaat trouwens echt. Het schilderij werd in de tijd tentoongesteld in Zaza’s galerij in Jeddah, een Arabische Prinses kocht het daar op, en het originele werk hangt nu in een paleis in Saoudi Arabië . Een heel sterk verhaal waar ik verder het fijne niet van weet. En het sluit dus perfect aan bij het concept van deze plaat. Een concept dat alle kanten uitgaat. Eentje vol patronen en thema's , en dat wilde ik dus ook uitbeelden via de hoes. Wat toch goed gelukt is, lijkt me.

Zeker en vast. Zit er eigenlijk ook hier een soort verhaal achter de plaat, of bepaalde songs? Ik heb vaak het gevoel van wel. Maar kan het mis hebben
Aangezien ik rond collage werk om de muzikale constructies te maken bestaat het gevaar er soms in dat alles wat te steriel wordt, hoewel er steeds wordt gezocht naar een optimale samenhang in de ideeën. Ik heb andere elementen nodig die het verhaal leven in blazen of die mee kunnen zorgen voor een rode draad. Vandaar dat ik meestal tracht te denken in beelden. Deze kunnen een verhaal oproepen en dat wordt vaak gereflecteerd in de titels van de stukken. Zoals ik al aangaf, het is dus eigenlijk een collage van veel concepten.
Wat het verhaal van deze plaat betreft? Dat komt uit een interview met Michael Borremans dat ik gezien heb: hij vertelt dat hij daglicht (levend licht) nodig heeft om te kunnen werken. Het licht werpt een andere kijk op een schilderij, voegt iets toe. Ik ging muzikaal aan de slag met dit thema. Het beeld dat ontstond was dat ik alle lichtpartikels ging zien als vrachtschepen die licht vervoerden. Dat soort van cartoonesk beeld hielp me om de titelsong een soort verhaallijn te geven. Daarnaast heb je dan inderdaad die tegenstelling van mechanisch/organisch dat slaat muzikaal vooral op constructie/ en compositie tegenover improvisatie tot klankverkenning  Ik was in die periode trouwens veel bezig met animatiefilms , en films als 'watership down', the snowman', etc Voor ' Disfunctional Rabbits' en 'time traveler' heb ik me bijvoorbeeld wat gericht naar de beeldtaal van ‘watership down’… de sferen, kleuren en licht van die film gingen erg goed samen met het klankontwerp van die stukken , vond ik. Het diende als een visuele inspiratiebron. Nog zo iets. Er zit in 'waterschapsheuvel' ook een psychologisch kantje verborgen.  Het ziet er allemaal liefelijk uit totdat het verhaal transformeert tot en weerspiegeling van een totalitaire staat waar de wezens onder gebukt gaan.

Ik vind het dan ook zeer visuele muziek, filmisch zoals u wilt.
Dat is ook zo. Ik heb een beeld in mijn hoofd, waar ik een verhaal rond kan breien. Ik ben daar voortdurend mee bezig en ook iemand die inspiratie vind in het schrijven van nummers uit de kleine of grote dingen van het leven. Ik kan bijvoorbeeld op de trein zitten turen naar buiten, en dan komt er plots iets naar boven. Ik heb dat echt nodig. Trouwens, iedereen kan naar muziek luisteren, maar niet iedereen kan daarin uitwaaien. Wegdromen is daarom zeer belangrijk, als je kunt wegdromen kun je die beelden ook voorstellen. 

Jullie werkten samen met een Noorse producer. Hoe is dat in zijn werk gegaan, tevreden over? De afwerking is naar mijn mening magisch
Karel heeft even gestudeerd in Kopenhagen, heeft daar een workshop gedaan bij de gebroeders Horntveth van Jaga Jazzist, daardoor zijn we op het idee gekomen om Jorgen te contacteren. Hij produceerde de eerste platen van Jaga Jazzist. We hebben Jørgen Træen een demo opgestuurd, hij had er wel interesse in en was compleet mee met het verhaal. Zo vonden we snel een balans tussen aandacht voor basistakes en focus op gedetailleerde afwerking. We namen het allemaal samen live op. Hij hielp ons in een trip geraken, we speelden en experimenteren veel. We kozen voor de ‘GAM studio’s' in Malmédy, weg van alle afleiding. Dat is goed voor de focus. We lieten de plaat mixen in Bergen in Noorwegen. Met zicht op een prachtige fjord. Ook weer inspiratie voor songs.

Naast John Ghost zitten velen nog in andere projecten. Wim moest bijvoorbeeld op We Are Open (dacht ik) drie keer optreden. Hoe combineren jullie dit? Goede afspraken maken waarschijnlijk. Maar lukt dat, en hoe?
Ja, de juiste afspraken maken. We zijn eigenlijk allemaal met projecten bezig, ik ook. Hard werken, jezelf prioriteiten opleggen en met elkaar zeer goed communiceren is daarom zeer belangrijk. Daar komt heel wat bij kijken. Het is ook niet allemaal evident. Soms is het nodig om met vervangers te werken, maar dat kan ook positief zijn. Af en toe eens een frisse kijk op de zaken is altijd welkom! Maar uiteraard probeer je zoveel als mogelijk in dezelfde bezetting te spelen. Maar als het niet anders kan, dan kan het niet anders.

Wat zijn de verdere toekomstplannen voor dit jaar eigenlijk? En de verdere toekomst?
Op het moment thuis zitten in lockdown (lacht). We kunnen niet anders. Wel een streep door onze rekening feitelijk want we zijn volop bezig met die nieuwe plaat te promoten, maar het kan nu dus echt niet anders. We hebben wel al optredens op de planning staan zoals op Gent Jazz op (https://gentjazz.com/programma/gj20200718/johnghost/ ) In het najaar zijn er wel nog wat toffe locaties op komst, maar we kunnen nog niet heel veel lossen hieromtrent. Het is mede door deze situatie allemaal een beetje afwachten en koffiedik kijken

En wat eventueel nieuw materiaal betreft? Al concepten in je gedachten?
Ja en nee, is nog een beetje te vroeg. Maar ideeën zijn er wel. Misschien wellicht voor 2022 of zo. Misschien terug iets donkerder dan deze dit album. Ik ben ook steeds aan het werk voor andere projecten. Als er iets is dat niet past bij John Ghost , bewaar ik dat voor een ander project, er borrelt dus echt van alles door mijn hoofd. De focus ligt echter dus nu wel op John Ghost.

En is er ook een soort einddoel dat je stelt? Iets dat je absoluut wil bereiken? De eigenlijke ambities van jou en de band?
Een aantal platen maken met de verschillende projecten. Ik ben eigenlijk ook al enkele jaren bezig met solo werk. Er komt voorlopig altijd wel iets tussen, maar wie weet eens een solo plaat. Een andere ambitie die ik heb is om eens muziek te maken voor een film. Ik maak muziek dat eigenlijk  voor beeld gemaakt is , dus als er iemand interesse heeft en iemand zoekt om muziek rond een film te maken mogen ze me altijd contacteren.

We zullen onze bronnen aanspreken daarover. Bedankt voor dit fijne gesprek en hopelijk tot snel op een of ander podium. Misschien kan deze lock-down wel zorgen voor nieuwe inspiratie

Een kinderplaat met progressieve invloeden? Dat krijgen we niet elke dag voorgeschoteld. ‘Leker Bor Barn, Ritualer For Voksne’ is vertaald ‘Spellen voor kinderen, rituelen voor volwassenen’. De inspiratie voor deze plaat vond de Noorse band Tusmorke dan ook in kinderliedjes. Dat laatste komt zeker naar boven bij elke song hierop. Waarom het album naar voren wordt geschoven als een progressieve folk schijf, is ons echter een raadsel. De band is echter niet aan zijn proefstuk toe, en gebruikte deze gedoodverfde formule ook in het verleden en kwam daar steeds mee weg.

Vanaf het springerige “Bro Bro Brille” voelen we ons terug een jonge snaak die de sprookjes van Grimm en dergelijke verslond. Tusmorke doet op een folkloristische wijze zeker een sprookjeswereld opengaan, waar het er niet altijd even gezellig aan toegaat. Niet dat we dit uit de teksten kunnen opmaken, daarvoor reikt ons Noors niet ver genoeg. Het is vooral een lichtjes grimmige sfeer, die je dus ook terugvindt bij sprookjes van Grimm die terugkeert bij songs als “Kjerringa Med Staven”, “Pa Tornersoses Slott” en ander “Den Tolvte Baal”.
De zeer catchy aankleding van de songs prikkelt de fantasie van het kind in ons, de folkse sfeer voert je weg naar die oorden waar je als kind vertoefde en waarvan je naderhand soms wel eens een nachtmerrie kreeg. In diezelfde lijn blijft Tusmorke verder de sprookjeswereld uit uw jeugd bewandelen of toch deze van de Noorse. 
Als volwassenen echter ontgaat ons de bedoeling van zulke platen een beetje. De Noorse taal is ons ook vreemd, waardoor we de teksten niet goed begrijpen.
Het lijkt dus eerder een schijf die puur voor kinderen is gemaakt, aan de biografie te lezen is dat echter niet het geval. Vooral zij die houden van springerige folkplaten, met een progressieve tongval en het bij voorkeur dus niet te ver gaan zoeken, zullen zeker hun gading hierin vinden. Wijzelf vonden het vooral leuk dat het kind in ons even terug werd aangesproken, en wilden ons verdiepen in de Noorse sprookjeswereld. Als we daar eens wat meer tijd voor hebben , zullen we dat zeker eens doen.
Tusmorke brengt dus een plaat uit die lekker aanstekelijk op de zenuwen werkt. En daardoor komen ze met dat kinderachtige binnen de folk zonder problemen weg. Laat dus dat kind in je gewoon los als je deze fantasie-prikkelende schijf beluistert.

Stereoseat werd in 2013 opgericht als een studioproject door songwriter Tom van Dorp, die bekend werd met de band Chrome Yellow, en geluidstechnicus Sergej ‘soundwizard’ van Bouwel (Absynthe Mind). Aanvankelijk vulden gitarist David van Glabeke (Kenji Minogue) en drummer David van Belleghem (Delavega) de bezetting aan. Zij zijn ook te horen op het debuut ‘Safety Car Crash’ uit 2015. In 2018 maakten zij plaats voor toetsenist Maarten de Meyer (Vive La Fête) en drummer Jelle Lefebvre (Pink Room, Celestial Wolves). Met 'Heavenly Creatures' slaat Stereoseat vooral een nieuwe bladzijde om in zijn carrière, is onze eerste vaststelling.
'Nine Inch Nails meets Queens of the Stone Age en Tool' is de eerste gedachte die door ons hoofd schiet bij songs als “Arcade”, “Coda” en “Landskin”. Bij “November” neigt het zelfs eerder naar die eerste. Meer nog, deze songs zouden gewoon door bovengenoemde bands kunnen geschreven zijn, maar dit is een project rond jongens uit Gent. Het extra interessante is de gevarieerde aanpak. Vaak binnen een eerder intieme maar daarom niet minder dreigende start, wordt telkens verschroeiend rauw en hard uitgehaald waardoor het aanvoelt als een mokerslag die in je gezicht terecht komt , is iets wat als een rode lijn door de plaat loopt. Luister maar naar het gestroomlijnd startende “Out Of Tune” of “Retard” dat telkens begint met een verdovende intro. Waarna alle registers worden open gegooid en de aanhoorder tegen de geluidsmuur wordt verpletterd. Klasse! Ondanks het feit dat die vergelijking er zeker is, weigeren we categoriek de band met eender welke band te vergelijken. Net omdat Stereoseat over een eigen smoel beschikt en niet moet onderdoen voor die voorbeelden die zijn aangehaald. Luister maar naar het perfect in elkaar geknutselde “Secret Hell” en “Shiver”. En voel die rillingen over je rug lopen, van angst of innerlijk genot laten we in het midden. In elk geval doet deze band op een uiteenlopende wijze een huivering ontstaan die door heel ons lijf loopt. Een chaotische brij die je tot waanzin drijft, dat schotelt Stereoseat je verder voor bij songs als “Sluthead”, “Waltz” tot het al even kokende hete “Whigs”. Het zijn allemaal songs die zorgen voor een aardverschuiving in ons hoofd, die ons hart doormidden doet scheuren. Een aanpak waardoor we niet zomaar over de streep worden getrokken. Hier wordt geschiedenis geschreven, wat ons betreft.
Vergeet Tool, NiN of Queens Of The Stone Age. Allemaal bands waar ik enorme fan van ben, laat dit duidelijk zijn. We stellen u voor Stereoseat, een band die deze bands zelfs lichtjes doet verbleken door een duivels verschroeiende, grensverleggende aanpak, die diep door je lijf snijdt tot er geen spaander geheel blijft. Dit allemaal binnen een bijzonder gevarieerde omkadering, die telkens tot een kookpunt stijgt, waaruit je niet meer kunt en wil ontsnappen. En vooral dit is potverdorie puur Belgisch!

Dat Stef Bos een poëet is, een klasseverteller die op zijn gezapig en meesterlijke wijze de snaar raakt van zijn aanhoorder op een bijzondere wijze, bleek toen we de man vorig jaar zagen aantreden in OLV Hemelvaartkerk in Eksaarde (Lokeren).

Het verslag kunt u hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/concertreviews/item/75911-stef-bos-als-je-ruimte-zoekt-zoek-ze-dan-van-binnen-uit.html  .
Met 'TIJD om te gaan leven' slaat Stef Bos een andere bladzijde om en komt die verteller in zichzelf voortdurend bovendrijven, in een zeer positieve omkadering. De songs stralen meer dan ooit hoop uit. Hoop op betere tijden. Tijd is uiteraard de rode draad op deze plaat. Alle aspecten daarvan worden uitvoerig uit de doeken gedaan.
Na het instrumentaal “Voor De Tijd” laat Stef Bos al een tipje van de sluier horen en zien bij “Ruimte”. Hierbij geeft hij al een duidelijke boodschap mee die als volgende klinkt: '' Hoe kleiner je bent, Hoe groter de ruimte Hoe verder je gaat, Hoe dichter je komt Hoe meer dat je verzwijgt, Hoe sterker de woorden Hoe meer dat je loslaat, Hoe lichter je wordt". Een levensles die kan tellen en zoveel waarheid bevat. Of toch een soort 'waarheid' waar ik me goed kan in vinden. En we zijn er zeker van dat velen het met ons eens zullen zijn.
Stef Bos doet niet aan intensief hartenbreken, maar wel op een bijzonder ingetogen wijze snaren raken. Luister maar naar “Ons Hoofd Is Een Huis”, een duet met Diggydex, waarbij Stef verder jou, mijn en zijn verhaal vertelt op zodanige wijze dat je voortdurend zit mee te knikken, met een traan in je ogen. Het is vooral die bijzonder intieme en ingetogen wijze waarop hij het doet dat ons daarbij het meest over de streep trekt. Song na song vertelt hij een ander verhaal, zonder hoge woorden door de strot te rammen, maar wel vaak een boodschap mee te geven die je diep raakt. ''Reisde verder en verder. Volgde alleen nog een droom. Lag onder een hemel vol sterren. Maar leefde teveel in mijn hoofd. Je bent nergens geweest. Als je niemand hebt gemist". Het gaat over hoe we worden ingehaald door de tijd, door voorbij te gaan aan wat echt telt. Vaak onbewust en soms als het te laat is. Ook daar zal wellicht iemand die naar de teksten luistert zichzelf herkennen.
We kunnen nog zoveel voorbeelden geven. Het is iets wat bij elke song terugkeert. Van “Lorrlei” over 'alles wat onhaalbaar lijkt' tot “Tijd Om Te Gaan Leven”. " Op een dag dan ben je grijs En je wordt wat je verzwijgt Ik heb lang genoeg gewacht Was verdwaald in dat wat was Tijd om te gaan leven" … is niet alleen de tekst van “Tijd Om Te Gaan Leven” maar de ultieme rode draad op een plaat die ondanks alles zeer veel positiviteit uitstraalt.
'Tijd om te gaan leven' is een plaat geschreven voor iedereen die ingehaald wordt door diezelfde tijd. Elke dag opnieuw. Stef Bos verkondigt zijn boodschap zodanig ingetogen en zachtmoedig, dat je er gewoon stil van wordt in je hart en hopelijk de tijd vindt om echt te gaan leven. Want dan pas heeft de boodschap echt zin, als je hieruit lessen trekt. Want na elk einde is er altijd een nieuw begin. Elke dag opnieuw en opnieuw. Stef Bos veroordeelt trouwens ook niets of niemand. Hij houdt je enkel een spiegel voor en wil er alleen voor zorgen dat je als mens even nadenkt en tijd maakt om terug te gaan leven, maar echt leven. Een boodschap die hij dus schrijft voor zichzelf, maar dus ook voor jou en mij.

Jerney en Pieter Molenaar vormen samen het duo Mind The Mill.

De band ontsnapte niet aan onze aandacht en kreeg van onze Waalse collega al een mooie recensie die u hier eens kunt nalezen : http://www.musiczine.net/fr/chroniques/item/77106-september-flower.html  Terugkeren in de tijd doen we zelden, maar voor dit bijzondere project maken we graag een uitzondering. 'September Flower' verscheen namelijk reeds eind vorig jaar, 2019, maar is een tijdloos pareltje.
In een mail die we te lezen krijgen, gaf Pieter aan het leuk te vinden dat er een Franstalige recensie verschijnt wegens zijn liefde voor Franse chanson en o.a. Serge Gainsbourg . Wat blijkt? Je hoort inderdaad wel een streepje Franse chanson weekeren in de kristalheldere en warme stem van Jerney, toegedekt met een warm deken van gitaarklanken die harten sneller doen slaan en zielen verwarmen. Daardoor is deze 'September Flower' een bijzonder zachtmoedige schijf geworden, die je echter niet in slaap wiegt. Integendeel zelfs. Vanaf opener “Comfort Zone” zijn we vertrokken voor een trip waar sprankelende klanken en verdovende vocalen elkaar perfect aanvullen. Een rode draad dat ook terugkeert bij songs als “Summer Is Over”, “Broke My Promise” en andere parels als “North”, “Parallel” tot afsluiter “One More Kiss”. Weemoedige songs gedrenkt in vele badjes melancholie, die echter zoveel schoonheid uitstralen waardoor je niet in een tranendal terechtkomt, maar eerder met een glimlach op de lippen ontwaakt.
Zelf omschrijven zij hun werk als filmische songs die trip-hop combineren met de sound van de sixties. Dit duo brengt echter zoveel muziekstijlen samen waardoor het onmogelijk is een label te kleven op de muziek die ze brengen. Weer een extra pluim op de hoed. Die filmische omkadering komt echter wel bovendrijven op deze plaat, song na song worden zoals we reeds aangaven, meerdere gevoelige snaren geraakt waardoor je zicht prompt beelden voor de ogen haalt. Mooie beelden trouwens, geen stormtroepen die heilige huisjes omverstampen. Maar een zonneschijn op een zondagochtend die je slaapkamer binnenwaait, na een lange werkweek en je gezicht streelt. Dat gevoel van welbehagen dat je dan overvalt, overviel ons ook bij een eerste tot meerdere luisterbeurten van deze plaat. 'September Flower' heeft daardoor een meditatieve inwerking op je gemoed, je komt tot een soort rust waaruit je niet meer wil en vooral kunt ontsnappen.

John Blek is een Ierse folkartiest en singer-songwriter die al menig jaren zijn sporen heeft verdiend binnen deze muziekstijl. In 2018 werd hij zelfs genomineerd voor de beste song op de Internationale Folk Music Awards voor “Salt In The Water”. Het betekende zijn doorbraak in 2019. Dit dankzij het album 'Thistle & Thorn'. Met 'The Embers' brengt John Blek zijn ondertussen vijfde plaat uit. Boeiende songs, waar de man zich profileert als een troubadour en klasseverteller.
Breekbare songs verpakt in een sound die je naar adem doet happen, worden door die bijzonder warme stem van John toegedekt met een deken tegen koude nachten. Dat is de rode draad op deze gezapige plaat, die eigenlijk wat diezelfde lijn uitgaat maar geen seconde verveelt doordat John Blek je hart vanaf de eerste tot de laatste noot letterlijk omarmt. Vanaf “Empty Pockets” voel je dan ook een intense gloed over jou neerdalen. Met de ogen gesloten wanen we ons in een toestand van complete 'zen' even weg van de harde realiteit rondom ons. Nee, de man doet niet aan scherp uithalen of geluidsmuren omver werpen., noch meningen door de strot rammen of heilige huisjes omver stampen.  Maar op een eenvoudige en sobere wijze die gevoelige snaar raken. Telkens opnieuw en opnieuw. Dat doet John Blek wel keer op keer. In die lijn gaat het dus ook uit bij “Death & His Daughter”, “Ciara Waiting” en andere “Old Hand”. Elke song opnieuw doet hij je naar adem happen, waardoor de pijn in je hart verzacht. Een opvallend mooi moment krijgen we bij “Revived”. De Ierse singer-songwriter Mick Flannery zingt met Blek een mooi duet. Flannery zijn diepe stem past perfect bij de zachte stem van John. Het zorgt voor nog een magie die de haren op je armen doet rechtkomen. Die bedwelmende sfeer keert terug tot het einde met een kers op de taart in de vorm van “Walls”.
John Blek doet je op deze 'The Embers' voortdurend naar adem happen met zijn toch wel zeer bijzondere warme stem. De dromerige en bedwelmend mooie songs op deze plaat zijn één voor één verslavend. Eens onder hypnose gebracht, pink je een traan weg door de emotionele impact van dat wondermooie en het zeer unieke stembereik dat John Blek tentoon spreidt. Het mooiste echter is dat de klasseverteller in alle eenvoud je hart doet bloeden, zonder je pijn te doen. Eerder doet hij een warme gloed over jou neerdalen, waaruit ontsnappen onmogelijk blijkt.

The Mission - Een magisch trip doorheen de tijd, alsof het terug 1985 was

Naast o.a. Jesus and Mary Chain, Siouxie and the Banshees, Nick Cave and the bad seeds, Echo and the Bunnymen en vele andere is The Mission een band die zijn stempel heeft gedrukt op de jaren '80 tot prille jaren '90. De band werd in 1985 opgericht door zanger Wayne Husse en bassist Graig Adams. Beide hadden hun strepen ruimschoots verdiend bij die andere jaren '80 icoon The Sisters of Mercy. Met “Tower of Strenght”, “Wasteland” en “Butterfly On a Wheel” scoorde The Mission verschillende cult-hits. Ze drukten dan ook hun stempel op de new wave , de gothic rock en aanverwante stijlen, die in die periode enorm populair was.
De band heeft woelige jaren doorgemaakt, met enorm veel personeelwissels. Maar bewees met het laatste album 'Another Fall from Grace' , uitgebracht in 2016, nog steeds relevant te zijn. The Mission is nu op tournee voor een 'The United European Party tour'. En houdt halt in maar liefst twintig landen. In De Casino traden ze twee keer aan. Bij de ene show spelen ze enkel songs uit de oneven albums, de andere avond waren de even albums aan de buurt. Een bijzonder concept dat ook wij niet wilden missen.

Wij waren erbij op de tweede avond, op zaterdag 7 maart …
Salvation (***1/2) uit Leeds bevaart sinds 1983 diezelfde wateren als The Mission. Meer nog de band is altijd nauw verbonden geweest met The Mission. Zo speelden ze in het verleden al in diens voorprogramma en was Wayne Husse producer van het album 'Jessica's Crime'. In 2018 werd het album 'Diamonds are Forever' oorspronkelijk op de markt gebracht in 1987, heruitgebracht in een geremasterde versie. Salvation drukte doorheen de jaren dus eveneens voldoende zijn stempel op de underground beweging van de gothic-rock scene, en dat merkte je ook aan de opkomst voor het voorprogramma. De band ontgoochelde dan ook niet, al hoor en zie je links en rechts dat de middelmaat zelden wordt overschreden. Ook overviel ons meermaals dat 'dertien-in-een-dozijn' gevoel. Salvation brengt namelijk niets nieuws of wereldschokkends naar voor, maar het lont aan het vuur steken om de boel te doen ontploffen, dit door de energieke set, knetterde als een haardvuur op een koude winterdag. Daarin slaagt Salvation met brio.

Wayne Husse en de zijnen vallen met de deur in huis door direct een klepper van formaat voor te schotelen. “Wasteland”. Zij die nog niet wakker waren , schoten prompt uit hun winterslaap, niet dat de voorganger ons in slaap wiegde. Vanaf de eerste song trok The Mission (*****) alle registers open en zou daar gewoon tot het einde van de avond mee doorgaan. Song na song zorgde dat niet alleen voor een herkenningsapplaus, maar vooral voor een daverend new wave /gothic rock feestje dat ons doet terugkeren in de tijd. Echter met beide voeten stevig in het heden. De teugels werden verder gevierd, mensen gingen op de rug van hun kompaan gaan staan om een dansje uit te voeren. Of er ontstond een potje pogoën tot ver naar achter. Echter zorgt The Mission ook vaak voor een intense, donkere en zweverige sfeer die je eerder een ware krop in de keel bezorgt. Net dat enorm variëren tussen meerdere uitersten , zorgt ervoor dat we ons geen seconde hebben verveeld. Songs als “Like A child again”, “Butterly on a wheel” en “The tears shall drown the wind” mogen dan nog bekend klinken in de oren, vaak werden teksten eveneens door het uitzinnige publiek meegebruld, tot jolijt van Wayne die een tandje bij stak om zijn publiek te entertainen . Het feit dat The Mission niet doet aan routineklusjes, trekt ons echter nog het meest over de streep. Song na song blijft Wayne en zijn band ons met verstomming slaan, of eerder dansen tot het holst van de nacht.
Ook al trekt de frontman, die trouwens nog steeds bijzonder goed bij stem is, daarbij de meeste aandacht naar zich toe, we kunnen niet voorbij aan de virtuositeit en spontaniteit van de muzikanten binnen The Mission. Zo waren we danig onder de indruk van de drum solo’s van Mike Kelly, die niet alleen met de nodige vuurkracht maar eveneens met een hoge dosis spelplezier naar voor werd gebracht. Meermaals jut de Kelly het publiek nog meer op. Gerugsteund door een iets meer statisch, maar daarom niet minder energiek tot virtuoos, solerende bassist Graig Adams en gitarist Simon Hinkler , kunnen we dus stellen dat anno 2020 ook  puur instrumentaal alles snor zit bij The Mission. Ook bij songs als “Sea of Love”, tot afsluiter van de regulaire set “Deliverance” sluiten we ons bij deze stelling aan.
Bij de bisnummers trekt The Mission nog eenmaal alle registers open met een magisch mooie “Blood Brother”, “Believe' en “Marian” (Sisters of Mercy). Om af te sluiten met de ultieme kers op de taart “Tower of Strenght”.

Conclusie:  The Mission bood ons een avond boordevol knetterende hoogtepunten aan, met wellicht enkele momenten dat alles wat de gezapige kant dreigde op te gaan. Maar dat euvel werd telkens vrij snel opgelost, door weer een klepper boven te halen die op een speelse, zeer spontane en energieke wijze naar voor werd gebracht. Telkens opnieuw viel een overweldigend gevoel over ons heen, dat dan ook niet aanvoelde als een zoveelste nostalgie trip. Eerder leek het alsof het terug 1985 was.
Pas toen de lichten terug aangingen stelden we vast dat het echter 2020 is. Ook al galmden nog steeds new wave songs als “Love Like Blood” door de boxen tijdens de afterparty. Zo overweldigend voelde deze  magische trip doorheen de tijd aan, die The Mission ons aanbood.

Setlist: Wasteland - Bridges Burning  - Like a Child Again  - Met-Amor-Phosis
Butterfly on a Wheel - Can't See the Ocean for the Rain  - That Tears Shall Drown the Wind - Within the Deepest Darkness (Fearful) - Grotesque - Severina - Sea of Love - Deliverance
Encore: Blood Brother  - Belief  - Marian  (The Sisters of Mercy cover)
Encore 2: Tower of Strength

Indrukken Wim Guillemyn - Om de zoveel tijd komt Wayne Hussey en zijn gevolg in ons land om er hun bekende en minder bekende hits te spelen aan zijn trouw publiek. Altijd weet hij dit op te hangen rond een bepaald thema: ‘A Farewell tour’, ‘30 jarig bestaan’ etc… Nu was het twee avonden na elkaar waarin hij telkens uit verschillende albums putte. Het positieve aan die twee avonden waren ongetwijfeld de setlists waarin hij niet alleen aan de bekende hits maar ook aan minder voor de hand liggende songs aandacht besteedde.

Eerst kregen we als opwarmer Salvation dat gedurende vier gigs mee mocht als support. Niet de Amerikaanse psychedelische rockband uit de jaren 60 maar de gelijknamige band uit Leeds. Die bestaat nog niet sedert de jaren 60 maar wel sinds 1983. Hun eerste songs werden opgenomen samen met Andrew Eldritch en uitgebracht door Merciful Release. Ze speelden o.a. in het voorprogramma van The Alarm (toen die groot waren midden jaren 80) en Blur speelde ooit nog in hun voorprogramma. Ze werkten ook samen met Wayne Hussey op de EP ‘Jessica’s Crime’. In elk geval heden ten dage leeft de band nog en maken ze nog nieuw werk. Ze konden mij in elk geval overtuigen. Old school rock and roll met een punk attitude.

Natuurlijk was zo goed als iedereen gekomen voor de godfather van de goth rock: The Mission. In stijl kwamen ze het podium op en openden met “Wasteland” (één van hun prijsbeesten). Het was een verschroeiende start met daarna “Burning Bridges”, “Like A Child Again” en het nu al klassieke “Meta-Morphosis”. Het werd enkel, na “Wasteland”, kort ontsierd door een dispuut tussen Adam Craig en een fan waarna die laatste uiteindelijk vakkundig buiten werd gezet.
Simon Hinkler speelde de pannen van het dak en Hussey was goed bij stem. Maar mijn god, sedert zijn vorige passage ziet hij er nu echt oud uit. De man is intussen 61 jaar maar je zou denken dat hij reeds zeventig jaar oud is met zijn ingevallen wangen en lang grijs haar. Gelukkig was dat niet aan zijn prestaties op het podium te merken.
Na die verschroeiende start kwam een rustiger deel van het optreden maar daarom was het niet minder saai. De songs werden vakkundig en uitgebreid gebracht. Vooral met aandacht voor enkele minder bekende en meer introverte songs zoals “Can’t See The Ocean For The Rain”, “That Tears Shall Drown The Wind” (uit het onderschatte ‘Blue’ 1996) en “Grotesque” (uit ‘God is a Bullet’ 2007). Een mooi trio waarna we “Severina”, “Sea of Love” en “Deliverance” kregen als afsluiter. Er waren ook nazaten van de Eskimo’s (roemruchtige fanclub uit het verleden) aanwezig die de band de ganse tournee aan het volgen zijn. Vooral bestaande uit Britten maar bijvoorbeeld ook een Fin en een Nederlander. Zij zorgden voor de gebruikelijke tekens van aanbidding. Elk zijn manier van genieten. De bisnummers waren “Blood Brothers”, “Belief” en “Marian” van The Sisters of Mercy. Een song waarvan Hussey indertijd de muziek schreef. Ook een song die hij de laatste jaren terug regelmatig eens in de setlist steekt. Het moet gezegd worden dat de versie deze avond veel beter klonk dan wat Eldritch de laatste 20 jaar er live van gemaakt heeft. Als tweede bis kregen we dé hit van The Mission: “Tower of Strength”.
Toen de lichten terug aangingen en iedereen bekomen was van het optreden werd er nog duchtig gedanst op de muziek van de jaren 80.

FR review http://www.musiczine.net/fr/concerts/item/77748-mission-accompli-e.html
(dag 1 - 6 maart 2020)


Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/de-casino/the-mission-06-03-2020.html
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/de-casino/salvation-06-03-2020.html

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

Jaguar Jaguar - De gestage groei naar de absolute top

Sinds hun debuut EP 'Montjoi' is Jaguar Jaguar aan een gestage groei naar de absolute top bezig. Vorig jaar stond de band nog in AB Club en speelde daar de pannen van het dak. Nu mochten ze hun nieuwste EP voorstellen in de AB Box. 'Madelyn'. Een zeer filmische EP die bovendien vele kanten uitgaat, en dus niet enkele de zonnige zijde van op de eerste schijf laat zien en horen.
De volledige recensie hiervan kunt u hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/77528-madelyn .

Eerst was er nog een voorprogramma. Mooneye (**** 1/2) , het project rond Michiel Libberecht die op Leffingeleuren 2019 een diepe indruk naliet, en door ons werd omschreven als 'een in het oog te houden ontdekking van formaat'. Toen stond hij met een live band op het podium. Nu compleet op zijn eentje gewapend met een akoestische gitaar, terwijl de doeken achter hem nog naar beneden waren. Als een troubadour met een warme stem , kreeg hij het publiek wonder bij wonder zelfs redelijk stil. Meer nog, op zijn eentje zorgde dit voor een huiskamerconcert/atmosfeer in de AB. Deze intimiteit zorgde er niet voor dat je in slaap werd gewiegd.
Michel heeft best wat pakkende songs die de gevoelige snaar raken, maar trekt bovendien vaak al de registers open waardoor stil staan onmogelijk is. Bovendien is hij een charismatische persoonlijkheid die zijn publiek door kwinkslagen en grappige anekdotes te verbinden aan zijn bijzonder warme en zweverige muziek, iedereen moeiteloos uit zijn hand kan doen eten.
Besluit: Met live band speelde Mooneye in Leffingeleuren de pannen compleet van het dak, maar ook solo blijkt Mooneye brokken te maken en ons hart diep te raken. Een artiest om inderdaad in het oog te  houden naar de toekomst toe, dat werd in een al goed gevulde AB nog maar eens bevestigd.

Een gedroomde opwarmer voor wat nog moest komen. Toen de gordijnen omhoog waren stond Jaguar Jaguar (****) opgesteld achter een doorzichtige doek waarop beelden werden vertoond. Het liet een tip van de sluier zien van het filmische karakter van de set, want de visuele effecten zouden , gespreid over de hele avond, een belangrijke rol blijven spelen. Ook al was het een beetje jammer dat het doek na twee nummers al verdween, de lichtshow was er niet minder indrukwekkend om.
De bijzonder aanstekelijke muziek van Jaguar Jaguar werkt trouwens voortdurend op de dansheupen. De band beschikt echter ook over een eerder mysterieus en zelfs lichtjes duister kantje dat ons eveneens op plaat kon bekoren. Live schippert Jaguar Jaguar dan ook voortdurend tussen lichtvoetige pop muziek en experimenteren met die bevreemdend aanvoelende duisternis. Badende in een lichtshow die net als de muziek van de band eveneens vele kanten uitging, trekt de band een dik uur alle registers compleet open.
Er was trouwens heel wat te beleven in dat dik uur dat de band op het podium stond. Zo was Témé Tan naar de AB afgezakt om twee nummers mee te doen. “Out Of Sight” en de Témé Tan cover “Menteur”, in een aanstekelijk Jaguar Jaguar jasje gestoken. Témé is trouwens een klasse entertainer die over een stem beschikt waardoor hij iedereen uit zijn hand deed eten. Hij spreekt het publiek trouwens voortdurend aan, waardoor dat publiek moeiteloos over de streep werd getrokken. Niet dat de heren van Jaguar Jaguar voor hem moeten onderdoen.
Al liet Jaguar Jagurar vooral de muziek voor zich spreken. Bindteksten waren er nauwelijks. Een beetje meer spontaniteit naar het publiek toe had eigenlijk wel gemogen, maar goed.
Na een gevarieerde regulaire set wordt op een intieme de bisnummers ingezet met een wonderbaarlijk mooie “Midnight Blue”. Onder begeleiding van het zwevende geluid van de panfluit - deze panfluit speelster zorgde in het begin van de set eveneens voor een magisch mooi moment - werd het muisstil in de zaal. Daarna werden alle registers nog maar eens compleet open gegooid in een wervelende finale bij “Kind”. Een kers op de taart die smaakte naar meer …
Omstreeks tien voor tien was de regulaire set al voorbij, en na twee bisrondes gingen de lichten terug aan. En dat is wellicht een enig klein kritisch punt, de set was veel te kort. Voor de rest hoor je ons dus niet klagen.

Conclusie: Jaguar Jaguar kreeg door een meesterlijke aanpak , waarbij visuele effecten en muzikale huzarenstukken in dezelfde lijn liggen, de handen moeiteloos op elkaar. Enerzijds liet de band op een bijzonder funky wijze de AB eventjes op zijn grondvesten daveren. Anderzijds werd, door zweverige songs binnen een lichtjes donkere en intieme omkadering, net die harten diep geraakt. Dit alles werd steeds gebracht binnen een aanstekelijke aankleding die tot dansen aanzet. Daardoor kan de band, naar de toekomst toe, zeker een zeer ruim publiek aanspreken.
Kortom, Jaguar Jaguar is aan een gestage groei naar de absolute top bezig. Het eindpunt is zeker nog niet bereikt, integendeel. Jaguar Jaguar is duidelijk klaar voor die grote stap voorwaarts, dat werd in de AB stevig in de verf gezet.
Setlist: Born in Blue - Weightless - Tricks - You Got Me - Out of Sight (ft. Témé Tan) - Menteur (cover Témé Tan, ft. Témé Tan) - White Sand - So Long - My Guess
BIS: Midnight Blue - Kind

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

An Evening With Knives - Het is fijn om te merken dat er een steeds grotere groep mensen is die niet bang is om buiten de hokjes te gaan. Dan zit je bij An Evening With Knives aan het goede adres

De uit Eindhoven afkomstige Psychedelische, Doom rock band An Evening With Knives bracht hun titelloze debuut EP uit in 2015. Sinds dan is An Evening With Knives aan een serieuze opmars bezig. Met ‘Serrated’ , op CD uitgebracht via Argonauta Records en op vinyl via Lighttown Fidelity, begin 2018 , stelden we vast dat An Evening With Knives zelfs nog meer is gegroeid.
Was deze EP een emotionele rollercoaster waar opgekropte gevoelens van pijn en verdriet, Dan lijkt de nieuwste schijf 'Sense of Gravity' een positievere plaat, ondanks die sfeer van weemoedigheid die nog steeds komt boven drijven. De band is vooral klaar voor een nieuwe bladzijde in zijn carrière.
Hoog tijd om hen enkele prangende vragen te stellen over heden, verleden en toekomst

Om met de deur in huis te vallen, ik heb de nieuwste plaat 'Sense of Gravity'. Weer valt me op hoeveel emoties ervan uit gaan. Een brok weemoedigheid binnen een doom sfeertje dat aan de ribben kleeft. Zit er ook nu, net als op de EP een verhaal achter?
Muziek moet je voelen. We zijn niet het bandje die over koetjes en kalfjes staan te zingen. Alle nummers hebben betrekking op onderwerpen die in de eigen omgeving spelen of me raken.
Tijdens de opnames van de eerste plaat en EP ging ik door een periode waarin een aantal dingen in mijn leven niet liepen zoals je hoopt dat ze lopen. Het verliezen van mijn vader aan Alzheimer was een donkere wolk die je in veel in het dagelijks leven direct en indirect terug voelt.
In dezelfde periode raakte mijn vriendin door een enkelbreuk beperkt mobiel. Het nummer “Endless Night” op de nieuwe plaat gaat over deze gebeurtenis die op het eerste oog onschuldig leek, maar uiteindelijk heeft geleid tot circa 6 jaar onzekerheid en beperking.
Zo heeft ieder nummer zijn bittere smaak, waarbij gelukkig niet alles direct in mijn eigen leven te betrekken is. Het nummer “Sacrifice” gaat bijvoorbeeld over de absurde situatie in de Rooms-katholieke kerk. Hoe dat het kan dat de grote heren op handen gedragen worden door groepen volgelingen, maar dat een deel van deze zelfde heren zich schuldig maken aan sexueel misbruik is iets wat er bij mij niet ingaat. Ik denk dat de luisteraar als hij de teksten leest van alles kan ontdekken. Niet alles is even letterlijk benoemd, wat ook ruimte geeft voor eigen interpretatie.

Heeft de titel een bepaalde betekenis die daarop aansluit?
We vonden het een mooie passende titel voor de sound van AEWK en de nieuwe plaat. Het ruimtelijke geluid en de loodzware doom stukken die de luisteraar tegenkomt geven ons een ‘gevoel van zwaartekracht’.  Als je daarnaast het gewicht van de teksten in de weegschaal legt heb je wat ons betreft met ‘Sense of Gravity’ de perfecte titel voor dit AEWK hoofdstuk.

'Sense of Gravity' klinkt zelfs opvallend meer positiever, ondanks de emotionele impact. Alsof je van een grote last verlost bent; Of toch het een plaats hebt kunnen geven, want de EP was best een moeizame trip door de omstandigheden die we kennen. Of zie ik het mis?
Het mag duidelijk zijn dat de nieuwe plaat minder down is dan het eerdere werk. Afsluiten van hoofdstukken is zeker aan de hand. Om maar een voorbeeld te noemen, na een nieuwe therapie en veel hard trainen is de mobile situatie van mijn vriendin sterk verbeterd. Je zou haar genezen kunnen noemen wat iets is wat we de laatste jaren, ondanks 3 operaties, niet voor mogelijk gehouden hadden. “Endless Night” is geschreven voordat de vooruitgang in werking werd gezet en omschrijft de donkere kant van het verhaal. Tijdens de studio sessies werd er al een eerste vooruitgang geboekt waarna ik de laatste zin heb aangepast naar ‘Step by step’. Een lichtpuntje aan het eind van de tunnel was in zicht. Ondanks dat ‘Sense of Gravity’ nog steeds de duistere sfeer omvat mag het duidelijk zijn dat er inderdaad ook een wat optimistischere kant te ontdekken is.

Hoe waren de reacties op jullie vorige EP trouwens? Heeft het, bij wijze van spreken bepaalde deuren geopend? Naar buitenland toe? Meer erkenning?
‘Serrated’ en de ‘Fade Out’ EP ware onze eerste echte wapenfeiten. We hebben mooie shows mogen spelen in binnen en buitenland met als absoluut hoogte punt de show op Alcatraz en het spelen op Argonauta Fest in Milaan.

Er is op 'Sense of Gravity' ook zeer veel oog voor de gestroomlijnde riffs die aan diezelfde ribben kleven, de gitaarlijnen vloeien perfect samen in een vocale brok melancholie. Wat is jullie mening daarover? En is daar bewust voor gekozen?
Tja, we maken graag een mooi plaatje en dit is wat ons betreft de manier om het te doen.
Voordeel bij deze opnames is dat de studiosessies vlotter liepen van bij ‘Serrated’ wat automatisch betekent dat er meer tijd overblijft om verder te zoeken en ontwikkelen.
Zeker gitaar technisch is er achteraf in de studio veel geschaafd en toegevoegd wat uitpakt in een grote sfeervolle sound.

Wat me aan die EP het meest opviel is dat jullie steeds een grens verleggen, dat doen jullie weer. Jullie kiezen bewust voor nieuwe wendingen krijg ik het gevoel. Is dat bewust? Zijn jullie het daar mee eens?
Het is altijd goed om te blijven zoeken en groeien. Of ‘Sense of Gravity’ hoor je duidelijk meer afwisseling in tempo’s en toonsoorten. Dat is een bewuste overweging die je in je achterhoofd houdt als je gaat schrijven. We vinden het gaaf om te experimenteren. Als je buiten de lijntjes kleurt en het pakt mooi uit dan is het meteen een groot gewin. Natuurlijk valt een groot deel van de experimenten af, hoewel ze onbewust wellicht later in songs weer terugkomen.

In een vorig interview kreeg ik op de vraag 'hoe zouden jullie je muziek omschrijven ' als antwoord: '' Als omschrijving voor onze muziek gebruiken we ook wel eens de zin ‘where the wall of sound falls down in a sea of tranquility’. We vragen mensen vaak om onze muziek te labelen, maar blijkbaar is de sound te rijk om kleur te bekennen.'' Persoonlijk houd ik enorm van bands die je net niet kunt labelen, wat bij jullie het geval is. Zorgt dit echter niet voor problemen naar promotors en dergelijke toe, die dat net wel verwachten?
Ja, het werkt niet perse mee. Mensen zijn gewend om in hokjes te denken. Als je bijvoorbeeld een stoner festival hebt , worden we te metal bevonden, maar voor een metal festival zijn we weer te stoner en met vlagen te post-rock. Uiteindelijk maken we de muziek die we willen maken, de rest is bijzaak. Het is fijn om te merken dat er wel een steeds grotere groep mensen is die niet bang is om buiten de hokjes te gaan. Dan zit je bij AEWK wel aan het goede adres.

Wat zijn eigenlijk jullie persoonlijke verwachtingen over deze plaat?
Veel spelen en vooral genieten van wat we tegemoet gaan.

Ik heb in een interview ook gelezen dat jullie en crowdfunding hebben gedaan voor deze Cd? Hoe is dat in zijn werk gegaan? En met succes?
Je kunt dit zien als een pre-order. Opnemen en uitbrengen is een kostbare zaak. Doordat er al  een  groep mensen  voor de release de plaat heeft besteld , kwam er budget beschikbaar om alles te financieren. Het fijne is dat daarmee de plaat veel vetter is geworden.

Laten we het ook over de toekomst hebben. Zijn er concerten gepland naar aanleiding van de release? Wat zijn de verdere plannen voor de nabije toekomst?
Check even www.aneveningwithknives.com. Op facebook zijn we zeer actief, dus dat is ook de plek om alle actuele informatie te vinden.
6 maart is de album release in de Effenaar in Eindhoven. Daarna volgen er enkele shows in Nederland, Duitsland en België met onder andere Stake en Insect Ark.
Aangezien we inmiddels in Belgie een aardige following hebben spelen we op 21 maart in Brugge in de Kelk een officieuze Belgische releaseshow.
Er staat redelijk wat in de planning, maar daar kunnen we op dit moment nog niets over vertellen.

Vorig jaar stonden jullie op Alcatraz Metal Fest hoe waren de reacties?
De show op Alcatraz behoort tot een van de hoogtepunten uit de geschiedenis van AEWK. Ondanks dat het in de tent 40 graden was , werd de tent enkel maar verder gevuld. De respons was enorm.
Zie ook:
https://www.youtube.com/watch?v=n32HbyFRoCU

Is het ook niet zo dat het Belgische publiek jullie iets meer omarmd dan het Nederlandse publiek? Zie ik het mis? En heb je daar een verklaring voor?
Gevoelsmatig leeft onze muziekstijl in België meer dan in Nederland. Ondanks dat gaan we ook zeer regelmatig ons kikkerlandje in.

Zijn er trouwens ook nu plannen voor een festival tour? Terug op Alcatraz zou leuk zijn?
Een tweede keer Alcatraz lijkt me niet waarschijnlijk, hoe leuk het ook zou zijn.
Helaas kan ik hier op het moment niet op antwoorden.

Als je naar de zeer verre toekomst kijkt, is er een soort einddoel? Iets dat je absoluut wil bereiken? of ben je daar niet mee bezig?
Het gaat zoals het gaat. AEWK blijft onze kostwinning en is iets waar we veel tijd en liefde insteken. Mooie dingen maken en een goede tijd hebben is een einddoel op zich. Wat daaruit komt zien we vanzelf.

Mijn laatste vraag ondertussen, zijn er nog opmerkingen naar onze lezers toe? waar kunnen ze die plaat beluisteren en aankopen? enkele links of zo mag ook ;)
Tot dusver staat “Endless Night” op spotify en Youtube. Vanaf 6 maart is hij overal te vinden en beluisteren.
De plaat is te koop op CD en vinyl via www.aneveningwithknives.com

Bedankt voor dit fijne gesprek, ik hoop echt op een face to face gesprek, van een collega heb ik vernomen dat jullie een leuke bende zijn om te interviewen? Via mail is dat toch even anders
Face to face is altijd leuker. Voor een volgende zouden we eventueel ook een keer kunnen bellen

John Ghost - Explosions in the sky
De Casino
Sint-Niklaas

Eén van de ontdekkingen van 2019 … Het album 'Airships are Organism' eindigde in ondertekende zijn eindejaarslijst in de top tien.
In 2020 tekende John Ghost voor een 10/10 notering bij het optreden in N9.
Het verslag kunt u hier nog eens nalezen http://www.musiczine.net/nl/concertreviews/item/77093-john-ghost-improvisatie-tot-kunst-verheven.html ) . Om maar te zeggen, John Ghost (*****)  heeft ons hart compleet veroverd. Zoveel is zeker. Op een vrij frisse donderdagavond zorgde John Ghost in een goed gevulde Concertzaal De Casino, Sint-Niklaas weer voor een hartverwarmende set van een klein uur en half, waardoor de temperatuur naar een kookpunt steeg. Binnen een intieme setting en voor een zittend publiek werd er niet echt gedanst deze keer, maar het intense gevoel dat ons toen in N9 overviel bleef stevig overeind.

De meesterlijke kruisbestuiving tussen drummer Elias Devoldere en vibrafoon, marimba en percussie grootmeester Wim Segers zijn een streling voor het oog en oor. De heren stralen even veel spelplezier uit als Lieven van Pee die zo spontaan en doorleeft op zijn basgitaar staat te tokkelen dat de haren op je armen recht komen. Aangevuld door de gitaarlijnen van frontman Jo De Geest, en verdovende piano en synthesizer klanken van Karel Ceulenaere ontstaat iets dat we enkel kunnen omschrijven als 'explosions in the sky'. Explosies die trouwens op een uitgekiende wijze aan de aanhoorder worden aangereikt, binnen een gevarieerde omkadering. Echter. John Ghost mag dan bestaan uit één voor één virtuozen in hun vak. Het is het totaalplaatje dat er uiteindelijk voor zorgt dat we compleet worden weggeblazen.
Variatie is binnen deze context de rode draad. Geen enkele song lijkt op de vorige, enkel als de instrumenten op het einde uitbarsten in een tsunami van percussie en gitaar/bas/piano klanken ontstaat een climax waardoor muren van de Casino op zijn grondvesten staat  te daveren. Tijdens de set zelf worden puzzelstukken op een zeer verfijnde wijze in elkaar gepast, telkens met een grote zin voor improviseren. De heren amuseren zich kostelijk. Het lijkt vaak alsof ze ter plaatse iets nieuw toevoegen aan het geheel. De aanhoorder wordt daardoor heel bewust op het verkeerde been gezet, en bij sommige zal dat zorgen voor gefronste wenkbrauwen omdat John Ghost buiten elk lijntje kleurt. Zijn comfortzone verlaat, en op avontuur trekt doorheen het bos dat improviserende muziek tot het oneindige heet. Want inderdaad kun je op de muziekstijl van deze band totaal geen label kleven.
We krijgen streepjes jazz, overgoten met een fikse dosis rock muziek. Gekruid met de nodige elementen post-rock - zeker bij die climax op het einde van elke song. En een deftige knipoog naar zoveel muziekstijlen, die de band - zoals we aangaven - dus ter plaatse uitvinden.
John Ghost bespeeld zijn publiek over de hele lijn op een zodanig ingenieuze wijze dat je als aanhoorder niet alleen ogen en oren tekort komt maar bovendien ademloos zit te genieten bij intieme momenten, en door die enorme explosies aan klanken wordt omver geblazen tot je murw geslagen in de hoek van de kamer achterblijft, niet goed wetende wat je net hebt meegemaakt. Dat is de grote sterkte van een band als John Ghost. Eén voor één topmuzikanten in hun vak samenbrengen, en die gewoon lekker hun ding laten doen op en naast het podium. Als een kind in een speelgoedwinkel, zo staan de heren te soleren, zich amuserend met een klankentapijt uitspreiden en daarbij elkaar perfect aanvullen zonder die kinderlijke spontaniteit uit het oog te verliezen. Waardoor een magie ontstaat, die we zelden tegen komen in de jazz en improvisaties.

Conclusie: John Ghost bevestigt gewoon wat we over hen al wisten, dat ze wat de nieuwe generatie jazz en aanverwante stijlen tot de absolute top behoren. Dat stelden we eerder vast in Eeklo, N9, dat wordt in Concertzaal De Casino weer eens in de verf gezet.
De warme gloed die over ons heen viel, deed ons de koude nacht bij het terugkeren naar huis dan ook prompt vergeten.

Pics homepag @Sven Dullaert

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas