Als mondharmonicavirtuoos heeft Steven De Bruyn ondertussen voldoende zijn stempel gedrukt op de blues en aanverwante stijlen. Dit door middel van zijn medewerking bij bands als El Fish en The Rhythm Junks. Maar ook aan bands en artiesten als Zap Mama, Raymond van het Groenewoud, Eugene Chadbourne en het Brussels Philharmonic leende hij zijn mondharmonicakunsten.
Na al die jaren vond Steven het tijd worden voor een solo plaat. Met 'The Eternal Perhaps' laat Steven in zijn ziel kijken. Iets minder uitbundiger dan we van hem gewoon zijn, maar nog steeds heel aanstekelijke en met de nodige kwinkslagen krijgen we een zeer gevarieerde plaat voorgeschoteld, waar al die aspecten van de mondharmonica uit de doeken worden gedaan tot het oneindige.
Ook al vormt die jazzy en blues aanvoelende mondharmonica klank bij elke song, vanaf “Paradise Blue” over het bijzonder aanstekelijke “Maurice The Boss (Cat)” naar intieme momenten bij “Sometimes” de rode draad op deze plaat.
Je kunt niet voorbij aan de vocale inbreng van Steven zelf, die overigens over een stem beschikt die aanvoelt als een warm deken op koude winterdagen. Ook Annelies van Dinter doet door haar bijzonder soulvolle stem een speelse warmte neerdalen over je koude hart. Om niet te spreken over Jasper zijn contrabas, een grote meerwaarde op het podium - zo bleek op de voorstelling in AB op 10 januari. Ook op plaat blijkt dit dus het geval te zijn. Zowel bij de speelse als intieme songs valt ons dit op. Luister maar naar een song als “BXL Midi” - een melancholische ode aan Brussel - waar beide instrumenten in elkaar vloeien tot een magisch geheel. Indrukwekkend!
Deze sfeer waarbij melancholie en nostalgie wordt verbonden met het leven in een stad, keert eveneens terug op de daarop volgende songs als “Our Dream”, met die bijzonder soulvolle vocale inbreng van Annelies Van Dinter,  “Onder De Regen” en “Ancient Memory”. Het beklemmende maar ook het wondermooie van een stad keert over de hele lijn terug in zijn songs. Of dat nu over Brussel, New York of Londen tot Parijs gaat , maakt hierbij weinig uit. Maar wie van de magie van elk van deze steden heeft geproefd, begrijpt wat ik bedoel. Het sombere van de buitenwijk dat afsteekt tegen de schitterende lichtjes op het marktplein, bij het vallen van de avond. Dat biedt Steven De Bruyn op zijn solo plaat over de hele lijn aan. Waardoor dit een melancholische plaat is geworden voor mensen die houden van de stad en alles daaromheen. Dat wordt nog een laatste keer in de verf gezet bij afsluiter “Stevo Wonder”.
Wie Steven De Bruyn een beetje kent van zijn andere projecten zal wellicht een beetje raar opkijken. Want op deze plaat gaat hij veel intiemer en weemoediger tewerk dan we van hem gewoon zijn. Jazz en blues worden verbonden met melancholie die gevoelige snaren raakt, zoals een artiest als Frank Sinatra dat deed als hij over “New York” song met zoveel liefde voor die stad, doet Steven dat ook als hij zingt en zijn mondharmonica laat samenvloeien met de contrabas van Jasper. En ons doet genieten van de stad en alles daaromheen, met volle teugen.

Blues/Jazz
The Eternal Perhaps
Steven De Bruyn

'When We Stay Alive', het ondertussen vierde album van Poliça, komt op de markt na een bijzonder zware periode voor de band. Het leven van zangeres Channy Leaneagh hing na een ongeval in 2018 op een bepaald moment aan een zijden draadje. Deze schijf is geschreven rond het trauma en het verwerken daarvan en nieuwe energie vinden. Muziek kan daarop een helende werking hebben en dat wordt hier op tien pareltjes van songs voortdurend in de verf gezet. Poliça drukt reeds sinds 2011 zijn bijzondere stempel op de synthpop en doet daar met dit zeer persoonlijk verhaal nog een paar schepjes bovenop.
Dat wordt al duidelijk bij “Driving”. Je voelt de vertwijfeling en pijn en hoe Channy die ongelijke strijd toch aangaat. Zoals iedereen die eens wordt geconfronteerd met iets dat zijn of haar leven doorheen schudt, gaat Channy op deze plaat langzaam die ongelijke strijd aan en overwint. Want geleidelijk aan slaat die vertwijfeling om in positieve energie en zelfs enkele voorzichtige vreugde uitbarstingen zoals bij “TATA” of “Feel Life”. Telkens wel binnen een weemoedige omkadering, zo eigen aan een band als Poliça.
Ook al kunnen we bij dit alles niet voorbij aan de sprankelende inbreng van de muzikanten binnen de band, die de instrumentale omlijsting zodanig inkleuren dat het aanstekelijk werkt op je gemoed. Channy trekt onbewust de aandacht naar zich toe. Dat was eigenlijk al in 2012 het geval met het debuut 'Give You the Ghost' , dat is anno 2020 nog steeds het geval.
Wat uitstraling en stem betreft, deed Channy ons altijd wat denken aan Kate Bush, ook al wordt dat soms wel tegengesproken. Dat gevoel dat we ook hebben bij Kate Bush keert toch vaak terug bij Poliça, dus ook op deze nieuwe plaat. Luister maar naar songs als “Forget Me Now”, “Blood Moon” en het wondermooie “Sea Without Blue” en voel diezelfde vibe die een artieste als Kate Bush ook over jou kon doen neerdalen. Echter is het vooral dus die enorm helende inwerking op je gemoed dat het meest frequent uit de doeken wordt gedaan.
Muziek heelt vele wonden, ook als die bijna dodelijk zijn. Channy heeft die pijn en smart van zich afgeschreven op een wonderbaarlijk mooie wijze, waardoor je ook je eigen pijn hopelijk ook kunt bestrijden. Wat ons betreft heeft Poliça ons een sprankeltje hoop gegeven dat een mens kan gebruiken in donkere tijden, binnen een bijzonder melancholische en weemoedige omkadering, waaruit veel positieve energie voortspruit.
Kortom: 'When We Stay Alive' is een synthpoppareltje om te koesteren in de donkerste dagen, als een soort therapie die ervoor zorgt dat je de draad terug kunt opnemen.

Natashia Kelly is een uit Antwerpen afkomstige componiste en zangeres die folkinvloeden verbindt met een dromerige stem, en kruidt met de nodige jazzvibes. In 2016 verscheen Nahashia Kelly’s debuut-EP. Nu volgt het album ‘Inside The Wave’ waarmee ze uitpakt in een double bill met Pentadox waarmee ze trouwens op tournee gaat in het land. Onder de naam Natashia Kelly Group bracht ze een uiterst veelzijdig album uit in eigen beheer. Hiervoor laat ze zich bijstaan door Jan Ghesquière op elektrische gitaar en Brice Soniano op dubbele bas. Het zorgt voor een sprookjesachtig mooie schijf, waar zowel instrumentaal als vocal, intimiteit je tot een gemoedsrust brengt waaruit ontsnappen onmogelijk blijkt.
Ondanks de magistrale inbreng van de muzikanten van dienst, die een enorme meerwaarde vormen binnen dit geheel, is het dat bijzonder uiteenlopend stembereik van Natashia dat ons het meest over de streep trekt. “Tightrope Dancer” is al zo een binnenkopper van jewelste die aan je ribben kleeft. Intiem raakt ze de gevoelige snaar, maar even goed gaan de registers open waardoor je zweeft over de dansvloer in een trance. Nee, geluidsmuren worden niet afgebroken. Maar die gevarieerde aanpak zorgt ervoor dat je gekluisterd aan Natashia’s lippen geboeid blijft zitten luisteren en genieten. Blues, country, folk en jazz, het passeert allemaal de revue. Dat deze virtuose zich niet vastpint op één stijl en met haar muzikanten aan het improviseren slaat tot het oneindige, doet ons nog het meest naar adem happen.
De vele kleuren van de regenboog komen boven drijven bij elke song opnieuw. Daarbij wordt de Ierse achtergrond van Natashia trouwens uitvoerig tentoon gespreid. Binnen deze sfeer gaat ze zeer ingenieus tewerk om de aanhoorder op het verkeerde been te zetten, en voortdurend schippert ze tussen die weemoedige intimiteit en een folky sfeer die op de dansheupen werkt. Luister maar naar “Sacred Song” waar de stem van Natashia zeer gevoelige snaren raakt, om dan lekker de teugels te vieren in een mengelmoes van vreemde geluiden die in een mix van golvende bewegingen de oorschelpen strelen en je gemoed tot een sprookjesachtige soort rust brengen. Binnen diezelfde folkse sferen verlegt Natashia dus meerdere grenzen. En dat blijft ze doen tot het wondermooie “Round Midnight” als afsluiter van dit meesterwerk.
Door middel van melodieën die je hart beroeren en een kristalheldere stem stelt Natashia Kelly group met 'Inside The Wave' een album voor dat zoveel kanten uitgaat dat het je enerzijds ontroert en anderzijds doet zweven over de dansvloer van het leven. Vooral wordt op deze wijze alle emoties van een mens aangesproken, waardoor een al even ruim publiek aan folk, blues tot jazz liefhebbers over de streep zou moeten worden getrokken door deze veelzijdige artieste en plaat, die in golvende bewegingen elke snaar in je hart diep raakt.

Mono Inc. is een Duitse alternatieve rock/gothicband die sinds 2000 aan de weg timmert. Hun laatste plaat dateert van 2018: 'Welcome To Hell' . Met hun nieuwste plaat, 'The Book Of Fire', grijpt de band terug naar de donkere middeleeuwen. Een tijd van inquisitie en dergelijke meer. Allemaal mooi uitgebeeld in dit conceptalbum dat ons doet terugkeren naar die tijden, op een intense en zodanige wijze dat je je die beelden voor de ogen haalt. Waardoor de band compleet in zijn opzet is geslaagd.
De toon wordt al aangegeven bij “The Book Of Fire”, “Louder Than Hell” en “Warriors”. Indrukwekkende verhalen over een ver en vooral donker verleden, worden uit de doeken gedaan op een zeer filmische wijze. Het meest opvallende is de verschillende stemmen die zorgen voor een gevarieerde sfeer, die uiteenlopende kanten uitgaat. Duisternis is het sleutelwoord bij Mono Inc. binnen een mysterieuze en mystieke omkadering die je tot een zekere waanzin drijft, zonder die geluidsmuur af te breken. Maar wel door je te confronteren met datzelfde verleden.
Bij “Shining List” krijgt Mono Inc. hulp van Tilo Wolff (Lacrimosa) en dat blijkt een extra meerwaarde binnen het geheel. De sfeer wordt steeds grauwer en doet een huivering door je lijf lopen die je onderdompelt in donkere gedachten. Door zo confronterend tewerk te gaan, slaagt de band in zijn opzet die middeleeuwen terug tot leven te brengen, wat dus ook de onderliggende bedoeling was van dit concept. Een verhaal vertellen, op een zodanige wijze dat je met de ogen gesloten je die beelden voor de ogen haalt. Alsof die tijden zijn teruggekeerd.
Mono Inc. blijft trouwens begane wegen verder bewandelen op de daarop volgende songs als “Death Or Life”, ”Nemesis” en “Right For The Devil” met Tanzwut die de groep versterkt. Afsluiter “Run For You Life” zet bovenstaande stellingen nog maar eens in de verf.
De vervolging, het verdriet en het lijden wat door die bloeddorstige inquisitie ervoor zorgde dat die Middeleeuwen worden gezien als één van de donkerste tijden ooit , worden op een ingenieuze wijze uit de doeken gedaan door deze geweldige muzikanten ; ze doen je dan ook letterlijk reizen in de tijd, en je dat beklemmende gevoel bezorgen van innerlijke pijn en smart binnen een mystieke omkadering die je dan weer doet baden in het angstzweet.
Missie geslaagd, over de gehele lijn.

Ter introductie van het concept Les Amazones d'Afrique citeren we even de perstekst:"Het collectief Les Amazones d’Afrique werd in 2014 opgericht door drie Malinese zangeressen: Mamani Keita, Oumou Sangare en Mariam Doumbia. Al snel werd het een ‘all female-West African-creative force’, met de belangrijke sociale waarde van de strijd tegen genderongelijkheid, vrouwenonderdrukking en geweld tegen vrouwen, waarbij zich ook bijv. Angelique Kidjo, Rokia Kone en Nneka aansloten. De muziek is een krachtige mix van traditionele Afrikaanse stijlen met moderne pop en R&B, onder de produktionele leiding van ‘Congotronix’-producer Doctor L (aka Liam Farrell). Na het verschijnen van het debuut-album ‘Republique Amazone’ raakten meer en meer artiesten ‘across Africa and the diaspora’ geïnteresseerd in dit initiatief, en inmiddels zijn op het nieuwe album ‘zelfs’ mannelijke bijdragen (van Douranne Fall en Magueye Diouk) te horen. Op ‘Amazones Power’ zijn echter de grootste rollen weggelegd voor Mamani Keita en Rokia Kone, maar horen we ook ‘new generation female talent’ in de vorm van Fafa Ruffino, Niariu, Ami Yerewolo, Kandy Guira en Nacera Ouali Mesbah."
Afrikaanse muziek met een boodschap, zelfs dat klinkt ondanks de vele pijnlijk onderwerpen zeer dansbaar en opvallend vrolijk. Want de beste manier om pijn te verschalken is humor. Dat heeft de Afrikaanse gemeenschap altijd goed begrepen. Het blijkt ook nu weer de rode draad op de schijf. Vanaf het soulvolle 'heavy' over bijzonder aanstekelijke songs als “Love” , “Smile”, “Queens” en “Smooth” - een titel die trouwens de lading dekt - is dit de rode draad  op deze schijf. De Afrikaanse roots wordt over de hele schijf uit de doeken gedaan, met emoties en gezang dat op de dansspieren inwerkt. Want ook dansen en zingen doet die pijn vergeten. “Fights” en “Sisters” duiden aan hoe sterk verenigd die gemeenschap wel is, om de “Power” te vinden om terug te vechten. Vaak tegen beter weten in.
Les Amazones d’Afrique heeft sinds 2014 trouwens zijn stempel gedrukt op die soul en world muziek, waardoor ze ook in het Westen deuren hebben geopend. En dat wordt op deze nieuwe plaat nog maar eens in de verf gezet. Wie houdt van de Afrikaanse muziek met een boodschap, kan zonder verpinken deze bijzondere parel in huis nemen. U zult er geen spijt van hebben.
'Amazones Power' laat een plaat horen van sterke vrouwen die een vuist maken tegen al het onrecht, en niet stoppen met vechten tot ze hebben overwonnen. Die winnaars mentaliteit wordt zeer gevarieerd in de schijnwerpers geplaatst op deze bijzonder krachtige en soulvolle plaat waar elke Afrikaanse invloed binnen de muziekwereld hand in hand gaat. De muziek in combinatie met de teksten die opkomen voor de rechten van de (Afrikaanse) vrouw maakt dit album zeer de moeite waard. 'Power'!

"Levende legende brengt nieuwe plaat uit'' , zou de titel kunnen zijn van deze recensie. Want dat is Ledfoot aka Scott McConnel zeker en vast. De man is al actief sinds de jaren '70. Enerzijds als solo artiest, anderzijds als lid van diverse formaties. In de jaren '80 genoot hij bekendheid als lid van The Rockats, en in de jaren '90 met The Havalinas. Daarmee toerde hij o.a. als voorprogramma van Bob Dylan. Hij schreef songs voor uiteenlopende pop- en rock-acts, zoals Sheena Easton en ook Bruce Springsteen. In 2007 bracht hij zijn solo-debuut op de markt - 'The Devil's Songbook' - en dat was een schot in de roos. Met 'White Crow' lanceert Ledfoot zijn vierde album, en vanaf de eerst song voel je adrenalinestoten opborrelen die vele decennia rock en pop muziek samen brengen binnen één plaat.
“Dead Man Can Do” is een song die aanvoelt als een eerste fikse uppercut in de ochtend. Je bent direct klaarwakker, nog voor de nodige shots koffie. Daaruit blijkt al wat een topmuzikant deze Ledfoot toch is. Het mag duidelijk zijn, de man doet niet aan routineklusjes afwerken. Ook al heeft hij na al die jaren de erkenning niet meer nodig, hij heeft zijn kunnen voldoende bewezen. En dat siert de man nog het meest. Lekker rockende songs als “Right Down The Hole”,”This Wayward Son” en “You've Gone Astray” knetteren als een haardvuur op koude winterdagen. Met momenten donker en somber, maar ook stevig je bij de strot grijpend. Zo voelt deze schijf over de hele lijn aan. Ons rockhart gaat steeds sneller slaan, bij elke song opnieuw. Hier valt namelijk geen speld tussen te krijgen. Ook na vier of vijf luisterbeurten. Want dit is het meest opmerkelijk. Deze stevige rock plaat is heel verslavend. Na een luisterbeurt, wil je terug op die achtbaan gaan zitten om deze bijzonder aantrekkelijke rit doorheen rock-'n-roll landschappen nogmaals mee te maken. Dat wordt allemaal verder in de verf gezet op “The Wrong Road”, het fijne “Little Dog” tot afsluiter “When An Angel Falls”.
Ledfoot is een artiest en singer-songwriter  en topmuzikant die voldoende zijn stempel heeft gedrukt op het rockgebeuren en aanverwante stijlen door vele decennia heen. Maar daarom niet op zijn lauweren gaat rusten, integendeel. Adrenalinestoten en kippenvelmomenten die ons rock hart sneller doen slaan, en hopelijk ook het uwe, zijn ons deel na het aanhoren van deze parel van een rockplaat. Dit door een parel van een soloplaat uit te brengen die uiteenlopende decennia met elkaar verbindt. Snuifjes jaren '70 psychedelische rock worden gekruid met de nodige dosis rock muziek refererend aan de jaren '80 , Bruce Springsteen en aangesterkt met rock uit de jaren '90. Met beide voeten in het heden. Klasse! Puurder dan goud.

Even voorstellen, geplukt uit de facebook pagina van Jimi Floyd: ''No!.. but it`s a rare band around two man who landed lightyears ago in a small and dull village in the Lowlands. Near the river clay and fruit trees they explored all kinds of different musical worlds. Sound had always been around for them! After dancing and groovin’to phenomena like David Bowie, dEUS, Spoon, Wilco, Villagers & Kula Shaker they decided to get there own music growing and moving.'' Veel informatie vinden we niet over dit duo, maar dat hoeft ook niet. Wij houden wel van een beetje mysterie. En mysterieus dat is hoe dit debuut 'The Right To Disappear' ook klinkt.
Vanaf die eerste song “Jimi Floyd Is Coming Home” zet dit duo je al op het verkeerde been en blijft dat doen tot het einde. Chaos creëren in je hoofd, om er wel voor te zorgen dat je met een glimlach de plaat naast je neerlegt en een zucht slaakt van verlichting. Oef! Jimi Floyd slaagt er op een meesterlijke wijze in je te hypnotiseren en naar een heel andere wereld door te verwijzen, een wereld waar het feitelijk leuk is te vertoeven. Vaak schemert daar een vleugje Bowie in, maar ook de manier waarop een artiest als Frank Zappa muziek maakte komt erin voor, muziek en chaos tot kunst verheffen. Binnen een omkadering die je de eerst de wenkbrauwen doet fronsen maar in een later stadium steeds meer gelukkig maakt, tot je volledige zen bent geworden. Song na song dansen we een vreugdedansje door de huiskamer, na elke luisterbeurt steeds intensiever.
Jimi Floyd is een artiest die net als voornoemde artiesten Bowie en Zappa muziek tot kunst verheffen en buiten elke lijn kleuren, hoog in het vaandel draagt. Dat wordt over deze gehele plaat meermaals in de verf gezet.
Wij houden van artiesten die durven buiten de comfortzone treden. Jimi Floyd doet het op dit bijzonder psychedelische meesterwerk voortdurend. Wie daarvoor te vinden is, zal in deze plaat en artiest zijn gading vinden. Wij waren al na een paar luisterbeurten compleet verkocht en het smaakt zelfs naar meer. Bovendien is deze schijf zo verslavend dat je die maar blijft beluisteren. Bij elke luisterbeurt doe je trouwens nieuwe ontdekkingen die je voordien nog niet waren opgevallen.
'The Right to Disappear' is daarom een waar kunstwerk, om te koesteren. Want artiesten als Jimi Floyd doen iets uniek binnen een muziekwereld waar dit onmogelijk blijkt.

Jaguar Jaguar is een band rond muzikanten die al heel wat watertjes hebben doorzwommen, en hebben in 2017 een gloednieuw project op poten gezet. Een exotisch allegaartje dat hen bij het debuut 'Montjoi' naar Spanje bracht. Voor de nieuwste EP 'Madelyn' ging Jaguar Jaguar op afzondering in Frankrijk. De band wil zeer filmische muziek brengen, en bestaat dus niet uit vijf maar eigenlijk uit zes muzikanten. Want de visuele inbreng van Tina Herborst die kortfilms rond de nummers heeft geregisseerd hoor je ook terug in de sound op deze bijzonder exotische en experimentele EP.
Met “Born In Blue” wordt op een toegankelijke wijze al een grens afgetast. De band laat ook nu weer horen en zien uit een geheel te bestaan: er is geen enkele schakel die boven de ander uitsteekt. Mede doordat geen gebruik wordt gemaakt van één vocalist, maar ieders stem wordt gebruikt, wordt dat doel vrij snel bereikt.
Wat ons vooral opvalt aan deze EP is dat je er een goed gevoel van krijgt, je hoopt prompt weer op een lange zomer aan vergeten stranden met de ondergaande zon als extra toemaatje. Die zuiderse kant wordt nog meer in de verf gezet bij “Out of Sight” waar de Congolese muzikante Témé Tan haar bijzonder soulvolle stem in de strijd gooit en zorgt voor nog meer zon in huis. De meest opmerkelijke song op deze EP is het zeven minuten lange “Weightless” waar alle ingrediënten - experimenteren, exotische en fleurige inbreng en een grote samenhorigheid - nog meer worden benadrukt.
Het debuut was een zonnige plaat die naar mijn mening schippert tussen toegankelijkheid maar ook een streepje experimenteren. Op deze 'Madelyn' horen we een band die volwassen is geworden. Een band waarbinnen iedereen, nog meer dan ooit, dezelfde kant uitkijkt. Maar vooral blijkt over de hele lijn dat de inbreng van elk lid even belangrijk is. Zelfs deze van Tina, wiens visuele inbreng je dus ook terughoort binnen elk van de filmische songs, waardoor ze in haar opzet is geslaagd. De jongens aanzetten om haar beelden in woorden om te zetten.
Met deze EP zet Jaguar Jaguar een grote stap voorwaarts om de festival weide en concertzalen plat te spelen. Deze bijzonder toegankelijke muziek werkt niet alleen zeer aanstekelijk, de band houdt ook van enkele potjes experimenteren met zomerse geluiden. En dat laatste trekt ons nog het meest over de streep. Jaguar Jaguar was bij zijn debuut een band om in het oog te houden, en bewijst met deze klasse EP waarom.

De Zwitserse band Infinitas wordt omschreven als 'folk heavy metal' en bracht in 2017 een schijf uit die ons de oren deed spitsen: 'Civitas Interitus'. Het unieke aan deze band is de kruisbestuiving tussen folkelementen en heavymetal met een female voice inbreng. Infinitas daarom uniek noemen binnen het genre? Dat is wellicht die brug te ver. Maar het was best een aanstekelijke plaat, met lekker catchy riffs en wonderbaarlijke vocalen, die vanaf begin tot einde aan de ribben blijft kleven. In 2019 bracht de band een nieuwe parel van een schijf uit die aan onze aandacht was ontsnapt door het overaanbod van releases, maar het is nooit te laat om terug te keren in de tijd. Zeker niet als het gaat over een schijf en band die een bijzonder plaats bekleed in ons metal hart. Met 'Infernum' zet de band verder stappen in het verleggen van grenzen binnen dat typische folkmetalgebeuren.
Ook nu weer valt deze bijzonder veelkleurige vocale aankleding het meest op. Een stem die je wegvoert naar een sprookjeswereld boordevol elven, kobolden en andere tot de verbeelding sprekende wezens uit de folklore halen we ons voor de geest bij songs als “Afanc”, “A Manifested Nightmare” en “Aynas”. Er zit een verhalenlijn in die je op het puntje van je stoel vol spanning doet luisteren en genieten. “Lilith” is zo een parel van een song die de fantasie prikkelt. De inbreng van snijdende gitaarlijnen, die door je hart boren, wordt aangesterkt door een zwevende vioolklank. Of drumpartijen die je rillingen bezorgen. Maar het is dus eerder die sterke stem van zangeres Andrea Böll die het meest tot de verbeelding spreekt. Van clean tot screams en zelfs wat spoken word die je de kriebels bezorgt, het zit er allemaal in. Song na song wordt een puzzel samengesteld, met een zekere verhaallijn die je als aanhoorder gedeeltelijk zelf kunt en mag aanvullen. Want dat is nog het meest opmerkelijke aan deze knappe folkmetalschijf, de aanhoorder zijn eigen fantasie wordt eveneens geprikkeld doordat Infinitas je zeer bewust met veel vraagtekens achterlaat in dat donkere bos. Binnen diezelfde mysterieuze walmen blijft de band begane wegen verder bewandelen bij daarop volgende songs “Rahu”, “A Starless Universe” en “The Seeker Of Truth”. Telkens een tipje van de sluier oplichten, zonder echt een antwoord te geven op de vragen die door je hoofd suizen als spirituele bommetjes energie. Böll is binnen die omkadering een verteller, die je op je puntje van je stoel doet zitten gespannen tot het instrumentale slot akkoord “Consultus (Memorial)”. En daarna volgt een akelige stilte, die je verweesd achterlaat.
Deze fantasieprikkelende schijf boordevol verwijzingen naar allerlei folklore moet vooral de folkmetalliefhebber aanspreken die houdt van wilde verhalen over sagen en legenden. En die vooral houdt van zelf uit te puzzelen wat er gebeurt.
Laat dus uw eigen fantasie maar de vrije loop bij het beluisteren van deze grensverleggende folkparel, is dan ook ons eindadvies. Er zal een zeer kleurrijke wereld opengaan, die je doet terugdenken aan je kindertijd , toen je geloofde in die elfen en sprookjesfiguren die je je voor de geest haalt; zonder kinderachtig te klinken, eerder door je op een zachtaardige maar ook dreigende toon angst in de boezemen voor dat onbekende.

Drive-By Truckers brengt sinds medio 1996 een fraaie mix van poppy americana overgoten van aanstekelijke countryrock. De band heeft ondertussen zijn stempel gedrukt op dat american-rockgenre. In 2016 brachten ze, volgens de biografie, hun meest politieke plaat uit in hun 25-jarige bestaan: 'American Band'. Nu staan ze er terug met 'The Unraveling' waarover het volgende wordt gezegd:  ‘with southern groove, hooks & pride, muscled three guitar attacks and erudite lyrics’, over de huidige staat van het land; ‘the most tumultuous years our country has even seen. ‘American Band’ was a warning shot hinting at a coming storm. This one was written in the wreckage and aftermath‘.
Vanaf “Rosemary With A Bible And A Gun” sijpelt die politieke boodschap al door. Ze wordt op een aanstekelijke wijze door je strot geramd en blijft aan je ribben kleven. Zo hoort dat bij deze typische American rockmuziek. De groovy gitaarlijnen en warme stem voeren je weg, maar confronteren je ook met een harde realiteit. “Armageddon's Back In Town”, “21st Century USA” of “Babies In Cages” hangen geen al te positief beeld op van wat de heren denken over het Amerika van nu. Patterson Hood en Mike Cooley stampen niet wild tegen heilige huisjes, ze doen dat zelfs op een eerder ingetogen en groovy wijze, maar wie de boodschap begrijpt, weet dat het geen vijf voor twaalf, maar vijf na twaalf is.
De wereld heeft weer muzikanten of artiesten nodig die een mening durven verkondigen, want ondanks alles wat gebeurt rondom ons, de wereld zwijgt. Prediken hoeft niet, dat is ook niet wat Drive-By Truckers doen op deze plaat, maar je een spiegel voorhouden dan weer wel. Laten we het echter ook over de muziek hebben. En dan hoor je een band die nog steeds even strak, gepolijst en lekker groovy de haren op je armen doet rechtkomen. De gitaar is daarbij de belangrijkste strijd om een betere wereld te creëren voor onze kinderen en kleinkinderen. Want daar draait het dus werkelijk om.  De tekst bij “Babies In Cages” is zo tekenend daarvoor: “I'm sorry to my children, I'm sorry what they see / I'm sorry for the world that they'll inherit from me”. Het is ook de rode draad op de volledige plaat.
Ook al is er hoop op betere tijden en geeft Drive-By Truckers aan een minder politiek album te hebben uitgebracht dan hun vorige plaat, de boodschap raakt je nog steeds en staat stevig overeind. Muzikaal worden echter op een even gestroomlijnde wijze menig snaren van je rockhart geraakt, en ook dat laatste stemt ons vreugdevol in deze toch wel moeizame tijden waarin we leven.
Drive-By Truckers stelt met 'The Unraveling' een plaat samen dat een eerder  somber beeld geeft van het heden, maar gelukkig schijnt er steeds een lichtpunt aan het einde van de tunnel. Dat lichtpunt is onze kinderen en kleinkinderen, die we moeten koesteren. Drive-By Truckers heeft die boodschap goed begrepen, en houdt jou, mij en henzelf een spiegel voor op een zeer gestroomlijnde en bijzonder groovy wijze. Waar we iets kunnen uit leren.  Nu de rest nog.