De Zwitserse band Infinitas wordt omschreven als 'folk heavy metal' en bracht in 2017 een schijf uit die ons de oren deed spitsen: 'Civitas Interitus'. Het unieke aan deze band is de kruisbestuiving tussen folkelementen en heavymetal met een female voice inbreng. Infinitas daarom uniek noemen binnen het genre? Dat is wellicht die brug te ver. Maar het was best een aanstekelijke plaat, met lekker catchy riffs en wonderbaarlijke vocalen, die vanaf begin tot einde aan de ribben blijft kleven. In 2019 bracht de band een nieuwe parel van een schijf uit die aan onze aandacht was ontsnapt door het overaanbod van releases, maar het is nooit te laat om terug te keren in de tijd. Zeker niet als het gaat over een schijf en band die een bijzonder plaats bekleed in ons metal hart. Met 'Infernum' zet de band verder stappen in het verleggen van grenzen binnen dat typische folkmetalgebeuren.
Ook nu weer valt deze bijzonder veelkleurige vocale aankleding het meest op. Een stem die je wegvoert naar een sprookjeswereld boordevol elven, kobolden en andere tot de verbeelding sprekende wezens uit de folklore halen we ons voor de geest bij songs als “Afanc”, “A Manifested Nightmare” en “Aynas”. Er zit een verhalenlijn in die je op het puntje van je stoel vol spanning doet luisteren en genieten. “Lilith” is zo een parel van een song die de fantasie prikkelt. De inbreng van snijdende gitaarlijnen, die door je hart boren, wordt aangesterkt door een zwevende vioolklank. Of drumpartijen die je rillingen bezorgen. Maar het is dus eerder die sterke stem van zangeres Andrea Böll die het meest tot de verbeelding spreekt. Van clean tot screams en zelfs wat spoken word die je de kriebels bezorgt, het zit er allemaal in. Song na song wordt een puzzel samengesteld, met een zekere verhaallijn die je als aanhoorder gedeeltelijk zelf kunt en mag aanvullen. Want dat is nog het meest opmerkelijke aan deze knappe folkmetalschijf, de aanhoorder zijn eigen fantasie wordt eveneens geprikkeld doordat Infinitas je zeer bewust met veel vraagtekens achterlaat in dat donkere bos. Binnen diezelfde mysterieuze walmen blijft de band begane wegen verder bewandelen bij daarop volgende songs “Rahu”, “A Starless Universe” en “The Seeker Of Truth”. Telkens een tipje van de sluier oplichten, zonder echt een antwoord te geven op de vragen die door je hoofd suizen als spirituele bommetjes energie. Böll is binnen die omkadering een verteller, die je op je puntje van je stoel doet zitten gespannen tot het instrumentale slot akkoord “Consultus (Memorial)”. En daarna volgt een akelige stilte, die je verweesd achterlaat.
Deze fantasieprikkelende schijf boordevol verwijzingen naar allerlei folklore moet vooral de folkmetalliefhebber aanspreken die houdt van wilde verhalen over sagen en legenden. En die vooral houdt van zelf uit te puzzelen wat er gebeurt.
Laat dus uw eigen fantasie maar de vrije loop bij het beluisteren van deze grensverleggende folkparel, is dan ook ons eindadvies. Er zal een zeer kleurrijke wereld opengaan, die je doet terugdenken aan je kindertijd , toen je geloofde in die elfen en sprookjesfiguren die je je voor de geest haalt; zonder kinderachtig te klinken, eerder door je op een zachtaardige maar ook dreigende toon angst in de boezemen voor dat onbekende.

Drive-By Truckers brengt sinds medio 1996 een fraaie mix van poppy americana overgoten van aanstekelijke countryrock. De band heeft ondertussen zijn stempel gedrukt op dat american-rockgenre. In 2016 brachten ze, volgens de biografie, hun meest politieke plaat uit in hun 25-jarige bestaan: 'American Band'. Nu staan ze er terug met 'The Unraveling' waarover het volgende wordt gezegd:  ‘with southern groove, hooks & pride, muscled three guitar attacks and erudite lyrics’, over de huidige staat van het land; ‘the most tumultuous years our country has even seen. ‘American Band’ was a warning shot hinting at a coming storm. This one was written in the wreckage and aftermath‘.
Vanaf “Rosemary With A Bible And A Gun” sijpelt die politieke boodschap al door. Ze wordt op een aanstekelijke wijze door je strot geramd en blijft aan je ribben kleven. Zo hoort dat bij deze typische American rockmuziek. De groovy gitaarlijnen en warme stem voeren je weg, maar confronteren je ook met een harde realiteit. “Armageddon's Back In Town”, “21st Century USA” of “Babies In Cages” hangen geen al te positief beeld op van wat de heren denken over het Amerika van nu. Patterson Hood en Mike Cooley stampen niet wild tegen heilige huisjes, ze doen dat zelfs op een eerder ingetogen en groovy wijze, maar wie de boodschap begrijpt, weet dat het geen vijf voor twaalf, maar vijf na twaalf is.
De wereld heeft weer muzikanten of artiesten nodig die een mening durven verkondigen, want ondanks alles wat gebeurt rondom ons, de wereld zwijgt. Prediken hoeft niet, dat is ook niet wat Drive-By Truckers doen op deze plaat, maar je een spiegel voorhouden dan weer wel. Laten we het echter ook over de muziek hebben. En dan hoor je een band die nog steeds even strak, gepolijst en lekker groovy de haren op je armen doet rechtkomen. De gitaar is daarbij de belangrijkste strijd om een betere wereld te creëren voor onze kinderen en kleinkinderen. Want daar draait het dus werkelijk om.  De tekst bij “Babies In Cages” is zo tekenend daarvoor: “I'm sorry to my children, I'm sorry what they see / I'm sorry for the world that they'll inherit from me”. Het is ook de rode draad op de volledige plaat.
Ook al is er hoop op betere tijden en geeft Drive-By Truckers aan een minder politiek album te hebben uitgebracht dan hun vorige plaat, de boodschap raakt je nog steeds en staat stevig overeind. Muzikaal worden echter op een even gestroomlijnde wijze menig snaren van je rockhart geraakt, en ook dat laatste stemt ons vreugdevol in deze toch wel moeizame tijden waarin we leven.
Drive-By Truckers stelt met 'The Unraveling' een plaat samen dat een eerder  somber beeld geeft van het heden, maar gelukkig schijnt er steeds een lichtpunt aan het einde van de tunnel. Dat lichtpunt is onze kinderen en kleinkinderen, die we moeten koesteren. Drive-By Truckers heeft die boodschap goed begrepen, en houdt jou, mij en henzelf een spiegel voor op een zeer gestroomlijnde en bijzonder groovy wijze. Waar we iets kunnen uit leren.  Nu de rest nog.

Dispel is een uit Ohio afkomstig trio dat muziek brengt in verlengde van bands als Nightwish, Evanescence, Clan of Xymox en dergelijke meer. De band nam voor zijn debuut 'Lore' producer Texbeak onder de arm. Wie houdt van die pure darkwave en gothic elementen, zo eigen aan voornoemde bands, zal zeker vallen voor deze band en zijn debuut.
Vanaf “Spiritual Warrior” - een titel die trouwens de lading van dit gehele debuut dekt - word je meegezogen in een donkere sfeer die je doet terugkeren naar de jaren '80, maar met beide voeten in het heden. Dispel heeft wellicht goed geluisterd naar zijn voorbeelden, maar klinkt daardoor gelukkig niet gedateerd. Met “The Call”, “Mondal Consequence” en “Abyssal Hammer” wordt dat voldoende in de verf gezet. Opvallend binnen deze band is, naast muzikanten die de mysterieuze en spirituele sfeer zeer goed weergeven, de stem van Ravensea, die over een zodanig hoog stembereik beschikt dat de haren op je armen rechtkomen van intensief geluk.
Als een hogepriesters hypnotiseert Ravensea je voortdurend, geruggesteund door muzikanten die je meevoeren naar mystieke oorden in een spookachtige onderwereld. Luister maar naar het door donkere walmen omgeven “Atonement (Adagio in Bb)” dat aanvoelt alsof je de adem wordt ontnomen om een bijzonder occulte en mysterieuze wijze. Dispel brengt daardoor wellicht niets nieuws onder de zon, maar raakt gevoelige donkere snaren binnen een al even vreemd en mystiek aanvoelende omkadering. Het meest indrukwekkende is dus die spirituele achtergrond waarrond elk van de songs zijn gebouwd. Meermaals zakken de songs weg in een verstilde sfeer, zoals bij bovenstaande, om daarna alle registers open te gooien als Ravensea op een hartverscheurende wijze je als aanhoorder letterlijk de keel toeknijpt. Het meer up tempo gebrachte “The Depth Of Transformation” is dan ook een mooie kers op de taart van een debuut dat je terugbrengt naar gouden tijden toen darkwave en aanverwante stijlen , binnen een mystieke omkadering, hoge toppen scheerde.
Hoewel Dispel niets origineel brengt, doen hun donkere muziek door middel van een bijzondere vocale aankleding de haren op je armen telkens recht staan, waardoor je in een sprookjesachtige wereld  terecht komt, eens in diepe trance aanbeland.
Een mooi debuut, waar we een band horen met enorm veel potentieel om door te breken binnen dat typische gothic/darkwave wereldje en z’n vertakkingen.

SCHNTZL - Met twee praten is intiem, maar er kan ook gelachen worden, of gehuild, of geroepen. Maar dat laatste ga je ook geen uur lang doen in een gesprek … Vandaar intimiteit!

Pianist Hendrik Lasure en drummer Casper Van De Velde hebben samen én apart de afgelopen jaren zwaar aan de weg getimmerd en zijn op hun jonge leeftijd reeds uitgegroeid tot vaste waarden in de wereld van creatieve hedendaagse muziek. Hun muzikale honger lijkt ontembaar en je kan hen zowel terugvinden in edgy electropopbands als Bombataz of  In Een Discotheek als dromerige en minimalistische jazz/not jazz formaties als Warm Bad of Donder. Samen zijn ze ook gerekruteerd door An Pierlé en muzikant/producer Koen Gisen voor het An Pierlé Quartet, met wie ze in 2018 een internationale theatertour afwerkten.
Hun eerste en voornaamste gezamenlijke wapenfeit blijft SCHNTZL. Na hun succesvolle titelloze debuut uit 2016 en de tussentijdse EP ‘Paper, Wind’ uit 2018 pakken ze in 2020 uit met het nieuw album ‘Catwalk’. Dat nieuwe album verscheen begin februari op W.E.R.F. Records.
We kregen ook de gelegenheid de band enkele vragen te stellen over verleden, heden en toekomst van jazz en SCHNTZL

In 2016 had ik een interview met jullie naar aanleiding van jullie debuut plaat, ondertussen is veel gebeurd. Vertel eens wat meer over de hoogte en diepte punten?
Toen we ons laatste gesprek hadden waren wij volop bezig met de voorstellingstour van ons eerste album. Wij hebben toen enorm veel concerten gespeeld en zijn muzikaal en persoonlijk dicht naar elkaar toe gegroeid. De fijnste momenten zijn als we naar het buitenland kunnen, dan zijn we met twee op pad en voelt het aan alsof we op avontuur vertrekken. We hebben twee jaar samen gewoond maar zijn nu verhuisd. Het kan verwarrend worden als ‘werk’ en ‘privé’ voortdurend in elkaar overlopen. Soms is een beetje afstand goed om weer dichter bij elkaar te komen.

Ook valt jullie muziek onder de noemer 'Jazz' , de laatste tijd vind ik het genre eerder 'improvisatie tot het oneindige', waarvan Jazz een onderdeel is. Hoe zien jullie dat?Wat vinden jullie zo top aan jazz? waarom geen rock-'n-roll? hoewel jazz ook een beetje rock is
Jazz is een noemer geworden voor muziek waarin een improvisatie element aan te pas komt. Maar het is heel moeilijk om er een duidelijke sound bij in te beelden, net omdat de term zo’n breed spectrum dekt. Je kan er over tobben of discussiëren, maar uiteindelijk zijn het vooral de mensen die affiches maken en evenementen organiseren die namen en termen verzinnen. Laat alles maar in elkaar overvloeien. Jazz is top. Rock-’n-roll is top. 

Heeft dat debuut deuren geopend? Zo ja, welke? Toen werden jullie ook genoemd als 'de grote belofte van Jazz' ... Legde dat niet teveel druk op jullie schouders? Hebben jullie ondertussen bereikt wat jullie wilden bereiken?
Ons eerste album is heel goed onthaald geweest in België, de tijd zat een beetje mee voor ons. Dat we die plaat op zo’n manier hebben kunnen maken en voorstellen hebben we te danken aan KAAP en Jazzlab, die ons daarmee een enorm vertrouwen gaven. We waren wel heel jong en deden gewoon wat goed voelde, misschien is het die onbevangenheid die aansloeg bij mensen. Sindsdien zijn we wel veel gegroeid, hebben we meer ervaring en visie in wat we willen creëren. 
Het is leuk om een draagvlak te hebben in België en te weten dat onze muziek hier opgepikt wordt, maar voorlopig doen we gewoon wat we willen.

Wat zijn de verwachtingen van de nieuwe plaat? En gaat die dezelfde richting uit als het debuut? Om daar op voort te borduren, we kunnen het opzoeken, maar waar en wanneer wordt die nieuwe plaat voorgesteld?
De muziek die hier op staat is iets energieker, maar even speels en dromerig. De verhouding tussen piano, percussie, synths zit meer in balans. Ieder nummer heeft een duidelijk karakter, spontaan en gedecideerd tegelijk. Ondertussen hebben we reeds een concert gespeeld in Nijmegen met onze nieuwe muziek, het eerstvolgende wordt op 22/03 op Leuven Jazz Festival. Daarna in de AB op 09/04.

Het valt me op dat jullie blijven experimenteren, maar wel binnen een meestal eerder intieme sfeer blijven soleren? Geen probleem daarmee, wordt hier bewust voor gekozen? De sfeer is zeer intensief en doet je tot gemoedsrust komen. Maar ergens wordt ook een beetje geflirt met de geluidsmuur afbreken vind ik. Wat is jullie mening daarover?
Wat je soleren noemt zien wij eerder als converseren, we communiceren met elkaar door onze instrumenten. Met twee praten is intiem, maar er kan ook gelachen worden, of gehuild, of geroepen. Maar dat laatste ga je ook geen uur lang doen in een gesprek. Vandaar, intimiteit.

Iets anders. Naast SCHNTZL zitten jullie ook in andere projecten. Valt dit allemaal wel te combineren?
Agenda-beheer is inderdaad dé uitdaging. We zitten in zoveel projecten omdat we dat uiteraard graag doen, muziek maken is ook een heel sociale activiteit, het is een manier om met mensen tijd te spenderen. Ik denk dat we dat allebei nodig hebben. Maar anderzijds is het ook niet gemakkelijk als muzikant rond te komen, en vele projecten lopende hebben, zorgt voor enige financiële ‘stabiliteit’. Niet zo poëtisch maar wel waar.

Wat zijn de verdere plannen voor 2020? Ook op tournee in het buitenland? Met andere woorden waar kunnen we jullie live zien? Als we naar de toekomst kijken, is er ook een soort einddoel?
In april en mei spelen we concerten in de Brussel, Antwerpen, Oostende, Gent, Leuven, … Kortom in België. Nadien proberen we weer wat grenzen te breken.
Een einddoel stellen we niet, wellicht komt er meer muziek en misschien maken we wel eens een cabaretshow. Of een poppentheater. We laten het min of meer organisch lopen. 

Om af te sluiten, is het in tijden van streaming eigenlijk nog accuraat om iets op plaat uit te brengen?
Moeilijke vraag op het einde. Het artefact die een plaat is , krijgt een andere waarde doordat ze minder relevant is als muziekdrager. Maar mensen zijn sentimenteel, en de gevoelswaarde van zo’n object is ook heel belangrijk. Een fysiek voorwerp, kunstwerk, zorgt dat je meer belang hecht aan iets waar zorgvuldig werk in is gestoken. Streaming en platen kunnen perfect naast elkaar bestaan.

Bedankt voor dit fijne gesprek

Fabulae Dramatis - De mensen meekrijgen in ons verhaal, was en is ons belangrijkste doel, dus ook naar de toekomst toe

Laten we even terugkeren in de tijd, we schrijven oktober 2017. Fabulae Dramatis had net een nieuwe schijf uit 'Solar Time's Fables'. Diep onder de indruk schreven we daar  het volgende over: ‘Fabulae Dramatis creëert vooral een sprookjesachtige wereld, waarbij het de bedoeling is om de fantasie van de luisteraar te prikkelen. Telkens worden we bedwelmd, onder hypnose gebracht en drijven we weg naar een onaards aanvoelende wereld. Het extra mooie is dat mijn fantasie, over bossen, elfen en mystieke wezens, niet dezelfde zal zijn als deze van gelijk welke luisteraar van deze plaat.
Fabulae Dramatis slaagt er dan ook in de weg naar uw eigen ultieme fantasiewereld wijd open te zetten op deze plaat.''
Begin dit jaar zagen we de band eindelijk live aan het werk in Jeugdhuis Asgaard, Sint-Amandsberg (Gent). Daaruit bleek dat Fabulae Dramtatis die grenzen zelfs overschrijdt.
Het volledige verslag kunt u hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/festivalreviews/item/76973-grimm-gent-2020-splendidula-fabulae-dramatis-left-eye-perspective-turpentine-valley-een-ontdekkingsreis-in-duistere-fantasie-prikkelende-paden.html
Hoog tijd om deze bijzonder tot de verbeelding sprekende band eens te interviewen. Meteen werden we in Trix uitgenodigd om een deel van de repetitie mee te maken. Niet alleen kregen we enkele nieuwe songs te horen, ook de inbreng van accordeon voor een akoestische set deed ons naar adem happen. Hoog tijd voor een nieuwe plaat? Het antwoord op deze en veel andere vragen leest u nu
Misschien voor de mensen die jullie niet moesten kennen, hoe is de band ontstaan? Heeft de naam 'Fabulae Dramatis' een bepaalde betekenis?
Isabel: Eigenlijk is dat letterlijk in het Latijns 'Fabels van het drama'. Dit met de bedoeling het concept theaterzaal verhalen vertellen, in de verf te zetten. Wat het ontstaan betreft? Ik heb Hamlet en Daniel 10 jaar geleden via Myspace leren kennen. Toen had ik het plan om eigen muziek op te nemen. We hebben drie eerste nummers opgenomen, het was niet direct de bedoeling meer te componeren. Het is spontaan ontstaan met die drie nummers. Het is dus een heel proces dat nog steeds groeit.

Als ik de omschrijving van jullie muziek opzoek kom ik volgende tegen: Progressive/Avant-garde Metal , Lyrical themes: Multicultural fables, Spirituality. Wat is jullie mening, hoe zouden jullie zelf je muziek omschrijven?
Dan zouden we eerder zeggen 'progressieve metal' ook al is het materiaal niet enkel progressieve metal. Het is inderdaad voor bepaalde labels en promotors nodig om een label te kleven, en dan kiezen we progressieve- EN Avant-garde metal. Maar vooral. Het gaat feitelijk om de muziek en niet om de labels.

Naast Fabulae Dramatis zitten jullie - zover ik weet, ik kan het ook mis voorhebben -  ook in andere projecten, is dat goed combineerbaar?
Isabel: Ik heb geen ander project, ik fungeer soms wel eens als gastzangeres hier en daar maar dat is af en toe.
Daniel: Ik heb geen ander project buiten Fabulae Dramatis.
Teo Dimitrov en Kris Depuydt: We zitten beiden in een soort improvisatie project,  doordat het 'improviseren' is, is repeteren niet echt nodig. We treden daarmee wel geregeld op en zo.
Conclusie: het gaat dus, logischerwijs, gewoon om de goede en juiste afspraken maken daarin. Fabulae Dramatis is voor ons daarbij allemaal de prioriteit.

Als je terugkijkt op de vorige jaren, waarvan hebben jullie spijt, wat zou je weten wat je nu weet anders aanpakken? Ook de hoogtepunten mogen worden vernoemd (we houden het positief)
Daniel: Het enige dat ik wat spijtig vind, is dat we vroeger niet hebben gedaan wat we nu aan het doen zijn. Namelijk, als een band samenkomen om te componeren en repeteren. Vroeger waren er verschillende muziekstukken die samen in een album door ons apart individueel werden geschreven en daarna toegevoegd. Dat is feitelijk het enige. Voor de rest ben ik zeer tevreden over het proces.
Isabel: Je moet rekening houden, het is eigenlijk begonnen als een studioproject. Nooit met de bedoeling daarmee op te treden. Net doordat de band zeer spontaan is ontstaan. Vooral omdat we zo complex zijn , was optreden geen optie. Ik heb echter persoonlijk geen spijt van iets, ik begrijp Daniel wel, maar het is een onderdeel van de evolutie.

Jullie hebben ook heel wat personeelswissels doorgemaakt, mijn goede vriend Hamlet heeft nog bij de band gespeeld. Hoe hebben jullie dat opgevangen telkens opnieuw? En heb je daar een verklaring voor? Is het de complexiteit die sommige doet afhaken?
Isabel: We zijn dus begonnen als studioproject en daardoor werkten we met sessiemuzikanten, die werden betaald. Daarna wilden we dus wel beginnen optreden als band. Daardoor vielen er muzikanten af omdat ze in andere band(s) speelden. Dat was dus hun prioriteit. Elk album heeft een werkwijze of concept. Hamlet’s visie paste niet meer in onze nieuwe werkwijze en concept. Namelijk als muzikanten samenkomen en gezamenlijk componeren. Er zijn geen individuele muzieknummers meer. En nu zijn we wel voor het eerst een geoliede machine waar iedereen diezelfde kant uitkijkt. Net doordat iedereen zo goed als 100% voor dit project kan gaan.

Toen ik de band begin dit jaar live zag , was ik zeer onder de indruk van het visuele aspect. Volgens ik heb vernomen gaat het in jullie shows over de natuurelementen? Hoe is dat idee eigenlijk ontstaan?
Dat is spontaan ontstaan door de muziek die we brengen. Met de ogen gesloten wordt zowel onze als de fantasie van de luisteraar geprikkeld, dat is de bedoeling. Zo ontstaan zeer spontaan die ideeën dus.

Wat me vooral opvalt, is de uiteenlopende stem en uitstraling van Isabel. Met mijn excuses aan de topmuzikanten binnen de band. Je verandert zowel vocaal als visueel met die maskers en zo van een - laat maar stellen - demonisch wezen uit het sprookjesbos, in een engelachtige verschijning. Hoe doe je dat toch? theaterschool gevolgd?
Isabel: Er zit veel dubbelzijdigheid in mijn persoonlijkheid. Bijna een gesplitste persoonlijkheid. Dat sublimeer ik graag op een artistieke manier. Voor de grunts van het album “Solar Time’s Fables”, hadden we Wesley Beernaert (Ex-Lemuria) uitgenodigd maar hij moest afhaken wegens persoonlijke omstandigheden, daardoor heb ik het zelf moeten doen. Ik heb daarvoor veel steun van de band gekregen. Hamlet kwam eerst met het voorstel om zelf de ‘growlings’ te zingen.. We hebben één jaar gerepeteerd om de release van het album voor te bereiden. Ik heb daar een heel jaar enorm, onder andere, aan mijn stem gewerkt, totdat het me gelukt is om ook te grunten.  Ik heb tot nu toe alle andere stemmen live overgenomen, zowel van Isadora Cortina, Wesley Beernaert als van Hamlet. Maar ik wil toch zeggen, het is de combinatie van zeer goede muzikanten EN een veelzijdige ‘front voice’ dat ons sterk maakt.

Het resultaat, zowel instrumentaal als vocaal is verbluffend. Over iets anders. Ik was op de repetitie aanwezig, er was ook een setje met een accordeonspeler. Is het de bedoeling daar iets mee te doen?
Ja, we zijn bezig met een akoestische set voor te bereiden. De bedoeling om wat akoestische optredens te gaan doen, en daar past die accordeon dus perfect in. We zijn een eclectische metal band, we willen op die wijze dus een nog breder publiek aanspreken.

De laatste plaat 'Solar time's Fables' dateert al van 2017 (tenzij me iets is ontgaan ondertussen) heeft die schijf bepaalde deuren geopend? Hoe waren de reacties?
Uiteenlopend! Zowel zeer positief als zeer negatief. En ook zeer interessant. We wilden vooral niet klinken als 'weer een zoveelste metal band'. Dat is ons gelukt.  We wilden iets anders doen. We hebben een breed beeld over muziek, we gaan nu ook naar het progressieve uit.

Willen jullie eigenlijk een breed muziek bereiken hiermee?
Teo Dimitrov: Als muziek iemand zodanig persoonlijk raakt, dat die persoon daardoor een beetje een ander mens kan worden zijn we in onze opzet geslaagd. Dus dat publiek, die door onze muziek diep worden geraakt, willen we vooral bereiken.

Creativiteit en durf zijn twee kernwoorden die bij het beluisteren van de plaat in me op komen, hoe zien jullie dit?
Isabel: Ik mis creativiteit , vooral in de metal, tegenwoordig. Als je echt wil verkopen , moet je meegaan met de kudde. Maar we willen vooral dat net niet doen. Daarom zijn creativiteit en durf voor ons ook zeer normaal.

Zijn er eigenlijk plannen voor nieuw werk? Wanneer, en welke richting?
Dus meer progressieve metal, er komt een nieuwe single uit dit jaar nog. In aanloop van ons derde album. Dat in 2021 op de markt zou komen. We zijn dus nu vooral noest bezig met repeteren (op de repetitie vandaag hebben we er enkele gespeeld trouwens). Twee muzieknummers zijn er klaar en in totaal al 5 met een structuur.

De accordeon komt op de nieuwe plaat?
Nee, maar wel een akoestisch concert en misschien een album op basis van die akoestische set. De datum hiervoor ligt nog niet vast.

En de plannen voor dit jaar? Op tournee? Binnen of buitenland? Festivals?
Als er optredens komen , zullen we die niet negeren. Er zijn wel enkele die ons vragen. Maar voorlopig concentreren we ons op componeren van nieuwe nummers. De rest zien we wel. Het is misschien wel jammer, maar goed het is wat het is. Componeren van nieuwe nummers is nu het belangrijkste.

Is er iets als een ultieme droom? Iets wat je absoluut nog eens wil bereiken?
Muziek kunnen blijven maken waardoor mensen in een soort trance geraken, dat is al gezegd. De mensen dus letterlijk mee krijgen in ons verhaal, is eigenlijk en is ons belangrijkste doel. Ook wat de toekomst betreft dus.
Isabel: Ik wil toch eens op tour gaan, mag of kan in Europa zijn wat mij betreft. Maar dat zou ik nog willen bereiken. Maar ik sluit me hierbij aan.

Bedankt voor dit fijne gesprek, veel succes in alles wat jullie doen in de nabije en verre toekomst. We blijven de band uiteraard op de voet volgen.

Tales is het gevarieerde blues rock project rond Roeland Smeyers. De man is al sinds zijn 15de met muziek bezig. Door een samenloop van omstandigheden bracht hij pas nu zijn debuut uit 'Light Trip'.

We vroegen het hem zelf: Ondanks het debuut ben je toch al veel jaren bezig in de muziek. Waarom heeft het zolang geduurd eer dit debuut er kwam? "Ik ben eigenlijk al sinds mijn15 jaar met muziek bezig. Door een baan waarin ik enorm veel tijd in stak en ook omdat ik financieel niet echt kon verdienen met muziek, heb ik zeven jaar niets meer gedaan met muziek. Ondertussen heb ik een andere baan waarbij ik plots wel meer tijd daarvoor heb, dus vond ik het de ideale moment om een solo plaat te maken."
We schreven over 'Light Trip 'het volgende: ‘Tales is een band die niet de zwaarmoedige kant opzoekt van blues en rock, maar die een knipoog uitdeelt naar bijvoorbeeld Dire Straits wiens sound regelmatig de revue passeert. Op een eenvoudige maar magisch mooie wijze doet Tales je hart sneller slaan en bezorgt je een brede glimlach op de lippen waardoor je zelfs in de meest moeilijke momenten van het leven telkens het licht ziet schijnen aan het eind van de tunnel.’
Roeland zegt daar het volgende over: ''Klopt ook. Het moet niet altijd zwaarmoedige zijn. In de toekomst wil ik wel wat richting stevigere rock uitgaan. Maar mijn bedoeling is met mijn muziek vooral mensen te entertainen, en daarom mag het gerust wat luchtiger zijn”.
De volledige recensie van 'Light Trip' kunt u trouwens hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/76881-light-trip.html
We polsten ook bij Roeland zelf naar de reacties: "Opvallend positief eigenlijk. Niet alleen op de cd maar ook live krijgen we enorm veel positieve reacties. En dat doet deugd. We spelen trouwens nu in een uitverkochte zaal terwijl Hooverphonic hiernaast speelt dat is toch iets."

Na enkele try outs kwam Tales dit debuut inderdaad voorstellen in een volgelopen CC Zwaneberg. Een bij voorbaat gewonnen thuismatch voor de zeer relax solerende Roeland, zo blijkt, die ons op voorhand al liet weten er zeer gerust in te zijn. " Niet echt, ik ben zeer kalm daarin en zie het zeker zitten. Het loopt allemaal wel los." zegt hij hierover.
We vonden ook dat er duchtig werd geïmproviseerd met meerdere muziekstijlen? Wat is uw mening hierover? Ondanks het feit dat die 'blues' zeker naar voor komt binnen jullie muziek is het niet volledig Blues. Hoe zou je zelf uw muziek omschrijven?
“Het is niet mijn bedoeling om een label te kleven op mijn muziek, dat is voor mij belangrijk. Het blijft echter blues rock, maar er zit ook wat jazz in. We hebben hier op het podium een saxofoon, dan gaat het een heel andere kant uit. Dire Straits is wat mijn muziek betreft een eventuele referentie. Maar het gaat dus veel verder.”
Je hebt ook een song gecoverd van Dire Straits “Six Blade Knive”. Hoe ging dit in zijn werk? En heb je hierop al reactie gekregen van Mark Knopfler? “Ik had eigenlijk nooit echt gezongen, ik speelde in het verleden bas. Toen ik een stukje inzong werd me erop gewezen dat mijn stem zeer veel gelijkt op deze van Mark Knopfler; Bij het beluisteren van die song “Six Blade Knive” viel me dat ook op. Van het één kwam het andere. Men is die versie gaan afgeven aan Knopfler zelf en die heeft via mail laten weten dat hij het een goede versie vond en was akkoord er iets mee te doen. Zo is de bal aan het rollen gegaan.”

Het concert verslag: Schipperend tussen gezapige blues, lekker aanstekelijke rock en een stevige knipoog naar jazz krijgen we - net als op plaat - ook live een gevarieerde set voorgeschoteld die vele kanten uitgaat. Hoewel de sfeer al goed zat van in het begin, was het pas toen de twee bevallige danseressen hun kunsten kwamen vertonen dat het concert echt in gang werd getrokken. Deze professionele danseressen hebben bij 'The Voice' en 'So You Think You Can Dance' hun kunnen ruimschoots bewezen en bleken dus een enorme meerwaarde binnen het geheel te zijn.
Uiteraard trekt Roeland door zijn al even veelzijdig stembereik, die inderdaad bij momenten deze van Mark Knopfler zeer dicht benadert. En bijzonder warme uitstraling zowel op als naast het podium, die de aandacht over heel de avond naar zich toe trekt. Maar toch kun je niet voorbij aan de puike prestatie van de muzikanten waarmee hij zich laat omringen. Hoewel sommige eerder statisch hun ding staan te doen, stralen ze één voor één professionaliteit en virtuositeit uit van een uitzonderlijk kaliber. De betoverende drumpartijen, de aanstekelijke baslijnen en de magische gitaarklanken die de gitaristen uit  hun instrument toveren , bleken van een even grote meerwaarde te zijn. Het meest onder de indruk waren we echter van die groovy klinkende saxofoon, die door middel van sublieme solo's meermaals de haren op onze armen deed recht komen.  Was dit in de gehele set het geval, dan bleek dat nog het meest bij de bisnummers toen hij samen met Roeland “Picture in a Frame” bracht en beide ons vol bewondering ademloos achter liet in de hoek van de kamer. 
Het publiek bleef er, ondanks het feit dat Roeland en de danseressen hen wat aansporen, opvallend kalm bij. Echter zagen we veel mensen in stilte genieten, knikkebollen en zelfs meeklappen. Wat toch aangeeft dat het publiek even veel genoot als wij van deze bijzonder gevarieerde cd voorstelling.
We herhalen dat even …Enerzijds weet Tales de gevoelige snaar te raken, zonder je in een tranendal te doen vertoeven, anderzijds worden teugels gevierd en registers open getrokken wat zorgt voor een lekker Blues en puur rock-'n-roll gevoel met daarbovenop vele adrenalinestoten van jewelste. Over de hele lijn gaat de muziek zoveel kanten uit dat je bovendien het gevoel krijgt dat er nog groeimogelijkheden zijn naar de toekomst toe, en dat trok ons gisteren nog het meest over de streep.

Besluit: Tales liet een sterke indruk achter, en zou in die Blues rock en aanverwante stijlen, waar bewust buiten de lijntjes daarvan wordt gekleurd, wel eens meerder potten kunnen breken. Wij waren dus alvast onder de indruk, ook al was dat niet over de hele lijn het geval, geven we ruiterlijk toe. Vaak dreigde alles wat de al te gezapige kant uit te gaan, waardoor de aandacht verslapte. Tot je weer zo een lekkere adrenalinestoot voorgeschoteld krijgt, doordat de muzikanten een indrukwekkende solo boven halen of Roeland met zijn warme stem je ontroert of een stevig mokerslag uitdeelt en je net lekker met het hoofd doet schudden. Of wanneer de danseressen zorgen voor het visueel oogstrelend spektakel dat perfect aansluit bij de gebrachte song. Allemaal superlatieven waardoor we dat kleine minpuntje gauw zijn vergeten en vergeven.

Setlist: The Seeds - There's that sound - Blueberry pancakes - Movin' up the Cattle - We found our love-the core of Emotion - Six Blade Knife - Little man stan – Believe - Scarlet Flowers - It’s Ok -You Can Bring me flowers - In A Trance - Low Rider - The Rope between us - The Rythm of time - Celebrate
ENCORE: Picture in a Frame - Behind the moon

Over de muzikanten zegt Roeland trouwens het volgende: “In de eerste plaats heb ik met studio muzikanten gewerkt, later ben ik op zoek gegaan naar muzikanten om die muziek ook op het podium te brengen. Hoewel Tales een band is, is het mijn persoonlijke project maar de muzikanten die ik heb verzameld zijn daarin wel belangrijk uiteraard.”
De toekomst: Wat zijn de verdere plannen voor 2020? Zijn er tourplannen voor het buitenland?
"Voorlopig nog niet zoveel. Er zijn links en rechts wel enkele optredens. Het is beetje afwachten hoe de reacties zijn op de plaat en zo. Maar we werken eraan."
Misschien eens in het voorprogramma van Mark Knopfler. Over Knofler gesproken is Dire Straits uw inspiratiebron?
"Niet direct, er zijn nog vele andere. Ik houd wel van gevarieerde rock en blues en aanverwante stijlen. "
En wat de verdere toekomst betreft, is er iets als een einddoel (om het zo uit te drukken)?
"Het is mooi een doel voor ogen te hebben maar we moeten ook realistisch zijn, het is niet gemakkelijk om op de juiste plaatsen te kunnen spelen. Het aanbod van goede bands is redelijk groot in België. Maar als ik even mag dromen , zou ik heel graag gaan toeren en de cd gaan voorstellen in binnen- en buitenland, om dan later weer aan nieuwe nummers te gaan werken en een volgende cd uit te brengen"

Voor meer informatie over Tales verwijzen we jullie graag door naar de website van de band: https://www.tales-band.com/

Organisatie Tales ism Starman records + CC Zwaneberg, Heist-Op-Den-Berg

We keren even terug in de tijd. Namelijk naar de zomer van 2018. Rock Herk. Eén van de absolute hoogtepunten van dit tweedaagse festival was de Gentse formatie Raketkanon . We schreven daarover: 'Een optreden van Raketkanon is geen concert, het is een totaalbeleving waardoor je van het Hemelse Paradijs prompt in de pure Hel beland. De band heeft een reputatie van zo verschroeiend uit te halen, dat als je vooraan staat , breuken, blauwe plekken en eventueel een bloedneus het gevolg kunnen zijn. Niet dat de heren opzettelijk mensen pijn doen. De chaos die ontstaat door de scherpe bollen energie die de band op je afschiet , voelen inderdaad als vuurpijlen uit een .. Raketkanon.'
Ook in het verdere verleden zagen we de band meermaals festivals als Pukkelpop in vuur en vlam zetten. In 2020 trekt Raketkanon er de stekker uit, maar niet zonder nog één keer  de clubs, concertzalen en dergelijke plat te spelen. De band hield ook halt in Brussel. AB Box was voor deze gelegenheid compleet uitverkocht. Zo verwonderlijk is dit niet, want Raketkanon stopt op zijn hoogtepunt. Of dit een goede of slechte beslissing is laten we in het midden, maar is het niet beter te stoppen als je nog steeds scherp staat? Vooraleer een parodie van jezelf te worden?
In AB Box bewees Raketkanon in elk geval nog steeds te kunnen knallen als voorheen, zodat de gensters er langs alle hoeken en kanten letterlijk af vliegen. Van enige metaalmoeheid is dus totaal geen sprake. Meer nog. Ondanks de fijne platen die de band heeft uitgebracht, is Raketkanon nog steeds een band die live nog het best tot zijn recht komt, en ook dat werd in AB Box nog maar eens in de verf gezet.

De potentiële opvolging is trouwens verzekerd, zo bleek gisterenavond. WHORSES (****) is een vrij jonge noiserock band die sinds 2017 aan de deur staat te bonken. Toen we de band live aan het werk zagen op Sonic City Festival 2018, in hun thuishaven Kortrijk, viel ons dat reeds op. Vooral een soort intimiteit combineren, waarbij je een speld kon horen vallen in de zaal, met het afvuren van verschroeiende hete vuurbollen die als een uppercut van jewelste in je gezicht tot ontploffing worden gebracht, is de grote sterkte van deze jonge band. WHORSES gaat in AB Box razend tekeer en weet in een half uur tijd ook op de fans van Raketkanon een goede indruk na te laten. Daar waar andere voorprogramma's eerder door de mand vallen  kreeg WHORSES de handen dan ook moeiteloos op elkaar. Deze band bestaat dan ook uit één voor één top muzikanten die duivels ontbinden eens ze hun instrumenten laten spreken. Dit allemaal aangevoerd door een zeer beweeglijke frontman Harry Descamps. De man beschikt niet alleen over een uiteenlopend stembereik, zijn charismatische uitstraling op dat podium werkt enorm aanstekelijk.
Besluit: We zagen met WHORSES vooral een band met enorm veel potentieel om nu en  in de toekomst menig potten te gaan breken. Uiteraard zijn er links en rechts nog groeimogelijkheden, maar als er een band is die in de voetsporen kan treden van Raketkanon dan is het WHORSES wel.

Raketkanon (*****) trekt vanaf de eerste noot de registers wagenwijd open, alsof het hun eerste en niet één van hun laatste concerten is. Daarvoor krijgen ze van ons alvast een extra pluim op hun hoed. We hadden echter ook niets anders verwacht, want de band is nog niet over zijn hoogtepunt heen. Integendeel. Ook Raketkanon is zo een band die graag flirt met geluidsmuren afbreken en zeer intiem je hart raken. Dat is de reden waarom ook wij zoveel jaren vallen voor deze band.
Elk van de bandleden beweegt zich op dat podium nog steeds voort als een op hol geslagen meute olifanten in een porselein winkel, opgeladen met Duracell batterijen. En dus niet te stoppen.
Pieter-Paul Devos is niet alleen een begenadigde zanger, ook hij stormt waanzinnig over het podium, en duikt meermaals in het publiek. De band heeft het aanvankelijk een beetje moeilijk om iedereen in beweging te brengen, maar door een niet afhoudend geraas duurt het niet lang of ook de aanwezigen gaan volledig uit de bol.
Op het einde van de set doet de band iedereen gehurkt neerzitten, en maant hen aan recht te springen. Een cliché weliswaar, maar eentje dat altijd werkt. Want in de finale gaat het dak er voor een laatste keer compleet af en pinken we een traantje weg, want ze zullen worden gemist
Besluit: Raketkanon neemt in AB Box op een knallende wijze afscheid langs de grote poort, zoveel is zeker. Raketkanon heeft veel aanstekelijke songs waarop stilstaan onmogelijk is. Je moet ze natuurlijk ook brengen met die nodige dosis energie, om ervoor te zorgen dat een zaal op zijn grondvesten staat te daveren. Laat dit nu het sterke punt zijn van een band als Raketkanon. Geen enkele zaal, festivalweide of dergelijke meer is veilig als de Gentse tornado door de kamer raast. Ook anno 2020, na circa tien jaar ononderbroken als een raket kanon heilig huisjes omver blazen, blijft de band slagen in zijn opzet.

Op woensdag 26 en donderdag 27 februari speelt Raketkanon in eigen huis. Een bij voorbaat gewonnen thuismatch? Die moet nog altijd worden gespeeld uiteraard, maar op basis van wat we hier te zien en horen kregen in Ancienne Belgique is deze opdracht voor Raketkanon gewoon een peulschil…

Neem gerust een kijkje naar de pics - set op Pukkelpop 2019
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/festival/pukkelpop-2019/raketkanon-16-8-2019.html

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

Elpee Deinze - 9 jaar Elpee - interview met Kat

Kat (ELPEE Deinze) over 9 jaar ELPEE - 24 t-m 26 april 2020

Kat - 9 jaar ELPEE (Deinze) - Gezelligheid en gastvrijheid doet veel maar je hebt meer nodig dan dat alleen. Zonder doorzetten en passie geraak je er niet
Al negen jaar is ELPEE in Deinze een begrip binnen alles wat ruik naar metal, rock en aanverwante stijlen. Niet alleen zijn er fijne concerten in het gezellige café, dankzij de bijzonder sympathieke uitbaatster Katelijne  en haar gevolg is café ELPEE uitgegroeid tot een ontmoetingsplaats voor iedereen met een rock hart, eigenlijk is gewoon iedereen er van harte welkom. Eén keer in het jaar zwaaien de deuren open voor een driedaagse. Dit jaar is dat onder de noemer '9 jaar ELPEE'. Dit gaat door op 24, 25 en 26 april. Naar goede gewoonte hadden we hierover een fijn gesprek met Katelijne. Met o.a. de nodige informatie over dit evenement.

Kat, om met de deur in huis te vallen. De affiche van 9 jaar ELPEE is bekend. Kun je in het kort eens zeggen waar we ons aan kunnen verwachten?
Bij elke editie houden we het klein en gezellig, dat zal nu niet anders zijn.   Op de eerste dag 24-4-2020 zetten we  een band minder . Omdat de werkende mens hier op tijd kan geraken zonder al te veel stress. In ruil geven we ons volk wel hun wekelijkse afterwork . Voor de rest blijft alles bij het oude. We zetten de helft van de straat af, tenten met de buitenbar,  merchandise , wat zitplaatsen en de optredens gaan binnen door . 

Leuk King Hiss nog eens op de affiche te zien staan. De band staat ook op Alcatraz en is geen kleintje meer in onze omstreken. Waren ze gemakkelijk te strikken?
King Hiss was hier op 5 Jaar Elpee en op het heropeningsweekend na de renovaties. King Hiss is van bij ons , van een hoog niveau ,  ze hebben een nieuw album en zijn live  heel sterk! Alles klopt bij King Hiss. Altijd fijn als bands die bekender worden toch nog op een klein podium willen spelen, dat zegt veel over de goesting om te spelen.  Op vrijdag 24-4-2020 komen ze de boel omver blazen !

Absolva komt ook een nieuwe plaat voorstellen? Eveneens een blij weerzien.
Altijd een blij weerzien !‘ Weeral Absolva ? ‘ ,  ze stonden nog nooit op het feestweekend.
Absolva heeft een liefde voor Elpee en dat is wederzijds.  Wizz (Rip) stelde ons jaren geleden  aan elkaar voor en daar begon het verhaal  met buitenlandse bands . Wizz was mijn eerste mentor/vriend , iemand die leefde voor de muziek.   Een heel groot gemis,  ook voor  Chris , Luke en Mark Appleton, hun familie en Martin en Karl.
Absolva, de Appletons & Co en Elpee, het is gewoon een match. Los daarvan , fans van heavy metal en het betere gitaarwerk komen beter kijken, ze sluiten het weekend af met een show van maar liefst 2 uren.

Zaterdag is er plaats voor de meer extreme metal bands zoals Bodyfarm. In het verleden was die extreme metal dag de drukste. Wat zijn de verwachtingen dit jaar?
Opkomst kan je nooit voorspellen maar underground doet het hier altijd goed. De zaterdag is opnieuw de dag van death- black en thrash metal .

Ook de rest van de affiche ziet er heel gevarieerd uit. Waar blijf je toch die inspiratie vandaan halen?
Een jaar volsteken met shows is minder moeilijk.  Het over-over-aanbod is er nog steeds.
Het feestweekend is anders. Het moet een feest zijn voor iedereen die hier over de vloer komt. Mensen die geen fan zijn van extreem metal verdienen ook een dag. Een affiche zit dikwijls al lang in mijn hoofd maar het draait meestal anders uit . Bands zijn niet vrij enz…
Het programma is grotendeels een herhaling van bands waarover iedereen enthousiast was tijdens een vorig optreden hier. Het andere deel zijn bands die indruk maakten op een festival of een andere locatie .  Met dit beroep geraak je niet altijd weg tijdens het weekend, maar toch doen we  ons best om andere te steunen. Na bijna elke uitstap kom ik met een Elpee-show naar huis. Ook niet onbelangrijk, ons kent ons ! Het belangrijkste  is dat iedereen  aan zijn trekken komt en dat is soms ferm puzzelen na 9 jaren.

Wat zijn de ticket prijzen dit jaar?Gaat ook nu weer alles gewoon in de café door?
Ja, dit doen we sinds de renovaties  en bevalt iedereen wel . Heel wat mensen kopen een ticket uit sympathie . Wie wat rust wil kan aan de buitenbar terecht .
De optredens gaan binnen door.
Vrijdag €22 / Zaterdag €25 / Zondag €23 / Weekend €62
Te koop in Elpee of stuur een bericht naar Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.
We antwoorden binnen de 5 dagen .
Voorverkoop is altijd verstandig !

Vrijdag 24 april
Pre-party 18 :00
Growing Horns 20:00 – 20:45
Toxic Shock 21:30 – 22:15
King Hiss 23:00 –
Zaterdag 25 april
Pre-party 16:00
Sepulchral Voices 17:00 - 17:30
Allöchtöön 18:00 -18:45
Skelethal 19:15 -20:00
Bodyfarm 20:45 - 21:45
Dawn Of Disease 22:30 –
Zondag 26 april
Pre-party 15:00
Vice 16:00 -16:30
Thorium 17:00 – 17:45
Night Demon 18:30 – 19:30
Absolva 20:15 -22:15

Naar goede gewoonte is zondag gebouwd rond een bepaalde band, in dit geval Absolva? of zie ik het mis? Want met Thorium strik je toch ook een klepper. Zijn er ook artiesten die je graag had gehad, maar die door omstandigheden niet konden komen?
Een band die opent of een band die afsluit, iedereen is hier gelijk en even belangrijk. Die zijn er altijd Erik en onthouden we voor de volgende keer.

Zijn er enkele bands op de affiche die je absoluut wil aanraden aan ons? (Allemaal zei je vorig jaar)?
Ja natuurlijk allemaal .  Ik kijk wel uit naar Toxic Shock. Jaren lukte het niet met  onze agenda’s  , nu dus wel. Wie ze niet kent :  thrash- hardcore- crossover uit Antwerpen !
Dawn Of Disease die de zaterdag afsluit , niet te onderschatten  !
Night Demon maakt de zondag zeker compleet . Alleen maar goede herinneringen aan  Bodyfarm, Skelethal , Growing Horns, Vice, Thorium , King Hiss en Absolva  , dan vragen we ze terug. Ook heel benieuwd naar Allöchtöön en Sepulchral Voices.

Om daarop voort te borduren, zijn er feitelijk nog bands die je absoluut eens wil boeken? Een soort 'droom affiche'?
Ja, dat heb ik  , en de klanten zeker ! Niet alles kan , we zijn  geen grote concertzaal dan heb je beperkingen . Bovendien willen we het betaalbaar houden voor iedereen.
Wat is een droomaffiche ? Muzieksmaken zullen altijd verschillen,  wat voor de ene machtig is zal voor de andere niks zijn. Verrassend doet de dag waarover we soms twijfelen het dikwijls heel goed en dagen waarvan we zeer overtuigd zijn het net iets minder.
Vorig jaar op 8 Jaar Elpee, was iedereen moe-gefeest-gedronken , vrijwilligers  werden moe, ik ook, en toen kwamen The Kids als laatste op het podium na drie zware dagen.  Bij het eerste nummer was iedereen de vermoeidheid vergeten. Het was 100% genieten , iedereen stond hier te springen en mee te zingen. Dat is toch fantastisch en meer moet dat niet zijn.
Het moeten niet altijd grotere buitenlandse namen zijn.  Als het goede muzikanten zijn die graag spelen veroveren ze hier veel harten, eender in welk (harder) genre.

Is er, naar aanleiding de tiende verjaardag volgend jaar, eigenlijk nog plaats voor uitbreiding?
Er zijn  genoeg grotere festivals , elk jaar komen er bij en elk jaar verdwijnen er. Dit driedaagse hebben we nooit als een festival gezien maar gewoon drie dagen feest met veel live muziek. Het blijft het verjaardagsfeest van Elpee en dan moet het hier doorgaan en niet in een andere zaal. Elpee zal altijd één van de kleinste blijven, maar zo hebben we het graag.  Nog meer uitbreiden zal niet meer gebeuren. Er zijn drie buitenmuren blijven staan tijdens de verbouwingen, het hele gebouw werd gestript en heropgebouwd . Het is goed zoals het  is en ik kan geen stof meer zien !

Het is ver vooruit kijken, maar staat er iets extra gepland voor die tiende verjaardag? of ben je daar nog niet mee bezig
2021 Zal zeker een feestjaar worden vol evenementen want we hebben nog dingen die een feest waardig zijn. Het weekend van 10 Jaar Elpee  zal  gewoon in Elpee-stijl zijn met wat speciallekes.  (knipoog).  Laten we maar eerst genieten van 9 Jaar Elpee.

Zijn er nog evenementen gepland naast 9 jaar ELPEE? Enkele aanraders (ik kan het antwoord al raden 'allemaal Erik) :)
Natuurlijk allemaal !  De volledige kalender staat op de site www.muziekcafeelpee.be   of kan gevolgd worden op de Facebookpagina https://www.facebook.com/elpeedeinze/
De agenda wordt constant aangevuld.

Het blijft toch opmerkelijk hoe je er elke week in slaagt om toppers naar ELPEE te halen, komen bands zo graag bij u spelen? Ik vind het er zeer gezellig, trekt die gezelligheid hen aan?
Jij gaat toch ook liever naar een gezellig restaurant en bij de vriendelijke bakker ?
Gezelligheid en gastvrijheid doet veel maar je hebt meer nodig dan dat alleen. Zonder doorzetten en passie geraak je er niet. Dat is met alles zo in het leven. Klanten hebben veel inspraak,  luisteren  naar wat ze belangrijk vinden. Alles wat haalbaar is passen we aan. Voor veel klanten is Elpee echt hun 2^de thuis dan is het een logisch gevolg dat ze ergens betrokken zijn .  Op den duur weet je wat er werkt en wat niet, dat is een buikgevoel.
Elpee klanten, allemaal zo verschillend maar het is het één grote familie. Wie geen respect toont , vliegt eruit, iedereen trekt hier op dat vlak aan hetzelfde zeel. Tijdens optredens is dat ook zo en ik denk dat die familiale sfeer overslaat op de muzikanten . Het hangt hier in de lucht Erik !
Uiteindelijk blijft het hier een cafétje waar iedereen zich goed moet voelen en het leven niet al te moeilijk moet zijn. Aan wat het ligt dat bands hier zo graag komen?  Dat zou je eigenlijk aan hen moeten vragen.  Muzikanten , publiek en klanten zie ik nog altijd als  gasten die op bezoek komen in mijn huis. Een persoonlijk onthaal, iets om te drinken , vers eten, een propere douche en een deftig bed is echt een kleine moeite.
Sommige muzikanten zijn nogal sceptisch  als ze aankomen , en voor de renovaties hoorde ik dat bijna wekelijks. Als ik terug denk aan de eerste 4 jaren was dat eigenlijk veel te zot.  Bands zoals bv Incantation en Vital Remains of een tourpakket met 4 bands,  die alles op een mini-mini-podium moesten krijgen en klanten die over het podium moesten kruipen om naar het toilet te gaan. Nu moeten we daar dikwijls om lachen maar had toch ongelooflijk veel charme en het werd ons precies altijd vergeven.  Die sfeer hing toen al in de lucht.
Je kan zo je best doen om goed voor te bereiden, het publiek maakt het toch af. Hier vliegen ze nog altijd in de lucht en  kennen ze  hun muziek.
Muzikanten die een kleiner maar zo enthousiast publiek kunnen appreciëren gaan zich hier goed voelen.   Complimenten naar de geluidsmannen Bart en Bob.
Bart een ervaren rot in het vak en heeft werkelijk voor alles een oplossing.
Bob vol passie en kennis en altijd klaar om te antwoorden op mijn domme vragen . Twee fantastische lieve mensen !
Het maakt niet uit dat het hier kleiner is, geluid moet goed zitten. Na al die tijd ben ik nog altijd opgelucht als ze de deur openzwieren en  weet  dat alles goed komt. 
Goed geluid = tevreden muzikanten = tevreden publiek = tevreden bazin ( Lacht)
De mensen waar ik mee samenwerk zijn van hetzelfde kaliber . Alles voor de muziek, alles voor Elpee ! Als iedereen een beetje zorg draagt voor elkaar kom je al heel ver .
Elpee is gevormd  en  nu mogen we niet in slaap vallen, gewoon doorgaan en verbeteren waar nodig. . Dat is misschien nog het moeilijkste, het zo houden.

Zijn er nog bijzondere mededelingen naar onze lezers toe?
Ik vraag me nog altijd af waar  die duizenden festivalgangers  zitten  tijdens het jaar. Ik zal blijven pleiten voor de cafés en de horeca . Kom uit jullie luie zetel, bezoek ook eens een kleiner concert, ga met vrienden op café . Het maakt niet uit in welk genre of type café.
Als ik hier rondkijk zijn er echte vriendschappen, van alle leeftijden,  mannen en vrouwen en de meeste zijn ontstaan aan de toog.  Die maten gaan uit, gaan naar concerten, sporten, eten , reizen , zitten samen in verenigingen, babbelen over de voetbal , een nieuw album of een paar nieuwe schoenen, halen toeren uit, delen lief en leed .
Regelmatig stranden hier eenzame zielen na een relatiebreuk of andere problemen en die vangen we met plezier op. Dan denk ik altijd  ‘ wat ben ik een gelukzak met mijn vrienden ‘ na al die jaren bestaan we nog steeds , gewoon omdat we buitenkomen en elkaar live ontmoeten.
Een echt sociaal leven, het is zo belangrijk ! Cafés zullen altijd een sociaal vangnet zijn en muziek zal altijd mensen samenbrengen maar heel wat mensen zijn de weg een beetje kwijt.

Tickets voor 9 jaar Elpee
Dezelfde regel als bij populaire shows , wacht niet te lang, dit weekend verkoopt meestal uit.  Vol is vol ! Stuur een mail naar Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken. of kom eens langs !
Let op ! Iedereen die voorbij de ingang van de buitentent wil heeft een ticket nodig.

Izakaya Heartbeat - There’s always new ideas and goals to be reached, but mainly we just want to keep doing what we love to do

Het Noorse collectief Izakaya Heartbeat is weer terug met meer psychedelisch rockgeweld. Na ‘Ancient Asobi /In Arcadia’ (2010) en ‘Enter/Rainbow Lake’ (2013) verschijnt nu hun derde album ‘Subterranean Sunset’. De band werd de laatste jaren nog veelvuldig in het Europese livecircuit gesignaleerd met hun ‘extravagant, loud and noisy hypno-rock’, en ook de nieuwe LP toont na zes jaar weer deze ‘sonic wall power’ met een ‘mellow dreamy tone at times’.
Als grote fans van Sonic Youth en My Bloody Valentine, maar ook van Can, Trumans Water, Unwound, Om, Mogwai, The Black Angels, Earthless, Melvins, Boris en Mudhoney, hoor je een lekkere mix van ‘drony stoner/sludge-rock with indie shoegaze rock and alternative post-rock, with dark psychedelic electronics to make it all sound even more dirty and creepy’. Met 'Subterranean Sunset' zet de band in 2019 een nieuwe mijlpaal in hun geschiedenis neer, de recensie kunt u hier nog eens nalezen. http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/76885-subterranean-sunset.html  
We vonden het echter tijd worden om deze band eens aan de tand te voelen, vooral dan over hun tour en andere plannen voor het nieuwe jaar.

I have reviewed your album 'Subterranean sunset' and what I noticed is that you do not continue topin down to a music style, I personally like that the most. Where does that inspiration come from?
Thanks! We listen to and are inspired by a lot of different styles of music, and try not to repeat ourselves. Variation is gold! We want our music to express the things we are into, what we experience in life and what we feel, and that’s a lot of different things so the variation within our albums reflect this. Within the band it is important with freedom of expression, and that expression varies and gets manifested in whatever we want to do at any given time.

One of the descriptions of your music is: '' drony stoner/sludge-rock with indie shoegaze rock and alternative post-rock, with dark psychedelic electronics to make it all sound even more dirty and creepy’ How do you feel about that description?
Sounds good! Guess we’re into all those categories in one way or the other.

With regard to the new album, it is especially recommended for every little fan of shoegaze to psychedelic rock. On this condition. That you like bands that color outside the lines in a quirkyway. What is your opinion about this?
That’s nice, thanks! Yeah, we like a lot of bands that are quirky, stand out from the crowd and do their own thing, and we draw inspiration from shoegaze and see ourselves as a psychedelic rock band, so all good there!

How were the reactions to that new album by the way?
The reactions and reviews have been very good both in Norway and in the rest of Europe, so we are very happy about that.

Are you going in a different direction on a possible new album? or there are no concrete plans yet
We are just in the starting process of planning a new album so not sure what direction it will take us . Hopefully we have evolved to some place that can bring something new to our musical palette. We generally enjoy the process of experimenting and making new songs, trying to find sounds that excite us. Hopefully the new stuff will excite the listeners as well.

A lot has changed compared to the early years. What is the biggest change you have made?
I’m not sure. We never sat down to deliberately pinpoint a new specific direction. We try to play with every idea that excites us regardless of genre or our own history I think. Every day is different though so naturally our music will mirror some changes over time. While we work on our music, play shows, make albums, the changes are also sometimes very subtle to us. Our band has had many members in and out through the years though, 11 people all in all, and every one that has played in the band has contributed in one way or another.

What were and are the highs and lows so far?
Hmm.. They’re both in there for sure..repeatedly. It all levels out in the equation somehow I guess.

You have been touring a lot in Europe lately. I don't remember if you performed in Belgium? How did you like Europe?
In September, on our latest tour, we went to Denmark, Germany, Czech Republic, and Poland, which was great. Always a blast playing in cities and venues we haven’t played before and meeting a lot of nice and interesting people on the way. We are planning a tour for Belgium, Netherlands, and Luxembourg this year, and maybe other countries in the EU also, we’ll see.

From which country does the best audience come to act, who are more difficult to relent?
We haven’t really mapped out those differences, but individually everyone has their own way of enjoying shows. It’s not necessarily a bad crowd if they are more introverted. Generally I remember a lot more of those moshpits from the 90ies. Those were good fun tho! And we of course love our audience however they choose to get into it.

Where do you prefer to perform, small locations or large festival meadows?
We enjoy both! With the smaller venues it’s a different intimate energy I guess, which is thrilling. And often, the audience has come there to check out your band, so they are somewhat aware of what they are in for. Playing festivals is a good, but different thrill, and with bigger crowds, people there who haven’t heard our music before might be tempted to check out our band further. It’s a great way to get exposed to a bigger audience.

About Norway. a lot is brewing in the Scandinavian countries, especially when it comes to metal. Isthere also something like a shoegaze scene? Feel free to give some tips to check out
There are a few bands that come to mind that could be referred to as Shoegaze. Here in Oslo Serena Maneesh, Porto Gees, and maybe Curvs. In Bergen Megaphonic Thrift.

Many shoegaze acts do not last long, but you keep going. What is the key to your success?
Well, we’re not shoegaze, haha!

True that :) . Anyway. What are the future plans for 2020? Going back on tour?
Yeah! Planning to tour Be-Ne-Lux this year, maybe some other countries within the EU as well. And gigs in Norway of course. Hopefully also record some new material for our next album.

In the distant future, are there still things that you absolutely want to achieve? A kind of 'end goal'?
There’s always new ideas and goals to be reached, but mainly we just want to keep doing what we love to do. To create and play more music, put out more albums and play more shows. Would be fun to score music for a film sometime maybe.

My last question is one that i ask every artist, believe me the reactions are different. How do you view streaming sites such as Spotify personally? Is it a bless or a curse?
Well, we have always been attracted to the LP format. Growing up, we all spent our allowances in obscure record stores in Oslo. You’d really have to thoughtfully choose, and then back home we’d sit for hours listening to that new record over and over. Without any distractions of the world popping into your phone or computer by the second. I consider it a privilege to have been able to discover a lot of music that way. To give it some time to sink in and really listen to it. Maybe some of that is lost today with everything readily available at any moment. We love the idea of potentially interacting with everyone directly from your home computer tho, and myspace in its hay day was a very useful tool for us. But I’d say if you really love an album, go buy it to support the artist. That way they eventually can afford to make another one :)

Thanks for answer this interview, good luck in 2020 and hope to see u guys in my country this year …

Deleyaman is de formatie rond multi-instrumentalist Aret Madilian. Met 'Sentinel' brengt de band zijn ondertussen achtste album op de markt. De dromerige soundscapes die Aret op jou afvuurt worden telkens aangesterkt door een bijzondere blaasinstrument, de duduk, bespeeld door de Armeense muzikant Gerard Madilian. De zangpartijen van de Franse zangeres Beatrice Valantin voelen aan als een warm deken tegen koude winternachten. Dat is in grote lijnen hoe deze parel van een folk/indieplaat nog het best in elkaar steekt.
“Exil” is al zo een dromerige song, die je gevoelige snaar raakt op zeer bijzondere plaatsen. Deze band is uiteraard niet aan zijn proefstuk toe, maar blijkt na al die jaren binnen sprookjesachtige en dromerige muziek nog steeds grenzen te verleggen. Daar waar vroeger werd teruggrepen naar de postpunk en new wave invloeden is daar - buiten de song “Still Waters” - nagenoeg niets meer van te merken. De ingetogenheid en knipogen naar Dead Can Dance komt dan weer wel boven drijven. Meer nog. Brendan Perry levert, net als op de vorige plaat, ook nu weer een bijdrage. Dit bij het nummer “The Valley”. Die dromerige ingetogenheid is wellicht het grootste pluspunt aan deze parel van een schijf, en dat is toch de verdienste van een combinatie tussen bijzondere instrumenten als piano, viool, duduk, bouzouki tot klavecimbel die je niet elke dag tegen komt.
De zwoele stem van Beatrice Valentin is daarbovenop een extra kers op een zeer mooie taart. De schoonheid van een band als Deleyaman is dat ze virtuositeit combineren met een ingetogenheid en diepte die je tot een zekere gemoedsrust brengt waaruit je niet meer wil ontsnappen. Ondanks die relaxte sfeer wordt je daardoor niet in slaap gewiegd maar blijf je geboeid luisteren en genieten. Ook al heeft de band dit allemaal wel al eens voorgedaan. Songs als “Electric Sky”, “Still Waters” en “1973” blijven om die reden aan je ribben kleven. Eens gehypnotiseerd door de perfectie die Deleyaman tentoon spreidt, is een terugkeer onmogelijk, dat was in het verleden als zo dat is na acht albums boordevol ingetogen pracht en praal nog steeds het geval. Dat laatste wordt in de verf gezet op afsluiters “Deer On The Run” en “Slaves”. Geluidsmuren worden niet afgebroken, harten op een bijzondere wijze wel geraakt.