Tricycle is het project rond accordeonist Tuur Florzoons. De band werd in1999 opgericht naar aanleiding van een circusvoorstelling in Duitsland en was dus eigenlijk bedoeld als een eenmalige muzikale begeleiding daarvan. Samen met altsaxofoon- en basfluit-virtuoos Philippe Laloy en contrabastovenaar Vincent Noiret werd echter een mooi vervolg daaraan gebreid in de vorm van platen als 'Orange For Tea' (2004), 'King Size’ (2008) en ‘Queskia?’ (2011). Met hun vierde plaat 'Zoom' viert de band zijn twintigste verjaardag op een zeer filmische wijze, die bovendien alle kanten uitgaat.
Net door voortdurend schipperen tussen folkse sferen, en jazz klanken waarbij improviseren tot het oneindige, de rode draad vormt blijf je geboeid zitten luisteren naar het visueel aanvoelend klankentapijt dat de band uitspreidt.  De feestelijke stemming die we heel subtiel opmerken bij songs als “But Bout Bought A Boat” of “Oakland” wordt mooi gecombineerd met songs in een eerder intieme atmosfeer, met een experimentele tongval die gelukkig niet al te zwaar op de maag ligt. Zoals bij “Zoom”, een lekker lang huzarenstukje, het geval is. De muzikanten binnen deze band zijn uiteraard geen groentjes, en bespelen hun instrumenten niet gewoon. Ze zijn er mee vergroeid, alsof dat instrument een onderdeel van hun lichaam en geest is geworden. Dat zorgt voor een onaards virtuositeit, die gelukkig de spontaniteit niet in de weg staat.
Het mooiste aan 'Zoom' is dat je drie muzikanten hoort die na al die jaren nog steeds enorm veel spelplezier uitstralen en elkaar perfect aanvullen. Is dat in een lekker uptemposong, zoals ook bij voornoemde song naar boven komt drijven. Of eerder die gevoelige snaar raken. Het blijkt meermaals dat elk van de muzikanten hun gewicht in de strijd werpen om een filmisch geheel te bekomen dat jazz, wereldmuziek en folkmuziek perfect met elkaar verbindt. Dat laatste blijkt nog maar eens uit het bijzonder intieme “Symphony For E.L.”, een song die je een krop in de keel bezorgt. Nog een opvallend punt aan deze schijf. Daar waar jazz, en vooral experimentele jazz, vaak moeilijk te verorberen stukjes vlees zijn voor de globale muziekliefhebber is deze ‘Zoom’ een bijzonder toegankelijk pareltje geworden, waarbij je het dus als liefhebber van voornoemde muziekstijlen niet te ver moet gaan zoeken. Net die eenvoud in aankleding, is eveneens het bewijs wat voor een getalenteerde muzikanten dit trio toch is. Dat wordt ook op de daarop volgende songs als “Happy Sam”, “Still” en afsluiter “Welgezind” uitvoerig bewezen.
Zonder meer is ‘Zoom’ een naslagwerk van twintig jaar improviseren met muziekstijlen die op het eerste gezicht eigenlijk niet in dezelfde verlengde liggen, maar door de hemelse en feestelijke aanpak, komt Tricycle hier zonder problemen mee weg en brengt een parel van een plaat uit die deze stijlen nog maar eens verbindt tot een magisch mooi geheel.

Grimm Gent 2020: Splendidula - Fabulae Dramatis - Left Eye Perspective - Turpentine Valley - Een ontdekkingsreis in duistere, fantasie prikkelende paden
Grimm Gent 2020: Splendidula - Fabulae Dramatis - Left Eye Perspective - Turpentine Valley
Jeugdhuis Asgaard
Sint-Amandsberg (Gent)


De liefhebber van Doom, post en andere eerdere donkere aan stoner verwante rock en metal kon op zaterdag 10 januari in het gezellige Jeugdhuis Asgaard een uitgesteld nieuwjaarsfeestje vieren. Nieuwjaarswensen werden uitgesproken, traktaties op een drink op het nieuwe jaar eveneens. De organisatie GRIMM Gent stelt alles in het werk om de muziekliefhebber dan ook een donker en aangenaam nieuwjaarsfeest te bezorgen. Op de affiche stonden vier bands die we, gemakshalve, het label 'veelbelovende acts  naar de donkere toekomst toe' zouden opkleven. Ook al hebben sommige al wat meters op hun teller staan. Het zou echter de rode draad vormen op deze bijzonder aantrekkelijke avond.

Eén van de reden waarom ondertekende afzakte naar Asgaard was Turpentine Valley (***1/2). De band bracht een ijzersterke post rock plaat uit, die overal goede recensies mocht ontvangen. Ook onze recensent was danig onder de indruk. De recensie kunt u hier nog eens nalezen. http:-www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/76773-etch.html . Na meerdere luisterbeurten viel ons vooral de bijzondere intensieve geluidsmuur op, die als een mokerslag je compleet van je sokken blaast. We waren in Asgaard dan ook voorbereid op een oorverdovende samensmelting van drum geweld en snijdende gitaar lijnen, die de muren van het jeugdhuis op hun grondvesten zouden doen daveren. Maar we stelden vast dat dit deze keer niet volledig het geval bleek te zijn. Die riffs - we waren danig onder de indruk van wat de gitaristen puur technisch bekeken voortdurend deden met diezelfde gitaren - sneden wel degelijk als een bot mes doorheen onze ziel, en de drummer van dienst geselde zijn drumvellen voortdurend door het uitdelen van meppen rond de oren die klonken als oorverdovend vuurwerk. Laat het dus duidelijk zijn deze band beschikt over drie top muzikanten binnen hun gelederen, over voldoende potentieel om binnen die post rock en metal kringen meerdere potten te breken. De energie om dit punt te bereiken was in Asgaard dus zeker aanwezig, maar het vuurwerk en de uiteindelijke mokerslag die ons totaal verweesd zou moeten achterlaten in de donkerste hoek van de kamer, ontbrak helaas een beetje, waardoor we lichtjes op onze honger bleven zitten.

Dat laatste bleek toch helemaal anders uit te draaien bij Left Eye Perspective (****) die zich ontpopt tot de ontdekking van de avond. De band wordt op hun facebook pagina omschreven als ProgSludge en bracht in 2019 een EP uit 'Defiance' die zodanig gevarieerd klinkt dat je op deze band geen label kunt kleven; dat laatste trok ons nog het meest over de streep. De verwachtingen waren dan ook zeer hoog gespannen. In het begin van de set was het even zoeken om de juiste drive te vinden en vreesden we ook nu weer op diezelfde honger te blijven zitten, maar eens de teugels gevierd en alle registers open getrokken naar een verschroeiende finale toe, vloog dat dak er uiteindelijk toch compleet af. En kregen we uiteindelijk toch die gevarieerde set, die alle kanten van de zaal uitging, waar we op hadden gehoopt. Naast stomende stoner klanken gekruid met voldoende verschroeiende grunge in een bijzonder golvende beweging, waren we danig onder de indruk van de bijzondere vocale inbreng die zelfs wat vreemd aanvoelt binnen dat stomend geheel, maar daardoor een interessant onderdeel blijkt te vormen. Want daardoor blijf je aandachtig luisteren, headbangen en genieten tot de toppen van je tenen. Ondanks al deze positieve superlatieven voelen we echter toch ook aan dat er nog groeimogelijkheden zijn binnen deze band, het eindpunt is zeker nog niet bereikt. Vooral hebben we een band ontdekt die vrij duistere Progressieve StonerGrunge aankleedt met voldoende aanstekelijke elementen waardoor een lichtje schijnt aan het einde van die donkere tunnel. Left Eye Perspective is dan ook band om in het oog te houden naar de toekomst .
Naderhand vernamen we dat de band volop bezig is aan een nieuwe schijf, en dat is op basis van dit zeer geslaagd optreden in Jeugdhuis Asgaard dan ook iets om naar uit te kijken.

Fabulae Dramatis (*****) is een band die een streepje avant-garde verbindt met een occulte inbreng waarbij natuurelementen als water, vuur en aarde een belangrijke rol spelen. Waardoor zowel de poorten van de Hel als deze van de Hemel prompt open zwaaien. De band bestaat uit één voor één top muzikanten die als tovenaars klanken uit hun instrumenten toveren die zorgen voor een bijzonder intensieve sfeerbeleving waardoor zowel emoties van angst als weemoed je doet wegdrijven naar verre oorden, in een sprookjesachtige fantasiewereld. Echter, mijn excuses aan de muzikanten, is het de frontvrouw Isabel, die met haar uiteenlopend stembereik en tot de verbeelding sprekende uitstraling de meeste aandacht naar zicht toetrekt. Zowel door de vele verkleedpartijen, als door middel van haar stem, krijgen we enerzijds een demonisch wezen te zien, uit de donkerste bossen en anderzijds een fee van het licht die je hart verwarmt. Zo draagt ze op een bepaald moment een masker. Met dat masker op , boezemt ze je eerder angst in,  mede wanneer grauwe growls zorgen voor rillingen over je lijf. Eens ze dat masker afneemt, en met haar kristalheldere stem je doet neervlijen in het malse gras brengt Isabel hetzelfde hart echter wederom tot intensieve rust. Door dat voortdurend schipperen tussen vele uitersten, tussen Hemel en Hel dus, krijg je geen seconde rust.
Bovendien is Fabulae Dramatise een band die niet alleen op plaat, maar dus ook live, de fantasie van de aanhoorder prikkelt waardoor je vertoeft in een sprookjesachtige wereld boordevol wezens uit de duisternis en het licht, die de strijd aangaan om je ziel ofwel te doen branden in de Hel of je een Hemels geluk bezorgen waardoor je zweeft over de wolken. Na deze bijzonder gevarieerde trip, moesten we even bekomen en hapten naar adem.
Met dank aan de inbreng van een tot de verbeelding sprekende vocale en visuele inbreng van Isabel die perfect inspeelt op deze emoties, gerugsteund door muzikanten die haar daarbij telkens perfect aanvullen. Indrukwekkend!

Setlist: Kein Schmerz - Agni's Dynasti (Fire) - Coatlicue , serpent, skirt (Earth) - Smoke for the clouds (Water) - Vigil - Heresy (Steel) - Sirius wind - Roble Para el corazon (Wood) - Sati (Fire) - Bastion

Een van de ontdekkingen van 2019 was Splendidula (****1/2) , dit zowel op als naast het podium. Het is altijd fijn om een band te zien evolueren en dat blijven doen tot het oneindige. Bij onze eerste kennismaking viel vooral de bijzondere stem van zangeres Kristien Cools het meest op. Dat is anno 2020 nog steeds het geval. Bij het laatste optreden in JC Paddestoel in Groot-Bijgaarden bleek haar stem regelmatig te worden aangevuld door deze van Pieter wiens rauwere stem perfect aansluit op deze van Kristien.
Ook in Jeugdhuis Asgaard was dit een enorme meerwaarde. Bovendien werden er mooie beelden getoond op het scherm, die deze doom atmosfeer ten goede kwamen. Een visuele inbreng prikkelt namelijk altijd de donkere gedachten in je hoofd. De band bracht enkele nieuwe nummers, en die laten een voller geluid horen waarbij de muzikanten en vocalisten dichter bij elkaar komen te staan, letterlijk. Het is dus niet meer zo dat de last enkel op de schouders van Kristien rust, hoewel haar magische inpakt zowel vocaal als wat uitstraling betreft je hart sneller doet slaan.
We hebben echter wel de indruk dat de nieuwe nummers nog verder moeten worden uitgewerkt op dat podium, het ging er vaak wat stroef aan toe. We wijten dit aan de zenuwen, want eens die nummers meerdere keren zijn gespeeld zullen ze zeker zorgen voor een climax die je weg doet zweven naar weer eens donkere oorden. Een intensiever einde van deze bijzondere avond konden we ons niet wensen.  We zien dus vooral een band die groeit en blijft groeien op het podium staan, dat eindpunt is niet bereikt en dat stemt ons gelukkig. Want eerlijk Splendidula voorspelden wij een gouden toekomst binnen typische doom en aanverwante stijlen, en op basis van dit concert worden steeds meer grenzen verlegd waardoor dat er eens echt gaan van komen.
Setlist: When God Comes Down - Oculus - Void - 38 - Drocht – Somnia

We zien om die reden dan ook al uit naar een volgende meeting op 1 februari: https://www.facebook.com/events/1269184889926327/  met ook Wiegedood, The Fifth Aliance en Onrust.

Organisatie: GRIMM Gent + Jeugdhuis Asgaard + Splendidula  

Als mondharmonica virtuoos heeft Steven De Bruyn ondertussen voldoende zijn stempel gedrukt op de blues en aanverwante muziekstijlen. Dit door middel van zijn medewerking bij bands als El Fish en The Rhythm Junks. Maar ook aan bands en artiesten als Zap Mama tot Raymond van het Groenewoud, Eugene Chadbourne en het Brussels Philharmonic leende hij zijn mondharmonica kunsten. Dat Steven aspecten toevoegt aan dit instrument, waarvan we het bestaan niet kenden, blijkt uit dit filmpje https://www.youtube.com/watch?v=YtdgivoaT7c  . Steven doet daar de uiteenlopende mogelijkheden van dit instrument uit de doeken. Hij speelde op menig nationaal en internationaal podia die virtuositeit en zin voor experimenteren voldoende uit. Het heeft hem geen windeieren gelegd, integendeel. De man is uitgegroeid tot één van de grootste mondharmonica talenten die ons land rijk is.
Steven De Bruyn vond het nu tijd worden om een solo plaat uit te brengen. 'The Eternal Perhaps' werd op 10 januari voorgesteld in een goed vol gelopen AB Club.

Je kunt kiezen om helemaal naakt op dat podium te staan, of je laat je omringen door een muzikant die een meerwaarde vormt in het geheel. Steven deelde het mee: ''Als muzikant kun je het best laten begeleiden door een muzikant die beter is dan jezelf''. Het zorgde voor de nodige hilariteit in AB Club. Het gebeurt echter zelden dat een begeleidend muzikant het niveau van de artiest die hij begeleidt , evenaart. Dat laatste was deze keer zeker het geval. Jasper Hautekiet bespeelt namelijk de contrabas met even veel virtuositeit als zijn kompaan, niet alleen op plaat maar dus ook live in AB Club. Waardoor een kruisbestuiving ontstaat, die de atmosfeer alleen maar ten goede komt. Zeker op die momenten als mondharmonica klanken en groovy klinkende contrabas geluiden elkaar kruisen, ontstaat een magie die we moeilijk onder woorden kunnen brengen. Annelies Van Dinter, die op verschillende nummers haar wondermooie stem in de strijd gooit, is niet aanwezig in AB Club.
Steven blijkt echter zelf over een warme stem te beschikken, die de aanhoorder kippenvelmomenten bezorgt. De man beschikt trouwens over een charismatische uitstraling, en schudt regelmatig pakkende en grappige kwinkslagen uit zijn mouw. Zo heeft hij het over zijn uitstap in de metro, een avontuur dat hij iedereen kan aanraden. Waarna een wonderbaarlijk mooi 'BXL midi' volgt. Vaak kun je een speld horen vallen in de zaal, anderzijds gaat het de swingende tour op.
Hoogtepunten genoeg in AB Club als we de setlist overlopen, maar vooral bleek dat elk van de songs uit de solo plaat vaak poëtisch tot melancholisch klinken. Dat voortdurend variëren zorgt ervoor dat je je geen seconde verveelt. De aanhoorder wordt door deze aanpak dan ook over de hele lijn aangenaam verrast door zoveel kleuren en geuren die het duo hen voorschotelt.

Besluit: We wilden als titel gebruiken 'De nieuwe Toots Thielemans is opgestaan'. Uiteraard is de speelwijze van Steven wat verschillend, maar net als Toots bespeelt Steven geen mondharmonica. Hij is een onderdeel van dat instrument geworden, en brengt het daardoor letterlijk tot leven door met dit instrument tot het oneindige te experimenteren en improviseren. Ook daaruit blijkt nog maar eens de meerwaarde van een man als Jasper Hautekiet  die op diezelfde betoverende wijze tewerk gaat. De heren vullen en voelen elkaar dan ook perfect aan. Het zorgde voor een dampende blues getinte atmosfeer, waarbij intimiteit en aanstekelijkheid op de dansheupen inwerkten en hand in hand samengingen.
Steven De Bruyn gaat met deze plaat op tournee door het land, en het is op basis van dit wondermooie concert in AB Club een aanrader een concert van de man mee te pikken.
Een volledig overzicht van de tournee vindt u trouwens hieronder: https://www.stevendebruyn.com/#concerts

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

Milk Factory - Ons belangrijkste doel is muziek spelen, en dat kunnen blijven doen

Edmund Lauret en pianist Thijs Troch, vertegenwoordigers van de avontuurlijke Gentse jazzscene die momenteel furore maakt kwamen na een duo concert op het idee om een nieuw project op te starten. Met Viktor Perdieus (tenorsaxofoon) ,Jan Daelman (dwarsfluit) Kobe Boon (bas) en Benjamin Elegheert (drums) was het collectief The Milk Factory geboren. De band spitst zich bewust toe op een meer melodieuze en intieme aankleding, in een vaak totaal andere richting dan hun andere projecten. Met ‘Aula’ stelt The Milk Factory op 10 janurai 2020 zijn eerste volledige album voor. Hoog tijd om Thijs en Edmund eens enkele vragen te stellen over het concept, het hoe en waarom? En de toekomstplannen.

Hoe is het idee rond Milk Factory ontstaan? Heeft de naam een speciale betekenis?
Het idee is ontstaan na een duo concert. We vonden dat zodanig goed geslaagd, dat we het idee hebben opgevat om een gloednieuw project op te starten. Er zijn wat contacten geweest met andere muzikanten uit de scene, en die waren allen even enthousiast. Van het ene kwam het andere. Wat de naam betreft? Daar zit geen verhaal achter eigenlijk. Het bekte alleen zeer goed, daarom hebben we voor Milk Factory gekozen.

Het is wellicht een wat rare vraag, maar waarom spelen zoveel jonge muzikanten nog Jazz? Wat is er zo mooi aan Jazz dat jullie net dat willen doen geen rock of dance plaat uitbrengen?
Thijs: Je kunt en mag Jazz van vandaag niet meer zien als deze uit de jaren '40 of '50. Ondertussen zou je Jazz eerder kunnen zien als improviseren. Eigenlijk zou je het in de huidige tijd dus 'improviserende muziek' kunnen noemen. Wijzelf zijn eigenlijk door onze studie en zo opgegroeid met Jazz. Ik denk echter dat niemand nog traditionele jazz speelt tegenwoordig. Of daar echt mee bezig is.

In tegenstelling tot bij jullie bands als Nordmann of Hypochristmutreefuzz, kiest The Milk Factory voor een compleet andere richting? Waarom?
Na dat duo concert wilden we vooral iets meer, hoe zullen we het zeggen, luister muziek uitbrengen. In een eerder intieme sfeer. We hebben bewust gekozen om iets heel anders te doen dan we al deden. Een duidelijk profiel van wie Milk Factory echt is. Daarom zijn we een iets andere richting uitgegaan van wat we al deden. Het is ook leuk om terug te grijpen naar de muziek uit je - laat ons maar zeggen - tienerjaren.

De minimaliserende aanpak spreekt me wel aan. Is dat bewust een antwoord op de gejaagdheid van het leven, en hoe muziek tegenwoordig toch hard en verschroeiend moet zijn? Of is dat een beetje te ver gezocht?
Dat niet eigenlijk, maar het is de bedoeling dat die muziek je tot rust brengt ja. Als dat zorgt voor een rust waardoor iemand de gejaagdheid van het leven beter aankan? Dat is mooi meegenomen.

Is het ook bewust gekozen voor toch wat kleinere clubs (bij wijze van spreken) voor de tour?
We hebben gekozen voor plaatsen waar het rustiger is. De muziek die we brengen, is belangrijk dat het stil is. Bij onze andere projecten stoort het niet zo als er al eens gebabbeld wordt, maar bij dit project is het wel belangrijk dat het stil is. Daarom past dit project toch beter in clubs waar intens naar de muziek geluisterd wordt.

Waarom eigenlijk nog een extra project eigenlijk?
Het is in huidige tijden belangrijk dat je je niet vastpint op één en hetzelfde project. Het is dan ook goed dat je als muzikant  in meerdere projecten zit. Eerlijk gezegd zijn het maar de happy few die hun groep bijvoorbeeld twintig jaar kunnen behouden. Daarom is het goed dat je als muzikant evolueert, iets anders uitprobeert of zo. Wat wij dus nu hebben gedaan met The Milk Factory.

Om daarop door te borduren, is er nog voldoende plaats voor een band als Milk Factory binnen dat bos (waar je de bomen niet meer ziet)? En waarom?
We hebben een bepaalde eigenheid. In dat opzicht is er zeker nog plaats voor een band als Milk Factory. Het is wel iets nieuws dat we doen, er zijn natuurlijk wel dingen die gelijkaardig zijn. Maar vooral, alles heeft bestaansrecht.

Zit er feitelijk iets in het water van Gent? Want de bijzonder interessante projecten blijven maar komen? Heb je daar een verklaring voor?
Gent is bijzonder, er zijn zeer veel activiteiten en groepen in Gent die daar mee bezig zijn. Er zijn veel plaatsen om te spelen, en dat is ook heel open. Je kunt in Gent ook alles brengen eigenlijk. In Gent kun je dingen brengen die elders minder evident zijn , dat speelt ook een rol.

Is dat eigenlijk muziek die je in het buitenland zou kunnen brengen?
Het is instrumentaal, dat maakt het wel al moeilijker. Het zou wel leuk zijn, en er zullen wel ergens wel plaatsen zijn in het buitenland.

De schijf komt op 10 januari op de markt. Ik veronderstel dat er een voorstelling zal zijn (ik ben te lui om het zelf op te zoeken) waar? En wanneer?
De release ik op 14 januari. Dat op Brussels Jazz festival. Onze plaat komt uit bij WERF records, en er is een label night gepland, waar Milk Factory dus ook aantreed en die plaat zal voorstellen. (Meer informatie: https://agenda.brussels/nl/480421/brussels-jazz-festival )

Zijn er eigenlijk al verdere plannen voor 2020?
Voorlopig staan enkel de data vast om onze cd voor te stellen, maar uiteraard zullen daar nog een pak concerten bij komen. Hopelijk. Het voornaamste in 2020 is dus echter die cd voorstelling en die overal zoveel mogelijk kunnen brengen.

Er zijn een paar club optredens, o.a. in Lokeren? Zijn er ook al plannen voor festivals? Gent Jazz bijvoorbeeld?
Gent Jazz zou leuk zijn, het is allemaal koffie dik kijken.

Laten we ook daarop even voort borduren, is er een soort einddoel? Iets dat je met de band (maar ook andere projecten) absoluut wil bereiken?
Edmund: Eigenlijk niet. Het belangrijkste doel is muziek spelen, en dat kunnen blijven doen. Ook bij onze andere projecten. Bij Nordmann zijn we volop bezig aan een nieuwe plaat die binnenkort uitkomt.
Thijs: Zowel bij Milk Factory als de andere projecten hopen we gewoon dat we dat kunnen blijven doen, samen muziek spelen. Dat is eigenlijk het voornaamste doel. Als muzikant.

Een vraag die ik aan elke artiest en band stel. Is het in tijden van spotify en zo nog aangewezen platen op de markt te brengen en waarom?  Hoe staan jullie tegenover de sociale media en dergelijke?
Sociale media is echt niet iets dat ons aanspreekt. Maar spotify vind ik dan wel weer een goede zaak. Een artiest heeft er niets aan, maar het is zeer gemakkelijk om op die manier muziek te beluisteren en zo iets nieuw te ontdekken of een band te ontdekken. Het is gemakkelijk in gebruik.

Is het nog interessant om een cd uit te brengen?
Toch wel, ondanks dit gegeven zijn er nog steeds mensen die cd's of LP's kopen. Er is dus zeker nog vraag naar, om iets tastbaar in handen te hebben . Maar op zich is spotify eigenlijk een nieuwe manier om naar muziek te luisteren. Zeer gebruikvriendelijk, laten we het daar bij houden.

Bedankt voor dit fijne gesprek

Growing Horns - Het is voor ons vooral belangrijk om shows te spelen die steeds beter worden, en op die manier met onze muziek meer mensen te bereiken

Growing Horns is een doom/sludge band die de zaken enigszins anders heeft aangepakt. Daar waar veel bands een demo of plaat uitbrengen, en zichzelf daarna live lanceren. Is Growing Horns omgekeerd tewerk gegaan. Hen live dus op verschillende podia tonen en zo een zekere fanbase opbouwen. Het heeft hen geen windeieren gelegd. De band brengt nu een EP uit 'The Nobility of Pain'. Ze kwamen deze EP voorstellen op zaterdag 21 december in een uitverkochte ELPEE in Deinze. We schreven daarover: '' Growing Horns slaat na vele jaren deuren open stampen, en concertzalen plat spelen, dus duidelijk een nieuwe bladzijde om die ons doet uitzien naar meer intensieve duisternis van uitzonderlijk hoog niveau in het nieuwe jaar 2020. Is dan ook de voornaamste vaststelling.'' We hadden ook een fijn gesprek met Wim en Daf over het hoe en waarom op deze wijze tewerk gaan? Het verleden en de toekomst plannen en nog veel meer.

Om met de deur in huis te vallen, waarom hebben jullie zo lang gewacht om eindelijk ene plaat uit te brengen (ik vind het een goede zet hoor)?
Daf: Wel, de plaat moest er eigenlijk vorig jaar al geweest zijn. Zoals je misschien weet, is onze vorige drummer Nick er vorig jaar zo ergens rond juli/augustus mee gestopt. We hadden echter al eerder in 2018 de studio vastgelegd voor september, maar door het vertrek van Nick hebben we dus die plannen in de vriezer moeten steken. Gelukkig hebben we met Simon een meer dan waardige vervanger gevonden en zijn we dus in mei van dit jaar samen met Jonas Nyaarr de GAM-studios in getrokken.

In tegenstelling tot live komen de muzikanten nu wel iets meer op de voorgrond stel ik vast, vooral die ritmesectie geeft een zeer andere draai aan de muziek die je niet altijd tegenkomt in het tot slome doom, bewust daarvoor gekozen?
Daf: Goh, bewust is een groot woord, maar zowel bas als drum zijn een essentieel onderdeel van het geluid van Growing Horns, als het ware zelfs de funderingen waarop Sven en Didier hun gitaarpartijen leggen. Dus vonden we het wel belangrijk dat dit ook op de plaat goed naar voren kwam.

Blijven jullie bewust het doom/sludge pad bewandelen, of zijn er mogelijkheden naar bijvoorbeeld black of zo? En waarom (of waarom niet)
Wim: Euhm, zeg nooit, nooit, maar waar Growing Horns nu voor staat is zo’n beetje de gemene deler van ieders smaak, het komt allemaal heel natuurlijk tot stand. Het is niet zo dat we tijdens het maken van nieuw werk op voorhand zeggen van: ‘En nu gaan we eens een nummer maken in die of deze trend'. Maar stel dat er morgen iemand met een bv ‘black-metal’ achtige riff komt aandraven en die past in het nummer, dan is dat goed mogelijk dat er op die manier een nummer ontstaat. Uiteindelijk zal er wel altijd een Growing Horns sausje overgegoten worden, dat wel.

Ik stel die vraag omdat me dat vooral opviel op die EP dat jullie bewust buiten de lijntjes van het globale doom/sludge kleuren. Is ook daar bewust voor gekozen?
Daf: Ik denk dat de muziek die we maken een soort van melting pot is van de invloeden van elk bandlid, en dat we daardoor misschien niet echt klinken als de zoveelste doomband. Er zijn natuurlijk een aantal gemeenschappelijke raakvlakken qua bands die we allemaal goed vinden, maar individueel luisteren we ook allemaal naar verschillende bands, gaande van de extreme snelle uitersten van death-, thrash metal en grindcore tot de ultra trage en lome doom en sludge, maar evengoed heel veel bands die je niet meteen onder metal kan klasseren.

De hoes is gewoon prachtig, een waar schilderij. Wie heeft die tekening gemaakt? Heeft het een onderlinge betekenis? (al kan ik dat daar zelf ook uit opmaken ik hoor het liever van jullie)
Wim: Daf kwam al snel aandraven met het idee om Bram Bruyneel onze hoes te laten tekenen.  Hij was zelf ook onmiddellijk gewonnen om met ons in zee te gaan. Die samenwerking verliep trouwens bijzonder vlot. We speelden onze ideeën door naar hem en reeds van bij de eerste schets werd het duidelijk dat we op min of meer dezelfde lijn zaten.  Bram is een uiterst getalenteerde tekenaar, als je ziet wat er reeds allemaal uit zijn pen is gevloeid, ongelofelijk !  Wij vinden het leuk als je bij artwork wel even langer nodig hebt dan één oogopslag om te zien wat er nu allemaal wordt afgebeeld, of welk verhaal er achter schuilt.… er zitten veel details in het ontwerp, die dan natuurlijk nog veel beter uitkomen op onze vinylhoes.  Zoals je al kon zien heeft Bram ons logo -de kop met de hoorns- verder uitgewerkt tot een volwaardig figuur.  De achterliggende gedachte is dat ons ‘wezen’ eigenlijk aan de basis ligt van de creatie van een ‘mythisch figuur’, de creatie van Lucifer.  De meeste mensen zullen wel weten dat op het moment dat hij zogezegd tegen God in ging, hij het begin van het kwaad en de bron van al het kwaad dat nog te voorschijn zou gaan komen, was.  Wij hebben daar onze eigen draai aan gegeven. Ons ‘wezen’ is eigenlijk de oorzaak van die creatie, waarmee hij ook ineens veel slechter is dan die gevallen Engel.

Deze zomer hebben jullie o.a. een optreden op Stormram moeten annuleren. Alles ok met Simon ondertussen?
Wim: Simon voelt zich ondertussen terug als een vis in het water.  Het was even schrikken op dat moment door die ingreep die hij nogal plots moest ondergaan.  Hij kroop trouwens veel te snel terug op zijn drumkruk, typisch Simon!  Jammer natuurlijk dat onze show in het water viel, maar gezondheid gaat natuurlijk boven alles.  Misschien komt er nog wel eens een herkansing voor ons?

De vriendschapsband binnen dat 'underground wereldje' tussen verschillende bands is dan ook enorm groot, want sommige van jullie daagden daar ook op. Is dat ook zo dat die vriendschapband zo groot is? En hoe zou dat komen?
Daf: In de vier jaar dat we de baan op trekken met Growing Horns, hebben we het geluk gehad met een aantal waanzinnig goede bands het podium te mogen delen, en daaruit zijn een aantal mooie vriendschappen ontstaan. Zonder uitzondering kunnen we wel stellen dat er heel veel respect is tussen en voor alle bands waarmee we al het podium hebben gedeeld, en het feit dat bands elkaar uitnodigen om op elkaars shows te spelen versterkt dat gevoel alleen maar, maar zorgt er tegelijkertijd ook voor dat er meer mensen komen opdagen naar underground shows.

Na ELPEE staan jullie ook op Alcatraz, hoe is dat in zijn werk gegaan? Connecties?
Daf: In zekere zin wel, want een aantal van de bands die dit jaar op Alcatraz speelden, zijn bevriende bands waarmee we al eens het podium mochten delen. De nieuwe La Morgue-tent op Alcatraz was een schot in de roos en bood de kans aan voornamelijk Belgisch talent uit de underground zijn kunnen te etaleren, en dat is zeer in de smaak gevallen. Enkele van die bands lieten onze naam vallen bij de organisatie, en we zijn vereerd dat we in 2020 mogen deel uitmaken van de nu al legendarische line-up!

Als je terugkijkt op de vorige jaren, wat waren de hoogte- en dieptepunten?
Daf: We mogen ons tot op heden gelukkig prijzen, want echte dieptepunten zijn er tot nu toe nauwelijks geweest. Het vertrek van Nick was er misschien eentje, maar dat heeft er wel voor gezorgd dat we een fantastische nieuwe drummer in de plaats kregen. Andere hoogtepunten waren de supportshow voor het jubileum van Cowboys & Aliens en onze passage op Headbangers Ball’s Festival in 2018.

Zijn er dingen waar je spijt van hebt en nu anders zou aanpakken, buiten een andere zanger? (grapje)
Daf: Ze vinden niemand die lelijk genoeg is om mij te vervangen, verdorie! (hahaha)
Ik vind spijt eigenlijk een nutteloos gegeven, want meestal kan je aan de meeste zaken die gebeurd zijn toch niets meer aan veranderen.

Hoe zijn de eerste reacties op deze EP eigenlijk?
Wim: Het was spannend afwachten voor ons. Zoals je wel vaker hoort kan je als band al snel je eigen nummers nog moeilijk zelf objectief beoordelen. Voor de eigenlijke opnames zijn we nog even een pre productie gaan doen bij Dunk en dat heeft zijn vruchten afgeworpen.  Samen met Jonas werden onze nummers nog eens ontleed en hier en daar werden er nog -weliswaar kleine- veranderingen aangebracht. We mogen wel zeggen dat we goed voorbereid waren, dat moest ook wel want de plaat werd eigenlijk live opgenomen.  Daardoor klinkt die iets meer organisch, iets wat wel goed bij ons past, vinden we. Ondertussen is onze plaat uit en het doet deugd dat de recensies positief zijn, de mensen kunnen onze herrie wel smaken blijkbaar !  Haha.

Wat zijn, buiten Alcatraz plat spelen deze zomer, de verdere plannen voor het nieuwe jaar?
Daf: De focus ligt nu volop op nieuwe nummers maken, nu de plaat klaar en uit is. Door het vertrek van Nick en de komst van Simon zijn we eigenlijk een stuk terug gezet in de tijd, want uiteraard heeft Simon ook zijn tijd nodig gehad om zich de nummers eigen te maken, en we staan er nog steeds van versteld in wat voor kort tijdsbestek hij dat voor mekaar gekregen heeft. Maar dan zijn we in mei van dit jaar de studio ingetrokken, en alles wat daarop volgde is de aanloop geweest naar de release van de plaat. Nu de plaat er is kunnen we ons volop focussen op shows spelen ter promotie van de plaat en op het schrijven van nieuwe nummers.

Zijn er ook plannen voor het buitenland?
Wim: Dat is iets wat binnen de band nog niet echt besproken is geweest.  We waren al meer dan blij dat we hier en daar in ons eigen Belgenlandje konden of mochten gaan spelen.  We doen niks liever dan live spelen en als we dat ook in het buitenland zouden kunnen gaan doen, waarom niet?

Kunnen we stellen dat dit het jaar van de grote doorbraak zal worden?
Wim: Ik denk niet dat er iemand binnen Growing Horns daar echt mee bezig is. Het is voor ons veel belangrijker om shows te spelen die steeds beter worden, en op die manier met onze muziek meer mensen te bereiken.

Wat is eigenlijk het einddoel (als dat er is) of wat wil je als band absoluut bereiken?
Daf: Er is binnen Growing Horns geen hoger doel of eindmeet die we als band willen bereiken, denk ik. Elke kans die we krijgen grijpen we met beide handen, en als dat er voor zorgt dat onze muziek daardoor meer mensen bereikt, dan is dat fantastisch. Het doet dan ook enorm deugd dat onze releaseshow in Elpee compleet uitverkocht was.

Een vraag die ik iedereen stel, ja zelfs de pop artiesten die ik interview, hoe staan jullie tegenover spotify en sociale media, spuw uw gal uit? (houdt het wel proper)
Daf: Ik denk dat social media een noodzakelijk kwaad is waar je tegenwoordig als band niet meer rond kunt. Het zorgt ervoor dat je muziek in alle uithoeken van de wereld kan gehoord worden, en daarom alleen al is het iets fantastisch. Maar tegelijk zorgt het er ook voor dat mensen de waarde van muziek een beetje uit het oog verliezen, omdat het overal met een simpele klik beschikbaar is. Gelukkig zijn er nog genoeg mensen die waarde hechten aan een fysiek exemplaar op cd of vinyl. Vandaar dat het voor ons ook maar logisch was om ‘The Nobility Of Pain’ op beide dragers te kunnen aanbieden.

Zijn er nog opmerkingen naar onze lezers toe?
Wim: We zijn ongetwijfeld heel tevreden kerels als er iemand na het lezen van dit interview de moeite neemt om ons eens te checken op Youtube, op onze Facebook pagina, eens langs te komen naar een optreden en daardoor overweegt om een fysiek exemplaar van ‘The Nobility of Pain’ aan te schaffen.
Facebook: https://www.facebook.com/growinghornsband/
Youtube: https://www.youtube.com/channel/UC96rsWBa1feTlhqAOiS72OA

Bedankt voor dit fijne gesprek, veel succes in het nieuwe jaar en de jaren daarop

Eternal Breath - Om het in het binnenland te maken, ga je best even op tournee in het buitenland

Op 7 december was er weer een nieuwe editie van Blast From The Past. Een zeer fijn festival boordevol bands uit het hardrock, heavy metal tot de NWOBHM scene. Mede georganiseerd door mensen rond de band Eternal Breath, die dit festival mochten openen. We schreven daarover: '' Eternal Breath heeft sinds 2017 een nieuwe adem gevonden, merkten we in het verleden op. Op hun laatste EP bewezen ze eveneens dat iedereen binnen de band, meer dan ooit tevoren,  dezelfde richting uit kijkt. Ook live zie je een goed geoliede machine op dat podium staan waarbinnen iedereen inderdaad diezelfde kant uitkijkt. Daardoor zien we anno 2019 dan ook een band die enorm zeer zelfverzekerd op het podium staat en bovendien tonnen spelplezier uitstraalt en daardoor met het grootste gemak iedere aanwezige, waaronder wij zelf, over de streep trekt."
Het volledige verslag kunt u hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/festivalreviews/item/76698-blast-from-the-past-2019-nostalgietrip-met-voldoende-sausjes-boordevol-jeugdige-spontaniteit.html  
We hadden eveneens een fijn gesprek met Robin Van Casele en ook Andy Polfliet. Dit over het verleden, toekomstplannen, het festival en dergelijke meer.

In de eerste plaats, wat jullie laatste LP betreft viel me vooral op dat Eternal Breath anno 2019 op alle vlakken de perfectie benadert. Maar vooral zie en hoor ik meer dan ooit tevoren een band waar iedereen dezelfde kant uitkijkt. Wat is jullie opinie hierover?
Ik (Robin) ben er zelf als laatste bijgekomen in 2015, vlak voor de opnames van ons eerste full length-album 'The Joker' en sindsdien voelen we inderdaad aan dat het de goede richting uitgaat. In het verleden ging dit wat moeizamer, voornamelijk door continue veranderingen in de line-up. Ondertussen zijn we meer dan vier jaar bezig met dezelfde bezetting, en voelen we zelf aan dat we een solide band geworden zijn waarbinnen we allemaal voldoende ambitie hebben. We werken hard aan wat we naar voor willen brengen en durven nu ook meer op de voorgrond treden dan vroeger.
De band is bezig (of net terug?) van een tournee met Cage. Alles goed verlopen? Jullie hebben ook in de UK gespeeld? Goed ontvangen daar?
De mannen van Cage kenden we al goed, aangezien we vorig jaar met The Three Tremors een aantal datums hebben meegespeeld in Oostenrijk, Zwitserland, etc. en beide bands hebben dezelfde bezetting qua muzikanten. Het zijn stuk voor stuk heel joviale kerels die ons ook als band appreciëren en de moeite doen om naar ons te luisteren, wat lang niet altijd het geval is. En natuurlijk ook altijd leuk om met hen samen een pint te drinken tussendoor. Qua shows, was het ook een voordeel dat zij qua genre in het zelfde vaarwater zitten als wij, waardoor we het publiek dat voor hen komt ook gemakkelijker over de streep krijgen.

Nu het jaar bijna voorbij is, kunnen we stellen dat 2019 een succesvol jaar was voor Eternal Breath?
We zijn zeker en vast blij met de evolutie dit jaar. In mei hebben we onze tweede full album gereleaset wat sowieso altijd een spannend moment is, maar wat achteraf gezien goed uitgedraaid is. Het album werd goed ontvangen en we hebben een aantal shows in het buitenland kunnen meepikken. Hopelijk opent dat ook deuren terug naar het binnenland toe.

Wat is het grote verschil tussen de band rond de beginperiode en nu?
Vooral qua genre was er een groot verschil en de muziekstijl is doorheen de tijd ook wat blijven veranderen als gevolg van de bandwissels, wat logisch is: andere muzikanten brengen andere invloeden mee die ook doorwerken op het schrijfproces. Met eenzelfde bezetting zitten we op één lijn op vlak van de sound wie we nastreven. We hebben een idee hoe Eternal Breath hoort te klinken en dat op zijn beurt maakt het mogelijk om daar ook buiten te stappen en te experimenteren, zij het altijd bewust van hoe we echt klinken. De kruisbestuiving tussen de veteranen en de jonge mensen in de band zorgt hierin ook voor een interessante dynamiek.

Zijn er dingen die je nu anders zou aanpakken, weten wat je nu weet?
Dat is een moeilijke vraag. Als band moet je sowieso de tijd nemen om te groeien, en lessen te leren. Maar, met de wetenschap die we nu hebben van de band, zouden we het nu misschien direct serieuzer aanpakken. We zijn de band bijna 25 jaar geleden begonnen als een uitlaatklep, als een reden om plezier te maken, pinten te drinken, enzovoort. Zo zijn er veel bands begonnen. Alleen, bij ons heeft het wat langer geduurd, haha.

Wat zijn de hoogte- en diepte punten van de band eigenlijk? Waar heb je enorm veel goede herinnering aan en welke minder?
De hoogte punten is niet moeilijk, dat is de huidige situatie in de band. We hebben een vaste bezetting, er is een goede sfeer in de band, we krijgen positieve reviews op onze albums. Ook krijgen we de kans om mooie optredens te spelen, op tour te gaan. Voorlopig is dit nog kleinschalig, maar het is alvast een begin. De dieptepunten zijn dan vooral de vele bezettingswissels die we ervoor hadden. Het telkens opnieuw van nul moeten beginnen eiste op de duur wel zijn tol.

De Belgische scene floreert, en persoonlijk denk ik dat onze scene nooit sterker en actiever is geweest! Zijn jullie het daar als band ook mee eens?
Dat is zeker zo. Er zijn enorm veel Belgische bands, en zeer goede ook. Dat de scene floreert, speelt uiteraard ook in ons voordeel. Ook al is het typisch Belgisch dat je als band eerst in het buitenland moet doorbreken eer je in eigen land echt kansen krijgt. Althans toch wat de grotere podia betreft. We kunnen dus alle beginnende bands alleen maar aanraden het eerst in het buitenland te proberen. Kijk maar naar Carnation of Evil Invaders, zij waren altijd al heel solide bands. Maar pas vanaf het moment dat ze het vliegtuig naar Japan op konden, is het besef hiervan pas naar het grotere metalpubliek in België doorgesijpeld.

Ondanks de sterke scene blijft het volgens mij voor een band toch wel keihard knokken, niet?
Dat is ook zo, je kunt je niet permitteren om bij de pakken te blijven zitten. Het is voortdurend blijven evolueren, muzikaal heel sterk materiaal gaan afleveren, zonder ook het ‘business’-gedeelte, zoals promotie, kwalitatieve merch, etc. uit het oog te verliezen.

Grote festivals als Graspop zijn voor Belgische bands nog steeds (op enkele uitzonderingen) onbereikbaar. Heb je daar een verklaring voor?
Het is iets typisch Belgisch. De grote festivals lonken blijkbaar liever naar buitenlandse bands, zelfs beginnende. Terwijl dat in andere landen toch even anders is, wat het promoten van eigen kweek betreft. Als Belgische band dien je eerst naam op te bouwen, maar als je continu doorheen België speelt, zit je al snel in dezelfde pot te roeren en raakt het publiek je moe gezien. Dus de enige goede weg is die naar het buitenland.

Laat ons eens naar de toekomst kijken. Wat zijn de verdere plannen voor 2020?
We sluiten dit jaar af met een akoestische set in Dilbeek op 20 december waarin we aantal nummers uit World of Chaos in een meer intieme setting brengen. Wie weet doen we hier iets verder mee in het jaar dat komt, dat valt nog te bekijken. In de nasleep van de release van World of Chaos is het vrij druk geweest, dus 2020 zal sowieso een jaar moeten worden waarin de focus op het schrijven van een derde album komt te liggen.  En verder kijken we ook of we terug naar het buitenland kunnen raken. Zeker in Duitsland hebben we tot nu toe nog weinig gespeeld, hoewel daar voor ons genre vermoeden we wel een publiek te vinden is. Als we het komende jaar naar het buitenland trekken is Duitsland wel de aangewezen optie.

Is er ook een soort 'einddoel' iets dat je absoluut nog wil bereiken?
Vooral dat we op deze weg kunnen blijven doorgaan, veel optreden. Ook in het buitenland, en verder evolueren zoals we nu bezig zijn. Het moet ook plezant blijven. Maar als we deze weg kunnen blijven volgen, en het publiek blijven mee krijgen? Dan zijn we best tevreden.  Aan de ene kant zo ver mogelijk raken met de band. Het is vooral kijken waar we het juiste publiek kunnen vinden, zodat de tour zijn investering ook waard is. We werken allemaal full time buiten de band, dus moeten we heel doelbewust beslissen waar we wel en niet op ingaan. Maar als de juiste kans er komt, springen we meteen de tourbus in.  Een aantal grote festivals in het buitenland kunnen spelen zoals Rockfest in Barcelona zou ook een droom zijn die werkelijkheid wordt.

Naast de band zitten jullie ook mede in de organisatie van dit fijne evenement. Ik vraag me eigenlijk af, gezien er veel bands zijn die toch al sinds ergens de jaren '80 of '90 bezig zijn. Zijn er nog mogelijkheden genoeg? Want meer en meer oudere bands haken af…
Het verwondert ons telkens dat er nog zoveel vissen in dat water zitten. De jaren '80 bands wordt wat moeilijker, maar deze uit de jaren '90 daar zijn er zeker nog genoeg van. Wat ons wel opvalt op zulke optredens is dat er geen doorvloei meer is naar een jonger publiek, althans niet voor die typische heavy metal of aanverwante dat wij doen. Maar er zijn zeker nog mogelijkheden. Volgend jaar volgt er trouwens een nieuwe editie en de eerste naam is al bekend (Acid) dus dat komt zeker goed.

Hoe was het optreden trouwens vandaag? Ik vond vooral opvallend dat je stond te entertainen alsof je stond te spelen voor 10000 man?
Of dat nu is voor tien of tienduizend, de mensen komen om een goede show te zien en betalen daarvoor. Wij geven ze dat ook, we waren vandaag zeker tevreden. De respons was goed, en we kregen het publiek goed mee. Ook voelen we ons zeer goed op het podium en hopen dat ook uit te stralen naar het publiek toe.

Dat laatste hebben jullie zeker gedaan, dank voor het fijne gesprek en veel succes alvast in 2020

Muddler - Is het rock-'n-roll om tot de late uurtjes repeteren en op te treden in obscure clubs? Om de dag daarna je kinderen te knuffelen, hen naar school te brengen en in het dagelijkse leven te stappen? We denken van wel …

Een unieke parel vinden tussen het overaanbod aan bands. Het is als zoeken naar een speld in een hooiberg. Echter, soms kom je toch heel uitzonderlijke artiesten nodig. Die de extra aandacht verdienen. We stellen u voor - Muddler. Zij combineren alternatieve rock met post hardcore, maar daar houdt het niet mee op. Zo zijn de teksten in het Nederlands, en verkent de band verschillende andere wegen binnen het post hardcore en Alternatieve rock. 'Snøck Epos' kwam eind november 2016 op de markt, en is inderdaad zo een unieke parel geworden die dus niet elke dag tegen komen. Ondertussen heeft de band niet stil gezeten. Ook dit jaar liet Muddler weer van zich horen met 'Niets leeft zonder wonden'. We besteden daar de nodige aandacht aan: ''Alles gaat voorbij, behalve het verleden. Dat blijft plakken tegen de binnenkant''. Net dat leren omgaan met je verleden, het een plaats proberen geven en kijken naar de toekomst is de rode draad in ieders leven. Het wordt op deze 'Niets leeft zonder wonden' zodanig intens naar voor gebracht. Dat het niet alleen om het leven van de tekstschrijver gaat, maar ook uw leven. En dat maakt van deze plaat een bijzondere parel die inderdaad aan de binnenkant blijft kleven. Omdat het ook U als luisteraar diep raakt." Schreven we daarover. De volledige recensie kunt u hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/75873-niets-leeft-zonder-wonden.html .

We vonden het hoog tijd worden om de band eens enkele vragen te stellen. Het werd een gezapig gesprek van meer dan een uur met zanger Fons Vloebergs en bassist Ben Kovalewski  in het gezellige café The Fox in Lokeren.

Sommige mensen omschrijven hun stijl als Nederlandstalige stoner. Sommigen post-whatever-rock …las ik in een biografie, hoe zou je zelf uw muziekstijl omschrijven?
F: Dat is een heel moeilijke vraag. Het is geen metal, het is Nederlandstalig, is het Nederlandstalige rock? Ja, maar dat is zo breed. Het is gewoon zeer moeilijk om een genre te kleven op onze muziek. Dat is soms een probleem naar promotors toe, of om op de radio te komen. Daarom gaven we het - omdat onze stijl moeilijk te beschrijven is- de naam Snock; al is deze benaming een uit de hand gelopen grap. Het is een verzinsel van onze gitarist. We vonden het wel goed klinken.
Ik snap die vraag wel. Iedereen wil zaken in vakjes steken. Zo wordt het vatbaar. We hebben ook nooit gezegd of afgesproken welke muziekstijl we gingen spelen. We wilden muziek maken. En dit is hetgeen er dan uit komt. Eerlijk, zonder teveel franjes.


B: Ik geef ons graag de beschrijving 'Muziek voor verdwaalde kinderen & verloren zielen'.

Waar komt de stijl omschrijving 'Snock' (want zo wordt de stijl een beetje omschreven die jullie spelen) vandaan? En wat betekent het?
F: Eigenlijk is dat een antwoord op de vorige vraag. We dachten als we er toch iets moeten op kleven laten we het gewoon Snock noemen dan.

Fons, waarom gaat een mens op uw leeftijd nog eens skateboarden? en hoe gaat het met het revalideren (ik doe ook soms zotte dinges waarvan mijn lichaam naderhand zegt ''doe dit nooit meer!" )
F: Ik heb vroeger wel een beetje geskateboard, en ja kinderen, hé. Het lukte me best eigenlijk.... Tot die ene keer... Ik ben ondertussen geopereerd en nu moet ik nog revalideren. Ik heb er geen spijt van, het was leuk. Maarja..

Het feit dat jullie in het Nederlands zingen spreekt me wel aan, het is ook niet meer 'een schande' zoals veel jaren geleden. Maar toch, waarom in het Nederlands?
F: In het Nederlands kan ik me het best uitdrukken. Eerst zong ik in het Engels. Bepaalde nuances en bepaalde beelden kon ik niet goed weergeven. Bovendien creëert dat Engels voor mij meteen een afstand. Ik wil dichter op het vel zitten van diegene die naar Muddler luistert. Ik wilde ook verstaanbaar zijn, vandaar het AN. Mensen spoorden ons wel is aan om in het dialect te gaan zingen, ‘want da’s cooler en meer underground....’ Dat voelt voor mij niet naturel. En als er iets is wat ik wil met MUDDLER, dan is het eerlijkheid!


B: teksten in de moedertaal ‘komen harder binnen’. Zelfs bij mij. Je begrijpt ieder woord, je hoeft je niet af te vragen waarover de schrijver het heeft. Het voelt ook zeer naturel aan om in onze moedertaal te schrijven, geen vreemd gevoel.

Voelen jullie ook een verwantschap met kleinkunst? of is dat ver gezocht. Bij welke artiest of groep leunen jullie het dichtst aan eigenlijk? Een Nederlandstalige rock band die aan een opmars bezig is, is BEUK. In hoeverre voelen jullie zich verwant tot bands als deze laatste?
F: Met alle respect voor kleinkunst, we zijn er eigenlijk niet verwant mee. Eerder de rock dan? BEUK is wel eerder strak recht-toe-recht-aan en gaan; 1-2-3 knallen. Wij zitten ook een beetje in het donkerdere genre. Misschien een beetje Arbeid Adelt? We lazen ergens 'Gorki met Ballen’ of een verwijzing naar Aroma di Amore. Allemaal leuk om te horen, maar het is moeilijk te omschrijven. 

B: We zitten ergens tussen verschillende stijlen in. Een gezonde mengeling van wat elk bandlid graag hoort.

Moesten jullie met een artiest kunnen samenwerken, wie geniet je voorkeur?
B: Als er een artiest is waar ik zelf eens zou willen mee samen werken, zonder onrealistisch te dromen: Elvis Peeters. Zijn teksten en expressie spreken me enorm aan. Ook het soms absurde in zijn teksten. Zijn zangcadans zou perfect op sommige van onze nummers passen. Ik ben ontzettende fan van De Legende, al lijken ze veel minder gekend te zijn dan Aroma di Amore. Helaas heb ik ze enkele jaren te laat leren kennen, waardoor ik ze nooit aan het werk heb kunnen zien. Als ik mag dromen: Nine Inch Nails! Topplaten gemaakt en telkens wanneer ik ze live zie is het een 10/10. De gave om enerzijds knalharde nummers te maken en anderzijds prachtige, rustige pianopartijen te spelen. Pure klasse. 


F: Een band waar ik naar opkijk is Amerna. Zeer donker en duister, wel veel zwaarder dan wat wij doen. Zeer intensief. Daarmee kunnen samenwerken, ook dat zou bijzonder interessant zijn. Wat zij maken is pure zwarte poëzie.
Ik ben ook wel fan van wat Frank Van der Linden doet met De Mens. Vooral tekstueel dan. En Mario Goossens is ook iemand die altijd wel mag aankloppen. De overgave waarmee hij zich smijt is besmettelijk!

Het laatste album 'Niets leeft zonder wonden' is zeer confronterend. Gaat het over persoonlijke zaken, bij mij hij heeft het een zeer persoonlijke snaar geraakt
F: Het gaat zeker om persoonlijke zaken, toen ik de songs schreef ging ik door een moeilijke periode. Dat ligt nu wel achter mij, maar ja, sommige songs zijn wel een beeld van een periode. Ik heb het in een vorm gegoten die misschien vragen oproept.... Ik wilde vooral beelden en sfeer creëren. Ik vind wel dat dat goed gelukt is.

Het deed me vooral confronteren met mijn eigen moeilijke periode, dat viel me het meest op
F: Het is altijd fijn te horen als iemand echt geraakt wordt door die teksten, tenslotte schrijf je uw emoties van je af. Maar je hoopt daar dus ook anderen mee te raken. Ik heb een voordeel dat ik zeer positief in het leven sta, dat heeft me door die moeilijke periode getrokken eigenlijk. Hoe meer je de duisternis van jou kunt afschrijven, hoe dichter je bij het licht komt feitelijk. Als je door dat te kunnen zien op of naast het podium, daar dus iemand mee raakt is mijn missie geslaagd.

Omgaan met twijfels is eveneens een rode draad. Hoe gaat Muddler om met twijfels?
B: Doorzetten. Blijven gaan, blijven schrijven. Ik weet dat we geen voor de handliggende stijl spelen, maar dit mag geen reden zijn om te twijfelen aan je kwaliteit.

Hoe waren de algemene reacties tot nu toe?
F: De reacties waren eigenlijk zeer positief, slechte reacties bijna niet. Zowel de online pers als de fans reageerden goed.
B: Met één uitzondering. Een Nederlands radiostation beschreef onze muziek als "Marco Borsato op een schuurfeest. Het slechtste ooit", of zoiets. Al zie ik geen directe link tussen ons en Borsato, buiten de taal. Haha. Ieder zijn opinie natuurlijk!

Op Facebook las ik iets over K3 en reageerde daarop '' er zit meer rock'n'roll in K3 dan je denkt'' wat is jullie mening daarover? Wat is volgens jullie de definitie van echte rock-'n-roll?
F: K3 zou ik niet echt rock-'n-roll noemen. Maar als we het over de definitie van rock-'n-roll hebben is dat eigenlijk zeer breed. Is het rock-'n-roll om tot de late uurtjes repeteren en op te treden in obscure clubs? Om de dag daarna je kinderen te knuffelen, hen naar school te brengen en in het dagelijkse leven te stappen? We denken van wel. Het is eigenlijk hoe je dat zelf invult. Is het meer rock-'n-roll om dat niet te doen, en de clubs tot stukken in de nacht af te schuimen. Voor mij op dit moment in mijn leven niet. Dat vat het eigenlijk een beetje samen. Om nog een voorbeeld te geven: ooit naar een optreden geweest van AmenRa en naast mij stond de typische metalman tot in zijn gezicht getatoeëerd, en daarnaast iemand in een maatpak, net van zijn werk gekomen waarschijnlijk. Om maar te zeggen, het is niet de aankleding die de ene meer rock-'n-roll maakt dan de andere. Die mensen waren daar voor hetzelfde. En dat is wat echt telt, volgens mij.

Als je kijkt naar de jaren dat jullie bezig zijn, wat waren de diepte- en hoogtepunten?
F: In het begin was het even zoeken, maar eigenlijk hebben we een vat boordevol hoogtepunten, en we hopen dat zo te kunnen houden.
B: De release van ons album vind ik tot hiertoe het leukste hoogtepunt. De show zelf, de reacties van de fans achteraf. De besprekingen van het album, ... Eindelijk aan de mensen laten zien wat we waard zijn na ons eerste EPtje.

Hoe staan jullie tegenover spotify en sociale media? Met andere woorden hoe belangrijk is sociale media? En hoe ga je ermee om als band?
B: Gemengde gevoelens. Helaas kun je niet zonder Sociale media. Ik zeg 'helaas' omdat er vroeger veel meer mystiek en charme rond een band kon hangen. Je zat, als fan, op hun forums. Je praatte met andere fans over songs, artiesten en optredens. Wie waren de mensen achter de artiesten? Je had er het raden naar. Nu openen we Facebook ,en zien we wat ze als ontbijt aten. Ik denk dat je vroeger vanuit de underground kon opklimmen, terwijl je nu meer kans maakt wanneer je goeie (lees: betaalde) promotiecampagnes start, welke kwaliteit muziek je ook biedt. Zelf ben ik wel fan van Spotify. Een album kopen van een onbekende band, doe ik zelden. Op Spotify leer ik wekelijks nieuwe artiesten kennen. Wanneer ze echt de moeite zijn, ga ik ze live bekijken of koop ik een plaat. Dankzij beide kanalen leren mensen u kennen, komen ze naar uw optredens. Ze kopen een plaat. Dat is de charme van beide, dat het deuren opent of zou kunnen openen.

Wat zijn de verdere toekomstplannen van Muddler?
B:  In februari spelen we voor het eerst in Nederland (Gebouw-T).(Meer informatie: https://www.facebook.com/muddler.be/ ) Ik kijk hier ontzettend naar uit: lijkt me een prachtzaal!
Normaal hadden we tijdens deze maand ook een wereldbekend nummer willen vertalen en coveren. Helaas was iemand ons voor bij De Warmste Week. Haha, hoe is het mogelijk!? Desondanks kruipen we toch terug de studio in dit voorjaar voor een surprise.
F: Mijn persoonlijk toekomstplan is om eerst wat te revalideren. Maar ik weet dat het snel terug zal kriebelen. Dus met veel goesting kruip ik graag zo snel mogelijk terug het podium op.

Is er ook iets als een einddoel, iets dat jullie absoluut willen bereiken?
F: Verder blijven evolueren zoals we bezig zijn. Kunnen optreden, in binnen- en buitenland. En er vooral plezier in blijven beleven, zoals we nu doen. Het creatieve aspect is voor mij ook heel belangrijk. Kortom de natuurlijke flow waarop we nu zitten voelt goed.
B: Voor mij is het niet essentieel om elke week een optreden te spelen. Er zijn bands die tweemaal per jaar optreden, maar wel voor een vaste fanbase die van her en der uitrukt om hún band te zien. Dat lijkt mij veel bevredigender dan een band te zijn met 1000 shows op hun palmares. Een eigen Muddler-cult, klinkt nog goed ook.

Bedankt voor dit bijzonder fijne gesprek, en veel succes in het komende jaar en de jaren die daarop volgen

Nits zijn al decennialang een begrip in de Nederlandse popcultuur. Zoveel jaren brengt de band muziek uit waarbij niet binnen de lijntjes wordt gekleurd, vaak met een zeer poëtische tongval met dank aan meester verteller Henk Hofstede. De band kwam en komt daar nog steeds mee weg en blijft anno 2019 nog steeds zijn stempel drukken op datzelfde muziekgebeuren. Met 'Knot' wordt een nieuw pareltje afgeleverd waarbij deze stelling nog maar eens in de verf wordt gezet.
Doorheen de plaat zit een zeer persoonlijk verhaal, dat op vaak dromerige wijze wordt verteld waardoor je als aanhoorder meerdere keren een traan wegpinkt. “The Concrete House” gaat over het ontruimen van het ouderlijke huis. Bij “The Garden Center” heeft ie het over zijn moeder. En zo kunnen we nog even doorgaan. Nits brengen die muziek op een sprookjesachtige en pakkende wijze, waardoor je er als mens stil van wordt. Je kunt een speld horen vallen, als de band je weer een zeer geïmproviseerde krop in de keel bezorgt bij “Une Petite Allumette”. En dat is uiteraard in grote mate de verdienste van Henk zijn warme stem die je emotioneel diep raakt. De luisteraar zit aan zijn lippen gekluisterd te luisteren naar zijn en hun eigen verhaal. Want tenslotte wordt ook het uwe verteld. Op de muziek van Nits kon je nooit echt een label kleven, dat is de reden waarom wij ook altijd stiekem een beetje fan zijn geweest. Ook dat oog voor experimentele, binnen een weliswaar intieme omgeving, keert voortdurend terug op deze knappe plaat. Nits doet duidelijk niet aan afleveren van routineklusjes, ook al hoeft de band ondertussen niets meer te bewijzen. De ondertussen 24ste plaat is wederom een meesterwerk waar poëzie en intimiteit worden  samengevoegd met improvisaties en voorddurend experimenteren met geluiden, zonder die geluidsmuur af te breken uiteraard.
Nits raakte steeds op subtiele wijze zeer gevoelige snaren en doet dat anno 2019-2020 nog steeds met volle overgave. Dat maakt ons na al die jaren nog steeds overgelukkig. Want deze Nederlandse topband blijft ook nu nog steeds buiten de lijnen kleuren en zichzelf heruitvinden omdat rust namelijk roest. Bovendien is deze schijf, een ode aan het verlies van een ouder en hoe daar mee om te gaan, een zeer persoonlijke plaat geworden die ieder van ons diep raakt die met verlies is geconfronteerd. Want hoe ga je daar mee om? Daar komt geen antwoord op, want wellicht weet Henk het antwoord ook niet echt. Dat je met vragen blijft zitten en de gevoeligste snaar van een mens wordt geraakt, zonder klef te klinken maar eerder door op een magisch mooie wijze je ziel te raken? Dat is nog een pluspunt dat ons doet beseffen dat Nits grensverleggend was, en dat nog steeds is gebleven. Dat wordt op deze bijzondere plaat die aan je ribben blijft kleven nog maar eens bewezen.

We citeren even de biografie over Izakaya Heartbeat: 'Het Noorse collectief Izakaya Heartbeat is weer terug met meer psychedelisch rockgeweld. Na ‘Ancient Asobi /In Arcadia’ (2010) en ‘Enter/Rainbow Lake’ (2013) verschijnt nu hun derde album ‘Subterranean Sunset’. De band werd de laatste jaren nog veelvuldig in het Europese livecircuit gesignaleerd met hun ‘extravagant, loud and noisy hypno-rock’, en ook de nieuwe LP toont na zes jaar weer deze ‘sonic wall power’ met een ‘mellow dreamy tone at times’. Als grote fans van Sonic Youth en My Bloody Valentine, maar ook van Can, Trumans Water, Unwound, Om, Mogwai, The Black Angels, Earthless, Melvins, Boris en Mudhoney, hoor je een lekkere mix van ‘drony stoner/sludge-rock with indie shoegaze rock and alternative post-rock, with dark psychedelic electronics to make it all sound even more dirty and creepy’.
Het resultaat mag er zijn. “Hallucanting Past And Future” is zo een bevreemdend aanvoelende song die je alvast doet zweven over de dansvloer eens onder diepe  hypnose gebracht. Deze muziek gaat ook alle kanten uit, waardoor je niet echt een stijl hierop kunt kleven. Gemakshalve noemt men het daarom psychedelische rock, waar de band uiteraard dicht tegen aanleunt. Vooral wordt een donker en intensieve atmosfeer gecreëerd die je letterlijk bij de keel grijpt. Luister maar naar een song als “Planetarium High”, een song waar je letterlijk high van wordt als je je laaft aan de oase van psychedelische tonen die de band je aanbiedt. De registers, of althans de drum inbreng die aanvoelt als bonkende mokerslagen op je hoofd, bij “Primitive Psyche” klinken dan weer zodanig angstaanjagend dat je met het angstzweet aan de lippen verweesd achterblijft. Izakaya Heartbeat maakt het de aanhoorder niet gemakkelijk, je moet je echt letterlijk laten meedrijven doorheen die bonte en zeer vreemd aanvoelende wereld, boordevol rariteiten komenten uit een spookachtige wereld.
Griezelig en  ergens wel vuil en donker, dat je ook terugvindt bij bijvoorbeeld shoegaze, keert eveneens veelvuldig terug. Een song als “Into The Ocean” met een zanglijn die een donkere gemoedsrust over jou doet neerdalen, is daar een mooi voorbeeld van. De band slaagt er over de gehele lijn je in een droomwereld te doen belanden, en dat is de verdienste van elke schakel binnen deze band die even belangrijk is. Frivole melodieën, stuwende drum en baslijnen en mannelijke en vrouwelijke vocalen die elkaar perfect aanvullen zijn de rode draad op de daarop volgende songs “Endless Kiss”, “Sometimes” en  "Collective unconsciousness" een prachtige afsluiter waar al die bovengenoemde stellingen nog maar eens in de verf worden gezet.
Deze zeer gevarieerde schijf van Izakaya Heartbeat is een aanrader voor elk beetje liefhebber van shoegaze en psychedelische rock, met de voorwaarde dat je houdt van bands die buiten de lijntjes kleuren op een eigenzinnige wijze. Want dat is wat Izakaya Heartbeat over de hele lijn doet, dat is de reden waarom ook wij vallen voor de band en plaat.
Eens onder hypnose gebracht belanden we namelijk in een trance waaruit we niet willen en kunnen ontsnappen. Een zalig gevoel overvalt ons, net omdat dit zo tastbare muziek is die je niet gewoon dient te beluisteren, maar inderdaad te voelen.

Elke keer als we iets voorgeschoteld krijgen van het label Wagonmaniac Music zijn dat meestal pareltjes van platen gebracht door artiesten die eigenzinnig hun ding doen, soms overgoten met veel sausjes van absurditeit. Dat is in bepaalde mate met deze EP ook het geval. Apparaat is een minimal newwaveband ontstaan uit het meesterbrein van Bart Willems. Ook bekend van postpunkband Ono Scream. Hij laat zich voor dit project bijstaan door bassist Rudi Mertens en synthesizerspeler David De Smet. Het trio doet niet aan toegevingen, ze brengen een potje newwave alsof de jaren '80 nu pas zijn begonnen en komen daar zelfs mee weg.
“Neo Woods” zet al de toon van deze EP. We doen niet graag aan name dropping, maar halen ons prompt een band als Fad Gadget  voor de geest bij “Meaningless” of “Submission”. Ook The Neon Judgement komt om de hoek kijken. Vernieuwend is dat allemaal niet. Maar net door een zo technisch hoogstaand pareltje uit te brengen, waarbij duidelijk naar die gouden tijden wordt verwezen, klinkt Apparaat ook niet gedateerd. Daardoor draaien we deze EP ook graag grijs. Doen we onze puntschoenen aan en gaan aan het dansen alsof, inderdaad, die jaren '80 nu pas zijn begonnen. Ook bij de daaropvolgende songs als “Hell Of A Moment”en het opzwepende “109” is dat de rode draad.
Apparaat doet de newwave- en postpunkmuziekstijl herleven, binnen een aanstekelijke omkadering die op de dansspieren inwerkt. Hierop stil zitten is onmogelijk. Net het feit dat Bart en de zijnen dit doen op een eigenzinnige wijze, zonder om te kijken, trekt ons nog het meeste over de streep. Dat ze daardoor een zoveelste newwave-opleving bieden binnen dat grote bos vol postpunkbomen stoort daardoor evenmin. Een band en schijf om te koesteren als je houdt van newwavebands die buiten de grenzen kijken van die muziekstijl, maar ook durven teruggrijpen daarna zonder gezichtverlies te lijden.

Apparaat EP
Apparaat
Wagonmaniac Music