We citeren even de biografie over Izakaya Heartbeat: 'Het Noorse collectief Izakaya Heartbeat is weer terug met meer psychedelisch rockgeweld. Na ‘Ancient Asobi /In Arcadia’ (2010) en ‘Enter/Rainbow Lake’ (2013) verschijnt nu hun derde album ‘Subterranean Sunset’. De band werd de laatste jaren nog veelvuldig in het Europese livecircuit gesignaleerd met hun ‘extravagant, loud and noisy hypno-rock’, en ook de nieuwe LP toont na zes jaar weer deze ‘sonic wall power’ met een ‘mellow dreamy tone at times’. Als grote fans van Sonic Youth en My Bloody Valentine, maar ook van Can, Trumans Water, Unwound, Om, Mogwai, The Black Angels, Earthless, Melvins, Boris en Mudhoney, hoor je een lekkere mix van ‘drony stoner/sludge-rock with indie shoegaze rock and alternative post-rock, with dark psychedelic electronics to make it all sound even more dirty and creepy’.
Het resultaat mag er zijn. “Hallucanting Past And Future” is zo een bevreemdend aanvoelende song die je alvast doet zweven over de dansvloer eens onder diepe  hypnose gebracht. Deze muziek gaat ook alle kanten uit, waardoor je niet echt een stijl hierop kunt kleven. Gemakshalve noemt men het daarom psychedelische rock, waar de band uiteraard dicht tegen aanleunt. Vooral wordt een donker en intensieve atmosfeer gecreëerd die je letterlijk bij de keel grijpt. Luister maar naar een song als “Planetarium High”, een song waar je letterlijk high van wordt als je je laaft aan de oase van psychedelische tonen die de band je aanbiedt. De registers, of althans de drum inbreng die aanvoelt als bonkende mokerslagen op je hoofd, bij “Primitive Psyche” klinken dan weer zodanig angstaanjagend dat je met het angstzweet aan de lippen verweesd achterblijft. Izakaya Heartbeat maakt het de aanhoorder niet gemakkelijk, je moet je echt letterlijk laten meedrijven doorheen die bonte en zeer vreemd aanvoelende wereld, boordevol rariteiten komenten uit een spookachtige wereld.
Griezelig en  ergens wel vuil en donker, dat je ook terugvindt bij bijvoorbeeld shoegaze, keert eveneens veelvuldig terug. Een song als “Into The Ocean” met een zanglijn die een donkere gemoedsrust over jou doet neerdalen, is daar een mooi voorbeeld van. De band slaagt er over de gehele lijn je in een droomwereld te doen belanden, en dat is de verdienste van elke schakel binnen deze band die even belangrijk is. Frivole melodieën, stuwende drum en baslijnen en mannelijke en vrouwelijke vocalen die elkaar perfect aanvullen zijn de rode draad op de daarop volgende songs “Endless Kiss”, “Sometimes” en  "Collective unconsciousness" een prachtige afsluiter waar al die bovengenoemde stellingen nog maar eens in de verf worden gezet.
Deze zeer gevarieerde schijf van Izakaya Heartbeat is een aanrader voor elk beetje liefhebber van shoegaze en psychedelische rock, met de voorwaarde dat je houdt van bands die buiten de lijntjes kleuren op een eigenzinnige wijze. Want dat is wat Izakaya Heartbeat over de hele lijn doet, dat is de reden waarom ook wij vallen voor de band en plaat.
Eens onder hypnose gebracht belanden we namelijk in een trance waaruit we niet willen en kunnen ontsnappen. Een zalig gevoel overvalt ons, net omdat dit zo tastbare muziek is die je niet gewoon dient te beluisteren, maar inderdaad te voelen.

Elke keer als we iets voorgeschoteld krijgen van het label Wagonmaniac Music zijn dat meestal pareltjes van platen gebracht door artiesten die eigenzinnig hun ding doen, soms overgoten met veel sausjes van absurditeit. Dat is in bepaalde mate met deze EP ook het geval. Apparaat is een minimal newwaveband ontstaan uit het meesterbrein van Bart Willems. Ook bekend van postpunkband Ono Scream. Hij laat zich voor dit project bijstaan door bassist Rudi Mertens en synthesizerspeler David De Smet. Het trio doet niet aan toegevingen, ze brengen een potje newwave alsof de jaren '80 nu pas zijn begonnen en komen daar zelfs mee weg.
“Neo Woods” zet al de toon van deze EP. We doen niet graag aan name dropping, maar halen ons prompt een band als Fad Gadget  voor de geest bij “Meaningless” of “Submission”. Ook The Neon Judgement komt om de hoek kijken. Vernieuwend is dat allemaal niet. Maar net door een zo technisch hoogstaand pareltje uit te brengen, waarbij duidelijk naar die gouden tijden wordt verwezen, klinkt Apparaat ook niet gedateerd. Daardoor draaien we deze EP ook graag grijs. Doen we onze puntschoenen aan en gaan aan het dansen alsof, inderdaad, die jaren '80 nu pas zijn begonnen. Ook bij de daaropvolgende songs als “Hell Of A Moment”en het opzwepende “109” is dat de rode draad.
Apparaat doet de newwave- en postpunkmuziekstijl herleven, binnen een aanstekelijke omkadering die op de dansspieren inwerkt. Hierop stil zitten is onmogelijk. Net het feit dat Bart en de zijnen dit doen op een eigenzinnige wijze, zonder om te kijken, trekt ons nog het meeste over de streep. Dat ze daardoor een zoveelste newwave-opleving bieden binnen dat grote bos vol postpunkbomen stoort daardoor evenmin. Een band en schijf om te koesteren als je houdt van newwavebands die buiten de grenzen kijken van die muziekstijl, maar ook durven teruggrijpen daarna zonder gezichtverlies te lijden.

Apparaat EP
Apparaat
Wagonmaniac Music
 

Tales is het bluesproject rond doorwinterde muzikant en singer-songwriter Roeland Smeyers. Met 'Light Trip' brengt hij zijn debuut uit, maar de man is uiteraard zelf niet aan zijn proefstuk toe. Maar die ervaring werpt hij op dit bijzonder warmhartige debuut zeker en vast in de strijd. Bovendien staat op de schijf een cover van Dire Straits’ “Six Blade Knife”. We citeren even de volgende anekdote daarover: ''Smeyers trok met de tape van die track naar Londen om die persoonlijk te gaan afgeven in de  studio van Mark Knopfler. Enkele weken later stuurde Knopfler en email om zijn persoonlijke zegen en goedkeuring te geven om deze versie te releasen''. Want inderdaad naast de funky blues zit er vaak een streepje Dire Straits verborgen in de sound van dit debuut.
Dat merken we niet alleen bij bovenstaande cover, dat wordt reeds bij de eerste song (“There's That Sound”) in de verf gezet. De zeer warme vocale inbreng wordt gecombineerd met een bijzonder aanstekelijke muzikale omlijsting die je hart in vuur en vlam zet. Rock en blues worden op al even funky en gezapige wijze met elkaar verbonden op de daarop volgend “Little Man Stand”, “Scarlet Flowers” en “We Found Our Love”. Eén voor één pareltjes van bluessongs die lekker aan je ribben blijven kleven. De band slaat, onder leiding van Smeyers, aan het improviseren met beide muziekstijlen en straalt op plaat ook enorm veel spelplezier uit.  En dat is wellicht nog het meest opvallende aan deze plaat, de schijf straalt tonnen positieve energie uit. Het is bij die bluesstijl vaak anders. Maar Smeyers laat de zon schijnen in je hart, zonder klef te gaan klinken. Eerder door een verwarmende gloed over jou te laten neerdalen, waardoor je met een glimlach op de lippen zit te genieten. Maar dan echt, genieten. Dat is de rode draad op songs als “It’s OK”, “The Seeds”, “The Rythm Of Time” en “In A Trance”. De akoestische afsluiter van “There's That Sound” laat horen wat voor een begenadigde zanger Smeyers wel is en dat hij zich laat omringen door muzikanten die duidelijk diezelfde kant uitkijken.
Tales is een band die niet de zwaarmoedige kant opzoekt van blues en rock, maar die knipogen uitdeelt naar bijvoorbeeld Dire Straits wiens sound regelmatig de revue passeert. Op een eenvoudige maar magisch mooie wijze doet Tales je hart sneller slaan en bezorgt je een brede glimlach op de lippen waardoor je zelfs in de meest moeilijke momenten van het leven telkens het licht ziet schijnen aan het eind van de tunnel.
Tales komt deze nieuwe schijf voorstellen op 23/2/2020 in CC Zwaneberg in Heist o/d Berg (www.zwaneberg.be/e1547/tales ).

The Wonder Stuff is de band rond Miles Hunt die reeds eind jaren '80 furore maakte met klassiekers als 'The Eight Legged Groove Machine' (1988) en vooral opvolger 'HUP' (1989) die hen een iconisch statut bezorgde. Dit werd gevolgd door al even belangrijke platen als 'Construction For The Modern Idiot' en 'Never Loved Elvis'. Na de split in 1994 sloeg de band sterk terug met 'Escape From Rubbish Island'. Dertig jaar na 'HUP' verscheen recent plots een nieuw werkje: 'Better Being Lucky'.
Of de band nog steeds diezelfde impact heeft als dertig jaar geleden? Dat antwoord komt vrij snel met een verrassend sterke song als “Feet To The Flames”. Een song die al even tijdloos klinkt als de songs uit hun gloriejaren en dat is toch al heel wat. Nee, The Wonder Stuff doet hier niet aan een routineklus of een kopie van die tijd. Ze doen iets met de songs die ze aanbieden en durven buiten hun comfortzone treden. Daar houden we wel van. Het lijkt wel alsof de band nooit is weggeweest, zo fris en monter klinkt de band op “Dont' Anyone Dare Give A Damn”, “Bound” of “It's The Little Things”. De enige voorwaarde: vergelijk deze band niet met de band uit het verleden. Hier is een nieuw en jong ogende versie van The Wonder Stuff uit de grond gestampt die zijn stempel kan drukken op de huidige, alternatieve Britpop of wat dan ook. Daar waar bands die na zoveel jaren iets nieuw uitbrengen al te vaak dreigen een flauw afkooksel van zichzelf te worden of gewoon een kopie van die tijden, slaagt The Wonder Stuff er dus met brio in zichzelf opnieuw uit te vinden. Luister maar naar sprankelende songs als “When All Of This Is Over” en “Map And Direction” en voel een trilling door je benen gaan die je aanzet om te dansen en zweven doorheen de huiskamer. Dat de luchtige aanpak ook ons rockhart raakt is daarbij zeer mooi meegenomen. Want daardoor kan The Wonder Stuff ook vandaag nog een ruim publiek over de streep trekken.
Soms kan een band die uit zijn as herrijst wel degelijk een parel van een plaat uitbrengen waarmee ze  zichzelf als het ware heruitvinden, met respect voor dat verleden. The Wonder Stuff brengt een bijzonder aanstekelijk plaatje uit dat zowel hun oudere fans perfect verbindt met de jonge garde aan alternatieve, Britpop en bijhorende liefhebbers. Nieuw en oud verbinden tot een sprankelend mooi geheel is de rode draad op 'Better Being Lucky' . Daarin lag toen de magie van The Wonder Stuff, en dat is na zoveel jaren nog steeds het geval. Daarom alleen al kun je zonder te twijfelen in je portemonnee tasten en jezelf een laat kerstcadeau kopen als liefhebber van deze muziekstijlen.  Het loont de moeite, want The Wonder Stuff is duidelijk terug van eigenlijk nooit weggeweest.

De uit Cyprus afkomstige heavymetalband R.U.S.T.X. ontstond in 2004 oorspronkelijk onder de naam Flames In Ice (2003 tot 2004) om later over te gaan naar R.U.S.T. Pas in 2014 verander de naam in R.U.S.T.X. en wordt keyboardspeler Katerina Xanthou aan de line-up toegevoegd. De band bracht enkele zeer knappe platen uit, maar met 'Center Of The Universe' lijkt toch een nieuwe bladzijde te worden omgedraaid onderweg om de wereld te veroveren.
Met de opener “Defendre Le Rock” wordt de toon gezet. Ga het niet te ver zoeken bij R.U.S.T.X. Dit is eenvoudige, lekker aanstekelijke heavymetal waarbij je wijdbeens de luchtgitaar in de hand neemt en, bij voorkeur met de haren in de wind, gaat headbangen tot de vroege uurtjes. Honderd of duizend keren voorgedaan, maar als de kwaliteit goed zit, verveelt dat eigenlijk nooit. En dat is bij deze band zeker het geval. De ene adrenalinestoot volgt namelijk na de andere uppercut. Gestroomlijnde riffs, lekkere drumsalvo's, een vocale aankleding die zo puur aanvoelt dat je de songs prompt meebrult. Aangevuld met keyboardklanken die een meerwaarde bieden voor het geheel. Het is ook hoe de daarop volgende songs als “Black Heart”, “Endless Skies” en “Widows' Cry” in elkaar steken. Nee, er worden geen nieuwe muziekstijlen uitgevonden of zo, maar wel wordt je rockhart diep geraakt. De uiteenlopende vocale inbreng kan voor sommige wellicht een minpunt vormen, maar in dit geval zorgt het voor extra variatie binnen het geheel.
Elke keer een andere stem zorgt er namelijk voor dat je over de gehele lijn bij de les blijft. Elk van de songs zijn trouwens zeer radiovriendelijk. De negen minuten lange titeltrack klink echter opvallend epic en laat een uiteenlopende zijde van de band zien. Alsof ze aan het experimenteren slaan met alles wat draait rond heavymetal tot een zeer aangename song die een heel andere kant van de band laat zien, wat ons wel kan bekoren. Een andere  aangename verrassing komt uiteindelijk op het einde. De bonus track “Band On The Run” een cover van Paul McCartney & Wings krijgt een  zeer  opvallend energieker en harmonische tongval toebedeeld, waardoor die song enorm aan je ribben kleeft.
Die bonussong duidt aan dat deze band  van vele markten thuis is binnen heavymetal. Elk van de songs worden gebracht een gedreven en bijzonder aanstekelijke, catchy en energieke aankleding. Nogmaals, zoveel keer voorgedaan. Maar bij deze band komt de kwaliteit telkens bovendrijven en trekt die uiteenlopende vocale inbreng ons nog het meest over de streep. Gewoonweg een zeer leuke heavy metal schijf  dus die , als je fan bent traditionele hardrock of heavymetal uit de jaren '70 tot '80, zonder problemen in je platenkast kan of mag verdwijnen. Je zult er geen spijt van hebben. Zeker weten.

De Franse pianovirtuoos Yann Tiersen is niet aan zijn proefstuk toe. De man heeft er een immense carrière opzitten en bracht recent nog een nieuwe schijf uit: 'All'. Wederom een meesterwerk waar Yann bewijst nog niet op zijn lauweren te gaan rusten. Ondertussen brengt hij wel een mooi overzicht uit van diezelfde carrière met 'Portrait'. Al is dat eerder in een eigenzinnig overzicht van zijn oeuvre waar hij zijn virtuositeit voortdurend tentoonspreidt.
Met het wonderbaarlijke “Introductory Movement” feat. Stephen O'Malley (wiens inbreng trouwens een meerwaarde biedt) is de toon gezet. Opvallend is hoe veelzijdig Yann wel is. Of dat nu gaat op melancholische of weemoedige wegen zoals bij “Rue Des Casades”. Of het lekker up tempo “The Old Man Still Wants It” - een kort maar bondig huzarenstuk waar Yann alle registers open smijt. De man bewijst meermaals dat hij van vele markten thuis is. Ook laat Yann zich omringen door vocalisten die zijn muziek alleen nog meer naar magische hoogte doen opstuwen. Luister maar naar de breekbare engelachtige stem van echtgenote Emilie Tiersen in aanvulling op die zachtmoedige klanken die Yann uit zijn instrument tovert op de songs “Gwennilied” en “Pell”.  Beide zijn uit zijn recente plaat trouwens, wat nog maar eens bewijst dat Yann nog steeds zichzelf heruitvindt.  Letterlijk betoverd door zoveel schoonheid , voelen we ons wegglijden naar andere oorden. Stephen O'Malley mag zijn kunsten ook nog eens vertonen op “Prad”, een song overgoten met sausjes boordevol weemoed, met een knipoog naar experimenteren met klanken. Ook daar verlegt Yann weer een grens, waar geen grenzen zijn. “The Waltz Of Monsters” wellicht één van zijn meest bekende meesterwerken. Of “Closer”, samen met Blonde Redhead zijn nog enkele hoogtepunten op deze verzamelaar, die eigenlijk geen verzamelaar is. Eerder maakt Yann een eigenzinnige selectie uit zijn verleden en het heden. Telkens gebracht met het oog op de toekomst gericht. Het bewijst nog maar wat voor een uitzonderlijk talent Yann Tiersen toch is. Ook al hoeft hij dat niet meer te bewijzen, met deze mooie selectie op 'Portrait' zet hij dat nog maar eens in de verf. Maar vooral zie en hoor je dus een artiest die zich niet verankerd aan zijn verleden, maar ook vooruit kijkt. En dat laatste keert niet alleen terug op dit portret. Het trekt ons compleet over de streep. Hoogtepunt na hoogtepunt schotelt Yann je voor. Op die vijfentwintig parels kleeft een vijfsterren label. Met gouden randjes. Zoveel is zeker.

Yann Tiersen brengt met 'Portrait' een schijf uit waarmee hij de doorsnee fan een mooie extra collector’s item bezorgt. Maar ook de pianoliefhebber die op ontdekkingsreis wil trekken doorheen de adembenemende mooie muziek die Yann gemaakt heeft, nu maakt en ooit nog zal maken wordt op deze knappe 'Portrait' volledig uit de doeken gedaan.

De mooiste en meest indrukwekkende in het leven komen meestal totaal onverwacht. Zo gingen we op een vrije zondagavond in december een kijkje nemen in AB Salon en werden omvergeblazen door twee acts die grenzen verleggen binnen improviseren met jazz en stijlvarianten, waar wij dachten dat er geen grenzen meer waren. G A B B R O + Rodrigo Amado & Farida Amadou deden stilte zodanig oorverdovend klinken, dat niet alleen trommelvliezen barsten maar ook harten werden geraakt.
Het volledig verslag van deze bijzondere avond kunt u hier nog eens nalezen. http://www.musiczine.net/nl/festivalreviews/item/76729-oorstof-2019-g-a-b-b-r-o-rodrigo-amado-farida-amadou-het-licht-aan-het-einde-van-de-tunnel-eens-de-chaos-in-je-hoofd-is-doorprikt.html .

We konden ook de nieuwste LP 'Granular' op de kop tikken, en maakten nog maar eens hetzelfde mee.
G A B B R O, Hanne De Backer’s baritonsaxproject, hanteerde een relatief eenvoudig duoconcept voor haar titelloze debuutalbum. Met 'Granular' is ook Marc De Maeseneer (baritone saxofoon) opnieuw van de partij, maar het duo krijgt nu gezelschap van experimenteel bassist Raphael Malfliet en de al even opvallende vocaliste Agnes Hvizdalek. We citeren even uit de biografie ''Granular combineert studio-opnames met opnames van het Summer Bummer Festival in 2018, en zet in op fragmentering, aandacht voor detail en een spel van klank en ruimte dat de luisteraar best ondergaat zonder verwachtingen. Het resultaat is immers een opvallend originele inkijk in een universum vol ongewone technieken, met opnieuw een evenwicht van het persoonlijke en een radicale openheid, waardoor de korrels uit de titel uitgroeien tot een breed, organisch geheel.'' De schijf bestaat uit zeven songs die elkaar perfect opvolgen, waardoor je deze schijf in zijn geheel moet beluisteren en bekijken.
De titels vullen deze stelling aan, namelijk de dagen van de week. Want net als in een week gaat alles in laagjes van gejaagdheid tot even tot rust komen, nieuwe energie opdoen en de volgende dag er weer met volle goesting tegenaan gaan. G A B B R O verstaat de unieke kunst om dat in filmische laagjes te doen die dus op elkaar volgen alsof dat logisch is, binnen een eerder onlogische omkadering. Hoever kan men gaan in experimenteren vroegen we ons af. Volgens deze band zeer ver. Bevreemdend aanvoelende saxofoon klanken worden overgoten met bas tonen die aanvoelen als mokerslagen. Later spat alles open in een oorverdovende bubbel die de trommelvliezen doen barsten. Het is pas bij de vocale inbreng dat de rust min of meer wederkeert. Maar niet voor lang, want daar komt weer een nieuwe onwaarschijnlijke kronkel aan die je als aanhoorder moeilijk kunt thuisbrengen. Maar net dat is het indrukwekkende aan deze band en plaat, het niet kunnen labelen van hun muziek en dat oneindige improviseren en experimenteren tot je er ofwel horendol van wordt ofwel binnen die chaos enige structuur ziet verschijnen die je eerder tot gemoedsrust brengt. Zelfs bij de snerpende, oorverdovende momenten is dat het geval.
Het geselen van de instrumenten en daar klanken proberen uithalen die niet logisch lijken is een andere rode draad op de schijf. Maar ook daar verlegt de band een grens, en brengt de aanhoorder in een diepe trance waaruit hij of zij totaal niet kan ontsnappen. Na zondag (“Sunday”) zijn we dan ook zodanig uit onze lood geslagen dat we behoefte hebben aan een beetje rust in ons hoofd. Wederom vergelijkbaar met een vaak hectische werkweek waar het telkens weer uitzien is naar het weekend. Toevallig is deze song de meest zachte van de zeven. Ook zo een toevallige samenloop van omstandigheden? We denken van niet.
G A B B R O slaagt erin door in opwellende en golvende bewegingen, veel emoties bij een mens los te maken. Gaande van je gemoed tot rust brengen, angst aanjagen, je tot waanzin drijven en uiteindelijk ervoor zorgen dat je de zon ziet schijnen aan  het einde van een donkere tunnel zijn een ware rode draad op deze schijf. Maar dan gebracht in een mengelmoes van chaotische puzzelstukken, die op het einde uiteindelijk perfect in elkaar blijken te passen. Stilte heeft nog nooit zo oorverdovend mooi geklonken als bij G A B B R O, eens je laat meevoeren door het filmische en spookachtige wereldje dat de band je aanbiedt op deze bijzonder tot de verbeelding sprekende schijf boordevol improvisaties tot in het oneindige.

Monochromie is het project rond de in Frankrijk verblijvende visuele artiest Wilson Trouvé. De man is niet aan zijn proefstuk toe. Hij levert sinds 2012 meesterwerken af binnen filmische ambient, postrock en experimentele elektronische muziek. Met zijn nieuwste schijf 'Beyond Frontiers' bewandelt Monochromie verder die heel visueel aanvoelende wegen. Deze muziek prikkelt dan ook alle zintuigen. Op een uiterst intensieve tot intieme wijze worden toch geluidsmuren afgebroken. Van zijn schijf ‘Enlighten Yourself While You Sleep' (2013) verschenen opvallend veel positieve recensies. Met zijn nieuwste parel verlegt Monochromie wederom nieuwe grenzen.
De schijf start met een klepper van meer dan twaalf minuten: “Permafrost”. Het lijkt wel alsof Monochromie je bewust onder hypnose brengt en meetrekt naar je diepste innerlijke onderbewustzijn. Eens daar aanbeland bespeelt Wilson je emoties op een intense wijze waardoor inderdaad die stilte eerder klinkt als een oorverdovende mokerslag die je prompt omverblaast. Luister maar naar parels als “Solstice (part 1 &2)” en “High Hopes”. Eén voor één langgerekte songs die zodanig meesterlijk in elkaar steken dat je in een diepe trance terechtkomt die je tot rust brengt maar dus ook aanvoelt alsof je trommelvliezen gaan barsten. En dat is toch zeer opmerkelijk. De experimentele tongval, die telkens terugkeert, voelt zeer visueel aan. Zoals we aangaven, alle zintuigen worden daardoor geprikkeld. Van je ogen - want met de ogen gesloten doet deze muziek een sprookjesachtige wereld opengaan - tot de oren die tuiten en het hart dat sneller slaat, wordt ook het innerlijke gevoel van welbehagen aangesproken. Monochromie maakt het zijn publiek niet gemakkelijk. Je moet je echt laten meedrijven op die verdovende tot oorverdovende klanken om het concept echt te begrijpen. Maar eens gegrepen door de ambient, gedrenkt in voldoende experimentele postrock, is er geen terugweg meer mogelijk. Luister maar naar de daarop volgende parels als “Diphda”, “A Peaceful Place” en “The Last Journey' en voel vooral hoe je wegglijdt, ver weg van de harde realiteit van het leven naar een wereld die je jezelf voor de geest moet halen. De schijf eindigt met weer zo een twaalf minuten lange trip, in de vorm van “Burning Landscapes”, waar alle voordien ingenomen stellingen nog eens op een hoopje worden gegooid.
Het meest verbluffende aan 'Beyond Frontiers' is inderdaad dat deze schijf zo goed in elkaar zit dat uw fantasie wordt geprikkeld  binnen een omkadering die het midden houdt tussen verdovend je tot rust brengen. Maar, telkens zeer subtiel, eveneens zodanig verschroeiend hard klinkt dat de aarde onder je voeten wegzakt. En dat is toch zeer uitzonderlijk, het geeft tevens aan hoe filmisch en visueel deze plaat wel klinkt. Zeker geen gemakkelijk brokje vleest biedt Monochromie je aan. Maar eens je deze trip ondergaat, gaat dus een heel bijzondere wereld voor je open. Waardoor je , willen of niet, letterlijk vertoeft in diezelfde wereld die je je voor de geest haalt.

Elektro/Dance
Beyond Frontiers
Monochromie
 

Casper De Decker, Jason Bond, Jesse Massant en Jan Dries vormen samen de blackened atmosferische metalband Hamelin. Elk van de bandleden heeft reeds veel metalwatertjes doorzwommen bij succesvolle bands. Die donkere ervaring slepen ze dan ook mee binnen dit nieuwe project. Het resulteert in de debuut EP 'S/T' die, gezien de lengte van de songs, eigenlijk eerder aanvoelt als een full album.
Die atmosferische aankleding is de rode draad doorheen elk van de bijzonder intensieve songs. “Below The Waves” - een klepper van meer dan zeven minuten - glijdt dan ook langzaam je oorschelpen binnen, tot hij je ziel op een bijzondere duistere plaats raakt. Dat is de verdienste van muzikanten die door het brengen van verschroeiende maar daarom niet altijd oorverdovende riffs het doen aanvoelen alsof klauwen je de strot dichtknijpen waarna een dreigende en uiteenlopende vocale aankleding de haren op je armen doen rechtkomen. Telkens opnieuw en opnieuw. Dat is namelijk ook hoe het bij de daarop volgende “Thirty Pieces” aan toe gaat. Op een gevarieerde wijze, waarop steeds wordt geflirt met het omver blazen van geluidsmuren, blijft de band doorhameren tot je ziel volledig donker is geworden.
Op de bandcamppagina van het label Wolves Of Hades Records wordt de muziek van deze band omschreven als volgt: 'Spookachtige en kalme riffs, een haast cathartische zanglijn, beukende maar ook serene drumpartijen en een dynamische compositie'. Nu deze uiteenzetting vat perfect de sound van Hamelin samen. Die dynamiek en dat spookachtige keert inderdaad steeds terug. Luister maar naar “A  Lullaby Of Conjuring”, ook weer een duistere parel van meer dan zeven minuten, en voel je wegdrijven naar de meest donkere gedachtenkronkels in je hoofd. Een duister vat dat verder wordt open getrokken op “Nadir” en afsluiter “The Sun's Light When He Unfolds It” . Ondanks de titel is er geen spatje licht te bespeuren aan het einde van de tunnel.
Want ook dat is weer een pluspunt aan zowel deze EP als de band. Die jarenlange ervaring in donkere oorden zorgt ervoor dat 'S/T' geen blackmetal is, ook geen doom, maar eerder een combinatie van alles wat donker en spookachtige is in de extreme metalgenres. Samengebracht in een bijzonder intensief en atmosferisch geheel, waardoor je van begin tot einde wordt gehypnotiseerd. Deze bijzonder donkere EP blijft dan ook letterlijk aan je ziel kleven als een spinnenweb van duistere intensiviteit die je verstikt en tot waanzin drijft. Een gevoel dat we steeds hopen dat ons overvalt bij zo een typische atmosferische donkere metal. Een gevoel dat Hamelin ons dan ook over de gehele lijn bezorgt op deze EP.

Het is feitelijk wel slim bekeken: eerst enkele jaren de clubs en dergelijke afschuimen om op menig podia je kunnen te tonen aan een ruim publiek. En daardoor een stempel drukken op het doom/sludgemetalgebeuren. Om daarna pas een album op de markt te brengen. Dat is net wat Growing Horns heeft gedaan. De band timmert namelijk al sinds 2015 aan de weg en vond nu dus ook zijn weg naar de studio. Het resulteert in een schijf die perfectie uitstraalt, vooral wat de productie betreft. En dat is de verdienste van de band zelf, maar dus ook van Jonas Nyaar die in zijn GAM studio de sound heeft geperfectioneerd.
“We’re All Made Of Scars” is geen gewoon doommetalsong. Hier worden al grenzen verlegd binnen doom  en sludge waardoor diezelfde grenzen vervagen. Dat is de verdienste van een griezelige en bijzonder koud aanvoelende vocale inbreng. Maar vooral van een gevarieerde instrumentale aankleding. De muzikanten van dienst kleuren namelijk buiten de lijntjes van de doorgaans trage en lome doom metal en durven al eens zorgen voor enige tempowisseling binnen die songs. We waarderen dit enorm want het zorgt ervoor dat Growing Horns toch een vrij unieke parel kan genoemd worden in dat grote bos van doommetalbands. Uiteraard zijn er die typische riffs en traag opborrelende sound, en vocale inbreng die aanvoelt alsof donkere walmen je de adem benemen. Luister maar naar “Mountains Of Pain” of “Butcher ’s Blues”, één voor één unieke pareltjes van pure duisternis.
Het zwarte doomtapijt wordt verder uitgespreid binnen een omkadering die je koude rillingen zal bezorgen en uiteindelijk tot waanzin drijft. Telkens wordt de perfectie niet benaderd, maar overschreden. Ook na meerdere luisterbeurten kun je er gewoon geen speld tussen krijgen. En dat is niet enkel de verdienste van Dafus Demon die met zijn bijzondere stem de haren op je armen doet rechtkomen van pure angst. Meerdere keren waren we onder de indruk van de ritmesectie binnen de band: drummer Simon Vandoom en bassist Wim Vekemans die duidelijk durven buiten de comfortzone van doommetal treden, door zich niet voortdurend vast te pinnen op die typische trage aanpak. Er mag al eens wat meer schwung inzitten en daar zorgen beide met brio voor. Didier Cottenis’ verschroeiende gitaarriffs zijn de extra kers op de donkere taart die je dus uiteindelijk tot voornoemde waanzin drijft. Luister maar naar afsluiter “2084”. Waar al die voornoemde superlatieven nog maar eens uit de doeken worden gedaan, binnen telkens die bijzonder intensieve omkadering die we live ook al merkten bij deze band.
Ik geef toe, toen we Growing Horns live zagen was het die tot de verbeelding sprekende act van Dafus, die door middel van grimassen en demonische bewegingen je achterliet met angstzweet op de lippen, wat het meest in het oog sprong. Op plaat blijkt het echter vooral een samensmelting van muzikanten die elkaar perfect vinden binnen dat donker badje van intensieve doom, waarbij dus ook op avontuur wordt getrokken naar andere donkere muziekstijlen, wat het meest opvalt. Met dank aan de voornoemde ritmesectie van de band. Maar vooral is het de kruisbestuiving tussen elk van hen dat ons over de streep trekt. Elke schakel binnen Growing Horns is namelijk even belangrijk en dat laatste wordt voortdurend in de zwarte verf gezet.
Kortom. Wie houdt van grensverleggende doommetal, waarbij ook buiten de lijntjes daarvan wordt gekleurd, zal in deze 'The Nobility Of Pain' zeker zijn gading vinden.