Unholy Congregation 2019 - Occulte totaalbelevingen op een koude novemberdag
Unholy Congregation 2019
De Qubus
Oudenaarde
2019-11-09
Erik Vandamme

Unholy Congregation is een gezellig festival omgeven door walmen van duisternis. Binnen een intieme sfeer krijg je hoogstaande black metal voorgeschoteld, In 2018 ging de eerste geslaagde editie door in The Qubus, Oudenaarde.

Het verslag hiervan kunt u hier nog eens nalezen http://www.musiczine.net/nl/festivalreviews/item/71878-unholy-congregation-2018-donkere-intensiviteit-binnen-een-geladen-en-sombere-sfeer.html  

Op 9 november ging de tweede editie door, deze keer kwam er toch een pak meer volk dan op de eerste editie. Waardoor dit gezellige festival wel eens een blijvertje zou kunnen worden binnen de underground van black, doom en andere donkere metalen. Wat het programma betreft zagen we over de gehele avond bekeken niet allemaal hoogvliegers, maar wel acht bands die ons donker hart innig konden verwarmen door het brengen van een occulte totaalbeleving binnen een zeer duistere setting.

Omstreeks 15u gingen de deuren van de Hel open en trad een gemaskerde en onherkenbare groep demonische wezens aan op het podium. Iteru (****) bestaat uit enkele topmuzikanten met al veel meters op de teller, en een imposante zanger die niet alleen vervaarlijk zwaaide met zijn armen maar ook door middel van een ijzingwekkend stembereik je op dit vroege uur al een eerste angstaanval bezorgde. Vooral de gevarieerde setting, met stevig uitpakken en kalmere, maar daarom niet minder dreigende momenten, zorgden ervoor dat je u als aanhoorder gewillig liet meedrijven over die donkere en intensieve walmen die Iteru je aanbood. De band zou, zoals we hadden vernomen, in december een plaat op de markt brengen: 'Into Demise'. Een schijf waaraan ook wij de nodige aandacht zullen besteden. Live wist Iteru alvast de eerste gensters in ons donker hart te slaan, en liet ons totaal van de kaart achter in de duisternis.

Het contrast met die vervaarlijke demonische wezens van voorheen, en de liefelijke verschijning van de dames van Doodswens (****) kon niet groter zijn. Vergist u echter niet eens het uit Eindhoven afkomstige duo Fraukje van Burg (vocalist en gitaar) en Inge van der Zon (drums) die doos van Pandora open smijt, ontstaat wel degelijk een duistere wervelstorm die aanvoelt als klauwen die je bij de strot grijpen en niet meer los laten tot je nog maar eens totaal murw geslagen in de donkere hoek van de ring terecht komt. Dit is in grote mate de verdienste van een drumster die haar drumvellen bedient alsof demonische wezens het van haar hebben over genomen. En een zangeres die cleane vocale inbreng combineert met duivelse screams komende vanuit de donkerste krochten van de Hel. Het zorgt voor een intensieve atmosfeer, waardoor je eens onder hypnose gebracht staat te trillen op je benen van pure angst. Dat Doodswens met twee op het podium kunnen verwezenlijken, waar een voltallig band zelfs niet in slaagt, dat is een extra duistere pluim op de hoed van dit bijzondere duo, die na het optreden weer veranderen in uiterst vriendelijke dames, die met een brede glimlach hun fans te woord staan. Over contrasten gesproken.

Na deze twee eerste mokerslagen hadden we gehoopt dat de avond verder zou verlopen op diezelfde wijze. Echter kon CRONE (***) ons iets minder bekoren. De band bestaat uit top muzikanten die eveneens pure duisternis uitstralen, vooral instrumentaal werden dan ook diepe gensters geslagen. Daarover bestaat het minste twijfel. De vocale inbreng was echter iets minder overtuigend. Bovendien bleef alles wat te nadrukkelijk hangen binnen een iets te gezapige atmosfeer. Het gemis van diepe intensiviteit, die toch nodig is om ons over de streep te trekken bij een black metal concert, ontbrak hier een beetje waardoor we dus jammer genoeg op onze honger bleven zitten.

Kludde (****) brengt atmosferische black metal, waarbij ook een mythisch en donker verhaal wordt verteld. Op hun laatste schijf 'In De Kwelm' gaat het over de Aalsterse Folklore, een schijf die we gezien de achtergrond daarvan zeker kunnen aanraden. De voorwaarde om Kludde te begrijpen,  is dan ook totaal mee zijn met het verhaal dat ze vertellen. Eens je in dat boek begint te bladeren, stijgt de spanning en voel jeje wegglijden naar ofwel een ver verleden, ofwel die sprookjesachtige wereld van mythes en legendes. Een optreden van Kludde is eigenlijk niet verschillende songs, maar een samenstelling van een verhalenbundel met begin, tussenstuk en oorverdovend slot. We vleiden ons dan ook dicht bij het podium, om die intensiviteit die de band in een lang uitgesponnen set - er ware amper of geen rustpunten - ons aanbood echt te voelen. Niet alleen de samensmelting van verschroeiende gitaar en drum geluiden, gebracht door één voor één topmuzikanten binnen hun genre, dreven ons tot pure waanzin. Eens de frontman van dienst zijn strot open zet, voelt het aan als een koude wind die recht doorheen je hart boort. Waarna die demonische wezens uit Folkloristische verhalen je voor de geest verschijnen en het letterlijk van jou overnemen.
Kortom: Bij zo een bijzonder intensief optreden van Kludde  laat je best je fantasie de vrije loop, wat wij dus ook bewust hebben gedaan. Waardoor we na een hevige set van circa drie kwartier totaal verweesd achterbleven in wederom die donkerste hoek van de zaal.

Ook de Nederlandse band Bezwering (***1/2) verstopt veel verhalen over mythes en legende in zijn muziek. Deze band is eigenlijk een soort van wederopstanding van Wederganger, een band die in het verleden voldoende zijn stempel heeft gedrukt op het typische black metal gebeuren. Bezwering bewandelt eigenlijk min of meer diezelfde paden als Kludde, en brengt eveneens een set boordevol occulte atmosferen.
Voor ons persoonlijk ging het net te iets teveel diezelfde lijn uit om ons echt over de donkere streep te trekken. Maar Bezwering zorgt, wederom in verlengde van Kludde, toch weer voor een fantasie prikkelende sfeer in ons hoofd en donkere hart, waardoor we nog maar eens afgleden naar een spookachtige wereld met trollen, feeën, weerwolven en andere mythische wezens uit het fantasierijk dat we ons prompt voor de geest haalden.
De band bestaat bovendien uit muzikanten en een zanger met enorm veel kilometers op de teller, en liet niet los tot iedereen in de zaal gewillig uit zijn donkere hand zou eten. Missie geslaagd dus, met dank aan de knipoog naar folklore en occultisme binnen het verhaal.

"Black Metal with a melodic darkness" Zo wordt Djevel (***1/2) op zijn facebook omschreven. Na enkele occulte totaalbelevingen schakelt Djevel dan ook over naar een andere versnelling. We krijgen een pure black metal set voorgeschoteld met een melodieuze tongval. Daarbij viel vooral de gestroomlijnde wijze waarop de gitaristen van dienst meerdere donkere riffs door de strot rammen, nog het meest op. Djevel bestaat dus vooral uit een instrumentaal technisch hoogstaand combo van muzikanten die verdomd goed weten waar ze mee bezig zijn. Dat wordt over de gehele set voortdurend in de donkere verf gezet. Vocaal werd daar niet zoveel aan toegevoegd, maar dat instrumentaal vernuft zorgde toch voor meerder kippenvelmomenten en haren op de armen die recht kwamen van puur innerlijke pijn en genot.
Waardoor Djevel ons toch gedeeltelijk over die donkere streep kon trekken.  Maar helaas, doordat alles wederom bleef hangen binnen een iets te gezapige atmosfeer, bleven we ook nu weer een klein beetje op onze honger zitten. Want dit smaakte eigenlijk naar meer intensiviteit, die we helaas niet voorgeschoteld kregen. Voor de rest hoor je ons echter niet klagen. Deze Noren raken ons net door dat voornoemde instrumentaal vernuft, wel degelijk op de juiste donkere plaats in ons hart.

De Noorse band Helheim (****), die al sinds 1992 aan de weg timmert, wordt omschreven als pioniers van Viking metal, met een donkere twist. De ervaring binnen het vak zorgt ervoor dat je een set voorgeschoteld krijgt, waar nergens een speld valt tussen te krijgen. Liefhebbers van typische Viking metal zullen wellicht hebben genoten van deze toch zeer hoogstaande set, waar je een band hoort en ziet die eigenlijk niets meer hoeft te bewijzen.
Puur technisch bekeken, slaat Helheim dan ook een intensieve weg in die ofwel je tot waanzin drijft, of net ervoor zorgt dat je richting bar een vers drankje gaat halen. Er is geen tussenweg mogelijk. Wijzelf geraakten wel in vervoering van dit black metal concept gekruid met die elementen uit het Vikingrijk die de band ons voorschotelt. En lieten ons dan ook gewillig meevoeren naar die duistere tijden van toen. Maar de meningen over dit optreden zullen naar onze mening wel degelijk uit elkaar liggen, vrezen we een beetje. Want we zagen ook veel mensen de zaal verlaten en genieten van een frisse pint op de bankjes buiten de zaal.

Ook de in 2000 opgerichte band Vemod (***1/2) komt vanuit Noorwegen naar Oudenaarde afgezakt, om deze tweede editie van Unholy Congregation af te sluiten binnen een eerder doomachtige atmosfeer. De ingrediënten van doom metal waren alvast aanwezig, al is dat eerder subtiel te noemen. Want het draait bij Vemod zeker om pure black metal. Ook deze band blijft, wat aankleding betreft, diezelfde lijn bewandelen. Je moet dus als aanhoorder, en dat is aderhand bekeken toch een rode draad doorheen deze hele avond, mee zijn met het verhaal dat de band je aanbiedt. Vemod zorgt voor een intens en donker sluitstuk, dat ons in donkere gedachten achterlaat. En zet de puntjes op de 'i' wat betreft de titel van dit verslag: 'Een occulte totaalbeleving, binnen een donkere omkadering'.

Besluit: Deze tweede editie van Unholy Congregation is niet alleen door de grotere publieke opkomst een geslaagde editie geworden. De bijzonder gezellige sfeer - als je dat zo kunt noemen bij black metal optredens - zorgt ervoor dat dit evenement een blijvertje kan en zal worden binnen dat typische black metal gebeuren. Want ook al zie je wat festivals betreft door het bos de bomen niet meer, de black metal liefhebber vindt niet zo vaak festivals die puur en alleen hen aanspreken, ook al zijn er links en rechts zeker nog alternatieven. Waardoor een evenement als Unholy Congregation in de toekomst zijn stempel zal kunnen blijven drukken op dat black metal gebeuren, mede door een puike organisatie waar geen donkere speld valt tussen te krijgen.

Organisatie: Unholy Congregation

Van sommige concerten weet je eigenlijk al bij voorbaat waar u zich kunt aan verwachten. Echter dient een voetbalmatch altijd te worden gespeeld, eer je de uitslag echt kunt weten. Portland deed ons hart bloeden van intens genot op een zomerse namiddag op Rock Herk in 2018. We schreven daarover: ''Heel even voelt het aan alsof geen honderden mensen rondom mij staan, maar ik ver verwijderd van de realiteit in een soort sprookjes wereld ben terecht gekomen." Met hun debuut 'Your Colours will stain' onder de arm deed de band dat kunstje gewoon over door de temperatuur in een uitverkochte AB Box tot een kookpunt te doen stijgen. Niet door geluidsmuren af te breken, maar door harten diep te raken binnen een gevarieerde setting.

Dat laatste deed voorprogramma The Feather (***1/2) feitelijk al in het eerste half uur van de avond. De band moet het hebben van een combinatie van aanstekelijke gitaar/drum partijen, binnen een folkse atmosfeer. En een kruisbestuiving tussen uiteenlopende stemmen van vocalisten die door hun warme stem de haren op je armen doen recht komen. De bijzonder spraakzame frontman sprak trouwens zijn publiek voortdurend aan, en kon daardoor een reeds goed gevulde AB Box gemakkelijk uit zijn hand doen eten.
Besluit: The Feather overtuigde ons volledig in dat half uurtje, en maakt ons benieuwd naar meer. We hebben al slechtere voorprogramma's meegemaakt.

Ook Portland (****) schippert tussen breekbare songs, en deuntjes die op de dansspieren werken. Een gevarieerde aanpak waarmee ze ruimschoots anderhalf uur de aandacht scherp weten te houden. Buiten enkele terugvallen, valt er gedurende de volledige set dan ook nergens een speld tussen te krijgen.
Het basis duo Jente Pironet en Sarah Pepels laat zich dan ook omringen door top muzikanten die de muziek van Portland tot een magische hoogtepunt opdrijven. Ook al trekken beide, eerder onbewust, de aandacht naar zich toe - dat laatste mag toch ook in de verf worden gezet. “Lucky Clover” opende een doosje van pure melancholie, met streepjes weemoed zonder de treurige kant op te gaan. Meteen je publiek bij de lurven grijpen, en niet meer los laten tot het einde moet de band hebben gedacht. Daarvoor haalt Portland alles uit de kast. Van aanstekelijke songs als “Killer’s Mind” gaat het moeiteloos over naar breekbare momenten waar je soms een speld kon horen vallen in de zaal.
Hoogtepunten? Het zijn er eigenlijk teveel om op te noemen. De gehele set was één aaneenschakeling van magische momenten waar we een band zien die blijft groeien in zijn kunnen. Een ander mooi moment is als Patricia Vanneste , voormalige violiste van Balthazar, haar kunsten mocht tonen bij “Expectations”. Eén van die vele momenten waarbij de zaal naar adem moest happen.
En dan moesten de mooiste nog komen. Bij “Pearls” nam Sarah plaats achter haar piano en kreeg de zaal muisstil door haar breekbare en kristalheldere stem  in de strijd te gooien  zorgde ze dan ook voor meerdere kippenvelmoment. Waarna weer een intiem pareltje volgde in de vorm van “Ally Ally”.
De sterkte van Portland is echter dat ze die rustmomenten net lang genoeg laten duren om u weg te voeren naar andere oorden. Maar door daar eerder dansbare songs te laten op volgen, ervoor zorgen dat je ook niet in slaap wordt gewiegd. Bij “You misread me” werden alle registers namelijk nog eens open gegooid, en hoor je weer eens wat voor een bruisende band Portland 2019 is geworden. Een band waarbij iedereen duidelijk dezelfde kant uitkijkt trouwens.  “Deadlines” liet Jente eveneens horen van zijn meest breekbare kant, waarna de andere muzikanten in de finale aanpikken om deze song in een climax te doen openbarsten. Tijdens de bisronde bleek bij “Moonlit” nog maar eens hoe de samensmelting van Jente zijn stem en deze van Sarah uitmonden in een tranendal, zo diep raken ze me vanbinnen. De band sluit, het publiek uitgebreid bedankende, af met “Pouring Rain”. Een song die door alle aanwezigen werd meegebruld, tot ver naar achter.

Besluit:  Er hing in AB een pure magie in de lucht die ons de toch wat koudere temperaturen op deze novembernacht prompt deden vergeten. Met dank aan Portland die liet zien en horen dat ze langzaam maar zeker evolueren van een veelbelovende band, naar een gevestigde waarde die nu en zeker in de toekomst , verder zijn stempel zal drukken op de dreampop en in andere Belgische muziekmiddens.

Setlist: Lucky Clover - Step Aside - Killer’s Mind - Lady Moon - Expectations - Ally Ally - You Misread Me - Matilda (Alt-J Cover) - Sad Eyed Plain Butterfly - Pearls - Secrets - Deadlines
Encore: Moonlit - Pouring Rain

Neem gerust een kijkje naar de pics van hun set op Pukkelpop 2019 (@Karel Uyttendale)
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/festival/pukkelpop-2019/portland-16-8-2019.html
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

RG*MC XXL 2019 - Een donkere trip, richting kelders van de Hel
RG*MC 2019
Entrepot
Brugge

RG*MC - Rock, Gothic and Metal Club at the Comma en Jeugdhuis Comma
Na alle Halloween, Allerheiligen en andere feestelijkheden om de doden ter herdenken, was het evenement RGMX XXL de perfecte afsluiter om deze periode met een knal van formaat af te sluiten. Een zeer gevarieerd affiche, een goed gevulde zaal Entrepot. Alle ingrediënten waren aanwezig om die duisternis te laten neerdalen over Brugge. We begaven ons naar een donkere trip, richting kelders van de Hel met Cradle of Filth, Enthroned maar kregen ook een portie hardcore /sludge tot aanverwante voorgeschoteld in de vorm van Terre, In Clover en STAB.

Terre (***), een jonge Brugse band die dit jaar nog een titelloos debuut EP uitbracht, mocht de avond openen met een set die het midden houdt tussen black/Death metal, aangevuld met streepjes post en sludge metal. Ofwel, zoals staat omschreven op hun facebook pagina, ’Nihilistic Black Sewage Sludge'. Ook al ging het steeds die monotone weg op, de kruisbestuiving tussen meesterlijke gitaar/bas riffs en drumsalvo's met een verschroeiend stemgeluid doen je voor het eerst op deze avond baden in angstzweet. Want inderdaad voelen de donkere walmen, in zeer grote mate dankzij die bijzonder griezelige vocale inbreng, aan als grijpende klauwen rond je hals die je de adem ontnemen. We zien echter vooral een band met potentieel om ooit ergens potten te breken, en met bovendien nog veel groeimogelijkheden naar diezelfde toekomst toe.
Toch slaagt Terre wel degelijk in zijn opzet. Door het brengen van een oorverdovende, verschroeiende hete set een adrenalinestoot veroorzaken , die dan weer zorgt voor donkere gedachten in je achterhoofd, Om ons uiteindelijk in die duisternis binnen te laten treden, en de lont aan te steken die de bom pas echt doet ontploffen.

We zeiden het al, dit zou een bijzonder gevarieerde avond worden. Want naast duistere extreme muziek, schotelt de organisatie ook twee pure HC acts voor. In Clover (***) is een vrij jonge Belgische HC band, ontstaan in 2015, die het moet hebben van die typische HC ingrediënten maar toch uniek voor de dag komt dankzij de samensmelting tussen de vocale inbreng van enerzijds Jarne Geldhof en anderzijds Victor Descheermaecker. Die elkaar perfect aanvullen, en zo zorgen voor een mokerslag in je gezicht die je echt nodig hebt op zo een Hardcore concert. De band legt de lat vrij hoog, maar we misten toch een beetje die extra uppercut in het gezicht om volledig te worden overtuigd. Ondanks dat we dus wat op onze HC honger bleven zitten, zien en horen we ook hier weer een band bezig met enorm veel potentieel. Binnen het HC gebeuren in ons land, en wat ons betreft ver daarbuiten, dus vooral een band om in het oog te houden deze In Clover.

STAB (****) doet daar enkele stevige scheppen bovenop, en slaagt daardoor wel in zijn opzet. De band wist ons eerder op Evil Or Die fest in Roeselare al te overtuigen door een stevige en energieke set te brengen, waarbij vooral de vocale inbreng en charismatische uitstraling van de zeer beweeglijke vocalisten, ons over de streep trok. De heren doen er ook op RGMC XXL alles aan om het publiek aan te porren tot bewegen en moshen en slagen , na enkele verwoede pogingen en door steeds maar op die deur te blijven bonken, er uiteindelijk in de poort te doen open zwaaien, en te zorgen voor die uppercut in het gezicht die we voorheen een klein beetje ontbeerden.
Kortom: STAB doet in Brugge dus gewoon wat het moet doen, een typisch Hard Core feestje naar voor brengen, waardoor menig daken er afvliegen. Dit door de gehele set tekeer te gaan als een als een alles vernietigende pletwals, die geen spaander geheel laat van de zaal. Missie geslaagd!

Gedaan met feesten, over naar donkere Black Metal ernst met Enthroned (****). Deze Brusselse band timmert sinds 1993 aan de weg, en heeft al heel wat omzwervingen, het jammerlijk overlijden van een bandlid in 1997 tot verschillende personeelswissels ondergaan. Maar toch staat Enthroned anno 2019 nog steeds als een huis. Met 'Gold Black Suns' werd dit jaar zelfs een gloednieuwe plaat uitgebracht, die op heel wat goede recensies kon rekenen. Vanaf die eerste noot grijpt de band je bij het nekvel, en laat niet meer los tot elke aanhoorder zijn eigen demonen strak in de ogen kijkt. Over strak gesproken, zowel instrumentaal als vocaal druipt de energie en dynamiek als een gif je aders binnen tot je ademloos achterblijft in de donkerste hoek van de kamer. Deze band blijft begane wegen, zonder opkijken, verder bewandelen en doet niet aan compromissen sluiten met het licht. Dat is de reden waarom we circa twintig jaar geleden al vielen voor deze Belgische Black Metal trots.
Ook zoveel jaar later maakt Enthroned er nog steeds niet veel woorden aan vuil, maar zorgt voor een zodanig verstikkende donkere walm die opstijgt vanuit die diepste kerkers van de hel, dat de vuurtongen daarvan letterlijk je voetzolen voelt likken. Ook al gaat dat allemaal diezelfde lijn uit. Net door je gewillige te laten hypnotiseren door deze demonische occulte totaalbeleving die Enthroned je voorschotelt, stoort dit allerminst.
Kortom: Als dit de voorbode was van de geboorte van de Antichrist later op de avond? Dan is Enthroned in Brugge met brio in zijn opzet geslaagd, want we bleven ook nu weer verweesd achter met een krop in de keel en het angstzweet op de lippen terwijl de temperatuur langzaam naar een kookpunt stijgt.

Ik geef het toe, ik stond een beetje sceptisch tegenover de doortocht van Cradle Of Filth (****1/2) in Brugge. En vroeg me af of ze na al die jaren nog steeds relevant zijn. De band sloeg in de jaren 90 donkere gensters in ons hart met klassiekers als 'Cruelty and the Beast', 'The Principle of Evile Made Flesh' en 'Dusk and her Embrace'. Hun doortocht op Graspop 1997 staat nog steeds in ondertekende zijn geheugen gegrift.
De laatste jaren bleef het een beetje stil rond Dani filth en zijn Satanische garde. Het leek er zelfs even op dat ze niet zouden komen opdagen in Brugge, na het cancelen van enkele optredens. We moesten spoedig onze sceptische houding herzien. Cradle of Filth  toonde al vanaf die eerste songs als “Cruelty Brought Thee Orchids”, “Venus in Fear” aan dat ze nog steeds staan als een huis. Hoewel de bijzondere beweeglijke en bijzonder goed bij stem zijnde Dani de meeste aandacht naar zich toetrekt, waren we danig onder de indruk van menig verschroeiende hete riffs die gitarist Ashok en vervaarlijk in het publiek starende Rich Shaw uit hun instrument toveren, met als kers op die riff taart de inbreng van al even  kokend hete baslijnen van Daniel Firth. Ook het drumwerk van Marthus zorgde voor een mokerslag die de poorten van de Hel uiteindelijk compleet deden open zwaaien. Maar die extra kers op de taart werd toch afgeleverd door keyboard speelster Lindsay Schoolcraft die eveneens over een demonische stem beschikt, waardoor je letterlijk wordt gehypnotiseerd en in trance wordt meegevoerd naar de meest donkere zijde van je ziel. Eens daar aanbeland bezorgt de goed bij stem zijnde Dani als een hogepriester van het kwaad, je de uiteindelijke doodsteek die je nodig hebt.  Ook al kreeg de band vooral de handen op elkaar bij de oudere klassiekers, Cradle Of Filth is anno 2019 niet dood en begraven en bewijst na al die jaren nog steeds een toonaangevende band binnen te zijn die stevig op de troon zit wat het occulte Black Metal gebeuren betreft. Afsluiten deed Cradle Of Filth met “Her Ghost in the fog” en “From The Cradle to Enslaved” waarmee ze die stelling nog maar eens in de donkere verf zet. Om ons de toch wat koudere nacht in de sturen, terwijl het vuur van de Hel nog steeds brandt in ons donker hart.
Besluit: Cradle of Filth levert op RGMC XXL totaal geen routineklus of een flauw afkooksel af van een ver verleden, maar slaat ons anno 2019 nog steeds met verstomming door het brengen van een spontane en oerdegelijke set die je in een donker nachtmerrie achterlaat.

Organisatie: RG*MC

Afscheid nemen doet altijd een beetje pijn. Toen The Van Jets aankondigden om na 16 jaar en 5 albums de handdoek in de ring te gooien, sloeg dat toch in als een bom. Echter eindigt de band in goede vriendschap met elkaar en de fans, en op een moment dat ze nog steeds relevant zijn. Getuige daarvan die laatste plaat in 2017 'Future Primitives' die overal zeer goed werd ontvangen. Na een geslaagde festivaltour en afscheidsconcert in Gent, stonden er nu twee compleet uitverkochte optredens gepland in een uitverkochte Ancienne Belgique. Wij waren erbij op donderdag 31 oktober …

Vanaf de eerste song “21st Century Boy” werd al duidelijk dat de band met een knal van formaat hun fans wilde bedanken voor al die jaren hen trouw volgen. Het publiek reageerde dan ook laaiend enthousiast, en zou daar niet mee ophouden tot het einde van de avond. Ook de band zelf voelde aan dat ze hier in AB een soort thuismatch konden spelen, en die winnen met een monsterscore.
Daarom werd de lat prompt wat hoger gelegd. De vuurkracht waarmee de heren in de beginjaren menig concertzaal en festivalweide plat speelde,  blijft na al die jaren nog steeds overeind staan. Dit zou dus geen afscheid worden van een band die uitgeblust is, maar één band op het hoogtepunt van zijn kunnen. Dat zorgde voor een wervelend feest dat maar bleef aanhouden met het prachtige “Here Comes the  Light”. Al vrij vlug een hoogtepunt op deze avond.
Een groot pluspunt aan The Van Jets is dat na al die jaren ze steeds durven en kunnen variëren in hun kunnen. Zo was er een intiemer moment toen Johannes akoestisch en solo een pakkende versie bracht van “Teevee”, waarna alle registers terug werden open gegooid bij “Pink & Blue”.
Wie had gedacht dat het toppunt toen was bereikt , kreeg nog een verschroeiende finale voorgeschoteld waarbij de band de handen op elkaar kreeg bij “The sound of Sea”, “Down Below” en “The Future”. Een daverend applaus volgde, waarna de band daar gewoon enkele stevige scheppen bovenop doet met het laaiend enthousiast onthaalde “Ricochet” , “Our love = stronge” en “Danger Zone”.
Op het einde van deze circa twee uur lange set stond iedereen, tot zelfs in de tribunes, recht om de band nog een laatste daverend en welverdiend applaus te bezorgen. Een toch duidelijk geëmotioneerde Johannes bedankt zijn fans met 'dit gaan we missen, en elkaar ook want we stoppen niet omdat we elkanders kop beu gezien zijn' verklaarde hij.
De voltallige band kwam nog terug om als mooie kers op de taart een akoestische versie te brengen van “Here Comes The Light”. Een overweldigend mooi sluitstuk, van een meer dan geslaagd afscheidconcert in AB.

The Van Jets nemen in Ancienne Belgique afscheid langs de grote poort, door het brengen van een gevarieerde set van twee uur die geen seconde verveelde. Ze schotelden een wervelend optreden voor waarbij de daken er naar goede gewoonte afgaan, maar ook veel uiteenlopende emoties werden losgeweekt zowel bij de fans als de band zelf. Of dit een definitief afscheid is , laten we in het midden, maar ook als dit niet of wel het omslaan is van een ander bladzijde in de carrière van The van Jets? Dan buigen we nederig het hoofd en zeggen geen vaarwel, maar tot weerzien. Want deze band is na 16 jaar nog verre van uitgeblust, integendeel. Dat bewezen ze op deze Halloween avond in Ancienne Belgique uitvoerig.

Setlist: 21st Century Boy - Short Notes - Here Comes the Light - Electric Soldiers - Bankers -  Day on Clouds - Mystify - Teevee (Johannes Solo & Acoustic) - Pink & Blue - Who Does? -  Strange Paradise - Shit to Gold - Broken Bones - The Sound of Sea - Down Below - The Future
Encore: Ricochet - Our Love = Strong - What's Going On? - Boy to Beastie - Danger Zone -  Two Tides of Ice
Encore 2: Here Comes the Light (acoustic)

Met dank aan DaMusic http://www.damusic.be

Neem gerust een kijkje naar de pics van hun set in Vooruit, Gent op 18 oktober ll
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/handelsbeurs/the-van-jets-18-10-2019
Organisatie: Live Nation ism Ancienne Belgique, Brussel

Pop/Rock
RAMAN - We zijn eigenlijk veel verschillende genres. Dat maakt het voor ons zo spannend
Raman
2019-10-27
Erik Vandamme

RAMAN is een Gentse band die ondertussen een zeer sterke live reputatie heeft opgebouwd, verschillende wedstrijden gewonnen. En nu klaar is voor de 'next step'. Zoals ze deze zomer aangaven. Dit wordt in de vorm gegoten van een eerste EP 'Birth of Joy'. Deze komt op de markt op 1 november. En zal worden voorgesteld in Minard te Gent op 16 november. Hoog tijd om Simon Raman enkele vragen te stellen over het ontstaan van de band, de toekomst plannen en ambities. En natuurlijk de verwachtingen van die uitkomende EP.

RAMAN is een collectief van top muzikanten uit Gent, vind ik toch. Hoe hebben jullie elkaar gevonden?
De bassist is er al van in het begin bij. We zijn een band begonnen met vrienden van school uit. Hebben wat optredens gedaan, aan verschillende wedstrijden meegedaan. En stelden toch vast dat niet iedereen dezelfde kant uitkeek. Daardoor zijn er een paar kleine veranderingen doorgevoerd. Zo is de pianist en toenmalige drummer weg gevallen en nu zijn we uiteindelijk met drie. Zang, bassist en drum.

RAMAN bestaat, als ik het niet mis heb, sinds 2016. Waarom heeft het zo lang geduurd eer die eerste EP er aankwam?
Eigenlijk zijn we wat op zoek geweest naar de juiste sound, dit door veel op te treden. Enorm veel optreden. We wilden ons eerst live laten zien, eer we overwogen dat in een plaat of zo te gieten. Wellicht een beetje het omgekeerde van wat andere bands vaak doen. Maar vooraleer iets uit te brengen , wilden we zeker zijn dat alle puzzelstukjes pasten, en dat is dus eigenlijk nu pas echt het geval. Die ervaring op het podium, was dus een leerproces voor de volgende bladzijde. Het uitbrengen van een EP.

Er is in Gent eigenlijk een soort scene ontstaan rond Kinky Star, Charlatan en dergelijk meer. Is Gent een goede visvijver voor muzikanten en bands denken jullie? In vergelijking met andere steden?
Dat is eigenlijk niet zo onlogisch. Er zijn in Gent enorm veel clubs en dergelijke. En initiatieven .  Gent is op dat vlak een bruisende stad, waar veel jongeren die muziek maken elkaar aansteken om muziek te maken, met dank aan de vele mogelijkheden die er in een stad als Gent zijn.

De naam RAMAN verwijst naar uw achternaam? Waarom is daarvoor gekozen (ik moet toegeven Van Dammes klinkt niet zo voor een band, wel een acteur uit Brussel)
Dat is eigenlijk een beetje natuurlijk gegroeid. Het hoort ook bij het soort muziek die we brengen, waardoor het logisch klinkt die naam RAMAN.

Wat het genre betreft ben ik er nog niet volledig uit. De band wordt in menig media vergeleken met Chris Whitley, Jeff Buckley en een vroege Triggerfinger. Dat is toch heel wat. Hoe zou je zelf je genre van muziek omschrijven?
Je zegt het eigenlijk zelf. We zijn eigenlijk veel dingen samen. Een beetje rock-'n-roll. Er zit wat melancholie in. Het is eerder  een mengeling van vele genres, waardoor het moeilijk is om daar een stijl op de plakken. Een bewuste keuze trouwens. We zijn vooral een live band, daarom dat catchy en streepje rock-'n-roll in onze muziek.

Om daar op voort te borduren, wie zijn jullie grootste invloeden eigenlijk? Muzikale helden...
Zeker en vast de drie die al zijn opgenoemd. Jasper is bijvoorbeeld een fan van Pink Floyd, die ik ook kan smaken. We zijn ook liefhebber van bijvoorbeeld Dave Matthews Band. Allemaal bands die in de stijl liggen van de muziek die we brengen eigenlijk.

De single “Maestoso” laat een band horen die nog steeds zoekende is , heb ik ergens gelezen? Verklaar dat eens
We bestonden toen net, en dat was ons eerste nummer. Vandaar misschien dat het anders klinkt, en dat we inderdaad nog aan het zoeken was naar de juiste richting.

Ik vind vooral het schipperen tussen weemoedige melancholie, en een streepje pure rock-'n-roll zo zalig aan RAMAN. Daarom is het ook moeilijk om echt een muziekstijl te kleven... Hoe zouden jullie je muziek zelf omschrijven?
Ik snap wel dat er mensen moeilijk mee hebben, bijvoorbeeld om op een radio worden platen gemaakt binnen een genre. Zeer goede dingen, daar niet van. Het is logisch dat mensen er dan een stijl willen op kleven. We zijn eigenlijk veel verschillende genres. Het maakt het voor ons zo spannend. Omdat we eigenlijk een beetje van alles zijn. Wellicht zullen we later misschien wel in een soort genre terecht komen, maar nu willen we vooral groeien en dus dingen uitproberen.

Er schuilen ook redelijk zwaarmoedige verhalen (maar telkens met dat sprenkeltje hoop aan de horizon) in jullie teksten. Zijn dat persoonlijke verhalen, zit daar iets van frustratie of zo achter?
Die vraag is me nog gesteld. Het bluesy in onze sound. Het is gewoon een manier om die muziek te benaderen. En door daar aan te werken, kom je wel terecht bij een sound die het effect kan hebben dat er iets van pijn of frustratie achter schuilt. Er zitten uiteraard wel persoonlijke verhalen achter, maar het is niet echt bewust zo. En voor de rest wordt dat gewoon ingekleurd.

Jullie hebben vooral een live reputatie opgebouwd. Ik las in een artikel in HLN dat jullie wegwerp camera's uitdelen? Is daar een reden voor? En waarom dat
Ik had het idee met de zomer shows omdat, het idee om alles op een foto te hebben, een beetje zoals dat mensen een smartphone. Op de release show zullen we dat ook doen, het is de bedoeling om die foto's te laten zien op die release. Ik vond het een origineel idee.

Deze zomer was 'the next step' wat is de volgende stap? Wat zijn de verdere toekomstplannen van RAMAN na deze EP? een full album? tournee in het buitenland? kortom, wat zijn jullie uiteindelijke ambities?
The next step. We bekijken het dag per dag, nu focussen op die EP en zien wat dat brengt. We doen ook wat optredens in Nederland. We blijven gewoon rustig verder werken en zien wel waar we uitkomen. Op het moment is die EP promoten belangrijk en dan zien we wel waar we uitkomen.

Jullie hebben - zoals we aangaven - enkele wedstrijden gewonnen en zo, heeft dat bepaalde deuren geopend?
Het heeft vooral gezorgd voor nog meer speelkansen,  dat mensen je leren kennen en naar je shows komen. Op dat vlak heeft dat zeker deuren geopend.

Is het in tijden van Spotify eigenlijk nog nodig om EP's of CD's uit te brengen, kortom wat is jullie mening over Streaming en meteen ook sociale media?
We sluiten dat zeker niet uit. Mensen kopen ondanks alles toch steeds graag iets dat ze in handen hebben, iets tastbaar. Spotify wordt gebruikt om een band te leren kennen, die media daarvoor gebruiken kan dus zeker zorgen voor naambekendheid.

Zijn er nog mededelingen naar onze lezers toe?
Ja in ieder geval, kom naar onze EP voorstelling in Minard, het loont de moeite. Er volgen nog shows naderhand. Allemaal te volgen via onze facebook pagina. Wat het buitenland betreft? Zou ik eens willen proberen in Duitsland.

Ep Voorstelling, zaterdag 16 november:  http://www.minard.be/voorstelling/raman/

Eigenlijk nog een extra vraag, jullie zitten niet bij een label. is het de bedoeling dat wel te doen?
In de eerste plaats willen we dus zien waar we staan na die EP, en wie weet is de volgende stap bij een label aansluiten. Maar voorlopig nog niet.

Wolvennest - Soul Grip - Splendidula - Pothamus - Donkere spirituele ervaring, duistere trances
JK Paddestoel
Groot-Bijgaarden

Artifacts From the Tagent Universe is een organisatie die bands binnen black, doom, sludge en andere duistere omkadering een podium plaats wil geven. Eerder zorgde dit voor een gesmaakt optreden van Ashtoreth in B52, Eernegem op 19 oktober. Op 26 oktober zakten we af naar de kelder verdieping van JK Paddestoel. Een zeer tot de verbeelding sprekend omgeving, waardoor je letterlijk underground leek te vertoeven, perfect passende binnen het concept van de avond. Namelijk een donkere spirituele totaalervaring, boordevol duistere trances die je de keel dicht knijpen.

Bij het afdalen van de trappen, voelde het aan alsof de deuren van de Hel letterlijk open zwaaiden. Dit ondanks de vriendelijke bediening bij het binnen komen, de gemoedelijke atmosfeer, en de gezellige lichtjes aan de toog die ons in een vroege kerstsfeer deden belanden.

Pothamus (*****) opende de avond op een zeer gevarieerde wijze. Door in golvende bewegingen tewerk te gaan, dit zowel vocaal als vooral instrumentaal, zet de band je voortdurend op het verkeerde been. Enerzijds zijn er die zalvende drum, bas en gitaar lijnen. Anderzijds worden oorverdovende mokerslagen uitgedeeld die ervoor zorgen dat de poorten van die Hel letterlijk open zwaaien. Het experimenteren met donkere geluiden, de zeer tot de verbeelding sprekende beelden op de achtergrond, en drie muzikanten die met waanzin in de ogen de aanhoorder meesleuren naar die eerste duistere spirituele totaalervaring, zorgen ervoor dat we letterlijk door elkaar werden geschud en voor het eerst met de angst in de ogen, onze eigen demonen nog maar eens strak in de ogen kijken.

Splendidula (****) is nauw verbonden met de organisatie van dit evenement, daarvoor verdienen ze een extra pluim op hun hoed. Dit geheel terzijde. Drum en gitaarlijnen die langzaam maar zeker opborrelen tot een kookpunt, zoals de lava bij een vulkaanuitbarsting. En als donkere kers op de taart die veelzijdige stem van Kristien Cools, vormen de rode - of eerder zwarte - draad in de set van Splendidula. Kristien haar inbreng laat ook nu weer een diepe indruk na, maar vooral valt ons op dat iedereen binnen deze band meer dan ooit dezelfde richting uitkijkt. Bij het begin van elke song is dat zelfs met de rug naar het podium, tot de song open barst in een ijzingwekkende aardverschuiving schipperend tussen Hemel en Hel, ergens in het vagevuur. De band bracht trouwens enkele nieuwe nummers naar voor, waaraan ook Pieter zijn vocale bijdrage leverde. Het zorgde voor een intensieve kruisbestuiving tussen zijn stem en deze van Kristien die nog meer door je hart boort dan voorheen. Een extra meerwaarde binnen de band, wat trouwens smaakte naar meer. Hoe veelzijdig Kristien haar stem wel is, bewijst ze trouwens als de muziek even stil valt en haar stem volledig de hoogte ingaat. Waardoor de zaal met verstomming wordt geslagen, door zoveel kippenvelmomenten op enkele seconden. 
Afsluiten deed Splendidula met het wondermooie “Somnia”. Maar op basis van die paar nieuwe songs, waarin verrassende wendingen merkbaar zijn, is het vooral uitzien naar nieuw werk van Splendidula. Die nieuwe plaat zou er volgend jaar moeten aankomen
Kortom: De grote sterkte van deze band is een intensieve doom atmosfeer combineren met een tot de verbeelding sprekende vocale aankleding. Dat zet de band ook nu weer eens in de donkere verf, met als extra toevoeging de vocale inbreng van Pieter wat smaakt dit dus vooral naar meer van dat.

Zwartgeblakerde black metal in de underground omgeving van een kelder? Perfecte locatie voor een band als Soul Grip (*****). De band houdt zoveel van het donker dat de blauwe spot die op hen scheen storend werkte.  Het werkte hen wat op de heupen, maar na de spot zelf wat te hebben verzet, werden de registers vlug volledig open getrokken. De muziek die Soul Grip  brengt is zodanig intensief en duister dat het inderdaad enkel tot zijn recht komt in het pikkedonker van de nacht. Na een langzame instrumentale intro, wordt het tempo op een zodanig verschroeiende wijze tot een hoogtepunt opgedreven waardoor de muren in de kelder beginnen te trillen, en de temperatuur nog meer stijgt. De frontman schreeuwt niet alleen zijn woede op een zeer emotionele wijze , hij beweegt zich op het podium voort alsof duivelse demonen zijn lichaam hebben over genomen. Door deze verschroeiende aanpak lijkt het dan ook letterlijk alsof je de vuurtongen van de Hel je voetzolen voelt likken. De band gaat op een eerder, vooral dan vocaal, monotone wijze tewerk maar zorgt er door deze aanpak wel voor dat het aanvoelt als ijzingwekkende klauwen rond je nek je meesleuren in die Helse trip. Tot je zelf waanzinnig geworden, met de krop in de keel, totaal van de kaart achterblijft. De temperatuur in de zaal steeg daardoor uiteindelijk zelfs naar een kookpunt, perfect voor wat nog moet komen.

Want als er één band is die je door een spirituele, donkere en bevreemdend aanvoelende totaalbeleving meesleurt naar een duistere sprookjeswereld die elk van je nachtmerries overstijgt, dan is het Wolvennest (*****) wel. Doordat het hier een kleiner podium betrof, kon de bands niet al zijn attributen benutten. Maar sfeervolle kandelaars aan de zijkant, deden het toch aanvoelen alsof je in een soort Satanische kerk was aanbeland. Wolvennest is een band die het niet moet hebben van veel woorden, maar vooral veel intensieve daden. Dat is bovendien niet enkel de verdienste van een frontvrouw, die door haar onaardse stem en uitstraling je meesleurt naar een bijzonder angstaanjagende droomwereld waaruit je niet wil en kunt ontsnappen eens in trance gebracht. De instrumentale omkadering is minstens even oorverdovend tot intens waardoor je, eens gehypnotiseerd door de magische krachten die worden tentoon gespreid, je prompt vertoeft in een fantasierijke wereld. Waar geen elfjes of Feeën je doet neervlijen in het malse gras. Maar eerder demonische wezens uit diezelfde mythische verhalen, je koude rillingen bezorgen van pure angst. Eens onder invloed van Wolvennest zijn hypnotiserende invloed, is geen terugweg meer mogelijk. Een betere spirituele ervaring, binnen die duistere trances, bestaat er niet.

Toen we de trappen opgingen naar boven toe, lieten we onze ziel achter in de putten van de Hel van Paddestoel en keerden met een donker hart dat  klopt in de keel huiswaarts terug. De regen buiten zorgde ervoor dat de totaalbeleving compleet werd gemaakt. Intensiever dan dit kan duisternis haast niet aanvoelen, is dan ook onze eindconclusie.

Algemeen Besluit: Op deze bijzonder intensieve zaterdag avond kregen we enkele donkere spirituele ervaringen voorgeschoteld. Door middel van een gevarieerd aanbod in golvende bewegingen werden we van begin tot einde ondergedompeld in duistere atmosferen, waardoor langzaam de poorten van de Hel op een kiertje werd gezet.
Afsluiten deden we met een verschroeiende black metal set van Soul Grip die de temperatuur uiteindelijk deed stijgen naar een kookpunt. Waarna Wolvennest naar goede gewoonte die spirituele totaalbeleving compleet maakt, door binnen een intensieve omkadering je achter te laten met het angstzweet op de lippen.
Bij elke band werden op het scherm trouwens opvallende beelden vertoond, die deze intensieve sfeer ten goede kwamen, bij Wolvennest werd daardoor het gemis van alle attributen, die bij een concert van die laatste normaal op het podium staan, zelfs min of meer gecamoufleerd.

Artifacts From The Gagent Univers: Artifacts From The Tagent Univers organiseert in de toekomst nog meerdere evenementen binnen diezelfde omkadering. Zo staat op 30 november o.a. Exoto, Desmdemonia en Kludde in JK Paddenstoel, Groot-Bijgaarden. Op 1 februari 2020 is het de buurt aan Wiegedood, Onrust en The Fifht Alliance. Dit in JH Splinter, Roosdaal.
Voor een volledig overzicht, en meer informatie verwijzen we jullie graag door naar de facebook pagina van het evenement: https://www.facebook.com/Artifacts-From-The-Tangent-Universe-421426082004917/

Organisatie: Artifacts From The Tagent Universe

Te Gek!? - Rick De Leeuw - Zware onderwerpen, licht brengen is waar Te Gek!? voor staat'

De theaterzaal van Ancienne Belgique was op zondag namiddag zeer goed gevuld voor het verjaardagsfeestje van de organisatie Te Gek!? . Vijftien jaar geleden startte bezieler Marc Hellinckx deze organisatie, eerder kleinschalig op. Ondertussen is het project uitgegroeid tot een begrip in en buiten de landsgrenzen, dankzij het doorbreken van de taboe rond psychische aandoeningen, en vooral psychose. Marc kan nu rekenen op een hele schare vrienden die zijn project steunen en mee vorm geven. Daaronder enorm veel bekende artiesten binnen muziek, komedie, kunst, schrijvers en dergelijke meer. Ze waren allen present om in AB een bijzonder gesmaakt verjaardagsfeest op poten te zetten waar 'emoties' als woede, een lach en een traan de rode draad vormen.
Vóór het evenement hadden we een fijn gesprek met één van de bezielers van dit project Rick De Leeuw. We hadden het niet alleen over dit project, maar ook andere zeer interessante projecten. Zijn verhuis van Amsterdam naar het dorp Heks, drempels verleggen, Het Ventiel en André Van Duin:

Ik las in een interview : ''Met zijn verhuis van het immer bruisende Amsterdam naar het diep in Limburg verscholen dorp Heks beëindigt hij naar eigen zeggen een volledig boek.'' Was dit geen cultuur shock?
Een cultuurshock zou ik het niet noemen, ik kwam al meer dan dertig jaar met grote regelmaat in Vlaanderen. Met de Tröckener Kecks waren we in Vlaanderen zeker zo populair als in Nederland en na de Kecks ben ik stukje bij beetje de grens over gestoken. Honderden optredens met Jan Hautekiet, vaste gast bij De Laatste Show, toneelstukken voor de KVS en Union Suspecte, voetbalanalist bij PlaySports, ik voelde me hier steeds meer thuis. De verhuizing was eigenlijk de laatste stap. De shock is eerder de grote verandering tussen het bruisende Amsterdam en een piepklein dorp. Ik woon er nu ruim drie jaar, en het is zeker leuk.

Heeft dit ook een invloed gehad op uw inspiratie tot muziek schrijven?
Dat zal uit de toekomst uitwijzen. Door Amsterdam achter me te laten, is mijn verleden wel overzichtelijker geworden. Lange tijd heb ik bijvoorbeeld de Kecks categoriek van mij weggeduwd. Nu speel ik bij optredens weer nummers van Kecks, omdat het een essentieel onderdeel is van wie ik ben en wat ik doe.

Je hebt een beetje overal gewoond, ook in Brussel dacht ik? Ook treed je zowel in Nederland als Belgie op. Wat zijn de grote verschillen? Publiek en dergelijke?
Wat me opvalt, is de wederopleving van het clubcircuit in Nederland. We hebben er dit voorjaar een tournee gedaan. Heerlijk! Zalen van tweehonderd tot vierhonderd man. Staand publiek, dicht opeen, dansend, drinkend, ouderwets warm. In een dergelijk zaaltje kunnen we ons helemaal laten gaan. Dat mis ik momenteel een beetje in Vlaanderen.

Maar er zijn toch zaaltjes als De Casino in Sint-Niklaas?
Ja! Dat is een perfect voorbeeld van het soort club waar we graag optreden. We mogen er binnenkort spelen, op 6 november

Rick,  de reden waarom we hier in Brussel zijn vandaag, hoe ben je in dat project 'Te Gek?!' terecht gekomen Het project spreekt me om persoonlijke reden enorm aan. Schuilt daar bij u ook een persoonlijke boodschap achter?
We proberen met Te Gek!? het taboe te doorbreken dat er nog altijd heerst rond de geestelijke gezondheidszorg. Zelfs de meest sterke mensen kunnen daar onder lijden. Het is geen zwakte. Je kwetsbaar durven opstellen kan juist zeer krachtig zijn, dat is iets wat me binnen dit project aanspreekt. Dat wil ik ook brengen als onderwerpen binnen de muziek die ik schrijf of zing.

Waar mogen we ons straks aan verwachten eigenlijk?
Vooral moet het een feestelijke namiddag worden, waar we artiesten samenbrengen die hier al jaren aan meewerken . Er zijn ondertussen zes cd's uitgebracht, die in een box worden voorgesteld in AB. Zware onderwerpen licht brengen, dat is waar Te Gek!? voor staat.

Ik las ook iets op je facebook pagina over 'Het Ventiel' kan je daar iets meer over toelichten aan een leek die er iets meer wil over weten?
Eigenlijk sluit het daar op aan. Het is eigenlijk begonnen toen we in 2013 met Te Gek!? naar Frankrijk gingen met een groep mensen met jongdementie. Samen zijn we op de fiets de Mont Ventoux opgereden, en dat is geen eenvoudig ritje. Voor Patrick, een van de mensen met jongdementie, bleek dat een ommekeer in zijn leven. Door de top te bereiken , bewees hij zichzelf dat er nog nieuwe uitdagingen in het leven waren, dat hij nieuwe doelen kon stellen. Zijn levenslust keerde terug, omdat hij naast zijn ziekte weer betekenis kon geven aan zijn bestaan. Sinds 2015 ben ik de trotse voorzitter van Het Ventiel, een vrolijke bende die enorm veel betekent voor heel veel mensen.

Deze week is Marieke Vervoort gestorven. Een van mijn uitspraken: ''je moet niet klagen over wat nier meer kan, maar werken aan wat je wel nog kunt''
Zo is het! Toen Patrick niet meer zelfstandig kon fietsen hebben we een tandem geregeld, waardoor we samen konden fietsten. Toen ook dat lastig werd, zijn we overgestapt op een duo-fiets. Bij elk nieuw probleem zoeken we een nieuwe oplossing.

Over iets anders, die samenwerking met artiesten als Frank Vanderlinden, Jan Hautekiet, Koen Buyse, hoe is die ontstaan?
Ik deel graag mijn songs met een ander, om te zien wat zij daarmee doen. Zo ontstaan vaak de mooiste dingen. Ik ben bevoorrecht dat ik mijn ideeën kan laten schaven en polijsten door mensen waar ik bewondering voor koester.

Ik was op de Fonnefeesten. Ik vond wel 'raar' dat je ''Een paard in de gang'' bracht? Hoe is André van Duin eigenlijk?
André is een zeer intelligente mens. De tekst van 'Een paard in de gang' is veel meer dan een carnavalstekst. Het legt op onnavolgbare wijze een verband tussen de verschillende theorieën rond het ontstaan van het heelal en de poëtische traditie van de late middeleeuwen. Als je dat kan in een op het eerste gehoor oppervlakkige meezinger, ben je niets minder dan een genie.

Het belangrijkste vond ik ook de lijn tussen ernst en humor
Dat is eigenlijk ook belangrijk. Ik denk dat je het doel voorbij schiet als je op een zware manier met je problemen omgaat. Je kunt het alleen maar zwaarder daardoor maken, tot het uiteindelijk bezwijkt onder het gewicht. Er is trouwens veel kracht voor nodig om een zwaar probleem licht te maken. Daar staan we gelukkig niet alleen in. Dat wil ik ook duidelijk maken in mijn teksten en mijn shows.

Rick , wij zijn generatiegenoten. Wat is voor jou de grootste verandering tegenover vroeger? Ik heb het hier vooral over de impact van sociale media en spotify (streaming) dat een enorme impact heeft op de verkoop van platen en zo. Wat is uw mening hierover?
Spotify valt niet meer weg te denken. Het heeft enige aanpassing gevergd, maar het heeft ook voordelen. Je bereikt gemakkelijker je publiek, al is het verdienmodel wat ingewikkelder geworden. Laat ik zeggen dat het vroeger niet gemakkelijker was, maar het is nu wel iets moeilijker.

Kun je daardoor niet bekend worden bij een ruim publiek door spotify?
Natuurlijk is dat een voordeel, al vind ik het nog altijd veel belangrijker om publiek te winnen door geweldig goede optredens te geven. Daar kan geen Spotify tegenop.

Waarom in het Nederlands?
Mick Jagger zingt in het Engels omdat hij in Engeland geboren is. Het zou raar zijn als hij in het Nederlands was gaan zingen. Daar heb ik alle begrip voor. Om diezelfde reden vind ik het logisch dat ik in het Nederlands zing. Toen ik begon, wilde ik geen rockster nadoen, ik wilde een rockster zijn.

Om af te sluiten. Zijn er nog artiesten, muzikanten, kunstenaars of dergelijk waar u graag nog wil mee samenwerken
Ik ben perfect gelukkig met de mensen om mij heen.

Houden zo Rick. Bedankt voor dit fijne gesprek. En veel succes met de komende tour. Informatie De Casino 6/11/2019: https://www.decasino.be/rick-de-leeuw-band/

Te Gek!?- Psychische problemen in de kijker, met een lach, woede en een traan
Te Gek!?
Ancienne Belgique
Brussel
2019-10-27
10
Erik Vandamme

De theaterzaal van Ancienne Belgique was op zondag namiddag zeer goed gevuld voor het verjaardagsfeestje van de organisatie Te Gek!? Vijftien jaar geleden startte bezieler Marc Hellinckx deze organisatie, eerder kleinschalig op. Ondertussen is het project uitgegroeid tot een begrip in en buiten de landsgrenzen, dankzij het doorbreken van de taboe rond psychische aandoeningen, en vooral psychose. Marc kan nu rekenen op een hele schare vrienden die zijn project steunen en mee vorm geven. Daaronder enorm veel bekende artiesten binnen muziek, komedie, kunst, schrijvers en dergelijke meer. Ze waren allen present om in AB een bijzonder gesmaakt verjaardagsfeest op poten te zetten waar 'emoties' als woede, een lach en een traan de rode draad vormen in het geheel.

Marc Hellinckx de echte Held van Te Gek!?
Onder de noemer ''Laat de muziek losbarsten, opdat straks het praten kan beginnen.'' draait het vooral om de muzikale omlijsting, maar ook waren er getuigenissen en enkele auteurs vertelden een poëtisch verhaal. Marcel Vanthilt kwam met een pyjama op het podium, ondersteund door de muzikanten van de Laatste showband, niet om het onderwerp uit te lachen, maar om door humor de problemen beter te kunnen aanpakken. Dat was meteen de onderliggende boodschap van de gehele set. Zo zou later blijken.  Na een fijne toespraak van Kristien Hemmerechts, die vooral haar lof uitsprak voor het werk van Marc Hellinckx, barstte het feest echt los. Die laatste werd op het podium geroepen onder daverend applaus, maar daagde pas na een tweede keer hem oproepen op. Zijn bescheidenheid siert hem, want de man kreeg nog eens een daverend applaus die maar bleef duren, en werd helemaal terecht in de bloemen gezet.  Hoeveel topartiesten daar ook op dat podium staan, Marc is de held van deze bijzondere dag.

Zingen, gieren, lachen en brullen
Die muzikale omlijsting werd twee uur lang verzorgd door een hele rits artiesten. Rick De Leeuw bracht samen met Koen Buyse “Niet Alleen” op een prachtige wijze verkondigt hij een boodschap die eveneens een rode draad vormt in Te Gek!? ''Kom Dans met mij op vier wankele benen''. Zeer mooi en emotioneel gebracht, en al snel een absoluut hoogtepunt dat ons al voor het eerst een traan deed wegpinken, met die glimlach op de lippen. Zulke momenten zouden nog volgen.  Enkele andere hoogtepunten?  Een meisje - Ella Leyers - dat op het podium komt , bedeesd lachend en in de microfoon moeizaam uit haar woorden geraakt , wordt op haar onkunde gewezen door 'een stem in haar hoofd'. Een moment waarop woede bij ons de bovenhand nam. Woedend op die verdomde stemmen in ons hoofd die ervoor hebben gezorgd dat we kansen hebben laten voorbij gaan, omdat we 'het nooit zullen kunnen'.  Deze theatraal mooi gebracht stuk, waardoor het probleem psychose nog meer in het daglicht wordt gezet, werd afgesloten met drie meisjes met dezelfde haarkleur - Ella Leyers , Eva De Roovere, Inge Paulussen - die door middel van een prachtlied met veel verborgen boodschappen te brengen en ons deden inzien, dat je die kans ondanks die stemmen steeds moet grijpen.

Muzikale Hoogtepunten
Stefaan Degand brengt op een pseudohumoristische wijze een poëtische tekst over 'mijn hoofd' met op de achtergrond een vaak overdonderende, daarbij horende muzikale omlijsting. Ish Ait Hamou vertelt een zeer mooi verhaal uit zijn boek, ook weer met die lach en traan. Waarna hij een pakkend interview heeft met Hanne die al enkele jaren worstelt met angsten. Een getuigenis dat het stil maakt in de zaal en vooral in ons hart. K's Choice zorgde eveneens voor een warme gloed in de zaal, daarbij viel vooral op dat Sam zijn stem niet heeft te lijden onder de verandering die hij heeft doorgemaakt. An Pierlé brengt samen met Ian Clement een prachtig “Source Material”.
Buurman doorbreekt de voornoemde woede met een zachtmoedige golf, gerugsteund door piano en vocale inbreng van Tom Helsen. Guido Belcanto brengt een grappige ode aan 'Meneer de Psychiater' met een knipoog maar ook een boodschap. Waarna Dirk De Wachter het podium betreedt en in eerste instantie voorleest uit een boek, ook weer met een oorverdovende muzikale omlijsting. Waarna hij zich vocaal, ontpopt tot een kruising tussen Nick Cave en Mark Lanegan - dit zowel vocaal als wat uitstraling betreft. Guy Swinnen zorgde dan weer voor een potje pure rock-'n-roll. En deed de hoofden op en neer gaan. Kortom teveel mooie momenten om op te noemen, die deze dag zo bijzonder maakte.

De Laatste Showband
Naast die bonte lijst van artiesten, mag ook De Laatste Showband een ware pluim op zijn hoed krijgen. Niet alleen praat Jan Hautekiet, aangevuld door Marcel Vanthilt vaak het publiek aan. Hij ontpopt zich tot een ware piano virtuoos. Dat kan ook gezegd worden van Patrick Riguelle, Paul Poelmans , Bert Embrechts, Kris Peeters en Joost van den Broeck. Eén voor één top muzikanten en kunstenaars, die zorgden voor een kleurrijk klanken tapijt dat al die emoties alleen maar versterkte.

Rockin in a Free World/Iedereen is van de wereld
Afgesloten werd met een wervelend gebrachte “Rockin' in a Free world”, gebracht door Swinnen en Koen Buyse was een apotheose waardoor het dak er compleet afging.  Waarna iedereen nog op het podium kwam bij “Iedereen is van de wereld”. De artiesten en entourage werden letterlijk in de bloemen gezet, die bloemen vlogen in groten getale gewoon in de zaal. Want ja, iedereen is van de wereld ook het publiek in de zaal hoort daarbij. Want dit was niet alleen een feest voor de artiesten op dat podium, maar ook voor iedereen hier aanwezig is de onderliggende boodschap.
Deze boodschap werd goed begrepen, want uiteindelijk stond iedereen recht voor een wervelende slotscene waarbij de handen nog een laatste keer de lucht in gingen. Het daverende applaus bleef wederom minutenlang duren. Een wervelende finale dus als kers op de taart waarbij het draait om het vieren van een verjaardagsfeest, boordevol uiteenlopende emoties.

Besluit:
15 jaar Te Gek!? was vooral een theatraal totaal gebeuren waar muziek, theater, poëzie, humor en getuigenissen de rode draad vormen. Vooral zorgde deze organisatie er mede voor dat psychische problemen langzaam maar zeker uit de taboe sfeer geraken, de drempel wordt verlaagd om hulp te zoeken. En eerder die psychische problemen in de schijnwerpers worden geplaatst dan verstopt in een verre uithoek. Op naar de volgende vijftien jaar , en hopelijk veel meer een lach, een traan en waarom niet een beetje woede? Te Gek!? Toch …

Organisatie: Te Gek!? + Ancienne Belgique, Brussel

Wigbert Van Lierde is een artiest die ondanks zijn jaren dienst teveel onderschat is geweest. Nochtans heeft de man ondertussen klassiekers uitgebracht zoals “Ebbenhout Blues” en verleende hij zijn diensten aan Jo Lemaire, Axelle Red en Paul Michiels of maakte hij deel uit van gelegenheidsgroepen als Zakformaat XL - met Kris De Bruyne en Patrick Riguelle. Wigbert debuteerde solo met een prachtige plaat 'Ticket in de Nachtkastla', een parel van een Nederlandstalige aan kleinkunst gelinkte schijf die we iedere liefhebber van dat genre ten stelligste kunnen aanraden.
Met 'Wij Twee' brengt de man zijn ondertussen zesde plaat op de markt. Het is wederom een prachtig pareltje geworden, waarvan elke kleinkunst liefhebber prompt een oorgasme krijgt.
“Vergelijk het met regendruppels die van een raam naar beneden glijden: je kunt niet voorspellen op welk punt ze onderaan zullen uitkomen. De muziek zoekt haar eigen weg. Wat eerst eenvoudig lijkt, kan plotseling complex worden omdat je op een groove, kleur of intensiteit botst die de song nodig heeft”, zegt Wigbert er zelf over. Die omschrijving klopt volledig.
Dat blijkt al uit die eerste song “Duinen”, een prachtige, eenvoudige song waarbij Wigbert de gevoelige snaar raakt. Iets wat ons trouwens doorheen de gehele plaat zal opvallen. Geen grote woorden, maar een warme aankleding die een gemoedsrust doet neerdalen over je hart, waardoor je een glimlach niet kunt onderdrukken. Voor de arrangementen kreeg hij de hulp van Vik Van Gyseghem (Tamino, Tristan), Domien Cnockaert (Mondingo en Hooverphonic) en Charlotte Jacobs (Seiren). Die vormen wellicht een grote meerwaarde aan het geheel, maar het is toch die warme uitstraling van Wigbert zelf dat ons het meest over de streep trekt.
Een lijn die hij verder doortrekt op songs als “Wij Twee”, “De Donkerste Nacht” - een lekker rockende song die op de dansspieren werkt. Of de daaropvolgende “Het Grote Gelijk” en “Altijd Beter”. Allemaal pareltjes die de stelling: '’schitteren in eenvoud’ meer dan eens in de verf zetten. Wigbert maakt van eenvoud iets magisch moois, dat je hart raakt en je ziel tot rust en kalmte brengt zoals weinigen dat hem hebben voorgedaan. “Het Kan Niet Langer Zo”, “Huilen Naar De Maan”, ''Tennis” en “Johanna/Joey” zijn dan songs uit zijn debuutplaat, die hij op een even gedreven wijze terug heruitbrengt als toen. Het geeft maar aan wat voor een uniek talent Wigbert was en nog steeds is.
Er klinkt weemoed uit de stem van Wigbert Van Lierde op zijn nieuwste schijf 'Wij Twee', maar nergens klinkt deze plaat depressief of doet ze pijn aan je hart. Eerder doet Wigbert een deugddoend gemoedsrust over jou neerdalen, binnen een zeer intens mooie en eenvoudige omkadering raakt hij een zeer gevoelige snaar. Net zoals alleen grote kleinkunsttovenaars dat kunnen, tovert hij een glimlach op je lippen terwijl je een traan wegpinkt, wegzinkende in de zetel genietende van zoveel schoonheid dat op jou afkomt. Wigbert is een artiest die door zijn jaren dienst eigenlijk een topartiest zou moeten zijn, die overal hoge toppen scoort en volle zalen uitverkoopt. Het is hem gegund.
Maar zeer stiekem voelen we op deze plaat dat hij zich zeer comfortabel voelt in zijn wereld, waar hij zich voortbeweegt als een gelukkig vis in het water. Het optimisme waarmee Wigbert doorheen deze parel van een plaat, door de tranen van verdriet heen kijkt,  naar een grauwe wereld. Hij doet de zon schijnen in het meest donkere hart.

John Ghost is een instrumentale jazzformatie uit Gent, bestaande uit Jo De Geest (elektrische gitaar, loops), Rob Banken (altsax, fluit, basklarinet), Wim Segers (vibrafoon, marimba, glockenspiel en percussie), Karel Cuelenaere (Fender Rhodes, buffetpiano, synths), Lieven Van Pée (basgitaar en “bowed guitar”) en Elias Devoldere (drums, marimba en ‘prepared glockenspiel’). Eén voor één muzikanten die binnen en buiten de grenzen van jazz hun sporen ruimschoots hebben verdiend. Debuutplaat ‘For A Year They Slept’ is ondertussen uitgegroeid tot een blijvertje. Met 'Airships Are Organisms' verlegt John Ghost ook weer meerdere grenzen waar geen grenzen zijn en doet die op de koop toe vervagen.
Eigenlijk is daarom de band het stempel 'jazz' opdrukken hen tekort doen. Want al vanaf het fijne “Deconstructing Hymns”, een pareltje van circa dertien minuten, voel je dat deze band uiteenlopende muziekstijlen perfect met elkaar verbindt door tot in het oneindige daarmee te improviseren. De band brengt op zijn tweede album ook zeer filmische muziek, je zou zo een retrofilmpje willen bekijken met deze bijzonder aanstekelijke muziek als 'Airships and Organisms' op de achtergrond. Het voortdurend experimenteren met geluiden zorgt er trouwens voor dat John Ghost jazz en aanverwanten letterlijk tot kunst verheft en daar mee wegkomt. De warme klanken bij “Disfunctional Rabbits: The Disfunction” en “Disfunctional Rabbits: The Rabbits” doen je wegdromen naar zeer verre oorden. Weer valt ons op hoe visueel de songs klinken, met de ogen gesloten wanen we ons al in een cinema. Ook uit “The Fallen Colony” en “Time//Traveler” blijkt nogmaals uit wat voor enkele uitzonderlijk getalenteerde muzikanten John Ghost bestaat. Virtuozen die eigenlijk, dankzij hun andere projecten, niets meer hoeven te bewijzen maar zich in dit project ten volle uitleven. Het zorgt voor een indrukwekkend kleuren palet, dat zowel de jazz- als rockfan zou moeten bekoren. Muzikanten die voortdurend buiten hun comfortzone treden, dat is hoe we de band eveneens zouden kunnen omschrijven. Dat wordt nog maar eens in de verf gezet bij het acht minuten lange “Drones For A Sunken Mothership”. Waar wederom die zeer filmische aankleding in het oog springt.
John Ghost haalt alles uit de kast om definitief zijn stempel te drukken op het jazzgebeuren, door net buiten die lijnen van jazz op avontuur te trekken en je een schijf aan te bieden die je vol bewondering doet kijken als een kind dat voor het eerst een regenboog ziet verschijnen. Zo eenvoudig, zo magisch maar vooral zo wondermooi.

Blues/Jazz
Airships Are Organisms
John Ghost