Ken je als metal- of hardcoreliefhebber het gevoel dat je voelt opborrelen om alles rondom jou plat te walsen tijdens het beluisteren van uw muziek? Die adrenaline die door je aders stroomt, telkens een razende riff of drumgeroffel ervoor zorgt dat je hersenpan wordt ingeslagen, waarna een vocale inbreng ervoor zorgt dat elk heilig huisje wordt omver gestampt? Nee, niet gewoon geduwd. Nu, dat is het soort gevoel dat wij moeten hebben bij het beluisteren van deze muziekstijl. En dat is wat een band als Behind Bars, ontstaan in 2015, ons voorschotelt. In 2018 stonden ze op Wacken Open Air in Duitsland en kregen ze eindelijk de erkenning die ze al lang verdienen. Ook wij waren danig onder de indruk van hun aantreden op Frietrock (Oud-Turnhout) . Het verslag kunt u hier nog eens nalezen (http://www.musiczine.net/nl/festivalreviews/item/75609-frietrock-2019-wie-het-kleine-niet-eert-is-het-grote-niet-waard.html )
De band brengt een nieuwe schijf op de markt: 'Free At Last'. En zet daarop die ingenomen stelling nogmaals in de verf. “Full of Hate” is al een eerste uppercut, recht in je gezicht, waardoor je prompt tegen de vloertegels wordt gekeild. En dan zijn we nog maar aan de start van deze straffe plaat gekomen. Na “Taken” is er ook plaats voor twee songs “No More Lies” en “Six Feet Deep” live vanop Wacken Open Air 2018. Waar de band bewijst vooral live zich voort te bewegen als een losgeslagen meute bloedhonden die bloed hebben geroken en niet meer ophouden tot als rondom zich is platgereden.
Behind Bars heeft ondertussen zeer veel ervaring opgedaan om de aanhoorder doorheen te schudden. Dat komt ook terug op de daarop volgende songs als “Forgotten”, “Losing Ground” tot “No Way Out”. Het is de rode draad op de volledige schijf. Uiteraard is dit de grote verdienste van een samensmelting van verschillende elementen. Zoals gitaar/baslijnen die dieper snijden dan een vlammend zwaard. Of een drummer die zijn drumvellen zodanig hard vermorzelt dat dat aanvoelt als mokerslagen op je hersenpan. Echter is het de vocale inbreng van zanger Seth Vanleene die zodanig verschroeiend klinkt dat je uiteindelijk tot waanzin wordt gedreven.
Die energieke aanpak op het podium, waardoor we letterlijk werden omver geblazen, het keert eveneens over de hele lijn terug op deze plaat. En dat is toch zeer opmerkelijk. Want naar onze ervaring komt metal/hardcore op torenhoog niveau nog het best tot zijn recht eens het op een podium wordt gebracht. Uiteraard is dat bij Behind Bars eveneens het geval. Maar met 'Free At Last' bezorgt de band ons datzelfde gevoel in de onderbuik dat we voelen als de band dus podia onveilig maakt. Met als gevolg? Ook de huisraad in onze woonkamer moet eraan geloven, dankzij het voortdurend uitdelen van verschroeiende mokerslagen die door onze strot worden geramd. Puurder dan dit kan omver duwen van heilige huisjes niet klinken.
Tracklist: Full Of Hate; Taken; No More Lies (Live at Wacken Open Air 2018); Six Feet Deep (Live at Wacken open Air 2018); Forgotten; Losing Ground; Hypocrisy; No Way Out; Never Back Down; Punishment; Castles of Gold; Predator

K@ ofwel Katrien Van Tichelen is een Antwerpse singer-songwriter, gitariste en pianiste die toch al een paar jaartjes door muziekland trekt om haar muziek aan de man/vrouw te brengen. Katrien is iemand die zeer eigenzinnig te werk gaat en zich dus niet laat vastpinnen op een genre of de weg laat dicteren. Dat siert haar. Op 22 september kwam een EP op de markt, 'Sexy Motherfokker', die alle aspecten van deze bijzonder veelzijdige artiesten uit de doeken doet.
Het catchy “Sexy Motherfokker” is zo een song die je prompt meezingt, door de aanstekelijke wijze waarop het wordt naar voor gebracht. Maar daar houdt het niet mee op. Katrien kan ook gevoelige snaren raken door haar zeer veelzijdige stembereik. Zoals bij het wondermooi “Helping Never Really Helps” blijkt. Terwijl ze op “Solve It Bitch” haar punkkant laat zien, kan ze dus ook teder en gevoelig je hart diep raken. Zulke vrouwen daar houden wij van. Ze laat zich goed bijstaan door Geet Vanbever (gitaar) en Luc Waegeman (bas/drum) op deze EP, maar vooral trekt Katrien alle aandacht door haar bijzondere veelzijdige uitstraling naar zichzelf toe. En zo hoort het ook. De remixen van die aanstekelijke song 'Sexy Motherfokker' zijn een fijne toevoeging, niets meer en minder.
Vooral blijft ons echter bij dat K@ een muzikante en zangeres is die met haar stem en uitstraling zowel gevoelige snaren kan raken, als door een lekker punkattitude net ervoor zorgt dat menig heilige huisjes sneuvelen. We houden niet van vergelijkingen maar enige sterke vrouwelijke zangeres die ooit binnen die muziekwereld hetzelfde heeft gedaan, en daarmee weg kwam of nog steeds komt halen we ons prompt voor de geest.
K@ is vooral een eigenzinnige artieste die een visitekaartje aflevert waaruit blijkt dat ze van enorm veel markten thuis is, en duidelijk haar eigen gang gaat zonder opkijken. Het voortdurend schipperen tussen ruw, rauw en enorm breekbaar trekt ons op deze EP nog het meest over de streep. Katrien Van Tichelen is dan ook een singer-songwriter om in het oog te houden naar de toekomst toe. Op basis van deze gevarieerde en aanstekelijke EP voorspellen we haar dan ook een gouden, eigenzinnige toekomst. Zeker weten.

De uit Italië afkomstige postrockband Riah werd opgericht in 2015. De band combineert de zwaardere postmetal met dromerige atmosferen, die je vaak terugvindt in pure postrock. In 2018 begon de band aan het debuut 'Autumnalia' te werken. Riah zegt er het volgende over: "Our music starts with the idea that autumn is not the ghost of death that crawls on summer's path, but it's the very chance to re-start, to die and to rise as a new being, a new spirit, a new mind.” en ook '' a mixture of beauty and brutality".
Dit laatste blijkt al uit die prachtige, negen minuten lange “Melancholia”. De titel is trouwens het juiste woord om de song te omschrijven, je wordt er prompt melancholisch van. De band verstaat inderdaad de kunst om rauwe, verschroeiende riffs te brengen die aanvoelen als botte bijlen die je lijf doorklieven. Ze combineren die met intens mooie en intieme rustmomenten waardoor je onder hypnose gebracht, zen wordt, om daarna weer een oorverdovende mokerslag uit te delen, die aanvoelt alsof je hersenpan wordt doormidden gekliefd. Net dat in golvende bewegingen je een gevarieerd aanbod bieden tussen uiteenlopende emoties, is niet alleen de rode draad op de schijf. Het trekt ons het meest over de streep.
Vervormde melodieën, optrekken van geluidsmuren en voldoende intense rustpunten om te verpozen treffen we ook aan op “Dastin” een kortere song, die de voorbode vormt voor “Il Sogno Del Buio” waar die vrij emotionele en zeer persoonlijke muziek wordt uitgekleed en ontleed tot je ook als aanhoorder jezelf voelt wegdrijven naar die bijzonder veelzijdige wereld van Riah. Pijn en vreugde liggen altijd nauw verbonden, ook in de muziek. Dat laatste zet de band verder in de verf op zeer lange kleppers als “Luce” en “Taedium Imperat”. Telkens kleppers van rond de negen minuten lang en toch voelt het aan alsof die maar enkele seconden duren. Net doordat Riah door middel van zoveel tempowisselingen je aangenaam weet te verrassen en daardoor bij de les houdt.
Uniek zijn in het genre is bijna onmogelijk. Meestal worden zulke bands vergeleken met grote voorbeelden. Ook bij Riah horen we een streep Russian Circles  passeren of komen bands als Cults Of Luna ons voor de geest.
Hoe typisch binnen het genre dit debuut ook mag zijn, we worden op ruwe wijze doorheen geschud maar door de zachtmoedige stukken voelen we ook een intensieve, lichtjes dreigende ondertoon neerdalen die de rust in ons bange hart telkens doet terugkeren. Echter is Riah vooral een typische postrockparel die op zodanig hoogstaand niveau staat te soloren dat ze niet moeten onderdoen voor die grote namen, integendeel. Net door een zo gevarieerd pareltje aan te bieden, met vele golvende bewegingen en tempo wisselingen daaraan toegevoegd zal de internationale erkenning, die ze zeker verdienen, niet lang op zich laten wachten.

Wat gebeurt er als je uitzonderlijk getalenteerde meesters in hun vak samen brengt? Dan ontstaat er een magie waarbij alle mogelijke grenzen worden overschreden.. Vidar Busk (gitaar, vocals), Daniel Eriksen (gitaar, vocals) en Stig Sjostrom (drums, percussie),  een trio doorwinterde topmuzikanten brengt met ‘Hustle & Flow’ een heel knap debuut uit waarop blues wordt uigekleed, ontleed en in een nieuwe verpakking gestopt alsof dat de normaalste zaak van de wereld is. Bovendien kruidt de band deze aanpak met de nodige rock-'n-roll waardoor niet alleen ons blues- maar ook ons rockhart wordt geraakt.
Dat deze muzikanten al heel wat blueswatertjes hebben doorzwommen merken we reeds bij de eerste song “Six Strings Down”, een song die langzaam op gang komt, maar openbloeit tot een climax die aan je ribben kleeft. Blues zoals blues moet klinken dus. Rauw en energiek wordt perfect verbonden met gezapig de gevoelige bluessnaar raken.
Elk van de artiesten binnen dit project leven leeft zich duidelijk volledig uit op deze schijf. Improviseren met het genre, dat is wat we te horen krijgen bij songs als “Oh Mama” waar plots ook wordt geflirt met pure rock-'n-roll, waardoor de band dus weer een andere grens aftast en verlegt. De ene keer rauw en gedreven, de andere keer zachtjes, erg bluesy en soulvol de gevoelige snaar raken is de rode draad doorheen deze volledige schijf. Luister maar naar het zeer aanstekelijke “Drive On” of “I Love You” - een pakkend mooi liefdeslied.  En hoor de magie die blues zo bijzonder maakt letterlijk uit de boxen loeien.
Vidar, Daniel en Stig spelen geen blues, ze leven die muziekstijl en doen de luisteraar weg weifelen naar die andere bluesoorden waar het steeds fijn vertoeven is. Telkens gebruikt dit trio elk aspect uit die blues tot in het oneindige, en voegt dat dus emoties aan toe en potjes rock-'n-roll.
De perfectie wordt over de gehele lijn overschreden op deze knappe schijf. De vocale capaciteiten mogen dan Hemels zijn, we horen dus vooral topmuzikanten bezig die blues zodanig intensief op je boterham smeren, dat je er nooit genoeg van krijgt. Afgesloten wordt met een zeer mooie instrumentale vorm van “Drive On” waaruit nog maar eens de virtuositeit van de muzikanten in deze band blijkt.
Vidar Busk, Daniel Eriksen & Stig Sjostrom brengen met 'Hustle & Flow' de perfecte bluesplaat uit, kruiden die met voldoende rock'n'roll-tinten en gieten daar een soulvolle saus over. Zodat het goedje smaakt naar meer van dit. Je voelt de neiging dan ook opkomen deze bijzondere parel meerdere keren te beluisteren. Zo aanstekelijk raakt dit trio je op verschillende uiteenlopende plaatsen in je blueshart. Machtig!

Blues/Roots/Jazz

Vidar Busk, Daniel Eriksen & Stig Sjostrom
 

I Am Oak , de band rond Thijs Kuijken, is een meester in het brengen van intieme schoonheid in al zijn eenvoud. Net door de intensiviteit daarvan raakt de band eveneens een snaar, waar die zelden wordt geraakt. Dat was al het geval met zijn debuut 'On Claws' van 2010. Dat deed de Nederlandse band fijntjes over op de daarop volgende parels. Ook 'Osmosis', uitgebracht via Snowstar Records, is weer zo een pareltje waar je nooit genoeg van krijgt.
De piano neemt een zeer belangrijke plaats in bij songs als “The Shore”, “Between Worlds”, “Hidden Cove” en “Swells”. Dit instrument is, instrumentaal bekeken althans, dan ook de rode draad op de volledige schijf. Ook al zitten daar streepjes gitaar tussen die ons eveneens ontroeren. Intiem klinkende songs, die trouwens worden gezongen op een zo mooie wijze dat je er gewoon totaal zen van wordt.
I Am Oak brengt trouwens vooral muziek die thuis hoort in een al even intieme omgeving. Uiteraard is het I Am Oak gegund door te breken naar een ruim publiek en van mij mogen ze Sportpaleizen uitverkopen. Maar hun breekbare muziek komt toch het best tot zijn recht in een zeer intieme omgeving. Dat merken we voortdurend aan de songs die het gemoed prikkelen en je hart verwarmen. Geluidsmuren worden daarbij niet afgebroken. Door de bijzonder rustgevende invloed, voel je wel je hart bonken van puur innerlijk genot. Wat kan zorgen dat ditzelfde hart breekt.
I Am Oak brengt al sinds 2008 luisterliedjes, die iedereen die houdt van intieme muziek diep raken. Dat is anno 2019 nog steeds het geval, en dat blijkt nog maar eens uit deze zeer pakkende plaat, die alle kanten uitgaat. Om er uiteindelijk voor te zorgen dat uw hart diep wordt geraakt wordt dan ook niets aan het toeval overgelaten. Knap schijfje dus deze Osmosis, waar een band bezig is die ook na al die jaren nog steeds zijn stempel weet te drukken op intensieve luistermuziek, van onaards kaliber.

Meer info + concerten https://www.facebook.com/pg/iamoakmusic/events/ (28 jan & 1 feb) + https://www.handelsbeurs.be/nl/concert/kraakpand-met-oa-i-am-oak

Ravenfield is een Duitse rockband die zichzelf omschrijft als 'dark rock to kill happiness'. De band zag het levenslicht in 2016 en bracht in 2017 een titelloze EP uit. Een visitekaartje waar de depressieve, zeer emotioneel beladen muziek je doet neerdalen in sombere gedachten. Met 'Faith And Fall' bracht de band in 2019 zijn debuutalbum op de markt. Waar die stelling nog wat meer in de donkere verf wordt gezet.
Vanaf “Self Destruction” kom je in een weemoedige gemoedstand terecht, waarin je blijft vertoeven op de volledige plaat. Dat is in grote mate de verdienste van trage riffs, gecombineerd met trommelgeroffel die je hart doet verschrompelen van innerlijk verdriet. Waarna een al even intensief en intieme stem boordevol verdriet en pijn, je tot tranen bedwingt. Indien u nog niet in een depressieve bui was terecht gekomen, zal dat na zwartgeblakerde parels als “Journey-Gone”, “Second Skin” en “Alone” en het overweldigende “Farewell” niet lang meer duren. Wie had gehoopt dat na zoveel pijn en smart er een licht gaat schijnen aan het einde van de tunnel is er aan voor de moeite. Want ook bij “The Sick One”, een klepper boordevol innerlijk verdriet en pijn van meer dan acht minuten, word je geconfronteerd met je eigen donkere zielsroersels. Zonder verpinken blijft Ravenfield diezelfde intense wegen verder bewandelen op “Wasteland”, “Burning Tree”, “Darkest Sun” en “Ashes”. Het meest opvallende is dat geen oorverdovende riffs ervoor zorgen dat geluidsmuren worden afgebroken, maar toch slaagt de band erin je een soort pijn vanbinnen te bezorgen die je in diepe gedachten doet achterblijven, in de donkerste hoek van de kamer.
Dat alles op deze schijf wat diezelfde lijn opgaat, kan gezien worden als een minpunt. Echter slaagt Ravenfield er net door je ook met je eigen donkere zijde te confronteren, de aandacht scherp te houden. Iedereen die houdt van typische depressieve donkere rock, waarbij op een haast melancholische wijze zowel instrumentaal als vocaal op uw gemoed wordt gewerkt, die zou in deze schijf en band zijn gading moeten vinden. Wie het liever wat lichtvoetiger ziet, zal er zelfs lichtjes depressief worden van zoveel donkere weemoedigheid die door je hart snijdt.

België heeft meer dan degelijke deathmetalbands, die al jaren niet meer hoeven onder te doen voor grote namen binnen die scene. Vanaf hun ontstaan in 2012 heeft The Curse Of Milhaven altijd zijn stempel gedrukt op dat typische melodieuze death/metalcoregebeuren. Dit resulteerde in een debuutplaat in 2014 een EP in 2017. Eind augustus bracht de band een opvolger uit: 'Thresholds'.
Met “Confident To Defy” wordt de lat al hoog gelegd. Dat de band van vele markten thuis is, bewijzen ze met een lekker aan de ribben klevend instrumentaal huzarenwerk “Cruciato Mentis”. “Enlightenment” is een akoestisch, intensief en lichtjes dreigend intermezzo dat eigenlijk een rustpunt vormt voor wat nog moet volgen. De registers worden in “My Reign, My Wrath” namelijk compleet, op verschroeiende wijze, open getrokken. Richting Hel! De drummer van dienst behandelt zijn drumstel op zodanige wijze dat de vier paarden van de Apocalyps ten tonele verschijnen, waarna waanzinnige screams uit die Hel opstijgen en niet alleen je hersenpan verpulveren, maar ook je ziel doen branden. Dit allemaal op een zodanig hoogstaande wijze, waardoor de band bewijst waarom ze in onze contreien zo hoog aangeschreven staan wat het deathmetalgenre betreft. Ook al liggen de daaropvolgende kleppers als “Path of Desperation”, “Sadistic” en “Shelter” op diezelfde lijn. Doordat het niveau steeds torenhoog blijft en je instrumentaal en vocaal over de gehele lijn doorheen wordt geschud, stoort dit allerminst.
Of The Curse of Milhaven iets nieuws brengt? Nee, maar dat de lat over de gehele lijn zo hoog wordt gelegd, trekt ons het meest over de streep. Afsluiters “Thresholds” en “Weakness” zijn alleen maar een levend bewijs daarvan.
Dit is het soort onaardse deathmetal waardoor ook wij ooit fan zijn geworden van dit genre. The Curse of Milhaven bewijst nog maar eens een uitzonderlijke diamant te zijn binnen dat deathmetalwereldje, van onschatbare waarde en van zo hoog kaliber dat ze niet meer moeten wedijveren met de grote namen binnen het genre. Integendeel zelfs! Eigenlijk bewees de band dit al met zijn debuut en de vele concerten. Anno 2019 wordt dat nog meer in de verf gezet.

Als een band zijn visitekaartje aflevert, kan dat alle kanten uitgaan. Meestal voel je aan dat een beginnende band zeker over potentieel beschikt om ooit potten te breken, maar dat er vooral nog groeimogelijkheden zijn. Het komt zelden voor dat we zodanig omver geblazen worden dat we de biografie van een band opzoeken om er zeker van te zijn dat het om een nieuwe formatie gaat. Dat was ook het geval met Tezura, een melodieuze thrash/coreformatie die pas is ontstaan in 2018 en met 'Voices' een EP uitbrengt die ons inderdaad met verstomming slaat.
“Behind the Glow” is al een eerste verschroeiende mokerslag in het gezicht. De gitaarlijnen klinken opvallend perfect, als scherpe scheermesjes. Drumsalvo's die aanvoelen als kanonsballen worden gekruid met een vocale aankleding die zorgt voor meerdere adrenalinestoten. De melodieuze aanpak van het thrashmetalgenre is zelfs vrij uniek te noemen. Een lijn die de band verder doortrekt op de daarop volgende “Voices”. Een klepper van circa vijf minuten lang, waarvan huidige topbands in het genre nog kunnen van leren. Het lijkt wel alsof deze band al ruimschoots twintig jaar bestaat. Zodanig hoog is dit niveau dat we zoeken naar minpunten, en die zelfs na meerdere luisterbeurten niet vinden.
Want ook bij “Apotheosis” voel je diezelfde adrenaline door je aders stromen, waardoor enige sceptische kijk op de zaak naar de vuilnisbak kan doorverwezen worden. Tezura doet er gewoon nog wat schepjes bovenop met de afsluiter “Sun”. Waar geen speld valt tussen te krijgen.
Het is namelijk verdomd moeilijk geworden om een unieke boom te worden in dat grote bos van thrash en metalcore. Maar Tezura slaagt erin grenzen te verleggen binnen deze muziekstijl, waarvan we het bestaan niet kenden. Dat is de verdienste van muzikanten die op zodanig hoog niveau hun ding staan te doen, dat we niet zomaar worden omver geblazen. De mokerslag in ons gezicht laat ons totaal verweesd achter.

Dit is een soort visitekaartje dat we niet elke dag tegenkomen. Meer nog. Dit is het soort thrashmetal waardoor we ooit fan zijn geworden van het genre, ergens in de jaren '80. Alleen slaagt deze band erin daar gewoon een paar stevige schepjes boven op te doen. Klasse, pure klasse schotelt Tezura  ons voor.

Tracklist: Behind the Glow 06:44, Voices  05:15, Apotheosis  04:51, Sun 05:52

We leerden de punk band CLCKWS kennen via het album 'Counter Clockwise'. We schreven daarover: "CLCKWS levert met Counter Clockwise een visitekaartje af waarmee ze direct alle deuren openstampen, en zonder enig medelijden de luisteraar murw slaan. Van begin tot einde. Door middel van een energiek tot knallende aanpak. Met kort en bondige songs, die letterlijk door de strot worden geramd. Echter weet CLCKWS ons links en rechts dus ook aangenaam te verrassen door een experimentele knipoog naar eventuele andere, even snoeiharde, muziekstijlen. We onthouden ons het liefst van vergelijkingen. Maar een kruisbestuiving tussen een doorsnee punk act, met bijvoorbeeld een band als Brutus, zien en horen we zeker voorbij komen." Ondertussen is rond de band veel gebeurd, de typisch vrouwelijke inbreng is door het afhaken van Eva helaas verdwenen. De band heeft in een jaar tijd een heel turbulente periode doorgemaakt maar is met een nieuwe schijf  'Popular Polarization' klaar om een nieuwe bladzijde met een knal van formaat om te slaan.
Vanaf “Consumer”, een song van nog geen twee minuten, worden alle registers open getrokken zoals dat hoort bij een pure punkplaat. Recht door zee, en niet meer opkijken terwijl elke woede zowel instrumentaal als vocaal wordt uitgeschreeuwd tot geen enkel heilig huisje nog overeind staat. Zoals het zich afzetten tegen elke vorm van religie bij “Sheeps' religion, the herder, of sheep.  Your god, your master, skindeep.  Religion, the herder, of sheep”.
“Your god, your master, asleep." Het is al sinds de jaren '70 de drijvende kracht achter het pure punkgenre. Dat zet CLCKWS op deze knappe plaat eveneens in de verf. Het razendsnelle tempo wordt over de gehele lijn aangehouden. Ook “Sheep” en “Renegade” met iets meer dan twee minuten zelfs iets van de langere songs op deze plaat, blijven aanvoelen alsof je in een carrousel bent aanbeland en met een moordend tempo naar beneden stort. Mokerslag na uppercut deelt de band uit, tot je niet meer recht kunt komen. De boodschap die soms op één minuut door de strot wordt geramd is klaar en duidelijk.
“Politics” bijvoorbeeld: ''Your promise is a lie. Politics: narcissism, selfish scum, public rats. Your promise is a fucking lie. Lies!" Kort, krachtig en duidelijk. Het soort punk waarvoor wij als jonge tiener in die verre jaren '70 ook voor de muziekstijl zijn gevallen. Dat anno 2019 die boodschap nog steeds relevant is, en nodig om door de strot te rammen? Ook dat zet CLCKWS over de gehele lijn dik in de verf.  Dat zich afzetten tegen al die heilige huisjes komt dus ook terug op songs als “Unity”, “Aimless” en “Unguilty”.  CLCKWS sluit geen compromissen en kon in het verleden daardoor op onze waardering rekenen.  Met een vernieuwde line-up blijft die boodschap gelukkig voldoende overeind om ons te blijven overtuigen van hun kunnen.
Punk is - en dat gaan we tot het oneindige herhalen - nog steeds niet dood. CLCKWS is daar het levende bewijs van. Dat deze band niets unieks of wereldschokkends brengt. Het is ooit wel eens voorgedaan. Daar zij we ons van bewust. Maar dat een band als CLCKWS het punkgenre, en de boodschap die er achterschuilt, op een energieke en verschroeiend snelle wijze levendig houdt. Dat trekt ons compleet over de streep.

Gegen Platte Commerce/Aliens Of The Deep Sea
Toon Hosken
Vintage Underground Label
Elektro/Dance

In een eerder artikel wierpen we ons licht op een heel bijzondere label. Vintage Underground Label. Het artikel hierover kunnen jullie nog eens nalezen op http://www.musiczine.net/nl/news/item/72181-artiesten-in-de-kijker-katteman-vintage-underground-label. Eén van de artiesten op dat label is Toon Hosken. De man experimenteert vooral met ambient, giet daar veel humor bovenop en houdt van tot in het oneindige improviseren met geluiden. We horen bovendien veel trance/triphop en typische chill out in zijn muziek terug. Eind maart kwam via bandcamp een nieuwe schijf op de markt: 'Gegen Platte Commerce'
Door middel van een geluid dat eerder vanuit de oneindige verte lijkt te komen, als een kloppend hart, tussen dreigend tot eerder rustgevend, doet Toon Hosken heel langzaam de doos van Pandora open, om de aanhoorder te hypnotiseren en mee te voeren naar zijn bonte en kleurrijke wereld. Eens aanbeland in deze spookachtige wereld doet Toon het volgende blik open met een track van circa elf minuten: “Full Top Track”. Hoewel het er muzikaal toch ernstig en donker aan toe gaat, wordt binnen de titel de nodige dosis humor en zelfrelatievering naar voor geschoven. Want ondanks de ernst is er altijd toch een beetje plaats om alles in andere perspectieven te zien. Dat heeft Toon binnen zijn project zeer goed begrepen. En dat zet hij voortdurend in de verf.
“Fuck This Show” - weer zo een titel met een knipoog - is eveneens omgeven door walmen van duisternis, bevreemdend aanvoelend, maar ook bedwelmend en je in een diepe trance brengend is dit geen dancesong. Wel eentje waarbij je neergezeten in het malse gras tot een soort gemoedsrust zal komen die onaards aanvoelt. Toon weet perfect hoe hij op een heel subtiele manier de aanhoorder in vervoering kan brengen, zonder daarbij de geluidsmuur af te breken. Eerder op een eenvoudige maar zeer verdovende wijze doet hij je wegdrijven ver van de realiteit rondom je. Hij maakt daarbij gebruik van geluiden die je niet kunt thuisbrengen. Het lijkt zelfs alsof hij ze ter plaatse uitvindt.
Improviseren en experimenteren met stilte en dat tot kunst verheffen, is niet alleen de rode draad in de songs. Het is de rode draad op de schijf , zo blijkt bij de langste track op deze plaat “Wall Disappeared”. Een waar meesterwerk van bijna een half uur! Toon Hosken slaagt er ondanks die lange duurtijd wonderwel in om de aandacht scherp te houden, net door voortdurend die voornoemde ingrediënten tot in het oneindige te gebruiken. En dat zorgt ervoor dat hij een bijzonder artiest is, die je zelden tegenkomt in het wereldje van de ambient. Dat wisten wij ondertussen al, maar dat blijkt uit deze schijf ook weer eens.
Toon Hosken slaagt erin om met 'Gegen Platte Commerce' stilte tot kunst te verheffen, binnen een intensieve omkadering waarbij hij je tot gemoedsrust brengt door middel van lichte dreigingen, soundscapes waarbij geen geluidsmuren worden afgebroken. Eerder wordt de snaar geraakt van hij of zij die  heel bewust wil meegaan in zijn adembenemende trip die zo sterk verbonden is met de oorverdovende stilte van de natuur, want daarmee kan je die intense stilte nog het best vergelijken. De man houdt, getuige de songtitels, eveneens van het uitdelen van knipogen. We moeten het leven niet altijd zo serieus nemen. Maar zijn muziek? Die palmt je letterlijk in, tot je in een soort 'zen' belandt, en één bent geworden met de natuur rondom jou binnen een verdovende omkadering van intense stilte wordt je daardoor dan ook prompt een ander mens.
Toon heeft ondertussen niet stil gezeten. In april kwam weer een nieuw werkje uit: ‘Aliens Of The Deep Sea’. Ook dit is een aanrader! De man keert terug naar de essentie van wat leeft in het water. Het mysterie diep in de oceanen en zeeën spreekt tot op heden nog steeds tot de verbeelding van velen. De vele geheimen van de zee zijn door de mens gelukkig nog steeds niet allemaal ontdekt. De songs op deze schijf kun je vergelijken met wat je voelt als je als diepzeeduiker naar beneden gaat en de schoonheid rondom je aanschouwt, het adembenemende dat op zulke momenten niet onder woorden te brengen is, keert terug in deze vier tracks. Waar ook weer eens 'rust tot kunst wordt verheven' maar deze keer dus niet aan de oppervlakte, maar eerder doorheen de uitgestrekte diepste van zoveel oceanen en zeeën.