De noisepopformatie Your 33 Black Angels, ontstaan in 2003, heeft zijn eigenzinnige stempel gedrukt op de dark pop/electro-paiskey, new wave en spacerock. Dit allemaal overgoten met een stevige scheut crunk bass en ritme, elegantie, levendige melodieën en een zin voor experimenteren. Dat is dan ook de rode draad doorheen de muziek van dit bijzonder veelzijdige project. Your 33 Black Angels bracht zijn debuut 'Lonely Street' uit in 2007, oorspronkelijk enkel op vinyl. Later werd de schijf ook digitaal en op CD uitgebracht. Met de daaropvolgende albums 'Tales Of My Pop-Rock Love Life' (2008), 'Pagan Princess' (2009), 'Songs From The Near Bleak Future' (Optical Sounds, 2010), 'Moon And Morning Star' (Optical Sounds, 2012) en 'Glamour' (2015) wist de band verder zijn stempel te drukken op dat new age/elektronische muziekgebeuren. Echter, deze band een label opkleven is onmogelijk. Dat blijkt ook uit hun nieuwste schijf 'Eternities 1'
Al vanaf die eerste song, “Dirty Europa Forever”, krijg je een namelijk een bont palet aan uiteenlopende kleuren aangeboden. Van alle kleuren van de regenboog wel te verstaan. Ook zit er wat tristesse en duisternis verstopt in de sound, zo blijkt. Vooral in de toch vaak breekbare en kristalheldere vocale aankleding klinkt een zekere weemoed die je tot tranen toe beweegt. Het is echter geen donkere plaat geworden, laat dit duidelijk zijn, maar eerder een lekker aanstekelijke allegaartje waarop stilzitten trouwens onmogelijk is. “Hott Funn” zit bijvoorbeeld boordevol elektronische vernuft, dat aan je ribben kleeft. Dat komt door die lekker aanstekelijke beats, te combineren met een toch weer wat vreemd aanvoelend stemgeluid.
En daarmee zijn we ondertussen aangekomen aan wat misschien nog het meest interessante aan deze schijf kan genoemd worden. 'Eternities 1' is een zeer experimenteel meesterwerk dat letterlijk alle kanten uitgaat. De band beweegt zich op deze plaat voort als een kind in een speelgoedwinkel. Improviserend, zich rot amuserend en de luisteraar alle hoeken van de kamer laten zien en horen. Zeer bewust wel te verstaan, waardoor binnen die chaos een zekere structuur ontstaat. Feitelijk wordt die chaos dus tot een kunstvorm verheven, door muzikanten die goed weten waar ze mee bezig zijn. Nee, gemakkelijk in het gehoor liggende popdeuntjes daar doet de band niet echt aan, maar door de bijzonder aanstekelijke aankleding zouden liefhebbers van bijvoorbeeld synthpop eveneens over de streep worden getrokken.

Your 33 Black Angels brengt een schijfje uit boordevol knipogen naar enorm veel muziekstijlen. Van donkere kantjes, naar bijzonder lichtvoetige danspasjes, het zit allemaal verborgen in deze knappe, kleurrijke en zeer gevarieerde, maar vooral dus heel experimentele schijf. 'Eternities 1' is dan ook voer voor liefhebbers van voornoemde muziekstijlen, die houden van artiesten die bewust buiten de lijntjes kleuren. Zoals wij dat ook graag doen.

Tracklist: Dirty Europa Forever; Hott Funn; Title; Consolação Vignette; Endless Gaze; Viva Dirty Europa; Habibi; Dead New Romantics; Britpop Reveries; Microwave Mistral; Disgrace; Loathe; Dark G

Op Metal Encyclopedie - een website die ik geregeld raadpleeg - wordt de muziekstijl van de Duitse band Valborg omschreven als ‘progressieve doom/deathmetal’. Dat is inderdaad wat de in 2002 ontstane band naar voor brengt, maar het is enkel maar een tipje van de sluier van een groter geheel. Valborg brengt een gloednieuwe schijf op de markt, 'Zentrum', waarop die doom en death metal je dus wel tegemoet komen, maar overgoten zijn met een hoge dosis experimenteren en eveneens blackmetal invloeden. De band zet je daardoor, heel bewust, voortdurend op het verkeerde been.
Donkere walmen komen dankzij “Rote Augen” op een eerder trage maar verschroeiende hete wijze, naar je toe. Tot een stem uit het graf je de keel al even langzaam dichtknijpt. Tot daar de doominvloeden, die ook wederkeren op daaropvolgende parels als “Anomalie”, “Nahtod” en “Nonnenstern”. Bijzonder duister allemaal en gebracht in de Duitse taal, wat dit allemaal nog meer uniek en gevarieerd maakt. De daaropvolgende songs als “Kreuzer” en “Schwerter Der Zeit” zijn daar een levend, of eerder dodelijk, bewijs van.  Nog een vaststelling: ook al hoor je soms een subtiel knipoogje naar Rammstein in de stem en de muziek van deze band, het is vooral die complete duisternis binnen een experimentele omkadering die ons nog het meeste opvalt. Een occulte aanpak, gedrenkt in sausjes black en death, vormt dan ook de ultieme rode draad op deze schijf.
Valborg verheft duisternis tot een ware kunstvorm door zoveel te experimenteren met al die stijlen en donkere omkadering in al zijn vormen en kleuren, dat je op hun muziek geen label kunt kleven. Maar doordrenkt van hun occulte inbreng voel je je wel wegdrijven naar de meest donkere gedachten. Waardoor je je prompt een al even gevarieerd aanbod aan mythische tot apocalyptische taferelen voor de ogen haalt.
Een bijzonder indrukwekkend en zeer experimenteel pareltje, deze 'Zentrum'. Eentje waar iedere liefhebber van de meest donkere extreme muziekvormen, waarbij telkens buiten de lijnen van de werkelijkheid wordt gekleurd, zeker zijn gading zal in vinden.

Tracklist: Rote Augen; Alphakomet; Anomalie; Nahtod; Ultragrab; Nonnenstern; Kreuzer;  Schwerter der Zeit; Vakuum

Pebble is een jonge hardcoreband uit Lokeren. De band bracht een eerste EP op de markt, 'False Step', die ze begin mei kwamen voorstellen in de eigen gemeente, een thuismatch die je niet mocht missen. Op het affiche stonden namelijk ook: Mindwar, CLCKWS en In Haste. Dit geheel terzijde, namen we deze EP onder de loep en stellen vast dat we het, zoals gewoonlijk, soms te ver van huis gaan zoeken terwijl er ook in eigen geboortedorp talentvolle muzikanten rondlopen. We leren het nooit!
Pebble legt namelijk de lat al direct bij de eerste song, “Gravel” zeer hoog. Puur technisch bekeken valt er dan ook geen speld tussen te krijgen, maar vooral brengt Pebble een soort zeer melodieuze hardcore die je aanzet tot het omver duwen van heilige huisjes. Dat is het soort hardcore waarvoor een ouwe rot als ik, die ooit viel voor die oldschool hardcore uit de gouden tijden, het liefst uit zijn luie zetel komt. Want inderdaad Pebble doet een kortsluiting in je hoofd ontstaan, waardoor je prompt alle remmen loslaat en als een vuurpijl aan het moshen slaat.
Dat is dus de verdienste van muzikanten en zanger die verdomd goed weten waar ze me bezig zijn. “Nurture The Snakes”, met een lekker schreeuwerige stem boordevol frustratie, waardoor je prompt een spiegel wordt voorgehouden, zet ingenomen stellingen alleen maar meer in de verf. Ook instrumentaal valt er eveneens geen speld tussen te krijgen, luister maar naar de kristalhelder klinkende drum- en gitaar/bas-partijen op “Discredit” of “Verdict Of Lies”. Songs die net door die kruisbestuiving van sublieme instrumentale inbreng met verdomd sterk klinkende vocale aankleding dan ook aan de ribben blijven kleven. Verschroeiend hard, maar dus ook die verdomde spiegel voorhoudende blijft Pebble mokerslagen uitdelen tot het bittere einde met “Take Offense”. Boodschap begrepen!
Het is als band of artiest in deze dagen onmogelijk om nog echt origineel voor de dag te komen. Zeker binnen dat hardcore/punkgebeuren kom je vaak bands tegen die muzikaal diezelfde lijn uitgaan. Op zich is daar niets verkeerd mee, als er kwaliteit wordt afgeleverd waardoor je als aanhoorder murw geslagen wordt en er bovendien een subtiele boodschap door de strot wordt geramd, die je doet nadenken over de dingen des levens. Dan is zo een band in mijn ogen compleet in zijn opzet geslaagd. Bij de meeste bands duurt dat toch enkele jaren eer ze echt begrepen hebben waar het om draait. M
aar je hebt altijd uitzonderingen, die je vanaf die eerste schijf of dat eerste concert direct murw slaan. In dat rijtje hoort bijvoorbeeld een band als CLCKWS thuis. Nu wint ook Pebble, op plaat alvast, een eerste thuismatch. Door een perfect visitekaartje af te leveren dat mijn hardcorehart sneller doet slaan, net doordat er een eerlijke soort hardcore vanuit het hart van die muziekstijl wordt gebracht. De heren vertellen geen fabeltjes, maar steken enorm veel emoties, woede en frustratie in hun muziek. Waardoor we prompt onze stoute schoenen aantrekken, om samen met deze klasse muzikanten ook al die heilige huisjes omver te gaan duwen. Meer nog, we zijn er op basis van deze knallende EP ook zeker van dat live de daken er compleet zullen afvliegen.
Tracklist: Gravel; Nurture The Snakes; Discredit; Verdict Of Lies; Take Offense

Magistarium is een Duitse epic/powermetalband ontstaan in 2009 die typische powermetal brengt die vooral enorm aan je ribben kleeft, zoals dat gewoon moet in dat genre. Met de vuist in de lucht de teksten meebrullend, zagen we de band live op het evenement 8 jaar Elpee in Deinze en schreven daarover: 'De Duitse, als symfonische powermetal, omschreven band Magistarium ontstond in 2005.  De band bracht dit jaar een gloednieuwe schijf uit 'War For All And All For Won'. Waaruit ook in Elpee voldoende werd gegrasduind. Die nieuwe songs konden trouwens op even veel bijval rekenen als de klassiekers die de band binnen het genre ondertussen heeft uitgebracht. Althans het publiek - vooral vooraan het podium - brulde elk van de songs even enthousiast mee, bij voorkeur met vuist in de lucht epische teksten meezingende.  Magistarium beschikt over muzikanten die duivelse riffs uit hun instrumenten toveren, maar het is toch de praatgrage en heel charismatische frontman die de meeste aandacht naar zich toe trekt. De man beschikt trouwens over een stem als een klok, en laat iedere aanwezige liefhebber van deze typische Heavy Metal vorm dan ook gewillig uit zijn hand eten. Lees het volledige verslag er nog even op na: http://www.musiczine.net/nl/festivalreviews/item/74123-8-jaar-elpee-charisma-van-rock-metal-over-de-drie-dagen
Magistarium bracht recent een nieuwe schijf op de markt: 'War For All And All For Won'. Een titel die eigenlijk al een tipje van de sluier oplicht over hoe deze plaat echt in elkaar steekt. Epische teksten, verhalen over sages en legendes en andere typische power- en epicmetal-ingrediënten worden op een hoopje gegooid. Het meest interessante aan deze schijf: er is zowel een Engelstalige als Russische versie. Bovendien zijn er verschillende vrouwelijke vocalisten en maakt de band gebruik van middeleeuwse muziekinstrumenten. Dit alles zorgt voor een best uniek concept dat veel toevoegt aan dat zo typische power- en aanverwant geluid. Waardoor je kan spreken van inderdaad een unieke schijf, waarbij zeer subtiel buiten de lijntjes van epic/powermetal wordt gekleurd.
Symfonische diversiteiten vind je al terug op de eerste song op deze schijf, een lied dat bestaat uit meesterlijke riffs en met die brullende, al even episch klinkende stemmen als kers op de taart. We schreven het al, er wordt ook duchtig gebruik gemaakt van middeleeuwse instrumenten. De fluit bij songs als “Beyond The Frontier” vormt dan ook een meerwaarde binnen het al heel gevarieerde geheel. Dat verbinden van iconische riffs en drumsalvo's en vocale geluiden die aanleunen tegen sopraanstemmen, ook dat is een enorm pluspunt aan deze knappe schijf, waardoor we volledig over de streep worden getrokken. De power/epic-metalfan die graag eens iets anders wil meemaken binnen het genre dan wat hij/zij doorgaans krijgt voorgeschoteld, zal bij Magistarium een best uniek concept vinden doordat de band middeleeuwse aspecten gebruikt, vrouwelijke vocalen daarbij toevoegt en vooral het uitbrengen van twee versies in het Engels en Russisch is toch iets wat we zelden tegenkomen. Magistarium verlegt daardoor binnen dat genre een grens waar eigenlijk geen grenzen zijn. En dat laatste trekt ons ook na vele luisterbeurten, met de vuist in de lucht, nog het meest over de streep. De nekspieren deden alvast pijn na een zoveelste portie stevig zitten headbangen en dat zowel in het Russisch als in het Engels.

Kleptomatics is een project rond jazzdrummer Yves Peeters, die eerder zijn kunsten demonstreerde bij bands als Nordmann, Flat Earth Society, Manngold De Cobre en Yves Peeters Gumbo. Een man die van vele markten thuis is en dus muzikanten rond zich verzamelt die jazz leven i.p.v. spelen. De band bestaat naast drummer Yves uit zes blazers. Dit zorgt voor een combo dat het midden houdt tussen brass, jazz en funk en zelfs een klein streepje blues. In mei wordt het debuut 'Kleptomatics' trouwens ook live aan het publiek voorgesteld.
Als er één ding is waardoor ik liefhebber ben geworden van jazz, is het dat oneindige improviseren met klanken tot  een kleurrijk pallet ontstaat, waardoor je als aanhoorder voortdurend op het verkeerde been wordt gezet. De muzikanten van deze band weten verdomd goed waar ze mee bezig zijn. Voortgestuwd door Yves zijn toverkunsten op drums, geraken we voortdurend in vervoering door dat lekker loos gaande trompetgeschal, aangevuld met verdovende trombone- en saxofoonklanken die de haren op je armen doen rechtkomen. Het spelplezier loeit vanaf eerste song “Departure” letterlijk door de boxen. Het is onmogelijk stil te zitten als alle registers worden opengegooid, en je bent vertrokken voor een trip waar blazers en drums de rode draad vormen, in alle kleuren van de regenboog.
Ook “Plague Of Cholera”, “Kervan” en “Pigeon Story” stralen diezelfde warmte uit, dankzij een samensmelting van virtuositeit van torenhoog niveau. Maar vooral bewegen de bandleden zich voort als kinderen in een speelgoedwinkel, die zich rot amuseren en verwonderd van zoveel pracht rondom zich heen, stralen van enthousiasme. Dat enthousiasme werkt zodanig aanstekelijk dat je prompt de neiging voelt opkomen om lekker te gaan dansen in de huiskamer. Een dansplaat zullen we het niet direct noemen, dit sprankelende debuut, maar stilzitten is dus onmogelijk als de blazers worden verbonden met knetterende drumpartijen. Geluidsnormen worden daarbij niet overschreden, maar deze aanpak zorgt voor het ene oorgasme na het andere dat bovendien van begin toe einde eveneens aan je ribben kleeft. Dit is het soort jazz dat je met een stralende glimlach de zaal doet verlaten.
Deze muziek smeekt dus vooral om live gespeeld te worden, want eens op het podium komen de songs nog het beste tot hun recht. Dit zal dus zorgen voor meerder feestelijke stemmingen, waardoor de komende weken er ondanks de sombere en vrij frisse temperatuur op het moment van het schrijven van deze recensie, er zeer zomers uitzien. ‘Live is de band steevast een bom van groove en uitbundigheid, met scheurende saxen en trompetten, wellustig schallende trombones en een diep ronkende tuba. De drums kletter het boeltje bij elkaar en geven het ritme van de straatmars aan', lezen we dan ook in de biografie over de plaat. Dat zou u moeten overtuigen om deze schijf aan te schaffen, maar ook om deze bijzonder veelzijdige band eens live te gaan zien. Wat ons betreft een geslaagd concept, dat u als jazzliefhebber die houdt van feestelijke stemmingen, niet aan u mag laten voorbij gaan.
Check de lijst van optredens zeker eens op www.jazzlab.be. Het loont de moeite.
Tracklist: Departure; Ray’s Idea; Plague Of Cholera; Kervan, Be Here; Pigeon Story

Vooraleer we de recensie van deze knappe schijf aanvatten, citeren we volgende bericht: 'De Unesco-organisatie heeft onlangs de beslissing genomen om reggae als genre toe te voegen aan de lijst van 'The Intangible Cultural Heritage Of Humanity'. Het reggaecollectief Inna De Yard - met als frontmannen /zangers Cedric Myton, Kiddus I, Ken Boothe en Winston McAnuff - juicht deze beslissing uiteraard van harte toe, omdat ook zij met Inna De Yard al meer dan 10 jaar staan voor deze speciale Jamaicaanse muzikale cultuur 'in the purest and most intense way, gathering the very best of lendary reggae music from the Bob Marley-era'. Inna De Yard bestaat anno 2019 uit oude rotten in het vak, zoals oprichter en frontman van The Congos Cedric Myton, en jong talent boordevol vuur dat klaarstaat om te ontploffen. Net die combinatie van jong geweld en ervaring in het vak vormt de rode draad op deze 'The Soundtrack'.
Deze zeer filmische aanpak komt als een warme walm naar jou toe op de eerste song “If You Love Me” en wordt verder gezet op “Malcolm X”. De geest van Bob Marley kom je ook soms tegen. Luister maar naar “Row Fisherman”, alsof Bob Marley himself aan de microfoon staat te zingen. Het is trouwens de inbreng van een uitgebreid pallet aan vocalen, die van deze plaat een gevarieerd meesterwerk maakt dat elk beetje liefhebber van reggae in zijn puurste vormen in huis zou moeten halen. Die voortdurende kruisbestuiving tussen oudgedienden als Cedric Myton (The Congos), Ken Boothe, Kiddus I en Winston McAnuff met jong talent als Var en Derajah is trouwens de mooiste ode die het genre kan krijgen. Gekende songs worden aangevuld met nieuwer werk en enkele knappe covers die in eventuele andere versies eerder een belletje zullen doen rinkelen - zoals “If You Love Me”, oorspronkelijk van Edith Piaf - maar die in deze bijzonder aanstekelijke en warme versie zeker aan je ribben zullen kleven en je aanzetten tot lekker dansen doorheen de huiskamer. Eentje dat we eveneens met stip willen aanduiden is “Black Woman” met die bijzondere soulvolle stem van Judy Mowatt, die je een ware krop in de keel bezorgt. Op “Rebellion In Heaven” laat Myton zich dan weer van zijn meest strijdvaardige en breekbare, tot emotionele, kant zien en horen.
Voldoende hoogtepunten dus op deze knappe plaat. Maar eigenlijk is het vooral het totaalplaatje dat ons over die streep trekt.
De sterkte van het genre reggae, onderwerpen naar voor brengen die toestanden aanklagen met als remedie dansen, dansen en dansen. Want humor is nog altijd de beste remedie tegen haat en wreedheden in het leven. Dat keert voortdurend terug op deze schijf. Dat laatste wisten eveneens de oorspronkelijke reggae-artiesten al en lieten ze dan ook meermaals merken, en dat wordt op deze klasse parel van een reggaeschijf voortdurend in de verf gezet. Trouwens nog even dit: '’De toevoeging 'The Soundtrack' geeft inderdaad aan dat dit gaat om een muzikale omlijsting bij een film. De bekende Engelse regisseur Peter Webber schoot zijn beelden en deed zijn interviews tijdens de opnamen van het nieuwe album 'telling the artistic, human and political story of Inna De Yard'. In de documentaire volgt Webber de 'key members of this collective' ook in hun dagelijkse doen en ze kijken terug op hun roemruchte verleden ; 'roots reggae revisited’’. En ook dat hoor je dus op deze schijf terug, dat de songs live worden gebracht voor een publiek dat zich lekker laat meedrijven naar heel andere oorden op deze bijzonder aanstekelijke roots en reggae klanken, gebracht met veel liefde en tonnen spelplezier. Waar jong en oud, Reggae en Soul tot Roots worden verbonden tot een magisch geheel. Waarop stil zitten, met de vuist in de lucht, onmogelijk is. Daar vinden we  Inna De Yard over heel de lijn terug.
Kortom: Klasse schijf deze 'The Soundtrack', die elk beetje liefhebber van de puurste reggae gewoon in huis MOET halen. Alleen maar omdat het verleden en heden magisch mooi met elkaar verbindt.   

Tracklist: If You Love Me (feat. Kiddus I); Malcolm X (feat. Winston McAnuff); Row Fisherman (feat. Cedric Myton); Everything I Own (feat. Ken Boothe); Ya Ho (feat. The Viceroys); Ain't No Sunshine (feat. Horace Andy); Black Woman  (feat. Judy Mowatt & Jah9); Survive (feat. Kiddus I); Rebellion In Heaven (feat.Cedric Myton); Be Careful (feat. Var. Derajah & Wiston McAnnuff); Tribute To My Sista (feat. Derajah); Speak Softly Love (feat. Ken Boothe); Live Good (Feat. Var.)

World/Reggae
Inna De Yard - Various artists - The Soundtrack
Inna De Yard
Pias

Een ontmoeting tussen zangeres Jennifer Summer en multi-instrumentalist Sam Oerlemans resulteerde medio 2011 in de band Hiterside. In 2015 bracht de band zijn debuut op de markt en vanaf toen ging de bal pas echt aan het rollen. Met 'Blue Lotus' brengt de band een nieuwe parel met melodische metal uit. Op de schijf staan ook twee songs die voorkwamen op het debuut, voor de rest zijn het allemaal gloednieuwe pareltjes. We namen de schijf onder de loep en stellen vast dat de kruisbestuiving tussen die bijzondere stem van Jennifer en de virtuositeit van Sam nog steeds de rode draad vormt doorheen het geheel.
Dat laatste valt al op bij de openingssong “Unsanctify Me”. Een heel aanstekelijke start van een schijf die bol staat van dit soort aan de ribben blijven klevende songs, waarop stilzitten trouwens onmogelijk is. Op diezelfde elan blijft de band doorgaan bij de daaropvolgende songs als “Lovely Day To Kill”, “My Prediction”, “Blue Lotus” en “Insignificant Other”.  Over de gehele lijn die begane wegen blijven bewandelen en niets nieuws toevoegen aan je sound? Doorgaans beschouwen we dit eerder als een minpunt. Als daardoor echter gevoelige snaren worden geraakt, dan malen we daar niet om. In een oogwenk is de plaat trouwens voorbij en voel je prompt de neiging die bijzonder aanstekelijke trip terug aan te vatten. Tot in het oneindige zelfs. Je krijgt er maar niet genoeg van.
In die typische melodieuze metalscene is Hitherside ondertussen geen onbekende meer. Anno 2019 blijft de band voorgaande wegen verder bewandelen, zoals we dat ondertussen van hen gewoon zijn. De gevoelige snaar wordt over de gehele lijn echter voortdurend geraakt, waardoor het feit dat er niets nieuws aan deze sound wordt toegevoegd onze koude kleren raakt. Wat de band dus wel doet, is naar goede gewoonte ons hart weer enorm diep raken door die voornoemde kruisbestuiving tussen klasse instrumentalisten en een nog steeds tot de verbeelding sprekende stem van Jennifer, die ons ook op de nieuwste schijf hypnotiseert en wegvoert naar totaal andere oorden.
Ja, reeds zoveel malen voorgedaan. Maar op kwalitatief zodanig hoog niveau gebracht op deze 'Blue Lotus' dat je je gewillig laat meevoeren en nog maar eens gewillig wegdrijft naar die andere oorden waar het altijd leuk vertoeven is. Ook na zovele keren van deze lekker wijn te hebben geproefd, smaakt het nog steeds naar meer bij een band als Hitherside. Dat was in 2015 al zo en dat is nog steeds het geval. En dat laatste trekt ons dan ook het meeste over de figuurlijke streep.
                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                           Tracklist: Unsanctify Me, Lovely Day To Kill; My Prediction; Blue Lotus; Get It Back; Insignificant Other; Honeydripper; Knock 'Em On Back; Asked But Not Answered

Big Tide is een gloednieuw concept rond Ben Thomas. De uit Liverpool afkomstige artiest haalt zijn inspiratie bij Teenage Fanclub, Superchunk en The Posies. Hij laat zich voor 'Sync Or Swim' omringen door leden van Spectrals, Hookworms, Cowtown en Deadwall. Het verfijnde, aanstekelijke, eindresultaat mag er zijn. De band verbindt trouwens verschillende decennia tot een magisch mooi geheel. En dat laatste trekt ons nog het meest over de streep.
Streepjes typische jaren '70 folk zoals Crosby, Nash, Stills & Young en een knipoog naar de jaren '60  als The Byrds, tot ingrediënten uit de jaren '80, we vinden het allemaal terug in poppy klinkende songs als “The Crash” en “Hide Me In Your Spaceship”. Vooral die glasheldere tot zeer herkenbare stem bezorgt je gegarandeerd een glimlach op de lippen, je ziet daardoor dan ook telkens de zon schijnen achter gelijk welke donkere wolk in uw leven.
Een gezapige aanpak die eigenlijk de rode draad vormt op de hele schijf, zo zal later blijken. Want ook songs als “Make A Baby” en ”You Can't Live Your Life On A E-mail” zijn uit het leven gegrepen en doen je van innerlijke vreugde zweven over die dansvloer. Hoewel vergelijkingen met voornoemde bands nooit veraf is, beschikt Big Tide echter vooral over een eigen smoel. Door deze aanpak weet Big Tide dan ook een uitgebreid publiek aan muziekliefhebbers uit al die voornoemde decennia perfect met elkaar te verbinden.
Net als hun wereldberoemde stadsgenoten The Beatles heeft Big Tide de perfecte formule gevonden om zowel de popmuziekfan als rockliefhebber over de streep te trekken. Door een aanstekelijke aanpak naar voor te brengen, die aan je ribben kleeft. Maar vooral door het brengen van een speelse en gezellig klinkende schijf, die herkenbaar klinkt maar niet te klef overkomt, zal naast de popliefhebber dus eveneens de doorsnee rock- en folkfan zijn gading hierin kunnen vinden.
Net op tijd trouwens om op de zomerfestivals te zorgen voor een onvergetelijk dansfestijn, bij het vallen van de duisternis. Want ze zullen door middel van deze bijzonder tot de verbeelding sprekende aanpak zeker je hart verwarmen en een gevoelige snaar raken. Waardoor je, met een brede glimlach op de lippen, al dansend de nacht tegemoet zweeft.

Als introductie van de band Beaten By Hippies, citeren we even uit de vi.be-pagina van deze band: 'Spoonfed on 90’s music this Belgian foursome came of age during the first stoner wave. Honing their craft and working towards brewing their own magical potion. Each bringing their own ingredients. A cup of 60 - 70’s hard rock, a pinch of 80’s glam and a zest of guilty pleasures.'  Beter dan dit kunnen we de psychedelisch aanvoelende muziek van Beaten By Hippens niet omschrijven. De band bracht ondertussen zijn titelloze debuut uit via Polderrecords. Een fijn schijfje waar typische stonerelementen worden verbonden met die typische jaren '70 hardrock.
Vanaf het lekker aanstekelijke “Velvet Hills” zijn we vertrokken voor een trip naar het verleden, met beide voeten in het heden. Je kunt inderdaad niet voorbij aan die voornoemde decennia. Maar de band geeft daar een heel eigenzinnige draai aan waardoor die songs verre van gedateerd klinken, integendeel zelfs. Ook het gevarieerde en kleurrijke “Space Tails” bevat zoveel uiteenlopende stijlbreuken en verwijzingen naar al even uiteenlopende genres en decennia dat de band hierdoor een heel ruim publiek aan stoner- en hardrockliefhebbers kan aanspreken.
Song na song krijgen we dan ook een adrenalinestoot van jewelste, waardoor je letterlijk wegzweeft naar andere tijden. 'Beaten By Hippies' blijkt vooral dus een heel veekleurige schijf te zijn, waarbij je alle kleuren van de regenboog tegenkomt. Nee, geluidsmuren afbreken, of je onderdompelen in donkere omgevingen is er niet bij. Maar Beaten By Hippies weet door deze aanpak toch wel een atmosfeer te creëren waardoor je als aanhoorder gehypnotiseerd wordt en in een diepe trance over de dansvloer zweeft. En dat is natuurlijk de verdienste van een stomende muzikale aankleding, waardoor de temperatuur prompt naar het kookpunt stijgt. Dit allemaal gekruid met een vocale aankleding die vele kanten uitgaat, als de kers op de taart op deze plaat die deze schijf compleet maakt.
Beaten By Hippies brengt een zeer veelzijdige en kleurrijke stonerplaat uit, boordevol psychedelische elementen, die vanaf begin tot einde aan je ribben blijven kleven en waarop stilstaan bovendien onmogelijk is. Al zal dat dus eerder zorgen voor zweven over de dansvloer, onder invloed van de hypnotiserende en psychedelisch aanvoelende klanken en vocale inbreng. Zonder daarbij gebruik te maken van geestesverruimende producten. Waardoor zowel fans van typische psychedelische hardrock uit de jaren '60 en '70 , glamliefhebbers van de jaren '80, stonerliefhebbers en vooral fans van bands als Monster Magnet - om maar één voorbeeld te geven - hun gading zullen vinden in dit bijzonder knappe debuut.

Tracklist: Velvet Hills; Space Tails; Blue Rose; Rock n Roll; Beaten By Hippies; Breathe Slow; More Is More; Dust; Cabron; Tomahawk

De atmosferische folk/doommetalband Aegonia ontstond reeds in 2011. Deze Bulgaarse band gebruikt elementen uit de fantasiewereld en overgiet die met intensieve doomelementen waardoor een occulte totaalervaring ontstaat, die letterlijk je hersenpan binnendringt tot je compleet in donkere gedachten tot een zekere gemoedsrust bent gekomen. Daarbij wordt gebruik gemaakt van traditionele instrumenten en een stembereik dat eerder melancholisch tot weemoedig klinkt.
'The Forgotten Song' is het debuut van deze band, pas nu - medio 2019 - op de markt gebracht. Er is duidelijk goed over nagedacht, want de perfectie wordt overal overschreden. De band heeft die ene bedoeling de aanhoorder dus te doen binnentreden in het rijk van pure duisternis, niet door de luisteraar zijn oren te pijnigen.
Vanaf die eerste song, “In The Lands Of Aegonia”, voel je eerder een rust over jou neerdalen, die aanvoelt als een donker deken tegen koude winterdagen of zomeravonden. Het vallen van de duisternis lijkt ons dan ook het perfecte moment om deze schijf te beluisteren. We voelden we ons verder wegdrijven naar die andere oorden. Dankzij al even intens mooi gebrachte pareltjes als “Rain In Tears” en “With The Miste She Came”.
Nee, deze band doet niet aan dreigende duisternis, dat is zeker. De occulte, vreemd aanvoelende omkadering blijft echter wel overeind staan. Een omkadering die trouwens je fantasie prikkelt, en dat is meestal ook de bedoeling met een schijf die folkse elementen bevat.
Een van die instrumenten die zorgt voor deze bijzondere atmosfeer is de viool. Een instrument dat je niet elke dag tegen komt in metalmiddens, maar dat bij deze schijf dus een echte meerwaarde blijkt te zijn binnen dat geheel. Luister maar naar de prachtige inbreng van viool bij de song “Dreams Come To Me”. Laat dit echter duidelijk zijn, het is niet één instrument dat boven het ander uitsteekt. Ook al is het bijvoorbeeld het combineren van viool, trommelgeroffel dat klinkt als langzaam hoevegetrappel van helse paarden, en een ijle stem uit datzelfde duister.
Om maar een voorbeeld te geven, en neemt diezelfde viool steeds een bijzondere plaats in binnen dat geheel. Het is de kruisbestuiving tussen al deze magische elementen dat ons ontroert en wegvoert naar die heel donkere oorden van intense gemoedsrust en kalmte.
De fans hebben best lang moeten wachten op dit debuut. Maar die jaren timmeren aan hun geluid, werken aan de weg en verder uitbouwen heeft zijn donkere vruchten afgeworpen. Binnen een occulte doomomkadering, en knipogen naar al even tot de verbeelding sprekende folkelementen, voert Aegonia ons weg naar een magische wereld, waar mystieke wezens uit onze fantasie naar boven worden gebracht.
Dit alles binnen een omkadering die eerder dus een gemoedsrust op ons doet neerdalen, binnen eveneens een heel vreemd aanvoelende en duistere omgeving. Wat ervoor zorgt dat deze band een unieke parel binnen doom/folkmiddens mag genoemd worden, waard om te ontdekken.