Dat Tom Morello een eigenzinnige klasse artiest is die zich van niets of niemand iets aantrekt, bewees hij in het verleden voldoende. Zijn medewerking aan legendarische bands als Rage Against The Machine, Audioslave, Prophets of Rage en zoveel meer zijn daar het levende bewijs van. Op 12 oktober bracht Tom Morello zijn ‘solo’-album op de markt genaamd 'The Atlas Underground’. Morello gaat een samenwerking aan met o.a. Knife Party, Bassnectar, Portugal. The Man, Vic Mensa, Marcus Mumford, Steve Aoki, Gary Clark Jr en zoveel meer. Verschillende artiesten uit verschillende genres dus en dat zou kunnen zorgen voor een bijzonder aantrekkelijk meesterwerk. Echter, we blijven wat op onze honger zitten.
Wie had gehoopt op een lekker experimentele rockplaat zal bedrogen uitkomen. Morello gaat wel aan het experimenteren, maar eerder met elektronische muziek. Dat gaat bij fans van Rage Against The Machine en zo zeker zorgen voor gefronste wenkbrauwen. Nu, op zich heb ik daar geen probleem mee. Mijn grootste idool David Bowie heeft nooit anders gedaan dan wegen inslaan die je van hem niet verwacht en kwam daar vaak mee weg. Tom Morello laat zich omringen door kleppers uit die elektronische muziekwereld, maar helaas blijven de meeste samenwerkingen wat hangen in gezapige middelmatigheid.
Songs als “Battle Sirens”, “Rabbit’s Revenge” tot “We Don't Need You” doen ons eerder belanden in een doorsnee discotheek. Lekker uptempo nummers die op de dansheupen werken, dat wel. En toch zitten er een paar songs tussen die ons het beste doen verhopen voor de rest van de plaat. Zoals het aanstekelijke, zelfs wat bevreemdend klinkende “One Nation”. Daar horen we experimentele elektronica in die ons prompt op een raveparty doet terechtkomen. Het eerder dreigende “Vigilante Nocturno” bevat zelfs enkele EBM-invloeden, wat we eveneens kunnen waarderen. Songs als deze hadden er dus meer mogen tussen zitten, naar onze mening.
Laat dit duidelijk zijn; Morello hoeft voor ons geen rockplaat uit te brengen. Maar als hij iets doet met elektronische muziek verwachten we nu eenmaal iets meer dan een doorsnee dansplaat. Van een artiest als Morello verwachten we net door zijn toch eigenzinnige tegen alle heilige huisjes stampende manier van doen uit het verleden gewoon veel meer dan angstvallig binnen de lijntjes kleuren.
En toch, op de dansvloer of eventueel op Tomorrowland zou deze muziek wel eens kunnen zorgen voor een langgerekte raveparty, zoals in de jaren '90. De dansliefhebber die gewoon lekker loos wil gaan op die aanstekelijke beats zal aan de eerder ingenomen kritische noot dan ook geen boodschap hebben. Morello doet gewoon zijn zin, dat rebelse zit er dus zeker in. En daarvoor krijgt hij toch een sterretje meer. De dansschoenen aantrekken en gewoon uit de bol gaan op songs als “Roadrunner”, “Where It's At Ain't What It Is”. Het kan allemaal. Het mag zelfs. Maar hier zat dus gewoon veel meer in dan er echt is uitgekomen.
Ooit was Morello een reden om anarchistische boodschappen te verkondigen. Dat had hij langs deze andere weg ook kunnen doen door eventueel samen te werken met onbekende dj's die kwaliteit afleveren en vooral buiten de lijntjes durven kleuren. Ondanks enkele pogingen in die richting verkiest Morello dat echter niet te doen en dat is een artiest als Morello onwaardig. Een gemiste kans om naast de rock scene ook echt zijn stempel te drukken op de elektronische muziekgebeuren deze plaat. Jammer, maar helaas.

Tracklist: Battle Sirens (4:03) met Knife Party; Rabbit’s Revenge (2:59) met Bassnectar, Big Boi en Killer Mike; Every Step That I Take (3:42) met Portugal. The Man en Whethan; We Don’t Need You (3:03) met Vic Mensa; Find Another Way (4:38) met Marcus Mumford; How Long (4:23) met Steve Aoki en Tim McIlrath; Lucky One (3:32) met K.Flay; One Nation (4:15) met Pretty Lights; Vigilante Nocturno (3:29) met Carl Restivo; Where It’s At Ain’t What It Is (3:38) met Gary Clark Jr. en Nico Stadi; Roadrunner (2:48) met Leikeli47; Lead Poisoning (4:05) met GZA, RZA en Herobust.

Het is lange tijd opvallend stil geweest rond hiphopbelofte Uberdope, maar in het najaar van 2018 bracht de band, na drie jaar stilte, eindelijk een gloednieuwe schijf op de markt. 'Graag Gedaan' kwam op de markt via Fake Records/N.E.W.S. en bevat vijftien lekker aanstekelijke hiphopsongs waarbij humor en zelfrelativering de rode draad vormen doorheen het geheel.
De band gaat hiervoor een samenwerking aan met de heren van Compact Disk Dummies. De broers Coorevits namen de volledige eindproductie van de nieuwe plaat van Uberdope in handen. Andere opmerkelijke medewerkingen aan deze schijf zijn er eveneens van o.a. Brihang, Jeffrey Jefferson (Ertebrekers), Pieter De Meester (Stavroz, King Dalton) en Charlotte Adigéry (wwwater). De band gooit het over een heel andere boeg op deze schijf en draait de bladzijden uit het verleden om. Zodat ze met een schone lei kunnen beginnen aan een gloednieuw hoofdstuk.
“Neen”, “Goud”, “Bellen Naar De Schuer”, het zijn allemaal songs waarvan de humor van afspringt en die je één voor één met een brede glimlach achterlaten. Uberdope gebruikt trouwens die humor als wapen om de maatschappij een spiegel voor te houden. Niet door keet te schoppen, maar net door alles om zich heen te relativeren en vaak belachelijk te maken. Zodat het hilarisch overkomt. Luister maar naar “Big In Japan” of “Zure Buren”. Uberdope steekt de draak met alles en iedereen en zorgt daardoor voor een lekker aanstekelijke hiphop/rapfeest in je hoofd. Bovendien vallen de knipogen naar muziekstijlen als jazz ons doorheen veel songs eveneens op, wat bewijst wat voor een veelzijdige band Uberdope toch is.
Op deze schijf hoor je een band die na al die jaren weer klaar is om de wereld te veroveren. Uberdope brengt hiphop - met Nederlandstalige teksten - van de meest aanstekelijke soort. En voegt daar jazzy klanken aan toe. Telkens tovert de band je daarbij een glimlach op het gezicht en stampt letterlijk alle heilige huisjes omver. Meer nog, de band komt daar gewoon mee weg. Kortom hiphop met een boodschap, die op een vrolijke wijze door de strot wordt geramd. Dat schotelt Uberdope je voor op deze klasse hiphopplaat. 

Tracklist: Neen 2:28; Goud (feat Jeffrey Jefferson) 4:13; Bellen Naar De Schuer 4:42; 20 Euro 4:22; Randje #1 1:50; Blauw (feat Brihang) 3:43; Leer Mij Alles 4:11; Zo 5:35; Randje #2 1:50; Anthony 5:07; Big In Japan 3:43; Wow 4:37; Zure Buren 4:57; Randje #3 1:34; Doe Niet Meer Mee 5:08

HipHop/Dance
Graag Gedaan
Uberdope

Ontgonnen Belgische parels die langzaam maar zeker aan een opmars naar boven toe bezig zijn? Dat kunnen we de heren van Lethal Injury zeker noemen. De band timmert ondertussen toch enkele jaren stevig aan die weg, en heeft vooral op menig podium zijn kunnen voldoende bewezen. "Een band dat bestaat uit enorm talentvolle muzikanten, een zanger met enorm veel charisma. Maar vooral een goed geoliede machine, waar elk van de leden een spelplezier uitstraalt dat ons doet uitzien naar een gouden toekomst voor deze Oostende Thrashers." schreven we toen we de heren zagen optreden op Zandrock begin juni dit jaar. Nu brengt de band eindelijk zijn debuut ‘Melancholia’ op de markt. Een schijf die ons van begin tot einde met verstomming slaat.
Variatie is het grote sleutelwoord op deze schijf. En meteen het grote pluspunt. Na een haast heel meeslepende intro, waarin we eigenlijk zelfs niet echt thrash metal elementen herkennen, voelen we direct aan dat Lethal Injury geen band is die je in dat hokje mag onderbrengen. Met Mothman wordt die stelling alleen maar bevestigd. Deze song zit boordevol verrassende wendingen, knipogen naar zoveel ander metal muziekstijlen, en het enerzijds uitdelen van stevige mokerslagen maar de luisteraar ook een - bij wijze van spreken - rustmoment aanbieden. Waaruit we alvast kunnen besluiten dat Lethal Injury dus van enorm veel markten thuis is.
Echter het meest opvallend, niet alleen op dat podium maar ook ernaast blijkt Lethal Injury anno 2018 een sterk geoliede machine te zijn waar iedereen niet alleen dezelfde richting uitkijkt. Bovendien straalt het spelplezier, net als op het podium, dus ook uit de boxen.
Elke song zit perfect in elkaar, en doet ons steeds opnieuw naar adem happen. Luister maar naar het perfect in elkaar gebokste “Suicidal Call” en “Scream Burn Die”. Waarbij adrenalinestoten na adrenalinestoot je compleet murw slaat. Is dat nu door typische thrash metal inbreng, of duister aanvoelende, naar Black tot death metal refererende riffs en vocalen tot de instrumentale inbreng die je een krop in de keel bezorgt? Deze band is duidelijk geëvolueerd, en is niet meer dat doorsnee thrash metal bandje dat we ooit aan het werk zagen in hun begin periode.
Besluit: Song na song slaat Lethal Injury ons met verstomming, en biedt ons zoveel verrassende wendingen aan op dit klasse debuut, dat we dus niet zomaar een zoveelste thrash plaat, maar een pure klasse metal schijf - in de ruime zin van dat woord - aangeboden krijgen. Waardoor een ruim publiek over de streep kan worden getrokken.
Voor een debuut is dit dan ook ware een mokerslag in het gezicht geworden, die ons doet beseffen dat we hier te maken hebben met een band die binnen het metalgebeuren nog hogere ogen zal gooien dan ze dankzij hun live reputatie al doen.
Bovendien, en dat is nog het meest opvallende, bij elke luisterbeurt doen we telkens opnieuw andere ontdekkingen, waaruit blijkt dat de band stevig aan het improviseren is geslagen op hun debuut. Ook dat is een extra pluim op de hoed van de band.
Kortom, Omarm deze Parel uit Oostende met beide handen, want hiervan zullen we in de toekomst nog veel meer horen. Op basis van hun concerten, maar ook op dit ijzersterk debuut voorspellen we Lethal Injury dan ook een gouden toekomst.
Tracklist: Haima  - Mothman  - Melancholia  - Denounce  - Suicidal Call - Scream Burn Die  - The Downward Spiral  - Melancholia Part II  - Veiled Woman of the Black

Ik geef het eerlijk toe, ik ben enorme fan van het groovy, grunge, stoner gezelschap Tangled Horns. Met het debuut 'Klang' sloeg de band al in 2012 diepe gensters in ons hart. Echter is het vooral live dat Tangled Horns nog het best tot zijn recht komt. En dat is in grote mate de verdienste van de bewegelijke frontman Tim Van De Plas. De man staat met zoveel enthousiasme te performen dat menig daken er gewoon afgaan. Superlatieven als absurditeit en vlagen van pure waanzin gebruiken we doorgaans bij een optreden van Tangled Horns. Doorheen de jaren zijn we de band blijven volgen. Over de meest recente schijf 'Unstoppable Force' (2016) schreven we ''De muziek van Tangled Horns brengt je in een staat van diepe 'zen'. Waardoor je als het ware in een vlaag van waanzin, door de huiskamer lijkt te drijven. Een gelukzalig gevoel, dat bij meerdere luisterbeurten nog het best tot zijn recht komt."
In november kwam een gloednieuwe schijf op de markt 'Superglue for the Broken'. Waaruit weer eens blijkt dat Tangled Horns nooit gemakkelijke brokjes vlees voorschotelt, maar daar steeds met het grootste gemak mee wegkomt.
Meteen een mokerslag in het gezicht uitdelen? Dat doet de band met “Shadow (A Personal Piece of Darkness)” . En dan zijn we vertrokken voor een wilde rit op een wilde rollercoasters.
Dit is een enorm gevarieerde plaat geworden, die je alle kanten van de muur laat zien. Van gestroomlijnde, gitaarlijnen die je kippenvel bezorgen zoals bij “Light as a feather in Concrete Shoes” gaat de band moeiteloos over naar oorverdovende, snoeiharde uithalen waardoor geluidsmuren het begeven. Nee, Tangled Horns is niet in een hokje duwen, doet niet aan rechtlijnigheid en houdt eerder van uiteenlopende wegen bewandelen. Daardoor zijn we ooit fan geworden, daardoor worden we ook nu weer compleet over de streep getrokken.
De band laat er geen gras over groeien. Die ene mokerslag in het gezicht is nog maar voorbij en daar volgt al een volgende uppercut die je KO slaat. Geluidsmuren opbouwen, ze met vol geweld afbreken, en dan langzaam weer opbouwen tot een volgende oorverdovende climax. Het is de rode draad op de volledige schijf. Zowel vocaal als instrumentaal merken we op dat elk van de muzikanten bij de band zowel scherp kunnen uithalen, als intiem je hart raken. Dat is ook bij de vocale inbreng het geval dus.
Opvallend hoe gevarieerde en uiteenlopend Tim zijn stem klinkt op deze schijf. Luister maar naar het wondermooie “The Timeline is A Noose” dat opvallend intens en intiem start, tot alle registers, zowel muzikaal als vocaal, compleet worden open gegooid in een wervelende finale waardoor ons dak er compleet afvliegt.
Besluit: Tangled Horns brengt een enorm gevarieerde schijf uit, waar niet alleen uiteenlopende muziekstijlen met elkaar worden verbonden. 'Superglue for the Broken' is een zoveelste knappe plaat die bewijst dat absurditeit tot waanzin niet hoeft te resulteren in chaos. Eerder biedt de band een palet van zoveel uiteenlopende kleuren aan, waardoor je enerzijds tot tranen toe wordt bedwongen en anderzijds meerdere mokerslagen in het gezicht krijgt tot je compleet murw geslagen in de verste hoek van de kamer achterblijft. Totaal verweesd en verbijsterd na zoveel spannende veelzijdigheid.
Tracklist:
Shadow (A Personal Piece Of Darkness)
Magnificent Maniac
Light As A Feather In Concrete Shoes
Superglue For The Broken
The Timeline Is A Noose
Pillow Fortress
In The Now
Beautiful Flaw
Destination Tipping Point
Icebound

Grunge/Stoner/Groove
Superglue for the Broken
Tangled Horns

 

Het valt me telkens op dat, in het globale metal gebeuren, sommige subgenres redelijk grote zalen kunnen doen vollopen, maar sommige stijlen eerder heel underground blijven ploeteren. Dat is bijvoorbeeld het geval bij het subgenre Death metal. Hoewel daar links of rechts wel bands zijn die min of meer doorbreken naar een ruimer publiek, is dit een muziekstijl die eerder een beperkter metal publiek aanspreekt. Niet dat betreffende bands of fans daar treurig om zijn. Integendeel. Neem nu Demonical - ontstaan uit de as van het in de jaren '90 succesvolle collectief Centinex. Deze Zweedse band ontstond in 2006 en bracht met 'Servants of Unlight' in 2007 een ijzersterk debuut uit waarmee ze hun stempel drukten op dat Death Metal gebeuren. Door de jaren bouwde de band dan ook een stevige fanbase uit. Het verhaal is ondertussen wat ingewikkeld geworden , vernemen we via uiteenlopende media, we gaan dat om uiteenlopende reden ook niet allemaal uit de doeken doen. Daarvoor bestaat namelijk internet, om de informatie rond deze band op te zoeken. Maar dit jaar kwam na vijf jaar wachten, eindelijk een nieuwe plaat uit 'Chaos Manifesto', met een gloednieuwe vocalist Alexander Högbom.

Op deze koude woensdagavond was ELPEE Deinze goed gevuld, althans voor een evenement midden in de week. Naar goede gewoonte heerst er altijd een gezellig sfeertje in ELPEE, en dat heeft zijn uitwerking op en naast het podium. Meteen willen we even een pluim op de hoed steken van de geluidsman van dienst. Dit om het steeds puike werk dat hij aflevert. Het geluid in ELPEE is namelijk altijd heel goed, er valt nergens een speld tussen te krijgen. Dat was in het verleden zo, dat blijkt ook nu weer het geval te zijn. Die perfectie is, wat death metal betreft, wel nodig om emoties, demonisch van aard, te kunnen overbrengen naar het publiek waardoor je als aanhoorder compleet murw wordt geslagen en de vuurtongen van de Hel je voetzolen voelt likken.

Als opwarmer van dienst mocht Slaughter the Giant (***1/2) alvast de lont aan het vuur steken. Deze band bestaat uit een imposante frontman die met rood geverfd gezicht je strak en meedogenloos aankijkt alsof hij iedereen gaat verscheuren. De aanwezigen staan in eerste instantie ook wat naar achter, of het daar mee te maken heeft laten we in het midden. Deze zomer zagen we de Belgische melodieuze Death metal band nog optreden op Frietrock en schreven ''Zo waren we onder de indruk van de combinatie tussen waanzinnige grunts  en cleane vocals die Slaughter The Giant naar voor bracht. Het zorgde voor een vrij gevarieerde set, die je van begin tot einde murw sloeg" . Dat is eveneens de rode draad in dit optreden in ELPEE. Na een wat moeizame start, kwam het publiek gaandeweg wat dichter staan. Mede doordat de band bestaat uit een frontman die charisma uitstraalt, en hij uiteindelijk iedereen uit zijn hand doet eten.
Besluit: Net door het combineren van muzikanten die weten waar ze mee bezig zijn, met een frontman die grunts en cleane vocale inbreng combineert met dat imposante en demonische waardoor ook wij fan zijn van het death metal gebeuren, ontpopt Slaughter The Giant zich in ELPEE tot een death metal band die over potentieel beschikt om in de toekomst potten te breken binnen dat genre, zeker weten. Maw, een leuke opwarmer voor wat nog moet komen, niets meer of minder.

Door de jarenlange ervaring in het vak weet je als band perfect hoe je je publiek moet bespelen, dat je als artiest, ondanks dat status, toch nog steeds je fans bewerkt als jonge wolven in het vak. Daardoor kan een band bij ons op nog meer waardering rekenen.  Laat dat nu het geval zijn bij Demonical (****). De band levert totaal geen routine klus af, integendeel. Vanaf die eerste song “Towards Greater Gods” wordt de lat dan ook onmiddellijk heel hoog gelegd. Na deze stevige mokerslag in het gezicht, op een brutale en vooral heel energieke wijze, blijft Demonical voortdurend stevige uppercuts uitdelen, en dat zowel instrumentaal als vocaal. “World Serpent”, “Sung To Posses”, “From Nothing”, allemaal zijn het parels van Death Metal songs die recht door je metal hart boren als een vlijmscherp zwaard. De charismatische frontman spreekt zijn publiek trouwens voortdurend aan, terwijl de muzikanten - die aanvoelen dat ze iedereen met het grootste gemak uit hun hand kunnen doen eten - alle registers nog wat meer open trekken.
Death Metal is een genre waarbij ik moet aanvoelen dat die demonische wezens uit de hel de poorten openstampen - schreef ik in het begin van dit verslag - en dat blijkt in ELPEE ook het geval te zijn. Bij elke song opnieuw.
Bovendien wil Demonical hier vooral een dodelijk pre-kerstfeestje bouwen in ELPEE en beschikt eveneens over voldoende subtiele humor om alles ook een beetje te relativeren. Er wordt namelijk niet gestopt na de regulaire set met “Unfold thy darkness”. Maar gewoon doorgaan, telkens zegt de frontman dan ''one more song?'' wat op hilariteit en daverend applaus wordt onthaald. Daar zie je dan ook de menselijke kant ontstaan van deze demonische verschijning op dat podium. Het geeft ook aan hoe deze Zweedse band, ondanks hun status, zich nog steeds nauw verbonden voelen met hun fans. Ook dat verdient een pluim extra op hun hoed. De set wordt afgesloten met drie songs die deze bovenstaande stellingen nog wat meer in de verf zetten. “Death Metal Darkness” was dan ook de kers op de taart die de avond nog het best samenvat.
Besluit: Ook al beginnen de temperaturen buiten wat kouder te worden, Demonical deed de temperatuur in ELPEE letterlijk naar een kookpunt stijgen door de poorten van de hel compleet te laten openzwaaien, waarna vuurtongen van die Hel een uur lang onze voetzolen likten. Een beter pre-kersfeest konden we ons dan ook niet dromen.
Setlist: Towards Greater Gods - The Order - World Serpent - A Void Most Obscure - Sung to Possess - The Arrival of Armageddon - From Nothing - Cursed Liberation - Välkommen undergâng - Unfold Thy Darkness - BIS: All will perish - Return in Flesh - Death Metal Darkness.

Organisatie: Elpee, Deinze

Demonical - Een dodelijk pré-kerstfeestje
Slaughter the Giant + Demonical
Elpee
Deinze
2018-12-12
Erik Vandamme

Het komt zelden voor dat we naar een concert afzakken met de bedoeling vooral het voorprogramma van de avond het werk te zien. Op uitnodiging van Polderrecords zakten we af naar het enorm gezellige 4AD in Diksmuide, toch een ritje van circa 106 km voor ondertekende. Atomic Vulture trad aan in het voorprogramma van Komatsu ter gelegenheid van de vinyl voorstelling van hun eerder op de markt gekomen: 'Stone of the Fifth Sun', een prachtige instrumentale stoner rock plaat die hoog in onze eindejaarslijstjes prijkt.

Binnen de heel intieme sfeer in 4AD komt de best intense instrumentale muziek van Atomic Vulture (*****) nog het best tot zijn recht, doordat voortdurend gecombineerd wordt tussen gevoelige snaren raken en verschroeiende climaxen die de lijn aftasten van geluidsoverschrijdend gedrag. Atomic Vulture bestaat trouwens uit muzikanten die perfect weten hoe ze door middel van improviseren, die lijnen voortdurend kunnen aftasten tot het oneindige. Dat viel ons allemaal al op aan voornoemde EP 'Stone of the Fifth Sun', dat is op het podium ook het geval. Deze keer zat - in tegenstelling tot deze zomer op Frietrock toen technische problemen hen parten speelden - alles perfect in elkaar, het geluid in 4AD is dan ook gewoon subliem goed, dat mag ook eens in de verf worden gezet. Omdat elke betoverende gitaarlijn van Pascal David en Kris Hoornaert, elke drum salvo van trommelaar Jens Van Hollebeke even belangrijk is binnen de heel intensieve muziek van Atomic Vulture, is dat eigenlijk ook nodig. Naast tovenaars met riffs en drum partijen, was er eveneens voldoende interactie naar het publiek toe. Meerdere keren sprak gitarist Pascal David zijn waardering en respect voor entourage, headliner, publiek en iedereen rondom de band uit.
Als kers op de taart mocht ook Cowboys & Aliens- frontman Henk Vanhee zijn stem en toch wel tot de verbeelding sprekende uitstraling, in de weegschaal werpen bij het enige gezongen nummer op de EP 'Rain'. Het meest poppy klinkende nummer op de EP staat er te lezen in de biografie … Het meest toegankelijke is het zeker, maar Henk is een meester entertainer en charismatische man die eveneens houdt van improviseren, waardoor die song schippert tussen dat toegankelijke maar ook een mysterieuze bijklank krijgt. Net door die uitzonderlijke stem en dito uitstraling van Henk dus. De indrukwekkende set afsluiten met een knaller van formaat heet zoiets.
We hebben trouwens een primeurtje op te pakken gekregen naderhand. Cowboys and Aliens brengt volgend jaar (maart 2019) zijn nieuwe plaat ‘Horses of Rebellion’ uit op Polderrecords. Ook iets om naar uit te zien.
Besluit: We zagen in 4AD een stoner/instrumentale rock band op het podium die elke emotie aanspreekt. En je aanzet tot enerzijds een traan wegpinken, anderzijds tot stevig headbangen tot de vroege uurtjes. Zonder meer is dat dus de grote sterkte van een band als Atomic Vulture. Spelen met alle emoties, en improviseren tot het oneindige. Dat viel dus op die EP reeds op, dat is live eveneens het geval. Alleen ligt de lat op dat podium een paar meters hoger.

In de dorre woestijnvlakte, met de wind in de haren
De uit Eindhoven, Nederland, afkomstige band Komatsu (****)  worden in menig biografie omschreven als sludge/stoner rock band. Uiteraard klopt die stelling volkomen, maar wij meenden toch ook enkele 'grunge' elementen te herkennen binnen het geheel toen we de band in 2016 zagen optreden op Desertfest in Antwerpen. We schreven: ''Variatie, loeiende gitaar riffs, knallende drumsalvo's en rauwe vocalen die de luisteraar doen headbangen tot de vroege uurtjes”. In een notendop hoe dit concert van Komatsu aanvoelde. Deze wilde rit in de dorre vlaktes deed deugd aan oren en hart. Binnen de 'desert' sfeer, waarbij de gitaar toch nog steeds centraal staat, heeft Komatsu aan deze hoogstaande verwachtingen compleet voldaan!
Laat dit laatste nu ook de rode draad vormen op het optreden van de Nederlandse stoner/grunge band in de 4AD. Ondanks de koude wind buiten, voelt het eerder aan alsof je in de dorre woestijn bent aanbeland terwijl, met de wind in de haren ,het zweet je op de lippen staat. Gaandeweg doet Komatsu de temperatuur dan ook naar een kookpunt stijgen. En dat is niet de verdienste van één element binnen deze band, maar de samensmelting tussen top muzikanten die allemaal dezelfde kant opkijken. Met een vocale inbreng die aanvoelt als een warm deken tegen diezelfde koude nachten.
Variatie is ook nu weer het sleutelwoord waardoor we met een goed gevoel vanbinnen , de zaal verlaten. Komatsu verwarmt je hart op een zodanige eenvoudige, maar doortastende wijze, dat je, eens onder hypnose gebracht letterlijk wordt meegezogen naar een heel andere wereld. Ver verwijderd van de harde realiteit. Zonder je echter in slaap te wiegen, eerder door de trommelvliezen aan te vallen. Ook niet door die te doen barsten, eerder door die te strelen waardoor je niet anders kunt dan inderdaad staan headbangen tot de vroege uurtjes.

Besluit: Zonder meer zagen we twee bands aan het werk die intensieve instrumentale muziek brengen, of die combineren met een vocale inbreng waardoor de haren op je armen recht komen. Telkens wordt die perfectie overschreden, maar horen we ook voldoende spelplezier en zin tot oneindig improviseren terug binnen de sound van zowel Atomic Vulture als Komatsu. Waardoor je geen routinewandeling door die woestijn krijgt voorgeschoteld, maar eerder een avontuurlijke tocht waarbij je vol bewondering geniet van de pracht en schoonheid rondom je heen.

Organisatie: 4AD, Diksmuide

Komatsu – In dorre woestijnvlaktes, met de wind in de haren
Komatsu + Atomic Vulture
4ad
Diksmuide
2018-12-14
Erik Vandamme

Pluto Metal Fest 2018 - Bevestigingen, met het oog naar de toekomst gericht
Pluto Metal Fest 2018

''Hagel en sneeuw, onweer wind en regen. Lach er maar om, en stap er vlug doorheen''. Dit is een liedje dat ik als kind regelmatig zong, het speelde door mijn hoofd toen ik op 15 december afzakte naar het Pluto Metal Fest, dat doorging in zaal Amb8 te Oosterzele. Want inderdaad niets of niemand hield ons tegen om af te zakken naar dit uiterst aangenaam, intiem en heel gezellig festival dat uit de grond is gestampt door muziekliefhebbers met een hart voor rock en metal.
Met op het affiche vooral bands die in 2018 een indrukwekkend parcours hebben afgelegd. Dat er daarbij vooral vooruit wordt gekeken vernamen we namelijk in enkele heel gezellige interviews met o.a. Hunter, Thorium en Hell City. Daarover meer in een ander artikel. Ook op het podium van Pluto Metal Fest presenteert elk van hen een top optreden, waarbij ze hun status van veelbelovend topact binnen de scene nogmaals bevestigen. De organisatie had bovendien een gedurfde en gevarieerde affiche samengesteld, waar een ruim publiek van uiteenlopende metal liefhebbers zou moeten op afkomen. De opkomst was degelijk te noemen gezien de omstandigheden van o.m. het weer en een metalgebeuren als Eindhoven Metal Fest dat ook dit doorsnee metal publiek aantrekt.

This is rock-'n-roll!
Hoewel Earupt (****) een vrij nieuwe naam is binnen het metalgebeuren, bestaat de band uit muzikanten die ruimschoots hun sporen hebben verdiend. De band brengt op 18 januari 2019 zijn debuut 'Elements' op de markt, en liet op Pluto Metal Fest al eens in zijn kaarten kijken. Wat we voorgeschoteld krijgen is een band die eigenlijk nog aan het zoeken is naar de juiste sound die bij hen past. Door middel van potjes improviseren en experimenteren tot het oneindige - zowel instrumentaal als vocaal - krijg je dan ook een gevarieerde set voorgeschoteld. Grasduinende doorheen enorm uiteenlopende muziekstijlen legt Earupt de lat van begin tot eind trouwens enorm hoog. Puur technisch bekeken valt er eveneens geen speld tussen te krijgen. Bovendien beschikt de band over een heel bewegelijke frontman, hij komt zelfs midden in de set gewoon even naast de fans staan en geniet van op een afstand hoe zijn muzikanten riffs en salvo's uit hun instrumenten toveren die aan onze ribben kleven. Want ook dat valt telkens op. De theatrale frontman, die wel veel aandacht naar zich toetrekt door zijn aangeboren charisma, geeft zijn muzikanten voldoende ruimte om te soleren en hun ding te doen. Zelf beschikt hij over een stem en uitstraling waardoor je wordt ontroerd, maar houdt hij je net door uitspuwen van frustraties ook een spiegel voor.
Besluit: Vooral is Earupt een band die we in het oog moeten houden naar de toekomst toe, net doordat je op de muziek die ze brengen geen label kunt kleven. Wat zorgt voor een sterretje meer in de eindafrekening.

Een band waarbij de meeste leden elkaar al circa 20 jaar kennen en die samen komen om een bandje op te richten? Zo zou je Hunter (****) eigenlijk een beetje kunnen omschrijven. Hunter  is een collectief van vrienden, muzikanten die met het hart op de juiste heavy metal en rock plaats , samen muziek spelen alsof ze terug kind zijn geworden. Echter zonder zichzelf belachelijk te maken, maar eerder toont deze band aan dat ouder worden niet hoeft te resulteren in bij de pakken gaan zitten of ergens in een hoekje voor de tv zitten mijmeren over de tijd van toen. Hunter brengt een strakke, gezapige en energieke set waar - net als bij velen op deze avond - geen speld valt tussen te krijgen. Zowel de heel goed bij stem zijnde frontman, een man met bovendien een enorm charismatische uitstraling, als de klasse muzikanten binnen deze band stralen dan ook enorm veel spelplezier uit. Twintig jaar ervaring kan er namelijk voor zorgen dat een band trapt in de val van het afleveren van een flauwe routineklus. Dat is bij Hunter dus totaal niet het geval. Integendeel. Hier staat een band op het podium boordevol enthousiaste vrienden die in het vel van ouwe rotten in het vak tekeer gaan als jonge wolven die nog alles moeten bewijzen. Zonder meer is Hunter dan ook een band om in het oog te houden, en de bovendien nodige speelkansen te geven. Want op basis hun status als ervaren muzikant, en de spontaniteit waarmee de band op het podium staat op Pluto Metal Fest? Kan Hunter met het grootste gemak er menige daken laten afgaan. Bij deze een oproep aan menig concert organisatie. Boeken die handel! Het loont de moeite.

Geluidsnormen overschrijdend gedrag
We zeiden het al in het begin van dit verslag. De organisatie van Pluto Metal Fest stelt een enorm gevarieerde affiche voor op deze avond. Na experimenterend metal, pure strakke heavy metal krijgen we plots een sludge en aanverwant brok vlees voorgeschoteld. We schreven het al in de voorbeschouwing: Kuar Nhial is een vrij nieuwe band met muzikanten die ook in bands als Vonnis en Barst spelen. Hun eerste album ‘Kuar Nhial’ verscheen op 9 november 2018 op het Gentse label Consouling Sounds, de thuishaven van bekende groepen als Amenra, Gura, The Black Heart Rebellion, Kiss the Anus of a Black Cat, Wiegedood, Soul Grip, Treha Sektori, Syndrome en Alkerdeel. In de voetsporen van voornoemde bands, biedt ook Kuar Nhial een ultieme trip aan naar de meest duistere kant van je ziel. Door middel van verschroeiende soundscapes zullen de poorten van de Hel zeker en vast open zwaaien dankzij deze gloednieuwe parel binnen het Consouling Sounds label. Een label dat als geen ander een vinger op de pols weet te leggen van donker, donker en donker.
Kuar Nhial (***1/2) bouwt een ondoordringbare geluidsmuur om zich heen, door middel van - letterlijk - oorverdovende mokerslagen uitdelen. Uppercuts die als een kanonbal in je gezicht terecht komen, en waarbij niet alleen trommelvliezen barsten maar ook geluidsnormen worden overschreden, en de muren in de zaal beginnen te barsten. Dat niet iedereen zich hier kon in vinden, vele aanwezigen verlaten de zaal of gaan verbouwereerd volledig naar achter staan, is gezien de confronterende aanpak wel te begrijpen.
Besluit: Luid, Luider, Luidst is de rode draad op dit optreden van Kuar Nhial, en daarvoor moet je letterlijk meegaan in diezelfde intensieve donderslagen die de band voortdurend uitdeelt. Ikzelf liet me dan ook gewillig meevoeren over de monotone, luide walmen van donkere intensiviteit die me niet alleen potdoof maar ook compleet murw geslagen deden achterblijven in de duistere hoek van de kamer.

Als er één groot verschil is tussen Kuar Nhial en opvolger Serial Butcher (****) , die puur muzikaal wellicht niet echt met elkaar verbonden zijn, dan is dat het feit dat Serial Butcher eveneens de poorten van de Hel wagenwijd open laat staan. Maar op een iets meer melodieuze wijze. Geluidsnormen overschrijden, en verschroeiend luid en hard uithalen? Dat is er uiteraard allemaal bij. Eveneens grijpt Kurt je met zijn rauwe stem letterlijk bij de strot en sleurt je mee naar die diepste kelders van de Hel. Mokerslag na mokerslag deelt Serial Butcher uit tot niemand meer recht zou moeten staan. Het publiek headbangt wel heftig mee, maar staat er voor de rest met open mond op te kijken. Vol bewondering echter, want de meeste blijven wel degelijk staan en ondergaan de razernij die de band over hen heen spuwt geladen.
Besluit: Serial Butcher verpulvert ons naar goede gewoonte onder een overwicht van razendsnelle riffs en mokerslagen. Een optreden van Serial Butcher moet je eveneens ondergaan alsof je terecht bent gekomen in een overvloed van wervelstormen, die je uiteindelijk tot waanzin drijft. Waardoor je ook uw eigen demonen strak in de ogen kijkt. Dat was in het verleden zo, dat blijkt nog steeds het geval te zijn in 2018.

Heavy Metal kings and Queens!
Na deze twee oorverdovende trips, mag de poort van de Hel eindelijk sluiten. De ravage die beide acts heeft achtergelaten is niet te overzien. Maar toch slaagt Thorium (*****) die, ondanks dat de band het zelf relativeert in een interview op voorhand, zich ontpopt tot de publiekstrekker van de dag . Want voor het eerst stond de zaal gevuld tot aan de PA  en slagen er met het grootste gemak in de fans uit hun hand te doen eten.. Dat Thorium bestaat uit muzikanten die al heel wat meters op de teller hebben staan ,  is geen publiek geheim. Elk van hen draait al een tijdje mee binnen de Heavy metal scene.
Thorium presenteert ons een bonte echter eerder een samensmelting van zowel power, progressieve, speed als heavy metal, tot streepjes NWOBM en aanverwante stijlen. Net door een gevarieerd potje rock en metal aan te bieden, die aan je ribben kleeft, blijf je geboeid luisteren, headbangen en de songs uit volle borst mee schreeuwen. Want ook dat laatste is heel opvallend. Thorium brengt heel toegankelijke heavy metal muziek, die thuishoort op grote festivalweides waar daken er prompt zullen afvliegen. Op Pluto Metal Fest levert Thorium een instrumentaal en vocaal perfecte set af waar weer eens geen speld valt tussen te krijgen. Elke riff, elke drum salvo' tot heldere vocale inbreng, doen de haren op onze armen recht komen alsof het terug de jaren '80 is maar met de voeten duidelijk in 2018.
Deze band klinkt namelijk verre van gedateerd, het zijn enkel vette knipogen naar dat verleden dat ons opvalt. Hoe hoogstaand de heren staan te soleren valt ons op bij menig gitaar riff van de klasse gitaristen, die elk op hun eigen wijze een meerwaarde vormen binnen het geheel. Zo is er Tom Tee die enerzijds vlijmscherp uithaalt met elektrische gitaar riffs of met een akoestische gitaar eerder zorgde voor intieme momenten binnen de set. Gerugsteund door de telkens opnieuw verschroeiende solo's  naar voor brengende tovenaars met klanken zoals Dario Frodo ( gitaar) en  Kurk "Stripe" Lawless (bas). Dit alles gekruid met oorverdovende drum uithalen van een al even groots solerende drummer Louis Van der Linden , en afgewerkt met die cleane vocale aankleding van David Marcelis, die bovendien dankzij heerlijk gezapige kwinkslagen de handen gemakkelijk op elkaar krijgt.
Besluit: Op Pluto Metal Fest zien we met Thorium dé ultieme heavy metal band aan het werk, die op de korte tijd van zijn bestaan reeds een stempel heeft gedrukt op dat metalgebeuren in ons land. Wat ons dan weer doet uitzien naar veel moois in het komende jaar, want de band mag dan op torenhoog niveau hun ding staan doen,  ze blijven verder evolueren en zichzelf heruitvinden. Ook dat valt ons op Pluto Metal Fest op.

Hell City (****1/2) is een band die de laatste jaren heel wat moeilijke momenten heeft doorsparteld en recht is gekropen uit een donker dal ; door middel van een knappe schijf 'Flesh & Bones' bewijzen ze terug klaar te zijn en hun plaats in de scene met een knal van formaat terug in te nemen. Opvallend binnen de band is natuurlijk de stem en uitstraling van zangeres Michelle Nivelle die de aanhoorder, waaronder ikzelf, letterlijk betovert, onder hypnose brengt en wegvoert naar heel andere onontgonnen oorden. Bovendien zijn we onder de indruk van de combinatie tussen haar kristalheldere stem die perfect wordt aangevuld door hemelse (of is het Helse) grunts van Tom, die naast drumwerk dus ook over een stem beschikt waardoor geluidsmuren worden afgebroken. Dit allemaal zonder afbreuk te doen aan de meesterlijke inbreng van Vincent Noben - Lead Gitaar, Alan Coenegrachts - Rhythm Gitaar en Sebastiaan Verhoeven - Bas. Eén voor één klasse virtuozen wier inbreng een enorme meerwaarde vormt in het geheel.
Want dat is nog het meest opvallende feit, merken we tijdens het optreden op Pluto Metal Fest, Hell City is een band die bewijst dat bij de pakken blijven zitten niets uithaalt, integendeel. Dat laatste bleek al uit het interview dat we met Drummer Tom Goffin en zangers Michelle hadden. Ook op het podium straalt Hell City een zelfzekerheid uit waardoor alle stormen kunnen worden overwonnen. Maar vooral zien we dus anno 2018 een band terug die, gerugsteund door klasse muzikanten en een bedwelmende , vuurkrachtige vocale inbreng, na al die pijnlijke jaren de draad terug heeft opgenomen en meer dan ooit dezelfde kant uitkijken.
Besluit: Hell City slaat de bladzijde om, en is klaar voor een nieuw hoofdstuk. Dat bewees de band dit jaar met een uitmuntend nieuw album, dat zet Hell City ook live nog wat meer in de verf. Klasse komt namelijk altijd boven drijven.
Onze eindconclusie na een geslaagd Pluto Metal Fest editie die van begin tot einde tot de puntjes was uitgewerkt.

Organisatie: Pluto Metal Fest

Sinds 2016 is Gèsfakrock mijn persoonlijke afsluiter van een lang concert en festival jaar. Anno 2018 zal dat even anders zijn, dit geheel terzijde. Maar sinds datzelfde jaar heeft het intieme festival dat doorgaat in Buurthuis ‘t Senter in Kuurne ons hart gestolen, waardoor we telkens opnieuw uitzien naar dit heel gezellige gebeuren. Gèsfakrock is ondertussen aan zijn vierde editie toe, en ging door op zaterdag 8 december. Bands die nog maar eens de puntjes op de 'i' zetten om een topjaar met een knaller van formaat af te sluiten zoals Ironborn en Spoil Engine + een ware ontdekking van een jonge band met potentieel zoals Bèta. Oorverdovende knallers die het dak er laten afgaan bij 6 Days of Justice. En afsluiten met een concert van Metallica - wellicht onder de naam Magnetica - aan de prijs van amper 18 euro. Ja, dat kan allemaal op Gèsfakrock.

De toekomst is nu!
Muziek in al zijn vormen en kleuren is reeds sinds medio 1983 mijn aller grootste passie. Dat ik anno 2018 nog steeds met even veel goesting als toen festivals en concerten bezoek, is vooral dankzij het voortdurend doen van gloednieuwe ontdekkingen. Zonder dat had ik al veel jaren geleden afgehaakt. Het voordeel van zo een kleinschalig festival als Gèsfakrock is dat je niet enkel gevestigde namen op de affiche tegenkomt, maar ook bands die eigenlijk nog alles moeten bewijzen maar zeker over potentieel beschikken om er te geraken.

Neem nu Bèta (****) die de avond mogen openen met wat feitelijk een soort thuismatch kan genoemd worden. Het viertal uit Heule stak in 2016 de koppen bij elkaar en brengt een combinatie van muziekstijlen als post-rock en stoner. Echter horen we links en rechts ook vleugjes progressieve rock voorbij passeren waaruit dan weer blijkt dat Bèta zich niet zomaar in een hokje laat duwen, wat we dan weer enorm waarderen.
De heren speelden ondertussen op veel kleine en grote podia en brengen binnenkort eindelijk hun debuut uit. De band is dus duidelijk klaar voor de grote stap voorwaarts, en zet dat live ook in de verf. Bij elke riff, drum salvo en hoge vocale inbreng , voelen we prompt de haren op onze armen recht komen. Technisch hoogstaande riffs klieven door je vlees als een botte bijl. Er valt nergens een speld tussen te krijgen. En toch krijgen we eveneens het gevoel dat er eigenlijk veel meer inzit dan er nu is uitgekomen.
De lat wordt wel hoog gelegd, maar ik vermoed dat de band nog kan groeien in zijn kunnen. De energiebollen die in ons gezicht open spatten, doen ons echter vermoeden dat het gewoon een kwestie van tijd is eer Bèta binnen de stoner, post-rock en progressief rock rock gebeuren potten zal breken. Inderdaad, de toekomst is NU!

Ook 6 Days Of Justice (***1/2) is zo een band die binnen zijn muziekstijl op die boogscheut staat van een doorbraak. Wat we zien is een bende bloedhonden die klaar zijn om de wereld op een rauwe en verschroeiende wijze te verscheuren. De band timmert sinds 2007 aan de weg, en heeft dus al wat waters doorzwommen.  De metalcore band is bovendien ontstaan uit de H8000 scene, waaruit ook bands als Liar en Congress ook zijn ontsproten. 6 Days of Justice bracht dit jaar trouwens een knappe plaat uit 'Eternal Devastation' en bewijst op Gèsfakrock, door een combinatie van nieuw en ouder werk, dan ook uit het heel goede metalcore hout gesneden te zijn. Zonder teveel woorden daaraan vuil te maken, trekt de band vanaf de eerste tot de laatste noot alle registers open en stopt niet meer tot de zaal compleet is plat gewalst. Door het brengen van een soort metalcore dat op een oorverdovende wijze niet alleen je trommelvliezen doet barsten, ook de muren in de zaal begonnen prompt te scheuren dankzij zoveel vuurkracht. Zonder enig medelijden scheert de band als een wervelstorm over de hoofden heen, waardoor de eerste mosh en andere pits een feit zijn. Met de ene bedoeling het dak er laten afgaan, en 't Senter op zijn grondvesten te doen daveren. Een opzet waar de band met brio in slaagt. 
Kortom, net zoals hun voorganger, blijkt ook 6 Days Of Justice voor mij een ontdekking van formaat, die over de typische rauwe energie beschikt om gelijk welke zaal of festivalweide in vuur en vlam te zetten. Missie 'destroy 't Senter' geslaagd!

De puntjes op de 'i' zetten, ook in wat moeilijkere omstandigheden? Dat getuigt van pure klasse!
Ironborn (****) was één van die vele bands die me dit jaar enkele keren gewoon heeft omver geblazen. Wat zo schitterend is aan deze band is dat de heren zowel op als naast het podium hun publiek letterlijk omarmen, en beschouwen als familie. Daardoor ontstaat een vriendschappelijke band tussen fan en band, waardoor die laatste hun idolen dan ook zowat overal volgen. Geen wonder dat de zaal prompt overvol staat voor deze pure rock klasbakken die zowel vocaal als instrumentaal telkens die lat zodanig hoog leggen, dat het dak er nog maar eens compleet afgaat.
Deze keer had Ironborn echter af te rekenen met een versterker die moeilijk deed, waardoor de openingssong, een cover van Iron Maiden, de mist dreigde in te gaan. Ironborn is echter professioneel genoeg om niet bij de pakken te blijven zitten, en zet alles op alles om zijn publiek alsnog een top concert te bezorgen. Deze professionele aanpak combineert Ironborn met enorm veel spelplezier en tonnen charisma, dit zowel vocaal als instrumentaal, waardoor de fans weer eens volledig uit de bol kan gaan.
Zanger Tom Huglier liet me voor het concert weten dat hij wat sukkelde met een verkoudheid. Echt veel was daar niet van te merken. Tom deed er naar goede gewoonte alles aan om zijn publiek uit zijn hand te doen eten, dankzij zijn charismatische uitstraling. Gerugsteund door één voor één topmuzikanten die zelfs ondanks iets moeilijkere omstandigheden, door die technische problemen die hen eigenlijk de hele set parten bleven spelen, eveneens de lat hoog blijven leggen tot het bitter einde, en daardoor de perfecte rock show neer te zetten. Waardoor de aanwezige fans krijgen, waarvoor ze zijn gekomen. Hun favoriete band een topjaar met een knal van formaat zien afsluiten. Missie weer eens geslaagd.

Ook Spoil Engine (*****) wist ons dit jaar al enkele keren compleet murw te slaan. Het was trouwens de laatste maal dat Bart Vandeportaele - die door familie en werk omstandigheden de handdoek in de ring gooit - mee op het podium staat. De, letterlijk en figuurlijk, imposante gitarist die in het verleden bewees een klasse entertainer te zijn die zijn publiek telkens opnieuw over de streep trekt, zal enorm worden gemist bij Spoil Engine.
Ook op Gèsfakrock trekt de man alle registers open, en bewijst ons meermaals waarom. Niet alleen bespeelt hij zijn instrument met zoveel virtuositeit, zijn natuurlijke charismatische uitstraling op het podium, zorgt er telkens opnieuw voor dat de handen de lucht ingaan en/of het dak er ook afgaat. 
De band bestaat bovendien met mokerslagen uitdelende drummer Matthijs Quaars - die o.a. met enkele oorverdovende solo's die aanvoelen alsof je tegen een geluidsmuur wordt gekwakt - bassist Dave De Loco - die door zijn gestroomlijnde bas inbreng de basis legt van de sound van de band - Gitarist Steve 'Gaz' Sanders - die zijn jarenlange ervaring in de strijd gooit door het uitdelen van Hemelse riffs. Top muzikanten, die gelukkig niet tuimelen in de val van het brengen van een routineklus.
Echter trekt binnen de band, ondanks al die instrumentale virtuositeit, zangeres Iris Goessens onbewust de aandacht naar zich toe. De jongedame doet er namelijk alles aan om ook haar muzikanten in de schijnwerpers te laten staan. Iris beschikt echter over een uitstraling en stem die het midden houdt tussen demonische uithalen waardoor poorten van de Hel open gaan,  vooral tijdens die verschroeiende grunts die ons koude rillingen bezorgen. Maar eveneens doet ze net door haar sympathieke kant, zowel vocaal als wat uitstraling betreft, eerder een rustgevende gemoedsrust over u neerdalen. Net die enorm uiteenlopende wijze waarop ze haar publiek enerzijds omarmt met veel liefde, anderzijds zodanig verschroeiend uithaalt waardoor het lijkt alsof ijzingwekkende klauwen je de adem ontnemen. Haar inbreng bljkt ook nu weer een enorme meerwaarde te zijn binnen het geheel.
Kortom, Spoil Engine is anno 2018 wederom die gestroomlijnde, enorm goede geoliede machine geworden, die elke zaal en festivalweide in vuur en vlam zet. Dat ondervonden we al enkele malen in het jaar 2018, dat zet de band op Gèsfakrock nog maar eens in de verf. 

Metallica zien voor 18 euro? Ja, dat kan
Voor wie naast een duur ticket greep voor het optreden van Metallica volgende zomer, zijn er voldoende alternatieven. Meerdere cover- en tribute bands zagen we de revue passeren. De ene wat meer overtuigend dan de andere. Magnetica (***) timmert sinds 2009 aan de weg met één missie '' Not settling for less than to bring you the most authentic Metallica show!'' Het origineel benaderen is eigenlijk een onmogelijke opdracht, vooral dan die toch wel heel hoge stembereik van James Hetfield. Daar bleek ook het schoentje wat te knellen binnen Magnetica. Terwijl instrumentale huzarenstukken niet alleen zorgden voor herkenningsapplaus maar je ook koude rillingen bezorgt alsof Metallica daar zelf op het podium staat, blijven we vocaal wat op onze honger zitten. Wat charisma betreft moet de man echter niet onderdoen voor Hetfield. Hij zoekt zijn publiek voortdurend op, waardoor een wervelend thrash metal feest ontstaat,  in verlengde van het origineel.
Magnetica slaagt erin de die hard metallica fan in de zaal daardoor over de streep te trekken,  zonder daarvan een flauw afkooksel te zijn. De Metallica hits volgen elkaar in een razendsnel tempo op, en de aanwezige fans gaan dan ook compleet uit de bol.
Besluit: Ondanks de wat kritische benadering, slaagt Magnetica in zijn opzet, ‘De Ultieme Metallica show’ brengen, die van begin tot einde aan je ribben kleeft. En waarbij het origineel zodanig wordt benaderd dat geen flauwe kopie wordt voorgeschoteld, maar de songs één voor één nieuw leven worden ingeblazen. Want dan weer getuigt van pure klasse.
Kortom, Magnetica levert een gedroomde kers van de taart af.  Op wat weer een top avond kan worden genoemd.
Zoals we dat ondertussen eigenlijk al enkele jaren gewoon zijn van een knap, intiem en uiterst gezellig festival dat Gèsfakrock nog steeds is. Tot volgend jaar!

Gèsfakrock 2018 - De puntjes op de 'i' zetten, om een topjaar met een knal van formaat af te sluiten
Gèsfakrock 2018
Buurthuis ‘t Senter

Organisatie: Gèsfakrock ism Buurthuis 't Senter - Kuurne 

European Apocalypse Tour 2018 - De vier ruiters van de Apocalyps, verwoesten Hel Hole city
European Apocalypse Tour 2018 - Kreator + Dimmu Borgir + Hatebreed + Bloodbath

De bedenker van het concept 'European Apocalypse Tour' is een waar genie. Zet vier ogenschijnlijk totaal verschillende metalbands op een affiche. Doe daar een heuse tour mee, in  verschillende steden in Europa. En je trekt een al even verscheiden publiek aan. Geen wonder dat vele van die concerten totaal zijn uitverkocht. Want zowel Bloodbath, Hatebreed, Dimmy Borgir en Kreator hebben elk hun eigen ruime fanbase. Door deze vier iconen op één affiche te zetten, krijg je dan ook een gevarieerd aanbod voorgeschoteld. Echter schreven we heel bewust 'ogenschijnlijk' bij die eerste zin. Want er is, net als bij de vier ruiters van de Apocalyps ondanks die verschillen wel degelijk een gelijklopende lijn die de vier bands met elkaar verbindt. Wij zakten af naar ‘Hel Hole City’ Brussel om de vier ruiters van de Apocalyps recht in de ogen te kijken. Elk van hen gingen ze verwoestend tekeer, tot geen spaander geheel bleef van de Ancienne Belgique.

Die vier ruiters: Honger, Oorlog, Ziekte en dood, Antichrist vullen elkaar ondanks hun kleine verschillen zeker aan. Want door hun komst ontstaat verdriet, pijn, verlies, waanzin tot pure chaos en mondt uiteindelijk uit in de totale vernieling van de aarde.

- Antichrist - Bloodbath (*****) legt de lont aan het vuur, om die poorten van de Hel te doen openzwaaien. Net zoals de Antichrist volgens de legende, er overwinnende op uittrekt, en zo het lot van de mensheid bezegelt, legt ook Bloodbath de lat torenhoog. Verschroeiend heet wordt het in de zaal, als de band de temperatuur naar een kookpunt doet stijgen, door vuurpijlen boordevol kokende lava boven de hoofden van de aanwezigen te schieten, in de vorm van messcherpe riffs, verdovende drumsalvo's, en vooral een vocale aankleding die letterlijk door merg en been gaat.
Ondanks dat de heren het publiek uit hun hand doen eten, staan de meeste er wat verbouwereerd op te kijken. Die verwoestende geluidsmuur die Bloodbath doet neervallen op de hoofden van de fans voelt dan ook aan als een onaardse mokerslag waarvan je naderhand toch even moet op positieven komen. In een razend tempo gaat de band dan ook, van begin tot einde, tekeer tot de eerste aanhoorders compleet murw zijn geslagen, waardoor de Zweedse band er uiteindelijk in slaagt die poorten van de Hel letterlijk te doen open zwaaien, waarna ze niet meer zouden worden gesloten tot het einde van de avond.

- Oorlog en vernieling - Ondanks de toch wat feestelijke stemming die Hatebreed (*****) onder leiding van de charismatische frontman Jamey Jasta naar voor brengt, kun je niet voorbij aan de echte beweegreden daarvan, nl. het doen ontstaan van een totale oorlog en vernieling van de zaal. De ene circlepit is nog maar gedaan, of daar volgt een volgende moshpit.
Hatebreed is een band met een enorm sterke live reputatie, Jasta spreekt zijn publiek voortdurend aan, en vooral deelt de band de ene na de andere uppercut uit aan zijn fans. De band raast over de hoofden heen als een op hol geslagen bulldozer die recht op een woonwijk afkomt, en niet stopt tot er geen steen meer recht staat. Echter allemaal doorspekt met de nodige humor en kwinkslagen. Mosh- en circlepit, en een wall of death volgen elkaar dan ook in een al even razend snel tempo op. Nee, er is geen doorkomen aan eens Hatebreed Oorlog en vernieling zaait in de AB. De ravage achteraf was dan ook enorm. Missie geslaagd!

- Honger - Wie had gedacht dat een band als Dimmu Borgir (*****) uit de toon zou vallen tussen die porties thrash en wilde taferelen bij hun voorgangers, en ook bij headliner Kreator, moest die kritische kijk op de zaak prompt inslikken. De heren deden ons al versteld staan op Alcatraz Metal Fest door een onaards voelende performance. Ook in AB zie je een band die er duidelijk zin in heeft. Uiteraard gaat het er meer melodieus aan toe, en ontstaan geen wilde moshpits meer of zo. Uiteraard moet Dimmu Borgir het vooral hebben van donkere walmen over het publiek jagen, die je letterlijk de adem ontnemen. Dimmu Borgir gebruikt hiervoor occult voelende taferelen, en bezorgt je heel bewust koude rillingen tot je uw eigen demonen ook in de ogen kijkt. Waardoor je stervende van de honger, in een hoek van de kamer snakt naar een stukje brood van het leven. Dat is in grote mate de verdienste van top muzikanten binnen die band, die nog steeds oogstrelende riffs en salvo's uit hun instrumenten toveren. Maar wat mij het meest opvalt, is de goedlachse - in zoverre dat kan binnen dat genre - frontman Shagrath die zijn fans voortdurend aanspreekt. Echter ook niet teveel, zodat die typische donkere intensieve sfeer niet verloren gaat.

- De Dood - Tijdens de pauzemuziek voorafgaand aan de show werd al duidelijk dat er maar één echte overwinnaar overblijft. De Dood. Door meezingers als “Run to the Hill” op de aanhoorder af te vuren terwijl het podium wordt klaar gezet, wordt die sfeer naar omhoog gekrikt. Ook dat is een slimme zet van de band.
Met veel bombast en visueel vertoon, wordt een groot doek geplaatst waarop allerlei beelden te zien zijn en verdwijnt met de mededeling 'Brussels, prepare to get destroyed'. Kreator (*****) trekt alle registers compleet open, en laat ze niet meer los tot de dood is ingetreden. Als een verwoestende orkaan en een alles om zich heen vernietigende tsunami gaat Kreator tekeer tot uiteindelijk geen spaander geheel blijft van de zaal.
Ook het oog wil wat en er verschijnen prachtige beelden, waaronder gestorven artiesten die de revue passeren. Maar vooral laat Kreator zijn hoogstaande thrash metal voor zich spreken, en bewijst waarom ze tot op heden nog steeds tot de absolute top behoren binnen dat genre.
Meer nog, anno 2018 is Kreator meer dan ooit grensverleggend. Ook al staan potentiële opvolgers op de deur te bonken.
Deze Koningen van Thrash Metal lossen hun rol niet en gaan bijzonder verwoestend tekeer, waardoor de AB andermaal wordt herschapen in één grote mosh tot circle pit tot het oneindige. Startend op een moordend tempo van “Enemy Of God” sluit Kreator zijn set dan ook af met de ultieme knaller van formaat “Pleasure to Kill”, waarna de dood intreedt.

Besluit: Het is misschien opgevallen dat elk van de vier concerten vijf sterren krijgen toebedeeld. Dat is heel bewust. Dit was gewoonweg een topavond voor de globale metalfan, die houdt van feestjes bouwen in een apocalyptische omgeving, waar dood, vernieling, chaos en totale waanzin hand in hand gaan. Of dat nu is door verschroeiend snel uithalen of eerder een occulte sfeer te doen ontstaan, binnen walmen van intensieve duisternis, telkens voelt het aan alsof die vier ruiters van de Apocalyps daadwerkelijk op aarde zijn geland, met één doel voor ogen …’De totale vernietiging van Hel Hole Brussel!’
Missie geslaagd over de gehele lijn.

Neem gerust een kijkje naar de pics -
Bloodbath http://www.musiczine.net/nl/foto-s/view-album/158
Hatebreed http://www.musiczine.net/nl/foto-s/view-album/159
Dimmu Borgir http://www.musiczine.net/nl/foto-s/view-album/160
Kreator http://www.musiczine.net/nl/foto-s/view-album/161

Organisatie: Biebob ism Nuclear Blast + Ancienne Belgique, Brussel

Sinner's Day was aan zijn vijfde editie toe, maar 2018 is toch ook een bijzonder jaar wegens het vieren van veertig jaar new-wave. Een muziekstijl ontstond medio 1978 - toen ondertekende een prille tiener was van 13 en zich prompt wentelde in de opkomende post-punk en punk opleving.
Zonder meer is Sinner's day dan ook de ultieme nostalgie trip voor de punk en new wave liefhebber. Deze keer ging alles door in de Limburghal te Genk. Een locatie waar circa 5000 fans werden verwacht. De zaal stond, zeker later in de avond, dan ook enorm goed gevuld. Op zich was het goed gevonden als dat ene podium, met enkel Belgische kleppers, was afgelopen,  de band op het podium daarnaast kon beginnen. Op die manier kon je geen enkel optreden missen.
Helaas enkele kanttekeningen … Er was wel een zit tribune voorzien, maar die bleek een beetje pover voor zo een massa op te vangen waardoor weinig ruimte overbleef om te even bij te praten of tot rust te komen, rekening houdende dat je daar toch van rond de middag tot de vroege uurtjes in de nacht vertoefde. Twee kassa’s waren er van drankbonnetjes, aan diezelfde kassa moest je ook een plasbandje kopen, dat zorgde voor een heel lange rij om aan te schuiven. Er was ook maar één drankbar voorzien, en een pover uitziend eetstandje of twee. Ook gingen de lichten amper aan, waardoor het soms tasten was in het donker. Bij drukke momenten was het zelfs ongezellig druk.
Niet getreurd, de prestaties van de bands op de podia zalven het. We waren naar Sinner's day afgezakt voor de muzikale omlijsting en zagen zestien acts die het  beste van zichzelf gaven. Ze zorgden voor het ene na het andere wervelende punk en new-wave feest, dat aan je ribben kleeft , én ook wij ons prompt weer die zestienjarige puber voelden …

O Veux (***1/2) mocht de vijfde editie met een knal openen. O Veux is een postpunk/coldwaveband uit de jaren 80. Net als sommige tijdsgenoten werd de band eerder bekend in 'underground' middens. Maar bouwde daar wel een ijzersterke live reputatie op. De band verbindt verschroeiende harde post-punk met streepjes theateraal vertoon. Het oog wil namelijk ook wat. Een bevallige danseres mocht zorgen voor een oogstrelende start van de dag. Gerugsteund door muzikanten die mokerslagen uitdelen, en zorgen voor de eerste KO op punten, door stevige uppercuts die in je gezicht tot ontploffing komen. O Veux bracht een eerste oorgasme van de dag, en voegt daar het nodig visueel vertoon aan toe, waardoor al vrij vlug het dak er afgaat.

Goed begonnen is half gewonnen. Claw Boys Claw (*****) voegt er een paar schepjes aan toe. De Nederlandse Garagepunk band timmert reeds sinds 1983 aan de weg en blijkt zelfs uit te groeien tot één van de meest verrassende acts op Sinner's day. Peter te Bos, ondertussen reeds 68 jaar jong, blijkt niet alleen een charismatische klasse entertainer, de man is nog steeds enorm goed bij stem.
Claw Boys Claw brengt bovendien een eigenzinnige set, waar eigenlijk de hits min of meer ontbreken. De band komt daar echter gewoon mee weg, net door op een zodanig gedreven en energieke wijze te werk te gaan. Bovendien waren we diep onder de indruk van menig gitaar solo en de haren op onze armen kwamen recht te staan van diep innerlijk genot. Echter is het de bijzonder charismatische houding van Peter dat ons nog het meest over de streep trekt. De man spreekt zijn publiek aan en gaat hen zelfs opzoeken in de zaal.
Kortom: Claw Boys Clow brengt een totaalspektakel schipperend tussen aanstekelijke garagepunk en gezapig entertainment, waar geen speld valt tussen te krijgen. Dit optreden groeide dan ook uit tot één van de hoogtepunten van deze Sinner's day.

Marcel Vanthilt (****) die het eerste deel van de avond ook de introducties van de band op zich nam, op zijn eigen humoristische wijze, stelde ook zichzelf voor. Met eveneens een kwinkslag. Waardoor hij prompt een glimlach op ons gezicht tovert. Ook wat de muziek betreft grasduint Vanthilt in zijn rijkelijke verleden, met die kwinkslagen , tonnen humor en zelfrelativering. Maar vooral laat hij zich omringen door klasse muzikanten, en ontpopt zich nog maar eens tot een charismatische klasse entertainer, zoals we dat ondertussen van de man al lang gewoon zijn.

Tijd voor een potje 'old school 'punk. GBH (****) hoeven we eigenlijk niet meer voor te stellen. De band timmert sinds 1978 aan de weg, en is één van de pioniers van het street punk gebeuren, ook bekend onder de naam UK82, eind jaren '70 tot begin jaren '80 in UK. De heren stralen anno 2018 nog even veel punk attitude uit als in die jaren '80. Dat merken we al vrij snel, als Colin Abrahil je letterlijk bij de strot grijpt, en je voortdurend een spiegel voorhoudt.
Want ook anno 2018 moeten nog heilige huisjes worden omver gegooid. Zeker weten! GBH gaat in een razend snel tempo over de hoofden heen, en laat geen spaander geheel van de zaal. Dat alles diezelfde lijn uitgaat, het stoort allerminst. Want daar draait het nu eenmaal om bij echte punk. De aanhoorder meerdere mokerslagen in het gezicht uitdelen, tot je niet meer recht komt tot al die verdomde heilige huisjes daadwerkelijk zijn gesneuveld.
Kortom: Ook al levert GBH eigenlijk een routineklus af,  de band staat nog steeds als een huis, en hebben een attitude waardoor ook wij punk fan zijn geworden. En dat is na veertig jaar in nagenoeg de originele line-up toch een ijzersterke prestatie.

Een brok Belgische punk en aanverwante geschiedenis? Zo stonden er toch meerdere op het podium. Ook De Brassers (****) slepen heel wat levenservaring met zich mee. De band speelt bovendien een thuismatch, ze zijn in Limburg wel heel bekend. En leggen de lat dus prompt een paar meters hoger. Het extra leuke aan een band als De Brassers is dat ze hun songs vaak brengen in de Nederlandse taal. Waardoor de afstand tussen publiek en band nog verkleint. De heren hebben er duidelijk zin in, en gaan op een verschroeiend tempo tekeer op het podium, om die thuismatch zeker en vast te winnen op punten.
Meer nog De Brassers bewijzen dat jarenlange ervaring in het vak - de band bestaat ondertussen circa veertig jaar - niet hoeft te resulteren in een flauwe routine klus. Wel integendeel.
Er zouden zo nog zulke bands op het podium staan op deze festivaldag, maar De Brassers gaven alvast het goede voorbeeld. Waarvoor onze dank!

Van de Engelse Pioniers van Industrial muziek uit de jaren '80, Cabaret voltaire (***) blijft enkel nog één lid over. Richard H Kirk. De multi-instrumentalist maakt gebruik van beelden en elektronische samples op het podium. Met andere woorden krijgen we een veredelde DJ act voorgeschoteld, die zeker niet zo misstaan op menig new wave feest, gezien de songs, zo typisch uit die periode, uit de boxen knallen. Maar bij een live performance verwacht je toch iets meer dan een combinatie van beelden op het scherm en dansbare beats die op je afkomen. Tenzij dat is voor een afterparty op het einde van de avond. Daardoor bleek dit concert eigenlijk de perfecte gelegenheid voor het publiek om in de wandelgangen even te gaan keuvelen over koetjes en kalfjes, met een frisse pint in de hand, gebruik makende van die toch wel heel aanstekelijke beats als achtergrond muziek. Want dat was dit optreden van Cabaret Voltaire - of wat er van overblijft - uiteindelijk een beetje.

Wat een verschil met de kort en bondige performance van Cocaine Piss (****). Ondanks de chaotische aanpak, waarop de band vanaf de eerste noot uithaalt, valt me telkens op wat voor een top muzikanten daar op het podium staan. Want binnen diezelfde chaos hoor je gitaar riffs die wel degelijk aan de ribben kleven, en drum salvo's die aanvoelen alsof je hersenpan wordt ingeslagen. Echter het meest in het oog springende - letterlijk - element binnen Cocaine Piss is de hyperkinetische frontvrouw Aurélie Poppins, die ook nu weer tekeer gaat alsof ze waanzinnig is geworden. Dit allemaal met de nodige kwinkslagen en tonnen humor uiteraard. Kortom:  Cocaine Piss is een punk band die vooral een wervelend feest wil bouwen, en dat ook doet. Naar goede gewoonte gaat Poppins dat publiek weer eens letterlijk opzoeken, op het einde van de set. Kort en krachtig, wild tekeer gaan, waarna de band je totaal verweesd achterlaat.

Meer gestroomlijnd gaat het eraan toe bij Fischer-Z (****1/2) onder leiding van John Watts. Ondanks dat technisch hoogstaand vernuft straalt Watts echter enorm veel spelplezier uit, er kan links en rechts wel meerdere keren een kwinkslag af. Je voelt aan dat Fischer-Z er zin in heeft, ze spelen eigenlijk een soort thuismatch omdat ze graag naar ons land afzakken. Het publiek reageert heel enthousiast, en ook dit heeft uiteraard zijn uitwerking op de band op het podium zelf, die prompt de lat wat hoger legt, en alle registers open trekt.
Fischer-Z gaat al wat jaartjes mee, maar levert daarom totaal geen routineklus af. Dat spelplezier dat door de boxen loeit in het begin, daarop wordt verder gebouwd tot een climax, die eindigt in enkele gekende hits van de band. Zoals “So Long” en “Marlies” dat bij de aanwezigen op heel wat bijval kan rekenen. Maar eigenlijk heeft Fischer-Z die hits niet nodig om ons, en de vele aanwezigen in de zaal, te overtuigen. De handen gingen van begin tot einde de lucht in tot ver naar achter.
Kortom: Fischer-Z doet zonder moeite iedereen uit zijn hand eten. En dat is de verdienste van een charmante frontman, die voortdurend zijn publiek aanspreekt en met zijn bijzondere stem je telkens opnieuw raakt. Maar hij laat  zich eveneens omringen door klasse muzikanten, die tovenaars met klanken blijken te zijn. Klasse komt altijd boven drijven, en dat is bij Fischer-Z anno 2018 nog steeds het geval.

In de coulissen stonden de heren van Funeral Dress (****) lekker mee te deinen op de tonen van Fischer-Z. De heren hadden er dus duidelijk zin in. De band speelt voorlopig zijn laatste show, maar brengt nieuw werk uit en zal later terug van zich laten horen. Funeral dress trekt dan ook alle registers compleet open. Vanaf de eerst tot de laatste noot wordt de lat zowel vocaal als instrumentaal hoog gelegd. Meermaals valt ons op dat ondanks dat de songs als een wervelwind over je hoofd heen waaien. De band bestaat één voor één uit topmuzikanten, die weten waar ze mee bezig zijn. De frontman schreeuwt zijn woede uit, en beweegt over het podium alsof hij elk moment je strot gaat in rammen. Nochtans is Dirk één van de meest sympathieke punkers die wij kennen. Op dat podium echter laat hij zijn demonen op het publiek los, houdt hen een spiegel voor , en laat de aanwezigen uiteindelijk een bont feest bouwen op de meezinger “Party On, Party On”. Over contrasten gesproken.
Kortom: Funeral Dress bewijst dat anno 2018 - ondanks dat vele potentiële opvolgers op de poort staan te bonken - de houdbaarheidsdatum nog niet is overschreden. Integendeel zelfs. Live deelt de band nog steeds de ene mokerslag na de andere uit, waardoor elk heilig huisje prompt sneuvelt. Funeral Dress bracht in het verleden punk zoals dat moet zijn, en doet dat nog steeds. Benieuwd naar het nieuwe werk in de nabije toekomst. Want daarmee bewijst de band dat ze niet blijven stilstaan, maar blijft verder evolueren. Daar kunnen we alleen maar heel blij mee zijn.

Gang of Four (****) is een legendarische Britse post-punk band die wellicht nooit echt commercieel succes heeft gekend, maar wel een inspiratie bron blijkt te zijn voor succesvolle band als The Rapture, Liars, Bloc Party en Franz Ferdinand. De band ontstond in 1977 en heeft dus zijn stempel gedrukt op dat post-punk gebeuren. Geen wonder dat de enthousiaste zaal overvol stond voor deze levende legendes. De band gaat aan een verschroeiend tempo tekeer, waarbij de frontman zich gedraagt als een olifant in een porseleinwinkel. Het lijkt wel alsof hij elk moment alles kort en klein gaat slaan. Gerugsteund door muzikanten die al even wild om zich heen slaan, ontstaat een wervelend post-punk feestje zoals je dat zelden meemaakt.
Conclusie: Gang of Four bewijst met brio waarom ze zo hoog worden aangeprezen als iconen van het genre, door een perfecte set neer te zetten waardoor geen spaander geheel blijft van het podium en de zaal.

En toch legt Red Zebra (*****) de lat zelfs nog hoger. Ze zijn vol lof  over een Gang of Four, die ze ook zien als één van hun inspiratiebronnen, Een beweeglijke, minzame en spraakzame frontman krijgt de handen moeiteloos op elkaar. Niet alleen beschikt hij over een stem als een kanon. Zijn charismatische uitstraling en bewegingen zijn eveneens een streling voor het oog. Bovendien mogen we een pluim steken op de muzikanten binnen deze band. Meermaals voelen we koude rillingen over onze rug lopen bij meesterlijke riffs en drum salvo's. Het is toch de frontman, die het publiek zelfs letterlijk gaat op zoeken, die de meeste aandacht ongewild naar zich toetrekt. Met in eerste instantie een tot de verbeelding sprekend hoofddeksel op z’n hoofd; hij weet telkens dat publiek op te jutten. Er ontstaat voor het eerst een wervelende mosh pit, als in de hoogdagen van de post-punk.
Besluit: De gedoodverfde opvolgers van Red Zebra staan reeds klaar om de rol over te nemen, maar de band bewijst zelf nog over voldoende vuurkracht te beschikken om de zelf boel compleet te doen ontploffen. En hoe!

Eerlijk gezegd, de reden waarom ondertekende is afgezakt naar Sinner's Day is John Cale & band (*****). Naast David Bowie, Roxy Music en The Cure zijn Velvet Underground één van de bands geweest die mijn muzikale smaken vorm hebben gegeven. Met op kop de indrukwekkende inbreng van Lou Reed en John Cale zijn piano virtuositeit. De man is ondertussen 76 - dezelfde leeftijd van mijn moeder. Fysiek zie je dat ook, als hij moeizaam van zijn piano naar gitaar verhuist. Aan zijn beminnelijke, zachtmoedige en warme stem is echter niets veranderd. Dat Cale vooral als pianist naam en faam heeft gemaakt, bewijst hij voortdurend. Ook al wordt de man gerugsteund door muzikanten die hem perfect aanvullen, het zijn de intensieve piano klanken met oog voor experimenteren en improviseren, dat ons koude rillingen bezorgt en doet vertoeven in heel andere oorden.
Meer nog, we vergeven het hem dat hij in de hele set ons amper aanspreekt. John Cale laat de muziek voor zich spreken, en die raakt u op een zodanig bevreemdende maar deugddoende wijze zoals enkel een band als Velvet Underground dat kon. Sinds 1969 is ook op dat vlak nog niet veel veranderd, want ook anno 2018 blijkt dat nog steeds het geval te zijn. Eens bevangen door de walmen die hij over je hoofd heen jaagt op deze intensieve wijze, is geen terugkeer meer mogelijk. Zoals bij het magistrale “Heroin”, dat ons een krop in de keel bezorgde. Stil werden we er niet van, maar een traan wegpinken bij zoveel virtuositeit dat de man anno 2018 nog steeds tentoon spreidt? Dat weer wel. Diep onder de indruk van zoveel intensief genot moesten we ons toch even neerzetten om te bekomen.

Maar niet voor lang .. want Whispering Sons (*****), werden naar voor geroepen als de jongste gasten op de affiche , samen met een Cocaine Piss. Ze bleken aanvankelijk een beetje zenuwachtig om te moeten spelen voor zo een doorsnee punk tot new wave publiek. En zeker in zo grote getale. Het gemeende, warme applaus dat de band kreeg net voor ze het podium betraden, heeft ervoor gezorgd dat die zenuwen verdwijnen als sneeuw voor de zon. Zonder meer zien we een band die meer dan ooit zelfverzekerd op het podium staat, en de ene meeslepende post punk parel na de andere uit zijn mouw schudt. Daarbij zijn we voortdurend onder de indruk van de virtuositeit van de muzikanten, waarbij de keyboards de songs naar een andere dimensie doorverwijst. Het is echter de heel beweeelijke frontvrouw die met haar wat vreemd aanvoelende stem je in vervoering brengt, eens u zich gewillig laat hypnotiseren. Besluit: Whispering Sons zet de puntjes op de 'i', dat deden ze dit jaar eigenlijk al met een sprankelend debuut. Ook live zet de band nog maar een paar stappen voorwaarts naar eeuwige roem. Het publiek smulde met volle teugen van zoveel innerlijke schoonheid, dat aan de ribben kleeft. En ook wij bleven diep onder de indruk achter, en pinkten nog maar eens een traan weg.

Het album ' Kick Out The Jams' van MC5 was - en is dat nog steeds - in 1968 een mijlpaal. De band wordt gezien als één van de belangrijkste punk/hardcore bands die ooit hebben bestaan. Hun invloed is door dat debuut alleen al immens groot. Om het vijftig jarig bestaan van die plaat te vieren werd MC50 (****) opgericht. We citeren: ‘MC50 is de supergroep rond protopunk legende Wayne Kramer, die het 50-jarige bestaan van zijn befaamde ‘Kick Out The Jams' viert. Spelen met hem mee: Soundgarden gitarist Kim Thayil, Faith No More bassist Billy Gould, Fugazi drummer Brendan Canty en Marcus Durant, frontman van Zen Guerilla."
De band raast als een wilde horde bloedhonden over de hoofden heen, maar laat ook niet na de nodige humor daar aan toe te voegen. De spraakzame Kramer verwelkomt zijn bandleden, en spreekt zijn waardering uit voor zijn publiek en entourage. Ook dat siert hem. Gelukkig blijft die punk attitude daarbij nog stevig overeind staan. Waardoor het omver stampen van Heilige huisjes weer kan beginnen. Alsof het terug 1968 is - de beweegreden van wat toen leefde is echter nu nog steeds relevant - grijpt MC50 zijn publiek bij de strot en schudt je helemaal door elkaar tot je de aandrang voelt dat systeem omver te gaan werpen. Niet morgen, maar nu! De fans gaan gewillig op die uitnodiging in, en slaan al even wild om zich heen. Waaruit we kunnen besluiten, dat MC50 na al die jaren, in de geest van MC5, nog steeds erin slaagt een menigte op het been te brengen, om dat systeem voor eens en voor altijd omver te blazen en plat te walsen. Missie geslaagd!

Na een korte pauze pikten we nog een stukje mee van Vive La Fête (****) die de feestelijke stemming wilde verder zetten als afsluiter van het Belgische podium, en daardoor de tijd  uit het oog waren verloren. Met als gevolg dat de dame en heren een tiental minuten langer op dat podium stonden dan gepland. De band had enorm veel plezier op het podium en straalt dan ook een hoge dosis spelplezier uit. De dansschoenen werden nog maar eens aangetrokken, en mensen dansten op de aanstekelijke songs Met onze excuses naar de klasse muzikanten toe, hun inbreng binnen het geheel, is uiteraard minstens even belangrijk.
Maar de kers op de taart binnen Vive La Fête is de sensueel voortbewegende frontvrouw, die over een stem beschikt die aanvoelt als een warm deken in de weemoedige naklanken. Ze trekt alle registers vocaal open, waardoor ze als een demonische vamp je dreigt te verscheuren. Er zit zoveel uiteenlopende emoties binnen haar stem en uistraling, waardoor je eens gehypnotiseerd, je gewillig laat meevoeren in haar sprookjesachtige wereld. En dat is wat Vive La Fête dus feitelijk doet, je bedwelmen en betoveren waardoor je als een gewillige slaaf zweeft over de dansvloer, tot je compleet murw geslagen in de hoek van de kamer achterblijft.

Afterparty Dj Wildhoney lieten we in ieder geval aan ons voorbij gaan wegens het late uur, met de nog circa 127 km huiswaarts. Echter Wolfgang Flür (ex-Kraftwerk) (***1/2) wilden we toch even aan het werk zien. De set van Wolfgang is eigenlijk gewoon een veredelde Kraftwerk set , met andere techno muziek; beelden van Kaftwerk waren op het scherm te zien. Wolfgang wuift naar zijn publiek en spreekt hen aan. Bovendien brengt hij een eigenzinnige versie van Kraftwerk en andere songs; deze worden weer tot leven gewekt binnen een eventueel andere omkadering. De dansschoenen nog maar eens aantrekken was daarbij een must. Wie nog wat energie over had, ging daar dan ook gewillig op in.
Wijzelf besloten, na een best vermoeiende maar fijne festivaldag, huiswaarts te keren, terwijl de dreunende beats van Wolfgang de zaal op zijn grondvesten deed daveren.

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/view-album/118
Organisatie: Sinner’s Day Festival (Star Events)

Sinner's Day Festival 2018 - Nostalgietripje voor de punk en new-waver
Sinner's Day Festival 2018
Limburghal
Genk
2018-12-01
Erik Vandamme