Pluto Metal Fest 2018 - Bevestigingen, met het oog naar de toekomst gericht
Pluto Metal Fest 2018

''Hagel en sneeuw, onweer wind en regen. Lach er maar om, en stap er vlug doorheen''. Dit is een liedje dat ik als kind regelmatig zong, het speelde door mijn hoofd toen ik op 15 december afzakte naar het Pluto Metal Fest, dat doorging in zaal Amb8 te Oosterzele. Want inderdaad niets of niemand hield ons tegen om af te zakken naar dit uiterst aangenaam, intiem en heel gezellig festival dat uit de grond is gestampt door muziekliefhebbers met een hart voor rock en metal.
Met op het affiche vooral bands die in 2018 een indrukwekkend parcours hebben afgelegd. Dat er daarbij vooral vooruit wordt gekeken vernamen we namelijk in enkele heel gezellige interviews met o.a. Hunter, Thorium en Hell City. Daarover meer in een ander artikel. Ook op het podium van Pluto Metal Fest presenteert elk van hen een top optreden, waarbij ze hun status van veelbelovend topact binnen de scene nogmaals bevestigen. De organisatie had bovendien een gedurfde en gevarieerde affiche samengesteld, waar een ruim publiek van uiteenlopende metal liefhebbers zou moeten op afkomen. De opkomst was degelijk te noemen gezien de omstandigheden van o.m. het weer en een metalgebeuren als Eindhoven Metal Fest dat ook dit doorsnee metal publiek aantrekt.

This is rock-'n-roll!
Hoewel Earupt (****) een vrij nieuwe naam is binnen het metalgebeuren, bestaat de band uit muzikanten die ruimschoots hun sporen hebben verdiend. De band brengt op 18 januari 2019 zijn debuut 'Elements' op de markt, en liet op Pluto Metal Fest al eens in zijn kaarten kijken. Wat we voorgeschoteld krijgen is een band die eigenlijk nog aan het zoeken is naar de juiste sound die bij hen past. Door middel van potjes improviseren en experimenteren tot het oneindige - zowel instrumentaal als vocaal - krijg je dan ook een gevarieerde set voorgeschoteld. Grasduinende doorheen enorm uiteenlopende muziekstijlen legt Earupt de lat van begin tot eind trouwens enorm hoog. Puur technisch bekeken valt er eveneens geen speld tussen te krijgen. Bovendien beschikt de band over een heel bewegelijke frontman, hij komt zelfs midden in de set gewoon even naast de fans staan en geniet van op een afstand hoe zijn muzikanten riffs en salvo's uit hun instrumenten toveren die aan onze ribben kleven. Want ook dat valt telkens op. De theatrale frontman, die wel veel aandacht naar zich toetrekt door zijn aangeboren charisma, geeft zijn muzikanten voldoende ruimte om te soleren en hun ding te doen. Zelf beschikt hij over een stem en uitstraling waardoor je wordt ontroerd, maar houdt hij je net door uitspuwen van frustraties ook een spiegel voor.
Besluit: Vooral is Earupt een band die we in het oog moeten houden naar de toekomst toe, net doordat je op de muziek die ze brengen geen label kunt kleven. Wat zorgt voor een sterretje meer in de eindafrekening.

Een band waarbij de meeste leden elkaar al circa 20 jaar kennen en die samen komen om een bandje op te richten? Zo zou je Hunter (****) eigenlijk een beetje kunnen omschrijven. Hunter  is een collectief van vrienden, muzikanten die met het hart op de juiste heavy metal en rock plaats , samen muziek spelen alsof ze terug kind zijn geworden. Echter zonder zichzelf belachelijk te maken, maar eerder toont deze band aan dat ouder worden niet hoeft te resulteren in bij de pakken gaan zitten of ergens in een hoekje voor de tv zitten mijmeren over de tijd van toen. Hunter brengt een strakke, gezapige en energieke set waar - net als bij velen op deze avond - geen speld valt tussen te krijgen. Zowel de heel goed bij stem zijnde frontman, een man met bovendien een enorm charismatische uitstraling, als de klasse muzikanten binnen deze band stralen dan ook enorm veel spelplezier uit. Twintig jaar ervaring kan er namelijk voor zorgen dat een band trapt in de val van het afleveren van een flauwe routineklus. Dat is bij Hunter dus totaal niet het geval. Integendeel. Hier staat een band op het podium boordevol enthousiaste vrienden die in het vel van ouwe rotten in het vak tekeer gaan als jonge wolven die nog alles moeten bewijzen. Zonder meer is Hunter dan ook een band om in het oog te houden, en de bovendien nodige speelkansen te geven. Want op basis hun status als ervaren muzikant, en de spontaniteit waarmee de band op het podium staat op Pluto Metal Fest? Kan Hunter met het grootste gemak er menige daken laten afgaan. Bij deze een oproep aan menig concert organisatie. Boeken die handel! Het loont de moeite.

Geluidsnormen overschrijdend gedrag
We zeiden het al in het begin van dit verslag. De organisatie van Pluto Metal Fest stelt een enorm gevarieerde affiche voor op deze avond. Na experimenterend metal, pure strakke heavy metal krijgen we plots een sludge en aanverwant brok vlees voorgeschoteld. We schreven het al in de voorbeschouwing: Kuar Nhial is een vrij nieuwe band met muzikanten die ook in bands als Vonnis en Barst spelen. Hun eerste album ‘Kuar Nhial’ verscheen op 9 november 2018 op het Gentse label Consouling Sounds, de thuishaven van bekende groepen als Amenra, Gura, The Black Heart Rebellion, Kiss the Anus of a Black Cat, Wiegedood, Soul Grip, Treha Sektori, Syndrome en Alkerdeel. In de voetsporen van voornoemde bands, biedt ook Kuar Nhial een ultieme trip aan naar de meest duistere kant van je ziel. Door middel van verschroeiende soundscapes zullen de poorten van de Hel zeker en vast open zwaaien dankzij deze gloednieuwe parel binnen het Consouling Sounds label. Een label dat als geen ander een vinger op de pols weet te leggen van donker, donker en donker.
Kuar Nhial (***1/2) bouwt een ondoordringbare geluidsmuur om zich heen, door middel van - letterlijk - oorverdovende mokerslagen uitdelen. Uppercuts die als een kanonbal in je gezicht terecht komen, en waarbij niet alleen trommelvliezen barsten maar ook geluidsnormen worden overschreden, en de muren in de zaal beginnen te barsten. Dat niet iedereen zich hier kon in vinden, vele aanwezigen verlaten de zaal of gaan verbouwereerd volledig naar achter staan, is gezien de confronterende aanpak wel te begrijpen.
Besluit: Luid, Luider, Luidst is de rode draad op dit optreden van Kuar Nhial, en daarvoor moet je letterlijk meegaan in diezelfde intensieve donderslagen die de band voortdurend uitdeelt. Ikzelf liet me dan ook gewillig meevoeren over de monotone, luide walmen van donkere intensiviteit die me niet alleen potdoof maar ook compleet murw geslagen deden achterblijven in de duistere hoek van de kamer.

Als er één groot verschil is tussen Kuar Nhial en opvolger Serial Butcher (****) , die puur muzikaal wellicht niet echt met elkaar verbonden zijn, dan is dat het feit dat Serial Butcher eveneens de poorten van de Hel wagenwijd open laat staan. Maar op een iets meer melodieuze wijze. Geluidsnormen overschrijden, en verschroeiend luid en hard uithalen? Dat is er uiteraard allemaal bij. Eveneens grijpt Kurt je met zijn rauwe stem letterlijk bij de strot en sleurt je mee naar die diepste kelders van de Hel. Mokerslag na mokerslag deelt Serial Butcher uit tot niemand meer recht zou moeten staan. Het publiek headbangt wel heftig mee, maar staat er voor de rest met open mond op te kijken. Vol bewondering echter, want de meeste blijven wel degelijk staan en ondergaan de razernij die de band over hen heen spuwt geladen.
Besluit: Serial Butcher verpulvert ons naar goede gewoonte onder een overwicht van razendsnelle riffs en mokerslagen. Een optreden van Serial Butcher moet je eveneens ondergaan alsof je terecht bent gekomen in een overvloed van wervelstormen, die je uiteindelijk tot waanzin drijft. Waardoor je ook uw eigen demonen strak in de ogen kijkt. Dat was in het verleden zo, dat blijkt nog steeds het geval te zijn in 2018.

Heavy Metal kings and Queens!
Na deze twee oorverdovende trips, mag de poort van de Hel eindelijk sluiten. De ravage die beide acts heeft achtergelaten is niet te overzien. Maar toch slaagt Thorium (*****) die, ondanks dat de band het zelf relativeert in een interview op voorhand, zich ontpopt tot de publiekstrekker van de dag . Want voor het eerst stond de zaal gevuld tot aan de PA  en slagen er met het grootste gemak in de fans uit hun hand te doen eten.. Dat Thorium bestaat uit muzikanten die al heel wat meters op de teller hebben staan ,  is geen publiek geheim. Elk van hen draait al een tijdje mee binnen de Heavy metal scene.
Thorium presenteert ons een bonte echter eerder een samensmelting van zowel power, progressieve, speed als heavy metal, tot streepjes NWOBM en aanverwante stijlen. Net door een gevarieerd potje rock en metal aan te bieden, die aan je ribben kleeft, blijf je geboeid luisteren, headbangen en de songs uit volle borst mee schreeuwen. Want ook dat laatste is heel opvallend. Thorium brengt heel toegankelijke heavy metal muziek, die thuishoort op grote festivalweides waar daken er prompt zullen afvliegen. Op Pluto Metal Fest levert Thorium een instrumentaal en vocaal perfecte set af waar weer eens geen speld valt tussen te krijgen. Elke riff, elke drum salvo' tot heldere vocale inbreng, doen de haren op onze armen recht komen alsof het terug de jaren '80 is maar met de voeten duidelijk in 2018.
Deze band klinkt namelijk verre van gedateerd, het zijn enkel vette knipogen naar dat verleden dat ons opvalt. Hoe hoogstaand de heren staan te soleren valt ons op bij menig gitaar riff van de klasse gitaristen, die elk op hun eigen wijze een meerwaarde vormen binnen het geheel. Zo is er Tom Tee die enerzijds vlijmscherp uithaalt met elektrische gitaar riffs of met een akoestische gitaar eerder zorgde voor intieme momenten binnen de set. Gerugsteund door de telkens opnieuw verschroeiende solo's  naar voor brengende tovenaars met klanken zoals Dario Frodo ( gitaar) en  Kurk "Stripe" Lawless (bas). Dit alles gekruid met oorverdovende drum uithalen van een al even groots solerende drummer Louis Van der Linden , en afgewerkt met die cleane vocale aankleding van David Marcelis, die bovendien dankzij heerlijk gezapige kwinkslagen de handen gemakkelijk op elkaar krijgt.
Besluit: Op Pluto Metal Fest zien we met Thorium dé ultieme heavy metal band aan het werk, die op de korte tijd van zijn bestaan reeds een stempel heeft gedrukt op dat metalgebeuren in ons land. Wat ons dan weer doet uitzien naar veel moois in het komende jaar, want de band mag dan op torenhoog niveau hun ding staan doen,  ze blijven verder evolueren en zichzelf heruitvinden. Ook dat valt ons op Pluto Metal Fest op.

Hell City (****1/2) is een band die de laatste jaren heel wat moeilijke momenten heeft doorsparteld en recht is gekropen uit een donker dal ; door middel van een knappe schijf 'Flesh & Bones' bewijzen ze terug klaar te zijn en hun plaats in de scene met een knal van formaat terug in te nemen. Opvallend binnen de band is natuurlijk de stem en uitstraling van zangeres Michelle Nivelle die de aanhoorder, waaronder ikzelf, letterlijk betovert, onder hypnose brengt en wegvoert naar heel andere onontgonnen oorden. Bovendien zijn we onder de indruk van de combinatie tussen haar kristalheldere stem die perfect wordt aangevuld door hemelse (of is het Helse) grunts van Tom, die naast drumwerk dus ook over een stem beschikt waardoor geluidsmuren worden afgebroken. Dit allemaal zonder afbreuk te doen aan de meesterlijke inbreng van Vincent Noben - Lead Gitaar, Alan Coenegrachts - Rhythm Gitaar en Sebastiaan Verhoeven - Bas. Eén voor één klasse virtuozen wier inbreng een enorme meerwaarde vormt in het geheel.
Want dat is nog het meest opvallende feit, merken we tijdens het optreden op Pluto Metal Fest, Hell City is een band die bewijst dat bij de pakken blijven zitten niets uithaalt, integendeel. Dat laatste bleek al uit het interview dat we met Drummer Tom Goffin en zangers Michelle hadden. Ook op het podium straalt Hell City een zelfzekerheid uit waardoor alle stormen kunnen worden overwonnen. Maar vooral zien we dus anno 2018 een band terug die, gerugsteund door klasse muzikanten en een bedwelmende , vuurkrachtige vocale inbreng, na al die pijnlijke jaren de draad terug heeft opgenomen en meer dan ooit dezelfde kant uitkijken.
Besluit: Hell City slaat de bladzijde om, en is klaar voor een nieuw hoofdstuk. Dat bewees de band dit jaar met een uitmuntend nieuw album, dat zet Hell City ook live nog wat meer in de verf. Klasse komt namelijk altijd boven drijven.
Onze eindconclusie na een geslaagd Pluto Metal Fest editie die van begin tot einde tot de puntjes was uitgewerkt.

Organisatie: Pluto Metal Fest

Sinds 2016 is Gèsfakrock mijn persoonlijke afsluiter van een lang concert en festival jaar. Anno 2018 zal dat even anders zijn, dit geheel terzijde. Maar sinds datzelfde jaar heeft het intieme festival dat doorgaat in Buurthuis ‘t Senter in Kuurne ons hart gestolen, waardoor we telkens opnieuw uitzien naar dit heel gezellige gebeuren. Gèsfakrock is ondertussen aan zijn vierde editie toe, en ging door op zaterdag 8 december. Bands die nog maar eens de puntjes op de 'i' zetten om een topjaar met een knaller van formaat af te sluiten zoals Ironborn en Spoil Engine + een ware ontdekking van een jonge band met potentieel zoals Bèta. Oorverdovende knallers die het dak er laten afgaan bij 6 Days of Justice. En afsluiten met een concert van Metallica - wellicht onder de naam Magnetica - aan de prijs van amper 18 euro. Ja, dat kan allemaal op Gèsfakrock.

De toekomst is nu!
Muziek in al zijn vormen en kleuren is reeds sinds medio 1983 mijn aller grootste passie. Dat ik anno 2018 nog steeds met even veel goesting als toen festivals en concerten bezoek, is vooral dankzij het voortdurend doen van gloednieuwe ontdekkingen. Zonder dat had ik al veel jaren geleden afgehaakt. Het voordeel van zo een kleinschalig festival als Gèsfakrock is dat je niet enkel gevestigde namen op de affiche tegenkomt, maar ook bands die eigenlijk nog alles moeten bewijzen maar zeker over potentieel beschikken om er te geraken.

Neem nu Bèta (****) die de avond mogen openen met wat feitelijk een soort thuismatch kan genoemd worden. Het viertal uit Heule stak in 2016 de koppen bij elkaar en brengt een combinatie van muziekstijlen als post-rock en stoner. Echter horen we links en rechts ook vleugjes progressieve rock voorbij passeren waaruit dan weer blijkt dat Bèta zich niet zomaar in een hokje laat duwen, wat we dan weer enorm waarderen.
De heren speelden ondertussen op veel kleine en grote podia en brengen binnenkort eindelijk hun debuut uit. De band is dus duidelijk klaar voor de grote stap voorwaarts, en zet dat live ook in de verf. Bij elke riff, drum salvo en hoge vocale inbreng , voelen we prompt de haren op onze armen recht komen. Technisch hoogstaande riffs klieven door je vlees als een botte bijl. Er valt nergens een speld tussen te krijgen. En toch krijgen we eveneens het gevoel dat er eigenlijk veel meer inzit dan er nu is uitgekomen.
De lat wordt wel hoog gelegd, maar ik vermoed dat de band nog kan groeien in zijn kunnen. De energiebollen die in ons gezicht open spatten, doen ons echter vermoeden dat het gewoon een kwestie van tijd is eer Bèta binnen de stoner, post-rock en progressief rock rock gebeuren potten zal breken. Inderdaad, de toekomst is NU!

Ook 6 Days Of Justice (***1/2) is zo een band die binnen zijn muziekstijl op die boogscheut staat van een doorbraak. Wat we zien is een bende bloedhonden die klaar zijn om de wereld op een rauwe en verschroeiende wijze te verscheuren. De band timmert sinds 2007 aan de weg, en heeft dus al wat waters doorzwommen.  De metalcore band is bovendien ontstaan uit de H8000 scene, waaruit ook bands als Liar en Congress ook zijn ontsproten. 6 Days of Justice bracht dit jaar trouwens een knappe plaat uit 'Eternal Devastation' en bewijst op Gèsfakrock, door een combinatie van nieuw en ouder werk, dan ook uit het heel goede metalcore hout gesneden te zijn. Zonder teveel woorden daaraan vuil te maken, trekt de band vanaf de eerste tot de laatste noot alle registers open en stopt niet meer tot de zaal compleet is plat gewalst. Door het brengen van een soort metalcore dat op een oorverdovende wijze niet alleen je trommelvliezen doet barsten, ook de muren in de zaal begonnen prompt te scheuren dankzij zoveel vuurkracht. Zonder enig medelijden scheert de band als een wervelstorm over de hoofden heen, waardoor de eerste mosh en andere pits een feit zijn. Met de ene bedoeling het dak er laten afgaan, en 't Senter op zijn grondvesten te doen daveren. Een opzet waar de band met brio in slaagt. 
Kortom, net zoals hun voorganger, blijkt ook 6 Days Of Justice voor mij een ontdekking van formaat, die over de typische rauwe energie beschikt om gelijk welke zaal of festivalweide in vuur en vlam te zetten. Missie 'destroy 't Senter' geslaagd!

De puntjes op de 'i' zetten, ook in wat moeilijkere omstandigheden? Dat getuigt van pure klasse!
Ironborn (****) was één van die vele bands die me dit jaar enkele keren gewoon heeft omver geblazen. Wat zo schitterend is aan deze band is dat de heren zowel op als naast het podium hun publiek letterlijk omarmen, en beschouwen als familie. Daardoor ontstaat een vriendschappelijke band tussen fan en band, waardoor die laatste hun idolen dan ook zowat overal volgen. Geen wonder dat de zaal prompt overvol staat voor deze pure rock klasbakken die zowel vocaal als instrumentaal telkens die lat zodanig hoog leggen, dat het dak er nog maar eens compleet afgaat.
Deze keer had Ironborn echter af te rekenen met een versterker die moeilijk deed, waardoor de openingssong, een cover van Iron Maiden, de mist dreigde in te gaan. Ironborn is echter professioneel genoeg om niet bij de pakken te blijven zitten, en zet alles op alles om zijn publiek alsnog een top concert te bezorgen. Deze professionele aanpak combineert Ironborn met enorm veel spelplezier en tonnen charisma, dit zowel vocaal als instrumentaal, waardoor de fans weer eens volledig uit de bol kan gaan.
Zanger Tom Huglier liet me voor het concert weten dat hij wat sukkelde met een verkoudheid. Echt veel was daar niet van te merken. Tom deed er naar goede gewoonte alles aan om zijn publiek uit zijn hand te doen eten, dankzij zijn charismatische uitstraling. Gerugsteund door één voor één topmuzikanten die zelfs ondanks iets moeilijkere omstandigheden, door die technische problemen die hen eigenlijk de hele set parten bleven spelen, eveneens de lat hoog blijven leggen tot het bitter einde, en daardoor de perfecte rock show neer te zetten. Waardoor de aanwezige fans krijgen, waarvoor ze zijn gekomen. Hun favoriete band een topjaar met een knal van formaat zien afsluiten. Missie weer eens geslaagd.

Ook Spoil Engine (*****) wist ons dit jaar al enkele keren compleet murw te slaan. Het was trouwens de laatste maal dat Bart Vandeportaele - die door familie en werk omstandigheden de handdoek in de ring gooit - mee op het podium staat. De, letterlijk en figuurlijk, imposante gitarist die in het verleden bewees een klasse entertainer te zijn die zijn publiek telkens opnieuw over de streep trekt, zal enorm worden gemist bij Spoil Engine.
Ook op Gèsfakrock trekt de man alle registers open, en bewijst ons meermaals waarom. Niet alleen bespeelt hij zijn instrument met zoveel virtuositeit, zijn natuurlijke charismatische uitstraling op het podium, zorgt er telkens opnieuw voor dat de handen de lucht ingaan en/of het dak er ook afgaat. 
De band bestaat bovendien met mokerslagen uitdelende drummer Matthijs Quaars - die o.a. met enkele oorverdovende solo's die aanvoelen alsof je tegen een geluidsmuur wordt gekwakt - bassist Dave De Loco - die door zijn gestroomlijnde bas inbreng de basis legt van de sound van de band - Gitarist Steve 'Gaz' Sanders - die zijn jarenlange ervaring in de strijd gooit door het uitdelen van Hemelse riffs. Top muzikanten, die gelukkig niet tuimelen in de val van het brengen van een routineklus.
Echter trekt binnen de band, ondanks al die instrumentale virtuositeit, zangeres Iris Goessens onbewust de aandacht naar zich toe. De jongedame doet er namelijk alles aan om ook haar muzikanten in de schijnwerpers te laten staan. Iris beschikt echter over een uitstraling en stem die het midden houdt tussen demonische uithalen waardoor poorten van de Hel open gaan,  vooral tijdens die verschroeiende grunts die ons koude rillingen bezorgen. Maar eveneens doet ze net door haar sympathieke kant, zowel vocaal als wat uitstraling betreft, eerder een rustgevende gemoedsrust over u neerdalen. Net die enorm uiteenlopende wijze waarop ze haar publiek enerzijds omarmt met veel liefde, anderzijds zodanig verschroeiend uithaalt waardoor het lijkt alsof ijzingwekkende klauwen je de adem ontnemen. Haar inbreng bljkt ook nu weer een enorme meerwaarde te zijn binnen het geheel.
Kortom, Spoil Engine is anno 2018 wederom die gestroomlijnde, enorm goede geoliede machine geworden, die elke zaal en festivalweide in vuur en vlam zet. Dat ondervonden we al enkele malen in het jaar 2018, dat zet de band op Gèsfakrock nog maar eens in de verf. 

Metallica zien voor 18 euro? Ja, dat kan
Voor wie naast een duur ticket greep voor het optreden van Metallica volgende zomer, zijn er voldoende alternatieven. Meerdere cover- en tribute bands zagen we de revue passeren. De ene wat meer overtuigend dan de andere. Magnetica (***) timmert sinds 2009 aan de weg met één missie '' Not settling for less than to bring you the most authentic Metallica show!'' Het origineel benaderen is eigenlijk een onmogelijke opdracht, vooral dan die toch wel heel hoge stembereik van James Hetfield. Daar bleek ook het schoentje wat te knellen binnen Magnetica. Terwijl instrumentale huzarenstukken niet alleen zorgden voor herkenningsapplaus maar je ook koude rillingen bezorgt alsof Metallica daar zelf op het podium staat, blijven we vocaal wat op onze honger zitten. Wat charisma betreft moet de man echter niet onderdoen voor Hetfield. Hij zoekt zijn publiek voortdurend op, waardoor een wervelend thrash metal feest ontstaat,  in verlengde van het origineel.
Magnetica slaagt erin de die hard metallica fan in de zaal daardoor over de streep te trekken,  zonder daarvan een flauw afkooksel te zijn. De Metallica hits volgen elkaar in een razendsnel tempo op, en de aanwezige fans gaan dan ook compleet uit de bol.
Besluit: Ondanks de wat kritische benadering, slaagt Magnetica in zijn opzet, ‘De Ultieme Metallica show’ brengen, die van begin tot einde aan je ribben kleeft. En waarbij het origineel zodanig wordt benaderd dat geen flauwe kopie wordt voorgeschoteld, maar de songs één voor één nieuw leven worden ingeblazen. Want dan weer getuigt van pure klasse.
Kortom, Magnetica levert een gedroomde kers van de taart af.  Op wat weer een top avond kan worden genoemd.
Zoals we dat ondertussen eigenlijk al enkele jaren gewoon zijn van een knap, intiem en uiterst gezellig festival dat Gèsfakrock nog steeds is. Tot volgend jaar!

Gèsfakrock 2018 - De puntjes op de 'i' zetten, om een topjaar met een knal van formaat af te sluiten
Gèsfakrock 2018
Buurthuis ‘t Senter

Organisatie: Gèsfakrock ism Buurthuis 't Senter - Kuurne 

European Apocalypse Tour 2018 - De vier ruiters van de Apocalyps, verwoesten Hel Hole city
European Apocalypse Tour 2018 - Kreator + Dimmu Borgir + Hatebreed + Bloodbath

De bedenker van het concept 'European Apocalypse Tour' is een waar genie. Zet vier ogenschijnlijk totaal verschillende metalbands op een affiche. Doe daar een heuse tour mee, in  verschillende steden in Europa. En je trekt een al even verscheiden publiek aan. Geen wonder dat vele van die concerten totaal zijn uitverkocht. Want zowel Bloodbath, Hatebreed, Dimmy Borgir en Kreator hebben elk hun eigen ruime fanbase. Door deze vier iconen op één affiche te zetten, krijg je dan ook een gevarieerd aanbod voorgeschoteld. Echter schreven we heel bewust 'ogenschijnlijk' bij die eerste zin. Want er is, net als bij de vier ruiters van de Apocalyps ondanks die verschillen wel degelijk een gelijklopende lijn die de vier bands met elkaar verbindt. Wij zakten af naar ‘Hel Hole City’ Brussel om de vier ruiters van de Apocalyps recht in de ogen te kijken. Elk van hen gingen ze verwoestend tekeer, tot geen spaander geheel bleef van de Ancienne Belgique.

Die vier ruiters: Honger, Oorlog, Ziekte en dood, Antichrist vullen elkaar ondanks hun kleine verschillen zeker aan. Want door hun komst ontstaat verdriet, pijn, verlies, waanzin tot pure chaos en mondt uiteindelijk uit in de totale vernieling van de aarde.

- Antichrist - Bloodbath (*****) legt de lont aan het vuur, om die poorten van de Hel te doen openzwaaien. Net zoals de Antichrist volgens de legende, er overwinnende op uittrekt, en zo het lot van de mensheid bezegelt, legt ook Bloodbath de lat torenhoog. Verschroeiend heet wordt het in de zaal, als de band de temperatuur naar een kookpunt doet stijgen, door vuurpijlen boordevol kokende lava boven de hoofden van de aanwezigen te schieten, in de vorm van messcherpe riffs, verdovende drumsalvo's, en vooral een vocale aankleding die letterlijk door merg en been gaat.
Ondanks dat de heren het publiek uit hun hand doen eten, staan de meeste er wat verbouwereerd op te kijken. Die verwoestende geluidsmuur die Bloodbath doet neervallen op de hoofden van de fans voelt dan ook aan als een onaardse mokerslag waarvan je naderhand toch even moet op positieven komen. In een razend tempo gaat de band dan ook, van begin tot einde, tekeer tot de eerste aanhoorders compleet murw zijn geslagen, waardoor de Zweedse band er uiteindelijk in slaagt die poorten van de Hel letterlijk te doen open zwaaien, waarna ze niet meer zouden worden gesloten tot het einde van de avond.

- Oorlog en vernieling - Ondanks de toch wat feestelijke stemming die Hatebreed (*****) onder leiding van de charismatische frontman Jamey Jasta naar voor brengt, kun je niet voorbij aan de echte beweegreden daarvan, nl. het doen ontstaan van een totale oorlog en vernieling van de zaal. De ene circlepit is nog maar gedaan, of daar volgt een volgende moshpit.
Hatebreed is een band met een enorm sterke live reputatie, Jasta spreekt zijn publiek voortdurend aan, en vooral deelt de band de ene na de andere uppercut uit aan zijn fans. De band raast over de hoofden heen als een op hol geslagen bulldozer die recht op een woonwijk afkomt, en niet stopt tot er geen steen meer recht staat. Echter allemaal doorspekt met de nodige humor en kwinkslagen. Mosh- en circlepit, en een wall of death volgen elkaar dan ook in een al even razend snel tempo op. Nee, er is geen doorkomen aan eens Hatebreed Oorlog en vernieling zaait in de AB. De ravage achteraf was dan ook enorm. Missie geslaagd!

- Honger - Wie had gedacht dat een band als Dimmu Borgir (*****) uit de toon zou vallen tussen die porties thrash en wilde taferelen bij hun voorgangers, en ook bij headliner Kreator, moest die kritische kijk op de zaak prompt inslikken. De heren deden ons al versteld staan op Alcatraz Metal Fest door een onaards voelende performance. Ook in AB zie je een band die er duidelijk zin in heeft. Uiteraard gaat het er meer melodieus aan toe, en ontstaan geen wilde moshpits meer of zo. Uiteraard moet Dimmu Borgir het vooral hebben van donkere walmen over het publiek jagen, die je letterlijk de adem ontnemen. Dimmu Borgir gebruikt hiervoor occult voelende taferelen, en bezorgt je heel bewust koude rillingen tot je uw eigen demonen ook in de ogen kijkt. Waardoor je stervende van de honger, in een hoek van de kamer snakt naar een stukje brood van het leven. Dat is in grote mate de verdienste van top muzikanten binnen die band, die nog steeds oogstrelende riffs en salvo's uit hun instrumenten toveren. Maar wat mij het meest opvalt, is de goedlachse - in zoverre dat kan binnen dat genre - frontman Shagrath die zijn fans voortdurend aanspreekt. Echter ook niet teveel, zodat die typische donkere intensieve sfeer niet verloren gaat.

- De Dood - Tijdens de pauzemuziek voorafgaand aan de show werd al duidelijk dat er maar één echte overwinnaar overblijft. De Dood. Door meezingers als “Run to the Hill” op de aanhoorder af te vuren terwijl het podium wordt klaar gezet, wordt die sfeer naar omhoog gekrikt. Ook dat is een slimme zet van de band.
Met veel bombast en visueel vertoon, wordt een groot doek geplaatst waarop allerlei beelden te zien zijn en verdwijnt met de mededeling 'Brussels, prepare to get destroyed'. Kreator (*****) trekt alle registers compleet open, en laat ze niet meer los tot de dood is ingetreden. Als een verwoestende orkaan en een alles om zich heen vernietigende tsunami gaat Kreator tekeer tot uiteindelijk geen spaander geheel blijft van de zaal.
Ook het oog wil wat en er verschijnen prachtige beelden, waaronder gestorven artiesten die de revue passeren. Maar vooral laat Kreator zijn hoogstaande thrash metal voor zich spreken, en bewijst waarom ze tot op heden nog steeds tot de absolute top behoren binnen dat genre.
Meer nog, anno 2018 is Kreator meer dan ooit grensverleggend. Ook al staan potentiële opvolgers op de deur te bonken.
Deze Koningen van Thrash Metal lossen hun rol niet en gaan bijzonder verwoestend tekeer, waardoor de AB andermaal wordt herschapen in één grote mosh tot circle pit tot het oneindige. Startend op een moordend tempo van “Enemy Of God” sluit Kreator zijn set dan ook af met de ultieme knaller van formaat “Pleasure to Kill”, waarna de dood intreedt.

Besluit: Het is misschien opgevallen dat elk van de vier concerten vijf sterren krijgen toebedeeld. Dat is heel bewust. Dit was gewoonweg een topavond voor de globale metalfan, die houdt van feestjes bouwen in een apocalyptische omgeving, waar dood, vernieling, chaos en totale waanzin hand in hand gaan. Of dat nu is door verschroeiend snel uithalen of eerder een occulte sfeer te doen ontstaan, binnen walmen van intensieve duisternis, telkens voelt het aan alsof die vier ruiters van de Apocalyps daadwerkelijk op aarde zijn geland, met één doel voor ogen …’De totale vernietiging van Hel Hole Brussel!’
Missie geslaagd over de gehele lijn.

Neem gerust een kijkje naar de pics -
Bloodbath http://www.musiczine.net/nl/foto-s/view-album/158
Hatebreed http://www.musiczine.net/nl/foto-s/view-album/159
Dimmu Borgir http://www.musiczine.net/nl/foto-s/view-album/160
Kreator http://www.musiczine.net/nl/foto-s/view-album/161

Organisatie: Biebob ism Nuclear Blast + Ancienne Belgique, Brussel

Sinner's Day was aan zijn vijfde editie toe, maar 2018 is toch ook een bijzonder jaar wegens het vieren van veertig jaar new-wave. Een muziekstijl ontstond medio 1978 - toen ondertekende een prille tiener was van 13 en zich prompt wentelde in de opkomende post-punk en punk opleving.
Zonder meer is Sinner's day dan ook de ultieme nostalgie trip voor de punk en new wave liefhebber. Deze keer ging alles door in de Limburghal te Genk. Een locatie waar circa 5000 fans werden verwacht. De zaal stond, zeker later in de avond, dan ook enorm goed gevuld. Op zich was het goed gevonden als dat ene podium, met enkel Belgische kleppers, was afgelopen,  de band op het podium daarnaast kon beginnen. Op die manier kon je geen enkel optreden missen.
Helaas enkele kanttekeningen … Er was wel een zit tribune voorzien, maar die bleek een beetje pover voor zo een massa op te vangen waardoor weinig ruimte overbleef om te even bij te praten of tot rust te komen, rekening houdende dat je daar toch van rond de middag tot de vroege uurtjes in de nacht vertoefde. Twee kassa’s waren er van drankbonnetjes, aan diezelfde kassa moest je ook een plasbandje kopen, dat zorgde voor een heel lange rij om aan te schuiven. Er was ook maar één drankbar voorzien, en een pover uitziend eetstandje of twee. Ook gingen de lichten amper aan, waardoor het soms tasten was in het donker. Bij drukke momenten was het zelfs ongezellig druk.
Niet getreurd, de prestaties van de bands op de podia zalven het. We waren naar Sinner's day afgezakt voor de muzikale omlijsting en zagen zestien acts die het  beste van zichzelf gaven. Ze zorgden voor het ene na het andere wervelende punk en new-wave feest, dat aan je ribben kleeft , én ook wij ons prompt weer die zestienjarige puber voelden …

O Veux (***1/2) mocht de vijfde editie met een knal openen. O Veux is een postpunk/coldwaveband uit de jaren 80. Net als sommige tijdsgenoten werd de band eerder bekend in 'underground' middens. Maar bouwde daar wel een ijzersterke live reputatie op. De band verbindt verschroeiende harde post-punk met streepjes theateraal vertoon. Het oog wil namelijk ook wat. Een bevallige danseres mocht zorgen voor een oogstrelende start van de dag. Gerugsteund door muzikanten die mokerslagen uitdelen, en zorgen voor de eerste KO op punten, door stevige uppercuts die in je gezicht tot ontploffing komen. O Veux bracht een eerste oorgasme van de dag, en voegt daar het nodig visueel vertoon aan toe, waardoor al vrij vlug het dak er afgaat.

Goed begonnen is half gewonnen. Claw Boys Claw (*****) voegt er een paar schepjes aan toe. De Nederlandse Garagepunk band timmert reeds sinds 1983 aan de weg en blijkt zelfs uit te groeien tot één van de meest verrassende acts op Sinner's day. Peter te Bos, ondertussen reeds 68 jaar jong, blijkt niet alleen een charismatische klasse entertainer, de man is nog steeds enorm goed bij stem.
Claw Boys Claw brengt bovendien een eigenzinnige set, waar eigenlijk de hits min of meer ontbreken. De band komt daar echter gewoon mee weg, net door op een zodanig gedreven en energieke wijze te werk te gaan. Bovendien waren we diep onder de indruk van menig gitaar solo en de haren op onze armen kwamen recht te staan van diep innerlijk genot. Echter is het de bijzonder charismatische houding van Peter dat ons nog het meest over de streep trekt. De man spreekt zijn publiek aan en gaat hen zelfs opzoeken in de zaal.
Kortom: Claw Boys Clow brengt een totaalspektakel schipperend tussen aanstekelijke garagepunk en gezapig entertainment, waar geen speld valt tussen te krijgen. Dit optreden groeide dan ook uit tot één van de hoogtepunten van deze Sinner's day.

Marcel Vanthilt (****) die het eerste deel van de avond ook de introducties van de band op zich nam, op zijn eigen humoristische wijze, stelde ook zichzelf voor. Met eveneens een kwinkslag. Waardoor hij prompt een glimlach op ons gezicht tovert. Ook wat de muziek betreft grasduint Vanthilt in zijn rijkelijke verleden, met die kwinkslagen , tonnen humor en zelfrelativering. Maar vooral laat hij zich omringen door klasse muzikanten, en ontpopt zich nog maar eens tot een charismatische klasse entertainer, zoals we dat ondertussen van de man al lang gewoon zijn.

Tijd voor een potje 'old school 'punk. GBH (****) hoeven we eigenlijk niet meer voor te stellen. De band timmert sinds 1978 aan de weg, en is één van de pioniers van het street punk gebeuren, ook bekend onder de naam UK82, eind jaren '70 tot begin jaren '80 in UK. De heren stralen anno 2018 nog even veel punk attitude uit als in die jaren '80. Dat merken we al vrij snel, als Colin Abrahil je letterlijk bij de strot grijpt, en je voortdurend een spiegel voorhoudt.
Want ook anno 2018 moeten nog heilige huisjes worden omver gegooid. Zeker weten! GBH gaat in een razend snel tempo over de hoofden heen, en laat geen spaander geheel van de zaal. Dat alles diezelfde lijn uitgaat, het stoort allerminst. Want daar draait het nu eenmaal om bij echte punk. De aanhoorder meerdere mokerslagen in het gezicht uitdelen, tot je niet meer recht komt tot al die verdomde heilige huisjes daadwerkelijk zijn gesneuveld.
Kortom: Ook al levert GBH eigenlijk een routineklus af,  de band staat nog steeds als een huis, en hebben een attitude waardoor ook wij punk fan zijn geworden. En dat is na veertig jaar in nagenoeg de originele line-up toch een ijzersterke prestatie.

Een brok Belgische punk en aanverwante geschiedenis? Zo stonden er toch meerdere op het podium. Ook De Brassers (****) slepen heel wat levenservaring met zich mee. De band speelt bovendien een thuismatch, ze zijn in Limburg wel heel bekend. En leggen de lat dus prompt een paar meters hoger. Het extra leuke aan een band als De Brassers is dat ze hun songs vaak brengen in de Nederlandse taal. Waardoor de afstand tussen publiek en band nog verkleint. De heren hebben er duidelijk zin in, en gaan op een verschroeiend tempo tekeer op het podium, om die thuismatch zeker en vast te winnen op punten.
Meer nog De Brassers bewijzen dat jarenlange ervaring in het vak - de band bestaat ondertussen circa veertig jaar - niet hoeft te resulteren in een flauwe routine klus. Wel integendeel.
Er zouden zo nog zulke bands op het podium staan op deze festivaldag, maar De Brassers gaven alvast het goede voorbeeld. Waarvoor onze dank!

Van de Engelse Pioniers van Industrial muziek uit de jaren '80, Cabaret voltaire (***) blijft enkel nog één lid over. Richard H Kirk. De multi-instrumentalist maakt gebruik van beelden en elektronische samples op het podium. Met andere woorden krijgen we een veredelde DJ act voorgeschoteld, die zeker niet zo misstaan op menig new wave feest, gezien de songs, zo typisch uit die periode, uit de boxen knallen. Maar bij een live performance verwacht je toch iets meer dan een combinatie van beelden op het scherm en dansbare beats die op je afkomen. Tenzij dat is voor een afterparty op het einde van de avond. Daardoor bleek dit concert eigenlijk de perfecte gelegenheid voor het publiek om in de wandelgangen even te gaan keuvelen over koetjes en kalfjes, met een frisse pint in de hand, gebruik makende van die toch wel heel aanstekelijke beats als achtergrond muziek. Want dat was dit optreden van Cabaret Voltaire - of wat er van overblijft - uiteindelijk een beetje.

Wat een verschil met de kort en bondige performance van Cocaine Piss (****). Ondanks de chaotische aanpak, waarop de band vanaf de eerste noot uithaalt, valt me telkens op wat voor een top muzikanten daar op het podium staan. Want binnen diezelfde chaos hoor je gitaar riffs die wel degelijk aan de ribben kleven, en drum salvo's die aanvoelen alsof je hersenpan wordt ingeslagen. Echter het meest in het oog springende - letterlijk - element binnen Cocaine Piss is de hyperkinetische frontvrouw Aurélie Poppins, die ook nu weer tekeer gaat alsof ze waanzinnig is geworden. Dit allemaal met de nodige kwinkslagen en tonnen humor uiteraard. Kortom:  Cocaine Piss is een punk band die vooral een wervelend feest wil bouwen, en dat ook doet. Naar goede gewoonte gaat Poppins dat publiek weer eens letterlijk opzoeken, op het einde van de set. Kort en krachtig, wild tekeer gaan, waarna de band je totaal verweesd achterlaat.

Meer gestroomlijnd gaat het eraan toe bij Fischer-Z (****1/2) onder leiding van John Watts. Ondanks dat technisch hoogstaand vernuft straalt Watts echter enorm veel spelplezier uit, er kan links en rechts wel meerdere keren een kwinkslag af. Je voelt aan dat Fischer-Z er zin in heeft, ze spelen eigenlijk een soort thuismatch omdat ze graag naar ons land afzakken. Het publiek reageert heel enthousiast, en ook dit heeft uiteraard zijn uitwerking op de band op het podium zelf, die prompt de lat wat hoger legt, en alle registers open trekt.
Fischer-Z gaat al wat jaartjes mee, maar levert daarom totaal geen routineklus af. Dat spelplezier dat door de boxen loeit in het begin, daarop wordt verder gebouwd tot een climax, die eindigt in enkele gekende hits van de band. Zoals “So Long” en “Marlies” dat bij de aanwezigen op heel wat bijval kan rekenen. Maar eigenlijk heeft Fischer-Z die hits niet nodig om ons, en de vele aanwezigen in de zaal, te overtuigen. De handen gingen van begin tot einde de lucht in tot ver naar achter.
Kortom: Fischer-Z doet zonder moeite iedereen uit zijn hand eten. En dat is de verdienste van een charmante frontman, die voortdurend zijn publiek aanspreekt en met zijn bijzondere stem je telkens opnieuw raakt. Maar hij laat  zich eveneens omringen door klasse muzikanten, die tovenaars met klanken blijken te zijn. Klasse komt altijd boven drijven, en dat is bij Fischer-Z anno 2018 nog steeds het geval.

In de coulissen stonden de heren van Funeral Dress (****) lekker mee te deinen op de tonen van Fischer-Z. De heren hadden er dus duidelijk zin in. De band speelt voorlopig zijn laatste show, maar brengt nieuw werk uit en zal later terug van zich laten horen. Funeral dress trekt dan ook alle registers compleet open. Vanaf de eerst tot de laatste noot wordt de lat zowel vocaal als instrumentaal hoog gelegd. Meermaals valt ons op dat ondanks dat de songs als een wervelwind over je hoofd heen waaien. De band bestaat één voor één uit topmuzikanten, die weten waar ze mee bezig zijn. De frontman schreeuwt zijn woede uit, en beweegt over het podium alsof hij elk moment je strot gaat in rammen. Nochtans is Dirk één van de meest sympathieke punkers die wij kennen. Op dat podium echter laat hij zijn demonen op het publiek los, houdt hen een spiegel voor , en laat de aanwezigen uiteindelijk een bont feest bouwen op de meezinger “Party On, Party On”. Over contrasten gesproken.
Kortom: Funeral Dress bewijst dat anno 2018 - ondanks dat vele potentiële opvolgers op de poort staan te bonken - de houdbaarheidsdatum nog niet is overschreden. Integendeel zelfs. Live deelt de band nog steeds de ene mokerslag na de andere uit, waardoor elk heilig huisje prompt sneuvelt. Funeral Dress bracht in het verleden punk zoals dat moet zijn, en doet dat nog steeds. Benieuwd naar het nieuwe werk in de nabije toekomst. Want daarmee bewijst de band dat ze niet blijven stilstaan, maar blijft verder evolueren. Daar kunnen we alleen maar heel blij mee zijn.

Gang of Four (****) is een legendarische Britse post-punk band die wellicht nooit echt commercieel succes heeft gekend, maar wel een inspiratie bron blijkt te zijn voor succesvolle band als The Rapture, Liars, Bloc Party en Franz Ferdinand. De band ontstond in 1977 en heeft dus zijn stempel gedrukt op dat post-punk gebeuren. Geen wonder dat de enthousiaste zaal overvol stond voor deze levende legendes. De band gaat aan een verschroeiend tempo tekeer, waarbij de frontman zich gedraagt als een olifant in een porseleinwinkel. Het lijkt wel alsof hij elk moment alles kort en klein gaat slaan. Gerugsteund door muzikanten die al even wild om zich heen slaan, ontstaat een wervelend post-punk feestje zoals je dat zelden meemaakt.
Conclusie: Gang of Four bewijst met brio waarom ze zo hoog worden aangeprezen als iconen van het genre, door een perfecte set neer te zetten waardoor geen spaander geheel blijft van het podium en de zaal.

En toch legt Red Zebra (*****) de lat zelfs nog hoger. Ze zijn vol lof  over een Gang of Four, die ze ook zien als één van hun inspiratiebronnen, Een beweeglijke, minzame en spraakzame frontman krijgt de handen moeiteloos op elkaar. Niet alleen beschikt hij over een stem als een kanon. Zijn charismatische uitstraling en bewegingen zijn eveneens een streling voor het oog. Bovendien mogen we een pluim steken op de muzikanten binnen deze band. Meermaals voelen we koude rillingen over onze rug lopen bij meesterlijke riffs en drum salvo's. Het is toch de frontman, die het publiek zelfs letterlijk gaat op zoeken, die de meeste aandacht ongewild naar zich toetrekt. Met in eerste instantie een tot de verbeelding sprekend hoofddeksel op z’n hoofd; hij weet telkens dat publiek op te jutten. Er ontstaat voor het eerst een wervelende mosh pit, als in de hoogdagen van de post-punk.
Besluit: De gedoodverfde opvolgers van Red Zebra staan reeds klaar om de rol over te nemen, maar de band bewijst zelf nog over voldoende vuurkracht te beschikken om de zelf boel compleet te doen ontploffen. En hoe!

Eerlijk gezegd, de reden waarom ondertekende is afgezakt naar Sinner's Day is John Cale & band (*****). Naast David Bowie, Roxy Music en The Cure zijn Velvet Underground één van de bands geweest die mijn muzikale smaken vorm hebben gegeven. Met op kop de indrukwekkende inbreng van Lou Reed en John Cale zijn piano virtuositeit. De man is ondertussen 76 - dezelfde leeftijd van mijn moeder. Fysiek zie je dat ook, als hij moeizaam van zijn piano naar gitaar verhuist. Aan zijn beminnelijke, zachtmoedige en warme stem is echter niets veranderd. Dat Cale vooral als pianist naam en faam heeft gemaakt, bewijst hij voortdurend. Ook al wordt de man gerugsteund door muzikanten die hem perfect aanvullen, het zijn de intensieve piano klanken met oog voor experimenteren en improviseren, dat ons koude rillingen bezorgt en doet vertoeven in heel andere oorden.
Meer nog, we vergeven het hem dat hij in de hele set ons amper aanspreekt. John Cale laat de muziek voor zich spreken, en die raakt u op een zodanig bevreemdende maar deugddoende wijze zoals enkel een band als Velvet Underground dat kon. Sinds 1969 is ook op dat vlak nog niet veel veranderd, want ook anno 2018 blijkt dat nog steeds het geval te zijn. Eens bevangen door de walmen die hij over je hoofd heen jaagt op deze intensieve wijze, is geen terugkeer meer mogelijk. Zoals bij het magistrale “Heroin”, dat ons een krop in de keel bezorgde. Stil werden we er niet van, maar een traan wegpinken bij zoveel virtuositeit dat de man anno 2018 nog steeds tentoon spreidt? Dat weer wel. Diep onder de indruk van zoveel intensief genot moesten we ons toch even neerzetten om te bekomen.

Maar niet voor lang .. want Whispering Sons (*****), werden naar voor geroepen als de jongste gasten op de affiche , samen met een Cocaine Piss. Ze bleken aanvankelijk een beetje zenuwachtig om te moeten spelen voor zo een doorsnee punk tot new wave publiek. En zeker in zo grote getale. Het gemeende, warme applaus dat de band kreeg net voor ze het podium betraden, heeft ervoor gezorgd dat die zenuwen verdwijnen als sneeuw voor de zon. Zonder meer zien we een band die meer dan ooit zelfverzekerd op het podium staat, en de ene meeslepende post punk parel na de andere uit zijn mouw schudt. Daarbij zijn we voortdurend onder de indruk van de virtuositeit van de muzikanten, waarbij de keyboards de songs naar een andere dimensie doorverwijst. Het is echter de heel beweeelijke frontvrouw die met haar wat vreemd aanvoelende stem je in vervoering brengt, eens u zich gewillig laat hypnotiseren. Besluit: Whispering Sons zet de puntjes op de 'i', dat deden ze dit jaar eigenlijk al met een sprankelend debuut. Ook live zet de band nog maar een paar stappen voorwaarts naar eeuwige roem. Het publiek smulde met volle teugen van zoveel innerlijke schoonheid, dat aan de ribben kleeft. En ook wij bleven diep onder de indruk achter, en pinkten nog maar eens een traan weg.

Het album ' Kick Out The Jams' van MC5 was - en is dat nog steeds - in 1968 een mijlpaal. De band wordt gezien als één van de belangrijkste punk/hardcore bands die ooit hebben bestaan. Hun invloed is door dat debuut alleen al immens groot. Om het vijftig jarig bestaan van die plaat te vieren werd MC50 (****) opgericht. We citeren: ‘MC50 is de supergroep rond protopunk legende Wayne Kramer, die het 50-jarige bestaan van zijn befaamde ‘Kick Out The Jams' viert. Spelen met hem mee: Soundgarden gitarist Kim Thayil, Faith No More bassist Billy Gould, Fugazi drummer Brendan Canty en Marcus Durant, frontman van Zen Guerilla."
De band raast als een wilde horde bloedhonden over de hoofden heen, maar laat ook niet na de nodige humor daar aan toe te voegen. De spraakzame Kramer verwelkomt zijn bandleden, en spreekt zijn waardering uit voor zijn publiek en entourage. Ook dat siert hem. Gelukkig blijft die punk attitude daarbij nog stevig overeind staan. Waardoor het omver stampen van Heilige huisjes weer kan beginnen. Alsof het terug 1968 is - de beweegreden van wat toen leefde is echter nu nog steeds relevant - grijpt MC50 zijn publiek bij de strot en schudt je helemaal door elkaar tot je de aandrang voelt dat systeem omver te gaan werpen. Niet morgen, maar nu! De fans gaan gewillig op die uitnodiging in, en slaan al even wild om zich heen. Waaruit we kunnen besluiten, dat MC50 na al die jaren, in de geest van MC5, nog steeds erin slaagt een menigte op het been te brengen, om dat systeem voor eens en voor altijd omver te blazen en plat te walsen. Missie geslaagd!

Na een korte pauze pikten we nog een stukje mee van Vive La Fête (****) die de feestelijke stemming wilde verder zetten als afsluiter van het Belgische podium, en daardoor de tijd  uit het oog waren verloren. Met als gevolg dat de dame en heren een tiental minuten langer op dat podium stonden dan gepland. De band had enorm veel plezier op het podium en straalt dan ook een hoge dosis spelplezier uit. De dansschoenen werden nog maar eens aangetrokken, en mensen dansten op de aanstekelijke songs Met onze excuses naar de klasse muzikanten toe, hun inbreng binnen het geheel, is uiteraard minstens even belangrijk.
Maar de kers op de taart binnen Vive La Fête is de sensueel voortbewegende frontvrouw, die over een stem beschikt die aanvoelt als een warm deken in de weemoedige naklanken. Ze trekt alle registers vocaal open, waardoor ze als een demonische vamp je dreigt te verscheuren. Er zit zoveel uiteenlopende emoties binnen haar stem en uistraling, waardoor je eens gehypnotiseerd, je gewillig laat meevoeren in haar sprookjesachtige wereld. En dat is wat Vive La Fête dus feitelijk doet, je bedwelmen en betoveren waardoor je als een gewillige slaaf zweeft over de dansvloer, tot je compleet murw geslagen in de hoek van de kamer achterblijft.

Afterparty Dj Wildhoney lieten we in ieder geval aan ons voorbij gaan wegens het late uur, met de nog circa 127 km huiswaarts. Echter Wolfgang Flür (ex-Kraftwerk) (***1/2) wilden we toch even aan het werk zien. De set van Wolfgang is eigenlijk gewoon een veredelde Kraftwerk set , met andere techno muziek; beelden van Kaftwerk waren op het scherm te zien. Wolfgang wuift naar zijn publiek en spreekt hen aan. Bovendien brengt hij een eigenzinnige versie van Kraftwerk en andere songs; deze worden weer tot leven gewekt binnen een eventueel andere omkadering. De dansschoenen nog maar eens aantrekken was daarbij een must. Wie nog wat energie over had, ging daar dan ook gewillig op in.
Wijzelf besloten, na een best vermoeiende maar fijne festivaldag, huiswaarts te keren, terwijl de dreunende beats van Wolfgang de zaal op zijn grondvesten deed daveren.

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/view-album/118
Organisatie: Sinner’s Day Festival (Star Events)

Sinner's Day Festival 2018 - Nostalgietripje voor de punk en new-waver
Sinner's Day Festival 2018
Limburghal
Genk
2018-12-01
Erik Vandamme

Begin jaren tachtig was de jazz, r'n'b, Soul en Gospel band Carmel (****1/2), ofwel Carmel McCourt, bassist Jim Parris en drummer Gerry Darby, redelijk populair. Als grote voorbeelden haalt Carmel artiesten aan als Ben E. King, Percy Sledge maar vooral Aretha Franklin. En dat was ook te merken aan haar performance op o.a. Torhout/Werchter 1988 en op Via Rock 1993 toen we Carmel op beide evenementen zagen.
Nostalgie trips zijn altijd een beetje een risicovolle onderneming. Zo zorgde de doortocht van die andere jaren '80 icoon Paul Young in Sint-Niklaas voor erg uiteenlopende reacties. De Casino, Sint-Niklaas was goed vol gelopen voor dit optreden van een Jazz/R&B/soul diva die wellicht de meeste aandacht naar haar toe trekt, maar haar bandleden en publiek met zoveel liefde omarmt, dat het eerder het totaalplaatje is dat ons over de streep trekt.

Dat laatste blijkt al vanaf de eerste song op de setlist. Carmel gooit haar wonderbaarlijke en heldere stem in de strijd, maar zet ook een stap opzij - vaak letterlijk - om haar muzikanten de kans te geven de ene solo na de andere uit hun mouw te schudden. Zo waren we danig onder de indruk van de piano virtuoos die de klavieren streelde , of de talentvolle achtergrond zangeres, die een stapje naar voren zette. Met dank aan een frontvrouw die deze dame deed stralen op dat podium. Ook de drummer van dienst mocht regelmatig tot het oneindige improviseren, gerugsteund door een saxofonist die de ene warme klank na de ander uit zijn instrument tovert. Als kers op de taart mogen natuurlijk gitaar en basklanken niet ontbreken.
Om maar te zeggen, als een top artiest zijn of haar muzikanten de vrijheid geeft om zich volledig te ontplooien , dan ontstaat er een magie die je zelden tegen komt.
Hoe groot die liefde is bleek toen Carmel verjaardagwensen in ontvangst mocht nemen van haar band. Ze mag vandaag - zaterdag 24 november - namelijk 60 kaarsjes uitblazen. Ook het publiek reageerde wild enthousiast. Het enthousiasme van de fans en de band op het podium werkte trouwens als een rode lap op een stier, en ook dat siert een artieste als Carmel. Ze ontving dat warme applaus van band en publiek met enorm veel liefde, en legt de lat prompt nog hoger om uiteindelijk alles in de strijd te gooien om de fans een perfecte avond voor te schotelen waardoor ze met een gelukzalig gevoel vanbinnen de zaal verlaten.
Ondanks de status geen routineklus af te leveren, maar alle registers open te gooien en een kinderlijke spontaniteit uit te stralen als een jonge wolf in het vak? Daarvoor krijgt Carmel dan ook een sterretje meer in onze eindafrekening.

Besluit: Carmel grasduint in haar volledige oeuvre , een kleine twee uur lang. Dat sommige nummers vrij lang worden uitgesponnen mede door muzikanten die tot het oneindige improviseren stoort daarbij totaal niet. Bovendien is Carmel nog steeds heel goed bij stem, en straalt een charisma en spelplezier uit als een jong veulentje in het vak, met de ervaring van een jazz en soul diva zoals haar grote voorbeeld Aretha Franklin.
Tijdens het door het publiek meegebrulde “More, More” bleef het publiek roepen om meer. Waarna de voltallige band tot twee keer toe een bisnummer bracht. Ik was met niet al te hoge verwachtingen vertrokken richting Sint-Niklaas, dat geef ik eerlijk toe. Maar Carmel bezorgde mij en alle aanwezigen een top avondje dat aan de ribben blijft kleven. Niet door veel show vertoon, maar door op een eenvoudige , spontane wijze ons hart diep te raken. Aan de reacties van het publiek te horen tijdens en na het concert, was ik niet de enige die met een brede glimlach huiswaarts keerde. Soms kunnen nostalgie trips wel degelijk geslaagd zijn.

(Foto Carmel: Sven Dullaert)

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

Sweeping Death is een Duitse progressieve metal band die sinds 2012 onder de naam Order of Priority aan de weg timmert. Medio 2016 werd de naam dus veranderd in Sweeping Death. Dit resulteert in de single “Die for Metal” en de EP “Astoria”. Over die laatste schreven we
'Sweeping Death verleggen grenzen binnen een uiteenlopend pakket van metal muziekstijlen. Gaande van de 'power' van powermetal, over de technisch hoogstaande uitspattingen van zogenaamde 'epic' metal gaan Sweeping Death telkens, zonder enig probleem, over naar Thrash Metal in zijn meest pure zin. Om daarbovenop ook nog eens het soort heavy metal naar voor te brengen, zoals alleen de groten op aarde dit kunnen. Deze EP 'Astoria' is het soort visitekaartje dat ons vol verwachting doet uitzien naar de toekomst.’
'In Lucid' is het eigenlijke debuut. Een veelkleurige tot veelzijdige schijf, die vooral instrumentaal bekeken ons compleet van onze sokkel blaast.
We hadden het op de EP al gemerkt. Binnen het progressieve metal en aanverwante is deze Duitse band best een te ontdekken parel die je niet aan jou mag laten voorbij gaan. De band bestaat uit één voor één top muzikanten, die riffs en drum salvo's uit hun instrumenten toveren waarbij grenzen worden verlegd. Telkens bezorgen die koude rillingen, adrenalinestoten , een ware krop in de keel. Niets wordt aan het toeval overgelaten, vanaf die eerste energieke song “Blues Funeral”, voorafgegaan aan een heel aanstekelijk klinkende intro “Eulogue”, zijn we vertrokken voor een bijzonder epische trip.
De vocale inbreng zorgt dan weer voor een psychedelische tongval, waardoor je onder hypnose wordt gebracht. Luister maar naar het lang uitgesponnen, circa tien minuten lange epos, “Suicide of a Chiromantist”. En je hoort een buitgewoon getalenteerd gezelschap dat vooral goed heeft geluisterd naar de jaren '70 bands maar eveneens met beide voeten in het heden staan. De band weet trouwens een zodanig uitgebreide pallet aan stijlen, en stijlbreuken naar voor te brengen dat hen in een hokje duwen, de band tekort doen is.
Episch metal is nog de beste omschrijving als je door duivelse riffs bij “Resonanz”, "Antitecture” tot magische afsluiters “Lucid Sin” - circa zeven minuten riff plezier - en “Stratus” weer eens door elkaar wordt geschud. Als de band toch een grens verlegt, dan is het in het toveren van veelkleurige riffs en riffs die snijden als vlijmscherpe scheermesjes in je vege lijf.
Besluit: De gitaarliefhebber, die houdt van lang uitgesponnen solo's, kan deze plaat uiteindelijk zonder daarover te hoeven nadenken, aanschaffen. Je zult niet ontgoocheld worden, want elke song is een bommetje boordevol aanstekelijke potjes oorgasme voor de doorsnee liefhebber van het instrument gitaar. Zonder afbreuk te doen aan de bijzondere vocale inbreng van een frontman die wat stem betreft wat doet denken aan heavy metal grootheden uit de jaren '80. Eveneens de drumpartijen klinken als stevige mokerslagen. Maar de band blinkt dus het meest uit in dat prachtige instrument de gitaar. Waarin deze heren meesters zijn, die bovendien totaal niet moeten onderdoen voor de zogenaamde grootheden binnen de gitaristen. Integendeel zelfs.

Tracklist: Eulogue (1:08) - Blues Funeral (5:41) - Horror Infernal (4:11) - Suicide of a Chiromantist (9:53) - Purpose (3:37) - Resonanz (6:09) - Antitecture (4:25) - Lucid Sin (7:47) - Stratus (5:59)

We kijken vaak te weinig over de taalgrens, want daar is best wat moois te ontdekken. Ook visa versa is dat helaas nog steeds het geval. Nochtans gooien bands als BB Brunes, It it Anita, Cocaine Piss tot Girls in Hawaii in het Franse en in het Brusselse heel hoge ogen. Sommige breken wel door in Vlaanderen, maar vaak is de impact iets minder. Het hoe en waarom ontgaat ons al veel jaren.
Dit terzijde stellen we een gloednieuwe Indie Pop parel aan u voor: Fabiola. We legden ons oor te luisteren naar het aanstekelijke schijfje 'Check My Spleen' en horen een band die uiteenlopende aanstekelijke muziekstijlen aan elkaar rijgt alsof dat de normaalste zaak van de wereld is. Deze band het label' Indie' opkleven is hen dan ook enorm tekort doen.
Van het dansbare “Faillure”, waar alle registers worden open gegooid, naar het weemoedige “St. Servais” tot het kleurrijke “Shit (is coming back)”. Telkens weet de band nieuwe wegen in te slaan, waardoor je inderdaad geen muziekstijl kunt kleven op Fabiola. De gevarieerde aankleding en het aanspreken van al even uiteenlopende emoties is belangrijk.
Fabiola trekt ons over de streep?, jawel ook al wordt daarbij helaas iets te nadrukkelijk binnen die lijntjes gekleurd, en klinkt alles nogal braaf en zo toegankelijk mogelijk. Tegen schenen schoppen en heilige huisjes omver duwen is er dus niet bij. Fabiola moet het hebben van fijne pop deuntjes die in je hoofd blijven hangen, en die je lekker mee neuriet in je huiskamer. Daar is op zich uiteraard nooit iets mis mee, maar wij houden toch van een meer avontuurlijke aanpak.
De aanstekelijkheid combineert Fabiola met sausjes melancholie. Daardoor kan dus vooral een ruim publiek aan pop en indie liefhebbers worden aangesproken. Ergens raken sommige songs een gevoelige snaar. Zoals “Kingdom”, “Robert Palmer” - een ode aan de zanger zelf?- een open vraag die we graag zouden zien beantwoord worden. Of “Betty”. Een opvallend lekker fleurige song die je enerzijds een traantje doet wegpinken maar vooral enorm veel positieve energie bevat waardoor je danst inn het malse gras.
Afsluiten doet Fabiola met een best weemoedig “Bottom of the well” dat je in eerste instantie een krop in de keel bezorgt, in hoge mate door die glasheldere en breekbare vocalen. En verder mondt het uit in diezelfde aanstekelijkheid waardoor je de zon ziet schijnen achter de donkere wolken.
Besluit: Fabiola brengt met 'Check My Spleen' een best aanstekelijk schijfje uit dat enerzijds aan de ribben kleeft en anderzijds, omgeven door walmen van melancholie en weemoedigheid, je eerder kippenvelmomenten bezorgt. Helaas blijft de band iets teveel binnen die lijntjes kleuren, het mocht voor ons toch iets meer experimenteel of avontuurlijker zijn geweest. Maar de indie/pop liefhebber die houdt van een fleurige en kleurrijke aanpak, waardoor hij of zij de zorgen uit het leven even opzij kan zetten, zal hier niet om malen. In het verlengde van menig pop artiest die hiermee grote zalen uitverkopen, voorspellen we Fabiola dan ook een gouden toekomst, ook in Vlaanderen.
Tracklist: 1.Failure 03:06 2. Break Of Dawn 03:08 3. My Bird 03:27 4. Robert Palmer 03:19 5. The Fox Of Scotland 02:45 6. St. Servais 03:54 7. Kingdom 03:34 8. Shit (Is Coming Back) 02:30 9. Betty 03:37 10. Bottom Of The Well 04:52

Hoewel De Belgische band Endtime Odyssey pas in 2012 is ontstaan, hebben elk van de bandleden al heel wat ervaring opgedaan bij bands als coRPus, Io, Left Passage en Precious Stone. De band bestond oorspronkelijke uit (Lio - zang, Tobias - toetsen, Joeri - bass, Tim - gitaren & Steve - drums). Endtime Odyssey blijft door de jaren heen stevig aan de weg timmeren. Nadat Tobias de band heeft verlaten blijven de vier overgebleven leden verder werken aan een eerste full album. Uiteindelijk werd de Keyboard spot in 2017 ingevuld door Veronika. Eindelijk kwam het langverwachte debuut van Endtime Odyssey op de markt, onder eigen beheer.
Aanstekelijke refreinen, die van begin tot einde aan je ribben blijven kleven. Het is de rode draad in de songs als “Burned Up”, “Sinner’s Paradigm”, “City in decay” tot “Metal on Skin”. Door de gezapige aanpak worden geen geluidsmuren afgebroken, maar blijkt de band songs te brengen die op de dansspieren werken, maar eveneens duidelijk de gevoelige snaar raken.
Maar vooral, ondanks de wat weemoedige benadering in sommige gevallen, bezorgen de songs op de plaat je een goed gevoel vanbinnen. Het moet niet altijd duisternis pijn en oorlog zijn. Nee, Endtime Odyssey straalt dus vooral enorm veel positieve energie uit die we dezer dagen heel goed kunnen gebruiken. Maar het meest opvallende is dus dat je een band hoort waarin alle leden dezelfde kant uitkijken. Dat kan moeilijk anders als je vier jaar noest hebt gewerkt om een product af te leveren.
Elke riff, elke drumsalvo en vocale inbreng en keyboard aanslag zit zo goed in elkaar, dat je gewoon geen speld kunt tussen krijgen. Dat laatste is dus niet de verdienste van één element binnen de band, maar de kruisbestuiving tussen elk van hen , en het opvallende hoge stembereik van Lio .
Het is dus echter vooral de samensmelting tussen die instrumentale aanpak met die inderdaad wel heel bijzondere vocale aankleding dat ons het meest kan bekoren. Daardoor wordt de perfectie overschreden, telkens opnieuw en opnieuw. De best lange songs als “Metal on Skin”, “A Life of Pretence” tot de pracht van een afsluiter “Stargazer” zetten die stelling gewoon nog meer in de verf.
Besluit: Net zo als de prachtige tot de verbeelding sprekende platenhoes die je een gevoel gemoedsrust bezorgt als je door je vensterraam over de stad heen kijkt, straalt dit debuut van Endtime Odyssey dus vooral enorm veel positiviteit uit. Maar wat ons nog het meest over de streep trekt op 'City in Decay' is de bijzonder aanstekelijke aankleding, die bovendien zeer gemakkelijk in het gehoor ligt. Waardoor een ruim publiek aan metal en rock liefhebbers, binnen een bovendien heel brede omkadering, kan aangesproken worden.
Deze band in het hokje progressieve metal duwen, is hen daarom eigenlijk tekort doen. Endtime Odyssey is gewoon een heel fijne rock/metal act die door zijn muziek je rock hart zal raken. Zonder meer is dit dan ook een klasse debuut, van een band die hard heeft gewerkt om eindelijk te komen waar ze moeten staan, aan de absolute top van het progressieve en aanverwante metal gebeuren, wat ons betreft.
Tracklist: Burned Up (5:02) - Sinners' Paradigm (6:19) - City in Decay (6:13) - Metal on Skin (11:48) - Essence of Time (4:36) - A Life of Pretence (6:40) - Stargazer (8:36)

Heads for the Dead is een supergroep bestaande uit leden van Wombbath , Henry Kane en Revel in Flesh. Dit duo bracht eind september zijn debuut op de markt 'Serpent's Curse'. Een death metal schijf waarbij grenzen van horror en waanzin voortdurend worden afgetast. Vernieuwend is het niet meer, maar Heads for the Dead doen het genre alle eer aan die de muziekstijl verdient. Met dit debuut slaagt Heads for the dead erin de meest huiveringwekkende beelden bij ons naar boven te laten komen, waardoor koude rillingen van pure angst voortdurend over onze rug lopen.
Vanaf de titeltrack “Serpent’s Curse” word je meegesleurd naar de meest donkere krochten van de Hel. De band bestaat uiteraard uit klasse muzikanten die hun jarenlange ervaring in de strijd gooien, maar het is de bijzonder rauwe en verschroeiende stem van frontman Ralf Hauber die ons het meest over de streep trekt. Deze klinkt huiveringwekkend, alsof hij letterlijk de demonische wezens uit de Hel oproept om iedere aanhoorder prompt te verscheuren. Sessie drummer Erik Bevenrud (Down Among the Dead Men) voegt daar de nodige vuurkracht aan toe, waardoor je hersenpan bij elke mokerslag opnieuw wordt ingeslagen. De band pint zich trouwens niet vast op enkel Death Metal. Menig traag op gang komende gitaar riff van virtuoos Jonny Pettersson blijft hangen binnen een donker doom, black metal sfeertje.
Elke song ligt op diezelfde verschroeiende, duistere en meedogenloze lijn. Songs als “Heads for the dead”, “Deep Below”, “Post Mortem Suffering” doen je in een donker bos belanden waar de demonische wezens uit het niets tevoorschijn komen en je doen baden in het angstzweet. De cover van Wolfbrigade “In Darkness You Feel No Regrets” is de perfecte afsluiter van een knappe plaat die elk beetje fan van het death Metal genre prompt in huis zou moeten halen.
Besluit: Heads For the Dead laat niets aan het toeval over en blijft op de volledige schijf rauw en verschroeiende uithalen tot je compleet murw geslagen, in een hoek van de kamer achterblijft. Nee, bijster origineel is dat allemaal niet meer. Maar dit debuut is één van het betere death metal schijven geworden, die we de laatste tijd al zijn tegen gekomen. De perfectie wordt telkens opnieuw overschreden, en de Horror beelden die door onze kop schieten , zorgen ervoor dat we uiteindelijk ook onze eigen demonen strak in de ogen kijken. Kortom, als het de bedoeling was om de perfecte soundtrack te maken van een griezelige horror film, dan is Heads for the dead door het uitbrengen van deze schijf, met brio in zijn opzet geslaagd.
Tracklist: Serpent’s Curse 04:57 - Heads for the Dead 02:25 - Deep Below 05:36 - Post Mortem Suffering 01:32 - The Awakening 05:04 - Death Calls 01:01 - Of Wrath and Vengeance 04:18 - Gate Creeper 04:11- Return to Fathomless Darkness 04:23 - In Darkness You Feel No Regrets (Wolfbrigade cover) 02:30

Death Metal
Serpent’s Curse
Heads For The Dead