VZW The Lizard organiseerde op zaterdag 23 februari voor de tweede keer een doom metal avondje.
Wie zijn VZW The Lizard? We citeren even deze introductie op de facebook pagina van deze organisatie: ''Vzw The Lizard doelt op het organiseren van evenementen zoals concerten, clinics enz ... binnen de sector van de zware metalen met als doel entertainment en het bewust maken van niches binnen de globale noemer van ‘de Metal’.
Na een geslaagde eerste editie met Marche Funebre, Splendidula, Loose License en Growing Horns mocht The Finish in Zwevegem nu Welcome to Holyland, FAAL, Den., Famyne en uiteraard Loose License zelf, verwelkomen.
Het uiterst gezellig zaaltje was aardig vol gelopen voor deze avond, al zou dat vooral voor Loose License zijn, die hier een thuismatch spelen. Maar ook Welcome To Holyland en Famyne - wat mij betreft de meest aangename verrassing van de avond - konden op heel wat bijval rekenen.

Ons laten onderdompelen in een intensieve doomatmosfeer, al dan niet binnen een gevarieerde of eerder verdovende setting, is de rode draad van deze avond.
Openingsact Den.(***1/2) mocht tonen hoe dat moet. We citeren even uit de biografie op de facebook pagina van het evenement: ''Den. is een jong, beloftevol en getalenteerd tweekoppig psychedelisch orkest uit het Verenigd Koninkrijk dat we hebben weten te strikken om de bill te openen. Nog vrij onbekend, maar steevast klaar om daar verandering in te brengen zullen ze ons laten genieten van een mix van stoner, sludge en psychedelica.''
Dit duo beschikt over een drummer die niet alleen de vellen bedient op een verschroeiende wijze, maar ook over een stembereik beschikt waardoor de haren op je armen recht komen. Gerugsteund door zijn kompaan die met een eerder cleane vocale inbreng ervoor zorgt dat er enige variatie gevormd wordt binnen de set.
Den. is bovendien een band dat perfect stoner elementen vermengt met sausjes psychedelische doom, maar duidelijk nog kan groeien in zijn kunnen. Want ondanks de gedeeltelijk verdovende en anderzijds verschroeiend setting, kon dit duo ons vooralsnog niet compleet over de streep trekken. Het potentieel echter, om potten gaan breken binnen dat stoner/doom en psychedelisch muziekgebeuren komt wel naar boven drijven. Vooral als drummer en gitarist hun talenten als muzikant en vocalist samensmelten tot één geheel, ontstaat iets magisch waardoor de poorten van de Hel voor het eerst deze avond helemaal open zwaaien. Een band om in het oog te houden naar de toekomst toe dus deze Den.

Welcome To Holyland (****) bleek één van de publiekstrekkers op deze avond. Dat is gezien hun status niet zo verwonderlijk. Als er een band is die typische doom brengt, op een monotone maar enorm intensieve wijze, an is het Welcome To Holyland wel. De uit Aalst afkomstige band bracht in 2018 zijn eerste EP 'Welcome to holyland' uit en liet een diepe indruk na bij de globale doom liefhebber die houdt van trage, slome doom omgeven door walmen van verdriet, pijn en weemoedigheid.
Binnen en eerder melancholische omkadering, waarbij ook soms stevig wordt uitgehaald, haalt de band alles uit de kast om het publiek in complete duisternis onder te dompelen. Waar het bij Welcome To Holyland vooral om draait , is de aanhoorder bij de keel grijpen, hypnotiseren en doen wegdrijven naar de meest donkere oorden van zijn of haar ziel. Om dat doel te bereiken, moet je dan ook helemaal open staan voor de steeds diezelfde lijn opgaande inbreng. Dat dit een niet voor iedereen even gemakkelijke brok vlees is om te verorberen, kunnen we dan ook goed begrijpen. Wie zich echter gewillig liet meeslepen door dat verdovend klankenbord, vertoefde voor een kleine drie kwartier in een heel andere wereld. Omgeven door zijn eigen demonen, zonder dat je pijn voelt , maar wel een zekere gemoedsrust over jou voelt neerdalen, binnen diezelfde duistere omkadering. Dat alles diezelfde lijn uitgaat, en de band niet echt doet aan bindteksten , stoort daardoor allerminst.

Wie houdt van doom metal binnen een eerder gevarieerde omkadering zal bij Loose License (*****) eerder zijn gading hebben gevonden. De band dweept met bands als Black Sabbath en dat is ook te merken, aan de instrumentale en vocale knipogen links en rechts naar die laatste.
Loose License speelt een thuismatch en laat The Finish zo goed als compleet vol lopen. Een thuismatch dient natuurlijk altijd gespeeld te worden, weten we ondertussen. Bij voorbaat deze winnen is onmogelijk. Nu, deze band bestaat uit één voor één klasse muzikanten van eenzaam hoog niveau, die weten waar ze mee bezig zijn. Waardoor ze met het grootste gemak iedereen uit hun hand doen eten. Dat bleek al in het verleden, maar ook in eigen huis - bij wijze van spreken - zet Loose License de puntjes op de 'i', binnen een set die verschroeit, verdooft of je eventueel tot waanzin drijft. Die waanzin vinden we vooral terug in de stem van Piet ‘Pietn’ Verstraete die zoveel emoties verstopt in die vocale inbreng dat je enerzijds tot tranen toe wordt bedwongen, en anderzijds met de krop in de keel je laat meevoeren naar zijn donkere wereld. Gerugsteund door eeuwig verschroeiend solerende gitaristen Koen ‘Biezie’ Biesbrouck en Marc ‘Markie’ Vangheluwe die hun instrument niet zomaar bespelen, maar de riffs zodanig tot leven brengen, dat ook jij tot diezelfde waanzin zal worden gedreven.
De kers op de taart wordt naar goede gewoonte afgeleverd door het verschroeiende drumwerk van Vincent ‘Mille’ Millecam.
Om maar te besluiten: Loose License brengt het soort Doom metal waar geen speld valt tussen te krijgen, en etaleert instrumentale en vocale perfectie waardoor ze elk beetje fan van dat genre het ene oorgasme na het andere bezorgen. Dat deden ze bij ons in het verleden al enkele keren, ook dat laatste zet de band in eigen huis nog maar eens in de verf.
Volgende afspraak: Stormram in Zulte - https://www.facebook.com/events/689561174761752/ - met op het programma Growing Horns en Welcome To Holyland; Een niet te missen avond voor de doorsnee Doom Metal liefhebber.

We hebben de gewoonte van maximum vijf sterren te geven, sommige bands verdienen echter meer dan dat. Famyne (*****) liet een zodanig diepe indruk achter in ons hart, dat we daar nu nog steeds van nagenieten … luisterend naar die schitterende schijf ‘Famyne' die zodanig veel emoties naar boven brengt dat we prompt in een kleurrijke - hoewel dat eerder een understatement kan genoemd worden door de duistere atmosfeer die wordt geschapen - fantasiewereld terecht komen, boordevol waanzin.
Famyne brengt een zodanig gevarieerde set, dat je als aanhoorder enerzijds wordt ondergedompeld in een eerder intieme en verstilde atmosfeer die je een krop in de keel bezorgt, anderzijds wordt het tempo zodanig de hoogte in gestuwd dat je met een kwak tegen een geluidsmuur terecht komt tot je compleet murw geslagen zelf tot waanzin wordt gedreven.
Tom Vane beschikt over een zeer uiteenlopend stembereik, zijn stem hypnotiseert je trouwens letterlijk. En doet je naar adem happen, telkens opnieuw. Gerugsteund door een instrumentale inbreng van gitaristen Alex Tolson, Martin Emmons en de bas virtuositeit van Chris Travers tot de drum salvo's van Jake Cook , lijken we naar alle hoeken van de kamer te stuiteren, in golvende bewegingen. Alsof je varende op kalme wateren plots wordt geconfronteerd met het ontstaan van een wervelstorm. Eens de rust teruggekeerd , blijf je totaal verweesd achter, binnen de  ingetogen setting. Waarna de band je nogmaals meesleurt in een volgende orkaan uitbarsting die je naar de bodem van de wilde zee meesleurt. Waarna de rust weerkeert in je hart, maar niet te lang. Zo blijft de band maar doorgaan met schipperen tussen mokerslagen uitdelen en je hart strelen en diepe ontroeren, tot je compleet van de kaart achterblijft in de meest donkere gedachten. We moesten dan ook letterlijk even op adem komen buiten de zaal, bekomende van zoveel uiteenlopende emoties waarmee de band ons enerzijds bedwelmd en anderzijds tot waanzin drijft. Indrukwekkend! En zelfs dit is een understatement van formaat.

Nog steeds onder de indruk van dit bijzonder veelzijdig concert was het wachten op FAAL (****) die de avond mochten afsluiten voor een plots toch iets minder gevulde zaal, omstreeks half twaalf bijna. Toen we de band in 2017 zagen optreden in Oostende schreven we daarover: ''Traag, als een ratelslang die haar prooi elk moment zal verscheuren, drijven angstaanjagende klanken de aanhoorder tot pure waanzin. Waarna bulderende tot hartverscheurende vocalen je uiteindelijk de adem ontnemen.'' Laat dit laatste nu ook de rode draad vormen in het optreden van FAAL op Doomsday II. Afsluiten binnen een sfeertje dat je doet denken aan een intensieve begrafenis, waar de tranen vloeien maar je ook met een glimlach terugkijkt op het verleden van je geliefde. Het is een andere omschrijving van wat we hier beleefden.
Ik maakte dan ook de bedenking dat deze muziek gerust mag gedraaid worden op mijn begrafenis - binnen vijftig jaar, dan ben ik pas 104. FAAL verstaat de unieke kunst om zijn Doom muziek zodanig krachtdadig te laten klinken dat geen geluidsmuren worden afgebroken, maar telkens die gevoelige snaar van de aanhoorder diep wordt geraakt, waardoor je hart alsnog in gruzelementen geslagen op de vloer van de zaal terecht komt.
Het is ook niet zo dat het er stil en onbewogen aan toe gaat. De heren drijven het tempo op tot op de grens van het onaardse, waardoor je recht in de ogen van de dood kijkt. Echter zonder je angst in te boezemen, eerder voel je een duistere gemoedsrust over jou neerdalen die ervoor zorgt dat je je lot aanvaardt.
Een betere afsluiter van deze doom avond kon de organisatie zich dan ook niet dromen.

Besluit: Ondanks de sterke prestatie van elk van de bands op deze affiche is de grote overwinnaar het festival zelf. Doomsday is namelijk een klein en heel gezellig festival, binnen een intieme omgeving in een al even gezellige zaal The Finish. Waar de duisternis eerder aanvoelt als een warm deken tegen koude winterdagen. Die aparte atmosfeer zorgt ervoor dat elk van de doom bands op deze affiche tot hun recht komen. 
Het genre floreert namelijk nog het best binnen een atmosfeer van intimiteit. En daardoor is Doomsday het perfecte festival voor elk beetje doom metal fan die ook de underground van het genre eens wil bezoeken. We zien al uit naar de derde editie van dit uiterst gezellige evenement, op poten gezet door mensen met kennis van zaken.

Organisatie: VZW The Lizard

Toen ik in mijn omgeving vertelde dat ik op zondagavond 24 februari naar Ancienne Belgique zou afzakken voor Maggie Rogers kreeg ik vaak als antwoord: ''Wie?'' Vooralsnog is deze Amerikaanse artieste, voor een ruim publiek althans, inderdaad min of meer een nobele onbekende. We zijn er na dit optreden in de AB echter zeker van, dat is gewoon een kwestie van tijd. Maggie Rogers werd ontdekt door Pharrell Williams, stond ondertussen op Rock Werchter en speelde eerder de AB Club volledig plat met een set boordevol emoties die uitmonden in een dansfestijn.
Maggie Rogers stelde haar debuut 'Heard It In A Past Life' voor in een goed vol gelopen AB Ballroom. Hoewel dat laatste niet volledig blijkt te kloppen. De artieste bracht namelijk in eigen beheer al werk uit in 2012 en 2014, die albums zijn , volgens we hebben vernomen echter niet meer te verkrijgen. Met 'Heard It In A Past life' zet ze dus eindelijk haar eerste stappen om de wereld te veroveren.

Ook openingsact Mallrat (***1/2) beschikt over potentieel om binnen de kortste keren potten te gaan breken. Deze piepjonge rap artieste beschikt over een stem en uitstraling waarmee ze nu al de eerste rijen, tot aan de PA, uit haar hand kan doen eten. Door middel van een aanstekelijk op de dansspieren werkende set, waarbij de beminnelijk glimlachende frontvrouw zich laat flankeren door een al even talentvolle artieste aan de knopjes, ontstaat een eerste klein feestje in een dik half uur vooraleer de hoofdact het podium betreedt.
Besluit: Als de bedoeling van een voorprogramma is om de lont aan het vuur te steken om de boel te doen ontploffen, dan is Mallrat met brio in die opdracht geslaagd. Maar we zien dus vooral dat er veel meer inzit in deze artieste, dan er nu is uitgekomen. Een naam om op basis van dit bijzonder aanstekelijke optreden, binnen rap , hip hop en R&B middens, in het oog te houden dus!
Luister ondertussen naar die heel aanstekelijke EP van Mallrat 'In The Sky': https://mallrat.lnk.to/InTheSky  Eveneens een aanrader.

We houden van artiesten die zich binnen de muziekwereld eigenzinnig opstellen, en zonder verpinken hun eigen weg gaan, of songs uitbrengen die vanuit het hart komen. Toen Maggie Rogers (****) het podium met veel enthousiasme betrad, voelden we al direct aan dat hier een artieste staat die haar muziek inderdaad brengt vanuit het buikgevoel. Vanaf de eerste song legt Maggie Rogers de lat enorm hoog. Niet alleen beschikt ze over een bijzonder veelzijdig stembereik, ze staat enorm beweeglijk op dat podium en geeft haar bandleden voldoende ruimte om zich te ontplooien. Bovendien spreekt ze voortdurend oprecht haar  dank uit naar het publiek. Maar vooral doet Maggie Rogers dus een aanstekelijk dansfeest ontstaan, waarbij toch ook veel intense emoties naar boven komen. Haar songs zijn dan ook geschreven vanuit datzelfde buikgevoel, waardoor enerzijds de dansspieren worden aangesproken, en anderzijds met een krop in de keel een traantje wegpinkt.
De oprechtheid in haar stem en uitstraling komt naar voor in zowel de up tempo songs, als heel breekbare momenten waardoor ze het publiek - dat eerder lekker stond mee te springen en te dansen - zelfs muisstil kan krijgen. Om zoiets tot stand te kunnen brengen, moet je als artieste enorm sterk in je schoenen staan.
Een magisch mooi moment tussen al die vele hoogtepunten was toen bij “Back in my body” spontaan de smartphone lichtjes de lucht in gingen, wat ook Maggie Rogers niet is ontgaan die diep ontroerd hierop reageerde. Na de regulaire set is er nog plaats voor een ingetogen, akoestische versie van “I Wanne Dance With Somebody” van Whitney Houston. Een cover die op zo emotionele wijze wordt gebracht dat de zaal die eerst borrelde van enthousiasme er even stil van wordt.

De ontroering uit haar stem en uitstraling combineert Maggie Rogers met tonnen charisma, en vooral doet ze een wervelend dansfeest ontstaan dat niet alleen deugd doet aan je hart. Stilstaan was eveneens onmogelijk.
Conclusie - Houd deze talentvolle artieste in het oog, want voor je het weet zorgt ze voor hetzelfde soort aanstekelijk dansfestijn, boordevol oprechte emoties, in een overvol Sportpaleis.

Setlist: Give A Little – Burning - Say It  - Dog Years  - Overnight  - Light On  - On + Off  - Alaska - The Knife  - Tim McGraw (Taylor Swift cover) - Retrogade  - Back In My Body  - Falling Water - I Wanna Dance With Somebody (Whitney Houston Cover)

Organisatie: Live Nation + Ancienne Belgique, Brussel

Lemuria  - The Hysterical Hunt - cd release
Terwijl de eerste lente zon nogal vroeg in het jaar de terrasjes vol doet lopen en de temperaturen naar zestien graden stijgen, zakten wij op vrijdagavond af naar de donkere kerkers van de Hel. Lemuria kwam in JC Vizit in Wilrijk zijn cd ‘The Hysterical Hunt' voorstellen en deed de zaal heel goed vol lopen, al zou het toch duren tot Furia het podium betrad eer JC Vizit echt goed gevuld zou zijn. De affiche oogde trouwens heel gevarieerd met voornoemde twee kleppers gecombineerd met Symfonische Death metal act Innervate en Pagan/Folk metal band Vanaheim.

Dat het een boeiende avond zou worden vertoevende in de donkere, mysterieuze bossen waar al even mystieke wezens uit vele sage en legendes huizen? Het stond in de sterren geschreven. Innervate (****) is een Symfonische Death Metal band uit Heist-op-den-berg die is ontstaan in 2014. De band haalt volgens zijn facebook pagina zijn invloed bij acts als Dark Tranquillity, At the Gates of Insomnium en dat is ook te merken aan de letterlijk verschroeiende gitaar riffs die klieven als een botte bijl door je vege lijf. De band bracht ondertussen een EP op de markt 'Unconquered' en timmert ondertussen noest verder aan de weg om zijn stempel te drukken op het typische Symfonische Death Metal gebeuren. Als je, door middel van eerder vernoemde riffs, gecombineerd met een ijzingwekkende growls uit die eerder vernoemde donkere bossen het gevoel krijgt alsof die poorten van de Hel voor het eerst, maar niet voor het laatst, deze avond openzwaaien dan lijkt het een kwestie van tijd eer Innervate in zijn opzet slaagt. Op ons heeft de band alvast een al even verschroeiende en intensieve indruk gemaakt, dankzij die verdovende gitaar solo's die de haren op onze armen doen recht komen. Van angst of innerlijk genot? Dat laatste laten we in het midden.

Voor de tweede band op deze avond stond al iets meer volk in de zaal. Op een vrijdagavond dien je niet alleen rekening te houden met de legendarische files rond de Antwerpse ring, het mooie weer zorgde er wellicht voor dat veel aanwezigen toch eerst genoten van een fijn terras voor naar de putten van de Hel af te zakken. Vanaheim (****) tapt met geverfde gezichten en een typische Pagan/Folk metal inbreng uit een heel ander vaatje, maar sluit toch perfect aan op zijn voorgangers tot de daarop volgende bands.
Dat is trouwens het leuke aan deze avond stellen we vast, ondanks de verschillen zijn elk van de vier bands door die donkere, occulte omkadering eigenlijk enorm met elkaar verbonden.
Vanaheim moet het hebben van tot de verbeelding sprekende verhalen over trollen, vreemde wezens uit donkere bossen en weerzinwekkend ogende schepsels uit sage en legendes die je angst aanjagen. Niet het soort sprookjes over prinsessen en de prins op zijn witte paard, maar het soort dat je tot waanzin drijft. De grimassen op het gezicht van de frontman zegt al meer dan genoeg. Werd de poort van de ene Hel open gezet door Innervate, dan zet Vanaheim een andere deur open om ervoor te zorgen dat die wezens de zaal bestormen klaar om iedere aanhoorder te verscheuren door middel van al even ijzingwekkende riffs en growls die duidelijk komen uit de kerkers van die Hel.

FURIA (*****) is in het Antwerpse - tot ver daarbuiten - uitgegroeid tot een begrip. De band speelt in Wilrijk een soort thuismatch en kon blijkbaar het meeste volk lokken naar dit evenement. Zelfs iets meer dan de afsluiter van de avond zo zou later blijken. Al meerder keren stellen we vast dat FURIA zijn naam niet heeft gestolen. Dat blijkt in Wilrijk ook weer het geval te zijn. De band gaat zowel instrumentaal als vocaal zodanig furieus tewerk dat de grond begint te daveren onder onze voeten. Die aardverschuiving in de buurt van Wilrijk die u voelde tot in Antwerpen centrum? Daar is dus nu een verklaring voor gevonden. FURIA doet naar goede gewoonte er alles aan om op een razendsnel , verschroeiend tempo dat dak er meerdere keren te laten afgaan. Dompelden de andere bands de zaal onder in eerder sombere atmosferen, dan mag er bij FURIA echter ook eens gelachen worden, want de band straalt wel donkere intensiviteit uit , maar overgiet dit met de nodige dosis humor en zelf relativering. Besluit: Zowel naast als op het podium gaat het bij FURIA vooral om een daverend feest bouwen. Uiteraard binnen een eerder duistere omkadering, maar je wordt daar dus ook vrolijk van en dat mag ook al wel eens op deze uiterst donkere avond.

Lemuria - 'The Hysterical Hunt' release - Terug naar de sombere en duistere realiteit met Lemuria (*****) een band die al Sinds 1999 aan de weg timmert. Ook al hield de band er even mee op in 2006, ze hebben steeds hun stempel weten te drukken op dat typische Symfonische Black Metal gebeuren in ons land. Hun meest succesvolle jaar tot nu toe was 2012 toen de band als winnaar werd uitgeroepen van de 'Graspop Talent Quest'. Sinds o.a. de komst van Daan Swinnen als zanger/frontman lijkt er een heel andere wind te waaien binnen Lemuria.
Op de cd voorstelling "Chapel of Abhorrence'' van Carnation vorige zomer zagen we Lemuria al aan het werk en schreven daarover: ''Gerugsteund door die stem van Daan, die zich bovendien ontpopt tot een klasse entertainer, voelt het aan alsof duizenden demonen uit die voornoemde Hel prompt iedereen in de zaal zal verscheuren. Besluit: Lemuria slaat na zoveel jaren een nieuwe bladzijde om, en heeft met Daan een frontman in huis gehaald die je dankzij zijn bijzondere stem en demonische uitstraling rillingen tot de bot bezorgt. Wat heel belangrijk is binnen dit donker allegaartje dat de band aanbiedt. Meteen geeft Daan de band dan ook een welgekomen injectie die Lemuria heel goed kan gebruiken om door te stoten tot de hogere regionen in het donkere metal gebeuren."
Laat dit laatste nu ook de rode draad zijn in hun eigen CD voorstelling. ‘The Hysterical Hunt’ laat een band horen die duidelijk een bladzijde uit zijn rijkelijk verleden omslaat, maar op het oog naar de toekomst gericht zijn ervaring binnen dat vak uitvoerig in de strijd gooit. Dat hoor je aan de perfect gestroomlijnde, ijzingwekkend donkere riffs waarbij weer eens de haren op onze armen recht komen. Binnen donkere sferen die gaan van intensief, log op je gemoed inwerken naar zodanig verschroeiend strak en harde uithalen dat het lijkt alsof vele bosmaaiers zonder ophouden op jou inbeuken tot je hersenpan compleet is ingeslagen.
Ondanks het bewieroken van Daan zijn inbreng binnen dat geheel staat de man uiteraard te roepen in de woestijn zonder die al even verschroeiende en perfect in elkaar geknutselde instrumentale aankleding. Dat blijkt als de heren in een korte instrumentale intermezzo tussen de songs door alle registers compleet open trekken en dankzij een al even ijzingwekkende solo van gitaar en drum het doet aanvoelen dat elk moment de duivel himself je hart uit je vege lijf zal komen scheuren. Dat laatste gebeurt uiteindelijk ook als Daan bij de daarop volgende song het podium terug betreedt. Die demonische uitstraling van Daan is daarbij niet enkel een streling voor het oog, hij staart je zodanig strak in de ogen dat je eens onder hypnose gebracht je eigen demonen nog maar eens strak in de ogen kijkt. Zijn uitzonderlijke vocale inbreng doet me naar adem happen en met het angstzweet in de lippen eveneens hetzelfde doen, mijn eigen demonen in de ogen kijken dus. Best indrukwekkend trouwens hoe die sympathieke jongeman naast het podium, eens hij dat podium betreedt zich ontpopt tot een demonische duivel die je hart uit je vege lijf rukt en je ziel doet branden in de putten van de Hel.
Besluit: Daan zijn indrukwekkende inbreng binnen het geheel, kan ondanks de verschroeiende instrumentale aankleding, niet voldoende in de verf worden gezet. Maar het is dus vooral duidelijk dat je anno 2019 een band hoort waarbinnen iedereen dezelfde richting uitkijkt, namelijk recht naar de Hel. En daar kunnen we enkel en alleen heel blij om zijn.

Tracklist: Intro// A Plague upon the land // The Hysterical Hunt // The Cross & the crusade // Deceptive Hibernation // As Darkness Falls// of winter & hell// Requiem // Between Man & Wolf//Endgame (The Impending Hurt) - BIS - A Coming Storm.

Besluit: Het meest opvallende op deze avond? We zagen vier bands die op hun eigen wijze sage en legendes uit occulte verhalen tot leven brengen binnen een donkere omkadering die je angst aanjaagt, tot waanzin drijft en murw slaat. Al dan niet door middel van een eerder humoristische inbreng, maar telkens met dat ene doel voor ogen. De winter in je hart nog even laten voort duren, zelfs tijdens het opkomen van de eerste echte lentezon op een zachte februari avond. Net na Valentijn was het dan ook gezellig die donkere zijde van onszelf weer op te zoeken, maal vier. Is onze eindconclusie na weer een geslaagde avond vertoeven in de donkere krochten van de 'underground' van de zware en duistere metalen.

Organisatie: Lemuria + JC Vizit, Wilrijk

De Franse indie/electrorockband Yeggmen bracht in januari zijn debuut 'Together In The Fullness Of A Solar System' op de markt. In de biografie daarover lezen we het volgende: "The French band is exploring an hypnotic and dark territory. A warm and innocent voice combines with powerful electro rock rhythms and captivating synths. As a result, Yeggmen bring us somewhere between Ghinzu's frenzy, Damon Albarn's flippancy, and Nick Cave's dark romanticism." Een stelling waarin we ons zeer goed kunnen vinden. Ondanks dit debuut kunnen we trouwens stellen, de leden van deze band - Fred Ozanne (vocals/ guitars), Sofía Miguélez (keys/backing vocals), Matthias Moreno (drums/drum machine/backing vocals)  - zijn trouwens geen onbekende meer binnen dat indierockwereldje, die ervaring binnen het vak zorgt er dan ook voor dat de perfectie over de gehele lijn wordt overschreden.
Vanaf “A86” krijgen we dan ook een heel catchy, aanstekelijk, dansbaar maar ook vrij melancholisch klinkende trip voorgeschoteld die zowel de emotie als de dansspieren aanspreekt. Een beetje in verlengde van inderdaad een band als Ghinzu. Gedrenkt in de donkere weemoed van Nick Cave, al is dat eerder door middel van een subtiele knipoog naar deze laatste. Want donker klinken songs als “On The March” en “The Biggest Wave” eigenlijk niet echt. Weemoedig echter dus wel.  Dat Yeggmen bewust schippert tussen die uitersten van gevoelige snaren raken en eerder je doen dansen door de huiskamer blijkt nog maar eens uit wederom een heel aanstekelijk “Station Home” gevolgd door een bitterzoet klinkende orgelpunt in de vorm van afsluiter “Never Be Alone Again”. Een kers op die lekkere taart die smaakt naar meer.
Yeggmen brengt met 'Together In The Fullness Of A Solar System' zeker een heel leuk debuut uit, dat dus wel aan de ribben kleeft, maar waaruit eveneens blijkt dat deze band nog kan groeien. De songs zitten structureel heel goed in elkaar, dit is de betere indie/electropop dat we voorgeschoteld krijgen. Maar het eindpunt is dus nog niet bereikt, zoveel is duidelijk. Yeggmen bestaat echter uit muzikanten die de klappen van de zweep ondertussen kennen, en kunnen met dit debuut zeker hoge ogen gooien naar fans van het bijvoorbeeld Ghinzu tot Girls in Hawaii toe, twee bands die muzikaal al lang diezelfde richting uitgaan maar toch een paar treden hoger soleren dan Yeggmen. Geef deze band dus vooral de kans om open te bloeien, want het potentieel om net als voornoemde potten te breken in het typische elektronische tot indierockgebeuren. Daarover beschikt Yeggmen op basis van dit sprankelende, weemoedige en lekker aanstekelijke debuut, zeker en vast.

Tracklist: 1. A86  04:19; 2. On The March  03:19; 3. The Biggest Wave  03:18; 4. Lovely 05:01; 5. You Are Lost  04:05; 6. Ship  03:45; 7. Station Home  03:18; 8. Never Be Alone Again  05:00.

Medio 2019 bestaat Unleashed, de Zweedse deathmetalformatie, ondertussen dertig jaar. Een feestelijk jaar moet dit worden. De band maakte furore door teksten over vikings en Scandinavische mythologie te overgieten met een typisch deathmetalsausje. Ze worden zelfs omschreven als grondleggers in dat gegeven, maar zijn helaas ondertussen een beetje ingehaald door de tijd. Vorig jaar bracht de band zijn dertiende album op de markt 'The Hunt For White Christ' via Napalm Records. Ter gelegenheid van het dertigjarige bestaan vonden we het de perfecte timing deze schijf eens onder de loep te nemen.
'The Hunt for White Christ' is een conceptalbum rond de mythologische wereld Odaleim en Midgaard. “Lead Us Into War” geeft de toon aan, laten we de strijd aangaan. Door middel van die typische energieke en krachtdadige aanpak deelt de band reeds een mokerslag van jewelste uit, en dan zijn we vertrokken voor een verschroeiende harde en meedogenloze trip die uitmondt in het verpletteren van heilige huisjes, tot er geen enkel meer recht staat. De vrij toegankelijke songs treffen je in het hart, en met de ogen gesloten voelen we ons prompt terugkeren in de tijd en gaan die strijd eveneens aan door middel van al even grote uppercuts in het gezicht uit te delen, door middel van gestroomlijnde gitaarlijnen - we waren meerdere keren onder de indruk van die verschroeiende solo's die de gitaristen van dienst uit hun instrument toveren -  bulderende vocalen en drumsalvo's die je zonder verpinken telkens opnieuw tot moes slaan.
Dankzij verpletterende songs als ''Terror Christ”, “They Rape The Land” en “The City Of Jorsala Shall Fall” blijft de band de aandacht scherp houden. Een lijn die over de gehele schijf wordt doorgetrokken. En meteen ook het grote pluspunt aan deze plaat eigenlijk.
Het grote gevaar aan zoveel jaren aan de weg timmeren, is dat je als band in de val trapt van een routineklus af te werken. Ondertussen heeft Unleashed inderdaad niets meer te bewijzen, maar toch maakt de band er zich niet gemakkelijk vanaf en straalt gelukkig nog steeds een spontaniteit uit als jonge wolven in het vak die jou zonder enig medelijden verpulveren en verscheuren zoals enkel de vikings in die gouden tijden dat konden, gerugsteund door de goden.
Laat dit nu de reden zijn waarom we door deze pracht van een schijf compleet over de streep worden getrokken, en prompt mee de strijd aangaan naar 'The Hunt For The White Christ'. Unleashed zet na dertig jaar nog steeds zijn stempel op dat deathmetalgebeuren, met een vette knipoog naar typische vikingmetal, en levert een kwalitatief hoogstaand product af zonder de spontaniteit en spelplezier uit het oog te verliezen. Dat getuigt van pure klasse, waaruit menig band met zelfs meer jaren dienst nog iets kan van leren.
Tracklist: 1. Lead Us Into War 03:28; 2. You Will Fall  03:35; 3. Stand Your Ground  03:15; 4. Gram 04:10; 5. Terror Christ 03:54; 6. They Rape The Land 04:00; 7. The City Of Jorsala Shall Fall  04:12; 8. The Hunt For White Christ  02:36; 9. Vidaurgelmthul  03:24; 10. By The Western Wall  04:17; 11. Open To All The World 04:48.

Terugkeren in de tijd is iets wat we normaal gezien niet doen. Sommige bands die ons in het overaanbod van releases wat zijn ontgaan, verdienen echter wel de nodige aandacht. Ook al dateert dit debuut van symfonisch metalband Noctulux 'From The Shadows' reeds van januari 2018, vonden we het toch nodig de plaat en band een jaar na datum even onder de loep te nemen.
Deze uit Nederland afkomstige band ontstond in 2016 en heeft, na enkele line-upveranderingen, de tijd en energie gevonden een heel knap debuut op de markt te brengen, dat vooral deuren opent naar een gouden toekomst. Laten we het daar bij houden.
Noctulux drenkt zijn songs in een atmosferisch, eerder donker aanvoelend tot intiem sfeertje, waarbij eveneens een sprankel hoop en licht te bespeuren is op het einde van de tunnel. Vooral worden heavy riffs van een heerlijk solide solerende Maarten Langeree gecombineerd met verdovende basinbreng van Ben Bruschke. Waarna eerder intieme piano- en keyboardklanken je doen wegzweven naar andere oorden. Bij die ingetogen momenten bezorgt zangeres Mirjam je als ultieme kers op de taart een krop in de keel. Sfeerschepping in de telkens een heel intimistisch aanvoelende omkadering is dan ook de rode draad doorheen songs als “Break Me Down”, “Close My Eyes” en “Raindrops”. Haar kristalheldere stem komt net bij die heel intieme songs trouwens nog het best tot zijn recht, ze raakt daarbij die gevoelige snaar telkens opnieuw.
Dat de band ook kiest voor een avontuurlijke, gevarieerde aanpak waarbij vooral een eerder aftastende houding wordt aangenomen. Het is eigenlijk het grote pluspunt aan dit debuut. De band geeft daardoor te kennen dat ze nog kunnen groeien in hun kunnen, en het eindpunt gelukkig nog niet is bereikt. Dat laatste blijkt nog het meest uit “Shadows”, een song waarbij de band plots alle registers open gooit, zonder geluidsmuren af te breken, maar wel door ons met verstomming van het kastje naar de muur te sturen en uiteindelijk totaal verweesd achter te laten. Een gegeven dat we helaas niet over de gehele schijf opmerkten, maar dat is op zich een beetje muggenziften naderhand bekeken.
‘From The Shadows' bestaat vooral uit breekbare, heel persoonlijke songs binnen een intieme sfeer die naar voor worden gebracht zonder je in slaap te wiegen, maar die wel je hart enorm diep raken. En dat is dus de grote verdienste van die eerder genoemde vocale inbreng, gecombineerd me muzikanten die op het perfecte moment inspelen op die walmen van melancholie die Mirjam daarmee naar voor brengt. Eens de juiste balans gevonden is tussen zang en instrumentale inbreng voorspellen we Noctulux op basis van dit heel intieme en fijn debuut dan ook een gouden toekomst.
Kortom: Niet elke song is even overtuigend, maar het potentieel om potten te breken naar de toekomst toe, blijkt uit dit debuut dan weer wel. Bovendien slaagt Noctulux erin je onder te dompelen in een intieme atmosfeer, die aanvoelt als een deken tegen koude nachten, zonder je in slaap te wiegen. En ook dat is eigenlijk dan weer iets om in de toekomst verder uit te werken. Want die stem van Mirjam is in dat geheel een bijzondere meerwaarde waarrond verder kan worden gewerkt om van deze Nederlandse band uiteindelijk een goudhaantje te maken dat binnen atmosferische/symfonische rock en metal potten zal en kan breken.

Tracklist: 1. Break Me Down 03:56; 2. Goodbye 03:56; 3. Broken Record  05:11; 4. Fear  04:56; 5. Something More  03:40; 6. Close My Eyes 07:32; 7. Where Darkness Is Light  06:32; 8. Raindrops  04:06; 9. Leaves In The Wind  06:04; 10. Infected  05:31; 11. Shadows  10:10.

Is het jazz? Is het noise? Is het rock 'n roll? Nee, het is waanzin. Laat ons daar maar mee beginnen bij het voorstellen van twee artiesten die absurditeit hoog in het vaandel dragen en daar bovendien graag mee improviseren tot in het oneindige.
Hersencellen bestaat uit het duo Butsenzeller en Gert Vanlerberghe. Het zijn muzikanten die ondertussen al de klappen van de zweep kennen. Gert Vanlerberghe is naast zanger/performer bovendien ook een poëet en dichter die met zijn project Ballonnenvrees hoge ogen heeft gegooid. Ook Butsenzeller is dankzij zijn deelname aan uiteenlopende projecten geen onbekende meer in de muziekwereld.
Met 'Spaarplan/Half A Century' komt nu een splitalbum op de markt die beide topartiesten samenbrengt. Deze EP dien je bij voorbaat te beluisteren met het verstand op nul, maar de ogen wijd open. Want er is van alles te zien en te horen. Ten minste als u uw fantasie de vrije loop laat en de subtiele boodschappen wil begrijpen.
Wat we bovendien zo leuk vinden aan deze schijf is dat we hier geen muziekstijl kunnen op kleven. Zowel Hersencellen als Butsenzeller vuren chaos op de aanhoorder af, maar houden je ook een spiegel voor. Maar vooral laten beide artiesten dus de deur op een kiertje om ook uw fantasie te prikkelen, met de bedoeling dat je als aanhoorder zelf kunt in te vullen waar ze het echt over hebben. Dat merken we al bij de songs van Hersencellen: “Broos”, “Spaarplan” en “De Computer”.  Een vreemde mix van allerlei geluiden en percussie komen op u af als een brij modder die je hersenpan letterlijk binnendringt. Gevolgd door een vocale inbreng die dus vooral een subtiel onderliggende boodschap bevat.
De solosongs van Butsenzeller liggen eigenlijk wat in het verlengde van Hersencellen, al ligt de focus daar toch iets meer bij jazzinvloeden, of toch eerder free jazz. Maar ook hier ligt de nadruk dus vooral op het prikkelen van de fantasie, een subtiele spiegel voorhouden en chaos zodanig te laten klinken dat je daardoor murw geslagen in de hoek van de kamer verweesd achterblijft. Ook na vier luisterbeurten doen we bovendien nog nieuwe ontdekkingen. Wat erop wijst dat deze schijf moet groeien. Een luisterbeurt is dus voldoende, maar geef de plaat toch enkele kansen om hem echt te begrijpen.
De fijne remixen zoals 'Butsenzeller - Voteshutupworkconsume (Butsenzeller act of love RFX)', 'Butsenzeller - Voteshutupworkconsume (Staatseinde Remix)  laten bovendien horen dat deze klasse artiesten nog veel meer in hun mars hebben, en hun eigen grenzen dus blijven aftasten tot in het oneindige. Wat ons dan weer doet uitzien naar meer absurditeit in de toekomst.
Prikkelingen naar je hersens sturen waardoor je eveneens de wenkbrauwen fronst is de rode draad doorheen deze split EP - ook uitgebracht op cassette met downloadlink. Nee, een gemakkelijk brokje vlees schotelen de heren je dus heel bewust niet voor. Op de koop doe zorgt dit duo ervoor dat je letterlijk even tot je positieven moet komen in de hoek van de kamer, niet goed wetende wat je net hebt meegemaakt. Wijzelf vonden dit pareltje van een schijf dan ook een heel interessant kunstwerk, in het verlengde van wat een grootmeester van absurditeit en improvisatie Mauro Pawlowski ook doet. Wie ooit een show van voornoemde Mauro Pawlowski heeft gezien, weet waar ik het over heb.

Wie had gedacht dat Jazz in deze tijden gedateerd en achterhaald is geworden, heeft vermoedelijk nog nooit de artiesten gehoord en gezien die verbonden zijn aan organisaties als JazzLab Series of het label W.E.R.F records. Via die organisaties ontdekten we jonge, talentvolle Jazz artiesten. Eén daarvan was Ben Sluijs. We schrijven oktober 2016. Toen zakten we af naar W.E.R.F. labelnight in Concertgebouw, Brugge. We waren toen diep onder de indruk van de manier waarop Ben zijn saxofoon bespeelde, alsof hij een onderdeel van dat instrument is geworden. Hij zakte nu af naar de Lokerse JazzKlub en kwam daar zijn album 'Particles' onder de naam Ben Sluijs Quartet (*****) voorstellen. Want inderdaad gaat het vooral over een band waarbinnen elke muzikant op een even doorleefde wijze zijn instrument bespeelt als Ben zelf.

In de introductie over dit evenement lezen we het volgende: '' Je mag je verwachten aan poëtische, lyrische en soms mysterieuze en meditatieve jazz. Maar bovenal brengt dit viertal dromerige en intense muziek die deels los staat van partituren en conventies en die tegelijk terugvalt op sterke melodische patronen.'' Laat dit laatste nu ook de rode draad vormen vanavond. Met een intieme, zachtmoedige start waarbij fluit klanken de zaal in een roes doen belanden. Voelen we al een warme gloed over ons neerdalen, die ons niet meer zal los laten gedurende deze circa twee magische uren innerlijk genot.
Hoe herken je een top muzikant? Als die muzikant letterlijk één is geworden met zijn instrument. De geconcentreerde wijze waarop drummer Dré Pallemaert zijn drumvellen bediende , bezorgde ons telkens koude rillingen. De man bespeelt zijn instrument met zoveel perfectie dat we met open mond zitten te luisteren en genieten. Enerzijds door zachtaardig zijn drumstel te strelen. Anderzijds door alles uit de kast te halen en licht mokerslagen in het gezicht uit te delen. Bovendien weet hij op het juiste moment in te pikken om een experimentele klank toe te voegen aan het geheel. Waardoor hij zijn virtuositeit nog wat meer in de verf zet. Dit allemaal gerugsteund door een contrabas geluid, gebracht door virtuoos Lennert Heyndels die, te zien aan de vele grimassen in zijn gezicht, enorm veel emotie verstopt in zijn bas geluid. Waardoor een warme gloed over de zaal wordt gestuurd die niet alleen je hart verwarmt, maar je ziel tot een diepe gemoedsrust brengt. Dit in samensmelting met een piano klank waarbij grenzen telkens worden verlegd, gebracht door een jonge wolf in het vak Bram De Looze, die met zijn piano inbreng diepe groeven slaat in datzelfde hart.
Om maar te zeggen. Ben Sluijs laat zich duidelijk omringen door muzikanten die hetzelfde spelplezier en virtuositeit uitstralen als hijzelf. Want ook uit zijn saxofoon/ fluit inbreng straalt enorm veel emotie af, waardoor hij je zowel onderdompelt in diepe intensieve gedachten maar ook ervoor zorgt dat je de neiging voelt te gaan dansen in de zaal. Het is net die kruisbestuiving tussen die vier muzikanten, en dat ze elkaar blindelings vinden en enorm veel waardering voor elkaar uitstralen, dat ervoor zorgt dat iets magisch mooi ontstaat in de Lokerse JazzKlub.
Al die perfectie in bespelen van instrumenten, resulteert trouwens niet in het afleveren van een routineklus, er is voldoende plaats voor improvisatie. En dat verdient nog een extra pluim op de hoed. Gaat het in het eerste deel van de set nog intiem tot intensief rustgevende aan toe, dan worden in het tweede deel alle registers open getrokken. Elke muzikant gooit alles in de strijd om improvisatie, perfectie en hoge dosis spontaniteit zodanig met elkaar te verbinden dat wordt geflirt met het afbreken van geluidsmuren. Echter doet de band niet aan geluidsnormen overschrijdend gedrag. Eerder word je meegesleurd in een zachtmoedige wervelstorm, die je doet neervlijen in het malse gras.

Besluit: Nogmaals blijkt wat voor een aantal enorm getalenteerde muzikanten die jongens van Ben Sluijs Quartet toch zijn. En waarom ze zo worden geëerd binnen dat typische Jazz en aanverwante midden. Net omdat het dus muzikanten zijn die Jazz muziek leven tot uitademen i.p.v. gewoon Jazz spelen. Net dat laatste zorgt ervoor dat we circa twee uur lang, ver verwijderd van de harde realiteit, met plezier vertoeven in een andere, mooiere wereld. Boordevol intensieve magie. Intensiviteit, bestaande uit alle kleuren van de regenboog.

Organisatie: Lokerse Jazzclub, Lokeren

 Ik wil mezelf niet herhalen en wil met elke plaat een andere en nieuwe muzikale weg inslagen. Ik wil het voor mezelf spannend houden."

Midden februari brengt SJ Hoffman zijn debuut album uit. Dat is wellicht niets nieuws. Echter is de man ondertussen 43 jaar jong en heeft zijn muziek al die tijd verborgen gehouden voor de buitenwereld. Dat roept toch enkele vraagtekens op. We wilden het in een gesprek met hem daar even uitgebreid over hebben.

Om met de deur in huis te vallen, waarom komt nu pas een debuut op de markt? Op je 43ste - niet dat daar iets mis mee is, ik ben ook pas rond mijn 40ste beginnen schrijven over muziek. Maar waarom?
Ik ben altijd wel met muziek bezig geweest. Ik heb een kleine studio in de kelder waar ik al jaren muziek componeer. Het was niet echt de bedoeling om er wat mee te doen. Het zijn echter twee ontmoetingen die ervoor hebben gezorgd dat die plaat er alsnog kwam. De eerste ontmoeting was na een optreden van Noel Gallagher in Club 69 van StuBru. Ik botste toen in het naar huis wandelen letterlijk op Mikey Rowe, de muzikale rechterhand van Noel Gallagher en we hadden een kort maar fijn gesprek. Toen hij vroeg of ik zelf muziek maakte, raadde hij me aan om toch maar wat met mijn muziek te doen. Anders zou ik het mijn hele leven beklagen. Hij liet me ook verstaan dat ik steeds beroep op hem kon doen. Kort daarna ben ik door een vriend van mij, Dirk Deruyck, in contact gebracht met producer Luuk Cox (bekend van Stromae, Girls In Hawai, en vele anderen) Luuk doorploegde al mijn demo's en besloot dat het materiaal té goed was om zomaar te laten liggen. Zo is de bal eigenlijk aan het rollen gegaan. Enkele maanden later bevond ik me in de ICP studio met Luuk en Mikey! We begonnen er in 2016 aan en namen onze tijd om eraan te werken. Het werd een lang proces, maar het eindresultaat ligt dus nu in de platenrekken.

Na enkele luisterbeurten kan ik nog steeds niet echt een muziekstijl kleven op de muziek van SJ Hoffman. Hoe zou hij zijn muziek zelf omschrijven vroegen we ons af?
Ik hoor dat wel meermaals dat mensen de plaat enkele keren moeten beluisteren. Het is volgens mij ook een groeiplaat. Als je naar de essentie kijkt is het zeer singer-songwriter. Maar echt stijlgebonden is het niet. Ik vind mezelf geen grote zanger, maar dat breekbare dat ik terugvind in de muziek waar ik zelf naar luister vind ik heel belangrijk.

We wilden toch even weten hoe het gaat met '’Borgerhoff & Lamberights' in dit digitale tijdperk?
Heel goed eigenlijk. Ondanks het digitale tijdperk waarin we leven houden we ons heel goed overeind. Bestsellers zijn en blijven belangrijk. We breiden ook steeds verder uit in de breedte: recent startten we met een academische inprint, namen we een kunstuitgeverij over en zijn we ook nog steeds actief op het vlak van televisie met ons eigen productiehuis. En ook online willen we met TAGMAG bvb. het verschil maken.

Ik lees in de biografie ''Muziek is emotie voor SJ Hoffman, geen intellectuele bezigheid, eerder een expressie van wat je anders niet uitdrukken kan?'' Verklaar u nader
Je hebt veel muzikanten die soms maanden sleutelen om de juiste sound te vinden, ik kan dat dus niet. Als ik iets componeer en ik vind het resultaat best goed klinken, dan verander ik er niets meer aan. Ik componeer dus vanuit het eerste buikgevoel en niet vanuit mijn hoofd. Dat is ook de reden waarom ik door de jaren zoveel materiaal bij mekaar heb geschreven. Het moet van de eerste keer goed zitten, of niet.

Verwijst ''The Long now'' ook naar het feit dat u zo lang hebt gewacht?
De titel verwijst inderdaad naar het lange wachten. Ik vond het een mooie titel die perfect past bij deze plaat.

Door een samenwerking kleppers als Mikey Rowe, Arnout Hellofs en Ilse Goovaerts - om maar een paar te noemen -  heeft u zich wel heel goed laten omringen. Hoe is die samenwerking tot stand gekomen?
Mikey ben ik dus eigenlijk heel toevallig tegen het lijf gelopen (zie hoger). Arnout heb ik via Luuk Cox leren kennen. Ik had hem al enkele keren live als drummer van Hooverphonic aan het werk gezien en getalenteerder als Arnout loopt er hier in Vlaanderen niet rond. Hij stond helemaal bovenaan mijn lijstje. Net zoals Neeka - wat een stem! - en Seb Leye die letterlijk téveel talent hebben. Het was een eer en een plezier om met hen allemaal te werken. Dat ze dan ook nog eens enthousiast waren over mijn muziek, deed me meermaals in mijn wang knijpen. Ik wilde me bij aanvang van de opname van de plaat omringen met fijne, sympathieke en chille mensen. Geen ego's dus. En dat is wonderwel meer dan gelukt. Een ervaring om nooit meer te vergeten.

Hoe is de samenwerking tot stand gekomen met Starman Records?
Na een optreden van And Then Came Fall raakte ik aan de praat met zanger en opperhoofd Sam Janssens. Hij zit op het Starman-label en introduceerde me bij de mensen van Starman. Ze waren onmiddellijk enthousiast en de zaak was snel beklonken.

Wat zijn de verdere plannen voor het jaar 2019? Op tournee? Zijn er ook plannen naar het buitenland toe?
Ik heb plannen voor twee nieuwe platen. En ik ben ook in contact met een regisseur die me heeft gevraagd voor de soundtrack voor zijn nieuwe film. Een soundtrack componeren is voor mij wellicht dé ultieme droom! Ik wil mezelf niet herhalen en wil met elke plaat een andere en nieuwe muzikale weg inslagen. Ik wil het voor mezelf spannend houden.

Wat is de uiteindelijke ambitie? Is er iets als een einddoel?
Nog heel veel muziek maken! Nu ik de smaak te pakken heb, ga ik ermee door. Zoveel is zeker!

Het was een tijdje stil rond Reena Riot. Na een deelname aan Rock Rally in 2012, en twee daarop volgende EP's. 'Reena Riot' in 2013 en 'Stop/Reverse' in 2014. Komt nu eindelijk het debuut op de markt 'Nix'. Dit debuut verscheen eind januari en  wordt voorgesteld in Handelsbeurs, Gent op 22 februari en op 7 maart in Arenberg, Antwerpen. We hadden een gesprek met zangeres/frontvrouw Naomi Sijmons en gitarist Jan Myny over heden, verleden en toekomst.

Waarom heeft het zo lang geduurd eer dit debuut op de markt kwam?
Jan zegt daarover: ''In het verleden zijn er dingen gebeurd, op persoonlijk en andere vlakken, die niet klopten. We voelden aan dat we niet de vrijheid kregen met de band om ons ding te doen. Omdat we de indruk hadden op een dood spoor te geraken daardoor, hebben we het roer compleet omgegooid en zelf het heft in handen genomen''. We gingen bewust op zoek naar muzikanten en entourage die samen met onze dezelfde kant opkijken.
Wat nu het geval blijkt te zijn.''. Dat is ook de reden waarom er, naar mijn aanvoelen veel frustratie en zo schuilt achter deze plaat. Op die vraag zegt Naomi en ook Jan volmondig. ''We hebben ons losgerukt van dat verleden, zijn met een schone lei begonnen en moesten dus al die opgekropte emoties wel ergens vrij laten''. Vandaar dus.

Ook de foto op de platenhoes blijkt een statement te zijn?
"Vooral waren we op zoek naar iets uniek. Ok, ook dit is wel voorgedaan. Maar je kunt het inderdaad een statement noemen waarbij ik vooral me van mijn meest - laat ons maar zeggen - menselijk en naakte kant wilde laten zien, iets wat te weinig wordt gedaan in dat toch wel gemaakte wereldje dat muziek en aanverwante business helaas wel kan zijn.''

Het valt trouwens op hoe gevarieerd die schijf in elkaar steekt
''Ook dat is logisch omdat je te maken hebt met muzikanten die elk hun eigen muzikale smaken naar voor brengen'' Zo is Naomi dus eerder fan van bands als Sonic Youth, en dweept Jan eerder met elektronische muziek en Portishead. Een van de andere muzikanten houden van meer donkere muziek. En zo kunnen we nog even doorgaan. Al die smaken zorgen ervoor dat je een gevarieerd aanbod kunt voorschotelen''.
Naomi voegt daar aan toe: ''Ik wil van de gelegenheid gebruik maken om een nieuw statement te lanceren. Muzieksnobisme moet stoppen! We zijn allemaal verschillende mensen met verschillende muzikale smaken. Dat kreeg ik thuis ook ingelepeld trouwens. Het was niet omdat mijn ma een bepaalde stijl van mijn pa niet goed vond. Dat dit daarom per se niet goed is, of net wel. Uiteraard verschillen smaken, maar moeten we daarom onze neus optrekken voor andere muziekstijlen? Bij Reena Riot zorgt het voor een kruisbestuiving die dan weer zorgt voor en inderdaad heel gevarieerd aanbod. Net doordat we elkaars smaken respecteren, en ieders inbreng daarin belangrijk vinden.''
Naomi vertelt daarover het verhaal dat haar vriend een fan is van Bryan Adams en dus gaat zien. Haar ma heeft door het verleden eigenlijk een afkeer gekregen van Bryan Adams. ''Toen The Scabs op Werchter stonden (1992) zaten ze wat te keuvelen met o.a. Red Hot Chili Peppers. Bryan Adams kwam binnen en iedereen moest weg. Dat heeft een slechte indruk gemaakt op ons ma.'' Maar ze zei daar ook bij, mag je daarom niet naar Bryan Adams gaan zien? Ja toch? We moeten vooral stoppen met denken dat onze eigen muzikale smaak beter is dan deze van een ander. Muzieksnobisme moet dus stoppen! Laten we daar met zijn allen aan werken''.
Ook al vind ik dat Reena Riot ondertussen heeft bewezen zelf stevig in de schoenen te staan, je kunt niet voorbij aan de vraag of vader Fons een invloed heeft gehad om de muzikale smaken van de band?
Naomi: '' Zoals elke puber heb ik dus ook wel gerebelleerd. In die periode moest ik dan ook niet zoveel hebben van de muziek van mijn pa, ik was het ook wat beu altijd met hem mee te spelen. Daarom ook Sonic Youth, een band waar mijn pa niet zo moest van hebben. Maar gaandeweg geef ik toe dat zijn muziek me nu wel ergens beïnvloed met het ouder worden''.

Is het trouwens goed combineerbaar? Want sommige doen ook andere projecten?
Jan: Ikzelf focus me nu op Reena Riot want Mel Dune is nu voorbij. Ook Naomi , die ook mee werkt: 'Bird Change Color' - een zeer fijn project waar ze veel plezier aan heeft beleefd trouwens - focust zich nu volledig op Reena Riot''. De andere bandleden zitten wel in nog andere projecten, maar daar gaat het dus om de juiste afspraken maken''.

'Nix' wordt in zowel Gent als Antwerpen voorgesteld? Zijn er nog verdere plannen voor het nieuwe jaar?
''Op het moment zijn er links en rechts wel onderhandelingen bezig en zo, volg gewoon onze facebook voor updates: https://www.facebook.com/reena.riot/

Is er trouwens eigenlijk een soort einddoel wilden we graag weten?
''Op zich is dat een moeilijke vraag, maar we zouden heel graag toch eens in het buitenland staan al is dat in een obscure zaal of zo. Dat is al een ambitie. Maar vooral doen wat we graag doen en verder groeien met de band. Op dit moment gaan we vooral ons debuut promoten, zoveel mogelijk. Maar het is wel de ambitie om binnen tien jaar nog steeds diezelfde kant uit te kijken, ondanks of net door onze verschillende achtergronden''

Bedankt voor dit fijne gesprek, en veel succes in het nieuwe jaar en de komende jaren.