logo_musiczine_nl

Democrazy Gent - events

Democrazy Gent - events Concerten 2025 Uncle acid & The deadbeats (performs Nell’Ora…

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

justice_ing_are...
bury_tomorrow_a...
Erik Vandamme

Erik Vandamme

donderdag 17 januari 2019 16:44

Pendulum

Bram Weijters is een Belgische jazzpianist die vanuit uiteenlopende projecten grenzen heeft verlegd in de jazz en aanverwante gebeuren. De man is een meester in het improviseren tot in het oneindige. Eén van die projecten is een samenwerking de met Amerikaanse trompettist Chad McCullough. De heren vinden elkaar al ruimschoots tien jaar en vullen elkaar ondertussen blindelings aan. Dat is ook te merken aan de nieuwste releases die ze samen op de markt brachten. 'Pendulum' is ondertussen de vijfde schijf waarop beide heren samenwerken.
‘Pendulum’ is een conceptalbum ronde 'de tijd'. De mens blijft doorheen de eeuwen gefascineerd door dat gegeven. En dat vinden we ook terug op deze schijf. Vaak intimistisch of dan eerder door je een krop in de keel te bezorgen of tot tranen toe te bewegen wordt dat fenomeen uit de doeken gedaan. Van de prille ochtend 'A Different Light' - ochtendstond heeft goud in de mond -, over de loop van de dag, met vallen en opstaan, golven van intens geluk en even groot verdriet, gaat de tijd verder naar de middag om te eindigen in de stilte van de avond en de nacht.
Geïnspireerd door het muzikale genie van Bach en zijn ordening van muzikale werken als het Well Tempered Klavier en de Goldberg-variatie zorgt dit duo ervoor dat de aanhoorder zijn of haar stelling van die tijd zelf kan invullen. Er zit voldoende variatie tot improvisatie binnen de schijf, waardoor je als aanhoorder dus je fantasie wat moet laten werken wat die tijd betreft. Zo maken we een vreugdesprong bij het trompetgeschal van Chad op “Escapement” of krijgen we een krop in de keel bij de gevoelige piano-inbreng van Bram op “The Same But Different”. De heren weigeren zich trouwens ook vast te pinnen op één muziekstijl, streepjes klassiek en jazz worden door elkaar geschud alsof dat de normaalste zaak van de wereld is.  Songs na song blijven Bram en Chad ons verrassen en buiten adem achter laten.
Het ongrijpbare tot vaak onbereikbare van het gegeven de tijd wordt op deze schijf voortdurend uit de doeken gedaan. Bram Weijters & Chad McCullough prikkelen vooral de fantasie van de aanhoorder door het brengen van een heel filmische, intimistische kijk op die tijd. Net zoals een componist als Bach zijn tijd ver vooruit was, verlegt dit duo bovendien grenzen in het klassieke en jazzgebeuren waar we dachten dat er geen grenzen meer waren. Net doordat beide heren elkaar blindelings vinden in dit concept ontstaat dan ook iets magisch mooi en toch ook ongrijpbaar, waardoor je als luisteraar letterlijk wegzweeft in de tijd... naar verleden, heden en toekomst.
Als het de bedoeling was om ons met al die aspecten te confronteren in dat circa 59 minuten en 25 knappe parels van songs, of ons een spiegel voor te houden van 'de tijd' waarin we leven, hebben geleefd en zullen leven, dan is het duo met 'Pendulum' volledig in zijn opzet geslaagd.

Tracklist: Opening 03:45; A Different Light 02:32; Raindrop 03:27; The Same Prelude 02:03; The Same Melody 01:35; Still Dark 02:26; Suspended Weight 01:53; Crackle 02:17; Spiral Part One 03:18; Escapement 01:39; The Same But Different 02:52; Ratchet Wheel 02:03; Different Prelude 03:02; The Same Path 01:27; Which Way 02:38; The Same Waltz Part One 02:25; Crystals 01:29; At Ease 02:19; The Same Twelve Notes 02:28; Spiral Part Two 01:44; Different But The Same 02:12; Pondering 02:36; A Different Night 02:52; Closing 00:51.

Blues/Jazz
Pendulum
Bram Weijters & Chad McCullough

donderdag 17 januari 2019 16:30

The Art Of Trees

De Italiaanse progressieve metalband Althea ontstond feitelijk al in 1998. Waarom dat aan ons is voorbij gegaan, is tot op heden nog steeds een raadsel. Echter na enige demo's en bezettingsperikelen bleef het redelijk stil rond de band. Pas in 2014 brengt Althea een volwaardige EP uit: 'Eleven'. Gevolgd door een knappe progressieve metal schijf 'Memories Have No Name'. De band ontving hiervoor zeer goede recensies.
Sinds begin januari ligt er nieuw werk in de winkel: 'The Art of Trees'. Een knappe schijf boordevol melancholie en intensiviteit, die doet denken aan een wandeling in de bossen en het daarbij bewonderen van de bomen rondom u. Inderdaad, de kunst van de boom uit de doeken gedaan.
De toon wordt al gezet bij “For Now”. Een heel warme song die wordt opgebouwd naar een zekere climax, zonder echt door de geluidsmuur te gaan. Eerder valt het serene karakter van de songs ons nog het meest op. Daarbij is de warme stem van zanger Allissio Accardo een enorme meerwaarde binnen het geheel. Bij elke songs speelt de man dan ook heel bewust met de emoties van de aanhoorder, en doet hij een zekere gemoedsrust over jou neerdalen. Zonder je in slaap te wiegen, maar eerder door de aanhoorder onder te dompelen in badjes van weemoedigheid raakt Althea telkens een gevoelige snaar.
Zowel vocaal als instrumentaal blijkt Althea bovendien een zekere zin voor improviseren naar voor te brengen en zelfs lichtjes te experimenteren. Het wordt de aanhoorder echter ook niet al te moeilijk gemaakt. De songs moeten namelijk gemakkelijk in het gehoor liggen, maar intensief genoeg zijn om je niet in slaap te wiegen of al te melig te gaan klinken. Een opzet waarin Althea met brio slaagt. De gehele plaat ademt dan ook iets hartverwarmend uit, vergelijkbaar met wat je voelt na die fijne boswandeling. Alsof je al de problemen in het dagelijkse leven even kunt vergeten, door je te storten in walmen van diepe intensiviteit zonder al te grote woorden te gebruiken. Maar eerder door de eenvoud vergelijkbaar met een wandeling in dat bos, en het aanschouwen van de schoonheid van de natuur rondom u.
Althea brengt een bijzonder aantrekkelijke progressieve rockplaat uit, die je enkele luisterbeurten moet gunnen. Want na elke beurt ontdek je weer bijzonderheden die je voorheen niet had opgemerkt.
'The Art of Trees' is een melancholische ontdekkingsreis in het bos van het leven, die je dan ook na elke luisterbeurt opnieuw zal verwonderen en diep raken. Dankzij de bijzonder intensieve manier waarop de songs je hart raken, op een heel bijzondere plaats en op een zeer eenvoudige maar al even intensieve wijze.

Tracklist: For Now; Deformed To Frame; One More Time; Today; Evelyn; Not Me; The Shade; The Art Of Trees; Away From Me; Burnout.

Jan De Wilde - Hèhè! Wat een Jan - theatertour 75 jaar Jan De Wilde
Jan De Wilde is naast Willem Vermandere, Zjef Van Uytsel, Wannes Van De Velde, Kris De bruyne en zoveel andere één van de grote iconen binnen de kleinkunst en aanverwant gebeuren. We zetten dat laatste er trouwens heel bewust bij, want de man in dat hokje kleinkunst duwen is hem tekort doen. Jan De Wilde is altijd de bescheidenheid zelf gebleven, zijn eenvoud gecombineerd met uitzonderlijk talent , zorgt er echter voor dat ook na circa 50 jaar op de planken verschillende van zijn theater concerten ter gelegenheid van zijn 75ste verjaardag, compleet zijn uitverkocht. Waaronder deze in Ancienne Belgique op deze zondag namiddag.

Onder de noemer ‘ Jan De Wilde ''Hèhè! Wat een Jan - theatertour 75 jaar Jan De Wilde’ start Jan De Wilde de theater tour dus in een tot de nok gevulde Ancienne Belgique. Opvallend daarbij, het publiek bestaat uit zowel prille zestigers of zeventigers, maar ook uit dertigers, veertigers en vijftigers. Die eerste hadden zelfs hun kinderen meegebracht. Opdat ook zij zouden proeven van wat we niet anders kunnen omschrijven als een avond of late namiddag ‘Vlaamse Cultuur opsnuiven van top niveau’.
Zichtbaar ontroerd door zo een ontvangst in de Ancienne Belgique , betreedt Jan De Wilde op die bescheiden wijze het podium. De man is een klasse verteller, dat zeiden we al, en zet zijn set in met enkele nummers die hij naar eigen zeggen al lang niet meer heeft gespeeld. Uiteraard gaat de meeste aandacht daarbij naar Jan uit. Maar hij laat zich eveneens omringen door top muzikanten, die hij dan ook op een voetstuk zet, al dan niet met een grappige kwinkslag.
Zo waren we weer eens onder de indruk van de aanstekelijke gitaar riffs van Eddy Peremans of bas/contrabas kunsten van Mario Vermandel. Kries Roose deed met zijn piano inbreng de haren op de armen recht komen. En ook Jo Soetaert is een drummer van top niveau. Echter waren we, met alle respect voor deze heren, het meest onder de indruk van het vioolspel van Liesbeth De Lombaert; in een versmelting met Jan De Wilde zijn stem, ontstond een magie waardoor we prompt zweefden naar andere oorden, en met een krop in de keel een traan wegpinkten , steeds met een glimlach op onze lippen.
Want dit moest vooral een feestelijk optreden worden. Geen tranendal. Later in de set werd de instrumentale inbreng aangevuld met het blazers kwartet bestaande uit: Wim De Pauw (trombone), Bart Coppé (bugel), Johan Van Neste (hoorn) en Geert Vanhassel (tuba), die door hun inbreng een grote meerwaarde blijken te zijn binnen het geheel; de songs klonken daardoor zelfs nog voller dan voorheen. Jan laat bovendien niet na om zijn geluidsman Lieven Vanvaerenbergh en de man van het licht Pepijn De Paepe in de bloemen te zetten. Ook dat siert hem.
Jan De Wilde vertelde honderduit over zijn verleden, over hoe sommige songs zijn ontstaan. Over Meneer Pastoor, over zijn ouders. Soms met een traan, maar meestal met toevoeging van een grappige anekdote. Of hij brengt een ode aan Tom Waits wiens song 'Tom Trauber's Blues (Four Sheets to the wind in Copenhagen) in een kleinkunst kleedje wordt gestoken. Daarbij vertelt Jan hoe hij de tekst niet begreep, en het toch moest brengen. De man doet dat op zo een schitterende, pakkende wijze zoals enkel Tom Waits zelf dat zou kunnen doen. Een indrukwekkend moment waarbij je een speld kon horen vallen in de zaal.
Bij de langere songs menen we dan weer Bob Dylan te herkennen, alleen staat Jan minder nukkig op het podium als de grootmeester. Hij straalt eerder van geluk en is vanaf de eerste tot de laatste noot zichtbaar ontroerd door zoveel liefde die hij ontvangt van zijn publiek en band.
Uiteraard mogen gedoodverfde hits als “De eerste sneeuw”, “De fanfare van honger en dorst” of ”Joke” en “Daar is de lente” niet ontbreken in de set. Maar feitelijk schotelt Jan De Wilde twee uur lang een set boordevol variatie tussen harten raken en bulderlach, zoals enkel grote artiesten dat kunnen. Wat de man ook is uiteraard! Laat dat duidelijk zijn.  Dat bewijst hij weer eens meermaals in een volgepakte Ancienne Belgique die hem bij elke song op een daverend applaus onthaalt, en op het einde van de set zelfs een staande ovatie.

Besluit: Het blijft ongelooflijk Jan De Wilde bezig te zien. Twee jaar geleden waren we al onder de indruk toen hij met zijn tournee 'Jan De Wilde & vrienden' vele theaters en zalen plat speelde. Zijn bescheidenheid siert hem ook nu weer, maar ik zie vooral elke keer de combinatie van een Vlaamse Troubadour in de stijl van een Guido Belcanto, een rasverteller in de richting van Willem Vermandere tot een klasse humorist als Urbanus. Bij de iets langere nummers passeert dan weer een Vlaamse Bob Dylan, en de man kan op de koop toe een uniek icoon als Tom Waits tot leven brengen en komt daar zelfs zonder problemen mee weg.
Kortom: Jan De Wilde bewijst op zijn 75ste nog steeds met het grootste gemak een uitverkochte zaal te doen lachen, huilen en diep te ontroeren. Op zijn eigen eenvoudige wijze zet hij daardoor de stelling '’schitteren in eenvoud'’ nog wat meer in de verf. Wat getuigt van pure klasse. We genoten met zoveel anderen dan ook met volle teugen van deze avond Vlaamse Cultuur verrijking van top niveau.

Jan De Wilde bezoekt nog vele theaterzalen in het kader van 'Hèhè! Wat een Jan! • Theatertour 2018-2019 • 75 jaar Jan De Wilde' – zie de site van Jan De Wilde

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/view-album/217
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

Kat (ELPEE Deinze) over 8 jaar ELPEE - 19 tot 21-04-2019 

Kat, onze beste wensen voor het nieuwe jaar. Laten we even terugkeren in de tijd. 2018 was niet alleen een succesvol, maar ook turbulent jaar voor ELPEE? Met o.a. vandalisme? Vertel er eens wat meer over.
Ook voor jullie het beste en veel succes in 2019 !  2018 was alweer een druk jaar. Met het WK-Voetbal en de lange zomer werd het nog  drukker . Je hoort ons niet klagen.
Het onrustig  gevoel en  het suf piekeren vond ik veel erger dan de schade. In een café waar er nooit baldadigheden zijn,  was het voor iedereen moeilijk te vatten. De dader werd net op tijd gevat want ik werd echt ongerust. Uiteindelijk was het geen persoonlijke aanval  en was ik niet het enige slachtoffer. Een tijdje later kan ik het wel relativeren.   Mijn leven is niet om zeep omdat mijn ruiten ingeslagen waren,  er zijn ergere dingen dan dat. Laten we dit verhaal maar afsluiten en hopen dat het niet meer voorvalt.

Was de vorige editie succesvol te noemen? Kortom, hoe tevreden bent u over 7 jaar ELPEE en hoe waren de reacties?
7 Jaar Elpee was voor mij persoonlijk misschien wel de beste editie die we al hadden. Ik bekijk de dingen helemaal anders dan een bezoeker of een muzikant. Op 7 Jaar Elpee zat alles juist,  geen stress, veel volk,   goede bands, alles verliep vlot , dus we waren echt wel heel tevreden.

Ondertussen zitten we aan 8 jaar ELPEE. Aan onze lezers die het nog niet moesten weten, wanneer en waar gaat het door? Wat is de kostprijs?
We hebben het een maand verschoven,  nu gaat het  door tijdens het Paasweekend.  19-20-21 april 2019
Combi 53 euro - Vrijdag 17 euro - Zaterdag 24 euro - Zondag 16 euro
In Elpee , Statieplein 15  / 9800 Deinze

Hoe en waar kunnen die tickets worden besteld?
Mensen die in de buurt wonen kunnen tickets kopen in Elpee.
Voor mensen die er niet geraken of te ver wonen :
Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken. en dan sturen we de info.
We moeten het ieder jaar herhalen, wacht niet te lang, vol is vol en we houden het graag aangenaam, m.a.w. we steken het niet overvol.

Vorig jaar had u me gezegd dat u het liever in september zou laten doorgaan 'als het iets warmer is' waarom is nu toch gekozen voor april?

Een andere periode kiezen is niet zo simpel, er is altijd wel iets te doen en de klanten hebben toch liever een verlengd weekend zodat ze op maandag kunnen ‘uitrusten’ .  Vandaar, een maand later  maar wel tijdens een verlengd weekend.

Gaat alles door in de café zelf? Of is er een tent voorzien zoals voorheen?
We hadden nooit de bedoeling om iets groots op poten te zetten, er zijn trouwens al genoeg festivals. Heel misschien doen we met 10 Jaar Elpee  iets speciaals.
We hadden 2 edities buiten ( 4 en 5 jaar Elpee)  . Dit doen we niet meer, het slecht weer ,  tenten die bijna in de lucht vlogen , … het was niet goed voor mijn tikker (lacht) Aan een stationsbuurt is openlucht  niet evident.  Het verkeer, openbaar vervoer, passanten en een heel gedoe om de vergunningen rond te krijgen. We houden het graag wat veilig en dan ben ik ook rustiger ,  dat is beter voor iedereen. (lacht)
De tafels en stoelen vliegen buiten en de optredens gaan gewoon binnen door, buiten staan er zoals gewoonlijk tentjes, een buitenbar enz... Geen mobiele toiletten, maar gewoon binnen , eten kan om de hoek waar er een frituur is  en een Italiaans restaurant  en je zit maar op 100m van het centrum waar er nog andere eetgelegenheden zijn.  Het is een gezellig weekend zonder veel gedoe.  De aandacht gaat vooral naar een gemoedelijke sfeer, goede bands , een deftig geluid , het betaalbaar houden voor iedereen en niet te veel tra la la verkopen .

De affiche ziet er wederom heel gevarieerd uit. Welke band moeten we absoluut gaan zien? Geef gerust enkele gouden tips.
Allemaal Erik !

Waar blijft u toch telkens de inspiratie vandaan halen, want er is bijna elke week wel iets te doen in ELPEE?
De liefde voor mijn zaak , mensen en muziek zeker ?  Of zit het gewoon in mijn natuur ? Als je iets graag doet dan komt dat vanzelf. Dat is met alles zo . Ik luister  naar wat mensen willen als het nu over het café gaat of over optredens.  Niet alles is mogelijk maar als het kan doe ik er iets mee.  Mijn hoofd dat nooit stilstaat  helpt natuurlijk ook. (lacht)
20 Jaar geleden openden mensen een café en kwam het volk vanzelf, de glorietijden zijn al lang voorbij. Nu moet je mensen entertainen en zorgen dat ze graag in uw café zijn.   Het boeiend houden voor iedereen , voor mezelf ook.  Af en toe  het hoofd leegmaken en zelf eens op zwier gaan helpt ook.  Ik ben hier  al zo lang, de jaren van ’t Stationneke , 8 jaar in Elpee, dan ken je het volk wel en zo weet je  wat er  aanslaat  en wat niet, op alle vlakken.
Het feit dat klanten het allemaal waarderen geeft altijd weer een boost om verder te gaan. Mijn ideeënbus  is nog lang niet leeg.

Is er al een tijdschema bekend? Hoe laat beginnen de optredens en rond welk uur zijn ze gedaan?

Het tijdschema volgt binnenkort. We kunnen wel al zeggen dat we altijd in de late namiddag beginnen en we elke avond afsluiten met party..
Misschien niet onbelangrijk voor wie met de trein of bus komt . Laatavondtreinen en bussen zijn er niet. Heb je een probleem met vervoer of accommodatie?  Laat het ons weten en we helpen graag.

Op vrijdag zie ik o.a. Turbowarriors of Steel op de affiche staan, in een gewijzigde line-up? Sluiten zij de avond af?
TWOS en Woslom  openen het weekend, op vrijdag in de late namiddag.  TWOS zijn plezante kerels en brengen hun vrienden van Woslom uit Brazilië mee. Crossover party thrash en pure thrash metal om te starten !
Daarna volgt  Vicious Rumors  “Digital Dictator Anniversary Tour’ met als openers Air Raid (SW) en Niviane (US) .   Vicious Rumors sluit natuurlijk de avond af.  Vicious Rumors is een Amerikaanse power metal band, oorspronkelijk opgericht in 1979 in de San Francisco , California Bay Area.   

Zaterdagavond is wederom de 'hardste avond' van het weekend precies. Met Izegrim en Incarceration staan er zelfs kleppers van formaat op de affiche. Waren ze gemakkelijk te strikken? Want die spelen toch ook op grote podia.
Elpee zal altijd kleiner zijn en  soms is er  wat overtuiging nodig. Het gaat het  vooral om de beleving, de sfeer is hier alles, niet de capaciteit. Het publiek  is fanatiek , en de muzikanten moeten zich wel mengen tussen het volk, zo creëer je een familiaire sfeer.  Het hangt  van de bands af of ze zich daar kunnen in vinden of niet.
Ik probeer regelmatig naar andere shows/ festivals te gaan en dan kom  je altijd dezelfde mensen tegen , is het nu in eigen land of verder.  Muzikanten die zelf naar andere shows  gaan of nog eens doorzakken in een rock/metalcafé, daar hou ik van.   Izegrim is zeker zo’n band . Als ik ze tegenkom verschijnt er spontaan een glimlach, fijne mensen !
Izegrim was hier al eens samen met Flotsam & Jetsam , dus ze kennen het hier.  Een Nederlandse death/thrash band die al een lange weg heeft afgelegd en sinds 2008 tot op heden 3 EP's en 3 Full albums op hun palmares hebben . Izegrim brengt kwaliteit en hebben dit genre volledig onder de knie  . Izegrim wist door de jaren een  trouwe fanbase op te bouwen , ook in Vlaanderen.  Marloes nam lang  bass en zang voor haar rekening maar vorig jaar ruilde ze haar bass in voor de zang alleen, een nieuwe bassist kwam de band versterken en Izegrim is nu een kwintet . Izegrim staat  voor professionele  live shows . Laat u omver blazen !
Incarceration is iets speciaals. Jaren terug leerde ik Daniel kennen , alles begon toen Skeletal Remains hier voor de eerste keer kwam.  Vanaf toen begonnen we samen te werken tot op heden.   Incarceration stond jaren geleden al eens in Elpee.  Ik ben fan van  de mens Daniel ,  vol passie voor het genre en een met groot hart voor Elpee. Ik  zaag al jaren  om naar het feestweekend te komen (lacht) . Dit duo  omschrijft zichzelf als  killer old school death metal , Daniel en Michale  dat is een brok energie op het podium .
Vergeet ook  Burial en Fleshcrawl niet ;
Burial is een old school death metal band uit Terneuzen (NL) die in 1993 zijn debuutalbum " Relinquished Souls " uitbracht . Burial brengt technische brutale death metal van een hoog niveau die de mosterd hoofdzakelijk bij Death en Massacre haalde . Live staat deze band als een rots in de branding en de liefhebbers van kwaliteit en brutaliteit komen hier ongetwijfeld aan hun trekken .

Fleshcrawl : is een Duitse old school death metal band uit München die  eind jaren 80 werd opgericht. Ze moeten een eind rijden om te komen spelen in een klein Belgisch cafeetje.  Na 3 demo's werd in 1992 het aardige debuut uitgebracht .   Fleshcrawl werd de enige niet Zweedse death metal band die Zweedser klonk dan alle andere Zweedse death metal bands .
Sinds 1993 bracht de band het ene sterke album na het andere uit met als ultieme hoogtepunt " Made of Flesh " uit 2004 . Fleshcrawl behoort tot de top van de old school death metal en is live één van de vetste bands die je in dit genre kan zien ! Uitspraak van een fan : log vet brutaal en retestrak met een sound om spontaan van te gaan ejaculeren .  
We zetten de dozen Kleenex al klaar (lacht)
Bütcher staat garant voor speed/black/heavy metal en komen uit Antwerpen.  Snel, vuil en met een heerlijk old school geluid . Hun debuut  Bestial Fükkin’ Warmachine  doet de rijpere fans  terug in de tijd te gaan , en laat de jongeren  ontdekken.
Objector , deze jonge gasten stonden  jaren geleden aan de toog , heel fier hun eerste werk persoonlijk komen afgeven. Ik vond dat super !  Piepjonge gasten, die nog zo iets doen,  tegenwoordig is dat zeldzaam en dat vergeten we niet .   Objector  opent de zaterdag met een stevige portie thrash metal en stellen hun album Social Intolerance voor ! po

Met The Kids strikken jullie wel een Belgische legende? Is die avond een beetje rond hen gebouwd? Zoals in het verleden rond bijvoorbeeld Ostrogoth? Een soort 'concept avond rond één band met enkele toffe voorprogramma's?
De zondag , altijd de moeilijkste om te plannen. Niet elke caféklant is zot van metal en ze verdienen ook een dag.  The Kids , die moesten hier gewoon eens staan, en heeft weinig uitleg nodig . Een ferme brok Belgische punkgeschiedenis !    Iedereen kent toch  "There will be no next time"  en "Fascist Cops"   ?

Is het de bedoeling dat altijd te blijven doen op zondag eigenlijk?
Elk jaar twijfelen we , is die zondag echt nodig?  Die twijfel komt als het team en ik doodmoe zijn .  Daar leer je uit, zoals op 7 Jaar Elpee.  We zijn nu met meer vrijwilligers zo kan er meer afgelost worden.  Zolang het volk blijft komen,  gaan we  door.

Ik zie ook Luk Appleton op de affiche staan, is dat een soort akoestische set of zo dat Luk brengt?
Luke en de familie Appleton  zijn vrienden  en dan zeg je geen neen .  Met Iced Earth is het even rustig en gaat Luke solo en akoestische  touren. Hij zal voor een rustig moment zorgen op zondag. Met al de trouwe fans die hij hier heeft , kan dat niet mislukken.
Scott & Alien zijn van Deinze en trouwe tooghangers hier, de perfecte opener en ze zien het volledig zitten !

Naast 8 jaar ELPEE zijn er nog andere evenementen in ELPEE, waar kunnen we een bont overzicht vinden? Geef trouwens gerust enkele tips naar onze lezers toe.
Memoriam komt voor de derde keer op 2 jaar tijd , op vrijdag 25 januari 2019 . Carrion zal openen, en de tickets verkopen  snel. Wacht niet te lang. Vol is vol.
De show van Michale Graves ( The Misfits ) -  the Crimson Ghosts en de show van A Pale Horse Named Death / Transport League lopen ook goed, hetzelfde advies , wacht niet te lang voor een ticket.
De kalender is te zien op de site : www.muziekcafeelpee.be
En op de facebookpaginga : https://www.facebook.com/pg/elpeedeinze/events/?ref=page_internal
De agenda staat ook in Rock Tribune .

Bedankt voor dit fijne interview, en tot op het evenement!

donderdag 03 januari 2019 14:13

The Island

The Heard is een gloednieuwe rock/doomband uit Zweden. Nu ja, nieuw kun je deze band niet noemen. De leden van The Heard hebben al wat watertjes doorzwommen. The Head bestaat uit Crucified Barbara-gitariste Klara Force Rönnqvist Fors, bassiste Ida Evileye Stenbacka en drummer Nikki Wicked (a.k.a. Jannicke Lindström) in samenwerking met Deathstars-bassist Jonas Skinny Disco Kangur (leadgitaar) and performer, model en zanger Pepper Potemkin. Dat er op dit debuut van de band 'The Island' geen speld tussen te krijgen is? Het is dan ook niet zo verwonderlijk. Deze schijf kwam op de markt via Despotz Records. We legden ons oor even te luisteren.
Variatie, gecombineerd met technische perfectie. Waarbij de hoge dosis spelplezier niet uit het oog wordt verloren. Het is de rode draad op deze knappe plaat geworden. In een introductie over dit debuut lezen we het volgende: ''In the deep, dark waters of the Baltic Sea there is an island. A very peculiar island. At first glance it might seem beautiful and peaceful, idyllic even, but the island’s seductive powers are not all they seem." Het gaat dus inderdaad over een conceptalbum over een onbekend eiland dat zijn geheimen prijsgeeft, maar heel subtiel wel blijft hangen binnen walmen van mysterie van een donkere soort.
Opener “The Island” is een heel aanstekelijke hardrocksong, met een knipoog naar de jaren '70. Meteen zet de band je op het verkeerde been, want de rest van de schijf bevat zoveel verschillende laagjes dat je eigenlijk geen muziekstijl kunt kleven op de muziek van The Heard. Bij “A Death Supreme” bevinden we ons plots in een doomsfeer, waarbij de vocale aankleding je kippenvel bezorgt en de muziek traag en dreigend aanvoelt als een klauw uit het donkere bos die je de keel dichtknijpt. Angst en vreugde zijn heel dicht met elkaar verbonden. We doorstaan wilde stormen met “Caller Of The Storm” of voelen een gemoedsrust over ons neerdalen, een teken van hoop en zonnetjes achter de donkere wolken? Zoals bij het lekker up tempo “Tower Of Silence”, waarbij wederom die heel kristalheldere, hoge stem ons kippenvelmomenten bezorgt. Een lijn die verder wordt doorgetrokken op daaropvolgende songs als “Queen Scarlet”, “Sirens”, “Leaving The Island” en het prachtige sluitstuk “It”.
Eerlijk is eerlijk: het is daarbij niet zozeer één element binnen de band dat ons aanspreekt. Het feit dat iedereen duidelijk dezelfde kant uitkijkt binnen The Heard zorgt ervoor dat hier een parel van een gevarieerde schijf wordt afgeleverd, die donker en licht perfect met elkaar verbindt. ‘Island’ was voor de band een ontsnapping uit de realiteit, door het creëren van een eigen eiland waar het ondanks die duisternis goed vertoeven is, lezen we eveneens in diezelfde voornoemde introductie. De band slaagt erin datzelfde gevoel over te brengen naar de aanhoorder.
'Island' is een gevarieerd debuut geworden, boordevol tempowisselingen, duisternis en lichtpuntjes. Waardoor je prompt, met de ogen gesloten vertoeft op uw eigen onbewoond Eiland. Dat gevoel op die bijzondere plek tot rust te komen, ook al voel je dreigend gevaar uit de verte komen doet dan ook eerder deugd dan dat het je angst inboezemt.

Tracklist: The Island 04:38; A Death Supreme 05:03; Tower Of Silence 04:38; Caller Of The Storms 02:30; Revenge Song 04:31; Queen Scarlet 05:46; Sirens 05:52; Leaving The Island 04:41; Crystal Lake 05:09; It 04:08

donderdag 03 januari 2019 14:09

Sad Sad Sad

Sad Sad Sad is een vrij nieuw project rond artiesten die al de nodige watertjes hebben doorzwommen. Niné Cipoletti kennen jullie misschien als vocalist bij Krakow, een band die medio 1998 hoge ogen gooide. Deze band heeft zijn stempel gedrukt op het slowcoregebeuren in binnen en buitenland. Gert Cool (bas) en Wim  Smets (gitaar) deden eveneens de nodige ervaring op bij Krakow. Sad Sad Sad ontstond in 2016 en werd later aangevuld met drummer Bert Hornikx. Sad Sad Sad brengt nu zijn debuut op de markt via FONS records en blijkt zijn naam trouwens niet te hebben gestolen. Hoewel dat verdriet eerder uitmondt in een warm deken tegen koude winterdagen, dan je doet belanden in depressieve toestanden.
In songs als “You & I” en “You Know I Love You” voelen we tranen opwellen, dankzij die kristalheldere vocale aankleding die je prompt doet zweven naar andere oorden. En dan zijn we vertrokken voor een toch wel donkere trip, doorheen weemoedigheid en melancholie. Echter zien we telkens die zon piepen achter de donkere wolken van het leven. Zelfs bij songs met veelzeggende titels als “Broken Lovers”, “Gone Forever” en”Storm” voelt het dus niet aan dat er geen hoop meer is in je leven. Ergens doet de pijn vooral een gemoedsrust neerdalen in je hart, en hopen op betere tijden. Sad Sad Sad kiest bovendien bewust voor een sound waarmee een ruim publiek kan worden aangesproken. De toegankelijkheid van deze plaat is immens groot.
Echter wordt er angstvallig op toegezien dat de best breekbare songs niet al te  klef gaan klinken. Net door de intensieve duistere walmen die je voelt neerdalen over “In The Dark”, “Let Us Love” en afsluiter “Bird Can’t Fly” schippert Sad Sad Sad voortdurend tussen dat ruim publiek aanspreken, maar de aanhoorder die houdt van intensieve dreampop ook over de streep trekken.
We zijn er ons van bewust dat deze muziek nog het best zal floreren in kleine clubs waar die breekbare muziek het best tot zijn recht komt. Maar waarom zou een festivalweide als Pukkelpop ook niet in zwijm kunnen vallen voor zoveel innerlijke schoonheid, waar pijn en verdriet hand in hand gaan met vreugde en gemoedsrust.
Sad Sad Sad vult de leegte die Krakow heeft achtergelaten met een knap debuut vol dreampop en indiefolk. Net op tijd voor deze donkere dagen, want elke song voelt aan als een donker deken tegen koude winternachten. Dat is uiteraard de verdienste van indrukwekkende muzikanten in de band die je als het ware betoveren. Maar het is de wonderbaarlijke stem van Niné die je telkens bedwelmt, tot tranen brengt en de ultieme doodsteek toedient. Allemaal binnen een breekbare, melancholische omkadering waarbij harten worden geraakt, zonder dat hart te verbrijzelen dus. Maar eerder door een al even donkere gemoedsrust te doen neerdalen.

Tracklist: You & I 03:08; You Know I Love You 03:19; Broken Lovers 03:43; Gone Forever 03:44; In The Dark 02:46; We're Done Here 03:39; Let Us Love 04:22; Storm 07:24; Bird Can't Fly 03:17

donderdag 03 januari 2019 14:05

Breakout

Britpop is een genre dat vooral in de jaren '90 hoge ogen gooide. De twee belangrijkste vaandeldragers waren Blur en Oasis. Maar ook Suede, The Verve en Manic Street Preachers droegen bij tot de populariteit van deze strekking medio 1990 tot 1996. Vandaag proberen verschillende bands in de voetsporen van die grote bands te treden, met wisselend succes. Lucid Dream is zo een Britpop-/alternatieve rockband uit Tielt die eveneens een poging waagt en daar met brio in slaagt. "Lucid Dream tast een donkere en dromerige kant af van de alternatieve Britrock." staat te lezen in de biografie op de vi.be-pagina van de band. Lucid Dream bracht een EP op de markt: 'Breakout'. De band zet hiermee zijn stempel op Britpop  en het alternatieve rockgebeuren.
Dat Wout Debacker (gitaar, toetsen, stem), Lander Stevens (gitaar), Jonas Hoflack (bas) en Tess Debacker (drum) één voor één top muzikanten zijn, daar bestaat niet de minste twijfel over. Dat bewijzen de gestroomlijnde gitaar- en drumlijnen die aan je ribben blijven kleven al bij “For A Girl”. Een song die al direct gevoelige snaren raakt, op een meeslepende en weemoedige wijze. De kristalheldere stem van Wouter kan gezien worden als een extra kers op de taart, waardoor je naar andere atmosferen lijkt te zweven.
Songs als “Breakout”, “Should I Be?”, “For A Girl” en “In My Blood” blijken bovendien heel toegankelijk te zijn, zonder al te klef te gaan klinken. Die weemoedige tot melancholische walmen die je hoort waaien doorheen de gehele plaat raken een gevoelige snaar, maar door de nogal vrij donkere omkadering kan ook de alternatieve muziekliefhebber worden aangesproken.
Met andere woorden, met deze EP wordt een heel ruim publiek over de streep getrokken, net door dat schipperen tussen beide uitersten. Luister maar naar heel aanstekelijke songs als “Troubled Mind” of “Losing Sleep”. Maar hoor vooral hoe die songs zodanig zijn opgebouwd dat duisternis en licht in elkaar vloeien alsof dat de normaalste zaak van de wereld is.
Lucid Dream brengt met 'Breakout' een EP uit boordevol aanstekelijke, dansbare songs omgeven door walmen van melancholie waardoor je eveneens een traan wegpinkt. De leden van deze band bespelen hun instrumenten als tovenaars, maar het is de weemoedige en heldere stem van Wouter die ons die ultieme krop in de keel bezorgt, als perfecte kers op de taart laat ons maar zeggen.
Deze EP straalt duisternis uit, maar baadt eveneens in het licht van hoop. Daardoor kan deze band een ruim publiek aanspreken van liefhebbers van aanstekelijke Britpop tot de alternatieve rockliefhebber die houdt van de weemoedige en melancholische kant van de zaak. Een aanrader van formaat dus voor de Britpopfan die verder kijkt dan zijn neus lang is.

Tracklist: Breakout 02:27; Should I Be 05:38; For A Girl  05:01; Troubled Mind 03:12; In My Blood 04:56; Every Other Day I'm Fine 02:20; Losing Sleep 03:37

donderdag 03 januari 2019 14:01

Demo

KNA LHART bestaat uit Jeroen van Den Vriese, bekend van vele metalprojecten waaronder Bliksem. Samen met Ineke een multi-instrumentaliste vormt hij dus KNA LHART . Zij heeft een wonderbaarlijke stem die heel goed past bij Jeroen en speelt keyboard, trompet en synth & drum programmering. Twee virtuozen, zowel vocaal als instrumentaal, die al even perfect worden aangevuld door Gunther die de drumvellen bedient alsof zijn leven daarvan afhangt. Toen we de band zagen optreden op Catacombfest in Wilrijk schreven we daarover: ''KNA LHART heeft duidelijk het rockhart op de juiste plaats en straalt behalve perfectie een dosis spelplezier uit waardoor we niet alleen tot rust komen na al die mokerslagen, maar eveneens ons rockhart diep wordt geraakt. Een betere kers op de taart en afsluiter van deze meer dan geslaagde dag en avond konden we ons niet dromen.'' Voor ons reden genoeg om die band eens wat beter te leren kennen. Naderhand vernamen we dat KNA LHART een demo heeft uitgebracht.
"Match up a jazz/pop singer and a metal guitarist, give them recording equipment, synths and other gear. Wait and listen what they deliver…" staat te lezen op de vi.be pagina van de band. Met andere woorden wat gebeurt er als je elektronische muziek verbindt met gitaar-virtuositeit? Dat hoor je al bij songs als “Almost Not Sharing”. Een kruisbestuiving die toch vrij uniek kan genoemd worden en waar twee heel aparter werelden elkaar vinden alsof dat de normaalste zaak van de wereld is. Het voordeel is dat hiermee een ruim publiek kan worden aangesproken.
De metal komt terug in de gitaarinbreng van Jeroen die zijn enorm indrukwekkende talent compleet in de weegschaal gooit, waarna sprankelende synthesizergeluiden je doen zweven doorheen de kamer. Voortdurend vullen de artiesten elkaar zodanig perfect aan dat deze perfectie zelfs wordt overschreden. Luister maar naar het aanstekelijke “The Blood” tot “Holy Synth”. Het lijkt wel alsof metal en synthpop, binnen een bevreemdend aanvoelende omkadering, elkaar letterlijk de hand reiken.
Een demo is doorgaans een visitekaartje. Hieruit blijkt vooral dat het nog alle kanten uit kan gaan met KNALHART. De band slaat aan het improviseren en experimenteren tot in het oneindige met zowel jazz, synthpop als metal. Maar vooral wordt dus letterlijk geknald vanuit het hart. De bandnaam is dan ook heel goed gekozen. En dat allemaal door middel van riffs die kleven aan de ribben te combineren met lekker verschroeiende beats. De vocale inbreng is een extra kers op de taart die we wel kunnen smaken.

Tracklist: Almost Not Sharing; The Blood; Holy Synth; MK DOS; Must Be Beautiful

donderdag 03 januari 2019 13:57

Self

Tot in den treuren toe gaan we het blijven herhalen: punk is niet dood, het is geëvolueerd. Dat bewezen al meerdere punkbands in het verleden en dat zullen er in de toekomst ook doen. Neem daarvoor vooral eens een kijkje in wat leeft in het undergroundgebeuren, zowel in het buitenland als in eigen land. Neem nu Diss Guy. Deze band ontstond in 2015 en heeft ons live al kunnen overtuigen van zijn kunnen. Op de CD-voorstelling van CLCKWS, een andere veelbelovende punkband die ons land rijk is, zagen we Diss Guy ook aan het werk en schreven daarover: ''Prompt gaan al die heilige huisjes naar beneden en ontstaat ook in ons hoofd een razende wervelstorm die we al lang niet meer hadden gevoeld. Het buitengewone aan deze band, deze muzikanten spelen eveneens op technisch hoog niveau. Alsof ze al meer dan twintig jaar samen spelen.''
Diss Guy bracht een album uit, 'Self'. Dat staat boordevol snelle punksongs die door je strot worden geramd tot je compleet murw geslagen in de hoek van de kamer achterblijft. Het album lijkt op een speedboot die in een razend tempo over het wilde water vliegt. Dat daardoor alles dezelfde lijn uitgaat, stoort totaal niet. Hoewel de band niet is te vergelijken met Ramones - het gaat meer de weg van bands als Black Flag en dergelijke uit - voelt deze schijf net door dat tempo aan als vele bollen energie die in je gezicht als vuurwerk uiteen spatten. Mokerslag na uppercut krijg je te verwerken. Tot geen spaander geheel blijft van je hersenpan. Het soort punk waardoor ook wij ooit fan zijn geworden van het genre trouwens, schotelt de band ons hier voor. Na “Intro” en “Can't Feel My Face” is er dan ook geen houden meer aan. Diss Guy zet alle registers open en stopt pas als alles plat is gewalst.
Niet teveel woorden aan vuil maken en de volgende mokerslag uitdelen in de vorm van “Fuck No”, “Burning Kross”, “Self”, “Final Seconds” en “Timtation”. Dat verschroeiende tempo blijft Diss guy aanhouden tot het einde met “F.U.K.”, een song van twee minuten en een kwart kort. Kort en bonding zijn de heren dus zeker. Met een duurtijd van gemiddeld één tot twee minuten vliegen de songs in een razend snel tempo over ons hoofd heen. Voor je het weet is alles voorbij, maar voel je de neiging die trip nog eens mee te maken. En nog eens. Tot in het oneindige.
Niets wordt aan het toeval overgelaten. Diss Guy bewandelt typische punkwegen zoals dat moet zijn in deze muziekstijl. De aanhoorder bij het nekvel grijpen, stevig door elkaar schudden en als een losgeslagen bulldozer over de hoofden heen denderen. Geen fratsen en/of teveel overdreven show verkopen. Gewoon in een verschroeiend snel tempo alles plat walsen, tot geen spaander van de woonkamer geheel blijft. Tot je letterlijk zelf de aandrang voelt opkomen die heilige huisjes één voor één omver te gaan stampen. Waardoor de band compleet in zijn missie is geslaagd: hun opgekropte frustratie en woede overbrengen naar de luisteraar.

Tracklist: Intro; Can’t Feel My Face; Cut Loose, Fuck No; Burning Kross; Self; Not Desired; Not My Problem; Final Seconds; Timtation; New Beginning; F.U.K.

Op 14 december zakten we af naar Pluto Metal Fest in Oosterzele. Eén van de headliners op dit festival was Thorium. Deze band wist in 2018 zijn stempel te drukken op het globale metalgebeuren in ons land, niet alleen door het uitbrengen van een tot de verbeelding sprekend debuut, maar ook live wist Thorium al meerdere podia plat te spelen. Net voor hun optreden op Pluto Metal Fest hadden we een heel fijn gesprek met de band over heden en verleden, maar vooral over de toekomst.

Uiteraard kennen we de band ondertussen, maar vertel zelf eens hoe alles is begonnen?
Tom & Dario: Wij - Dario, Stripe en Tom - waren van plan nieuwe nummers waaraan we hadden gewerkt uit te brengen met Ostrogoth. Door onvoorziene omstandigheden is het wat anders gelopen. Daarom besloten we een gloednieuwe groep op te richten onder de naam Thorium. Met aanvulling van Louis op drums en zanger David Marcelis was de line- up compleet en zijn we de studio ingedoken om ons debuut op de markt te brengen.
Kunnen we stellen dat 2018 een succesvol jaar was voor jullie?
Tom: Jazeker! Het was soms een vrij turbulent jaar, maar we kunnen wel stellen dat we met Thorium als groep – en als muzikanten – veel dichter naar elkaar zijn toegegroeid doorheen het voorbije jaar. Door onze debuutplaat eindelijk uit te brengen is natuurlijk alles in een stroomversnelling gekomen. Het is heerlijk om te zien hoe immens goed het album overal wordt ontvangen!
Dario: Er is dit jaar ook een oerdegelijke basis gelegd naar de toekomst toe. We zitten op dat vlak compleet op schema! We kijken toch vooral vooruit; naar volgend jaar, naar de komende vijf jaar, enzoverder. Alles verloopt mooi volgens plan – en als de basis is gelegd daarvoor, dan is dat inderdaad wel in 2018 gebeurd.
Ik heb de indruk dat het publiek vandaag op Pluto Metal Fest vooral voor Thorium is afgezakt naar het festival, of heb ik het mis?
Dario: Ik zou dat zo niet direct stellen: alle krediet naar de organisatoren van dit festival, want ze bieden een gedurfde en heel gevarieerde affiche aan waar een groot publiek aan metalliefhebbers vanuit alle hoeken op af is gekomen! Ik denk dat er dus een publiek zowel voor ons zal zijn als voor de andere bands; dat is de grote sterkte van dit festival. Ze hebben een keuze gemaakt tussen ofwel thema-gebonden, ofwel gevarieerd, en voor het tweede gekozen. Dat verdient een pluim op de hoed. Dus nee, ik denk niet dat het publiek voornamelijk voor ons komt, maar net voor dat heel gevarieerde aanbod. Ik hoop dus oprecht dat de organisatie er iets aan overhoudt om ook in de toekomst nog meer edities te brengen van dit concept!
Thorium wordt vaak omschreven als typische heavy metal, maar ik hoor ook zijstapjes naar progressieve metal en power metal, ... Zijn jullie het daar mee eens en werd daar bewust voor gekozen?
Tom: Langs de ene kant hebben we daar heel bewust voor gekozen, omdat we ons niet willen vastpinnen op één stijl. Onbewust omdat het gewoon in verlengde ligt van wat we graag horen. En dan komen we terug op onder meer klassieke progmetal, U.S.-metal, powermetal, Bay Area-thrash, NWOBHM en allerhande speedmetal. We willen dus niet enkel heavymetal brengen of enkel NWOBHM, maar wel degelijk een gevarieerd aanbod afleveren. Daarvoor hebben we wel heel bewust gekozen. Het zijn genres die we allemaal graag horen en waar we compleet achter staan. Alles wat catchy is, maar tezelfdertijd oerdegelijk ineenzit op muzikaal vlak, is welkom bij ons!
Hoe waren de reacties tot nu toe?
Dario & Tom: Zowat alle recensies van het album zijn uiterst positief! En ze blijven zo te zien maar komen ook. Daar zijn we natuurlijk heel blij om.
Op het album valt me de song “Ostrogoth” op. Is dat een verwijzing naar jullie verleden bij Ostrogoth?
Dario: Het is in elk geval geen verwijzing naar de band zelf: de tekst gaat over de stam der Ostrogoten, die in de vroege Middeleeuwen z’n stempel drukte hier op het Europese vasteland tijdens en na de val van het Romeinse Rijk. We moeten daar dus niet meer achter gaan zoeken dan dat.
Het vaarwater van heavymetal is enorm groot. Is er eigenlijk nog plaats over voor een band als Thorium? En waarom?
Dario: Zeker en vast! Als je kijkt hoe de bands van circa 35 jaar geleden, zoals Priest en Maiden, nog steeds toonaangevend zijn en volle zalen en festivalweides platspelen, dan is er zeker nog plaats voor nieuwe bands in dit genre.
Tom: Wat nieuwe bands in deze stijl (zoals wij) betreft: het is niet altijd zaak om het warm water opnieuw uit te vinden en razend vernieuwende dingen te brengen. Zelfs binnen een genre of stijl waar de meeste paden reeds platgetreden lijken, kun je nog steeds gewoon oerdegelijke, kwaliteitsvolle songs brengen die uniek zijn. Het is ons vooral daar om te doen.
Tijdens de zomer heb ik het sommige bands gevraagd: het is voor een Belgische band moeilijk om op grote festivals in ons land als Graspop terecht te komen. Ik heb daaromtrent al veel verklaringen gehoord. Wat denken jullie daarover?
Dario: Ik heb al op Graspop gestaan. Het probleem is dat iedereen op Graspop wil staan. Er zijn duizenden metalbands ter beschikking. Vaak zijn daar bands bij die hun eigen voorprogramma's meenemen op tournee, waardoor de plaatsen steeds beperkter zijn. Dan moet je als Belgische band al veel geluk hebben om opgepikt te worden in die scene. Het kan lukken. Het is sommigen al gelukt.
Ik had een interview met Dust Bolt. Dat is een heel goede band, maar hier toch ook niet zo super groot. Maar die stonden wel op Wacken Open Air.
Dario: Wacken werkt onder andere ook met een soort Wacken Battle per land. Daardoor maak je een kans daar eventueel te geraken. Het maakt het zo voor een band dus ook iets gemakkelijker dan op Wacken terecht te komen dan Graspop, waar je toch afhangt van een lange lijst van bands die daar willen spelen.
Wat zijn de plannen voor 2019? Zijn er ook plannen naar het buitenland toe?
Dario: Het plan voor 2019 is vooral onze plaat verder promoten, inderdaad eveneens in het buitenland. We bouwen ijverig verder aan de toekomst. Opnieuw de studio induiken hoort daar uiteraard ook bij: onze doelstelling is een nieuwe plaat uitbrengen tegen het voorjaar van 2020. In 2019 gaan we ook optreden waar we nog niet hebben gestaan, zoals in de UK en in Tsjechië onder andere.
Jullie hebben reeds in het buitenland gestaan. Aan welke plekken hebben jullie de beste herinneringen?
Dario & Tom: Duitsland is in Europa zowat het metal-land bij uitstek. Daar staan is steeds super! Maar aan Spanje hebben we tot hiertoe de beste herinneringen. Een altijd heel warme ontvangst, alles tip top in orde, heerlijk qua sfeer en een ongelooflijk gepassioneerd publiek.
Is er een soort einddoel? Iets wat jullie absoluut willen bereiken? Laat ons zeggen, waar zien jullie jezelf binnen circa tien jaar om maar iets te zeggen.
Dario & Tom: We willen vooral een band blijven die spelplezier uitstraalt. En dat het publiek zich amuseert. Als we naar onszelf kijken binnen tien jaar, dan willen we vooral diezelfde band blijven waar het publiek naar gaat kijken, en een topshow aangeboden krijgt waar de spontaniteit van afstraalt. Ons doel is dus dat we binnen tien jaar zeker en vast groter willen zijn, maar nog steeds met de beide voeten op de grond staan. We werken er alvast hard aan verder de komende jaren!

Bedankt voor dit fijne gesprek, en alvast veel succes in de komende jaren. We blijven jullie uiteraard op de voet volgen!

Pagina 167 van 178