The Bony King of Nowhere - Great Gigs in The Park 2024 – Melancholie als klankkleur

Bram Van Parys, aka de Bony King , is uitgegroeid tot een begenadigd singer-songwriter in ons landje. Zowel solo als onder The Bony King of Nowhere (****1/2) weet de harten te raken. Er hing in een zeer goed gevulde Park van De Casino (Kiosk) – ikv 'Great Gigs in the Park', magie in de lucht. Ondanks de  weemoed rootspop piepte de zon zelfs even door de wolken heen, met een smiley. Fijn.  

In het voorprogramma stond de jonge zangeres en talentvolle singer-songwriter Catbug (**** ). Op Little Waves Festival in Genk bezorgde ze ons in 2018 al een krop in de keel. Ze ontpopte zich tot één van de ontdekkingen van dat festival.
Muziek pure sang. We schreven toen: '' Op haar eentje op het podium, met enkel een akoestische gitaar en haar prachtige stem, doet Paulien Rondou ofwel Catbug, ons zweven naar totaal andere oorden door haar breekbaar warme vocals.''
Ondertussen is Catbug geëvolueerd. Op Great Gigs in the Park was ze begeleid van twee muzikanten die haar fluwelen stem mooi aanvulden. Ze is nog steeds de bedeesdheid zelve en wat onzeker; we voelen en horen het in de bindteksten. Catbug kon ons met haar mooi bedwelmende vocals bekoren;  we droomden makkelijk weg …
Helaas ging de magie wat verloren door het aanhoudende geroezemoes om ons heen, eerder een domper op de sfeer en intimiteit. De sound was goed , en haar stem, uitstraling bepalend .

Bram Van Parys op z’n beurt bedankte nog Catbug, op het einde van zijn set. Ze had indruk gemaakt. Iets eerder had hij zijn muzikanten in de spotlight geplaatst. Dik verdiend , want The Bony King Of Nowhere als band deed anderhalf uur ademloos genieten . Zijn vocals zijn veelzeggend en hij beheerst erg sterk z’n gitaarspel. Gitarist Gertjan Van Hellemont, de man achter Douglas Firs, bracht verrassende wendingen aan, toetsenist (en occasioneel gitarist) Thijs Troch, o.a. van Nordmann en Milk Factory, onderstreept z’n virtuositeit. De ritmesectie met bassist Jasper Hautekiet (zie The Rhythm Junks) en drummer Simon Segers (Stadt) vult meer dan goed. Om U tegen te zeggen.
In de sessies weet Bram ons dus duidelijk te raken. Een knipoog naar Neil Young en Bob Dylan is welgemeend. The Bony King of Nowhere is eveneens een klasse entertainer, geen lange bindteksten weliswaar, maar iemand die dus zijn publiek bedachtzaam, ingenieus aanspreekt.
The Bony King of Nowhere grossiert op losse wijze doorheen z’n oeuvre, die toch de recente  'Every Body Knows' in de spotlight plaatst. Het publiek was duidelijk te vinden voor het nieuwe materiaal , wat werd geapprecieerd.
In die sing/songwriting , melancho pop americana borrelen allerhande emoties op. Heerlijk bedwelmende, dromerige muziek, waarbij het wel eens krachtiger, uptempo gaat . Een klankkleur die intrigeerde en goed, licht verteerbaar als dynamisch was . Die variatie hield het spannend en overtuigde.

Setlist: Working Harder / Are You Still Alive / Every Road / Almost Invisible / Everybody Knows / Going Out / Erase / Eleonore / All It Takes / Slow Down / Get One Free / Silent Days / Falling into Place / Like Lovers Do // Still Around / Perfect Sense.

Pics homepag @Sven Dullaert

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

Room Trio – Vocals als fantasieprikkelend middel

Laura Zöschg (stem), Elvira Helene Skovgaard Skovsang (stem) & Ewoud Van Eetvelde (stem, gitaar), vormen samen het internationale trio ROOM Trio (****1/2). Ze zijn respectievelijk afkomstig uit Italië, Denemarken en België. Een mooie versmelting van (uiteenlopende) culturen. "De composities zitten vol spontane uitnodigingen voor de verbeelding met teksten over vogels, mensen, wind en stranden. De uitvoerders ontmoeten elkaar tijdens hun studies aan het conservatorium van Aarhus, in het noorden van Denemarken vlak aan de zee.", lezen we in de biografie.
Het debuut 'When You Look Through your Eyes' werd opgenomen in het verlaten klooster van de zuster Clarissen in Leuven en dat zorgt toch voor een totaalbeleving die deze stelling onderlijnt; je voelt letterlijk de sfeer van dat klooster tot leven komen op deze plaat.
Na een Europese tournee, stellen ze nu dit debuut voor in België en hielden ze ook halt in Ewoud zijn geboortestad Lokeren, in de Lokerse Jazzklub.
Helaas was er bitter weinig publiek komen opdagen, de combinatie tussen het plaatselijke Lokoda en het uitzenden van de EK voetbalwedstrijd België -Roemenië op groot scherm op de Lokerse Markt zal daar ook wel voor iets tussen zitten.
Er was meteen een bijzonder sfeertje, de vocals klonken soms heel intiem als op “I know I know”, waarbij het trio klinkt als een kerkkoor; wat een intensiteit. De prachtige song “Atmosphere” brengt licht en donker samen. Een muzikale improvisatie die durft te botsen dus , o.m. verder op “Figures”; op een bepaald moment hoor je zelfs vogels tjilpend in het bos. “Shadows” heeft een mysterieus kantje. Al de aspecten vocaal worden onderlijnd , zelfs met een vleugje experiment.
Het trio wist ons te verbazen, te verwonderen en te ontroeren. Het spanningsveld en de aandacht blijft behouden door de continue vocale en muzikale prikkeling.
De gitaar van Ewoud krijgt een allesomvattende rol, net om die stemmen nog voller te doen klinken. De vocals zijn hier duidelijk de rode draad.
Stiekem hoopten we , gezien de verschillende culturen, op een botsing tussen de typische Vlaamse, de Deens en de ophitsende Italiaanse cultuur. Toegegeven , het is even muggenziften. Het is het totaalpakket dat ons wist te bekoren, nl. weggevoerd worden naar mooie oorden, of de dreiging voelen van wezens in een bos die het niet zo goed met je menen ... Ze laten het over aan jouw verbeeldingskracht.
Room Trio bracht een prachtige performance met de vocals als fantasieprikkelend middel. Magisch in één woord!

Pics homepag @Cedric Craps

Organisatie: Lokerse Jazzklub, Lokeren

Sananda Maitreya - Great Gigs in The Park 2024 - Geen echt muzikaal vuurwerk, wel waakvlammetjes

Sananda Maitreya  kennen we in het verleden als Terence Trent D'Arby. Een goed gevulde, maar zeker niet uitverkochte 'Great Gigs in the Park' zag op deze zondagavond een artiest die nog steeds goed bij stem is, zijn publiek voortdurend aanspreekt en geen routine klus afwerkt. Een goede sfeer, en een lekker funky feestje, wat sterk werd geapprecieerd.

Het synthpop trio Fortress (****) bracht ons met een wulpse, aanstekelijke, catchy set alvast op het goede pad. Er zijn de dromerige vocals en de elektronica siert. De beweeglijke zangeres onderstreept een opwindende, zomerse sfeer. Fortress klinkt lichtvoetig, betoverend door hun subtiel, kleurrijk, toegankelijk geluid, ondanks het donkere kantje. En we houden van deze duistere, mysterieuze inslag, die in hun totaalconcept wordt toegevoegd.

Na een mooie intro zet Sananda Maitreya (***) de set aanstekelijk in met “It ain't been easy” en “Duchess”. Hij spreekt telkens zijn publiek aan, de speelse manier en de kwinkslagen apprecieert men. Iets verderop “The birthday song” , die opflakkert na enkele meer sfeervolle, rustiger kabbelend aandoende nummers.
De intieme start achter de piano ontroerde en bekoorde, net als die momenten dat Sananda gewoon vooraan het podium bezig was. Op de gekende “Sign Your Name”, “Wishing Well” en “Dance Little Sister” steeg de temperatuur en voelden we die dynamische funkende vibe. Vocaal klonk het allemaal prima.
Helaas geen echt muzikaal vuurwerk, wel waakvlammetjes, waardoor we wat op onze honger bleven … Een opzwepende, wervelende finale met o.a. “Holding on to you” en “Tarantella Naoletana” deed deugd. Een mooie ode aan Luigi Ricci trouwens, die voor de man heel veel betekende.
Sananda Maitreya is een warm artiest. We beleefden een fijne, leuke concertavond zondermeer, maar we misten wat muzikale punch, waardoor de set wat te gezapig klonk. Gevolg, geen echt muzikaal vuurwerk, wel waakvlammetjes …

Setlist: Intro: Tarantella Napoletana - It Ain't Been Easy - Duchess - The Birthday Song - Mr. Magoo (The Insurrection Song) - Delicate (Terence Trent D'Arby cover) - Mama's Boy Blues - Yuki Suzuki - Dolphin - Let Her Down Easy (Terence Trent D'Arby cover) - This Town - Share Your Pain - O Divina (Terence Trent D'Arby cover) - Sign Your Name (Terence Trent D'Arby cover) - She Kissed Me (Terence Trent D'Arby cover) - Supermodel Sandwich (Terence Trent D'Arby cover) - Wishing Well (Terence Trent D'Arby cover) - Dance Little Sister (Terence Trent D'Arby cover) -
Encore: Tarantella Napoletana  (Luigi Ricci cover) - Holding on to You (Terence Trent D'Arby cover)

Pics homepag @Sven Dullaert

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

J. Bernardt – Great Gigs in The Park 2024 - De regen werd prompt vergeten door deze sterke emotionele trip

Al maanden worden we geconfronteerd met druilerige avonden …Het hield ons niet tegen om met J. Bernardt een fijne avond te beleven, die na Postmen het pittoreske festivalletje mag inzetten …. In een try-out kwam J. Bernardt (****1/2) zijn nieuwste plaat 'Contigo' voorstellen.

Als opwarmer Lézard, die funky stijlen in aanstekelijke soundscapes brengt, niet vies van een terugblik naar de 80ies. Op de finale van Humo's Rock Rally konden ze ons al bekoren:
“Muzikaal aanstekelijk en dansbaar, met wulpse danspassen, surplus het combineren van mannelijke en vrouwelijke vocals, wist te ontroeren. Lézard overtuigt en heeft een eigen identiteit '', schreven we.
Lézard (****) is een combo jonge, talentvolle muzikanten die echt veel warmte in hun songs stoppen. Het klinkt leuk, groovy, dansbaar; lekker heupwiegen op de catchy refreinen en zangpartijen. Ze deden de temperatuur stijgen. Een erg beloftevolle band die kan doorgroeien. In het oog te houden dus!

J. Bernardt kennen we natuurlijk van Balthazar, maar ook van zijn knap solowerk. De man heeft een belangvolle inbreng in ons muzieklandje. Vanaf de eerste song, waarbij de regen uit de lucht viel, voelde je een warme, lieflijke, melancholische  sound. Heerlijk.
Hij is goed omringd en weet een pak emoties in z’n songmateriaal te stoppen. Intiem breekbaar als bezwerend, opzwepend klonk het.
Hij wist ons persoonlijk te raken met die wisselende sound en hij kreeg moeiteloos het publiek mee, zelfs de nieuwere songs “Taxi'”, “Contigo” of het hemelse “I'm the ghost you forgot” werden op evenveel enthousiasme onthaald , als de wat oudere kleppers. 
Hij balanceert tussen toegankelijkheid en alternatief, net als Balthazar. Het klinkt doorleefd, maar solo maakt hij het persoonlijker.
Het was heerlijk genieten en luisteren. We kregen een wondermooi slot met “Our low was easy” en “Last Waltz” . J.. Bernardt bood ons anderhalf uur lang een bijzonder emotionele trip, die de regen prompt deed vergeten!

Setlist: Don't Get Me Wrong – Taxi - Contigo - I'm the Ghost You Forgot - The Other Man -Calm Down - Matter of Time - Left Bathroom Sink - Running Days - Wicked Streets - Mayday Call - Free  
Encore: Our Love Was Easy - Last Waltz

Pics homepag @Sven Dullaert

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

Ide Snake - De buurt waar ik ben opgegroeid, keert ook terug in mijn muziek en teksten. Ik denk dat dit me uniek maakt, die friste en puurheid!

“De 13-koppige jury verkoos de uit Sint-Pauwels afkomstige Cis Vermandel aka Ide Snake met unanimiteit als winnaar van LAWIJTSTRIJD 2024. De 22-jarige hiphopper kwam als tweede aan de beurt en wist met zijn sterke en gevarieerde songs, kwalitatieve beats en goeie lyrics te overtuigen. Zijn samenspel kwam sterk naar voor in een dynamisch duo met de Brusselse LeBlanc en saxofonist Robbe Vocaet aka Cohzee. Hij bracht een verhaal dat sterk in elkaar zat en waarin de jury veel toekomstperspectief zag.
Wij waren ook aanwezig en schreven erover: “Wat Ide Snake bijzonder maakt, is zijn gedrevenheid, recht vanuit het buikgevoel. Hij verkondigde bovendien  een boodschap die iedereen begreep, met een dosis humor. De sound was ook hier best groovy, dansbaar.”
We hadden, een week na zijn overwinning, een fijne babbel met de jonge, sympathieke en ambitieuze jongeman. Naast ambities toekomstplannen hadden we het ook over de Belgische rap en het ‘project Moedertaal’. Info https://linktr.ee/moedertaal.be

Proficiat met je schitterende overwinning in de Lawijststrijd. Hoe gaat het met jou? Hoe voelt die overwinning aan? Opent het deuren?
Dit is mijn eerste interview, dus dat is al heel fijn. Het is trouwens ook een proef om op de shows waar ik al geboekt ben, wat serieuzer genomen te worden. Dankzij die overwinning. Op sociale media heb ik heel wat volgers bij gekregen, dat is ook altijd leuk meegenomen. Ook veel mensen uit de buurt die het hadden gezien of gelezen en me feliciteren; In die korte week heeft het dus zeker wel al links en rechts iets los gemaakt ja.

Eerlijkheidshalve had ik eerst een ‘dertien en dozijn gevoel’, in hiphop is zowat alles wel eens voorgedaan … Eén van de uitzonderingen vormt nu wel Stikstof en Zwangere Guy wellicht… Jij voegt er wat dynamiek aan toe, o.m. met de sax; de teksten zijn persoonlijk. Wat maakt jou anders?
Stikstof zijn opgegroeid in Brussel , dat schept perspectieven. Ik kom uit Sint-Pauwels nabij Sint-Niklaas en dat klinkt minder exotisch. Maar bij Hip Hop is eerlijkheid uiterst belangrijk. Zelfs het belangrijkste. Rappers worden serieuze genomen net omdat ze eerlijk zijn, en daarom is het moeilijk om boven die stand van een band als Stikstof te geraken , omdat die net die dynamiek van Brussel mee dragen. En dat voel je in hun teksten. Wat me wel uniek maakt is mijn oprechte oprechtheid, dat ik kan praten dat ik me goed of slecht voel, zonder scrupules. Dat ik twijfel over mijn zelfzekerheid. Ik heb opgegroeid in een zeer stabiele gezinssituatie, uiteraard is er wel wal wat gebeurd in mijn jonge leven en daar kan ik het dan over hebben. De friste die waait in Sint-Pauwels, Kemzeke, Sint-Gillis Waas. De buurt waar ik dus ben opgegroeid, keert ook terug in mijn muziek en teksten. Ik denk dat dit me uniek maakt. Die friste en puurheid dus.

Die puurheid en friste keert inderdaad terug in je muziek. Ook opvallend is de toevoeging van sax; hoe ben je op dat idee gekomen?
Mijn vader, die ook muzikant is geweest, is een groot jazz liefhebber. En ik ook uiteraard. Ik heb een jaar geleden meegedaan aan Humo’s Rock Rally en had het gevoel dat er iets mis was in de show en muziek. De saxofonist waarmee ik werk is al heel lang een vriend van mij. En lichtman bij andere bevriende artiesten. We zijn naar het jeugdhuis gestapt en hebben iets uitgeprobeerd, en het klikte zeer goed. Je vindt telkens een troef om jezelf te verbeteren, het komt niet veel voor dat er een extra instrument bijkomt. Het is sowieso een pluspunt als er een extra vriend op het podium staat die je teksten kent. Die fysiek mee doet en een stapje verder denkt dan puur een instrument te bespelen. Het is zeker een meerwaarde.

Naast de muziek, ben je ook lid van het collectief Moedertaal (met LeBlanc & ELES); die elke dinsdag op BRUZZ radio een platform geeft aan de Vlaamse/Belgische hiphopcultuur; kun je er meer over vertellen?

MOEDERTAAL is een project dat ik anderhalf jaar geleden gestart ben met bevriende muzikanten Leblanc & ELES. Het hoofddoel is via BRUZZ radio vooral de Nederlandstalige hip hop in België een platform te geven. We nodigen om de zoveel tijd een gast uit, kleine artiest of grote artiest? Het maakt niet uit. Met de bedoeling de verschillende levensverhalen te belichten. Maar ook om verborgen talenten een plaats in de schijnwerper te geven op die manier. We organiseren ook veel evenementen waar jonge hip hop talenten de kans krijgen om op ene podium te staan. We organiseren ook workshops en online presente. Wat heel belangrijk is, we hebben tweeduizend volgers bereikt in anderhalf jaar tijd, dat is enorm veel. Maar vooral is het de bedoeling om rappers dus een platform te geven, omdat er in ons land weinig of geen platform is dat iedereen aanvaardt. Er zijn zovele sub genres, maar wij staan open voor iedereen. Eender wel genre of sub genre mag bij ons langs komen, enige voorwaarde is dat het dient te gebeuren in de eigen Nederlandse landstaal.

Ik denk altijd dat, om echt door te breken, ‘Belg’ zijn een probleem is, veel bands (ook binnen de hiphop) waren nu beroemd als zij Amerikaans of Engels waren …Graag je mening hieromtrent …
Nederland heeft een goed en slecht voorbeeld gezet , goede rappers maar ze hebben het genre wat getwist naar de commercialiteit. Er is daardoor doodgewoon geen platform voor artiesten die niet binnen het Nederlandse water zwemmen, ze hebben hun eigen poel. Niemand vist daarin. Het is als Belg daardoor moeilijker om door te breken, maar dat maakt ons net zo uniek. Maar het is gewoon moeilijk als Belgische rapper om bijvoorbeeld feedback op radio of zo te krijgen. Of een voltijdse job van te maken…

Is het je ambitie daar je voltijdse job van te maken dan?
Dat weet ik nog niet zo goed. Ik word al jaren geprikkeld door allerlei kunstvormen, zoals film. Ik volg studeer ook film. Ik ben geluidsman en zit in de horeca, ik zou me niet willen vastplakken op een plek. Daarom is het zo moeilijk om me daarvan los te koppen en er mijn vaste job van te maken, van voltijds muziek maken. Ik focus me op wat morgen komt, en de kansen die ik krijg. Dat is mijn filosofie.

Is het na coronatijd moeilijker geworden om als jonge talentvolle artiest geboekt te worden? Hoe belangrijk is binnen die context sociale media?
Corona is de halve doodsteek geweest van de Belgische groei. Er werden toffe Belgische bands geboekt op Pukkelpop of zelfs Rock Werchter. Jonge Belgische bands zaten in de lift. En daarna werd het plots heel moeilijk voor lokale talenten. Sociale media is zeker goed om filmpjes te posten en jezelf te tonen, maar ik weet niet of dit een duurzame relatie is. Het is een geschenk en een vloek tegelijk eigenlijk. Het is gewoon de manier hoe je daarmee omgaat is belangrijk. De link vinden tussen sociale media en het echte leven is bijzonder belangrijk; ook al stijgt sociale media naar ongekende hoogtes, dat menselijke aspect blijft super belangrijk, dat moeten we in het oog blijven houden. Mensen vragen naar cd’s of t-shirts, en dat is moeilijk voor jonge artiesten want het kost veel geld. Je moet vooral keuzes maken.

Wat de jongere generatie betreft, het viel me op na het concert van Fraukje in de AB hoeveel jonge mensen nog een vinyl plaat kopen. Leeft dat nog bij jongeren dan?
Het is zeker nog in bij jongeren om iets fysiek te kopen. Het geeft je, als je zo een plaat koopt, het gevoel dat het UW muziek is. Dat heb je niet met spotify, er is geen connectie. Die connectie is er wel als je naar een plaat luistert. Het zorgt bij de oudere generatie voor verwondering, maar dat zou het niet mogen zijn. Ik denk dat jongeren wel degelijk op zoek zijn naar een connectie tussen sociale media leven en het echte leven, ik geloof dat dit in de toekomst alleen maar een verbetering zal zijn.

In sociale media is Tik Tok een belangrijk medium geworden, kijk maar naar het succes van Joost Klein. Is dat een manier voor jou om je als Belgische rapper ook te lanceren? Of om gedraaid te worden op de radio , want nu wordt Nederlands rap wel gedraaid, maar de Belgische echter zelden …
Jonge mensen gaan opzoeken wat ze op Tik Tok ook zien. Dat kan je lanceren. Belgische rappers zijn zich nog steeds artistiek aan het lanceren, waardoor ze nog geen zin hebben om dit medium te gebruiken. We hinken wat achterop op die Nederlandse rap. Joost Klein straalt zowel in zijn muziek, als mens veel oprechtheid uit. Het is allemaal een beetje een zoektocht, en dat komt inderdaad doordat de radio die Belgische rap niet of amper draait. Daardoor is het voor een Belgische rap wat moeilijker om zijn of haar weg te vinden daarin.

Denk of hoop  je door die overwinning in de Lawijtstrijd een spreekbuis te kunnen zijn voor de Belgische rap , wat kansen kan bieden?
Dat zou zeker leuk zijn . Dat is ook wat we met MOEDERTAAL proberen te doen, goede vragen stelleen. Ze een platform geven. Ik hoop dat ik een spreekbuis mag zijn wat dat betreft. Maar ik kan alleen maar mezelf zijn, een simpele brave jongen die zonder nep te zijn , oprecht zichzelf wil uiten. En als ik daardoor een spreekbuis kan vormen, dat zou mooie meegenomen zijn.

Je had het ook even over wat Joost Klein is overkomen op Eurosong. Wat me op Eurosong opviel, is dat je bijna een circusact moet zijn om je te kunnen lanceren; is dat zo, denk je?
Joost Klein heeft ook voor Eurosong toppen geschoren die weinigen hebben voorgedaan, een zeer sterke prestatie. Maar niet iedereen is bereid om zich op die manier op te offeren. Als je als rap artiest een circus verkoopt, ga je door je fans niet serieus worden genomen, waardoor je snel doorhebt dat dit niet werkt. En ik vind dat maar goed ook. Bovendien… mensen hebben het over doorbreken, maar dat is niet de filosofie van Hip Hop. Dat is dicht bij het leven blijven en de anonimiteit bewaren.

Je hebt niet direct ambitie om bijvoorbeeld Sportpaleizen uit te verkopen? Wat is je eigenlijke ambitie?
Laat het me zo stellen, ik wil niet per se iets verdienen maar wel iets bereiken met mijn muziek. Zoals artiesten die op verschillende kunstvlakken bezig zijn, spreekt me enorm aan. Op verschillende vlakken serieus genomen worden is mijn grote ambitie. Ik kan naast muziek maken werken, en op dat vlak geld verdienen. Dat houdt me ook fris. Ik studeer graag , een connectie met mensen maken door middel van mijn muziek is de grote ambitie. Ik ga daarmee wellicht geen sportpaleis uitverkopen, maar als ik die kans krijg ga ik dat uiteraard niet uitsluiten. De vraag ‘wat wil je bereiken’ is een moeilijke vraag, want ik wil ook nog dromen. Als het komt het, als het niet komt is het ook zo…

Wat zijn de verdere plannen? Komt er platenwerk?
Ik geef graag een show spelen in New York, ooit, om nog even over die ambitie verder te hebben. Ik ben er met mijn ouders geweest in een soort café. Dat lijkt me leuk om te doen… Wat plannen betreft? Er staan al enkele leuke shows op de planning. Waar ik nog niet teveel over kan vertellen. Na de zomer ga ik een nieuwe EP uitbrengen. Het is trouwens een jaar geleden, dag op dag, dat ik mijn eerste EP uitbracht. En daar mag nu een vervolg op komen.

Kun je iets meer vertellen over die eerste EP?
Dat was een wat meer donkere plaat , ik zat mijn eerste jaar in Brussel als student en ik was op zoek naar mijn stijl en entiteit. En dat komt terug in de EP. In het nieuwe project heb ik rust gevonden, en mijn plaats gevonden in Brussel. Die EP is dus ook een stuk van mij , maar met toch eerder dat donkerder kantje. En dat zal op de nieuwe EP dus wel wat anders zijn.

Ik heb enkele songs gehoord, waaronder de recente “Kaviaar”; kun je er wat meer over vertellen? Wat is de betekenis van die tekst? Is het een vorm van revolteren?
Even meegeven, één van mijn favoriete punks Ludo Mariman van The Kids heeft ooit in een interview gezegd, “Hiphop is de nieuwe punk’’; Wat denk je van dit alles?
Het is een mes dat langs twee kanten snijdt. Punk en Hip Hop  zijn genres waar revolteren zeker voorkomt, alleen heeft het een andere insteek en oorsprong. Het ene betekent niet dat je fan ben van het andere. Wat ik met Kaviaar bedoel, is dat ik niet ga stoppen met werken, moeite doen, tot ik bij wijze van spreken Kaviaar kan eten als ontbijt. Het is een soort metafoor, als ik dat heb bereikt , kan ik in vrede stoppen met wat ik doe. Het is gewoon een soort beeldspraak, het is iets wat wellicht nooit zal gebeuren, maar als dat ooit zo is.. dan houdt het voor mij ook op.

Zoek je binnen je teksten ook niet de balans op van tegenstellingen? Hoe moet ik het zien?
Ik ben wel een heel brave jongen, maar ik weiger me te profileren als rapper die zichzelf zo cool vind. Ik probeer dus die balans tussen beide te vinden. Hoe kan ik rap blijven zonder mezelf te verloochenen. De EP was voor mij een soort medium dat ik heb gevonden, als een soort omkadering waar ik samen met het juiste team, de juiste stijl en de juiste muziek mezelf echt kan uitdrukken. De EP begint zeer ambitieus, maar eindigt met een iets persoonlijkere noot.

Binnen dit kader … Het is nog steeds moeilijk om – zeker in Vlaanderen – als hiphop artiest echt au serieux te worden genomen, dit in tegenstelling tot rock, pop …Trekken mensen soms de neus op voor rap?
Dat is ook helemaal niet zo erg, of toch niet altijd Zolang je jezelf serieus neemt. Ik vind het leuk als verschillende generaties me aanspreken, dat is ook leuk bij de Lawijtstrijd bijvoorbeeld. Het was een zeer fijne sfeer. Ook al was ik als hip hop artiest blijkbaar wat een vreemde eend in de bijt. Backstage was het een zeer leuke sfeer. Zolang je zelf oprecht bent met iedereen. Ik doe me nooit anders voor, en ik vind het fijn dat de jongens me dat gunnen. Want iedereen verdiende om te winnen. Lawijtstrijd is een mooi platform om jonge artiesten een podium te geven , maar ook om andere mensen en genres te leren kennen. Ik ben eeuwig dankbaar dat ik de finale heb mogen spelen, en winnen. Maar ik zou ook niet minder goed geslapen hebben moest dat niet zo zijn geweest.

Elkaar als band, artiest leren aanvaarden, welk genre ook dus … De mentaliteit bij de jeugd is ook op dat vlak verbeterd, denk ik; jongeren denken niet meer in hokjes, music is gewoon music. Wat vind je zelf?
Super hard, music is music. Dat is ook wat onze ouders ons hebben meegegeven, muziek is heel bereikbaar. We kunnen van alle walletjes leven, en dat is super fijn. Alles kan in deze tijden. Zo zat ik in de auto met iemand ,  en er kwam zowel hip hop als Fleedwood Mac aan te pas. En dat voelde zeer natuurlijk aan. Door zo te redeneren kunnen onverwachte samenwerkingen ontstaan tussen muzikanten die totaal iets anders doen… dat kan nu wel beter dan vroeger …

Pics homepag @Sven Dullaert

Alle succes gewenst! Bedankt voor het fijne interview

L.A.B - Voor ons gaat het niet echt om een bepaald geluid of genre, maar meer om een gevoel en een vibe

De Nieuw-Zeelandse reggae formatie L.A.B is aldaar de ‘grootste en bekendste’ band van het land, zowel qua singles en albums als fysieke en digitale verkopen. Ze domineren er de charts, playlists en award-shows (Best Group, Best Song, Best Album & Best Live Act) al enkele jaren, en ook in Australië behoren ze inmiddels tot de top. Nadat enkele leden van de twee al bekende bands Kora en Katchafire in Whakatane (Bay Of Plenty) in 2016 de koppen bij elkaar staken, werden onder aanvoering van drummer Brad Kora laidback reggae grooves op catchy wijze gemixed met de nodige funk, soul, pop, electronic music en rock invloeden, als een soort mengeling van UB40, NxWorries, John Mayer, Steely Dan, Red Hot Chili Peppers, Marvin Gaye en Bob Marley.
Met hun roots reggae sound, inclusief de ‘kiwi chill factor’, trokken ze vorig voorjaar naar Amerika voor enkele club-shows en festivals en in oktober speelden ze voor het eerst in Europa, met uitverkochte optredens in de Amsterdamse Paradiso en de O2 Forum in Londen. In maart dit jaar kwam hun zesde album op de markt. Na een voor L.A.B doen lange periode van anderhalf jaar schrijven en schaven aan nieuwe songs, bevat ‘VI’ 11 nieuwe - met producer Lee Prebble in de Surgery Studios in Wellington opgenomen - tracks in hun eigen unieke genre: ‘an electic, catchy and laidback mix of (roots) reggae, pop, rock, soul and funk with electronic influences, all combining to create a sound entirely their own’.
We hadden hierover een fijn gesprek met de band, en polsten naar hoe hen ondertussen is vergaan, maar ook de toekomstplannen kwamen aan bod.

Jullie zijn begonnen in 2017 en hebben al een lange weg afgelegd, stel jezelf eens voor … L.A.B zijn een vijfkoppige reggae, funk, soul, R&B, blues band uit Aotearoa, Nieuw Zeeland. We hebben allemaal bijna ons hele leven in bands gespeeld en met L.A.B brengen we al onze verschillende ervaringen en stijlen ter tafel.

Van 2017 tot nu hebben jullie ongeveer 6 albums uitgebracht, waar komt die creativiteit vandaan?
We begonnen aanvankelijk met een doel om drie albums in drie jaar uit te brengen, maar dat breidde zich uit naar vijf in vijf jaar. We zijn allemaal opgegroeid met albums, en onze favoriete artiesten brachten altijd albums uit, dus het was echt belangrijk voor ons om elke keer een oeuvre te creëren. Als we in de studio zijn om te schrijven of op te nemen, is dat ons enige doel, dus we zijn meestal erg gefocust op dat ene doel, wat echt helpt om consistent te zijn en het werk af te krijgen.

We weten niet veel over de muziek in Nieuw-Zeeland, kun je daar meer over vertellen?
Roots/reggae is iets dat een groot deel uitmaakt van de Nieuw-Zeelandse cultuur. Bob Marley bracht eind jaren '70 een bezoek aan Nieuw-Zeeland, wat een enorm cultureel moment was, en hij is een echte inspiratie voor zoveel muzikanten. Hoewel we uit een enigszins geïsoleerd deel van de wereld komen, is de muziek die uit Nieuw-Zeeland komt net zo goed als alles elders. De ‘South Pacific sound’ / reggaestijl van bands uit NZ is vrij uniek en heeft een bepaalde magie.

Jullie maken nu naam buiten Nieuw-Zeeland. Wat is volgens jullie de sleutel tot jullie succesverhaal?
De hele tijd met L.A.B hebben we gewoon gedaan wat goed voelde voor ons in de band, en muziek gemaakt die we wilden maken. Gelukkig hebben de fans erop gereageerd en ik denk dat het overal ter wereld hetzelfde is. We zijn een band die altijd gaat over live spelen en genieten van live spelen, en ik denk dat mensen daar ook echt op reageren.

Is er een verschil tussen het Europese, Amerikaanse of Nieuw-Zeelandse publiek? Wat is dan het grote verschil?
We hebben het geluk gehad dat we overal ter wereld een ontvankelijk publiek hebben gehad en dat de mensen er echt in mee gingen. Het is echt een kick om aan de andere kant van de wereld te zijn en mensen liedjes te zien zingen die je thuis hebt geschreven, en het is een beetje magie dat nooit zal vervelen.

Welke landen willen jullie nog eens bezoeken? en waarom....
We kunnen niet wachten om terug te komen naar Europa. De shows die we in 2023 hebben gespeeld waren een van de beste die we ooit hebben gespeeld en we staan te popelen om terug te komen. Vooral de show in Amsterdam was ongelooflijk, de Paradiso was prachtig, dus we kunnen niet wachten om terug te komen naar Amsterdam en misschien nog wat verder door Nederland te trekken. En jawel België …

Enele vraagjes over reggae, alles is al zo'n beetje gedaan binnen de reggae, maar jullie slagen er nog steeds in om iets unieks te doen met het genre, ik ben een fan … Wat maakt jullie uniek binnen het genre?
Ik denk dat we niet echt een reggaeband zijn, maar we hebben wel een reggaegevoel in het grootste deel van onze muziek, zelfs in de nummers die niet als reggae klinken. Voor ons gaat het niet echt om een bepaald geluid of genre, maar meer om een gevoel en een vibe, dus sommige nummers komen eruit als pure reggae of pure funk, en andere klinken als rare combinaties van dit alles.

De nummers op je laatste plaat 'IV' klinken aanstekelijk en warm, heel hartelijk. Zit er - een verhaal achter de plaat? Welk verhaal?
Dit was de langste tijd die we hebben genomen om een album op te nemen, we hebben er bijna twee jaar aan gewerkt, wat echt lang voor ons is. Er kwamen en gingen misschien wel 30 nummers voordat we de 11 vonden die het album hebben gemaakt. Het was geweldig om de tijd te kunnen nemen voor veel van deze nummers en om nummers te kunnen schrappen waarvan we het gevoel hadden dat ze er niet helemaal waren. We speelden nog steeds live en toerden veel tijdens de opnameperiode, het betekende gewoon dat we langer dan ooit aan alles konden blijven werken.

Het is ook een gevarieerde plaat, met een aantal bijzonder emotionele nummers en dansbare; een bewuste keuze? “I Believe” is bijvoorbeeld een geweldig voorbeeld van het emotionele
Voor ons gaat het altijd om de vibe. We gaan er niet echt voor zitten om iets in een bepaalde stijl te maken, het is gewoon wat eruit komt als we in de studio zijn. “I Believe” is een voorbeeld van ons vermogen om te wachten en te blijven werken. Dat nummer bestond oorspronkelijk alleen uit mijn vocalen en AJA kwam er helemaal niet in voor. We deden een live sessie met haar en ze blies ons gewoon weg, dus moesten we teruggaan en haar zang opnieuw opnemen voor de versie die je nu hoort.

Hoe waren de reacties op de laatste plaat?
Mensen hebben er echt op gereageerd en dat is altijd geweldig om te zien. Omdat het een beetje een gevarieerd geluid is, is het altijd interessant om te zien naar welke nummers mensen neigen. Je hebt altijd je favorieten, maar dan springen mensen op een andere die je niet echt ziet aankomen!

Wat zijn de verdere plannen?
We moeten het komende jaar nog meer toeren, meer shows in de VS, plus thuis in NZ en Australië. We zijn ook plannen aan het maken om terug te komen naar Europa, dus let op. We staan ook te popelen om weer de studio in te gaan en op te nemen, dus het zal niet lang meer duren voordat we weer nieuwe muziek hebben.

Zijn er nog ambities? En 'doelen die jullie willen archiveren als band en muzikant?
Zeker, we streven altijd naar meer en beter worden. Internationaal kunnen blijven toeren is een enorm doel voor ons, vooral omdat we van zo ver komen naar Europa en de VS. Zolang mensen blijven reageren op de muziek die we maken, blijven we doorgaan en hopelijk blijven ze aan boord.

Pics homepag @Philip Mountfort

Dank voor dit fijne gesprek, hopelijk zien we jullie spoedig live in België of Nederland, en kunnen we deze babbel ‘face to face’ over doen

'Asylum's Lament' is het debuutalbum van het Nederlandse doom-black trio Stuporous. Een project rond enkele gerenommeerde klasse muzikanten die ondertussen heel wat watertjes hebben doorzwommen. De teksten gaan over geestelijke stoornissen, gebaseerd op ware gebeurtenissen in een psychiatrische inrichting.
Het is een zeer gevarieerd meesterwerk geworden, waar de kleur 'zwart' wellicht overheerst.
Maar daar houdt het niet mee op … Genoeg voer voor een fijn gesprek met Izzy, Floris en Devi. Meteen polsten we ook naar de toekomstplannen en vroegen ons af, waarom een zoveelste project binnen de donkere metal, kan intrigeren … Dit interview kun je hier nog eens nalezen

Net dat persoonlijke verhaal rond de songs, raakt onze donkere ziel eveneens persoonlijk , meer nog, we kunnen ons vinden in de verhaallijn. Een song als “Parassidious Preludium” of “Throne of Madness” doet je, willen of niet, in een wolk van waanzin belanden. Zo intensief als de instrumenten klinken, zo indringend en verbluffend doen de vocalen je steeds dieper wegglijden in donkere gedachten. De uiterst doeltreffende sound van blaasinstrumenten, weirde toetsen en klaagzang laten geen klein kiertje open voor zonlicht. Dat blijkt ook uit de verdere songs als “Never Let me go” of “Distorted Echoes”.
Het gezelschap eindigt met een tien minuten lang epos “The Voice that mad me do it”. Een titel die de lading dekt, want de stemmen in ons eigen hoofd draaien eveneens overuren.
Ze creëren dus een aparte wereld , één van verderf, pijn en pure duisternis. En toch weet het onze psychische balans in evenwicht te brengen , net goed genoeg om er dagdagelijks tegenaan te gaan …

Tracklist: Parasidious Preludium - Throne of Madness – Desperation - Decorating the Willow Tree - Never Let Me Go - Distorted Echoes - The Voice That Made Me Do It

Doom/Black metal
Asylum's Lament
Stuporous

Floris De Decker is een veelzijdig artiest. We leerden hem kennen bij de formatie Team William, en bleven hem op de voet volgen tijdens zijn carrière. Midden december kwam zijn eerste solo plaat 'There never is and never was A Masterplan' uit, onder de naam Floris Francis Arthur. Een weemoedig, melancholisch meesterwerk waar Floris in zijn ziel laat kijken.
We hadden naar aanleiding van deze release een fijn gesprek met Floris, en polsten ook naar de ambities en toekomstplannen met z'n projecten. Lees hier

Geen al te complexe soundscapes, maar een gevarieerd aanbod en eenvoud krijgen we. De soloplaat staat inderdaad in contrast met z’n bands Cloudy-Oh of Team William. Hij houdt er wel van om in uitersten te gaan, nl. solo melancholie en in z’n bands uitbundigheid en humor.
Tragikomish met een donker kantje klinkt het en af en toe maakt hij de brug naar een meer kleurrijke sound, o.m. op “Are you feeling this too” en “For Franz”; ze zijn zelfs vrolijk.
Het melancholisch badje met de kijk op z’n persoonlijk leven staat dus centraal; luister maar eens naar het intiem mooie, afsluitende “The masterplan”; onderhuids blijft de vibe en stekeligheid leven van Team William. Hij opereert vanuit het buikgevoel met eenvoudig, treffend material . Met dit album, onderschrijft hij zich als een veelzijdig artiest .

Setlist: A Wall (3:21) Love Like We Used To (2:38) Drive Me Sane (4:02) Hold Me Now (3:44) Are You Feeling This Too (3:10) Chewy Louie (2:16) For Franz (3:15) Keep Driving (2:37) Kill to Love (2:16) The Masterplan (3:46)

In 2020 verscheen Bill Booth's album ‘Til The Blues Have Gone’ met z'n maatje Bill Troiani, onder The Bills-noemer. Het werd hoog tijd voor z'n eigen solo-cd, 'River Town'. De plaat  bevat 13 nieuwe zelf geschreven songs vol 'swinging blues, roots rock, country ballads and (Irish/Celtic/Nordic) folk tones, with lyrics often inspired by true life events'. 
We hadden al een fijn gesprek met Bill Booth over deze release; lees hier
De plaat is gedrenkt in de tradities van blues en country en is op zich niks vernieuwends of baanbrekends. Hij omarmt wel het genre met liefde en tederheid. Mooi.
Songs als “Ice House”, “Under the Pine” overtuigen meteen; ons blues hart wordt geraakt en geven een kamvuur gevoel .
Op 'River Town' haalt Bill Booth inspiratie uit zijn eigen leven. De teksten zijn gebaseerd op waargebeurde verhalen. Je hoort en voelt die sfeer op o.m. warme songs als “River Town” en “Town Farm”.
Bill Booth trekt de kaart van het betere country en de blues. Het pad wordt behouden grotendeels , maar verschillende uitstapjes mogen er best zijn. Met een knipoog naar de gekende americana. Samen met het persoonlijke verhaal van de man (die meevoert naar allerlei plaatsen en personen), is dit een uiterst aangename, genietbare plaat.
Bill Booth, niet meer van de jongste, straalt een jeugdig enthousiasme uit . De man weet ons telkens te raken en te overtuigen.
Knappe, warme, persoonlijke plaat dus

Tracks: 01. Ice House 02. Peltoma Avenue 03. Under The Pine 04. Ethan Allen James 05. River Town 06. Town Farm 07. St. Albans March 08. Slave To The Man 09. Wyatt Had To Try It 10. Baxter Mountain Range 11. Trouble Downtown 12. Chicken Coop 13. Snake Root Reel

Devin Gray Quartet - Een boeiend filmische trip die de jazzgrens doet vervagen
Devin Gray

Een avondje in de gezellige Lokerse Jazzklub is altijd mooi meegenomen. Als enkele unieke parels van de Belgische jazz optreden, dan moeten we daar gewoon bij zijn.  Zeg nu zelf: Robin Verheyen (tenor- en sopraansax), Bram De Looze (piano), Nic Thys (bas), ze behoren tot de uitzonderlijke categorie van muzikanten die hun instrument perfect beheersen en verkennen in improvisatie. De instrumentatie leidt een eigen leven hierdoor. In een woord magisch klinkt het!
Devin Gray op zijn beurt is een drummer die in het verlengde tekeer gaat als zijn Belgische kompanen. Onder Devin Gray Quartet (*****) vertelt het gezelschap muzikaal  twee uur lang een boeiend, spannend verhaal, zonder hun stem te verheffen. Hier staat de instrumentatie centraal.
Net als in een boeiende film wordt de spanning in uiteenlopende lagen opgedreven. Het klinkt soms intiem, ingetogen door een zwevende sax, die zachtjes botst  tegen uiteenlopende piano lijntjes. Een warme contrabas met knetterende drumsalvo’s drijven het tempo en de spanning op tot een ware climax.
Het muzikale verhaal stopt niet, nee, het kabbelt als een kolkend beekje rustig verder, zonder dat de aandacht maar kan verslappen. Er is altijd wel iets nieuws of verrassends te ontdekken, De wisselende opbouw , het werken naar een climax toe en de improvisaties, het maakt het interessant. We kregen een twee uur (telkens een klein uur door een pauze tussenin) een boeiend, adembenemende, kleurrijke, filmische trip die de jazzgrens deed vervagen.
Na een welgemeend, daverend applaus, zetten ze hun instrumentaal vernuft, waarbij de fantasie werd geprikkeld door deze cinematografische aanpak, nog even verder. Muzikaal een open einde, sjiek en mooi, letterlijk een ‘neverending story’.

Pics homepag @Cees Van Ven

Organisatie: Lokerse Jazzklub, Lokeren