Jef Neve & Teus Nobel – Hoe klassiek en jazz elkaar ontmoeten en vinden
Jef Neve & Teus Nobel

Binnen het aanbod van jazz muzikanten zijn de Nederlandse trompettist Teus Nobel en Belgische top pianist Jef Neve geen onbekenden. De twee hebben hun stempel gedrukt op de jazz scene, maar krijgen evenzeer erkenning buiten de scene. Ze werken al vele jaren samen. Tijdens Neves 'Spiritual Control'-tournee groeide hun muzikale interactie uit tot een vanzelfsprekendheid. Wanneer de rest van de band het podium verliet en enkel piano en trompet overbleven, ontstond een vrijheid die ze sindsdien zijn blijven opzoeken. Dat resulteerde dus in het live album 'Esho Funi', dat eens gebracht op een podium nog zoveel krachtiger klinkt.
Ook in een uitverkochte De Roma, onderstreepten ze hun virtuositeit, speelsheid en inventiviteit; Een meer dan geslaagd optreden dus van Jef Neve & Teus Nobel (****1/2).

Er heerst inderdaad een sterke verbondenheid tussen beiden. Ze gaan heel respectvol om met elkaar, maar steken ook graag onder elkaar de loef af.
Beiden worden in de schijnwerpers geplaatst, de piano en de trompet. Muzikaal imponerend als beide instrumenten samenkomen. Een speelse magie hoe klassiek en jazz elkaar ontmoeten en vinden . “Bluesette” was er zo eentje, eentje eigenlijk van mondharmonica virtuoos Toots Thielemans. Een klassieker in het genre, die een mooie, warme versie kent van de twee virtuozen
We worden op los spontane wijze doorheen het optreden geloodst , met allerhande grapjes, kwinkslagen en maatschappijkritische elementen; o.m. de 'problemen bij overheidsbedrijven' vóór dat  “Waiting for a Train” wordt ingezet, of van de compositie “Esho Funi” van Teus, rond het Japanse thema van de eenheid tussen jezelf en je omgeving. 
Die eenheid is er op vele vlakken … Op vlak van emoties, zitten veel diversiteit verborgen in de set. Soms komt een weemoedig kantje naar boven als op het zachtmoedige “Floating”. Ook “Little Sunflower” is een zalvende botsing van pianotunes en trompet geschal. Wat een emotionaliteit en gevoeligheid schuilt hier. De plaat 'Esho Funi' staat centraal. Grenzen worden afgetast en ze improviseren maar al te graag. Heerlijk genietbaar, mede door hun uitstraling en charisma. Het publiek verveelde zich geen seconde. De stemming slaat voortdurend om, van rust en intimiteit, naar een feestelijke stemming. In de bis werden we muzikaal letterlijk hartverwarmend omarmd.

Hun virtuositeit, speelsheid en improvisatie waren tekenend voor hoe klassiek en jazz elkaar ontmoetten en vonden. Een geslaagde avond

Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut (van hun optreden in de Casino, Sint-Niklaas op 30 maart 2025 )   
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/7352-jef-neve-teus-nobel-30-03-2025?Itemid=0

Organisatie: De Roma, Antwerpen

Guido Belcanto - De Vlaamse Troubadour die met een lach en een traan iedereen verbindt Guido Belcanto
 

Meer dan veertig jaar is Guido Belcanto (*****) een begrip binnen de Nederlandstalige muziek. Hij ontpopte zich, zowel op plaat als live, tot een ware verhalenverteller, pur sang.  Hij kreeg niet steeds de erkenning, maar toch,  een ruim publiek is hem steeds trouw gebleven, waardoor hij na al die jaren zalen en clubs moeiteloos uitverkoopt.
In De Roma speelde hij zelfs twee avonden voor een uitverkochte zaal; hij gaat de Nederlandstalige grootheden binnen de scene achterna. Met 'Tedere Baldadigheden' bracht hij songs vol kwinkslagen, met een dosis humor en bittere ernst, verpakt in zelfrelativering. Live ontpopt Guido Belcanto zich tot een Vlaamse troubadour die met een lach en een traan iedereen verbindt. Lees gerust al eens het verslag van december vorig jaar  https://www.musiczine.net/index.php/nl/item/97113-guido-belcanto-tedere-baldadigheden-op-z-n-best .
Ook in De Roma, het eind van deze club tour, was het niet anders!

De recente plaat stond voorop. Meeslepende songs als “De vrouwen die ik nooit heb gekend” of het grappige “Broekjes aan de Lijn” en “IJsjes met Chocola” klinken herkenbaar voor iedereen. De accordeon biedt kleur. Ze staan naast z’n gekend materiaal. Het brengt ons bij het sterke kantje van deze charismatische verteller, die Belcanto wel is. Hij laat zich verdomd goed omringen door  zijn band, 'Het Broederschap', die hij veelvuldig bedankt en terecht in de schijnwerpers plaatst. Het is één familie, en één van zijn zonen maakt letterlijk deel uit van de band. ''Elke zanger krijgt het orkest dat hij verdient'', merkt hij op. Een lach en een traan is dus nooit veraf bij Guido Belcanto.
“Meneer de Generaal”, doet beetje denken aan de protestsong “Meneer De President” van Boudewijn De Groot, hoewel het tekstueel als muzikaal een andere kant uitgaat. Met songs als “Vaginale Vakantie” en “Sex op vreemde plaatsen” laat Guido zich van zijn meest ondeugende kantje zien. Guido Belcanto bracht ook een vertaling van Eels’ "The look you give that guy', hij stak zijn lof voor Eels niet onder stoelen of banken en beweerde drie weken bezig te zijn geweest om dit in een eigen (muzikaal) kleedje te stoppen. Het resulteerde in het prachtige “De Blik die je die gast geeft”, weer zo’n song die bol staat van zwarte humor, kenmerkend aan een topper als Guido Belcanto.
Ook met Little Kim brengt hij enkele knappe songs, zoals het prachtige “Toverdrank”, ooit gebracht met An Pierlé. Little Kim treedt op sublieme wijze in haar voetsporen. Vaak worden deze pakkende songs gedragen door een groovy klinkende trompet. De trompet zorgt op “Rome bij nacht” voor een ware apotheose; het werd even stil …
Het optreden kabbelde rustig verder, nergens verveelden we ons. Het sterke materiaal intrigeerde, zowel de recente als de oudere nummers. De charismatische Guido Belcanto palmt moeiteloos zijn publiek in. Hij spreekt iedereen aan in z’n bindteksten en de songs ,die je persoonlijk weten te raken.
In de bisnummers bedankt hij de hele entourage, band en uiteraard zijn publiek; in het bijzonder één iemand … waarop “Ik wil mezelf bedanken” wordt ingezet, bol van zelfrelativering. Little Kim komt er nog eens bij op "Ik vind je mooi zoals je bent”; ze heeft een bijzondere stem en uitstraling; beiden zijn een grote meerwaarde.
Op het einde stond iedereen recht; een wervelende finale kregen we, een waar folklorefeest. Ultieme kleppers als “Plastic rozen verwelken niet” ontbrak niet. Prachtig om af te sluiten!  

Guido Belcanto wist als prille zeventiger, twee uur lang zijn publiek te boeien, hij is zondermeer een klasse verteller pur sang van het Levenslied.

Organisatie: De Roma, Antwerpen

Donder + Kabas - De oerkracht van de stilte
Donder + Kabas
Nova Express
Mechelen
2025-03-28
Erik Vandamme

In Kunstencentrum NONA, Mechelen gaan sinds september 2024 concerten door in de Gouden Zaal, onder de naam 'Nova Express'. De zaal kan worden omgetoverd tot een gezellige, intieme jazz club; met zitplaatsen aan tafeltjes, die doen terugdenken aan de oeroude jazz traditie. Niet dat de programmatie oubollig is, zeerzeker niet, er wordt voortdurend bekeken wat jazz deze dagen te bieden heeft.
We kregen vanavond een heuse double bill met Donder en Kabas. Twee bands die kleurrijk in het genre klinken en graag de jazz grens durven af te tasten en te verleggen. Op intieme wijze word je meegevoerd naar een muzikale droomwereld. ‘De oerkracht van de stilte’ was de rode draad van de double bill!

Neem nu Donder (****) die we, via streaming, zagen optreden in 2021 naar aanleiding van hun album 'Het verdriet' in de Flagey, Brussel. We schreven toen: ''Donder is in die dertig minuten erin geslaagd een deken over onze ziel te leggen, waardoor we die barre koude totaal niet meer voelen. Klankentovenaars die, op plaat als live, een ritueel van stilte als overdonderd geluid spelen .''
Lees gerust https://www.musiczine.net/index.php/nl/item/80831-donder-het-oorverdovende-geluid-van-de-stilte  
Met hun nieuwste album 'De Wonderen', een plaat van onvoorspelbare contrasten, bedwelmt het trio ons opnieuw. De zachtmoedige percussie, het intens getokkel op de piano en de dubbele bas voelen aan als een warm deken. Harrison Steingueldoir, Stan Callewaert en Casper Van De Velde zijn talenten zondermeer.
De oerkracht van de stilte, werd door Donder op ingenieuze wijze gebracht. Het publiek durfde tijdens de set amper te applaudisseren, zo intens gingen ze mee in de trip. Het daverende applaus op het einde van de set, bewees echter dat Donder met brio in zijn opzet was geslaagd. De intieme en intense aanpak sierde. We waanden ons even in een droomwereld.

Kabas (****) viert dit jaar hun tienjarig bestaan, met een nieuwe plaat 'Sun Dog'. We hadden recent nog een fijne babbel met bezieler Nils Vermeulen, een man die net als de leden van vele markten thuis is.
Lees gerust https://www.musiczine.net/index.php/nl/item/97785-kabas-sun-dog-gaat-over-een-langgerekt-verhaal-je-mag-je-erin-verliezen-maar-al-te-graag-nemen-we-iedereen-mee .
De band startte hun set gehuld in het donker, zacht tokkelend op hun instrumenten; het zorgde voor een adembenemende spanningsboog. Ze dreven het tempo stapsgewijs op en het pad van de duisternis ebt weg. Meer en meer komen ze inde spotlight, zonder echter het intieme en het verstillende uit het oog te verliezen.
Kabas tast de grenzen van het genre af en improviseert graag. Het kleurt de sound. Minimalistische escapades worden afgewisseld door meer grillige stukken. Boeiend en spannend allemaal. Het publiek wordt meegesleept mee in die trip.
Ook hier wordt de kracht van de stilte mooi uitgewerkt. We werden een beetje ‘zen’ door die sound.

Een boeiende avond kregen we van talentvolle artiesten. Schitterend!

Pics homepag: Kabas

Organisatie: Kunstencentrum Nona (Nova Express), Mechelen

LowMad – Wat een spelplezier van deze gasten

De formatie LowMad (*****) is een vrij nieuwe band binnen de scene, toch zijn de verschillende bandleden geen groentjes meer. Tom Fruytier, (gitaar en zang ) en Christof Bessems, (gitaar), die eerder in de punkband Sinners speelden, ontmoetten Kenneth De Schepper - (bas), die toen deel uitmaakte van de bluesy stonerband The Gang Bank op een concert in de Magasin 4 ergens rond 2018. Drummer Philip Couliez  , die binnen de metal scene heel wat ervaring had, maakte het plaatje compleet.
In 2020 bracht LowMad , midden coronatijd, hun debuut uit. Dat is ons niet ontgaan. Nu, vijf jaar later, is er een gloednieuwe plaat 'Lost' , een erg gevarieerde, diverse plaat vol energiebommetjes.
Ze zijn moeilijk in een hokje te duwen. Het tekent hun verdienste. Ook even verdienstelijk was wizard Jonas Nyaarr die achter de knoppen zat om dit album te producen. De speelsheid en hun gretigheid was hun sterkte. We keken er naar uit.

Jonge wolven Atmancer (****) opende. Het zaaltje was al goed gevuld voor deze support. Enthousiasme was er meteen, want het gaspedaal werd meteen ingedrukt en niet meer los gelaten tot het bitter einde. Wat een riffs , wat een mokerslagen steeds van deze Atmancer. De band heeft, volgens we lazen op hun Facebook, een tijdje stil gelegen maar is dit jaar klaar om hun energieke sludge en doom sound te doen ontploffen. Wat een overtuigende warming-up!

Ook LowMad heeft er duidelijk zin in. De charismatische frontman Tom trekt meteen de aandacht op overtuigende songs “Jackie” en “Seems Better than nothing”.  De muzikanten zijn goed op elkaar ingespeeld, de gitaarriffs sieren en ze hebben een beest van een drummer. Wat een spelplezier van deze gasten. De kwinkslagen, de improvisaties in stijlen zijn een mooi toegevoegde waarde.
Op plaat slaagde Jonas erin om het 'live gevoel' perfect weer te geven. Wat een levendigheid  en dynamiek. Het publiek reageert enthousiast. LowMad speelt duivels, “Fake Identity” en “KNAL” zijn echte knallers, die ons murw slaan.
En het kon ook breder klinken, “Kaleiscope Dreams” heeft een psychedelica ondertoon. Het onderstreept hun divers karakter, een weerbarstige mengelmoes van sludge/stoner/punk/psychedelica. Het klinkt energiek , gedreven, gezellig in de kleine club. Maar LowMad kan meer, de festivals lonken , we denken dan aan Dunk!festival, Alcatraz en Sjock festival. Oudje “Disobedient Slavery” bracht al deze elementen samen en was een overtuigende afsluiter.
Sympathieke toppers, bijzonder bandje dus deze LowMad, zonder meer!

Organisatie: Maboel - LowMad - Klosjar Kollektiv

Rosa Brunello - Zweven over een 'groovy' wolk van puur jolijt

De Italiaanse bas/dubbel bas virtuoze Rosa Brunello (****) heeft al enkele knappe albums uit, waarvan er drie zijn opgenomen voor CAMJazz; er zijn talloze samenwerkingen zoals in het Crossings kwartet van saxofonist Enzo Favata. Ze is een graag geziene gaste binnen de jazz scene.

Haar nieuwste pareltje 'Senseless Acts Of Love’ is terug een bijou van een plaat, ze blijft maar bezig en durft buiten de comfortzone van de jazz te gaan. In de Ha Concerts hield ze haar publiek een uur lang bij de leest. Hier zweefden we even over een groovy wolk van puur jolijt!
Ze was ondersteund door muzikanten als de trompet/flügelhorn speelster Yazz Ahmed , gitarist Enrico Terragnoli en drummer Marco Frattini. Rosa Brunello weet met hen de muzikale grens van jazz te vervagen. We krijgen een gevarieerd, breed, warm optreden. Als jazz liefhebber ‘pur sang’ word je verwend en krijg je een rits adrenalinestoten. Ze wisselt de elektrische bas gitaar af met een dubbele bas. Muzikaal balanceert het combo tussen intimiteit en alle registers opentrekken. De dansspieren worden aangesproken.
Het publiek geniet van hun virtuositeit, veelzijdigheid, klapt in de handen. Het warme onthaal doet deugd.
De muzikanten zijn top , met op kop het integrerend trompet/Flügemjpr geschal. Yazz brengt een soepel, zacht timbre aan; invloeden uit de Arabische muziek vinden we terug. Het brengt een aparte connectie met de jazz. Verder hadden we een subliem spelende gitarist Enrico , die een eerder begeleidende maar daarom niet minder belangrijke rol opnam. De meesterlijk drummende Marco tast z’n drums af ; soms streelde hij de cymbalen maar hij kon ook best heftig uithalen.
En natuurlijk … Rosa Brunello, een uitzonderlijk basgitariste, die haar basgitaar moeiteloos afwisselt met die dubbele bas. De soli sieren. Magistraal hoe het combo bezig was … Wat een prikkeling , de warme klankentapijtjes deden ons zweven en grooven.

Na het optreden was er nog jam sessie gepland in de foyer van de Ha Concerts. Maar Rosa bleef maar voortdoen, en voegde er nog twee bijzonder aanstekelijke bisnummers aan toe. Wat was ons dat allemaal, hier zweefden we over een 'groovy' wolk van puur jolijt! Mooi.

Pics homepag @Geert Vandepoele

Organisatie: Ha Concerts, Gent

The Rising Moon - Dromen zijn geen bedrog

Op het gelijknamig album 'The Rising Moon' slaat het combo een emotioneel meditatieve weg in die ons sterk raakte. De opstelling – de muzikanten in een magische cirkel omheen het zittende publiek, tekende voor een bijzondere beleving.
Lees gerust .
In de Ha Concerts, Gent werd zelfs geopteerd voor een ligconcert, met kussens en alles wat erbij hoort , kon het publiek neerliggen op matjes op de vloer. Of je kon als muziekliefhebbers opteren voor zachte zitplaatsen rond het podium heen.
We keken uit wat voor een verschil het maakte om twee optredens van hen mee te maken …

Het duo Fred Frith & Susana Santos Silva (****) toonden hun uitzonderlijk talent op gitaar en trompet. Op de twee instrumenten tasten ze de mogelijkheden en de grenzen af. Opvallend: de vingervlugheid en hun zin voor improvisatie; de gitaarriffs en het trompet geschal onderstreepten een mooie muzikale wereld. Wat een samenspel. Een apart, uniek concertje!

The Rising Moon (*****)  was opgesteld rondom het liggende en zittende publiek. De songkeuze was dezelfde als in de Casino. De twee songs uit 'The Rising Moon' werden uitgediept, en in een mooi emotioneel meditatief concept gestopt. Lag of zat je neer , de set voelde aan alsof hier een verhalenverteller bezig was vóór slapengaan.
Het combo tekende reeds voor een bedwelmende, hypnotiserende set, die de drukte van het bestaan even opzij plaatste; nu kregen we een uur lang het beeld van een droomlandschap en welzijnsgevoel. De ontwapende aanpak werkt in op ons gemoed. Niet te hard, maar ook niet te intimistisch. Het balanceert tussen stilte en oorverdovend klinken. Een gevoel van ‘zen’ borrelt op.
Dromen zijn geen bedrog als je wijze van het concert zag (liggend, zittend), de opstellin als de intens mooie wijze van de muzikale verteltrant. De jachtigheid van het leven smol. Hier hing een bijzondere magie in de lucht

Pics homepag @Geert Vandepoele (van de support act)

Organisatie: Jazzlab + Ha Concerts, Gent

An Pierlé Quartet - Omdat de teksten heel diep gaan, houdt het zeker risico’s in. Door je kwetsbaar op te stellen, bereik je mensen die er troost en een boodschap van hoop in vinden
An Pierlé

An Pierlé Quartet is een versmelting tussen het jonge jazzduo SCHNTZL, muzikant Koen Gisen en An Pierlé. Binnen dit muzikale project verkennen ze elkaars wereld. An Pierlé heeft als solo zangeres-artieste al heel wat ervaring. Wie herinnert er haar deelname nog op Humo's Rock Rally 1996, piano spelend op een kangoeroebal. Het is een veelzijdige artieste geworden. Momenteel is er al een pak jaar het project An Pierlé Quartet waarmee ze ons in het verleden met de plaat 'Wiga Waga' al volledig overtuigde.
Op de nieuwe ' Ultimate Surviver', uitgebracht op W.E.R.F. records, weet het combo steeds de grenzen te verleggen. Het mooie aan de plaat is hoe er een verhaal wordt verteld, dat de luisteraar zelf verder kan in- of aanvullen.
We zagen hen hier ook live aan het werk in de gezellige Nova Express (Jazz Club), verbonden aan het Kunstencentrum Nona in Mechelen. Wat een muzikale prikkeling en totaalbeleving, muziek met de onderliggende boodschap van hoop.
 Lees gerust.
Voor het concert hadden we een fijne babbel met An, Koen , Hendrik en Casper over die nieuwe plaat, de verdere plannen en de ambities… 

An, met het solo werk stond je o.a. op Pukkelpop en Rock Werchter rond 2000. Ik wik nu even mijn woorden, maar is wat je nu doet geen ‘stap terug’, mits de meer ‘niche’ waarin jazz zich bevindt; of zie ik het verkeerd?
Nee, het is zeker geen stap terug, we spelen jazz maar ook op grote podia. Wat het verleden betreft. Voor elk ding is er een leeftijd. je moet het in een soort tijdsgeest zien, toen was ik jong en paste bij Werchter. Als muzikant moet je er vooral op toezien dat je blijft veranderen en vernieuwen. En alles in een lange lijn bekijken. Ik ben dan ook trots dat het blijft veranderen en evolueren , in wat ik doe. Er zijn veel mensen die ‘een grotere hype’ zijn geweest, maar op een muur zijn gebotst en daardoor niet meer verder zijn geraakt. Dat wil ik vermijden. Ik denk trouwens ook dat we met dit project zeker een groter publiek kunnen bereiken, daar ben ik zelfs zeker van. 

Met het kwartet ben je ook al een tijdje bezig, het vorige album ‘Wiga Waga’ kwam uit midden de corona; hoe heb je in een tijd zonder promotie alles beleefd? Denk je dat er in andere tijden geen meerdere deuren zouden zijn open gegaan? 
Uiteraard zouden er vermoedelijk andere deuren zijn open gegaan, dat is dus zeker jammer. Maar met deze nieuwe plaat hebben we dus een nieuwe ‘debuut plaat’ uitgebracht, 

Ik heb persoonlijk veel streamings gezien in die periode en muziekstijlen ontdekt die ik anders moeilijker had ontdekt; hebben jullie met die streamings mensen kunnen aanspreken die anders moeilijker die stap hadden gezet naar jullie muziek? Een andere fan base?
Geen idee, dat was het vervelende aan die corona tijden. We konden wel spelen, maar wisten niet wie er keek of zo. Dus geen idee welk publiek we aanspraken daarmee. We deden een streaming, en daarna ging je gewoon naar huis. Je had met niemand contact behalve je mede muzikanten, dat voelde onwezenlijk aan. Het was dus vooral heel eenzaam. We zijn gelukkig nogal open naar elkaar toe, en uiteindelijk werd de camera man of de enige die er mocht bij zijn, ons publiek als het ware. Het was jammer, maar op zulke momenten weet je dat er geen grote interactie is, maar eerder een luisterend publiek dat niet aanwezig is in de zaal…

Nu is er een nieuwe plaat ‘Ultimate Survival’. Muzikaal gezien is ‘Ultimate Survival’ nog gedurfder dan zijn voorganger. De grooves zijn dieper, de teksten meer confronterend en het geluid intenser. Het album omspant een breed scala aan emoties. Klopt dit?
Die stelling klopt maar de plaat is ook toegankelijker dan de vorige. 

Dat klopt wel.. Schuilt er een persoonlijk verhaal achter die emoties? 
An: ik heb heel veel meegemaakt, en dat kruipt wel in de teksten. Ik heb ook heel lang aan mijn teksten gewerkt. Ze zijn persoonlijk, zonder teveel in details te treden. Zodat het publiek daar zijn eigen persoonlijk verhaal kan op projecteren. 

Dat is misschien nog het meest interessante, dat iedereen er zijn persoonlijk verhaal kan in terugvinden, zowel in de instrumentatie als in de vocals komt het tot uiting … Een bewust proces?
Hendrik: inderdaad, iedereen kan er zijn eigen verhaal of in vinden. 
An: sommige thema’s kunnen zwaar zijn voor sommige, maar we willen vooral een boodschap van hoop brengen in deze wereld. Trouwens als je wil dat de wereld verandert, moet je in de eerste plaats bij jezelf beginnen. Dat is een gevaarlijke piste, je kunt daarvoor aangepakt worden. Omdat die teksten heel diep gaan.. het houdt dus zeker een risico in. Maar door je kwetsbaar op te stellen, bereik je wel mensen die daar troost en een boodschap van hoop in vinden. 

Ik wou er ook even op inpikken… Een persoonlijke plaat uitbrengen is ook een deel jezelf bloot geven naar de buitenwereld toe; neem je geen risico (je weet hoe mensen soms reageren op sociale media, …). Hoe reageer je er op?
An: Ik heb totaal geen angst voor die reacties. Omdat we daar zelf achter staan, en het goed vinden zoals het is. Met deze plaat kunnen we gewoonweg een veel groter publiek aanspreken, als de mensen ernaar willen luisteren. En meer dan dat de marketing het toelaat, wat bereik betreft. 
Hendrik: die mensen die echt er naar willen luisteren, zullen ook aanvoelen waar het verhaal echt om gaat. En dan is het gewoon te nemen of te laten. 

Jullie zoeken met deze plaat het avontuur op, buiten de lijntjes van de jazz. Toch lijkt, vooral voor jongeren, die drempel hoog om dit soort prikkelende jazz te leren ontdekken. Ervaar je het zelf ook? Heb je er een verklaring voor?
An: in de jaren ’50 zouden we mega cool zijn geweest. Het is gewoon een kwestie van : hoe krijg je de muziek tot bij hen, ik weet zeker dat als ze aanwezig zouden zijn in de zaal ze zouden voelen waarover het gaat.  
Hendrik: we merken wel, het is niet het juiste woord, met deze plaat drijven we wat weg van jazz. Er was ook geen masterplan, we proberen een sound te brengen, waar de mensen zelf kunnen uithalen wat ze daarbij voelen of juist niet. 

Wat overeind blijft binnen de jazz, is het tegendraads improviseren. Ik veronderstel dat je in de zang, de sax er ook op inspeelt?
het maakt de avonturier in ons los deze plaat in elk geval, improviseren is nooit moeilijk doen om moeilijk te doen maar wel speels zijn, in een flow geraken met de andere muzikanten. Soms ben je stoorzender, op andere momenten kan je heel subtiel lijntjes en sferen kleuren.
Hendrik: er gebeurt van alles maar uiteindelijk komt alles mooi samen in een geheel. 

Wat me ook een beetje bezig houdt, is dat jullie, ondanks buiten de lijntjes kleuren, in het vakje ‘jazz’ wordt geduwd. Waarom? Hoe sta je er tegenover?
Simpel, Hendrik en Casper komen uit de jazz, en het is een kortere benaming dan improvisatorische doch gestructureerde experimentele popmuziek

Zouden jullie dor die prikkeling de piepjonge muziekliefhebber kunnen bereiken, die net voortdurend die prikkels nodig heeft?
Hendrik: als je die mensen wel kunt bereiken, zullen ze daar zeker voor open staan als je dat integer maakt, sowieso. Het moet wel bij hen geraken om dat doel te kunnen bereiken. Gewoonweg mensen in de zaal krijgen en hen bereiken is belangrijk. en gewoon blijven proberen is de boodschap. 

Ik was onder de indruk van de breed klinkende vocals op de nieuwe plaat. In de instrumentatie, kun je voorbij aan de inbreng van Hendrik Lasures’ synths en Casper Van de Velde zijn inventieve drumpartijen, die de muziek een frisse, eigentijdse laag bezorgen. Verder is er de basklarinet en tenorsax van Koen Gisen.
Hoe belangrijk is hun inbreng op deze persoonlijke plaat?
An: zonder die combinatie bestaat deze band niet, elke schakel binnen dit kwartet is minstens even belangrijk. Ik kan dit doel niet bereiken met andere muzikanten, totaal niet. 
Hendrik: het kwartet is ontstaan als een soort improvisatie sessie en dat verliep zo goed, dat we daar gewoonweg iets moesten mee doen. 
Koen: je hoort dat in de eerste opnames, en inderdaad als je dat moest doen met twee andere mensen zou dat gewoon anders klinken en ook gewoon andere muziek zijn. Zo belangrijk is die inbreng van elk van de vier van ons binnen dit concept. 

Ervaar je het Belg zijn niet als een struikelblok? Want in tegenstelling tot het overaanbod aan Nederlandse artiesten op de Vlaamstalige radio’s, is er weinig plaat voor Belgische muziek? Hoe ervaar je het zelf? 
An: we hebben op grotere festivals gestaan en zeker kansen gekregen. Als solo artiest zat ik bij een grote platenfirma en grote boeker. Dat is het verschil met nu ook.. 

Hoe waren de reacties op de plaat (en op de optredens)?
De meeste reacties gaan in de richting dat we met deze plaat een grote stap voorwaarts hebben gezet. Op deze plaat komt alles gewoon mooi samen
An: ik ben er van overtuigd dat we met deze band grotere podia aankunnen, een Koninklijk Circus bijvoorbeeld. Misschien op plaat niet, maar zet ons als live band op eender welk podium en het komt zeker en vast binnen bij mensen. Maar je moet dat publiek in de zaal krijgen en daarvoor heb je die promotie echt nodig… en een industrie.

Wat zijn de verdere plannen?
Gewoon doordoen, verder werken, uitdiepen en spelen met een open vizier

Valt het allemaal te combineren met andere projecten van bezige bijen als Hendrik en Casper, maar ook waarmee Koen en jij mee bezig zijn?
Je doet dat werken he, er is een serieuze planning voor nodig maar zolang de goesting er is , is er veel mogelijk.

Waar zie je jouzelf binnen tien, twintig jaar als muzikant, artiest ?
Carla Bley is ook heel lang blijven spelen, ik heb het plan om door te gaan tot mijn 103, of toch tot het nog leuk en boeiend is, er is nog zoveel te ontdekken!

Bedankt voor het fijne gesprek, heel veel succes in alles wat jullie doen…

Alex Koo - Ik ben niet bezig met carrière planning of ‘met wat kan ik hier later nog mee doen’. Authenticiteit bewaren is voor mij het belangrijkste

Alex Koo is een getalenteerd, veelzijdig pianist. Hij studeerde aan de Conservatoria van Amsterdam, Kopenhagen en New York University (Steinhardt), wat hem - in combinatie met zijn passie voor jazz en improvisatie - lof van wereldiconen als Kurt Elling, Kenny Werner en Brad Mehldau opleverde. 
Hij wordt op zijn nieuwste project begeleid door talenten, drumicoon Dré Pallemaerts (Toots Thielemans, Melanie de Biasio, Bert Joris) en basvirtuoos Lennart Heyndels (Jef Neve, Ben Sluijs, Kaja Draksler).
Met hen bracht hij een nieuwe plaat uit 'Blame it on My Chromosomes' via W.E.R.F records. In een goed vol gelopen De Casino kwam hij die plaat onlangs voorstellen, dit in  kader van 'Welcom to the jazzklub’.
Lees gerust.
Naar aanleiding van de release en van dit optreden hadden we een fijn gesprek met Alex Koo. Meteen werden enkele hardnekkige misverstanden rechtgezet, hadden we het over de impakt van songs op mensen hun gemoed en polsten naar de verdere verwachtingen en ambities.

Alex, ons laatste interview was midden de corona periode (2021). Hoe is het ondertussen met je?
Na corona is alles een beetje ontploft eigenlijk. Ook al lijkt het heel recent, het is ondertussen al vier jaar geleden. En het is ondertussen enorm druk geweest op allerlei vlakken. Naast een album uitbrengen ben ik ondertussen ook papa geworden; voor het eerst ook een eigen appartement gekocht. Er zijn dus wel enkele belangrijke mijlpalen ontstaan in die vier jaar na corona, zowel op privé vlak als op professioneel vlak. Een heel productieve periode zonder meer dus.

Toen stonden er enkele projecten op stapel, die niet zijn doorgegaan, o.m. ‘resident zijn’ op het Brussels Jazz Festival, én een samenwerking met Graig Taborn. Dat werd door die pandemie afgelast; is er ooit iets van gekomen?
Die resident is inderdaad afgelast geweest, dat concert met Graig Taborn heb ik wel nog het seizoen daarna kunnen doen. maar die residentie zelf is wel helemaal in het water gevallen, helaas.

Het had wellicht deuren geopend, maar deuren gaan sowieso goed open voor jou tegenwoordig, heb ik de indruk …
Dat lukt natuurlijk niet vanzelf. Om te komen op het punt waar ik nu sta heb ik wel heel hard moeten pushen. Meer nog, alle deuren waren voor mij gesloten toen ik in 2016 in België terug kwam. Ik had voordien in Kopenhagen, New York en dergelijke gestaan en toen ik terugkwam kende ik hier geen enkele programmeur . ik heb jaren rond gebeld om te mogen spelen, zonder antwoord. Ik weet dus wel wat het is om in de schoenen te staan van zij die aan het knokken zijn om een beetje erkenning. Ik heb heel hard moeten knokken om te staan waar ik nu sta, terwijl ik het – zonder rancunes – het gevoel krijg dat er zijn die veel minder moeten doen om te staan waar ik nu sta. Ik bedoel dat niet slecht, maar soms wou ik in die periode na mijn terugkomst naar België de handdoek in de ring gooien..

Dat is toch een algemeen probleem waar veel jonge artiesten mee worstelen, dat ze precies minder kansen krijgen. Ik ben er zelfs van overtuigd dat de vroegere grote namen, als een Led Zeppelin en Black Sabbath (om twee metal voorbeelden te geven) in tijden als deze het moeilijker zouden hebben om door te breken.
De media en de programmatie doet vaak denken in de richting van gemakkelijk in het gehoor liggende muziek dat een grote massa aantrekt.
Je weet dus wat het is, maar wat is jouw persoonlijk advies aan die jonge bands en artiesten die ermee worstelen? Blijven volhouden?
Blijven volhouden, maar wel realistisch zijn dat het een heel moeilijke en harde wereld is. Zeker in deze tijden. maar het belangrijkste is je authenticiteit blijven bewaren in alles wat je doet. Probeer niet te zwichten voor schoonheidsidealen. Of voor dogma’s en een onrealistisch zelfbeeld. Ik zou zeggen, kies de authentieke weg in je carrière en niet dat je snel aan de top moet staan met wat je doet. Ook al maak je simpele muziek, of is het heel complex zorg dat die authenticiteit overeind blijft. Dat is het beste advies dat ik kan meegeven. 

Nu is er een nieuwe plaat ‘Blame it on My Chromosomes’ een bijzondere parel, niet enkel door je piano werk, ook door de bijzonder samenwerkingen. Ook zing je op deze plaat. Je hebt een intens warme stem; hoe ben je op het idee gekomen en hoe waren de reacties?
Ik had gewoon een nummer geschreven ‘Eagle of the sun’  met dat fluiten erbij en ik hoorde een melodie in dat stuk, ik hoorde een soort fluiten dus ben ik dat zelf beginnen doen. toen ben ik beginnen zingen , maar toen kon ik niet zingen. Ik wou wat wel live doen en vond het absurd om iemand te gaan vragen om één nummer te komen zingen, toen ben ik beginnen oefenen. Ik kan nog steeds niet perfect zingen. Het is en blijft een instrument, dus als ik erop blijf oefenen kan het gebeuren dat ik 60% van de keren dat ik zing, er blij mee zijn. (haha). Uiteindelijk begon dat , ook live, wel te lukken. En zo kwam er een tweede idee in de vorm van ‘Slowly’. Het is gewoon op mijn pad gekomen dus, ik ben geen zanger en zal dat nooit worden, maar ik heb nummers geschreven waar ik iemand hoor zingen met een lage stem en dat past perfect in mijn plaatje.  Een hele plaat met alleen zingen zou ik niet gauw doen, ik blijf een pianist in de eerste plaat. Maar ik ben wel blij dat ik die stap heb gezet. Veel van mijn Belgische collega’s die normaal gesproken ook niet zingen, doen dat ook. Een Hendrik Lasure bijvoorbeeld. Of iemand als Vitja Pauwels , zingt ook met een van zijn projecten. Niemand van die artiesten zijn in de eerste plaats zangers. Het is een verademing om eens zoiets te doen, en het heeft zeker zijn charmes.

Over die samenwerking, ik heb ergens gelezen dat je zelden samenwerkingen doet, meestal werk je solo. Dit trio is dus wel een unieke stap voor jou, of is me iets ontgaan?
Dat klopt niet , ik doe geregeld samenwerkingen en heb tot nu toe maar één solo plaat uitgebracht. De rest waren allemaal samenwerkingen, op dat vlak ben ik zelfs eerder gewend van samenwerkingen te doen. Ik ben ook vaak actief als side-man. Wat solo betreft heb ik maar één solo plaat en één elektronische plaat uitgebracht solo. Mijn eerste plaat was met een kwintet. Tweede plaat een trio. Derde een duo, dan weer trio. Dan solo en nu weer trio. Ik doe dus eerder vaak samenwerkingen en dit trio is dus niets nieuw voor mij.. integendeel.

De plaat klinkt erg gevarieerd, divers. Ze is weerbarstig, kleurrijk en ik merk de zin van experiment. Klopt dit? Hoe komt het live tot uiting?
Ik persoonlijk vind het één van mijn meest toegankelijk platen, nummers als ‘Slowly’ en ‘Eagle of the Sun’ zijn twee van mijn meest toegankelijk nummers. Bij mijn vorige platen, zeker die solo, zitten eerder heel verre improvisatie verbonden. Die zijn veel meer experimenteel dan deze. De plaat daarvoor ‘Indentified Flying Object’ ook als trio, was eerder een experimentele plaat dan deze. Daar deed ik meer noise, improvisatie en elektronica. Terwijl ik met dit trio nu eerder de middenweg opzoek, vind ik toch. Ik zie dit album dus zeker niet als een experimentele plaat, wel integendeel.

Dat bedoelde ik, het is een erg diverse, veelzijdige plaat, met dat vleugje ‘experiment’ …
Als je het zo verwoordt, begrijp ik wat je bedoelt. Als je met dat experimenteel kantje bedoeld, het veelzijdige? Dan ben ik het ermee eens. Dat klopt wel. Het is zeker en vast een van mijn meest veelzijdige albums.

Is het met dat ‘toegankelijke kantje’, de bedoeling om een andere weg in te slaan naar meer pop of zo?
Er zit helemaal geen achterliggend motief achter of zo. ik maak gewoon de muziek die ik op het moment leuk vind. Ik ben niet bezig met carrière planning of ‘met wat kan ik hier later nog mee doen’ eigenlijk.  Ik had gewoon tien nummers waar  ik van hou, en iets wilde mee doen om die op te nemen en live te spelen…  als iemand anders dat ook leuk vind , zoveel te beter. Authenticiteit  is voor mij het belangrijkste, en dat geldt in beide richtingen. Als ik geen typische jazz wil doen, en een simpel liedje speel omdat ik dat mooi vind? Doe ik dat gewoon. Zo simpel is dat. Authenticiteit is de rode draad doorheen wat ik deed en zal blijven doen. is mijn grote ambitie.

Is er iets wat je absoluut nog wil bereiken (buiten de wereld veroveren uiteraard)
De wereld veroveren.. ik ben een simpel mens en wil gewoon veel concerten spelen. En met leuke mensen samen spelen. En als mensen dat ook aanvoelen dat ik met iets bezig ben dat mij oprecht gelukkig maakt, en ze daarin ook hun verhaal herkennen? Dan is dat zeer mooi meegenomen. Het mooiste compliment dat ik ooit heb gekregen van iemand. Ik heb een solo concert gedaan in AB. In september 2023. Na het concert komt een dame bij mij, het was voor haar een grote stap om naar mij toe te komen. Ze zat blijkbaar in een zware depressie. Ik dacht toen ik daar moest spelen, dat het een café optreden zou zijn met veel geroesemoes en tot mijn verwondering kon je een speld horen vallen. Die dame zei me :’ het is de eerste keer in maanden tijd dat ik die donkere gedachten die in mijn hoofd aan het rondzwerven zijn , vijftig minuten lang dat jij aan het spelen was geen enkele seconde heeft naar boven heeft voelen komen’. Het draait niet om grote podia of erkenning naar een groot publiek.. want uiteindelijk is dat bijzaak in het leven. . Als er een ambitie en doel is, dan is het op die wijze mensen kan helpen en  bereiken met  mijn muziek. En dat nog heel lang kunnen blijven doen. Dan is mijn doel bereikt. Neem nu dat lied ‘Jonass’. Ik speel dat voor Jonas, mijn overleden vriend, en bij elk concert moeten we bijna tellen hoe lang de stilte na die song duurt.

In De Casino merkte ik een bijzonder emotioneel nummer “Jonass”. Er volgde geen bisnummer … dat moest eigenlijk niet … wel had ik een heel intens gevoel
Het kan bij ‘Jonass’ twee richtingen uitgaan. Ofwel is er absoluut geen noodzaak meer aan een bisnummer. Omdat ze door de intensiteit van die song zelf bepaalde persoonlijke gevoelens van verlies naar boven komen, ofwel gebeurd het tegenovergestelde en is het publiek zodanig in de wolken dat ze absoluut nog een bisnummer willen. Om op een andere manier het concert te eindigen. Het is bij ‘Jonass’ dus echt de twee extreme kanten .. het is interessant , en we eindigen altijd met ‘’Jonass’ omdat we nooit weten wat er gaat gebeuren, wat best spannend is. We weten nog niet of we dat blijven doen.

Het is natuurlijk allebei een ‘positieve reactie, zowel als er geen of wel naar een bisnummer wordt gevraagd
Tuurlijk, maar als iemand achteraf komt vertellen dat ze hun zoon of dochter hebben verloren, en zich vinden in dat verhaal van Jonas. Dan wil je die gevoelens van pijn niet meer terug naar boven brengen uiteraard. Maar langs de andere kant is het mooi dat je deel kunt uitmaken van het rouwproces. Door daar een nummer over te schrijven en te spelen, kun je die gevoelens een plaats geven. Dat die pijn er is. En als er pijn is, een manier vinden om daarmee om te gaan. Erkennen dat die pijn er dus is, is belangrijk. Dat betekend niet dat je er iets kunt aan doen Maar erkennen dat het er is, is een eerste stap naar genezing , anders lijdt het alleen naar iets ergers. En als ik daardoor ook mensen, die in hetzelfde schuitje zitten, heb kunnen helpen ? dan doet me dat veel deugd.. Dat Jonas, als we zijn nummer spelen, zorgt voor een zekere verbinding tussen mensen die hebben te maken met verlies, ik denk dat Jonas daarop zeer trots zou zijn geweest.

Pics homepag @Roger Vantilt

Bedankt voor dit fijne gesprek. Veel succes nog en hopelijk tot binnenkort

KRAAK festival 2025 - Een bewuste sprong in het onbekende
KRAAK festival 2025
Het Bos
Antwerpen
2025-03-08
Erik Vandamme

In de categorie 'festivals die compleet buiten de comfortzone durven treden' spannen evenementen als Sound of the Belgian underground, BRDCST festival en Fifty Lab festival in Brussel de kroon.
Een ander festival in die categorie is het KRAAK festival. Sinds enkele jaren gaat dit terug door in Het Bos inAntwerpen, eigenlijk wel de perfecte locatie voor een gezellig underground festival. In het binnenkomen, voel je die aparte sfeer die ons doet terugdenken aan de obscure clubs van even obscure bandjes.
Op deze editie waren er geen hoogtepunten, nee, het festival was een ketting van verwondering, geluidsnormen overschrijden en wegglijden naar een andere wereld.
Een bewuste sprong in het onbekende, die ons over de hele lijn enorm kon bekoren…

In de Bar stond het duo De Vlaamse Primitieven (****), die het festival in stijl openden. In kaarslicht stond het duo te spelen. Het klonk intimistisch, met pingelende gitaren en elektronisch vernuft, die de geluidsnormen lichtjes durven te overschrijden. Het was maar één element in het geheel. Soms ging het duo naar de folkloristische toer, wat een breedspectrum, kortom een bonte mengeling, een spannende start van deze bijzonder boeiende dag.

Op de eerste verdieping zou een Spaanse furie ons tot complete zen brengen. Het publiek zat neer op de vloer hier . Even vreesden we voor een galm in deze industrieel aanvoelende zaal. Maar nee, het geluid zat perfect.
De warme klank van Carme Lopez (*****) uit haar doedelzak én het elektronisch vernuft in een verstilde sfeer, deed iedereen verstijven. Carme Lopez wist iedereen te bedwelmen door de intense drone geluiden, haar doedelzak en andere flutes. Ingenieus klonk het dus, wat sterk werd onthaald. Wat een magie

Het geluid van een instrument - of het nu een gitaar, een piano of in dit geval een saxofoon was -  roept gevoelens, emoties en herinneringen op. De klank van het instrument wordt vervormd, en brengt de luisteraar in een andere wereld. Dat is wat de in Kopenhagen gevestigde Slowaakse saxofonist en componiste Michaela Turcerová (*****) op haar album '’Alene Et’ - uitgebracht in november 2024 - doet. En dus ook live op het KRAAK Festival.
Vibrerende klanken brachten ons vanaf begin tot eind terug naar de essentie van het bestaan. De indringende geluiden en de donkere walm balanceerde van een sprookjesachtige wereld tot de hel. Michaela Turcerova wist met haar sax grenzen te verleggen. In die sax hoorden we heldere, scherpe toon en ademhaling; alsof de sax zinnen uitsprak of zong. Indrukwekkende set van contrasten.

In een pikdonkere zaal werden we verwelkomd door een klankenspectrum uit het Midden Oosten door Leo Chang (****). Leo is een Koreaanse experimentele muzikant, improvisator, componist en geluidskunstenaar gehuisvest in New York. Hij maakt gebruik van traditionele Koreaanse gongs, die oudsher werden gebruikt als folk-sjamanistische hof muziek. Hij versterkt de sound met microfoon feedback en elektronische audioverwerkingen. Leo Chang speelt met z’n instrumenten en geluiden; hij haalt ze uit hun oorspronkelijke context, geïnspireerd door zijn levenservaring.
Hij tolde soms vervaarlijk over het podium, of ging zitten en deed het publiek vertoeven in een sacrale sfeertje, met zijn bijzondere stem. In die pikdonkere omgeving voelde het optreden aan als een rituele totaalbeleving, die je compleet 'zen' bracht.
Een confrontatie met de magie van het Midden-Oosten, die je niet elke dag meemaakt.

De hoogtepunten volgende elkaar in op, geen tijd om tot rust te komen. Muon S (****) was de volgende ontdekking op KRAAK. Dit is Anna Gaïotti en Jean Bender, die een set brachten van tapdans, modulaire synths, crunch, frictie, slagen, golven, drones en trompet. Allemaal gespeeld met een dosis met sprankelende, hyperkinetische energie.
De drone sounds gingen alle kanten en Anna doet haar tapdanskunsten aan een zittend publiek. Iets later is haar tapdans bezig tussen het publiek, op een open plekje van de betonnen vloer. Jean drijft het tempo van het elektronisch vernuft op, warme en ijzige klanken horen we.
Een adembenemend schouwspel toch van dans, klank en elektronisch experiment. Op het eind hoorden we nog een snerpende trompet en Anna die luidkeels al haar emoties uitschreeuwde. Wat was ons dat allemaal … Een indrukwekkend, emotioneel totaalbeleven. Het publiek was ferm onder de indruk.

De kunst van het oneindig experimenteren met klanken tekenen een kleurrijk breed kader. Elektronica wizard Serpahim Blush (*****) is er eentje om onder deze muzikale noemer te plaatsen. De improvisatie en haar vocals kan integer, intiem, gevoelig , als oorverdovend knallen. Wat een veelzijdigheid die het publiek imponeerde.

Harpist Rhodri Davies (*****) was de volgende om te zien. De grote zaal van Het Bos stond voor het eerst echt vol. Wat saxofonist Michaela Turcerova deed met haar saxofoon, doet Rhodi Davies met zijn Harp. Het geheel klinkt in golvende beweging intiem en energiek; ook hij zoekt de grenzen van z’n instrument steeds op.
Improviseren op harp lijkt geen alledaagsheid. Virtuoos Rhodi Davies zorgt er wel degelijk voor. Op het eind van z’n sublieme, veelzijdige set, worden alle registers in harp opengegooid. Een rock concert werd het bijna, om dan in een hartverwarmende intimiteit je mee te nemen naar hemelse oorden, iets waarvoor de harp eigenlijk wel voor staat …
Magisch concertje!

Er volgde een 'break' voor het laat avond programma. Op de derde verdieping werd gedurende de ganse dag in een theater animatie films vertoont. Mooi om eens te gaan zien …

Daarna gingen we naar toch wel de bekendste naam op de affiche van het KRAAK festival,  The Shadow Ring (****). Ze zijn al van 1993 bezig binnen een lo-fi kader. Surrealisme in woord en klank. De poëtische verhalenverteller Graham Lambkin leest zijn teksten luid voor uit een boek, terwijl Darren Harris en Tim Goss er uiteenlopende klanken aan toevoegen, van percussie tot elektronica. Een genietbare, boeiende set weliswaar door de best spannende verhalen en de experimentele uitspattingen. We werden uitermate geprikkeld door deze lo-fi met een ferme hoek af van het trio!

Voor het optreden in de 'Garage' of gewoonweg de inkomhal van de grote zaal, kregen iedere bezoeker oordopjes aangeboden. Dat was nodig. Want wat Statoil (*****) deed met gitaar en drums, was een dosis oorverdovende noise en lawaai. We zaten hier bij geestesgenoten SWANS. We werden meegezogen in die golf aan oorverdovende klanken. Statoil daverde, wat een oplawaai en geluidsbrij.

Velen moesten even op adem komen na deze muzikale vulkaanuitbarsting … Daarna kon je terecht bij Giulio Erasmus & Ex-Worm 3000 (****), die met hun aanstekelijke postpunk, één van de toegankelijkste bands van de avond waren. De sound met de zalvende stem van zanger/frontman Giulio bracht wat meer rust. Ook de dansspieren werden aangesproken. En er was ook ruimte voor wat experiment door ruwe veldopnames en stemsamples; het zorgde voor een poëtische inslag in de manier van live zingen. De instrumentatie kon bevreemdend klinken , en er was hier aandacht voor ‘het gesis’ van hun instrumenten. Toegankelijk alternatief dus. Dit was postpunk met een hoek af.
Giulio Erasmus & Ex-Worm 3000 was een mooie afsluiter van deze boeiende alternatieve trip.

We moesten volgende artiesten aan ons laten voorbijgaan: Shitty Shed als de Italiaanse formatie R. Moro, op de website omschreven als ‘gabber op de Franse manier, als uit het moeras’. Later zou ook DJ Hyppocampo tot in de vroege uurtjes iedereen nog plezieren.

Een langgerekte, bewuste sprong in het onbekende, daar staat het KRAAK festival steeds garant voor. En daar houden we van!

Organisatie: KRAAK festival + Het Bos, Antwerpen

The Rising Moon – Een meditatief totaalbeleven

The Rising Moon is een improviserend collectief rond gitarist Willem Heylen (aki, Cinema Paradiso) met een ongebruikelijke aanpak. Het project ontstond uit jamsessies met verschillende muzikanten met een gemeenschappelijk doel: het verkennen van sferen en texturen. Na een lange pauze wordt het project nieuw leven ingeblazen met een gloednieuwe bezetting. De muzikanten zijn allemaal jonge avonturiers uit de voorhoede van de jonge jazzgeneratie.
In De Casino, Sint-Niklaas stonden de muzikanten opgesteld in een cirkel rondom het publiek. De mensen zaten allemaal in het midden, en keken allemaal naar een bepaalde zijde. Zo zagen wij de gitarist en saxofoon, en niet de drummer of basgitarist. Terwijl de accordeon opzij was opgesteld. Een toch wel unieke opstelling.
Een meditatief totaalbeleven door al die klankentapijtjes, daar zat ‘em de magie.
LINE-UP: Gitaar: Willem Heylen o bariton saxofoon, Bass klarinet: Hanne De Backer o accordeon: Stan Maris o basgitaar: Ruben De Maesschalck o drums, percussie: Jonas Boutsen.

The Rising Moon (*****) - Het voelde aan alsof elke muzikant met een onzichtbare kabel met elkaar verbonden was. Die cirkel doorbreken door tussenin de muzikanten te lopen, zou de magie teniet doen. Meteen een pluim voor de sublieme geluidsmix en lichtman.
De trip ging in een golvende beweging, vol experimentele weerhaakjes. Wat net het mediatieve nog meer onderschrijft.
Soms dompelde het vijftal ons onder in een gloed van intimiteit, maar even goed werden we overweldigend door de crescendo opbouw van de instrumentatie, die wel eens durfde te explodere , o.a. door de sax en de verbluffende percussie.
Om dit echt te begrijpen, was het gewoonweg daadwerkelijk alles ondergaan. Het gevoel, de emotie werd aangesproken. Je kreeg het , naast sax en percussie, te horen door de bassline  of het gitaargepingel. Wat een quadro – effect , die kon worden aangesterkt door accordeon.
Muzikale grenzen werden dus afgetast. Er viel zoveel te beleven in dat klein uurtje. Dit was genieten.
Ook al worden ze in dat hokje 'jazz' geduwd, het overstijgt toch de jazz norm, de comfortzone wordt verlaten, een understatement bij dit vijftal.
Een lekkere jamming dus, die het publiek op bedwelmende, hypnotiserende wijze meeneemt op hun eindeloze trip. En soms ging het naar een vulkaanuitbarsting . Het publiek genoot dus van elke klank die uit hun instrument kwam, en elk werd in de spotlight geplaatst.

Op 13 maart speelt The Rising Moon in de Ha Concerts, Gent. Een 'ligconcert' weliswaar in een donkere ruimte. Hoe dat zal aanvoelen, weten we je binnenkort te vertellen … maar hier kreeg je reeds een meditatief magisch totaalbeleven! Schitterend.

Pics homepag @Sven Dullaert

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas