Mercelis - Een kopstoot van een comeback
Mercelis - Matt Watts

Het zou een beetje een all star/all Starman Records-avond worden in de B52. Op het programma het duo Matt Watts en Nicolas Rombouts die misschien wel voor de laatste keer hun bloedmooie album ‘Muted Songs For Piano’ live zouden brengen. En daarna Mercelis met in de aanbieding het album ‘White Flemish Trash’, waarvoor Rombouts de productie deed en Watts de backing vocals.

Matt Watts - domper op de verwachtingen. Zonder hem kan ‘Muted Songs For Piano’ niet live gebracht worden. Het werd dus een geïmproviseerde solo-set van de in ons land aangespoelde Amerikaan.
Hij opende zijn korte set met een cover van “Bullet” van The Misfits, een indertijd controversieel lied over de moord op JF Kennedy. Voor het publiek was het niet meteen duidelijk of Watts daarmee al aan zijn set begonnen was of dat hij zich misschien nog wat aan het inspelen was op een geleende gitaar. Daarna plukte hij een paar mooie parels uit zijn discografie: “Your Love Is Not Your Own” en “Time Turns As An Engine” uit ‘How Different It Was When You Were There’, “Just Over The Highway” uit ‘Songs From A Window’ en “Lay Your Years” uit Queens.
Als toegift bracht hij nog het voorlopig nog steeds onuitgebrachte “Caroline”, dat hij deze keer aankondigde als een ‘song for a bartender’.

Na die korte set blijft er een dubbel gevoel hangen. Enerzijds was dit de best mogelijke oplossing bij het wegvallen van Watts’ partner in crime, maar kon dit toch niet volledig het gat vullen dat het verwachte ‘Muted Songs’ geslagen had. Anderzijds zie je in deze omstandigheden toch hoe het onmiskenbare talent van Watts komt bovendrijven zodra je hem een microfoon, een gitaar en een publiek geeft. We schreven ooit dat mocht (liefdes)verdriet een Olympische discipline zijn, dat Matt Watts dan met driekwart van zijn discografie kans maakt op een gouden medaille. Om in dezelfde terminologie te blijven zagen we in de B52 een Matt Watts die in zijn discipline ‘op hoogtestage’ was: het leven deelt niet altijd cadeaus uit, maar de muziek houdt hem overeind.

Mercelis was dan heel andere koek. Met het album ‘White Flemish Trash’ deelde hij vorig jaar, in volle corona, een kopstoot van jewelste. Dat album kwam 16 jaar na het vorige en bijna 30 jaar nadat hij ‘ontdekt’ werd in Humo’s Rock Rally, in de muziek is dat zo goed als uit een vergeetput klimmen. De band bestaat behalve uit Mercelis zelf (zang en zowat alles wat je een aftandse Korg kan halen van geluid) nog uit gitarist Teuk Henri en drummer Patrick Clauwaert.  De imposante Jef Mercelis liet zich in de B52 opmerken met een seventies-achtig groen kostuum gecombineerd met open sandalen. Het is dan ook entertainment en aan valse bescheidenheid hebben we in Vlaanderen al genoeg, dus kan je kan op het podium maar beter zo duidelijk mogelijk maken om wie het allemaal draait.
Wie gehoopt had dat Mercelis op deze tournee ook ouder werk vanonder het stof zou halen, kwam in de B52 bedrogen uit.
Maar ook met enkel tracks van ‘White Flemish Trash’ kan je al ruim een uur vullen. In de set ontbraken van dat album enkel “Lucky” en “Fortune”. De aftrap werd gegeven met een ‘Goede avond, motherfuckers’ en dan de eerste noten van “Headlights”. In de studio-versie is dat al één massieve brok bezwerende synth-rock en live gaat deze song daarin in de overtreffende trap. Dat geldt voor zowat elke track van de live-set. Nu eens helt het overwicht naar de Korg van Mercelis en dan weer naar Teuk’s gitaar, met de drums op de achtergrond als de lijst die een schilderij extra cachet geeft.
De meeste kracht ligt evenwel in de lyrics en de volle, diepe stem van frontman Mercelis. Nu eens zwoel en soulvol (op “Low Motion”), dan weer dreigend en dominant (op “No Future”). Die song was misschien wel het hoogtepunt van de avond: een dreigende mantra met het herhalen van één zin: They give tot he people what the people don’t need, and they make them pay for it. Er bestaat geen andere zijn die onze huidige maatschappij beter samenvat.
Andere hoogtepunten waren ‘White Flemish Trash’, waarvoor de band die dag in een clip opnam in de B52, en die door Jef Mercelis met een knipoog in het Frans aangekondigd werd, en het tot EBM/dancerock verbouwde “Extremadura”. Als toegift kreeg het publiek in Eernegem nog het nieuwe nummer “Twilight”.
Mercelis maakt muziek waar je eerst toch even je tanden moet in zetten. Hapklare brokken, dat is voor de mainstream-radio. En live komt die muziek nog wat harder binnen. ‘White Flemish Trash’ was een comeback die we niet meteen hadden zien aankomen, maar we zijn alvast blij dat er nu al nieuwe nummers zijn. Dat kan betekenen dat we niet nog eens 16 jaar moeten wachten op een volgend album.

Nog een concert-tip: op 29 oktober komt I H8 Camera naar de kerk van Zwankendamme. In deze improvisatieband van Rudy Trouvé zitten onder meer Matt Watts, Jef Mercelis en Henri Teuk. Als de goden ons goed gezind zijn, is misschien zelfs Nicolas Rombouts er dan bij.

Organisatie: B52, Eernegem

The Dictator EP
Catherine Graindorge featuring Iggy Pop

‘The Dictator’ is een intrigerende EP, maar het verhaal erachter is minstens zo interessant. En dat willen we jullie niet onthouden.
Catherine Graindorge is een Brusselse violiste, componiste en actrice. Sinds 2012 en de release van haar eerste solo-album ‘The Secret Of Us All’ werkte ze samen met artiesten als John Parish (PJ Harvey, Thou), Bertrand Cantat (Detroit), Nick Cave, Warren Ellis en Mark Lanegan. Daarnaast componeert ze soundtracks en in 2017 bracht ze met haar instrumentale trio Nile On waX een derde album uit. In 2021 nam ze als soloartieste met het album ’Eldorado’ op in Bristol met de legendarische John Parish als producer en muzikant.
Aan dat lijstje van ‘belangrijke namen’ kan de Brusselse nu nog een mooie toevoegen, die van Iggy Pop. Die speelde eind vorig jaar twee van haar tracks in zijn BBC 6 Music show. Daarop stuurde ze een email naar Iggy via de producer van de show om te zeggen dat ze zeer vereerd was en graag met hem aan een track zou werken. Het was volledig spontaan, ze had nooit gedacht dat er ook echt iets zou gebeuren. Tot haar ongeloof en verrukking kreeg ze twee dagen later antwoord: "Catherine, ik zou graag een liedje doen".
Iggy vroeg haar om hem een liedje te sturen. Ze begon te improviseren en stuurde hem er drie. Toen begonnen ze ideeën uit te wisselen. Iggy Pop schreef de tekst voor “The Dictator” twee maanden vooraleer Rusland Oekraïne binnenviel. In de intro declameert en bromt Iggy Pop met zijn diepe, ronde bariton over een soundscape van viool en synths. Daarna zingt hij nog een paar strofes, met vrouwelijke backings. Naarmate de song vordert verandert de toon naar broeierig-dreigend en onbestemd onbehagen. Inzake toegankelijkheid voor een breed publiek is dit veruit de beste, maar we betwijfelen toch of dat brede publiek hiervoor voldoende uithoudingsvermogen heeft.
Graindorge schreef de tekst voor "Mud I", die Iggy uitbreidde met "Mud II". Met zijn typerende stem ontvouwt de zanger een visioen van een wereld die steeds meer in chaos verzinkt, terwijl hij worstelt om verlossing te vinden. Hier wordt begonnen met veel minder dreiging, met Iggy Pop die eerder rustig vertelt, met relatief lange pauzes. De onderhuidse dreiging bovenop de cinematografische soundscapes komt hier van combinaties van snaar- en blaasinstrumenten. Ondanks de rustige parlando voel je het nakende onheil.

De EP eindigt met de onheilspellende en dreigende track "Iggy", de enige van de EP waarop hij niet zingt of spreekt. Het onbehagen wordt hier bijna tastbaar en na de drie eerdere songs wordt zelfs de afwezigheid van de vocalen van Iggy Pop hier een soort van aanwezigheid.
‘The Dictator’ is geen vrolijke EP, maar weerspiegelt perfect de gevoelens van heel wat mensen nu we te kampen hebben met een oorlog aan de grenzen van Europa, een energiecrisis, oplopende inflatie, onzekere toekomstperspectieven, … Dat alles komt dan ook nog eens kort na de soms bevreemdende maatregelen van de viruspandemie. Als twee mensen gans dat pakket van gevoelens en emoties kunnen vatten in minder dan een half uur muziek, dan wel Catherine Graindorge en Iggy Pop.

https://catherinegraindorge.bandcamp.com

Ondanks de heel Vlaams klinkende bandnaam is Dreef een Franse band. Duinkerke is dan wel nog Frans-Vlaanderen, het zijn echte Fransozen met Vlaamse familienamen als Camerlynck en Ryckelynck. Hun eerdere werk was niet op mijn radar geraakt, maar hun jongste EP is er eentje om in te kaderen. Heerlijk lo-fi-rock, en naar eigen zeggen geïnspireerd op Vlaamse landschappen.
“Start A Show” komt uit dezelfde keuken waar ook The Smithereens en The Excessives al eens een gerechtje in elkaar knutselen. “So Called Jesus” herinnert mij aan de dreamy rammelrock van Mitsoobishy Jackson, Sleath of Dada Waves. “Country Side Of It” doet met zijn rocksteadybeat en de vele surf-like echo op de gitaar denken aan Seagulls. “Dagger’s Daughter” heeft opnieuw die Smithereens-swagger, maar nu met wat Elvis Costello of Lemonheads en misschien wat van The Romans en The Machines.
Om met deze muziek onvoorwaardelijk en breed door te breken, daarvoor komt Dreef enkele decennia te laat. Maar dit Franse viertal is sterk bezig en verdient zeker uw aandacht. Dreef, ça tient la route, nondedju!

https://dreef.bandcamp.com/album/so-called-jesus-ep

‘Raw’ is het album dat uitgebracht werd naar aanleiding van een documentaire over de band ZZ Top. Voor die docu zette de Amerikaanse rockband zich in 2019 in een oud concert- en danszaaltje in hun geliefde Texas. Of ze toen al een idee hadden van het nakende overlijden van bassist Dusty Hill is niet duidelijk, maar als aan ode aan Dusty kan dit album wel tellen.
De songs werden zo goed als live opgenomen, maar zonder publiek. Een beetje live-corona-style hoewel daar toen nog geen sprake van was. Het is geen akoestisch album en het is ook geen ‘Best Of’ geworden. Klassiekers als “Sharp Dressed Man” en “Pearl Necklace” ontbreken op deze ‘Raw’.
Wat we wel te horen krijgen, zijn de vaste waarden uit hun live-set: “I Heard It On The X”, “Tush”, “I’m Bad, I’m Nationwide”, “Brown Sugar” (geen cover van The Rolling Stones), “Just Got Paid”, “La Grange” en “Tube Snake Boogie”. “Legs” en “Gimme All You Lovin’” zakken in deze versies een beetje door het ijs, zonder de bombast van de gebruikelijke liveshows van de Texanen. Een euvel dat elke song van ‘Eliminator’ en ‘Afterburner’ torst.
Zijn er al niet genoeg live-albums van ZZ Top? We kregen in 1975 al het halve live-album ‘Fandango!’ en meer recent werden nog oude live-opnames opgepoetst en uitgebracht, met in 2009 onder meer Rockpalast-opnames uit 1980 en recent nog de verzamelaar ‘Live! Greatest Hits From Around The World”, met opnames uit verschillende periodes en steden.
Wat maakt deze ‘Raw’ dan zo gedenkwaardig, behalve dat dit het laatste album is met Dusty Hill? Voor de fans die geen illegaal gemaakte opnames kopen is dit een mooie kans om enkele ‘vergeten’ oude nummers te horen in hun ‘definitieve’ live-versie: “Thunderbird” en “Certified Blues”, twee nummers uit de beginperiode die ze in 2012 en 2013 nog eens opgediept hebben voor een tournee maar daarna nog zelden gespeeld hebben en “Blue Jean Blues” (het B-kantje van “Tush”). En Billy Gibbons stelt zelden teleur als gitarist en zanger.
Als je al wat albums van ZZTop in huis hebt, doe deze er dan ook maar bij.

Het Brugse hardrocktrio BEUK brengt eind dit jaar een nieuwe EP uit en daarvan krijgen we al een eerste single te horen. “Woord Voor Woord” is een uppercut van jewelste. Band en producer Ace Zec (Cobra The Impaler, Customs, King Hiss, …) hebben hard hun best gedaan om de wall of sound van ‘Beuker’, het vorige album, naar de kroon te steken. Dat album werd opgenomen met de beroemde producer Romesh Dodangoda (Motörhead, Bring Me The Horizon, Bleed From Within, Monuments, Sylosis, ..). Dat zijn grote schoenen om te vullen.
BEUK heeft al eerder sterke singles uitgebracht, maar misschien voor het eerst hoor je hier een band met het mes tussen de tanden. Een donderende drum-intro, vlijmscherpe gitaren en een ‘giftige’ tekst over roddel en achterklap. Het brave van ‘Strak Plan’ lijkt hiermee definitief afgeschud en ingeruild voor adjectieven als ‘gemeen’ en ‘smerig’. En dat jasje past de Bruggelingen misschien nog het beste.

A Slice Of Life is een zeskoppige band die postpunk, rock en wave bij elkaar brengt. De nieuwe single “Seven Days” is het visitekaartje voor hun tweede album dat later dit jaar verschijnt. Hun vorige album, ‘Restless’, kwam in 2018 uit bij Wool-E Discs en was gemixed door Koenraad Foesters (Whispering Sons, Ground Nero, Silent Flag, Honeymoon Cowboys, …). Hij deed ook de mix van deze nieuwe single.
In de lyrics gaat het op deze “Seven Days” over het kort na elkaar verliezen van beide ouders. Een universeel thema dat refereert naar eenzaamheid en verdriet en dat in dit (post)covid-tijdperk misschien nog net iets anders en intenser beleefd wordt door de songwriter en zijn publiek. Je merkt ook wel dat Dirk Vreys zijn hele ziel in deze track gelegd heeft.  Ook muzikaal vult de band mooi de emoties van wanhoop en woede perfect in, op een ietwat klassieke, maar heel catchy manier.

In een genre waarin alles al eens eerder gedaan is, is deze verzameling van authenticiteit meer dan welkom. “Seven Days” is een puike single die het verdient om heel ruim opgepikt te worden.

https://www.youtube.com/watch?v=nVKBp6fJsDM

Enzo Kreft heeft een nieuwe single uit. “Duck and Cover” is de eerste track van het toekomstige album ‘Shelter’. Zoals wel vaker zit Enzo Kreft op deze nieuwe track op het kruispunt van EBM, synthwave, postpunk en zelfs wat new beat. Catchy, dansbaar, onderkoelde vocalen en warem beats, en met inhoud en relevantie.
De lyrics zijn meer dan een knipoog naar de oorlogstaal van de Russische president Poetin. Duck And Cover was een tekenfilm die Amerikaanse kinderen duidelijk maakte hoe ze moesten reageren bij een atoomaanval. Nu is een dergelijke dreiging opnieuw actueel. Enzo Kreft speelt na een album over de viruspandemie zo nog eens mooi in op de actualiteit. Wie zei daar dat synthwave a thing from the past is?

https://www.youtube.com/watch?v=KT41UDAcARQ

De Noorse popband A-ha kende zijn grootste hits in 1985 en 1986, met “Take On Me”, “The Sun Always Shines On TV” en “Hunting High And Low”. Van daar ging het – inzake singleverkoop – bergaf en in 2010 splitte het trio. In 2015 was er al de comeback met het album ‘Cast In Steel’ en daar komt met het nieuwe album ‘True North’. De nieuwe release valt waarschijnlijk niet toevallig samen met een documentaire over de band.

Van dat nieuwe album ‘True north’ is “I’m In” de vooruitgeschoven single. Het hoge stemgeluid van Morten Harket herken je meteen, maar de catchyness van vroeger is ver te zoeken. Bands evolueren en we lopen niet hoog op met bands die tot in den treure doorslagjes maken van eerdere hits, maar deze trage en zeurende ballade stemt ons niet vrolijk. Ergens halfweg kantelt de song en hoor je een glimp van het muzikale talent van de Noren. De lyrics maken dat een beetje goed, maar de bezieling is niet tastbaar genoeg.
https://www.youtube.com/watch?v=qR0NN8DBcVc

Röt Stewart - Crazy hardcore overweldigt
Röt Stewart + Gummo + Saddam

Ik zat na een lange strandwandeling nog rustig fruits de mer te smullen aan de Franse opaalkust toen ik hoorde dat enkele kilometers verder Röt Stewart zou optreden, een relatief nieuwe hardcoreband uit Kortrijk die steeds vaker over de tongen gaat, meestal  in combinatie met de zin ‘die moet je eens gezien hebben’.
Benieuwd naar wat deze Kortrijkzanen zouden teweegbrengen in een kleine club in Boulogne-sur-Mer, ruilde ik de zonnecrème in voor een setje oordoppen en trok ik naar Barock L’Horloge, een club ter grootte van de Kinky Star. Die zat al voor de aanvang van de concerten afgeladen vol. De avond is een organisatie van Crazy Kids en die naam zouden ze absoluut waar maken.

Otage moest afzeggen, maar er werd snel een vervanger gevonden. Gummo is een grindcoreband uit Lille die we ook in België al eens tegenkomen. Zopas speelden ze nog in Doornik en eerder deze zomer deden ze een Europese tournee die hen onder meer naar Antwerpen bracht. Dat ze die tournee met hun landgenoten van Insane Order afgemaakt hebben, was niet zo evident. Op de tweede show, in Praag, werd hun camionette opengebroken en al hun instrumenten en versterkers gestolen. Ze maakten de tour af met geleend materiaal. 
Gummo bracht vorig jaar het album ‘A Fresh Breath On The Neck’ uit bij wel tien verschillende labels, waarbij ook het Belgische Loner Cult Records, en dat was dan ook de basis van de set in L’Horloge. Gummo brengt zijn agressieve grindcore graag met een twist: heel wat tracks beginnen met een soundbite die uit een radio- of TV-journaal lijkt te komen, hebben een relatief rustige opbouw en ontploffen dan met veel agressie in je gezicht.
Het publiek in Boulogne lust er wel pap van en in no time ontstaat er een moshpit.  Een leuke opwarmer.

Daarna was het aan Röt Stewart. Omdat er nauwelijks een PA aan te pas kwam, kon de soundcheck kort gehouden worden en dat was een goed voorteken. Telkens deze band een uitgebreide soundcheck deed, was het concert net ietsje minder. Röt Stewart heeft absoluut geen gebrek aan speelkansen. Het was niet hun eerste keer in Frankrijk en ook in eigen land is hun militante hardcore enorm populair.
Inzake logistiek is er nog wat werk aan de winkel. Die avond speelde de band eerst nog in Antwerpen om dan af te reizen naar Boulogne-sur-Mer aan de Noord-Franse kust, wat op z’n minst al een uitdaging is, om dan ‘snachts naar thuishaven Kortrijk te rijden waarbij ze langs Lille passeren, de stad waar ze amper een dag later al opnieuw op een podium staan. Gelukkig hebben ze hun volgende trip, naar Berlijn, alvast beter voorbereid.
De Kortrijkse band combineert een oeverloze Sturm und Drang met heel wat muzikale bagage en vooral een dikke, opgestoken middelvinger naar alles en iedereen. Vooral zanger Wölf Stewart is een fenomeen op het podium. Ondanks zijn imposante verschijning springt hij in L’Horloge op tafels, in de moshpit en op de toog om het Franse publiek nog wat extra op te hitsen. Zoveel enthousiasme wordt beloond met gebalde vuisten in de lucht, wild gemosh in ontblote bovenlijven en de eerste crowdsurfer van de avond.  
Les Boulonnais gaan helemaal uit hun dak op “Verk”, “Fucking Shoe”, “Digital Masturbation” en “Rather See You Dead”, hun cover van Legonaires Disease.
Ondanks de verre verplaatsing en de lokale hitte  is de set superstrak, dankzij Jah Nick Rötbeck, Rötsomer en Clint M.K. Rötwood.
In nauwelijks iets meer dan 20 minuten jaagt Röt Stewart er zijn hele set door zodat ze in de bisronde nog eens “Fucking Shoe” hernemen. Niks dan lof? Voor een Kortrijkse band die vaak in Frankrijk speelt, zou zanger Wölf toch beter een paar zinnetjes in het Frans instuderen.  Voor de rest staat er voor deze hardcoreband niets in de weg dat ze niet met een paar akkoorden kunnen wegblazen.

Afsluiter van de avond was Saddam, een band uit de Franse stad Cambrai die zichzelf omschrijft als powerviolence en daar soms nog doom aan toevoegt., maar ik onthou vooral power. In de lyrics en songtitels draait het bij Saddam nogal rond de oorlog in Irak: “Colin Powell”, “Saddam Dancing Club”, “In Christ We Crust”, Bagdad’s Butcher”, … Het was misschien de eerste band van de avond die nog wat voordeel zou gehaald hebben uit een betere PA en installatie, maar dat stond de beleving absoluut niet in de weg.
Ook Saddam speelde een strakke set en kreeg ruime respons van een uitermate enthousiast publiek in Boulogne-sur-Mer.

We waren in de eerste plaats gekomen om Röt Stewart te ontdekken, maar we leerden vooral dat ze in Boulogne veel enthousiaster concerten beleven dan in menige Vlaamse club.

Pics homepag @Cédric Trupin

Organisatie: Crazy Kids

Gent Jazz 2022 - Camille Camille, Sohnarr, Meskerem Mees en Agnes Obel - Alle dames aan de macht
Gent Jazz 2022
Bijlokesite
Gent
2022-07-14
Filip Van der Linden

Alle dames aan de macht …

Camille Camille stak haar neus aan het venster in 2019 toen haar single "Strawberry Moon" opgepikt werd voor De Nieuwe Lichting van StuBru. In de coronaperiode kwam haar album 'Lend Me Your Eyes' uit op het Brusselse label On The Level en sinds de podia weer open zijn, trok ze onder meer door onze buurlanden als support van het Britse duo King Hannah en van Sylvie Kreusch.
Ze mocht bovendien al een Wonderland-sessie doen op Radio 1 en ze mocht in de AB openen voor haar idool José Gonzàlez. Je zou van minder gaan zweven, maar Camille Camille houdt de beide voetjes op de grond. Ze was superblij dat ze op dat - volgens haar - veel te grote festivalpodium van Gent Jazz mocht staan, in de stad waar ze eerder nog studeerde. Het moet op de schoolbanken geweest zijn dat ze een mondje Nederlands geleerd heeft. Niet perfect, maar beter dan dat van ons koningshuis.
Camille stapte blootsvoets het Gentse podium op en haar hele set had iets ontwapenends. Haar stem gaat van engelachtig gefluister tot emotioneel, hoog, krachtig en helder. Dat laatste speelt ze vaak uit en het is onmiskenbaar een troef, maar hoe mooi het ook klinkt, de boodschap (de lyrics) geraakt dan steevast op de achtergrond. Als songschrijfster kan ze nog wat groeien, maar vocaal durven we haar nu al in hetzelfde rijtje zetten als Tori Amos, Dolores O'Riordan (van the Cranberries) of Clannad. Het was naar verluidt haar eerste keer op een festivalpodium, de eerste keer dat ze live met een band speelde en de eerste keer dat ze live zelf de synths speelde.
Als ze alleen op het podium staat, gaat de muziek eerder naar de folk en americana. Zodra de gitarist en drummer aansloten, werd het een stuk experimenteler en bij momenten zelfs noisy op een jazz-cat-kind-of-way. Het Gentse publiek werd uitvoerig bedankt om zo stil en aandachtig te willen luisteren.
Ze putte in Gent uiteraard uit haar debuutalbum, met mooie versies van o.m. "Atlas", "Strawberry Moon", "Short Rain Song", "You Are Not Alone" en "Be Kind". Het Franstalige "J'ai rêvé" en "Write It All Down" werden als nieuwe nummers aangekondigd. Camille Camille, a voice so nice they had to name her twice. Maar ze wil meer zijn dan haar mooie en krachtige stem en ze zal dat ook bewijzen.

Sohnarr is het project dat Patricia Vanneste startte nadat ze in 2018 uit het mee door haar opgerichte Balthazar stapte. In 2020 bracht ze 'Coral Dusk' uit na een reis door Noorwegen en Zweden. Misschien onbedoeld was dat album over afzondering een ideale soundtrack voor de aanslepende coronaperiode. Van dat album werd inmiddels al een Reworked-versie gemaakt. Sohnarr stond vorig jaar reeds op Gent Jazz en was heel blij dat ze nog eens mochten terugkomen.
Patricia Vanneste is songschrijfster, zangeres en violiste bij Sohnarr maar ze neemt op het podium misschien te weinig echt vol de teugels in handen om haar ook een charismatische frontvrouw te noemen. Live wordt ze aangevuld door Tom Soetaert op toetsen en nog twee violistes en een celliste, voor wie het haar eerste optreden met Sohnarr was. Live klinkt de muziek van 'Coral Dusk' voller en emotioneler dan op het album. Iets meer neoklassiek soms en dan weer met een grotere impact van de synths,  dronende beats en soundscapes. Het helpt wel dat het album integraal en in de albumvolgorde gespeeld werd, met aan het einde de Reworked-versie van "Mermaids Of Bergsjøn".
Zowel voor de band als voor het publiek vraagt de muziek van Sohnarr een grote en lang aangehouden inspanning. Patricia Vanneste moest er zelf even bekomen vooraleer ze - net voor het laatste nummer van de set - dan eindelijk toch het publiek aansprak. In Gent houden ze wel van een uitdaging en Sohnarr werd naar huis gestuurd met een minutenlang applaus.

Meskerem Mees werd op Gent Jazz verwelkomd met een spandoek waarop de medewerkers van het stadsfestival hun liefde voor de zangeres uitten. "Het is mijn vierde keer Gent Jazz, maar de eerste op het podium. De drie vorige keren werkte ik mee als vrijwilliger. Dat was een leuke tijd. Ik hoor dat de toekomst van het festival niet zeker is, dus ga ik er vandaag nog eens hard van genieten", zei Meskerem bij de start van haar set. Het was ook nog eens haar verjaardag waardoor ze halfweg de set van het publiek een "Happy Birthday" vroeg en kreeg en zelfs een papieren kroon (zoals in de lagere school) die ze tot het einde van de set ophield.
Veel liefde van het Gentse publiek voor Meskerem Mees en daar kregen we een lange set voor terug, met heel wat nummers uit haar debuutalbum 'Julius': onder meer "Seasons Shift", "The Writer", "Joe", "Queen Bee", "Man Of Manners", "Where I'm From" en "Astronaut".
Bij de covers hoorden we een compleet herwerkte versie van "Let It Be" van the Beatles (met een ander ritme en een luid-kalm-luid-aanpak zoals in de grunge) en "Tree Hugger" dat wij kennen van Antsy Pantsy.
Haar jongste single, een cover van "Cod Liver Oil And The Orange Juice" van Hamish Imlach, hoorden we niet in Gent. Die staat wel op de dit najaar te verschijnen EP 'Caesar', naast oude, nieuwe en onuitgebrachte nummers die Meskerems eerste jaren als professionele muzikant perfect samenvatten, met o.m. het ruwe « The City », dat dateert uit 2017 en door Meskerem zelf werd opgenomen in haar slaapkamer. En hoewel het nauwelijks twee dagen na de verjaardag van Luc De Vos was, speelde Meskerem niet haar Engelse vertaling van Gorki's "Mia".
Zo professioneel en foutloos als ze zingt en gitaar speelt, zo naïef onbeholpen zijn haar bindteksten. Nog steeds, moeten we er misschien bijzeggen, want ze heeft ondertussen podiumervaring opgedaan in zowat gans West-Europa. Meskerem Mees is een totaalpakket waar geen ontkomen aan is. Het was bijzonder om zien hoe ze eerst de hele tent van Gent Jazz zo makkelijk meekreeg en dat er daarna nog bijna honderd mensen aan de stand van Music Mania stonden voor een gesigneerd exemplaar van 'Julius' - die dus waarschijnlijk nog niets van haar in huis hadden.

Van onbeholpen bindteksten was er geen sprake bij Agnes Obel. De Deense doet een Europese zomertournee en Gent heeft daarbij een speciaal plekje in haar hart. Het was haar derde concert reeds in Gent. Ze stond reeds in 2011 op Gent Jazz en dat was één van haar eerste grote festivaloptredens ooit, vertelde ze aan het begin van haar set. Haar doorbraakalbums 'Philharmonics' en 'Aventine' kwamen uit op een Belgisch label, waarmee we wel kunnen stellen dat de liefde tussen Agnes Obel en ons land wederzijds is. Haar Nederlands gaat niet veel verder dan 'dankuwel', maar we zijn al blij dat zij er niet - zoals vele Amerikaanse artiesten - vanuit gaat dat in ons land iedereen Frans spreekt.
De set van Agnes Obel was mooi verdeeld over haar albums, met van haar jongste album 'Myopia' onder meer "Camera's Rolling", een magistrale versie van "Island Of Doom" en titeltrack "Myopia".
Uit haar tweede album hoorden we op deze Gent Jazz o.m. "Dorian", "Run Cried The Crawling" en "The Curse". Opvallend was de grote greep uit 'Citizen Of Glass', haar derde album dat in ons land net iets minder weerklank vond dan de eerste albums. Daaruit speelde ze "Trojan Horses", "Red Virgin Soil", "Stretch Your Eyes" en "Familiar".
Van haar debuutalbum kregen we in Gent onder meer "Philharmonics" te horen en uiteraard ook haar hit "Riverside". Die werd op herkenningsapplaus onthaald, maar de Deense deed hard haar best om die song de nek om te draaien, met pauzes waar er geen hoeven en met ritmewisselingen die niet in het origineel zitten. Er zijn wel meer artiesten die worstelen met de hit waar hun carrière mee begon, maar voor het publiek maakte het weinig uit en het gaf haar - voor het eerst die avond in de strakke planning van Gent Jazz- een toegift.
Agnes Obel zette in Gent een mooi orgelpunt op een avond met straffe dames.

Neem gerust een kijkje naar de pics www.gentjazz.com

Organisatie: Gent Jazz