Britse postpunk, maar niet zo klassiek als je hem zou verwachten komende van de bakermat van het genre. Sleaford Mods combineert elementen van de postpunk (kale,blikken drumbeats, rollende en pompende baslijnen, wel nauwelijks gitaar en nauwelijks synth-melodielijnen) met rap. En dan ook niet de klassieke vlot rijmende rap, maar gespuugde blue collar spoken word-rap met een vettig accent. Veel beter kunnen we het niet omschrijven. Een uitgebeende versie van The Prodigy, met hier en daar nog wat separatorvlees aan.
Sleaford Mods is toe aan album nummer zeven en ondertussen weten de Vlaamse muziekliefhebbers vast al wel of ze hier zin in hebben of niet. Niet dat alle albums van het duo zomaar inwisselbaar zijn, maar aan de formule werd weinig veranderd. Op deze ‘UK Grim’ zijn de lyrics opnieuw bijtend en gemeen, recht uit de woelige, vaak licht-dronken onderbuik van de UK.
Voor de beste nummers moet je afgaan op de singles: titeltrack “UK Grim” en “Force 10 From Navarone” (met gastvocalen van Florence Shaw van Dry Cleaning). De derde single, “So Trendy”, met een opmerkelijke bijdrage van Perry Farrell en Dave Navarro van Jane’s Addiction, weet minder vlot te overtuigen.
Zelf beleven we veel plezier aan tracks als “On The Ground”, het hitsige “Pit 2 Pit”, “Apart From You” (met zang! en piano) en het muzikaal intrigerende “Rhythms Of Class”.

Sleaford Mods is er nog lang niet aan toe om de ruwe kantjes eraf te vijlen en laten we hopen dat ze dat op volgende albums ook niet doen. £
Op 15 oktober staat het duo in De Roma in Antwerpen.

Het Belgische muziekcollectief Toasaves bestaat sinds 2021 en combineert een passie voor oude Vlaamse en Oosterse volksmuziek met een net zo grote passie voor Wannes Van de Velde. Toasaves betekent in het Antwerps zoveel als ‘thuishaven’. De muzikanten komen behalve uit België nog uit Frankrijk, Nederland, Spanje, Turkije en Cyprus. Bandleider is Tristan Driessens. Bij de bandleden herkennen we voorts Dick Van Der Harst en Harald Bauweraerts (Embrun, Aedo en een tijdlang begeleider van zijn zus Jorun bij Laïs). Met het vorig jaar uitgebrachte ‘Zwerver’ hebben ze een fijn album dat we hier nog eens onder de aandacht willen brengen.
Op het eerste zicht lijkt de aanpak wat op die van Kadril: oude songs nieuw leven inblazen, vergeten of hier onbekende instrumenten een podium geven, een knipoog naar Wannes, … Maar Toasaves pakt het toch anders aan. Geen klassieke rockband-opstelling met bas, drum en elektrische gitaar bij Toasaves. Zo krijgen de cisters, vedels, Turkse luiten, Indische diruba, Perzische santur, enz … nog meer plaats in de spotlight. De zang is vaak ondergeschikt aan de melodie en op ‘Zwerver’ wordt vaak gekozen voor klagende, treurende melodieën. Dat is een goeie keuze, want daar kan je ook de meeste emotie in kwijt. En Antwerpen is toch een haven, waar telkens met weemoed afscheid genomen wordt van bemanning en passagiers. Net zo goed klinkt het al eens Oosters of dansbaar. Variatie troef.
Behalve de Van de Velde-nummers zal nog één nummer van ‘Zwerver’ snel herkend worden door muziekliefhebbers die misschien niet zo veel hebben met folk: “t Zoud Een meiske Gaan Om Wyn” (Houd uw kanneke proper, Dianneke) dat bekend werd in de versie van Laïs.

Onze persoonlijke favorieten zijn “Als Ik Zou Sterven” en “Belicha Istanpitta”.

Folk/Blues
Zwerver
Toasaves


https://toasaves.bandcamp.com/album/zwerver

The Black Cat’s Eye is een Duitse band die grossiert in psychedelische rock die zo uit de jaren ’70 zou kunnen komen. Denk aan Pink Floyd, Gratefull Dead, Hawkwind en Iron Butterfly. Het drummen blijft eerder statisch en stabiel, de riffs hebben flink wat fuzz en echo, al komen ze onmiskenbaar uit de blues overgewaaid, en de beste tracks zijn de instrumentale, waar de progressieve elementen vrij spel krijgen. Het lijkt soms wat geïmproviseerd, maar waarschijnlijker is dat er allemaal lang en goed is over nagedacht.
The Black Cat’s Eye opent met dat waar ze het beste in zijn: instrumentale progrock. “Kill The Sun And The Moon And The Stars” is een luchtige brok van 20 minuten met meer dan één knipoog naar Pink Floyd. Ambitieus, maar ze gaan moeiteloos over de late die ze zelf hoog gelegd hebben.
“Katla” is niet alleen in de songtitel en in de speelduur (ruim 5 minuten) een stuk bescheidener, en niet in ambitie, met een instrumentale combinatie van freejazz en hardrock. Frank Zappa is nooit ver weg.
“Winter Song” is één van de twee nummers met zang. Die zang geeft dit klassieke poprock-nummer een heerlijke sixties-vibe, maar echt knap gezongen is het niet en we zijn ook niet van onze schoenen geblazen door de lyrics. “In My Dreams The Wind Chases Away The Clouds” is – de titel geeft het al wat weg – opnieuw meer instrumentale progrock. Nu met een lichte dreiging.
Als afsluiter is er “Lostlostlostlostlostlostlostlost” die met een lekker tempo voortdendert. Hier kan de zang ons wel bekoren, net als de huilende gitaar waar de zang tegenop gaat. Prachtig gedaan. Superleuke, lichtvoetige track om mee te eindigen.

https://www.youtube.com/watch?v=uXZeBEd5FXw

A Cloud Of Ravens is een Amerikaans man/vrouw-duo dat sinds 2018 aan de weg timmert op het kruispunt van postpunk en gothic rock. Matthew en Beth beperken zich live tot gitaar, bas en vocalen, de rest komt uit een doosje. Op hun studio-opnames klinken ze niettemin als een stevige band.
Van hun vorige album ‘Another Kind Of Midnight’ verscheen een remix-versie waar onder meer de legendarische postpunkproducer John Fryer en de Nederlandse band Clan Of Xymox aan meewerkten. Met Clan Of Xymox doen ze overigens dit najaar een tournee door de Verenigde Staten.
“Parable” is de vierde en laatste single in de aanloop naar hun volgende album ‘Lost Hymns’. Afgaand op de singles wordt dat een leuk album, maar “Parable” is van de vier niet de sterkste single. Het klinkt donker en gloomy, het tempo mist hier evenwel wat schwung als je de track vergelijkt met de andere singles van het nieuwe album, zoals “Requiem For The Sun” en zeker met “The Blackest Mantra”. Het tempo van “Parable” maakt het wat sloom en drammerig. De algemene sound is wel goed en sluit netjes aan op de jaren '80 en '90-sound van heel wat Europese bands in het genre.
In de lyrics blijft dit Amerikaanse duo wat vastzitten in het moeras van de clichés, met heel wat hel en verdoemenis die op ons afkomt, maar dat kan dit genre uiteraard wel hebben.

A Cloud Of Ravens is een fijne ontdekking. Je kan ze zelfs live aan het werk gaan zien. In april en mei doen ze een Europese tournee. Niet met Clan Of Xymox, wel met hun Zweedse genregenoten van Then Comes Silence. Op 12 mei doen ze Antwerpen aan, nadat ze op 6 en 7 mei al in Luik spelen.

https://www.youtube.com/watch?v=HOLodA-Bhvs

Liselotte Van Dooren - Country is helemaal terug

Liselotte Van Dooren verraste ons in 2021 met haar album ‘49’ boordevol catchy country-songs. Ze is al aan het nadenken over een volgend album, maar intussen vult ze de zalen nog steeds met de songs van ‘49’. Alle tribunezeteltjes van De Ververij in Ronse waren bezet en Liselotte zorgde voor een swingende avond.

Het is in aantal artiesten minder dan in Nederland, maar ook in Vlaanderen is country aan een comeback bezig. Liselotte is van vele muzikale markten thuis, maar country heeft een speciaal plaatsje in haar hart. In Ronse bracht ze met een uitgebreide band van zes mannen alle songs van haar solo-debuut-album ‘49’ en een hele reeks covers. In countrymuziek is dat laatste overigens vooral een blijk van respect en spreken ze eerder van ‘standards’.
Liselotte trapte de avond op gang met “Country Soul”, het eerste countrynummer dat voor haar geschreven werd, door Dag Luyten en Anniek Raedschelders van Dixie Rose. Daarna volgde “Tequila Does” van Miranda Lambert, een Amerikaanse artieste waar Liselotte wel meer songs van brengt,. Bij Liselotte’s eigen song “Live Today” gingen in het publiek spontaan de handen op elkaar om het ritme mee te klappen.
Liselotte voegde aan de reeds uitgebreide bandbezetting nog haar eigen vioolspel toe voor “Heartaches By The Number”, een nummer van Harlan Howard dat als standard al opgenomen werd door onder meer Willie Nelson, Dwight Yoakam en Rosanne Cash, maar ook door bijvoorbeeld Cindy Lauper. Liselotte en haar band brachten in Ronse de versie van Martina McBride. Van Sheryl Crow leende Liselotte “Strong Enough”, omdat Sheryl daar zelf een accordeon-versie van opnam en omdat zij met Geert Laureyssen een uitmuntende accordeonspeler in de band heeft.
Ook een mooi moment: het heel intens gebrachte, zinderende “Wading In The Water” van Dixie Rose. Op “Flying Blind” van de Nederlandse Ilse DeLange, een andere artieste die Liselotte inspireerde, lardeerde gitarist Peter Verbraeken een knappe gitaarsolo. Er werd in De Ververij bij momenten stevige rock gebracht op deze country-avond.

Met liefst 23 nummers duurde de reguliere set best lang, maar de frontvrouw bleef heel die tijd bijzonder goed bij stem en ze had bij elke song – eigen materiaal of standards – dezelfde fonkel in haar ogen. Ze doet dit heel erg graag. En dat merk je aan alles.
Het is geen countryconcert als er geen Dolly Parton-song gespeeld wordt en dus kreeg Ronse “Jolene”. Met nog meer bekende meezingers werd naar een apotheose gewerkt: “Why Not Me” ook van Harlan Howard, maar de bekendheid ingezongen door The Judds, John Denver’s niet kapot te krijgen klassieker “Take Me Home, Country Roads” en “I’m Not So Tough”, de hit van Ilse DeLange.
De verdiende bisronde was voorbehouden voor twee nummers uit ‘49’: “A Change Right Now” en – nog eens – “Live Today”.

Organisatie: De Ververij, Ronse

Bosum, het Brusselse dreampop-project van Tom Verbeeck, kende een beloftevolle start. In 2018 en 2019 werden de singles vlot opgepikt en al snel kon de band leuke supports spelen voor Portland, The Bony King of Nowhere en Marble Sounds en er was zelfs wat interesse vanuit het buitenland. Hun cover van “Blinding Lights” van The Weeknd werd opgepikt als #Catchoftheday doro Stubru en de single stond twaalf weken in De Afrekening.
Het was een rollercoaster van grote en kleine successen, maar in 2022 verloor Tom de greep op zijn muzikale traject. Ondanks deze muzikale burn out bleef hij nummers opnemen in zijn homestudio. Eén daarvan komt nu uit als single.
“Tongues Of Angels” klinkt engelachtig, dromerig, lichtvoetig, onschuldig, … terwijl de lyrics dat niet altijd zijn. Mooi gedaan, knappe productie. Dit doet mij muzikaal wat denken aan Pauwel, Strand Of Oaks en het laatste werk van Gabriel Rios, of anders wel aan Ben Howard, Bear’s Den, The Haunted Youth, Mooneye, …. Gesneden voer voor Duyster.
https://www.youtube.com/watch?v=526ImvpkyU4

Jen is het soloproject van de Brugse Jente Neels, muzikante bij onder meer Sylvie Kreusch, Jan Verstraeten en Ratmosphere. Ze speelde solo al heel wat supports in zalen als De Roma, de AB, De Vooruit, Het Depot,…  voor artiesten als K’s Choice, Duke Garwood, High Hi en Milo Meskens.

“I Don’t Wanna Fall In Love” is haar nieuwe single. Het is een song die van een trage, breekbare start steeds aanzwelt tot het een louterende en allesverpulverende kracht wordt. Knappe productie. Goede single. Dit smaakt naar meer.

Ane Brun uit Noorwegen viert dit jaar dat ze 20 jaar geleden haar debuutalbum ‘Spending Time With Morgan’ uitbracht. Om dat te vieren komt ze dit najaar in De Roma in Antwerpen spelen, maar er is ook ‘Portrayals’, een album met covers.
Covers maken een belangrijk deel uit van het werk van Ane Brun. Veel van wat op ‘Portrayals’ staat heeft ze reeds eerder uitgebracht, maar hier krijg je al haar covers netjes gebundeld. Het vertelt ons ook wat over waar de Noorse haar inspiratie vindt. En het blijkt dat ze een heel brede smaak heeft. Het gaat van Beyoncé’s “Halo” tot Radiohead’s “How To Disappear Completely”.
Blijkt ook dat ze waarschijnlijk wel wat beïnvloed is door de CD’s van haar ouders of oudere vrienden: “True Colours” van Cindy Lauper, “Big in Japan” van Alphaville, “I Want To Know What Love Is” van Foreigner, “Into My Arms” van Nick Cave, “By Your Side” van Sade, ”All My Tears” van Julie Miller, “Make You Feel My Love” van Bob Dylan, …
En ze gaat zelfs nog een generatie verder terug: met “Always On My Mind” (het bekendst in de versie van Elvis), de standard “Blue Moon”, Nina Simone’s “Feeling Good” en “From Me To You” van The Beatles. Omdat er zo weinig richting in zit, leert het ons niet zo heel veel over haar invloeden, behalve dat ze haar klassiekers kent.

Alle songs krijgen een breekbaar Ane Brun-jasje dankzij haar zeer herkenbare stem en de zuinige bandbezetting en arrangementen. ‘Portrayals’ is een mooie verzameling covers en soms moet het niet meer zijn dan dat.

De Noord-Ierse rockband Therapy? bestaat sinds 1989 en kende zijn absolute hoogtepunt in 1994 en 1995 met de hits “Nowhere” en “Diane”. Op dat moment waren ze één van de grootste bands ter wereld. Daarna zijn ze ongeveer dezelfde muziek blijven maken, maar echt grote hits konden ze niet meer scoren. Ze blijven wel graaggeziene gasten op de Belgische festivalpodia.

Therapy? brengt binnenkort een nieuw album uit (‘Hard Cold Fire’) en daarvan is “Joy” de voorbode. Deze heel degelijke single rockt lekker weg en is heel herkenbaar, maar heeft alweer niet de X-factor die hun materiaal van de hoogdagen wel had. Nochtans is de bandbezetting nagenoeg hetzelfde en zelfs de producer van toen zat voor deze nieuwe opname opnieuw achter de knoppen.
Enkel voor de nostalgie schaffen mensen geen album met nieuw werk aan. Wie er tot vandaag van overtuigd is dat Therapy? de beste rockband ter wereld is, die zal “Joy” en het aankomende album ook wel goed vinden. Wie twijfelt, zal na “Joy” nog steeds twijfelen.

“Slow Me Down”  werd geschreven voor het  Eén-programma Dagen Zonder Broer van Jeroen Meus.  Deze driedelige docureeks volgt Meus in zijn rouwproces het eerste jaar na het overlijden van zijn broer Wim. Hij bezocht lotgenoten en gaat met hen in gesprek. De muziek in de reeks werd samengesteld op basis van afspeellijsten van Wim en Jeroen gaat op het einde van de reeks op bezoek bij de band The Me In You, één van de favoriete bands van zijn broer.
The Me In You schreef “Slow Me Down” als een soort eresaluut aan Wim. Ze deelden zijn passie voor muziek. De band speelde op het huwelijk van Wim, maar ook op zijn afscheidsdienst.
Het nummer ligt helemaal in het verlengde van hun prachtige album ‘How Does It Feel To Be Wrong All The Time’ en groeit muzikaal van ingetogen en intiem uit tot een soort postrocknummer. Opmerkelijk is dat Jeroen Meus enkele noten saxofoon meespeelt op het nummer, voor wie echt heel goed kan luisteren.
In het nummer wordt er teruggekeken op een onbezorgde jeugd, ‘the days of our golden years… a life with no fears’ door iemand die zich geen blijf meer weet met zichzelf na het verlies: ‘I’m lost everyday, drifting a sea of silence.’ Uiteindelijk biedt de zee rust en troost: ‘Seaside, slow me down…’ Veel schoner dan dit wordt een eerbetoon niet.

https://www.youtube.com/watch?v=tfZNJwfW2QU