Painted Scars is een nieuwe Gentse rock/metalband met een paar bekende namen. Kevin De Brauwer zat eerder al in Circle Unbroken, Yannick Rottiers kan je kennen van King’s Summit en Bram Vermeir heeft een verleden bij Mojo’s Venue en Gabriel Scar & The Saints.
Op hun eerste single, “Life And Alive”, klinken ze alvast heel stevig en snedig, ergens tussen hard rock en heavy metal in. Een pittig tempo, een herkenbaar refrein, heel degelijke riffs, … De ontdekking bij Painted Scars is echter zangeres Hyacien. Zij heeft een heel aangename stem, met een prima bereik en volume. Het is niet alleen het muzikale talent dat ons hier overtuigt. Van dit nummer spat het enthousiasme af en dat werkt aanstekelijk. Hier wil ik nog meer van horen.
Voor de productie en mix deed Painted Scars een beroep op de Duitser Tim Sonnenstühl van de band Lyriel. Voor een beginnende producer heeft hij puik werk geleverd.
Painted Scars kan je op 19 augustus live aan het werk zien op het  Scarfest, samen met onder meer Mr. Myst en Promise Down.

https://www.youtube.com/watch?v=YmUH16zNOF4

Fragmentum borduurt na het album ‘Masters Of Perplexity’ uit 2021 en single “Quirigua Successors” uit 2022 voort op het thema van de Maya’s voor hun nieuwe single “The Cougar”. Wat een agressieve intro en wat een vette productie. Een lekker pittig tempo en een meebrulbaar refrein. De song wordt in twee gedeeld met een synth/sfeer-stukje waarin de spanning niet verloren gaat. Knap gedaan. Behalve het thema van de lyrics had dit op een album van Amon Amarth kunnen staan.

Met twee prima singles kan een nieuw full album nu niet meer ver af zijn.

The Cougar - YouTube

Het duo achter Oorpool wisselt sinds 2020 eigen nummers in het Nederlands af met Engelstalige covers van bijvoorbeeld Nick Cave of the Waterboys. Deze “Catherine” schaakten ze weg bij PJ Harvey, van haar album ‘Is This Desire?’.
In het intussen herkenbare Oorpool-jasje klinkt deze song eerder als iets van Depeche Mode. Niet zo synthwave-dansbaar als vorige covers, wel met een nerveus ritme en met hetzelfde donkere randje als het origineel. Polly Jean zingt “Catherine” als een breekbare, trieste murderballad, terwijl bij Oorpool de vocalen blaken van (masculien) zelfvertrouwen, waardoor de boodschap een andere invulling krijgt. Knap gedaan.
Je vindt “Catherine” op Spotify.  Catherine - Single by Oorpool | Spotify

Paris Texas is een akoestisch quintet uit Antwerpen. Sinds 2018 brengt de band eigen werk met invloeden uit americana, countrymuziek en bluegrass. Hun muziek staat bekend om de herkenbaarheid en melodie, met een steady groove, hot picking en verfijnde samenzang.
In 2019 bracht Paris Texas het debuutalbum ‘When You’re Gone' uit en trad de band op in België en daarbuiten, waaronder het Omagh Bluegrass Festival in Noord-Ierland en het Rotterdam Bluegrass Festival. Tijdens de pandemie bleef de band creatief en gebruikte de tijd om nieuwe nummers te schrijven. In het voorjaar van 2022 dook Paris Texas de studio in om het tweede album ‘Bird In Hand' op te nemen.
Het is een verzameling van akoestische originals waarbij thema's van vergankelijkheid en coming of age zich door de nummers weven. De band wordt op het album bijgestaan door Tijl Piryns op drums (You Raskal You, Joni Sheila), Bart Vervaeck op pedalsteel (Compro Oro, Little Kim, Steven Troch Band, Bruno Deneckere, …), Ludo Lieckens (harmonium) en de Amerikaanse Laura Cortese op viool.
“Sometimes It’s Harder Getting Up Than Falling Down” is een heel aangename americana/akoestische countrysong die in een Nederlandstalige versie van goudwaarde zou kunnen zijn voor Guido Belcanto. “Golden Leaf” is een parel van harmonische samenzang. Titelsong “Bird In Hand” is een tearjerker over een gebroken hart. “Train Train” is geen cover van Blackfoot of Shorty Medlocke, wel een heel aangename song die heel Amerikaans klinkt. Dat kan je van dit volledige album zeggen, maar hier is het echt uitgesproken.
“Where Did The Years Go” kabbelt rustig voorbij en ook het licht swingende “Sweet Goodbyes” schildert een glimlach op je gezicht. “Willow Tree” klinkt heel vertrouwd in zijn overdadige melancholie en liefdesverdriet.
‘Bird In Hand’ is een heel aangenaam luisteralbum van internationaal niveau.

https://www.youtube.com/watch?v=2h5w2KTZcf0 

Theun met een h is een Nederlandse artiest voor die nu ook in België met zijn solodebuut komt. Theun Supheert heeft in Nederland al een hele weg afgelegd als zanger, songwriter en drummer (o.m. in de band van Ernst Jansz van Doe Maar).
Maar er broeide nog iets nieuws, waar hij eerst nog wat langer voor moest leven. In persoonlijke Nederlandstalige popliedjes spaart hij het leven na de veertig bepaald niet. Of het gaat om de scherpe randjes van lange liefde, het vaderschap of het onvermijdelijk wegsijpelen van de glamour, deze Nederlander observeert zo genadeloos dat het weer opbeurt.
“Ik Hobbel” is interessanter dan zijn andere Spotify-single “Anne”, dat is meer een overdadige, voor Vlaanderen iets te enthousiaste liefdesverklaring zoals ze die enkel in Nederland kunnen schrijven.
“Ik Hobbel” zit meer in de slipstream van de Fixkes, Augustijn, Kommil Foo, … en doet vaag wat denken aan de humor van Freek De Jonge of Bram Vermeulen, maar dan iets minder zwart of zonder het sarcasme. De muzikale begeleiding omvat een leuke banjo en drumwerk op plastic en metalen vuilbakken.

https://www.youtube.com/watch?v=7loxnxvzzbk

One Zillion Decibels is een stonerband uit Aalst. Het plan was om dit jaar ongeveer elke maand een demo/single uit te brengen. Dat lukte van januari tot maart, “Rain” kwam wat later dit jaar. Een beetje zoals in het echte leven. Maar ook zoals in het echte leven brengt deze “Rain” hoop, al was het maar voor het verschroeide gazon. One Zillion Decibels is dan weer meer van het verschroeide oorhaar. Ze maken op “Rain” hun bandnaam waar met een dikke wall of sound.
De intro klinkt een beetje rafelig, maar daarna volgen een lekker drumritme en aangename lead-vocalen. De Oooh-oooh-koortjes zijn misschien niet zo klassiek voor stoner, maar hier werkt het perfect. Productioneel vallen er nog wel wat punten na de komma te winnen, maar op zich is er weinig mis met deze single. Puik werk. Als One Zillion Decibels er nog meer van dit kaliber uit de mouw kan schudden, is dit een band om in de gaten te houden.

https://onezilliondecibels.bandcamp.com/track/rain

Teri Gender Bender is de frontvrouw van Le Butcherettes, niet onbekend in het Belgische clubcircuit, en ze zit in nog wel meer muzikale projecten. Als Teri Gender Bender brengt ze sinds 2014 haar solo-materiaal uit. Iggy Pop is fan en zo zijn er wel meer.
Op haar EP ‘Outsiders’ brengt zo aangename, licht-rammelende avantgardepop. Meestal klein in bandbezetting (drum, bas en gitaar) en productie. De leukste song op deze EP is “Sideways”, met veel verwijten in de lyrics en met een vibe die Le Butcherettes verbindt met Iggy Pop. De andere songs zijn best oké, maar net iets minder memorabel.
Een tweede hoogtepunt in deze verzameling van vijf songs is “Walk Into My Everything”. Een beetje Breedes meets PJ Harvey meets This Mortal Coil. Mooi en muzikaal liefelijker dan we van Teresa gewoon zijn.
“You Won The Man” opent als het neefje/nichtje van “Sheela-Na-Gig” van PJ Harvey. “Stupid Love Song” kan maar matig bekoren. Meer een verzameling van een paar half-goede ideetjes dan echt een volwaardige song. “What Do You Want Me To Do” klinkt minder bedreigend dan wat de lyrics laten vermoeden.

‘Outsiders’ is een aangename EP maar de kwaliteit is niet constant genoeg om dit als fantastisch te catalogiseren.

https://terigenderbender.bandcamp.com/album/outsiders

Ina Rose is één van de coming ladies van de country in Vlaanderen. Haar nieuwe single is ronduit prachtig en betekenisvol. Met lyrics over eigenwijs je eigen weg zoeken, ondanks het oordeel van anderen. Een houding die we zowel in de muziek als daarbuiten kunnen waarderen.
“Look Down On Me” heeft een catchy refrein dat je direct kan meezingen, een nagenoeg perfecte productie en mix, mooi ingezongen, …. What’s not to like? De productie was in de bekwame handen van Nick Jongejan (The Young River, The Martial, Amber Kamminga, Billy Bray Band, The Hillbilly Moonshiners, …). Mart Van BIghelaar van The Martial schreef mee aan deze single.

Blues/Country
Look Down On Me -single-
Ina Rose
 
https://www.youtube.com/watch?v=F68yDa13YIA

De Gentse stoner-rockers van Fire Down Below stellen op 9 september hun derde album ‘Low Desert Surf Club’ voor in Trefpunt in hun thuisstad Gent. Wie vol ongeduld zit te wachten op dat nieuwe werk kan op Bandcamp al luisteren naar “California”, de eerste digitale single.
De productie was in handen van Nick DiSalvo van de Amerikaanse band Elder en de opnames gebeurden in Duitsland. “California” is desert-stoner pur sang in de goede traditie van Kyuss, Monster Magnet en Cowboys & Aliens.
Het Gentse viertal zet een massieve wall of sound neer over een stampvoetend tempo en een catchy, meezingbaar refreintje. Een knappe single die ons bijna helemaal omverblaast en die ons doet verlangen naar dat nieuwe album.

https://firedownbelow.bandcamp.com/album/low-desert-surf-club

Liselotte Van Dooren is één van de vrouwen die in Vlaanderen country opnieuw op de kaart zet. Haar debuutalbum ‘49’ was een aangename kennismaking en op dat elan gaat ze door met haar nieuwe single “Looking For Love”.
Samen met het melancholische gehuil van een lapsteel wordt in de lyrics liefdesverdriet weggespoeld met alcohol. Meer country dan dat wordt het niet. Dit genre kan wel wat clichés verdragen, vraagt er zelfs om.
De opnames gebeurden in Nederland, bij John en Nienke van Neo Music. Liselotte zet deze song van Michel De Gieter – die ook al meeschreef aan ‘49’ mooi naar haar hand.
Deze “Looking For Love” klinkt nog meer doorleefd en authentiek dan wat we op ‘49’ te horen kregen. Dat laat meteen het beste verwachten voor haar volgende album.

Country/Blues
Looking For Love -single-
Liselotte Van Dooren

Je vindt “Looking For Love” op Spotify en Apple Music of je kan de single bestellen op https://www.liselottevandooren.com/shop