Sygo Cries speelde zopas zijn releaseshow in de B52 in Eernegem en het was niet meteen duidelijk of ze nu de ‘oude’ EP ‘Talking About Walls’ in de picture wilden zetten dan wel hun nieuwe EP ‘In Outside Places’.
Sygo Cries is vandaag niet langer een duo maar een band en op deze nieuwe EP krijgen we nog meer een bandgevoel in de sound dan op de vorige.
“Out Of This (World)” is een pittige, up-tempo new wavetrack met een heel herkenbaar en meezingbaar refrein bij een voor het genre eerder klassieke songopbouw. Catchy synthrock.
“Avez Vous (Déjà)” is eerder traag en heeft gastvocalen van Sandra van de Noord-Franse synthwaveband Lillidollrage. Het is anders dan we van deze 2.0-versie van Sygo Cries gewoon zijn, maar alles aan deze track klopt.
Als bonus krijgen we de Blended Mix van “Surrender”, een track die live bijzonder goed werkt en die hier een meer elektronische remix krijgt dan op de eerste Bandcamp-versie.
Voor Sygo Cries lijkt de trein helemaal vertrokken. Op naar een full album.

https://sygocries.bandcamp.com/album/in-outside-places

Cardinal is een nieuwe hardrockband uit de regio Mechelen. Hun eerste singles waren “Nightflyer” en “NDA” en inmiddels is er hun eerste EP ‘I’.
De band bestaat inmiddels drie jaar en Cardinal spaarde moeite noch kosten voor deze release. Ze gingen opnemen in de gerenommeerde Daftstudio’s onder leiding van Bob Briessinck (Warbringer, Scavenger, ..) en met extra producing expertise van Ives Mergaerts (Brides Of Lucifer, ..). In de band herkennen we o.m. Anton Mergaerts, die ook nog in de gothrockband Velvet Mist zit.

De EP bevat vijf tracks. Die zijn allemaal catchy en onmiddellijk meezingbaar, wat net de sterkte maakt in hardrock. De band is een beetje een kruising van Van Halen en Whitesnake. In de lyrics keren veel hardrock-clichés terug, maar dat kan dit genre wel hebben. Opener “Sign Of The Cross” is één van de snelst gespeelde en vinnigste van de vijf. Mooie songopbouw en solo’s. Hetzelfde geldt voor “Child Of The Night” en “NDA”: heel degelijke songs die tegelijk heel vertrouwd klinken en soms toch kleine verrassinkjes verbergen. “Nightflyer” is meer een militante mid-tempo-stomper en ook deze valse trage heeft weer die heerlijke koortjes. “Slaying The Giant” is een interessante afsluiter, vanwege de voor dit genre gedurfde break en spoken word-gedeelte, wat we eerder in de prog verwachten.

Deze Cardinal heeft alles in zich om uit te groeien tot één van de vaandeldragers van de heersende hardrock-revival.

https://www.youtube.com/watch?v=_ri-48nu9zM&list=OLAK5uy_lfOtsKEZGZ5ZJ3K6IunrqAj2vdDdLTd-Q

Een bende ongeregeld met een lange staat van dienst in de Vlaamse underground, dat is potgrond waarin het zaadje van de nieuwe punk/hardcoreband Röt Stewart is geplant.

De bandbezetting kregen we in gecodeerde versie. Op zang is er Wölf Stewart (Sartramus, Mölär, ex-Chalice), op gitaar Jah Nick Rötbeck (The DD's, ex-Lös Bönöbös), op bas Rötsomer (Möa, Cörpse Mutilation, ex-Mörbid Desire) en het betere slagwerk komt van Clint M.K. Rötwood (ex-Idiöt Rant, ex-Misanthröpic danceband, ex-Tarmak, ex-Göödhead, ex-Phöenix Rebelliön).

De demo van Röt Stewart die we in handen kregen is geen officiële release, wel een cassette met een soort van veredelde repetitie-opname, zoals ze dat in de 80’s deden. Die setting past natuurlijk helemaal bij deze muziek en het geeft tegelijk ook goed aan hoe deze band live klinkt.
Over de mix van punk en hardcore van Röt Stewart kunnen we kort zijn: die is vinnig en militant. De onderwerpen zijn o.m. het Vlaamse heractiveringsbeleid voor langdurig zieken (“Verk”), vervelende vrienden (“Fucking Shoe”) en online-meningen (“Digital Masturbation”).
Er staan ook twee covers op deze demo: “Rather See You Dead” spelen ze in de versie van Mongo Ninja, maar oorspronkelijk is het van Legionaires Disease. O.m. Corrosion Of Conformity nam daar ook al een versie van op. “Bad Attitude” is een cover van The Testors, maar de Stewarts baseerden zich op de versie van Darkthrone. In iets meer dan twaalf minuten komen liefst acht songs langs, inzake energie en compactheid kan dat tellen.

Deze demo werd slechts op een handvol exemplaren gemaakt en is reeds volledig uitverkocht. Dat lijkt me meer dan een beetje jammer voor wie deze band nog wil leren kennen.
Wat Röt Stewart op deze demo brengt is zeker niet nieuw, maar dat dergelijke muziek vandaag nog zo militant kan klinken, heeft ons hoop. Hiervan willen we snel een officiële release zien en horen. En een concert! In een kraakpand! Worden er nog panden gekraakt? Who cares!

Sygo Cries - The future’s so bright (they gotta wear shades)

Voor het live-debuut van de 2.0-versie van Sygo Cries had de band de voor de postpunk/wave-scene vertrouwde grond van de B52 in Eernegem uitgekozen. Er waren heel wat fans opgedaagd en die werden zeker niet teleurgesteld.

Als apero mochten de Dead Astropilots uit Lille het publiek opwarmen. Ze zitten op hetzelfde label als de meer gehypte regiogenoten van Dear Deer, maar zijn minstens zo goed. Rachel (zang en toetsen) en Simon (zang en gitaar) brachten als Dead Astropilots in 2018 het fijne album ‘New Control’ uit en dat is vandaag nog steeds de ruggengraat van hun set.  Ze brachten het album bijna integraal en in volgorde, want er zit – zeker voor henzelf – een rode draad, een verhaal in dat album. De ene keer klinken de Dead Astropilots als bijna vrolijke, onschuldige synthpop, in andere nummers is het meer donkere postpunk en coldwave.
Het is niet zo moeilijk om te vinden waar ze de mosterd gehaald hebben. Hun track “Inside A Dream” mixen ze met grote stukken van “Primary” van The Cure. Ook “Shadowplay” van Joy Division stond lang op hun setlist, maar niet in Eernegem.
Van het publiek in de B52 krijgt het Franse duo een vrijgeleide naar enthousiast applaus en daar leken ze zelf ook heel enthousiast over. Afsluiter “The Center” mondde uit in een hoop fuzz en feedback, met Simon die zijn gitaar ‘bespeelde’ met een speelgoed spacegun. Met zo’n bandnaam moet dat kunnen.
Dead Astropilots is een band om in de gaten te houden, vooral als er nog eens nieuw werk uitkomt.

Na de Dead Astropilots mocht Sygo Cries aantreden met zijn blend van postpunk, synthwave en coldwave. De eerste keer als band (in deze bezetting) en de allereerste keer op een podium voor gitarist Brooklyn. Met zijn 17 jaar zou hij de zoon kunnen zijn van elk van de drie andere bandleden. Hoewel voor de show de zenuwen zichtbaar door zijn lijf gierden, leverde hij een prima prestatie.
Maar Sygo Cries is toch in de eerste plaats de band van Mika Goedrijk. Vooral nu hij pas de stekker heeft uitgetrokken bij zijn This Morn’ Omina, hoewel die band nog een paar mooie buitenlandse concerten in de agenda had staan.
De hernieuwde Sygo Cries wordt nu zijn speeltuin en het mag vooruit gaan. Het concert in Eernegem was eigenlijk de door corona uitgestelde releaseshow van de EP ‘Talking About Walls’ van 2021 en daar is nu al een nieuwe EP.
Het concert in de B52 werd ingezet met een nog onuitgebrachte track: “Hand Me Down” en later volgde nog het onuitgebrachte “Half The Man”.  Ook al heel vroeg in de set zat “End Of A Century”, de eerste track die Mika Goedrijk schreef met bassist en mede-songschrijver Wim Guillemyn (van o.m. The Other Intern) en daarna het aanstekelijke “Surrender”. Die laatste was een extraatje voor wie de EP ‘Talking About Walls’ digitaal kocht en de track staat in een remix op de nieuwe EP ‘In Outside Places’.
Van die nieuwe EP kregen we “Avez Vous” niet te horen. Het is dan ook een track met gastvocalen van Sandra van Lilidollrage, ook al een postpunkband uit Lille, en die was er vanavond niet.
Wel op de setlist stond het fijne “Out Of This World”. Van de vorige EP kregen we alle tracks te horen, met een zinderende versie van “Spiders” en extra veel applaus voor setafsluiter “Ship Of Friends”, de voorlopig enige heropgeviste song van de 1.0-versie van Sygo Cries. Daar net voor speelde de band nog “Evil Land” van La Muerte. Daarmee hebben ze wel een coole band gekozen om te coveren, maar misschien niet de juiste song. Als toegift was er nog “Hollow Man” van The Cult en ook dat is geen voor de hand liggende cover.

Sygo Cries stond er in Eernegem als band. Ondanks corona waren ze goed op elkaar ingespeeld en als er al slordigheidjes in de set zaten, dan heeft niemand daar iets van gemerkt. De jonge gitarist zal vast snel podiumvaster worden en moet nog wat meer op zijn strepen staan als het gaat over zijn ‘plaats’ in de geluidsmix. Maar die drie ervaren rotten zijn goede leermeesters. Mika, geboren als entertainer, en Wim zijn op dreef als songschrijvers. Toetsenist Olivier Moulin (van ook The Mars Model) is medebepalend voor het groepsgeluid. Er zou zelfs mogelijk nog een drummer van vlees en bloed aansluiten bij Sygo Cries, maar dat gerucht kon nog niet met zo veel woorden bevestigd worden. Als we dat allemaal bij elkaar optellen, begrijpen we ineens waarom frontman Mika op het podium de hele tijd een zonnebril bijhad: the future’s so bright, they gotta wear shades.

 Organisatie: B52 + Sygo Cries

Pet Shop Boys - Nog steeds een hitmachine

Geen voorprogramma, maar twee uur lang de Pet Shop Boys, dat is dus twee uur lang dansen. Bij het binnenkomen van Vorst Nationaal bleek dat iemand toch andere plannen had, want het middenplein stond vol met stoeltjes. Een uitloper van één of andere coronamaatregel? Had iemand vooraf de gemiddelde leeftijd van de concertgangers berekend? Waren de stoeltjes een afspiegeling van de eerder statische show van het Britse duo? Wie zal het zeggen? Feit is dat de Pet Shop Boys nog maar de eerste tonen van “Suburbia” door de luidsprekers lieten knallen of het hele middenplein veerde recht en zette het op een dansen voor het podium, tegelijk met veel gezwaai filmend met de gsm.

Neil Tennant en Chris Lowe komen niet zo heel vaak naar ons land voor een zaalshow. In 2009 stonden ze in de Lotto Arena voor hun album ‘Yes’, maar voorts speelden ze vooral als hitmachine op festivals: Brussels Summer Festival, Lokerse Feesten, Dour, Marktrock, … Het optreden in Vorst Nationaal was één van die vele concerten die door corona een paar keer werden uitgesteld. De tournee loopt onder de noemer ‘Dreamworld : The Greatest Hits’ en die vlag dekt misschien niet helemaal de lading.
Dreamworld is een knipoog naar “Dreamland” en dat was samen met “Monkey Business” de enige track van hun jongste album ‘Hotspot’. Dat album beschreven we op deze site eerder als ‘aardig, maar geen mijlpaal’.  Dat er niet meer tracks van dat album gespeeld werden, leert dat de Boys er waarschijnlijk net zo over denken. Over het ‘Greatest Hits’-gedeelte van de tournee-naam is misschien meer discussie mogelijk. Een eerlijker titel was ‘The Singles 1985-2000’ geweest, want songs als “Heart”, “Can You Forgive Her” of “It’s Alright” kan je bezwaarlijk wereldhits noemen, al zeker in ons land. En zo stonden er nog wel een paar op de setlist in Vorst. Van alle albums die na 2000 verschenen zijn, was er behalve de twee songs uit ‘Hotspot’  enkel “Vocal” uit 2013. Daarover waren ze dan wel eerlijk: na 2000 hebben ze geen hits meer gescoord.
De Pet Shop Boys brachten uiteraard wel al hun grootste hits, van “Suburbia”, “Domino Dancing” en “You Were Always On My Mind” over hun eigen mash-up van U2’s “Where The Streets Have No Name” en “Can’t Take My Eyes Off You” tot “What Have I Done To Deserve This”, “Go West” en “It’s A Sin”. In de bisronde kreeg het Belgische publiek nog puike versies van “West End Girls” en “Being Boring”.
Hoe groter de hit, hoe natuurgetrouwer het duo live bij het origineel blijft. De slotsong (“Being Boring”) twijfelde tussen tongue-in-cheek (het is één van hun saaiere hits) en bevestigend (het was vooral geen saai feestje, daar in Vorst Nationaal).
Voorts waren er de te verwachten ingrediënten: decorstukken (twee straatlantaarnpalen), een uitgekiende lichtshow, een verkleedpartij met maskers en een hele reeks gekke jassen en heel veel Brits flegma. Tennant nam de tijd om het publiek te vertellen hoe “Domino Dancing” ontstaan was (een saaie reis, verveling op de hotelkamer, in een halfdronken bui domino spelen en bij elke winnende zet een vreugdedansje). Hij was in een vrolijke bui, leek oprecht verrast door het enthousiasme van het Belgische publiek en hij was goed bij stem, al zou je het misschien nauwelijks merken mocht dat niet zo zijn. Het publiek reageerde dolenthousiast, danste schaamteloos en zong mee, zelfs op de hogergelegen zittribunes van de betonnen bunker in Vorst.

Voor het publiek was dit een feest van de herkenning. Als elke band met zoveel hits op de teller zo bereidwillig is, het leven van de fans zou toch mooi zijn.

Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/1977-pet-shop-boys-17-05-2022
Organisatie: Live Nation

Headbanger’s Balls Fest 2022 - Ontdekkingen en Bevestigingen
Headbanger’s Balls Fest 2022
De Leest
Izegem
2022-05-07
Filip Van der Linden

Headbanger’s Balls Fest zette dit jaar de opgebouwde traditie en reputatie verder met opnieuw een geslaagde editie van dit indoor-metalfestival met een reeks uitstekende bands. Vooral Belgische bands op het podium van De Leest in Izegem, wat er misschien mee te maken had dat de eerste boekingen nog tijdens corona gebeurden en men een beetje op veilig wilde spelen. Dat was zeker geen rem op de fun.

Het Nederlandse An Evening With Knives mocht kort na de middag als eerste band het podium op met hun mix van stoner en postmetal en zette in met “Endless Night”. Die track komt van ‘Sense Of Gravity’, het album dat ze uitbrachten in 2020, net voor de wereld voor twee jaar op slot ging. Pas dit jaar kunnen ze dat album eindelijk live brengen. Van ‘Sense Of Gravity’ speelden ze in Izegem voorts nog “On Your Own”, “Levitate” en “Sacrifice”. Afsluiten deden ze met twee tracks van het vorige album ‘Serrated’. Hoewel An Evening With Knives geen onbekende is in het clubcircuit en deze band ook al op Alcatraz stond, was het concert op Headbanger’s Balls voor velen een ontdekking. Het reeds aanwezige publiek reageerde alvast enthousiast.

Sons Of A Wanted Man werd op Headbanger’s Balls aangekondigd met ‘zwart als steenkool, hard als diamant’. Deze blackened postmetalband uit Limburg is misschien niet de bekendste van de underground, maar de samenstellers van Headbanger’s Balls houden wel van een uitdaging. En hun publiek duidelijk ook. Over het album ‘Kenoma’ van deze zonen schreven we al dat het magistraal was in zijn soort, maar misschien niet het meest toegankelijke en dat is ook ongeveer wat opgaat voor hun liveset. De rijen voor het podium stonden al wat dichter bevolkt dan bij An Evening With Knives toen de band aftrapte met “Amor Fati”. Blackened postmetal is misschien niet het soort muziek waar je wilde taferelen moet verwachten, maar tussen de songs kwam er veel enthousiast applaus. Ook al een aangename ontdekking in Izegem.

Vervolgens betrad gitarist Josh Fury het podium van De Leest. Niet – zoals gepland – met King Hiss, maar met Liar, zijn andere band. Headbanger’s Balls had één van de haltes moeten zijn van de afscheidstournee van King Hiss, maar stemproblemen van zanger Jan Caudron beslisten daar anders over. Liar is een legende in de H8000-scene en zorgt steevast voor volk en entertainment. Liar-zanger Hans was eerder die dag aanwezig bij de begrafenis van Olav van hardcoreband Crucified en droeg daarom één van de eerste songs op aan hem, wat bij het publiek onthaald werd op een respectvol applaus. De set werd ingezet met de “Imperial March” die fans van John Williams herkennen van bij Star Wars. In de set lag het zwaartepunt op de oudste albums van Liar: ‘Falls Of Torment’, ‘Invictus’ en ‘Deathrow Earth’. Voor het publiek was Liar het sein om helemaal los te gaan: moshen en de lyrics meebrullen in de microfoon van Hans, die het de security knap lastig maakte. Hij ging met de security in discussie of crowdsurfen nu wel of niet toegelaten was, maar voor er een definitief antwoord kwam, werden de eerste lijven reeds over de handen gedragen. Dat feestje duurde tot na “Shatter” Frank Sinatra uit de luidsprekers knalde met zijn “My Way”.

Carnation en Wiegedood verwacht je eerder op Graspop of Alcatraz, maar het is mooi dat deze bands in Izegem dezelfde kansen krijgen als buitenlandse bands. Carnation leverde in Izegem een mooie prestatie en toonde een overvloed aan professionaliteit op het podium, al leek het soms alsof de band wat op routine speelde. De set in Izegem verzamelde het beste van de jongste albums: ‘Where Death Lies’ en ‘Chapel Of Abhorrence’. Wie Carnation deze zomer nog eens in eigen land live wil zien, moet op 4 juni in Eeklo zijn. Voorts heeft deze band enkel een lange reeks buitenlandse festivals op zijn agenda staan.
Wiegedood is een fenomeen dat je moet gezien of gehoord hebben om er een oordeel over te hebben. Op de albums speelt deze atmosferische blackmetalband vooral met intensiteit. Dat leverde hen een wereldwijde platendeal op en ze rijgen de buitenlandse tournees aan elkaar. Live mist dit trio soms wat van de nuances die je op de albums wel hoort. Hun meest recente album, ‘There’s Always Blood At The End Of The Road’, is dan ook nog eens het meest overweldigende uit hun catalogus, met veel minder rustpunten dan de trilogie “De Doden Hebben Het Goed”. Waren de nieuwsgierigheid en fascinatie aan het begin van de set nog goed voor een volle zaal, dan werd de lokroep van de toog toch almaar sterker eens voorbij halfweg. Niet dat ze iedereen uit de zaal weggejaagd hebben, maar voor velen was dit een taaie brok.

Een ander, toegankelijker fenomeen is Fleddy Melculy. Je kon zelfs twijfelen of deze Belgische band misschien niet de ‘echte’ hoofdact van de dag was. Zeker inzake interactie en enthousiasme bij het publiek haalden de Belgen het vlot van de Polen. De hype rond Fleddy Melculy is dan misschien wat afgezwakt en de singles vinden steeds moeilijker hun weg naar de radio, de vele fans zijn gebleven. Oud en nieuw werk werd op net zo veel enthousiasme onthaald bij het publiek. Klassiekers als “T-Shirt Van Metallica”, “Geen Vlees, Wel Vis” en “Feestje In Uw Huisje” stonden te blinken naast nieuwere tracks als “Fuck Uw Vrienden”, “Geen Tijd Voor Spijt” en “God Is Een Kapper”. De vuisten gingen massaal de lucht in en de moshpit bereikte zijn kookpunt. Wel zat er een vervelende hapering in de set toen de microfoon van Jeroen uitviel en het een eeuwigheid leek te duren voor dat euvel hersteld was. Maar de conclusie is duidelijk: Fleddy Melculy zwaait nog steeds de scepter over de Belgische metal.

De set van de Poolse deathmetalband Decapitated begon ook al met vertraging door microfoonproblemen, maar de fans bleven geduldig wachten, ondanks het late uur. Hun trouw werd door Vogg, het enige overgebleven originele bandlid, beloond met een staalkaart uit de 25 jaar dat de band reeds bestaat. Oude tracks als “Nine Steps” (uit 1998) werden voorafgegaan door klassiekers als “Nihility”, “Spheres Of Madness” en “Mother War”. Van hun later dit jaar te verschijnen album ‘Cancer Culture’ kreeg je in Izegem enkel de titeltrack te horen en dat was misschien wat jammer. Maar niet getreurd, dat album komen ze eind oktober live voorstellen in de Botanique in Brussel. Decapitated speelde retestrak en met veel overgave – vooral bij zanger Rasta met zijn meterslange dreadlocks, maar zorgde bij het publiek misschien niet voor hetzelfde enthousiasme als eerdere headliners in Izegem als Moonspell of Orange Goblin.

Organisatie: Headbanger’s Balls

Het vorige album van Handkerchief, ‘Mutiny Ballads & Fishguarding Songs’, werd bijzonder goed onthaald. Singles als “They Drive By Night“ en “Human Sense” waren regelmatig te horen op de radio. Op het nieuwe album ‘Ghosts Of This Town’ schildert deze band opnieuw een fascinerende, maar toch donkerdere trip door hun bijzondere wereld van steden, havens en romantiek.

De bemanning van het schip dat Handkerchief is, krijgt net iets minder tijd en ruimte om te schitteren dan kapitein Christof Annaert. Die neemt op ‘Ghosts Of This Town’ het stuur stevig in handen en vaart vooral langs zeemansblues en saudade. Openingstrack en vooruitgeschoven single “Never Get Used To This Town” sluit nog het meest aan op de lading van ‘Mutiny Ballads …’, maar de andere songs zijn in vergelijking daarmee kleiner, intiemer, introverter en donkerder. Denk aan de vroegste blues van wijlen Arno, Les Négresses Vertes met een serieuze kater, Tom Waits in de regen.

De boventoon van dit nieuwe album is een mix van verdriet, hartepijn, heimwee en melancholie. In zijn veelheid van dezelfde teneur werkt dat louterend. De enige frivoliteit komt op “Coming Home” opnieuw van de Amerikaanse percussionist Adam Bradley Schreider, die ook al mocht meedoen op een track van ‘Mutiny Ballads …’.

De beste songs zijn “Never Get Used To This Town” en het bijtende “Cure For Love”.

https://www.youtube.com/watch?v=7SEFEWOqIJM

New beat heeft altijd fans gehad en zelfs vandaag worden nog steeds prima tracks gemaakt in ons land. Eén van die gepassioneerden zit achter Belgica Erotica. Op zijn nieuwe EP reikt hij duidelijk de hand naar grote voorbeelden als Fatal Error en Erotic Dissidents. Muzikaal jongleert Belgica Erotica met de ritmes zoals ze dat eind jaren ’80 deden.  De breaks komen later dan we vandaag in dance en elektro gewoon zijn, de beats zijn bij momenten lekker kaal, de lyrics zijn minimaal en ook het (Casio-)synth-geluid kreeg geen update naar het hier en nu.
“Sextoy Of The Undead” blijft wel heel lang teren op hetzelfde ritme en mist de zweverigheid van de new beat van vroeger. Deze track heeft een atypische, broeierige sfeer. “Dance In Your Underwear” heeft een sterke intro, maar heeft daarna moeite om de aandacht vast te houden. De betere tracks van de vier op deze EP zijn voor mij titeltrack “Horny Slut On New Beat” en “Succubus”, dat zich kan meten met de heerlijke single “Boobs!” van eind vorig jaar.
Aan inspiratie blijkbaar geen gebrek en zo levert deze EP opnieuw een knap uitgewerkte reeks tracks van Belgica Erotica!

Horny Slut On New Beat EP
Belgica Erotica
Eigen Beheer

https://belgicaerotica.bandcamp.com/album/horny-slut-on-new-beat

Goudi is Pierre Goudesone van de Belgische newwaveband Flesh and Fell. Zijn nieuwe single “In Us Hoofd” componeerde hij samen met zijn Flesh and Fell-maatje Laurent Stelleman. Verwacht je echter niet aan retro-new wave, maar eerder aan moderne, urban synthpop, met een lekker Oostends dialect in de lyrics en een nog lekkerdere gitaarlick erbij. De backing vocals geven deze single vleugels.
Goudi  brengt binnen enkele maanden het album ‘Oostende’ uit. Als daar nog een paar tracks op staan die hetzelfde niveau halen als deze “In Us Hoofd”, zullen wij heel tevreden zijn.

https://www.youtube.com/watch?v=cVZkKyQqIIQ

The Good, The Bad And The Zugly, met bandleden die ook bij Kvelertak en Kosmik Boogie Tribe spleen, kwamen hier al eerder aan bod. Op hun vorige album, ‘Algorithm  and Blues’, keerden ze terug naar de brutale punkrock en op hun  nieuwe album ‘Research  And Destroy’ doen ze dat nog eens netjes over.
De band heeft naar eigen zeggen een groot aantal fans en een uitstekende reputatie in thuisland Noorwegen. In de rest van de wereld loopt het allemaal niet zo’n vaart. Er zit deze keer wat meer garagerock in hun punkrock, maar vooral veel humor in de songtitels. “What’s My Rage Again”, “The PKA Took My Money Away”, “Nostradumbass”, …
Dat deden ze al op eerdere albums en die formule houden ze dus aan. Daar is weinig op aan te merken. Satire en punk gaan goed samen. De tracks op ‘Research And Destroy’ komen met een rotvaart voorbij en zijn earcandy voor al wie punkrock een warm hart toedraagt. Knappe intro’s, veel power en agressie, vaak een meezingbaar refrein, … het plaatje klopt helemaal.
Een paar tracks klinken wat vetter of harder dan de rest: “Bridge And Tunnel Guy”, “Diet 1-2-3” en de hit-in-wording “Here Come The Waterworks”.
Wie al fan is van pakweg Turbonegro of The Hellacopters, moet zeker ook deze Noorse punkband eens checken. Dit album is op vinyl beschikbaar.

https://www.youtube.com/watch?v=qjvyuQptAXU