Het Nederlandse punkduo The Mono Kids heeft na een eerste EP met drie nummers van enkele maanden geleden alweer een nieuwe track uit.
Dit hitsige nummer klinkt opnieuw ‘lower than fi’: rammelende punkrock met een pittig tempo en een paar kleine weerhaakjes. Inzake dynamiek en lyrics doet dit mij wat denken aan “Alec Eiffel” van de Pixies, maar dan zonder de vette productie die zo kenmerkend was voor de Pixies en zonder de bas van Kim Deal.

Een puike single. The Mono Kids are on a roll!

https://themonokids.bandcamp.com/track/happy-ending

Cleopatra Records verzamelde 11 van zijn bands om elk een cover op te nemen van the Cure. Een beetje zoals Alfa Matrix dat binnenkort zijn tweede tribute-album uitbrengt voor dezelfde Britse band. Er zijn natuurlijk verschillen. Bij Alfa Matrix komen ook minder bekende Cure-songs aan bod, terwijl Cleopatra kiest voor de bekendste singles.

Wat opvalt bij Cleopatra Records is dat ze niet voor de bekendste bands van het label gegaan zijn, enkel The KVB en Pink Turns Blue deden meteen een belletje rinkelen, maar wel voor bands die nog een duwtje in de rug kunnen gebruiken op hun weg naar succes. Die bands hebben er ook best wat tijd en moeite in gestoken. Ze gaan aan de haal met ritme en melodie, maar het blijft wel telkens herkenbaar.

Als we het kaf van het koren moeten scheiden, dan zetten we Velvet Condom (“Just Like Heaven”), Buzz Kull (“Fascination Street”), The KVB (“Lullaby”), Demob Happy (“Pictures Of You”) en Minuit Machine (“Lovesong”) bij het koren en Soviet Soviet (“In Between Days”) , Pink Turns Blue (“Boys Don’t Cry”) en This Cold Night (“Close To Me”) bij het kaf. Op wat Crying Vessel doet met “Friday I’m In Love zouden gevangenisstraffen moeten staan. De rest zweeft er wat tussenin.

Leuk tribute-album. Een paar goeie nieuwe interpretaties. Maar we onthouden hier vooral: nobody plays the Cure like The Cure.

Just Like Heaven - A Tribute To The Cure
Various Artists
Cleopatra Records

https://cleopatrarecords.bandcamp.com/album/just-like-heaven-a-tribute-to-the-cure-2

Het Belgische gothrockduo Lovelorn Dolls heeft een leuke cover uitgebracht van “Lullaby” van The Cure.
De song krijgt muzikaal een soort van Marilyn Manson-jasje aangemeten, met minder gitaar en met vrouwelijke vocalen die soms tegelijk lieflijk en dreigend zijn. De basis en de algemene vibe van het origineel blijven overeind, hoewel die van Lovelorn Dolls er toch met de vuile voeten door gaan. Fantastisch dat deze band niet bezwijkt onder het vaak eindeloze respect dat veel andere artiesten hebben voor een band als the Cure, waardoor ze maar weinig durven veranderen aan de songs.
Lovelorn Dolls is één van de vele bands op het Alfa Matrix-label en deze cover van “Lullaby” is één van de 27 tracks van het tribute album ‘A Strange Play 2’ van Alfa Matrix en het nieuwe zusterlabel Spleen+. Lovelorn Dolls deed in 2014 overigens ook al mee op ‘A STrange Play 1’ van deze tribute-reeks. Op deel 2 staan voorts nog The Cure-covers door onder meer Star Industry, The Ultimate Dreamers, The Breath Of Life, Armageddon Dildos, Implant, Digital Factor en Lights AM. Dat tribute-album komt uit op 23 juni.

Bij de Lullaby-cover door Lovelorn Dolls hoort een leuke video. Die kan je bekijken via https://spleenplus.bandcamp.com/track/lullaby

Predatory Void is het nieuwe project van Lennart Bossu (Amenra, Living Gate, Oathbreaker). Andere bandleden zijn zangeres Lina R. (Cross Bringer), bassist en tweede stem Tim De Gieter (Amenra, Doodseskader), gitarist Thijs De Cloedt (Cobra The Impaler, Aborted) en drummer Vincent Verstrepen (Carnation). Dat is een interessante lijst van usual suspects, maar het is toch vooral Bossu die de grote lijnen uitzet en de anderen die hier en daar bijkleuren.
‘Seven Keys To The Discomfort Of Being’ is hun debuutalbum dat zomaar bij Century Media Records van Sony Music uitgebracht wordt. Dat Predatory Void zo labelgenoot wordt van Arch Enemy en At The Gates duidt erop dat de ambitie hoger ligt dan die van een interessant zijprojectje. Dat de band zijn live-debuut in het buitenland maakte, wijst eveneens in die richting.
Van de ambitie terug naar de muziek. Zangeres Lina is een aangename ontdekking. Niet enkel stem-technisch haalt ze hier een mooi niveau, ze legt er telkens ook een authentieke emotie in. De anderen halen netjes het hoge niveau dat we van hen verwachten.
Muzikaal is dit album moeilijk te duiden. De band en het label geven geen duidelijke genre-refereties en na drie tracks had ik evenveel genres opgeschreven als opnieuw doorstreept: post, atmosferisch, doom, death, black, sludge, extreme, … Het zit er allemaal wel wat in, maar misschien niet genoeg om het er als genre op te kleven.
Inzake structuur en songopbouw heeft het album een paar luisterbeurten nodig om duidelijk te maken wat bij welke track hoort. Vooral inzake structuur is dit album een moeras waarin je wegzinkt. De nummers hebben weinig coherentie of eigen gezicht, hoewel er met veel overgave en op hoog niveau muziek gespeeld wordt. Ook na een paar luisterbeurten lijkt dit nog steeds een collage van ‘interessante’ riffs en muzikale bewegingen.

Eén van de betere tracks van dit album is “The Well Within”: ongecontroleerd furieus aan de start, dan een louterende sludge-passage en de belofte van een gestage opbouw naar een eruptie, die er ook komt, om daarna opnieuw in een leegte te vallen. Knap gedaan. Nog een mooie is “Funerary Vision”.

Aan ambitie en inzet geen gebrek. Maar het gaat alle kanten op met deze “Seven Keys …”. Misschien waren 2 of 3 keys al genoeg geweest.

Daar is de lente, daar is Dry Martina! De Spaanse popdiva wist ons al meermaals aangenaam te verrassen en dat doet ze opnieuw met haar jongste single “Rayo”.
Het is een swingende rumba met overdadige zonnestralen waarvoor de Spaanse naar eigen zeggen de mosterd haalde bij disco-legendes Baccara en Raffaella Carrà, maar ook bij Mano Negra. Die laatste band krijgt zelfs een citaat uit één van hun songs in de laatste zinnen van deze “Rayo”.
Het is catchy en uitermate dansbaar, het klinkt een beetje retro en het swingt als een tiet. Dry Martina kan ons met deze aanstekelijke “Rayo” nog sneller en nog makkelijker verleiden dan met haar vorige single (een remix van haar versie van “Bailando”).
“Rayo” is het toegangsticket voor een aankomend album en dat is een rollercoaster waarvoor wij gewillig in de rij willen gaan staan.

Je vindt “Rayo” op Spotify.  https://show.co/8qVDXju

“Howl” is een nog nooit eerder uitgebrachte track van de legendarische Belgische reggaeband Skyblasters, met nog eens drie - ook al legendarische - gasten: Alain Tant, Dirk Blanchart en Patrick Riguelle.
“Howl” is een protestsong die werd geschreven door wijlen pdw (Patrick De Witte, drummer van Skyblasters) en Peter Heylbroeck na de bezetting van het Tienanmen-plein in China, waarbij honderden doden vielen. De tekst is een aanklacht tegen elk autoritair bewind en daar zijn er in de wereld helaas nog steeds teveel van. Als aanklacht tegen autoritaire heersers is deze song uiteraard opnieuw brandend actueel, maar het is voorlopig een mysterie waarom deze song niet eerder werd uitgebracht.
Zuiver muzikaal hebben de Skyblasters sterkere songs geschreven dan deze zacht (heup)wiegende, klassieke reggaetune. Het is dan ook de tekst die belangrijker is dan de melodie. De lyrics hebben alles wat we verwachten van een protestsong. Een nog sterker refrein dat de boodschap kernachtig samenvat had deze song van ‘heel degelijk’ kunnen optrekken naar ‘memorabel’.
“Howl” is te goed om stof te blijven vergaren in de kluis van de Skyblasters. En het is dit soort van engagement en betrokkenheid dat we vandaag missen in de recente generatie songschrijvers.

Singer-songwriter Lise Reyners heeft als Lizzy al heel wat singles op de teller staan. Dit voorjaar brengt ze haar EP ‘Every Colour Suits Me’ uit, waarvan “Skinny Dipping” de derde single is. Songtitel en muziek matchen ook, want “Skinny Dipping” opent –muzikaal - heel uitgekleed.
Op deze single combineert Lizzy opnieuw een akoestische feel met analoge synthesizers en haar liefde voor meerstemmigheid. Er zit wat moderne soul in en tegelijk een ouderwetse jazz-feel. De muziek zet haar stem centraal en dat is de beste keuze. Op deze single krijgt Lise’s stem wat meer diepgang en komt ze inzake timbre en in het performen van een ietwat onderkoelde emotie in de buurt van Dani Klein van Vaya Con Dios. Met wat meer lef haalt ze straks misschien ook dat volume.
In het schrijven van authentieke en moderne songs zijn de drie singles van de aanstaande EP een hele stap vooruit in verhouding met haar oudere werk.

bio.site/hernameislizzy

Beach Moonsters is een Franse instrumentale surfrockband. Ze hebben een leuke, zelfverzonnen bio: na het overlijden van surfrocklegende Dick Dale werd diens lichaam aan de zee toevertrouwd. Drie zeemonsters hebben aan dat lichaam gepeuzeld en kregen zo een voorliefde voor reverb en tremolo. Bij elke volle maan komen de drie aan land om met hun muziek nieuwe slachtoffers te zoeken. Vandaar de dubbele ‘o’ in Moonsters.
Wat deze Fransen doen op ‘Walk Like A Moonster’ ligt in het verlengde van wat we kennen van Fifty Foot Combo, Speedball Jr, The Irradiates, Terreur Twist, Hawaii Samurai, SurfMaster en Thee Andrews Surfers en – uiteraard - Dick Dale. Ze brengen hun surfrock heel degelijk. Prima beheersing van de instrumenten. Goeie songs. Maar misschien toch een beetje te weinig eigen gezicht en iets te klassiek en inwisselbaar in dit genre. Als je hierin nog een beetje wil opvallen, mag je je echt wel niet braaf houden aan alle regeltjes van het genre.
“Before The Death Of A Gringo” en “Creature Of The Guanabara” zijn heel goede tracks. “Panic At Omaha Beach” is een snelle, wilde rit. “Sirtasurf Stomp” is een intrigerende track met in het eerste bedrijf een trage, dronken wals over een verlaten strand bij zonsopgang, tussen de lege bierflesjes en  achtergelaten kledingstukken, en in het tweede bedrijf een motor die plots heel hoog in de toeren gaat.

Beach Moonsters zijn een leuke ontdekking in het genre. Niet super-origineel, maar daar zit misschien ook niet iedereen op te wachten.

https://productionsimpossiblerecords.bandcamp.com/album/walk-like-a-moonsters

Gift Of Blankets is een Gents experimenteel blackmetalduo dat dans-performances en muziek combineert. Hun eerste EP met drie nummers komt uit bij Babylon Doom Cult Records, op een reeks van 50 cassettes.
De bezetting is beperkt tot drums, gitaar en grunts. Zelf beschrijven ze het als sun-kissed blackmetal en als flamenco heruitgevonden als blackmetal. En zo klinkt het ook: het heeft heel wat vormelijke kenmerken van blackmetal, maar waar blackmetal doorgaans ijzig en kil klinkt, stroomt hier warm bloed door de aderen van de tracks. Passie is het hoofdbestanddeel van deze muziek, maar dan misschien niet noodzakelijk de passie tussen twee mensen, maar eerder passie als een sociaal of ander engagement, als een soort van bevrijdende, zuiverende uitlaatklep. De EP-titel kan je vertalen als ‘ik ga niet meer naar de mijn’.
De intro van de titeltrack en ook die van “Por Seguiriyas” hebben zeker een toets van flamenco en de ritmes en versnellingen in de tracks gaan ook soms in die richting. De riffs en grunts en ook de soms kale sound en productie zijn duidelijk meer blackmetal-verwant. De lange instrumentale stukken is iets wat beide invloeden gemeenschappelijk hebben.
Het is een ongebruikelijke combinatie die Gift Of Blankets brengt, maar zeker een combinatie die intrigeert en die ons bij momenten met verstomming slaat. Het is in het grotere geheel der dingen ook leuk dat deze Gentse band op deze manier flamenco (een Spaanse verwijzing naar Vlaanderen) terugbrengt naar Vlaanderen.

https://giftsofblankets.bandcamp.com/album/a-la-mina-no-voy-m-s

Er staat in Vlaanderen een nieuwe generatie thrashmetalbands te trappelen om de poorten naar het succes open te beuken. Cobracide en Scarificator kenden we al, Axident leerden we kennen als support van de Finse thrashlegende Prestige in café Hell in Diest.
Daar hoorden we reeds de live-versie van deze “Panzer Attack” en dat viel ons toen op als het beste nummer uit de set. Een goede zet dus om die track nu als eerste demo uit te brengen. Deze tankaanval heeft alles wat je kan verwachten van thrash-metal: een pittig tempo, een refrein dat je meteen kan meebrullen, gitaren die snel en agressief shredden, een catchy vibe, een ietwat klassieke songopbouw (toch voor dit genre), …
Je hoort natuurlijk aan de mix en sound dat dit nog geen afgewerkt nummer is. Maar dit is een track met klasse. Als ze er nog een paar van dit niveau opnemen, kan dat debuutalbum niet meer stuk.

https://www.youtube.com/watch?v=hrQRI5qgDxo