Er staat in Vlaanderen een nieuwe generatie thrashmetalbands te trappelen om de poorten naar het succes open te beuken. Cobracide en Scarificator kenden we al, Axident leerden we kennen als support van de Finse thrashlegende Prestige in café Hell in Diest.
Daar hoorden we reeds de live-versie van deze “Panzer Attack” en dat viel ons toen op als het beste nummer uit de set. Een goede zet dus om die track nu als eerste demo uit te brengen. Deze tankaanval heeft alles wat je kan verwachten van thrash-metal: een pittig tempo, een refrein dat je meteen kan meebrullen, gitaren die snel en agressief shredden, een catchy vibe, een ietwat klassieke songopbouw (toch voor dit genre), …
Je hoort natuurlijk aan de mix en sound dat dit nog geen afgewerkt nummer is. Maar dit is een track met klasse. Als ze er nog een paar van dit niveau opnemen, kan dat debuutalbum niet meer stuk.

https://www.youtube.com/watch?v=hrQRI5qgDxo

Visions Of Atlantis - … En nu zijn de grote zomerfestivals aan de beurt
Visions Of Atlantis + Autumn Bride

De Europese tournee van Visions Of Atlantis maakt een paar gekke sprongen. Na een bocht langs Zuid-Europa die eindige in Spanje ging het in één dag naar Zwitserland en nog een dag later naar België. Gelukkig voor de fans in Gent kwamen de bandleden goed uitgerust de tourbus uitgestapt voor het optreden in de Asgaard. Dit was in bezoekersaantal misschien de kleinste club op deze tournee, maar wel de eerste volledig uitverkochte zaal. En het was een zaterdag en voor veel Europeanen ook nog eens Paasvakantie, zodat je op de parking van de Asgaard heel wat nummerplaten uit Nederland, Frankrijk, Duitsland en Oostenrijk kon zien. En die kwamen heus niet naar Gent voor een wandeling in de Gentbrugse Meersen.

De support op deze tournee komt van de – ook al – Oostenrijkse gothic metalband Autumn Bride. Deze band timmert sinds 2015 aan de weg en heeft nog maar één album (‘Undying’) op de teller. De laatste jaren lijkt alles een beetje in een stroomversnelling te geraken voor dit viertal, met een platendeal, een nieuw management en deze tournee als support van Visions Of Atlantis. Net voor deze tournee werd nog een nieuwe bassist aan boord gehesen en dat is een bekend gezicht in Gent: Ken Straetman. Die Belg woont al zowat 20 jaar in Oostenrijk, zat samen met enkele leden van Autumn Bride eerder al in Days Of Loss en toen hij nog in België woonde, speelde hij bij de beloftevolle metalband Manic Movement. In wielertermen is hij de ‘régional de l’étape’ en dus mag hij de locals opzwepen in zijn beste Gents (Oe zitta ier mee ulle?).
De centrale figuur bij Autumn Bride – toch op het podium - is zangeres Suzy. Zij heeft naast pakken charisma en goede looks vooral een krachtige, heldere stem. Ze gaat niet zo vaak in de hoogste regionen, maar ze zou dat wel aankunnen. De meeste songs hebben een pittig tempo en flink wat gothic power. Daarmee sluit Autumn Bride bijna naadloos aan op Visions Of Atlantis, en dus zijn de fans makkelijk mee te nemen op de trip. Niks dan gejuich en vuisten in de lucht dus en als Suzy vraagt om samen met haar wat aan metal-aerobics te doen, dan deden ze dat in Gent gedwee.
In Gent bracht Autumn Bride vooral tracks van hun album ‘Undying’ en ook het nieuwe nummer “H.Eart.H”, een hart voor de aarde dus. Afsluiten deden ze met “Forelsket”, een Scandinavisch woord dat verwijst naar het euforische gevoel dat je krijgt als je nog maar net verliefd bent. En ik vermoed dat een flink deel van het publiek in de Asgaard dat gevoel overhoudt aan deze band. Autumn Bride in Gent was een degelijke en aangename support en we hopen dat we deze band binnenkort nog eens terugzien in een club of op een festivlpodium.

In de Lage Landen werd Visions Of Atlantis altijd wat overschaduwd door gelijkaardige bands uit Nederland (Within Temptation, Epica, Delain, …), terwijl ze vooral in de Duitssprekende landen en ook in de rest van de wereld wel relatief groot werden. De band kende heel wat wissels in bezetting. Met deze bezetting lijkt de trein nu helemaal op het juiste spoor te staan en wordt er eindelijk doorgestoomd naar wereldwijd succes. Het helpt daarbij dat op het jongste album het band-thema van ‘alles wat met de zee te maken heeft’ vernauwd werd tot de piraterij.
Vorig jaar mocht Visions Of Atlantis op Wacken spelen en daarvan is het live-album ‘Pirates Over Wacken’ uit voortgekomen. De live-set op deze Europese tournee is grofweg een doorslagje van dat album, aangevuld met nog wat extra tracks van de albums ‘Pirates’, ‘Wanderers’ en ‘The Deep & The Dark’ het eerste album waarop de Française Clémentine Delauney als zangeres van Visions Of Atlantis naar voren trad. Van het oudste werk wordt enkel “New Dawn” uit het album ‘Delta’ opgevist.
Hoe degelijk de bombastische epic powermetal van Visions Of Atlantis ook is, live is Clémentine de magneet die alle aandacht naar zich toe trekt, samen met de Italiaan Michele Guaitoli, die de aanvullende mannelijke vocalen voor zijn rekening neemt. De twee zingen niet enkel foutloos, ze brengen de lyrics heel overtuigend en geloofwaardig. En de band is zo’n goed geoliede machine dat ze ook nog eens klein stukje choreografie of wat theater erbij kunnen doen. Attributen als een verrekijker en bierpullen zijn voor mij overbodig, maar afgaand op het publiek met een paar tientallen piraten-bandana’s en één Oostenrijkse fan verkleed als Captain Morgan uit Pirates Of The Carribean, hoort dat er nu eenmaal bij.
Het gezwaai met een Visions Of Atlantis-vlag op het einde van de reguliere set mist zijn effect niet. Het publiek at uit de handen van Clémentine en Michele, de band speelde foutloos, het publiek was dolenthousiast en scandeerde elk refrein enthousiast mee. De Oostenrijkse band kreeg in de Asgaard dan ook verdiend een toegift.
Misschien wordt het tijd om toe te geven dat Visions Of Atlantis na al dat geploeter in het clubcircuit nu toch wel een stek verdiend heeft op een Graspop of een Alcatraz.

Organisatie: DMC Agency

Hemplifier is een doom/stoner-metalband uit Malta. De bandleden speelden eerder in bands als Thy Legion, Victims of Creation, Pilgrimage, Animamortua, Lady Lizard en R.A.S. Ze vonden elkaar in hun liefde voor oude versterkers en het roken van joints.
In 2021 maakten ze al de live-demo ‘Frequencies From Another Dimension – Live From Our Rehearsal Spacecraft’, die op YouTube gezet werd. Nagenoeg dezelfde songs, aangevuld met een paar nieuwe tracks, en nu opgenomen in de studio, staan op ‘The Stoner Side of the Doom’, hun debuutalbum dat uitgebracht wordt door het Italiaanse label Electric Valley Records.
Hemplifier brengt op dit album alles wat je verwacht van hemp-infused stoner-doom: heel lange instrumentale stukken, ritmes die zich als een mantra blijven herhalen, loodzware riffs en een dikke marihuana-sluier die als een zichtbare/hoorbare wolk aan elke noot kleeft.
Wat Hemplifier brengt op ‘The Stoner Side Of Doom’, is voor liefhebbers van onder meer Dope Smoker, Bongzilla, Windhand, Acid King, Witch Piss, … Het is geen kopie van die bands, maar het is ook niet dat dit trio verbaast met zijn originaliteit. Wel kunnen we stellen dat dit bovengemiddeld goed is en van een internationaal niveau. De doom zit ‘m vooral in de slome ritmes en minder in een dreiging of een gevoel van onbehagen. Ze spelen heel losjes met intensiteit en het traag opbouwen van snelheden en ritmes/riffs. Voor mij is “Brujo” de beste track van het album.

Op een Desertfest zou Hemplifier misschien niet misstaan, maar voorlopig spelen deze Maltezers nog in het clubcircuit. Eind mei komen ze naar de Lage Landen. Ze beginnen met een concert in Gent (Asgaard) op 26 mei met Witch Piss.

https://www.youtube.com/watch?v=3wOOHsNB6P8

Catharsis werd in Tongeren opgericht tijdens de coronacrisis, met bandleden die eerder in o.m. Leech 54, Death’s Bride, Signs Of Cain, Body Of Christ, Solipsist en Brutal Exposure speelden. Ronny Claes van Leech 54 begeleidde de opnames van de EP ‘I’, een titel die meteen al impliceert dat er ook een ‘II’ en misschien zelfs een ‘III’ zullen volgen.
Je kan deze vier ervaren rotten er niet van beschuldigen dat ze super-productief zijn. Catharsis kiest er op deze EP voor om zich te beperken tot vier heel degelijke tracks en dus niet om die vier aan te vullen tot een album met een paar tracks met half-goede ideetjes.
De productie en mix op deze EP zijn eerder basic. Niet supervet, maar gewoon een heel eerlijk geluid, zoals deze band vast ook live klinkt.
Muzikaal leunt dit nogal aan bij de oldschool deathmetal van Carcass, Exoto en Death: niet te veel melodie, een paar goedgemikte lange solo’s, wel lekker brutaal in de vocalen en agressief beukend in de riffs. Elk van de vier tracks heeft een eigen gezicht. Frans, Engels, Latijn, … bijna elke track heeft een songtitel in een andere taal. In de lyrics is het dan wel uitsluitend Engels. Het grunten is meestal goed te volgen en in “Cauchemar” worden de grunts vergezeld van cleane vocalen. In de lyrics zijn het eerdercde klassieke deathmetal-onderwerpen die aan bod komen.
De beste track van de vier op deze EP is voor mij “Pro Patria Mori”, vanwege het pittige tempo, met “Squidnunc” op een dichte tweede plaats.

Catharsis toont zich op deze heel degelijke EP als een ervaren en tegelijk enthousiaste band, met veel muzikaal-technische bagage en een degelijke songopbouw.

https://catharsisbelgium.bandcamp.com/album/i

The Areola Treat is een band uit Malta die in 2008 zijn debuutalbum uitbracht bij het Gentse label Kinky Star en die aansluitend toch minstens één keer in België heeft opgetreden.  Na dat debuut volgden nog wat releases in eigen beheer, maar met ‘Red Town Baby’ lijkt het viertal bezig aan een comeback.
Het album start furieus met “Jailbait” en “Into My SHadow” waarop de band zich profileert als een uptempo, kwade versie van Bettie Serveert, (de jonge) PJ Harvey, Reena Riot, Patti Smith, … Vanaf “Tell A Lie” is duidelijk dat The Areola Treat met veel meer zelfvertrouwen speelt. Niet enkel zangeres Lisa, die hier bij momenten klinkt als de jonge Siouxsie Sioux, maar de hele band zit op een heel ander niveau.
Voor “Covered In Blood”, “Speak No Evil” en “Can’t Stand To Lose” gaat de band inzake ritme op de rem staan. Dan klinkt dit viertal als het latere werk van de Cranberries of de (niet-meer-zo-jonge) Polly Jean Harvey. Op “White lane Fast Train” gaat het tempo nog eens aangenaam de hoogte in.
Afsluiter “Meet Me In Shanghai” is een schot in de roos: bezwerend, en met een vibe die mij doet denken aan Nirvana die “Love Buzz” van Shocking Blue covert.

‘Red Town Baby’ heeft de sound van de jaren ’90 en klinkt toch heel hedendaags. Een straf album.

https://kewnrecords.bandcamp.com/album/red-town-baby

ELM is de in Brussel residerende Zweed Peter Elm die grossiert in EBM. Zijn album ‘Penetrator’ van 2022 was een succes en daarom brengt zijn label Alfa Matrix daar een vervolg-EP van uit met centraal de track “Vessel Of Violence”.
Elm’s eigen weaponized cardio-remix is een leuke aanvulling op het origineel. Nog leuker is wat het Zweedse System ermee aanvangt. Jan Dewulf (Mildreda, Diskonnekted, Your Life On Hold, …) heeft de track een oldschool-sound op een zinderend-modern ritme.
Nog meer extra’s op deze EP met alternatieve versies van “Ha-ha-ha Begär” en “Excuses Excuses”.
Het absolute hoogtepunt van deze EP is toch wel de ene nieuwe track die er op staat: “For L…” is een midtempo, stuwende, pulserende track met een vette knipoog naar DAF. Deze schreeuwt om een paar vette remixen.

Dance/Elektro
Vessel Of Violence EP
ELM

https://alfamatrix.bandcamp.com/album/vessel-of-violence-ep-2

Wim Claeys heeft als cabaretier en muzikant al een hele weg afgelegd. Muzikaal is zijn naam verbonden aan onder meer Ambrozijn, Olla Vogala, Göze, Tref, WC-band, Stemband, … Hij stak voorts de lont aan het vuur voor Boombal en de Gentse Zangstonde.
Claeys heeft een nieuwe theatervoorstelling (‘Queens’) en daar hoort een album bij. In Queens vertelt hij hoe hij als alleenstaande vader zijn vier puberdochters probeert op te voeden. Het bijhorende album combineert humor en het Gentse dialect met folk, kleinkunst en wat reggae. ‘Queens’ heeft artwork dat verwijst naar “Bohemian Rhapsody” van Queen.
“Kleinkunst” is een country-achtige song met suggestieve lyrics. Op “Locomo” en “Die Ochtend” bewijst Claeys dat reggae en accordeon beter samengaan dan je zou verwachten.
Op “In Ons Kot” krijgen we vermoedelijk Wim’s dochters te horen die herinneringen ophalen aan de coronalockdown. “Trein Naar Oostende” is gelukkig geen cover van Spring. Om de lyrics van “Lieve Joepie” moet je van ongeveer dezelfde generatie van Claeys zijn, want de jeugd kent dat stopgezette magazine niet meer. Wel een heel leuke tekst. Drie nummers zijn instrumentaal: “La Marrantaine”, “Maintenat Oui” en “Here’s To Us 5”.
Twee nummers zijn vooral grappig en sluiten aan op een lange traditie van cabaret: “Brexhit” is een grappige, veel te letterlijke vertaling van Vlaams naar Engels. Op “Sa-una” komt de grap van het splitsen van dubbele klinkers (au/oe/ui). Op deze twee nummers komt Claeys in de buurt van grote cabaretiers als Toon Hermans of een vroege Urbanus.

‘Queens’ is een heel aangenaam, grappig en muzikaal soms verrassend album dat net zo goed een op zichzelf staand album is als een herinnering aan de theatervoorstelling.

Hanne De Backer werkt al eens mee aan wat we in de brede zin popmuziek noemen (Condor Gruppe, Backback, Nele Needs A Holiday, Pieter Embrechts, You Raskal You, …), maar ze is ook de ruggengraat van het project g a b b r o. Voor de eerste twee albums van deze freejazz/impro-band vormde ze een duo met Marc De Maeseneer. Het derde album, waarover deze review handelt, is het eerste op het eigen label en er hangt een bijzonder verhaal aan vast.
Tijdens de coronaperiode trok Hanne De Backer met drummer Raf Vertessen (die doorgaans in New York werkt) en pianist Andreas Bral langs de volledige Belgische kust. Van de Franse grens tot die met Nederland, met een bolderkar en een kameel. En met een filmploeg. De film daarvan, ‘As We Walk’, doet dit jaar een tournee langs allerlei culturele zalen en andere instellingen. Tijdens de kustwandeling deden de muzikanten indrukken op en er werd uiteraard al eens halt gehouden om wat te improviseren met het landschap, de natuurelementen en de coronamensen als inspiratie.
Die fragmenten en indrukken werden later nog eens grondig herwerkt tijdens een verblijf in de Ardennen en in een Brusselse studio opnieuw tot leven gewekt. De opnames daarvan werden gebundeld in het album ‘The Moon Appears When The Water Is Still’.
Het is geen hapklare brok, dat album. Het is fragiel en breekbaar, bij momenten. Het is minimalistisch en het lijkt geïmproviseerd. Alsof de ritmes en muzikale bewegingen te grabbel werden gegooid in de vloedlijn van de zee. Het is vaak een puzzel die je maar niet gelegd krijgt en het is dan ook nodig om je helemaal over te geven en in te gaan op de uitnodiging tot de diepere gedachte en de zelfreflectie waar deze muzikanten zich ook aan overgaven. Het album is vooral een speeltuin van emoties.
Mijn persoonlijke favoriet is de onderhuidse dreiging, het naderende onheil in “Women Gone Missing”.

Jazz/Blues
The Moon Appears When The Water Is Still
g a b b r o

https://hannedebacker.bandcamp.com/album/the-moon-appears-when-the-water-is-still

Nederlander Jan Piet Den Tex draait al mee sinds begin de jaren ’70 van vorige eeuw. Hij startte bij de bands Tortilla en Vitesse (waar onder meer Herman Brood een tijdlang deel van uitmaakte). Daarna legde hij zich meer toe op eigen werk.
‘The Starlight Adventure’ is zijn meest recente creatie. Hij noemt het album een song cycle en niet een conceptalbum. Het verschil tussen de twee is niet zo groot. De tien liedjes van het nieuwe album vormen een thematische eenheid en vertellen het verhaal van een door Europa reizend muzikantencircus aan het begin van de jaren ‘90. Den Tex blijft in de lyrics een beetje vaag over het hoofdpersonage. Het kan een fictief personage zijn of ook niet. Het verhaal is wel een mooie kapstok om de liedjes aan op te hangen.
Den Tex schreef het album samen met pianist Rob van Donselaar, die ook de muzikale productie verzorgde. Die naam doet misschien niet meteen een belletje rinkelen, maar die naam staat in de album credits van heel wat illustere artiesten en bands: Henny Vrienten en Doe Maar, Guido Belcanto, Bintangs, Vitesse, Hallo Venray, The Prodigal Sons, Rowwen Heze, … Nog een paar leuke namen die meewerkten, zijn Martijn Van Agt (Ilse DeLange), Maarten Van Damme (Racoon, Abel, Drive Like Maria) en Martijn Bosman (Kane, Gotcha!);
Het duo Den Tex-Van Donselaar had de touwtjes in handen en zij hebben een prima album met pianosongs met folky americana met een scheut chanson afgeleverd. Je kan het ook neerlandicana noemen, maar vaak ademt dit album de sfeer van verlaten landschappen, kleine dorpjes en open natuur zoals we die kennen van de Amerikaanse countryrock en americana. In de lyrics gaat het dan toch een paar keer over Milaan en andere Europese steden en als er een accordeon langskomt, kan die zijn Europese roots niet vermommen. Dan heb je nog de strijkersarrangementen die je eerder op ons continent in dit soort muziek verwacht dan in die van over de grote plas.
Den Tex toont zich hier als één van de betere zingende verhalenvertellers, een ambacht dat stilaan verloren dreigt te gaan. De boodschap is soms universeel of allesomvattend, maar door die in een concrete situatie te gieten, komt die makkelijker binnen. Als je dat kan, dan zit je bij de echt grote jongens als een Warren Zevon, Randy Newman, Jackson Browne, Robbie Robertson, … In de Lage Landen zijn er niet zo veel die dit doen. Een Nomden of een Etan Huijs, maar die hebben misschien nog niet zoveel kilometers op de teller als Den Tex.
Mijn persoonlijke favorieten van ‘The Starlight Adventure’ zijn “Pickin Up The Pieces”, “A Sudden Shift In Mood” en “Stendhal Sonata”.  

Folk/Blues
The Starlight Adventure
JP Den Tex