Mary’s Gold is een nieuwe Belgische band die inspiratie vindt bij onder meer Foo Fighters, Nirvana en Royal Blood. Ze hebben twee maanden geleden hun eerste nummer opgenomen en dat is zopas uitgekomen op alle streamingplatformen.
“Creature” is een onstuimige rocker die inderdaad een eresalut brengt aan de drie voornoemde bands en dat zijn nochtans niet van de minste. Productioneel is deze track een ongeslepen diamant. Er zijn er dus nog wel een paar punten waarop Mary’s Gold misschien nog beter kan scoren (een massievere wall of sound), maar in songschrijven en branie verdient dit ingangsexamen de hoogste onderscheiding. Hij heeft alles wat je een jonge rockband verwacht.
Dit is het soort van bandjes dat je meteen aan het werk wil zien in het clubcircuit, want deze jongelui hebben het rock-hart op de juiste plaats.

https://open.spotify.com/album/1Fu0wNz0nHQOuLEbACP1C

Dark Matter Annihilation is het soloproject van de Nederlandse multi-instrumentalist Thomas Pathuis, gevestigd in Rotterdam, Nederland. Na jaren actief te zijn geweest in deathmetalbands, is hij een nieuwe richting ingeslagen, naar de kosmische blackmetal. Als Dark Matter Annihilation brengt hij al sinds 2018 releases uit via Bandcamp.
De muziek van Dark Matter Annihilation koppelt de intensiteit van blackmetal aan rijke, atmosferische lagen en de Nederlander schuwt daarbij de synthesizers niet. “Ik, Antichrist” is misschien wel zijn meest ambitieuze release ooit. Niet enkel omdat de track ruim 10 minuten duurt, maar ook omdat hij er een break in verwerkt die doet denken aan gabber uit de discotheken van vroeger. De lange track maakt zijn ambitie waar. Alles hangt organisch aan elkaar en het verveelt voor geen seconde.
De weinige lyrics - in het Nederlands - bieden weinig houvast voor de luisteraars van “Ik, Antichrist”. Het lijkt een combinatie van willekeurige gedachten en wat je uitkraamt tijdens een acid trip. In de backings is onder meer Nicky Van der Schaaf te horen, van vroeger bij Hammer of Dawn, Alantia en Horizon Tide en nu bij Serotonia.

Je kan deze release aanschaffen als cassette, met op de B-kant een instrumentale versie.

https://darkmatterannihilation.bandcamp.com/album/ik-antichrist

Na een succesvolle Europese tour in 2023 brengt de Belgische theatrical rockband The Black Gasolines het nieuwe album ‘White Residence’ uit.

Het is een conceptalbum dat je als luisteraar een goede 40 minuten meeneemt naar een mistige winteravond in een Engelse havenstad in 1920. De band vertelt het fictieve verhaal van Jane, oprichtster van de eerste vrouwelijke politieke partij ooit, The Entrepreneurs, die door het ontstaan van een economische crisis jammerlijk in de criminele onderwereld terechtkomt. The Black Gasolines gebruiken op dit album invloeden van bekende films en series als Peaky Blinders en Bonnie & Clyde en van historische figuren uit die periode zoals actrice Clara Bow. Dit wordt uiteraard muzikaal uitgewerkt maar ook visueel, in videoclips en natuurlijk de albumcover, die de vrouwengroep gedetailleerd weergeeft. Het concept of verhaal is een leuk extraatje, maar het is vooral een kapstok om muzikaal nog onbekend terrein te kunnen verkennen.
De band werkte samen met de North Garden Studio’s van Filip Tanghe (Ozark Henry, Balthazar, Hannelore Bedert, Momoyo, …) en hun vaste producer Sergey Steenackers. Hij drukt opnieuw zijn herkenbare stempel op de sound van de band, met verfijnd sound design dat al vanaf de eerste noot duidelijk hoorbaar is.
Zijn invloed is groter dan op het debuutalbum ‘It Took A Lifetime’. De arrangementen met strijkers en backing vocals zijn prominenter aanwezig. Tegelijk zet deze band grote stappen vooruit in songopbouw en songwriting. Er zit nog meer durf en lef in dit album. De band zet dit album neer met een bijzonder groot zelfvertrouwen en bijzonder veel ambitie. Het is bij momenten heel theatraal en extatisch, vooral on-Belgisch extravert. Queen meets Joe Jackson meets David Bowie in de studio van Jim Steinman (die van Meatloaf).
In een paar nummers (“Hush Hush” en “Crucify Me”) zit nog wat Britpop, maar in het algemeen is ‘White Residence’ super-veelzijdig. Het springt in aangeraakte genres alle kanten op. Eén van de rustpunten is “Ballroom Song”: een beetje een breekbare pianoballad die – in compositie – van Freddy Mercury had kunnen zijn.
“The Final Last Call” is een glamrock/piano/powerballad die elke muziekliefhebber wel leuk zal vinden. Want dat is het bijzondere aan The Black Gasolines, het is arty en met een over-the-top productie, maar tegelijk is dit album heel toegankelijk en uitnodigend voor liefhebbers van heel uiteenlopende genres: van glamrock tot progrock, van The Sweet tot Pink Floyd met haltes bij blues, jazz, singer-songwriter en nog zeventien andere genres. En ondanks al die diversiteit klinkt ‘White Residence’ heel samenhangend.

https://www.youtube.com/watch?v=sqi4l31U7I8&t=2s

De Nederlandse band Kingfisher Sky heeft een nieuw album, het eerste full album sinds ‘Technicoloured Eyes’ uit 2018. De fans hebben er misschien lang op moeten wachten, maar dat geduld wordt beloond. ‘Feeding the Wolves’ is een prachtig album.
De samenstelling van Kingfisher Sky is al een tijdje stabiel, met vooral zangeres Judith Rijnveld en drummer Ivar De Graaf (vroeger bij Within Temptation) als overgebleven mede-oprichters. De voorbije jaren viel Kingfisher Sky vooral op met hun interpretaties van Kate Bush-nummers, waar ze een avondvullend programma van maakten dat veel bijval kreeg.
Maar dat mag de aandacht niet afleiden van het eigen werk. ‘Feeding The Wolves’ is opnieuw een progrock-album geworden waar ook liefhebbers van folk en symfo- en progmetal zich in zullen kunnen vinden. Lang uitgesponnen nummers met een doorwrochte opbouw (als een huis met verschillende kamers), knappe gitaarsolo’s en symfonische orkestraties, elementen van folk, … Het gaat vaak alle kanten op, terwijl de nummers toch telkens slechts één etiket kunnen opgekleefd krijgen, maar dat eclectische is net zo typisch voor Kingfisher Sky. Het is daarom moeilijk om er één nummer of een paar uit te lichten als beter dan de andere. Het hoge niveau is een constante doorheen het album.
Troy Donockeley van Nightwish doet mee op een paar nummers van ‘Feeding the Wolves’ en Edward Reekers van Kayak en Ayreon zingt mee. Dat is allemaal leuk, maar toch is dit vooral een group effort van Kingfisher Sky. Wat een talenten zitten er toch in deze band. Er is geen Kate Bush-cover op ‘Feeding The Wolves’ en op misschien “Vertigo” na vind ik ook niet zo meteen een nummer waarvan ik denk: hier hebben ze hun eigen Kate Bush-nummer willen schrijven. Misschien hebben ze daar wel iets van meegenomen in één of meer songs, maar ik kan er niet meteen de vinger op leggen, of ik baseer mij te hard op de bekendste nummers van Kate Bush.
Persoonlijk heb ik het meer voor de nummers met wat pit en een leuk tempo, zoals “Embrace the Moment”, “Feeding the Wolves” en “It Never Ends”. Van de rustigere tracks heb ik het meest genoten van het arty “Nobody Else Is Watching”, “Bess” en “Big Dipper”.

Kingfisher Sky heeft zich een eigen niche uitgehouwen ergens tussen progrock en progmetal, met vertakkingen naar waar ze maar willen, van Jethro Tull tot Clannad tot Nightwish. Het is leuk dat een band zo vasthoudt aan zijn eigen principes en overtuigingen van waar ze naartoe willen met hun muziek. En wij mogen allemaal meegenieten vanop de eerste rij. Hopelijk krijgen we Kingfisher Sky met deze songs ook in Vlaanderen te zien en te horen.

https://www.youtube.com/watch?v=ZwdjdLDm_3Y

Der Klinke - Euforisch dansen tussen de chrysanten

Voor de Schakelbox (CC De Schakel) wordt heel breed geprogrammeerd, van Stef Kamil Carlens tot OTTLA, maar in elk seizoen is er plaats om de new wave en gothic-hoogdagen van The Steeple te laten herleven. Of Der Klinke nog in dat illustere zaaltje gespeeld heeft, zouden we eens moeten uitzoeken, maar vandaag is dit een band die zonder veel moeite de fans van het genre uit hun kot kan lokken. De Schakelbox was goed gevuld met enkele honderden fans.

Er was geen support-band. Een opmerkelijke keuze, maar misschien ook een statement. De jongste jaren maken vooral Amerikaanse bands er een sport van om zelfs drie of vier supports mee te nemen op tournee en de fans laten die ‘diarree’ van supports vaak aan zich voorbij gaan en komen pas bij de hoofdact de zaal binnen en hetzelfde geldt steeds vaker voor lokale concerten. Dat is een beetje jammer voor de lokale organisator die wel met hart en ziel beginnende bands als voorprogramma zet omdat die echt de moeite van het ontdekken waard zijn. Het voor- en naprogramma bij Der Klinke in Waregem bleef beperkt tot DJ Blackwaver en het moet gezegd, hij bouwde zijn set mooi op, met een mix van nationale en internationale wave-klassiekers. Er werd vooraan al wat gedanst nog voor de band op het podium stond.

Spelen zonder supportband heeft het absolute voordeel dat echt iedereen in de zaal de nummers van de band op het podium kent. Een kwart van de mensen in de Schakelbox had ook nog eens zijn mooiste Der Klinke-shirt aan en misschien was het meegenomen dat er op een doorgaans trieste ‘feestdag’ als een 1 november toch eens iets anders te beleven was dan chrysanten meenemen naar he kerkhof. Frontman Chesko was alvast aangenaam verrast met de grote opkomst en hoopt dat zijn band voortaan op elke 1^ste november naar Waregem mag afzakken.
Der Klinke zit al een tijdje op een goede golf. Bij de tiende verjaardag van deze band waren er nog twijfels om ermee door te gaan, wegens te weinig optredens, maar met de release van het album ‘Facing Fate’ vorig jaar heeft Der Klinke vertrouwen getankt. De optredens in eigen land lopen vlot en ze mochten concerten spelen in onder meer Duitsland en Bosnië-Herzegovina. Het hoogtepunt van die drukke agenda zou de voorbije zomer hun concert op het W-Festival worden in thuisstad Oostende, maar dat werd afgelast. Der Klinke spoelde die ontgoocheling snel door en inmiddels werden in Brugge live-opnames gemaakt die binnenkort uitgebracht worden als album.
De volle Schakelbox en het hernieuwde geloof in de toekomst van de band maakten dat het vierspan met niet te veel stress het podium opwandelde en al meteen een ontvangstapplaus in ontvangst mocht nemen.
De set werd geopend met de nieuwe single “Nearly Drowned” en daarna volgden Klinke-klassiekers als “Someone Who Smiles” en “Who To Deny” om dan al vroeg in de set te pieken met de absolute culthit van de band: “The Doll”. Strategisch was het een prima zet om die kraker al vroeg te brengen en zo het publiek op de juiste temperatuur te brengen.
Daarna volgden de beste nummers uit het verzamelde werk van de band. Hoogtepunten waren “You Look Good In An Elevator” en “Our Dance In Darkness”. Er werd gedanst en meegezongen op dit feest van de herkenning.
Der Klinke heeft sinds kort “White Rhythm” in de set, een cover van één van de vroege songs van Arno’s TC Matic. En dus leek het wel gepast om Arno’s broer Peter Hintjens mee op het podium te vragen voor deze cover (en nog een extra song). Peter zat onder meer in Thin Line Men en speelde mee op ‘Opex’, één van de laatste studio-albums die Arno opnam. Misschien symbolisch mooi; maar niet zo heel voor de hand liggend, want “White Rhythm” is geen Opex-nummer en Peter speelt sax en op het origineel is geen sax te horen. Maar Chesko en zijn band hebben hun versie zo vertimmerd dat het nog steeds een mooie ode was aan Arno en dat de sax van Peter veel tijd en ruimte kreeg. Het publiek smulde ervan en zong gretig mee, hoewel dit niet het bekendste nummer van TC Matic is. Op het videoscherm achteraan het podium komt dan in reuzenletters ‘Merci Godverdomme’, de leuze die Arno zelf gebruikte als bedanking.
De band was de hele avond goed op dreef en speelde strak en foutloos. Bassist Sam was heel enthousiast en zelfs gitarist Marco – die doorgaans braaf op zijn hoekje van het podium blijft – kon verleid worden tot een ‘duel’ met Sam. Toetseniste Sarah combineerde de hele avond leuke synthmelodieën met sensuele moves en frontman Chesko stond te zingen alsof zijn leven ervan af hing. Het geklede jasje ging al na enkele songs in de set uit en de bovenste knoopjes van zijn hemd losten hun greep naarmate het publiek enthousiaster reageerde.
De reguliere set werd afgesloten met “Still Alone” en in de bisronde kreeg het publiek nog het felle “Las Fabricas” en het lang uitgesponnen en luid meegezongen “The River White”.
Daarna probeerde de DJ nog wat danspasjes te ontlokken aan het publiek, maar dat was na een concert van anderhalf uur niet zo evident.

Organisatie: CC De Schakel, Waregem

Famyne - Buitenaards mooie doommetal
Famyne + Splendidula

De Britse doommetalband Famyne was nog eens te gast in ons land. Niet dat ze alweer een nieuw album te promoten hadden, wel omdat ze hun Belgische collega’s van Splendidula opnieuw mochten bijstaan, dit keer op de twee releaseconcerten van hun nieuwe single “Behind My Semblance”, en tussenin speelden ze nog in De Walrus in Groningen.
Wij trokken op de avond van Halloween naar Zottegem om het allemaal van dichtbij te volgen en murwden ons in het volgepakte zaaltje.

“Behind My Semblance” zal niet op het volgende album van Splendidula staan. Het is een soort van stand alone/overgangs-single die al de nieuwe muzikale richting van de band aangeeft. Splendidula kenden we lang als een mix van postmetal, doom en sludge maar voortaan richt de band zich op atmospheric black en doom. Die koerswijziging komt er onder meer omdat de band door een woelige en donkere periode ging. Na het plotse overlijden van de bassist in 2022 stapten nog de twee gitaristen uit de band. Daarna volgden tal van tijdelijke bezettingen en nu de klik er is met de nieuwe bezetting zeilt het schip een andere, donkerdere koers.
De set in Zottegem bestond uit slechts zes nummers, met drie ‘oude’ (“Somnia”, “Oculus” en “When God Comes Down”) van het album ‘Somnus’ uit 2021 die herwerkt waren in de nieuwe stijl van de band, aangevuld met de nieuwe single en nog twee nieuwe: “Absentia” en “Echoes Of Quiet Remain”.
Het is voor de fans wat wennen, ook visueel. Dat er videoclips van de nummers meelopen tijdens het concert, dat is gebleven. Behalve zangeres Kristin hult de band zich voortaan in monnikspijen, een beetje als bij Briqueville en nog wel meer bands in black metal.
Muzikaal vermoed ik dat ze eerder naar Wolves in the Throne Room, Nyrak en Wolvennest willen dan naar pakweg Wiegedood. De gedaanteverwisseling is moedig, want Splendidula had zich al genesteld in een mooie niche, werd gevolgd door een groep fans en begon internationaal door te breken. Afgaand op de reacties in Zottegem komt het allemaal wel goed met de koers-bijsturing van Splendidula. De meeste fans kunnen zich wel vinden in de nieuwe toon.

Famyne is een sympathieke doommetalband uit Canterburry. De band leverde al enkele fijne albums af, is een bijna-vaste gast op het Nederlandse festival Into The Grave en Into The Void en mag volgend jaar al voor de derde keer naar Bloodstock Open Air, één van de grotere metalfestivals in de UK. Dat ze dan nog steeds met veel plezier plaatsnemen in de bestelwagen voor enkele kleinere concertjes in België en Nederland, siert hen. Famyne is ondanks al dat harde werk misschien nog niet de bekendste doommetalband op ons continent, maar de fans die ze hebben zijn wel heel toegewijd en enthousiast. Er waren er zelfs meegereisd uit de UK.
Omdat het opgegeven uurschema al flink vertraging had, deed Famyne een heel korte soundcheck. Het geluid zat eigenlijk meteen goed. De Engelsen openden de set in Zottegem met “Long Lost Winter”, een nummer dat ze al heel lang in de set hebben.
De vjjf van Famyne hadden er best zin in, daar in Zottegem, en ze brachten beklijvende versies van “Enter The Sloth”, “Tower”, “Solid Earth” en “Gone”. De grote finale was voor “For My Sins” en “Slave Ship”. Omdat er nog tijd was voor één toegift, werd op verzoek van fans op de eerste rij “Dreamweaver” gespeeld.
Daarna werden nog volop knuffels uitgedeeld aan de aanwezigen en naar verluidt veranderden de bands en het publiek tijdens de afterparty de naam van het stadje in Zattegem. Maar dat hebben we alleen van horen zeggen, uiteraard.
Ondanks de bescheiden zaaltje gaf Famyne de hele set het volle pond en het publiek reageerde heel enthousiast. Famyne is, net als hun collega’s van Splendidula, klaar voor grotere podia.

Organisatie: Maboel, Zottegem

Vincent Starwaver is terug. Nadat de concerttournee voor debuutalbum ‘Goodnight Honeybun’ door de corona in het water viel was het afwachten of frontman Bart Vincent dezelfde band opnieuw bij elkaar zou krijgen voor een vervolg. Afgaand op “Everything Falls Apart”, de single voorafgaand aan het album ‘Godspeed’, was er daarvoor gewoon wat geduld nodig.
Bart Vincent was lang de ene helft van het duo achter Thou. Met die band nam hij van 1998 tot 2008 vijf albums op die bejubeld werden en die die band mooie concerten opleverde (Rock Werchter en Pukkelpop). Na Thou werkte Bart vaak als producer voor andere bands en als geluidstechnicus.
In 2020 was er dus het fantastische album ‘Goodnight Honeybun’, dat tot bij veel te weinig muziekliefhebbers geraakt is. Behalve enkele akoestische duoconcerten was het enige full bandconcert voor dat album een corona-safe concert in een ruime garage, met iedereen op een veilige afstand van elkaar opgesteld. Memorabel en bloedmooi, dat concert, en we hopen dat de opnames daarvan ooit nog eens op vinyl worden geperst.
Op dat livestream-coronaconcert werd de band uitgebreid met het strijkerskwartet Echo Collective en die zijn opnieuw van de partij voor ‘Godspeed’. Ook toetsenist Pascal Paulus (Melanie De Biasio) was erbij in de garage en hij levert op het nieuwe album enkele gastbijdrages. Voorts bestaat Vincent Starwaver als band hier opnieuw uit Bart Vincent (zang, gitaar), Alan Gevaert (dEUS) op bas, Steve Slingeneyer (Soulwax) op drums en Serge Hertoge (Sundahl, Lize Accoe) op gitaar.
Live wordt de band nog uitgebreid met Linard Van den Bossche op toetsen en gitaar.

Op de nieuwe single “Everything Falls Apart” krijgen we fijne alternatieve, melodische en diep-melancholische indierock/pop met een klein weerhaakje. Een beetje zoals op ‘Goodnight Honeybun’ dus, maar met nog meer aandacht voor de melodie: meer velours-achtige klanken. De strijkers krijgen op deze single een mooie hoofdrol in het groepsgeluid. Het gaat in de lyrics over moeten afscheid nemen en omgaan met eenzaamheid. Het tot waanzin gedreven worden door een bloedend hart wordt knap muzikaal vertaald. Het zou heel gemakkelijk geweest zijn om dat ‘klassiek’ te vertalen in een eruptie van noise en distortion, maar hier gebeurt dat door in de finale de strijkers mee te nemen op een huiveringwekkende koorts-trip. Niet het soort single waar je instant happy van wordt, maar verdorie, wel verslavend. U bent gewaarschuwd.

‘Godspeed’ komt uit op 28 februari 2025. Enkele dagen later is er de releaseshow in de Minard in Gent.

https://www.youtube.com/watch?v=AC5leKijKl4

De Waregemse band Next! ontstond enkele jaren geleden vanuit de new wave-covergroep Midlife die werd opgericht door bassiste Sonja Blauwblomme (ook Face Your Fears). Met de komst van zangeres Saskia De Munster werd het Next! en verschoof de stijl meer naar de punkrock. Vorig jaar was er de demo-cassette ‘Oez’n Demotape’ en één van de nummers daarvan komt nu in een nette studio-opname uit als een digitale single.

‘Who Cares (We Gonna Die Anyway)’ is een echt visitekaartje voor de band. Het is een mooie opname en een goede, eerlijke productie. What you hear, is what you get. Op de demo had Next! nog twee gitaristen en daarvan is er nu maar eentje over. Dat rendeert: de structuur van de song is duidelijker en het geluid zit niet langer overvol.
De song is vernoemd naar de lijfspreuk van Peter ‘Steeni’ Vandersteene die samen met zijn partner Ann Stevens, het iconische café The Steeple in Waregem uitbaatten.
Catchy-rockend en onmiddellijk meezingbaar, dat is altijd een goed recept als je in de punk-keuken staat. Na de veelbelovende demo en de eerste puike single is het nu wachten op het album of EP.

‘Who Cares’ van Next! NeXt! - Who Cares (We Gonna Die Anyway)

Next support tribute to The Clash, Radio Clash
Radio Clash – tribute band, een mooi eerbetoon aan hun helden

Lightspeed, dat zijn de winnaars van de Lawijtstrijd en de laureaten van de Oost-Vlaamse Sound Track. Ze bestaan nog niet zo lang, maar hun uitstekende live-reputatie bracht hen al naar de Lokerse Feesten, het Depot en de Vooruit.
Hun debuut-EP ‘The Guest House’ werd geproduceerd door Bert Vliegen (Whispering Sons) en gemixed door Hannes Cuyvers (Ramkot). Muzikaal klopt het plaatje van onstuimige Britpop (Kaiser Chiefs, The Cribs, Arctic Monkeys, Travis, The Kooks, …). Het Britse accentje in de vocalen klopt ook, net als bij Komisar of The Black Gasolines, die andere jonge Vlaamse Britpop-adepten.
‘The Guest House’ is een verzameling van zes nummers waarvan de creatie dwars doorheen de afgelopen jaren stuitert. Van vertrouwde huldigingen aan de beginperiode tot vinnige pasgeborenen die knal in het heden ploeteren.
Als songsmeden is het niet elke keer raak op deze EP. Als ze het gaspedaal net iets minder diep induwen, grofweg na de eerste helft van de nummers, zijn ze mij al snel kwijt. De lyrics trekken mij niet elke keer in de song. Van de zes nummers op deze EP hou ik de beste herinneringen over aan het intro-stukje “Bite The Flame” (wat een intro!, brei daar maar een hele song aan), aan “(Here’s To) You” (dicht tegen Oasis-aanschurkend) en aan “Society’s Fixation Seeker”.

https://www.youtube.com/watch?v=-cNi_zzOS9M&t=3s

Het is wat stil geworden rond de grunge-iconen Alice in Chains, één van de weinige bands in dat tijdvak die het tot vandaag overleefd hebben. Al sinds 2022 wordt gesproken over een nieuw studio-album, de opvolger van ‘Rainier Fog’ uit 2018, maar dat band album is er nog niet. De band speelt wel nog af en toe in de Verenigde Staten, maar gaat voorlopig niet op uitgebreide (wereld)tournees. Wel is er nu een nieuw album van frontman Jerry Cantrell waar de fans zich deze winter aan kunnen opwarmen.

Cantrell maakt naast zijn werk met Alice in Chains al solo-albums sinds 1998, toen het niet zo goed ging met AIC-zanger Layne Staley en het niet duidelijk was waar het met die band naartoe moest. Vandaag zijn de omstandigheden anders, maar opnieuw voelde het voor Cantrell aan dat hij een solo-album moest maken en niet een volgend van Alice in Chains, al zou je je kunnen vergissen, want bij momenten klinkt dit wel heel erg als de band.
Voor zijn nieuwe solo-album ‘I Want Blood’ deed Cantrell opnieuw een beroep op Mike Bordin (Faith No More) en Robert Trujillo (Suicidal Tendencies, Metallica), twee mannen die ook al meededen op ‘Degradadtion Trip’, Cantrell’s solo-album uit 2002. Joe Barresi (mix/Tool, Queens of the Stone Age, Melvins, …) is eveneens een vaste waarde in het team van Cantrell. Nog twee bekende namen in de credits van ‘I Want Blood’ zijn die van Duff McKagan (Guns ’n Roses) en Greg Puciato (Dillinger Escape Plan). Leuk voor de credits, maar echt onvergetelijke momenten levert al die bekende namen niet meteen op.
Leveren al die mooie namen samen dan wel een goed album op? Tuurlijk wel. ‘I Want Blood’ sluit perfect aan op ‘Degradadtion Trip’ en op ‘Rainier Fog’ of andere albums van Alice in Chains. Het is al geheel minder depri en tegelijk ook harder dan ‘Brighten’, al blijft Cantrell een eeuwige treurwilg in zang en melodie. Zo subliem als op ‘Dirt’ wordt het waarschijnlijk niet meer, alleen al omdat de tijdsgeest al helemaal anders is. Voor wie dat album nog steeds koestert, zit er op ‘I Want Blood’ nog meer dan genoeg vlees aan het been. Het wisselt zoals steeds bij Cantrell en AIC tussen slepend, stuwend en schurend.

De tracks die het best gekruid zijn, zijn voor mij “Vilified”, “Off The Rails” en het bezwerende “Held Your Tongue”, maar de verschillen in kwaliteit en overtuigingskracht zijn miniem. Er staan geen missers op dit album. Fans van Cantrell en Alice en Chains zullen zich aan ‘I Want Blood’ geen buil vangen.
Grunge leeft nog en Jerry Cantrell pookt samen met zijn generatiegenoten Pearl Jam en J Mascis om de zoveel jaren het vuur nog eens op, terwijl de jonge bands die zich aan hen spiegelen als paddenstoelen uit de grond komen.

https://www.youtube.com/watch?v=9tGyIln0-pw