New beat met een hoog actualiteitsgehalte en een flinke dosis satire. Het doet ons denken aan “Qui …”, de legendarische single van Brussels Sound Revolution naar aanleiding van de ontvoering en bevrijding van oud-minister Vanden Boeynants in 1989.
Op ongeveer hetzelfde patroon tekent Satirical Beat, dat ons muzikaal een beetje doet denken aan de neo-new beat van Belgica Erotica, de single “Graaifried & Graaiman: Pension Plan”.
Je moet geen genie zijn om te begrijpen welke graaiende gepensioneerde politici bedoeld worden en wat het pensioenplan is dat door de mangel wordt gehaald.
Brussels Sound Revolution permitteerde het zich indertijd om (met of zonder toestemming) de stem van Vanden Boeynants te gebruiken. Dat missen we hier een beetje bij Satirical Beat, maar voorts is dit een heel leuke single met oldschool new beat. Meer van dit!

Dance/Elektro
Graaifried & Graaiman: Pension Plan -single-
Satirical Beat


https://satiricalbeat.bandcamp.com/track/graaifried-graaiman-pension-plan

"Overal en Nergens” is de nieuwe single van het Brugse Nederlandstalige hardrocktrio BEUK. Die is al digitaal beschikbaar en wordt op 19 januari voor het eerst live gespeeld tijdens de Europese muziekbeurs ESNS in Groningen.
De nieuwe single “Overal en Nergens” doet mij denken aan een vuile symbiose van De Kreuners en The Paranoiacs. Het nummer gaat volgens de band over zwerven, reizen en dromen.
De song en de video worden door het trio opgedragen aan iedereen die altijd onderweg is naar de liefde of naar een beter bestaan, zowel in kilometers als in gedachten.
BEUK werkte voor deze release opnieuw samen met producer Ace Zec, bekend van Spoil Engine en Cobra The Impaler. Het is niet meteen duidelijk of deze single de voorbode is van een nieuw album of EP.

Interessant voor de fans: op 2 maart is er het jubileumconcert voor 10 jaar BEUK in de Cactus Club in Brugge. Daar krijgt BEUK support van Mr Myst.

https://www.youtube.com/watch?v=rz69sblbPXM

De Belgische epic symphonic metalband Cathubodua bracht zopas zijn nieuwe single en video uit. “Foretelling” is de eerste single van het nieuwe album van de band. Dat nieuwe album werd ‘Interbellum’ gedoopt en wordt op 23 februari uitgebracht door Massacre Records. Dat is hetzelfde Duitse label dat in 2019 ook al ‘Continuum’ uitbracht, het vorige album van deze band.
De productie en mix van het nieuwe album waren in de bekwame handen van Yarne Heylen (van Carnation).
De intro is misschien een referentie naar de folkmetal-roots van debuutalbum ‘Opus I Dawn’. Daarna breekt deze nieuwe single open in zowat het hardste en ruigste dat we al van deze band gehoord hebben. Tegelijk klinkt het knisperend als vuurwerk op een taart. Zangeres Sara staat heel centraal in de sound, maar ze moet –virtueel - vechten voor haar plaats.
Cathubodua stelt Interbellum het hele jaar door voor aan het publiek met een club- en festivaltournee door België, Nederland, Frankrijk en Duitsland.

https://www.youtube.com/watch?v=sIRh5yELJkE

Het zag er even niet goed uit voor Neverlight Horizon. Na zowat 20 jaar ploeteren zag deze deathmetalband uit het Franstalige deel van België in 2022 zijn zanger en mede-oprichter Jean-Louis vertrekken. Maar kijk, met een nieuwe zanger achter de microfoon waait er ook een nieuwe wind door de band. Dat is Aubry André en die zou je kunnen kennen van Excavated, een Waalse genregenoot van Neverlight Horizon die als band zelfs nog twee jaar ouder is.
Het vernieuwde enthousiasme leverde in 2023 al twee puike supports op: voor Napalm Death in Duitsland en voor de Fransen van Pestifer in eigen regio. En vooral: er is een nieuwe EP.
‘Walxaz’ is een EP met vier nummers. De albumtitel is de eerste naam die de Germanen hadden voor de inwoners van Wallonië. Elk van de tracks is gebaseerd op een lokale en tegelijk duistere legende, al kan het ook zijn dat ze er misschien eentje zelf verzonnen hebben. Op zich is dit wel een interessant uitgangspunt, al zien we dat vaker in folk, pagan en horrormetal dan in oldschool/brutal death.
Muzikaal klinkt dit inderdaad heel oldschool, met hints naar Death, Exoto, Caducity en Bolt Thrower.
Originaliteitsprijzen zullen die van Neverlight Horizon alvast niet winnen met de eerste twee tracks van Walxaz. Heel degelijk, veel adrenaline en brutaliteit, heel technisch, … maar ook heel voorspelbaar en bijzonder repetitief in het drummen en in de riffs. Dat verandert met “Among The Caves”. Dat nummer heeft een interessante intro en bouwt leuk voort op die originaliteit door wat melodie toe te voegen aan de grote brok brutaliteit. Dat levert een meeslepende track op die voor geen minuut verveelt. “Mist and Darkness” bouwt voort op dat elan, met in het begin misschien iets minder aandacht voor melodie en meer voor de agressie van de gitaren en het brute van de vocalen, al zitten in deze track voor mij ook wel een paar Amon Amarth-momentjes. “Mist And Darkness” heeft een heel catchy drive en veel power.
Het concept van de lyrics van Walxaz is een goede vondst, want legendes uit de Waalse bossen en grotten hoorden we nog niet vaak langskomen. Maar zelfs zonder de lyrics te volgen kan Neverlight Horizon je als luisteraar vlot overtuigen. Het zou leuk zijn mocht deze Waalse band na Wallonië, Frankrijk en Duitsland ook nog meer deathmetal-fans in Vlaanderen kunnen bereiken.

https://neverlighthorizon.bandcamp.com/album/walxaz-2

D:Zine en N.E.L & J.P - Twee rijzende sterren op één podium

Debuutsingle “Zelfbeeld Van Denaldie” van N.E.L. & J.P zorgde eerder dit jaar voor vuurwerk in onze nationale postpunk/gothic/wave-scene.  Dat volstond om dit nieuwe duo eens live te willen zien. Hun optreden in de B52 in Eernegem was bovendien gratis en als headliner kregen we ook nog eens D:Zine, nog zo’n rijzende ster in hetzelfde genre.

De J.P uit de bandnaam is Jean Paul De Brabander, een man met al wat muzikale bagage, als gitarist bij onder meer Girl Named Wolf, DeLaVega en This Can Hurt. In de live-opstelling van het duo speelt hij bas en bedient hij alle loops en andere dingetjes die meelopen. N.E.L, dat is Nel Mertens, dichteres en ook reviewer van albums en concerten bij de collega’s van Luminous Dash. Er is wel wat lef voor nodig om van reviewer naar artiest te springen. Je riskeert dat iedereen over wie je ooit maar een half verkeerd woord hebt online gezet, je nu zonder genade zal neersabelen. Anderzijds ben je wel al een bekende naam in het wereldje en dat helpt toch ook.
In Eernegem zijn Nel en JP goed op elkaar ingespeeld. Wel is er live geen marge voor zijsprongetjes of improvisatie, door de loops die moeten gevolgd worden. JP voelt zich in zijn element op het podium. Dat hadden we ook niet anders verwacht van iemand met zo veel ervaring. Voor Nel is het blijkbaar nog wat wennen, zo op het podium in plaats van ervoor. Via haar punky poëzie mogen we meekijken in haar ziel, maar ze laat ook niet het achterste van haar tong zien. Controle is het sleutelwoord voor dit duo: het elkaar muzikaal in evenwicht houden, de accuraatheid van het live-gebeuren, de grenzen die getrokken worden, …
Op de setlist in Eernegem staan zowat alle tracks van de zopas uitgebrachte digitale EP ‘Honger’. Enkel “Slapeloosheid” ontbreekt op het lijstje. Er zijn ook al wat nieuwe nummers, want in 2024 is er een full album. “Donderende Anarchie” en “Baude Oge”n bouwen voort op de nummers van ‘Honger’. De set bouwt netjes op naar de finale waarin de singles “Hamartia” en “Zelfbeeld Van Denaldie” elkaar inzake intensiteit proberen naar de kroon steken.
Het publiek wiegt stilletjes mee terwijl het rookkanon op volle toeren draait. Bij het laatste nummer wordt er voorzichtig wat gedanst. Dit duo bouwt voort op oude tradities, maar weet alles knisperend fris te verpakken.
Donderende Anarchie / Huidhonger / Ik Beken / Desinteresse / Traan / Baude Ogen / Zebra / Tweelingsvlam / Hamartia / Zelfbeeld Van Denaldie

De relatief nieuwe, West-Vlaamse postpunkband D:Zine stond in de B52 een beetje verrassend als hoofdact op de affiche. Verrassend omdat ze nog geen release uit hebben. Maar misschien ook weer niet verrassend als je het aantal bandshirts in de zaal zag, want merch hebben ze al wel. Deze band heeft sinds kort een nieuwe drummer en na amper vier repetities mocht die al mee op het podium.
D:Zine zagen we dit voorjaar reeds aan het werk in Aalter, als support van Der Klinke. Wat een evolutie hebben ze gemaakt: beter op elkaar ingespeeld, organischer, met meer schwung, …
Als band stralen ze op het podium ook meer zelfvertrouwen uit. Het helpt natuurlijk dat anders dan in Aalter het zaaltje in Eernegem volgepakt staat met eigen fans die de nummers al kennen.
Wij hebben vooral genoten van nummers als “The Untold Universe”, “Demons Of A Fool” en “Sleeping Giant”.
Hun geniale cover van David Bowie’s “The Man Who Sold The World” zit niet langer in de reguliere set, maar die hebben ze misschien ook niet langer nodig. Deze set is een goed vertrekpunt om nog een paar stappen te groeien.
Illuminate My Darkness / The Untold Universe / Demons Of A Fool / Mother & Father / Crash / Sleeping Giant / In Black / Action Poetry / The Milkman / Berlin / Sad Hatred

Het publiek in de B52 genoot met volle teugen en er komt logischerwijze dan ook een vervolg op dit feestje. Als alles goed gaat, staan N.E.L & J.P en D:Zine op zaterdag 21 december 2024 opnieuw samen op het podium in Eernegem.

N.E.L. & J.P - Check de pics van de set in Kinky Star, Gent op 23 december 2023
N.E.L. & J.P, Kinky Star, Gent op 23 december 2023 – Pics (musiczine.net)

Organisatie: B52, Eernegem

Een nieuwe single van Calicos (vroeger noemden we die ‘The Calicos’) en wat voor één. Calicos zijn als indiebandje nog altijd het best bewaarde geheim van de Lage Landen, en dat zou met deze single wel eens kunnen veranderen.
“The Siren” gaat over het verlangen naar authenticiteit in de tsunami van indrukken en impulsen anno 2023. Het nummer staat, net als de veel gedraaide singles “Reliving” en “Comedown”, op het nieuwe album dat in de loop van 2024 uitkomt.
“The Siren” is een een indie/americana-parel met een leuke vibe en een vintage-feel. De uitgekiende productie was in handen van Tobie Speleman (Gepetto & The Whales, Dirk., The Haunted Youth, Isolde Lasoen, Hooverphonic, …). Hij zorgde voor perfect gedoseerde arrangementen en een fantastische bridge en outro. Het is een intrigerende single, met – voor Vlaanderen - misschien toch vooral een Radio1-profiel. Stevige concurrentie voor Absynthe Minded en The Radar Station.

https://www.youtube.com/watch?v=k8jvzls5kP4

Cavaran (zorg dat je die bandnaam niet verkeerd leest) is een Aalsterse band die grossiert in instrumentale stoner en die daarbij al eens uitwijkt naar psychedelica, doom en spacerock. Het ligt allemaal dicht bij elkaar, maar zo heb je toch al een idee van wat je kan verwachten. In 2020 konden ze ons verrassen met hun debuut-EP ‘Bulldozer’ en nu zijn ze terug met hun eerste full album ‘Nights At Josan’.
Dit album klinkt bij momenten loodzwaar en log, om dan op te schuiven naar het psychedelische of sonische. In de trage en logge stukken doet dit mij wat denken aan Karma To Burn, Atomic Vulture en Ufomammut. De tracks hebben elk een eigen ritme en structuur, zodat je als luisteraar toch wat houvast hebt en niet in één lange trip blijft hangen. Al zou je dat natuurlijk wel kunnen natuurlijk, want daar leent deze muziek zich bij uitstek toe.
De eerste drie tracks van het album zijn meteen ook de sterkste. Daar net na komt “Bad Roads And Mountains”, en dat moet bijna wel over hun eigen regio gaan. “Way Down Low” en “Snail Horns” hebben elk een pittig tempo en wat minder dat logge en doomy sfeertje dat er wel is in de eerste tracks. Bij de intro van “Snail Horns” zullen de metalfans hun duimen en vingers kunnen aflikken. Na die donderende intro komen er galopperende drums en een bijzonder lange psychedelische gitaarsolo en zo gaat het naar een finale waarin het gaspedaal diep wordt ingedrukt. Slakken met hoorns? Dan moet je toch al in een heel vette trip zitten!
“Storm” start met een akoestische intro en bouwt dan laagsgewijs op naar een hevig onweer. Echt een storm zoals we die dit jaar al een paar keer over ons heen kregen zou ik het evenwel niet noemen. Als het album op zijn laatste benen loopt, vanaf “Strawberry Butt” tot aan “Bullface”, lijken de tracks meer alsof er tijdens een lange en leuke jamsessie iemand al dan niet onbewust de opnameknop heeft ingedrukt. De structuur is veel losser, er zijn minder zaken die terugkeren en de spanningsboog staat niet zo strak als bij de eerste nummers. Toch heeft bijvoorbeeld “Bullface” lange stukken waar we heel blij van worden, maar die vale fade out-outro laat ons als luisteraar een beetje op onze honger zitten.
Als instrumentale band in desert rock is het een hele uitdaging om een volledig album lang de luisteraar mee te nemen op je trip. Cavaran slaagt daar in op ‘Nights At Josan’.

Numa Echoes is de bandnaam van het Italiaanse darkwave-duo Numa Echoes en Filippo Scrimizzi, in die zin zij is solo female artiste en hij mede componist en producer.
Naast zangeres is zij ook nog auteur, actrice, regisseur, componiste van soundtracks en radiomaker. Dat is heel wat bij elkaar, maar toch reikt haar bekendheid niet tot in Vlaanderen. Dat kan veranderen. Voor Numa Echoes’ recentste album ‘Descending Consciousness’ haalden de twee Italianen Peter Slabbinck naar hun studio om mee te doen op de track “Waisted Items”. Een zet die in de twee richtingen iets zou kunnen opleveren.
“Waisted Items” is meteen ook de beste track van het album en dat zeggen we niet om Peter Slabbynck een plezier te doen. Het is de track waar blijkbaar het meeste moeite in werd gestoken en dat levert dus ook het beste resultaat op. Het lijkt alsof op de andere tracks de aandacht wat verslapte. Daar komt het Italiaanse duo uit bij soms dansbare en altijd donkere synthwave die evenwel geen originaliteitsprijzen zal winnen. Dat is in dit genre geen absolute vereiste voor succes, maar het zou wel helpen om deze muziek te onderscheiden van de zovele andere bands en studioprojecten die de synthwave overeind proberen houden.
Behalve “Waisted Items” houden ook nog “Creepy Time” en “New Life” het meeste onze aandacht vast.

Dance/Elektro
Descending Consciousness
Numa Echoes

https://www.youtube.com/watch?v=w_shS7oiDOI

Het Oudenaardse trio Tien Ton Vuist bracht reeds ‘Bidole’ uit, waarvan wij dachten dat het hun debuutalbum was, maar niets is minder waar. De band gaat in 2024 de studio in om hun eerste album op te nemen. Die zal waarschijnlijk verschijnen ergens rond het najaar van 2024.
Geen idee welke nummers daar zullen op staan. Misschien wel “D.Y.F.I.E.”, hun jongste digitale single (je vindt ‘m op Spotify).
De titel is de afkorting van “do you find it easy?” Muzikaal klinkt dit wat als gladde punkrock, maar in de lyrics schuurt de prikkeldraad in onze oren. Die inhoud wordt op het einde van de track vertaald in een brugje naar een soort van hardcore of emocore. Geniaal.
Wij zijn al langer dan vandaag overtuigd van het talent van Tien Ton Vuist. Het is gewoon een kwestie van geduld voor jullie allemaal mee zijn.

D.Y.F.I.E. (Do You Find It Easy?) - YouTube

Wim  Guillemyn kennen we vooral als bassist bij The Other Intern en tot voor kort bij Sygo Cries. In Search For Embers is zijn soloproject waarvoor hij zelf alle instrumenten inspeelde. Enkel voor de vocale inbreng deed hij een beroep op zijn bevriende netwerk.
“This Day Will Come” is de nieuwste single van dit project en deze keer zijn er geen gastvocalen toegevoegd. Wim houdt het bij een donkere, volledig instrumentale soundtrack. Een lichte dreiging, een ferme lel melancholie, een trage opbouw die een paar keer inzakt en dan de draad weer oppikt, een elektrische gitaar die hartstochtelijk mag huilen, … Enkel het klokkengelui aan het begin en op het einde zouden wij willen ruilen voor een toevoeging die iets minder stereotiep is voor instrumentale, cinematografische muziek. Er moeten toch nog geluiden bestaan die ongeveer dezelfde emotie oproepen? En de synths hadden misschien nog wat meer op de voorgrond gemogen.
Afgaande op de reeds uitgebrachte digitale singles wordt het album van In Search For Embers een heel eclectische verzameling.

https://www.youtube.com/watch?v=Q8XwByADIlk

Info Wim zelf - In Search for Embers - "This Day Will Come"
Op het einde van 2023, en in de donkerste dagen van het jaar, laat In Search for Embers nog een single op de mensheid los.
Deze instrumentale track heet "This Day Will Come" en is een donkere track geworden waarvan de geluiden en de synthsounds onderhuids de prominent aanwezige gitaren ondersteunen. Filmisch, melancholisch en melodisch zijn passende tags bij deze track. 

Ook is er een bijpassende video op het youtube kanaal van In Search for Embers te ontdekken.
youtube: https://www.youtube.com/watch?v=Q8XwByADIlk
All written and performed by Wim Guillemyn
Naast het project In Search for Embers werken Wim (The Other Intern en ex-Sygo Cries) en Corina (face your fears en black snow in summer) ook aan een resem nummers die ergens in 2024 gereleased zullen worden. Wat kunnen we er nu al over zeggen? Het zal een melange van new wave, electrowave, darkwave en postpunk worden waarmee we later als duo de podia willen mee aandoen.
Wordt vervolgd...