Biznaga is als band fier op zijn thuisstad Madrid. Toch zijn ze vernoemd naar een fenomeen van een andere Spaanse stad. Biznaga is verse jasmijn die op een gedroogde stengel van een andere plant verkocht wordt. Als symbool kan dit beeld wel tellen: deze vier Spanjaarden zetten een fris geluid op een oud genre. Hun punky garagerock klinkt tegelijk fris en toch heel retro. Van de lyrics in het Catalaans krijg ik niet veel mee, maar op dit derde album gaat het over hoe ons hele leven online vastgelegd wordt. Bij alles wat we doen is er wel ergens iemand achter een scherm die meevolgt of is er een algoritme dat alles noteert en opslaat. Alles wat we (online) zoeken, zal ons ooit vinden. Het scherm (pantalla) heeft ons in zijn macht. Dat is niet makkelijk om in lyrics te vatten, in om het even welke taal. Toch geeft de context de tracks een zekere sense of urgency. Muzikaal klinkt dit heel Brits: The Jam, Frank Carter & The Rattlesnakes en soms een beetje The Clash.
De kwaliteit van het album is heel consistent. Als we dan toch een paar uitschieters moeten aanduiden, dan wel “La Pantalla: Usos”, “No-Lugar” en “Error 404”. Deze Spanjaarden hebben ook een klein beetje een band met België: ze gebruiken vaak een Paul Delvaux-achtig schilderij (met de bandleden erbij) als band-foto.
Het Catalaans is zowel een drempel als een troef. Enerzijds geeft de taal deze band iets exotisch, iets waarmee ze zich onderscheiden van de duizenden andere bands in het genre. Anderzijds is het ook een rem op de beleving.
Samengevat is dit ‘Gran Pantalla’ een fijne muzikale ontdekking. Spanje is al langer een rijzende ster in het rocklandschap en Biznaga is daarbij zeker één van de sterkhouders.

Augustijn eert zijn moeder met een cover van “Everyday” van Buddy Holly, een nummer waarvoor zelfs de ouderen onder ons al heel diep in hun geheugen moeten graven. In zijn hertaling geeft de Oostendenaar een paar knipogen naar de coronacrisis. Muzikaal blijft hij wel dicht bij het origineel, met een beperkte bezetting van akoestische gitaar, een dun lijntje synth/speelgoedpiano en heel zuinige percussie. Breekbaar en elk foutje zou meteen uitvergroot worden, maar Augustijn doet dit foutloos.
De corona-quarantaine heeft gezorgd voor een zondvloed aan akoestische versies, covers, vertalingen en interpretaties waarmee entertainend Vlaanderen ons probeerde zoet te houden. Vaak met een bedenkelijke kwaliteit van opname en uitvoering, omdat de middelen beperkt zijn en vooral de bedoelingen goed. Dan springt deze “Elke Dag” er tussenuit, met een sterke keuze van de te interpreteren song, een goede en originele hertaling, een meer dan degelijke uitvoering en een prima opname.
Augustijn kampte met dezelfde beperkingen als alle andere artiesten, maar heeft uit elke beperking zijn voordeel gehaald. Je merkt aan de productie niet dat dit opgenomen is in coronatijden. Dit had net zo goed op ‘Gin Oge Toe’ kunnen staan. Skoone!
Ongeveer hetzelfde kan je zeggen van de clip. Ook hier werkt Augustijn met niet meer middelen of mensen dan anderen, maar aan niets merk je dat dit clipje in quarantaine gemaakt is. https://www.youtube.com/watch?v=GF2_ST44Jw0

Night Demon had één van de smaakmakers moeten zijn op 9 Jaar Elpee, misschien niet het grootste metalfestival van het land, maar wel één van de gezelligste. Het coronavirus verhinderde dat feestje en het valt te betwijfelen of de Amerikaanse heavymetalband volgend jaar alsnog naar Deinze wil afzakken. Maar misschien kunnen we ze op een ander Belgisch podium wel nog aan het werk zien, binnenkort.
Het Amerikaanse trio is bezig met een lange aanloop naar een volgend album. Het vorige dateert alweer van 2017. De aanloop naar het nieuwe studio-album bestaat bij Night Demon uit een reeks singles volgens hun eigen formule: een reeks van 500 vinylsingles met een B-kantje dat je nergens digitaal zal vinden (of dat is toch de bedoeling). Zo deden ze het al voor “Empires Fall” met een cover van “Fast Bikes” van LeGriffe, met twee leden van Rancid.
Voor de nieuwe single “Kill The Pain” worden nog grotere kanonnen aangesleept. Niet alleen is er de leuke cover op het B-kantje (“100 MPH” van Cirith Ungol, met Tim Baker zanger van die band als extraatje), er is ook nog de leuke, bekende naam van het heerschap dat als producer optrad. Flemming Rasmussen wordt beschouwd als de studiorat die Metallica groot gemaakt heeft, of er toch flink aan geholpen heeft.
Levert dat ook vuurwerk op? “Kill The Pain” is een prima track die ergens tussen Iron Maiden en Metallica in zit. Maar dat ligt misschien minder aan de inbreng van Rasmussen, want zo klinkt Night Demon ook al hun andere tracks. Classic heavymetal met wat moderne punch en power en een mooi vol geluid, toch al zeker voor een trio.
Als er op dat volgende album van Night Demon zo nog een paar staan als “Empires Fall” en “Kill The Pain”, dan zal dat inslaan als een bom.

De Schotse metalcoreformatie Bleed From Within is geen onbekende voor ons land. Ze speelden al twee keer op Graspop en de band heeft met ‘Night Crossing’ een mooi voorafje op hun album ‘Fracture’ dat eind mei moet uitkomen. Niemand minder dan Matt Heafy, zanger van de nog bekendere, Amerikaanse metalband Trivium, komt op het einde van deze single meedoen. Wie dacht dat Heafy zou zingen, die moeten we ontgoochelen, want hij brengt een knappe gitaarsolo. Een solo die wel compleet de vaart uit deze song haalt, maar wel knap.
Deze ‘Night Crossing’ is voorts alles wat de fans leuk vinden aan metalcore: pompende ritmes van drum en bas, veel snelheid en agressie in de gitaren, dreigend en sloganesk geschreeuw, …
Deze Schotten bijten zich nog steeds vast in je oorbuis als een roedel hongerige wolven. Als elke track op ‘Fracture’ dit niveau haalt, dan zal Bleed From Within er weer nieuwe fans bij kunnen winnen.
De corona-clip bij deze song is niet bijster origineel, maar er zitten wel een paar grapjes in.
https://www.youtube.com/watch?v=2IKmVLmNj7w&feature=youtu.be

MC Equal schoot indertijd fel uit de startblokken: verkozen tot de ‘bestn vant westn’ of de beste rapper van West-Vlaanderen (wat een leuke track opleverde met DJ Grazzhoppa) en daarna volgden nog meer overwinningen. De Kortrijkzaan startte vervolgens o.m. met hiphopacademie De Stroate en geeft cursussen rap en hiphop in de gevangenis.
Dit jaar komt hij ook opnieuw zelf als rapper boven water. Dat nieuwe werk is een pak introspectiever dan een paar jaar geleden. Het gaat op “Tes Ol” niet over wie de beste is of wie de beste skills heeft, maar over hoe rap gans zijn leven bepaalt en er betekenis aan geeft. Dit doet in de lyrics wat denken aan Zwangere Guy, Tourist en Petit Jean. Deze track lag al een paar jaar op de plank en ligt dus wat in het verlengde van “Bedankt” en “Wa Dak Wille”. De smoothe en zwoele beats komen van Baadasssss.
Rap in het West-Vlaams is meer dan ’t Hof Van Commerce. Waarom spelen ze op Stubru al die Franstalige/Brusselse rap als we in Kortijk een MC hebben die minstens zo goed is?
https://open.spotify.com/album/6vPQJDqO7li4kFAEFUtnn1?highlight=spotify:track:5OfjT3hN0eiAVag6SOg5G8

Mijn eerste referenties toen ik het album van de Barnill Brothers hoorde, die heb ik maar meteen geschrapt. Die hebben waarschijnlijk meer te maken met mijn leeftijd dan met die van de bandleden en ze zouden alleen daarom dodelijk kunnen zijn voor de geloofwaardigheid van deze jonge Brusselse band. De Barnill Brothers hebben niet dezelfde familienaam, maar als je de samenzang van dit duo hoort, ga je daar toch aan twijfelen. Ze sluiten zowel aan op de kampvuur-en countryfolk van heel vroeger als de nieuwe lichting van pakweg Bear’s Den, The Jayhawks en Mumford & Sons of minder bekende namen als Henry Jamison, Old Sea Brigade en James Ollier. Dichter bij huis komen we uit bij o.m. Nomden of Pauwel De Meyer, om het voor u nog wat moeilijker te maken.
“Carry Me Home” heeft een beetje een cheesy kampvuur-refrein, maar het werkt wel. En of het werkt. De sound is heel Amerikaans, van de grote dagen, toen ze op de radio een song nog de tijd gaven om te groeien in de hoofden van de luisteraars. “Reverie” gaat meer naar Fleetwood Mac en Crowded House en is daarmee net iets minder representatief voor het album als geheel. De lyrics op dit album zijn doorgaans poëtisch en heel organisch-logisch: de verhaallijn is klaar en je moet niet te ver zoeken naar aanknopingspunten of driedubbele bodems. Soms wat te braaf en als ze dan eens uithalen in de tekst, zoals op “Eternal Morning” met ‘I cheated on my girl’, dan klopt het niet meteen met de zachte, zalvende melodie.
Het hele album ademt een sfeer van ‘het komt wel goed’ en jeugdig enthousiasme, ondanks dat er dergelijke en nog andere addertjes onder het gras zitten. Songtitels als “Childhood Dreams” en “Eternal Morning” geven dat wat onschuldige vertrouwen in een hoopvolle toekomst nog het beste weer. Aan zo’n vertrouwen willen we ons allemaal wel eens warmen, zeker in deze tijden, met elke dag hel en verdoemenis in het nieuws dat we in de lockdown moeten bekijken. Het nummer dat er inzake songopbouw en tekst wat bovenuit steekt, is “Red Lodge”. Dat ze ook zonder tekst je aandacht niet verliezen tonen ze op “Grace”.
‘A Perfect Place’ is zo het perfecte antiserum voor elke lentedag waarop de wolken de zon verbergen en tegelijk de soundtrack  die elk glas wijn bij een ondergaande zon nog wat extra smaak en glans geeft.
En die belegen en bestofte referenties dan? De samenzang van Simon & Garfunkel, de harmonieën van Crosby, Stills & Nash, de eenvoudige emoties en sentimenten van John Denver, de onhandige bekentenissen  van Gilbert O’Sullivan (die ‘dear mom & dad’ uit “I Won’t Try”). Maar dat hebt u niet van mij.

Folk/Americana
A Better Place
Barnill Brothers

In funeral doommetal is ons land geen hoogvlieger, maar het is ook niet dat we nergens staan. Dwaellicht is één van de nieuwe sterkhouders in dat subgenre. In 2016 was er al de demo ‘Het Duistere Licht’ (mooie titel trouwens) en nu is er de eerste EP. ‘Te Vuur En Te Zwaard’ vult met vier tracks goed een half uur en voldoet mooi aan alles wat de fans zich kunnen voorstellen bij funeral doom: slepende ritmes, weemoed en droefnis, rafelig galmende grafgrunts, doom & gloom, … Dwaellicht zit van bij opener “Te Vuur En Te Zwaard” in het spoor van My Dying Bride, Eye Of Solitude (of het nieuwe Mourners) en het vroegste werk van Anathema. Het klinkt allemaal heel hard alsof er een hele band aan het spelen is en toch werd dit opgenomen met slechts twee individuen: drummer Jense en Jef van Moss Upon The Skull. Jef is hier verantwoordelijk voor de vocalen, gitaren, het orgeltje en de bas.
Op deze EP wordt de demotrack “Het Duistere Licht” hernomen en deze is met een leuke gitaarsolo ook één van de betere tracks van de vier. Vooral dat dit nummer naar het einde heel even opbouwt naar een sneller tempo weet mij te bekoren, maar voor de diehard funeral doom-fans is dat misschien al net iets te veel.
“De Dans Der Vlammen” is een beetje een Middeleeuws-aanvoelend, akoestisch gitaar-intermezzo, hoewel we na nog maar twee tracks eigenlijk niet zo veel behoefte hebben aan een break. Het afsluitende “Vorst” is dan weer funeral doom in al zijn pracht met o.m. prima drums.  Die zijn overigens bovengemiddeld goed opgenomen en in de mix gezet. Ook hier weer zit er naar het einde toe al eens een korte versnelling in het slepende ritme.
Met slechts twee nieuwe, volwaardige tracks laat Dwaellicht je toch wat op je honger zitten. Het is op zich wel een prima EP van internationale klasse, maar met nog één of twee van die toptracks erbij was dit een kopstoot van een album geweest.

Het Duitse Acylum beweegt zich in de underground van de EBM en andere industrial gothic electro. Dat ze nog zullen doorbreken naar een ruim publiek, daar durven we geen geld op zetten, maar ze zijn wel lekker tegendraads en dilettant. Acylum heeft de corona-lockdown aangegrepen om een digitaal verzamelalbum samen te stellen met demo’s, remixes, ruwe versie en samenwerkingen. En de voorraad daaraan moet groot zijn, want dit is al de tweede editie van hun ‘Filthy Memories’.
Dit is de stuff voor wie Front 242, Dive en Nitzer Ebb nog wat te gewoontjes en mainstream vindt. Toch staan er een paar parels op deze digitale verzamelaar, zoals het sublieme “No Way Out” en “Northern Sons Under Southern Skies”, beide in versies die niet zo heel erg lijken af te wijken van de bestaande albumversies. Anderzijds heb je een aantal ruwe versies en demo’s waaraan je meteen merkt dat er nog flink wat productionele ingrepen nodig zijn om het niveau van die twee (en een paar andere) te halen. Ook niet elke remix is een schot in de roos. De foute-discotheekversie (Club Mix - Demo) van “Black Death” kan je o.m. zonder omkijken doorspoelen.  Soms is een remix wel puur goud, zoals de lekkere retro, zelfs bijna new beat op de May Fly-versies van “Trip Of Hate” en - ja diezelfde - “Black Death”.
Met 20 tracks op een verzamelaar heb je natuurlijk altijd wel wat kaf tussen het koren. Het voordeel is dat deze verzamelaar op Bandcamp uitgebracht wordt. Je kan dus eerst eens luisteren vooraleer je geld op tafel moet leggen.

Electro/Dance
Filthy Memories - Part 2
Acylum
https://alfamatrix.bandcamp.com/album/filthy-memories-part-2

The Dirty Duo wordt aangeprezen als de luidste band van Istanboel. Daar zit zeker een kern van waarheid in, want deze Turkse band zet met amper twee man een sound neer die nog massiever en volumineuzer is dan die van Royal Blood en Kyuss samen. En zo heb je meteen twee leuke referenties voor hun sound.
Hun EP ‘Behind The Door’ bevat slechts drie tracks. De eerste is de instrumentale intro (iets meer dan een minuut) “Into the Storm”. Dan zijn er nog twee volwaardige tracks: toptrack “Well Ruined Machine” en het ook al uitmuntende “Breaking News”.
Inzake variatie in sound, riffs en lyrics zijn ze op deze EP wel eerder beperkt. Om deze desert/stonerrock over een volledig album fris en interessant te houden, dat wordt een andere zaak. Maar als kennismaking kan deze digitale release tellen.
https://kafadankontak.bandcamp.com/album/dirty-duo

Wie er achter Organized Happiness zit, dat moet een beetje een mysterie blijven. We zouden kunnen gokken, maar beter nog geven we enkele tips mee: denk aan “Femme Lady Dame” van Alain Verdier, denk aan de meest catchy rock van Kloot Perwez en Mauro Pawlowski op hun samenwerkingsalbum, denk aan de disco van Boney M, de feel-good-vibes van Pop In Wonderland en de funk van Jamiroquai  en voeg daar nog wat kinky Franse woordjes aan toe zoals bij Vive La Fête.
Als elk volgend nummer zo vrolijk en dansbaar klinkt als deze “Sophistiqué”, dan wordt het toch nog een fijne zomer op de radio.
https://www.youtube.com/watch?v=1qFqwMjCj84