Motsus heeft zijn eerste album uitgebracht. Deze band uit Oudenburg brengt instrumentale stonerrock en bracht eerder reeds enkele demo’s uit.
‘Oumuamua’ is een verzameling van zes songs die – hoewel er geen teksten aan te pas komen – het verhaal vertellen van een vreemde beschaving die onze aarde scant en die hier zijn (muzikale) sporen nalaat. De zes songs zitten lekker in het spoor van Queens Of The Stone Age, Kyuss en onze eigen Cowboys & Aliens en Maria Isn’t A Virgin Anymore. Het rockt, het is bijzonder groovy, het is heet en zwaar en het zweet.
Bij momenten komt de band zo op dreef dat het zelfs bijna dansbaar wordt, zoals op “Warm”. Ondanks het gebrek aan zang wordt het nooit eentonig of vervelend. Het klinkt als een trein die je met plezier over je heen laat denderen.
De tracks die er een beetje bovenuit steken, zijn “Freddy” en “Hoochy Woochy”. Het grillige, nerveuze “Exploder (Part 1)” weet minder te bekoren. Het slome en lang gerokken “Tin Men” heeft wat tijd nodig om open te bloeien. De sample maakt het allemaal wat makkelijker te verteren, maar ook zonder de sample zou die track overeind blijven.
‘Oumuamua’ is een fraai visitekaartje voor Motsus.
De jonge Duitse band Pulver heeft een boon voor old-schoolmetal. Dat mag blijken uit hun eerste EP ‘Pulver’. Daaruit blijkt een voorliefde voor bands als Thin Lizzy, Fist, de vroege Judas Priest en Motörhead. De productie van de drie nummers op deze EP is niet fantastisch, maar je krijgt toch al een mooi beeld van het potentieel van deze Duitsers. Pulver moet het als band vooral hebben van het technische kunnen van de twee gitaristen en die leveren prima werk, o.m. op de instrumentale track “Salvation”. Zanger David Fröhlich is een ander paar mouwen. Zijn cleane vocals klinken zo rauw als een Lemmy Kilmister met een verkoudheid. Hij lijkt ook moeite te hebben met het tempo op “Howl”. Ondanks die schijnbare miscast, want je verwacht bij deze muziek toch een heldere, klare stem, zou het kunnen lukken voor Pulver.
Als Pulver de tijd neemt om in de Duitse clubs meer ervaring en vertrouwen op te doen en als ze bij de volgende studio-opnames wat meer tijd en budget krijgen, komt dit wel goed.
‘The Magnificent Planet of Alien Vampiro II’ is het tweede album van Häxxan (uit te spreken als chasan). Het trio komt uit Tel Aviv, maar probeert sinds kort vanuit Berlijn Europa te veroveren met zijn psychedelische, naïeve retro-powerrock, met uitstapjes naar garage, noise en seventies-hardrock.
"Silk Worms" heeft een melodie die zich met weerhaken vastzet in je hoofd. Op "Hunter" gaat Häxxan van een grappige beschrijving van het gebroken hart van een schooljongen naar een muur van distortion waar Ty Segall jaloers op zou zijn. In hun meest catchy versie, zoals op het up-tempo “Jeff Casanova”, komt Häxxan in de buurt van L7 en The Breeders, maar dan met rommelig-esoterische vocalen.
Op het instrumentale “Circle Of Quantum” klinken deze Israëliërs als Sonic Youth op een lsd-trip. Hawkwind? Jefferson Airplane en Girlschool komen ook een paar keer langs als referentie, o.m. bij “Snakes In My Hair”. Het tekstvel bij de CD verraadt dat de lyrics vanuit een andere taal naar het Engels vertaald zijn. Grammatisch klopt het allemaal nog net, maar de zinsconstructie en woordkeuze zorgen soms voor grappige momenten. Maar je kan hier vooral perfect van genieten zonder tekstvel. En dan eerder met een pretsigaret of na een paar glazen wijn op een zonovergoten zomerse avond.
‘The Magnificent Planet of Alien Vampiro II’ is een ideale soundtrack voor wie heimwee heeft naar Woodstock en het hele summer of love-verhaal. Of voor fans van The Narcotic Daffodils en Schocking Blue, maar dan met meer gitaren en met meer ballen.
https://www.facebook.com/xhaxxanx/
Vito is de nieuwe Gentse band van Vito Dhaenens, die het eerst solo probeerde. Ze werden al opgemerkt in talentenjachten als De Nieuwe Lichting van StuBru en Westtalent. Het melancholische “Ever Since I Got To This Town” is hun eerste single.
Zelf zoeken ze inspiratie bij Neil Young, Kurt Vile en Patti Smith, maar dat komt er op de eerste single van dit vijftal nog niet helemaal uit. Het nummer drijft op de beat van wat een drumcomputer lijkt, gecompenseerd door warme gitaren en een melancholisch orgeltje. Vito heeft bovendien hetzelfde warme en soms weemoedige stemtimbre als zijn vader (Dirk Dhaenens van Derek And The Dirt).
Van hun grote voorbeelden zitten ze nog enkele stappen verwijderd, maar met deze worp zitten ze toch al in het spoor van And Then Came Fall, Mooneye en Mark Lanegan. Met een meer klassiek drum-geluid zou zelfs The War On Drugs een referentie geweest kunnen zijn, maar alle respect voor een jonge band die zijn eigen weg zoekt.
Hoe Vito het er live vanaf brengt, kan je op 22 april zelf gaan checken in de Charlatan in Gent.
‘Firepower’ is zo goed als een afscheidsalbum voor Judas Priest. De creatieve tandem Rob Halford en Richie Faulkner zal het voortaan zonder Glenn Tipton moeten doen. Gitarist Tipton lijdt aan Parkinson. Bij de komende optredens als Graspop, laat Tipton zich daarom vervangen door Andy Sneap van Hell. Maar op dit album speelt Tipton nog mee.
Sneap is behalve interimgitarist ook één van de producers van ‘Firepower’, naast oudgediende Tom Allom. Beiden weten hun stempel te drukken op het album. Bij de openingstracks “Firepower” en “Lightning Strike” waan je je even terug in de tijd van British Steel en dat is toch al goed 50 jaar geleden. Het tempo ligt hoog en de solo’s worden op het scherpst van de snee gespeeld. Daarna gaat de voet van het gaspedaal en zorgen enkel het vakmanschap van Halford, Faulkner en Tipton ervoor dat songs als “Evil Never Dies”, “Never the Heroes” en “Children Of The Sun” overeind blijven en zelfs weten te begeesteren.
De oude honden van Judas Priest kan je misschien geen nieuwe trucjes leren, maar ze laten zich ook niet snel op fouten betrappen. “Traitors Gate” en “Spectre” kan je niet slecht noemen, maar die twee songs halen niet het niveau van de rest op ‘Firepower’.
“Necromancer” doet de passie weer oplaaien. Faulkner en Tipton laten hun tanden zien en hun gitaren spreken. “Rising From Ruins”, “Flame Thrower”, “Lone Wolf” en “Sea Of Red” zijn ook bovengemiddeld goed.
‘Firepower’ bewijst dat Judas Priest nog lang niet op pensioen moet. Zonder Glenn Tipton zal de band niet hetzelfde zijn, maar met een Andy Sneap die zich warm loopt en een Rob Halford die op zijn gezegende leeftijd nog steeds mee kan met de besten in het genre, kan deze legendarische band best nog een paar tournees en albums mee.
Jaap Boots is nog onbekend in Vlaanderen en dat is best jammer. Boots brengt Nederlandstalige pop en rock die op zijn beste momenten doet denken aan de jaren toen Boudewijn De Groot, Kris De Bruyne, Hans De Booij, Jan De Wilde en Peter Koelewijn nog volop op onze nationale radio’s gespeeld werden. Hij heeft voor ‘Terug Naar Zee’ twaalf pareltjes opgenomen die zich stuk voor stuk kunnen meten met “Zoutelande” van Blof en Geike Arnaert.
Jaap Boots is in de eerste plaats een journalist, een man van het geschreven woord. Dat hij ook een verdienstelijk zanger en gitarist is, werd pas later duidelijk. Het is allemaal niet hoogdravend of moeilijk, niet in de teksten en niet in de muziek.
Boots’ materiaal is heel toegankelijk en meestal zo vrolijk dat het zelfs aanstekelijk is. “Roep Van Het Wild” drijft op bijna dezelfde tonen als “Jet Airliner” van de Steve Miller Band. Het is toch allemaal niet zo oppervlakkig als je op het eerste gehoor zou denken. Er zit best wel wat stof tot nadenken in de schijnbaar eenvoudige teksten. “Heeft Iemand Mijn Ziel Gezien” had zelfs best kunnen ontsporen in overspannen melodrama, maar dat countert Boots muzikaal met swingende blues. “Hein” gaat over de dood die op de loer ligt, en dat is dan ook de donkerste verf waar Boots zijn teksten mee schildert, maar ook dit uitdagen van de dood zit verpakt in frisse, vrolijke camouflagekleuren.
Jaap Boots tapt voorts uit vaatjes als zomerse folk, zonnige pop en country, maar hij rijgt alles zo handig aan elkaar dat je als luisteraar niet doorhebt dat hij al eens het geweer van schouder verandert. Dat doet hij in de eerste plaats door zijn zachte, heldere stem en de waarachtige en soms een beetje grappige teksten centraal te zetten.
Elk van de twaalf liedjes op ‘Terug Naar Zee’ zou een single kunnen zijn en zou het goed moeten doen op Radio 1 en Radio 2.
De Zweedse Linnea Vikström is de dochter van Thomas Vikström, vast bandlid van de metalband Therion. Linnea zingt al een tijdje bij als gastzangeres bij Therion, zowel live als bij opnames. Maar ze kan het ook zonder hulp van papa: ze zong ook reeds live bij Kamelot en bij opnames van o.m. Dynatzty. Met drie leden van Dynazty vormde ze zopas de nieuwe band Quantum Field Theory. Die band bracht zopas “Aliens” uit als eerste single.
Het groepsgeluid van Quantum Field Theory ligt op deze single niet helemaal in het verlengde van wat Linnea Vikström doet bij Therion of Kamelot en ook van Dynazty is het een heel eind verwijderd. Het is een stuk minder symfonisch dan Therion, maar nog wel bombastisch en met veel power. De krachtige, heldere van Vikström staat mooi centraal. Het thema van de lyrics van deze single is sci-fi, maar dan op een jaren ’50 en ’60-manier. Het veelbelovende “Aliens” is de voorloper van het album ‘Live in Space’, dat in mei wordt uitgebracht.
https://open.spotify.com/album/2YhNiURMFiEEQ74acjOgcW?si=XiGIR631TpGmz3xOW73aLw
De oudere metalheads kennen Tommy Stewart misschien nog van Hallows Eve, de Amerikaanse thrashband die in de jaren ’80 o.m. Drie albums uitbracht op Metal Blade Records. Sindsdien gaat het Stewart minder voor de wind.
Met Tommy Stewart’s Dyerwulf zit de Amerikaan ook op een ander spoor dan dat van de thrash. Dit startte als eenmansproject, maar werd na de eerste release aangevuld met drummer Eric Vogt van Armed Chaos. De single “Shadow In The Well” is de voorbode van het tweede album van Tommy Stewart’s Dyerwulf, dat pas in november zal uitgebracht worden. Het duo brengt hierop slepende doom met cleane vocalen. Het ritme van drum en bas heeft het iets van postmetal, al had het ook stoner of sludge kunnen zijn, maar de vocalen en gitaren duwen het toch een andere richting uit, meer naar het atmosferische.
Ook best te genieten voor wie niet elke dag een plak doom tussen zijn boterhammen legt.
https://tommystewartsdyerwulf.bandcamp.com/
Voor wie heimwee heeft naar de soundtracks bij films als Top Gun, Ghostbusters, Fame of Flashdance kunnen we ‘Invaders’ van Hollywood Burns aanbevelen. Dit project van Parijzenaar Emeric Levardon recycleert de meest verguisde elementen uit de cinematografische disco met synthwave en eurodance. Het is onvoorwaardelijk dansbaar, bijzonder aanstekelijk en het klinkt alsof je de hele tijd op een ‘foute’ party staat.
Zelf zegt hij de mosterd te halen bij films als ‘Psycho’ en ‘Alien’, maar creepy wordt het nergens. Voor wie op zijn Facebookpagina zegt dat hij Dimmu Borgir goed vindt, had het allemaal wat extremer mogen klinken. Dan klinkt dit toch eerder als Harold Faltermeyer, Jean-Michel Jarre, John Williams of Giorgio Moroder.
Een beetje jammer dat hij voor zijn retro-elektro bijna nergens afwijkt van zijn standaard-formule. Zo zijn bijna alle tracks instrumentaal, behalve “Came To Annihilate” (met een stemvervormer die weinig heel laat van de vocalen) en een sample van een stem op “Revenge Of The Black Saucers”. De enige echt als dusdanig herkenbare vocale bijdrage staat op “Survivor”, meteen ook de beste track van dit album. Het niet-echt overtuigende Engels nemen we er dan graag bij.
Een paar gastzangers of zangeressen had dit project naar een veel hoger niveau kunnen tillen. Of een of andere metalgitarist die een stevige solo komt geven. Levardon kent zijn klassiekers en zijn formule om die te recycleren tot iets nieuws is buitengewoon efficiënt. Maar zonder goede vocalen blijft het wat hangen in vrijblijvend slaapkamergeknutsel.
Voor fans van Perturbator en Dan Terminus en voor fans van soundtracks uit de jaren ’70 en ’80.
https://www.youtube.com/watch?v=fR4sOLWlJ_Y&feature=youtu.be
‘Whistle Down The Wind’ is het eerste studio-album sinds ‘Day After Tomorrow’ uit 2008 van de legendarische Amerikaanse folkzangeres, songwriter en activiste Joan Baez. Ze heeft aangekondigd dat dit tevens haar laatste album is. Bij het album hoort ook een afscheidstournee die haar twee maal naar België brengt.
Op 77-jarige leeftijd en na meer dan 50 jaar in de business is het tijd voor rust en warmte in het hart van Baez. Ze heeft lang genoeg op de barricaden gestaan en dit album mag ook nog eens gewoon in het teken van de muziek staan. Het afscheidsalbum werd geproduceerd door Joe Henry en bevat covers van Tom Waits (twee), Josh Ritter, Anohni, Joe Henry, Mary Chapin Carpenter, Zoe Mulford, Eliza Gilkyson, Tim Eriksen en Richard Thompson.
Producer Henry schildert spaarzaam met akoestische instrumenten rond die kenmerkende stem. Het zijn allemaal warme, helende klanken met o.a. borsteldrums en piano.
De tijd heeft duidelijk sporen nagelaten op de stem van Baez, maar dat voegt eigenlijk nog iets toe aan het geheel. Het maakt dat je als luisteraar uitkijkt naar elk woord. De teksten zijn voor Baez duidelijk belangrijker dan haar eigen vocale prestatie, ook al roept niet elke song op tot revolutie. Die revolutie is Baez wel nooit ontgroeid.
Het moet Baez zwaar vallen om onder Donald Trump afscheid te moeten nemen van haar publiek. Liever dan hem rechtstreeks aan te vallen, geeft ze op ‘Whistle Down The Wind’ nieuwe zuurstof aan de oude idealen waar ze al die tijd voor gevochten heeft.
“I am the last leaf on the tree” (uit “Last Leaf”) vat het mooi samen.
Nederlands 
Français 
