Hiphop in het dialect is de gewoonste zaak in Vlaanderen, maar het Meetjeslands kom je niet zo vaak tegen. The Sloofs zijn Mike C en Foenkmaster B en die zijn al zowat tien jaar bezig. Over hun skills valt niet te discussiëren. In de lyrics is het vaak, maar ook niet altijd raak.
De nieuwe EP ‘Dichte Bij De Waanzin’ staat veraf van de mellow reggae/soundsystemrap van hun “Ode Aan ’t Meetjesland” of “Portefoelde” en ook ver af van de trippy house van “Ik Ben Nie Zot”.
De nieuwe EP telt drie tracks. “Bollet Af” is ronduit grappig en uit het leven gegrepen, een ode aan elkeen die altijd voor iedereen goed wil doen, en die dan plots toch zijn geduld verliest als de vragen blijven komen. De beats klinken retro clubby en zijn toch gepimpt naar het hier en nu. Een gouden track.
“Eij Joonne Eij” is in de lyrics al wat meer doorsnee en cliché. De rhymes zitten in een goede flow, maar de beat mist nog iets. “BlaBlaBla” is een track die live zeker zal werken, maar die bij een luisterbeurt in de huiskamer weinig brokken maakt, zowel in de lyrics als in de enerverende en wel heel retro beats.
Diezelfde retrobeats hoor je op The Sloof’s coronaversie van Ivan Heylen’s “De Wirkmens”, waarvan ze eigenlijk enkel de titel en het onderwerp overgehouden hebben. The Sloofs werkten overigens ook mee aan “Geen Slaap Door Wuhan”, een metalversie en hilarische hertaling van “No Sleep Til Brooklyn” van de Beastie Boys, met voorts nog de gitarist van The Evil Ponys en de drummer van Days Of Betrayal. Voor die ‘covers’ moet je wel wat zoeken op het web.

Het Braziliaanse trio Herzegovina wil elk eilandje van de postpunk verkennen en liet zich voor deze digitale single naar eigen zeggen inspireren door The Cult en The Mission. Toch zullen Belgische liefhebbers van het genre vooral Red Zebra, Star Industry en Whispering Sons herkennen in deze “Road Of Joys”.  Een stevig en uptempo postpunkritme zoals in de jaren ’80 en bovendien met de juiste gitaarsound gooien je terug in de tijd. Inzake productie en mix laten deze Brazilianen nog wat halve afwerkpunten liggen, maar deze single smaakt vooral naar meer.


https://mandingarecords.bandcamp.com/album/road-of-joys-digital-single

Suura is moeilijk in één hokje te duwen, maar we doen een poging met een reeks hokjes: akoestisch, instrumentaal, freejazz, neo-klassiek. De band vertrekt ongeveer vanuit de klassieke school en gaat naar waar de improvisatie hen leidt.
De aanzet van het album is op “Optiark II” speels en lichtvoetig, jeugdig enthousiast, als een kort wit zomerjurkje dat in het zonlicht je verbeelding prikkelt. Gaandeweg wordt de toon ernstiger en dan donkerder.
Met een bezetting van gitaar, bas en verschillende saxofoons lijkt dit kwartet beperkt in zijn mogelijkheden, toch is het net die beperkte bezetting die hen de vrijheid laat om stiltes of eerder bijna-leegtes in te vullen of die leegtes net heel aanwezig te laten zijn. “Somber” is een song die in golven speelt met je aandacht. Soms mag je die eens loslaten en kan je je laten meedrijven en dan weer moet je die aandacht met twee handen vastpakken voor het volgende hoofdstukje. Soms in de luwte, soms op de voorgrond. Mooi is dat.
“Morphe” is een titel die drie keer terugkomt op dit album. Het zijn zelfs naar jazz-normen eerder soundscapes dan composities. Intrigerend, maar ergens blijf ik telkens toch wat op mijn honger. Dan zit er bij “Somber” of “Efialtis” muzikaal meer vlees aan het been.
Als afsluitende titeltrack is het fluweelzachte “Luwte” een moeilijke. Hierop hoor je (op enkele uiterst spaarzame bastoetsen en een zuchtje sax na) enkel gitarist, bandoprichter en componist Nicolas Van Belle. Als gitarist blijft hij op dit album wat op de vlakte, een beetje tegen de natuur (of toch het cliché) van bandleiders en zeker gitaristen in, maar als componist toont hij zich een goudhaantje.

Blues/Jazz
Luwte
Suura
 

Na het uiteenvallen van Peter Pan Speedrock doken enkele bandleden al op in de nieuwe rockabillyband Speedmobile. Nu komt ook zanger Dikke Dennis boven water met zijn eerste single onder eigen naam. Dikke Dennis is vooral een Nederlands fenomeen, maar hij speelde ook al een rolletje in de clip van “668” van onze Fleddy Melculy.
Met zijn nieuwe Røckers brengt hij Nederlandstalige punkrock die soms wat doet denken aan Belgian Associality en Beuk: beetje Motörhead, beetje Ramones, beetje Raggende Manne. Het B-kantje “Geen Reet Te Doen” zou zo maar de soundtrack kunnen worden bij onze festivalloze zomer.
Origineel is het allemaal niet, was vast ook de bedoeling niet, maar deze single is wel lekker ondeugend en gewoon leuk. Kom maar op met dat album, Dennis!

Met een bandnaam als Pandemonic en een single en video in het Oostends dialect zit dit vijftal al minstens twee keer perfect in de tijdsgeest.  Qua genre is dit een mix van atmosferische uptempo doommetal en stonerpsychedelica, met nog het theatrale van een Marilyn Manson en de gore van Cradle Of Filth.
‘De Stroatenoajer’ is een lokale mytisch figuur die je kan tegenkomen als je ’s nachts eenzaam en dronken ronddoolt. Wat er tijdens zo’n ontmoeting kan gebeuren, zie je in de bijhorende clip. Het onderwerp van de song is de grootste troef. In de muziek lijkt de band nog wat zoekend naar de juiste richting, maar horen we toch al prachtige stukken. De outro met die lange solo is er bv. boenk op.

https://www.youtube.com/watch?v=OmSW4yxMnNw

Del-Toros is een Nederlands instrumentaal rocktrio. Hun voorlopige hoogtepunt was toen ze vorig jaar een tournee door Californië konden spelen. Het album ‘Live In Hollywood’ is daar de neerslag van. De Nederlanders halen de inspiratie vooral bij surfrock en rockabilly, met veel reverb en twang die uit de gitaarversterker knallen. Er zit ook nog wat desertrock en een klein beetje punk in hun sound, maar de hoofdmoot is toch surfrock.
Twee van deze livetracks zijn gebaseerd op nummers van Joy Division en de Simple Minds, al zou ik deze versies van “No Love Lost” en “Theme For Great Cities” niet meteen covers noemen. Je herkent er nog wel wat in van de originelen, maar ze freestylen er ook op los.  Hetzelfde verhaal met “Halloween Theme”, geïnspireerd op de thema-filmmuziek van de gelijknamige horrorfilm. Dat is leuk, terwijl de eigen nummers daar niet voor moeten onderdoen.
Hoogtepunten op deze ‘Live In Hollywood’ zijn “Loose Lips”, “Die Cast” en “50 Knots”.
Dit live-album is digitaal beschikbaar en op cassette. Op deze laatste krijg je er nog een interview als extra bovenop. ‘Live In Hollywood’ is prachtig als tijdsdocument voor alle fans van de del-Toros en misschien een leuke kennismaking voor alle andere fans van instrumentale surfrock.

The Calicos werd opgericht als begeleidingsband van de in België verblijvende Amerikaan Matt Watts. Na één album en een tournee ging elk zijn eigen weg. Matt Watts bracht vervolgens een paar prachtalbums uit met (opnieuw) een heel degelijke begeleidingsband. The Calicos bleven eerst wat op de achtergrond, maar scoorden dan voluit door in 2018 Humo’s Rock Rally te winnen. Waar heel wat bands in de geschiedenis van deze bandbattle de fout maken om dan snel een album te willen uitbrengen, namen The Calicos rustig de tijd.
Hun eerste single “Nova” is er nu pas. Het is een vlotte brok dreampop/rock. Het nummer heeft een beetje het wijdse en desolate van The War On Drugs (maar dan zonder de scherpe randjes) en het dromerige van het nieuwe album van SJ Hoffman. De recente sound van School is Cool en die van sommige tracks van Cigarettes After Sex, dat zit er ook wat in.
Het is nog wat vroeg om op basis van deze single te zeggen dat The Calicos hun eigen geluid gevonden hebben, maar ze zitten toch al in de juiste richting. Als er nog een paar singles van dit kaliber volgen, komt het wel goed.

Staat Van Genade (wat een bandnaam!) is een band in opbouw. Het doel is stoner-doom in het Nederlands, of eigenlijk in het Noorderkempisch. Nederlands en dialect zijn in opmars, zeker ook in de zwaardere genres, dus inzake tijdsgeest zit Staat Van Genade al goed. De rafelige fuzz-laden en licht psychedelische  stoner van “Stenen Deze Meirgend” kan misschien nog wat extra doom gebruiken, maar zet wel al een beetje in het spoor van Growing Horns, Sleep, Fire Down Below en Welcome To Holyland. De geest van de oude Black Sabbath waart ook rond in de logge ritmes van deze track. Een track van bijna twaalf minuten lijkt wat ambitieus voor een allereerste track, maar dit genre kan dat wel hebben. Inzake spanningsopbouw zit alles goed. Productioneel ruikt dit soms nog wat naar een demo, terwijl je op andere momenten wel helemaal mee in de trip zit. Van deze track naar een volledig album is nog een grote stap, maar dit smaakt naar meer.
https://staatvangenade.bandcamp.com/releases

Rong Kong Koma is een band uit Berlijn die op zijn debuutalbum ‘Lebe Dein Traum’ schippert tussen speels en punk, tussen dansbaar en hard, tussen basic en elaborate rock.
“Bludturst” is een bijna-akoestische punkbluesballad, terwijl “Eine Millionen Seile” een catchy, poppy garagerock-ritme heeft, wat dan weer wat vloekt met de bijtende lyrics. Dat opzoeken van de tegenstelling gebeurt wel vaker. De ene keer stelt frontman Sebastian Kiefer zich in de plaats van een raketlanceerder in Oost-Duitsland, de andere keer voelt hij vlinders in de buik. Zelfs als hij het over diepe ellende heeft, verpakt hij dat meestal in vrolijke en catchy rock.
“Der Schwerste Stein” drijft zelfs op een half ska-ritme. Samen met zijn punk-aanpak komt hij zo uit in de slipstream van een Manu Chao, maar dan met minder exotica, eerder een snuif americana-aus-Deutschland (o.m. dankzij Sebastian’s hese stem).
Het gebruik van het Duits is hier niet echt een belemmering. Kiefer bedient zich van relatief eenvoudige terminologie, die je zelfs als Belg een beetje moet kunnen volgen. In het Engels zouden we nog sneller mee zijn, maar dan verliezen de lyrics misschien aan nuance en laagjes. Het heeft wel iets, dat Duits. En het is eens iets anders dan dat gebrul en gecommandeer van Rammstein.
De leukste tracks op ‘Lebe Dein Traum’ zijn “Der Schwerste Stein”, “Drohen Oder Dich” en “Scheiss Berliner”.

Mint is een rockband uit de UK die met de regelmaat van de klok catchy singles loslaat op de wereld. Hun jongste worp heet “Turbulence” en gaat over hoe we in de digitale wereld en met name op de socials met z’n allen proberen voldoen aan eenieders verwachtingen en de psychische problemen die dat veroorzaakt. Muzikaal klinkt het een beetje als The Hives meets Tien Ton Vuist: cool, smooth en toch met een setje weerhaken in de aanbieding. Een fijne ontdekking, deze Mint.
Ook de video is degelijk en wie een beetje zijn weg vindt op het internet kan ook uitkomen bij een reeks retro-ringtones gebaseerd op deze single.

https://www.youtube.com/watch?reload=9&v=baRAcl3BLHs&feature=youtu.be