De melodic deathdoomband Fragmentum bracht zopas zijn eerste volledige album uit. ‘Pugnacity’ moet deze Belgische band helemaal op de kaart zetten. De band ging eerder dit jaar al op tournee door de Verenigde Staten als support van de Finse deathmetalband Children Of Bodom en mag binnenkort mee touren met de Braziliaanse thrashmetalband Soulfly in Frankrijk en Duitsland.

Elke metalband krijgt wel eens voorstellen om zich in te kopen in een Europese of Amerikaanse tournee van een ‘grote’ band. Is dat ook hoe dit verhaal voor jullie gestart is?
Jan: Zo is het ongeveer wel begonnen. Zoals elke band zochten we naar festivals en clubs om te kunnen spelen. Zo botsten we het Britse Metal Music Bookings, dat werkt met bands en artiesten als o.m. Amaranthe, The Alan Parsons Project Live, Moonspell, Yngwie Malmsteen, Soulfly, Epica en Visions Of Atlantis. Zij hebben voorgesteld aan de tourmanager van Children Of Bodom om ons mee te nemen op een deel van die Amerikaanse tour.
De meeste bands brengen eerst nieuw materiaal uit en gaan dan op tournee. Waarom draaiden jullie de volgorde om?
Jan: We weten dat dit niet de ideale situatie is en we kregen ook in de VS een paar keer dezelfde vraag. De release van ons album Pugnacity had eerder moeten gebeuren, maar werd uitgesteld. Omdat er al veel inspanningen waren geleverd om de Amerikaanse tournee te verwezenlijken, konden we die nog moeilijk afzeggen. Door al optredens te doen voor een groter publiek konden we in de VS wel al de nieuwsgierigheid aanwakkeren naar dat album. Als band zien wij dit dus niet als een gemiste kans, omdat we veel Amerikanen konden overtuigen om ons online en op social media te volgen. Je moet ergens beginnen en de kansen grijpen op het moment dat ze zich aandienen.
Hoe waren de reacties van het publiek in de VS op een band uit België?
Jan: Het publiek was steeds enthousiast, vooral in het noorden. Al bij al hadden we niet veel moeite om de vuisten in de lucht en de kopjes aan het bangen te krijgen. Omdat de toeschouwers onze muziek niet kenden, gingen ze wel nog niet volledig mee in het verhaal. Maar we zijn heel blij met de vele positieve reacties van het publiek. De andere bands van deze tournee, Wolfheart en Swallow The Sun, waren vooral geconcentreerd op hun eigen show, maar naarmate de tour vorderde werden de vriendschapsbanden sterker. De leden van Children Of Bodom toonden op onze laatste avond interesse en ze gingen met ons op de foto. Dat was voor ons toch wel een moment om te koesteren.
Komt er een vervolg op de tournees met Children Of Bodom en Soulfly?
Jan: Het is sowieso de bedoeling om het ijzer te smeden als het heet is. Daarom willen we meer met onze muziek naar buiten komen, zeker sinds we ons album op Pinksterzondag live voorgesteld hebben in Gent. Want ook in eigen land is er steeds meer interesse. Er zitten nog andere optredens in de pijplijn waarover we nog onderhandelen. We moeten nog afwachten hoe hard het allemaal zal lopen, maar om de machine goed op dreef te krijgen en te houden, zullen er af en toe wel opofferingen moeten gebeuren inzake gezin en werk.
Pugnacity komt uit op Into Records, het label van management. Dat zal wel geen toeval zijn?
Jan: Pugnacity is ons eerste volledige album na onze EP DIVerge uit 2018. Tijdens onze zoektocht naar venues om te spelen, zochten we ook al een label voor Pugnacity. Het is een logische keuze om alles te concentreren. Into Records en Metal Music Bookings bieden ons op dit moment alles wat we nodig hebben.
Hebben jullie gewoon geluk gehad of hebben jullie meer ambitie dan andere metalbands?
Jan: We willen ons niet over andere bands uitspreken, maar wij hadden zelf een heel goed gevoel bij het album. We vonden dat dit wel wat verder mocht gaan dan Vlaanderen. Metal Music Bookings zit op dezelfde golflengte. Ze zeggen dat we iets ‘speciaals’ hebben. Dat geeft ons dan weer vertrouwen om hier mee door te gaan en nog verder aan de kwaliteit van onze muziek te werken.
Fragmentum was eerst een duo, waarbij heel wat instrumenten live op tape meeliepen. Voor de Amerikaanse tournee waren jullie al met vier en voor die met Soulfly zelfs met vijf. Is dit nu de vaste line-up van Fragmentum?
Jan: Ik en Gunnar hebben ons inderdaad eerst op de muziek geconcentreerd. Gunnar en toetsenist Herwig kennen elkaar reeds van bij hun studioproject Bellator. Eenmaal de meeste nummers klaar waren voor performance en zeker toen er sprake was van een tour, hebben we Herwig bij Fragmentum gevraagd en gelukkig hapte hij meteen toe. Daarna hebben we audities gedaan voor drummers en bassisten, maar de klik, de ambities en praktische zaken moeten allemaal op hun plek vallen, wat in vele gevallen niet lukte. Kort voor de tour met Children Of Bodom vonden we dan toch nog de gedreven studiorat Frederik om de drumpartijen op zich te nemen. Tijdens de tour liep alles goed, waarbij we de baspartijen en ook wat aansturingen nog steeds via de laptop lieten meelopen. Voor de opnames van Pugnacity heeft Herwig nog snel wat ideeën kunnen uitwerken, die we grotendeels nog hebben toegevoegd bij het mixen van de nummers. Inmiddels is bassist Thomas aan boord. De nieuwkomers zullen meer inbreng krijgen bij een volgend album, zonder dat de Fragmentum-feel verloren gaat.
Welk einddoel hebben jullie gesteld voor Fragmentum?
Jan: Ten eerste willen we ons als band nog wat meer op de kaart zetten, in eigen land en daarbuiten. Maar we blijven realistisch en proberen geen stappen over te slaan. We werken aan lyric- en andere video’s, aan nog meer optredens en aan een volgende tournee. Maar we schrijven ook reeds nieuwe nummers. Festivals kunnen spelen is een volgende droom die zou kunnen uitkomen.  

Heisa is een trio dat zich ophoudt op het raakvlak van noise, postmetal en indierock. Tool is een goede referentie, maar denk er dan nog synths bij. Dichter bij huis zijn er vaag overeenkomsten met The Girl Who Cried Wolf en Katie Kruel.
Heisa werkt aan een eerste volledig album. Dat zal pas in 2020 uitkomen. Intussen brengt Mayway Records de digitale single “Bassenge” uit. Die stond in 2018 al op de debuut-EP van Heisa, maar wordt nu nog eens extra in de spotlights gezet.
“Bassenge” heeft alles van waar Heisa voor staat: intrigerend, atmosferisch, (in het begin) een onbestemd voortdenderend ritme, etherische vocalen, een lichtjes donkere dreiging of toch een gevoel van ongemak door het steeds wisselende ritme, … Zonder de vele breaks en noise-erupties zou het een mantra kunnen zijn.
De EP van Heisa kwam pas laat op onze radar, maar wist ons wel te bekoren. Benieuwd wat dat full album ons zal brengen.

NKOS is ongeveer een Britse band. Het is een verzameling van mensen uit Australië, Italië en de UK die vaak verhuizen en die samen songs opnemen. Het collectief bestaat uit zangeres Nancy Natali, gitarist Marcus Billeri en de producers Chris Shape en Flavio Manieri. Voor deze single werden nog twee extra producers aangetrokken: Maurizio Baggio (The Soft Moon, Boy Harsher) en Jagz Kooner (Massive Attack, Rammstein en dEUS).
Komt dat wel goed met zoveel producers die samen één single moeten maken? Toch wel. Deze single combineert het beste van verschillende werelden: je hebt die zachte, licht verveelde vocalen in combinatie met muziek die schippert tussen postpunk, synthwave en industrial elektrorock. Front 242 meets Lana Del Rey of Garbage meets Misery Loves Co of SX meets Whispering Sons … Het zit er allemaal een klein beetje in.
Deze single is niet super catchy en niet voluit dansbaar. Maar hij intrigeert wel. Hij smaakt vooral naar meer.

Ook in blackmetal wordt al eens geëxperimenteerd met invloeden uit andere genres. Doorgaans gaat men het dan niet te ver gaan zoeken en voegt men zaken toe uit death en extreme metal. Hoofstomper uit Litouwen gaat nog wat verder en kruidt zijn blackmetal met surf, psychobilly en country.  De mooiste combinatie daarvan op hun debuut-EP ‘Chapter I’ is “Drak”, met een hitsige combinatie van black en surf. Ook de mix van country en psychobilly met black, zoals op “Introducing Hoofstomper” werkt, tot mijn eigen verbazing. “Mother” werkt dan weer niet, omdat er in verhouding te weinig blackmetal zit in deze track. “Entr’acte” is dan weer een prachtige track, maar heeft helemaal geen verband meer met blackmetal, noch met surf, country of psychobilly. Het is eerder iets wat TOMB of Heilung zouden opnemen. Als Hoofstomper dit nog wat harder uitwerkt, kunnen ze daar ook een heel eind mee komen.
Hoofstomper is verfrissend en vernieuwend, maar er moet nog heel wat geschaafd worden om van deze ruwe steen een diamant te maken.

Het derde volume van ‘Cumbia Beat’ verzamelt opnieuw tracks van de belangrijkste bands uit de golden age van de Peruviaanse cumbia, van eind jaren ’60 tot begin jaren ’80. De Peruviaanse cumbia combineert elementen van de klassiekere cumbia van Colombia en Cuba met meer Westerse invloeden (sixties beat en psychedelische rock) en voegt daar nog wat exotische tinten aan toe die recht uit de Amazone-jungle lijken te komen. Ook de klassieke melodieën uit het Andesgebergte vonden hun weg naar deze Peruviaanse cumbia.
De belangrijkste bands van dit genre zijn opnieuw vertegenwoordigd, met deze keer o.m.  Los Diablos Rojos, Los Beta 5, Los Girasoles, Los Ecos, Los Demonios del Mantaro en Los Sanders de Nana.
21 tracks met oldschool cumbia uit Peru is misschien wat veel voor een leek en zelfs voor de gewone liefhebber, maar na een paar luisterbeurten beginnen de soms maar kleine verschillen en nuances je steeds meer op te vallen. De externe invloeden moet je soms met een vergrootglas zoeken in de tracks, maar ze zitten er wel. Gelukkig is er ook een heel uitgebreid boekje bij de CD met over elke track en band een kort woordje uitleg (Spaans/Engels) en een foto.
Wie inspiratie zoekt om wat exotica toe te voegen aan zijn eigen muzikaal werk, delft puur goud op met deze CD.

World/Reggae
Cumbia Beat Volume 3
Various Artists
Vampisoul/Sonic Rendezvous
 

Miracle Metal Meeting 2019 - Het moet niet altijd uit het buitenland komen om goed te zijn
Miracle Metal Meeting 2019
Brielpoort
Deinze

Begin jaren ’80 van vorige eeuw was de Brielpoort in Deinze één van de belangrijkste zalen voor de toen echt grote shows. Het lijstje met bands die er gespeeld hebben, is minstens zo lang als indrukwekkend: Dire Straits, U2, Depeche Mode, The Cure, Simple Mindes, Eurythmics, AC/DC, the Ramones, de Scorpions, …
Inmiddels laten de klassieke concertorganisatoren de Brielpoort een beetje links liggen, maar vzw Miracle is vastberaden om daar verandering in te brengen. Ze haalden reeds o.m. The Scabs en Scala naar Deinze. Voor hun Miracle Metal Meeting haalden ze vast de mosterd bij het Alcatraz Hardrock & Metal Fest. Dat wordt reeds enige tijd in Kortrijk in openlucht georganiseerd, maar het begon ooit in de Brielpoort en er was toen, misschien in verhouding meer dan nu, veel plaats op de affiche voor bands van eigen bodem. Metal leeft nog steeds sterk in Deinze en omgeving, wat te merken is aan kleinschalige initiatieven als o.m. Zingem Beeft, Stormram in Zulte, de Elpee uiteraard en zelfs mogelijk een nieuw metalfestival in Gent.

De Brielpoort vullen met enkel Belgische bands leek op papier een beetje een gok. Er zijn in Vlaanderen indoorfestivals die met grotere buitenlandse namen slechts kleinere zalen kunnen vullen. Toch was er vorige zaterdag de hele avond een gezellige drukte in de Brielpoort. Het was er niet zo druk als vorig jaar toen Alice Cooper langskwam, maar het voordeel was wel dat je snel even naar de toog, naar buiten,  naar het toilet, enz … kon. Eigenlijk net de atmosfeer van een openluchtfestival, maar dan met een binnenpodium.
Met een festivalaffiche kan je nooit iedereen tevreden stellen. Hier en daar werden wat wenkbrauwen gefronst toen bleek dat er zou geopend worden met vooral Antwerpse bands. Dat terwijl er in Oost- en West-Vlaanderen zoveel talent rondloopt. Misschien krijgen we die zo al vaak genoeg te zien, al zijn ook de de bands van ’t Stad zeker geen onbekende in de regio.

Bark mocht de spits afbijten. Vorig jaar stonden ze nog op Stormram en eind dit jaar staan ze alweer op Zingem Beeft. De regionale discussie terzijde gelaten is Bark een prima festivalband. Ze zetten telkens een heel gedegen set neer. Alles wordt technisch nagenoeg perfect en met veel overgave gebracht. Ze openden met “Voice Of Dog”, maar het is vooral de titel van de tweede song die je letterlijk mag nemen: “All Hell Breaks Loose”. Op het podium is het zanger Ron die alle aandacht naar zich toe zuigt terwijl de rest van de band hem probeert bij te benen. Elke song gaat hard bij Bark. In hun lyrics verwijzen ze gretig naar alles wat met honden te maken heeft en dat is ook het beeld dat ze live uitstralen: dat van een roedel wilde honden die blaffen én bijten. Het geluid was niet ideaal, maar dat bedekt het Brielpoortpubliek graag met de mantel der liefde. Het hoort bij de charme en bij de herinnering aan toen deze zaal nog maar pas opende. Ook toen was een goed zaalgeluid een ‘uitdaging’.

Ook Off The Cross komt uit Antwerpen. Ze stonden al eerder op grote festivalpodia, maar dit jaar lijkt voor hen de grote doorbraak te wenken. Na de Miracle Metal Meeting mogen ze nog aantreden op Graspop en Alcatraz. Eind vorig jaar brachten ze een EP uit waarop ze samenwerken met een hele reeks gastzangers en een 35-koppig koor. In de Brielpoort haalden ze dan weer nog een andere gastzanger mee het podium op: Sven De Caluwé van Aborted. Die zouden als band zeker ook niet misstaan hebben op de affiche van de Miracle Metal Meeting. Net als bij Bark was het publiek enthousiast voor Off The Cross, terwijl minstens evenveel mensen vanop een veilige afstand stonden te genieten.

De timing werd strikt gevolgd, wat toch wel een welkome uitzondering is in het festivallandschap, en ook King Hiss was stipt om de eerste tonen van “Homeland” door de Brielpoort te jagen. King Hiss werkt naar verluidt aan een nieuw album en er stonden twee songs op de setlist die we nog niet op eerder uitgebracht werk terugvinden: “Revolt” en “Monolith”. Beide zijn pareltjes van waar King Hiss goed in is: heavy metal, maar dan zeker niet oldschool. Wel zit er wat stoner, wat sludge en wat Tool en Baroness in hun recept.
Voorts was de set in Deinze een dwarsdoorsnede uit hun discografie, met “Homeland”, “Mastosaurus” en Killer Hand” uit hun jongste album ‘Mastosaurus’, “La Haine”, “Serpentagram” en “King Hiss” uit ‘Sadlands’ en “Snakeskin” uit de EP ‘Snakeskin’.
Zanger Jan en vooral ook gitarist Joost werkten zich in de Brielpoort in het zweet voor de aandacht van het publiek en hadden eigenlijk weinig problemen om de zaal met verstomming te slaan. Dit is niet het soort metal dat begeleid wordt door wilde moshpits en walls of death en toch was dit een heel geslaagd concert.

Wild moshen deed het publiek dan weer wel op de tonen van Fleddy Melculy. Deze Nederlandstalige metalcoreband veroverde StuBru met “T-shirt van Metallica” en ook al volgende singles deden het goed op de radio. Daarmee zijn de Fleddy’s één van de weinige metalbands van eigen bodem die daar nog in slagen. Het viel ons op dat bijna het voltallige publiek tot aan de PA de teksten van Fleddy kent en meebrult, ook al is live alles net iets minder verstaanbaar dan op de albums.
Het was dan ook een feest van de herkenning op de Miracle Metal Meeting, met o.m. “Feestje In Uw Huisje”, “Ik Ben Kwaad”, “Moeidunidotcom”, “T-shirt van Metallica” en “668”. Voor die laatste track mochten, net als voor de albumversie, Jan en Joost van King Hiss mee het podium op. Handig geprogrammeerd uiteraard van de organisatie. In de set van King Hiss was Jeroen Camerlynck eerder ingegaan op de uitnodiging om mee te zingen. Franky De Smet-Van Damme van Channel Zero, die meespeelt in de clip van “668”, kwam ook al het podium op om wat te dollen met Jeroen van de Fleddy’s. En de laatste gastzanger was dan Danny van het voormalige Deviate die mocht meedoen op “Voor Altijd Jong”, met Jeroen in het Nederlands en Danny in het Engels. Ondanks al dat gedoe met gasten haalde Fleddy Melculy op geen enkel moment de voet van het gaspedaal.
De moshpit werd een circlepit en de eerste crowdsurfers lieten zich opmerken. De band staat deze zomer slechts op een handvol festivals - omdat ze aan een nieuw album werken - maar deze jongens hebben geen moeite om te scoren vanuit rust. Een eerste nieuw nummer van dat volgende album zou de kers op de taart geweest zijn, maar ook zonder die kers was het al smullen van de Melculy-taart. De opvolging aan de top van de Belgische metalscene is verzekerd. Jeroen merkte op dat er wat hem betreft meer dergelijke festivals mogen zijn . “Het moet niet altijd uit het buitenland komen om goed te zijn”, was zijn boodschap daarover.

Aan die top staat Channel Zero al een hele tijd te blinken. In hun eerste leven was België te klein voor hun talent en veroveringsdrang, vandaag is hun vijver beperkt tot het vaderland en de dichtste buurlanden. Goed gezien om hen de grote Brielpoort te laten vullen bij de aanvang van hun zomertournee, als de honger bij het publiek nog groot is. Vooraf hoorde je vooraf wel eens dat Fleddy Melculy Channel Zero van de troon heeft gestoten, maar afgaand op het aantal bandshirts in de zaal en de reactie van het publiek op de twee shows zal die troonwissel nog even moeten wachten. Franky kon het niet laten om bij het inzetten van “Hot Summer” toch wat te dissen: Fleddy Melculy heeft zijn eigen hot sauce, maar wij zullen eens laten zien wat ‘hot’ is.
Channel Zero bracht een ‘greatest hits’ op deze Miracle Metal Meeting. Klassiekers als “Suck My Energy”, “Fool’s Parade” en “Bad To The Bone” werden afgewisseld met obscuurder oud werk als “Repetition” uit het album ‘Stigmatized For Life’ uit 1993 en “No More” uit ‘Unsafe’ uit 1994.
De albums die sinds de reünie werden uitgebracht, werden wat stiefmoederlijk behandeld: niets uit het jongste album ‘Exit Humanity’, enkel “Dark Passenger” uit ‘Kill All Kings’ en uit ‘Feed ‘Em With A Brick’ niet meer dan “Hot Summer” en “Ammunition”. Maar geen “Black Flowers”, “Run With The Torch” en ook geen “Help”. Er waren dan ook geen bisnummers voorzien in het tijdsschema van de organisatie. Ook zonder bisnummers maakte Channel Zero met veel grinta duidelijk dat zij nog wel even de beste Belgische metalband zijn en willen blijven. Franky was prima bij stem, maar we hadden ook niets anders verwacht bij het eerste concert van hun zomertournee.
De rest van de band had er duidelijk veel zin in en speelde foutloos. Christophe Depree van After All werd als vijfde bandlid ingelijfd voor de clubtournee van eind 2017 en dat verse bloed doet de band veel deugd.
Ook Channel Zero ontsnapte in de Brielpoort niet aan het gegeven van gastzangers en dus kreeg Danny van Deviate een microfoon om één nummer mee te doen. Voor Camerlynck was hij misschien eerder een jeugdidool, voor Franky en Tino is hij een medestrijder van het eerste uur. Hij deed al eens een guest vocal op ‘Unsafe’.

Deze eerste editie van de Miracle Metal Meeting mag in programmatie en opkomst een geslaagde start genoemd worden. Kristof Baertsoen van vzw Miracle gaf zaterdag al aan dat die volgende editie er komt. Om volgend jaar nog eens de Brielpoort te vullen met enkel Belgische metal, zal een uitdaging zijn, maar zelfs als je aanvult met buitenlandse bands kan je nog heel wat bands van eigen bodem een mooi podium aanbieden.

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/festival/miracle-metal-meeting-2019

Organisatie: Vzw Miracle

Unwanted Tattoo, dat vorig jaar nog het knappe vinylalbum ‘Pardon My French’ uitbracht, komt al opnieuw op de proppen, met een digitale single deze keer. “Hey Lucha” is een ode aan de Mexicaanse luchadora’s die je vroeger al eens op TV zag. Je hoort opnieuw dat deze band zijn roots heeft in garage en bij de Ramones en The Cramps, maar deze keer zit er ook een flinke scheut rockabilly in de muziek.
Nog leuker dan de single op zich is de videoclip van “Hey Lucha”. Daarvoor heeft Unwanted Tattoo zich eens helemaal laten gaan: fans kregen een snelcursus american wrestling bij Cobra Wrestling Association om in de clip mee te spelen en voor het inblikken van de opnames werd de bevriende Britse video-artist Dan Donovan opgetrommeld. Het resultaat mag er zijn. Het toont dat je niet altijd een giga budget moet hebben om een leuke clip te maken.

https://www.youtube.com/watch?v=Oj3xNotMGT8

Seagulls timmeren al een tijdje aan de weg door vooral veel op te treden. Een radiohit zou hen wat sneller op de kaart kunnen zetten. De catchy, dromerige en vrolijke ska-track “Give Me A Reason” kreeg dat in 2017 niet voor elkaar, wat jammer was voor zo’n sterk nummer. Ook met “Chase It Down”, hangend tussen mellow reggae en Tame Impala in, lukte dat toen net niet. Dit jaar schuiven band en label “Dirty Moustache” naar voor als ambassadeur van een later uit te brengen EP.
Het is opnieuw een catchy en zomerse song, met een grappige tekst en een guitig ritme. Met dat fluiten erin kan het zeker een hit worden op Radio 2.De gitaarsolo komt door het in de spotlights zetten van dat gefluit wat laat voor een song die over rock ’n roll gaat, maar daar valt nog wel mee te leven. Met deze “Dirty Moustache” zit Seagulls op het kruispunt het brave van een Eva De Roovere en het ondeugende van een Elmer Food Beat.  Benieuwd welke richtingen ze nog allemaal uitgaan op die nieuwe EP.

Morrissey belooft ons op ‘California Son’ een inkijk in de muziek die hem voor de muziek deed kiezen. Op een handvol songs na zijn het echter onbekende tracks waarvan we ons moeilijk kunnen voorstellen dat de Mozzer ze aan Johnny Marr heeft laten horen om het geluid van The Smiths mee richting te geven. De onsamenhangende productie van Joe Chiccarelli helpt ook al niet om mee te graven naar de muzikale roots van de bejubelde dwarsligger.
"Don’t Interrupt The Sorrow” van Joni Mitchell en "Only A Pawn In Their Game” van Bob Dylan zijn nagenoeg onherkenbaar. Het was ergens wel te verwachten dat Morrissey de aandacht naar zichzelf trekt en niet naar die toch wel prachtige songs. Ook opvallend is dat Morrissey voor bijna elke track hippe gastmuzikanten opgetrommeld heeft, maar dat die zelfs geen plekje in de schaduw krijgen op dit coveralbum. Die reeks hippe vogels zijn o.m. Ed Drooste van Grizzly Bear, Ariel Engle van Broken Social Scene, Petra Haden van the Decemberists, Sameer Gadhia van Young The Giant en singer-songwriter LP (Laura Pergolizzi). Ook Billy Joe Armstrong van Green Day en Lydia Night van punkrockband The Regrettes krijgen niet meer dan een fletse bijrol.
Echt veel wijzer over de inspiratiebronnen van de Mozzer worden we niet op dit album. “Suffer The Little Children” (van Buffy Sainte Marie) en “Days Of Decision” (van Phil Ochs) geven in deze versies totaal geen aanknopingspunten met de man zijn vroege of huidige werk. Hetzelfde geldt voor "Wedding Bell Blues” (van Laura Nyro), “When You Close Your Eyes” (van Carly Simon), “Lenny’s Tune” (van Tim Hardin) of “Some Say I Got Devil” (van Melanie). Heeft Morrissey deze artiesten en nummers met teveel of net te weinig respect behandeld of wil hij het achterste van zijn tong niet laten zien?
Slechts drie keer denken we dat Morrissey oprecht een inspiratiebron naar voren schuift: bij “Loneliness Remembers What Happiness Forgets” (van Dionne Warwick) hebben we een elaborate songtitel zoals Morrissey dat ook wel durft te doen en “Lady Willpower” (van Gary Puckett & the Union Gap) heeft in deze versie onbestemd een vibe die we associëren met The Smiths. Hij geeft echter het meeste prijs op “It’s Over” van Roy Orbison. Nu weten we eindelijk waar hij dat timbre, die toon, dat volume en die melancholieke, doorleefde knik in zijn stem aan gespiegeld heeft. 
Verplicht voer voor de fans. En voor rabiate muziekquiz-spelers.

Skapunkband Mise-en-Scene is twee jaar na de EP ‘One Way’ al terug op de proppen met een volledig album. Net als op ‘One Way’ bewandelen ze op ‘Party Till The Break Of Dawn’ velerlei paden: van gipsy tot hardcore met haltes bij ska en punk.
In de composities en in de lyrics klinkt de band meer volwassen, ongetwijfeld het resultaat van het constante touren in binnen- en buitenland. De blazerssectie krijgt opnieuw een hoofdrol op dit album. De albumtitel is een klein beetje misleidend, want Mise-en-Scene kan ook gewoon ernstig zijn. Openingstrack “Here And Now” heeft iets van een politiek statement en ook “Wicked” heeft een sense of urgency die we doorgaans enkel in hardcore aantreffen, inclusief de koortjes die je lekker brutaal kan meebrullen. Toch wordt alles opgediend met een dansbare en meestal vrolijke saus. Met een feestje maak je immers meer vrienden dan door verwijten in het rond te strooien. “Square” mengt gipsy, hardcore en 2Tone-ska, en het is bovendien één van de beste tracks van het album. “Punkrock November” is - de naam geeft het uiteraard al weg - een heerlijke punkrocktrack en ook “Homesick Boy” zien we vast uitgroeien tot een klassieker bij de optredens.
Er staan geen missers op dit album. Sommige nummers hebben wel een paar draaibeurten nodig voor je ze een gezicht kan geven, maar nadien zitten ze gebeiteld in je hoofd.