Maple Paper is een trio uit Brussel en Waals-Brabant dat onder de bandnaam SPKT al de band battle Tremplin won. Dat staat nu niet meteen gelijk met onze Humo’s Rock Rally, maar het leert ons wel dat Maple Paper een band is met ambitie en potentieel. Hun debuutalbum heet ‘Clouds Are Falling’ en komt uit in eigen beheer. Ze traden al een paar keer op in Vlaanderen, maar zijn hier zeker nog geen vaste waarde.
Maple Paper blinkt op dit album uit in trage, dromerige progrock, met spaarzame uitbarstingen van psychedelische rock. Noise of fuzz komt er ondanks de psychedelica nauwelijks aan te pas. De bandopstelling is basic: bas, drum en gitaar, en ze zingen alledrie. Wie vooraf al referenties wil, moet het doen met het latere werk van Pink Floyd en Tame Impala. Zelf hebben ze het ook over Faust en Kruangbin, maar dat zijn niet de namen die bij mij spontaan opduiken.

Albumopener “Why Do People Feel Lonely?” is meteen ook veruit de beste track. Met de hoofdvocalen van drumster Audrey en gitarist Adam die zijn gitaargeluid zo vervormt dat het op een synth lijkt (dat of er kwam echt een synth aan te pas, dat kan ook). Het is moeilijk te duiden in woorden, maar voor zover progrock sexy kan zijn, is deze “Why Do People Feel Lonely?” een sexy progrock-track.
“Wings” heeft gelukkig niets te maken met de band van Paul McCartney maar meer met Pink Floyd. Op deze track klinkt Maple Paper alsof ze wat in de ruimte hangen te zweven. Dat effect wordt nog versterkt door de harmonische dubbelzang. Van de zacht zoemende synth (of tot synth vervormde gitaar) evolueert deze track naar een zonovergoten piano. We worden zacht uit de droom gehaald met een donderende gitaarsolo. Mooi.
“Enough!” heeft een heel gelaagde opbouw. Het nummer begint met een lang instrumentaal stuk, waarna de hoofdrol overgenomen wordt door een desertblues-riff zoals van Bombino. Het volgende hoofdstuk wordt aangekondigd door wat soundscapes en dan gaat het van akoestische naar een elektrische gitaar. De noise op het einde lijkt een makkelijke oplossing om aan zo’n elaborate nummer van meer dan 10 minuten toch een aanvaardbaar einde te breien.
Op titeltrack “Clouds Are Falling” hoor ik vaag referenties naar andere Belgische bands als Cuberdon en Colour, maar in vergelijking met die bands is Maple Paper net iets minder rock en iets meer prog en zelfs meer jazzy bij momenten. Ook deze song heeft een heel geduldige opbouw. Op de eerste uitbarsting is het ruim 7 minuten wachten.
“Yellow River” start met het geluid van een naald die op een draaiende vinylplaat gelegd wordt. Niet super-origineel, maar we snappen wel wat de band bedoelt. Ook hier weer veel Pink Floyd-achtige elementen, en elektronische geluidseffectjes die voor extra psychedelica moeten zorgen. De outro is een zacht-klaterende waterval.
Zoals veel bands probeert Maple Paper een eigen universum te bouwen en dit trio lijkt daar goed in te lukken. Ze doen meer dan het willen evenaren van hun idolen en gaan zonder oogkleppen aan de slag met de erfenis van een dinosaurus als Pink Floyd. Gedurfd en gelukt.

https://www.youtube.com/watch?v=D0zhn8dyjpY

Stef Kamil Carlens & The Gates of Eden 'Play Bob Dylan live'
Stef Kamil Carlens & The Gates of Eden
Stef Kamil Carlens overleefde de lockdowns en andere coronabeperkingen onder meer door een livestream-concert te spelen met nummers van Bob Dylan. Toen live spelen opnieuw mocht, breide hij daar een tournee aan met nog meer Dylan-nummers. Dat tweeluik is inmiddels gebundeld tot een dubbelalbum met het beste van de livestream en van concerten in Utrecht, Breda en Antwerpen.

Coveralbums bestaan al zo lang als de rock ’n roll zelve, maar een volledig album aan één artiest wijden is toch eerder uitzonderlijk. First Aid Kit deed het nog niet zo lang geleden met hun Leonard Cohen-album ‘Who By Fire’. Hoe Stef Kamil Carlens & The Gates Of Eden omgaan met de erfenis van Bob Dylan getuigt van veel empathie en respect. En het helpt dat Stef Kamil ook een beetje nasaal klinkt als hij zingt.

Op “All Along The Watchtower” gaan een deel van de solo’s naar een fluitspeler, op het eerste gehoor toch, en probeert Carlens dus niet om de gitaarheld uit te hangen en zo de onsterfelijke versie van Jimi Hendrix naar de kroon te steken. Het zal voor sommige muziekliefhebbers al moeilijk zijn dat je aan Dylan raakt. Dan ook nog eens Hendrix, … Maar stevig rocken doet deze track al wel. “Political World” is één van die tracks die Stef Kamil helemaal naar zijn hand heeft gezet: met respect voor tekst en toon, maar zet deze track op een Carlens-album en een niet-Dylan-kenner denkt zo dat het een Carlens-track is.
“I And I” zit dan weer dichter bij het origineel en klinkt hier hartverscheurend en doorleefd. Carlens kon voor deze opnames een beroep doen op de crème de la crème van de Belgische rockscene: Liz Accoe en Karoline Kamosi, Mirko Banovic, Matt Watts, … te veel om allemaal op te noemen, maar elk krijgt van master of ceremonies Carlens zijn of haar moment om te schitteren.
“Shelter From The Storm” krijgt een vrolijk, onbezorgd calypso-deuntje met toetsen van gospel. Op de Stef Kamil-versie van het overbekende “Like A Rolling Stone” wordt die song teruggebracht tot zijn essentie: een heerlijk rockende tirade over de hogere en middenklasse die zich vrolijk maken over de onderlaag maar die zich geen raad zou weten als ze plots hun macht en geld zouden kwijtraken. Muzikaal blijven the Gates Of Eden hier dicht bij het origineel.
De volgende – misschien iets minder bekende – tracks krijgen muzikaal dan weer het Carlens-jasje aangemeten: het treurende “Not Dark Yet” en de in americana ondergedompelde “Never Gonna Be The Same Again”.
Deel 1 wordt afgesloten met een hoogvlieger: “Emotionally Yours”. Sober gebracht. Bijna fluisterend gezongen. Het is een cover, maar elk woord is gemeend.

Deel 2 start met swingende calypso/gospel/americana-toetsen op “Dead Man, Dead Man”, “The Groom’s Still Waiting At The Altar” en “Most Likely You’ll Go Your Way (And I’ll Go Mine)”.
Stef Kamil Carlens had – eens het concept van een Bob Dylan-album gekozen was – voor een reeks hits kunnen kiezen die ook elke niet-Dylan-fan herkent.” Knockin’ On Heavens Door”, “Blowin’ In The Wind”, “The Times They Are A-Changin”, “I Want You”, “Mr Tambourine Man”, “Hurricane”, … Het had hem misschien een betere ticket- en albumverkoop opgeleverd. Liever dan dat komt hij naar buiten met “New Pony” en “Forever Young” en zo komen die prachtige, straffe tracks ook nog eens onder onze aandacht. 
“Ik heb er voor gekozen om, op een aantal uitzonderingen na, vooral onbekendere songs van Dylan te kiezen. Zijn universum is zo uitgebreid en de parels liggen er voor het oprapen, het zou zonde zijn ons te beperken tot wat het publiek al kent”, zegt Carlens daarover.
Ook “Most Of The Time”, “Can’t Wait” en het fel rockende “Carribean Wind” passen in het plaatje van minder bekend maar daarom niet minder fantastisch. De uitsmijter is dan “What Was It You Wanted”. Dat is als songtitel misschien zelfs een beetje een opgestoken middelvinger naar wie vooral de Dylan-hits verwachtte.

Dit album is meer dan een mooie herinnering aan de live-shows. Elke fan van Bob Dylan en/of van Stef Kamil Carlens moet dit koesteren.

Jaouad schreef mee aan “Because of You” waarmee Gustaph ons land vertegenwoordigt op het Eurovisie Songfestival in mei in Liverpool. Hij toert ook al geruime tijd met de door hem geregisseerde en samen met Jeroen Vanluyten geschreven voorstelling ‘Venus in Libra’.
Na het succes van zijn debuutalbum ‘Messias’ en singles als “Hard To Love”, “Light” en “Be Mine” brengt Jaouad als voorbode van een nieuw album de Spotify-single “I’m So Tired” uit, een intense, eerder minimalistische jazzy song waarmee Jaouad aangeeft nieuwe muzikale wegen te verkennen.
De song vertelt volgens Jaouad hoe het hoofdpersonage van ‘Venus in Libra’ als dragqueen en eigenaar van een cabaret nachtclub moe is van alle mannen die gepasseerd zijn en die maar één ding zoeken. Het is een eerbetoon aan de vele queer mensen die voor de zoveelste keer door nieuwsgierige mannen worden benaderd om uiteindelijk leeg achter te blijven.
Muzikaal had deze song van Tamino kunnen zijn.  

De nieuwe single van de 27-jarige Nederlandse zangeres en songwriter Irene Hin heet “Blijf Nog Even”. Ze schreef de pianoballad voor haar overleden vader die aan de ziekte van Alzheimer leed. De titel refereert aan de door haar gekoesterde momenten waar haar vader nog helder was. Het artwork heeft een bijzondere betekenis: Irene draagt op de foto het racepak en de helm van haar vader, die racepiloot was.
Het is voorlopig nog wat moeilijk om Irene te vatten als artieste. Op deze single en op haar debuutsingle“Schaduw Van Jou” overstijgt ze in haar teksten de banaliteit van heel wat andere Vlaamse en Nederlandse artiesten die in het Nederlands zingen. Maar ze blijft dan ook bij onderwerpen waarvoor je als luisteraar meteen de rode loper uitrolt. Ik ben vooral benieuwd of ze ook in andere songs, over kleinere gevoelens, net zo diep of liefst nog dieper graaft in haar eigen leven en dat van de mensen die haar omringen, maar ze krijgt op basis van deze twee songs het voordeel van de twijfel.

https://www.youtube.com/watch?v=KLrFHA4Fnfg

Oorpool brengt op zijn nieuwe digitale single “My Dark Side” bruisende, dansbare synthwave die doet denken aan het meest swingende van Pet Shop Boys en Yazoo. Muzikaal herken je het origineel vanTthe Waterboys nauwelijks. In de – onderkoeld gezongen - lyrics uiteraard wel, maar daarbij hebben die van Oorpool het voordeel dat “My Dark Side” dan weer niet het meest bekende nummer van The Waterboys is en zo kunnen ze dat nummer ongestoord helemaal naar hun hand zetten.
Knap gedaan, deze single.

Elektro/Dance
My Dark Side -single-
Oorpool

Voor hun nieuwe single “Comedown” hebben The Calicos goed geluisterd naar The War On Drugs en Bruce Springsteen, maar goede voorbeelden garanderen daarom nog geen goede song. En hun “Comedown” is meer dan gewoon goed. Wat een catchy nummer. Een sound met een gloed als een ondergaande zomerzon, een drive die je meteen aan het dansen krijgt, lyrics die je uitnodigen om zomaar te gaan meezingen. What’s not to like?
Als er op dat volgende album van The Calicos nog een paar van dit kaliber staan, dan wordt dat het album van het jaar.
https://www.youtube.com/watch?v=mC4rRmHpyx8

Augustijn kan het ijzer smeden terwijl het heet is. Nu hij op steeds meer radiozenders opgepikt wordt, heeft hij net een nieuw album klaar. Daarvan mogen we al een eens proeven op “Gie En Ik”.
Aan het concept werd weinig veranderd. Muzikaal heeft deze single niet de Elbow-flair die we hem eerder al meermaals toegeschreven hebben. De begeleiding en het arrangement zijn zo mogelijk nog kleiner dan op zijn eerdere albums en dat past perfect in het plaatje, want zo kan de prachtige tekst zich in al zijn laagjes ontvouwen. Augustijn zingt ook ‘klein’ – bijna fluisterend - en verontschuldigend over een onbeantwoorde jeugdliefde die ook nog eens heel lang onuitgesproken was, op een zatte verspreking na. Het is uit het leven gegrepen en herkenbaar op velerlei manieren. Het is bijna zonde dat zo’n onderwerpje zelfs maar geopenbaard wordt, want het zou in het grotere geheel der dingen misschien nog mooier zijn om de lijn niet te breken en het hele gevoel voor eeuwig onuitgesproken te laten sudderen in de diepste kronkels van zijn ziel. Maar dan zouden we deze prachtige, breekbare liefdesverklaring nooit gehoord hebben en dat zou ik Augustijn ook niet vergeven.

https://youtu.be/T08VHMg3al8

Sprints is een punkbandje uit Dublin dat met “Literary Mind” een dijk van een single uit heeft. Het is uptempo punk met twee voeten vooruit, vinnig bijtend, een beetje slordig uiteraard, maar met een refrein dat zo catchy is dat je het een week na je eerste luisterbeurt nog spontaan kan meeneuriën.
En je voelt in heel de track de gelukzaligheid van de prille verliefdheid waarop zangeres Karla haar lyrics gebaseerd heeft.
Muzikaal doet dit mij wat denken aan Eden, de band van Roos Van Acker, en de eerste demo van Magnapop.
Bij de single-versie hoort ook een bijzonder leuke live-versie. De remix van Tom Sharkett van WH Lung kan ons veel minder bekoren.

https://www.youtube.com/watch?v=2hes7OfoHl0&list=PLfANLWXYrTBpIXinl0owgE2CFJj04wZKu

Shorty Jetson & The Lefthands

Er kwam een crowdfunding aan te pas om de clip op te nemen en het moet gezegd: deze single verdient ook echt een degelijke clip. “Dynamite” is een heerlijke single die in zijn tweestemmigheid met mannelijke en vrouwelijke vocalen mooie herinneringen ophaalt aan The Beautiful South, Cock Robin en Fleetwood Mac, maar ook aan de vroegere Belgische band The Establishment en aan Nighthawker uit Nederland en Thee Holy Strangers uit Griekenland. Met die twee laatste bands hebben Shorty en zijn band ook hun losse, rafelige, catchy bohemian-americana poprock gemeen.
Inzake productie wordt op “Dynamite” nog niet het onderste uit de kan gehaald, maar dat hoeft ook niet altijd. Deze song is zo sterk dat hij waarschijnlijk zelfs in een a capella-versie nog overeind zou blijven.

https://www.youtube.com/watch?v=PCU83ri04_Y

Prestige - Thrashers met evenveel toekomst als verleden
Prestige + Axident + Oxidizer

De Finse thrashmetalband Prestige maakte grote sier in het Scandinavië van eind jaren ’80, begin jaren ’90. Onder meer omdat het internet toen nog in de kinderschoenen stond, lukte het deze band toen niet om buiten die regio te gaan spelen. Dat maken ze goed met de 2.0-versie van Prestige die een korte tournee deed langs Nederland, Frankrijk en België. De Belgische halte was metalbar Hell in Diest.

De avond startte met de thrashpunk van Oxidizer, met bandleden die hun sporen reeds verdienden bij Reproach en Deilirium. Ze zetten zichzelf dan ook in de markt als ‘brand new from the past’ en dat is een heel correcte omschrijving. Je voelt dat de band ervaring zat heeft, maar tegelijk heeft die ervaring de ambitie nog niet afgebot. Het viertal raast als een stel bezetenen door hun set, die alle acht tracks van de EP ‘Consumer of Death’ van eind vorig jaar omvat, en dan nog vijf tracks. Die persen ze er door in iets minder dan een half uur. Niet alleen omdat er nauwelijks bindteksten aan te pas komen, ook omdat ze vasthouden aan het hardcore-principe van ‘playing short songs fast’. Leuk, energiek en opruiend.

De tweede band van de thrash-avond in Diest speelde ook de Prestige-support in Nederland en Axident sluit dan ook mooi aan op wat Prestige doet. Axident is een nog relatief jonge thrash-band uit Antwerpen. Leuk detail: de bandleden hebben T-shirts aan van andere Belgische bands; Wiegedood, Incinerate en Poseydon. Laten we daar eens een trend van maken. Enkel de drummer heeft een shirt aan met de cartoonfiguur Tweety en hij draagt ook nog eens cowboyboots onder een korte sportbroek. Tel daarbij op dat hij een gigantische slijpschijf gebruikt als cymbaal en de gekke bekken die hij constant trekt vanop zijn drumkit en dan weet je waar de lolbroek van de band zit. Maar wel een strakke drummer. En wat een band en wat een frontman. Leuke grapjes in de bindteksten, veel oogcontact met het publiek, veel stoere poses en toch foutloos blijven doorspelen, … Dat is wat we verwachten bij thrash.
Ook muzikaal hebben die van Axident alles flink voor mekaar. Ze serveren hun catchy thrash met niet veel lyrics, maar dan wel heel meebrulbaar. “Ancalagon The Black” gaat over de zwarte draak uit Lord Of The Rings en bij een songtitel als “Bitch Of Buchenwald” moeten we ook geen extra uitleg verschaffen. De adrenaline-rush van Axident wordt op het einde van de set nog opgedreven met het nieuwe nummer “Axidental Thrash” en dan nog meer met “Panzer Attack”. Het publiek is helemaal mee en voor het podium ontstaat spontaan een moshpit. Net als Cobracide aan de andere kant van het land is dit Antwerps Axident een band die elke thrash-liefhebber in de gaten moet houden. Waar blijft dat eerste album?

Het merendeel van het publiek in de Hell van Diest kwam toch om Prestige uit te checken. Nu de liefde voor thrash in Vlaanderen opnieuw oplaait zijn er heel wat jonge muzikanten die heel geïnteresseerd zijn in bands van vroeger. Van het oudere werk kreeg het publiek in Diest telkens minstens één track van de ‘oude’ albums: “Force Of My Hate” en “Punishment” uit ‘Attack Against Gnomes’ uit 1989, “Maggots” uit ‘Selling The Salvation’ en “Offender” uit ‘Parasites in Paradise’. Het gros van de set kwam uit comeback-album ‘Reveal The Ravage’ uit 2021. En dan was er ook nog de sterke nieuwe single “Candles” waaruit we opmaken dat er straks misschien nog een album zal uitkomen.
Prestige staat scherp.  Ze stonden in Diest niet op het podium als een stel oude knarren die hun jeugd nog eens willen herbeleven, maar als een band met vertrouwen in het eigen kunnen en met de gezonde ambitie om iedereen in de club voor zich te winnen. En met hun catchy thrash, met heel wat elementen uit de crossover, lukte dat al van bij het begin van de set: meteen gingen de vuisten in de lucht en de moshers konden zich uitleven. Op geen enkel moment zakte de set in en het publiek bleef tot aan het einde van de set geboeid kijken en vooral luisteren.
Prestige is een band die nog net zo veel toekomst als verleden heeft. Geef ze een plaats op de zomerfestivals.

Organisatie: Hell, Diest