Arbeid Adelt viert dit en volgend jaar de 40^ste verjaardag van hun debuutalbums ‘Jonge Helden’ en ‘Le Chagrin en Quatre-Vingts’ (met hun hit “Lekker Westers”). Dat doen ze door volgend jaar een nieuw album uit te brengen. En daar hoort een voorafgaande cassette-single bij, of noem het een EP, met vijf tracks kan dat. Het is het eerste nieuwe werk sinds het album ‘Slik’ dat uitgebracht werd naar aanleiding van een reünietournee in 2015.
Deze legendarische synthwaveband draait nog steeds rond Marcel Vanthilt en het lijkt erop dat ook Luc Van Acker (Ministry, Schriekback, Revolting Cocks, …) opnieuw van de partij was. We krijgen op deze EP twee nieuwe nummers: “Fris! Fris! Het Heelal Is Hier” en “Pelikaan”.
Stel u bij de titels en de lyrics niet te veel voor, die bizarre nonsens komt zoals wel vaker bij Arbeid Adelt gewoon uit de mouw van Vanthilt. En dan komen de noisy gitaarpartijen los uit de pols van Van Acker. Het ene houdt het andere mooi in evenwicht.
Voor wie minder nonsens en meer gitaar- en synthnoise verkiest, staan er van elk van die nummers nog remixen op deze cassette, als “Frismix” en “Pelmix”. Misschien vindt u deze instrumentale versies wel interessanter.
Als extraatje is er een remix van de cover die Arbeid Adelt maakte van “Death Disco” van PIL. Arbeid Adelt maakte een eerste cover-versie op hun EP ‘Disco Death’ in 1987 en later kwamen daar al eens remixen van uit. In deze nieuwe 22.22-remix is het origineel nog nauwelijks te herkennen, maar het is wel een leuke track.

https://www.cluster-park.com/shop/arbeid-adelt-het-heelal-is-hier-k7/ 

Lucie Lefauconnier timmert als Lou K al enkele jaren aan haar muzikale carrière. Het is voor haar en haar band wat moeilijk om voorbij de grenzen van het Brusselse gewest te geraken en dat is eigenlijk jammer, want dit is best leuke, frisse en interessante Franstalige rock.
Deze “Nazareth” leunt op een lange en gestage opbouw met veel cello en Lefauconnier die mij vocaal een beetje doet denken aan Caroline Loeb (die van “La Ouate”), om pas op het einde naar een Cranberries-crescendo te komen. De video erbij is minstens zo interessant.
Op de eerdere single, “Les Chiens”, deed deze Lou K mij dan weer eerder denken aan een brave versie van de jonge PJ Harvey en aan de niet-zo-strakke indierock van The Breeders en Belly.

https://lou-k.bandcamp.com/

Die van Sharp Cookies begonnen in 2019 aan hun muzikale veroverings- en ontdekkingstocht op zoek naar de allerbeste gitaarpopsong.
Herwig Verhovert had als radiomens decennialang melodieën opgezogen en laat de songs nu uit zijn lijf vloeien. Drummer Samuel Mampuya, basgitarist Toon Dockx (And They Spoke in Anthems, Hannelore Bedert) en leadgitarist Jan Evenepoel (Head Full of Flames) zorgen voor beats, licks en riffs. 
Het resultaat is zonnige Britpop met een Vlaamse twist. Een beetje Weezer, Beech, Komisar, Boo Radleys, Housemartins, Danny Blue  The Old Socks, The Beautiful Babies, The Machines, …

De eerste single heet “Surrender” en gaat over kleine strubbelingen die in tijden van verplicht cocoonen gigantische proporties kunnen aannemen. Zonnige popmuziek die licht brengt in de donkerste periode van het jaar. Dat noemen we dan goed getimed. Wij geven ons over!
https://www.youtube.com/watch?v=seDMLwfxOOY

Cybergrindcore voor gevorderden en volgens het boekje. Over het debuut van Torpedo Tits schreven we eerder dat vooral de songtitels leuk waren en sommige van de soundbites.
Dat is ook voor deze nieuwe release opnieuw de hoofdconclusie, al is er misschien ook een lichte evolutie naar net iets langere en net iets beter uitgewerkte tracks. Songtitels als “Sticky Clitty Gang Bang”, “We Use Your Anus As A Pencil Sharpener” en “Breakfast At The Urinal” getuigen van een gezonde dosis humor en ongezonde dosis slechte smaak. Er is zelfs een kleine gastrol voor voormalig Amerikaans president Bill Clinton op “We Use …”.
Het vergt wat van ons inlevingsvermogen, maar hoe meer we horen van Torpedo Tits hoe meer we gaan uitkijken naar een volgende release.

https://torpedotits.bandcamp.com/album/bare-tits-and-bird-shit-on-your-forehead

The Very Very Danger bestaat uit Michélé De Feudis (Almighty Mighty, Cobra The Impaler), Femke Decoene (Wolker) en lan Clement (Wallace Vanborn). Als trio brengen ze een mix van garage, rock, indie en doom.
In 2019 brachten ze reeds de EP ‘Witness The Legitness‘ uit en nu staat hun nieuwe album in de steigers. Op ‘Submarine Chase In Outer Space’ moeten we nog wachten tot volgend jaar, maar we mogen wel reeds kennismaken met ‘The Fastest Forward’.
Die bouwt voort op eerder werk als “Light My Litah” en roept bij ons spontaan fijne herinneringen op aan Electric Six en The Hives. En dat mag u als een compliment beschouwen.

The Shadow’s Gone Out is een Frans duo met enkel een bassist en een drummer. Beiden doen ze ook nog iets met samples, maar een zanger(es) hebben ze niet. Dat ontbreken van zang is jammer, want in hun composities lijkt het alsof er stukken ‘open’ gelaten zijn voor zang. Met zang zou dit in de buurt komen van Marilyn Manson of een Ministry: opzwepende industrial synth-rock. Bij momenten doet deze EP mij denken aan het solo-werk van Martin Gore van Depeche Mode.

Deze EP omvat slechts drie tracks. Die vormen samen een coherent geheel, maar toch hadden we graag nog meer gehoord van dit Franse duo om een gefundeerd oordeel te kunnen vellen. Van de drie vind ik “Sous La Pluie” de sterkste compositie.  Titeltrack “Final Alarm” is dan weer het meest toegankelijke nummer van de drie.

https://theshadowsgoneout.bandcamp.com/releases

De redders van de alt.country komen zowaar uit Griekenland. Thee Holy Strangers bouwen voort op de erfenis van Cowboy Junkies, Low, Giant Sand en Calexico.
Ze betoveren met tweestemmige zang in dezelfde traditie als the Jayhawks, ze beginnen bij americana en gaan van daar tot net waar stoner zou beginnen, maar passeren wel langs de psychedelische blues van King Gizzard. Het is geen alt.country volgens het boekje, maar het heeft er wel de look & feel van. En als Grieken kunnen ze het zich makkelijk permitteren om eens buiten de lijntjes te kleuren, bv. door nog zuinig wat piano of een muzikale zaag toe te voegen.
Ze hebben niet het strakke, gepolijste, afgelikte van de Amerikaanse voorbeelden uit de opsomming. Er zit nog een charmant los en ruw kantje aan Thee Holy Strangers, zoals we dat ook al hoorden bij hun Nederlandse genre-genoten van Nighthawker en de veel te vroeg ter ziele gegane Prodigal Sons.
Hun “Fire In The Woods” is geen cover van de hit van onze Wolf Banes, maar is hier het Magnus Opus van “Diary Of The Shadow”. Het is niet alleen het langste nummer van het album, maar ook het nummer waar alles in samen komt. De opbouw gaat tergend traag en zelfs de afsluitende gitaarsolo in de outro lijkt in een slow motion-modus te zijn opgenomen. “Words” start met dezelfde  traagheid, maar een heel stuk voorbij komt er dan een aangename versnelling met een weergaloze gitaarpartij.
“A Star Is A Star” is vrolijk en roept herinneringen op aan “I’d Run Away With You” van The Jayhawks. “The Lotus Song” heeft smooth galopperende drums. Zo valt voor elke track wel iets positiefs te zeggen. Missers of vullers heeft dit album niet.
Internationale klasse!

https://theeholystrangers.bandcamp.com/album/diary-of-the-shadow

Bokkerijders is een nieuwe metalband die een heavy thrash ‘n’ roll-blend van blackmetal brengen. Dit Belgische trio mag je niet verwarren met het Russische Bokkenrijders dat net één letter meer heeft in de bandnaam. Bokkerijders doet iets leuk met de sound van Aura Noir, Turbonegro, Darkthrone’s Hate Them en het drumwerk van Fenriz. De leden van Bokkerijders hebben hun sporen verdiend bij o.m. Ordigort, Bones, Ishtembashtock, Witch Trail, Caducity, Chalice en Kuar Nhial.

De eerste worp van Bokkerijders komt uit op slechts 50 exemplaren van een cassette en digitaal, maar wist wel meteen onze aandacht te vatten. Met vier tracks en een klein half uurtje muziek zit dit ergens tussen een EP en een album in.
“Antikosmic Void Principle” is de opener. De drummer gaat als een bezetene tekeer, maar houdt het net en superstrak. Bovenop die drums komen gitaren die meer naar de thrash en garage gaan, maar dit recept smaakt meteen naar meer. De grunts gaan weer eerder richting blackmetal.
Hetzelfde recept (in grote lijnen) gaat op voor “Shackled Leviathans” en “The Madness Of Mercury”, maar dan met ook nog wat atmospheric-black passages erbij. In de lyrics gaan ze ruimer dan de legende van de bokkerijders. De vierde track is titeltrack “Bokkerijders” en dit anthem roept meteen herinneringen op aan Kvelertak, de Noorse band die black metal combineerde met punk. De beginriff van deze track had net zo goed op een demo van Kvelertak kunnen staan. Een platte kopie is het echter niet, wel hebben ze bij Bokkerijders eenzelfde gelaagde intensiteit.

Blackmetal-puristen blijven best ver weg van de Bokkerijders, maar het is bijzonder leuk hoe deze band de grenzen van het genre oprekt.

https://babylondoomcultrecords.bandcamp.com/album/bokkerijders

Komisar uit de Kempen. “Barcelona” is na “Saturday” hun tweede single en opnieuw opgenomen met producer Niels Meukens (Double Veterans, Psycho 44, Crackups, ).

Net als op de debuutsingle kan je opnieuw niet omheen de vocalen van Komisar-zanger Thomas. Die lijken als twee druppels water op die van Alex Turner van Arctic Monkeys. Niet alleen in timbre en tempo, maar ook met datzelfde licht-verveelde accentje. Behalve dat Komisar deze vergelijking voor de rest van zijn dagen zal meezeulen, is dat op zich positief. Op deze tweede single is de productie dan ook nog eens helemaal opgebouwd rond de vocalen en daar laat de band toch een paar punten liggen. Door de gitaren wat dikker aan te zetten zouden de knappe melodielijnen en compositie beter uitkomen, wat de band meer een eigen gezicht kan geven.

De singles tonen dat ze bij Komisar een originele songstructuur kunnen opzetten en ook de lyrics zijn oké. “Barcelona” is nog wat braaf en poppy, maar gelukkig ook über-catchy, wat mij benieuwd maakt naar de live-versie.

https://www.youtube.com/watch?v=qVJGwiBjo-w&t=2s

Three Times Royal is de nieuwe Amerikaanse band van de Nederlandse vocaliste Iris Goessens, die vroeger bij de Belgische band Spoil Engine zong, en nog twee Amerikaanse dames waarvan de namen in Vlaanderen waarschijnlijk geen belletje zullen doen rinkelen. “Do You Know What It’s Like”, is de eerste single van Three Times Royal.
Op deze eerste single klinkt Three Times Royal toch opvallend als Spoil Engine: stevige metalcore met een catchy, meebrulbaar refrein. Veel power en agressie en goede hooks. De lyrics gaan over druggebruik als een alles-verterend innerlijk monster.
In metalcore is het niet eenvoudig om er wat uit te springen en op te vallen. Dat doet Three Times Royal nog niet met deze eerste single, maar die draagt wel een zekere ambitie en vertrouwen in zich. Ik denk dat we nog mooie dingen zullen horen van deze drie dames.
Eén van de eerste concerten van Three Times Royal is gewoon in België: op 29 oktober staan ze in de Club de B in Torhout als support voor de releaseshow van Mantah.

https://www.youtube.com/watch?v=iyI98O3nsVk