Dit Scandinavische trio herbergt klassemuzikanten. Bugge Wesseltoft (ook lid van New Conception of Jazz) op de piano, Magnus Ostrom op de drums en Dan Berglund op de basgitaar. Die laatste twee waren ook de ritmesectie in het Esbjorn Svensson Trio (E.S.T.). Bij jazzkenners zullen deze namen als klokken in hun oren klinken. Rymden is dus een soort supergroep in het genre. Hier stellen ze hun debuut voor en dat is, om meteen met de deur in huis te vallen, om je vingers en duimen vanaf te likken. Melodieus, ritmisch, uitdagend en genuanceerd.
“Bergen” heeft een subtiel klaterende pianoriedel, fijn drumwerk en bij momenten schitterend baswerk. Luister maar eens naar de bas-solo middenin het nummer. Het thema op de piano werkt verslavend en doet mij wat aan het pianowerk van Wim Mertens denken. Een heerlijke song. “The Odyssey” steunt meer op het ritme dan op een verslavende melodie. Het pianowerk is vrij donker. De meeste songs duren gemiddeld zes minuten en worden nu en dan afgewisseld door een korte tussentrack. Op “Pitter-Patter” speelt Wesseltoft op een Rhodes-orgel wat het een organische sound uit de seventies geeft. “The Celestial Dogs And The Funeral Ship” heeft de langste titel en is tevens het langste nummer. Heel cinematografisch en verhalend gebracht. Ook “Rak” is een toptrack die naast een dynamische en donkere basis ook een soort van treinmotief herbergt. Zo valt er op elke track veel te ontdekken en zijn de songs toch heel toegankelijk gebleven.
Rymden is een supergroep die zijn status waarmaakt. Dit is absoluut een jazzplaat van de bovenste plank.

Jazz/Blues
Reflections & Odysseys
Rymden

Stonerrock uit Italië? Moet kunnen, dachten die van Rancho Bizzaro. Deze band grossiert in instrumentale stoner met veel fuzz en psychedelica. Het instrumentale staat soms wat in de weg van het oppikken van een coole vibe, maar even vaak ook niet. Op één track, “The Vengeance Of Lord Humungus”, naar het einde toe, komt een ‘gesproken sample’ langs die uit een zwartwitfilm lijkt te komen en die breekt dan weer de zorgvuldig opgebouwde instrumentale sfeer van deze EP.
Maar de muziek staat op een heel hoog niveau. De solo’s en muzikale bewegingen in de tracks doen soms denken aan wat je al eens in de progrock hoort. De mix is mooi helder en dat ondanks de fuzz en de breed uitwaaierende gitaren. Enkel  van de drumopnames zal je niet vrolijk worden. Het is wel strak ingespeeld, maar het klinkt soms alsof er op karton en blikken dozen gemept wordt en dat kan toch niet de bedoeling zijn. Dat fletse drumgeluid geeft de songs wel een joekel van een retro-feel, maar dan nog.
Het zijn de details die het verschil maken tussen goed, degelijk en fantastisch. Rancho Bizzaro laat een paar punten liggen, maar kan toch naar huis met een goed rapport.

De Kortrijkse band Unwanted Tattoo verraste ons eerder dit jaar met de catchy single “Hey Lucha”. Omdat ook hun vorig jaar uitgebrachte vinylalbum ‘Pardon My French’ bijzonder in de smaak was gevallen, gingen we langs bij de immer gemaskerde drummer Barney voor een gesprek over verleden en toekomst.

Het is altijd beleefd om bij het begin te beginnen. Voor wie Unwanted Tattoo nog niet kent: wanneer en hoe is de band ontstaan?
Barney: Unwanted Tattoo ontstond in 2009. Toen hielden twee andere bands op te bestaan. Eén band was The Lovehandles, de meidenpunkband van Rine en Annette. De andere was Faroutski, waar ik en Rine in speelden. De eerste Unwanted-gitarist was Pascal (Paz) van de bevriende Nederlandse punkband Duitse Herder. Hij kwam drie jaar lang elke maand repeteren in Sint-Denijs, nabij Kortrijk. Die situatie was na het uitbrengen van de eerste CD niet langer houdbaar, omdat we dan wekelijks moesten repeteren. Daarna hadden we drie jaar een Franse gitarist Seb (Boule). Hij bleef tot na de opnames van de tweede CD in 2016. Na een Nederlandse en een Franse gitarist werd het tijd om een gitarist te zoeken van ‘over het water’. Het werd geen Engelsman, maar Wouter komt wel uit het dorp Moen en voor de andere bandleden is dat dan toch ook van over het kanaal Kortrijk-Bossuit.

Met Annette zit er ook een Franstalige in de band. Welke taal spreken jullie dan op de repetities?
Wij Vlamingen spreken Frans met Annette en zij spreekt Nederlands met ons. Zo fungeren wij als voorbeeld van het Belgische model waarbij Vlamingen en Walen best met elkaar kunnen samenleven en samenwerken. Het is enkel de politiek die tracht ons uit elkaar te drijven. Wij willen samen drinken, samen muziek maken en samen feesten en ik kan garanderen dat ze daar in Wallonië zeker alles van kennen!

Heeft de bandnaam iets te maken met het ‘sterrenmeisje’ dat in 2009 het nieuws haalde met ongewenste gezichtstatoeages?
Barney: De bandnaam bestond reeds eerder. We vonden die in een gedicht van de Canadees Michael Bennett (The Wordman of Alcatraz), waarin ontrouw beschouwd wordt als een ongewilde tattoo.

De sfeer rond Unwanted Tattoo (artwork, clips, podiumoutfit) gaat vooral in de richting van de retro-rockabilly terwijl de muziek eerder garage en punk is. Zoeken jullie het beste van die twee werelden?
Barney: Wij flirten graag met de retro-feel. Rine heeft ook haar eigen merk pin up-jurken zoals in de jaren ’40 en ‘50 (Mabaïla). We hebben een Ford Mustang Fastback uit 1968 en muzikaal mixen wij graag onze cocktail met garage, rawk’n’roll, surf, punkrock, extravaganza, jungle, tiki, mexican wrestling, comics,… Het klinkt heel cliché, maar met Unwanted Tattoo zijn we echt niet zomaar in een hokje te plaatsen. De basis bestaat uit ‘fun’, positivisme, catchy tunes en meezingbaarheid, humor en onszelf niet belangrijker voordoen dan we zijn.

Jullie staan op een Turks (digitaal) verzamelalbum met garage-bands uit heel de wereld. Hoe is dat gebeurd?
Barney: Eind jaren ’90 speelden wij met Faroutski twee keer in Istanbul. We raakten bevriend met de leden van de band Rashit. Na 20 jaar speelde Faroutski onlangs opnieuw drie concerten in Istanbul, opnieuw met Rashit en ook met Unwanted Tattoo. Tolga, de gitarist van Rashit, wou echt heel graag “Hey Lucha” uitbrengen op zijn nieuwe label Kafadan Kontak Records door het op deze verzamelaar te plaatsen.

Is een netwerk van bevriende bands voor jullie belangrijker dan een goede booker of label?
Barney: Wij houden graag alles in eigen handen. Het label Sneaky Lil’ Freak en het agency La Bouqueuze zijn van ons. Wij hebben jarenlang bevriende bands aan optredens in België geholpen en dat werpt op de lange termijn inderdaad vruchten af. Door King Kool speelden wij reeds in de UK, met El Ray in Kopenhagen, met The Kilaueas in Berlijn, met The Reptilians From Andromeda in Istanbul en straks misschien in Athene, Praag en Spanje.

Vorig jaar verscheen jullie album op vinyl, maar niet op CD. Jullie lijken niet meer te geloven in de CD?
Barney: CD’s verkopen voor geen meter meer. Mensen kopen die zelfs niet als ze slechts €10 kosten. Voor ons was het maken van een gekleurde vinylplaat (180 gram) in een beperkte oplage van 250 exemplaren en met een fantastisch hoesontwerp door Coert van Artwerk KustomType de beste keuze. Vinyl blijft een mooi hebbeding en je krijgt er een downloadcode bij. Het artwork is zo goed dat je de hoes ook gewoon in een kader aan de wand kan hangen. Aan de andere kant moeten mensen wel beseffen dat wij enkel door de verkoop van T-shirts en muziek alles moeten bekostigen. Een videoclip opnemen kost handenvol geld, maar zo’n clip is nodig om meer concerten te kunnen spelen, zodat meer mensen ons ontdekken en willen steunen. Het volgende dat we zullen uitbrengen, wordt waarschijnlijk opnieuw vinyl.

Jullie maakten al twee clips met de Brit Don Donovan. Hoe zijn jullie bij hem terechtgekomen?
Barney: We ontmoetten Dan met z’n toenmalige band Tribe of Dan begin jaren ’90. Hij speelde in de 4AD in Diksmuide en in de Pits, wat toen zowat onze vaste stek was in Kortrijk. Met Faroutski zaten wij bij hetzelfde agency. Hij is behalve een goede muzikant ook heel goed met de camera en een kei in beeldmontage. Ondertussen is Dan een goede vriend geworden. Dan doet het momenteel trouwens zeer goed met z’n band The Dan The D. Hij werd zopas nog uitgenodigd om bij El Rancho De La Luna in de Verenigde Staten (gekend van Queens Of The Stone Age, Foo Fighters en Iggy Pop) opnames te gaan maken. Samen met zijn vriend Jonny Quinn (drummer bij Snow Patrol) en Dave Catching van de Eagles Of Death Metal blikte hij er in de Mojave-woestijn enkele pareltjes in. Die verschijnen binnenkort op een album.

Voor “Hey Lucha” is het duidelijk waar jullie de inspiratie haalden. Wie van de band schreef de song en wie bracht de ideeën aan voor de clip?
Barney: De andere bandleden vinden dat ik altijd ‘rare’ dingen wil uitproberen. Ik schrijf de teksten en het thema van een videoshoot kan onze nieuwe releases beïnvloeden. “Looking Good” gaat over ‘girls stuff’, “Hot Rod Honey” over ons bezoek aan het Hot Rod Fest in Chimay, “Jesse James” is onze favoriete gangster-hero, “Tiki Hula” bewierookt Polynesië en met “Hey Lucha” tonen we ons respect voor de Mexicaanse luchadores zoals El Santo en Blue Demon evenals voor de Torhoutse luchador Black Cobra.

In jullie andere video’s spelen de bandleden zelf de hoofdrol, maar hier niet. Niet sportief genoeg om in de ring te treden?
Barney: Ik had als regisseur mijn handen vol. Dat is mijn excuus. De andere bandleden figureren als opruiers in het publiek. Onze vier luchadoras (Ann, Petra, Kaatje en Marij) hebben ervaring als bokser en daarom vonden we hen het beste geschikt om in de catch-ring te staan. Luchador/roadie Jos en de aankondiger Kyvie kregen net als de dames een intensieve catch-training van een aantal maanden bij CWA in Torhout vooraleer zij voor de opnames in de ring stapten, zodat het visueel toch wat overtuigend was. Het was niet evident om mensen te vinden die tot het uiterste wilden gaan voor onze clip, maar wij hebben ze gevonden en zij kunnen allen héél trots zijn op hun prestaties.

Koste het veel moeite om de acteurs en actrices te overtuigen? Voor die snelcursus worstelen was het vast niet evident dat mensen daar zo veel tijd in kunnen steken. En die kostuums en al die voorbereiding. Dat getuigt toch van heel toegewijde fans.
Barney: De capes werden door Rine zelf gemaakt. De luchadoras kozen hun eigen outfit. De maskers bestelde ik online in Mexico. Ik heb bewust voor de jongedames gekozen om zo meer publiek naar onze clipopname te lokken want het enthousiaste publiek was essentieel in het opzet van de clip. We hebben die vier dames zonder veel uitleg gevraagd om te worstelen in de clip, maar wij noch zij wisten echt goed waar we aan begonnen waren. Eigenlijk wist bijna niemand vooraf hoe deze clip van Unwanted Tattoo er zou uit zien. Zelfs Dan kreeg pas de definitieve briefing de avond voor de opname bij Bolwerk. Ik ben wel héél blij met de toewijding waarop iedereen tijdens de opnames zijn ding deed. Voor mij was het zenuwslopend, maar de ganse crew was top!

Voor een band die het zonder financiële steun van een label of management moet stellen, lijkt de clip van Hey Lucha een gigantische en dure productie?
Barney: De clip koste bloed, zweet en tranen, maar was voor de rest low budget en in één week klaar door de transparante voorbereiding en planning. Dankzij de goede afspraken met Dan, Bolwerk en catchclub CWA konden wij voor een win-winsituatie zorgen. De volgende clip van Unwanted Tattoo kan gerust opnieuw productioneel ‘mega’ zijn, maar er zijn nog geen plannen.

Hoe ziet de toekomst van Unwanted er uit? Zijn er behalve clubs in binnen- en buitenland nog festivals op jullie verlanglijstje?
Barney: Onze favoriet festivals zijn uiteraard Sjock in Gierle en Roots & Roses in Lessen. Daar zijn wij elk jaar opnieuw aanwezig als toeschouwer en daar zouden wij ook wel passen op het podium. Alleen denken we dat als we er zelf spelen, wij dan het festival niet op dezelfde manier zullen beleven. Wij zijn ook tevreden met hoe het nu loopt: elke maand enkele club of café-optredens, gecombineerd met een paar buitenlandse tours zoals in Kopenhagen, Berlijn, Peterborough en Istanbul.

Zijn er ten slotte nog bands waar jullie graag eens mee samen op het podium willen staan?
Barney: Doorheen de jaren deelden wij reeds het podium met Deus, Heideroosjes, Dead Moon, Leatherface, Triggerfinger, Stiff Little Fingers en Vice Squad en speelden we reeds talrijke concerten met onze vrienden van The Sloppy Diamonds, NRA, Mangel, Duitse Herder, Rashit, King Kool, El Ray, The Kilaueas, Bruce, Rattleshack en The Reptilians From Andromeda. Dat was allemaal heul leuk. Er liggen plannen op tafel om nog in Praag, Athene en Spanje te gaan spelen. De toekomst ziet er goed uit voor Unwanted Tattoo.  

Skunk Anansie heeft een nieuwe single. Op zich is het al fantastisch dat deze band al zo lang meedraait en nog steeds rockmuziek uitbrengt die relevant blijft. De nieuwe single heet “What You Do For Love” en gaat over de tegenstelling tussen wat mensen doen uit liefde en wat mensen doen voor macht. Een niet eens verhulde politieke boodschap dus, wat best wel uitzonderlijk is voor Skunk Anansie, maar het klinkt als vintage-Skunk: met die typische rauwe vocalen van zangeres Skin en die volbloed jaren ’90-rock. Deze single doet zuiver muzikaal wat denken aan “Hedonism” (Just Because You Look Good).
Veel nieuwe zieltjes zal Skunk Anansie hier niet mee winnen, maar dat zal vast ook niet de ambitie geweest zijn. Deze band gaat koppig door op het pad dat ze lang geleden voor zichzelf uitgestippeld hebben, en dat is maar goed ook.

We waren bijzonder gecharmeerd door het Nederlandstalige FELIZ, maar plots is daar FELIZ-zangeres Lizzy met de lekker vlotte urban-electronic single “We Can Make This Beautiful”. Die doet op het eerste gehoor wat denken aan Neiked en vooral Bille Eilish. Het zit ergens tussen Eilish’s “Bad Guy” en “Bury A Friend” in.
Lizzy’s single is net iets vrolijker en dansbaarder dan die referenties. Zoals moderne popmuziek hoort te klinken. Het spelen met grooves, ritmes en backings bovenop een vlot te begrijpen en snel mee te zingen tekst, deze single heeft alles in huis om het te maken, zowel op de radio als op Spotify.  Nog de juiste video erbij en dan is de trein helemaal vetrokken voor Lizzy.

Lloyd Cole was met Lloyd Cole & The Commotions één van de warmst klinkende Britse postpunkbands van de jaren ’80, met een soort flegmatieke melancholie die je toen ook vond bij The Smiths en Talk Talk. Wie oud genoeg is, kent nog “Perfect Skin”, “Rattlesnakes” en “Brand New Friend”. Daarna ging hij solo op zoek naar hetzelfde succes, zonder dat te vinden overigens. Bij het huidige label van de in de VS wonende Brit moeten ze een vreugdesprongetje gemaakt hebben toen ze hoorden dat Cole een nieuw solo-album heeft met twee van zijn drie Commotions.
Het bandgeluid op ‘Guesswork’ staat mijlenver af van wat Lloyd Cole in de jaren ’80 bracht. Tot zover het belangrijkste en misschien droevigste nieuws. Moeten muziekliefhebbers dit album dan maar meteen overslaan? Dat zou zonde zijn, want afgezet tegenover wat andere 80’s-Iconen vandaag aan nieuw werk uitbrengen, denk bv. aan Morrissey en Fisher-Z, is ‘Guesswork’ bovengemiddeld goed.
Openingstrack “The Over Under” is wel een taaie noot om te kraken. Een piano/synth-draak die dan ook nog zeven lange minuten in beslag neemt.  Daarna betert het gelukkig. “Night Sweats”, “Violins”, “Moments & Whatnot” en ‘I Came Down From The Mountain” roepen vaag herinneringen op aan OMD, Tears For Fears, Howard Jones en Pet Shop Boys. Bij “Violins” moeten we wel wachten tot de outro om een prachtig stukje gitaar te horen, maar het is het waard. Nergens op dit album ligt Lloyd Cole & The Commotions-gehalte zo hoog.
“Remains” is in hetzelfde bedje ziek als “The Over Under”, maar is beter te verteren.  Op “The Afterlife” lukt het plots beter voor Cole om een piano-synthballad te brengen. Hier komt hij in de buurt van wat Bill Pritchard, een ander ‘gevallen’ 80’s-icoon, eerder dit jaar deed op zijn ‘Midland Lullabies’.
Het album wordt afgesloten met “The Loudness Wars”. Hoewel de gitaar hier eindelijk een hoofdrol krijgt, is deze song net iets te loom om te overtuigen.  ‘Guesswork’ is nog geen terugkeer door de grote poort, maar kan wel voldoende boeien om nog uit te kijken naar een volgend album.

Een jonge brutal deathmetalband uit Australië, zitten we daar in België op te wachten? Wel als ze het aanpakken zoals Alchemy.  Deze band voegt aan zijn brutale, agressieve deathmetal met diepe grunts uit de onderbuik nog flink wat andere elementen toe. Daarvoor duiken ze in de metalbibliotheek waar ook black, folk, power en thrash staat, zodat het alleen al door de afwisseling niet snel gaat vervelen.
Titeltrack “Infinite Forms Of Torture” twijfelt lang tussen death en black enheeft net voor het eindoffensief een flord folkmetal. In “Hadethma” komt zelfs kort even een heavymetal-gitaarsolo langs. “Nocturnal Forest” heeft hints van een 80’s-powerballad en die doorgetrokken wordt in een blackmetal-riff en die dan nog met veel gevoel voor drama wordt afgerond met een pianoriedel. Het is veel bij elkaar, maar Alchemy wordt beloond voor zoveel durf.
Deze EP telt wel slechts drie tracks. Het zou me verbazen dat ze met dit recept een volledig album kunnen boeien. Ze moeten voor zichzelf gaan uitmaken welke richting ze hiermee uitwillen, maar als debuut is dit alvast veelbelovend.

Bekijk zeker ook eens hun knappe video op https://www.youtube.com/watch?v=lgNIZjUCoH4

The B-52’s kwamen hun Belgische fans uitwuiven. Zo heel veel stonden ze hier niet op een podium, maar hun “Love Shack” behoort wel tot ons cultureel erfgoed. Of toch voor wie ergens tussen 45 en 65 jaar oud is. Hun sound is zo uniek dat geen enkele band in hun voetsporen is getreden, zelfs niet nu ze zelf met pensioen gaan.

Trapdoor Social mocht heel kort het publiek opwarmen. Daarvoor zetten ze meteen enkele jokers in, zoals een puike cover van Queen (“Don’t Stop Me Now”) en van “Feelin Good”, een song uit de sixties die bekend werd in versies van Nina Simone en recent nog Muse. Ze hadden ook een vierkoppige blazerssectie mee als aanvulling op de baritonsax van zanger Skylar Funk. Zolang hij alleen sax speelt, heeft het iets van Morphine, maar met de andere blazers erbij klinkt het eerder als Paul Simon op zijn ‘Graceland’. Trapdoor Social is heel hard bezig met het milieu, maar verpakt die boodschap graag in catchy en vrolijke rock. Zelfs al was dit maar een support act, hij smaakte naar meer.

Het concert van The B-52’s in de AB leek een valse start te krijgen. Voorprogramma Trapdoor Social bleef nochtans netjes binnen de voorziene speelduur. Daarna was het nog ruim drie kwartier puffen in een bloedhete AB voor The B-52’s zouden opdagen. Tien minuten voorbij de voorziene start van het optreden werd op het podium nog een extra monitor aangesloten en getest. Daarna duurde het nog vijf lange minuten vooraleer iemand doorhad dat er geen microfoons zaten in de statieven van Cindy, Fred en Kate. Voor een show van dit niveau leek dat allemaal toch wat amateuristisch.

Het ongeduldige publiek moest nog meer geduld hebben. De eerste concerthelft werden, op het vinnige “Private Idaho” na, vooral vullertjes afgevuurd, zoals “52 Girls”, in 1978 het B-kantje van “Rock Lobster”. Ook “Mesopotamia”, “Funplex” en “Legal Tender” werden enkel door de kenners op de eerste rijen enthousiast onthaald. We hadden elk van die nummers graag ingeruild voor het hitsige “Dirty Back Road”, dat schromelijk over het hoofd wordt gezien op deze afscheidstournee. Die lange aanloop was een beetje jammer want de stemmen van Cindy en Kate bleven het beste overeind in die net iets minder interessante eerste helft en zouden tekenen van verval laten optekenen zodra de hits er aan kwamen. Het zou onbetamelijk zijn hun leeftijden te openbaren, maar de jaren zijn gunstiger geweest voor Kate Pierson dan voor Cindy Wilson. Terwijl Cindy heel de show door nauwelijks bewoog, zette Kate het vaak op een enthousiast dansen en rondlopen. Of misschien speelde niet de leeftijd Cindy parten, maar wel haar heel nauw aansluitende pakje en het kapsel dat haar nog steeds een halve meter groter maakt. Fred was zijn olijke zelve en speelde voluit zijn rol als lichte stoorzender. De rest van de band speelde foutloos.
Het echte feest werd voorbij halfweg op gang getrokken met een heerlijke versie van “Roam”. Vanaf dan was het voor de fans dansen, meewuiven en feesten met “Party Out Of Bounds”, “Channel Z”, “Dance This Mess Around” en een lang uitgesponnen, maar ietwat tam gebracht “Love Shack”.
Daarvan werden niet enkel de refreinen maar ook alles daartussen luidkeels meegeschreeuwd door een volle AB. Cindy, Kate en Fred werden toch merkbaar een beetje stil van al dat oorverdovende enthousiasme bij de fans. Meezingen hadden ze verwacht, maar zoveel oprechte liefde voor één song, daar hadden ze niet op durven rekenen.
In de bisronde kregen de Belgische fans nog vurige versies van “Planet Claire” en “Rock Lobster”. De fans dansten en schreeuwden zo hard dat de band er een extra toegift bovenop deed. “Lava” wordt zo het definitieve orgelpunt voor The B-52’s in België.

Ze zullen gemist worden. In de AB toonden ze dat deze band er nog steeds staat. Je kon genieten zonder toegevingen en zonder dat je dingen met de mantel der liefde moest bedekken. Afscheid nemen in schoonheid, noemen ze dat.

Organisatie: Live Nation ism Ancienne Belgique, Brussel

De melodic deathdoomband Fragmentum bracht zopas zijn eerste volledige album uit. ‘Pugnacity’ moet deze Belgische band helemaal op de kaart zetten. De band ging eerder dit jaar al op tournee door de Verenigde Staten als support van de Finse deathmetalband Children Of Bodom en mag binnenkort mee touren met de Braziliaanse thrashmetalband Soulfly in Frankrijk en Duitsland.

Elke metalband krijgt wel eens voorstellen om zich in te kopen in een Europese of Amerikaanse tournee van een ‘grote’ band. Is dat ook hoe dit verhaal voor jullie gestart is?
Jan: Zo is het ongeveer wel begonnen. Zoals elke band zochten we naar festivals en clubs om te kunnen spelen. Zo botsten we het Britse Metal Music Bookings, dat werkt met bands en artiesten als o.m. Amaranthe, The Alan Parsons Project Live, Moonspell, Yngwie Malmsteen, Soulfly, Epica en Visions Of Atlantis. Zij hebben voorgesteld aan de tourmanager van Children Of Bodom om ons mee te nemen op een deel van die Amerikaanse tour.
De meeste bands brengen eerst nieuw materiaal uit en gaan dan op tournee. Waarom draaiden jullie de volgorde om?
Jan: We weten dat dit niet de ideale situatie is en we kregen ook in de VS een paar keer dezelfde vraag. De release van ons album Pugnacity had eerder moeten gebeuren, maar werd uitgesteld. Omdat er al veel inspanningen waren geleverd om de Amerikaanse tournee te verwezenlijken, konden we die nog moeilijk afzeggen. Door al optredens te doen voor een groter publiek konden we in de VS wel al de nieuwsgierigheid aanwakkeren naar dat album. Als band zien wij dit dus niet als een gemiste kans, omdat we veel Amerikanen konden overtuigen om ons online en op social media te volgen. Je moet ergens beginnen en de kansen grijpen op het moment dat ze zich aandienen.
Hoe waren de reacties van het publiek in de VS op een band uit België?
Jan: Het publiek was steeds enthousiast, vooral in het noorden. Al bij al hadden we niet veel moeite om de vuisten in de lucht en de kopjes aan het bangen te krijgen. Omdat de toeschouwers onze muziek niet kenden, gingen ze wel nog niet volledig mee in het verhaal. Maar we zijn heel blij met de vele positieve reacties van het publiek. De andere bands van deze tournee, Wolfheart en Swallow The Sun, waren vooral geconcentreerd op hun eigen show, maar naarmate de tour vorderde werden de vriendschapsbanden sterker. De leden van Children Of Bodom toonden op onze laatste avond interesse en ze gingen met ons op de foto. Dat was voor ons toch wel een moment om te koesteren.
Komt er een vervolg op de tournees met Children Of Bodom en Soulfly?
Jan: Het is sowieso de bedoeling om het ijzer te smeden als het heet is. Daarom willen we meer met onze muziek naar buiten komen, zeker sinds we ons album op Pinksterzondag live voorgesteld hebben in Gent. Want ook in eigen land is er steeds meer interesse. Er zitten nog andere optredens in de pijplijn waarover we nog onderhandelen. We moeten nog afwachten hoe hard het allemaal zal lopen, maar om de machine goed op dreef te krijgen en te houden, zullen er af en toe wel opofferingen moeten gebeuren inzake gezin en werk.
Pugnacity komt uit op Into Records, het label van management. Dat zal wel geen toeval zijn?
Jan: Pugnacity is ons eerste volledige album na onze EP DIVerge uit 2018. Tijdens onze zoektocht naar venues om te spelen, zochten we ook al een label voor Pugnacity. Het is een logische keuze om alles te concentreren. Into Records en Metal Music Bookings bieden ons op dit moment alles wat we nodig hebben.
Hebben jullie gewoon geluk gehad of hebben jullie meer ambitie dan andere metalbands?
Jan: We willen ons niet over andere bands uitspreken, maar wij hadden zelf een heel goed gevoel bij het album. We vonden dat dit wel wat verder mocht gaan dan Vlaanderen. Metal Music Bookings zit op dezelfde golflengte. Ze zeggen dat we iets ‘speciaals’ hebben. Dat geeft ons dan weer vertrouwen om hier mee door te gaan en nog verder aan de kwaliteit van onze muziek te werken.
Fragmentum was eerst een duo, waarbij heel wat instrumenten live op tape meeliepen. Voor de Amerikaanse tournee waren jullie al met vier en voor die met Soulfly zelfs met vijf. Is dit nu de vaste line-up van Fragmentum?
Jan: Ik en Gunnar hebben ons inderdaad eerst op de muziek geconcentreerd. Gunnar en toetsenist Herwig kennen elkaar reeds van bij hun studioproject Bellator. Eenmaal de meeste nummers klaar waren voor performance en zeker toen er sprake was van een tour, hebben we Herwig bij Fragmentum gevraagd en gelukkig hapte hij meteen toe. Daarna hebben we audities gedaan voor drummers en bassisten, maar de klik, de ambities en praktische zaken moeten allemaal op hun plek vallen, wat in vele gevallen niet lukte. Kort voor de tour met Children Of Bodom vonden we dan toch nog de gedreven studiorat Frederik om de drumpartijen op zich te nemen. Tijdens de tour liep alles goed, waarbij we de baspartijen en ook wat aansturingen nog steeds via de laptop lieten meelopen. Voor de opnames van Pugnacity heeft Herwig nog snel wat ideeën kunnen uitwerken, die we grotendeels nog hebben toegevoegd bij het mixen van de nummers. Inmiddels is bassist Thomas aan boord. De nieuwkomers zullen meer inbreng krijgen bij een volgend album, zonder dat de Fragmentum-feel verloren gaat.
Welk einddoel hebben jullie gesteld voor Fragmentum?
Jan: Ten eerste willen we ons als band nog wat meer op de kaart zetten, in eigen land en daarbuiten. Maar we blijven realistisch en proberen geen stappen over te slaan. We werken aan lyric- en andere video’s, aan nog meer optredens en aan een volgende tournee. Maar we schrijven ook reeds nieuwe nummers. Festivals kunnen spelen is een volgende droom die zou kunnen uitkomen.  

Heisa is een trio dat zich ophoudt op het raakvlak van noise, postmetal en indierock. Tool is een goede referentie, maar denk er dan nog synths bij. Dichter bij huis zijn er vaag overeenkomsten met The Girl Who Cried Wolf en Katie Kruel.
Heisa werkt aan een eerste volledig album. Dat zal pas in 2020 uitkomen. Intussen brengt Mayway Records de digitale single “Bassenge” uit. Die stond in 2018 al op de debuut-EP van Heisa, maar wordt nu nog eens extra in de spotlights gezet.
“Bassenge” heeft alles van waar Heisa voor staat: intrigerend, atmosferisch, (in het begin) een onbestemd voortdenderend ritme, etherische vocalen, een lichtjes donkere dreiging of toch een gevoel van ongemak door het steeds wisselende ritme, … Zonder de vele breaks en noise-erupties zou het een mantra kunnen zijn.
De EP van Heisa kwam pas laat op onze radar, maar wist ons wel te bekoren. Benieuwd wat dat full album ons zal brengen.