Het Belgische gothrockduo Lovelorn Dolls heeft een leuke cover uitgebracht van “Lullaby” van The Cure.
De song krijgt muzikaal een soort van Marilyn Manson-jasje aangemeten, met minder gitaar en met vrouwelijke vocalen die soms tegelijk lieflijk en dreigend zijn. De basis en de algemene vibe van het origineel blijven overeind, hoewel die van Lovelorn Dolls er toch met de vuile voeten door gaan. Fantastisch dat deze band niet bezwijkt onder het vaak eindeloze respect dat veel andere artiesten hebben voor een band als the Cure, waardoor ze maar weinig durven veranderen aan de songs.
Lovelorn Dolls is één van de vele bands op het Alfa Matrix-label en deze cover van “Lullaby” is één van de 27 tracks van het tribute album ‘A Strange Play 2’ van Alfa Matrix en het nieuwe zusterlabel Spleen+. Lovelorn Dolls deed in 2014 overigens ook al mee op ‘A STrange Play 1’ van deze tribute-reeks. Op deel 2 staan voorts nog The Cure-covers door onder meer Star Industry, The Ultimate Dreamers, The Breath Of Life, Armageddon Dildos, Implant, Digital Factor en Lights AM. Dat tribute-album komt uit op 23 juni.

Bij de Lullaby-cover door Lovelorn Dolls hoort een leuke video. Die kan je bekijken via https://spleenplus.bandcamp.com/track/lullaby

Predatory Void is het nieuwe project van Lennart Bossu (Amenra, Living Gate, Oathbreaker). Andere bandleden zijn zangeres Lina R. (Cross Bringer), bassist en tweede stem Tim De Gieter (Amenra, Doodseskader), gitarist Thijs De Cloedt (Cobra The Impaler, Aborted) en drummer Vincent Verstrepen (Carnation). Dat is een interessante lijst van usual suspects, maar het is toch vooral Bossu die de grote lijnen uitzet en de anderen die hier en daar bijkleuren.
‘Seven Keys To The Discomfort Of Being’ is hun debuutalbum dat zomaar bij Century Media Records van Sony Music uitgebracht wordt. Dat Predatory Void zo labelgenoot wordt van Arch Enemy en At The Gates duidt erop dat de ambitie hoger ligt dan die van een interessant zijprojectje. Dat de band zijn live-debuut in het buitenland maakte, wijst eveneens in die richting.
Van de ambitie terug naar de muziek. Zangeres Lina is een aangename ontdekking. Niet enkel stem-technisch haalt ze hier een mooi niveau, ze legt er telkens ook een authentieke emotie in. De anderen halen netjes het hoge niveau dat we van hen verwachten.
Muzikaal is dit album moeilijk te duiden. De band en het label geven geen duidelijke genre-refereties en na drie tracks had ik evenveel genres opgeschreven als opnieuw doorstreept: post, atmosferisch, doom, death, black, sludge, extreme, … Het zit er allemaal wel wat in, maar misschien niet genoeg om het er als genre op te kleven.
Inzake structuur en songopbouw heeft het album een paar luisterbeurten nodig om duidelijk te maken wat bij welke track hoort. Vooral inzake structuur is dit album een moeras waarin je wegzinkt. De nummers hebben weinig coherentie of eigen gezicht, hoewel er met veel overgave en op hoog niveau muziek gespeeld wordt. Ook na een paar luisterbeurten lijkt dit nog steeds een collage van ‘interessante’ riffs en muzikale bewegingen.

Eén van de betere tracks van dit album is “The Well Within”: ongecontroleerd furieus aan de start, dan een louterende sludge-passage en de belofte van een gestage opbouw naar een eruptie, die er ook komt, om daarna opnieuw in een leegte te vallen. Knap gedaan. Nog een mooie is “Funerary Vision”.

Aan ambitie en inzet geen gebrek. Maar het gaat alle kanten op met deze “Seven Keys …”. Misschien waren 2 of 3 keys al genoeg geweest.

Daar is de lente, daar is Dry Martina! De Spaanse popdiva wist ons al meermaals aangenaam te verrassen en dat doet ze opnieuw met haar jongste single “Rayo”.
Het is een swingende rumba met overdadige zonnestralen waarvoor de Spaanse naar eigen zeggen de mosterd haalde bij disco-legendes Baccara en Raffaella Carrà, maar ook bij Mano Negra. Die laatste band krijgt zelfs een citaat uit één van hun songs in de laatste zinnen van deze “Rayo”.
Het is catchy en uitermate dansbaar, het klinkt een beetje retro en het swingt als een tiet. Dry Martina kan ons met deze aanstekelijke “Rayo” nog sneller en nog makkelijker verleiden dan met haar vorige single (een remix van haar versie van “Bailando”).
“Rayo” is het toegangsticket voor een aankomend album en dat is een rollercoaster waarvoor wij gewillig in de rij willen gaan staan.

Je vindt “Rayo” op Spotify.  https://show.co/8qVDXju

“Howl” is een nog nooit eerder uitgebrachte track van de legendarische Belgische reggaeband Skyblasters, met nog eens drie - ook al legendarische - gasten: Alain Tant, Dirk Blanchart en Patrick Riguelle.
“Howl” is een protestsong die werd geschreven door wijlen pdw (Patrick De Witte, drummer van Skyblasters) en Peter Heylbroeck na de bezetting van het Tienanmen-plein in China, waarbij honderden doden vielen. De tekst is een aanklacht tegen elk autoritair bewind en daar zijn er in de wereld helaas nog steeds teveel van. Als aanklacht tegen autoritaire heersers is deze song uiteraard opnieuw brandend actueel, maar het is voorlopig een mysterie waarom deze song niet eerder werd uitgebracht.
Zuiver muzikaal hebben de Skyblasters sterkere songs geschreven dan deze zacht (heup)wiegende, klassieke reggaetune. Het is dan ook de tekst die belangrijker is dan de melodie. De lyrics hebben alles wat we verwachten van een protestsong. Een nog sterker refrein dat de boodschap kernachtig samenvat had deze song van ‘heel degelijk’ kunnen optrekken naar ‘memorabel’.
“Howl” is te goed om stof te blijven vergaren in de kluis van de Skyblasters. En het is dit soort van engagement en betrokkenheid dat we vandaag missen in de recente generatie songschrijvers.

Singer-songwriter Lise Reyners heeft als Lizzy al heel wat singles op de teller staan. Dit voorjaar brengt ze haar EP ‘Every Colour Suits Me’ uit, waarvan “Skinny Dipping” de derde single is. Songtitel en muziek matchen ook, want “Skinny Dipping” opent –muzikaal - heel uitgekleed.
Op deze single combineert Lizzy opnieuw een akoestische feel met analoge synthesizers en haar liefde voor meerstemmigheid. Er zit wat moderne soul in en tegelijk een ouderwetse jazz-feel. De muziek zet haar stem centraal en dat is de beste keuze. Op deze single krijgt Lise’s stem wat meer diepgang en komt ze inzake timbre en in het performen van een ietwat onderkoelde emotie in de buurt van Dani Klein van Vaya Con Dios. Met wat meer lef haalt ze straks misschien ook dat volume.
In het schrijven van authentieke en moderne songs zijn de drie singles van de aanstaande EP een hele stap vooruit in verhouding met haar oudere werk.

bio.site/hernameislizzy

Beach Moonsters is een Franse instrumentale surfrockband. Ze hebben een leuke, zelfverzonnen bio: na het overlijden van surfrocklegende Dick Dale werd diens lichaam aan de zee toevertrouwd. Drie zeemonsters hebben aan dat lichaam gepeuzeld en kregen zo een voorliefde voor reverb en tremolo. Bij elke volle maan komen de drie aan land om met hun muziek nieuwe slachtoffers te zoeken. Vandaar de dubbele ‘o’ in Moonsters.
Wat deze Fransen doen op ‘Walk Like A Moonster’ ligt in het verlengde van wat we kennen van Fifty Foot Combo, Speedball Jr, The Irradiates, Terreur Twist, Hawaii Samurai, SurfMaster en Thee Andrews Surfers en – uiteraard - Dick Dale. Ze brengen hun surfrock heel degelijk. Prima beheersing van de instrumenten. Goeie songs. Maar misschien toch een beetje te weinig eigen gezicht en iets te klassiek en inwisselbaar in dit genre. Als je hierin nog een beetje wil opvallen, mag je je echt wel niet braaf houden aan alle regeltjes van het genre.
“Before The Death Of A Gringo” en “Creature Of The Guanabara” zijn heel goede tracks. “Panic At Omaha Beach” is een snelle, wilde rit. “Sirtasurf Stomp” is een intrigerende track met in het eerste bedrijf een trage, dronken wals over een verlaten strand bij zonsopgang, tussen de lege bierflesjes en  achtergelaten kledingstukken, en in het tweede bedrijf een motor die plots heel hoog in de toeren gaat.

Beach Moonsters zijn een leuke ontdekking in het genre. Niet super-origineel, maar daar zit misschien ook niet iedereen op te wachten.

https://productionsimpossiblerecords.bandcamp.com/album/walk-like-a-moonsters

Gift Of Blankets is een Gents experimenteel blackmetalduo dat dans-performances en muziek combineert. Hun eerste EP met drie nummers komt uit bij Babylon Doom Cult Records, op een reeks van 50 cassettes.
De bezetting is beperkt tot drums, gitaar en grunts. Zelf beschrijven ze het als sun-kissed blackmetal en als flamenco heruitgevonden als blackmetal. En zo klinkt het ook: het heeft heel wat vormelijke kenmerken van blackmetal, maar waar blackmetal doorgaans ijzig en kil klinkt, stroomt hier warm bloed door de aderen van de tracks. Passie is het hoofdbestanddeel van deze muziek, maar dan misschien niet noodzakelijk de passie tussen twee mensen, maar eerder passie als een sociaal of ander engagement, als een soort van bevrijdende, zuiverende uitlaatklep. De EP-titel kan je vertalen als ‘ik ga niet meer naar de mijn’.
De intro van de titeltrack en ook die van “Por Seguiriyas” hebben zeker een toets van flamenco en de ritmes en versnellingen in de tracks gaan ook soms in die richting. De riffs en grunts en ook de soms kale sound en productie zijn duidelijk meer blackmetal-verwant. De lange instrumentale stukken is iets wat beide invloeden gemeenschappelijk hebben.
Het is een ongebruikelijke combinatie die Gift Of Blankets brengt, maar zeker een combinatie die intrigeert en die ons bij momenten met verstomming slaat. Het is in het grotere geheel der dingen ook leuk dat deze Gentse band op deze manier flamenco (een Spaanse verwijzing naar Vlaanderen) terugbrengt naar Vlaanderen.

https://giftsofblankets.bandcamp.com/album/a-la-mina-no-voy-m-s

Er staat in Vlaanderen een nieuwe generatie thrashmetalbands te trappelen om de poorten naar het succes open te beuken. Cobracide en Scarificator kenden we al, Axident leerden we kennen als support van de Finse thrashlegende Prestige in café Hell in Diest.
Daar hoorden we reeds de live-versie van deze “Panzer Attack” en dat viel ons toen op als het beste nummer uit de set. Een goede zet dus om die track nu als eerste demo uit te brengen. Deze tankaanval heeft alles wat je kan verwachten van thrash-metal: een pittig tempo, een refrein dat je meteen kan meebrullen, gitaren die snel en agressief shredden, een catchy vibe, een ietwat klassieke songopbouw (toch voor dit genre), …
Je hoort natuurlijk aan de mix en sound dat dit nog geen afgewerkt nummer is. Maar dit is een track met klasse. Als ze er nog een paar van dit niveau opnemen, kan dat debuutalbum niet meer stuk.

https://www.youtube.com/watch?v=hrQRI5qgDxo

Visions Of Atlantis - … En nu zijn de grote zomerfestivals aan de beurt
Visions Of Atlantis + Autumn Bride

De Europese tournee van Visions Of Atlantis maakt een paar gekke sprongen. Na een bocht langs Zuid-Europa die eindige in Spanje ging het in één dag naar Zwitserland en nog een dag later naar België. Gelukkig voor de fans in Gent kwamen de bandleden goed uitgerust de tourbus uitgestapt voor het optreden in de Asgaard. Dit was in bezoekersaantal misschien de kleinste club op deze tournee, maar wel de eerste volledig uitverkochte zaal. En het was een zaterdag en voor veel Europeanen ook nog eens Paasvakantie, zodat je op de parking van de Asgaard heel wat nummerplaten uit Nederland, Frankrijk, Duitsland en Oostenrijk kon zien. En die kwamen heus niet naar Gent voor een wandeling in de Gentbrugse Meersen.

De support op deze tournee komt van de – ook al – Oostenrijkse gothic metalband Autumn Bride. Deze band timmert sinds 2015 aan de weg en heeft nog maar één album (‘Undying’) op de teller. De laatste jaren lijkt alles een beetje in een stroomversnelling te geraken voor dit viertal, met een platendeal, een nieuw management en deze tournee als support van Visions Of Atlantis. Net voor deze tournee werd nog een nieuwe bassist aan boord gehesen en dat is een bekend gezicht in Gent: Ken Straetman. Die Belg woont al zowat 20 jaar in Oostenrijk, zat samen met enkele leden van Autumn Bride eerder al in Days Of Loss en toen hij nog in België woonde, speelde hij bij de beloftevolle metalband Manic Movement. In wielertermen is hij de ‘régional de l’étape’ en dus mag hij de locals opzwepen in zijn beste Gents (Oe zitta ier mee ulle?).
De centrale figuur bij Autumn Bride – toch op het podium - is zangeres Suzy. Zij heeft naast pakken charisma en goede looks vooral een krachtige, heldere stem. Ze gaat niet zo vaak in de hoogste regionen, maar ze zou dat wel aankunnen. De meeste songs hebben een pittig tempo en flink wat gothic power. Daarmee sluit Autumn Bride bijna naadloos aan op Visions Of Atlantis, en dus zijn de fans makkelijk mee te nemen op de trip. Niks dan gejuich en vuisten in de lucht dus en als Suzy vraagt om samen met haar wat aan metal-aerobics te doen, dan deden ze dat in Gent gedwee.
In Gent bracht Autumn Bride vooral tracks van hun album ‘Undying’ en ook het nieuwe nummer “H.Eart.H”, een hart voor de aarde dus. Afsluiten deden ze met “Forelsket”, een Scandinavisch woord dat verwijst naar het euforische gevoel dat je krijgt als je nog maar net verliefd bent. En ik vermoed dat een flink deel van het publiek in de Asgaard dat gevoel overhoudt aan deze band. Autumn Bride in Gent was een degelijke en aangename support en we hopen dat we deze band binnenkort nog eens terugzien in een club of op een festivlpodium.

In de Lage Landen werd Visions Of Atlantis altijd wat overschaduwd door gelijkaardige bands uit Nederland (Within Temptation, Epica, Delain, …), terwijl ze vooral in de Duitssprekende landen en ook in de rest van de wereld wel relatief groot werden. De band kende heel wat wissels in bezetting. Met deze bezetting lijkt de trein nu helemaal op het juiste spoor te staan en wordt er eindelijk doorgestoomd naar wereldwijd succes. Het helpt daarbij dat op het jongste album het band-thema van ‘alles wat met de zee te maken heeft’ vernauwd werd tot de piraterij.
Vorig jaar mocht Visions Of Atlantis op Wacken spelen en daarvan is het live-album ‘Pirates Over Wacken’ uit voortgekomen. De live-set op deze Europese tournee is grofweg een doorslagje van dat album, aangevuld met nog wat extra tracks van de albums ‘Pirates’, ‘Wanderers’ en ‘The Deep & The Dark’ het eerste album waarop de Française Clémentine Delauney als zangeres van Visions Of Atlantis naar voren trad. Van het oudste werk wordt enkel “New Dawn” uit het album ‘Delta’ opgevist.
Hoe degelijk de bombastische epic powermetal van Visions Of Atlantis ook is, live is Clémentine de magneet die alle aandacht naar zich toe trekt, samen met de Italiaan Michele Guaitoli, die de aanvullende mannelijke vocalen voor zijn rekening neemt. De twee zingen niet enkel foutloos, ze brengen de lyrics heel overtuigend en geloofwaardig. En de band is zo’n goed geoliede machine dat ze ook nog eens klein stukje choreografie of wat theater erbij kunnen doen. Attributen als een verrekijker en bierpullen zijn voor mij overbodig, maar afgaand op het publiek met een paar tientallen piraten-bandana’s en één Oostenrijkse fan verkleed als Captain Morgan uit Pirates Of The Carribean, hoort dat er nu eenmaal bij.
Het gezwaai met een Visions Of Atlantis-vlag op het einde van de reguliere set mist zijn effect niet. Het publiek at uit de handen van Clémentine en Michele, de band speelde foutloos, het publiek was dolenthousiast en scandeerde elk refrein enthousiast mee. De Oostenrijkse band kreeg in de Asgaard dan ook verdiend een toegift.
Misschien wordt het tijd om toe te geven dat Visions Of Atlantis na al dat geploeter in het clubcircuit nu toch wel een stek verdiend heeft op een Graspop of een Alcatraz.

Organisatie: DMC Agency

Hemplifier is een doom/stoner-metalband uit Malta. De bandleden speelden eerder in bands als Thy Legion, Victims of Creation, Pilgrimage, Animamortua, Lady Lizard en R.A.S. Ze vonden elkaar in hun liefde voor oude versterkers en het roken van joints.
In 2021 maakten ze al de live-demo ‘Frequencies From Another Dimension – Live From Our Rehearsal Spacecraft’, die op YouTube gezet werd. Nagenoeg dezelfde songs, aangevuld met een paar nieuwe tracks, en nu opgenomen in de studio, staan op ‘The Stoner Side of the Doom’, hun debuutalbum dat uitgebracht wordt door het Italiaanse label Electric Valley Records.
Hemplifier brengt op dit album alles wat je verwacht van hemp-infused stoner-doom: heel lange instrumentale stukken, ritmes die zich als een mantra blijven herhalen, loodzware riffs en een dikke marihuana-sluier die als een zichtbare/hoorbare wolk aan elke noot kleeft.
Wat Hemplifier brengt op ‘The Stoner Side Of Doom’, is voor liefhebbers van onder meer Dope Smoker, Bongzilla, Windhand, Acid King, Witch Piss, … Het is geen kopie van die bands, maar het is ook niet dat dit trio verbaast met zijn originaliteit. Wel kunnen we stellen dat dit bovengemiddeld goed is en van een internationaal niveau. De doom zit ‘m vooral in de slome ritmes en minder in een dreiging of een gevoel van onbehagen. Ze spelen heel losjes met intensiteit en het traag opbouwen van snelheden en ritmes/riffs. Voor mij is “Brujo” de beste track van het album.

Op een Desertfest zou Hemplifier misschien niet misstaan, maar voorlopig spelen deze Maltezers nog in het clubcircuit. Eind mei komen ze naar de Lage Landen. Ze beginnen met een concert in Gent (Asgaard) op 26 mei met Witch Piss.

https://www.youtube.com/watch?v=3wOOHsNB6P8