Jera On Air 2023 - 29ste editie - Jaarlijkse hoogmis van punkrock, metalcore en subgenres
Jera On Air 2023
Festivalterrein
Ysselsteyn
2023-06-22 t-m 2023 -06-24
Hans De Lee
Het pittoreske dorp Ysselsteyn, in Nederlands Limburg , is voor de 29ste keer omgebouwd tot de punkrock hoofdstad van Europa. Het Jera On Air circus zette namelijk naar goede jaarlijkse gewoonte zijn tenten op in dit anders zo stille agrarisch gebied.
De affiche zag er veelbelovend uit. De weersverwachtingen ook, op de eerste festivaldag na! Mijn god, wat heeft het veel geregend op donderdag 22 juni 2023! Het verdriet van de hemel viel onophoudelijk met bakken uit de lucht en toverde de muziekweide in no time om in een gigantische modderpoel. Niet ideaal voor sneakers en sfeer maar zowel de fans als de bands probeerden er alsnog het beste van te maken en voor een loeihard feest te zorgen.
Met de jaren is de line-up van Jera on Air uitgegroeid tot een ware mengelmoes van punkrock, metalcore en tal van andere stijlen en subgenres die zich ergens tussen deze beide populaire ‘muziekstrekkingen’ in bevinden.
Tot voor enkele jaren kon men in België nog terecht op Groezrock om dergelijke bands te zien. Nu moet elke punkrocker jaarlijks aftellen naar eind juni en afzakken naar Nederland of geduld oefenen en uitkijken naar begin augustus om in Duffel een bezoek te brengen aan het heel fijne en eigenwijze Brakrock. De echte muziekliefhebber bezoekt uiteraard beide events.
Verslag van twee dagen Jera On Air 2023
dag 1 - donderdag 22 juni 2023
De eerste band die we live aan het werk zagen was Chaser, een 4-koppig pur sang (skate)punkrock gezelschap uit Californië. Hun aanstekelijke songs gecombineerd met de zeer enthousiaste frontman Mike LeDonne zetten meteen de Buzzard tent in lichtelaaie. Na meer dan 20 jaar actief in de scene hoef je deze kerels alvast niet meer te leren hoe een stevige party te houden . Jaar na jaar groeit de aanhang van de band en wordt het songmateriaal sterker. Check zeker hun laatste CD ‘Dreamers’ en zing luidkeels het refrein mee van ondermeer ‘A New Direction’, ‘Good Times’, etc.
Lorna Shore tapte uit een heel ander vaatje! Na wat technische problemen bij aanvang van de set was het tijd om iedereen onzacht wakker te schudden in de aardig gevulde Eagle tent (mainstage). Wat een intensiteit en een power was me dat! Akkoord, de smerige en snedige deathcore die ze brengen is niet evident en klinkt bijwijlen zeer extreem maar dat zal de, eerder jonge, fans worst wezen. Sinds de komst van nieuwe brulboei Will Ramos ging het snel voor de band uit New Jersey (US) en hun recente 4de langspeler ‘Pain Remains’ gooit hoge ogen. Het nummer ‘To the Hellfire’ dat zowat halfweg de set zat op Jera omvat als geen ander al datgene waarvoor de band en hun kenmerkende sound staan : bombast, agressie, snelheid, verrassende breaks, getormenteerde vocals en meedogenloze gitaarriffs. Een geslaagde mix voor een select metalcore publiek. Een volslagen pot herrie voor wie zweert bij old school punkrock.
Gelukkig was er voor deze laatste doelgroep even later het alom geprezen Anti-Flag uit Pittsburgh Pennsylvania dat in de veel te kleine Buzzard tent zijn opwachting maakte. Waarom ze niet in een grotere tent geprogrammeerd stonden zoals vorig jaar het geval was, begrijp ik echt niet. Het had in elk geval meer fans de kans gegeven hun geliefde band van dichtbij te zien. Net als in 2022 speelden deze oudgedienden trouwens een bijzonder energieke set, doorspekt met de gebruikelijke bindteksten, statements en de onmisbare uitstapjes naar enkele grote muzikale voorbeelden als The Clash, Sex Pistols, Sham 69 en Ramones. Sinds 1988 zijn deze ‘veteranen’ al actief maar nog steeds klinken ze fris, actueel en relevant. Zowel frontman Justin Case als diens sidekick Chris Barker (bass) blijven vol overtuiging hun boodschap brengen in de vorm van pittige doch melodieuze punkrock die moeiteloos in het geheugen blijft hangen. Hoogtepunten van het concert waren ‘American Attraction’, ‘Broken Bones’ en slotsong ‘Brandenburg Gate’.
Hoog tijd voor wat Australisch geweld op de Eagle stage! The Amity Affliction tourde in het voorjaar nog door Europa voor een reeks zaalshows en keerde deze zomer terug voor een resem festivals zoals Hellfest, Jera, Graspop en Download. In tussentijd brachten ze ook nog een 8ste studio album uit : ‘Not Without My Ghost . Het optreden kwam wat moeizaam op gang maar eens de tandem Ahren Stringer en Joel Birch opgewarmd was, zorgde hun unieke contrasterende stemgeluid toch alweer voor geslaagde metalcore muziekjes. Net als de combinatie van catchy refreinen en loeiharde uithalen die de heren schijnbaar moeiteloos verweven in knappe en intense songs. Luister maar naar het mooie ‘Drag The Lake’, het oudere epos ‘Pittsburgh’, het recente ‘It’s Hell Down Here’ of de klassieke afsluiter ‘Soak Me In Bleach’. Het moet gezegd, van de teksten van The Amity Affliction word je misschien niet meteen vrolijk maar des te meer van een krachtig optreden van dit 4-koppig orkest.
Billy Talent uit Canada bracht in 2018 al eens een bezoek aan Ysselsteyn, dit jaar kwamen ze hun laatste plaat ‘Crisis of Faith’ voorstellen aan hun publiek uit de Lage Landen. Er stonden opvallend veel vrouwelijke fans vooraan het grote podium om een glimp op te vangen van frontman Benjamin en om van dichtbij te kunnen genieten van diens aparte stemgeluid dat iedereen van mijlenver herkent. De recente nummers van Crisis of Faith klinken als verwacht typisch Billy Talent maar het zijn toch de ‘oude’ klassiekers die het optreden naar een hoger niveau tillen en de hele tent in rep en roer zetten.
Van opener ‘Devil in a Midnight Mass’ over ‘Rusted from the Rain’ naar ‘Fallen Leaves’ en slotnummer ‘Red Flag’, stuk voor stuk keelt gans de tent alle lyrics uit volle borst mee, gesteund door het straffe gitaarwerk van Ian D’Sa en uiteraard onder leiding van de charismatische spring in het veld Benjamin Kowalewicz.
Wat een heerlijk en energiek concert! Meteen is alle modder en ellende die het aanhoudende regenweer al gans de dag teweegbrengt vergeten.
Het is nu aan Parkway Drive om de eerste festivaldag met dezelfde spirit af te sluiten. Het zal allicht niet verbazen dat het heerschap uit Byron Bay, Australië zich feilloos van zijn opdracht kweet. Allemachtig was is deze band uitgegroeid tot de absolute top in het metalcore genre. De bravoure waarmee de nummers worden gebracht, de podiumopbouw, de ongeziene pyrotechnics, het live strijkers trio en bovenal de uitstraling en power die uitgaat van zanger Winston McCall zijn moeilijk te evenaren. En niet te vergeten, de steengoede songs die geplukt worden uit de 4 meest recente albums van PW.
Winston switcht schijnaar zonder moeite van zeer zware grunts naar cleane vocals en elk nummer, hoe heavy ook, drijft steeds op een geniale riff of een refrein dat onmiddellijk blijft hangen. Het zijn als het ware heroïsche epossen die op de één of andere manier het publiek telkens weten te raken, mee te nemen in een metalcore trip en menige spontane sing along momenten creëren.
Onbegonnen werk om de uitschieters van de set op te noemen omdat er nauwelijks zwakke momenten te bespeuren waren. Nummers als ‘The Void’, ‘Vice Grip’ en het recente ‘Darker Still’ staan als een huis.
Na zo’n dik 3 kwartier wordt stilaan de eindspurt ingezet en werkt de band zich naar de climax van de dag. De nokvolle Eagle gaat compleet uit het dak bij het inzetten van ‘Bottomfeeder’, de laatste steekvlammen strelen het tentzeil en de heren van Parkway Drive draaien de metalcore kraan nog eens extra stevig open. ‘Crushed’ spuwt gemeen uit de boxen en gaat tenslotte naadloos over in het fantastische ‘Wild Eyes’ dat mag beschouwd worden als het lijflied of het ‘Bro Hymn’ van deze Australische toppers.
Het wordt een hele klus voor de bands die vrijdag en zaterdag geprogrammeerd staan om muzikaal beter te presteren dan deze verdiende afsluiter. Gelukkig geldt dit niet voor de trieste weersomstandigheden van deze geslaagde eerste dag Jera on Air.
dag 2 - vrijdag 23 juni 2023
Respect voor de ijverige nachtwerkers die tegen de volgende morgen gans de zompige festivalweide hadden voorzien van een dikke laag fijne houtsnippers. Hiermee werden de ergste modderpoelen zo goed als drooggelegd. De zon, die deze keer al vroeg van de partij was en dat gans de dag zou blijven, deed de rest van het werk en zorgde voor een vlot begaanbaar terrein.
Het was Paledusk dat ons brutaal wakker schudde. Met hun aparte mix van metalcore en electro beats and samples had deze gekke bende uit Japan meteen onze aandacht. Het geheel klonk alvast verrassend strak en deed ons meermaals denken aan hun landgenoten van Crossfaith, die de vorige editie van het festival indruk maakten.
Benieuwd naar hoe Ghostkid het er zou vanaf brengen op de Vulture stage. De band rond ex-Eskimo/Electric Callboy zanger Sushi Biesler speelt een stevige pot metalcore met een soort van industrial inslag. Er wordt bovendien ook wel de nodige aandacht geschonken aan podiumoutfits en de ‘duistere’ look van de groepleden. Gelukkig stond de set als een huis en knalden de nummers van debuut CD ‘Ghostkid’ loeihard de tent in. Misschien mocht er hier en daar wat meer afwisseling in de nummers zitten maar het publiek reageerde alvast zeer positief op nummers als ‘Start a Fight’ en ‘Supernova’.
Een moeilijke keuze drong zich op rond 15u30, kiezen voor de Duitse metalcore van Any Given Day of voor de meer posthardcore georiënteerde kerels van Touché Amoré? Het werd deze laatste die net als het eerdere Ghostkid hun opwachting maakten in een goed gevulde Vulture tent. Het 5-tal uit Los Angeles maakt al muziek sinds 2007 en bracht in die tijd ondermeer 6 studio albums uit + live –en demo opnames. Onder leiding van frontman Jeremy Bolm en gesteund door een enthousiast publiek wordt een goed uitgebalanceerd optreden gegeven waarbij furieus gitaargeweld mooi wordt afgewisseld met meer ingetogen momenten en waarbij Jeremy meermaals alle vocale registers opentrekt om daarna poeslief en zacht in zijn schulp te kruipen. Noem het eerder complexe muziek die op een complexloze manier wordt gebracht en op veel bijval kan rekenen.
Een intense set wordt heerlijk afgesloten met 3 dijken van nummers die de band helemaal typeren : ‘New Halloween’, ‘Feign’ en het prachtige ‘Limelight’.
Op 1 juli staat de band terecht op de affiche van Rock Werchter, zeker de moeite om een kijkje te gaan nemen!
Muziek moet in de eerste plaats mensen vermaken en laat dat nu juist de specialiteit zijn van Bizkit Park uit Vlaanderen. In eigen land hebben ze met de jaren al een hele reputatie opgebouwd en staan ze garant voor een grandioos nu-metal feest en een muzikale flasback naar eind 20ste eeuw en begin 21ste eeuw. Ok, het blijft een ‘coverband’ en het blijft scoren met andermans hits maar deze heren doen het met zoveel overgave en vakmanschap dat ze terecht waardering verdienen voor hun prestaties.
De kleine Hawk tent was dan ook (letterlijk) tot de nok gevuld en de temperatuur steeg er naar ongekende hoogten terwijl nummers van Limp Bizkit, Linkin Park maar ook Korn, Drowning Pool en vele andere succesvolle band uit het nu-metal genre vakkundig werden gebracht en door de hele meute werden meegebruld. Zalige afleiding! Graag begin augustus tijdens de Lokerse Feesten meer van hetzelfde.
Terug naar de orde van de dag met Stray From The Path. Deze ‘veteranen’ uit New York timmeren al 22 jaar aan de hardcore weg. Ze zijn intussen goed gekend in het milieu en kunnen rekenen op een ruime achterban van trouwe fans maar de echte ‘doorbraak’ is er nooit gekomen. Nochtans hebben ze 11 albums uit waarop tal van puike en intense nummers staan en bouwden ze een sterke live reputatie op onder leiding van de immer ‘opgedraaide’ en beweeglijke frontman Andrew Dijorio.
Op Jera kregen de fans eindelijk de kans om nummers van de in 2022 uitgebrachte ‘Euthanasia’plaat live te zien en de band stelde allerminst teleur.
Een band waar de laatste tijd nogal wat fuss over gaat is Sleep Token uit UK. Hun marketing strategie bestaat erin een groot mysterie te creëren over wie deel uitmaakt van het duistere en gemaskerde gezelschap en muzikaal een niet alledaagse combi te brengen van alternatieve, vrij technische, metal met soms heel popgerichte tussenstukken en zelfs soul invloeden (zeker wat de zang betreft). Dat de strategie werkt bewees een goed gevulde Vulture tent en de verkoop van hun doorbraak CD ‘This Place will become your Tomb’ (2021) en de recente uitgebrachte opvolger ‘Take me back to Eden’. Ook op Graspop was de band dit jaar te gast.
Live was het toch wel even zoeken en wennen aan de aparte sound die het donkere heerschap bracht. Qua uitvoering zat alles prima en de heren bewezen constant hun skills maar toch kwam het geheel soms, al dan niet bewust, wat koeltjes en steriel over. Nochtans werden menige nummers enthousiast onthaald door het talrijke publiek en de lyrics moeiteloos overgenomen.
‘The Summoning’ van het laatste album, omvat zowat alles waar Sleep Token voor staat, machtige en explosieve technische metal(core) gevolgd door sferische passages en het stemgeluid van frontman Vessel dat evenwel verandert van timbre en intensiteit als een chameleon van kleur. ‘Alkaline’ klonk wondermooi en kwetsbaar en slotsong ‘Higher’ deed met momenten denken aan een uitgesponnen rocksong met hier en daar wat new wave elementen. De uitbarsting helemaal op het einde was meteen ook het einde van dit opmerkelijk optreden.
Op de Eagle stage werd alles in gereedheid gebracht voor een potje onversneden commerciële US (power)rock. Hollywood Undead zorgde zoals verwacht voor een feest op het podium. Muzikaal stelt hun rapmetal doorspekt met electro beats niet zoveel voor en teren ze al jaren op enkele succesnummers uit een ver verleden als ‘Riot’, ‘Everywhere i go’ en ‘Undead’. Al de rest is als het ware ‘vulling’ om de set van scherp 45 minuten vol te krijgen en staat grotendeels op tape. Maar, toegegeven, ze weten wel steeds het publiek te begeesteren en mee te betrekken in hun platte show. Zo mocht in Ysselsteyn een fan gitaar komen spelen met de band. Vermakelijk wegwerp entertainment dat leuk is voor even maar nooit blijft hangen of kan tippen aan ‘echte’ bands.
Zo’n ‘echte’ band mag je Papa Roach heus wel noemen! Onder leiding van de immer enthousiaste frontman Jacoby Shaddix leveren deze kakkerlakken al sinds 1993 fijne muziekjes. De grote doorbraak kwam er in het jaar 2000, in volle nu-metal periode met het album ‘Infest’ en het alomgekende nummer ‘Last Resort’. Het was meer dan 3 jaar geleden dat Papa Roach nog in Europa had getourd en de goesting om de boel plat te spelen was heel snel merkbaar. Shaddix weet telkens als geen ander te connecteren met het publiek en gans de (overvolle) tent in beweging te zetten. Bovendien was hij goed bij stem en werd hij stevig geruggesteund door zijn trouwe kompanen Jerry, Tobin en Tony en door een gigantische batterij aan steekvlammen. De éne ‘hit’ volgde de andere snel op, van ‘Getting away with Murder’ over ‘Bloodbrothers/Deadcell’ naar ‘Broken Home’. Mooi was ook de hommage aan Keith Flint van The Prodigy met een strakke versie van ‘Firestarter’ en de aandacht die Jacoby aansluitend vroeg voor de mentale gezondheid van de medemens en de helende kracht die muziek kan oproepen. ‘Scars’ blijft een ultiem en betekenisvol sing along nummer dat telkens weer hoog scoort. Het catchy ‘Born from Greatness’ en uiteraard de klapper ‘Last Resort’ besloten een heerlijk uur van authentieke, zweterige, no nonsense en recht uit het hart komende portie rock’n’roll.
Als laatste inspanning van de dag ging alle aandacht naar de oude getrouwe punkrockers van Rancid. Deze band uit Californië ontstond in 1991 uit de as van het vroegere Operation Ivy, met Tim Armstrong en Matt Freeman als belangrijkste namen. In 1993 kwam Lars Frederiksen aan boord en sindsdien zijn deze kerels (samen met drummer Branden Steineckert) on the road in het punkrock universum.
Dit jaar bracht de band, na meer dan 6 jaar, nog eens een nieuw album uit. ‘Tomorrow never comes’ werd goed onthaald door de pers en de fans en gecombineerd met een uitgebreide tour doorheen US, Europa, Canada enz.
Hoewel er minder volk in de tent present was dan bij Papa Roach bleek het toch een blij weerzien met de fans uit Nederland, die sinds Pinkpop 2017 moesten wachten om Rancid in eigen land live aan het werk te horen. Geen vuurwerk of andere showelementen op het podium deze keer maar naakte old school punkrock, rauw en hees gebracht door 4 ervaren veteranen van het genre.
Het openingsnummer was meteen de titeltrack van de laatste plaat ‘Tomorrow never comes’. Armstrong en Frederiksen wisselden oud en nieuw werk vakkundig af en vroegen geregeld aan de fans om te ‘circle pitten’. Ook aan crowdsurfers was er geen gebrek! De beide heren bleven er rustig onder en baanden zich een weg door de setlist van meer dan 20 nummers.
Onderweg werden even de groeten overgemaakt aand de collega’s van Hatebreed en mocht gitarist Kevin van The Interrupters het podium op. De set kende amper zwakke momenten maar ook weinig echte uitschieters, daarvoor was het immers wachten tot de uiteindelijke finale die werd ingezet met het geniale ska-achtige ‘Time Bomb’ en afgesloten het even gekende ‘Ruby Soho’. Beide songs zijn bijna 30 jaar oud maar blijven qua populariteit en respons ongeevenaard.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut (sfeerfoto’s)
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5049-sfeer-terrein.html?Itemid=0
Organisatie: Jera On Air
Rock Gaston is waardige opvolger voor Rock Zulte
Rock Gaston 2023
Zaal Knipperlicht
Zulte
2023-06-24
Filip Van der Linden
Rock Zulte was een muziekfestival dat van 2003 tot en met 2014 jaarlijks plaatsvond op de laatste zondag van juni in de Oost-Vlaamse gemeente Zulte. In 2015 vond de laatste editie van het festival plaats op een zaterdag in september. De organisatie trok de stekker eruit wegens het tegenvallende bezoekersaantal.
Op het podium van Rock Zulte stond vooral plaatselijk talent van allerlei genre, naast enkele bekendere bands als Aroma di Amore, Dirty Scums, Arsenic (pre-Unravel), Zebra’s Are Timeless en The RG’s.
Rock Gaston is de opvolger van Rock Zulte, nu op kermis-zaterdag, in zaal Knipperlicht, en met minder bands op de affiche dan ten tijde van Rock Zulte, maar nog steeds met bands uit de ruime omgeving van Zulte. Het nieuwe format slaat aan. Van bij de eerste band was de zaal goed gevuld en voor de hoofdact stond de zaal zo goed als vol. Het ziet ernaar uit dat Rock Gaston op de rails staat voor minstens nog een paar edities. De festivalnaam is een verwijzing naar atleet en toneelschrijver Gaston Martens uit Zulte, en naar het adres van de nieuwe locatie aan het Gaston Marrtensplein.
De eerste band op Rock Gaston was Lumbering Giants. Misschien was de keuze voor deze band ook een beetje symbolisch. Gitarist Bernhard Pollet en bassist Rik Vanaelst stonden met hun toenmalige band Little T & The Gang in 2003 ook al op het podium van de eerste editie van Rock Zulte en mochten dat in 2010 nog eens overdoen. Van Little T ging het duo naar Booty Call, waar ook de huidige zanger Silas Van Laeken aansloot en daarna naar Lumbering Giants met drummer Alessandro De Feudis. Van de blues naar de rock en bluesrock, met uitstapjes naar stoner en southern rock.
In het eerste deel van hun set bouwen ze mooi op met lekker snedige uptempo-nummers als “No Way Out” (stompende stoner), “Karel” (met een catchy tweede stem) en “Hide And Seek”. De set kantelt met het bluesnummer “Too Many Whiskey”: prachtig, doorleefd gebracht, maar door het tempo, de stijlbreuk en het te lang openrekken van het nummer zakt de set van de Lumbering Giants wat in. Daarna is het moeilijk om het publiek weer mee te krijgen in de rock-vibe.
Deze band functioneert het beste op het kruispunt van The Black Crowes en Queens Of The Stone Age. Benieuwd hoe hun releases zullen klinken.
Practical Joke is nog een band met een Rock Zulte-verleden. Na tien jaar radiostilte zijn deze Waregemse punkrockers terug met een nieuwe drummer en met de fijne EP ‘Newstalgia’. Op Rock Gaston brachten ze een mix van nieuwe nummers en hun eigen klassiekers. Hun melodieuze happy crappy punkrock sloeg meteen aan in zaal Knipperlicht. Memorabele momenten waren de nummers “Never Forget” (over een onbeantwoorde verliefdheid), “Skippy” (over een vleugelloze duif) en “Punkrock Kid” dat de band onbedoeld in een verkorte versie brengt, wat niemand in het publiek opgevallen is en een foutje dat ze zelf genoeg kunnen relativeren.
Hun vermogen tot zelfrelativering blijkt ook uit de damesslipjes aan de microfoonstandaarden, aan de strandballen die ze in het publiek gooien en aan het geïmproviseerde bisronde-moment als de zanger net voor het laatste nummer in de set het publiek zover krijgt dat ze heel even ‘we want more’ scanderen. Het is ten slotte ‘maar’ entertainment. Practical Joke is een heel leuke live-band die meer krediet verdient dan ze krijgen.
Bwana zal misschien een beetje een gok geweest zijn voor de organisatoren. Het is de one woman band van Friedel Dufait uit Oostende, waarmee het begrip ‘lokaal’ toch al wat opgerekt wordt. Bwana werd geselecteerd voor Humo’s Rock Rally en was finaliste van Sound Track, wat haar vergelijkingen met Stef Chura, Girl in Red en PJ Harvey opleverde. Volgens Pukkelpop-programmator Eppo Janssen is ze één van de jonge talenten om in de gaten te houden. Het band-logo lijkt uit de black metal te komen, maar Friedel zet je wel vaker op het verkeerde been. Met enkel haar frêle stem, synths en loops, wat gitaar en een blootvoets bediende pedaltrain klinkt Bwana in Zulte vooral intimistisch en melancholisch. De hitte in de zaal en het aanhoudende geroezemoes van het publiek geven Bwana geen eerlijke kans om mensen binnen te laten in haar muzikale cocon, maar de vergelijking met PJ Harvey is voorlopig misschien ook wat hoog gegrepen. Daarvoor moet ze nog groeien in charisma en podiumvastheid.
De terugkeer van Rock Gaston komt op het ideale moment voor Turpentine Valley. Deze instrumentale postmetalband werd opgericht na het stopzetten van Rock Zulte, maar 2/3 van de band stond daar al op het podium als bandlid van Fists Of Fury en 4AM Program.
Turpentine Valley heeft bovendien een band met Knipperlicht. In de Knipperlicht-kelder stelden ze in 2018 de eerste cassette-release van deze band voor en dezelfde kelder was de laatste thuismatch van Turpentine Valley in Zulte (als support van Fire Down Below in 2019). Sinds die laatste passage in Zulte maakte de band een steile opgang, met twee releases bij Dunk!Records, optredens in Nederland, Duitsland, Denemarken, Frankrijk en op tal van festivals, de soundtrack van het Netflix-gerechtsdrama De Twaalf, … Van de kelder naar headlinen in de ‘grote’ zaal van Knipperlicht, veel symbolischer dan dat wordt het niet.
Ondanks de korte set van Bwana begint Turpentine Valley iets na het geprogrammeerde moment aan zijn set. En al bij de eerste noten moet de gitarist backstage een nieuwe gitaar gaan halen vanwege een kapotte snaar. Die valse start maakt het trio meer dan goed met een energieke set met de beste nummers uit hun recentste album ‘Alder’ en twee nummers uit hun debuut ‘Etch’ (“Compromis” en “Trauma”).
De lichtshow van Turpentine Valley was op Rock Gaston meer headliner-waardig dan wat we van deze duistere band gewoon zijn. Jammer dat deze headliner geen bisronde had, iets waar het enthousiaste publiek toch op gerekend had.
Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5084-rock-gaston-2023.html?ltemid=0
Organisatie: Rock Gaston, Zulte
Roufaida - Ik zie nu hoe belangrijk het is om onbeschaamd alle kanten van je zijn te omarmen, dat alles maakbaar is, en dat het één het andere niet hoeft uit te sluiten
Roufaida is een gestadig groeiende Nederlandse artieste met Marokkaanse roots die onlangs haar debuut EP op de markt bracht, een parel van een schijf waarbij culturen en uiteenlopende werelden worden verbonden door een magische brug. Naar aanleiding van haar tour in het voorprogramma van Absynthe Minded , hadden we een fijn gesprek met deze sympathieke singer-songwriter.
Ik las in een interview dat je al heel jong in de muziekwereld bent gestort, op je twaalfde, kun je wat meer vertellen over hoe alles is begonnen en wie je invloeden waren?
Ik schreef mijn eerste liedjes toen ik een jaar of 12 was, en nam deel aan het Junior Songfestival in Nederland (wat Eurosong heet in Belgie) rond mijn 13/14. Die ervaring maakte diepe indruk op me, want ik leerde er hoe een echte show met licht, geluid, dansers en decor tot stand komt. Daar is denk ik het zaadje gepland voor de rest van mijn loopbaan.
Je hebt ondertussen al in het voorprogramma van de wat grotere namen gestaan, en op jonge tijd al een heel parcours afgelegd. Wat waren de hoogtepunten en waar gingen de meeste onverwachte deuren open?
De lijst met hoogtepunten is lang! Een absoluut hoogtepunt was in 2021 de voorprogramma tour met Eefje de Visser door de mooiste zalen van Nederland. Je krijgt als startende act niet zo snel de gelegenheid om voor zoveel grote uitverkochte zalen te spelen. Dat was een mooie kans om vlieguren te maken en publiek op te bouwen. Niet lang daarna stond ik op Into The Great Wide Open, Motel Mozaique en Grasnapolsky. Dat zijn nog een paar van die hoogtepunten. In 2022 bracht ik digitaal en op vinyl mijn EP uit, die ik presenteerde tijdens mijn eerste eigen uitverkochte show in BIRD Rotterdam. Dat was ook een heel bijzondere avond.
Waren er ook minder leuke dingen , zoals de coronaperiode wellicht, of was ook dit een bron voor inspiratie?
In die periode produceerde ik mijn debuut EP, studeerde ik Arabisch, en vond ik mijn team bijeen. Eigenlijk een heel vruchtbare tijd dus, waarin ik rust en ruimte had om mijn plannen te smeden.
Je komt hier optreden in de N9, Eeklo (in het oorprogramma van Absynthe Minded); hoe hard zie je hier naar uit?
Ik omschrijf het spelen van support shows wel eens met een eerste date. Er is de spanning en verwachting vooraf, en dan moet blijken of het matcht. Of het wederzijds een leuke avond oplevert. Tot nu toe heel veel leuke eerste dates gehad met het Belgische publiek.
Is het – om daar beetje op aan te sluiten – moeilijk voor een Nederlandse singer-songwriter om in Vlaanderen of België voet aan de grond te kijken; België is een complex land… er is zelfs een soort ‘muur ‘ tussen Wallonië en Vlaanderen is me verteld.
Ik heb het team dat gevestigd is in Antwerpen en Brussel (Musickness, Busker) en denk dat dat wel een enorm verschil maakt in de aansluiting die ik in Belgie vind.
Laten we het ook over je wondermooie debuut EP hebben, een parel waar je culturen verbindt, de Marokkaanse met de Westerse, mee eens? of is dat kort door de bocht?
Mee eens!
Die Marokkaanse roots keert vaak terug in je stem, maar ook in de muziek .. Zijn er bepaalde traditionele instrumenten die je in je sound wilde verwerken, die gelinkt zijn
aan je roots? Bewust een keuze?
Mijn onderzoeksvraag rond deze EP was: hoe klinkt een wereld waarin elementen uit zowel de Noord-Afrikaanse en Arabische cultuur samenkomen met westerse alternatieve indie? Alle muzikale keuzes komen uit die oorspronkelijke vraag voort. Zo heb ik gebruik gemaakt van vintage Riffijnse cassette samples en de guembri: een Noord-Afrikaanse basgitaar die veel in de gnawa-muziek gebruikt wordt.
Ik vind de dromerige manier waarop je mijn hart binnen dringt, en tot een gemoedsrust brengt enorm zalvend voor de ziel. Was het bij voorbaat je bedoeling iets zomers en zeemzoet te brengen, in een badje van melancholie? Of komt dit allemaal heel natuurlijk?
Buiten die eerder genoemde onderzoeksvraag lag er in het maakproces niets vast, het is een intuïtief proces geweest.
Ook iets wat je uniek maakt binnen dat wereldje … Je zingt zowel in Engels als in het Arabisch en gebruikt naar hartenlust samples van oude Riffijnse liedjes en Arabische poëzie, is dit een bewuste weg die je volgt, waarom?
Ik groeide op in een omgeving waarin mijn culturele achtergrond (soms impliciet, soms expliciet) werd afgekeurd door de dominante cultuur. Het lag voor de hand de Marokkaanse kant van mijn identiteit weg te steken, omdat ik voelde dat er meer kansen voor me zouden zijn als ik me zou voegen naar de dominante groep. Ik ben daarmee vervreemd geraakt van de waarde van de Marokkaanse cultuur, en wilde mijn relatie daarmee heruitvinden. Ik zie nu hoe belangrijk het is om onbeschaamd alle kanten van je zijn te omarmen, dat alles maakbaar is, en dat het één het ander niet hoeft uit te sluiten. Die werelden kunnen uitstekend samen gaan.
Welk publiek wens je te bereiken met je muziek?
Ik denk dat het publiek de artiest kiest, en niet andersom. Tot nu toe is dat een enorm uiteenlopende groep, ik heb er nog geen lijn in kunnen ontdekken.
Hoe waren de algemene reacties op je EP tot nu toe?
Verrassend goed! Ik heb veel mooie recensies mogen ontvangen. Mijn liedjes worden in Belgie ook door Radio 1 gedraaid, dat is een enorm compliment.
Ik wou het ook over iets heel anders hebben, je podcast GRRRLS, kun je daar iets meer over vertellen?
De serie GRRRLS vormde de aanloop naar het maakproces van de EP. In de periode dat ik de show maakte onderzocht ik mijn eigen perceptie op vrouw-zijn, en in welke mate dat mijn keuzes als maker beïnvloedde. In elke aflevering vond ik in de verhalen van mijn gasten nieuwe inzichten die me in staat stelden te reflecteren op mijn eigen proces.
Los van dit wondermooie project … Is de muziekwereld nog steeds een mannenwereld? In de singer-songwriter middens lijkt me dat minder, maar valt me op dat een vrouw in deze wereld nog steeds harder haar best moet doen dan een doorsnee man… of zie ik het verkeerd?
Ik denk dat er nog veel winst te behalen valt als het aankomt op gelijke behandeling en gelijke kansen. Maar er is ook een cultuuromslag gaande. Ik ervaar nu persoonlijk minder openlijk seksisme dan tien jaar geleden. Al zegt mijn individuele ervaring natuurlijk niet per se iets over de rest van de sector.
Wat zijn de verdere toekomstplannen voor dit jaar? Ga je ook wat festivals en zo doen deze zomer?
Deze zomer speel ik nog een aantal festivals in Nederland, waaronder Valkhof en Down The Rabbit Hole. Daar heb ik heel veel zin in! Daarna neem ik een tijdje vrijaf, omdat ik een kindje verwacht in augustus.
Wat zijn je verdere ambities en is er een soort doel dat je voor ogen hebt?
Ik zie na mijn debuut EP enorm uit naar nieuwe samenwerkingen en een eerste album. 2024 wordt een spannend jaar!
Portland - Mijn voornaamste ambitie is stap voor stap blijven groeien
Naar aanleiding van de release van ‘DEPARTURES’, het nieuwe album van Portland, hadden we een gesprek met frontman Jente Pironet. We polsten naar de toekomstplannen van de band die deze zomer onder meer te zien is op Rock Werchter, Cactusfestival en Pukkelpop.
Portland heeft sinds hun overwinning in De Nieuwe Lichting 2018 een lange weg afgelegd. Wat waren de hoogtepunten?
In het algemeen is de droom om te kunnen leven van muziek uitgekomen. Kunnen spelen op Rock Werchter in 2019 was wellicht wel mijn absolute hoogtepunt. Ik ben van Aarschot, dat ligt dicht bij Rotselaar en dus ook bij Werchter. Ik heb er altijd van gedroomd om daar te mogen optreden. Deze zomer staan we er opnieuw en ik kijk er keihard naar uit. We hebben onlangs ook de grote zaal van de AB uitverkocht, ook dat is een mijlpaal. Maar optreden voor 150 man in Nederland, waar we nog minder bekendheid hebben, kan evengoed een hoogtepunt zijn.
Ik heb altijd het gevoel gehad dat indien Portland een Engelse of Amerikaanse band was geweest, jullie nu wereldberoemd waren geweest. Is een Belgische band zijn niet een beetje een handicap denk je, of zie ik dat verkeerd?
Ergens wel. Belgen zijn heel lyrisch naar eigen kweek toe, heel veel Belgen weten dat de scene heel goed is. Ook de grote concert- en festivalorganisatoren geven mooie plekken aan de Belgen op hun line-up. Ons muzieklandschap is best wel chauvinistisch. Wanneer we in Nederland spelen bijvoorbeeld, merk je dat zij meestal meer lof hebben voor Belgische acts dan voor hun eigen artiesten. Maar Europa of de rest van de wereld veroveren vanuit België is inderdaad niet per se evident.
Los daarvan, staat er ook wel een soort muur tussen Wallonië en Vlaanderen, ondervind je daar iets van?
Die muur is er zeker. Vorige zomer speelden we weliswaar op Ronquières Festival, één van de grootste Waalse festivals, maar onze muziek wordt op de Waalse radiozenders op dit moment nog maar amper gedraaid. Er zijn wel bands die de taalgrens oversteken, maar het is werk van lange adem. Er is me verteld als je wil doorbreken in Wallonië, je eerst moet doorbreken in Frankrijk. Binnenkort spelen we een show in Parijs, wie weet is dat een begin (lacht).
Met ‘Departures‘ brachten jullie een gloednieuw album uit. Een parel van een plaat. Hoe is deze – in de volksmond – moeilijke tweede jullie bevallen? Was het effectief een moeilijke bevalling?
Op één of andere manier verliep het makkelijker dan bij de eerste plaat. Eén van de weinige voordelen van corona was dat we meer tijd hadden om deze plaat te schrijven. Ik had heel wat songs naar onze producer Oli Bayston gestuurd, en die heeft er twaalf uitgekozen. Nadien zijn we een maand naar zijn studio in London getrokken om ze uit te werken en op te nemen.
Er hangt bij sommige nummers een experimenteel kantje aan, wat ik persoonlijk mooi vind. Een bewuste keuze? Gaan jullie daar in de toekomst wat meer mee doen?
Ik denk daar eerlijk gezegd nooit over na. Ik hou van veel uiteenlopende muziekstijlen en artiesten. Dit gaat van Chet Baker tot de oude Metallica of Iron Maiden. Wanneer ik muziek schrijf, sluipen die invloeden daar onbewust ergens mee in. Is dit experimenteel? Ik weet het niet, het komt er allemaal op een behoorlijk natuurlijke manier uit.
Ondanks die andere wegen die jullie hiermee inslaan, blijft het toch ook een typische Portland plaat. Is er een verschil tussen de eerste en tweede plaat? En waar ligt dat verschil dan?
De tweede plaat is wat dromeriger en losser. De sound is geëvolueerd maar dat is de met de band hetzelfde. Laat ons zeggen dat de sound gewoon mee geëvolueerd is met de band. Maar het ligt naar mijn gevoel wel perfect in het verlengde van de eerste plaat.
Hoe waren de algemene reacties?
Goed, de positieve reacties doen deugd. De mensen willen het blijkbaar ook live meemaken want de ticketverkoop doet het goed: we hebben een derde show in Het Depot aangekondigd, de eerste twee zaten meteen vol. Ook de Handelsbeurs in Gent is uitverkocht en binnenkort kondigen we nog een aantal extra shows aan. Departures staat momenteel op 15 in de Vlaamse Ultratop, dus de plaat vindt haar weg naar het publiek.
Jullie hebben een avontuur in Londen beleefd, heel sterk verbonden met de opname van deze plaat. Een dubbel gevoel van verdriet en vreugde? Vertel eens wat meer erover? Heeft het ook bepaalde deuren geopend of zo?
Het is niet zo dat we dachten dat het in Londen beter is om een plaat op te nemen dan in Vlaanderen. Maar als je er een tijdje woont, werkt dat wel inspirerend. Onbewust kruipt het onder je vel. Er was ook veel steun vanuit het hoofdkantoor van ons label PIAS in UK. Het opnameproces was een intense periode en ik kijk er dankbaar op terug.
Ik heb jullie in de nieuwe bezetting ondertussen ook live gezien in N9 in Eeklo. Ik vond dat jullie in het begin wat onwennig op het podium stonden, maar gaandeweg liep alles los. Waren de zenuwen echt gespannen?
Ik heb best wel genoten van die show, maar het is natuurlijk altijd even zoeken tijdens een try-out. Het was niet enkel in een nieuwe bezetting, maar het is ook voor het eerst dat de nieuwe songs deel uitmaken van de set. Die moet je in de vingers krijgen. Zowel voor ons als voor het publiek is dat wennen.
Nina Kortekaas straalt evenzeer een sterk charisma uit, heeft een prachtige stem en vult je zeer goed aan, maar het valt op dat ze niet mee met jou vooraan op het podium staat maar eerder deel uitmaakt van de band rondom jou.
Het is nooit onze bedoeling geweest om een nieuwe Sarah in te lijven. We hebben het duo verhaal losgelaten. Nina maakt deel uit van een fantastische groep muzikanten om me heen. Ze is een veelzijdige muzikante, speelt ook bij een aantal andere bands en heeft haar eigen project Noa Lee, maar ze is inderdaad geen frontvrouw bij Portland.
Ook het voorprogramma en De Nieuwe Lichting 2023 winnaar Isaac Roux was subliem in DE N9. Je schreef er ook al samen muziek mee. Kun je daar iets meer over vertellen?
We hebben wat connecties in dezelfde kringen. Hij zit bij dezelfde manager als ik, hij is intussen een goede maat geworden en we hebben inderdaad ook al samen muziek geschreven. Ook naast het podium is hij een vriend: hij blijft hier soms gewoon eten en slapen. We zijn gewoon een grote muzikale familie.
Jullie waren ook nog te zien in ‘Liefde Voor Muziek’. Hoe is je dit bevallen?
Ik heb daar niet aan meegedaan om deuren te laten openen. Het was puur en letterlijk uit liefde voor muziek. Het is prachtig om dit te doen met Daan, K3 of Stef Bos. Ik denk niet in hokjes. Metejoor is naarmate het programma vorderde een goede vriend van me geworden en onlangs nodigde hij me uit om mee op te treden in de AB. Dat is het opmerkelijke aan het programma: je leert elkaar en elkaars stiel kennen en waarderen, zonder barrières. Hoe de dames van K3 zo intensief bezig zijn met wat ze doen, ik zou dat gewoon niet kunnen. Dat is sterk. Hierdoor krijg je meer respect voor elkaar. Horizonten worden verbreed.
Je brak een lans voor de prestatie van K3. Ik volg je daarin. Waarom wordt er nog steeds zo meewarig gedaan over popartiesten denk je, want die brengen toch steeds magie in mensen hun leven?
Als je verder kijkt dan je neus lang is, zitten er in de muziek van K3 thema’s die heel belangrijk zijn. Het gaat over liefde, over respect, over spijt, over verdriet, ... zaken waar kinderen heel bewust of onbewust mee bezig zijn. Ze brengen mensen samen en bezorgen de allerkleinsten veel plezier, wie zijn wij dan om daarover te oordelen.
Er zijn nu ook enkele nieuwe shows aangekondigd, kun je daar iets meer over vertellen?
Cactusfestival en Rock Werchter staan bijvoorbeeld al op de agenda, maar er komen nog een aantal zaken aan: we spelen in het najaar ook heel wat shows in België, onder andere in Het Depot, de Handelsbeurs, Wilde Westen en Cactus Club en in Nederland (Rotown Rotterdam, Vera Groningen en o.a. Muziekgieterij Maastricht), en in de zomer ga ik tien dagen op tour door Europa. Wanneer ik terug kom, is het vrijwel meteen tijd voor Pukkelpop.
Ik hoor van sommige bands dat ze het moeilijk hebben om na die coronaperiode aan de bak te komen, maar dat geldt dus niet voor jullie
Nee, maar daar zitten de nieuwe plaat en Liefde voor Muziek zeker voor iets tussen. Velen hebben de band nu pas leren kennen of ze zijn benieuwd naar hoe de nieuwe songs live klinken. Doorgaans is dit iets harder dan op plaat.
Ondertussen heeft Portland op grote en kleine podia gestaan en drukt zijn stempel op de Belgische muziekscene; zijn er nog ambities of doelstellingen die je wil bereiken als muzikant en band?
Mijn voornaamste ambitie is stap voor stap blijven groeien. Ik zou wel ooit eens willen headlinen op een groot festival. Dat hoeft niet per se op de mainstage te zijn. In de Marquee op Pukkelpop bijvoorbeeld, dat zou leuk zijn. Wat het buitenland betreft, zit er ook nog groeimarge, maar deze zomer en in het najaar zetten we daar dus een aantal belangrijke stappen.
Dat lijkt me een mooie piste om te volgen, dank voor het fijne gesprek. Tot binnenkort op de festivals
Enkele weken geleden woonden we nog een tot de nok gevulde try-out bij in concertzaal N9 in Eeklo naar aanleiding van hun uitverkochte concert in de AB.
Het verslag hiervan kun je hier nog eens nalezen:
Portland - Een groove van weemoed en melancholie (musiczine.net)
Meer info: www.portlandofficial.com
Pommelien Thijs, de Roma, Antwerpen op 22 juni 2023 - Pics
Het gaat hard voor Pommelien Thijs. Heel hard. Met maar liefst 5 MIA-nominaties is ze in Vlaanderen één van dé opkomende artiesten van het moment. Nadat ze in de gigantisch populaire Ketnet-reeks #LikeMe Caro speelde, was het nu tijd om de echte Pommelien te leren kennen. Want met haar muziek neemt ze je mee in haar gedachtewereld en geeft ze je een persoonlijke inkijk in wat er in haar leven speelt.
Ondanks het succes van Ongewoon vond Pommelien afgelopen zomer nog tijd voor de opnames voor Knokke Off, de gloednieuwe reeks voor VRT en Netflix. Ze blijft dus ook trouw aan haar andere passie: acteren. Daarnaast weerspiegelt haar liefde voor mode zich in haar zelfgemaakte podiumoutfits, steeds in haar lievelingskleur groen.
Intussen is het langverwacht debuut ‘per ongeluk’ uit’ en treedt ze o.m. verder op in de Roma op 29 juni alsook in 2024
(bron: De Roma, A'pen)
Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5047-pommelien-thijs-22-06-2023.html?ltemid=0
Org: De Roma, Antwerpen
Arno, hommage with special guests - Hommage en honneur, een emotionele hommage met bevriende artiesten
Arno, hommage with special guests - Een eresaluut om U tegen te zeggen, een emotionele hommage met bevriende artiesten, die zijn laatste levenswens hebben vervuld. De man, zijn muziek en zijn solidariteitsgevoel werden omarmd. Elkaar verbinden daar ging ‘t em om. Die ‘lonesome zorro’ is nooit alleen, Godverdoeme!
Tweemaal een uitverkocht AB , tweemaal een uitverkocht Kursaal. Het waren zijn thuishavens, het multiculturele Brussel voor de samenhorigheid, de inspiratie, het nachtleven, Oostende z’n heimat, voor de mussels en om uit te waaien. De muziek was het bindmiddel in het leven van ‘le plus beau’ en was de heling in zijn de strijd tegen pancreaskanker , die hij in april 2022 verloor op 73 jarige leeftijd.
De nalatenschap van Arno is groot. Een pak artiesten eerden zijn werk tijdens z’n carrière en in deze vier concerten. Muziek die iedereen samenbrengt en diverse emoties loslaat. Een hommage en honneur, elk met zijn eigen kijk.
De hommage kreeg vaste vorm met Arno’s rechterhand Mirka Banovic en manager Cyril Prieur.
Een onvoorwaardelijk respect en liefde voor de man. In Oostende hadden we o.m. Wim Opbrouck, Stef Kamil , Stijn Meuris , PJ De Smet, BJ Scott, Zwangere Guy, Marie-Laure Béraud, Melanie de Biasio, z’n TC Matic Serge Feys - JM Aerts en de Charles et les Lulus kompanen Roland (Van Campenhout) en Ad Cominotto.
Ze brachten Arno in al z’n menselijke en muzikale gedaantes, van Tjens Couter, TC Matic , de projecten Charles et les Lulus, Charles Ernest, Subrovniks en Arno solo, in ‘t dialect , in ‘t Frans in ‘t Engels , in ‘t … . In al die nummers voelde je de aanwezigheid, de adem van onze nachtburgemeester, die innemend, somber, alleen, maatschappijkritisch, positief, extravert; swingend kon zijn en een ‘je m’en fou’ uitstraalde .
Twee en een half uur lang werden we meegevoerd in de wereld van Arno. De set startte met een video, Arno aan zee in Oostende, met het opschrift ‘Vive les moules , leve de mussels’ . Begin er maar aan …
Een sterke begeleidingsband , mag gezegd worden , die het oeuvre van Arno in al z’n aspecten meesterlijk overtuigend speelde.
“Le java” was meteen een sterke opener van Pieter-Jan, dwingende , broeierige, groovende, smachtende funkende rock van TC Matic, met enkele meesterlijke PJ-kreten op z’n Arno’s . De kronkelpasjes van de danseressen op het podium gaven het nog meer elan. Black Box Revelation frontman Jan Paternoster behoudt die spannende intensiteit met oudjes “I can dance” en “With you”. Wat een songs van Tjens Couter en TC Matic, die al die jaren overeind blijven. Verdomd, wat was dat toen origineel! Paternoster hitst het publiek op met deze opbouwende springerige rockers in de openingsfase. Belpop ten top! We mogen intussen het breekbare “Mourir à plusieurs” niet vergeten van één van de ex-partners, ML Béraud .
Hier werd reeds diep gegaan, het klonk hectisch, chaotisch, hyperkinetisch als ontroerend, pakkend, geordend.
“Marie tu m’as (Marie Thumas)” uit het ‘Ratata’ album van 90 (we vinden het ook terug op het ‘A la française’ album) klonk sfeervol, intrigeerde met de keys en deed ons even afkoelen. Het was de voorzet naar Wim Opbroucks bijdrage, die een positive vibe verwezenlijkte op “Je veux nager”, “Tango de la peau” en “Vive ma liberté” ; een heupwieg , een swing door accordeon, de grappige interventies en enkele gevatte tunes als o.m. de skareggae van Selector’s “On my radio”, zorgden voor de nodige ambiance en een feestgevoel.
Gas wordt teruggenomen op “Dans mon lit”, gezongen door Patricia Kaas , de song is nachtelijk getint , donker, sfeervol , sensueel.
We worden steeds heen en weer geslingerd in stemming op deze hommage , wat de set nu net spannend en creatief houdt. Je kan je voorstellen hoe Arno zich voelde en zich uitleefde op verschillende momenten . Op doorleefde wijze krijgen we de klassieker “Lonesome zorro”, ook al van ‘Ratata’ door Stef Kamil, hier worden danspasjes gewaagd op het semi-akoestisch gitaargetokkel. Mooi overtuigend terug.
De blues is geworteld in het hart van onze Arno. Letterlijk schuimt mans Oostendse Bonsoir op het Charles et les Lulus project uit 91 met Roland en Ad Cominotto. Roland, bijna tachtig, heeft nog niet teveel in vocals ingeboet en is een gitaarvirtuoos zoals onze Toots op mondharmonica. Deskundig wordt hij op het podium gebracht en samen met Ad op accordeon/piano stappen we de nachtkroeg in Na het kroeglied “Drink till I sink” is BJ Scott van de partij, die op voortreffelijke wijze “Ants in my tea” mee zingt. Het geeft dit intens bezwerende, groovy, swampy nummer nog meer zeggingskracht. BJ Scott ontpopt zich als een diva op diverse nummers tijdens deze set , “Dancing inside my head” (uit ‘Idiots savants’ (93)), kon eigenlijk niet ruwer zijn; iets verderop kregen we het gedreven “The jean genie”, een duet met Pieter-Jan, dat buigzaam inspiratiebron David Bowie eert. En ja, vergeet nog het chanson-getinte “Ils ont changé la chanson” niet , met een smaakvolle kermistune, samen met Stephan Eicher; wat ze ook deden met deze song , het Engels en het Frans kruisen elkaar perfect.
In deze hommage gaan de begeleidingsband en de artiesten breed en geven een eigen, unieke kijk aan het materiaal o.a. Stef Kamil is er terug met eentje van TC Matic, “Living in my instinct” uit het fel gerespecteerde ‘Choco’ album (83), het gromt, knarst, tintelt, sprankelt door de diepe en snedige instrumenten; het donkere “Elle adore le noir” wordt rijkelijk gekleed door de zegzang van Melanie de Biasio, de kronkelende gitaarlicks, de diepe bas, de droge drums en de aanzwellende keys.
We halen nog terecht het muzikaal krachtvoer aan met Stijn Meuris, “The parrot brigade” en “Ha ha”, die de sleutel Feys - JM Aerts van TC Matic compleet maakte.
Wat een boeiende wisselingen steeds. Het hoofdstuk ‘Vivre’ omhelsde de laatste jaren van onze man, “Take me back” was intiem, emotioneel, pakkend door Patricia Kaas gezongen. Arno waakte over “Les yeux de ma mère”, sober, broos, elegant, enkele begeleid met Serge Feys op piano. We moesten hier even op adem komen.
De video ‘solo gigolo’ van een moegestreden Arno leidde ons naar de laatste weken. “Il est tombé le ciel” klonk nog gevoeliger door ex-partner ML Béraud. Meer dan tijd nu om opnieuw uit die gevoeligheid te stappen en in vuur en vlam te geraken met enkele classics als eindsprint: “Viva boema (Stijn Meuris) die ontaardde in noisepop, “Putain putain” (Zwangere Guy), “Oh lal la la” (Stef Kamil) en “Les filles du bord de la mer” (Opbrouck-Caminotto), songs met een meezinggehalte, die de samenhorigheid sterken en het multi-culturele binden. Hier kon het publiek zich eens volledig laten gaan. Al de guests kwamen het podium op en maakten een terechte buiging naar hun grootmeester op het grote scherm achter hen.
Arno zal erg tevreden zijn van wat hier vanavond twee en half uur werd gebracht, wat een diversiteit en creativiteit, een aanhoudend balanceren tussen innemendheid en extravertie, tussen Brussel en Oostende, een ‘lonesome zorro’ die nooit alleen is , godverdoeme; leve de mussels, vive les moules. We hebben het geweten. Schitterende hommage!
Organisatie: Kursaal, Oostende
Hellfest 2023 - 15 t-m 18 juni 2023 - Pics
Na een dantesque-editie verspreid over twee weekends vorig jaar, was Hellfest terug voor deze editie met een versterkt programma van vier dagen in plaats van de gebruikelijke drie. Het grote event in Clisson vond plaats van 15 tot 18 juni.
Op het programma van het evenement staat een line-up van topnamen uit het genre, zoals Iron Maiden, Slipknot en Mötley Crüe.
Ook Kiss, die al aanwezig was op de editie van 2019, was weer van de partij.
De Belgische artiesten blijven niet achter, o.m. met een Amenra en Doodseskader.
Maar Hellfest was niet alleen de line-up, maar ook en vooral een ongeëvenaarde event. Wie het festival kent, weet dat de sfeer uniek is en nergens anders te vinden is.
Bij ons laatste bezoek hadden we al veel toegevoegde of verbeterde elementen gezien; verder is er nu ook o.m. het nieuwe standbeeld van Lemmy, waarin een urn met een deel van de as van het icoon is geplaatst. Het standbeeld, gebeeldhouwd door Caroline Brisset, neemt zijn plaats in bij het oude standbeeld, stroomopwaarts van de Warzone.
Ook zijn er hier en daar nieuwe toevoegingen en podiumverbeteringen zoals de verharding aan het Altaar en de Tempel.
De site is voortdurend in ontwikkeling, interessant genoeg te verkennen en te herontdekken, zoals elk jaar.
Volledige festival line-up : https://www.hellfest.fr/line-up
Neem gerust een kijkje nar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4990-hellfest-2023.html
Organisatie: Hellfest
Graspop Metal Meeting 2023 - Terug een bloedhete editie!
Graspop Metal Meeting 2023
Festivalterrein
Dessel
2023-06-15 t-m 2023-06-18
Frederik Lambrecht
Musiczine mocht opnieuw verslag uitbrengen van het grootste metal festival in de Benelux. Een editie in vernieuwd concept waarbij de jetons plaats maakten voor skullies, alles digitaal op een QR-code moest opgeladen worden – in het begin helaas een beetje problemen om skullies op te laten, maar dit werd redelijk vlot rechtgezet, een Jupiler Stage die ruimer werd gemaakt, uitverkocht voor de volle 4 dagen met 220.000 bezoekers en ruim 150 bands op de diverse podia verdeeld over verschillende stijlen.
Een meer dan geslaagde editie, en volgens de organisatoren het beste sinds het ontstaan van Graspop Metal Meeting.
Hieronder het relaas van deze 4-daagse met de tofste en vriendelijkste toeschouwers een festival maar kan bedenken.
donderdag 15 juni 2023 - Marduk snauwt, Cradle of Filth gromt en Axl Rose is de gebeten hond
Na de nodige check-ins en opladen van de skullies gingen we stapvoets richting de Marquee. De groovende chicks van Butcher Babies trapten hun Europese tour af op de weide van Graspop…een degelijke brunch met knappe verschijningen die menig man doen blozen. Gelukkig spelen ze ook deftige muziek en zijn ze onbevreesd in het inpakken van hun publiek. Ze lieten het publiek helaas ook veel meezingen in hun plaats, maar de leute was er niet minder om. De mix van groove en metalcore was dan ook een mooie aftrap vandaag.
Tom Morello – voor diegenen die hem niet kennen: gitarist van de rockband Rage Against the Machine en Audioslave. Gekleed in een wit hem met rode pet kwam hij het podium opgelopen om te starten met ‘One Man Revolution’ – direct een cover van zijn vorige band The Nightwatchman – tevens zijn bijnaam in de scene. En de aanwezigen waren direct mee om te dansen in het zonnetje. De handen en voeten gingen in de lucht bij de gitaarmedley van Rage Against the Machine nummers (dus enkel de riffs waren hoorbaar), maar bij iedereen klonken de solo’s als tijdloze herinneringen! Er kwamen verschillende covers op ons af, maar het typische “tapping” geluid van zijn gitaar in ieder nummer was herkenbaar tot aan het einde van de weide. Toen hij ook nog Slash op het podium toverde tijdens ‘Interstate 80’ kon het voor de meesten niet meer stuk, en neem daar dan nog de cover ‘Killing in the Name’ erbij en je weet dat we een leuke set achter de kiezen hadden.
Stel je voor, bijna 30 graden buiten en dan sta je opeens te kijken naar een Zweeds black metal machine die gewoon de Marquee aan diggelen slaat! De lichtman zorgde voor de sfeer en dirigeerde de boel aaneen, de verschroeiende riffs gingen door merg en been en doordat er voldoende variatie te bekennen was kon iedereen tevreden gesteld worden. Deze Zweden waren enige tijd geleden nog in een relletje verwikkeld doordat hun bassist de verkeerde beweging in een dronken bui richtte naar het publiek en zonder pardon uit de band werd gezet, maar daar was vandaag niks van aan te merken. Nummers ‘Wolves’ en ‘With Satan and Victorious Weapons’ sloten de boel in stijl af. Marduk deed ons eventjes de hitte buiten vergeten.
Op de South stage was Papa Roach geprogrammeerd, de nu-metal band die een echte live-reputatie heeft. Aftrappen deden ze met het minder bekende ‘Kill the Noise’ waarna teruggekeerd werd naar de nostalgische topdagen van deze Amerikanen. Buiten enkel covers of flarden ervan: ‘Firestarter’ (Prodigy), ‘Lullaby’ (The Cure) en een hiphop nummer (mij niet direct gekend helaas) bleef de drive erin en ging het pleziergehalte in de hoogte met de klassiekers ‘Between Angels and Insects’ en het onvermijdelijke ‘Last Resorts’ die luidkeels meegebruld werden.
Dorst zeg je? Ik had hetzelfde gedacht en slenterde richting de Jupiler stage waar Agnostic Front klaarstond. Hardcore met punkinvloeden die je laten mee springen in een golf van familiewaarden om hun eigen woorden te gebruiken. Drie kwartier tijd kregen deze jongens maar om hun setje af te werken, dus veel poespas was er niet te vinden in hun lijstje. Oprichters Roger Miret en Vinnie Stigma hebben ook al enkele jaartjes op de teller en soms was dit wel merkbaar, maar het publiek was het roerend eens om dit door de vingers te zien en vonden het fantastisch om vocaal af en toe over te nemen en mee te moshen op ‘Gotta Go’! Was dit muzikaal een toppertje? Neen, bijlange niet, maar de sfeer die op de dansvloer gecreëerd werd maakte dit dus wel een goed optreden die bleef nazinderen.
Niet direct mijn stijl, maar aangezien deze band heel weinig in onze contreien te zien is wou ik toch eens gaan kijken. Symphony X is de naam en ze maken muziek in de progressieve power metal stijl. Gitaar technisch heel sterk, maar vocaal gezien echt niet mijn meug, waardoor het enthousiasme vlug verbrokkelde in desinteresse. Anderen vonden dit dan wel heel speciaal als ik de commentaren hoor, maar ik wou deze band toch vermelden om aan te tonen dat elke genre op Graspop aan bod kan komen, waarbij bovengenoemde band één ervan is. Sorry fans indien ik niet meega in jullie idolatrie.
Terwijl Ghost op één van de hoofdpodia te zien was kon ik gelukkig richting de Jupiler stage afzakken waar Sick of it All stond te popelen om hun fans te zien verbroederen. In feite kan je hun set van vorig jaar op Alcatraz erbij nemen, want veel verschil zat er niet op. Dit klinkt misschien negatief, maar niks is minder waar, want dit was opnieuw een leuk optreden waarbij de circlepits en crowdsurfers van links naar rechts opdoken. ‘Injustice System’, ‘Machette’, … alles klonk lekker opgefokt en vol van adrenaline. Altijd een feestje met de gebroeders Koller! Bam!
Cradle of Filth ging wat later van start dan de headliner vandaag, maar ik besloot toch om eerst Dani Filth aan het werk te zien vooraleer ik mij richting hoofdpodium begaf. En wat een optreden was me dat! De frontman perste alle stijlen van zang uit zijn schriele lijf, maar het klonk zo venijnig en scary as hell. De intro begon te spelen, het volk werd lichtjes opgefokt en geil gemaakt en Dani – gewaad in zwarte kap – klom gestaag de trappen op. En toen begon het…’Heaven Torn Asunder’ ontwaakte het gif en de demonen, ‘Cruelty Brought thee Orchids’, ‘The Principle of Evil Made Flesh’, …alles perfect uitgevoerd in een symfonisch black metal jasje.
En ze gingen door op hun elan, de warmte werd geabsorbeerd door de aanwezigen, maar toen begon de dame van de keyboards – Zoe Marie Federoff – ook nog eens mee te zingen met haar engelengeluid, waardoor de temperatuur nog enkele graden hoger ging. Afsluiten deden ze in stijl met de toppers ‘Her Ghost in the Fog’ en ‘From the Cradle to Enslave’. De set bestond uit goeie nummers waarbij diverse albums aan bod kwamen – maar het werd vooral goed uitgevoerd. Ook duimen omhoog voor het perfecte geluid! De Marquee werd voor deze eerste dag dus met stijl afgesloten!
En toen ging ik gaan kijken naar de aangeduide topact van deze donderdag genaamd Guns ’n Roses. En hoe dichter ik naderde, hoe valser de stem klonk. En hoe dichter ik kwam, hoe meer volk ik – terecht – zag afdruipen. Als je dan moet nagaan dat de show in totaal 3uur duurde, dan weet je dat dit een vorm van marteling was spijtig genoeg. Dat oudere bands niet meer in bloedvorm zijn dat moet altijd ingecalculeerd worden, maar dit was om medelijden mee te krijgen. Nochtans stonden er een reeks sterke nummer op de setlist: ‘Estranged’, ‘Welcome to the Jungle’, ‘Live and Let Die’, ‘You Could be Mine’, ‘Civil War’ en afsluiters ‘Paradise City’ en ‘Nighttrain’. Slash en zijn medemuzikanten konden zelfs de boel niet rechttrekken. Ooit was dit een sterke band met uitstraling en metier, helaas was daar vandaag weinig van te merken. Spijtig!
vrijdag 16 juni 2023 - daglicht bij Behemoth is not done, Amon Amarth splijt de zee open, Machine Head, Hatebreed en Crowbar doen het uitstekend maar niks kan tippen aan Gojira!
Eerste band op mijn lijstje: Pro-Pain. Weinig kans dat ik niet present ben als ze in België op het podium staan, helaas heb ik wel de eerste 2 nummers moeten missen omdat iedereen rond de middag blijkbaar op de bus wil kruipen hehe. Van een nieuwe plaat heb ik voorlopig nog niks vernomen, dus teren op het oude werk was de rode draad doorheen het optreden. Maar als je ooit al een show hebt gezien van deze Amerikaanse band, dan weet je dat je er niet bekaaid vanaf komt
Gary trok van leer en zijn metgezellen deden duchtig mee om volgende toppers uit de boxen te schallen: ‘Un-American’, obligatoir gevolgd door ‘Neocon’, het heftige ‘Voice of Rebellion’, ‘Gone Fishing’ waarbij een moshpit hand in hand gaat, ‘In for the Kill’ en afsluiter ‘Make War (not Love)’. Opnieuw een goed optreden zoals ik verwacht had. Vuistje!
Een stukje moeten inboeten van Crowbar door voorgaande band, maar de baardmannen lokten alvast ook veel volk naar de Marquee. Sludge metal van de bovenste plank, een strot om jaloers op te zijn en perfecte songwriting als je het mij vraagt. Wat wel opmerkelijk was dat vooral de rode lichten de Marquee oplichtten, maar dat is bijzaak. De gitaren sloopten de boel en nummers als ‘All I Had (I gave), ‘Planets Collide’, ‘I Feel the Burning Sun’ en het heftige ‘Like Broken Glass’ stonden garant voor klasse. Slopen kunnen ze als de beste, diverse emoties zit verscholen in hun muziek, en ook vandaag stond er dus geen maat op. Topshow!
Noem een Rock ’n Roll band? Dan staat Airbourne ook ergens als antwoord vermeld in de quizvragen. De Australiërs weten als geen ander hoe ze moeten rocken en staan live meer dan hun mannetje. De nekspieren gaan gedwee mee als ze beginnen aan hun liedjes en op het podium spat de energie ervan af! Zoals altijd worden er verschillende blikjes bier geopend door deze op frontman Joel O’Keeffe zijn hoofd open te slaan, en werd het alarm afgekondigd door aan een soort draaimechanisme te draaien door een bandlid. De link met AC/DC is nooit ver zoek, dus als je ‘Too Much, Too Young, Too Fast’ hoort spelen, ben je direct mee met de vibe. They keep Running Wild, jaja, ook tussen het publiek was de zanger te vinden
“Born to Bleed, Fighting to Succeed” is alvast één slagzin van Hatebreed, en dit jaar stonden ze op de North stage van Graspop. Jamey Jasta zag er anders uit met een baard en lang haar – dus niet in de stijl dewelke ik mij herinner, maar het was dan ook alweer een tijdje geleden dat ik hem live zag presteren. Meebrullen, vuisten in de lucht en stampen op de grond waren verplichte elementen, terwijl vooraan het podium de lange haren heen en weer vlogen. Een show gevuld met meezingers zoals het deze band betaamt: ‘Live For This’, ‘Perseverance’, ‘A Call For Blood’ die nog altijd mijn bloed doen koken, ‘Destroy Everything’ die wat uitgerekt werd, maar waarbij ze wel een ganse weide mee lieten brullen en afsluiter ‘I Will Be Heard’ die de hand op de borst deden kloppen. Klasse mannen.
Behemoth volgde erna, en toch denk ik dat ze in het donker meer tot hun recht komen. Geschminkt stonden ze paraat en vuur werd veelvuldig uit het podium ontbrand. Nergal is het enigste originele lid sinds hun ontstaan en regelt dus ook alles inclusief dresscode dewelke sporadisch werd gewijzigd…denk maar aan de zwarte mijter die hij opeens op zijn hoofd had. ‘Blow Your Trumpets Gabriel’ en ‘Ov Fire and the Void’ kregen het meeste repliek, maar globaal gezien een minder optreden volgens mijn oordeel. Maar zoals gezegd, een Black metal band van zo’n niveau zou het zonlicht niet moeten ondergaan…
En toen was het tijd om de hoorns in de lucht te steken met de op Viking beruste melodische Death metal van Amon Amarth. Een headliner in wording, daar zullen velen mij niet bij tegenspreken, en ondertussen kennen ze de kneepjes van het vak om het publiek waar voor hun geld te geven. Een spontane workout door het publiek te laten roeien op ‘Put your Back into the Oar’ was amusant om te zien op de schermen en aan deze oproep werd massaal gehoor gegeven, ‘The Way of Vikings’ waarbij twee Vikings elkaars schilden proberen kapot slaan belichaamde het strijdgevoel en deden deze show aangenaam verder gaan. De twee grote ridders die op het podium stonden toonden aan dat deze Zweden aan alle facetten denken om de show naar een hoger niveau te tillen. De zware strot van zanger Johan Hegg klonk stoer en massief en meer dan terecht mocht hij een biertje drinken uit zijn immense hoorn, waarbij hij iedereen bedankte en schol uitsprak. Afsluiten werd gedaan met ‘Twilight of the Gods’. Het publiek was uitzinnig tijdens dit optreden, en dan weet je dat je net naar een goede show hebt gekeken. Ze hebben nu al het Walhalla verdiend!
Misschien wel de beste band van de laatste jaren mocht nu optreden…en ze komen uit het buurland Frankrijk. Gojira is de naam en noteer maar dat ze volgend jaar de boel afsluiten, zo’n zalige set en prestatie die ze hebben neergezet. Begonnen in 2001 en jaarlijks groter en bekender geworden met krachtige muziek die dan live ook nog eens retestrak klinkt. Weinig bands gegeven om zo snedig uit de hoek te komen en mensen uit verschillende muzieksmaken aan te spreken. De gebroeders Duplantier – toch wel de tandem van deze band – hebben een monster gecreëerd die geschiedenis zal schrijven en in het geheugen gegrift zal zijn tot lang na hun dood. De eerste keer dat ganse de weide uit zijn dak ging was bij ‘Stranded’ (wat een nummer is dit toch!), gevolgd door ‘Flying Wales’, het uiterst progressieve ‘Grind’ en toegiften ‘Silvera’ (die riffs krijg je niet uit je hoofd) en afsluiter ‘the Gift of Guilt’. Achter de band was ook veel te zien op de schermen waardoor het visueel ook genieten was, en dit dus in zijn totaliteit een machtig optreden maakte…waarschijnlijk het beste van deze Graspop editie.
Robb Flynn en zijn Machine Head mochten de vrijdag afsluiten en ook dit was een heel goed optreden, beter dan ik voor ogen had. Aftrappen deden ze met ‘Imperium’ van het album ‘Through the Ashes of Empires’ gevolgd door het oudere werk getiteld ‘Ten Ton Hammer’ (en ik kende het nog vanbuiten na al die jaren hoera). Hij was zichtbaar klaar om een vette show neer te zetten en deed dit dan ook met overtuiging en een sterke stem. ‘Aesthetics of Hate’ werd opgedragen aan zijn broeder Dimebag, gevolgd door het sterke ‘Old’. Op de achtergrond minder videoprojecties in vergelijking met Gojira, maar dat boeide in feite op dit moment niet. Terug naar het oudere werk met ‘From this Day’, gevolgd door meezinger ‘Davidian’ en zo was deze goeie show al bijna op zijn einde. Het publiek had al een ganse dag in de warmte moeten vertoeven, maar dit was niet merkbaar aan de meute die met z’n allen mee sprongen op de gitaar- en drumriffs van MH! Als afsluitend nummer hadden ze gekozen voor ‘Halo’, maar hiervoor had ik toch voor een andere nummer geopteerd. Soit, hopelijk ziet Robb Flynn in dat festivals toch nog leuke ervaringen zijn voor de band zelf en zien we ze de volgende jaar wat meer op het podium. En dat ze het nog kunnen, was vandaag gebleken. Top.
zaterdag 17 juni 2023 - Slipknot kijkt niet achterom en Pantera eert Dimebag en Vinnie Paul op positieve wijze
Het leek wel of er op zaterdag nog meer volk aanwezig was, waardoor het veel aanschuiven was. Ik ging de Belgische band Schizophrenia gaan aanmoedigen in de Marquee. Voorlopig nog maar 1 studio album op hun conto getiteld ‘Recollection of the Insane’, maar met veel lovende reacties. De combinatie van Thrash en Death metal klinkt zoals in de goeie oude dagen toen de ene na de andere thrash band opdook in de metal scene en deze mannen brengen dit gevoel met gemak terug. Veel rook, sporadische moshpits maar gelukkig wel een deel headbangers. Lekker setje.
Cyclone stond ook in de grote tent en had voldoende aan hun albums ‘Inferior to None’ en ‘Brutal Destruction’ om de aanwezigen te doen zweten. Toppers waren ‘In the Grip of Evil’, ‘Paralysed’, het snelle ‘Fall Under His Command’ en ‘Fighting the Fatal’ die live minder goed aan de dag kwam dan op plaat. Al bij al een meer dan degelijk optreden van deze oude speed metal knarren die nog altijd hun mannetje staan.
De Zweden van In Flames zijn niet makkelijk in een hokje de plaatsen, zo spelen ze soms een portie metalcore, dan melodische Death metal, Groove, …noem maar op…maar alles samen smaakt dit toch zo lekker. En ook deze mannen waren in form, ook al brandde de zon op ons kieten. Met zijn sneakers aan was frontman Anders Friden redelijk actief op het podium en had hij veel contact met zijn publiek. Er werd heftig mee gesprongen tijdens ‘Only for the Weak’, maar er werd ook geput uit hun recentste album die in februari dit jaar werd uitgebracht (Forgone). Het oudere werk kwam minder aan bod, zoals bv de plaat ‘Whoracle’, gelukkig speelden ze wel ‘Behind Space’ van hun debuutplaat. Een goeie show die veel volk lokte.
En we bleven rond de mainstages hangen om een uurtje Architects te bekijken. Deze Britse metalcore band werd opgericht na de jaren 2000 en kon nu al een plekje veroveren op het grootste toneel. Ik ken bands die er alvast langer over doen. Een redelijk jonge band die ook al veel te kampen had met bezettingswijzingen, maar de laatste tijd toch een vaste basis kunnen behouden. Nu, metalcore dus…maar dan de moderne variant in mijn ogen. Veel jong volk die stond te trappelen voor een zo dicht mogelijke plaats vooraan. De mix tussen grunts en cleane vocals is niet geheel mijn smaak, maar de energie die overgebracht werd door zowel band als fans werkte aanstekelijk. Qua nummers was ik niet zo gekend met deze band, en toen iemand mee kwam brullen nam ik inlichtingen bij mijn buur die kon vertellen dat het de zanger van Parkway Drive (Winston McCall) betrof. Ok, iets bijgeleerd dus. Dus zoals gezegd, energieke show met uitstraling!
Tijd voor wat afwisseling, want op de North Stage was het tijd voor wat Amerikaanse Punk rock van Rancid. Deze mannen gaan ook al een tijdje mee (1991) en hebben ook al wat hitjes neergepend, die zo goed als allen de revue passeerden: ‘Fall Back Down’, ‘Rejected’ en ‘Time Bomb’ om maar een trio te noemen. Catchy riffs, snedig gitaarwerk en doeltreffend gitaarwerk die de heupen deden zwieren. Geestig om te zien alvast, maar zal spijtig genoeg niet blijven hangen voor ondergetekende. Een primeur trouwens dat ze op Graspop stonden.
En toen, tja, toen was het tijd voor Pantera…ik was nerveus en nieuwsgierig tegelijkertijd, want wat kon deze band nu voorstellen zonder Dimebag en Vinnie Paul. En toen viel mijn mond enigszins open toen ik de strot van Phil Anselmo hoorde…waarschijnlijk het beste wat ik in jaren van hem heb gehoord. Oké, fysiek zet hij geen stap teveel, hij heeft zelfs een kauwgom in zijn mond waarop hij tijdens de conversatie luid op staat te sjieken, maar qua stemgeluid zong hij uit volle borst, luid en duidelijk. Instrumentaal weten de vervangers (Zak Wylde en Charlie Benante) wel raad met het spelen van deze muziek, en zou dit bij Rex Brown nog altijd moeten aanvoelen als het rijden met een fiets. Er werd meermaals respect betoond aan Dimbag en Vinnie – waaronder bij nummer ‘Strength Beyond Strength’ en enkele video’s van vroegere tijden. ‘Suicide Note PtII’ was ook een stamp in de onderbuik, net zoals ‘Fucking Hostile’ die een dosis moshpits opleverde. ‘This Love’ klonk in mijn opinie wat minder, maar het leukste was toch de ontlading bij ‘Walk’ (gans de weide was volgens mij mee aan het brullen) en de start van ‘Cowboys from Hell’. Heel goed optreden, maar als je de oude garde hoort mompelen, dan zijn ze toch nog altijd blij dat ze deze band in hun prille begin aan werk hebben kunnen zien. Niettemin, ik was meer dan blij verrast!
Bay Area Thrash met Testament is altijd mooi meegenomen, zo ook op Graspop, waar ze weliswaar dit jaar een plekje kregen in de Marquee. Vakkundige show die vlot voorbij ging, maar zonder noemenswaardig verrassingen. Een setlist zonder franjes, dus komt de sleur als je ze de laatste jaren al meermaals hebt gezien er een beetje in. Maar ja, ik dans nog altijd mee op ‘Into the Pit’, ‘Over the Wall’, ‘Practice What You Preach’ en ‘the New Order’.
De gemaskerde meute van Slipknot mocht de stekker eruit trekken voor deze zaterdag (tenzij je nog de tribute bands of DJ Carl) wou uitchecken. Hommeles in de bende blijkbaar als je de nieuwsberichten mag lezen, waarbij beslist werd om de samenwerking met Craig Jones (aka 133 of the Silent One) direct stop te zetten. Ook Clown moest dit optreden (en wss voor een langere periode) forfait geven aangezien hij naar zijn familie is teruggereisd. Blijkbaar zouden gezondheidsproblemen van zijn vrouw de reden zijn. Soit, dit gezegd zijnde, de show van Slipknot was opnieuw tot in de puntjes voorbereid, en zanger Corey Taylor raasde als vanouds.
Topper ‘Psychosocial’ stond al redelijk vroeg in setlist, gevolgd door ‘The Devil in I’ die het podium in lichterlaaie zetten (wat een mooie uitvinding toch dat pyrotechnische materiaal), ietwat later gevolgd door de hit ‘Wait and Bleed’. De maskers vielen niet af bij deze band, integendeel, ze klonken nog hongerig en schreeuwden meermaals dat ze altijd graag in Dessel aanwezig zijn met dit fantastisch publiek. Iedereen had dan wel een rustpauze verdiend, waardoor men wat op zijn hurk mocht zitten, totdat het startschot om te springen gegeven was. Afsluiten deden ze met ‘Duality’ en ‘Spit it Out’. Trouwens ook een noemenswaardige vermelding van ‘People=Shit’, want geeft nu toch…der zitten toch rotte appels tussen haha. Het einde van de set was dus aangebroken en de terugtocht richting tent of andere slaapgelegenheid kon beginnen. Tenzij je uiteraard nog dorst had en wou bekomen van deze goeie afsluiter.
zondag 18 juni 2023 - Carnation brengt op zijn eentje old school Death metal, Anti-Flag zit in met zijn publiek, Hellmut en Lorna Shore tonen aan dat de Metal Dome dit jaar te klein was
Bij aankomst op de weide was het weliswaar overtrokken en een beetje aan het regenen…halleluja want een beetje verfrissing was welkom. Starten deed ik met Kissin’ Dynamite, een Duitse Heavy metal band. De zang van Hannes Braun was een schot in de roos en een verademing om te aanhoren, zijn tattoo van Eddie op zijn borst geeft hem volgens mij de juiste inspiratie haha.
Niet zo heel gekend voor mij persoonlijk, maar wat ik hoorde kon ik zeker appreciëren, en vooral dan om er opnieuw een beetje in te komen. Openen deden ze met ‘No One Dies a Virgin’, helaas zijn daar volgens mij nog geen studies naar gedaan. En ‘I Will Be King’ bleef ook hangen, ook al was het maar omdat hij toen de kleren van de kerstman aantrok. Amusant!
Volgende aan de beurt stond ook op de mainstage, Elegant Weapons, een zelfverklaarde “supergroep”, helaas vond ik het een beetje saai en hautain. De line-up bestond uit Richie Faulkner, Scott Travis, Rex Brown (die we gisteren nog aan het werk zagen) en zanger Ronnie Romero die bij Rainbow en MSG ook al mocht opdraven. In mei dit jaar hebben ze hun debuut album uitgebracht getiteld ‘Horns for a Halo’, maar zoals gezegd niks speciaals in mijn ogen. Op naar het volgende…
Terwijl Skid Row zijn intrede maakte verplaatste ik mij richting de Marquee om de Belgische Death metal band Carnation te bekijken. Death metal in de oude stijl met een mooie link naar Entombed en andere legendes uit de scene. Maar ze hebben ook een eigen identiteit die staat als een huis. Geen overbevolking in de Marquee, dus konden we met ons gemak onze armen en benen in de lucht zwieren, en onze nekspieren de sound laten ondergaan. Nummer ‘Cursed Mortality’ werd voor de eerste keer live aan de man gebracht, waarbij zanger Simon Duson in het begin en in een tussenstuk een redelijk cleane stem gebruikte….gelukkig is het zo’n nummer waar de snelheid opnieuw in naar boven komt en hij terug in zijn natuurlijke habitat mag zingen. Een verpletterende sound en dito performance, ik heb hen nog nooit anders gezien, dus petje af! En ze bleven de zaal slopen met onder ander ‘Iron Discipline’, ‘Necromancer’, ‘Sepulcher of Alteration’ en ‘Fathomless Depths’ die deze indrukwekkende set afsloten. Weinig Death metal op de affiche, dus ik was meer dan blij dat deze Belgen paraat stonden.
Dirkschneider mocht ook opnieuw afkomen om vooral zijn Accept klassiekers aan de man te brengen…klein van gestalte, groots van stem, alleen kwam het vandaag niet altijd goed uit zijn microfoon. ‘Princess of the Dawn’ werden traditiegetrouw wat uitgemolken, maar voor de rest niks nieuws onder de zon bij deze man. Gezellig is misschien het correcte woord.
Hop, opnieuw richting Marquee alwaar Insomnium aan de beurt was. Melodische Death metal die redelijk log klinkt, alleen kregen ze te kampen met elektriciteit problemen. Deze werd rap verholpen en ze konden probleemloos hun set verder afwerken. Ik weet niet precies aan wat het lag, maar het kon mij niet direct bij de les houden. Nochtans een goeie band op platen, maar live klonk het mij niet allemaal even overtuigend. Het kan niet altijd een voltreffer zijn.
Terwijl het drummen was voor Hellmut Lotti in de Metal Dome (blijkbaar meer liefhebbers dan men dacht) stond ik te wachten op Lionheart op de Jupiler stage. Deze band heeft redelijk wat vergelijk met Cro-Mags en wordt gecatalogeerd onder de noemer beatdown hardcore. Voor mij dus hardcore met extra breaks en een band die een energieke fan basis nodig heeft om goed tot zijn recht te komen. Gelukkig voor hen ontbrak het publiek niet, ook al stond een deel tussen de 2 podia door zijdelings te speuren naar een glimp van Helmut Lotti. Leuk en attractief, en vooraan in de pit was het puffen blijkbaar.
In de Metal Dome stond Voivod geprogrammeerd, deze progressieve technische Thrash gaat al mee sinds de jaren 80 en is van plan om volgende maand een nieuw album los te laten…helaas maar met 1 nieuw nummer en de rest re-recordings. De fakkels op de achtergrond van de stage kregen een video van vuur aangemeten, en dat is ook iets wat ontbrak bij de bandleden. Openen deden ze met ‘Killing Technology’, waarschijnlijk het beste album uit hun discografie. Enkel ‘Rebel Robot’ bleef bij mij nog hangen, voor de rest helaas niet veel soeps waardoor ik nog een stuk Anti-Flag heb aanschouwd.
Anti-Flag, daar zat tenminste schwung in…crowdsurfers kwamen aangevlogen per dozijn waardoor de band af en toe zelfs de muziek stillegde om de mensen erop te wijzen dat ze zorg moeten dragen voor elkaar. Toch een 3-tal keren dat de muziek werd stilgelegd omdat men dacht dat iemand zich bezeerd had. Jamais vu op een festival dat daar zoveel rekening mee werd gehouden door een band. Maar de sfeer zat er duidelijk in en werd nog groter met de medley van covers bestaande uit ‘Should I Stay or Should I go’, ‘God save the Queen’, ‘If the Kids are United’ en ‘Blitzkrieg Bop’. Het publiek ging nog éénmaal los op deze Punk rock band, want in het nabijgelegen podium begon de massa al toe te komen.
Primeur op Graspop, deathcore met gelijkenissen tussen Suicide Silence en aspecten van Aborted, en dit dus voor de eerste keer op Desselse bodem. Had ik al verteld dat er veel volk stond bij Hellmut? Well, bij Lorna Shore was dit evenredig…gelukkig zag je daar sporadisch mensen uit de Dome kruipen voor enerzijds frisse lucht ofwel dat het te hard was voor hun oortjes. Niettemin kon ik nog net binnen, want als je buiten stond hoorde je de soundcheck vanop de Jupiler stage wat toch storend was. Track ‘Sun//Eater’ trapte de show af, de temperatuur steeg en de lichamen zweefden boven de duizenden handen om dichter bij het podium te geraken. ‘To the Hellfire’ was een ander topnummer die de boel op stelten zette en afsluiten deden ze met het drieluik ‘Pain Remains’. Wat een strot heeft die zanger was mijn eerste gedacht…en wat een toeloop om deze Amerikanen te aanschouwen. Gelukkig voor hen klonken ze live goed, want als ik moet afgaan op de albums zelf dan klinkt het toch allemaal wat minder vet en bombastisch.
De laatste rechte lijn van Graspop editie 2023 ging van start, en op de North stage was het eerst de beurt aan Mötley Crüe. Al vele verhalen gingen de ronde over het al dan niet live-performen van Vince Neil, playbacken met andere woorden. Tgohja, zoals vroeger zal je ze helaas niet meer tegenkomen, daarvoor hebben ze al teveel jaren achter de boeg, soms gaat het gewoon over het enthousiasme en showgehalte dat een band uitstraalt. In 2009 vond ik ze heel matig presteren, vandaag vond ik het in feite wel meer dan geslaagd. Het optreden begon met een nieuwsuitzending die meedeelde dat er een wereldwijde verschuiving van mensen gestart was om de band aan het werk te zien. Eenmaal de reporter zijn bericht had afgelezen trapten ze af met ‘Wild Side’, aansluitend met ‘Shout at the Devil’. Twee knappe dames kwamen het podium vervoegen om schaars gekleed mee te zingen en dansen op de rockmuziek. Bij ‘Looks that Kill’ kwam een robotachtige dame (type samoerai met zwaard) op het groot scherm tevoorschijn waarna er promotie werd gemaakt over de film ‘The Dirt’ met bijpassende soundtrack. Prachtige film trouwens, mocht je tijd over hebben, checken die handel!
De ene hit na de andere volgden met telkens op de grote schermen de live beelden van de artiesten, maar dan meestal ook zwart/wit en wazig zodat niet alles te zien was. Zet ze maar op een rijtje en ga uit je dak: ‘Dr. Feelgood’ (met tocht van de slang richting het kruis op de schermen verwijzend naar de albumhoes), ‘Girls, Girls, Girls’ (met de prachtige dames die sensueel dansten) en afsluiter ‘Kickstart My Heart’ die het feestje eindigden. Ook prachtig waren de laserstralen die door de regenval een extra dimensie kregen. Nostalgie kwam bij de oude rockers boven drijven – uiteraard met de nodige bedenkingen op de achtergrond. Maar ik vond het een geslaagd optreden die smaakte naar meer. Hun “World Tour” belooft dus voor de landen waar ze nog moeten spelen.
Kreator maakte de brug tussen de twee oude bands en mocht hun plan trekken in de Marquee. Duitse degelijkheid, meer kan je niet zeggen als je Kreator hoort spelen. Een geoliede machine die weet welke knopjes ze moeten aansteken om iedereen uit zijn dak te krijgen. Ik ben fan van het oudere werk, dus was ik blij met ‘People of the Lie’, ‘Betrayer’, (it’s time for the) ‘Flag of Hate’, en de banger ‘Pleasure to Kill’. Ook ‘Violent Revolution’ geeft mij altijd een glimlach op mijn gezicht, dus was het optreden alvast geslaagd.
Graspop editie 2023 werd afgesloten met Def Leppard. Samen met Mötley Crüe zijn ze samen op wereldtour en ook hier in Dessel mochten ze afsluiten. Deze band heeft mij nog maar weinig kunnen bekoren, en ook dit jaar konden ze mij niet overtuigen. Ik vrees dat dit meer te maken heeft met mijn eigen smaak dan met hun performance. ‘Heroes’ van Bowie schalde uit de boxen en gestaag kwamen ze het podium op. Gehuld in een rode jacket maakte zanger Joe Elliot zijn intrede met ‘Take What You Want’. Nummer ‘Animal’ werd gespeeld met beelden van een gigantische kermis op het hoofdscherm en bij ‘Pour Some Sugar on Me’ zongen de gitaristen gezapig mee. En zoals het een grote band permitteert moest ook een extra drumsolo ingelast worden en werd het nummer ‘Hysteria’ een beetje uitgebreider dan normaal het geval is. Overal gezien was het nog cava, maar op zich was ik wel content dat het vuurwerk bovenuit de mainstages afgevuurd werden want het was een lange en vooral warme vierdaagse.
En zo kwam er een eind aan editie 2023 met een gevarieerde affiche die zorgde voor een totale uitverkoop van het festival.
De data voor volgend jaar zijn ook al bekend, waarbij er opnieuw 4 dagen ingepland worden en dit van 20 tot 23 juni 2024. Wij zijn er graag opnieuw bij! Thanks Graspop!
Meer info op www.graspop.be
Line Up:
- Donderdag: Agnostic Front, Alter Bridge, Arch Enemy, As I Lay Dying, At the Gates, Beast in Black, Bizkit Park, Butcher Babies, Cancer Bats, Carpenter Brut, Cradle of Filth, End, Epica, Escape the Fate, Evergrey, Ghost, Guns ‘n Roses, Haken, Made in Purple, Mammoth WVH, Marduk, Molybaron, Motionless in White, My Dying Bride, Orbit Culture, Papa Roach, SepticFlesh, Sick of it All, Spiritbox, Stray from the Path, Symphony X, The Raven Age, the Winery Dogs, Tom Morello, Unearth
- Vrijdag: ACinDC, Airbourne, Amon Amarth, Any Given Day, Asking Alexandria, Behemoth, Black Mirrors, Blackgold, Blind Channel, Clutch, Crowbar, Delain, Disturbed, Fatal Move, Fever 333, Finntroll, Gojira, Hatebreed, Heidevolk, Hollywood Undead, Ice Nine Kills, Landmvrks, Legion of Doom, Loathe, Machine Head, Meshuggah, Municipal Waste, Orange Goblin, Palaye Royale, Planet of Zeus, Present Danger, Pro-Pain, The Amity Affliction, The Answer, The Slayer Coverband, Thundermother, VV, Vanaheim, Watain
- Zaterdag: Antimatter, Architects, Bulls on Parade, Cane Hill, Code Orange, Cyclone, Danko Jones, Dark Angel, Eivor, Halestorm, Heriot, I Prevail, In Flames, Infected Rain, Korpiklaani, Legion of the Damned, Less then Jake, Life of Agony, Mimi Barks, Noctem, Nothing More, Oceans, Pablo Honey, Pantera, Parkway Drive, Rancid, Schizophrenia, Skindred, Sleep Token, Slipknot, Soen, Suicidal Angels, Solstafir, Testament, The Chats, The Ghost Inside, The Menzingers, Vended
- Zondag: Anti-Flag, Avatar, Billy Talent, Bloodywood, Carnation, Chelsea Grin, Deathstars, Def Leppard, Dieth, Dirkschneider, Eclipse, Elegant Weapons, Eluveitie, Enter Shakira, Generation Sex, Greg Puciato, Hellmut Lotti Goes Metal, Hippotraktor, Hollywood Vampires, Insomnium, Katatonia, Kissin’ Dynamite, Kreator, Lionheart, Lorna Shore, Monster Magnet, Mötley Crüe, Paledust, Polaris, Skid Row, Stand Atlantic, The Halo Effect, the Luka State, Three Days Grace, Voivod
Organisatie: GMM, Dessel
Pinkpop 2023 - van vrijdag 16 juni 2023 t-m zondag 18 juni 2023 - Pics
Sinds 1990 staat Pinkpop in het Groot Guinness Book Of Records als het oudste onafgebroken georganiseerde popfestival. De eerste editie vond plaats op 18 mei 1970 in Geleen. Na zeventien edities op die locatie, verplaatste het festival zich eenmalig naar Baarlo, waarna het vanaf 1988 definitief neerstreek op evenemententerrein Megaland in Landgraaf.
In 2019 vierde Pinkpop daar haar 50e verjaardag.
De 52e editie van Pinkpop vindt plaats op vrijdag 16, zaterdag 17 en zondag 18 juni 2023 en was opnieuw uitermate geslaagd te noemen.
Programma Pinkpop 2023
Vrijdag 16 juni: P!NK, Editors, The War On Drugs, Niall Horan, The Lumineers, Ellie Goulding, Frenna Deluxe, Electric Callboy, The Hu, Altin Gün, Picture This, The Haunted Youth, Maisie Peters, Bente, Goldkimono, Nova Twins, Trousdale, ADF Samski, Lauren Sanderson, MADOUX
Zaterdag 17 juni: Robbie Williams, Queens of the Stone Age, The Script, The Black Keys, Hollywood Vampires, Disturbed, RONDÉ, Xavier Rudd, Kevin & The Animals, Daði Freyr, Tove Lo, The Driver Era, Go_A, Zwangere Guy, DeWolff, Prins S. en De Geit, blackwave.,The Jordan, SONS, Hot Milk, The Big Moon
Zondag 18 juni: Red Hot Chili Peppers, Machine Gun Kelly, OneRepublic, Goldband, Tom Odell, Tash Sultana, DI-RECT, Warpaint, Nathaniel Rateliff & The Night Sweats, Nielson, DMA's, Donnie, I Prevail, GAYLE, Only The Poets, Dylan, The Lathums, Brutus, Upsahl, Orange Skyline, Robin Kester
Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4942-pinkpop-2023.html?Itemid=0
www.pinkpop.nl
Org: Pinkpop
TW Classic 2023 - Bruce The Boss - Er is er maar Eén The Boss
TW Classic 2023
Festivalterrein
Werchter
2023-06-18
Vincent Govaert
Net na de hoog aangeschreven concertenreeks op TW Classic 2022 met o.m. Nick Cave & The Bad Seeds, Florence & The Machine en Placebo kondigen de organisatoren aan dat Bruce Springsteen en zijn The E Street Band de volgende editie op zondag 18 juni zal afsluiten. In een mum van tijd was dit uitverkocht zonder nog te weten wie verder de line-up zou vervolledigen. En dit waren Triggerfinger, Jack Johnson en Simply Red die ook afzakten naar het Festivalpark in Werchter!
Een overzicht
Triggerfinger (16:00-16:55) speelden nog twee afscheidsconcerten afgelopen weekend in de AB mét hun bassist Lange Polle - zie verslag Triggerfinger - In vuur en vlam (musiczine.net) maar nu zonder Monsieur Paul Van Bruystegem, die de groep na 22 bruisende jaren verliet. Op TW Classic krijgen Ruben Block en Mario Goossens het gezelschap van Geoffrey Burton op bas; hij draaide op gitaar al mee in de uitverkochte AB concerten.
Strak, rauw, goed kunnen we zeggen, maar iedereen weet dat zo’n TW Classic openen geen makkie is. Een setlist van 11 nummers met daaronder “All This Dancin’ Around”, “Colossus”, “By Absence of the Sun”, is goed maar de mensen rond mij vroegen zich af waarom “I Follow Rivers” niet gespeeld werd … Het zal wel hun een leven lang achtervolgen en blijkbaar weet nog niet iedereen dat dit een cover is van Lykke Li. “Man down” ( van Rihanna) werd dan weer ook in de AB gespeeld, echter waarschijnlijk ter ere van Monsieur Paul.
Jack Johnson (17:40-18:55) - Met een heerlijk ‘vooravondzonnetje’ genieten we ondertussen al redelijk talrijk van surf/Hawaï-songs als daar zijn, “Banana Pancakes”, “Upside Down” en “Better Together”. Op zijn jongste album ‘Meet The Moonlight’ (2022) gaat hij op zoek naar geluk in moeilijke tijden. Aan zijn, volgens enkele omstaanders heel fraai en mooi glimlachend gezicht te zien, liggen moeilijke tijden achter hem. Als we onszelf erop betrappen ‘who needs a hart when a hart can be broken’ mee te zingen, horen we voor het eerst Tina Turner vandaag, dat komt later nog eens en neen, niet bij the Boss.
Met de voetjes in het zachte zand ergens in een leuke strandbar zal dit ongetwijfeld ook heerlijk klinken.
Simply Red (19:50-21:05) is een leuke verrassing tussen enerzijds het rauwe Triggerfinger en straks het pure Rock and Roll van The Boss. De Britse Mick Hucknall is een begrip en brengt al jaren een combinatie van pop, soul, reggae en vooral een hele boel meezingers. “Thrill Me”, “Holding back the Years”, “Money’s too tight …” enz. Op zijn Europese tournee zijn we in Werchter ideaal gesitueerd tussen Denemarken en Kroatië waar ze ervoor en erna staan. Afsluiten doet Mick en band met “Nutbush City Limits” van Ike & Tina Turner, dit uiteraard als eerbetoon aan mevrouw Tina zaliger (eerder dan voor Ike!).
Verslag Sportpaleis eind 2022 Simply Red - Simply Fabulous (musiczine.net)
De nieuwe wereldtournee van Bruce Springsteen and The E Street Band (22:00-00:48) is gestart. In februari tot midden april dit jaar waren ze in Noord Amerika onderweg. Vanaf vrijdag 28 april startte de Europese Tour en vanaf midden augustus gaat de Tour in Amerika gewoon weer verder.
73 ? Hoezo 73, The Boss is blijkbaar op het toppunt van zijn energie. Uit de recentste ‘Only the strong survive’ komen vele songs, én met een totaal van bijna 30 nummers zullen we zijn volledige oeuvre horen en zien voorbij komen. Alle recente shows waren nog steeds lang, en spatten uiteen van energie, emotie en plezier.
Sinds 2013 en 2016 mogen we gelukkig nog eens genieten van deze grote meneer! Hopelijk is dit het niet, maar waarschijnlijk wel, de laatste keer ooit.
Reviews
2013 - TW Classic 2013 - Bruce Springsteen –– The Boss brengt een uitverkocht Werchter in vervoering (musiczine.net)
2016 - TW Classic 2016 - The boss beslist (musiczine.net)
Helemaal op tijd start onze grote held, en al na enkele eerste ‘opwarm-nummers’ spreekt hij ons toe, neen, eigenlijk lijkt hij een beetje ontdaan. Met zijn guitige dichtgeknoopte oogjes vraagt hij :”hey, is there anybody awake here?” . Voor de rest van de avond doet iedereen alles wat meneer de Boss vraagt. Iedereen juicht, zwaait (hele nummers lang), zingt en springt. Al jaren spelen ze een wondermooie versie van the Commodores “Nightshift” voor “Mary’s Place” en na “Kitty’s Back”.
Voor slechts de tweede keer in deze Europese tour hebben wij eer “The River” te beleven na “My Hometown”. Hij wandelt tussen zijn zo geliefde publiek, hij schudt iedereen de hand in het passeren en iedereen wil kost wat kost zijn/haar Idool, God, Baas aanraken …
Ondertussen passeren “Because the Night” van Patty Smith en “Wrecking Ball”, “The Rising” en “Badlands”.
Met nog 1 nummer te gaan nemen we even goed adem en gaan we de laatste rechte eind in. Het valt op dat The Boss niet 1 keer drinkt, niet 1 keer van kledij wisselt, geen enkele handdoek benut. Blijkbaar leeft hij met een streng regime en eet hij nooit meer na 16uur. Het is eraan te zien, die man is helemaal in topvorm !
Met “Born in the USA” en “Born to Run” zijn we herboren en klaar voor de echte finale. “Glory Days” doet ons de schrik krijgen dat het bijna voorbij is. Hij laat ons weten dat ouder worden ook inhoudt, dat er meer ‘gisterens’ zijn en meer ‘goodbyes’ en dan beginnen we een laatste keer te dansen in het donker. Bij het voorlaatste “Tenth Avenue Freeze-Out” zien we beelden van zowel Danny Frederici als de nonkel van huidig saxofonist Clarence Clemons ofwel ‘the big man’
Na een emotioneel afscheid van de groep, waar hun Baas hen 1 voor 1 persoonlijk bedankt bij het aftreden, blijft er nog een mooie lange en intense knuffel over voor neef Jake Clemons, die sinds de dood van zijn nonkel de saxofoon-taak voor zijn rekening neemt. Er wordt door beiden naar de hemel gewezen en weg zijn ze allemaal, o neen niet allemaal …”I’ll see You in my Dreams” wordt helemaal alleen door Bruce Springsteen gebracht als afsluiter en dan stapt hij naar achter … en weg is The Boss.
Bedankt en we zullen u zeker in onze dromen zien en horen …
Organisatie: Live Nation - TW Classic - Rock Werchter
Graspop 2023 - 15 t-m 18 juni 2023 - Overweldigende editie van een uitverkochte Graspop
Opnieuw een geslaagde editie met 220.000 bezoekers en ruim 150 acts
Met nog een stevig avondprogramma te gaan – waaronder Hollywood Vampires, Mötley Crüe en Def Leppard op de main stages en Kreator, Billy Talent en Monster Magnet in/op respectievelijk de Marquee, Jupiler Stage en Metal Dome – blikt de organisatie alvast terug op een opnieuw zeer geslaagde en uitverkochte editie.
Verdeeld over vier dagen trokken 220.000 bezoekers naar het festivalterrein in Dessel. Het festival bood opnieuw een gevarieerde line-up aan met internationale top acts en helden van eigen bodem. Ruim 150 acts brachten op het dubbel hoofdpodium (Main Stage North en South), op de Jupiler Stage – dit jaar vergroot – en in de Marquee, Metal Dome en Classic Rock Café-tenten geweldige performances en goede muziek. Het publiek genoot. De sfeer was uitgelaten.
Van de 150 bands waren er 63 voor het eerst te gast op het festival. De kaart van de nieuwe lichting wordt volop getrokken. Graspop Metal Meeting biedt de nieuwe generatie graag kansen om te groeien. Zo bewezen Ghost, Gojira en Parkway Drive terechte en overtuigende afsluiters op de main stage te zijn. Klaar om de groten der aarde de komende jaren als headliner te vervangen.
Meest verrassende nieuwkomer dit jaar: Hellmut Lotti Goes Metal. De Belgische zanger die miljoenen platen verkocht met zijn klassiek oeuvre verraste iedereen met zijn set van metal classics in de Metal Dome.
Ook dit jaar van de partij: de zon en zomerse temperaturen. De adviezen om publiek en medewerkers doorheen de warmte te loodsen, werden goed opgevolgd. Hydrateren, smeren, zich beschermen tegen de zon, regelmatig schaduw opzoeken en zorgen voor elkaar. Gratis drinkbaar water was ter beschikking aan de sanitaire blokken. Een vernevelingssysteem aan de main stages en Jupiler Stage verkoelde de lucht boven het publiek in het eerste deel voor de podia.
Nieuw dit jaar was het cashless betaalsysteem. Het publiek werd vooraf en tijdens het festival uitvoerig geïnformeerd. Bij de opstart kende het cashless betalen enkele kinderziektes en technische problemen die zo snel als mogelijk verholpen werden. De organisatie neemt alle ontvangen feedback ter harte, zal grondig evalueren en bijschaven naar volgend jaar.
Graspop Metal Meeting wenst alle vrijwilligers, verenigingen en overheidsdiensten te bedanken voor hun bijdrage en vlekkeloze samenwerking. De allergrootste dankuwel gaat uit naar de vele trouwe én nieuwe festivalgangers. GMM koestert zijn uniek publiek.
Het festival sluit straks af met een groots slotvuurwerk en onthult dan ook de data van de 27ste editie die van 20 tem 23 juni 2024 plaatsvindt in Dessel. De ticketverkoop en eerste namen volgen in het najaar.
Stay metal, stay safe & take care.
www.graspop.be
Werchter Boutique 2023 - Dans, theater en roze kitsch … met een boodschap!
Werchter Boutique 2023
Festivalterrein
Werchter
2023-06-17
Erik Vandamme
De aankondiging van P!NK als headliner op Werchter Boutique, was reden genoeg om een gat in de lucht te springen. Als er één artieste is die de perfecte brug bouwt tussen rock en pop is zij het wel. Ze doet haar ding vanuit een enorm buikgevoel en trok ons bij eerdere passages al compleet over de streep. Werchter Boutique was vooral een totaalbeleving. De popliefhebber werd op zijn wenken bediend. Een dag vol aangename verassingen en wendingen met een klasse volle P!NK die zorgde voor het ultieme vuurwerk.
Een festival openen is een haast onmogelijke opgave, de meeste mensen zaten trouwens NOG vast in een file om parking te zoeken, of spijbelden naar de info standjes of drankstandjes voor een eerste versnapering.
De Nederlandse artieste/zangeres S10 (****) laat dit niet aan haar hart komen. Ze nam deel aan het Eurovisiesongfestival in Turijn en ze gaf een soloshow in het Amsterdamse AFAS Live voor 6.000 fans. Ze kent de klappen van de zweep ondertussen en entertaint de aanwezigen. “Maria” en haar hit “De Diepte” zijn aanstekelijke nummers en ze krijgt moeiteloos de handen op elkaar. De muzikanten halen uit met enkele verbluffende solo’s in het rock gehalte. Haar stem is breekbaar, hartverscheurend.
We hadden hier een zeer gevarieerde set met een zangeres die binnen de pop nog hoge ogen kan scoren.
Het bedeesde meisje dat we ooit in de AB zagen optreden, heeft vele metamorfoses ondergaan en is een zelfverzekerde jonge vrouw geworden met het hart op de juiste plaats. We hebben het over Selah Sue (*****). Er komen veel emoties naar boven bij Selah Sue, die steeds open is geweest over haar mentale toestand.
We kregen een zeer gevarieerde set, waarbij de verschillende kanten van haar boven kwamen. Het wondermooie “Raggamuffin'” zat al vrij vroeg in de set, ze kreeg het publiek compleet mee. Haar soulvolle stem kan soms erg beladen zijn, zoals op het pakkende “All the way down”; ze wisselt het moeiteloos af met dansbare songs, waarbij een streepje rap kan worden toegevoegd. Selah Sue heeft een sterk charisma om iedereen overslag te krijgen. Selah Sue heeft haar demonen onder controle; het gevoelig kantje is gebleven, maar er staat een ijzersterke vrouw op het podium die weet wat ze wil. Wat een krachtige uitstraling, emotievol, innemend als dynamisch, extravert. Afsluiter "This World" onderstreept het nogmaals. Klasse dame, zonder meer!
Over het Nederlandse fenomeen Goldband (****) is al veel gezegd, zowel in positieve als negatieve zin. Toen de heren optraden op het Brusselse festival Core, schreven we: 'Goldband weet waarmee ze bezig zijn. De band maakt gebruik van doorsnee clichés om hun publiek te bekoren, en komen met zowat alles weg, vol overgave en vanuit het buikgevoel. Straight from the heart.. Zin in een feestje, zonder scrupules, dan moet je bij Goldband zijn.'
De handjes gingen op Werchter Boutique al vanaf de tunes op elkaar. De band trekt een klein uur lang alle registers open voor een denderend feestje, op typische Nederlandse wijze uiteraard. Toegegeven, deze jongens weten verdomd wat ze doen! Er valt puur muzikaal geen speld tussen te krijgen, de fijne riffs en beats klinken lekker. Vocaal is alles ook in orde. Goldband is echter een bende entertainers, die iedere zuurpruim aan het lachen brengen. Zoals de clown in het circus dat doet, met de nodige acrobatische kunsten, zo pakt Goldband op meesterlijk wijze een volledige weide moeiteloos in.
Ellie Goulding (***) is een talentvolle performster die alles in zich heeft om een grote popster te worden. Ellie Goulding deed op Werchter Boutique zeker haar uiterste best, maar compleet overtuigen kon ze helaas niet. Ook al profileert ze zich als een ware diva, de weinige interactie met het publiek en de nogal filter dunne songs, hadden onvoldoende overtuigingskracht.
Ellie stelde haar nieuwe album 'Higher Than Heaven' voor, en bracht in het begin van haar set vooral nummers eruit, wat deels risicovol was op een festival als dit. Ze viel dan ook een beetje door de mand. Gelukkig herpakte Goulding zich in het tweede deel door haar instant hits te spelen, die konden rekenen op herkenningsapplaus. “I Need You Love” en “Burn” zorgden ervoor dat de handjes op elkaar gingen.
Goed in zaal, beetje te mager voor een groots festival.
In entertaintaining leek OneRepublic (***1/2) grootmeesters te zijn, al is dat vooral te danken aan de charismatische frontman Ryan Tedder. Een spervuur aan hits passeerden en konden rekenen op een sterke respons.
De lange bindteksten en de grappige kwinkslagen maakten dat je gezwind mee gaat in het verhaal. In de instrumentatie wist OneRepublic ook voldoende te intrigeren. We waren diep onder de indruk van de viool partijen in de set. Maar de alom vertegenwoordigde Tedder trekt de meeste aandacht naar zich toe. We kregen een vrij theatrale show. Een absoluut hoogtepunt bleek "Stop and Stare", een song die uit volle borst werd meegebruld door duizenden kelen. Kippenvelmuziek.
OneRepublic is een hit machine die op veilig speelt, de tonnen spelplezier had zijn uitwerking op een steeds uitzinniger publiek. OneRepublic was het perfecte voorproefje van de 'Summer Carinval' van P!NK
Toch was iedereen gefocust op P!NK (*****) op dit festival! Het werd een theatrale show vol roze kitsch; ze zette de weide in vuur en vlam. “Get the party Started” was een sterke opeingsparty. Er hing magie in de lucht, later ook vuurwerk ... Dans, theater en muziek gaan hand in hand samen bij P!NK. Een subtiele boodschap is steeds aanwezig, zoals het prachtige “Raise your Glas'' - '' So raise your glass if you are wrong” - “In all the right ways''. Kippenvelmoment.
Ze is omringd van muzikanten en dansers die de set sterk ondersteunen. Naast de feestelijke stemming was er trouwens ook tijd voor ingetogen schoonheid, o.m. de Bob Dylan cover “Make You feel My Love”, waarbij P!NK zelf achter de piano plaats nam. Hartverwarmend.
Een ander pakkend mooi moment was toen dochter Willow op het podium gehaald werd om het lieflijke nummertje "Cover Me In Sunshine" mee te zingen. De hits volgden elkaar in een razend tempo op en worden met de nodige roze kitsch visueel ingekleed.
Daarnaast is P!NK ook een volleerde acrobate. Wat een show.
Die circa twee uur vertier zijn dan ook in oogwenk voorbij. Uiteraard waren er enkele dipjes zoals op “Kids in Love” en “When I get there”, de aandacht verslapte even, maar P!NK speelde er handig op in, om het tij te doen keren.
Het nodige vuurwerk, meer dans en acrobatie brengt ‘de roze circusact’ in een denderende finale met “Blow me (one last kiss)” en “Never gonna nog dance”. Gevolgd door een bisronde waarbij P!NK over de hoofden van de uitzinnige massa onder haar vloog, terwijl vuurwerk en confetti de lucht werd in geknald.
P!NK is een artieste moeiteloos theater, dan en muziek met elkaar verbindt. Een schitterende finale op Werchter Boutique. Dit was een prachtig slot van een magische avond
Act I : Intro Montage //Get the Party Started //Raise Your Glass //Who Knew //Just Like a Pill //Try //What About Us (Dance remix) ///
Act II //Heartbeat //Turbulence //U + Ur Hand
(Piano interlude) //Make You Feel My Love (Bob Dylan cover) // Just Give Me a Reason //F**kin' Perfect //Just Like Fire (includes elements of "… more ) Act III: Please Don't Leave Me // Cover Me in Sunshine (with Willow Sage Hart) // Kids in Love //When I Get There // I Am Here Play Video // Irrelevant ///
Act IV : Smoke (Interlude) // No Ordinary Love (Sade cover) (extended outro) //Runaway //Are You Gonna Fall? (Spoken word interlude) TRUSTFALL //Blow Me (One Last Kiss) //Never Gonna Not Dance Again ///
Encore ///Last Call //So What
Organisatie: Live Nation - Werchter Boutique - Rock Werchter
The Cult - Punchy masterclass in afgestofte klassiekers
Tja, daar sta je dan als band met ruim vier decennia op de teller: artistiek niets meer te bewijzen, én steeds meer beseffend dat de overgebleven fans toch vooral naar je shows afzakken voor a trip down memory lane. Met het nieuwe album ‘Under the Midnight Sun’ ondernam het naar de States uitgeweken Engelse (goth)rock instituut The Cult vorig jaar toch een moedige poging om dat platgetreden pad te verlaten. Moedig, maar helaas ook wat halfslachtig: een paar puike singles die knipogen naar hun jaren ’80 heyday, maar evenzeer behoorlijk wat filler materiaal dat zelfs doorwinterde adepten naar de ‘Skip’ functie doen grijpen. De aankondiging dat er na 10 jaar eindelijk nog eens een nieuwe Cult tournee mét Belgische halte zat aan te komen deed die kritiek echter snel verstommen.
Ter aftrap van de drie weken durende Europese ‘Under the Midnight Sun’ tour sloeg het Cult circus afgelopen woensdag haar tenten op in een bloedhete AB. Bij het vastleggen van de ‘nieuwe’ setlist trekken kernleden Ian Astbury en Billy Duffy duidelijk de kaart van de veilige keuzes, hier en daar gekruid met een paar creatieve uitspattingen. Voortgestuwd door het furieuze “Rise” uit het bijna-metal album ‘Beyond Good and Evil’ (’01) schoot de band uit de startblokken met een splijtende demarrage. Nooit vies van Het Grote Gebaar of een ferme brok symboliek slingerde The Cult meteen een niet mis te verstaan statement de zaal in: ook in het post-pandemische tijdperk willen de veteranen volop blijven meedraaien in het dolle rock-’n-roll wereldje. Astbury’s bariton klonk in het prille begin van de set nog als een verkouden misthoorn, maar dat euvel werd snel rechtgezet vanaf “Sun King” wiens funky baslijn heerlijk heen en weer kaatste over een legioen ja-knikkende 40-plussers. De charismatische frontman was qua bindteksten trouwens opvallend kort van stof, wat zijn makkers alle ruimte gunde om met een rotvaart door hun impressionante back catalogue te denderen.
Het pleit in het voordeel van The Cult anno 2023 dat ze blijven puzzelen aan inventieve twists om platgespeelde nummers toch fris te houden. Zo kwam tijdens het eerste meezingmoment “Sweet Soul Sister” ineens een flard van The Doors klassieker “L.A. Woman” bovendrijven. Er is veel verloren gegaan tijdens de corona pandemie, maar Astbury’s fascinatie voor Jim Morrison zit voorgoed in ’s mans met een bandana omklemde brein gebeiteld. Ook de door wah-wah gitaar voortgestuwde non-album single “The Witch” pronkte in Brussel op de shortlist met hoogtepunten. Dichter bij de psychedelische groove van de ‘Madchester sound’ dan dit is de band niet meer geraakt. Het beste nummer dat Primal Scream nooit heeft gemaakt? Check!
Het was zonder meer opvallend dat er over het uitgangbord van de nieuwe tour, ‘Under The Midnight Sun’, maar met weinig woorden werd gerept. Met amper twee stuks waren de nummers vanop dat nieuwe album erg dun gezaaid: zouden Astbury & co dan toch recensies lezen? Het dreigende “Vendatta X” was gebouwd op een naar Depeche Mode lonkend industrial synthpop fundament, een gewaagde én geslaagde combinatie die we niet zagen aankomen. Aan de andere kant van het spectrum verscheen “Mirror”, een vrij futloze brok gitaarrock die we nu al vergeten zijn.
Op het moment dat meestergitarist Billy Duffy zijn iconische Gretsch White Falcon laat aanrukken weten de fans van het eerste uur dat er een paar 80ies gothrock classics zitten aan te komen. De band gunt zichzelf nog steeds een nostalgische terugblik naar hun turbulente begindagen door elke avond de ruim 40 jaar oude debuutsingle “Spiritwalker” uit de (Southern) Death Cult periode in de set gooien. Uit doorbraak album ‘Love’ (’85) was een halve noot van de evergreens “Rain” en “She Sells Sanctuary” genoeg voor het AB publiek om over te schakelen naar collectieve extase modus. De zelfverklaarde indie guitar hero Duffy maakte echter het meeste indruk op “Phoenix”, waar de withete riffs en licks een huilende Astbury vergezelden op zijn imaginaire trip richting vagevuur en wedergeboorte.
De uitgebreide bloemlezing uit dat andere opus magnum, ‘Electric’ (’87), mondde tijdens de korte bisronde uit in de dubbele uppercut “Peace Dog” en de Stones rip-off “Love Removal Machine”.
Met een krappe vijf kwartier op de planken leek de groep zich wat te willen sparen voor het komende Europese avontuur, maar het bleek wel meer dan voldoende om de dikke stoflaag die zich 10 jaar lang had opgehoopt op de back catalogue van The Cult met één punchy performance weg te blazen.
Organisatie: Gracia Live
Tenacious D - Een collectieve zangstonde
Hoewel Graspop pas op donderdag zijn poorten openzwaaide voor het betere metalgeweld, moesten fans van het zwaardere genre dinsdag niet op hun honger blijven zitten. Niet enkel speelde KISS die dag in Paleis 12, enkele kilometers verder gaf Tenacious D van jetje in een broeierig en uitverkocht Vorst Nationaal.
Toegegeven, de deuntjes van de comedy rockband kunnen we bij momenten bezwaarlijk als metal beschouwen, toch wordt de band in de armen gesloten door de community.
In de zaal dan ook veel zwarte T-shirts en vooral mannen rond hun veertigste, die dus jonge kerels waren toen Tenacious D in 2001 hun gelijknamig debuut ‘Tenacious D’ de wereld instuurde. De band rond Kyle Gass en filmster Jack Black was in 2020 voor het laatst te gast in een uitverkocht Vorst Nationaal en liet ook nu weer een verpletterende indruk na.
Als opwarmertje (in een al hete tent) kregen we Steel Beans voorgeschoteld. Hoewel de naam anders doet vermoeden, was de psychedelische bluesrock van Jeremy DeBardi licht verteerbaar en werd zijn set goed gesmaakt door het reeds aanwezige volk. Wat opvallend is, is dat Steel Beans een eenmansproject is. Dat betekent dat DeBardi zowel de zang en het drum- en gitaarwerk voor zijn rekening nam. Als men in de toekomst dus zegt dat enkel vrouwen kunnen multitasken, volstaan volgende twee woorden als repliek: “Steel Beans”. Vooral Molotov Cocktail Lounge kon ons uitermate bekoren en deed bij momenten denken aan The White Stripes.
Met een kwartiertje vertraging was het dan tijd voor ‘The Greatest Band in the World’, of dat is toch hoe Tenacious D zichzelf omschrijft. Een goed bebaarde Jack Black uitgedost in een vlammende outfit en een eerder casual geklede Kyle Gass begroetten hun fans en bewapenden zich vervolgens met hun akoestische gitaren alvorens de set af te trappen. Dat de heren niet van plan waren om rustig naar een hoogtepunt toe te werken, werd duidelijk toen “Kickapoo” ingezet werd als opener. Dat de song, waarbij oorspronkelijk wijlen Dio en Meatloaf ook even hun zegje doen, een van de populairste nummers van ‘the D’ is, bewees de collectieve zangstonde die spontaan uitbrak. Een zangstonde die quasi niet meer stil viel tot het doek figuurlijk viel. Ongelofelijk om zien en horen hoe het publiek de teksten, en soms zelfs bindteksten, noot voor noot kon meezingen.
Na enkele nummers viel het Jack Black op dat ondertussen de eerste hittegolf van het jaar België aan het verschroeien was. “Shit, it’s hot in Brussels”, schreeuwde de acteur en probeerde tevergeefs zijn pens af te koelen door te wapperen met zijn shirt. Desalniettemin boette Tenacious D tijdens de ganse set niet in aan energie en vuurde de ene na de andere oorwurm richting publiek. Vooral “The Metal”, “Beelzeboss (The Final Showdown)” en slotnummer “Fuck Her Gently” deden het kwik in de thermometer nog wat extra stijgen.
Grappen en grollen konden natuurlijk ook niet ontbreken tijdens een optreden van een comedy rockband. De ganse set was dan ook doorspekt met doldwaze sketches en moppen. Zo was er bijvoorbeeld de nieuwe vuurwerkverantwoordelijke Biffy Pyro die er niet in slaagde om op het juiste moment vuurwerk af te steken en daarom steeds op zijn donder kreeg van Black: “You press that damn button when we demand pyro!” Slechts op het einde, en na enkele bemoedigende woorden van Black en Gass, slaagde onze vriend erin de gaskraantjes volledig, en op het juiste moment, open te draaien.
Ook de sax-a-boom, lees: een plastieken kindersaxofoon, was opnieuw van de partij. Een trotse Black probeerde te bewijzen dat hij nog steeds een feestje kon bouwen met het niemendal, waarop Gass hem overtrof met een uit de kluiten gewassen, stoffen versie ervan en Baker Street van Gerry Rafferty inzette. “The Max-a-boom”, riep Gass trots, waarop Biffy een vuurstraal lanceerde en Black vervolgens pisnijdig over het podium sakkerde.
In iets minder dan anderhalf uur kreeg Vorst een gevarieerde en ludieke set, waarbij het stevigere werk afgewisseld werd met de zachtere klassiekers en de nieuwe hits “Videogames” en “Wicked Game” (cover Chris Isaak).
Geheel vernieuwend was Tenacious D echter niet, maar dit deerde niet. De gekende feestformule en de meezingers zorgden opnieuw voor de nodige ambiance en vertier. En laat ons eerlijk zijn, dat is toch waarom we zo houden van deze band. Keep on rockin’, D!
Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4982-tenacious-d-13-06-2023.html?Itemid=0
Organisatie: Live Nation
Nederlands 
Français 
