Lokerse Feesten 2023 - DAG 5 - BLUR - Britse sneltrein verpulvert Grote Kaai
Lokerse Feesten 2023
Grote Kaai
Lokeren
2023-08-08
Erik Vandamme

Wij zijn opgegroeid met de muziek uit de jaren '80 en hebben altijd de sound van de early 90s op de voet gevolgd. We konden niet voorbij een Blur, die samen met Suede en Oasis die jaren bepaalden in de Britpopscene. Blur charmeerde in zijn geluid en enthousiasmeerde door zijn frontman Damon Albarn, die energiek, gedreven, gevoelig te werk kon gaan met z’n band. Een gevarieerde aanpak als gevolg.
Blur heeft nieuw werk uit en trekt terug op tournee. Blur speelde deze zomer o.a. in het Wembley stadion voor circa 90 000 man, en kwam nu in ons landje, … niet in een Koning Boudewijnstadion of op Rock Werchter, maar naar ons geboortestadje Lokeren voor de Lokerse Feesten.
BLUR raasde hier als een verschroeiende sneltrein over de Kaai heen en verpulverde het plein, wat een rollercoaster! Het werd trouwens een Brits getinte top avond.

Wat charisma betreft, daar spant Baxter Dury (****) , zoon van Ian Dury , eveneens de kroon. Tenminste van dat typisch Brits charisma, waar al eens een fluim bier door de lucht vliegt. Baxter Dury zagen we op Les Nuits Botanique, in 2012; hij heeft nog niets van zijn energie verloren.
Baxter Dury komt op in strak kostuum, maar al gauw vliegt het op de grond, ook het hemdje moet er gauw aan geloven. En voor we het weten staat hij in een mouwloos T-shirt te spelen. Hoe minder kledij, hoe intenser, strakker de sound. Op het einde zette hij zelfs een soort pruik op, tot hilariteit van de aanwezigen.
Hij ging door op dit elan, geruggesteund door z’n muzikanten, die het publiek naar zich toetrekken. Baxter Dury lijkt op de Lokerse eerder een Dieselmotor te zijn, wat tijd nodig om warm te draaien, maar eens op temperatuur is er geen houden meer aan. Op het einde klinkt het energiek, gedreven. Leuk, opwindend dus!

"Dit was Frans/Belgische rock met Italiaanse roots, die erin ging als zoete broodjes. Absurdisme wordt in kunstvorm gegoten.", chreven we over het optreden van Ada Oda (****) op We Are Open , eerder dit jaar. De jonge Brusselse band had ons echter al weten te bekoren op Les Nuits Botanique in 2022.
In een goed gevulde Club kwam hun set zelfs nog beter tot zijn recht. Het jeugdig enthousiasme combineert Ada Oda met een hoge dosis entertainment. Zangeres Victoria Barracato is een klasse entertainer en heeft een bijzonder stem die je ontroert en je weet op te zwepen. De lekker opzwepende gitaar en de drumpartijen doen de rest. Op het einde van de set ging ze gewoon op de schouders van de bassist. Ada Oda bracht een aanstekelijke, overtuigende set.

Hot Chip (****) in wit pak en met roze tinten, trachtte de regen te doen vergeten op de Grote Kaai. Hun groovy, aanstekelijke, opzwepende synthpop intrigeerde live. Op plaat beduidend gemoedelijk, live extravert.

Minder zomers, eerder furieus, oorverdovend knalde Warmduscher (****) het stof uit onze jas. De band bouwt een ondoordringbare laag op en duwt het gaspedaal krachtig in. Een verpletterende wervelstorm van deze Warmduscher. die onze oren lekker doet piepen. Helaas was het publiek hier uitgedund.

Blur heeft al een succesvolle carrière achter de rug en gaat nog steeds vooruit. De nieuwste plaat 'The Ballad of Daren' mag er opnieuw zijn. Damon is een klasse entertainer die zijn publiek voortdurend opzoekt, gestuwd door een sterk op elkaar ingespeelde band. Een verbluffende “St Charles Square” en “There is not other way” zijn meteen knallende openers. Uiteraard gaan de handen het meest op elkaar bij hits als “Girls & Boys” en “Song 2”.
Elke song ging erin als zoete broodjes, door de energie die de band uitstraalt. Het publiek reageert uitzinnig. Op diezelfde verschroeiende elan gaat Blur gewoon door, tot het sluitstuk “The Narcissist”, nieuwste single en ook zo’n tijdloze klepper in wording en “The Universal”. Iedereen was onder de indruk. Een bis hoefde niet meer.
Strakheid sierde de set van Damon en C°.  Britrock op z’n best. Wat een charisma heeft die man.  Blur tekende hier alvast voor het beste concert van het festival én van dit jaar.

Setlist: St. Charles Square//There's No Other Way//Popscene//Tracy Jacks//Beetlebum//Trimm Trabb//Villa Rosie//Coffee & TV//End of a Century/Country House//Parklife//To the End//Barbaric//Girls & Boys//Advert//Song 2//This Is a Low//Tender//The Narcissist//The Universal

Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5226-lokerse-feesten-2023.html?ltemid=0
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren

Festival Dranouter 2023 - Muzikale vakantie in Dranouter!
Festival Dranouter 2023
Festivalterein
Dranouter
2023-08-04 t-m 2023-08-06
Nadia Stöber en Johan Meurisse

Festival Dranouter is en blijft een gemoedelijk en gezinsvriendelijk muziekfeest in een schitterende omgeving. Als één van de oudste festivals namen ze een unieke positie in binnen het Belgische festivallandschap. We zijn toe aan de 49ste editie.
Sinds 2015 huist dit duurzame festival in het dorp van Dranouter, letterlijk tussen de huizen, de torende kerk, de uitgestrekte velden en de prachtige Kemmelberg. De mix van straffe live concerten, originele randanimatie, stevige afterparty's, verrassende kinderprogrammatie, -animatie en de verrassend mooi ingerichte drank- (themabars) en de heerlijke foodstands werden fel gesmaakt.
Geruggensteund door de slogan ‘Festival Of New Traditions’ komt de klemtoon op roots en  folk, aangevuld door een zorgvuldig gekozen selectie van internationale en Belgische acts, met een rits onbekende parels. Het festival nodigde binnen- en buitenlandse programmatoren uit. Dit jaar was er de focus op de Britse folkbands en de Flanders showcases, talentvolle eigen bands.
Ze hadden de beste vrijdag in jaren, die was op een haar na uitverkocht. Voor de zaterdag waren alle tickets wel de deur uit. En zondag kon de organisatie van Festival Dranouter besluiten met een  succesvolle editie. De formule is ijzersterk, weer of geen weer. Met 50000 in totaal.

dag 1 - vrijdag 4 augustus 2023 - Belgian tops en een rits te ontdekken parels
Op de eerste festivaldag werd met 15500 bezoekers afgeklokt. Zalig om te zien dat het wisselvallige weer van de voorbije dagen kon worden doorprikt met een aangenaam weertje en een heerlijk zonnetje.
Op deze vrijdag konden we terecht voor een rits te ontdekken parels en sterkhouders in de Belgische scene, Black Box Revelation, Lais, Daan en Bart Peeters. Belgian top!

De mainstage kwam in de vooravond op temperatuur met The Black Box Revalation. It’s rockandroll hoorden we … en we kregen een uurtje goede, rauwe, doorleefde, doordrammende muziek van de intussen uitgegroeide band tot een drietal. Old school met ronkende gitaren, beukende drums en een schreeuwerige stem. Toergegeven, de sound is wat breder door de 70s keys. Nieuw werk brachten zij in het voorjaar uit , ‘Poetic rivals’. De batterij was helemaal opgeladen en de sfeer zat er meteen in met kleppers “set your heart on fire”, “gravity blues”, “high on a wire”, “never alone/always together” en “Gloria”. Het klonk goed en de respons was enorm. Rock’n’roll/blues vindt hier z’n plaatsje op Dranouter en het publiek droeg het trio een warm hart toe. Een paar nieuwtjes sijpelden door als “heads or tails”, “mr big mouth” en “wrecking bed posts” , die intenser, broeierig zijn. Legendarisch ervaarden ze zelf dit optreden door de warme respons; ‘I think I like you’ was dan ook meer dan ooit op zijn plaats.

Daan liet ook een aantal jaar op zich wachten, maar is er nu bij met nieuw werk ‘the ride’. De muzikale kameleon is bij de pinken, klinkt fris, groovy en geeft met z’n nachtduistere blik de zaken een schop onder de kont. Hij heeft een sterke, geoliede band achter zich die het materiaal een ferme boost geeft en die het publiek (aanhoudend) prikkelt.
Intens broeierige, opwindende popelektronica die een pop noir uitstraling en soundtrack gevoel hebben. Ergens de verbintenis Brel - Arno - Gainsbourg en Birkin, door de motor Daan en Isolde. In een paar songs traden zij twee op het voorplan als o.m. “be loved”, middenin de set en verderop “swedish designer drugs” in de finale.
Daan is live een uitgebreid combo; de blazerssectie, de synths en de drums drongen zich positief , extravert op. Een muzikale ‘full speed’ rit op gang getrokken met “western”, “icon” (eerbetoon aan de pas overleden Tom Pintens, een geniaal muzikant, een icoon voor wie met hem werkte!) en die verder z’n weg plaveit met “16 men” en het Franse chanson “la crise”. Ann Christy’s “dag vreemde man” was orkestraal en kreeg een snedige, felle touch.
Het publiek hield van Daan en Daan van z’n publiek. “Addicted”, “the player”, “victory” en “house wife” zijn classics geworden en werden dansbaar en met handclaps overtuigend ontvangen. Sterke set.

Tot slot Bart Peeters & De ideale mannen die de eerste avond op Dranouter kunnen besluiten. Een volgepakte Kayam tent droeg onze do-it-all op handen. En hijzelf is van alle markten thuis, die het publiek op elk moment in de set betrekt. Wat een showman. Het was heerlijk genieten, ontspannen, ontladen … Muziek, entertainment, ambiance met de grote E van Emotie. Danspasjes en handjes zwaaien … ‘Dranouterrr, Dranouterrr’ scandeerde hij telkens en het hek was van de dam.
Hij beschikt over rasmuzikanten en loodst ons doorheen het oeuvre. De nummers worden moeiteloos aan elkaar gebreid door gevatte bindteksten en kwinkslagen. Fijngevoelige popsongs, die een kruisbestuiving zijn van stijlen, pop, folk, soul, swing, afro, latin, balkan,, … De brede instrumentatie van z’n getalenteerde muzikanten onderstrepen net die brede waaier. Hij weet alle generaties te bereiken en zorgt met z’n band voor die zonnestraaltjes en smileys op ons gezicht. Swing en intimiteit vonden elkaar in verbonden- en samenhorigheid.  “Lepeltjesgewijs”, “denk je nog aan mij”, “Messias”, “konijneneten”, “brood voor morgenvroeg” of de gevoeligheid van “liefde is alles” en “tot je weer van me houdt (Céline Dion nummer)”, letterlijk licht gegeven door de smartphones. En zoals steeds werden enkele Radios nummers ( “zwemmen in de zee”, “ik hou meer van folk”) opgerakeld, weliswaar in een eigentijds jasje gestopt.
Bart Peeters is mee gegroeid met het festival en kon terecht mooi de eerste avond afsluiten … ‘Always look on the bright side of life’.

Eerder zagen we enkele beloftevolle, te ontdekken parels als Ao, een kwartet die in de Vox lijst van radio 1 opkikkers krijgt . Het kwartet zorgt voor een etherische, sfeervolle, dromerige, ambiente en groovy sound die door de Portugese roots, de elektronica en de percussie inwerken op de dansspieren. Brenda Corijn zweeft over de nummers met haar unieke, aparte, soms hoog uithalende vocals en laveert pasjes-wijs doorheen de nummers als “meninas”. Ao klinkt creatief, avontuurlijk en brengt experiment in hun innemend geluid.
Dit was iets aparts, net als het Franse kwartet Lolomis (2 man - 2 vrouw), die wat meer (Roma) zigeuner/afro/world toevoegen in hun filmische sound, een combinatie van harp, percussie, elektronica en flute . Het gezang zweeft over de nummers en zelf worden we meegevoerd naar een droomwereld. Ergens borrelt momenteel dat geluid van Jain (luister “makeba”) op . Een mooie ontdekking.
De line up van Dranouter krijgt een rood-blauw-wit randje met een rits Britse folk bands onder de noemer Focus UK, eentje er van was Dallahan, die we zagen in de vooravond op de mainstage. Het kwartet ademt net die folky sfeer uit met een instrumentatie van gitaar mandoline, accordeon, viool die sfeervol aangenaam al krachtig zwierig is. Een ideale start voor ons, die teruggrijpt naar de roots van het folkfestival  …

Tot slot in de Club hadden we nog Lais …  Terug van nooit weggeweest, geen vaarwel, wel een vrouwenstem minder, en een dertig jarige carrière gebundeld in een brede muzikale sound, die de brug slaat van rootspop met hun jeugdig folky kleinkunst en a capella kampvuursongs.
Het Laïs bronwater ontsproot hier toen op Dranouter en heeft voldoende mineralen, kwaliteitsvol, smaakvol, goed gebotteld en lekker in het gehoor liggend.
Ook zij zijn er opnieuw bij na een goede acht jaar, de twee overgebleven dames Jorunn Bauweraerts en Nathalie Delcroix met hun partners Tomas de Smedt en Bjorn Eriksson (remember hun Zita Swoon) zijn er met een nieuwe plaat ‘De langste nacht’. Op Dranouter kreeg het materiaal - gedrenkt in broeierige, spannende rootspoppsychedelica met een orientaalse tune op z’n Think of One’s, die hun folkroots niet verloochent -, duidelijk een live beleven  en -karakter, dat groovy, zwierig als krachtig, fel is.
Belgische magie in een kijk- en luisterspel door de synchrone bewegingen, danspasjes van de buikdansende dames. De op elkaar afgestemde (hemelse) zangpartijen geven kleur en behouden net die kenmerkende folktune. Beeldrijk dus, met onderhuids een zigeunergevoel. De single “orion” van de recente plaat zat al vroeg in de set. We werden gestuwd naar hun classic “’t smidje”, aangepast in de tand des tijds, die de Club in vuur en vlam zette met de nodige danspasjes en handjeszwaaien. Schitterend!

dag 2 - zaterdag 5 augustus 2023 - Een beduidend gevarieerde, kleurrijke affiche!
Een beduidend gevarieerde affiche op deze tweede dag waarbij het hoofdpoduim breed en kleurrijk is door een kleinkunstfanfare (Jan De Wilde), Franse troubadours (Les Mecanos), doorleefde  sing/songwriting (Jonathan Jeremiah) , rockende hippopsoul (Coely) en Nederlandstalige meezingpop (Bazart). Kan het nog diveser?
En dan de zijpodia, ze waren meer dan de moeite met talent als Loogaroo quartet, Bluai, Oratnitza en Jungle by night.
Als echte flandriens trotseerden we de modder door de hevige regenbuiten die Dranouter vandaag teisterden. Met 16000 waren we … Een Gent-Wevelgem op z’n best …

Ons parcours
Loogaroo quartet werd genomineerd bij de Flanders Folk awards en bracht ons meteen in opperbeste stemming met hun wisselende ingenomen, filmische, sfeervolle, loungy en groovy, bezwerende, opzwepende, swingende sound, die stijlen als pop , folk, jazz, postrock, flamenco, salsa met elkaar vermengt . Het kwartet deed het met akoestische gitaar, drum(tics), accordeon en sax. De gitarist betrok steeds het publiek bij de instrumentale nummers en die wisselwerking leverde een fijne respons op. Deze vier beleefden het nodige spelplezier. Wat een friste en aanstekelijkheid. Sjiek.

Les Mecanos deed ons teruggrijpen naar de middeleeuwen toen troubadours rondtrokken van de ene naar de andere plaats om hun verhaal aan de mensen te vertellen. Deze 10 Franse zangers en percussionisten, opgesteld in een halve cirkel, deden dus hun verhaal. Ze waren goed op elkaar afgestemd. Als een kerkkoor gingen ze werk, met diepe en hoge vocals in madrigalen, keelzang , handclaps en synchrone danspasjes. Het ontdekken waard.

Bluai was eerder één van de winnaars van Humo’s Rock Rally. ‘Girl powerrr’, met z’n vijf (waaronder vier dames) die teruggrijpen naar de 90s indiepoprock van o.m. Throwing Muses, Belly, Sleater-Kinney en die de link maakt met Big Thief (Adrienne Lenker), Courtney Barnett en Wet Leg. Met momenteel Amina Parago op lead vocals en gitaar. Melodieus smaakvolle, dromerige, rammelende gitaarpop, beetje onstuimig, nergens uit de bocht , maar die voldoende weet te raken door de charmerende uitstraling . “Ceiling stars”, “hate you”, “you again” en “dime store” zijn alvast drie pareltjes die sterk werden ontvangen.

De Britse sing/songwriter Jonathan Jeremiah heeft een sterk combo achter zich die z’n materiaal een brede, kleurrijke touch geeft door strijkers, keys en de vrouwelijke backing vocals. Ideale muziek bij avondzon (aan het strand, tja denk aan de huidige serie ‘Knokke Off’) en bij een kampvuur op z’n Angus & Julia Stone; nu waren het warme herfstsongs in de zomer, die wat krachtiger live klonken, met een knetterend haardvuur in gedachten. De sunrise was vandaag ver te zoeken , maar met z’n doorleefde bariton stem en z’n integere, sfeervolle, broeierige pop zalfde hij dit druilerige herfstweer met o.m. “happiness”, “you make me feel this way”, “golddust” en de titelsong van de nieuwe plaat ‘horsepower for the streets’. Hij wist ons op die manier beter te omarmen dan Tindersticks , die hier vorig jaar waren.

Een interessante band was het Bulgaarse Oratnitza. Net als Go_A uit Ukraine weten zij de traditionele sound te mengen met elektronica, een soort electrofolk, die de Balkan beat omzette in een Bulgarian beat; het klonk groovy, kleurrijk door flute, didgeridoo, trom en percussie. De vrouwelijke vocals van de twee zangeressen rolden in snelvaart over ons heen, die ergens gelinkt mag worden aan het vroegere Finse Varttina en dus ook Go_A. De didgeridoo gaf een aparte , unieke basstune en de combinatie met de elektronica leverde pompende world/housebeats op en prikkelde dus duidelijk de dansspieren.

Op temperatuur gekomen konden we verder hotsen en springen op de opzwepende rockende hippopsoul/r&b van Coely. Met haar band is zij een eenheid, één familie. De gitarist en de keyboardspeler speelden zich in de kijken met snedige, felle en bezwerende partijen, wat de sound nog meer elan gaf.
Coely heeft een heldere, indringende stem, zingt, rapt en hitst met haar bevriende rappers als Dvtch Norris het publiek op om er een fijn hiphopfeestje van te maken. Zij is overal te zien op het podium. Dansmoves en handjeszwaaien, het hoort er allemaal bij en het gaat erin als zoetekoek. Een volgepakte Kayam geniet.
Een avondje good vibes en positieve energie met nummers als “run away”, “run it up”, “alive” en het afsluitende “celebrate”. Wat een enthousiasme, wat een overgave, samen met blackwave. het beste in het genre.

We pikten nog iets mee van het Nederlandse Jungle by night die verschillende genres als pop, disco, funk, jazz, elektro in een weirdo groovy, bezwerende , dansbare mix gooien. Uiterst aangenaam, leuk, ontspannend en … het werkte in op de dansspieren.

Tot slot Bazart die in 2017 ook al de kayam tent afsloot. Zij zorgden voor de warme chocomelk die iedereen wel kon nuttigen na een dagje herfstweer in de zomer op Dranouter. Zij komen aandraven met nieuw werk. De eerste single “geef mij alles” werd meteen gelanceerd en duidelijk werd, door Mathieu en C° (o.m. Simon en Oliver), dat meer de kaart van bezerende elektronica en opbouwende, pompende beats wordt getrokken in hun radiovriendelijke Nederlandstalige pop. Het klonk aanstekelijk.
Een volle tent opnieuw en iedereen, jong en oud van 7 tot 77, houdt wel van deze Bazart. Mathieu is een volksmenner, hij bespeelt z’n publiek, hitst hen op en dat zorgt net voor dat ietsje meer. De popelektronische songs baanden zich een weg, hebben een meezingrefrein, - gehalte en worden dan ook luidkeels meegezongen. Iedereen genoot. Entertainment dus.
“Grip (omarm me)”, “laat me los”, “onder ons” , “denk maar niet aan morgen”, de nieuwe single “blijf nog even hier” en “van god los” (de Monza cover), het zorgde voor een graadje hoger. Ook hier een eerbetoon aan Tom Pintens, met het intieme, sfeervolle “telkens als je gaat”. Mooi dat de lichtjes van de smartphone ons doen smelten en Tom een warm hart toedragen.
“Goud” kon niet ontbreken. Het bracht iedereen samen, handjeszwaaien, zingen en dansen. Met snippers. Het tekent dat samenhorigheidsgevoel en solidariteit voor wat Festival Dranouter staat. Mooi.
Op die manier werd, ondanks het regenweer en de modderpartij, het festival opnieuw overtuigend besloten.

dag 3 - zondag 6 augustus 2023 - The sun always shine on …
Goed weer op deze derde dag, het zonnetje kon de regenwolken verdringen. De modder werd typische Westhoekklei, maar belette niet dat de 15000 festivalgangers van enkele fijne acts konden genieten. Deze derde dag kleurde Belgisch met sterk werk van Warhaus en Selah Sue. Merol was de vaandeldrager van het vrouwelijk Nederpop geweld. En leuk verrassend was de set van Valtos, die afsluitend in de Cirque de Focus UK alle eer aandeed. 

Ons parcours
Het Duitse Labrassbanda wist al vóór corona een feestje te bouwen op het festival, vier jaar later kwamen ze het doodleuk nog eens overdoen; allerhande tracks met de klemtoon op de blazerssectie naast gitaar, bas, percussie, en met een zanger die zingt, rapt enz. Het is ontspannend, groovy, dansbaar. Een feestelijk gevoel van een fanfare , die de temperatuur deed stijgen en deugddoend was na een baaldag van het weer. Een combo sfeermakers, die evenzeer sfeer bieden met een aangename combinatie van mariachi, la bamba, hoempapa, polka, Balkan tunes , 80s pop en singalongs. Labrassbanda maakte er een party van op deze zondagnamiddag. Missie geslaagd van deze knotsgekke bende.

Deira band, een trio geleest op akoestische gitaar, viool en flute wonnen al de prestigieuze ‘Battle of the folkbands in Scotland’, en zijn dus op hun plaats binnen de Focus UK. We kregen een aangenaam folky geluid van sfeervol, dromerige, filmische soms heupwiegende songs, die de Keltische muziek een warm hart toedragen, en ons bijgevolg net de uitslag van het WK wielrennen een plaatsje gaf. De foottics en de tempowissels prikkelden de dansspieren .

Met de Nederlandse Merol werd het populairder en kon een breed publiek worden aangesproken. De vrouwelijke Nederpop heeft met de roodharige femme fatale één van de kleppers. Na de clubconcerten vorig en dit jaar, haar deelname aan de Slimste Mens, doet ze terug heel wat festivals aan. België is helemaal voor haar gewonnen. Haar Nederlandstalige synthpop is cheeky, slepend, pompend en dansbaar met een gezonde dosis humor en zelfspot. Zwoel, sensueel, warm erotiserend is het door haar verschijning met pluimhoed, haar act (overal te vinden op het podium, op de grond en in t publiek), haar kledij en haar indringende, lichthese, warme stem. Sensuele heupwiegende dansmoves. Een prikkelende sound die moeiteloos overslaat. Ze betrekt haar publiek bij de lekker in het gehoor liggende songs, die sterk worden ontvangen. Inspirerende dame is Sinead O’Connor. Merol zorgde meteen voor een eenheidsgevoel met ‘bendronkenlaatme’ en ‘je vais vite op de campingdisco’; de fantasie sloeg op hol met het aangebrande ‘hou je bek en bef me’, ‘mannen met gevoel ’ en feestgedruis ontstond door pompende elektrobeats en -bleeps met een meezinggehalte, o.a. de singles ‘vol’ , ‘knaldrang’, ‘het feest is al voorbij’ en ‘lekker met de meiden’. Kortom zij weet ieders hart te veroveren, een ‘waan-zin-nig feestje’!

Johannes is zijn naam is het alterego van Johannes Verschaeve, voorheen de frontman van The Van Jets. Hij doet het nu alleen, in maatpak en met een ritmebox/voorprogramming. Hij  treedt in de voetsporen van die andere electronica/experimenteur Fulco Ottervanger (Beraadgeslagen). Pop, krautrock en old80s synths worden op repeterende, filmische, slepende wijze door de mangel gehaald, waarin de Nederlandse teksten van Johannes dwarrelen doorheen de elektronicaloops. Onderliggend borrelt ergens Suicide en Moderat op. Een toets, harmonium of samba ballen vullen aan. Aan de microfoon worden de vocals wel eens vervormd. Iets apart met een dosis experiment. (h) Erkenning alvast met ‘party boy’ en ‘apparaat’.

Een andere filmsoundtrack ervaarden we van Warhaus, het project rond Maarten Devoldere van Balthazar, die met ‘ha ha heartbreak’ al aan plaat drie is. De donkerte intrigeert door die grauwe (zeg) zang en de grillige sound, die huivert, prikkelt en iets mysterieus heeft; dit is pop noir cabaresk op z’n Cave/Arno/Gainsbourg met een Sergio Leone touch, die verslavend inwerkt. Een aanhoudend intens broeierige spanning weet het vijftal te creëren, dit door de aanzwellende partijen, de gitaarlicks, - getokkel en de grooves. Het klinkt uitermate bezwerend. Elk instrument kreeg voldoende ruimte en zeker de verdwaalde trombone/blazer partijen. Niet iedereen was hiervoor te vinden, je moet ervan houden eerlijkheidshalve, maar zeker is dat hier sprake is van een beklijvende set, met een rits pakkende sterke nummers, ‘control’, ‘desire’, ‘the good lie’, ‘love’s a stranger’ en ‘it had to be you’.
Erg origineel en creatief was het instrumentale ‘beaches’, dat mooi uitgediept werd en knalde. Elk instrument kreeg voldoende ruimte met de deels vervormde blazer. We werden meegezogen in een bedje van groove. De looplamp die Maarten richtte op elk van hen, maakte het nog aparter en unieker. Tussenin verhaalde hij zijn jeugdervaringen op Dranouter. Warhaus was ijzersterk en eigent zich een plaatsje op naast Balthazar. Klasse.

Opmerkzaam was de set van het Schotse kwartet Valtos in het kader van de Focus UK. Een ontdekking meer dan de moeite, die ergens de binding maakt tussen Clannad, Enya en Afro celt sound system. We krijgen een soort ‘etnoworldelectrodiscofolk’ met allerhande beats’n’drums door de elektronica, viool, flute, doedelzak en gitaar. Twee zangeressen vullen soms aan met hun gezangen. We worden meegevoerd, -gesleept , -gezogen in die flow. Instrumentaal of met zangpartijen, het werkt verslavend en zorgt voor de nodige ambiance. Er heerst een freewheel in hun sound, een gezonde nonchalance en toch … het steekt goed in elkaar en klinkt overtuigend. Mooi. Een band om te onthouden …

Een graag gezien gaste op Dranouter is Selah Sue. Zij bracht een persoonlijke plaat ‘Persona’ vorig jaar uit en is nu terug op tournee. Ze heeft haar demonen onder controle en wil het met iedereen delen, met het gevoelig kantje dat erbij hoort. Ze beschikt over een heuse band met soulzangeressen en weet op extraverte en innemende wijze het festival te besluiten.
Als een volleerde Joss Stone krijgen de nummers een vol geluid, die door haar krachtige, schurende, doorleefde, hese vocals worden ondersteund. Zij zingt en rapt; ze leeft zich totaal uit alsof het niks is.
De songs intrigeren door hun wisselende opbouw, zijn boeiend, emotievol als dynamisch, opwindend. Ze worden mooi uitgewerkt en verbinden pop, rock, funk, soul, r&b, hippop, triphop en dubstep moeiteloos aan elkaar. Zelfs het sobere, intiemere materiaal krijgt een bredere omkadering in een soort freestyle.
De afwisselende set overtuigt met ‘on the table’, ‘raggamuffin’, ‘all the way down’, ‘when it falls down’ en kleppers ‘alone’, ‘peace of mind’ en ‘this world‘. Het ingetogen ‘pills’ kreeg op het eind een dansbare wending door allerhande groovende en pompende electrobeats. Creatief en vindingrijk is het met een sterk op elkaar ingespeelde band, waarbij de muzikanten elk voldoende ademruimte krijgen. Sjiek.
Op die manier zorgt de charismatische, goed-in-haar-vel voelende, expressief te werk gaande dame voor een feestelijke stemming en besluit ze overtuigend Festival Dranouter!

Op naar de 50ste editie van Festival Dranouter, volgend jaar op 2+3+4 augustus 2024, met een startdag op donderdag 1 augustus. 

Neem gerust een kijkje naar de pics @Karl Vandewoestijne en Lien Callewaert
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5286-festival-dranouter-2023.html?ltemid=0

Organisatie: Festival Dranouter, Dranouter

Lokerse Feesten 2023 - DAG 4 - Een nightfall trip
Lokerse Feesten 2023
Grote Kaai
Lokeren
2023-08-07
Erik Vandamme

Schijnt nu net de zon … als we een nightfall trip krijgen met Siouxsie en Placebo. Beiden speelden een eigenzinnige set, die de donkerte siert. De Kaai was aardig vol gelopen voor een avond nostalgie en bombast.

The Haunted Youth (****) is een energieke band die zich een weg baant naar de absolute top. Het zijn terecht ‘teen rebels’. Gretig gaan ze te werk ook al lijken de nummers op elkaar. Het stoorde allerminst. De tomeloze inzet van The Haunted Youth sierde. Het klonk magisch mooi, zeker de tweestemmigheid en de oogstrelende combinatie van aanstekelijke gitaarriffs, knallende drums en keyboard. Ze refereren naar de vroegere 80s. De band paste perfect als opener vóór Siouxsie en Placebo. De muziek wordt in een jong, fris kleedje gestopt. Interessante band.

De new wave/postpunk liefhebber pur sang, met bands als The Cure, Sisters of Mercy, Jesus and Mary Chain, en Joy Division, kon toen in de eighties ook nog terecht bij Siouxsie & The Banshees. Siouxsie (***1/2) was op de Lokerse Feesten zonder Banshees. Er zat weinig beweging in de leden, ze lieten het aan de frontvrouw over. Het resulteerde helaas in een iets te routineus gebrachte set. Israel” opende, direct een klepper van formaat. Dat ze op haar 66 niet meer zo hip, beweeglijk is, en haar stembereik niet meer zo hoogdravend is, nemen we haar niet kwalijk. Het vuur dat ooit brandde, is een waakvlammetje geworden. Er waren enkele muzikale lekkernijen als het opzwepende '"Sin In My Heart" waarbij ze de gitaar omgorde, en het wat stille publiek tot bewegen kon aanzetten.
Op het einde van de set, zorgde Siouxsie nog voor enig weer- en vuurwerk op het prachtige “Spellbound”. Er waren leuke visuals. Ze besloot met een fijne “Into A Swan'” dat sterk overtuigde door de ingetogen vocals . Ons donker hart verwarmde compleet. Maar meer dan een leuke nostalgische trip was het niet, een magere schim van vroeger.

Setlist:   Israel   (Siouxsie and the Banshees song)  //Arabian Knights  (Siouxsie and the Banshees song) //Here Comes That Day // Kiss Them for Me  (Siouxsie and the Banshees song) //Dear Prudence (The Beatles cover) //Face to Face (Siouxsie and the Banshees song) //Land's End (Siouxsie and the Banshees song) //Spellbound (Siouxsie and the Banshees song) //Sin in My Heart (Siouxsie and the Banshees song) //Happy House (Siouxsie and the Banshees song) //Hong Kong Garden  (Siouxsie and the Banshees song) //  Into a Swan

Placebo (****) wist ons vorig jaar op TW Classic matig te overtuigen. Op de Lokerse Feesten brachten ze een vrij eigenzinnige, bombastische set rond hun recente album 'Never Let me Go'. Een band vol goesting in tomeloze inzet. De band had er duidelijk zin, en bespeelde zijn publiek vakkundig. Ook al was dat bij aanvang nog niet echt het geval, we vreesden voor een al te gezapige inkadering. Ze kwamen op dreef , er was meer variatie en alle registers werden open gegooid.
Placebo dompelde ons onder in hun meeslepende, broeierige, opzwepende sound met een badje van melancholie, o.m. “For what It’s Worth” en “Song to Say Goodbye”. Op temperatuur kwamen ze met “Infra-red” en “Better End”. Een mooie, overtuigende terugblik. Met de Tears For Fears cover “Shout”, “Fix Yourself” en “Running up that hill (a Deal with God)” van Kate Bush werd bij de bisnummers het optreden met een leuke knal besloten.

Setlist:   Forever Chemicals //Beautiful James //Scene of the Crime// Hugz// Happy Birthday in the Sky // Bionic //Surrounded by Spies //Sad White Reggae //Try Better Next Time //Too Many Friends //Went Missing //For What It's Worth //Slave to the Wage //Song to Say Goodbye //The Bitter End //Infra-red///
Encore:///Shout   (Tears for Fears cover) //Fix Yourself //Running Up That Hill (A Deal With God)  (Kate Bush cover)

Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5226-lokerse-feesten-2023.html?ltemid=0

Neem gerust een kijkje naar de pics van de set Placebo 08-08-2023, 013, Tilburg @Romain Ballez
Placebo
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5373-placebo-08-08-2023.html
Cameron Hayes (support)
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5372-cameron-hayes-08-08-2023.html

Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren

Festival Dranouter 2023 - dag 3 - zondag 6 augustus 2023

Goed weer op deze derde dag, het zonnetje kon de regenwolken verdringen. De modder werd typische Westhoekklei, maar belette niet dat de 15000 festivalgangers van enkele fijne acts konden genieten. Deze derde dag kleurde Belgisch met sterk werk van Warhaus en Selah Sue . Merol was de vaandeldrager van het vrouwelijk Nederpop geweld. En leuk verrassend was de set van Valtos, die afsluitend in de Cirque de Focus UK alle eer aandeed. 

Ons parcours
Het Duitse Labrassbanda wist al vóór corona een feestje te bouwen op het festival, vier jaar later kwamen ze het doodleuk nog eens overdoen; allerhande tracks met de klemtoon op de blazerssectie naast gitaar, bas, percussie, en met een zanger die zingt, rapt enz. Het is ontspannend, groovy, dansbaar. Een feestelijk gevoel van een fanfare , die de temperatuur deed stijgen en deugddoend was na een baaldag van het weer. Een combo sfeermakers, die evenzeer sfeer bieden met een aangename combinatie van mariachi, la bamba, hoempapa, polka, Balkan tunes , 80s pop en singalongs. Labrassbanda maakte er een party van op deze zondagnamiddag. Missie geslaagd van deze knotsgekke bende.

Deira band, een trio geleest op akoestische gitaar, viool en flute wonnen al de prestigieuze ‘Battle of the folkbands in Scotland’, en zijn dus op hun plaats binnen de Focus UK. We kregen een aangenaam folky geluid van sfeervol, dromerige, filmische soms heupwiegende songs, die de Keltische muziek een warm hart toedragen, en ons bijgevolg net de uitslag van het WK wielrennen een plaatsje gaf. De foottics en de tempowissels prikkelden de dansspieren .

Met de Nederlandse Merol werd het populairder en kon een breed publiek worden aangesproken. De vrouwelijke Nederpop heeft met de roodharige femme fatale één van de kleppers. Na de clubconcerten vorig en dit jaar, haar deelname aan de Slimste Mens, doet ze terug heel wat festivals aan. België is helemaal voor haar gewonnen. Haar Nederlandstalige synthpop is cheeky, slepend, pompend en dansbaar met een gezonde dosis humor en zelfspot. Zwoel, sensueel, warm erotiserend is het door haar verschijning met pluimhoed, haar act (overal te vinden op het podium, op de grond en in t publiek), haar kledij en haar indringende, lichthese, warme stem. Sensuele heupwiegende dansmoves. Een prikkelende sound die moeiteloos overslaat. Ze betrekt haar publiek bij de lekker in het gehoor liggende songs, die sterk worden ontvangen. Inspirerende dame is Sinead O’Connor. Merol zorgde meteen voor een eenheidsgevoel met ‘bendronkenlaatme’ en ‘je vais vite op de campingdisco’; de fantasie sloeg op hol met het aangebrande ‘hou je bek en bef me’, ‘mannen met gevoel ’ en feestgedruis ontstond door pompende elektrobeats en -bleeps met een meezinggehalte, o.a. de singles ‘vol’ , ‘knaldrang’, ‘het feest is al voorbij’ en ‘lekker met de meiden’. Kortom zij weet ieders hart te veroveren, een ‘waan-zin-nig feestje’!

Johannes is zijn naam is het alterego van Johannes Verschaeve, voorheen de frontman van The Van Jets. Hij doet het nu alleen, in maatpak en met een ritmebox/voorprogramming. Hij  treedt in de voetsporen van die andere electronica/experimenteur Fulco Ottervanger (Beraadgeslagen). Pop, krautrock en old80s synths worden op repeterende, filmische, slepende wijze door de mangel gehaald, waarin de Nederlandse teksten van Johannes dwarrelen doorheen de elektronicaloops. Onderliggend borrelt ergens Suicide en Moderat op. Een toets, harmonium of samba ballen vullen aan. Aan de microfoon worden de vocals wel eens vervormd. Iets apart met een dosis experiment. (h) Erkenning alvast met ‘party boy’ en ‘apparaat’.

Een andere filmsoundtrack ervaarden we van Warhaus, het project rond Maarten Devoldere van Balthazar, die met ‘ha ha heartbreak’ al aan plaat drie is. De donkerte intrigeert door die grauwe (zeg) zang en de grillige sound, die huivert, prikkelt en iets mysterieus heeft; dit is pop noir cabaresk op z’n Cave/Arno/Gainsbourg met een Sergio Leone touch, die verslavend inwerkt. Een aanhoudend intens broeierige spanning weet het vijftal te creëren, dit door de aanzwellende partijen, de gitaarlicks, - getokkel en de grooves. Het klinkt uitermate bezwerend. Elk instrument kreeg voldoende ruimte en zeker de verdwaalde trombone/blazer partijen. Niet iedereen was hiervoor te vinden, je moet ervan houden eerlijkheidshalve, maar zeker is dat hier sprake is van een beklijvende set, met een rits pakkende sterke nummers, ‘control’, ‘desire’, ‘the good lie’, ‘love’s a stranger’ en ‘it had to be you’.
Erg origineel en creatief was het instrumentale ‘beaches’, dat mooi uitgediept werd en knalde. Elk instrument kreeg voldoende ruimte met de deels vervormde blazer. We werden meegezogen in een bedje van groove. De looplamp die Maarten richtte op elk van hen, maakte het nog aparter en unieker. Tussenin verhaalde hij zijn jeugdervaringen op Dranouter. Warhaus was ijzersterk en eigent zich een plaatsje op naast Balthazar. Klasse.

Opmerkzaam was de set van het Schotse kwartet Valtos in het kader van de Focus UK. Een ontdekking meer dan de moeite, die ergens de binding maakt tussen Clannad, Enya en Afro celt sound system. We krijgen een soort ‘etnoworldelectrodiscofolk’ met allerhande beats’n’drums door de elektronica, viool, flute, doedelzak en gitaar. Twee zangeressen vullen soms aan met hun gezangen. We worden meegevoerd, -gesleept , -gezogen in die flow. Instrumentaal of met zangpartijen, het werkt verslavend en zorgt voor de nodige ambiance. Er heerst een freewheel in hun sound, een gezonde nonchalance en toch … het steekt goed in elkaar en klinkt overtuigend. Mooi. Een band om te onthouden …

Een graag gezien gaste op Dranouter is Selah Sue. Zij bracht een persoonlijke plaat ‘Persona’ vorig jaar uit en is nu terug op tournee. Ze heeft haar demonen onder controle en wil het met iedereen delen, met het gevoelig kantje dat erbij hoort. Ze beschikt over een heuse band met soulzangeressen en weet op extraverte en innemende wijze het festival te besluiten.
Als een volleerde Joss Stone krijgen de nummers een vol geluid, die door haar krachtige, schurende, doorleefde, hese vocals worden ondersteund. Zij zingt en rapt; ze leeft zich totaal uit alsof het niks is.
De songs intrigeren door hun wisselende opbouw, zijn boeiend, emotievol als dynamisch, opwindend. Ze worden mooi uitgewerkt en verbinden pop, rock, funk, soul, r&b, hippop, triphop en dubstep moeiteloos aan elkaar. Zelfs het sobere, intiemere materiaal krijgt een bredere omkadering in een soort freestyle.
De afwisselende set overtuigt met ‘on the table’, ‘raggamuffin’, ‘all the way down’, ‘when it falls down’ en kleppers ‘alone’, ‘peace of mind’ en ‘this world‘. Het ingetogen ‘pills’ kreeg op het eind een dansbare wending door allerhande groovende en pompende electrobeats. Creatief en vindingrijk is het met een sterk op elkaar ingespeelde band, waarbij de muzikanten elk voldoende ademruimte krijgen. Sjiek.
Op die manier zorgt de charismatische, goed-in-haar-vel voelende, expressief te werk gaande dame voor een feestelijke stemming en besluit ze overtuigend Festival Dranouter!

Neem gerust een kijkje naar de pics @Karl Vandewoestijne en Lien Callewaert
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5286-festival-dranouter-2023.html?ltemid=0

Organisatie: Festival Dranouter, Dranouter