Lokerse Feesten 2023 - DAG 1 - S10 + Merol en … Party’s in de Club - Meteen een zware feestavond
Lokerse Feesten 2023
Grote Kaai
Lokeren
2023-08-04
Erik Vandamme
De grote sterkte van het tiendaagse festival de Lokerse Feesten is het diverse aanbod, want elke avond is er wel iets anders te beleven. Bovendien zijn de Lokerse Feesten een stadsfestival dat nauw verbonden is met de Fonnefeesten, die nog steeds geheel gratis zijn, en met de kermis, wat het festival nog aantrekkelijker maakt om er te vertoeven.
Enig puntje van kritiek was vanavond de onveilige situatie aan de kassa, waar een mensenmassa uren lang op elkaar geperst achter hun bandje moest gaan om dan weer diezelfde weg af te leggen om op het terrein te geraken. Vooral bij uitverkochte festivaldagen, een hekelpunt.
Los daarvan …op de eerste festival avond, die compleet was uitverkocht, zou Goldband en The Opposites zorgen voor een wervelend feest op de Kaai. Wij gingen deze keer de sfeer opsnuiven in de Club tot in de vroege uurtjes met Globerz, Parsa en Opgekonkerd, en sloten af met de kers op de taart, Used.
Het Nederlandse fenomeen S10 (****) zagen we eerder deze zomer op Werchter Boutique. Dat de jongedame potentieel heeft, viel ons het meest op. Ze etaleert zich als een klasse entertainer , beweegt over het podium als een hinde en zorgt, voortgestuwd door haar bandleden, voor een opzwepende feestje waardoor de Grote Kaai al heel vroeg in de avond op zijn grondvesten daverde. De handen gingen dan ook heel snel in de lucht, en de Kaai was zelfs goed vol gelopen zo vroeg op de avond. S10 straalt niet alleen enorm veel charisma en spelplezier uit, ze weet verdomd goed wat ze wil en brengt haar set vanuit een buikgevoel.
Merol (****) is het volgend Nederlands fenomeen, die hier in Vlaanderen sterk wordt gegeerd. Het Dordrechtse Nederpop-fenomeen verwierf grote bekendheid met haar expliciete singles "Lekker met de meiden" en "Hou je bek en bef me". Ze liet ook vooral horen dat ze uit een zeer bijzonder hout gesneden is. Eerder op de dag speelde Merol nog op Suikerrock, in de avond stond ze gewoon fris en monter op de Lokerse Feesten. Geen routine , geen vermoeidheid. Integendeel, de set was energiek en aanstekelijk. Bovendien waren we best onder de indruk van hoe de in een opvallend pakje gestopte zangeres haar muziek en haar vrijgevochten teksten met humor linkt. Ze betrekt het publiek bij elk nummer en het publiek houdt ervan. Ze gaat dansen met een meisje vooraan, en port de menigte aan te dansen en te feesten.
Een pittige, charismatische dame dus die pop, rock, elektronica met entertainment en kitsch verbindt.
De avond zetten we verder in de Club … The Opposites en Goldband moeten we dus aan ons laten voorbijgaan …
De pompende , oorverdovende beats van Globerg (****) deden de oorschelpen trillen en spraken de dansspieren aan. Het Gentse drum & bass producersduo zorgt dan ook voor energieboots en adrenalinestoten, een wilde rit op een rollercoaster …
Van enige pauze was geen sprake want rapper Parsa (****) zette dat wervelende dansfeest gewoon verder en voegt daar enkele gezapige rapteksten aan toe, een streepje humor wordt toegevoegd aan de pompende beats. Samen met de flamboyante sidekick Gladde Paling, die later op de nacht zou aantreden in diezelfde Club, verlegt Parsa door deze aanpak grenzen binnen het rap/hiphop genre.
Het was een razend tempo waarbij de acts elkaar hier opvolgden. Opgekonkerd (*****) staat gemaskerd op het podium en doet zijn set met bonkende beats denken aan een zware, keiharde rave party die naar de ballen grijpt. De aanwezigen gingen prompt uit hun dak, dansten en sprongen. Er werden nog meer verschroeiende harde beats toegevoegd. Voor ons was deze Opgekonderd de perfecte afsluiter van deze feestelijke avond in de Club.
Een avond die in de vroege uurtjes werd afgesloten met o.a. Gladde paling en Vieze Asbak.
Wij besloten de avond af te sluiten op de Grote Kaai, met het ultieme feestje van Used (****). Er was nog opvallend veel volk aanwezig. Used is een fenomenaal artiest die veel muziekstijlen verbindt en ze door de blender draait; wat een dansfestijn. De kers op de taart dus op een bijzonder zware eerste feestavond, met spetterend vuurwerk.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5226-lokerse-feesten-2023.html?ltemid=0
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Festival Dranouter 2023 - dag 1 - vrijdag 4 augustus 2023
Festival Dranouter is en blijft een gemoedelijk en gezinsvriendelijk muziekfeest in een schitterende omgeving. Als één van de oudste festivals namen ze een unieke positie in binnen het Belgische festivallandschap. We zijn toe aan de 49ste editie.
Sinds 2015 huist dit duurzame festival in het dorp van Dranouter, letterlijk tussen de huizen, de torende kerk, de uitgestrekte velden en de prachtige Kemmelberg. De mix van straffe live concerten, originele randanimatie, stevige afterparty's, verrassende kinderprogrammatie, -animatie en de verrassend mooi ingerichte drank- (themabars) en de heerlijke foodstands werden fel gesmaakt.
Geruggensteund door de slogan ‘Festival Of New Traditions’ komt de klemtoon op roots en folk, aangevuld door een zorgvuldig gekozen selectie van internationale en Belgische acts, met een rits onbekende parels. Dit jaar is er de focus op de Britse folkbands en de Flanders showcases, talentvolle eigen bands.
Op de eerste festivaldag werd met 15500 bezoekers afgeklokt. Zalig om te zien dat het wisselvallige weer van de voorbije dagen kon worden doorprikt met een aangenaam weertje en een heerlijk zonnetje.
Op deze vrijdag konden we terecht voor een rits te ontdekken parels en sterkhouders in de Belgische scene, Black Box Revelation, Lais, Daan en Bart Peeters. Belgian top!
De mainstage kwam in de vooravond op temperatuur met The Black Box Revalation. It’s rockandroll hoorden we … en we kregen een uurtje goede, rauwe, doorleefde, doordrammende muziek van de intussen uitgegroeide band tot een drietal. Old school met ronkende gitaren, beukende drums en een schreeuwerige stem. Toergegeven, de sound is wat breder door de 70s keys. Nieuw werk brachten zij in het voorjaar uit , ‘Poetic rivals’. De batterij was helemaal opgeladen en de sfeer zat er meteen in met kleppers “set your heart on fire”, “gravity blues”, “high on a wire”, “never alone/always together” en “Gloria”. Het klonk goed en de respons was enorm. Rock’n’roll/blues vindt hier z’n plaatsje op Dranouter en het publiek droeg het trio een warm hart toe. Een paar nieuwtjes sijpelden door als “heads or tails”, “mr big mouth” en “wrecking bed posts” , die intenser, broeierig zijn. Legendarisch ervaarden ze zelf dit optreden door de warme respons; ‘I think I like you’ was dan ook meer dan ooit op zijn plaats.
Daan liet ook een aantal jaar op zich wachten, maar is er nu bij met nieuw werk ‘the ride’. De muzikale kameleon is bij de pinken, klinkt fris, groovy en geeft met z’n nachtduistere blik de zaken een schop onder de kont. Hij heeft een sterke, geoliede band achter zich die het materiaal een ferme boost geeft en die het publiek (aanhoudend) prikkelt.
Intens broeierige, opwindende popelektronica die een pop noir uitstraling en soundtrack gevoel hebben. Ergens de verbintenis Brel - Arno - Gainsbourg en Birkin, door de motor Daan en Isolde. In een paar songs traden zij twee op het voorplan als o.m. “be loved”, middenin de set en verderop “swedish designer drugs” in de finale.
Daan is live een uitgebreid combo; de blazerssectie, de synths en de drums drongen zich positief , extravert op. Een muzikale ‘full speed’ rit op gang getrokken met “western”, “icon” (eerbetoon aan de pas overleden Tom Pintens, een geniaal muzikant, een icoon voor wie met hem werkte!) en die verder z’n weg plaveit met “16 men” en het Franse chanson “la crise”. Ann Christy’s “dag vreemde man” was orkestraal en kreeg een snedige, felle touch.
Het publiek hield van Daan en Daan van z’n publiek. “Addicted”, “the player”, “victory” en “house wife” zijn classics geworden en werden dansbaar en met handclaps overtuigend ontvangen. Sterke set.
Tot slot Bart Peeters & De ideale mannen die de eerste avond op Dranouter kunnen besluiten. Een volgepakte Kayam tent droeg onze do-it-all op handen. En hijzelf is van alle markten thuis, die het publiek op elk moment in de set betrekt. Wat een showman. Het was heerlijk genieten, ontspannen, ontladen … Muziek, entertainment, ambiance met de grote E van Emotie. Danspasjes en handjes zwaaien … ‘Dranouterrr, Dranouterrr’ scandeerde hij telkens en het hek was van de dam.
Hij beschikt over rasmuzikanten en loodst ons doorheen het oeuvre. De nummers worden moeiteloos aan elkaar gebreid door gevatte bindteksten en kwinkslagen. Fijngevoelige popsongs, die een kruisbestuiving zijn van stijlen, pop, folk, soul, swing, afro, latin, balkan,, … De brede instrumentatie van z’n getalenteerde muzikanten onderstrepen net die brede waaier. Hij weet alle generaties te bereiken en zorgt met z’n band voor die zonnestraaltjes en smileys op ons gezicht. Swing en intimiteit vonden elkaar in verbonden- en samenhorigheid. “Lepeltjesgewijs”, “denk je nog aan mij”, “Messias”, “konijneneten”, “brood voor morgenvroeg” of de gevoeligheid van “liefde is alles” en “tot je weer van me houdt (Céline Dion nummer)”, letterlijk licht gegeven door de smartphones. En zoals steeds werden enkele Radios nummers ( “zwemmen in de zee”, “ik hou meer van folk”) opgerakeld, weliswaar in een eigentijds jasje gestopt.
Bart Peeters is mee gegroeid met het festival en kon terecht mooi de eerste avond afsluiten … ‘Always look on the bright side of life’.
Eerder zagen we enkele beloftevolle, te ontdekken parels als Ao, een kwartet die in de Vox lijst van radio 1 opkikkers krijgt . Het kwartet zorgt voor een etherische, sfeervolle, dromerige, ambiente en groovy sound die door de Portugese roots, de elektronica en de percussie inwerken op de dansspieren. Brenda Corijn zweeft over de nummers met haar unieke, aparte, soms hoog uithalende vocals en laveert pasjes-wijs doorheen de nummers als “meninas”. Ao klinkt creatief, avontuurlijk en brengt experiment in hun innemend geluid.
Dit was iets aparts, net als het Franse kwartet Lolomis (2 man - 2 vrouw), die wat meer (Roma) zigeuner/afro/world toevoegen in hun filmische sound, een combinatie van harp, percussie, elektronica en flute . Het gezang zweeft over de nummers en zelf worden we meegevoerd naar een droomwereld. Ergens borrelt momenteel dat geluid van Jain (luister “makeba”) op . Een mooie ontdekking.
De line up van Dranouter krijgt een rood-blauw-wit randje met een rits Britse folk bands onder de noemer Focus UK, eentje er van was Dallahan, die we zagen in de vooravond op de mainstage. Het kwartet ademt net die folky sfeer uit met een instrumentatie van gitaar mandoline, accordeon, viool die sfeervol aangenaam al krachtig zwierig is. Een ideale start voor ons, die teruggrijpt naar de roots van het folkfestival …
Tot slot in de Club hadden we nog Lais … Terug van nooit weggeweest, geen vaarwel, wel een vrouwenstem minder, en een dertig jarige carrière gebundeld in een brede muzikale sound, die de brug slaat van rootspop met hun jeugdig folky kleinkunst en a capella kampvuursongs.
Het Laïs bronwater ontsproot hier toen op Dranouter en heeft voldoende mineralen, kwaliteitsvol, smaakvol, goed gebotteld en lekker in het gehoor liggend.
Ook zij zijn er opnieuw bij na een goede acht jaar, de twee overgebleven dames Jorunn Bauweraerts en Nathalie Delcroix met hun partners Tomas de Smedt en Bjorn Eriksson (remember hun Zita Swoon) zijn er met een nieuwe plaat ‘De langste nacht’. Op Dranouter kreeg het materiaal - gedrenkt in broeierige, spannende rootspoppsychedelica met een orientaalse tune op z’n Think of One’s, die hun folkroots niet verloochent -, duidelijk een live beleven en -karakter, dat groovy, zwierig als krachtig, fel is.
Belgische magie in een kijk- en luisterspel door de synchrone bewegingen, danspasjes van de buikdansende dames. De op elkaar afgestemde (hemelse) zangpartijen geven kleur en behouden net die kenmerkende folktune. Beeldrijk dus, met onderhuids een zigeunergevoel. De single “orion” van de recente plaat zat al vroeg in de set. We werden gestuwd naar hun classic “’t smidje”, aangepast in de tand des tijds, die de Club in vuur en vlam zette met de nodige danspasjes en handjeszwaaien. Schitterend!
Neem gerust een kijkje naar de pics @Karl Vandewoestijne en Lien Callewaert
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5286-festival-dranouter-2023.html?ltemid=0
Organisatie: Festival Dranouter, Dranouter
Van countrymuziek tot rhythm and blues, Robin McKelle heeft een hele carrière gemaakt in het verkennen van die rijkelijke uitgestrektheid van de Amerikaanse muziek. Op ‘Impressions of Ella’ keert McKelle terug naar haar traditionele jazzroots.
Het concept is een ode aan Ella Fitzgerald, wiens geest over de hele schijf waait. Robin beschikt over een brede, soulvolle stem. Ze wordt begeleid door muzikanten die haar perfect aanvoelen, Kenny Washington op drums, bassist Peter Washington en NEA Jazz Master Kenny Barron op piano. Een combinatie die een magische flair heeft, die de band tussenvocalist en haar begeleiding sterk doet uitkomen. "I Won't Dance" met Grammy Award winnaar Kurt Elling is een prachtig duet.
Je voelt de vibes naar boven komen in het materiaal. Robin McKelle zorgt ervoor dat jazz evolueert en met andere genres wordt gecombineerd.
Ze voegt er eigen kenmerken aan toe aan deze hommage. ‘Impressions of Ella' brengt op die manier verschillende generaties bij elkaar. Een pluspunt. Sterke plaat dus .
Tracklist
SIDE A: Old Devil Moon 4:19 My One and Only 2:49 Lush Life 5:51 How High the Moon 2:51 I Won't Dance (featuring Kurt Elling) 4:18 Embraceable You 4:38
SIDE B: Do Nothing Til You Hear From Me 7:01 Robbin's Nest 4:38 Taking a Chance on Love 3:49 April in Paris 4:47 Soon 3:25
'What Matters Most 'is het vijfde studioalbum van de Amerikaanse singer-songwriter Ben Folds, dat 'So There' van 2015 opvolgt.
Ben Folds heeft een rits emotioneel beladen songs uit, als “But wait, there is more” en “Fragile”, gedragen door zijn warme stem. Hij weet op ingetogen wijze te raken. Niet alle songs zijn even sterk. Er is een gezapig sfeertje met z’n materiaal. Op “Winslow Gardens” wordt meer registers opengetrokken, het is een aanstekelijke, lekker uptempo song. Melancholisch opzwepend. “Kristine from the 7th grade” is er eentje van weemoed.
De plaat is de moeite , met enkele uitschieters, maar er had meer ingezeten.
Het is duidelijk dat Ben Folds een ware hartenbreker is, o.m. met het wondermooie “What matters most” en “Moments”, waaronder de hulp van Tall Heights.
Goede plaat zondermeer, maar eentje zonder echte verrassingen.
Tracklist: But Wait, There's More 03:41 Clouds With Ellipses 03:00 Exhausting Lover 03:35 Fragile 03:35 Kristine From The 7th Grade 05:22 Back To Anonymous 04:20 Winslow Gardens 03:26 Paddleboat Breakup 04:49 What Matters Most 04:10 Moments (feat. Tall Heights) 03:52
Bongeziwe Mabandla is sinds zijn debuut 'Umlilo' in 2012 en de tweede cd 'Magaliso' in 2017 uitgegroeid tot een begrip binnen de Afro-folk. De man haalt invloeden uit zijn Afrikaanse muziek en verbindt het met soul, wat een warme, grooende melancholische sound oplevert . Bongeziwe Mabandla bracht in 2020 'liMini' (derde plaat) uit en wist ons weer aangenaam te verrassen. Zie hier de recensie
https://www.musiczine.net/nl/chroniques/item/79340-iimini.html
Hij heeft er terug eentje uit . Wezenlijk is er op deze nieuwe plaat niet zoveel veranderd. We krijgen een ingetogen schoonheid met een persoonlijke 'touch'. Er is de brug tussen de Westerse en de Afrikaanse cultuur, waarbij lichtjes geëxperimeteerd wordt met een bevreemdend mooie hypnotiserende klank en vocals. Een droomwereld met een magische sound bijgevolg. In deze trip telt hier het totaalplaatje. In de spoken words borrelt go-spel op, een spiritueel kantje.
Opnieuw weet hij ons diep te raken met deze wisselende kleurrijke plaat.
sisahleleleni (i) 05:18 sisahleleleni (ii) 02:18 ukuthanda wena 04:25 Xesha (i) 01:09 noba bangathini 05:15 Xesha (ii) 01:09 hlala 03:42 ndikhale 03:57 thula 04:00 soze 04:04 hamba 02:47 libali 05:28 ubukho bakho 05:30 Xesha (iii) 01:52
Vooraf volgende info: Ondanks de lockdown-periode wist de post-shoegaze, dream pop en indie (kraut/post-punk) rock-formatie bdrmm, uit het Engelse Hull, in 2020 toch een behoorlijke impact te maken met hun debuut-album "Bedroom". Het werd onthaald als 'a heady, forward-thinking shoe gaze distillation' (Clash), 'one of the underground hits of lockdown' (The Guardian) en NME-magazine gaf het de maximale vijf sterrren en noemde de release 'a modern day shoe gaze classic'! De band is nu terug met hun tweede album "I Don't Know", en bevat weer de kenmerkende 'effects-laden guitars (The Cure, Ride), dreamy ambient melody-lines (Beach House, Slowdive) and motorik grooves (Neu!, Can), but now added with piano, strings, electronica, sampling and the occassional dance beat. Stilstand is achteruitgang en bdrmm toont aan dat shoegaze anno 2023 nog innovatief en springlevend kan zijn!
Hoog tijd om die plaat eens onder de loep te nemen
Vanaf "Alps'' kom je in een sprookjesachtige wereld met een bedwelmend melancho sfeertje en ruimte voor avontuur, experiment. Het debuut had een donkere walm, en in deze plaat ervaren we een dosis positieve energie. Op “We Fall apart”, eentje met hoog meezinggehalte - worden de dansspieren aangesproken.
Veel songs als “Hidden cinema”, “Pullime Shtisches” en afsluiter “A final Movement” zijn gedrenkt in pure shoegaze, die op je gemoed inwerken in een donker sfeertje. Je hoort een band die een moeilijke periode van zich afschudt, zonder die bijzonder weemoedige laag uit het oog te verliezen. Het is een veelzijdige, spannende plaat geworden.
Tracklist: Alps 05:30 Be Careful 04:30 It's Just A Bit Of Blood 04:46 We Fall Apart 05:26 Advertisement One 04:14 Hidden Cinema 04:20 Pulling Stitches 04:12 A Final Movement 08:08
Shoegaze
I Don't Know
Bdrmm
De Zwerver, Leffinge + Leffingeleuren 2023 - events
We kijken met trots terug op een voorjaar met tal van druk bijgewoonde concerten, van The Melvins en Thurston Moore, maar ook Henge, KEG of Rose City Band. Tal van jonge Belgen als Meltheads, Ada Oda of Hipotraktor wisten te overtuigen, maar ook de Belpop-classics deden het heel goed, met name met Vive Là Fête en Noordkaap was het een bijzonder fijn weerzien.
Concertreeks
Woensdag 23 augustus, 20u30
THE DELTA SAINTS (us)
Zaal De Zwerver, Dorpsstraat 95, 8432 Leffinge
18 euro vvk, 21 euro add, 15 euro Z-pas
Americana, rootsrock, soul, blues
Na vijf lange jaren besliste de band rond zanger-gitarist Ben Ringel om een reünie show te geven in hun thuisstad Nashville. Al snel kwamen er vragen vanuit Europa en hier zijn ze dan, voor een eenmalige korte reünie tour, slechts 7 dagen. Tijdens hun actieve carrière maakte de band een viertal platen waarvan vooral ‘Death Letter Jubilee’ en ‘Bones’ een sterke indruk hebben nagelaten, met die schitterende mix van swampblues, southern soul en rootsrock. Voor de gelegenheid en omwille van de nauwe band die The Delta Saints met het Compact Center in Oostende hebben zijn er voor één keer ook tickets daar te koop.
zaterdag 14 oktober, 21u00
DREUN XL
Zaal De Zwerver, Dorpsstraat 95, 8432 Leffinge
15 euro vvk, 18 euro add, 12 euro Z-pas
Album release - “Dewilde Superheld” (Drift records)
“Op't gevoel, zonder doel, een rechtsen op je smoel!”
DREUN werd opgericht in 2017 in de ateliers van het Torhoutse Tordale, zorginstelling voor mensen met het vermoeden van een verstandelijke beperking. Na het overlijden van oprichter Keanu Dewilde (Gitarist/drummer) nam Jonas Messelier (Alpha Whale) de muzikanten onder zijn hoede nam. De Oostendse sociaalartistieke organisatie kleinVerhaal, steeds op zoek naar muziek die zich in de marge afspeelt, bracht DREUN samen met KRANKLAND (Thomas Werbrouck), en de band ontpopte zich tot DREUN XL, een incarnatie van 12 muzikanten die aan nieuwe composities sleutelden met als resultaat “Dewilde Superheld”. Een ongepolijst album met psychedelische, bezwerende songs die bij momenten kosmische proporties aannemen. Bij momenten doet de band denken aan The Stooges, Black Sabbath of GOAT. Ze noemen het Superhero Brut Rock!
vr 10 nov 2023
Absynthe Minded – nieuwe plaat
14 november, 20u00
BOB MOULD (us)
De Grote Post, Oostende
25 euro vvk, 28 euro add, 22 euro Z-pas, kansenatrief 5,60 euro
SOLO ELECTRIC WORLD TOUR - “DISTORTIONS AND BLUE HEARTS”
Bob Mould is één van de grote namen uit de Amerikaanse gitaar-underground. Met Hüsker Dü speelde hij vanaf 1982 een belangrijke rol in de ontwikkeling van hardcore en punk in de US. Samen met Grant Hart tekende hij voor een indrukwekkend oeuvre met als hoogtepunten ‘Zen Arcade’ en ‘New Day Raising’ (beide op het befaamde SST-label). Naar het eind van de jaren tachtig, nog voor bands als Pixies en Sonic Youth een bredere fanbase wisten op te bouwen, tekende Hüsker Dü bij Warner Bros. waar ze twee platen uitbrachten (‘Candy Apple Grey’ en ‘Warehouse: Songs and Stories’), maar het leverde hen niet de verhoopte doorbraak op. In ’87 viel de band uit elkaar en gingen de twee songwriters elk hun eigen weg. Grant Hart scoorde een hit met ‘All Of My Senses’ en richtte een nieuwe band op, Nova Mob. Later zong hij ook een paar songs in voor de Belgische band Arsenal. Bob Mould maakte eerst twee (akoestische) solo-albums wat hem in 1991 o.a. op Leffingeleuren deed belanden. Daarna kende hij in de jaren negentig toch nog die doorbraak met zijn band Sugar. Het gewijzigde muziekklimaat na de doorbraak van o.a. Nirvana (grote Hüsker Dü fans!) kan er een rol in hebben gespeeld, in elk geval, debuutplaat ‘Copper Blue’ sloeg in als een bom. Vanaf 1995 richtte Bob Mould zich weer op zijn solo-carrière, hij bracht intussen zo’n 14 platen uit. De laatste, ’Blue Hearts’, dateert van 2020 en is de solo-plaat die misschien wel dichtst aansluit bij zijn Hüsker Dü periode qua woede en intensiteit en muzikaal erg verwant is met het hardere Sugar-werk. De voorbije jaren is Mould ook bezig geweest met het heruitbrengen van zijn back-catalogue, met als summum de 24-delige collectie ‘Distortion 1989-2019', die alles bevat van na Hüsker Dü, alle solo en Sugar albums dus en tal van live-opnames en extra tracks (Besides).
De titel van de tournee is dan ook niet toevallig gekozen: “Distortions and Blue Hearts”. Als je op de playlists mag afgaan die her en der op internet te vinden zijn mag je alvast uitgaan van een echt carrière overzicht met songs uit alle periodes.
Zaterdag 2 december, 21u00
DAAN
Zaal De Zwerver, Dorpsstraat 95, 8432 Leffinge
27 euro vvk, 30 euro add, 24 euro Z-pas
Daan is back. Nieuwe plaat en party set.
Daan & co keren met de release van hun nieuwste plaat ‘The Ride’ terug naar hun typisch electrorock geluid voor ‘n totaal live feest. Het nieuwe album en de setlist zijn dan ook op maat gemaakt van zweterige clubs en dansende festivals. Opnieuw met zes op het podium; Daan’s full band vol klassemuzikanten; Isolde Lasoen (drums) en Jeroen Swinnen (synths) vieren hun 20 jaar in de band, Geoffrey Burton (gitaar) en Jean Francois Assy (bass) zijn er uiteraard ook terug bij, net als trompetwonder Jo Hermans. Naast de pompende upbeat songs van de nieuwe plaat kan Daan een hele set vullen met zijn classics, van ‘Swedish Designer Drugs’, ‘Victory’, ‘Housewife’, ‘Exes', ‘Icon’ tot 'The Player’. De nieuwe setlist is niet gemaakt om stil te staan. Join the party!
Bezoekers van De Zwerver of Leffingeleuren hebben natuurlijk al vaker de kans gehad om Daan aan het werk te zien. Afgelopen TV-seizoen was het ook voor een nieuw publiek elke week reikhalzend uitkijken naar Daan's tussenkomsten in het populaire programma “Liefde Voor Muziek”, waarvan zijn eigen rechterhand Jeroen Swinnen de bedenker en bandleider is. Telkens weer wist hij daarin te verrassen met zijn nummerkeuze, met als opvallendste ongetwijfeld die orkestrale versie van Metejoor’s spoken word album-intro, maar ook schitterende versies van ‘Dag Vreemde Man’ van Ann Christy of ‘Tussen De Liefde En De Leegte’ van Stef Bos.
do 7 dec 2023
BLONDE REDHEAD (us)
Zaal De Zwerver, Dorpsstraat 95, 8432 Leffinge
25 euro vvk, 28 euro add, 22 euro Z-pas
New York City indierock - Eerste plaat in negen jaar
Blonde Redhead is een indierockband uit New York City die in 1993 werd opgericht door Kazu Makino (zang/toetsen/gitaar) en de tweeling Simone (drums/toetsen) en Amedeo Pace (gitaar/bas/toetsen/zang). Ze begonnen hun carrière in de underground indiescene en werden aanvankelijk getekend bij het label Smells Like, dat werd gerund door Steve Shelley, de drummer van Sonic Youth. Vervolgens brachten ze albums uit bij labels als Touch & Go en 4AD, waarbij hun muzikale stijl evolueerde van hoekige indie rock naar kosmopolitische art pop.
Blonde Redhead heeft altijd gestreefd naar groei en evolutie, waardoor ze relevant zijn gebleven tijdens hun hele carrière. Enkele hoogtepunten uit hun discografie zijn o.a. de albums "Fake Can Be Just As Good" (1997), "Melody of Certain Damaged Lemons" (2000), "Misery Is a Butterfly" (2004) en "23" (2007). Hun vorige album, "Barragán", dateert uit 2014.
In hun dertigste jaar als band brengt Blonde Redhead hun tiende album uit, genaamd "Sit Down for Dinner" (op 29 september via het label Section1).
Dit album verkent thema's als onzekerheid, familie en de vluchtige aard van het leven. De muziek op het album bestaat uit ingetogen maar krachtige melodieën, waarbij de teksten de uitdagingen van volwassenheid belichten, zoals communicatiestoornissen, zelfexpressie en het vasthouden aan dromen. Het album is geschreven en opgenomen over een periode van vijf jaar, waarbij de band verschillende locaties heeft gebruikt, waaronder New York City, upstate New York, Milaan en Toscane.
Voor "Sit Down for Dinner" wilde de band een optimistisch album maken waarbij de samenwerkingsdynamiek centraal stond. Ze lieten zich inspireren door Braziliaanse experimentele muziek en hebben verschillende muzikale benaderingen gebruikt, waaronder een bluesy vocale stijl en het gebruik van kinderstemmen. De band heeft altijd vastgehouden aan hun unieke harmonische gevoeligheden, die een kernaspect vormen van hun muzikale identiteit.
BRUTUS op 17 dec in Zaal De Zwerver.
Leffingeleuren - 46e editie: 15-16-17 sept 2023 – Final line-up
DE LAATSTE REEKS NAMEN - De laatste 17 namen, met uitzondering van Duyster.live en het gratis gedeelte zijn ze daarmee allemaal bekend.
ALAIN JOHANNES (us)
RENDEZ-VOUS (fr)
HENGE (uk)
ECHT! (be)
SCALPING (uk)
KOSMO SOUND (be)
FAKE INDIANS (be)
ECHO BEATTY (be)
SERGEANT (be)
BRORLAB (be)
MOJO AND THE KITCHEN BROTHERS (be)
LEPOPSKI (be)
THE NEALIONS (be)
GAMEBOYZ II MEN (be)
TEDDY PICKER (be)
AROH (be)
COOKIES & TYLER (be)
Met de komst van ALAIN JOHANNES (met full band), RENDEZ-VOUS, HENGE, ECHT!, SCALPING en nog 12 jonge Belgische artiesten is de affiche zo goed als rond. Enkel de namen voor Duyster.live en het gratis gedeelte heb je nog van ons te goed.
Eerder aangekondigde namen voor de ontdekkingstocht zijn oa. Tramhaus, Bar Italia, Pigs (x7), DIRK., King Hannah, The Hickey Underworld, Bolis Pupul, Peuk, Taqbir, Johannes Is Zijn Naam en Tamikrest.
Eerder
DE DERDE REEKS NAMEN
Zeven nieuwe namen hebben we vandaag en na de eerdere aankondigingen komen we daarmee aan 30.
In deze reeks hebben we zowel artiesten uit eigen land als artiesten uit weinig voor de hand liggende landen.
Uit eigen land presenteren we de comeback van het jaar met The Hickey Underworld, die met hun nieuwe single ‘Living On Big Foot’ bewijzen nog steeds messcherpe, steengoeie songs te kunnen schrijven. Ook Johannes Is Zijn Naam deed dit met o.a. ‘Johnny Will Be King’, waarmee hij aantoonde dat er nog leven is na The Van Jets. Twee afgevaardigden uit de garage-scene krijgen we met Frankie Traandruppel en Kookaburra.
CHOUK BWA & THE ÅNGSTRÖMERS is een Haïtiaans-Belgische samenwerking die traditie en futurisme weten te verbinden, of Haïtiaanse voodoocultuur en pure polyritmische muziek met elektronica en reverb.
Taqbir uit Marokko is een bij uitstek politieke punkband die gewaagde thema’s als religieuze vrijheid, sexisme, homofobie, en racisme in hun thuisland niet uit de weg gaan.
De USA is wel een voor de hand liggende herkomst voor veel van onze artiesten, en met de nodige trots kondigen we vandaag Lael Neale aan. Ze brengt haar tweede plaat op Sub Pop mee, alsook haar omnichord en de gitarist/producer waarmee ze de plaat maakte.
THE HICKEY UNDERWORLD
JOHANNES IS ZIJN NAAM
CHOUK BWA & The Ångströmers (hai)
TAQBIR (ma)
LAEL NEALE (us)
FRANKIE TRAANDRUPPEL
KOOKABURRA
DE TWEEDE REEKS NAMEN
DIRK. (be)
PIGS PIGS PIGS PIGS PIGS PIGS PIGS (uk)
NUSANTARA BEAT (nl)
THE PSYCHOTIC MONKS (fr)
PARIS PALOMA (uk)
ÃO (be)
CAVOLO NERO (nl)
HUMOUR (uk)
We schaven gestaag verder aan de line-up van onze 46e editie. Met DIRK. hebben we een schitterende afsluiter gevonden voor de zondagavond. Gezien hun roots in de buurt van Tielt en hun overwinning op ons concours Verse Vis in 2015 kunnen we het hier hebben over een soort van thuismatch. De vier heren komen hun nieuwe plaat ‘Idiot Paradise’ voorstellen. Met ÃO hebben we een beloftevolle Belgische band aan de haak geslagen. De band verwerkt de Mozambikaans-Portugese roots van zangeres Brenda Corijn in hun saudade-indie-ambient-pop. Een mondvol voor een unieke sound die ze ook op plaat gaan vastleggen, de release is voorzien voor net na LL.
Dan hebben we opnieuw drie Britse bands. Sinds de Brexit schudden ze daar de ene beloftevolle band na de andere uit hun zakken, het lijkt wel alsof de hoogdagen onder Tatcher terug zijn voor wie daar een band wil beginnen. PIGS PIGS PIGS PIGS PIGS PIGS PIGS zal zorgen voor een set vol verpletterende sludge meets noise meets stoner. Zowat het tegenovergestelde van de akoestische singer-songwriter Paris Paloma die via o.a. Tiktok aan hele hoge luistercijfers geraakt maar ook vast van plan is om hard te werken aan een echt muzikanten-bestaan. Het Schotse Humour verwerkt posthardcore invloeden in zijn postpunk en komt daarmee in het kielzog van populaire bands als Turnstile, High Vis of Militaire Gun.
Met Nusantara Beat en Cavolo Nero hebben we twee Nederlandse bands die voor de nodige portie dansbare en vaak exotische klanken zullen zorgen. Nusantara Beat verwerkt de Indonesische roots van de muzikanten, een beetje zoals Altin Gün dat deed moet hun Turkse roots. Cavolo Nero zoekt het meer in de indie-disco zoals Nu Gunea dat ook doet in Italië. En onze zuiderburen leveren ook een vertegenwoordiger af, uit Parijs, The Psychotic Monks, een band die invloeden van Swans, Shellac en Ohsees verwerkt in een broeierig geheel.
DE EERSTE 15 NAMEN
Zoals zovelen met ons kijken wij al hard uit naar het einde van die veel te lange, bloedhete en terminaal saaie zomer. Een heugelijk, jaarlijks terugkerend moment dat al bijna een halve eeuw hand in hand gaat met het leukste feest aan de Belgische kust. Het kleinste onder de grote festivals. Dat walhalla van goeie smaak, waar ondergrondse muziek bovengronds komt en waar culthelden van morgen voor het voetlicht treden. Een driedaagse bijeenkomst van muziekfreaks en partypeoples, mensen die houden van het goede leven en dat ene pintje teveel. Jong en oud, mooi en lelijk, maar allen lekkerbekken die niet kunnen kiezen tussen een kroket of een cocktail. Fijnproevers die niet kunnen zwijgen over de beste wafels, de hoogste torens, de mooiste gitaren, de vetste beats en de nieuwste postpunk-sensaties. Dansend tot het ochtend wordt. Lang uitslapend op langzaam leeglopende luchtmatrassen. Maar steeds met die ene alles overheersende liefde voor muziek die iedereen met iedereen verbindt.
Leffingeleuren 2023 vindt plaats van vrijdag 15 september tot en met zondag 17 september, op de markt, in Zaal en Café De Zwerver en in en rond de kerk van Leffinge. Met concerten, dj’s, animatie en zoals steeds een gevarieerde keuze aan lekker eten en diverse bars.
Als ontdekkingsfestival kiezen we ervoor om bands te programmeren die niet overal te zien zijn. We zijn alvast blij met de eerste reeks van 15 namen.
TAMIKREST (ma)
KING HANNAH (uk)
BOLIS PUPUL (be)
BAR ITALIA (uk)
TRAMHAUS (nl)
PEUK (be)
DEADLETTER (uk)
RUNNNER (us)
HOTEL LUX (uk)
MC YALLAH (ke/ug)
THE MUCKERS (us)
GHOULIES (aus)
SUNFRUITS (aus)
ABORTED TORTOISE (aus)
MACIE STEWART (us)
Een trend die we de voorbije jaren vaststelden: een mooie spreiding qua landen van herkomst van de bands: Vier Britse bands in deze reeks met de donkere indierock van King Hannah, de britpop van Hotel Lux, indierock met 80ies en 90ies invloeden van Bar Italia en de postpunk van Deadletter. Vier hele grote beloften. Drie USA bands ook met Runnner (denk Sufjan, Death Cab For Cutie), The Muckers (psych meets glam) en Macie Stewart. Die laatste speelt binnenkort het voorprogramma van Kevin Morby (om een idee van de richting te geven). Ook uit a land Down Under hebben we drie vertegenwoordigers: Sunfruits (“psychedelic pop candy”), Aborted Tortoise (aussie punk) en Ghoulies (synth Punk). Twee belgen voorlopig, met Peuk (die hun schitterende tweede plaat zullen voorstellen) en Bolis Pupul die dit keer zonder Charlotte Adigéry komt. De Malinese desert-blues van Tamikrest zal zeker voor de nodige sfeer zorgen op zondag. Een band die muzikaal en inhoudelijk razend relevant blijft. Ook uit Afrika, meer bepaald Kenia, via Oeganda is MC Yallah, die haar maatje Debmaster meebrengt en altijd garant staat voor energieke shows waar ze het publiek weet mee te slepen in haar empowerment. Nog een buitenbeentje om deze reeks af te sluiten: Tramhaus, uit Rotterdam, die eerder dit jaar al eens de platen van het dak hebben gespeeld in De Zwerver.
Met deze aankondiging eindigt ook de verkoop van Early Bird tickets. Het was een succesvolle actie. De gewone ticketverkoop start vanaf vrijdag 26 mei 11u, met dag en weekendtickets en ook camping tickets.
Vrijdag en zondag: 33 euro
Zaterdag: 38 euro
Weekend: 72 euro
Camping dag: 10 euro
Camping weekend: 20 euro
te koop via: www.leffingeleurenfestival.be
(alle kosten verbonden aan de ticketverkoop zijn inbegrepen in de prijs)
Programma overzicht
Vrijdag
THE HICKEY UNDERWORLD (be)
PIGS PIGS PIGS PIGS PIGS PIGS PIGS (uk)
RENDEZ-VOUS (fr)
TRAMHAUS (nl)
SCALPING (uk)
CHOUK BWA & The Ångströmers (hai)
NUSANTARA BEAT (nl)
FRANKIE TRAANDRUPPEL (be)
BRORLAB (be)
MOJO AND THE KITCHEN BROTHERS (be)
THE NEALIONS (be)
GAMEBOYZ II MEN (be)
TEDDY PICKER (be)
Zaterdag
KING HANNAH (uk)
BOLIS PUPUL (be)
LAEL NEALE (us)
BAR ITALIA (uk)
HENGE (uk)
ECHT! (be)
PEUK (be)
DEADLETTER (uk)
RUNNNER (us)
THE PSYCHOTIC MONKS (fr)
FAKE INDIANS (be)
ECHO BEATTY (be)
SERGEANT (be)
CAVOLO NERO (nl)
THE MUCKERS (us)
MACIE STEWART (us)
LEPOPSKI (be)
KOOKABURA (be)
AROH (be)
Zondag
ALAIN JOHANNES (us)
DIRK. (be)
JOHANNES IS ZIJN NAAM (be)
TAMIKREST (ml)
TAQBIR (ma)
PARIS PALOMA (uk)
ÃO (be)
HUMOUR (uk)
HOTEL LUX (uk)
MC YALLAH (ke/ug)
KOSMO SOUND (be)
GHOULIES (aus)
SUNFRUITS (aus)
ABORTED TORTOISE (aus)
COOKIES & TYLER (be)
www.leffingeleuren.be
Anohni & the Johnsons
Anohni and the Johnsons is een band uit New York met zangeres/componiste Anohni die voormalig bekendstond als Antony Hegarty. De bijzondere falset van Anohni is bepalend voor het geluid van de band. Ze braken in 2005 door met hun album ‘I Am A Bird Now’. Als Antony and the Johnsons maakte de band vooral soulvolle ballads met strijkers en houtblazers.
De laatste band-release als – toen nog – Antony and the Johnsons dateert van 2014. Daarna was er de outing van Antony als Anohni en twee solo-releases in de elektro/dancepop-sfeer. ‘My Back Was A Bridge For You To Cross’ is een onverwachte terugkeer als band, want solo had Anohni best wel succes en erkenning. Dat dit album uitgebracht wordt als een band-album is misschien niet helemaal terecht. De band werd bij elkaar gezocht door producer Jimmy Hogarth (Amy Winehouse, Duffy, Tina Turner). Hij speelt zelf gitaar op het album. Van de vroegere ‘and the Johnsons’ werd enkel string arranger Rob Moose opgevist. Prima studiomuzikanten heeft Hogarth gevonden, maar misschien niet echt een band om ook live mee te gaan touren.
“It Must Change” is een prachtige soulballad, bedoeld als steun voor iedereen die erkenning zoekt in een zoektocht naar het juiste geslacht. Op deze single doet Anohni mij vocaal denken aan Brittany Howard (van Alabama Shakes), terwijl de heel oprechte en militante tekst op het repertoire van Marvin Gaye had kunnen staan.
“Go Ahead” is een gelukkig korte miskleun met dissonante noise. “Sliver Of Ice” raakt wel enkele gevoelige snaren. Met een heel zuinige bandbezetting en dat breekbare komt terug aan het begin van “Can’t”. “Scapegoat” is wat experimenteel en heeft daardoor wat moeite om ‘binnen’ te komen. “It”s My Fault” drijft op lyrics die bij de eerste luisterbeurt wat kinderlijk aanvoelen en heeft ook die breekbare, minimale bezetting zoals meerdere songs op de eerste helft.
“Rest” is dan wel heel compleet uitgewerkt in structuur, lengte, lyrics en arrangementen. Het is een verademing. Want hoewel Anohni vocaal en innerlijk haar stem gevonden heeft, werkt die stem het beste bij een volle bezetting en verpakt in een veel groter geheel. Pas hier hoor je dat er een ‘and the Johnsons’ meegewerkt hebben aan het album. Als er nog meer singles uit dit album moeten komen, dan lijkt “Rest” mij wel een geschikte kandidaat, ondanks een speelduur van bijna zes minuten (en dan is er nog een fade out die veel te vroeg komt, want de gitarist begon pas net op dreef te komen in de outro-solo).
Na “Rest” volgen dan weer breekbare nummers met een beperkt bezetting: “There Wasn’t Enough” en de tweede single “Why Am I Alive Now”. Deze laatste swingt/schuifelt op wat zuinige percussie, maar heeft in de lyrics niet de impact van een “It Must Change”. Een knap nummer met een gedurfde productie, maar een speelduur van zes minuten is niet gerechtvaardigd. Dan heeft het veel kortere “You Be Free” in al zijn compactheid een grotere overtuigingskracht.
‘My Back Was A Bridge For You To Cross’ was waarschijnlijk geen ei dat zo maar even makkelijk gelegd kon worden. Muzikaal kunnen we ons hart ophalen aan drie heel sterke songs, in de lyrics valt er veel meer te rapen.
https://www.youtube.com/watch?v=F2cF9o7FuU4
Dat Helmutt Lotti als Hellmut Lotti (met een extra ‘l’) op Graspop stond, dat zal jullie wel niet ontgaan zijn. Dat nieuws werd nationaal breed opgepikt in alle media. De reacties in de Belgische metalscene zijn evenwel niet eensluidend positief. De grootste groep verwelkomt Lotti met open armen en geeft een duim omhoog voor zijn durf om dit te willen proberen. Dat dit een grote groep is, merk je ook aan de vele uitverkochte zaalshows. Een kleine groep blijft erbij dat dit op de keper beschouwd een ‘matig coverbandje’ is dat het vooral moet hebben van een uitgekiende marketingcampagne.
Dat van die marketingcampagne kan kloppen. Zowat negen maanden geleden nam Lotti voor radiozender Willy zijn versie op van “Run To The Hills” van Iron Maiden. Dankzij de vele lovende reacties daarop werden de zanger en zijn band uitgenodigd voor Graspop voor een set met nog meer covers. Zogezegd om eens te testen of daar een publiek voor bestaat. De keuze voor de Metal Dome op Graspop zal wel strategisch geweest zijn. Het is de kleinste tent op het grootste Belgische metalfestival en het was dan ook te verwachten dat dat tentje meteen ‘te klein’ zou zijn voor alle toeschouwers. De beelden van de honderden, misschien wel duizenden mensen die buiten aan de Metal Dome proberen een glimp op te vangen van wat er op het podium gebeurde, zijn inzake marketing van goudwaarde. Die kaart hebben ze alvast goed uitgespeeld.
Dat het concert op Graspop ‘maar om te testen’ zou geweest zijn, die ballon is makkelijk te doorprikken. Nog geen week na Graspop werden al de eerste zaalshows aangekondigd. En van het optreden op Graspop werden meteen opnames gemaakt die binnenkort op vinyl uitkomen. Elke andere artiest die binnen enkele maanden een vinyl wil laten persen staat in een maanden- tot zelfs jarenlange wachtrij. En ook zijn alle rechten voor al die covers op dat album verbazend snel geregeld.
De eerste single van het Lotti Goes Metal op Graspop-album is “Still Loving You” van The Scorpions. Het is als single het perfecte visitekaartje voor de set op Graspop: een heel oud en een heel bekend nummer, nagenoeg perfect nagespeeld en nagezongen. Klaus Meine is niet de naam die vaak spontaan valt als mensen het hebben over de beste zangers in de metal, maar tegelijk heb ik ook nog maar weinig beter gezongen covers van dit nummer gehoord. De toegevoegde waarde is evenwel beperkt. Je hoort dat het Helmut is die zingt en je hoort dat dit nog net binnen zijn bereik en volume zitten. Maar het is niet dat hij het nummer volledig naar zijn hand zet. Enkel op het einde wordt er vaag wat afgeweken van het origineel. Stemtechnisch is dit prima, maar er zit weinig passie in, weinig liefde voor de song, de band of het genre, weinig van zichzelf. Als iemand het origineel wil horen, dan zal die wel het origineel opzetten.
Misschien zijn we wat streng in deze beoordeling. Op Graspop speelden Lotti en zijn band ook nog “Darkness”, een eigen of voor hem gecomponeerd nummer. Als dat er boenk op is, krijgt dit project onmiddellijk meer krediet.
Still Loving You (Live at Graspop Metal Meeting) - YouTube
Big Red Fire Truck is een relatief nieuwe Australische band die de gloriedagen van Van Halen, Aerosmith en Bon Jovi wil laten herleven in hun songs. Andere inspiratiebronnen die ze vermelden zijn The Darkness en Crazy Lixx. De spandex/hair/glam-metal dus. Op hun EP ‘Trouble in Paradise’ weten ze de juiste snaar te raken en zit de vibe van hun grote voorbeelden al zeker in de tracks.
Deze EP omvat slechts zes tracks en de eerste, “Neon Sunsets”, telt eigenlijk niet mee. Dat is meer een synth intro (zoals Van Halen klonk ten tijde van “Jump”) en niet echt een volwaardig nummer. Het zet wel een heel herkenbare 80’s rock-sfeer neer.
De echte albumopener is titeltrack “Trouble in Paradise” en dat is volbloed hairmetal: macho-romantiek in de lyrics, heel klassieke en degelijke hardrock zoals in de jaren ’80, akkoorden die je enkel wijdbeens kan spelen, catchy en direct meezingbaar, … Hetzelfde geldt in grote lijnen voor “Love Bite” en “Psychotropic Thunder”. Het verschil met songs van Bon Jovi of The Darkness is dat het in de lyrics vaak vaag of onbestemd blijft. Het is bij de eerste luisterbeurten dan wat moeilijk om in te schatten waar de songs nu eigenlijk over gaan. Maar het klinkt wel allemaal cool en spannend, en afgelikt. Alleen bij “Hot Summer Nights” zijn we van bij de eerste luisterbeurt zowat zeker wat het onderwerp van de teksten is. Muzikaal is deze laatste track van de EP helemaal een doorslagje van The Darkness.
Er zit hier en daar een klein beetje humor in, maar dit is niet zo’n parodieband als Steel Panther. De liefde voor het genre en het tijdvak, in al zijn facetten, is hier een stuk oprechter.
Een bijzonder leuke EP heeft Big Red Fire Truck hier afgeleverd. Het enthousiasme en spelplezier spatten ervan af op ‘Trouble in Paradise’. Het is een tijdscapsule die je 40 jaar terugvoert. In Geraardsbergen hebben ze met WildFest een festival waar deze Australiërs perfect in het plaatje zouden passen.
https://www.youtube.com/watch?v=lQE4pI8urJc
Mijn eerste indruk over het debuutalbum van Tailgunner was dat deze Britten het zoveelste metalbandje in de rij vormden die makkelijk probeert te scoren met songteksten over oorlog en stoere gevechten, maar die niet de moeite genomen hebben om een geschiedenisboek open te slaan. Een tailgunner is diegene die vroeger in een gevechtsvliegtuig achter de piloot het machinegeweer bediende. Het is ook een song van Iron Maiden, één van de inspiratiebronnen van de band.
Officieel werd Tailgunner opgericht in 2018, hoewel de band pas echt in 2022 actief werd. De meeste bandleden zaten in de band Midnight Prophecy of hadden daar toch iets mee te maken. Midnight Prophecy werd opgedoekt en Tailgunner heeft z’n zaakjes voor elkaar. Ze rijgen in hun tweejarige bestaan de mooie supports aan elkaar, staan in de UK op leuke festivals en ze staan klaar om het Europese vasteland te veroveren. Ze mochten een platendeal tekenen bij Fireflash Records. Dat is een nieuw sublabel van Atomic Fire Records (Opeth, Epica, God Dethroned, …). Voor de mix van het album konden ze rekenen op Olof Wikstrand van Enforcer en voor de boekingen zitten ze nu ook bij hetzelfde agency als dat van Enforcer. Al die mensen geloven in Tailgunner en willen er zelfs geld in investeren, dan zullen ze toch wel iets goed doen?
Tailgunner geeft nieuwe zuurstof aan een misschien ietwat belegen genre als heavy metal. Ze kruiden hun klassieke heavy metal met speedmetal en thrash, zoals Evil Invaders dat eerder ook al deden. Het tempo van de tracks ligt gemiddeld hoog, de catchy solo’s en andere knappe riffs vliegen je als kogels rond de oren en ook in compositie en refreinen krijgen ze een ruime voldoende. Craig Cairns is bovendien een uitstekende zanger. Hij heeft misschien niet het bereik van een Bruce Dickinson of een Rob Halford, maar wel een aangename stem. En hij weet waar zijn grenzen liggen. Tailgunner is een mooie aanwinst in de vijver waarin ook Martyr, Thorium, Coffin Hunters, Warkings en Lord Vulture zitten. Inspiratie vinden ze vooral bij Iron Maiden, Helloween en Judas Priest, maar waarschijnlijk ook bij Artillery, Demon of Tytan.
Wat moet je onthouden van hun debuutalbum ‘Guns For Hire’, behalve de Eddie-van-de-Aldi in het artwork? Om te beginnen staat het vol met snedige heavy metal. Het album opent met “Shadows Of War”, met een beetje een atypisch, vals-traag ritme. Subliem en tegelijk heel klassiek gitaarwerk. Een deel daarvan komt van Nederlander Patrick van der Völlering. Die is één van de twee gitaristen op het album (en het enige bandlid zonder Midnight Prophecy-connectie), maar hij heeft Tailgunner inmiddels verlaten. De band zoekt nog een vaste vervanger.
De tweede track op het album is titeltrack “Guns For Hire” en die heeft wel een pittig drum-tempo, waardoor ook de riffs een pak sneller gaan. Heel aanstekelijk en meebrulbaar. Hetzelfde geldt in grote lijnen voor de volgende tracks: pittig tempo, catchy, uitmuntend gitaarwerk, degelijke zang, … De nummers zijn ondanks de vele gemene delers in muziek en teksten toch goed van elkaar te onderscheiden. Het klinkt allemaal heel klassiek, en toch is het lang geleden dat een band ons nog zo kon enthousiasmeren met zo’n klassieke aanpak.
De lyrics vormen het zwakste punt. Je kan ze eigenlijk op elke oorlogs- of gevechtssituatie toepassen. Sommigen vinden die universaliteit een troef, voor anderen is het net een gebrek aan authenticiteit en herkenbaarheid.
Er zijn een paar tracks die een stukje boven de andere uitsteken. “Futures Lost” (voor zijn knappe solo’s) en “New Horizons” (voor de knappe intro) en het aanstekelijke “Blood For Blood” (met aangename samenzang). Het lekkerste stukje van deze pie is “Rebirth”. Een epische track van bijna negen minuten met een knappe intro die met veel geduld opgebouwd wordt en van bij de intro grote verwachtingen losmaakt bij de luisteraar. Als de vocalen invallen, zakt de track even wat in, maar dat weet Tailgunner mooi te herstellen, en vanaf daar ontvouwt zich een hoorspel in drie of meer bedrijven. Knap gedaan en het verveelt voor geen seconde.
Tailgunner heeft met ‘Guns For Hire’ een knap album uit. Of ze er ook Vlaanderen en de rest van de wereld mee zullen veroveren, dat valt nog af te wachten. Maar hun enthousiasme werkt alvast aanstekelijk.
https://www.youtube.com/watch?v=j2TkDinQsv4
Rhoda Dakar’s naam zal voor altijd verbonden blijven aan The Bodysnatchers, haar all-female 2-tone ska-band uit begin jaren ’80. Daarna werkte ze nog mee aan een album van The Special AKA (van “Free Nelson Mandela”) en waren er nog samenwerkingen met Madness en the Beat.
In de covid-periode startte Rhoda Dakar met het opnemen van covers van ‘gewone’ popsongs in een reggae/ska/rocksteady-jasje, zoals Madness en UB40 dat eerder al deden. Ze gaat er daarbij van uit dat elke song ook een reggae-versie verdient en met haar album ‘Version Girl’ wil ze alvast enkele bijdrages aan die stelling leveren.
Het moet gezegd: Rhoda Dakar weet op dit cover-album vaak de juiste snaar te raken. Ze speelt met ritmes en woorden. De originelen zijn soms heel duidelijk en soms nog net herkenbaar.
Het album begint met “Version Girl” van Dandy Livingstone. Rhoda’s alleereerste studio-opname was al een cover van Livingstone. Mooi als symboliek, maar UB40 leverde ons eerder al een betere versie.
“Stop Your Sobbing” van The Pretenders en “What A Wonderfull World” van Louis Armstrong krijgen een vrolijk rocksteady-jasje. Armstrong was een persoonlijke vriend van Rhoda’s vader. “Everyday Is Like Sunday” van Morrissey lijkt op papier een onhaalbare kaart om in een ska/reggae-versie te gieten, maar Rhoda Dakar maakt er een prachtige, slepende reggae-shuffle van.
Lou Reed’s “Hangin’ Round” (uit ‘Transformer’) klinkt op dit album een heel stuk zonniger dan het origineel. Hetzelfde geldt voor “Song To The Siren” – origineel van This Mortal Coil: nog steeds een brok terurnis, maar nu met warme tranen en mijmerend als bij een ondergaande zon op een eenzaam strand. “Walking After Midnight” van Patsy Cline krijgt een springerig ska-jasje aangemeten en kan misschien het minst overtuigen van dit album.
Van David Bowie’s “The Man Who Sold The World” zijn al een paar covers gemaakt. Iedereen kent die van Nirvana of Jasper Steverlynck. Wat Rhoda Dakar er allemaal mee doet grenst aan het onmogelijke. Nochtans voegt ze niet veel meer toe dan een zuinig en über-eenvoudig ska-ritme. En dat is genoeg om je als luisteraar op het verkeerde been te zetten. Tussen je oren moet je kiezen tussen heupwiegen op het kabbelende ritme of het volgen van de oorspronkelijke melodie. Hetzelfde geldt voor “As Tears Go By”, de song die Jagger en Richards cadeau deden aan Marianne Faithfull. Het vrolijke ska-ritme biedt een mooi contrast met de gebroken harten in de lyrics. Alleen een beetje jammer van die strijkers. Dat had ook gewoon een zoemende ‘80’s synth mogen zijn. Maar het effect is hetzelfde als bij de Bowie-cover: een nieuwe bitterzoete laag wordt toegevoegd.
“Comme Un Arbre (Dans La Ville) van Maxime Le Forrestier is de vreemde eend in de bijt. Niet alleen vanwege de lyrics in het Frans. Het is ook in het algemeen een veel minder bekend nummer dan de andere covers. Wel mooi gezongen, en bijna accentloos. Rhoda’s vader verblaaf vaak in Parijs en hij sprak vaak Frans met zijn nichtje. Zo heeft ook Rhoda de liefde voor het Frans opgepikt.
Op “Love Hurts” (van Nazareth) maakt Rhoda Dakar er zich misschien wat makkelijk van af. Hier voegt ze maar weinig toe van zichzelf aan deze klassieker.
Dit cover-album sluit af met een klapper. Elvis Costello is een generatiegenoot van Rhoda Dakar en was de producer van het The Special AKA-album waar Rhoda aan meewerkte. Ze brengt Costello’s versie van Nick Lowe’s “Peace, Love And Understanding” terecht nog eens onder onze aandacht met haar herwerking. De boodschap(pen) in de lyrics kunnen we vandaag opnieuw hard gebruiken. En ze maakt er muzikaal ook nog eens een feestje van met heel degelijke, fruitige reggae.
Liliane Saint-Pierre voorstellen is zoals Will Tura voorstellen. Ze draait al zolang mee in de showbizz te beginnen met haar optreden met The Starlets als twaalfjarig, via Canzonissima, haar samenwerking met Claude François en zijn label tot het eurovisiesongfestival en nog zoveel meer. Ze heeft al een heel uitgebreid oeuvre in die zestig jaar opgebouwd. Jawel, zestig jaar staat ze intussen al op de planken en dat is ook de titel waarmee ze volgend jaar door het land zal optreden: zestig jaar on tour.
Nu heeft ze een nieuwe single dat “Dansen in het Licht” heet en een bewerking van een nummer van Bruce Springsteen (“Dancing in the Dark”) is. Zo’n hit hernemen is durven en niet zonder risico maar ze komt er goed mee weg. Het nummer is sfeervol en de sterke stem van Liliane komt ook mooi uit tegenover de begeleiding. “Dansen in het Licht” is een fijne bewerking van het nummer van The Boss. De vertaling is van de hand van Belinda Meulendijk, die onder andere ook teksten voor Rob De Nijs schreef.
Nu is het enkel nog wachten om haar terug eens live aan het werk te zien. De tour start op 19 november 2023 in Harelbeke en zal eindigen op 22 juni 2024 in Heusden-Zolder.
Zwarte Cross 2023 van 20 t-m 23 juli 2023 - Pics
De 25e editie van de Zwarte Cross kenmerkte zich door een geweldige sfeer en een soepel verlopen organisatie.
Het festival in Lichtenvoorde, Lievelde en Vragender verwelkomde 237.500 bezoekers en kende gedurende vier dagen veel hoogtepunten, maar … ook een ongeluk en een tijdelijke vermissing.
De uitbundige maar gemoedelijke sfeer kenmerkte ook dit jaar weer de Zwarte Cross. De bezoekers, artiesten en medewerkers uit alle windstreken en van alle leeftijden beleefden een weekend boordevol muziek, theater, cross, stunts en spektakel. Desondanks de beschreven incidenten verliep het evenement organisatorisch zeer soepel.
(bron: Motor.nl)
Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5129-zwarte-cross-2023.html?Itemid=0
Org: Zwarte Cross
Nederlands 
Français 
