Het duo achter Oorpool wisselt sinds 2020 eigen nummers in het Nederlands af met Engelstalige covers van bijvoorbeeld Nick Cave of the Waterboys. Deze “Catherine” schaakten ze weg bij PJ Harvey, van haar album ‘Is This Desire?’.
In het intussen herkenbare Oorpool-jasje klinkt deze song eerder als iets van Depeche Mode. Niet zo synthwave-dansbaar als vorige covers, wel met een nerveus ritme en met hetzelfde donkere randje als het origineel. Polly Jean zingt “Catherine” als een breekbare, trieste murderballad, terwijl bij Oorpool de vocalen blaken van (masculien) zelfvertrouwen, waardoor de boodschap een andere invulling krijgt. Knap gedaan.
Je vindt “Catherine” op Spotify.  Catherine - Single by Oorpool | Spotify

Paris Texas is een akoestisch quintet uit Antwerpen. Sinds 2018 brengt de band eigen werk met invloeden uit americana, countrymuziek en bluegrass. Hun muziek staat bekend om de herkenbaarheid en melodie, met een steady groove, hot picking en verfijnde samenzang.
In 2019 bracht Paris Texas het debuutalbum ‘When You’re Gone' uit en trad de band op in België en daarbuiten, waaronder het Omagh Bluegrass Festival in Noord-Ierland en het Rotterdam Bluegrass Festival. Tijdens de pandemie bleef de band creatief en gebruikte de tijd om nieuwe nummers te schrijven. In het voorjaar van 2022 dook Paris Texas de studio in om het tweede album ‘Bird In Hand' op te nemen.
Het is een verzameling van akoestische originals waarbij thema's van vergankelijkheid en coming of age zich door de nummers weven. De band wordt op het album bijgestaan door Tijl Piryns op drums (You Raskal You, Joni Sheila), Bart Vervaeck op pedalsteel (Compro Oro, Little Kim, Steven Troch Band, Bruno Deneckere, …), Ludo Lieckens (harmonium) en de Amerikaanse Laura Cortese op viool.
“Sometimes It’s Harder Getting Up Than Falling Down” is een heel aangename americana/akoestische countrysong die in een Nederlandstalige versie van goudwaarde zou kunnen zijn voor Guido Belcanto. “Golden Leaf” is een parel van harmonische samenzang. Titelsong “Bird In Hand” is een tearjerker over een gebroken hart. “Train Train” is geen cover van Blackfoot of Shorty Medlocke, wel een heel aangename song die heel Amerikaans klinkt. Dat kan je van dit volledige album zeggen, maar hier is het echt uitgesproken.
“Where Did The Years Go” kabbelt rustig voorbij en ook het licht swingende “Sweet Goodbyes” schildert een glimlach op je gezicht. “Willow Tree” klinkt heel vertrouwd in zijn overdadige melancholie en liefdesverdriet.
‘Bird In Hand’ is een heel aangenaam luisteralbum van internationaal niveau.

https://www.youtube.com/watch?v=2h5w2KTZcf0 

Iron Maiden - The Future Past tour - Doe maar verder!

Iron Maiden - De heavy metal band die wereldwijde successen kent begon eind mei in Slovenië met hun nieuwe tour genaamd ‘The Future Past’. Een mix van nummers uit het ‘Somewhere in Time’ album en hun laatste studio album ‘Senjutsu’, dus de fans konden beginnen gokken welke nummers ze uit hun hoed gingen toveren van beide albums. Musiczine was present tijdens de show in Amsterdam, meer bepaald in de Ziggo Dome dewelke volledig uitverkocht was en er dus 17.000 fans los konden gaan samen met deze NWOBHM mastodonten!

Aftrappen deden we - zoals iedere Maiden fan ondertussen wel weet - met ‘Doctor Doctor’ van UFO, gevolgd door een tussenintro van ‘Blade Runner’ (band: Vangelis). De zaal werd nog éénmaal donker en toen knalden de tonen van meezinger ‘Caught Somewhere in Time’ uit de boxen.
Op de videoschermen stond enerzijds futuristische Eddie klaar, waar op het andere videoscherm Eddie de samoerai werd getoond, en toen zorgden de eerste riffs al voor het nodige kippenvel!
Frontman Bruce Dickinson had een zwarte zonnebril gedurende de eerste 3 nummers op zijn snoet, en het was direct duidelijk dat hij nog in topvorm is! Wat een man, wat een stem…dit ging een super avond worden. Iedereen kon logischerwijze meebrullen met de teksten, dus was het een totaal uitzinnig publiek rondom mij. En dan kwam verrassing één van de avond al de revue passeren: ‘Stranger in a Strange land’. De hoge tonen gingen moeiteloos door de microfoon wat toch wel opmerkelijk was!
‘The Writing on the Wall’ werd aangekondigd via een kort intermezzo en toen kwamen de motorrijders uit de clip voorbij op het grote videoscherm. De aanwezigen begonnen mee te klappen op het ritme waarbij de harmonie tussen de gitaristen en bassist Steve Harris duidelijk zichtbaar was. ‘Days of Future Past’ en ‘The Time Machine’ volgden, maar worden helaas niet door iedereen geapprecieerd…gelukkig kan ik wel de melodie en vakmanschap in beide nummers erkennen en stak ik vol vreugde mijn vuisten in de lucht! In het eerste nummer was het uptempo moment van de gitaren een  surplus, terwijl het tweede nummer ingeleid werd met een verwijzing naar de Delorean van de films ‘Back tot he Future’. Na enige seconden stilte werden volgende woorden gesproken: “We Want Information…Information…”
Jawel, ‘The Prisoner’ (waarbij een schaakbord werd geprojecteerd – verwijzend naar de Britse TV-serie waarop dit nummer gebaseerd is) klonk verfrissend, helaas waren toch enkele haperingen te bespeuren bij de frontman, gelukkig had hij 17.000 man voor zich de deze tekst blindelings konden meebrullen… ‘Death of the Celts’ kwam als volgende aan de beurt met het rustige openingsmoment – en in feite gans het nummer ontbreekt wat snelheid - met aansluitend de klassieker ‘Can I Play With Madness’ die het publiek weer met euforie vulde. Zalig om een volle zaal te zien meebrullen met dit hitje! Eddie had er genoeg van en kwam ten tonele bij ‘Heaven Can Wait’ waarbij hij het gevecht aanging met de zanger, elk gewapend met een eigen geweer waarbij vuurwerk naar elkaar werd geschoten. Uiteraard is Eddie onsterfelijk en was hij de winnaar door Bruce zijn machinegeweer aan flarden te schieten. Een show van Iron Maiden waarbij Eddie niet op de voorgrond komt, dat zal nooit gebeuren.
Maar wat Dave Murray, Steve Harris, Adrian Smith en Janick Gers in dit nummer uit hun instrument toveren blijft toch onbeschrijfelijk! De gevechten tussen de diverse solo’s blijven een genot om te aanhoren en als dit dan nog op deze voortreffelijke wijze tijdens een live show kan gebracht worden, dan moeten we weer beamen dat dit waarschijnlijk wel de beste band in de heavy metal scéne is en zal blijven.
En toen was het tijd voor verrassing twee! Een nummer die nog nooit voor live publiek werd gespeeld en dus als primeur aan de man werd gebracht. ‘Alexander The Great’ is een verwijzing naar de Macedonische koning van 365 tot 323 voor Christus en enkele van zijn gebeurtenissen worden vertolkt in dit nummer. Gans de zaal werd meegenomen op sleeptouw, iedere aanwezige was getuige van een ongekend moment die later nog velen op het netvlies zal gebrand blijven, en met tranen in de ogen zal terugdenken aan dit moment! Opnieuw waren de gitaarsolo’s de blikvangers tijdens dit nummer! De luchtdrummers ontsproten van links naar rechts en van voor naar achter, nog nooit zo’n sfeer in een overdekte zaal gezien. De veroveringstocht van Alexander werd tot in de details nauwgezet gespeeld en ik ben blij dat ik dit heb mogen ervaren.
Met ‘Fear of the Dark’ werd teruggekeerd naar het gelijknamige album en de vele oeuh’s & aaah’s weerklonken uit de zaal. Als je spreekt over het toppunt van mee kwelen met de band, dan kan je dit nummer niet achterwege laten. Er werd vrolijk geheadbangd, mensen speelden luchtgitaar schouder aan schouder en de bandleden zagen dat ze bezig waren aan een sterke show.
Het lijflied van de band - ‘Iron Maiden’ getiteld uiteraard – zette het eindpleidooi in van dit optreden en kon Bruce niet anders dan luidkeels roepen: “Scream for me Amsterdam” en begon Janick Gers een afscheidsdansje te placeren.  Samurai Eddie werd achter drummer Nicko McBrain opgeblazen tot een grote gedaante en op het podium ging hij – in de vorm van een levensgrote pop - het gevecht aan met het publiek. Afsluiten deden ze met ‘Hell on Earth’ waarbij iedereen prompt meedeed met het handenzwaaien, klassieker ‘The Trooper’ met Steve Harris die tijdens het spelen duchtig meezong met dit straf nummer,  en topnummer ‘Wasted Years’ die nogmaals aantoonde dat Iron Maiden staat voor melodie, gitaarvirtuozen, topzang, vreugde, ervaring en métier! Tijdens de tonen van ‘Always Look on the Bright Side of Life’ werd een passend applaus gegeven voor dit super optreden. De nacht was nog jong en iedere café had zijn Iron Maiden setlist klaargezet om het volk verder te entertainen in de omgeving van de Johan Cruyff arena. Jaja, Iron Maiden is coming to get all of you! Uitmuntend!

Aan energie en uitstraling zou je niet zeggen dat deze mannen al van leeftijd zijn, want ze zijn klaarblijkelijk nog heel levendig op het podium en stralen overduidelijk spelplezier uit. Het beste moment van dit optreden zal ongetwijfeld de woorden van Bruce zijn: “We’re coming back”, dus een einde voor deze topband zit er gelukkig nog niet in. Doe maar verder waar jullie zo goed in zijn. Respect!

Organisatie: Live Nation

Sjock 2023 - 7 t-m 9 juli 2023 - Het rock'n'roll highlight of the year
Sjock 2023
Festivalterrein
Gierle
2023-07-07 t-m 2023-07-08
Ollie Nollet

De organisatoren kunnen terugblikken op een geslaagde editie. Veel volk, het weer dat ondanks de voorspellingen toch geen spelbreker werd en veel goeie muziek, een lappendeken van genres en stijlen. Zondag leek me veruit de interessantste dag, maar toen werd plots nog Stiff Richards toegevoegd aan de line-up van vrijdag. We waren twee van de drie dagen aanwezig …

vrijdag 7 juli 2023
Doordat ik wat langer dan verwacht moest aanschuiven aan de ingang miste ik Bob Wayne, de zingende stoomfluit uit Nashville. Ik zag hem nog net "Spread my ashes on the highway" brengen en kon enkel vaststellen dat hij behoorlijk scherp stond en The Outlaw Carnies een stevige indruk nalieten.

Grootste reden voor mijn komst op vrijdag was Stiff Richards uit Melbourne. Nadat ze vorig jaar op de Bang Bang Stage, het kleinste podium op Sjock, verschroeiend uithaalden werden ze dit jaar opnieuw geïnviteerd en kregen ze een plaatsje op de Main Stage toegewezen voor wat hun enige optreden deze zomer in Europa zou worden. Met een schaapachtige grijns op het gelaat vatte zanger Wolfgang Buckley (wat een naam!) vooraan het podium post en zette zijn tanden meteen in "Point of you", misschien wel hun beste nummer. Snelle, rauwe punk die geen enkele poging ondernam om te vernieuwen en ons als het ware terug katapulteerde naar de jaren '70. En wie dacht dat de Main Stage een maatje te groot zou zijn voor dit soort no nonsense rock-'n-roll mocht zijn mening meteen herzien. Integendeel, dit podium leek eerder te klein want Wolfgang Buckley dook al vlug met ontbloot bovenlijf en ware doodsverachting het publiek in waar hij zowat driekwart van het optreden zou vertoeven. In een moshpit waaruit gigantische stofwolken opstegen bleef hij voortdurend fysiek contact zoeken met zijn fans terwijl de Sjock crew handenvol werk had om alles in veilige banen te leiden.
Tussen al dat spektakel zou je bijna vergeten wat voor een geweldige, van een nijdige rasp voorziene, zanger hij is. Intussen fabriceerden de overige vier groepsleden, weggedoken in de luwte, een strakke, met melodieuze gitaren doorspekte, sound. "State of mind" en het traag en repetitief bonkende "Got it to go" spraken mij het meest aan maar eigenlijk hoefden alle overige nummers hier niet voor onder te doen.
Sjock 2023 was na Stiff Richards voor sommigen al een geslaagde editie!

Na eerder in een sukkelstraatje vol verslavingen, arrestaties, gevangenissen en rehabilitatiecentra te zijn beland herpakte Jesse Daniel zich dankzij de muziek en met de steun van zijn verloofde Jodi Lyford, die hier mee op het podium stond. Het aloude verhaal dus maar ook hier ontsproot er iets moois uit. Dit was zijn allereerste show op Europese bodem en het was er meteen eentje om in te lijsten.
Met een vijfkoppige band, waaronder een pedal steel speler, schonk de man uit Austin, Texas ons verrassend fris klinkende country die zich spiegelde aan de Californische Bakersfield sound. De vergelijkingen met Merle Haggard waren dan ook niet uit de lucht gegrepen. We hoorden stuk voor stuk sprankelende songs, waartussen een heerlijke instrumental.
En het mocht er soms ook wat frivoler aan toegaan. Zo bleek de gitarist een liefhebber van crowdsurfen, wat hij hier dan ook eens moest uitproberen. Waarom niet? Schitterende set waarin prijsbeest "Rollin' on" helemaal achterin zat.

Veel garagerock viel er dit jaar niet te beleven op Sjock zodat alle hoop gevestigd was op het Limburgse The Sha-La-Lees, het bandje van connoisseur Cedric Maes (El Guapo Stuntteam, The Sore Losers). De band opende vrij spectaculair met Link Wray's "Rumble" en ook "Born to lose", dat van Reigning Sound had kunnen zijn, trof me midscheeps. Maar daarna werd het te wisselvallig om van een geslaagde set te kunnen spreken. Drummer Dave Schroyen (Evil Superstars, Peuk) werd wegens ziekte last minute vervangen maar daar zal het niet aan gelegen hebben. De songs waren net iets te zwak en het solo-momentje van Cedric Maes met "Bad man" (Oblivians) was overduidelijk te hoog gegrepen. Verder toch nog genoten van de mondharmonica van Christophe Vaes (hoewel we die niet altijd hoorden) en de MC5-cover "Ramblin' rose".

Na de uppercut van Jesse Daniel verwachtte ik van Dale Watson & His Lone Stars niets minder maar dit kwam toch wat minder hard binnen. Daarvoor speelde hij naar mijn gevoel iets te veel op veilig, getuige zijn cover van "Ring of fire".
Nochtans begon hij zijn set vrij indrukwekkend met een stem die steeds meer in de buurt van Johnny Cash komt en een verrassend snedige gitaar. En op songs als "The train kept a rollin'", "I lie when I drink" of "Nashville rag" viel niets af te dingen. Authentieke country met af en toe wat andere roots invloeden, helemaal mijn ding, maar toch bleef ik ergens op mijn honger zitten. Waren het His Lone Rangers  die er apathisch bijstonden (te lang in de zon gelegen?) of de pedal steel die nogal loom klonk? Ongeveer halverwege de set gleden ze weg in een irriterend lankmoedige sound die het genre voor niet-liefhebbers zo onverteerbaar maakt. Gelukkig duurde dit slechts een drietal nummers waarna Dale Watson zich herpakte en er toch nog een pittig slot aan breide, niet in het minst door zijn eclatant gitaarwerk.

Ik heb nooit begrepen waarom een groep als The Hellacopters (Stockholm) destijds bij de garagerock revival van de jaren '90 werd ingedeeld. Nadat ik ze in 2000 zag in Gent, waar ze naar mijn gevoel naar huis gespeeld werden door het magnifieke Zen Guerilla, dat toen dienst deed als voorprogramma, wist ik zeker dat dit helemaal niets met garagerock te maken had, wat Wikipedia ook mag beweren.
23 jaar later bleek er niet veel veranderd. De show was wellicht wat grootser en de sound nog iets pompeuzer. De set begon en eindigde met helikoptergeluiden, niet bijster origineel maar het had wel wat. En dat in tegenstelling tot hun muziek. Foute glamrock, hair metal en Boston (de groep) waren de termen die onder mijn schedelpan circuleerden. Niet echt geruststellend, maar gelukkig zonder blijvende gevolgen.

Nadat The Legendary Shack Shakers in laatste instantie om familiale redenen moesten afhaken was de affiche van vrijdag onthoofd. Met het Baskische Moonshine Wagon werd alsnog een valabele vervanger uit de hoed getoverd. Een groep die ik reeds twee keer eerder aan het werk zag, wat de beslissing om voor mijn bed te kiezen wellicht wat makkelijker maakte.

zondag 9 juli 2023
Mijn parcours begon op zondag in The Titty Twister met Honeyboy Slim & The Bad Habits uit Vetlanda/ Malmö, Zweden. Het viertal, dat 1 plaat, ‘Who put the Jinx?’ onder de arm had, serveerde ons klassieke rhythm & blues die bij momenten behoorlijk broeierig klonk. Opmerkelijke nummers waren opener "I'm moving on" en de Bo Diddley-cover, "Roadrunner".  Nooit werd duidelijk wie nu eigenlijk Honeyboy Slim was. De band beschikte immers over twee zingende gitaristen die dan ook nog eens broers waren: Josef en Jacob Steinvall. Laat dit gezelschap in een bruine, bedompte kroeg spelen, dan breken ze daar wellicht het kot af. Hier hadden ze toch wat moeite om het vuur aan te wakkeren of zat het vroege uur hiervoor iets tussen?

Eén van de bands waar ik fel naar uitkeek was The Drowns uit Seattle. Het viertal opende met een mokerende lap rock-'n-roll waarin Aaron Rev Peters zich met zijn Flying V gitaar profileerde als een innemend frontman gezegend met stembanden die uit puur grind leken te bestaan. De groep bleek echter over twee zangers te beschikken. Ook de veel conventioneler zingende bassist Andy Wylie mocht zijn bijdrage leveren en zijn nogal brave power-pop punk sprak veel minder tot de verbeelding. Desondanks bleef ik The Drowns, die zich presenteerden als een anti-racist en anti-fascist band, een merkwaardige groep vinden die af en toe onverwacht uit de hoek kwam. Zoals met "Subculture rock 'n' roll" of "Ballroom Blitz", een cover van The Sweet die ze opdroegen aan Cock Sparrer van wie ze vermoedden dat ze oud genoeg waren om de lyrics van dat nummer te kennen.

Lobo Jones and The Rhythm Hounds is een jonge Britse band die vorig jaar debuteerde met "Howlin'". Het viertal bewees dat rockabilly ook anno 2023 fris kan klinken. Elliot ‘Lobo’ Jones uitte zich als een erg getalenteerde zanger, begiftigd met die typische snik in de stem. Terwijl drummer Zack Godden de fles Jack Daniels regelmatig liet rondgaan, bleef de band ons verbazen met parels als "Wind up baby" en "If you gonna rock it". Het absolute hoogtepunt voor mij was de Ronnie Self-cover "Bop-a-lena", een song die na 65 jaar nog niets van zijn glans verloren heeft en hier een schitterende uitvoering kreeg.

Het Deens Hola Ghost zag ik vorig jaar nog blinken in The Titty Twister, waar ze blijkbaar voldoende indruk maakten om dit jaar hun entree te mogen maken op het grote podium. The Copenhagen gringos, zoals ze weleens worden genoemd, zagen er weer stralend uit in hun zwarte Mexicaanse pakken met sombreros en dodenmaskers op het gelaat geschilderd. Ook muzikaal blijft de groep van zanger-gitarist Peter Sandorff (Nekromantix, Mad Sin) een uniek gegeven.
Hun cocktail van surf, punk, mariachi en psychobilly smaakte weer verrukkelijk met de twee trompetten als kers op de taart. Intussen pakten donkere wolken zich samen en toen daar nattigheid van kwam, maakte ik mij uit de voeten. Gelukkig bleef het beperkt tot die ene bui.

Ik had wel enige verwachtingen van His Lordship, een jonge band uit Londen, maar die bleven oningelost. Nochtans openden de drie, allen keurig in het pak, niet onaardig met "All cranked up", een lillende homp rock-'n-roll. Maar daarna bleef His Lordship steken in de goede bedoelingen. Zanger-gitarist James Walborne wil zo graag rock-'n-roll zijn maar slaagde daar nooit in. Hij droeg een nummer op aan Robert Gordon, later nog één ("Sleepwalk") aan Jeff Beck. Hij heeft het hart ongetwijfeld op de juiste plaats zitten en aan inzet ontbrak het hem zeker niet maar alles klonk veel te geforceerd terwijl de sound met haken en ogen aaneen hing. Op hun beste momenten riepen ze herinneringen op aan The Godfathers, maar ik vermoed dat dat geenszins de bedoeling was. His Lordship heeft nog wat werk aan de winkel.

Met Eddie and The Hot Rods, die midden de jaren '70 wat deining veroorzaakten met de albums "Teenage depression" en "Life on the line", mochten we een semi-legendarische groep verwelkomen. Of toch niet? Want nadat zanger Barrie Masters in 2019 het loodje legde was meteen ook het laatste originele lid van de groep uit Essex verdwenen. De toenmalige bassist Ian "Dipster" Dean promoveerde zichzelf daarna tot zanger en de band bleef verder optreden en maakte dit jaar zelfs een nieuwe plaat, "Guardians of the legacy". Veel toepasselijker kan een titel niet gekozen zijn en ook op de planken bewezen ze veel meer dan een ordinaire tributeband te zijn.
Hun setlist bestond uit nagenoeg evenveel oude als recentere songs die trouwens naadloos bij elkaar aansloten. We zagen een goed geoliede band die perfect wist te balanceren op de grens tussen pubrock en punk. Nummers als "Life on the line", "Teenage depression"of "Do anything you wanna do" (hun hitje) stonden nog steeds overeind maar ook een nieuw nummer als "Paradise" met Dean op mondharmonica misstond zeker niet tussen die oude parels. Ik vermoed dat ze in de jaren '70 een stuk urgenter klonken, maar dat kon de feeststemming niet drukken. En al helemaal niet toen er werd afgerond met "Gloria".

Voor een eerste echt hoogtepunt op zondag moest men in The Titty Twister zijn. Reverend Peyton's Big Damn Band uit Beanblossom, Indiana begon in 2004 misschien als een 'gimmick' band met Breezy Peyton, de vrouw van de Reverend, voortdurend ratelend op een washboard. Intussen is het drietal toch uitgegroeid tot een vaste waarde in het rootslandschap.
Terecht, zo bleek nog maar eens in Gierle. Reverend Peyton kan intussen bogen op een indrukwekkende reeks sterke songs. Wat was het weer genieten van nummers als "Pot roast and kisses" of "Devils look like angels", dat zelfs aardig dicht in de buurt van Left Lane Cruiser kwam. Daarnaast is de Reverend ook nog eens een begenadigd gitarist die hier zo'n zestal gitaren ter beschikking had, gaande van een resonator tot een immense bijl waarop enkele snaren gemonteerd waren (gebruikt in het slotnummer "Two bottles of wine").
De man speelde niet alleen gitaar maar zorgde tegelijkertijd met zijn duim op de bovenste snaar voor de bas. In het instrumentale "Train song" kon hij naar hartelust zijn techniek demonstreren. We kregen nog meer spektakel toen Max Senteny zijn drumstel ruilde voor ‘bones’, één van de oudste instrumenten ter wereld die bestaat uit twee dierlijke botten, tijdens "Poor Black Mattie" (R.L. Burnside). Toch was het de muziek zelf, die Peyton omschrijft als front-porch blues, die bleef primeren.

Wine Lips uit Toronto was de eerste band die me kon verleiden om naar de kleinere Bang Bang Stage te trekken en ook nu was de keuze hartverscheurend want op hetzelfde moment speelde Slim Cessna's Auto Club in The Titty Twister. Ik heb het me niet beklaagd want het Canadese vierspan groeide uit tot dé revelatie van Sjock. Ze zagen er misschien wat onnozel uit met hun idiote zonnebrillen en hun potsierlijke knevels, hun muziek was dat allerminst. Een adembenemende mix van garagerock, psychedelica en punk gestut door een onontkoombare drive zorgde meteen voor een uitzinnige moshpit.
De invloeden van Osees waren overduidelijk maar dat kon geen enkel bezwaar vormen want dit klonk veel bezielder dan wat John Dwyer de laatste tijd uitspookt.
Het slotkwartier was ronduit fenomenaal met een lange opzwepende instrumental, "Suffer the joy" en "Electric lady". Wine Lips bewezen dat ook eigentijdse psychrock zijn plaatsje verdient op Sjock.

Hardcore is echt mijn ding niet maar het inmiddels ook al twintig jaar oude debuut van The Bronx vond ik toch net iets meer hebben. Ook live, met toch nog een drietal nummers uit die eerste plaat, konden de vijf uit Los Angeles me nu overtuigen. Het werd een hondsbrutale uitbarsting van energie met meedogenloze riffs en een zanger, Matt Caughtran, die als geen ander zijn publiek wist te bespelen ("I need some bodies over here!"). Bovendien viel er wel altijd wat te beleven. Zo werd de jarige drummer op een taart getrakteerd of dook hun chauffeur, tot grote verbazing van de groep, crowdsurfend het publiek in.
De knappe set werd evenwel ontsierd door het oeverloze gezwam van Caughtran, die zijn rol als dominee duidelijk gemist heeft, en een ellenlange, strontvervelende metal solo van gitarist Ken Horne. 

Mijn verwachtingen voor het Zweeds-Deense (Göteborg/ Kopenhagen) The Kokomo Kings waren hoog maar die werden ruimschoots overtroffen. Wat een groep! Vier schitterende muzikanten serveerden ons een perfecte blend van Louisiana blues, Mississippi swamp en Chicago blues opgesmukt met een toefje rock-'n-roll waarbij het onmogelijk stil staan was.
The Kokomo Kings hebben samengewerkt met artiesten als James Harman, Lazy Lester, Louisiana Red, John Primer, Keith Dunn en Mud (zoon van) Morganfield en dat heeft hen duidelijk geen windeieren gelegd. Het bezorgde hen ongetwijfeld die verbazingwekkende maturiteit.
Het werd een set die geen seconde verveelde en waarin geen noot te veel werd gespeeld en dat is verre van evident in de blues. Dit klonk als The Fabulous Thunderbirds in hun allerbeste dagen, ook al omdat de warme stem van Martin Abrahamsson gelijkenissen toonde met die van Kim Wilson.
Songs als "Bottle up" en " A drive-by love affair" werden met een ongehoorde souplesse vertolkt. Naast Abrahamsson die ook gitaar speelde zagen we nog drie sublieme muzikanten: drummer Daniel Winerö, contrabassist Magnus Lanshammar, die niet om een stunt verlegen was en de van een indrukwekkende baard voorziene gitarist Waldemar Skoglund. Die laatste twee vonden zelfs de tijd nog om af en toe met elkaar te dollen. The Kokomo Kings waren adembenemend en duizelingwekkend sterk.

Cock Sparrer, om eerlijk te zijn: ik had er nooit eerder van gehoord. Of misschien toch en was ik ze al lang vergeten. De groep uit Londen bestaat immers sinds 1972! Zij het met enkele onderbrekingen. Cock Sparrer ( een verbastering van Cock Sparrow en dat is een cockney term voor familiarity) begon als pubrock band maar bekeerde zich tot de oi! toen die punkbeweging opkwam. Met zijn vijven, waaronder nog drie originele leden, verschenen ze aan de aftrap. Zanger Colin McFaull was goed bij stem terwijl ook de overige leden, ondanks hun ongetwijfeld respectabele leeftijd, er kwiek uitzagen. "Riot Squad" en "Watch your back" klonken vrij potent maar langer dan 10 minuten kon deze skinhead Status Quo, zoals ze weleens genoemd worden, me niet boeien. Dat had uiteraard alles met het genre te maken: telkens die meebrulbare teksten en kinderlijk eenvoudige melodieën, ik raak er snel op uitgekeken.

Nadat ze exact een jaar geleden in The Titty Twister werden aangekondigd liep diezelfde tent zondag helemaal vol voor de terugkeer van Belgiës bekendste rockabilly/ roots groep The Seatsniffers. Het werd een triomftocht waarin de groep weinig kon misdoen. Walter Broes (zang/gitaar), Roel Jacobs (sax), Bop De Houwer (bas) en Piet De Houwer (drums) lieten de tent uit haar dak gaan. Het liefst hoor ik The Seatsniffers wanneer ze zich aan de blues wagen. "UFO", met die heerlijke gitaar van Broes, was voor mij misschien wel het hoogtepunt van de set. Hun uitstapjes naar de ska kon ik iets minder smaken. Later kwam Alex Agnew nog "Great balls of fire" zingen maar toen was ik net vertrokken in een poging om de uittocht files voor te zijn.

Neem gerust een kijkje naar de pics van één van de dagen SJOCK @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5059-sjock-2023.html?Itemid=0

Organisatie: Sjock, Gierle