Dit elfde studio-album is er eentje waarop MONO in al zijn kleuren en dimensies te bewonderen is. Instrumentale pracht, gelaagde elektronica, bijtende noise, neo-klassieke composities en een bij momenten filmische sound om bij weg te dromen.
Wij hebben deze Japanse keizers van de postrock trouwens nog nooit op een minder album kunnen betrappen, en ook nu zijn we terug onder de indruk van hoe fris en inventief ze weten om te springen met een genre dat ondertussen te veel werd platgetreden.
MONO is samen met Godspeed You Black Emperor één van de ongenaakbare toppers van de postrock en met dit nieuwe album houden ze glansrijk alle copycats op een ruime achterstand. Bij Mono gaat het steeds om sfeerschepping, maar niet van het kleffe soort, wel een sfeer die richting universum soms met abrupte stoorzenders te maken krijgt. Er kan zich al eens een plotse ontploffing voordoen in de dampkring.
In de epische opener “Riptide” is dat al meteen het geval. Elders komt Mono dan weer in een ijle bijna geruisloze atmosfeer terecht, “Heaven In A Wild Flower” is zo een stil stukje minimalistische pracht, net als de fijngevoelige afsluiter “And Eternity in an Hour” waarin een eenzame piano als laatste de kamer verlaat. In het 12 minuten lange “Hold Infinity In The Palm Off Your Hand” is het pas na 8 heerlijk golvende minuten dat een vulkaan uitbarst en de hete lava vervolgens gul naar beneden vloeit.
En of dat het allemaal herkenbaar en vertrouwd in de oren klinkt, maar er zit geenszins sleet op, ‘The Pilgrimage Of The Soul’ is met name het zoveelste indrukwekkende hoogstandje in het oeuvre van Mono.

Na de geweldige kopstoot ‘Amyl And The Sniffers’ uit 2019 is dit alweer een stomend potje Australische punkrock. De stormachtige frontdame Amy Taylor steelt hier grotendeels de show, een stel energieke wildebrassen zorgt in haar rug voor een gloeiende sound met de meest puntige riffs. Dit is punkrock zoals punkrock hoort te klinken, simpel, snel, heetgebakerd en voorzien van een paar gure kloten.
 Amyl And The Sniffers brengen hun felle songs ook nog eens met een knipoog naar de Australische nationale helden van AC/DC, er mag met name al eens een vettige hardrock gitaarsolo door de punkmuur scheuren, het maakt er de sound alleen maar vuriger op.
‘Comfort To Me’ is een album dat hunkert naar een dolgedraaide moshpit. Moge dat niet te lang meer duren.

Zowat 40 jaar na het eerste Stray Cats album blijft Brian Setzer nog altijd trouw aan die gouwe ouwe rockabillysound die geschapen werd door swingende rockers als Eddie Cochran, Gene Vincent, Carl Perkins en Johny Burnette, stuk voor stuk pioniers die al tientallen jaren onder de zoden van het rockabilly kerkhof liggen. Ook de hoes liegt er niet om, Setzer stuurt zijn retro-moto rechtstreeks richting fifties en komt aan in een ballroom-blitz van dansende meiden gehuld in opwaaiende jurkjes en stoere vetkuiven gehesen in leather jackets met de meest coole rechtopstaande kragen.
‘Gotta Have The Rumble’ is dus vertrouwde kost die gebracht wordt door een ervaren rot, een klasbak die zijn gitaar lekker laat rollen.
We kunnen misschien wat morren dat het allemaal een beetje te clean klinkt, een iets rauwere sound had best wel gemogen, maar toch is dit wederom dikke fun. Echt wel het soort plaatje dat we van Brian Setzer mochten verwachten. Niet meer, maar zeker ook niet minder.
En als u ons nu wil excuseren, we gaan op zoek naar de haargel.

Onze favoriete noise-shoegazers hebben 3 jaar na hun laatste album “Pinned” terug een teken van leven gegeven, en dat mocht onderhand wel.
Zou er iets veranderd zijn aan hun sound? Misschien wel, “End Of The Night” lijkt immers in te zetten met een dansbare drumbeat. Het duurt tot de gitaren als sloophamers alle deuren tegelijk komen inbeuken, het moment waarop A Place To Bury Strangers weer volledig zijn eigenste zelve is. Er zit weer flink wat ruis, echo en distortion op.
Een onvervalste Nirvana riff wordt vervolgens met slijpschijven bewerkt op het razende “I Might Have”, de ramen gaan aan diggelen. Op het lichtvoetige “Playing The Part” komt dan heel even een zonnetje tevoorschijn, de decibelmeter mag een tukje doen en een luchtig surfgitaartje komt het mooie weer maken. “In My Hive” gaat ook nog enigszins voorzichtig van start maar wordt met de minuut gevaarlijker en schiet zijn pijlen alsmaar genadelozer af richting trommelvliezen. De gruizige dreampop van “I Need You” mag de deur zachtjes dicht doen. Nou ja, zachtjes, dit is A Place To Bury Strangers.
Knap tussendoortje.

Het moest er ooit wel eens van komen dat King Gizzard & The Lizard Wizard in al hun productiviteit toch een minder plaatje zouden maken. Hun 18 e studioalbum in amper 9 jaar is inderdaad een buitenbeentje, een danspopplaatje waarmee ze zich een eind buiten hun comfortzone begeven. Het getuigt dus wel van durf, maar daarom is dat nog geen goed nieuws.
De heren hebben tijdens de pandemie nieuwe speeltjes ontdekt. Nou ja, nieuwe, het gaat hier eigenlijk om modulaire synthesizers, het soort speelgoedjes waar menig jaren tachtig elektropop-bandje zich met verdeeld succes aan heeft vergrepen. De heren lijken zich wel te amuseren met die dingetjes, ze halen er terug wat van die typische oosterse geluidjes en gekke deuntjes uit, maar de songs zijn niet sterk genoeg om te blijven hangen. De synth-riedeltjes klinken best wel leuk, maar helaas ook een beetje simpel en kinderlijk waardoor het op den duur gaat vervelen. Het is een trucje dat ze deze keer iets te lang rekken.
We hoeven echter niet te vrezen dat deze vrolijke bende het noorden is kwijtgeraakt, dit is gewoon een minder geslaagd tussendoortje, geen schande in coronatijden.
King Gizzard & The Lizard Wizard blijft nog altijd één van de meest frisse, originele en energieke bands van het moment, iets wat vooral op een podium vonken geeft.

Met debuutplaat ‘Schlagenheim’ had Black Midi al meteen een eigen sound gecreëerd die met niets of niemand te vergelijken viel. De band kwam met iets uniek, apart en eigenzinnig. Het prikkelde en stuiterde langs alle kanten, een soort free jazz in een rockkleedje.
Het nieuwe album gaat nog een stapje verder, het kompas wijst in alle windrichtingen terwijl de band nergens het noorden verliest.
‘Cavalcade’ liet zich al veelbelovend voorafgaan door het hotsende en botsende “John L”, een flipperkast van een song die werd voorzien van een geschifte doch geniale videclip. Hier hadden we al meteen door dat dit alweer een onnavolgbaar en dwarsliggend werkstukje zou worden dat uitblinkt in lef en verscheidenheid.
De vitaliteit en experimenteerdrift gutsen uit alle lichaamsgaten, de instrumenten zetten het vaak op een spookrijden en de stem van frontman Geordie Greep wurmt zich in alle bochten. Zijn vocale prestaties bevinden zich ergens tussen Dave Thoams (Pere Ubu), Les Claypool (Primus), Captain Beefheart en een snipverkouden boomkikker. Op zijn meest melodramatische momenten lijkt het zelfs haast Scott Walker (“Marlene Dietrich” en “Ascending Forth”).
De vaak tegendraadse songs neigen wel eens naar de averechtse composities van Frank Zappa en de genuanceerde sound heeft iets van King Crimson. Dit maar om te zeggen dat de piepjonge muzikanten hier niet zomaar wat staan aan te modderen. Dit is fijntjes georkestreerde chaos die nerveus, hyperkinetisch en weerspannig klinkt.
Coldplay fans zullen meer dan één dafalganneke moeten slikken om hier heelhuids doorheen te komen, wij vinden het geweldig.

‘Hardware’ mag dan al een soloplaat zijn van Billy Gibbons, dit is net als zijn vorige album ‘The Big Bad Blues’ (2018) vintage ZZ TOP. En wel ZZ Top op zijn scherpst met een zompige sound, die eeuwige grol-voice van Gibbons, de gitaar die laveert tussen stomende riffs en snedige solo’s, en songs die hebben liggen rijpen in een ouderwets bluesvat. Op zijn 72 ste klinkt Gibbons vitaler dan ooit, hij gromt als een jonge snaak en laat zijn gitaar naarstig jongleren doorheen een set kloeke rockers. Tussendoor tovert Gibbons ook nog een tex mex stiftertje (“Hey Baby, Que Paso”) en een onvervalste ballad (“Vagabond Man”) uit zijn hoed. Eindigen doet hij met een heerlijk relaxe talkin’ blues “Desert High” waarin hij zijn bariton richting wijlen Leonard Cohen stuurt terwijl de gitaar zachtjes glooit op de achtergrond.
Fijn plaatje, Billy Gibbons ten voeten uit.

Gary Numan was ooit toonaangevend en vernieuwend in de wereld van de electro-rock. Helemaal op het einde van de jaren 70 kwam hij, toen nog onder de groepsnaam Tubeway Army, aanzetten met de vooruitstrevende platen ‘Tubeway Army’ en ‘Replicas’. Kort daarna kwam onder zijn eigen naam het al even knappe ‘The Pleasure Principle’ uit. Het waren drie essentiële albums die mee bepalend waren voor de evolutie van het elektrogenre.
Helaas was al snel het vet van de soep en kwam Numan in de drie decennia daarna niet verder dan het brouwen van slappe plaatjes met daarop verwaarloosbare synthpop die gemaakt leek als achtergrondmuziek voor de supermarkt. Tot hij in 2011 met ‘Dead Son Rising’ zijn eigen muziek plots nieuw leven inblies. Het leek alsof hij plots Nine Inch Nails had ontdekt en tot de constatatie kwam dat elektro-rock ook gevaarlijk, krachtig, urgent en dreigend kon zijn. Daarna volgden ‘Splinter’ (2013) en ‘Savage’ (2017), twee albums die hem weer volledig op de wereldkaart zetten met een frontale en diep kervende elektrorock-sound die het bloed terug Nine-Inch-Nails-gewijs door de aderen joeg.
Het nieuwe ‘Intruder’ is misschien niet zo fel als ‘Savage’ en niet zo donker als ‘Splinter’, maar het album mag zonder blozen dat aardige rijtje vervoegen. De nieuwe inspiratiebron lijkt nog steeds niet te zijn leeggelopen. Numan vindt een evenwicht tussen de nieuwe sound en het iconische geluid van de eerste drie platen van meer dan dertig jaar geleden. Had de ijzersterke titelsong op pakweg ‘The Pleasure Principle’ gestaan, het was een hit. Maar omdat Numan nu niet meer zo hip is als toen, zal het gewoon bij een goede song blijven. Ook “I Am Screaming” flirt met de prille jaren tachtig en met de betere platen van Peter Gabriel uit die tijd. De Arabische toetsen die ook al floreerden op ‘Savage’ mogen nog eens terugkomen op het vervaarlijke “The Gift”. De onvermijdelijke Trent Reznor invloed heerst onder meer op “The Chosen” en “Now and Forever”, bezielde songs die een sluimerende filmische ondertoon hebben.
Gary Numan is helemaal terug onder de levenden met muziek die niet langer gedoemd is om de lokale Carrefour op te fleuren, maar wel om een verduisterde concertzaal in beroering te brengen.

The Datsuns waren in 2002 heel even hip toen hun debuutplaat met daarop flitsende en smerige gitaarrock tonnen aandacht kreeg in vooral de Britse pers. The Datsuns werden in één adem genoemd met hippe soortgenoten als The Strokes, The White Stripes, The Vines en The Hives. Maar al even snel werden ze door diezelfde pers alweer aan de kant geschoven om plaats te maken voor een nieuwe resem bandjes die dan iets later ook weer in de prullenmand mochten belanden.
The Datsuns lieten het niet aan hun hart komen en gingen gewoon door met plaatjes maken die grossierden in stomende garagerock en oersimpele rechttoe-rechtaan hard-rock.
‘Eye To Eye’ is de volgende in de rij maar het zal niet echt een hoogvlieger worden. Het begint nog stevig met het aardig rockende “Dehumanise” maar daarna kiezen The Datsuns voor een soort popgerichte rock die al wel eens neigt naar The Hoodoo Gurus, maar dan niet in hun beste doen. De retro hardrocker “Brain To Brain” en de felle kopstoot “Bite My Tongue” mogen er nog wel wezen maar de rest klinkt toch wel een beetje gedateerd, vrij inspiratieloos en vooral te braaf.
De goesting is er nog, maar de angel is eruit.

De Franse metaltrots Gojira heeft met de vorige plaat ‘Magma’ de lat wel heel hoog gelegd, maar ‘Fortitude’ moet niet onderdoen, en dat is al een huzarenstukje op zich.
Gojira kan snoeihard uit de hoek komen maar tegelijkertijd ook heel genuanceerd. En dat is iets wat bij veel metalbands wel eens een probleempje vormt. Luid is één ding, genuanceerd een ander. De combinatie van de twee lijkt geen evidentie maar Gojira weet er wel raad mee. Dat zorgt er trouwens voor dat de Fransen stilaan ook buiten de grenzen van de metal voet aan wal krijgen, een tournee door de states dit najaar als support act van Deftones zal hen dan ook geen windeieren leggen.
Frontman Joe Duplantier vermijdt fijntjes de typische death-metal grol (check al die metal zangers die grommen alsof een joekel van een raap in hun keel is bljven steken), hoewel hij verdomd hard kan brullen. Hij neigt al eens naar een kwade Jaz Coleman, en dat wil wat zeggen. Zo kan “Amazonia” zich gerust meten met het gemeenste en hardste van Killing Joke.
Hoe hard ze ook soms mogen rammen, Gojira schuwt de melodie niet, zie “Another World”, een song die alles in zich heeft om een internationale klassieker te worden dankzij een aanstekelijke riff en een refrein dat niet uit ons brein is weg te branden. Een hit, als dat al bestaat in die kringen. Ook het meeslepende “The Chant” zou wel eens tot zo een anthem kunnen uitgroeien. Gojira zit er immers niet om verlegen om hier en daar wat harmonieuze samenzang te droppen tussen de drilboordrums en de terreurgitaren, check ook de vette en gelaagde opener “Born For One Thing” en het snerende “Into The Storm”.
‘Fortitude’ is een sterk, divers en gevarieerd metalalbum dat ontsnapt aan de valkuilen van het genre. Een ferme stap verder in de evolutie van Gojira, een band die zich inmiddels een grote speler mag gaan noemen op de internationale metalmarkt. Weer een plaatsje hoger op Graspop of Hellfest. Als die festivals nog eens mochten doorgaan, tenminste.