Bimfest 2024 - Hard op Hart
Bimfest 2024
Datum: 2024-12-20 + 21
De Casino
Sint-Niklaas
Erik Vandamme

Het indoorfestival Bimfest is ondertussen aan zijn 22ste editie toe, en de formule is na al die jaren nog steeds succesvol, aan de sterke opkomst te zien. Suicice Commando op vrijdag en Clock DVA op zaterdag waren absolute trekpleisters, maar Bimfest bood meer van dat voor de EBM liefhebber, die evenzeer houdt van ontdekkingen. Een gezellige clubsfeer maakte de rest. ‘Hard op Hart’ was het motto en zorgde ervoor dat Bimfest een heel mooi evenement was om het festival/concertjaar 2024 in schoonheid af te sluiten.

dag 1 – vrijdag 20 december 2024
We starten de avond iets na 20u met een eerste 'punch' … Super Dragon Punch ! (****) heeft zijn naam inderdaad niet gestolen. Ze drijven het tempo al van in het begin op naar een absoluut hoogtepunt. Het publiek sijpelt gestadig binnen. Het publiek wordt goed opgewarmd door de opzwepende, stampende beats dito vocals. De beweeglijke frontman als de vrouw aan de keys spraken tot de verbeelding en straalden een enorme speelsheid uit. Het publiek is te vinden voor het donkere EBM kantje en hun enthousiaste houding. Super Dragon Punch! slaagde erin het vuur aan te wakkeren op deze eerste festivalavond.

De Franse formatie HORSKH (*****) klinkt grauw, hard, meedogenloos. Een mix van EBM, industriële metal en pure trance muziek spelen ze; een ondoordringbare geluidsmuur, een ware pletwals hoorden we. Wat een grauwe muzikale wereld op songs als “Turbine ON”, “Tension” en “DO IT”. Moshpits en pogo’s waren niet vreemd. Subtiel was er een dosis humor en spelplezier, een klein lichtje schijnt in die donkere tunnel. Het enthousiasme van de muzikanten is een streling voor het oor. Ze sloten af met een verbluffend nummer “XLUNGX” waardoor ze ons totaal verweesd achter lieten ! In eigen land al redelijk populair, nu hier nog …

De Italiaanse formatie Pankow (***1/2) maakt muzikaal de link naar de electro van een Depeche Mode van vroeger . Ze balanceren tussen lichtvoetig- en grauwheid. Pankow intrigeert in de opzwepende beats en op de aantrekkelijke beelden op het scherm. Het sprak tot de verbeelding. Muzikaal bonkte het voortdurend, waardoor de aandacht verslapte. Ook  vocaal klonk het iets minder. Toch even meegeven dat deze Pankow in het genre eigenlijk al bezig is van 1979, tja beetje pioniers eigenlijk ….

Over pioniers gesproken … Suicide Commando (*****) is een absolute topper! Dit jaar vieren ze hun 30 jaar van het debuut ‘Critical Stage’, dat binnenkort voor het eerst opnieuw zal worden uitgebracht op vinyl! Speciaal voor Bimfest speelde Suicide Commando een exclusieve old-school set spelen met alleen materiaal van toen! Een unieke avond dus. Uiteraard komen de songs volledig uit dat album aan bod. Suicide Commando voegt er nog een aantal kleppers en hits aan toe. Suicide Commando verstaat de unieke kunst zijn publiek te hypnotiseren en mee te sleuren. Het klinkt ruw, hard , meedogenloos, een wereld van verderf weliswaar door de donkere horror. Een ondoordringbare muur werd opgetrokken. Mooi hoe de band rond grootmeester Johan Van Roy ons na al die jaren nog steeds compleet van de sokken weet te blazen! Klasse!

dag 2 – zaterdag 21 december 2024
Met negen bands - DJ act Borg incluis - beloofde het een lange tweede festivaldag te worden. We verveelden ons echter door de diversiteit geen seconde. Dark Minimal Project (****)  is het duo Guillaume Van De Rosieren (vocals, keyboards & programmering) en Ange Vesper (vocals, keyboards, pads) uit het Franse Lille. Ze brengen een mix van aanstekelijke synthpop, darkwave en postpunk. De set start met Guillaume die alleen op het podium alvast opzwepende beats afvuurt op “Worksite” , waarna Ange aanvult op “Black Light” , een song titel die de lading dekt van hun set. Dark Minimal Project balanceert in de instrumentatie als in de vocals tussen pure duisternis en stralend licht. Ook in de uitstraling is dit het geval. De uiteenlopende beelden op het scherm zijn een meerwaarde. Een nummer als “Dancing Souls” is meer minimalistische synth-wave, terwijl “Infected By Love” meer beats heeft. Dark Minimal Prjoect bracht lichtvoetige synthpop als EBM. Een duo om in het oog te houden.

Synths en vocals vormden de rode draad doorheen de eerste bands op het podium. Oszylaytor (****) maakt gebruik van visuals op hun pompende beats en met een maskerade op het podium om een donkere, grauwe sfeer te creëren. Alsof de poorten van de hel openden. De frontman is overal te zien. Oszylaytor zorgt voor een totaalervaring en -spektakel, die de fantasie prikkelt. Indrukwekkend wat we hier te horen én te zien kregen …

Plastikstrom (*****) is een Duits electro-industrial duo, bekend om hun keiharde fusie van EBM (Electronic Body Music), industrial en dark-wave. De band werd begin jaren 2000 opgericht door Plast en ST-Rom, en heeft een puike reputatie opgebouwd van energieke, dansbare beats en politiek geladen teksten, lezen we in de bio.
De Duitse formatie wist ons evenzeer te boeien. Het klonk dansbaar en wist ons ook een spiegel voor te houden. De energieke uitspattingen, het voortdurende gebonk van opzwepende beats zorgt voor nogal wat beweging vooraan. Een EBM feestje zoals we het graag hebben … met een hoek af …

De Belgische formatie NTRSN (****) biedt een iets meer intense, minimalistische aanpak. Niet dat het er rustig en onbedwongen aan toe gaat. De beukende beats en de uitgelaten klinkende synths contrasteren met wat meer rustbiedende vocals. NTRSN experimenteert met klankentapijtjes. De meerstemmige vocals zijn hier een meerwaarde.
NTRSN verbindt diverse stijlen, vervormt ze en gaat buiten de comfortzone. Een interessante ontdekking dus!

Blac Kolor (****) is het duistere elektronische muziekproject van de Duitse artiest Hendrik Grothe, bekend om zijn intense, sfeervolle soundscapes van industrial, techno en EBM (Electronic Body Music. Intrigerende, beukende beats, een vleugje ambient en de beelden werken inderdaad op ons gemoed. Het sprak tot de verbeelding, wat ons deed wegdrijven naar een andere wereld. 'Meegaan in zijn verhaal' is de voorwaarde om het echt te begrijpen. Maar niet iedereen kon zich hierin vinden.

De Belgische synthpop/minimal wave formatie Linear Movement (*****) is al sinds de jaren '80 bezig. Hun baanbrekend album, ‘On the Screen’, uitgebracht in 1983, werd binnen de scene enorm geprezen. Het leverde Linear Movement een ware cultstatus op. Een nieuwe generatie lijkt hen te omarmen, én op Bimfest konden ze op heel wat bijval rekenen. Dat voelde de band ook aan, wulps en speels gingen ze tekeer. De gevarieerde, kleurrijke aanpak boeide en was een welgekomen, interessant ‘donker’ lichtpunt. Linear Movement sprak ons aan, met die vette knipoog naar de jaren '80.

Emmon (****) was het volgende. De band staat bekend om de mix van electro-pop, synthpop en dark wave. De pompende beats zorgden voor uppercuts, en Emma danste molenwiekend met haar armen, de benen uit het lijf. Emma heeft een brede, uiteenlopende stem, de hoogtes en laagtes vormden geen probleem. Wat een energie door haar sprankelende dans en zang. De  mengelmoes van die pakkende, opzwepende  melodieën wist het publiek in te palmen. Songs als “Skin”, “Reconstruction”, “The Game”, “Machines” overtuigden zondermeer en maakte dit één van de hoogtepunten van Bimfest.

Clock DVA (****1/2) zorgde op z’n beurt voor een filmisch slot. De combinatie van de mooie veelzeggende beelden en hun beklijvende sound die je doet wegzweven, bracht een gemoedsrust. Heupwiegend gingen we mee in het intens minimalistische muzikale verhaal van Clock DVA. De statische houding van het drietal stoorde hier niet in. Voortdurend werden we geprikkeld. Een aanpak op z’n Kraftwerks … Een sterkhouder!

Wie nog zin had om door te feesten, kon zich nog laven aan DJ Borg, die zorgde voor een wervelend feestje tot in  de vroege uurtjes …
Voor ons zat het festival er bij deze op. Een mooi slot van opnieuw een sterke tweedaagse. ‘Hard op Hart' was de rode draad van het event, en het afsluitende Clock DVA onderstreepte het nogmaals …

Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/7201-bimfest-2024.html?ltemid=0

Organisatie: BodyBeats (ism De Casino, Sint-Niklaas)

Wanheda - We hebben niet iets van ‘het moet nu gebeuren of … We hebben met deze plaat gewoon iets van ‘we zien wel waar het eindigt’. We gaan er gewoon voor en genieten van wat op ons afkomt

Het is haast onmogelijk om binnen het aanbod van post-rock gerelateerde bands nog echt ‘iets’ te zien , en toch slagen sommige bands er wel in door de verrassende aanpak. Eentje daarvan is de formatie WANHEDA die in 2022 met ‘Desert of Real’ er extra pit en intimiteit aan toevoegt.
Naar aanleiding van die release hadden we een tof gesprek met de voltallige band. https://www.musiczine.net/nl/interviews/item/85039-wanheda-we-zijn-vooral-sterker-uitgekomen-door-het-uitbrengen-van-die-nieuwe-plaat-los-van-die-tijden-waarin-we-nu-leven-dus.html
Ondertussen zijn we twee jaar verder en brengt de band een nieuwe EP op de markt ‘Dusty Trails’. We gingen op zoek naar ‘het verhaal’ achter de plaat, vroegen ons af hoe het de band is vergaan en polsten naar de toekomstplannen.

Mijn laatste interview met jullie was in 2022, naar aanleiding van ‘Desert of Real’. Hoe is het de band ondertussen verlopen? In het vorig interview hadden jullie het over concerten in het Oosten van Europa?
Het Oosten van Europa was toen inderdaad het plan, maar is uiteindelijk beperkt gebleven tot twee shows in Duitsland. Samen met de Poolse post-metal sensatie Distant Dream hebben we in totaal zes shows gespeeld. Waarvan vier in België uiteindelijk, en dus wel twee in Duitsland. We hebben ondertussen redelijk wat shows gespeeld, niet overdreven veel, maar voldoende om het album wat in evenwicht te houden.

Heeft die plaat ‘Desert of Real’ deuren geopend, of hadden jullie het graag anders gezien?
Heel specifiek heeft het niet per se grote deuren geopend. Maar we hebben via vi.be wel een wedstrijd van Amplo en vi.be gewonnen, ‘Zware Gitaren Pitch 2022’. We moesten onszelf toen voorstellen in de 4AD in Diksmuide, met ook Koala Disco en Yko. De winnaar mocht het voorprogramma verzorgen van een band die in de 4AD zou spelen. We hebben dit uiteindelijk gewonnen en zijn gematcht met Jambinai. De show vond uiteindelijk plaats in juni 2023. Dat mogen openen voor Jambinai was wel een hele ervaring voor ons. Daarnaast hebben ook nog enkele andere mooie concerten gespeeld. En kregen ook positieve reviews en reacties op de plaat. Ook voor onze live shows. In dat opzicht zijn we zeker gegroeid en geëvolueerd als band. Maar mega grote deuren heeft het nog niet geopend. Als niche band is het ook niet evident om echt door te breken.

Je zegt een niche band. Maar wat jullie doen is van wereldklasse. Speelt het ‘Belg zijn’ in jullie nadeel denk je?
Als we kijken naar Belgische bands, naast ons en ook binnen andere genres, blijkt dat voor velen toch beperkt tot België. Kijk maar naar een band als Ronker die zeer goed bezig is of Pothamus, L’itch… Hoewel die wel naar de Nederlandse buren kijken, blijft het toch aanmodderen. Psychonaut is ook zo een voorbeeld, hoewel die dan wel een beetje meer voet in het buitenland kunnen zetten. Wat ons betreft? Postrock is en blijft een genre dat in een niche sfeer blijft hangen. We moeten gewoon blijven proberen, blijven spelen, blijven albums releasen. Blijven ontwikkelen is ook belangrijk.  Het gaat binnen ons genre wat trager. Maar we mogen niet opgeven. We zien toch dat het lukt voor bands binnen ons genre om in een AB of Trix te spelen. Het kan wel, er is voldoende hart voor post rock en post metal in ons land. Zolang we er zelf nog plezier uithalen, blijven we gaan. Dat is uiteindelijk het allerbelangrijkste.

Belgische muziek wordt ook niet echt gepromoot of met mondjesmaat tijdens ‘de Week van de Belgische muziek’. Speelt ook dat in jullie nadeel?
Het klopt dat Belgische en bijvoorbeeld Franse of Nederlandse bands in ons genre het niet altijd makkelijk hebben, maar wij denken niet dat dat zozeer te maken met het feit dat we in België wonen. Als je kijkt naar het succes van bijvoorbeeld Engelse of Australische bands, dan zie je dat die vaak meer mogelijkheden hebben om te spelen en zich te laten zien, simpelweg omdat hun markten groter zijn. België is gewoon minder bevolkt. Dat betekent niet dat we geen kansen krijgen, maar dat het tijd en doorzettingsvermogen vraagt om een groot publiek te bereiken. Het is een kwestie van langzaam opbouwen, geduld hebben en volharden.

Dit interview is naar aanleiding van de EP die net uit is, ik heb die een paar keer beluisterd en ben onder de indruk van het epische kader. Wat waren de eerste reacties eerste reacties? Bij de vorige plaat schuilde er ook een verhaal achter, hier ook van deze ‘Dusty Trails’ ?
Dat is altijd wel een beetje zo geweest, dat er een soort verhaal achter schuilt. De vorige platen waren wel nog meer echt ‘concept platen’. Bij ons, als instrumentale band, komt de muziek altijd eerst. We blijven het wel belangrijk vinden om te evolueren in onze sound, zonder onze identiteit echter uit het oog te verliezen. Onze andere gitarist Jan Verduyckt zou er nog meer kunnen over vertellen. We hebben deze keer in ieder geval geen uitgebreid essay geschreven over het concept. De titels zijn hints naar bepaalde Western films. Het verhaal gaat over een eenzame, verwarde "cowboy" die grote dromen heeft. Zoals vliegen als een gier over de verlaten vlaktes en uiteindelijk zelfs de ruimte verkennen en de zon bereiken. Het is een beetje zoals het verhaal van Don Quichot, maar in plaats van een ridder is het deze keer een cowboy. De moraal van dit verhaal is dat dromen iets heel goeds zijn, maar dat je niet te veel of onbereikbare doelen moet stellen. Dat maakt je alleen maar gek of verlamd, waardoor je uiteindelijk geen vooruitgang boekt in het leven. Er zit dus wel een soort verhaallijn in, maar het is deze keer minder groots dan bij de vorige plaat, maar die ging over wat meer bewogen onderwerpen dan deze.

Men spreekt van spaghettiwesterns, ‘Beneath the Vulture’s Gaze’. Het is ook een erg gevarieerde plaat geworden, bij elke song komt er een ander ‘gevoel’ naar boven..  meer nog … Er zit eigenlijk geen lijn in, dat vind ik zelfs positief, soms worden we op het verkeerde been gezet … Een bewuste manier van aanpak om de aandacht scherp te houden of hoe moet ik dat zien?
Bij ‘Desert of Real’ hebben we meer gekeken naar het epische. Deze keer gaat het meer over de band zelf, en de instrumenten die we zelf bespelen in de schijnwerper plaatsen. Het is allemaal zodanig gecreëerd dat we dit perfect kunnen naspelen op het podium, het gaat er losser aan toe op deze plaat. Misschien ligt het daaraan dat je de indruk krijgt ‘op het verkeerde been te worden gezet’. De vorige plaat is ook geschreven tijdens corona, de beleving was toen ook anders. Dat speelt ook wel mee in de sound op deze nieuwe EP eigenlijk. Ik denk dat JV bij het schrijven van songs meer tot de essentie van de dag is kunnen komen, op deze nieuwe plaat en dat merk je wel. We willen ook steeds de dingen die vroeger minder waren wegwerken, en beter doen. Het is gewoon een groeiproces. Die elementen hebben dus allemaal een invloed op het creëren van deze plaat. In die zin zijn we allemaal heel tevreden met het eindresultaat.

Ik voel dat er ook nog groeimogelijkheden zijn zelfs, dat de inspiratie nog niet op is … Is dat zo? Spelen jullie nog met nieuwe ideeën naar de toekomst toe?
Zeker en vast. JV is opnieuw aan het schrijven van songs begonnen. We gaan proberen volgende jaren er een vervolg aan te breien. Er zit zeker nog voldoende speling op, naar andere wendingen binnen de sound van WANHEDA. Ook belangrijk, elke release , dat zijn er ondertussen drie, is anders en toch hoor je telkens WANHEDA erin terug. Dat is voor ons wel belangrijk. Dat geeft ons de mogelijkheid om bij de volgende plaat toch weer iets anders te doen, maar in het oog houdende dat onze identiteit bewaard blijft. Als dat niet zo moest  zijn  en we er stoner of met vocals van maken is dat niet meer WANHEDA, dan moeten we dat project een andere naam geven vind ik.

Het is op zich ook een filmische, visuele plaat. Is er nooit een ambitie geweest om er iets mee te doen in film of TV series of zo?
Dat is een vraag die JV beter zou beantwoorden. Iedereen heeft daar een beetje zijn eigen mening over. We denken wel dat het een van JV zijn dromen is om de muziek wat meer binnen te krijgen in dat wereldje van documentaires enzo. Om beeld erbij te krijgen, die erbij past. Twee songs van ‘Desert of Real’ zijn wel degelijk gebruikt voor een serie op Ketnet, namelijk Skate. Dat is echt heel fijn, het schept zeker en vast perspectieven. We hopen dat dat in de toekomst nog vaker mag gebeuren.

Ondertussen hebben jullie in wat leuke venues gestaan zoals Bonnefooi in Brussel en CC De Kruisboog in Tienen. Kortom, hoe is de tour verlopen en hoe waren de reacties?
We hebben sinds september zes try-out shows gespeeld in voorbereiding van onze releaseshow. Deze vindt komende week (30 november) plaats in JH SOJO in Leuven. https://releaseshowwanheda.eventgoose.com/
We hebben positieve reacties ontvangen op onze try-out shows en kijken enorm uit naar de eigenlijke releaseshow. We hopen wat bekende en nieuwe gezichten te zien!

Het is ook moeilijker geworden (sinds corona) om als alternatieve band voet aan de grond te krijgen. Het is heel divers , sommige als een Linkin Park op Werchter op een uur uitverkocht) maar een heel interessant bandje, soms minder gekend van naam en tickets, krijgt een zaal niet vol of zelf geen publiek voor zich … Hoe ervaren jullie dit?
Ja, maar dat is niet alleen bij ons het geval. Je hoort dat van andere veneus en bands waarmee we bevriend zijn dat het moeilijker geworden is, maar of dat puur en alleen corona gerelateerd is? Dat is een andere zaak. Er is wel iets aan de hand. Er is een overaanbod, de zalen zitten – en dat is nog steeds deels door de nasleep van corona – al twee jaar vol geboekt. En dezelfde organisatoren spelen duidelijk op veilig en willen alleen maar populaire bands waarmee ze hun zaal gegarandeerd vol kunnen krijgen. Tenzij je zelf een zaal afhuurt, en de kosten dan ook voor eigen rekening neemt. In België valt dit eigenlijk op zich nog mee. Wij mogen zelf ook niet echt klagen. Er zijn nog genoeg jeugdhuizen en zo, met vrijwilligers die dit toch nog willen verwezenlijken. Daar moeten we echt dankbaar voor zijn. In bijvoorbeeld Oost-Europese landen is dat helemaal anders. Het is in ons land moeilijk, maar valt nog al bij al mee.

Over ambities hadden we het in ons vorige gesprek al, Dunk!festival en AB waren opties die naar boven kwamen, zit die kans er nog in? Of herzien jullie deze ambities?
Tot op de dag van vandaag is optredens boeken in een clubcircuit als AB of TRIX nog steeds een realistische ambitie. Grote podia is niet zo realistisch voor ons, of je moet de kans krijgen om met een grotere band als voorprogramma te kunnen staan. Maar we blijven met beide voeten op de grond, en zo in een club circuit terecht komen lijkt dus nog steeds de meest realistische ambitie, laten we het daarbij houden.

Via een label als Dunk!records zou dat toch moeten kunnen lukken?
Volgend jaar bestaat Dunk!festival twintig jaar en ze doen al meer shows apart dan wat ze normaal gezien doen. Als daar iets moest beginnen bewegen, graag. Dunk!festival is en blijft nog altijd, ook al hebben we daar al eens gespeeld, het festival waar we eigenlijk elk jaar zouden willen optreden. Het is een festival dat op ons lijf geschreven is.

Wordt 2025 het jaar van de grote doorbraak? Maw, wat zijn jullie verwachtingen en wat hoop je te bereiken volgend jaar, na het uitbrengen van jullie nieuwste plaat?
Eind februari, begin maart gaan we terug op tournee. We gaan zeker in Oost-Vlaanderen geraken (haha) in Gent bijvoorbeeld. Begin December gaan we daar iets meer kunnen over communiceren, we gaan dus sowieso wat shows spelen. Voor de rest is het koffiedik kijken. Misschien vallen we in herhaling, maar Dunk!festival mag ons altijd vragen… we hopen vooral dus nog wat fijne concerten te kunnen boeken naar aanleiding van die nieuwe plaat. Wat hopen betreft, willen we de lat niet te hoog leggen want je wordt anders wellicht een beetje ontgoocheld. We hebben het al aangegeven, maar we moeten alleen realistisch zijn en blijven. We blijven ons amuseren, en het is altijd fijn om feedback te krijgen vanuit jouw hoek, of fans of zo.. je hoopt wel dat je een realistische droom kunt waarmaken. Maar we hebben niet iets van ‘het moet nu gebeuren of… We hebben met deze plaat gewoon iets van ‘we zien wel waar het eindigt’  … We gaan er gewoon voor en genieten van wat op ons afkomt.

Dat lijkt me een fijne ingesteldheid om dit gesprek af te sluiten. We zien elkaar wel terug in 2025, alvast een prettig eindejaar …

BleedSkin – Eerlijk gezegd, er is niet echt zoiets als 'een wandeling tussen duisternis en licht'. We wilden gewoon iets bruut maken, wat we ook hebben gedaan

BleedSkin is een Death Metal band uit België opgericht in september 2016 door Céline Mazay en Rémy Adam. De belangrijkste inspiratiebronnen zijn metalbands als Cannibal Corpse, Abnormality, Dying Fetus, Benighted, ... BleedSkin heeft al de kans gehad om te spelen op Durbuy Rock Festival 2022 (Septicflesh, Dark Tranquility, Ensiferum, Asphyx,...) en om optredens te openen voor Crypta (Br), Sinister (Nl), Blood Red Throne (No), Sisters of suffocation (Nl), Debauchery (De), Carrion (Be), Brutal Sphincter (Be), en vele anderen.
De eerste demo van de band werd uitgebracht in april 2018: ‘The Rotten One’. De band heeft enkele personeelswissels doorstaan. De solide formatie bereidt zich voor op de promotie van het album ‘Blood Reign’, dat op 2 oktober 2020 werd uitgebracht. Covid-19 heeft veel shows afgezegd. De eerste single “Eternal Hatred” werd uitgebracht als videoclip op 27 augustus. Op 30 juni 2021 bracht BleedSkin een nieuwe titel uit: ‘Physical Redemption’ met een studio playthrough video. De single markeert de overgang van de band met een nieuwe line-up en het schrijven van muziek. Zelfproductie. Logan Dykens kwam terug naar Bleedskin, maar deze keer om te drummen! Céline en Rémy hebben de rol van zang op zich genomen en nu vormt de band een powertrio!
Bleedskin heeft het nieuwe album opgenomen: ‘Homicidal Therapy’. Uitgebracht op 10 september 2024. Naar aanleiding van deze release en hun show op Hell Open Air in Lint hadden we een fijn gesprek met Rémy , Céline en Logan. We polsten uiteraard ook naar de plannen voor het komende jaar en de verdere ambities

Mijn laatste interview met jullie was in 2020,-https://www.musiczine.net/fr/interviews/item/78594-jouer-dans-un-festival-majeur-d-europe-serait-un-reve.html, vier jaar geleden. Hoe is alles gegaan in de tussentijd?
In die vier jaar is alles goed gegaan, we hebben een nieuw album geschreven. We hadden wat veranderingen in de line-up. Dus ja, het was een tijd om nieuwe nummers te schrijven, en alles ging uiteindelijk best goed...

Heeft de COVID periode een positieve of negatieve invloed gehad op de band, of helemaal geen invloed?
Natuurlijk was het moeilijk omdat de band moest stoppen tijdens die COVID periode, het was echter moeilijk voor iedereen. Het heeft ons ook nooit tegengehouden om nummers te schrijven, we hebben zelfs het album 'Blood Rain' uitgebracht tijdens die COVID periode, en dat kreeg goede recensies en dingen.... het was alleen een beetje vreemd om het alleen online te chargen en het niet live te spelen en een release concert te doen of wat dan ook. Maar aan de andere kant kunnen we niet zeggen dat de COVID-tijd een negatieve invloed had op de band.

Ik heb in die periode veel streaming concerten gezien, heb jij dat ook gedaan? Ik vond dat ik een aantal concerten heb gezien die ik in 'normal times' niet zou hebben ontdekt. Hebben jullie door de streaming een ander publiek kunnen aanspreken, dat je anders moeilijker had kunnen bereiken denk je? Of heb je er niets van gemerkt?
We hebben een online video gemaakt voor het Argentina Online Metal Fest. Zij organiseerden een festival online en nodigden ons uit om mee te doen. En dat was het ook een beetje…

Is het als Waalse band nog moeilijk om door te breken in Vlaanderen, ik lees en hoor veel over een soort 'muur' tussen Wallonië en Vlaanderen, merken jullie daar iets van
erlijk gezegd voelen we die muur tussen Wallonië en Vlaanderen niet, in principe hebben we zelfs meer optredens in Vlaanderen dan in Wallonië. Maar we hebben gehoord van andere bands dat het zeker een probleem is, maar niet voor ons.. nee.

Ondertussen hebben jullie niet stilgezeten, in september kwam het nieuwste album 'Homicidal therapy' uit. Hoe waren de eerste reacties?
We hebben veel positieve reacties gekregen op het album, dat is geweldig. We hadden deze goede reacties niet verwacht, want we hebben dit album gemaakt met een nieuwe line-up, nieuwe nummers en een nieuw begin voor alles, dus we hoopten dat mensen het leuk zouden vinden. Gelukkig vinden ze het nieuwe album goed, dus ja, we zijn erg blij met de positieve reacties die we uit alle continenten hebben gekregen, we hebben geweldige recensies gekregen.

Nogmaals, ik denk dat het een zeer emotioneel geladen plaat is; ik hoor frustraties, pijn het letterlijk uitspuwen ervan, op energieke wijze. Is het een bewuste manier? Is deze plaat een uitlaatklep voor opgekropte frustraties of is dat van korte duur? Zit er een persoonlijk verhaal achter de nummers of hoe moet ik dat zien?
Nee, het is geen persoonlijk verhaal. Niet voor de overblijfselen. Maar voor de muziek wilden we iets Brutaals maken. We hebben er meer energie in gestoken. Het is een verhaal over een man die worstelt met slechte gedachten in zijn hoofd, en we volgen het psychologische aspect van wat er in zijn hoofd omgaat tijdens die momenten in zijn leven. Het gaat niet over een echt persoon, maar over iemand die worstelt met gedachten. Het feit dat de man steeds verder wegzakt in de waanzin van zijn hoofd, dat is de verhaallijn van dit album. 

Het voelt alsof ik naar een film kijk als ik naar het album luister, het is een erg visueel meesterwerk. Heb je er nooit aan gedacht om iets voor films of tv-series te doen met jullie muziek?
We hebben er niet echt over nagedacht dat het niets zal veranderen voor ons als band, of iets zal toevoegen aan wie we zijn als band, aan onze muziek... dus nee.

Het was een erg visueel album. Het is wat jullie wilden doen, 'een visueel album maken' of is dit natuurlijk gegroeid?
het kwam natuurlijk ... eigenlijk.

Je vindt de fusie tussen rauwheid en subtiel cleane zang, verder zijn de razende drums zo treffend. Is dat een bewuste manier om tussen donker en licht te lopen, of zie ik dat verkeerd?
Er is niet echt zoiets als 'een wandeling tussen duisternis en licht' eerlijk gezegd. we wilden gewoon iets bruut maken, en dat hebben we ook gedaan.

Naast de prachtige zang en gitaar, was ik onder de indruk van het drumwerk in het album, het maakt dit album nog bruter. Naar mijn mening maakt het jullie zelfs redelijk uniek binnen een niet-evident genre, wat ook duidelijk te horen is op deze plaat... Een bewuste manier van werken? Of groeit dit ook vanzelf?
We hebben geprobeerd om ons niveau voor dit album te verhogen. Voor zowel drums als zang hebben we er een jaar over gedaan om het gewenste niveau te bereiken, met uren hard werken en zweten! We wilden dat brute, gewelddadige randje. Het betekende ook veel positieve artistieke discussies met onze geluidstechnicus, Julien Huyssens, die geweldig werk heeft geleverd op het album.

Wat maakt jullie uniek zodat ik (mocht ik geen fan zijn) voor jullie zou kiezen?
Wat maakt ons uniek? Dat we onze muziek heel bruut maken, en dat we twee vocalen hebben. Vrouwelijke en mannelijke vocalen, dat zie je niet vaak in wat we doen. Dat zie je niet veel, we zijn ook een vijfkoppige band, in deze stijl zie je dat ook niet veel. Ik denk dat al die dingen ons vrij uniek maken. Ook in Brutal Death metal is het altijd erg boos en agressief. En op het laatste album komen we ook met breakdowns. We vinden het jammer dat we dat niet horen bij andere bands in ons genre. De enige band die het echt doet is Dying Fetus. Met dit album combineren we snelheid met breakdowns, dat maakt ons unieker. 

Ik heb Mass Hysteria hun 'nogal brutale metal' in het Frans zien brengen. Denk je er nooit aan om in je eigen taal te zingen? Want in deze tijd maakt het bands zelfs populair …
In brute death metal willen we de tekst op de eerste plaats zetten, en dat is zelfs het belangrijkste. We willen iets doen dat iedereen kan begrijpen, en we denken dat Engels de meest gebruikte taal is om dat te doen. Bands als Mass Hysteria spelen vooral in Franstalige landen. Ze kunnen zelfs carrière maken door in Frankrijk te spelen, het is groot genoeg. Wij zijn teveel underground om dat te doen. We moeten overal spelen. Ook in niet-Franstalige landen. Eerlijk gezegd zijn we ook een erg jonge band... het is erg nieuw voor ons. Dus voor ons was het gewoon het juiste ding om te doen. We denken er nu niet aan om in het Frans te schrijven. Dus voor nu is het niet iets wat we willen doen, maar waarom niet in de toekomst... je weet maar nooit.

Jullie gaan op tournee in 2025. Ik zie jullie op Hell Open Air in mei in Diest samen met bands als Ancient Rides, Heidevolk, Fabulae Dramatis. Kijken jullie er naar uit?
We spelen daar inderdaad, en hebben nog een ander festival in Berserkr indoor metal fest in maart, we hebben nog wat andere optredens in Duitsland in april. Zwitserland in mei. We werken zeker aan die optredens, en kijken er natuurlijk naar uit om op Hell Open Air te spelen. We hopen ook dat 2025 ons jaar wordt voor optredens en het verkennen van onze muziek in Europa ...
https://www.helldiest.com/post/hell-open-air-2025-1

Het is misschien niet jullie ambitie om in Vorst Nationaal of in het Sportpaleis te spelen, maar wordt 2025 het jaar van de grote 'doorbraak' met dit nieuwe album of waar zien jullie jezelf in 2025?
We hopen natuurlijk dat het een doorbraak kan worden. Maar om in grotere zalen te spelen zoals je zei, moeten we met grotere bands spelen en dat is nu niet mogelijk. We hopen dat we grotere bands kunnen ontmoeten. En op die manier verder kunnen gaan, en misschien na al die jaren in grotere zalen kunnen spelen. We zullen in ieder geval proberen om in 2025 leuke optredens en podia te doen.

Wat zijn de ambities verder?
We hopen in de toekomst meer festivals te spelen, meer mensen in de muziekindustrie te ontmoeten. Zodat we als band kunnen blijven groeien. Een andere ambitie is spelen op Alcatraz hier in België, dat zou geweldig zijn! Ze promoten Belgische muziek. Sommige van onze vrienden hebben daar gespeeld, dus ik denk dat het mogelijk is en dat het zeker deuren kan openen door daar te spelen. Of spelen op andere festivals zoals Hell Fest in Frankrijk of in Duitsland zou geweldig zijn.

Wil je nog iets anders mededelen om dit interview af te sluiten?
Bedankt voor het interview, en aan de fans... het album is gratis te beluisteren op streaming sites https://linktr.ee/bleedskin  en de merchandiser is verkrijgbaar op bandcamp https://bleedskin.bandcamp.com/merch
Kom ons alsjeblieft live zien, praat met ons... we zijn blij jullie allemaal te zien.

Bedankt voor het leuke gesprek, hopelijk tot ziens op Hell Open Air in Diest en andere plaatsen.

Cult of Scarecrow - We zien wel wat er verder op ons afkomt. En ondertussen blijven we ons amuseren, we hebben er veel voldoening aan

Cult of Scarecrow, bestaande uit doorwinterde muzikanten, bracht in 2018 een eerste overtuigende EP uit, en stond er in 2021 terug met een nieuwe plaat ‘TalesoftheSacorsanct Man’ die heel goed werd ontvangen.
Naar aanleiding daarvan hadden we een fijn gesprek met gitaristen Jan Van Poorten en Ivan DeStrooper  https://www.musiczine.net/nl/interviews/item/83035-cult-of-scarecrow-de-belangrijkste-doelstelling-is-om-na-meer-dan-dertig-jaar-in-de-muziekwereld-eindelijk-erkenning-te-krijgen.html
Ondertussen heeft de band niet stil gezeten, en werkten noest aan nieuw werk. Nu is er ‘In Nomine Filiorum’ waar je een band hoort die enorm is gegroeid, durft buiten zijn comfortzone te treden en blijkt er ook de vruchten van te plukken. Want in 2025 staan ze o.a. Op Alcatraz Metal Fest.
Wij waren aanwezig op het door hen mede georganiseerder evenement ‘An Unholly Alicane’ in DVG, Kortrijk en hadden een fijne babbel met Jan Van Poorten en drummer Nico Regelbrugge

Mijn laatste interview met jullie was in 2021. Op de vraag ‘wat is jullie doelstelling’ zeiden jullie ‘’erkenning krijgen na dertig jaar in de muziekwereld , zou al heel leuk zijn en is een doel op zich. Voor ons het groot, belangrijk punt’’. Is die erkenning er gekomen, in welke mate wel/niet?
Jan: Deels wel, we hebben een paar mooie concerten kunnen boeken in het voorprogramma van Candlemass in Antwerpen en de Zweedse doom band Sorcerer, een van ons favorieten tot Vicious Rumours.  We hebben ook enkele mooie festivals mogen doen, zoals Pluto Fest, en als kers op de taart staan we volgend jaar op Alcatraz Metal Fest. Dat is toch zeker een teken van erkenning. Ondertussen is onze derde album op de markt gekomen die krijg heel mooie reviews.
Nico: Ik sluit me daarbij aan, maar het kan natuurlijk altijd beter.

Ja, ‘het kan natuurlijk altijd beter’ … Is het feit dat jullie Belg zijn geen rem op een verdere groei, dat was in de jaren ’80 al zo, is dat nog steeds zo of is er een kentering?
Jan: we hebben, in die 40 jaar dat we bezig zijn, al veel meegemaakt, ze hebben ons ook al veel beloofd. Dus we hebben wel geleerd om met beide voeten op de grond te staan wat dat betreft. Langzaam opbouwen is de boodschap. Wat die jaren ’80 betreft? Was er vooral een probleem eind jaren ’80 tot begin jaren ’90. Door de crossover die opkwam vielen we uit de boot in eigen land, we traden toen wel opmerkelijk meer op in Nederland. Dat werd ook gesubsidieerd. Nu is het probleem een overaanbod, dat is ook goed je kunt elke week wel iets doen, maar je kunt niet overal tegelijk zijn. Dat speelt soms in het nadeel van bands die dan voor minder volk spelen, doordat er een paar km verder ook iets te doen is…

Komt dat niet een beetje door die corona tijden?
Nico: we zijn ondertussen al enkele jaren verder. Je moet er daadwerkelijk meer voor doen om dat zelfde publiek als voorheen op de been te krijgen, zo kun je de ene keer voor vijfhonderd man optreden, de andere keer voor amper vijf. Dat komt door dat overaanbod, maar heeft al lang niets meer met corona tijden te maken.

Nu is er een nieuwe plaat uit, ‘In Nomine Filiorum’, een plaat met (naar mijn mening) meer melodie, zelfs lichtjes buiten de comfortzone van ‘’heavy metal’ en een sublieme inbreng van keys die me kunnen bekoren. Klopt dit? En zijn jullie bewust zo tewerk gegaan?
Nico: Niet bewust, het is eigenlijk gewoon gegroeid in de studio. Ieder van ons levert een idee af en daar doen we iets mee samen.
Jan: dat is gewoon productie. We hebben een hele periode niets anders gedaan dan aan die nummers werken, niets van optredens en zo. Als je zo intens met elkaar samenwerkt ontstaan vanzelf ideeën die je samen uitwerkt, rekening houdende met elkanders mening.. Als je een keyboard hebt , krijg je daarbovenop een heel andere sound, daar houden we ook rekening mee. We hebben allerlei muziekstijlen gespeeld, en die komen binnen die ideeën dan ook samen tot een product. Zo gaat dat, maar dat is een heel natuurlijk proces eigenlijk , het is dus zeker niet bewust.

Je voelt vooral dat jullie nog meer een sterk geoliede machine zijn, iedereen kijkt dezelfde kant uit. Vinden jullie elkaar nog meer?
Nico: door zoveel jaren samen te spelen, leer je elkander steeds beter kennen. Daardoor groeit er een band die daar rechtstreeks voor zorgt dat je na een tijdje die sterk geoliede machine wordt. Ik zelf zit nu zes jaar bij de band,  waar je de medemuzikanten dag in dag uit ontmoet? Dat schept sowieso een band. Dus ja.. dat groeit dus nog steeds.
Jan: het is ook altijd leuk om iemand die de muziek niet kent zijn gedacht te laten geven over de productie, dat hebben we ook gedaan, met ACE ZEC onze producer, en daar wel rekening mee gehouden ook. En wat Nico zegt.. als je zoveel jaren samen speelt.  We zijn wel diep onder de indruk van de positieve recensies die we krijgen, en hoe mensen daadwerkelijk de dingen opsommen die jij hier vernoemt. Dat bewijst dat we goed bezig zijn.
Nico: We twijfelend een beetje, omdat we een andere kant uitgingen dan bij de eerste platen, maar het wordt overal goed ontvangen dus dat is heel positief.

Er zijn dus wel wat (positieve) verschillen tussen de drie releases; wat is volgens jullie het grootste verschil tussen de drie?
Jan: Er is veel afhankelijk van de personen die deel uitmaken van de band, zo was de invloed van de drummer op de EP zeer duidelijk hoorbaar waardoor onze nummers langer en meer herhalend waren. Voor de tweede CD hadden we Nico binnen gehaald en dan hoor je ook dat er een verschuiving is. Dit is de richting die we blijven volgen hebben met een waardige opvolger waar de invloed van de keys een meer prominente rol gekregen hebben wat de muziek dan ook meer opentrekt en toegankelijker maakt voor een nog groter publiek. Gezien de positieve reacties was dat, achteraf gezien, geen slechte beslissing.

Ik heb jullie ondertussen ook live gezien op Plutofest met de nieuwe nummers. Wat me opvalt is dat die nummers zowel live als op plaat zuiver klinken, weinig bands slagen erin de muziek op plaat even sterk te laten klinken live, jullie wel. Een bewuste manier?
Jan: dat is leuk om horen, want bij andere stijlen als Thrash metal of zo, lukt dat sowieso om een live sfeer op plaat weer te geven. Maar bij wat wij doen weten we dat zelf niet, we moeten een bepaalde sfeer creëren op het podium, het feit dat mensen dat wel opmerken is natuurlijk heel leuk want het is altijd een beetje onze bedoeling dat te doen.
Nico: het doet ons plezier , want dan weten we dat we inderdaad goed bezig zijn. Niet dat we daar bewust rekening mee houden of zo, we laten het op ons afkomen. Maar het doet veel plezier om te weten dat onze inspanningen wel degelijk lonen. Het is ook moeilijk om op onze muziek een label te kleven, dus we moeten afgaan op het buikgevoel dat leeft bij de aanhoorder. We proberen om te vernieuwen om onszelf te zijn en te blijven, ook live. En opvallen als “anders” is daar een goed voorbeeld van. We moeten proberen om boven het maaiveld te blijven kijken. En als je dan positieve feedback krijgt, ook vanuit onverwachte hoeken, is dat bijzonder leuk.

Kun je zeggen dat 2024 een succesjaar was? En komt in 2025 de grote doorbraak met wereld dominantie?
Jan: Hahaha… werelddominantie zal er waarschijnlijk niet meer inzitten en daar kunnen we gerust mee leven. Ja 2024 kunnen we als zeer positief afsluiten. De eerste helft hebben we geïnvesteerd in het opnemen en uitbrengen van onze nieuwe plaat en het tweede deel hebben we dan toch mooie optredens gedaan waar we zeer tevreden over zijn. Wat 2025 brengt zullen we zien maar we hebben toch enkele plaatsen waar we graag zouden spelen waar we tot nu toe nog niet gekomen zijn. Daar zijn we mee bezig om dat rond te krijgen. Want optreden is en blijft nog steeds de beste manier om naambekendheid te verwerven. En in de kalme periodes gaan we onze nieuwe ideeën samen brengen en beginnen werken aan wat nieuw materiaal.

Het is volhouden om als Belg door te breken?
Nico: Na dertig jaar doe je het niet per se meer als hobby, maar is het een passie geworden. Jan: ik pik even in, we zijn in 2016 eindelijk terug begonnen samen. Het heeft jaren geduurd eer we eens terug, na 20 jaar stilte, samen konden repeteren.  Die klik was er nadat we de eerste keer op een zaterdagnamiddag samen zaten zoals voorheen; wat voor ons toen, en nu nog steeds het belangrijkste is. We doen dit om ons te amuseren. We zijn zeven jaar verder, hebben drie cd’s uit en we amuseren ons nog steeds. Daar draait het om. We hadden nooit gedacht dat we dit zouden kunnen verwezenlijken, en dat we na zeven jaar staan waar we nu staan. En de hoofdzaak is dat we dit nog steeds puur voor ons plezier doen. Daarom houden we dit vol. 
Nico: we genieten van een momentum dat op ons afkomt. We mogen op Alcatraz spelen, hebben al een mooi parcours afgelegd. Zoals Jan zegt, na zeven jaar staan we verder dan we ooit hadden gedacht. Door elke stap die we gezet hebben , hebben we onze impact op de scene ook vergroot.
En het buitenland? Is Nederland een optie?
Nico: Ik denk dat we meer kans zullen hebben om in Duitsland te spelen dan in Nederland, op basis van de reacties die we krijgen. Maar alles is moeilijk of mogelijk. We bekijken het, zoals aangeven, gewoon stap voor stap.

Wat zijn de verdere plannen?
We gaan beginnen aan nieuwe nummers, Maar we blijven vooral gewoon bezig ondertussen. We hebben nu veel optredens gedaan, en nog weinig tijd gehad om aan die nieuwe nummers te werken. Waar het naartoe zal gaan is eveneens een vraagteken. Maar dat zijn de verdere plannen, plus nog wat meer optredens kunnen versieren uiteraard; als er een periode is met minder optredens, kunnen we die periode gebruiken om daar wel aan verder te werken; het is een beetje een combinatie tussen die twee dus. Optreden en werken aan nieuwe nummers. En daardoor blijven langzaam groeien, stil zitten is niet aan ons besteedt.

Jullie spelen inderdaad op Alcatraz volgend jaar, een mijlpaal. Zijn de zenuwen dan niet wat meer gespannen?
Jan: er is altijd iets als een positieve vibe. Positieve zenuwen zijn er altijd , ook als we voor vijf man spelen. Na de eerste noot zijn die zenuwen helemaal weg.

Zouden jullie misschien iets meer willen doen met visuele effecten bijvoorbeeld?
Wij hebben dat gedaan bij onze cd voorstelling in oktober, dat is zeer goed meegevallen in een volle theater zaal, als we die kans konden krijgen om culturele centra af te dweilen, voor volle zalen? Dan zouden we dat graag doen; maar dan moeten we zeker zijn dat we voor een goed gevulde zaal spelen, anders heeft het weinig zin dat allemaal mee te sleuren, als je maar voor twaalf man speelt… op Alcatraz zal het wel iets speciaal worden, zeker en vast.

Zijn de doestellingen nog steeds hetzelfde als in 2021 of worden die bijgesteld?
Met kleine stapjes groeien , en blijven groeien . Het is al paar keer aangehaald. Lijkt ons het belangrijkste doel dat we voor ogen hebben. Als we achterom kijken, en dat herhalen we , zijn we blij met het parcours dat we hebben afgelegd. We zien wel wat er verder op ons afkomt ondertussen. En ondertussen blijven we ons amuseren daar hebben we veel voldoening aan.

En wanneer stopt het, wanneer trek je er persoonlijk de stekker dan wel uit?
Op het moment dat we onszelf op het podium belachelijk maken, dan is het genoeg geweest.

Pics homepag @Christophe Meesschaert

Bedankt voor het fijne gesprek

An Unholy Alliance Fest 2024 - De vier ruiters van de Apocalyps in verschillende gedaantes
An Unholy Alliance Fest 2024
DVG (De Verlichte Geest)
Kortrijk
2024-12-14
Erik Vandamme

Onder 'An Unholy Alliance Fest' organiseerde Cult of Scarecrow samen met Ondergrond een avondje met vier bands in het gezellige DVG - De Verlichte Geest in Kortrijk. Er bleek weer eens wat voor een uitzonderlijk getalenteerde metal bands er rond lopen bij onze Noorderburen en bij ons hier.

Neem nu Objector (*****) Ze blijven op een toren hoog niveau spelen. Of dat voor een volle festivalweide, of voor 'tien man en een paardenkop' is, ze geven altijd het beste van zichzelf. Ze moeten niet onderdoen voor de grote namen binnen de scene. Ook in de DVG ervaren we een energieke set. De instrumenten staan onder spanning en er is de beweeglijke zanger, die  zijn publiek steeds aanport. We zien een kleine pit en een mini- wall of death. Objector drukt het gaspedaal aanhoudend in. Dit was uitzonderlijke Thrash metal.

We maakten ons op voor de ontdekking van de avond … De Nederlandse formatie Epinikion (****1/2) is al van 2020 bezig en is hier nog een nobele onbekende. De band werd gevormd door Renate de Boer (keyboards) en Robert Tangerman ( gitaar). In eerste instantie was het project een Rock opera album uitbrengen. Later groeide het uit tot een heuse ‘Epic symfonische rock band’ met zangeres Kimberley Jongen, Maarten Jungschläger op lead gitaar en Rutger Klijn op bas. In 2024 maakte Michal Gis op drum, de band compleet. Ondertussen bracht Epinikion hun debuut ' Inquisition' uit, dat overal goed werd ontvangen. In 2025 zou de volgende plaat moeten uitkomen.
In Kortrijk zagen we een band die typische symfonische metal speelt, met vrouwelijke vocals, en een soort rock opera creëert op het podium, die tot de verbeelding spreekt. Er is een subtiel, donker grauw kantje aan, wat dit project zo mogelijk nog interessanter maakt. We ervaren een spook- sprookjes achtige wereld en de diversiteit intrigeert. Een fantasieprikkelende set, die talrijke beelden oproept , ook al waren er geen visuals.
Deze houden we in het in het oog!

Promise Down (****1/2) had het meeste publiek rond zich. Promise Down trekt alle registers vanaf de eerste mokerslag compleet open, en laat een ravage (van demonen en elfen) in ons hoofd achter … De band verstaat de kunst een muur van grauwe klanken en vocals op te trekken. Maar ze balanceren tussen diepe duisternis en lichtvoetigheid.
Op het Pluto Fest in Oosterzele deden ze ons naar adem happen.
"Ook die typische 'into-your-face' metal die een band als Motorhead tentoon spreidt komt boven drijven. Ze stralen op het podium in elk geval diezelfde intensiteit, energie en loudness uit.", schreven we. In de DVG, Kortrijk zet Promise Down de puntjes op de 'i'. Wat een muzikale trip, met een onvergetelijke wervelstorm aan emoties …

Ook Afsluiter Cult of Scarecrow (****) is gegroeid in zijn muzikaliteit. Over hun optreden op Pluto Fest schreven we: '' Cult Of Scarecrow treedt zowel op plaat als live meer dan ooit buiten de comfortzone van de pure heavy metal, dat siert hen en maakt hen een bijzondere parel om te blijven koesteren.''
Ze treden buiten hun comfortzone, hun nieuwe plaat 'In Nomine Filiorium' is een mooi voobeeld ervan. Ook live zien we een band, die is gegroeid. De inbreng van keys, meer melodie, blijkt een enorm pluspunt.
De zanger-frontman sukkelde wat met zijn gezondheid, maar daar was niet zoveel van te merken. Enkel dat hij wat meer naar adem moest happen. Zijn charisma was sterk. De bandleden weten verdomd goed hoe ze een publiek moeten entertainen. De riffs glijden tot ongekende hoogtes. De keys gaven kleur.
Ze hadden er zin in en het spelplezier droop er van af. Het was net die combinatie van een doom sfeertje en de aanstekelijke riffs, die ons bekoorden.
Het publiek was tegen dit nachtelijk uur wat uitgedund, maar muzikaal schuurden ze. Het gaspedaal werd steeds ingedrukt. Sterk wat dit combo presteerde.

Verpletterende sets van ‘deze vier ruiters van de Apocalyps’ in verschillende gedaantes hoorden we, met de  Oost-Vlaamse grootmeesters Cult of Scarecrow.

Organisatie: Cult of Scarecrow + Ondergrond

Floorizoone Trio - Massot/Floorizoone/Horbaczewski – Speelsheid, improvisatie, subtiliteit in triarchie
Floorizoone Trio - Massot/Floorizoone/Horbaczewski

We citeren even : "Ze kennen elkaar maar al te goed, Marine Horbaczewski, Michel Massot en Tuur Floorizoone. Elk meester op zijn eigen instrument en kampioen in verbeelding, maar samen -en dat al bijna 20 jaar lang- zijn ze gewoon één."
De uiteenzetting over het (Floorizoone) trio Massot/Floorizoone/Horbaczewski (****) is niet te ver gezocht. De Speelsheid, virtuositeit en subtiliteit primeert bij dit trio. Het trio toert na 'Secrets' en 'Mixtuur' nu voor hun derde album ' Lignes de fuite', met gloednieuwe composities, door België. In de Casino was het de laatste jazz zondagnamiddag, dit jaar in het kader van  'Welcome to the jazzclub'.

In hun stijl merken we de link naar Folk en Balkan. Het is een positieve vaststelling want het maakt dit concert tot een unieke gewaarwording. Meer dan een uur blijven we in de ban van de integere virtuositeit van Massot/Floorizoone/Horbaczewski. Het klinkt intiem, aanstekelijk, en het doet ons heupwiegen. In het kader van speelsheid, improvisatie en subtiliteit vinden ze elkander trouwens blindelings. Namelijk door de bedwelmende, licht opzwepende cello van Horbaczewski, die durven te botsen tegen de tuba, euphonium en de trombone grooves van Massot. En tot slot de cello en accordeon van Floorizoone; het gaat en past allemaal moeiteloos in elkaar. Je voelt de vibratie, waarbij de comfortzone van jazz wordt verlaten, net door die improviserende klanken.
Songs als “I ami”, “Gezapig” en het wondermooie “Neuf” en “Nord” worden helemaal uitgekleed en bewerkt; muziekstijlen vloeien in elkaar, zeker met Folk en Balkan, op een “Vibration” en “Midi Express”.
Het trio gaat beheerst te werk in die mishmash. Massot/Floorizoone/Horbaczewski laten de muziek spreken; er zijn niet al te veel bindteksten, de vriendelijke dankwoorden van Floorizoone en de leuke kwinkslagen zorgen ervoor dat het trio met veel goesting staat te soleren.

Op hun unieke wijze overtuigden Massot/Floorizoone/Horbaczewski  in speelsheid, improvisatie en subtiliteit. Een reeks jazzconcerten werden door hen bijzonder afgesloten. Mooi.
Een concept dat ook in 2025 de moeite is. Check gerust de site van de Casino www.decasino.be

Pics homepag @Sven Dullaert

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

Evergrey - Tussen lichtvoetigheid en somberheid

Vrijdag de dertiende, het is en blijft de uitgelezen avond om de duisternis in ons hart op te zoeken. In een goed vol gelopen De Casino, op Evergrey (****) die binnen de progressieve metal hoog staan aangeschreven. Meer nog. Met hun 14e album 'Theories Of Emptiness' bewijst de band, rond de imposante, super sympathieke Tom S. Englund, nog steeds tot de absolute top te behoren binnen hun genre.
Ook live zetten ze dit kracht bij. De band weet ruim anderhalf uur lang doordacht te balanceren tussen lichtvoetigheid en somberheid.

We zagen de Italiaanse band Inner Vitriol net hun laatste nummer afsluiten, aan het daverende applaus te horen, was het de moeite. Helaas.
We maakten ons op voor het gezelschap KLOGR (***) die met tot de verbeelding sprekende beelden en scherpe riffs ons intrigeerde. Ze hadden er zin in, met een erg spraakzame frontman, die voortdurend het publiek aanporde. Na een mooie start, bleef het helaas een beetje hangen in datzelfde sfeertje; de aandacht verslapte, naarmate de set vorderde. De doomy sfeer bekoorde, en op het eind van de set werden enkele registers open getrokken. Goed, maar ook niet meer dan dat.

Evergrey legde de lat meteen torenhoog. Drummer Simen Sandnesl ging als een wild beest tekeer. De intense riffs van gitarist Henrik Danhage en bassist Johan Niemann en de sublieme insteek van Rikard Zander op keys, bracht ons onder de indruk. Maar het was vooral zanger/gitarist Tom S. Englund, die de meeste aandacht naar zich toe trok. Zijn vocals overdonderden, wat een stembereik. Surplus het dosis charisma in zijn bindteksten, weet hij iedereen in te palmen. “Falling from the sun” zorgt voor rillingen, het valt op hoe de band donker en licht perfect met elkaar verbindt. Een sterke opener dus. “Say” op z’n beurt toont aan wat een ijzersterke formatie deze Zweedse band wel is. De nieuwe songs klinken loepzuiver, en worden even goed ontvangen als de oudere kleppers.
Een messcherp “Call Out of the Dark” en “One Heart” wordt door iedereen meegebruld. De band speelt strak en energiek. Hoogtepunten volgen elkaar op, een sneltrein aan uppercuts. Na een lekkere drumsolo volgt de apotheose met “A touch of Blessing”. Ook Rikard Zander  bezorgde ons met een korte, intense solo op keys kippenvel.
Eerder intrigeerden ze met een “Where August Mourn” en in de bis krijgen ze de handen op elkaar op “King of Errors”, een song van tien jaar oud, uit het album 'Hymns fort he Broken'. “Our Way Through Silence”, uit het recente album, besluit de set, een knaller van formaat, net als de openingssong schakerend tussen licht en donker.

Al dertig jaar is Evergrey bezig en nog steeds imponeren ze. Zondermeer sterk en klasse!

Setlist: Falling From the Sun // Say//  Midwinter Calls //Distance// Eternal Nocturnal// A Silent Arc// Call Out the Dark //One Heart //Where August Mourn //Weightless//  Misfortune // Save Us // A Touch of Blessing //King of Errors // Our Way Through Silence

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas ism Biebob

Bart Peeters Deluxe - Tussen melancholie, weemoed en een 'Folks' dansfeestje
Bart Peeters en De Ideale Mannen

Bart Peeters (*****) mocht op 30 november 65 kaarsjes uitblazen. Vijf jaar geleden vierde hij zijn 60ste verjaardag reeds met enkele Deluxe concerten in de Lotto Arena. Hij deed dit nu terug, vijf jaar later … Bart Peeters Deluxe 2024 biedt een tiental concerten met de eindejaarperiode en ook volgend jaar kunnen we hem opnieuw begroeten voor een handvol ‘Deluxe’ concerten. Wat een man , wat een artiest …
Wij zagen op één van deze optredens een klasse muzikant, verteller en entertainer pur sang. We waren danig onder de indruk van zijn band, het koor en alles eromheen. In topvorm dus!

Bart Peeters profileert zich als een charismatische klasse entertainer, die met een lach en een traan iedereen ontroert. Je kan ook niet aan z’n sublieme muzikanten voorbij. Telkens werden we geraakt, o.m. door de emotievol klinkende viool (innemend, pakkend tot zwierig, opwindend), of door de scherpe gitaarlicks en het intense drumspel, die de songs naar een hoger niveau tillen … Torenhoog boven de wolken …
Na enkele nummers gingen de gordijnen open en mocht een koor, niet minder dan 220 koorleden, zorgen voor extra sfeer en gezelligheid. Na een eerder intieme start, sprong het publiek reeds bij de tweede nummer recht, om mee te klappen of lekker te heupwiegen. “Hondje kwijt”, over een meisje van zeven die haar hondje kwijt was en daarover mijmert, klinkt treurig, gemoedelijk, optimistisch; ook in het verhaal van “Onzen Blackie” hoorden we dit.
Bij o.a. “Kniktiklaas” krijgt Bart de hulp van Droomfabriek-sidekick Gloria Monserez. Haar zalvende stem neemt je moeiteloos in, een meerwaarde dus in (duo) vocals. Ook als de Zuid-Afrikaanse jazzzangeres Tutu Puoane hem bijstond op “Dicht bij mij”, voelde je dat haar inbreng warmte en geborgenheid bood, die de temperatuur deed stijgen. Ook Rony Mosuse die eerder al zong op “De puzzel” en “Zwemmen in zee” toonde wat voor een zangtalent hij wel is.
Wat een sfeer telkens binnen de meer dan twee uur lange set. De ode aan Robert Mosuse op het aangepaste “Hij zong Nana” deed emoties opborrelen met een krop in de keel; een publiek die de tekst meezong uit volle borst en zorgde voor een staande ovatie aan de overleden Robert. Een magisch mooi moment.
“Ik hou meer van Folk” was op zijn beurt het uitgelezen moment naar een apotheose. Afgesloten werd door Bart Peeters die zich liet bijstaan door Ronny Mosuse en Tutu Puoane op “Messias”. Een song die ook een beetje de leidraad was van de hele avond.
Bart Peeters Deluxe - Een combinatie van weemoed, melancholie en een 'Folks' dansfeest. In een extra bis vroeg Bart Peeters duizenden lichtjes te laten schijnen op “Tot je weer van mij houdt”. Voor een laatste keer ging iedereen compleet uit de bol, dit kon tellen …

Organisatie: Pse Belgium

Luc De Vos - VOS - Gorki heerst!
Luc De Vos  - VOS

Een ode aan de tien jaar geleden overleden Luc De Vos, gebracht door allemaal vrouwen is wel een mooi concept. Niet in zijn Gent, maar in een volgepakt Lotto Arena, zagen we enkele vrouwen die een bijzondere stem en uitstraling hebben. Ze weten de songs van Luc De Vos op hun manier te benaderen. De ene versie was wat beter dan de andere geslaagd. Op het eind veerde iedereen bij “Mia” recht, en Gorki zelf de show stal, omgeven door al die schitterende vrouwen. Luc De Vos zou het prachtig hebben gevonden.
Echter, zulke magische momenten van samenhorigheid tussen publiek en muzikanten waren iets te weinig, waardoor we wat op onze honger bleven zitten.

Het begon nochtans subliem met “Tommy” van The Who. Een song die eigenlijk ook, beetje gelijklopend, het verhaal vertelt van VOS zelf. Het werd aangevuld met een grappige column, hier vertelt Luc De Vos over zijn fictieve ontmoeting met prinses Mathilde, net vóórr ze tot koningin werd gekroond, en een date in een zwarte Ferrari waarbij Mathilde haar liefde voor Vos uitspreekt. Maria Iskariot vulde aan met een energieke versie van “Punk is Dood” en het mooie “Dat vind ik Lekker” waarop Helena Cazaerck het publiek letterlijk ging opzoeken, net zoals Luc dat zou doen. Het klonk opwindend , springerig, het beetje punk dat Gorki ook zou doen. Dichter dan dit kon je bij Vos niet komen. Een eerste hoogtepunt.
Het contrast met de intimiteit van Emmy d'Arcy was groot. “Vaarwel Lieveling” was hartverwarmend en bezorgde ons  een krop in de keel. Een emotionele aanpak. Op “Wie zal er voor de kinderen zorgen”  werden registers opengetrokken. De meer bredere aanpak en en de veelzijdigheid van haar vocals en uitstraling werd onderstreept.
Een heel sterk begin dus van deze avond van deze twee eerste acts.
BLUAI van zangeres Cath Smet, bracht een Engelstalige versie van “Ik kan nooit meer naar huis' ('Never going Home')”; haar dromerige vocals waaide over de hoofden heen. We misten de rest van haar band, waardoor ze wat in het ijle zong en het nummer wat verloren ging in de menigte.
Elisa Waut bracht een persoonlijke 'touch' aan “Anja”, een kippenvelmoment. Ze deed ons hart even bloeden. “Veronica” klon k erg gevoelig door Lady Linn. Beklijvend. Eden op hun beurt, de '90s ladies rockband rond Roos Van Acker staken wat meer vuurwerk in  “Berejager” en trok de registers nog eens open op “Een schaduw in de schemering. Roosbeef kon zelf niet aanwezig zijn , en had net als Meskerem Mees een video gestuurd. “Hij is Alleen” ging hierdoor een beetje verloren. Ook afsluiter “Mia” (Franse versie) door Viktor Lazlo, nichtans subliem gezonge, bleek een slag in het water. Sowieso al een onmogelijke opgave deze klassieker in een andere taal brengen, want het publiek kent deze vanbuiten in de Nederlandse taal, en net voor de pause werd het refrein 'sterren komen, sterren gaan , alleen Elvis blijft bestaan' uit volle borst meegezongen. Dat zegt meer dan genoeg. Een gemiste kans, en ook een beetje jammer voor Viktor Lazlo, die zelf die haar ziel helemaal bloot legde in het nummer.
Na de pauze bracht Meskerem Mees via video “Ik zie het licht”, op soulvolle wijze. Maar ook hier wist de song onvoldoende impact te hebben door haar afwezigheid live.
Geef ons dan maar Kids With Buns … “Ik ben erbij” start voorzichtig zachtmoedig, maar op het emotioneel beladen “Geef al je geld aan de arme kinderen”, een lied dat hen op het lijf is geschreven, trokken ze alle registers ook eens open. Een sterk emo-moment! Wondermooi hoe dit duo je steeds weet in te pakken, ook al is het in het Nederlands zingen ietwat buiten hun comfortzone. Mooi.
Een lijflied van  Gorki “Mijn oude Hart”, in het Duits, sloeg , in tegenstelling tot de Franse versie van “Mia” eerder op de avond, wel aan. Met dank aan Scars on Louise die met “Mein Altes hertz” de handen op elkaar kreeg. Ook de Afrikaanse Adelle Ngeto kon met “Saam in daai donker huis” de harten sneller doen slaan. Het onderstreepte mooi en intiem trouwens de bijzondere band die Luc De Vos had met Afrika.
Aafke Romeijn bracht een ode aan Luc én aan Tom Pintens. “Kaatje is Verdronken” hebben beide overleden artiesten in 2004 samen gemaakt. Het klonk zachtmoedig, gevoelig. Ook op “Wij zijn zo jong” werden we stil.
Emma Bale is een artieste die we zagen groeien maar op “Soms vraagt een mens zich af” ging ze wat de mist in … Het klonk totnutoe wat braafjes.
Mentissa & Alice, ofwel Kersvers Eurosong-kandidate Mentissa en de Franstalige Alice on the Roofn speelden  een gewaagde versie van “Lieve Kleine Piranha”. Het bracht wat meer pit in de set.
‘Intimiteit die aanvoelt als een mokerslag waarvan je eventjes moet bekomen’; schreven we over het optreden van ISE; het meisje is pas 18 maar weet ons nu al volledig te betoveren; a capella zong ze “Monstertje”, enkel met een mini-piano. Het publiek werd er helemaal stil van; we waren diep onder de indruk. Eens de gitaar erbij, speelt ze een intens broeierige “Ik reis door de nacht”. Een artieste om in het oog te houden, zonder meer.
En toen kabbelde het terug verder met ILA die met “Mensenvriend” en “Hollywood”; de Lotto Arena rockte lichtjes. Luc De Vos bracht op het scherm een onuitgegeven nummer, geschreven in 94, “Oude Reus”, eentje kenmerkend van Luc en Gorki op het lijf geschreven. Apotheose op “Mia” tot slot … De bandleden van Gorki werden laaiend enthousiast onthaald, bijgestaan door al die dames die hun best hadden gedaan op Gorki’s nummers. Ze zongen mee, of dansten uitbundig op het podium vooraan. Ook het publiek ging eindelijk uit de bol, waarna Gorki nog een streepje “Lieve Kleine Piranha” speelde. Sjiek!

Een mooie ode aan onze Luc De Vos, zonder meer in deze Lotto Arena. Maar die magische momenten mochten ‘ietsje meer’ …

Setlist: Openingsnummer 'Tommy' - The Who//Column - Luc De Vos//'Punk is dood' en 'Dat vind ik lekker' - Maria Iskariot//'Vaarwel lieveling' en 'Wie zal er voor de kinderen zorgen' - Emmy d'Arc//'Never going home' - BLUAI//'Anja' - Elisa Waut  // 'Veronica komt naar je toe' - Lady Line//'Berejager' en 'Schaduw in de schemering' - Eden//'Hij is alleen' - Roosbeef//'Mia' (in het Frans) - Viktor Lazlo//'Ik zie het licht' - Meskerem Mees//'Ik ben erbij' en 'Geef al je geld aan de arme kinderen' - Kids With Buns//'Mein altes Hertz' - Scars on Louise//'Saam in daai donker huis' - Adelle Nqeto//'Kaatje is verdronken' en 'We zijn zo jong' - Aafke Romeijn//'Soms vraagt een mens zich af' - Emma Bale//'Lieve kleine piranha' - Mentissa & Alice on the Roof//'Monstertje' en 'Ik reis door de nacht' - ISE//'Mensenvriend' en 'Hollywood' - ILA//'Oude reus' - nieuw nummer Gorki//'Mia' en fragment 'Lieve kleine piranha'- Gorki

Organisatie: PSE Belgium

UB40 - Na 45 jaar nog steeds springlevend

Klokslag half zes stonden we al aan de ingang van Lotto Arena aan te schuiven. Om half zeven gingen de deuren open. We hadden een voorprogramma verwacht maar kregen een DJ act van Soul Shakers die iets meer dan een uur lang het publiek opzweepte. Een set met reggaetunes, die alvast de temperatuur deed stijgen. Lekker heupwiegen dus bij het binnekomen …

Om 20u al zet UB40 (*****) zijn set in met een adembenemende “Here I Am”. We voelden meteezn aan dat dit geen routineuze nostalgietrip zou worden. De band had er duidelijk zin in, en grossiert verder in hun oeuvre met “Keep on Moving” en “'Maybe Tomorrow”. Opvallend zijn de blazers die zorgen voor een warme walm over de hoofden heen.
De aanstekelijke refreinen verbergen wellicht een onderliggende of politieke boodschap, maar het gros van de avond was vooral bedoeld om 45 jaar UB40 te vieren. Een zeer spraakzame co-vocalist en gitarist Robin Campbell straalt enorm veel charisma uit. Hij wordt bijgestaan door Matt Doyle, die sinds 2021 Duncan Campbell verving die wegens gezondheidsproblemen de stekker eruit trok.
Het waren vooral de hits als “Sing Our Own Songs”, die op de meeste bijval konden rekenen. Een nieuwe song “Home” klonk fris en monter, en werd erg goed ontvangen. Een zondermeer sublieme “The Keeper” zorgde voor een krop in de keel. Het energieke “Many Rivers to Cros” onderstreepte de puike, overtuigende set.'
Naar het einde trokken ze alle registers nog eens open, met het uiteraard door iedereen mee gebrulde “Red Red Wine”, een song van Neil Diamond maar zodanig mooi gecoverd door UB40, dat het na al die jaren wel door hen geschreven lijkt.
Er volgde nog een bis. Eerst verscheen de erg beweeglijke Earl Falconer alleen op het podium op “Food For Thought/Forever Blue”, waarbij alle lichtjes de lucht ingingen. Een magisch moment dat werd aangevuld door de overige bandleden die op het podium verschenen. Een wervelende finale volgde met “Kingston Town” en de meezinger “Can't Hel Falling in Love” van Elvis.
UB40 speelde op hoog niveau als band. Ook de ritmesecties, de soli, de strakke kopersecties overtuigden moeiteloos het publiek. Het geluid klonk authentiek als fris. We hoorden een mooie afwisseling van oudere en nieuwe songs, een kruisbestuiving ook tussen de oude rotten binnen de band en de nieuwe wind die er blaast. Een gouden combinatie, die een sterke meerwaarde betekende.
Na 45 jaar is er nog geen sleet op UB40 , ook zijn er een paar ruim de zestig voorbij. Kortom , UB40 was springlevend, zoveel is zeker!

Setlist: Here I Am//Keep On Moving / Maybe tomorrow//Homely Girl//Sing Our Own Song//One In ten//Home//Please Don't Make Me Cry//Bring Me Your Cup//You Don't Call / Me Nah Leave Yet//Fool Me Once//The Keeper//Many Rivers To Cross//Cherry Oh Baby//Gimme Some Kinda Sign//Wear You To The Ball//Red Red Wine//BIS //Food For Thought//Kingston Town//Can't Help Falling In Love

Organisatie: Greenhouse Talent