Desertfest 2024 - Balancerend tussen donker en licht
Desertfest 2024
Trix
Antwerpen
2024-10-18 t-m 2024-10-20
Erik Vandamme

We zijn oktober … tijd voor de indoor festivals die in het najaar her en der de kop opsteken. Steevast zijn we aanwezig op één van de meest gezellige festivals in die reeks … Desertfest in Trix. Hun muzikale diversiteit spreekt ons steeds enorm aan. Zowel van bands, artiesten als het brede publiek. Je voelt die gezellige sfeer op je afkomen. Een breed glimlachende security heet je met een kwinkslag welkom. Een betere start van de dag kan je je niet wensen. Diezelfde gemoedelijkheid hangt in elke zaal, vanaf het begin aan tot in de late uurtjes, de volle drie dagen! Dat is ook niet zo onlogisch want iedereen komt met hetzelfde doel voor ogen naar Desertfest afgezakt: genieten van een pak stoner, doom, hardrock en dergelijke meer … toppers in het genre zien en horen en lekker keuvelen onder elkaar aan de verschillende bars of in de Food & Relax arena buiten. Het kan en mag allemaal, in alle talen. Gelukkig had de organisatie het goede weer mee: niet te warm en niet te koud en het zonnetje dat soms eens kwam piepen.
Wij gingen uiteraard ook de bands zien … Ons verslag

dag 1- vrijdag 18 oktober 2024

Divided - Vulture Stage - We waren er al vroeg bij, en blijkbaar wij niet alleen want er was al opvallend veel publiek voor de eerste bands. Divided (****) heeft ondertussen al wat zieltjes gewonnen binnen de post-rock, hardcore en sludge metal. Wij zagen hen reeds enkele keren live, en waren onder de indruk van de tonnen energie. De interactie met het publiek bij Divided is eerder schaars. De band weet echter dit minpuntje knap te camoufleren door het publiek te overdonderen  met verschroeiende mokerslagen, diepe riffs en het uitdelen van uppercuts. Divided heeft met zanger en drummer Pepijn Vandaele een sterke frontman. Wat een verschroeiende start, zonder meer!

Lethvm - Canyon Stage - De Waalse doom/sludge formatie Lethvm (****) zoekt op plaat als live contrasten op tussen rauwe sludge en langzame doom metal, bijzonder doordacht. Het resulteert op Desertfest in een dreigende intimiteit, evengoed worden alle registers open getrokken en ontstaat er een rauwe demonische wervelstorm. Muzikaal balanceert dit tussen donker en licht. Schitterend.

Hemelbestormer - Desert stage - Ook Hemelbestormer (*****) weet perfect de lijn tussen donker en licht te bespelen. We zien op beeld planeten, een vallende meteoor en zwarte gaten, inclusief de immense schoonheid van het heelal; het spreekt tot onze verbeelding. Die intense sfeer weten ze te creëren door hun instrumentatie van vlijmscherpe gitaren en bonkende drums, in combinatie met die mooie beelden op het scherm; het wakkert de fantasie aan. Hemelbestormer tekent voor een filmische aanpak die het best past rond de Apocalyps .

Rezn - Canyon Stage - De absolute ontdekking van de eerste festival dag is Rezn (*****), zondermeer!
De uit Chicago afkomstige band heeft echter al een hele weg afgelegd binnen de doom/slugde en bracht in 2023 hun vierde plaat uit 'Solace'. In juni van dit jaar brachten ze hun nieuwste parel 'Burden' uit. Onbekend vooraf voor ons , maar wat een ontdekking …De bovenzaal stond overvol voor deze band. Rezn staat garant voor een psychedelische trip zonder besef van locatie en tijd. Traag, log en zwaar trekken ze je mee in hun stoner/doom wereld, met een breed palet aan stijlen. Ze schuren van een toegankelijke, lichtvoetige sound naar een mix en walm van mysterie en de durf naar experiment. De bijzondere vocals en de intrigerende sax zijn een meerwaarde. Indrukwekkend!

Black Tusk - Desert stage - Een rustpauze gunden ze ons niet, want op de desert stage stond Black Tusk (****1/2). De Amerikaanse sludgemetal band is al een kleine twintig jaar bezig.
Met hun nieuwste plaat 'The Way Forward' bewees Black Tusk hun waardering, door de verbluffende oplawaai’s  uit. Als een pletwals gingen ze tekeer. De crowdsurfers vlogen in het rond, de zaal ging compleet overslag. Alle registers werden opengetrokken, wat een razend snelle tempo’s tot het einde. Missie volbracht!

Child - Canyon Stage - De formatie Child (***) brengt een sound die refereert naar de pure hardrock uit de jaren '70, met ellenlange gitaarlijnen, -soli en z specifiek eigen aan het genre . Best wel een aanstekelijke potje vertier voor de liefhebbers. We stonden dan ook lekker te headbangen in het begin, maar toen hadden we het wel een beetje gehad. We zagen velen de zaal vroegtijdig verlaten. Wijzelf genoten nog wel iets langer van die nostalgie, maar de band voegt er helaas niets nieuws aan toe. Een gezapig concertje dus.

Russian Circles - Desert stage - De absolute afsluiter van deze eerste dag bleek, aan de grote opkomst te zien, zeker en vast Russian Circles (*****). Er was gewoonweg geen doorkomen meer aan toen we aan desert stage kwamen. We probeerden een glimp op te vangen van wat op het podium gebeurde. Badend in felrood licht, trekt de band alle (gitaar) registers in een ijzingwekkend tempo open; wat een intensiteit door de golvende sound en lichtbundels.
'Een concert van Russian Circles moet je vooral ondergaan'. Ook op Desertfest wist de band ons weer aangenaam te verrassen en mee te sleuren in een tot de verbeelding sprekende wereld door de riffs en het gebonk. Muzikaal een vulkaanuitbarsting! Een indrukwekkend slot van deze eerste festivalavond.

dag 2 - zaterdag 19 oktober 2024

Op de tweede festival dag verdeelden we onze tijd voornamelijk tussen de twee podia Canyon Stage en Desert Stage …

KARKARA - Canyon Stage – We starten dan ook met de France formatie KARKARA (****). De muzikale stijl van KARKARA is diep geworteld in psychedelische rock, met invloeden van Osees, King Gizzard, King Crimson en Black Sabbath. Dit hoor je niet alleen in hun platenwerk, ook live komt dit tot uiting. Ze voegen er nog een dosis Oosterse invloeden aan toe om het plaatje compleet te maken. De best spacey, psychedelische trip neemt je mee naar bevreemdende mooie landschappen. De scherpe, aanstekelijke riffs behielden onze aandacht. Zonder meer een fijne ontdekking deze uit Toulouse afkomstige KARKARA, een 'headbangen onder hypnose'.

Valley of The Sun - Desert Stage - Op de Desert stage zet Valley of The Sun (*****) het podium letterlijk in vuur en vlam, door de beelden van een soort vuurbal, die dreigt te ontploffen gecombineerd met verschroeiende riffs. Zanger/gitarist Ryan Ferrier spreekt zijn publiek voortdurend aan, al dan niet met een grappige kwinkslag. Valley of The Sun intrigeert door die weerkerende boeiende riffs. Wat een gebalde muzikale vuurkracht.

Tangled Horns - Canyon Stage - Humor is deels de rode draad doorheen het optreden van Tangled Horns. Puike muzikanten die de band toch heel uniek maken . Tangled Horns (*****) heeft echter eveneens zijn publiek nodig om zich ten volle te kunnen ontplooien.. In het verleden was dat vooral de verdienste van een waanzinnig om zich heen zwaaiende amicale frontman Tim Vandeplas. We hebben hier een sympathiek combo. De band is erg goed op elkaar ingespeeld. Wat een riffs en drumspel. Na een mooie intro kregen we de eerste knallers en Tim liet al een 'sing along' met zijn publiek horen. Hij port hen steeds aan. Iedereen was er voor te vinden. Een jonge dame zich waagt zich aan een potje stagediven en werd op handen gedragen; ook Tim waagt zich tot twee keer toe tot een duik in het publiek. De eerste keer lukt dat prima, de tweede keer wat minder, maar het zorgt wel voor de nodige hilariteit.
Tangled Horns waren één van de sterkste acts; ze maakten er een uniek stoner feestje van.

Birds in Row - Desert Stage – Minder humor nu … De Franse post-hardcore band Birds In Row (****) bouwt een ondoordringbare muur op, de sound spreekt voor zich; een beetje licht verschijnt aan het einde van de tunnel. Birds in Row spuwt ongebreideld hun frustraties uit, zonder de controverse uit de weg te gaan. Er is ook een boodschap van hoop te horen. Na een half uurtje hadden we even gehad, want het begon allemaal wat prekerig te klinken. Maar in hun aanpak houdt de band je wel een spiegel voor die je doet nadenken. Maatschappijkritische band dus.

Delving - Canyon Stage - Op de Canyon Stage kregen we een bijzonder concert van Delving (****), een vrij nieuw project van Nick DiSalvo (beter bekend als de frontman van Elder en de ene helft van Gold & Silver). De band speelt een kleurige sound van Kraut, rock, psych, 70's style prog, jazz en ambient. Wat een mishmash. Het klinkt in z'n geheel verrassend goed. Geen uitspattingen , wel een soort melancholie in de sound. Hypnotiserend werkt het allemaal, met een soort kampvuurgevoel, naar een wereld, tot je compleet 'zen' wordt.

Conan - Desert Stage - Liefhebbers van de serie, cartoon of films van 'Conan de Barbaar' zullen wellicht gesmuld hebben van de beelden die Conan (****) vertoonde tijdens de set. Hun epische klankentapijt sluit er perfect op aan door de flitsende acties op het scherm. Hunb aanpak is rauw door de jankende gitaren en de beklijvende drumsalvo's. Wat een energieke band zondermeer met die filmische aankleding.

Seedy Jeezus - Canyon Stage - De Australische band Seedy Jeezus (****) stond voor een wat minder gevulde Canyon stage, wat wellicht te maken hand met de hoofdacts op de Desert stage nl. Monolord en later op de avond Fu Manchu. Toch wel een interessant bandje … Ok, hun sound is niet uniek, maar de psychedelische aanstekelijke tunes zijn best spannend, groovy en zorgen voor heel wat adrenalinestoten. Een knipoog is er naar die 70s. Vooral de lange solo’s tonen de virtuositeit  van de bandleden. Seedy Jeezus wist ons moeiteloos te overtuigen.

Monolord - Desert Stage - De Desert stage stond hier overvol op deze Zweedse Monolord (***). We konden achteraan lekker headbangen. Je kon niet anders op deze pure stoner/doom rock. De lange riffs zijn het centraal gegeven, doorspekt van een stevig zware zangstem. Toch bleven deels op onze honger zitten door de sluipende monotonie. Wat meer variatie maakte het meer boeiend. Vooraan was het anders , iedereen genoot en headbangde … en wie zijn wij dan ?!

Green Milk From The Planet Orange! - Vulture Stage - Ondertussen hadden we een gouden tip gekregen om 'die Japanse band op Vulture Stage eens te gaan checken'. Ideaal eigenlijk wel tussen Monolord en Causa Sui op de Canyon stage. De muziek van Green Milk From The Planet Orange! (****1/2) klonk mysterieus, scherp en prikkelde de fantasie. De aanstekelijke gitaarlijntjes werden mooi ingekleurd met Oosterse kunst, wat het plaatje compleet maakt. De golvende sound , de toegankelijke refreinen en de ondoordringbare geluidsmuren intrigeerde. Dot Japanse jolijt was dus de moeite. Een ontdekking …

Causa Sui - Canyon Stage - In de laatste rechte lijn hadden we nood aan een beetje rust en gemoedelijkheid. Dat vonden we op de Canyon Stage met Causa Sui (****) . Het grotendeels instrumentale stoner rock en de abstracte ambient leunden aan een band als Can.. Een adembenemend mooie trip met een zekere gemoedsrust. Soms werden registers lichtjes open getrokken, hun sound raakte. Jammer was de stiltes tussen de nummers, die de drive wat uit het optreden haalden. Dit was een gewoon gezellig een uurtje genieten …

Fu Manchu - Desert Stage - … Fu Manchu (*****) is een muzikale energiebom, dus iets anders dan die Causa Sui. De band greep iedereen bij het nekvel , onweerstaanbaar klonk het door de niet aflatende wervelstorm aan adrenalinestoten. De band ging wild tekeer, de ene na de andere crowdsurfer zagen we. Fu Manchu overdonderde, overweldigde  met hun afwisselende stoner. Het publeik was uitbundig . Wat een riffs en salvo’s , wat een vuurkracht, die het genre zo mooi maken. Dit neigde naar de enige unieke Kyuss … Een oerknal van formaat dus!

dag 3 - zondag 20 oktober 2024

Giac Taylor - Vulture Stage - Opvallend op deze derde dag was het brede donkere pad. De bands die duisternis omhelzen konden ons het meest bekoren. Neem nu Giac Taylor (****) op de Vulture stage die voor niet zoveel volk stond te soleren, maar ons compleet overstag bracht, op bijzonder aanstekelijke, grauwe wijze, niet vies van wat humor. Romano Nervoso is de drijvende kracht van de band en zijn invloed kwam boven.

Norna - Canyon Stage – Andere koek , minder aanstekelijk weliswaar klonk de Zweeds/Zwitserse band Norna (****) op de Canyon Stage. Hier weinig licht in de sound, mar de rauwe, gruwelijke zijde van de duisternis hoorden we heel intens in verschroeiende riffs en drumsalvo's; alsof de Ruiters van de Apocalyps hier waren, om de gewaande demonen te verjagen.

Wolvennest - Desert Stage - Wolvennest (*****) - De duisternis heerst hier, met een ritueel kantje dan. De band, helemaal in het zwart, maakt ook gebruik van beelden van o.m. klaprozen, mooie natuurlandschappen, grafzerken en druïdes. De bezwerende stem van zangeres Shazzula dringt door tot het diepste van je ziel. Ze wordt geruggesteund door sterke muzikanten, op de intieme, integere als de krachtige nummers , die alle registers durven open te trekken, gedragen door die bedwelmende, hypnotiserende vocals van Shazzula. Ze speelt ook keyboards en theremin, wat de sfeer alleen maar ten goede komt. Op een bepaald moment leek de set wat te verzanden, maar naar het einde ging het naar een climax, met een uitzicht op eindeloze grafzerken. Shazzula's stem ging de hoogte in als van een hogepriesteres die van licht in een demonische ijsprinses veranderde. Wolvennest wist beide aspecten van licht en donker perfect met elkaar te verbinden. Wat een adembenemende rituele set …

RRRags - Vulture Stage - Heavy Psych Rock Power Trio RRRags (****) speelden op de Vulture stage een ongelofelijke set. Het zijn muzikanten, virtuozen die een andere stage verdienden, ze voelen elkaar blindelings aan. De diepe riffs en de verbluffende drums klonken gevarieerd, boeiend, uitgekiend en benaderden de donkerte op z’n best.

Morne - Canyon Stage - Door de overlapping met RRRags kwamen we iets later in de Canyon Stage voor Morne (****) . We bleven met deze uit Boston afkomstige melodieuze sludge band een beetje hangen in die allesbepalende donkere sfeer. De bloedrode spots als background, hadden we bij Morne een opvallend melancholisch, licht weemoedig kantje. Intenser klonk het door de sound te injecteren met wat mysterie. Voldoende adrenalinestoten die het best spannend hierlden. De duisternis kreeg bij Morne hoedanook nogal wat armslag.

Black Rainbows - Desert Stage - De Italiaanse formatie Black Rainbows (****) is te situeren binnen de hardrock en stoner. Headbangen is de boodschap! De gitaren kregen de vrije loop en loeiden.  Een vernietigend oplawaai. Een heuse moshpit was het gevolg, die het rock/stoner feestje compleet maakte. Op het eind werden alle registers opengetrokken, we werden verweesd achtergelaten …

Your Highness - Canyon Stage - 'Het ultieme licht zou uit Antwerpen komen' schreven we over het optreden van Your Highness (*****). Misschien profetisch, maar toch de moeite live. Een beetje obscuriteit is hen niet vreemd. De feestelijke stemming bleek de rode draad.. De muzikanten van Your Highness beheersen hun instrument optimaal en er valt humor te bespeuren. Op hun nieuwste plaat 'Under the Weight' daverde Your Highness. Missie geslaagd!

De organisatie van Desertfest had op deze derde dag met heel wat pech af te rekenen. Eerder moest Monster Magnet, dé ultieme headliner van het festival, afhaken. Hun vervanger Gnome moest op het allerlaatste moment ook verstek geven.
Een vervanger nog zo laat op de kop tikken was onmogelijk. De organisatie bood aan de bars gratis bier aan, en een DJ Act speelde een half uurtje songs om de pijn te verzachten …

Door het wegvallen van Gnome waren we wel op tijd om Ritual King (****1/2) aan het werk te zien, om dan naar de Canyon stage af te zakken voor Mondo Drag. We waren verbaasd van hun interessante sound, die uitermate Groovy met een grote 'G' klonk. De warme gloed van de band zorgde voor heel wat moves en beweging. Hier werden we verzwolgen van die lekkere,  groovy set.

Scorpion Child - Desert stage - De band speelt retro hardrock zonder echt gedateerd te klinken, maar ze bijten zich stuk op een stoner/doom publiek dat precies niet te vinden voor die typische hardrock. Enkel vooraan bleven diehard fans uitbundig genieten. We waren persoonlijk te vinden voor hun hardrock vanuit een buikgevoel, met de kenmerkende lange solo's en de heavy metal screams. Scorpion Child intrigeert binnen die old school hardrock, maar bleek op Desertfest toch beetje een mismatch te zijn …

Messa - Canyon Stage - De Italiaanse band Messa (*****) werd ons door een pak ‘desert’ mensen aangeraden. De Canyon Stage stond overvol. Wat een diepe indruk liet dit gezelschap ons achter. Ritueel aanvoelende klanken doen je wegdrijven naar verre oorden, intimiteit die pijn doet en er zijn de indrukwekkende hemelse vocals van Sara. Die hypnotiserende inwerking, de sobere verlichting op het podium en die donkere, haast mystieke versmelting van klank en vocals bepaalden het geheel. Een occulte totaalbeleving dus.

Stoned Jesus - Desert Stage - In tegenstelling tot de twee vorige afsluiters op de Desert stage, stond de zaal deze keer niet zo overvol voor Stoned Jesus (****). Wellicht hadden de Monster Magnet fans voortijdig het festival verlaten … Stoned Jesus kweet zich met brio van de taak als headliner. De uit Oekraïne afkomstige band trekt meteen de aandacht met “Seven Thunders Roar”. Het gaat hier van rustig aanzetten tot verschroeiend uithalen. De aandacht weten ze te behouden. Uiteraard kwam ook de oorlog met Rusland aan bod, de band had recent een nieuwe plaat uitgebracht 'Father Light' , maar er nog niet echt kunnen mee toeren wegens die invasie. De band liet weten dat er aan de merchandiser stand een donatie kon worden gegeven, welke integraal zou worden bezorgd aan mensen in nood in hun land. Een zeer mooie geste.
De band bracht ook enkele nummers uit het nieuwe album waarbij de emoties hoog oplaaiden. Hoogtepunt was het bijzonder tot de verbeelding sprekende “Black Woods”, wat zorgde voor herkenningsapplaus. De band kreeg meer grip op zijn publiek, en speelde een wervelende finale, met de klassieker “'I Am The Mountain” .
Stoned Jesus is geen Monster Magnet, maar de band bleek wel de gedroomde hoofdact, door die overtuigende, gevarieerde, stomende stoner rock aanpak, het perfecte sluitstuk van deze prachtige driedaagse!

Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez
Desertfest 2024 https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/7018-desertfest-antwerp-2024.html
Organisatie: Desertfest (Belgium)

Godspeed You! Black Emperor - Een (muzikale) wereld boordevol contrast

Op de dag van de release van het nieuwe album 'NO TITLE AS OF 13 FEBRUARY 2024 28, 340 DEAD' stond GY!BE op het podium van de Grand Mix, dit amper een jaar nadat ze  bij de buren van l' Aéronef een wonderlijk concert gaven. Lees gerust .
 
Het opmerkelijke aan een band als Godspeed You! Black Emperor (*****) is dat ze nooit een website of social media accounts heeft gehad, nooit een video gemaakt, amper persfoto’s heeft uitgebracht en dat ze enkel collectieve, schriftelijke interviews geven. En toch verkopen ze zonder moeite zalen en clubs uit, ook na al die jaren … al sinds 1994. Ook de Ancienne Belgique was compleet uitverkocht.

We kwamen door perikelen met openbaar vervoer iets later aan … en zagen opvallend veel mensen aan de drinkbars staan. Was de openingsact niet goed, vroegen we ons af. Maar dat bleek het probleem niet echt te zijn. Want Matt Ball (****) wist met zijn verbluffende gitaar werk in sobere spots , net als de hoofd act vanavond, ons wel te boeien. De man is geen onbekende binnen het post-rock wereldje. Hij is een experimentele gitarist uit Montreal, Canada. Hij is een van de oprichters van de groep BIG|BRAVE, die sinds 2012 bezig is. Hij stond quasi met de rug naar het publiek, voortdurend de gitaar tegen de versterkers houdend, waardoor het geluid bijna niet houdbaar was voor tere oortjes. We zagen maar twee nummers, maar onze oren begonnen al te suizen van zoveel overmacht. Wellicht de oorzaak dat mensen naar de bar trokken, gezien de oorverdovende hard snijdende riffs. In elk geval bleek Matt Ball een type gitarist te zijn die grenzen verlegt in dat geluid. Hij kreeg ietwat support van een drummer die in het donker achteraan de sfeer nog een beetje dreigender maakte.

Oorverdovend is ook één van de termen voor het optreden van Godspeed You! Black Emperor. Maar naast die harde klanken op je af te vuren, zijn ze ook één van die weinige bands die door de intensiteit en de stiltes van allerhande klanken je diep weten te raken . De vioolklank is hier een meerwaarde. Hun nieuwste schijf is dan ook een soort aanklacht, 'No Title as of 13 February 2024: 28,340 Dead 'verwijst o.a. naar het aantal Palestijnen die in Gaza omkwamen door Israëlische acties op de dag dat de nummers voor het album voltooid waren.
Godspeed You! Black Emperor doet echter niet aan prekerig gedoe of aan een opdringerige mening, maar weet door middel van beelden op het scherm en hun kenmerkende  doordringende muzikale omlijsting een spiegel voor te houden. Die vele contrasten van wat rondom ons gebeurt, wordt perfect uitgebeeld, liefelijk als gruwelijk.
De band haalt eveneens inspiratie uit de natuur, wat sterk tot uiting komt in de set. We waren  dus diep onder de indruk van het magische mooie vioolspel van Sophie Trudeau terwijl je op het scherm een vogeltje op een tak ziet zitten en knabbelen. Hoe mooi , die intimiteit gevolgd door golven die op je afkomen, terwijl je beelden ziet van kabbelende water of bomen in een boslandschap, gebouwen en uitgestrekte velden. De beelden en de sound werken naar een climax toe.
De band zie je, door de sobere verlichting , haast niet zitten maar de beelden spreken voortdurend tot de verbeelding en zorgen voor een filmische totaalbeleving.
Al bij “Hope Drone” met in het groot het woord 'Hope' op de schermen, word je in diepe hypnose gebracht, waardoor je alles en iedereen om je heen vergeet. “Sun is a Hole Sun is Vapors” en “Babys in a thundercloud” zijn songs waarbij de band op diezelfde wisselende en opbouwende manier tewerk gaat, dus van ingetogen momenten naar een climax toe van oorverdovende sounds , die de muren doen trillen. “Fire at static Valley” is eentje van uppercuts, gevolgd door een intense muzikale vloedgolf. Hoe meer de set vorderde, hoe meer huivering en muzikale gekte, waarbij de intiemere momenten schaarser werden. Op “World Police and Friendly Fire” doemden beelden op van bosbranden, ontploffingen, vuur en lava, bijna ahw dat de AB dreigde tot as te worden herleid. We voelden daadwerkelijk aan dat dit vuur ook onze ziel zou verkolen maar gelukkig bleven we tot het bittere einde geboeid luisteren, met de krop in de keel.
Godspeed You! Black Emperor bood ons twee uur lang een (muzikale) wereld boordevol contrast, intens spannend, huiverend en confronterend. Wat een muzikale intensiteit!

Setlist: Hope Drone - SUN IS A HOLE SUN IS VAPORS - BABYS IN A THUNDERCLOUD - RAINDROPS CAST IN LEAD - Fire at Static Valley - PALE SPECTATOR - GREY RUBBLE - Cliffs Gaze - Chart #3 - World Police and Friendly Fire

Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez

Godspeed You! Black Emperor
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6974-godspeed-you-black-emperor-16-10-2024.html
Mathieu Ball
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6975-mathieu-ball-16-10-2024.html

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

Jelle Van Giel 'Close Distance' - Filmische totaalbeleving

De vaste ingrediënten van een geslaagd jazz concert? Een 'groovy ' avondje genieten, waarbij improvisatie de rode draad vormt, met artiesten die de grenzen aftasten en durven verleggen. Neem nu jazz drummer Jelle Van Giel … Hij is van vele markten thuis en behoort intussen tot het gros aan uitzonderlijke talentvolle muzikanten die ons landje rijk is.
Met zijn nieuwste project Jelle Van Giel 'close Distance' (*****) laat hij zich omringen door gelijkgestemden die hem volgen in de filmische benadering van wat jazz heden ten dage betekent. Op de boven verdieping van De Casino zorgde het gezelschap voor een gezellige huiskamer sfeer op zondagnamiddag. Negentig minuten lang tekende het gezelschap een uiteenlopende, spannende, fantasieprikkelende sound.

“The Secret of Bluebell” was alvast een mooie start van de namiddag. De oogstrelende manier waarop Jelle zijn drumvellen bewerkt, werd mooi aangevuld door Ewout Pierreux, die door een kleurrijk palet aan piano virtuositeit zorgde voor magie binnen dat muzikaal verhaal; aangespoord door warme, groovy gitaarlijntjes gdoor Roeland Celis op gitaar en Yannick Peeters op contrabas. Iedereen was even belangrijk in de set.
Technische perfectie vs lekker improviseren. De visuele songs “In between the Sea and the House on the Hill' en 'Recalling of the Setting' zorgden ervoor dat elk zintuig werd aangesproken. Je voelde als bij een film de spanning stijgen. En ook al komen er soms rustmomenten naar boven, nergens wordt je in slaap gewiegd.
Mooie intense momenten volgden nog bij “Sun” - wat letterlijk een zonnig atmosfeertje ademde - en het overweldigende “Loud Whisper”, de poort naar een nieuwe dimensie.
Op deze sound van Jelle Van Giel en Close Distance kon je de fantasie gewoon de vrije loop laten. Met de ogen gesloten voert het gezelschap ons bij “Unsung Hero” dan ook mee naar een absoluut hoogtepunt, spannend genieten naar het slot van het verhaal. Klap op de vuurpijl was “Satori” en in de bis een song van de EP, “The wonder of Times gone by”. Schitterend.

Het extra mooie aan dit concert is dat Jelle telkens een (muzikaal) verhaal vertelt en je continu betrokken bent. Zijn ervaring in film muziek zorgt ervoor dat zowel deze EP als een live performance aanvoelt als een reis op een trein met verschillende wagons, waar steeds iets anders valt te beleven. Deze bijzonder filmische trip smaakt dan ook naar meer. Volgend jaar volgt er een full album, wat we zijn we hier benieuwd. Want deze EP is een zinnenprikkelend meesterwerkje, dat live nog beter tot zijn recht kwam door die zin van improvisatie en experiment met klankentapijtjes en soundscapes, die live werden uitgebeeld door dit viertal.

Setlist: The Secret Of Bluebell// In Between The Sea and the Houses on the Hill //Recalling Of The Setting //Sun// True Fiction //Loud Whisper //Within This World //Unsung Hero// Satori BIS: The wonder of times gone by

Organisatie: Jazzclub ism De Casino, Sint-Niklaas

Tropen – Je begint met nummers schrijven, terug afbreken en opbouwen tot je aan een constructie komt en een plaat, das nu net het proces bij Tropen in een notendop

“Ergens boven de regenboog beland je in Tropen, alles wat je daar verder over wil weten, vertaalt zich in de liedjes die we maken, en de manier waarop we die live brengen. Kom gerust eens luisteren, of duw op de playknop ergens waar de streaming door de Tropen stroomt. Voor liefhebbers van nutricore, krautpops, chachachazzjunk en lo-fat ingredient rock.” Dat staat te lezen in de omschrijving van het trio Tropen die recent een EP (cassette) op de markt brachten.
Tropen bestaat uit Bjorn Kerckhof: gitaar/ zang, Inge van den Kroonenberg: basgitaar /zang en Kris Vlaeminck: drums/ zang. Ze hebben al heel wat ervaring binnen de scene, en gooien hun ervaring en inspiratie samen in dit toch wel heel bijzonder project.
We hadden een fijn gesprek tijdens een van hun repetities met het trio. Over de band, over de cassette, over een beetje van alles…

De naam Tropen …  het heeft niets te maken met de evenaar? De Tropen? Wie zijn Tropen, stel jezelf eens voor?
Bjorn: Tropen is heeft niets te maken met zomerse toestanden of de tropen op zich. Tropen is een stijlfiguur waarbij je door middel van een deel van iets, een geheel oproept. Dat is ook een beetje hoe onze muziek in elkaar steekt eigenlijk. Door delen van iets samen te voegen, een geheel oproepen ... Tropen dus.
Kris: De band is ontstaan door een ontmoeting tussen mij en Bjorn in pré COVID tijden. Ik zat toen in een ander project waarvoor ik Bjorn vroeg gitaar te spelen. Tijdens corona is dat project uiteengevallen en verveld tot enkel Bjorn en ik overbleven. Op een bepaald moment hadden we voldoende songs in elkaar gestoken en zochten we nog een bassist. Bjorn haalde Inge erbij omdat hij haar kende van andere muzikale avonturen.
Bjorn: Inge is vroeger singer-songwriter geweest en was ook bezig met kunst performance. Ze paste eigenlijk in het plaatje. Zelf was ik al een tijdje gestopt bij de Future Dead en voelde de tijd rijp om zelf aan eigen werk te sleutelen.

“Voor liefhebbers van nutricore, krautpops chachachazzjunk en lo-fat ingrediënt rock” wat moet ik me daarbij voorstellen ? ?
Bjorn: ik ga je uit jouw lijden verlossen (lacht) het is gewoon een spelen met woorden en stijlen, niets meer dan dat. Muziekgenres kleven op je eigen muziek is niet zo simpel. We denken wel dat krautrock een basis is, en ook Lo-fi zit verweven in onze sound. Die chacacha is een saus die daarbij hoort. Het is gewoon een mix van stijlen, zonder meer … niets meer en minder.

Jullie brachten een EP uit (ook cassette) ‘Super Power Golden Hour’ een zeer speciale titel, maar een cassette in deze tijden, wordt dat nog verkocht eigenlijk ?
Inge (die wat later aansluit): toch wel, mijn plusdochter heeft zelfs een walkman gekocht. Het is dus zeker niet ongekend, integendeel!

Los daarvan, in tijden van spotify, youtube,  bandcamp  en dergelijk moet je fysiek nog iets uitbrengen eigenlijk?
Kris: Om optredens te boeken is het nog steeds nodig iets fysiek in handen te hebben om te verkopen, het wordt dus ook verkocht zoals Inge zei. LP’s zijn wat duurder, cassette was dan de beste optie. Maar ondanks het aanbod van digitale muziek beleving, zijn nog veel mensen op zoek naar iets tastbaar.

Het is - naar mijn mening – een schijfje met een lekker hoekje af. Toegankelijke muziek maar in een experimenteel jasje. Is dat bewust?
Inge: Dat is natuurlijk een zeer leuk compliment. Onze muziek draait rond een zoektocht. Construeren en reconstrueren is de rode draad doorheen wat we doen. Daarbij neem je de invloeden uit wat je in het verleden hebt gedaan ook mee. Je begint met nummers schrijven, terug afbreken, en opbouwen tot je aan een constructie komt in de vorm van nummers die dan eventueel op een EP of een plaat kunnen belanden. Dat is een heel proces van experimenteren en dingen uit proberen. Het is eerder een natuurlijk proces.
Kris: het standaardidee van een album met een liedje en een pauze en dan een volgende liedje tot je aan een veertigtal minuten komt is misschien niet meer van deze tijd. Zeker vandaag met al die streamingdiensten. Albums worden niet echt meer beluisterd zoals vroeger denk ik. Het draait meer om singles en songs apart. Maar niets verbiedt ons om met het concept ‘album’ te spelen.
Bjorn: het is zoals Inge zei, een heel proces. Ideeën worden nummers, soms gaat dat vlot, soms moet je er heel hard aan knabbelen. Ikzelf hou wel van complete platen beluisteren, maar die tijd lijkt inderdaad een beetje voorbij heb ik de indruk.

Het valt me op hoe bands inderdaad tegenwoordig eerder geneigd zijn op de ene single of EP na de andere uit te brengen, en niet staan te springen om een full album uit te brengen. Dat was vroeger eerder omgekeerd, bands brachten een LP uit en haalden daar singles uit. Dat is dus ook bij jullie een bewuste manier van werken als ik het goed begrijp?
Bjorn: De tijden zijn veranderd. Je kunt dat risico nemen om een album uit te brengen met tien nummers, en een jaar aan een stuk daarmee op toer gaan en zo. Soms werkt het, maar niet voor iedereen. In deze tijden is het dus inderdaad beter het omgekeerde te doen. En daardoor in de schijnwerpers te blijven .

De songs hebben een duurtijd van elk circa tien minuten, maar het voelt aan als een seconde , het verveelt nooit. Het lijkt me ook alsof binnen elke song andere wendingen worden aangenomen, alsof er meerdere songs verborgen zijn in een song? Of zie (hoor) ik dat verkeerd?
Bjorn: Als je die informatie van voordien niet hebt, hoe een song ontstaat en nummers binnen komen, dan lijkt dat inderdaad zo. Officieel zijn het vier nummers, maar die zijn gewoon aan elkaar gekleefd. Om zo tot twee songs te komen. Er zitten geluiden vanuit het repetitielokaal tussen, een trein die voorbij rijdt en zo voort. Dat is allemaal heel bewust gedaan. Om het proces van hoe die nummers zijn ontstaan echt te onderlijnen.

Los van het feit dat ik dit net daarom zo een interessant concept vind. Het is alsof je in een rijtuig van een trein zit (de eerste song) en er verschillende mensen instappen die je elk op hun eigen manier tot de verbeelding spreken. Maar het is nog steeds datzelfde rijtuig... voor sommige mensen kan dat wat ‘chaotisch’ overkomen, denk je niet? En misschien ook welk publiek willen jullie echt aanspreken met jullie muziek?
Inge: welke publiek we willen aanspreken zijn we niet mee bezig, iedereen is welkom. Ik heb er nog nooit echt bij stil gestaan ‘welk’ publiek dat dit is. Dat zijn vermoedelijk mensen die veel kleine en grote concerten en vooral op zoek zijn naar nieuwe bands? Denk dat niemand van ons daar ooit echt bij stil gestaan heeft eigenlijk.
Kris: Ik vind je vergelijking met die trein wel mooi. Zal wel beroepsmisvorming zijn.

Los van dat alles. Hoe waren de reacties op de EP voorlopig
Kris: de meeste reacties kwamen toch van mensen die zijn komen kijken naar ons. De mensen reageren positief.
Inge: We hebben al een aantal EP’s kunnen verkopen. We zitten bijna door onze voorraad, dus dat zit op zich goed.

Ik hoor soms van bands dat het moeilijk is, als Vlaamse band, om door te breken in Wallonië, daar hebben jullie dus geen last van?
Inge: we krijgen reacties van die kant uit. Doorbreken is dan weer iets anders. Het spreekt wel aan om als Gentse band ook die kant op te kijken en zien wat er uit de bus komt.
Bjorn: Er zijn heel veel bands op de markt, er is een overaanbod. En om dan boven dat maaiveld uit te komen is sowieso al heel moeilijk. De podia zijn ook beperkt. Gemakkelijker is het er zeker niet op geworden.
En na deze EP (cassette), ondanks alles, toch een full album?
Kris: Een full album zien we zeker zitten en er is links en rechts wel interesse om iets van ons uit te brengen. We gaan er nog geen datum op plakken. We doen niets overhaast.

Wat  zijn de verdere plannen voor dit en komende jaren met Tropen?
Bjorn: Het is heel simpel, veel shows spelen te lande en blijven aan nieuw materiaal werken. Lijkt ons een gezonde ambitie om te hebben. Een booker en management zal zich dan ook misschien aandienen? Het zou fijn zijn om een buitenstaander te hebben die die kar kan trekken. Zolang we kunnen blijven verder doen. We zien wel wat er op ons afkomt.

Wat zijn jullie ambities met Tropen? En heb je een soort ‘doel’ voor ogen?
Kris: Zoals gezegd: spelen. We speelden eind september nog in Kaprijke en in december staan we in Nederland. Er mogen er voor ons part nog wat bijkomen. En ondertussen nummers online uitbrengen bij gekke labels of mensen die ons leuk vinden.

Bjorn: Ja, zoals op ‘Go to bed records’ die Lived to Long van ons op de streamingdiensten zetten. En ‘Mostly interrupted records’ die experimentele setlists online zwieren, zoals ‘Het jaar van de wolhandkrab’.

Inge:  een kleine mini tour in elkaar kunnen boksen die ons een beetje overal brengt, eventueel in het buitenland, zou ook leuk zijn. Maar filmpjes maken voor de band blijven ook een doel. We zien wel.

En toch… jullie muziek is toegankelijk (zou dus passen op grotere festivals dankzij de aanstekelijke vibe in jullie muziek) maar ook lekker alternatief, waardoor je toch een ruim publiek aanspreekt…
Bjorn: dank je wel. We zien wel.

Pics homepag @JJPP

Bedankt voor de fijne babbel, voeg er gerust enkele links aan toe waar de mensen jullie muziek kunnen beluisteren of jullie kunnen vinden

https://treaupen.bandcamp.com/album/super-power-golden-hour
https://vi.be/platform/Tropen
www.instagram.com/tropen_is_a_band/
www.facebook.com/tropenmusic
https://gotobed.be/
https://mostlyinterrupted.bandcamp.com/album/het-jaar-van-de-wolhandkrab

www.youtube.com/watch?v=KqNEwuME5Vc
www.youtube.com/watch?v=NG6ne8_NzG0  

KAU - We blijven zoeken naar geluiden en interactie; het brengt ons in een situatie waarin je onze muziek niet kunt labelen. We passen overal bij, omdat we veel kanten op gaan

Van 12 tot 15 september 2024 brachten VI.BE, JazzLab, Ha Concerts en Europe Jazz Network de prestigieuze European Jazz Conference naar Gent. Dit evenement was een samenwerking tussen Creative Europe, Bijloke Muziekcentrum, Europe Jazz Network, Stad Gent, Vlaamse Gemeenschap, Lotto, Sabam for Culture, PlayRight, Fédération Wallonie-Bruxelles, Wallonie-Bruxelles Musiques, FAZZ, Belgium Booms, VIERNULVIER Gent, DEMOCRAZY, Gent Jazz & Omer.
Het vierdaagse programma omvatte tal van netwerksessies, keynotes, panels en showcaseconcerten. EJC is een uitgelezen kans voor de Belgische jazzartiesten van het moment om zich te tonen aan honderden (inter) nationale jazzprofessionals en -liefhebbers.

Op de eerste avond vertoefden  we in de gezellige De Centrale, Gent. Een oorspronkelijke stedelijke elektriciteitscentrale die is omgebouwd tot een, we citeren uit de website, 'intercultureel ontmoetingscentrum'. Naar aanleiding van de 'European Jazz Conference' stelde 'Young Curators ' - negen gepassioneerde jonge programmatoren met een liefde voor jazz, Rutger Mathys, Stan Maris, Kobe Gregoir, Nele Uyttendaele, Ferre Heyvaerts, Ewout Janssens, Anton Robberechts, Warre Vanhoutte & Joris Vanschoren - een programma samen met drie heel beloftevolle artiesten die het begrip jazz overstijgen, op hun eigen wijze.

De nacht van de Jonge Wolven in De Centrale dus, en daar moesten we gewoon bij zijn… Een boeiende avond werd afgesloten door KAU, een Brusselse band die ons aangenaam wist te verrassen. “in een lichtjes dreigende trip, als de pedalen worden losgelaten en de sound bevreemdender gaat klinken, om dan later weer de registers open te trekken en te zorgen voor een dansfeestje. KAU tekende in de Centrale voor een heuse 'rave' party met een hoekje af … dé perfecte afsluiter van een bijzonder boeiende avond.” schreven we over hun optreden. Het volledige verslag kun je hier nog eens nalezen. https://www.musiczine.net/nl/festivals/item/95904-european-jazz-conference-2024-nacht-van-de-jonge-wolven.html
We hadden we een fijn gesprek met hen, over het optreden en de releases maar ook hadden we het over de ambities en de toekomstplannen.

Wie is KAU eigenlijk? Stel jezelf eens voor
We komen oorspronkelijk uit Brussel en kennen elkaar al sinds onze kindertijd. We hebben zelfs samen muziek gemaakt sinds we kinderen waren. We zijn dit project KAU begonnen in 2020 tijdens de pandemie.

Het is 'vreemd' maar de muzikanten binnen de jazz zijn meestal vrij jong, het publiek meestal wat ouder. Waarom kiezen jonge mensen ervoor om jazz te spelen?
Het is niet echt jazz wat we doen, maar we hebben wel die achtergrond en het geeft ons de mogelijkheid om veel te improviseren. Het mooie van jazz is dat je zoveel kanten op kunt en dat is absoluut wat we met onze muziek willen. De vrijheid om te doen wat je wilt en in de muziek te stoppen wat je wilt. Dat is zo mooi aan jazz.

Als jazz zo mooi en divers is, wat weerhoudt jongeren er dan van om niet (veel) naar jazzconcerten te gaan?
Er zijn eigenlijk veel jongeren in België die naar jazz luisteren of naar jazz evenementen gaan. We hebben het gevoel dat er een jazz 'renaissance' aan de gang is in ons land, waar jongeren steeds meer geïnteresseerd zijn in instrumentale muziek. Het is alleen moeilijk op te merken vanuit een extern perspectief omdat deze evenementen niet genoeg worden uitgezonden of belicht in de media en daarom is het algemene gevoel dat instrumentale muziek tot het verleden behoort.

Ik las dat je ook aan hiphop doet. Wat is het verband tussen hiphop en jazz? Het lijkt me een beetje vreemd …
Over het algemeen richten we ons niet op jazz, hiphop of een ander muziekgenre. We nemen graag iets van elk genre. Bijvoorbeeld de improvisatiekant van jazz. We blijven zoeken naar geluiden en interactie en dat brengt ons in een situatie waarin je onze muziek niet kunt labelen. We passen overal bij, omdat we veel kanten op gaan. Tijdens het creatieve proces kunnen we elementen uit verschillende genres overnemen.
Om je vraag over het verband tussen hiphop en jazz te beantwoorden: als je naar hiphop uit het begin van de jaren '90 luistert, zie je ook een duidelijk verband tussen de twee, toen bijvoorbeeld hiphopproducers jazzmuziek in hun 'beats' sampelden. Luister maar eens naar 'The Low End Theory' van 'A Tribe Called Quest'. Het eerste wat je hoort is een sample van Ron Carter op contrabas.

Je bracht een meer experimentele kant naar voren. Jullie muziek spreekt me aan. In 2023 was er 'The Cycle Repeats' (in het Frans: “Eternel Recommencement”). Met dit album krijg ik het gevoel dat je nog steeds op zoek bent naar een geluid dat bij je past … Wat denk je zelf?
Ik denk dat we gewoon een open geest houden in onze composities, zonder specifieke regels of iets dergelijks te volgen. Dat is eigenlijk onze sound. Je zou wat rock, hiphop, jazz of elektronische muziek kunnen vinden, we houden een open geest. Maar de gemeenschappelijke factor in ons geluid is dat we bas, drums en elektronische muziek combineren, dat is waar KAU zit. We combineren deze instrumenten op de meest mogelijke manieren om een bepaald soort energie te creëren. Vooral op 'The Cycle Repeats' hebben we daar veel aan gewerkt. Beginnend bij wat rock, wat elektronica en daar dan mee experimenteren. Eerlijk gezegd gaan we nu met het nieuwe album een concretere richting op dan voorheen.

Ik heb gelezen dat de inspiratie voor het debuutalbum vanuit Duitsland kwam … Kun je er wat meer over vertellen?
Het was tijdens de pandemie in 2020 dat Matteo en Andre ontsnapten aan de lockdown van Brussel om zich bij Jan te voegen in het huis van zijn oma op het Duitse platteland. Het was een prachtige ervaring waar we in slechts een week tijd onze eerste beat tape opnamen op een zeer DIY manier. We voelden ons verbonden door de omringende natuur en koeien (nog een reden voor de naam KAU). Wat betreft onze afkomst, we komen allemaal uit verschillende landen en hebben elkaar op 13-jarige leeftijd ontmoet in Brussel in een zeer internationale context. Matteo is Italiaans, Andre is Zwitsers/Noors en Jan is Italiaans-Duits.

Over Brussel... Zowel hier in Gent als in Brussel is er een bloeiende jazzscene. Wat is er zo speciaal aan de jazzscene in Brussel, en verschilt die veel van andere steden?
Er is een beweging gaande in Brussel rond instrumentale muziek, die niet jazz is, of elektronisch, of gerelateerd aan een genre. Het is gewoon een mix van elementen en de diversiteit die je in Brussel vindt, en door samen te spelen ontstaat er een nieuw geluid. Iedereen is gewoon bezig met het bespelen van instrumenten en dat brengt de Brusselse scene in een meer experimentele richting. Dat is ook wat sommige mensen 'The Brussels Sound' noemen.

Er is inderdaad een grote diversiteit in onze hoofdstad, dus waarom maken jullie geen album geïnspireerd door Brussel?
Het klinkt als een goed idee. Maar er zijn zoveel andere bands in ons genre die dat al doen. We zullen het in overweging nemen voor de toekomst.

De nabije toekomst - Jullie werken aan een nieuw album. Kun je ons er wat meer over vertellen? Wat is de volgende stap?
We hebben een gloednieuwe EP uit - https://kaumusic.bandcamp.com/album/kaugummi-mad-kau -    en het is een goede weergave van de KAU-sound, we hopen dat de tracks als 'catchy' en herkenbaar worden ervaren. Een meer concrete EP die misschien makkelijker te beluisteren is voor het publiek. In het creatieproces nemen we altijd de beste delen uit sessies waar we improviseren en experimenteren, en maken daar tracks van.

Is het nog interessant albums te releasen in tijden van Spotify en andere streamingdiensten? Het is duur en kost veel moeite
Als live muzikant is er altijd de druk om iets uit te brengen. Meestal zetten boekers je alleen op een podium als je tenminste een EP of album uitbrengt, dat is één van de redenen. Concerten spelen is het belangrijkste inkomen voor een band. Een andere reden is dat je als instrumentale muzikant gewoon meer moet uitbrengen dan een popartiest die vaak afhankelijk is van die ene hit van een album. Het is belangrijk om jezelf te blijven vernieuwen als je wilt overleven als instrumentale muzikant. Dat kunnen we alleen door te experimenteren en onszelf te pushen. En een album is uiteindelijk nog steeds iets moois om te hebben, iets wat je fysiek in je handen kunt houden en waar je trots op kunt zijn.

Wat zijn de verdere ambities?
Spelen in Japan (haha). Dat is waar, maar ook in Scandinavische landen zoals Noorwegen, Denemarken of Finland. Dat moet geweldig zijn. De UK is ook een land waar we graag spelen. Laten we zeggen dat we gewoon over de hele wereld willen spelen en dit vele, vele jaren willen blijven doen...

Dat klinkt als een goed plan; nog iets dat we over het hoofd zagen?
Er komt binnenkort een video uit, dus we zouden het leuk vinden als iedereen die komt bekijken. En natuurlijk om ons live te komen zien.

Jullie speelden hier in het kader van de 'Young Curator Program' tijdens de European Jazz Conference in Gent. Op welke manier kan het voor jou nuttig zijn om hier deel van uit te maken? Kan het nieuwe deuren openen?
Het is geweldig om hier deel van uit te maken en we vinden het geweldig om te zien hoe jonge mensen de kans krijgen om een evenement te organiseren. Het brengt mensen samen, verbindt ze en brengt ze op ideeën. We zijn erg dankbaar en we weten zeker dat het deuren voor ons kan openen.

Pics homepag @Yaqine Hamzaoui

Bedankt voor het leuke interview en veel succes met alles!

Devils Rock For An Angel 2024 – Festival vol adrenalinestoten
Devils Rock For An Angel 2024
OC 't Riet
Zillebeke (Ieper)
2024-09-21
Erik Vandamme

De Westhoek doet de herinnering aan de tweede wereldoorlog opborrelen, met z’n vele monumenten, en uiteraard ook Ieper die tot ieders verbeelding spreekt.
Het herbergt in het gezellige Zillebeke ook een jaarlijks terugkerende festival voor het goede doel: Devils Rock For An Angel.
Het was even spannend in aanloop naar deze editie, maar uiteindelijk kunnen we stellen dat 2024 ook een topjaar is gebleken, zowel in opkomst als in gezelligheid. De bands waren echt de moeite . Het was een festival vol adrenalinestoten!

Painted Scars (*****) opende en warmde het publiek op. De band is pas ontstaan in 2023 en bracht een eerste plaat uit 'Kintsugi'. Het hyperactieve gezelschap vliegt er direct energiek in, en deelt al vrij vroeg een uppercut uit. Een erg goed op elkaar ingespeelde band trouwens,, o.m. door de verschroeiende riffs van gitarist Yannick Rottiers. Opvallend binnen Painted Scars is echter de verschijning en de katachtig bewegende Hyacien Zijlmans die met haar emotioneel beladen vocals intrigeert. Verder hebben we de rauwere inbreng van Kevin De Brauwer. Bassist Jens van Geel en Bram Vermeir maken het plaatje compleet. Er hangt deels een donkere, spookachtige walm in de sound, ondanks de ietwat feestelijke stemming. Interessant bandje met groeimogelijkheden.

De Nederlandse symfonische metal band Dance With Dragons (****) had minder publiekelijke belangstelling. "Hoewel Dance With Dragons een nog relatief onbekende naam aan het metalfront is, bestaat deze zeskoppige formatie uit door de wol geverfde muzikanten waarvan de kernleden al ruim twintig jaar met elkaar spelen. Mede hierdoor weten zij hun strakke, energieke show neer te zetten.", lezen we op de website van de band. De band balanceert tussen licht en duisternis, tussen engelen en demonen. We horen het muzikaal in  verbluffend gitaar- en drumgeweld. On der de indruk waren we van de brede vocals van Sanne Kluiters, die breekbaar klonk en sterk kon uithalen. Rauw, ruw en innemen gevoelig.
We merkten wel dat de gitaren er niet altijd even goed doorkwamen in de mix, en vroegen ons af hoe dat kwam. Eerder dit jaar verliet gitarist Michel de band waardoor ze met vijf op het podium stonden i.p.v. zes, misschien had het daarmee te maken. Op zich maar een klein euvel. Band die on s confronteerde met ons innerlijke zelf …

Tijd voor een afscheid langs de grote poort … Royal Jake (****1/2)  liet ons weten dat ze binnenkort (op 8 november in Nijdorp, Opwijk) hun laatste optreden zullen geven. Op Devils Rock For An Angel gingen ze nog een keer compleet los. De scherpe riffs en de verpletterende mokerslagen, zorgden voor het nodige vuurwerk. Na een wat moeizame start, dreef de band het tempo telkens meer op. De spraakzame frontman animeerde door grappige kwinkslagen, - "jullie zijn een fijn publiek", zei hij plagende, "ik ben de eerste die dat zegt vandaag zeker?" Met zijn bulderende stem overdonderde hij iedereen. Een ‘wall of death’ hoorde hier erbij. Royal Jake brengt nogal muziekstijlen bij elkaar in een wilde vaart , als een pletwals. Hun speelsheid en de humor maakten het plaatje compleet. Op het einde van hun set gingen de gitaristen het publiek letterlijk opzoeken. In schoonheid werd een mooi parcours besloten. We wensen de bandleden nog veel succes toe in allerhande projecten.

Hope Erodes (*****) is er eentje die op onze wishlist stond. Wat een energie hier muzikaal als vocaal. Er was de beweeglijke zanger Koen Van Der Aa - en zelfs dat is een understatement - van deze Antwerpse metalcore formatie; hij sloeg wild om zich heen , vloog van de ene naar de andere kant, keek het publiek vervaarlijk aan en ging hen vaak opzoeken om in hun gezicht te staan brullen. Niemand stond stil bij dit optreden. Hope Erodes trok je mee op deze wilde rollercoaster. De soli overtuigden, verschroeiend snel en technisch vernuft. Deze band wist verdomd goed waarmee ze bezig zijn. Wat een tsunami.

Neverus (***1/2)  is een Nederlandse melodieuze death metal band die pas is ontstaan in 2022. Met hun allereerste album 'Burdens Of The Earth' laten ze vooral een donker kantje van metal horen. "Door power metal geïnduceerde melodische death metal op een bedje van orkestrale en symfonische pracht en praal", lezen we.
De bandleden stonden er eerst wat statisch bij en speelden ietwat routineus. Maar gaandeweg kwam er wat meer schwung en interactie. Neverus drukte het gaspedaal dieper in.
Neverus is een band in volle groei, puur muzikaal gezien wisten ze die donkerte van de metal weldegelijk te benaderen.

Soms komen we bands tegen die ons elke keer weten omver te blazen. Zelfs als we denken ‘nu hebben we het beste wel gehad’, gebeurt er weer iets onbeschrijfelijks waardoor je ademloos staat te genieten. Neem nu WildHeart (*****), een bende jonge, getalenteerde muzikanten die het kenmerkende van de heavy metal van de prille jaren '80 spelen, alsof ze het zelf hebben uitgevonden. De daarbij horende kledij en poses maakten het compleet.
Opnieuw weten zij ons te ontroeren en te overtuigen, muzikaal als vocaal door de scherpe gitaarriffs, de drumsalvo’s en de klokheldere stem. Hun speelsheid en enthousiasme zijn een toegevoegde waarde.
Zonder gedateerd te klinken, drijft WildHeart het tempo steeds op.  Wat een adrenalinestoten bezorgden ze ons, waardoor je gaat headbangen tot de nekspieren pijn doen. Die oprecht- en eerlijkheid siert. Murw geslagen werden we!

De Belgische heavy metal/hard rock band White Heat (****) boekte in de jaren '80 enkele successen met drie klassiekers in het genre 'White Heat' (1982), 'Krakatoa' (1983) en 'Runnin' For Life ' (1985) en ze zijn sinds 2020 weer op toer. Het zorgt voor nostalgische concerten waarbij opvalt wat voor een klassenbakken ze wel zijn. Opvallend zijn de verschroeiende riffs en de veelzijdige vocals van Filip 'Flype' Lemmens, voor de hard rock liefhebber pur sang een streling voor het oor.
Wij lieten ons gewillig meevoeren in hun speelsheid en retro. Leuke set.

In de laatste rechte lijn naar de finale, maken we ons op voor een dosis pure hard rock en heavy metal. Het viel ons op dat het grootste gros van de aanwezigen hiervoor was afgezakt naar Devils Rock For An Angel.
King Crown (****) is een Franse band die de kenmerkende power/heavy metal op een hoopje gooit; ze spelen een show vol metal clichés en er ontstaat een feestelijke stemming. Ze waren in het wit gekleed. Het sprak visueel tot de verbeelding.
We hoorden enkele knap gebrachte covers als “Holy Diver” van Dio, door de hele zaal meegebruld. Een niet-aflatende inzet, het publiek aanporren, de handen op elkaar krijgen , het hoort er allemaal bij. Het klonk soms te clichématig. Dit Franse gezelschap speelde een mooie, leuke, gezapige set doorsnee gewone power/heavy metal. Nooit slecht zoiets.

Steelover (****1/2)  is een hard rock/heavy metal band uit Luik die werd opgericht in 1982. Nadat ze in 1986 uit elkaar gingen, werd de band in 2016 heropgericht door Rudy Lenners, Nick Gardi en Pat Freson. De band speelt doorsnee hard rock, dat doet denken aan een Blaze Bayley. Frontman Vince Cardillo heeft een hoog stembereik, ontroert zijn publiek en heeft een goed geoliede band, die meesterlijke riffs spelen, o.m. soli van de gitaristen/bassist Nick Cardi, Pat Freson en Calin Uram; alsook drumbeest Nikko Konikiewicz die de ritmiek onder spanning houdt.
De speelsheid en de gretigheid sieren, als doorwinterde wolven. Steelover beschikt over een nieuwe adem, met ‘vers’ bloed in de band , gezien van de oorspronkelijke bezetting er niet teveel meer over schiet.
Live overtuigden ze zondermeer. Headbangen en brullen behoren tot het concept. Steelover brengt de heavy metal en de hard rock naar een hoger niveau door al die juist compacte adrenalinestoten. Iedereen genoot van deze afsluitende band.

Dank ook aan Musika (https://www.musika.be )
Organisatie: Devils Rock For An Angel

TRÆLS is een vierkoppige Belgische band die in hun progressieve post-metal ingewikkelde melodieën en dynamische ritmes omzet in rauwe, emo-energie.

De teksten zijn introspectief, persoonlijk, en verkennen thema's als doorzettingsvermogen, groei en zelfontdekking. De band bestaat uit doorwinterde muzikanten, ze vonden elkander in dit project en brachten recent een eerste album uit 'The Abyss Within', een gevarieerde plaat waaruit blijkt dat ze niet in een hokje te duwen zijn.
We hadden een fijn gesprek en polsten naar de ambities en plannen. Lees gerust  .

Hoog tijd om 'The Abyss Within' onder de loep te nemen.
De diversiteit vormt de rode draad. We horen het reeds op de opener “Dark Energy Dark Matter”, wat een veelkleurige sound. De vocals kunnen zalvend clean of screamo.
Het is een balanceren tussen donker en lichtvoetigheid en tussen rauw, hard uithalen en intiem pakkend zijn. Dit is post/progressieve metal, episch-emotioneel, die geluidsmuren weet op te trekken. Uitersten aantrekken van een relaxste, zachtmoedige  sfeer met vlammende boosts, die net zorgen voor een orkaanuitbarsting, als op “Paradox of Evil” en “Illusive”. “Enigmatic Resonance” en “Deceivers Demise” op hun beurt  beklemtonen het filmische aspect van TRÆLS. 
TRÆLS weet door deze variatie van instrumentatie en vocals, zich te nestelen binnen de grotere namen van de post- en progressieve metal.

Tracklist: Dark Energy Dark Matter 06:01 Apoptosis 04:35 Enigmatic Resonance 05:49 Deceivers Demise 04:55 Essential Anxiety 06:10 Paradox Of Evil 01:24 Evade Emotional Collapse 06:41 Illusive 05:11

Percussionisten Simon Leleux, Robbe Kieckens en Celestin Massot gingen eerder door het leven onder Hands in Motion; het album 'Dawn' was het resultaat. Die percussie klonk spannend , wisselend en kleurrijk. Sterk. Ook met Spëcht hebben we eerder diezelfde intrigerende aanpak.
Met nietszeggende titels als “1.1”, “1.2”, tot “3.3” wil het trio de aandacht vestigen op hun diverse muziek. “Kalimba” brengt ons naar de Afrikaanse rimboe. Spëcht verrast ons door die bevreemdende world percussie.
Ze vallen op door sfeerschepping, de grooves en die afro, die inwerkt op de dansspieren. Vooral de instrumenten doen ’t em net o.m. door de tamboerijn en de Bendirs, een in Afrika populair percussie instrument. Wat een wissels krijgen we in hun opbouw.
De ‘lichte’ botsing van culturen brengen je in een soort trance. Het geheel is interessant en klinkt bedwelmend, intiem en crescendo-gewijs overweldigend. Er hoeft niet direct een verhaallijn in te zitten.
'Triptyques' is een veelkleurig plaatje door de klankentapijtjes en de afro. En het boeit extra door de verrassende wendingen en de talrijke experimentjes.
Je wordt weggevoerd naar Afrikaanse wouden en woestijnlandschappen. Een trance gevoel wordt gecreëerd, alsook één worden met vooral toch de Afrikaanse cultuur. Mooi.
Zeerzeker voer voor percussie liefhebbers.

Percussie
Triptyques
SPËCHT

https://www.youtube.com/watch?v=BsjGPLr_e70
Tracklist: 1.1, 1.2, 1.3, 2.1, 2.2, 2.3, 3.1, 3.2, 3.3

'Song Offerings' is de nieuwste explosieve release van de Belgische avant-garde gitarist Julien Tassin en de veelzijdige drummer Nico Chkifi, die voor het eerst hun krachten samen bundelen in geïmproviseerde muziek.
'Song Offerings' doorkruist texturen, kleuren en chaos op gebied van jazz, rock, soundscapes, noise gebed in structuur, improvisatie en experiment.
Het album werd opgenomen tijdens een residentie in Les Ateliers Claus in Brussel in december 2022, en werd nu uitgebracht.
Het zijn zondermeer twee toptalenten, wat we horen in het gevarieerde gitaar - en drumspel. “Cactus Road” is meteen een sterke opener. Op “Dreams Flow” horen we een bevreemdend, experimenteel kantje. De grenzen van hun muzikaal kunnen wordt afgetast. Ze weten elkaar speels, onbezonnen aan te voelen. Het klinkt boeiend en onderstreept de diversiteit, o.m. op het toepasselijke “How Many sounds can you Hear all at once?”. Verder hebben we het korte, zachtmoedige “Everyone is a Creator” en het wondermooie “When danger come to take your hand” , die ingenomen gewaagd klinken. Chaos mag er heersen en de registers kunnen worden opengetrokken op een “If You Know”, “51” en de wonderbaarlijke afsluiter “Eternal”.
Deze virtuozen Julien Tassin & Nico Chkifi gaan voortdurend op zoek naar uitersten in hun instrument, met een dosis improvisatie en experiment. Schitterend spel dus , die ons steeds weet te verrassen.

Julien Tassin stond met Julien Tassin Quartet op de ‘European Jazz Conference’ in de Ha Concerts, samen met de Beren Gieren. Lees hier European Jazz Conference 2024 - De Beren Gieren + Julien Tassin Quartet - Een boeiend avondje verrassende wendingen en onvoorspelbaarheid (musiczine.net)

Tracklist: Cactus Road 02:18 Dreams Flow 03:18 How Many Sounds Can You Hear All At Once? 02:57 Searcher 05:07 Everyone is a Creator 01:47 When Danger Comes to Take Your Hand 06:16 If You Know 03:58 51 - 00:54 Underlying Intentions 05:28 My Heart is Full 05:41 Eternal 02:09

Laura Zöschg (stem), Elvira Helene Skovgaard Skovsang (stem) en Ewoud Van Eetvelde (stem, gitaar), vormen samen het internationale trio Room Trio . Ze komen respectievelijk uit Italië, Denemarken en België, een versmelting van verschillende culturen. "De composities zitten vol spontane uitnodigingen voor de verbeelding met teksten over vogels, mensen, wind en stranden. De uitvoerders ontmoetten elkaar tijdens hun studies aan het conservatorium van Aarhus, in het noorden van Denemarken vlak aan de zee" , lezen we in de bio.
Het debuut 'When You Look Through your Eyes' werd opgenomen in het verlaten klooster van de Zuster Clarissen in Leuven en dat zorgt toch voor een totaalbeleving. Je voelt letterlijk de sfeer van dat klooster op de plaat.
We ondervonden dit live ook in de Lokerse Jazzklub, juni ll, lees gerust  .
Op plaat klinkt het echter nog intenser … dat komt natuurlijk door de sfeer op die bijzondere locatie, het kriebelt op “I Know I Know”, “Figures” en het prachtige “Atmospheres”, een song die de lading dekt van die unieke sfeer. De fantasie wordt hoedanook geprikkeld.
De vocals zijn mee bepalend .
Inspelen op gemoedsrust van simpelweg de rolluiken naar beneden, de ogen sluiten en je laten meevoeren naar diepzinnige gedachten. Je kan het ook “Shadows” en “Triangulations”. Bij elke luisterbeurt ontdek je weerhaakjes. “Floor faces” is een overtuigende afsluiter, die je doet wegdromen
Naast die avant-garde pop is het dus een visuele plaat, die tot de verbeelding spreekt
We zijn sterk onder de indruk van deze talentvolle performers.

Avant-garde pop
When You Look Through Your Eyes
Room Trio

TRACKLIST
I know I know 06:25
Figures 04:26
Atmospheres 06:28
Ornithologist 05:53
Shadows 08:04
Triangulation 07:32
Floor faces 04:37