Zingem Beeft 2024, zaterdag 14 september 2024, De Mastbloem, Kruisem – Preview

De organisatoren van Zingem Beeft hebben een voorliefde voor lokale metalbands. Ze geven kansen aan bands die we ofwel eerder ofwel later terugzagen op de podia van Alcatraz of Graspop. Sinds enkele jaren mikken ze daarnaast op een ruimer publiek, met bekende en grotere bands als Schizophrenia, Thurisaz, Fire Down Below of Fleddy Melculy. Daarmee hebben we het recept voor zaterdag 14 september in CC De Mastbloem in Kruisen al scherp gesteld: tal van bands die op weg zijn naar de grotere podia en daar bovenop Carnation als headliner en Cryptosis als eerste niet-Belgische band op de affiche. En dat alles met perfect geluid en licht en tegen een heel betaalbare prijs.

Opener Aldrig is een Gentse metalband met leden uit Soul Grip (Gert Stals & Joren De Roeck) en Arson. De band brengt blackened sludge metal met ook nog wat postmetal erin. Hun eerste album, ‘Yağmur’, verscheen eind 2023 digitaal en de vinyl-versie wordt uitgebracht door het Duitse boutique label Wolves And Vibrancy Records. Magnus Lindberg van Cult Of Luna verzorgde de mix. Sinds de release van het debuutalbum stapelen ze bij Aldrig de mooie supports op elkaar. Om maar te zeggen dat het interessant kan zijn om al vroeg op te dagen voor Zingem Beeft.

Thrashmetalband Primal Creation komt uit het Meetjesland en heeft goede herinneringen aan Zingem. Ze wonnen daar in 2019 de Wacken Battle in hetzelfde zaaltje waar Zingem Beeft in 2017 zijn eerste editie organiseerde, de Volkskring. Primal Creation heeft een mooi oeuvre bij elkaar gespeeld met albums als ‘Demockracy’ in 2017 en ‘News Feed’ in 2021. In 2023 was er nog de single “Not In My Backyard”, met een video die werd opgenomen met Yarne Heylen van Carnation. We zijn benieuwd in welke bezetting Primal Creation zal aantreden op Zingem Beeft. Gitarist Cedric heeft al zijn laatste concert met de band gespeeld en een vervanger werd nog niet aangekondigd.

Destroy Humanity wordt naar eigen zeggen beïnvloed door de grooves van Pantera, Lamb Of God; Prop-Pain en Machine Head, maar dan met een eigen twist. Ze zijn al sinds 2012 on the road en pas in 2021 was er het debuutalbum ‘Hypnopompia’. Vorig jaar was een berejaar voor dit trio met enkele leuke supports (o.m. voor Channel Zero in de AB) en de nieuwe single “Isolation”.

Hexa Mera zijn de eerste recidivisten op Zingem Beeft ooit. Ze stonden er al in 2018 op het podium, toen als headliner. Hexa Mera brengt groovy melodieuze deathmetal met een filosofische kijk op de wereld. Dit is een band die het klappen van de zweep kent. Ze stonden reeds op Graspop in 2013, Alcatraz in 2023 en in 2019 op Metaldays in Slovenië. In 2022 deden ze een korte Europese tournee langs Slovenië, Duitsland en België. De supports kwamen van Relentless Youth (uit Slovenië) en Destroy Humanity.  Het recentste album van Hexa Mera is ‘Methuselarity - Part 1’ uit 2023.

Bear is de ‘andere’ band van gitarist James Falck die in 2022 reeds met Cobra The Impaler op Zingem Beeft stond. Bear is een progressieve hardcoreband die erom bekend staat dat ze in het laatste nummer van hun live-set hun instrumenten proberen vernielen. Hun recentste album, ‘Vanta’, kwam uit bij het Duitse label Pelagic Records dat eerder al Psychonaut, Hippotraktor en Briqueville naar internationaal succes leidde.

Cryptosis is de eerste niet-Belgische band op de affiche van Zingem Beeft. Hun landgenoten van An Evening With Knives stonden wel op de affiche van de door corona afgevoerde editie van 2020. Deze Nederlandse band ontstond in 2020 uit de as van Distillator. Deze subheadliner brengt progressive thrashmetal. Het debuutalbum ‘Bionic Swarm’ verscheen in 2021 en in 2023 was er de EP ‘The Silent Call’ met twee live-nummers, opgenomen in Athene. ‘Bionic Swarm’ was een conceptalbum waarin de band vooruitkijkt naar een dystopische toekomst waarin losgeslagen technologie de mensheid op een sinistere manier onder bedwang houdt. De daaropvolgende EP was een 'epic symphony of Artificial Intelligence’. Er is alweer een nieuwe release in de maak. Cryptosis zat onlangs in de studio. Cryptosis konden we nog niet zo heel vaak aan het werk zien in Vlaanderen, maar op hun curriculum staan passages op Metaldays en 70.000 Tons of Metal en een tournee met Obscura en Cynic.

Carnation bestaat als band al meer dan 10 jaar en in die tijd hebben ze zowat alles kunnen afvinken van de doelen die elke beginnende metalband op zijn bucketlist heeft staan: Graspop, Alcatraz, Summer Breeze, Dynamo Metal Fest, 70.000 Tons of Metal, concerten in Brazilië en Japan, … Zopas ging deze band nog op tournee met Pestilence en Bodyfarm door Europa. In al die tijd bracht Carnation twee EP’s, drie studio-albums en twee live-albums uit. ‘Cursed Mortality’s’, het recentste studio-album, was (een beetje) een breuk met de oldschool deathmetal die Carnation eerder bracht. De sound werd op dit album gekruid met moderne extreme metal en blijft toch heel herkenbaar. Er is iets meer plaats voor melodie, groove en progressieve elementen. Invloeden daarvoor komen onder meer van Iron Maiden en King Diamond. Voor de lyrics vonden ze inspiratie bij de film Blade Runner en in de saga rond kinderverkrachter/ontvoerder Dutroux.
De band sprak bij de release van het recentste album van een wedergeboorte en die lijn wordt ook doorgetrokken in het visuele van de concerten en het artwork. Zelfs het logo werd vernieuwd en dat is een risico dat een band niet licht neemt. Opvallend is wel dat de samenstelling van de band ondanks deze nieuwe koers niet gewijzigd werd.

Zingem Beeft wordt georganiseerd op zaterdag 14 september vanaf 15 uur. Het adres van CC De Mastbloem is Waregemsesteenweg 22 in Kruisem.
Tickets kosten 24 euro (inclusief servicekosten).
Alle inlichtingen en de link naar de tickets vind je via www.zingembeeft.be

De Gents/Oostendse band Vito werd onlangs Victoria Pax. Wie Vito opzocht op het net, kwam altijd eerst terecht bij Mercedes en er zijn ook al teveel Vito's als muzikant aan de slag. Daarom werd aangeraden door management en platenfirma om een andere artiestennaam te vinden, zonder dwang, in alle vrijheid. Frontman Vito Dhaenens koos voor Victoria Pax. Die Pax komt van de berichtjes die zijn muzikale vader (Dirk/Derek van onder meer Derek & the Dirt) ondertekende met Pa x (kus). Op de recente optredens op de Gentse Feesten staat Victoria Pax overigens nog gewoon als Vito aangekondigd.
'Me Oh My Oh Why’, de eerste digitale single van Victoria Pax op Excelsior Recordings, is een lied over de hopeloze, maar tevergeefse zoektocht naar schoonheid en betekenis in donkere, mistige tijden. Het is tijdloze, melancholische indie-dreampop die wat doet denken aan Beach House, Pale Saints, The Sands en Tame Impala.
Inzake stemtimbre komt Vito hier wat dichter in de buurt van zijn vader dan op eerdere releases, maar muzikaal zijn er nog ruime verschillen.
Met zijn mix van light-tristesse en bijna-zonnige lichtvoetigheid staat deze single – waarschijnlijk onbedoeld – mooi symbool voor onze kwakkelzomer.

Je vindt ‘Me Oh My Oh Why’ onder meer op Spotify.

Synthdriven symfometalband HellForged eindigde derde in de finale van de nationale Wacken battle en stond eerder ook al in de finale van de battle voor het Nederlandse Femme-festival. In Zingem waren wij er bij en we zagen toen een band met een leuk concept en een goede act en met aanstekelijke songs en lyrics.
HellForged bracht zopas zijn eerste EP uit en daar horen we de sterkte van deze band in terug: vasthouden aan het concept en catchy metal met een originele invalshoek. De zes nummers liggen goed in het gehoor, hebben elk een eigen gezicht en blijven meteen hangen.
Er zijn in België niet zo heel veel metalbands die zonder schroom de synths centraal durven zetten. Het cliché wil dat synths wel leuk zijn in het groepsgeluid, maar dat ze niet al te prominent aanwezig mogen zijn. Daar hebben ze bij HellForged lak aan. De toetsenist krijgt vrij spel voor de intro’s en bepaalt een groot deel van de melodie. Hij wordt hier dus niet in een hoekje gedrumd. De drums halen bij momenten dance-beats (een beetje zoals vroeger de Tanz-metal van Rammstein, maar dan met een andere vibe) en op andere momenten zijn ze dan weer heel klassiek voor symfonische metal. Alles wordt uiteraard overgoten met veel stevige gitaar-riffs en enkele epische solo’s.
De combinatie van cleane vrouwelijke vocalen met mannelijke grunts heeft al eerder zijn verdiensten bewezen en wordt bij HellForged mooi uitgespeeld. Je moet als luisteraar niet veel moeite doen om mee te gaan in de verhalen in de songs. De lyrics zijn herkenbaar hedendaags en het gaat gewoon ergens over.
Mijn favoriete tracks zijn “Mannequins”, “Red Ravens” en “Get Your Game On”.
Hier en daar missen nog hier en daar een refrein dat we meteen kunnen meezingen, wat toch een vast gegeven is in de female fronted symfonische metal. Vermoedelijk zou met nog meer tijd en budget de productie nog vetter kunnen klinken, maar zoals het nu is, krijgen we ook al een goed en eerlijk beeld van wat deze band wil laten horen. Met nog slechts één of twee nummers extra had dit een prima album geweest, nu is het een fijne EP van een band die de ambitie moet hebben om hiermee verder te gaan.

Je vindt deze EP op Spotify.

Eosine, één van de coolste en meest besproken gitaarbands uit Franstalig België, pakt stormenderhand de Lage Landen in. In Nederland maakten ze indruk op Left of the Dial in Rotterdam, Sniester in Den Haag en Ik Zie U Graag in Breda. In België deden ze hetzelfde op Les Nuits Botanique en Dour en als voorprogramma van DIRK., en The Haunted Youth. De nieuwe single werd “Plant Healing” gedoopt en die heeft een heel jaren ’90-sound. The Breeders meets Heather Nova: rafelige, dreamy, shoegazerock.  Leuk, intrigerend, betoverend.
De mix was in handen van Maxime Wathieu die vorig jaar voor Eosine ook al de EP ‘Coralline’ inblikte. Deze single is de voorbode van de nieuwe EP. ‘Liminal’ komt uit op 27 september en wordt voorgesteld op 24 oktober in Botanique in Brussel

https://www.youtube.com/watch?v=54Qquw-1NBM

Van de Belgische Wacken battle finale hebben alle smaakmakers inmiddels nieuw materiaal uitgebracht, op winnaar Poseydon na. Na HellForged, Barrel Smoke en Painted Scars is het nu aan Decision om met een digitale single te komen.
“Chaos in a Can” gaat in de lyrics over het opstaan tegen tegenslagen van buitenaf en wil de luisteraar motiveren om op te komen voor zichzelf en zijn/haar overtuigingen. Het gaat over het beginnen van een nieuw hoofdstuk en het achterlaten van het oude. 
Muzikaal horen we potige, moderne heavy metal met een direct meebrulbaar refrein. De power en agressie zitten niet enkel in de gitaren, maar ook in de krachtige vocalen. De intro is best lang en het duurt wat voor het tempo goed zit. Er komen wel wat bandnamen voorbij, maar toch is het moeilijk om de sound van Decision op deze single aan één of meer andere bands te koppelen.

Je vindt deze “Chaos in a Can” van Decision op Spotify.

Laura Loeters uit Antwerpen en Gregor Sonnenberg uit Hamburg vormen samen het dreampop/shoegaze-duo The Day. Ze brachten hun tweede album ‘The Kids Are Alright’ uit. Ondanks die albumtitel zijn er maar weinig overeenkomsten met The Who of Bettie Serveert.
Dit Belgisch-Duitse duo tourt al eens door Duitsland, België en Nederland en rijgt de leuke supportslots aan elkaar bij onder meer Kate Tempest, Oscar and the Wolf, Chantal Acda, Isbells en Girl Scout. De band bracht al twee EP’s uit en in 2019 het debuutalbum ‘Midnight Parade’. Samen zijn die goed voor 8 miljoen streams op Spotify.
Met ‘The Kids Are Alright’ heeft The Day een album opgenomen dat met zijn donkerste songs momenten van onzekerheid en spanning capteert te midden van meerdere crisissen die in de wereld plaatsvinden. Nostalgische accenten zorgen voor rust, vertrouwen en bemoediging. "Er is zoveel dat moet gedaan worden. Er moet zoveel veranderen in deze wereld. En daarbij stuiten wij altijd op grenzen en glazen plafonds. We moeten veel meer naar de jeugd luisteren, zij zijn de toekomst, de nieuwe generatie!" zegt zangeres Loeters. "
Al degenen die verontwaardigd zijn, hebben gelijk. Wij staan ​​aan hun kant. Alles wat een tegenbeweging vormt, is goed", voegt Sonnenberg in.
De single "Nemesis" verwijst naar de Griekse mythologie en gaat over gevoelens van machteloosheid, de strijd tegen onrecht en het gevaar om overmoedig te worden in een tijd waarin we leven met voortdurende bedreigingen en angsten waar we geen controle over lijken te hebben. En ook over het blijven zoeken naar balans en betekenis en naar het dat zeldzame fonkelende licht in de duisternis.
Tijdens de coronapandemie nam The Day een reeks covers op. Daarvan heeft enkel “Tenderfoot” van Smudge/The Lemonheads het album gehaald.

The Day klinkt op ‘The Kids Are Alright’ intiem, verbindend, ingetogen en melancholisch.
https://www.youtube.com/watch?v=apSCExJuENo

De Kortrijkse fastcoreband Röt Stewart stond eerder deze maand nog als support van Napalm Death in de Muziekgieterij in Maastricht en ze spelen behalve in eigen land ook regelmatig in Frankrijk en Duitsland. Niet slecht voor een bandje dat nog maar twee jaar bestaat. Ze zijn na een demo, een live-demo (beide op cassette) en een split-album met Freddie And The Vangrails (op 7″ vinyl) eindelijk toe aan hun officiële debuutalbum.

Wat meteen opvalt bij ‘3 Tattoos & A Road Tax Bill’ is dat op dit album zowat alle songs van de demotape uit 2022 hernomen worden, zonder de twee covers dan. “Verk”, “Shitty City”, “Digital Masturbation” en “Fucking Shoe” zijn dan ook al klassiekers voor al wie deze band al minstens twee keer aan het werk zag. De ‘oude’ tracks aanvullen doen ze niet met tracks van het splitalbum, wel met recenter werk. Daarvan blijven vooral “Fuck That Weak Shit”, “Funky Fungus” en “Play Faster” hangen.

Röt Stewart brengt zijn hardcore hard, snel en kort. De 14 tracks van dit album nemen alles samen nauwelijks een kwartier in beslag. Dat is dan ook zowat de duur van hun live-set. Met een totale speelduur van 1 minuut en 32 seconden is “Shitty Citty” de langste track van dit album. Voor “P.M.A.” hebben de Stewarts dan weer niet langer dan 13 seconden nodig. Dat de songs kort zijn, wil niet zeggen dat de band er geen tijd en energie in steekt. De intro’s zijn stuk voor stuk heel degelijk en de lyrics gaan (meestal toch) over relatief ernstige onderwerpen. Enig puntje van kritiek: we missen de grove korrel die we in de demo’s en op de concerten horen. Voor deze band klinkt het album misschien net iets te gepolijst.

Het album werd ingeblikt door Dominiek  Hoet van King Hiss die eerder al in de studio zat met onder meer Scrape, Dudsekop en The Mars Model. ‘3 Tattoos & A Road Tax Bill’ is al digitaal beschikbaar en op CD. De vinylliefhebbers moeten nog even geduld hebben.

https://rotstewart.bandcamp.com/album/3-tattoos-a-road-tax-bill

Alweer een nieuw album van Ford’s Fuzz Inferno? Wel, niet helemaal. ‘Electrofuzzification’ bevat slechts vier echt nieuwe nummers. En dan nog zes nummers van de vorige release, ‘Fuzz Up Your Electric Chair, Baby!’. Dat live-in-de-studio-album is niet op vinyl uitgekomen, en met deze nieuwe release kunnen de fans dan toch de helft van dat album op vinyl beluisteren.

De vier nieuwe nummers op de A-kant van deze release klinken vintage-Ford’s Fuzz Inferno: gemene en fuzzy garagepunk. We hebben veel sympathie voor het korte, gebalde “Body Controls”. Ondanks een speelduur van 1 minuut en 18 seconden voelt dat niet aan als een vluggertje. “24 Hours To Go” is al net zo’n pompende adrenalinerush. De echte parel onder de nieuwe tracks op dit album is dan toch “Maintain Your Good Name”, met een leuke jaren ’90-indierock-vibe. Dan is er nog “Till Not So Long Ago”, misschien het smerigste nummer van de vier nieuwe.

Alweer een leuke release van dit Nederlands-Belgische trio.

https://www.youtube.com/watch?v=Mu2TKGT3eFM

Clamm - Met het mes tussen de tanden
Clamm, Bruce, Retaliation

De Australische punkband Clamm is bezig aan een zomertournee door Europa en de UK. Na twee haltes in Nederland, deden ze de Pit’s in Kortrijk aan. Bruce en Retaliation mochten mee het podium op als support.

Retaliation is een jonge band uit Rollegem-Kapelle. Ze pikken kersen van de H8000-taart en hebben veel liefde voor NYHC. Hun eerste optreden ooit was in de Pit’s en het viertal was maar wat blij dat ze daar nu als opener stonden voor Clamm. Hun hardcore kwam echter niet helemaal uit de verf in Kortrijk. Het was wat slordig en bij momenten klonk dit meer als metal dan als hardcore. Ze lieten wel mooie dingen horen en een aantal songs hebben potentie. Een eenzame fan aan de rand van het kleine podium ging loos met een wilde pogo die wat weg had van martial arts, maar er vielen geen gewonden.
Eind augustus organiseren ze hun eigen feestje met Drudge en Röt Stewart in hun repetitiehok en in die biotoop zal Retaliation vast meer indruk maken.

Bruce is een doorwinterde Belgische punkrockband die dweept met de Australische punksound van onder meer Cosmic Psychos. Clamm past dan niet voor de volle 100% in dat plaatje, maar de band grijpt elke kans wanneer een Australische punkband langskomt. Het is intussen van 2019 geleden dat Bruce het album ‘Captain, We’ve Lost Bruce’ uitbracht. Sindsdien was er nog de heruitgave op vinyl van ‘The Vaticano Trail’, maar erg productief is dit trio niet. Slechts drie nieuwe nummers zijn ongeveer afgewerkt. Die kregen we nog niet te horen in Kortrijk, of het zou “My Friend” moeten zijn.
Wel een mooie dwarsdoorsnede van hun oeuvre, met potige versies van “Amanda Stopwatch”, “Sportsfreak”, “One Man Demolition Squad” en “Fix My Brains”. Uit de pre-Bruce / Leftovers-periode speelden ze nog “Underground”. Hun cover van Joy Division’s “Warsaw” werd slechts door enkelen in het publiek als dusdanig herkend. De mannen van Bruce hebben die song dan ook helemaal naar hun hand gezet.
De Pit’s stond helemaal vol voor Bruce en het Kortrijkse publiek reageerde enthousiast. Er mocht zelfs een toegift gespeeld worden en dat werd “The Referee From Tonypandy”, de enige overgebleven song die Bruce zomaar uit het hoofd kon spelen.

Clamm komt uit Melbourne en heeft reeds twee albums uit: ‘Beseech Me’ en ‘Care’. En zopas was er de in Nederland opgenomen EP ‘Disembodiment’ waar deze Europese tournee eigenlijk om draait. Van deze pas uitgekomen EP speelde Clamm in de Pit’s drie van de vier nummers: “Change Enough”, “Define Free” en titeltrack “Disembodiment”. Enkel “The Pressure” van de EP sloegen ze over. Maar er zaten wel nog meer onuitgebrachte nummers in de set, zoals “Problem Is”, “Heavy Fines” en “Bare The Brunt”. Allemaal prima nieuwe songs en je vraagt je dan af waarom ze van die EP geen full album gemaakt hebben.
Jack, Stella en Miles hadden er best wel zin in, in Kortrijk. Vorig jaar speelden ze nog in het café van De Kreun en dat maakt dat deze Australiërs alvast in Kortrijk geen onbekenden meer zijn. Het publiek reageerde bijzonder enthousiast op de powerpunk van het trio en zowat de helft van de uitverkochte Pit’s stond te dansen. Het is moeilijk te duiden waar de overtuigingskracht van Clamm zit. Het is meer dan de energieke en pompende punk (wat een bas-virtuoos is die Stella wel niet!), het zit ‘m in de sense of urgency waarmee ze het brengen. Je moet Clamm live gezien hebben om het te snappen.

Organisatie: Pit’s, Kortrijk

De Berlijnse psych/post-punkband The Third Sound bracht zopas het zesde studio album ‘Most Perfect Solitude’ uit. “On Returning” is de single die eerder onze aandacht wist te trekken met zijn Jesus & Mary Chain stofzuiger-sound.

‘Most Perfect Solitude’ markeert een nieuw hoofdstuk voor de Berlijnse band onder leiding van de IJslandse muzikant Hakon Adalsteinsson (ook bekend van The Brian Jonestown Massacre, Singapore Sling, Anton Newcombe & Tess Parks en Golden Hours). Het album introduceert ook een nieuwe The Third Sound line-up; Adalsteinsson (gitaar/zang), Robin Hughes (orgel/gitaar), Frankie Broek (drums), en Wim Janssens ( bas). Die laatste is een Belg die je kan kennen van bands en projecten als Ellroy, Joy Wellboy, Tricky, Golden Hours, Isbells, Jonas Winterland, Nona Mez, … Janssens en Adalsteinsson kennen elkaar vermoedelijk van bij Golden Hours.
Behalve The Jesus & Mary Chain valt The Third Sound op dit album wel met nog meer bands te vergelijken. Raveonettes, Slowdive en Rush. Er zijn songs die daar wat van afwijken. “Catch Fire” klinkt als een licht tipsy versie van Echo & The Bunnymen en op “Don’t Look Back” hoor ik in de vocalen de dreiging die een Nick Cave in zijn songs legt. “Another Time, Another Place” heeft in de intro de luchtigheid die The Cure al eens durft te gebruiken.
Vaak genoeg zit The Third Sound op een heel eigen spoor. “Shooting Star” is gothic rock in een jasje van zacht velours. Heerlijk klassiek opgebouwde gothic rock, maar dus ook zonder doornen. “Wasteland” is een songtitel die al wat te vaak langsgekomen is bij tal van postpunkbands, maar The Third Sound doet er toch nog iets moois en origineels mee. Hetzelfde geldt voor de songtitel “Departure”, als albumafsluiter dan nog wel.
Dit is een mooi orgelpunt op een album dat tegelijk heel vertrouwd klinkt en toch knisperend fris en nieuw is.

https://www.youtube.com/watch?v=6X26ZlmpMDc