Indie/americana rockband Dumont uit Genk brengt na de release van hun EP ‘Stay A While’ (een samenwerking met Elliott Murphy),  hun nieuwe single uit.
“The Gun” gaat over het tragische einde van Kurt Cobain die in 1994 op 27-jarige leeftijd zelfmoord pleegde. Dumont wil met dit nummer aandacht vragen voor het belang van mentale gezondheid en een betere zelfmoordpreventie. In het nummer wordt verwezen naar de tragische dood van Kurt Cobain, maar ook naar andere mensen die te vroeg uit het leven zijn gestapt. In de lyrics gaat het impliciet ook over de pijn en het verdriet van de nabestaanden.
Muzikaal zijn er geen verwijzingen naar de muziek van Cobain en zit Dumont eerder in het spoor van een melancholische Tom Petty. De licht zeurende zang van Johan doet wat denken aan de betreurde William Souffreau (op ‘Tobacco Fields’ of ‘Heaven’) snijdt door merg en been.

Een fijne single. Dit mag de aanloop zijn naar een nieuwe EP of album.
https://www.youtube.com/watch?v=X1g8WkYW-7c

Vorig jaar bracht Blood Incantation nog het fijne album ‘Timewave Zero’ uit en daar zijn ze al terug met een leuke vinyl-single. Blood Incantation is één van de vaandeldragers van de cosmic deathmetal.
Voor wie nog niet helemaal mee is: een mix van deathmetal met spacerock. De meeste bands in het genre hebben iets met ‘space’, ‘galactic’, ‘astral’ of ‘cosmic’ in de bandnaam of in de album- en songtitels. The Spacelords meets Obituary, als dat helpt. In de versie die het Amerikaanse Blood Incantation van dit genre brengt zitten ze eerder in het spoor van de collega’s op een Desertfrest dan in dat van de bands op een Dortmund Deathfest. Het doet wat denken aan een genre als atmospheric black, maar dan met elementen van death in plaats van black, en met lyrics die in een space-trip geschreven lijken te zijn.

“Luminescent Bridge” van Blood Incantation is als 12”-vinylsingle een goede staalkaart van het genre, met op de A-kant “Obliquity of the Ecliptic”. Deze eerste song is een mix van agressieve death (agressief in de gitaren, ritmes en vocalen) en sferische, soundscape-achtige space-stukken. De B-kant is dan “Luminescent Bridge” en dat is een langgerekt stukje spacerock. Instrumentaal, maar ook zonder de agressieve ritmes en riffs die volgens de definitie bij het genre horen. Wel psychedelische improvisatie, of zo lijkt het toch. Met een speelduur van bijna 20 minuten is dit eerder een EP dan wat we normaal onder een single verstaan.

Wie geïnteresseerd is in het genre, kan bij deze maxi-vinyl starten. En wie gewoon van spacerock houdt, vindt hier een leuke uitdaging.
https://www.youtube.com/watch?v=O9WYceFbHw4

Bart Ryan is een Amerikaanse bluesrocker. Geboren in Los Angeles, nu opererend vanuit Nashville. Niet de bekendste naam in het genre, maar toch. Zijn Europese clubtournee werd dit voorjaar over twee maanden gespreid en ging van Denemarken tot Frankrijk. Ons landje was goed voor één halte, in Mechelen. In Nederland kon Bart Ryan vaker aan de bak.
Bart Ryan zit op het snijvlak van blues, rock en singer-songwriter. John Hiatt is een goeie referentie, naast Robert Cray, Brendan Croker en Ry Cooder. Met Hiatt, Croker en Cray deelt Bart Ryan de liefde voor het verhaal gemeen. Ryan is niet zo’n begenadigde gitarist als Cray of Cooder, maar weet wel telkens de juiste mood te pakken. Verdriet, melancholie en onbegrip vormen de hoofdmoot van de thema’s in de lyrics.
In de productie van het album ‘Messenger’ komen de meezingbare refreinen en het degelijke gitaarwerk niet genoeg uit de verf. Inzake sound is dit wel een heel eerlijk album, al zeker voor een artiest die al eens solo optreedt. Je kan de drums en bas makkelijk wegdenken zonder dat ook de songs of de boodschap verloren gaat.
‘Messenger’ heeft een paar straffe songs. De Youtube-singles “Street Corner Angels” (met een beetje de sound van de Travelling Wilburys) en “The Ballad Of The Lizard And The Frog” werden niet onterecht als single aangeduid. Daarnaast gaat ons hard wat harder pompen van “The Healer”. Fans van John Hiatt kunnen zich laven aan het trio songs op het einde van Messenger: “Working On A Dream”, “Who Do You Think” en “All Go Home”. Die laatste zou Hiatt zelfs niet moeten opnieuw inzingen om het op één van zijn albums te moeten zetten.

‘Messenger’ is een heel degelijk en onderhoudend album. We hopen Bart Ryan binnenkort nog eens terug te zien op een Belgisch podium.

Blues/Jazz
Messenger
Bart Ryan

https://www.youtube.com/watch?v=GpFcCmkyb8w

Wellens & Arnoeld, dat is drie keer Wellens en één keer Arnoeld. Het is het project waarin Jan Wellens en Roland Arnould van de Nederlandstalige 70’s band Magenta elkaar terugvinden. Jan Wellens is voorts bekend als begeleider van Wannes Van de Velde, Arnould als lid van De Bende. In deze nieuwe band wordt dit duo aangevuld met Stefan Wellens (Aranis, Forbidden Ensemble, Mairan) en Karen Wellens. Gastmuzikanten zijn drummer Filip Van Laer (Skadillacs, BlissCraft, Human Jukebox) en de Amerikaanse trompetspeler Jon Birdsong (Beck, Calexico, dEUS, …), op “En We Blijven Proberen”.
Het resultaat is moderne, eclectische jazzpop met in de vocalen een hoog retrogehalte. Roland Arnould kan zijn leeftijd niet verstoppen, niet in zijn zangtechniek en intonatie, niet in zijn woordkeuze en onderwerpen en niet in de emotie die hij in zijn teksten legt. Er zijn op het album ‘Kom Terug’ een paar songs die met twee voeten in vandaag staan, maar net iets te vaak is dit een update van de jaren ’70 en ’80. Alles komt terug?
Dat klinkt misschien negatiever dan nodig. Arnould haalt bij ons – alleen al met zijn stemtechniek - herinneringen boven aan de jonge Herman Van Veen en aan Ramses Shaffy. Zijn teksten zijn inhoudelijk waardevol (vluchtelingen, vergankelijkheid, racisme, …) en overstijgen de murmelende navelstaarderij van de jongere generaties. Maar hij trekt het laken net iets te veel naar zich toe en dan blijft er niet altijd genoeg plaats en tijd over voor de vele talenten van de familie Wellens. De strenge hand van een externe producer had dat evenwicht misschien beter kunnen bewaken.

Wellens & Arnoeld zit als project vol beloftes, maar kan die niet allemaal waarmaken. De mooiste songs zijn voor mij “Ga Dan”, “Altijd Welkom” en “Mooier Dan Ooit”.  We hopen dat het niet bij dit ene album blijft. Wellens & Arnoeld mag zeker terugkomen.

https://wellensarnoeld.bandcamp.com/album/kom-terug-2

Arno zong zijn ‘Tango De La Peau”, Goudi, een andere Oostendenaar, zingt op zijn nieuwe single ‘Tango’ over de ‘tango van het leven’. Ze zitten ergens wel op hetzelfde spoor.
Goudi, dat is Pierre Goudesone die voor deze single Laurent Stelleman, zijn vroegere bandmaat van Flesh & Fell, teruggevonden heeft. De productie was in handen van Ron Reuman (Rick De Leeuw, De Dolfijntjes). De accordeon is van Gwen Cresens (Elisa Waut, Arno, Vaya Con Dios, …).
De backings komen van Hebe Baillière, die ook al meedeed op “De Tied”, van het vorige Goudi-album ‘Oostende’ uit 2022. De hoofdrol is opnieuw voor Goudesone zelf, met een sappig Oostends parlando over een hitsig drumritme en een misschien wel heel klassieke accordeon-riedel.
Genoeg namedropping. Is deze “Tango” ook een goed nummer? Zeker wel. Het nummer bouwt voort op het beste van ‘Oostende’ en laat het beste verhopen voor het volgende Goudi-album. Dat mogen we ergens volgend jaar verwachten. De  knappe video is geïnspireerd op Spilliaert en Van Gogh in Oostende.

https://www.youtube.com/watch?v=GN0tQT72yU0

“Out Of This”, de nieuwe single werd geproduced door Mark Plati (voormalig bandleader en producer van David Bowie) en heeft een Amerikaanse acteur als gastzanger. Dat is niemand minder dan de Golden Globe winnaar en zevenvoudig Emmy genomineerde Amerikaanse acteur Michael C. Hall. Hij was meteen enthousiast over de song en verleende heel graag zijn medewerking. Hall is onder meer bekend van zijn hoofdrollen in succesrijke tv-series als Six Feet Under en Dexter. In 2015 speelde hij de hoofdrol van de musical Lazarus waarvoor David Bowie de muziek schreef, in een regie van de Belgische regisseur Ivo Van Hove.
“Out of This” is een meeslepende, urban dreampop-song over het einde van een relatie, een familie die uit elkaar wordt gehaald met alle verdriet, spijt en twijfels die daarbij kijken komen.

https://www.youtube.com/watch?v=AykqQLh_uSU

Eerder dit jaar konden jullie reeds een lovende review lezen van het optreden van de jonge Antwerpse thrashmetalband Axident als support van Prestige in metalcafé Hell in Diest en ook al van hun digitale demo met drie tracks. Voor wie niet zo aan digitale releases is, heeft Sounds of Hell, het label dat verbonden is aan de venue, de demo en de live-opnames van dat concert op CD uitgebracht.
Prestige - Thrashers met evenveel toekomst als verleden (musiczine.net)

Over de drie in de studio opgenomen demo-tracks kunnen we kort zijn. Dat zijn dezelfde als bij de digitale release. Samengevat: stevige thrash en goed uitgewerkte composities. Inzake mix en productie kan dit nog wel nog wat beter, maar je hoort al duidelijk het grote potentieel dat deze jonge band heeft in techniek en songschrijven.
Dat ze hun concert als support van de Finse thrash-legende Prestige hebben opgenomen is een mooie opsteker. Niet alleen krijgen we zo alle nog niet in de studio opgenomen tracks van Axident te horen, je hoort meteen wat deze band live waard is. Ongefilterd en puur, en met de eerlijke reacties van het publiek.

Een eerste conclusie is dat “Ancalagon The Black” live nog een stukje agressiever klinkt dan in de studio. Hetzelfde geldt voor “Asylum” en voor “Panzer Attack”. Live klinkt Axident bovendien gretiger en enthousiaster. “The Bitch Of Buchenwald” heeft een leuke drum-intro en was op dit optreden een knaller. Dat tussenstuk met cleane vocalen snijdt door merg en been. En dat is nog maar de live-versie. Wat wordt dit als een producer zijn trukendoos bovenhaalt?

Wat we in de review van het concert schreven over de track “Axidental Thrash” kunnen we bij het herbeluisteren enkel maar herhalen: een toptrack, ondanks de ietwat cheesy songtitel.
Axident heeft er goed aan gedaan om de verovering van het thrash universum te starten met deze bescheiden release. En nu op naar een studio album met alle toeters en bellen.

Er is weinig bekend over Mind Connexion, behalve dat Karim Baggili en Silvano Macaluso achter de knoppen zitten en dat dit vermoedelijk Belgische duo niet zo heel veel releases uitbrengt. Vroeger deden ze al eens een beroep op een zangeres, maar wie de single “Words” ingezongen heeft, is niet meteen duidelijk.
“Words” is een heel dansbare synthwave-versie van de song van FR David uit 1982, die daarvoor blijkbaar ook persoonlijk zijn toestemming heeft gegeven. Het is een moderne update zonder geforceerde pogingen om er ‘iets meer’ mee te doen en dat is goed zo. Het origineel is zo sterk dat het geen radicale ingrepen zou verdragen.

Dance/Elektro
Words -single-
Mind Connexion

https://www.youtube.com/watch?v=LvibhJSNtag

De Mechelse/Leuvense hardrockers van Cardinal hebben een nieuwe single.  “Take It From The Top” doet meteen denken aan de jaren ’80 van vorige eeuw, de hoogdagen van Bon Jovi, Europe en Extreme.  Deze puike single heeft een fantastische intro en een meeslepend ritme en refrein.
De productie was in de bekwame handen van Bob Briessinck (Phoenix Rebellion, Velvet Mist, Arson, Infantile, ...). Deze productie blijft mooi overeind naast die van andere bands die de jaren ‘8à doen herleven als Big Red Fire Truck. Het artwork van deze single kan ons maar matig overtuigen en een clip erbij was leuk geweest.
Op hun debuutalbum ‘I’ stonden al een pak veelbelovende songs en als deze single de voorbode is van het volgende album, dan wordt dat iets om naar uit te kijken. Ons advies voor Cardinal: take it to the top!

https://www.youtube.com/watch?v=DLybeF-vcRU&t=1s

Ironborn begon ooit als een coverband, maar omdat het publiek de eigen songs net zo hoog waardeerde als de covers, lieten ze die laatste al snel achterwege. Deze heavy emtalband bracht in 2017 een eerste EP uit, die lovende reviews kreeg. Onder meer door de coronapandemie duurde het tot dit jaar vooraleer de band hun eerste full album ‘After The Flood’ kon voorstellen aan het publiek. Voor de mix zat er met Lander Cluyse (Amenra, Oathbreaker, King Hiss, Allöchtöön, Serial Butcher, ..).
Misschien hebben de recente overstromingen er iets mee te maken, maar we zien ‘flood’ nu regelmatig opduiken in titels van songs en albums. Toch is de verwijzing meestal symbolisch.

Het album opent met “Bloodbound” en die song is met zijn klassieke, melodieuze heavymetal toch zowat het visitekaartje voor wat volgt. Deze song zit wat in hetzelfde straatje als pakweg Thorium, Tailgunner of Witchlords. Ironborn koos voor een heel eerlijk geluid op dit album: niet overdadig opgeblazen en opgepoetst en dus dicht bij hoe deze band live klinkt.
Een songtitel als “Prison Grounds” (naar één van de tenten op het festival Alcatraz) leert ons dat Ironborn blijkbaar de ambitie heeft om op dergelijke grote festivals te willen spelen, of misschien net niet. De song heeft een mooie intro, de gitaren gaan lekker tegen elkaar op en er is een catchy, meezingbaar refrein, maar het klinkt allemaal heel klassiek. De opeenstapeling van metal-clichés in de lyrics is een sneer naar ‘oude’ bands die telkens opnieuw op dergelijke festivals geprogrammeerd worden, maar die muzikaal niet meer relevant zijn.
Het akoestische en instrumentale intermezzo “Anpu” is niet echt nodig. De volgende song, “Guardian Of The Scales”, heeft al een eigen en heel degelijke intro. Hier horen we voor het eerst de grunts van gitarist Bjorn als aanvulling op de cleane vocalen van zanger Tom. Een aangename ontdekking. Zonder de grunts had dit een song van Nevermore kunnen zijn.
Op “Guardian Of The Scales” en zeker op titeltrack “After The Flood” blinkt de mix uit in perfectie. Deze laatste track is een eerste hoogtepunt van het album, met heerlijke gitaarsolo’s, een duidelijke songopbouw en interessante lyrics. Het instrumentale “Destiny’s Revenge” klinkt eigenlijk vooral als een heel straffe intro die niet verder werd uitgewerkt. Met een speelduur van iets meer dan twee minuten is het meer dan een kort intermezzo, maar misschien ook nog niet lang genoeg om het een volwaardige song te noemen.
Een tweede hoogtepunt op dit album is “Lillith”. Hier gaan de grunts en cleane vocalen mooi tegen elkaar op, wat een interessant duel oplevert. Om het af te maken zijn er epische gitaarsolo’s en een pittig tempo.
Het album wordt door Ironborn afgesloten met twee ‘oude’ nummers. “1568” werd al uitgebracht in 2018 als digitale single en “Into Darkness” in 2019. “1568” is een heel degelijke powerballad zoals in de hoogdagen van de hardrock en vroege heavy metal. Mooie (cleane) vocalen, goede lyrics (een heuse geschiedenisles) en hier zijn het nu eens niet de gitaren die de hele tijd de hoofdrol krijgen. “Into Darkness” laat horen dat Ironborn de mosterd al eens bij het vroegste werk van Iron Maiden gaat halen. Twee knappe songs om dit album mee af te sluiten.

Ironborn maakt op hun eerste full album keuzes die niet altijd voor de hand liggen. Maar wie enkel braaf binnen de lijntjes kleurt, geraakt ook niet ver. ‘After The Flood’ overtreft de ambities van deze bescheiden band en leert ons dat geduld, het koesteren van talent en doorzettingsvermogen van goudwaarde kunnen zijn.

Live 2023 Ironborn - Geduld werd beloond (musiczine.net)