Lizzy Farrall is een jonge Britse singer-songwriter die een prachtig debuut heeft uitgebracht. Op de EP ‘All I Said Was Never Heard’ staan vijf pop-parels die doen denken aan de tijden van Deacon Blue, Beautiful South, Prefab Sprout en The Cranberries, al zegt ze zelf dat ze de mosterd haalt bij veel jongere bands als Commonwealth, Basement en Damien Rice.
Lizzy heeft een mooie, heel heldere stem (een beetje een zachte versie van Sinead O’Connor, zonder het drama) en kan een pakkende song schrijven en brengen. Ook haar muziek wordt door echte muzikanten ingespeeld. Anders dan bij veel hedendaagse popartiesten is elk lied van Lizzy Farrall een volledig verhaal en geen verzameling van hippe trefwoorden en wat gehijg op wat beats. Leuk dat popmuziek nog op deze manier gemaakt wordt en een kans krijgt.
Van de vijf songs op deze EP zullen “Broken Toy” en “Better With” zich als eerste vastrijden in uw geheugen.

DateMonthYear is een band uit Nieuw-Zeeland die al sinds 2003 aan de weg timmert door op geregelde tijdstippen demo’s en singles uit te brengen. Voorlopig met weinig succes, maar daar kan met de jongste singles “March” en “Numbers” wel eens verandering in komen.

Met deze twee songs zitten deze Nieuw-Zeelanders op de grens tussen pop en half-akoestische rock en komen ze in de buurt van Sharon Van Etten, Cat Power, Clap Your Hands Say Yeah, Feist en Low. De zangeres heeft een heel verleidelijke stem en als geheel hebben de songs iets van een intimistische film.

Wie al wat ouder is, hoort op “March” en “Numbers” ook nog echo’s van The Beautiful South, This Mortal Coil en The Cranberries.

Een nog te ontdekken band die het in dit Spotify-tijdperk wel eens helemaal zou kunnen maken.

https://datemonthyear.bandcamp.com/

De verzamelaar Belgian Nuggets 90’s-00’s van het jonge Kortrijkse label Mayway Records belooft ons niet minder 20 over het hoofd geziene muzikale parels uit de vaderlandse rock en pop van de periode 1990 tot 2010. Hoe deze verzamelaar en het label tot stand zijn gekomen, lees je in de rubriek Interviews op deze site http://www.musiczine.net/nl/nl/interviews/tom-vandenbogaerde/tom-vandenbogaerde-mayway-records-een-gesprek/

Deze verzamelaar wordt op gang getrokken met Two Russian Comboys, een band die ontstond uit de assen van de Ugly Papas. Die band kreeg onlangs nog via hetzelfde Mayway Records een herkansing dankzij het uitbrengen van hun verloren gewaande derde album Atomic Pluto. “The Spider In Love” van Two Russian Cowboys is een buitenbeentje in het repertoire, want niet zo tegendraads en ingezongen door dochter Cleo van frontman Luc Dufourmont. Inderdaad een eerste onbekende parel.

Met zijn 20 over het hoofd geziene nummers beperkt samensteller Tony Vandenbogaerde zich niet tot over het hoofd geziene bands. dEUS, Thou, Wizards of Ooze en Elisa Waut waren tot voorbij de landsgrenzen bekend, maar daarom kende nog niet iedereen hun volledige repertoire. Van dEUS krijg je “My Wife Jan” voorgeschoteld, destijds een rammelend en Captain Beefheart-achtig B-kantje van de single “Little Arithmetics” en het nummer waarmee ze in hun begindagen doorgaans hun liveset afsloten. Leuk, maar een beetje dEUS-fan kent het nog. Thou dan, de band van Bart Vincent en Does De Wolf. Ondanks dat ze overladen werden met lof van de critici, bleef de grote doorbraak uit. “Don’t Ask” is één van de vele mooie arty songs van deze Gentse band. Van synthpopband Elisa Waut staat “The New Light Age” op de verzamelaar. Alweer geen bekend nummer en misschien niet uit de meest creatieve periode van deze band, maar toch intrigerend. Misschien doen de Wizards of Ooze nog ergens een belletje rinkelen. Deze acidjazzband zat in de slipstream van Jamiroquai en Galliano, maar het lukte ook voor deze band net niet. De soulballad “Bright Day” krijgt terecht een tweede kans van Mayway Records.

Een andere reeks op deze verzamelaars zijn bekende namen in een onbekend jasje. Kolk kan bogen op leden van bekendere bands als Aroma Di Amore en Men 2nd. The Same had Anton Walgraeve in de rangen en mensen die we later terugzien in Novastar. SeXmachines bestond uit o.m. Danny Mommens van dEUS en Vive la Fête en Luc Waegeman (van o.m. Needle And The Pain Reaction en Volt was de springplank voor een jonge Daan. Je hoort aan die nummers al wel dat er talent in die bandjes zat, maar ook dat dat talent nog niet helemaal ontbolsterd is. Volt’s “Rincez-moi” lijkt al wel een voorbode van “Housewife” of “Swedish Designerdrugs”.

De echte schatten zijn natuurlijk die tracks die helemaal nooit op de Vlaamse of Belgische radar verschenen zijn, zoals Airlock, Prediker en Monsoon. Prediker levert de hardste gitaren met “Apocalyps Picknick”, overigens één van de weinige nummers in het Nederlands. Monsoon blaast je van je sokken met “How Much For One Night On Mars”. Dat Studio Brussel dit gemist heeft. Nog een ontdekking is de Gèsman. Hun “Psychologica” is in het West-Vlaams, maar is ook zonder ondertitels bijzonder te genieten. Deze band bestaat overigens nog steeds en brengt binnenkort een album uit bij Mayway Records.

Deze Belgian Nuggets gaat heel breed in de genres, van de elektrodance van Nid & Sancy tot de rock van Starving en The Same. Er staan relatief veel synthpop-nummers op deze verzamelaar. Enerzijds zou je kunnen stellen dat zeker de jaren ’90 toch het decennium van de luide gitaren was en dat de verhouding een beetje scheefgetrokken is. Anderzijds is het misschien net door die toen overdreven aandacht voor gitaargeweld dat de uitstekende synthpop van eigen bodem minder kansen kreeg.

Deze eerste editie van de Belgian Nuggets 90’s-00’s smaakt vooral naar meer. Laat dat tweede en derde volume maar komen.

TB Frank & Baustein hebben een eerste single. “Mother Of Earth” is een knappe cover van The Gun Club uit 1982. De nieuwe versie is een mix tussen een eighties-sound en een meer hedendaags geluid. Dat is niet toevallig. TB Frank ken je misschien nog van de legendarische Belgische new waveband The Neon Judgement. Hij speelde ook bij Praga Khan en Lords Of Acid. Zijn kompaan Baustein is een in België residerende muzikant die in het verleden samenwerkte met leden van de befaamde Duitse elektroband Tangerine Dream en die nog actief is in o.m. de elektrorockband Manic Youth en in Konkr33t (Nederlandstalige nu-metal).
Deze twee hebben een album vol donkere songs volgespeeld. Dat album (‘Tock!’) komt pas volgend jaar op vinyl uit bij het Antwerpse label Tracks & Traces en belooft een fascinerend en beklijvend amalgaam van elektronica en gitaren, van experiment en melodie.
TB Frank & Baustein kan je live aan het werk zien op het Winterfest van het W-Festival, op 20 januari 2018 in Gent. Op dat Winterfest kan je ook kijken en luisteren naar o.a. The Alarm en Wolfgang Flur (Kraftwerk).
https://vimeo.com/239632579

Waarom en hoe start iemand een nieuwe platenfirma op? Voor Mayway Records uit Kortrijk ging de bal aan het rollen op een muziekquiz zoals er wel elk weekend eentje wordt georganiseerd. Een tip om de prijzentafel te vullen werd een ongelofelijk verhaal dat uitmondde in de release van het verloren gewaande derde album van de Vlaamse cultband Ugly Papas en de eerste Belgische Nuggets 90s-00s-compilatie die onbekende parels uit die periode onder de spotlights brengt. En het verhaal is nog lang niet uitverteld.

Mayway Records-oprichter Tony Vandenbogaerde duikt geregeld op op muziekquizzen, zowel als deelnemer of als organisator. “Op een quiz een tiental jaren geleden komt iemand me vragen of ik nog ‘iets’ nodig had om de prijzentafel van mijn volgende muziekquiz te vullen. Bij de VRT-radio waren ze van plan om ’heel wat’ CD’s weg te doen. Als er geen bod kwam, zouden die naar de verbrandingsinstallatie gaan. Meer informatie had ik niet, maar die tip intrigeerde mij. Dus trok ik mijn stoute schoenen aan en trok naar de VRT. Het ging niet om een paar dozen, maar over niet minder dan zeven paletten met CD’s en CD-singles die platenfirma’s, artiesten en boekingskantoren naar de VRT opgestuurd hadden. Ik deed een bescheiden bod en mocht een vrachtwagen laten aanrukken om de hele lading op te halen”, begint Tony zijn verhaal.

“Als muziekliefhebber voelde ik mij tussen die stapels CD’s als een kind in een snoepwinkel. De promo’s die echt een financiële waarde hebben, zeg maar U2 of Madonna, zaten er natuurlijk niet meer tussen. Een aantal die mij maar matig interesseerden, maar die wel nog wat geld opleverden, heb ik geveild op het net. Maar wat overbleef was een goudmijn, althans voor mij als liefhebber. Zowat alles wat uitgebracht is van de jaren ’90 tot zowat 2010 door Belgische bands en acts, lag daar naar mij te glimlachen, vochten om mijn aandacht. Ik merkte dat er heel wat pareltjes tussen zaten die uiteindelijk nooit de radio gehaald hebben. Soms waren het zelfs demo’s die nooit bij Sabam aangegeven zijn of studioprojecten met nauwelijks de namen op van de muzikanten of producers. Toen dacht ik al meteen vaagweg aan een verzamel-CD, maar het zou nog verschillende jaren duren voor ik die droom begon uit te werken.”

“Ik bleef maar spitten in die stapels en genieten van al die prachtige muziek, zonder er echt iets mee aan te vangen. Maar in mijn hoofd bleef het idee wel spelen. Ook door het succes van gelijkaardige verzamelaars als de Belgian Vaults van Starman Records (compilaties van Belgische sixties-nummers), de verzamelaars van Walhalla Records (cold en andere wave uit het vaderland) en de Funky Chicken-compilaties (Belgische funk en soul uit de seventies) die bv. André Brasseur uit de vergetelheid opgevist en opnieuw gelanceerd heeft. Elk land heeft zo wel zijn compilaties per decennium of genre. Voor België bestond er nog niets voor de nineties en nillies. Nochtans een kantelmoment in de volwassenwording van de Belgische rock, dance en wat we toen de alternatieve muziek noemden. We zijn toen in België gestopt met het kopiëren van wat ons in het buitenland werd voorgedaan en hebben onze eigen muzikale weg gezocht.”

“Ondertussen had ik al een lijstje in mijn hoofd van tracks die ik zeker op mijn compilatie wou, als die er al zou van komen. Op een bepaald moment heb ik de knoop doorgehakt en ben ik gaan uitzoeken hoe ik dat financieel, administratief, juridisch en praktisch moest gaan aanpakken. Daarbij kreeg ik hulp van o.a. publisher Piet Bekaert en Felix Huybrechts van Starman Records. Het grote voordeel van mijn nineties en nillies-compilatie ten opzichte van pakweg een sixties-compilatie is dat de meeste artiesten nog in leven en terug te vinden zijn, wat een stuk makkelijker werkt om de toestemming te krijgen. Ook moet ik niet op zoek naar de originele tapes van de opnames, want CD-kwaliteit blijft CD-kwaliteit.”

De eerste Belgian Nuggets 90s-00s van Mayway Records is voor tweederde gebaseerd op wat Tony vond tussen de stapels van de VRT. “Veel artiesten zijn blij verrast dat ik ze hiervoor geselecteerd heb of feliciteren mij met de terechte keuze voor dit of dat nummer. Er staan een paar bekende namen op als dEUS, Thou, Elisa Waut of Wizards of Ooze, elk met weinig of onbekend werk, maar voorts is het voer voor schatgravers. Het namedroppen in de linernotes was geen plan op zich, maar wie de moeite neemt, ziet waar en hoe vandaag bekende namen als Daan, Mauro en Danny Mommens hun eerste stappen gezet hebben in de muziekbusiness. Evengoed staan er bands op als Prediker die het na één fantastisch nummer bijna onmiddellijk opgegeven hebben. Elke muziekliefhebber, ook in het buitenland, zal hierop iets ontdekken dat hem met verstomming zal slaan. Er staan geen ‘vullers’ op”, belooft Tony.  Voor de promotie van mijn eerste Belgian Nuggets 90s-00s heeft hij een promo-CD naar de VRT-radio gestuurd. Zo is de cirkel rond.

Een tweede Belgian Nuggets 90s-00s is al bijna klaar (release april 2018). “Op die zeven paletten ligt genoeg materieel om nog zeker vijf dergelijke compilaties met telkens 20 nummers samen te stellen, zonder kwaliteitsverlies. Maar door contact te nemen met al die artiesten word ik nu ook vaak doorverwezen naar nog meer goede muziek uit die periode en die ook onder de radar is gebleven. Als er genoeg kopers zijn, kan ik wel tien of nog meer dergelijke Nuggets maken. Het is ook zo dat ik op dat onuitgegeven album van de Ugly Papas stootte. Ik wou de toestemming voor één van hun nummers en ze boden me vervolgens aan om die nooit uitgebrachte opnames te bundelen tot een echt album. Voor een muziekliefhebber uit het Kortrijkse zijn die opnames zowat de Heilige Graal. De lovende reacties van fans en critici vertellen me dat ik hiermee goed gegokt heb.”

Behalve een tweede Belgian Nuggets 90s-00s-compilatie plant Tony nog meer releases. Gèsman is een plaatselijke band die op de eerste Nuggets staat en nog steeds actief is. “Ik breng hun nieuwe album uit, net als het debuut van JTOTHEC, wat volgens mij het Belgische antwoord is op Jamie Lidell. Er zijn nog wel plannen om zowel oud als nieuw werk uit te brengen op CD en vinyl. Het werk dat ik moet verzetten voor zo één Belgian Nuggets 90s-00s kan ik financieel nooit terugverdienen. Ik mag al blij zijn als ik uit de kosten kom en elke band op de compilatie een paar centen kan gunnen. In de muziekbusiness worden al lang geen fortuinen meer verdiend. Dus er komen nog meer uitgaves op Mayway Records, maar dan enkel van muziek waar ik volledig kan achter staan. Dat kan zowel metal als rock of dance zijn, als ik het maar goed vind. Dat wordt de graadmeter. Mijn hart klopt ook voor de plaatselijke muziekscene, maar ook acts uit Gent of Antwerpen mogen bij mij aan de deur kloppen. Ik ga geen enkel voorstel vooraf uit de weg. Laat maar komen!”, besluit de Kortrijkse labelbaas.

Het opsommen van alle bands en tracks op de eerste Belgian Nuggets 90s-00s zou ons te ver leiden. Wie nog niet helemaal overtuigd is, surft naar de Facebook-pagina of website van Mayway Records. Daar vind je van heel wat tracks een audiofragment en een korte beschrijving. Maar let op, het werkt verslavend!

The Dirty Denims zijn terug. In België hebben we daar voorlopig nog weinig boodschap aan, want hier moet het nog allemaal beginnen voor deze Nederlandse happy hardrockband. Maar ze zijn er dus even tussenuit geweest en albumtitel ‘Back With A Bang’ maakt duidelijk  dat het geen terugkeer met stille trom wordt.
Deze twee dames en evenveel heren brengen wat ze zelf noemen ‘happy hardrock’. Vlotte female-fronted hardrock die het beste van AC/DC en punkrock samenbrengt. Als referenties dienen o.m. WildHeart, Thundermother, The Datsuns, The Donnas en The Darkness.
Waar ze bij The Dirty Denims de mosterd gehaald hebben, is niet moeilijk te achterhalen. “Bad Reputation” is hun cover van Joan Jett & The Black Hearts en dat nummer laten ze dan nog eens  eindigen met een “Hey Go, Let’s Go” van The Ramones. Voorts lijken een heleboel riffjes uit het verzamelde werk van AC/DC te komen en ook Lemmy krijgt van de Denims nog een eresalut in “Loud Stuff”, door een paar keer zijn strijdkreet ‘Everything Louder Than Everything Else’ te herhalen. Maar ze hebben gewerkt aan een eigen smoel. “Gotta Run” en “One Way Ticket” zijn klassiekers in wording. Ook “Make Us Look Good”, een hart onder de riem voor de concertfotografen, is catchy as hell.  De Denims sluiten het album af met “We Want More”, met op het einde inderdaad het publiek van het Nederlandse festival Lowlands dat om meer schreeuwt. Een mooie knipoog zoals deze band er wel meer in huis heeft.
Het is jammer dat we deze band uit Eindhoven nog niet veel vaker zien in België. In ons landje geraakten The Dirty Denims nog niet verder dan passages op Akkerpop in Meer en Sjock in Gierle, terwijl ze in Nederland en Duitsland wel vlot aan de bak komen. Als je weet dat Thundermother met weinig promotie volle zalen trekt in Vlaanderen, moet dat voor The Dirty Denims ook lukken.

‘Boggamasta’ is het nieuwe project van David Bovée en Flat Earth Society. Geen jazz en ook geen wereldmuziek, maar een indringende cocktail van Think of One en Flat Earth Society in een vertimmerde versie.

Bovée was de eerste gitarist van Flat Earth Society, maar verliet na een viertal jaar de band om volledig voor zijn band Think of One te kunnen gaan. Voor hun veeltalige smeltkroesmuziek werkte Think Of One samen met keelzangeressen uit Groenland, Gnawa-muzikanten uit Marokko en Braziliaanse virtuozen. Peter Vermeersch is de componist en bandleader van Flat Earth Society, een 15 man sterke band die bekend staat om zijn losgeslagen sound. Vermeersch was oa. ook de producer van het eerste dEUS-album, schreef muziek voor danstheater, en was de stichter en bezieler van X-Legged Sally.

Wereldmuziek an sich was nooit Vermeersch’ ding, maar toen Theater aan Zee in 2013 beide heren uitnodigde om aan de slag te gaan met een ensemble Gambiaanse muzikanten, werd de experimenteerdrang wel heel groot. Ze trokken naar Gambia en leefden en werkten er tussen de lokale muzikanten gedurende een aantal weken. Uiteraard lag de focus op het project, maar het begon te kriebelen om samen nog eens iets te doen. De inspiratie kwam al snel. In Gambia zagen ze de ondertussen weggestemde leider van het land paraderen in de straten van Banjul.  Bovée en Vermeersch gingen aan de slag met het idee van de ‘Boggamasta’ (verbastering van burgemeester), schreven samen nummers en bedachten rauwe en kritische teksten.

De bezetting en het instrumentarium werden aangepast: geen akoestische piano, geen vibrafoon, geen partituren. Pierre Vervloesem schakelde over op elektrische bas en zorgt samen met Teun Verbruggen op drums, Peter Vandenberghe op keyboard en Kristof Roseeuw op contrabas en viool voor een stomende en groovy ritmesectie. Dat gezelschap werd nog aangevuld met blazers, veel blazers.

Het resultaat is een soort Afrikaanse bigband-swing met veel ruimte voor experiment en soms zelfs een streepje gospel. Voor wie nog nooit gehoord heeft van Think Of One of Flat Earth Society, denk aan ‘Atomium Pluto‘ van de Ugly Papas, aan El Tatoo Del Tigre of het meest experimentele werk van dEUS en je zit al een beetje in de juiste richting.

De ritmes op dit album gaan alle kanten tegelijk op, maar vormen toch een zeker geheel. Uitbundige African inspired jazz, dat is het ongeveer. Jammer dat de teksten soms zo vervormd zijn dat je niet meer kan volgen.  

De folkpunkers van Ferocious Dog zien zichzelf als een moderne Robin Hood en claimen het politieke geweten van Che Guevara en de strijdbaarheid van The Clash te hebben. Muzikaal zijn ze naar eigen zeggen beïnvloed door de Levellers, Stone Roses, The Dubliners, The Pogues, Bob Marley en The Specials. Maar dat hoor je niet allemaal terug op ‘The Red Album’, het derde album van deze Keltische folkpunkrockband.
De band uit Nottingham verwoordt zijn politieke en sociale ongenoegen in bevlogen muziek en songteksten. In de UK is Ferocious Dog na jarenlang hard werken een gevestigde naam in het clubcircuit en op festivals. Ook Nederland heeft de band reeds in de armen gesloten, maar in België heeft de band nog alles te bewijzen. Vorig jaar mochten ze in de Kreun in Kortrijk openen vóór de Levellers, maar veel verder dan dat en een optreden in Aarlen zijn ze nog niet geraakt.
Dat kan veranderen met ‘The Red Album’. Daarop brengt de Britse band een geëngageerde boodschap als antwoord op de veelgehoorde klacht van muziekliefhebbers en muziekcritici dat bands vandaag geen inhoud meer hebben. De band organiseert daarnaast bv. food drops samen met lokale voedselbanken in plaatsen waar ze optreden en is ook op andere maatschappelijke terreinen actief.
Muzikaal brengt Ferocious Dog snelle folkpunk met veel ruimte voor viool, fluit en zelfs een banjo. De teksten staan uiteraard centraal en de muziek ondersteunt die enkel maar. Twee keer graait de band in het vat van Britse volksliederen van de 19^de eeuw. Eén keer voor anti-oorlogshymne “Johnny I Hardly Knew Ya” (ook reeds uitgebracht door de Dropkick Murphys) en een tweede keer voor “Black Leg Miner”, een lied dat oproept tot geweld tegen stakingsbrekers aan de steenkoolmijnen. Dat laatste lied mag dan wel historisch belang hebben, als je toedracht kent, blijf je toch achter met een wrang gevoel.
Voorts is het vooral eigen werk dat de klok slaat en daarin toont Ferocious Dog zich niet minder militant.
De beste songs staan op de eerste helft van het album: “Black Gold”, “American Dream” en “Spin”. Absolute uitschieters zijn het mooi opgebouwde “A Place I Want To Be” en “Class War”, dat folkpunk zowaar mengt met reggae. Om helemaal te overtuigen, mist ‘The Red Album’ nog wat ballen en vooral wat muzikale variatie.
Misschien kan Ferocious Dog ons live overtuigen van het tegendeel.

De Zweedse metalformatie The Great Discord brengen progressive death-pop. Voor wie zich daar niets kan bij voorstellen: denk aan de door mysterie omgeven melodische metalband Ghost, die overigens net als The Great Discord uit de stad Linköping komt. Toch zijn de bands geen kopie van elkaar, zo blijkt uit het pas uitgebracht The Rabbit Hole’ van The Great Discord, hoewel ze beiden in dezelfde flow zitten.

The Great Discord heeft misschien iets minder aandacht voor melodie, speelt iets agressiever (vooral in de gitaarstukken) en heeft met Sofia Kempe een knappe zangeres in huis. The Great Discord heeft dan weer minder mysterie om zich heen dan Ghost en minder vlot meezingbare stukken. Maar via het tekstvel krijg je wel mooi het bekende verhaal van Alice in Wonderland van Lewis Carrol. The Great Discord is niet de eerste band die zich aan een interpretatie waagt, maar bepaalde hoofdstukken weten ze mooi te vatten in één of meer songs.

Muzikale hoogtepunten zijn “Omen”, met een solo van Mark Holcomb van de Amerikaanse band Periphery, en de prachtig uitgewerkte ballade “Neon Dreaming”, waarin Kempe eens voluit emotie kan leggen. Andere knappe tracks op dit album zijn “Darkest Day”, “Cadence” en ”The Red Rabbit”. 

Voor The Cribs lijkt het maar niet te willen lukken in België. Ze kwamen net als de Kaiser Chiefs in de slipstream van Franz Ferdinand en Bloc Party met veel branie en lef naar Europa om eigenhandig de poort naar het grote succes open te breken. In 2005 speelden ze samen met de Kaiser Chiefs een double bill in de Brusselse Botanique. De Chiefs hadden net hun eerste radiohitje met “Oh My God”, maar het hebbedingetje van de avond voor het handvol geïnteresseerden was een gratis vinylsingle waarop de Cribs en de Chiefs een nummer van elkaar coveren. Daar vang je vandaag op een gespecialiseerde website al snel 50 euro voor. Hun nieuwe album (‘24-7 Rock Star Shit’) kan je downloaden voor een fractie daarvan.

De Kaiser Chiefs is het sindsdien voor de wind gegaan. Hun albums verkopen nog steeds goed, al blijven de hits nu even uit, maar ze spelen bij ons nog in de grote zalen en op de grote weides. The Cribs hebben daarentegen – althans in ons land – niet dat pad kunnen volgen. Pukkelpop heeft deze drie Britse broers nog drie keer naar Kiewit gehaald, maar echt memorabel waren die passages niet. Belgische zaalshows voor The Cribs zijn nog schaarser. Het Depot heeft hen één keer naar Leuven gehaald en ze deden het voorprogramma van Franz Ferdinand in de Lotto Arena in Antwerpen. Verder dan een halve radiohit (“Men’s Needs”) zijn ze hier niet geraakt.

Dat is best jammer. The Cribs is een prima rockband met een stevige livereputatie. Ze brengen een smerige Britpoprock die moeilijk te vergelijken valt. Een beetje als de Libertines of (de oude) Bush, maar dan harder en vuiler, meestal zonder dat het echt punkrock wordt. Ze zaten bij hippe labels als Wichita en bij majors als Warner en Sony voor de distributie.

In andere landen lukt wel (bijna) alles voor The Cribs. Ze spelen wereldwijd de grootste festivals (Lowlands, Rock Am Ring, Sziget, Lollapalooza, Reading, Fuji Rock, Glastonbury,  …) en hebben zich steeds weten te omringen met goed volk. Zo was Johnny Marr van The Smiths een paar jaar het vierde lid van de band. Lee Ranaldo van Sonic Youth kreeg een gastrolletje op hun derde album. Legendes als Edwyn Collins, Nick Launay, Rick Ocasek, Alex Kapranos, Andy Wallace en Steve Albini hebben hun albums geproduced en gemixt. De meesten polijsten de ruwe kantjes van The Cribs weg, wat hen commercieel succes opleverde. Alleen Albini zette die ruwe kantjes extra in de kijker op album nummer 5, ‘In The Belly Of The Brazen Bull’. Hij mocht opnieuw aan de slag voor hun jongste, zevende, album.

’24-7 Rock Star Shit’ opent met een veeg gitaardistortion, als was het maar om duidelijk te maken dat Steve –back-to-basics- Albini aan de knoppen zat bij de opnames. Naar Albini’s gewoonte werd de hele zwik in amper vijf dagen ingeblikt. Oorspronkelijk zou het een EP worden met vijf punksongs die niet op Brazen Bull geraakt waren, maar waar de fans wel pap van lusten tijdens de liveshows. Uiteindelijk hebben ze er toch maar een album van gemaakt.

De broertjes Jarman doen op dit album hard hun best om nog steeds relevante indierock te maken, maar een aantal tracks klinken tam en lusteloos op een manier waar Oasis vroeger wel mee weg kwam. De magie van de begindagen van The Cribs komt de kop opsteken in een paar nijdige, rauwe noiserockers als “Partisan”, “In Your Palace” en “Year Of Hate” en in een klagerig en wel heel traag nummer als “Dead At The Wheel” en de akoestische ballad “Sticks Not Twigs”. Maar echt betoveren lukt niet het hele album en punk is het ook niet helemaal. Een slordig huwelijk tussen Bob Mould’s Sugar en The Melvins, met The Vaccines en Teenage Fanclub als getuigen, daarmee kom je misschien nog het beste in de buurt.

Voorlopig promoten ze dit nieuwe album enkel live in de VS, Mexico en de UK. Jammer, want deze noisevariant van The Cribs zou hier wel eens heel populair kunnen zijn bij de fans van Brutus en Cocaine Piss.