One Zillion Decibels is een stonerband uit Aalst. Het plan was om dit jaar ongeveer elke maand een demo/single uit te brengen. Dat lukte van januari tot maart, “Rain” kwam wat later dit jaar. Een beetje zoals in het echte leven. Maar ook zoals in het echte leven brengt deze “Rain” hoop, al was het maar voor het verschroeide gazon. One Zillion Decibels is dan weer meer van het verschroeide oorhaar. Ze maken op “Rain” hun bandnaam waar met een dikke wall of sound.
De intro klinkt een beetje rafelig, maar daarna volgen een lekker drumritme en aangename lead-vocalen. De Oooh-oooh-koortjes zijn misschien niet zo klassiek voor stoner, maar hier werkt het perfect. Productioneel vallen er nog wel wat punten na de komma te winnen, maar op zich is er weinig mis met deze single. Puik werk. Als One Zillion Decibels er nog meer van dit kaliber uit de mouw kan schudden, is dit een band om in de gaten te houden.

https://onezilliondecibels.bandcamp.com/track/rain

Teri Gender Bender is de frontvrouw van Le Butcherettes, niet onbekend in het Belgische clubcircuit, en ze zit in nog wel meer muzikale projecten. Als Teri Gender Bender brengt ze sinds 2014 haar solo-materiaal uit. Iggy Pop is fan en zo zijn er wel meer.
Op haar EP ‘Outsiders’ brengt zo aangename, licht-rammelende avantgardepop. Meestal klein in bandbezetting (drum, bas en gitaar) en productie. De leukste song op deze EP is “Sideways”, met veel verwijten in de lyrics en met een vibe die Le Butcherettes verbindt met Iggy Pop. De andere songs zijn best oké, maar net iets minder memorabel.
Een tweede hoogtepunt in deze verzameling van vijf songs is “Walk Into My Everything”. Een beetje Breedes meets PJ Harvey meets This Mortal Coil. Mooi en muzikaal liefelijker dan we van Teresa gewoon zijn.
“You Won The Man” opent als het neefje/nichtje van “Sheela-Na-Gig” van PJ Harvey. “Stupid Love Song” kan maar matig bekoren. Meer een verzameling van een paar half-goede ideetjes dan echt een volwaardige song. “What Do You Want Me To Do” klinkt minder bedreigend dan wat de lyrics laten vermoeden.

‘Outsiders’ is een aangename EP maar de kwaliteit is niet constant genoeg om dit als fantastisch te catalogiseren.

https://terigenderbender.bandcamp.com/album/outsiders

Ina Rose is één van de coming ladies van de country in Vlaanderen. Haar nieuwe single is ronduit prachtig en betekenisvol. Met lyrics over eigenwijs je eigen weg zoeken, ondanks het oordeel van anderen. Een houding die we zowel in de muziek als daarbuiten kunnen waarderen.
“Look Down On Me” heeft een catchy refrein dat je direct kan meezingen, een nagenoeg perfecte productie en mix, mooi ingezongen, …. What’s not to like? De productie was in de bekwame handen van Nick Jongejan (The Young River, The Martial, Amber Kamminga, Billy Bray Band, The Hillbilly Moonshiners, …). Mart Van BIghelaar van The Martial schreef mee aan deze single.

Blues/Country
Look Down On Me -single-
Ina Rose
 
https://www.youtube.com/watch?v=F68yDa13YIA

De Gentse stoner-rockers van Fire Down Below stellen op 9 september hun derde album ‘Low Desert Surf Club’ voor in Trefpunt in hun thuisstad Gent. Wie vol ongeduld zit te wachten op dat nieuwe werk kan op Bandcamp al luisteren naar “California”, de eerste digitale single.
De productie was in handen van Nick DiSalvo van de Amerikaanse band Elder en de opnames gebeurden in Duitsland. “California” is desert-stoner pur sang in de goede traditie van Kyuss, Monster Magnet en Cowboys & Aliens.
Het Gentse viertal zet een massieve wall of sound neer over een stampvoetend tempo en een catchy, meezingbaar refreintje. Een knappe single die ons bijna helemaal omverblaast en die ons doet verlangen naar dat nieuwe album.

https://firedownbelow.bandcamp.com/album/low-desert-surf-club

Liselotte Van Dooren is één van de vrouwen die in Vlaanderen country opnieuw op de kaart zet. Haar debuutalbum ‘49’ was een aangename kennismaking en op dat elan gaat ze door met haar nieuwe single “Looking For Love”.
Samen met het melancholische gehuil van een lapsteel wordt in de lyrics liefdesverdriet weggespoeld met alcohol. Meer country dan dat wordt het niet. Dit genre kan wel wat clichés verdragen, vraagt er zelfs om.
De opnames gebeurden in Nederland, bij John en Nienke van Neo Music. Liselotte zet deze song van Michel De Gieter – die ook al meeschreef aan ‘49’ mooi naar haar hand.
Deze “Looking For Love” klinkt nog meer doorleefd en authentiek dan wat we op ‘49’ te horen kregen. Dat laat meteen het beste verwachten voor haar volgende album.

Country/Blues
Looking For Love -single-
Liselotte Van Dooren

Je vindt “Looking For Love” op Spotify en Apple Music of je kan de single bestellen op https://www.liselottevandooren.com/shop

A Strange Play Volume 2 - A Tribute To The Cure
Various artists


Het Belgische label Alfa Matrix heeft een nieuwe tribute-verzamelaar klaar rond The Cure en dat is een goudmijn waarin je kan blijven graven, met ook nog eens heel wat Belgische bands in de aanbieding.
Toegegeven, er zitten er ook een paar tussen die niet zo memorabel zijn, of die bij de optelsom van band/artiest en gekozen The Cure-song niet tot de verwachte uitkomst leiden, maar met slechts een paar tracks die onder die noemer vallen op een totaal van 27 interpretaties is dat nog altijd heel netjes. De bands en artiesten kozen niet allemaal voor de grootste hits. Ook dat is leuk aan deze verzamelaar van Alfa Matrix.
De eerste echte song op deze verzamelaar is meteen een schot in de roos. De Italiaanse Noémi Aurora geeft “Friday I’m In Love” wat extra vrouwelijke sensualiteit en daardoor wint deze song nog aan kracht. Ook Neuractive zet vrouwelijke vocalen in voor “The Figurehead”, maar dit resultaat rammelt een beetje, ondanks de voorzichtige aanpak.
“One Hundred Years” is in de versie van The Cure een slepende treurwilgsong. In de versie van de Belgische gothic rockers Star Industry schuift deze song op naar pompende, bijna industrial gothic metal. En die vocalen, … Nu weten we meteen dat tracks van The Cure ook zouden werken als ze Andrew Eldritch als zanger zouden hebben.
Implant pakt “Killing An Arab” aan met ruim respect. Geen gedoe van die titel zou beter ‘kissing an Arab’ of ‘killing another’ zijn, maar gewoon de originele lyrics, zoals het indertijd allemaal bedoeld is en niet wat sommigen er in deze woke-tijden van willen maken. Het ritme wordt door Implant helemaal vertimmerd en toch blijft de melodie herkenbaar. Dan kan je wat.
“Boys Don’t Cry” krijgt een gewaagde aanpak van ImJudas en daar was misschien best wat lef voor nodig. Niet iedereen zal deze electropop/A-ha-interpretatie kunnen smaken, maar het levert een leuke voetnoot in de muziekgeschiedenis op. Digital Factor toont ook best wat durf door het analoge van “A Forest” helemaal te digitaliseren/synthetiseren. Dit is één van de beste covers van deze verzamelaar.
“Close To Me” krijgt al net zo’n poppy jasje van Cosmic Armchair. Elektro meets Deee-lite-bubblegum-pop. Lichtvoetig, zelfs een half metertje boven de grond zwevend. The Cure’s muziek is zo goed dat je er blijkbaar alle kanten mee uit kan.
Technoir doet iets leuk met “Pictures Of You”. Het schattige accent van een niet-Engels-sprekende geeft dit een extra dimensie van een verloren vakantieliefde die het origineel niet heeft. The Ultimate Dreamers zetten “Lovesong” niet helemaal naar hun hand – daarvoor kleven ze net iets te hard aan het origineel – maar in het naspelen van het origineel leveren ze op deze verzamelaar één van de beste prestaties. Voer voor The Cure-puristen.
“The Lovecats” krijgt een puike remake door The Breath Of Life. Wat een drum-intro! En ook hier opnieuw krijgen de lyrics een ander gezicht als ze gezongen worden door een vrouw. Een gedurfde interpretatie, maar fenomenaal goed. Darkness On Demand brengt een springerige, digitale versie van “The Walk”. Leuk en zelfs een beetje grappig, maar zeker niet onrespectvol.
De laatste hoogtepunten van deze verzamelaar komen van Armageddon Dildos en Lights A.M.. De Dildos verrassen met een hoekige versie van “Let’s Go To Bed” die voorts heel nauw aansluit op het origineel. Lights A.M. voegt een karrevracht synth-bombast toe aan “Plainsong” en dat lukt nog ook. Ze weten deze track te vatten in al zijn aspecten.

Deze tweede editie van ‘A Strange Play’ is opnieuw een interessante en leuke verzameling van covers en interpretaties van The Cure-songs. Je bent voor of tegen dergelijke tribute-verzamelaars, maar als je ook maar half voor bent, zal de kwaliteit van deze Alfa Matrix-bands je snel over de streep trekken. Heel wat bands deden ook al mee aan Volume 1 van deze reeks en dat zet de  deur open naar een derde, vierde, vijfde editie.

A Strange Play (Vol.2) – Tribute to The Cure | Various Artists | Spleen+ (bandcamp.com)

Een beetje opportunisme mag zeker in de muziekbusiness. De nieuwe single van ex-Katastroof Stef heeft dat opportunisme. Stef hoopt met zijn “Zomerregen” hetzelfde effect te hebben als Jan De Wilde met “De Eerste Sneeuw” (of “Een Vrolijk Lentelied” van dezelfde De Wilde): gespeeld worden op alle radiozenders. We wensen het deze song en zijn schrijver van harte toe.
In de dialect-lyrics is de zomerregen maar de aanleiding om een ander verhaal te vertellen (net als in “De Eerste Sneeuw”) en daar gaat het nog eens over opportunistisch kansen grijpen: een paraplu om te schuilen als uitnodiging of om jezelf uit te nodigen. Mooi hoe Stef speelt met woorden, twee en meer lagen in zijn teksten schuift en verschillende emoties bespeelt.
Muzikaal is dit knap ingekleed, met misschien een knipoog naar Wannes Van de Velde, al beperkt Stef met deze schuifelende jazz het bereik van deze single waarschijnlijk tot Radio 1 en zijn afgeleiden. Op slaggitaar krijgen we zelfs Jokke Schreurs te horen. Alleen al daarom is deze single het beluisteren waard.
Door de droogte hebben we dit jaar in Vlaanderen de zomerregen en de “Zomerregen” van Stef met open armen ontvangen. Misschien kan hij ons wel elk jaar tot een regendansje verleiden.

Jazz/Blues

https://www.youtube.com/watch?v=4gy18wn5Dbs

Rock Gaston is waardige opvolger voor Rock Zulte
Rock Gaston 2023
Zaal Knipperlicht
Zulte
2023-06-24
Filip Van der Linden

Rock Zulte was een muziekfestival dat van 2003 tot en met 2014 jaarlijks plaatsvond op de laatste zondag van juni in de Oost-Vlaamse gemeente Zulte. In 2015 vond de laatste editie van het festival plaats op een zaterdag in september. De organisatie trok de stekker eruit wegens het tegenvallende bezoekersaantal.
Op het podium van Rock Zulte stond vooral plaatselijk talent van allerlei genre, naast enkele bekendere bands als Aroma di Amore, Dirty Scums, Arsenic (pre-Unravel), Zebra’s Are Timeless en The RG’s.

Rock Gaston is de opvolger van Rock Zulte, nu op kermis-zaterdag, in zaal Knipperlicht, en met minder bands op de affiche dan ten tijde van Rock Zulte, maar nog steeds met bands uit de ruime omgeving van Zulte. Het nieuwe format slaat aan. Van bij de eerste band was de zaal goed gevuld en voor de hoofdact stond de zaal zo goed als vol. Het ziet ernaar uit dat Rock Gaston op de rails staat voor minstens nog een paar edities. De festivalnaam is een verwijzing naar atleet en toneelschrijver Gaston Martens uit Zulte, en naar het adres van de nieuwe locatie aan het Gaston Marrtensplein.

De eerste band op Rock Gaston was Lumbering Giants. Misschien was de keuze voor deze band ook een beetje symbolisch. Gitarist Bernhard Pollet en bassist Rik Vanaelst stonden met hun toenmalige band Little T & The Gang in 2003 ook al op het podium van de eerste editie van Rock Zulte en mochten dat in 2010 nog eens overdoen. Van Little T ging het duo naar Booty Call, waar ook de huidige zanger Silas Van Laeken aansloot en daarna naar Lumbering Giants met drummer Alessandro De Feudis. Van de blues naar de rock en bluesrock, met uitstapjes naar stoner en southern rock.
In het eerste deel van hun set bouwen ze mooi op met lekker snedige uptempo-nummers als “No Way Out” (stompende stoner), “Karel” (met een catchy tweede stem) en “Hide And Seek”. De set kantelt met het bluesnummer “Too Many Whiskey”: prachtig, doorleefd gebracht, maar door het tempo, de stijlbreuk en het te lang openrekken van het nummer zakt de set van de Lumbering Giants wat in. Daarna is het moeilijk om het publiek weer mee te krijgen in de rock-vibe.
Deze band functioneert het beste op het kruispunt van The Black Crowes en Queens Of The Stone Age. Benieuwd hoe hun releases zullen klinken.

Practical Joke is nog een band met een Rock Zulte-verleden. Na tien jaar radiostilte zijn deze Waregemse punkrockers terug met een nieuwe drummer en met de fijne EP ‘Newstalgia’. Op Rock Gaston brachten ze een mix van nieuwe nummers en hun eigen klassiekers. Hun melodieuze happy crappy punkrock sloeg meteen aan in zaal Knipperlicht. Memorabele momenten waren de nummers “Never Forget” (over een onbeantwoorde verliefdheid), “Skippy” (over een vleugelloze duif) en “Punkrock Kid” dat de band onbedoeld in een verkorte versie brengt, wat niemand in het publiek opgevallen is en een foutje dat ze zelf genoeg kunnen relativeren.
Hun vermogen tot zelfrelativering blijkt ook uit de damesslipjes aan de microfoonstandaarden, aan de strandballen die ze in het publiek gooien en aan het geïmproviseerde bisronde-moment als de zanger net voor het laatste nummer in de set het publiek zover krijgt dat ze heel even ‘we want more’ scanderen. Het is ten slotte ‘maar’ entertainment. Practical Joke is een heel leuke live-band die meer krediet verdient dan ze krijgen.

Bwana zal misschien een beetje een gok geweest zijn voor de organisatoren. Het is de one woman band van Friedel Dufait uit Oostende, waarmee het begrip ‘lokaal’ toch al wat opgerekt wordt. Bwana werd geselecteerd voor Humo’s Rock Rally en was finaliste van Sound Track, wat haar vergelijkingen met Stef Chura, Girl in Red en PJ Harvey opleverde. Volgens Pukkelpop-programmator Eppo Janssen is ze één van de jonge talenten om in de gaten te houden. Het band-logo lijkt uit de black metal te komen, maar Friedel zet je wel vaker op het verkeerde been. Met enkel haar frêle stem, synths en loops, wat gitaar en een blootvoets bediende pedaltrain klinkt Bwana in Zulte vooral intimistisch en melancholisch. De hitte in de zaal en het aanhoudende geroezemoes van het publiek geven Bwana geen eerlijke kans om mensen binnen te laten in haar muzikale cocon, maar de vergelijking met PJ Harvey is voorlopig misschien ook wat hoog gegrepen. Daarvoor moet ze nog groeien in charisma en podiumvastheid.

De terugkeer van Rock Gaston komt op het ideale moment voor Turpentine Valley. Deze instrumentale postmetalband werd opgericht na het stopzetten van Rock Zulte, maar 2/3 van de band stond daar al op het podium als bandlid van Fists Of Fury en 4AM Program.
Turpentine Valley heeft bovendien een band met Knipperlicht. In de Knipperlicht-kelder stelden ze in 2018 de eerste cassette-release van deze band voor en dezelfde kelder was de laatste thuismatch van Turpentine Valley in Zulte (als support van Fire Down Below in 2019). Sinds die laatste passage in Zulte maakte de band een steile opgang, met twee releases bij Dunk!Records, optredens in Nederland, Duitsland, Denemarken, Frankrijk en op tal van festivals, de soundtrack van het Netflix-gerechtsdrama De Twaalf, … Van de kelder naar headlinen in de ‘grote’ zaal van Knipperlicht, veel symbolischer dan dat wordt het niet.
Ondanks de korte set van Bwana begint Turpentine Valley iets na het geprogrammeerde moment aan zijn set. En al bij de eerste noten moet de gitarist backstage een nieuwe gitaar gaan halen vanwege een kapotte snaar. Die valse start maakt het trio meer dan goed met een energieke set met de beste nummers uit hun recentste album ‘Alder’ en twee nummers uit hun debuut ‘Etch’ (“Compromis” en “Trauma”).
De lichtshow van Turpentine Valley was op Rock Gaston meer headliner-waardig dan wat we van deze duistere band gewoon zijn. Jammer dat deze headliner geen bisronde had, iets waar het enthousiaste publiek toch op gerekend had.

Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5084-rock-gaston-2023.html?ltemid=0

Organisatie: Rock Gaston, Zulte

New beat werd indertijd door heel wat serieuze muziekliefhebbers verguisd – omdat er onder die noemer ook heel wat troep is gemaakt – maar vandaag kijken we met een andere bril naar die tijd en beschouwen we new beat al eens als het scharnier tussen new wave en techno en dance. Dat zie je onder meer aan de prijzen die vandaag betaald worden voor origineel new beat-vinyl. Er zijn ook een reeks nieuwe artiesten die zich toeleggen op het genre en die soms heel hard hun best doen om net zo te klinken als de acts van toen, door zich te beperken tot de apparatuur die toen beschikbaar was.

Walhalla Records telde alles bij elkaar op en komt met een verzamelaar (op vinyl) met een mix van artiesten van toen en nieuwkomers in het genre. En daar staan enkele leuke muzikale verrassingen tussen.

Walhalla Records weet hoe je een verzamelalbum interessant kan maken, getuige hun Underground Wave-reeks en andere verzamelaars met soms obscure new wave. Ergens verwachtte ik dan ook op deze verzamelaar een paar nog nooit eerder uitgebrachte of onbekende new beat-tracks of remixen te vinden uit de originele periode. Dat kan en mag uiteraard nog altijd.
De artiesten die er toen al bij waren zijn Sherman Productions (Herman Gillis, ook van Poésie Noire), Olivier Abbeloos (Jarvic 7, T99), NB DJ Tom (Tom Simoen van Natural Born DJ’s) en Schicksal (die al een album uitbracht via Walhalla). De nieuwe artiesten, die pas later new beat zijn beginnen maken, zijn  Pakrac, Q’PnZ, Belgica Erotica, Me And My Desire en The Logic Society.

Het zijn de anciens die muzikaal de grenzen van het genre oprekken, omdat zij net wel de nieuwe technologische mogelijkheden omarmen. Bij “No Name” van Olivier Abbeloos moet je niet veel moeite doen om in de beats een referentie te horen naar “Coïtus Interruptus” van Fad Gadget, maar dan in een 2023-jasje. Sherman Productions gaat op “Moeratov Cocktail” nog veel breder dan wat new beat ooit geweest is, maar wat een f*cking vette track is dit! “Perfect Low Beat” leunt dan weer een beetje dichter aan bij de originele sound, maar toch in een update naar vandaag. Hetzelfde geldt voor “Spectrum” van Schicksal waar new beat en EBM elkaar vinden. Mooi hoe de ritmes het van elkaar overnemen. Dit blijft nog heel dicht bij de originele sound en toch in een hedendaags jasje.
Q’PnZ en Belgica Erotica gaan als nieuwkomers naar de bron en blijven dicht bij de originelen, met vaak monotone beats. Belgica Erotica gooit er op “Enter The Darkroom” nog wat gesampelde erotische one-liners bij, wat kenmerkend was voor een aantal new beat-acts. Eén van zijn betere tracks overigens.
Ook de nummers van Me And My Desire en The Logic Society zouden het uitstekend gedaan hebben in de toenmalige new beat-discotheken. Pakrac is van de nieuwkomers de enige die een beetje buiten de lijntjes kleurt. Vormelijk klopt het plaatje, maar de sound is misschien niet die je meteen met new beat associeert.

Samensteller Lieven De Ridder verdient applaus voor het lef om dit te  doen en krijgt nog een extra pluim voor de keuzes die hij daarbij gemaakt heeft. De rehabilitatie van de new beat is ingezet en zelfs als dat niet het geval is, hopen we dat zijn Walhalla Records hier een lange reeks van maakt.  

Dance/Elektro
Walhalla New Beat - A Compilation Of New’er Beat Tracks
Various Artists

Dominique (Do) De Vos is van het soort dat moeite heeft om stil te zitten. Hij zit/zit onder meer in Motorcity Angels, Southern Voodoo, Buzzkill Baby, Satellite Sam, BadBart, Southern Heat en Marquido, maar we zijn er vast nog wel een paar vergeten in dit rijtje. Zijn nieuwe bandproject met The Sonic Redemption en de eerste Spotify-single klinkt supervet.
“Cities Of The Black Sun” bevat echo’s van Southern Voodoo en Motorcity Angels en dat maakt ons meteen blij. Smerige hardrock, Motörhead meets garage- en desertrock, coole macho-riffs die alleen wijdbeens kunnen gespeeld worden, meteen meezingbaar en catchy. What’s not to like? The Hives meets Monster Magnet meets The Dirty Denims.
Er komt een EP aan met nog meer van hetzelfde en dat is alvast iets waar wij naar uitkijken. De single vind je op Spotify.