Zingem Beeft 2021 - Een mooie dwarsdoorsnede van de beste Belgische metal
Zingem Beeft 2021
De Griffel
Kruisem
2021-11-06
Filip Van der Linden

Zingem Beeft is na vier edities gegroeid van een metalavond naar een metalfestival. Met nog steeds oog voor lokaal talent en met steeds meer en ‘grotere’ bands op de affiche en elke keer meer bezoekers. En ze hebben bovendien de ambitie om nog zeker een paar jaar die groei aan te houden. Dit jaar stonden voor het eerst zes bands op het podium van De Griffel in Ouwegem/Kruisem.

Op de affiche van de afgelaste editie van vorig jaar stond An Evening With Knives als eerste niet-Belgische band voor Zingem Beeft, maar die band moest alsnog verstek geven voor de eerste post-lockdown-editie. De Nederlanders werden vervangen door twee bands en dat was geen slechte zet. Zes van de betere Belgische bands voor een nog steeds correcte ticketprijs: niet moeilijk dat de organisatie het bordje met ‘Uitverkocht’ aan de ingang mocht ophangen.

De Gentse band Our Common Sense mocht de spits afbijten in De Griffel in Ouwegem met hun cocktail van postmetal met stoner, sludge en doom. Het vijftal bracht in 2018 de EP ‘Mankind’s Worst To Know’ uit en het debuutalbum volgt binnenkort bij WormHoleDeath. Dat zal bestaan uit de nummers van de EP, aangevuld met evenveel nieuwe tracks. Dat was ook ongeveer de setlist in Ouwegem: overwegend nieuw materiaal en een paar oudere tracks. Voor heel wat mensen in het publiek was dit een eerste kennismaking met Our Common Sense, maar dit smaakte zeker naar meer.

Temptations For The Weak werd aangekondigd als circlepit-materiaal en zanger Djoni nodigde het publiek al meteen uit om de stevigheid van de nadarafsluiting aan het podium even uit te testen. Het publiek reageerde enthousiast op de metalcore van deze Antwerpse band, maar over de nadarhekkens moest niemand zich zorgen maken. Temptations For The Weak bracht een helse set met slecht één ouder nummer, een raak gekozen cover van Gojira en veel nieuwe tracks van hun binnenkort uit te komen album ‘Fallen From The Stars’. Afgaand op de reacties in het publiek worden die nieuwe nummers best gewaardeerd, want in de eerste rijen voor het podium gingen de vuisten massaal de lucht in.

Splendidula is intussen al een household name in de wereld van doom, sludge, postmetal en stoner. Deze band krijgt al langer dan vandaag internationale erkenning voor zijn albums, al vertaalt zich dat niet meteen in concerten in het buitenland. Dat wordt dan wel de volgende stap voor deze band. Hun jongste album ‘Somnus’ werd opnieuw enthousiast onthaald in binnen- en buitenland en dat album kreeg het publiek in De Griffel integraal en in de juiste volgorde te horen. De podium-act van Splendidula is eerder statisch en dat vangen ze goed op met videos die voor elk nummer een beetje anders zijn. Splendidula bracht een sterk concert met gelaagde en intrigerende tracks.

De Waalse metalcoreband Komah was een beetje een verrassing op de affiche van Zingem Beeft. Deze band heeft een mooi curriculum opgebouwd, maar je kan moeilijk zeggen dat ze nog grote sprongen vooruit gaan maken. We wachten bv. al zes jaar op de opvolger van ‘Flashing Nightmare’ en in Ouwegem stond er nog steeds geen enkele nieuwe track op de setlist. Maar terugvallend op jaren ervaring en met een flinke portie doorzettingsvermogen kon de bende van Leny het publiek wel begeesteren. Er was zelfs een heuse moshpit voor het podium.

Fire Down Below is eerder stoner dan metal maar de brede programmatie van Zingem Beeft is eerder een voor- dan een nadeel. Nog maar een week eerder mocht deze Gentse band de Vulture-stage van de eerste Gentse editie van het Desertfest afsluiten. De fans kijken uit naar de opvolger van ‘Hymn Of The Cosmic Man’ uit 2018 maar daarvan was er in de set nog geen spoor te bekennen. Fire Down Below brengt soms lang uitgesponnen tracks met lange instrumentale stukken, die soms wat aan spacerock doen denken, maar er gebeurt altijd wel wat op het podium. Is het niet zanger-gitarist Jeroen die net niet het publiek induikt, dan wordt er wel een extra drum aangesleept. Het is mooi dat Fire Down Below nu op het podium van Zingem Beeft staat, want straks wordt deze band daar misschien te ‘groot’ voor.

Thurisaz staat voor een donkere mix van death metal met atmosferische blackmetal. Hun vijf studio-albums zijn top, maar live brengen ze hun tracks nog intenser. In Ouwegem vulden ze hun set met vier tracks uit hun jongste album ‘Re-Incentive’. Die vulden ze aan met ouder werk uit o.m. ‘The Pulse Of Mourning’ (2015) en ‘The Cimmerian Years’ (2011). Het publiek was intussen al goed uitgedund, maar voor de blijvers was dit zeker het hoogtepunt van de avond. Een knappe afsluiter.

Alweer een geslaagde editie van Zingem Beeft. We zijn nu al benieuwd naar de affiche van volgend jaar.

Organisatie: Agera Events vzw

Whispering Sons pakt de Vooruit helemaal in

Enkele Vlaamse concertzalen klagen dat de jongste maanden op concertavonden altijd wel een percentage van het publiek dat een ticket kocht alsnog afhaakt. Omdat ze schrik hebben besmet te worden in een volle zaal, of ook omdat ze soms net vastgesteld hebben dat ze besmet zijn, of omdat ze geen Covid Safe Ticket willen tonen, … Niets daarvan op de voorbije dinsdagavond in de Vooruit in Gent, waar Democrazy een Belgische halte van de Europese tournee van Whispering Sons had opgezet. Het concert was maanden vooraf uitverkocht en als er hiervoor al mensen thuisgebleven zijn, zal dat dan toch een wel heel klein percentage geweest zijn.

Voor Whispering Sons komt het Gentse concert na een week doorheen Frankrijk als support voor Balthazar, met een passage in de Olympia in Parijs als voorlopig orgelpunt. Ze volgen Balthazar -als alles goed gaat - nog naar Nederland en de UK, maar in Gent mocht Whispering Sons nog eens headlinen.  Zie ook hun concert in Lille ikv Halloween
Whispering Sons - Klaargestoomd en Smaakmaker in het genre! (musiczine.net)).

De indiepoppers van  Teen Creeps mochten openen en daarmee maakt Whispering Sons vooral duidelijk dat ze niet willen vastzitten aan het etiket van postpunkband. Postpunk is dan wel een belangrijk onderdeel van hun sound, ze gaan met plezier die genregrens over. Teen Creeps dus, ook al niet meteen voor één gat te vangen. Het trio mengt 90’s indiepop met wat grungy garage en wat jumpy slacker.  De set bestond overwegend uit materiaal van het eerder dit jaar verschenen album ‘Forever’, aangevuld met een paar tracks uit ‘Birthmarks’ en eentje van hun split-EP met Mind Rays. Een paar keer wordt het Whispering Sons-publiek flink enthousiast. Een eerste keer als “Mercury” een lange, op een groovy baslijn pompende outro krijgt. Een tweede keer als de drummer tijdens “The Point” zo te keer gaat dat er een cimbaal naar beneden dondert en een derde keer bij setafsluiter “Crash/Land”, een midtempo-rocker die bij het oudste deel van het publek herinneringen aan Buffalo Tom zal oproepen.

Whispering Sons dan. Zangeres Fenne was een paar keer zichtbaar blij verrast door het overweldigende enthousiasme waarmee het publiek in Gent reageerde.  De set werd minutieus opgebouwd met alle tracks van hun jongste album ‘Several Others’ (ook nog eens in de album-volgorde), doorspekt met ouder materiaal  als “White Noise” of “Performance”. Zo werd de spanning opgedreven tot een eerste kookpunt dat bestond uit de singles “Surface”, één van de weinige echte meezingers uit hun oeuvre, en “Hollow”. Het vuur bij het publiek werd dan zacht gedoofd met een klein en intiem gebrachte “Aftermath” om dat smeulende vuur dan weer hard op te poken met “Satantango” (die vibrerende drumcomputer-achtige intro!) en na het helse “Surgery” nam het vijftal een eerste keer afscheid van het publiek. In de bisronde brachten ze nog het nieuwe “Tilt” (misschien niet meteen single-materiaal, maar wel een heel degelijke track), “Alone” (de tweede meezinger) en als allerlaatste “Waste”.
Live valt op wat een goed geoliede machine deze Whispering Sons zijn. De drummer en de man achter de toetsen vormen het kloppende hart. Dan heb je twee schaduwkopmannen op bas en gitaar die zonder haantjesgedrag hun plaats gevonden hebben net naast de spotlight. Die spotlight staat op zangeres Fenne. Zij weet het publiek te begeesteren zonder ook maar iemand rechtstreeks aan te spreken of op te hitsen. Ze gebruikt niet veel meer dan haar lyrics, een bik in het publiek en een paar rudimentaire danspassen om haar band, de muziek en het publiek naar een hogere  dimensie te brengen. Het is een formule die absoluut werkt en we mogen er fier op zijn dat deze muziek ook tot ver in het buitenland gesmaakt wordt.

Kortom, Whispering Sons - Wereldklasse!

Organisatie: Democrazy, Gent

Als het in 2020 echt helemaal tegen had gezeten, zou ‘The Comeback Special’ misschien wel het laatste wapenfeit geweest zijn van de Britse band The The en van frontman Matt Johnson.
In 2018 deed Johnson een paar concerten in de UK, de VS, Australië en Skandinavië als The The, met bandleden die in verschillende versies van The The zaten. Het was toen zowat 15 jaar geleden dat The The nog opgetreden had en ook inzake studiomateriaal was het al wel heel lang stil, op een paar soundtrack-achtige releases van Johnston na.
De concerten van 2018 waren de voorbode van een nieuwe start en misschien wel nieuwe songs en albums met The The, maar de viruspandemie stak daar een stokje voor. Tijdens de Grote Pauze van 2020 kreeg Matt Johnson dan plots een levensbedreigende keelinfectie. Na een operatie was hij snel uit de gevarenzone, maar het was lang onduidelijk of het ook goed zou komen met zijn stem. Interviews lukken inmiddels opnieuw, zodat we straks opnieuw naar live-concerten mogen uitkijken, en dan ook graag in ons land.
En met dezelfde set dan liefst als op ‘The Comeback Special’, een live-opname van het concert uit 2018 in de Royal Albert Hall in Londen. The The was in zijn gloriejaren dan wel een vaak ondergewaardeerde band, toch scoorde Johnson een reeks radiohits die allemaal op dit live-album staan: “The Beat(en) Generation”, “Uncertain Smile”, “Dogs Of Lust”, “This Is The Day”, “Slow Emotion Replay”, … Die krijg je allemaal te horen, naast nog veel meer moois uit het oeuvre van The The. De stem van Johnson had – toch in 2018 – nog niets van zijn kracht en charisma verloren. Je hoort uiteraard wel dat de jaren beginnen tellen, maar dat is niet meer dan wat patine.

‘The Comeback Special’ is als combinatie van een live-album en een greatest hits-verzameling een wel heel leuk album voor de Duyster-generatie.

Kasabian is terug. Met één origineel bandlid minder. Tom Meighan, die mee frontman en zanger was, stapte uit de band nadat hij veroordeeld werd omdat hij zijn ex had aangevallen. Inmiddels is Tim Carter toegetreden als vast bandlid en neemt Serge Pizzorno alle lead-vocalen en het songschrijven voor zijn rekening. Dat levert op deze eerste nieuwe single van het aankomende album nog steeds dezelfde adrenaline op die we van Kasabian gewoon zijn. Catchy, swingende indie-synthrock, meer moet dat niet zijn.

https://www.youtube.com/watch?v=dn4csZoWh60

Van Diabolica Delirium, een zijprojectje van Tolga Ozbey van Reptilians From Andromeda, bespraken we hier eerder al het album ‘Satanico Pandemonium’ en de debuut-EP ‘Diabolico Delirium’. Toen werd de bandnaam nog geschreven als Diabolico, met een ‘o’ achteraan. Misschien was er wat haastwerk om alles netjes voor Halloween op de wereld los te kunnen laten, want in het artwork ontbreekt ook nog een ‘i’ in Delirium.
Op de single “Halloween Disaster” werd de bandnaam dus aangepast naar Diabolica, maar voorts is er maar weinig veranderd aan het concept: instrumentale retro-garage met knipogen naar rockabilly, surf en fuzz met Tolga als one-man-band die alle instrumenten inspeelt.
Waren het album en de EP soms wat rommelig, dan is deze fijne single-release wel mooi opgebouwd, met organische bewegingen en een lang aangehouden spanningsboog. De scream queen-samples komen wel heel vaak terug in dit nummer van bijna 5 minuten, maar het is dan ook een Halloween-release.

https://kafadankontak.bandcamp.com/album/diabolica-delirium-halloween-disaster

“4/2 Lose” is een song van de legendarische postpunkgroep De Kommeniste. De originele song uit 1979 werd zopas opnieuw opgenomen door de Kommies: Marcel Vanthilt, Wouter Berlaen, Niels Verheest, Jan Bellemans, Jan Blieck en Bob Campenaerts. Vantilt zong deze song ook al opnieuw in voor de CD bij de heruitgave van de LP ‘1000 Titels’. Het resultaat klinkt catchy en dansbaar en verwijst naar het unieke geluid van De Kommeniste.

“4/2 Lose” is de eerste release van Shut Up & Eat!, een onafhankelijk platenlabel dat eind jaren ’90 van vorig eeuw CDs uitbracht met inventieve nieuwe muziek met diepe wortels. Een reeks studio-opnames uit die tijd zijn zopas terug opgedoken. Daar zaten heel wat kwaliteitsnummers tussen die nog steeds aandacht verdienen. Shut Up & Eat! wil daarom de sterkste songs van bands als Soul Sucker en Ska’d For Life opfrissen met een hedendaagse sound. Met mondjesmaat en enkel wanneer alles echt goed klinkt, beloven ze. Dat belooft!

https://www.youtube.com/watch?v=uzyVjrM7Gqg

Pangolin People is het nieuwe project van Nikki Roger, de drummer van Tien Ton Vuist, maar in dit project is hij multi-instrumentalist, producer en soms ook zanger. Op de derde single-release “Take What You Need” heeft hij wel Sander Sterkens van Geppetto & The Whales als gastzanger weten te strikken. Hoewel Nikki Roger het zelf helemaal niet slecht doet als zanger, geeft Sterkens een extra soft-smoothe toets aan de al über-zomerse en een beetje sexy dreampop van Pangolin People.
Pangolin People schurkt meer dan een beetje aan tegen Tame Impala en Balthazar (zonder zeurderige zang dan), maar dat mag uiteraard. Een stuk voorbij halfweg van deze knappe single zit er een gitaarsolo die nog enigzins aan Tien Ton Vuist doet denken, maar die deze song ook netjes boven de saaie middelmaat laat uitstijgen.
Deze single gaat erover dat het leven vol zit met kleine gelukjes en dat je er zoveel kan grijpen als je nodig hebt. Deze “Take What You Need” kan voor elke luisteraar zo’n klein ‘gelukje’ van de dag zijn. Grijpen maar!

https://www.youtube.com/watch?v=nYlwwzLAGxQ&t=2s

“Chica Chica” is de eerste track van de gelijknamige Nederlandse band. Daarin herkennen we o.m. de bijzonder getalenteerde Judith Renkema op bas en Jeroen Kant op gitaar. Deze eerste release klinkt een beetje retro-exotisch: 70’s Santana meets zweverige desertblues met een George Baker-toets. Die lust-volle gefluisterde ‘chica chica’ als enige lyrics versterkt nog het al opgeroepen beeld van een softporno-soundtrack, maar dat kan ook aan mij liggen.
Deze song overtuigt niet over de hele lijn, maar intrigeren doet hij al wel zeker. Hier wil ik meer van ontdekken en ik hoop van u hetzelfde.

https://www.youtube.com/watch?v=A_40Wq9__sg&t=1s

Het Nederlands-Nieuw-Zeelandse trio  My Baby is nog steeds één van de meest interessante en strafste live-bands van het moment. Met hun unieke mix van rootsy hypnotische dansmuziek spelen ze alle clubs in Europa plat. Hun sound  is een stoofpotje van  gospel, blues, oude folk met rauwe seventies funk, Afrikaanse woestijnblues, Marokkaanse gnawa, Indische raga en een dosis EDM.
En ze spelen allemaal uitsluitend op gitaren en drums, zonder computers of samples. Hun nieuwe single heet “A Dream I Dream” en deze luidt volgens de band een transformatie in van groovende tribal psychedelia naar een ‘sleek, futuristic maelstrom of dreamwave pop and 90’s Bristol sound beats’.
Zelf zouden we het niet beter kunnen omschrijven. De clip bij deze single vangt perfect de droomwereld waar zangeres Cato naartoe wil. Benieuwd of dit de nieuwe marsrichting voor een volledig album is, of enkel één van de vele richtingen die deze band zomaar uit kan.

https://www.youtube.com/watch?v=D9iXcGZTNPQ

Wiegedood verschijnt terug ten tonele. In janurai komt hun nieuwe album uit ‘There’s Always Blood At The End Of The Road’, het eerste dat niet behoort tot de trilogie van ‘De Doden Hebben Het Goed’ waarmee ze uitgroeiden tot een wereldwijde referentie in hun genre. “Nuages” is de eerste single uit het nieuwe album en daaruit leren we dat de band maar weinig veranderd heeft aan zijn recept van wisselend super-intense en super-atmosferische blackmetal. Het is dreigend, intrigerend en bevreemdend. Prachtig.
De lyrics van “Nuages” (en van de rest van het album) gaan opnieuw niet over een klassieke blackmetal-onderwerp, maar over de smerigste en meest walgelijke aspecten van de menselijke natuur.

https://www.youtube.com/watch?v=VGYiWBzhuTg