The Skadillacs is één van de betere of toch zeker één van de leukste skabands van Vlaanderen en na de singles “Bella Ciao” en “Pick It Up” hebben ze nu het full album ‘Gangsters’ uit.
Op ‘Gangsters’ staan enkel covers en dat is zowel de sterkte als de zwakte van dit album. De band zet de covers naar hun hand, maar we missen toch een eigen nummer dat de Skadillacs nog meer een eigen gezicht zou geven.
De covers die we krijgen, zijn dan wel om duimen en vingers van af te likken. De twee reeds in 2019 uitgebrachte singles zijn terecht toegevoegd aan dit album. “Bella Ciao” kent iedereen van het Netflix-kijkcijferkanon Casa de Papel en het ska-jasje past deze rebelse song perfect. “Pick It Up” is een leuke en welverdiende ode aan onze eigen Employees.
De albumopener is een verrassende cover: “Red Right Hand” van Nick Cave. Geen makkelijke klus om daar een ska-nummer van te maken, maar de Skadillacs wisten er wel raad mee. De dreiging van het origineel zit er nog in, maar het krijgt ook een swing/schwung die Nick Cave-fans er nooit zouden in verwacht hebben.
“Time Bomb” van Rancid is dan weer geen onverwachte keuze. Proper en netjes. Ook “King Kong Five” is een eerder logische keuze, omdat Mano Negra vaak flirtte met ska en rocksteady. Hier verslikken de Skadillacs zich misschien toch een beetje. We missen de hitsige vibe en het zweterige ritme van het origineel.  Live zal dit vast wel helemaal ‘werken’ voor de Skadillacs, maar de studio-opname ‘werkt’ voor mij niet.
Met drie geherinterpreteerde nummers is de Britse 2Tone-legende The Specials heel nadrukkelijk aanwezig op dit album. De bekendste, “Ghost Town” en “Gangsters”, kleven heel hard aan de originele versies en dat zal voor de ene respectvol zijn en voor een ander misschien een gemiste kans. “Wondering Now” is misschien net iets minder bekend, maar dit mellow ska-nummer krijgt hier een bijzonder knappe versie, met een mooi gebalanceerd evenwicht tussen de tragiek van de lyrics en het ‘zon-achter-de-wolken’-gehalte van de muziek.

Twee jaar na de EP ‘Visitations’ en bijna een jaar na de digitale single “Valley of Dreams” is de Belgische gothic rockband Velvet Mist terug met de nieuwe single Midnight Fire. Jonathan Verstrepen en Anton Mergaerts, het creatieve duo achter Velvet Mist, werkt aan een album dat binnenkort uitkomt.
Op basis van deze “Midnight Fire” wordt dat album iets om naar uit te kijken. Alles klinkt nog matuurder en organischer dan op de EP van 2022. Al maskeren de super-productie en het direct meezingbare refrein ook een beetje de clichés in de lyrics. Maar dat zien we makkelijk door de vingers. Wat een sound! Fields of the Nephilim-revisited.
https://www.youtube.com/watch?v=GQo2TvpDwgQ

Willem Vermandere - Vergeten wordt geschrapt uit het woordenboek

Willem Vermandere heeft al op honderden podia gestaan, maar tot enkele dagen geleden had hij nog geen concert gespeeld in het Concertgebouw in Brugge. Dat haalde de kranige 84-jarige in met een namiddagconcert.
Vermandere heeft een band met Brugge. Vijftig jaar geleden werd de clip van “Blanche En Zijn Peird” opgenomen in die stad. In die clip verkent Vermandere de historische stad vanuit een paardenkoets.
Willem werd in Brugge bijgestaan door zijn trouwe muzikanten - trawanten noemt hij ze zelf – Freddy Desmedt (klarinet, dwarsfluit, saxofoon en percussie), Pol Depoorter (gitaren en mandoline) en Bart Caron (contrabas).
Al had hij bij het aankondigen van de band wat moeite om de juiste naam bij de juiste persoon te vernoemen. Zijn geheugen liet hem nog een paar keer in de steek. Of hij speelde wat met dat gegeven, dat kan ook. Bij “Den Tjoolder” in het begin van de set draagt hij de band op om te herbeginnen nadat hij niet op tijd de woorden vindt van het laatste couplet, want “de mensen hebben betaald voor het volledige programma, niet voor de helft”.
Ook bij een lange anekdote over Heineken en Westvleteren geraakt hij de pointe kwijt en is het Freddy die als souffleur de redding brengt. Als dat de enige foutjes zijn van zo’n monument, dan zijn die eigenlijk het vermelden niet waard. Alles bij elkaar is hij nog heel goed bij stem en met de juiste bril en een paar spiekbriefjes lukt alles nog wel.
Maar misschien heeft het terugwijkende geheugen wel mee de setlist bepaald. Willem kiest voor heel wat ‘oude’ nummers. Wie zijn eerste album uitbracht in 1968 heeft natuurlijk een grote keuze. Het album ‘Laat Mie Maar Lopen’ uit 1981 is het beste vertegenwoordigd, met bovenop de titeltrack nog “Ik Plantte Ne Keer Patatten”, “Voor Marie-Louise” en “Geboorte”.
Er zit nog steeds veel ‘dash’ op de oude nummers en Vermandere neemt er geen genoegen mee om bepaalde nummers wat trager of korter te brengen. Wel geeft hij zijn tekst-geheugen af en toe eens pauze dankzij een instrumentaal nummer. De melodieën zitten misschien dieper in het brein gegroefd dan de woorden. Een drietal nummers leest hij voor als gedicht, zonder muzikale begeleiding.
De intro van “1.000 Soldaten” wordt geografisch uitgebreid van de Westhoek tot Oekraïne en Israël en Gaza. Voorts werd het Brugse publiek verwend met guitige versies van “Pierre De Beeste”, “Bric-a-Brac”, “Mijn Vlaanderenland”, “De Wind”, “Reintje”, “Moslims”, “Bange Blankeman” en “Priet Pret Prot”, elk met een leuk kort verhaaltje of woordje uitleg erbij. Voor de finale mag het publiek meezingen en -klappen met “Blanche En Zijn Peird” en “Laat Mie Maar Lopen”. De toegift bestond uit een instrumentaal nummer en “Voor Marie-Louise”.

We krijgen niet veel kansen meer om Willem Vermandere aan het werk te zien. We gunnen hem van ganser harte de rust die bij zijn leeftijd hoort. Maar telkens als hij nog wil optreden, moet de zaal vol zitten. Dat zijn we verplicht aan dit bescheiden genie dat kan toveren met melodie en woorden. Deze zomer staat Willem Vermandere nog op het podium van het Dranouter Festival. Dat wordt misschien nog ‘skoner’ dan in Brugge.

Organisatie: Show-Time ism Comedyshows

Skold’s Bridle Reign - death is nog lang niet dood in Kortrijk
Lokale Helden: Skold’s Bridle Reign + Chalice + Bèta
Muziekcentrum Track
Kortrijk
2024-04-27
Filip Van der Linden

Op Lokale Helden-dag zijn er op tal van plaatsen in Vlaanderen podia specifiek voor lokale bands. De stad Kortrijk deed vorige zaterdag extra hard zijn best door in muziekcentrum Track meer dan 50 Kortrijkse bands met een korte set te laten aantreden in volgens genre opgedeelde ruimtes. Daar stonden onder meer Ampul en Olav. waarover we een verslag schreven toen die onlangs in De Schakelbox in Waregem speelden. We hebben niet elk concert kunnen volgen, maar twee van die meer dan 50 concerten in Kortrijk, in wat normaal de theaterstudio is, hadden we met rood omcirkeld: de verrijzenis van Chalice en de nieuwe deathmetalband Skold’s Bridle Reign. We maakten er ook kennis met Bèta en die kennismaking beviel ons prima.

Bèta bestaat als band al sinds 2017 en heeft reeds twee albums (‘Bèta’ en ‘Panorama’) uitgebracht en toch is deze band nog niet eerder op onze radar gekomen. Bèta is misschien niet de volle 100% een metalband. Zelf gebruiken ze het etiket dark atmospheric groove rock, als mix van post-grunge en stoner, en bij de referenties zetten ze zichzelf in het rijtje van Linkin Park, Kyuss, Muse, A Perfect Circle, Alter Bridge en Tool. Wij zouden aan dat rijtje ook nog Rage Against The Machine, Amenra, Royal Blood en Black Rebel Motor Cycle Club willen toevoegen. Dat zijn heel wat invloeden, stijlen en genres bij elkaar, maar dit vijftal doet er in elke song zijn eigen ding mee.
De korte set in Kortrijk omvat nog een paar tracks van het meest recente album ‘Panorama’ (“Desert Suburb”, “Infected”, “Echoes Of A Heart Attack”, …) en het vorige album (“The Bitch Has A Name”, “Circus Freak”, “Wacko Lover”, “Luminal”, …) en ze openden met “Broken”, dat misschien wel een nieuw nummer is voor een volgend album. Wij genoten het hardst van “Circus Freak” en “Wacko Lover”, waarin zanger Joris en gitarist Jonas lekker voluit gingen, met (vooral bij Jonas) veel zichtbare emotie en spelplezier. En ze werkten zich helemaal in het zweet, wat niet zo moeilijk was gezien de binnentemperatuur opliep met zoveel publiek in de kleine theaterstudio. Bryan, de andere gitarist, had wat meer tijd nodig om te ontdooien voor het publiek. Het is pas tegen het einde van de korte set aan dat hij wat ‘los’ komt.
Bèta is een prima band met lekker heftige muziek en indrukwekkende songs. Zowel de band als de nummers zijn niet in één hokje te duwen en dat is zowel de sterkte als de zwakte van dit vijftal.

Chalice bestaat als band al meer dan 25 jaar en legde zowel in de bezetting als in de muziek een lange en meanderende weg af. Deze West-Vlaamse death/thrashband leek de coronapandemie zonder kleerscheuren te zullen doorstaan, maar post-covid trokken plots drie van de vijf bandleden de deur achter zich dicht. Eentje daarvan keerde alsnog terug, een andere werd vervangen door zijn voorganger in de band en met zanger Jarne kwam er ook nieuw bloed bij. Een zanger vervangen is altijd een delicate oefening voor een band. De vorige zanger hield het 17 jaar uit bij Chalice. Het was voor de fans en voor de band zelf toch wat afwachten of Jarne voor net zo veel vuurwerk zou zorgen als de vorige frontman van Chalice.
De korte Lokale Helden-set in Kortrijk was voor Chalice dus een beetje een try-out. Om de stressfactor nog wat op te drijven, stond Jarne’s voorganger Pieter in het publiek. En zelfs Tom, die in 2002 het album ‘Disentangled’ inzong bij Chalice, was (eerder toevallig) van de partij. Zowel Jarne als zanger als de 5.0-versie van Chalice kregen van Pieter en Tom de zegen. Chalice stond in Kortrijk met een enorme gretigheid en veel enthousiasme op het podium, meer dan met stress. Al zal die er ook wel geweest zijn. Niels was altijd al een beest achter zijn drumstel, maar in Kortrijk greep hij ook nog eens elke kans om het publiek nog wat meer op te hitsen. Ook voor Chris, Tim en Hans bracht het weerzien met het podium en de fans zichtbaar voldoening.
Voor de fans is de aanpassing niet zo groot. De nieuwe zanger gebruikt zijn stem net iets anders en heeft een ander timbre en bereik, maar hij klinkt bij momenten super agressief en toch nog prettig verstaanbaar. Als frontman heeft hij een hele sprong gemaakt ten opzichte van die keer toen we hem zagen met zijn vorige band Winter’s Wrath. Aan présence en panache heeft hij vandaag geen gebrek. De nieuwe nummers hebben opvallend meer punch dan wat we op het album ‘Ashes Of Hope’ te horen kregen. Ook de twee oude nummers in de set (“Dead Nation” en “Amongst The Damned”) kregen een extra scherpte mee en dat jasje zit hen perfect. Van de nieuwe tracks zijn ons vooral “Ambitious Submission” en “False Idols” (een opgestoken middelvinger naar al het slechte dat social media in een mens naar boven haalt) ons bijgebleven.
Leuk ook om te zien dat zo’n geroutineerde band voor een try-out nagedacht heeft over outfits, bindteksten en podiumlicht. Je krijgt bij het publiek en de aanwezige pers maar één kans voor een eerste indruk en daar zijn ze zich bij de wedergeboorte van Chalice wel van bewust. Dit schip heeft opnieuw de wind in de zeilen. De volgende stap zijn nieuwe studio-opnames en nog meer intense concerten.

Skold’s Bridle Reign was op de Lokale Helden-dag nog maar aan zijn derde concert toe. De bandnaam verwijst naar een middeleeuws marteltuig, een soort masker met een pijnlijk bijtstuk (bit) dat roddeltante’s moest verhinderen om nog te praten. Over de samenstelling van deze Belgische band valt alvast genoeg te vertellen. De stichters zijn Glen Herman (Dark Ages, Leng Tch’E) en Jan Vandekerckhove (Congress, Liar).  Die zaten al samen in Tyrant’s Kall, maar die band staat al even on hold. Beiden spelen ondertussen ook samen in de punkrockband Street Rock Rebels, maar in Skold’s Bridle Reign kunnen ze hun deathmetal-ei kwijt. Vandekerckhove trekt in het najaar op tournee voor de reünie van Congress. Als drummer voor Skold’s Bridle Reign werd Marino Kerkhove (ex-Caducity) aangeworven terwijl de zang gebracht wordt door Nick Vermote (Nocturnal Empire en Iron Maiden-tribute Flight 666 en nog wel meer bands).
Deze nieuwe band heeft nog geen officiële release uit, maar staat op de volgende Face Your Underground-verzamelaar. Muzikaal graven ze naar de begindagen of noem het hoogdagen van de deathmetal. Aan de agressie en tempowissels van die tijd voegen ze nog een pittige groove toe. En dan is er nog de indrukwekkende zanger Nick. Wat een strot en wat een podiumtijger. De deathmetal van dit viertal klinkt op het eerste gehoor heel klassiek, maar de energie die deze band er live in steekt, die is wel heel bijzonder. Laat ons hopen dat hun EP of album net zo hard knallen als de concerten. De nummers die voor ons zo al op dat debuut mogen staan, zijn “The Nameless” en “Mutation”.
Als cadeau voor de fans werd de set in Kortrijk afgesloten met een cover van “Beneath A Black Sky” van Six Feet Under.
Skold’s Bridle Reign, misschien niet de makkelijkste bandnaam om te onthouden, maar vast eentje die je nog vaak zal tegenkomen in de concertkalenders.

Organisatie: Muziekcentrum Track, Kortrijk

Na een dubbelalbum met Bob Dylan-covers komt Stef Kamil Carlens met nieuwe eigen muziek op ‘Be Who You Wanna Be’. Van The Gates of Eden, de begeleidingsband voor de Dylan-covers, houdt hij op dit album nog Rahmat Emonds (Vermin Twins) en Mirko Banovic (Arno) over, hoewel volgens het boekje Banovic slechts op drie nummers meedoet. In de ‘vaste’ band zitten voorts Alban Sarens (Sir Yes Sir), Nel Ponsaers (The Golden Glows), Maarten Moesen (Brzvlkll) en Jonas Meersmans (Codasinc). Voor de gastbijdrages zijn er dan nog meer Gates of Eden-collega’s: Thomas De Prins en Geert Hellings en de SKC-getrouwen Nicolas Rombouts en Jeroen Baert, aangevuld met Andres Fernandez van Proyecto Secreto. We vermelden ze graag allemaal, want Stef Kamil heeft een neus voor talent en weet als geen ander hoe elk van die artiesten in het grotere geheel zal passen.

Na enkele luisterbeurten mogen we stellen dat Nel Ponsaers en de twee blazers in het team van Carlens de spitsen zijn die mogen scoren, met Stef Kamil als een soort van altijd aanwezige speler-trainer die de lijnen uitzet en de voorzetten geeft die door de andere muzikanten tegen de netten worden geknald. Het is mooi dat een muzikaal genie als Stef Kamil Carlens zichzelf niet elke opgenomen seconde in de schijnwerpers wil zetten.
‘Be Who You Wanna Be’ wordt aangeprezen als een funky album. Denk dan niet aan stuiterende funk van Rick James of de space-funk van Jamrioquai. Het is eerder een soort van velvet funk zoals Prince dat kon. Voor Prince was die fluwelen funk vaak de verpakking voor expliciete erotiek, maar daar doet Stef Kamil niet aan. Al voelen we wel een ondertoon van authentieke universele liefde en on-cynisch geloof in de mensheid. Of dat is net de tegenstelling of gelijkenis die hij zoekt met een tweede muzikale held (van Carlens) die onderhuids aanwezig is op dit album: Serge Gainsbourg. Van beide helden covert Stef Kamil een nummer op dit album. De derde cover is er een van Dez Mona.
Met drie covers op een album-totaal van slechts acht nummers, zou je kunnen gaan denken in de richting van bloedarmoede. Niets is minder waar. De eigen nummers zijn super. Als geheel scoort dit nieuwe album net iets hoger dan ‘Making Sense Of’ en ‘Stuck In The Status Quo’.
De eerste single, “Walk On Red, Stop On Green”, is een oorwurm die in Vlaanderen jammer genoeg niet veel verder geraakt dan Radio 1. Het is ook zowat de ambassadeur van dit album: speels, lichtvoetig en schijnbaar heel eenvoudig. De lyrics zijn een lange opsomming van Carlens’ muzikale helden (met nogmaals een knipoog naar Prince) en van muziekinstrumenten. Stef Kamil is een instrumentenverzamelaar en bij elke song krijgt de koper niet enkel de uitvoerders en gastmuzikanten, maar ook heel gedetailleerd het merk en model van elk gebruikt instrument. Als dat telkens zo’n prachtige single oplevert als deze “Walk On Red, Stop On Green”, mag iedereen over zijn hobby’s zingen.
“Suspicion” van Dez Mona klinkt in deze SKC-versie als een instant Belpop-klassieker. “C'est Comment qu'on Freine” uit Alain Bashung's donkere album 'Play Blessures' uit 1982, met tekst van Serge Gainsbourg, heeft nooit eerder zo zwoel en hartstochtelijk geklonken.
“Love Me Like A Prayer” beschrijft een intense liefde, die ondanks het verstrijken van de tijd, en de turbulentie ervan, toch standhoudt. “Take A Little Time” is een lied over vriendschap.

Samengevat is ‘Be Who You Wanna Be’ een ode aan Stef Kamil’s liefde voor muziek. Elk van de acht songs van dit album is een parel op zich.

single Walk On Red, Stop On Green (Radio) -single- (musiczine.net)
live 2024 Stef Kamil Carlens & The Swoon - Funky ode aan vriendschap en non-conformisme (musiczine.net)

Cuberdon is een instrumentaal psychedelisch-progressief postrocktrio uit Leuven dat in 2022 zijn eerste EP uitbracht en in onze review waren wij daar toen best wel van onder de indruk.
Lees hier Cuberdon (musiczine.net)
Daar hebben de drie heren inmiddels een vervolg op. Die nieuwe EP komt er deze zomer aan, maar er is al een single (“Emperor’s Hill, Pt 1”) en die is nog een pak straffer dan wat we in 2022 te horen kregen.
De tracks op hun eerste EP hadden – net als het (Gentse) snoepje waarnaar de band vernoemd is – zowel een harde als een zachte kant en dat gaat ook op voor deze nieuwe single van bijna zeven minuten. Dit heeft minder het psychedelische en de stoner van de eerste EP. Het is bij momenten meer postmetal dan postrock en ze spelen subliem met de opbouw en met de intensiteitsgraad.
De vorige EP kwam uit als cassette en pas later als vinyl bij een Duits label.
Hopelijk moeten de vinyl-liefhebbers deze keer niet zo lang wachten om deze fijne muziek uit de klankkast te laten knallen.

https://www.youtube.com/watch?v=DTVmrdmXAD0&list=OLAK5uy_nHuTrpkm3V3d9ayO7pSKpS6mmAIxTfYhc

Scavenger maakte als Belgische heavymetalband furore begin jaren ’80 van vorige eeuw, met als hoogtepunt het album ‘Battlefields’ in 1985. In 2018 was er een doorstart met nog enkele oorspronkelijke leden en nog wat later was er een bezetting zonder de oudgedienden. Maar de oudjes kijken wel nog mee over de schouders van de nieuwe Scavenger-lichting.
In de nieuwe bezetting was er in 2020 al de vinyl-single met “Backslider” en “Red Hot” als dubbele A-kant. Die twee nummers staan als bonus op het album ‘Beyond The Bells’, uitgebracht bij het Griekse No Remorse Records. Het moet gezegd dat dit nieuwe album in concept nauw aansluit op de classic heavy metal van ‘Battlefields’. Oldschool, maar zeker met een frisse, moderne speedmetal-toets.

Voor classic oldschool heavy metal ligt het tempo hoog op de meeste tracks. Verwacht geen gezapige midtempo-vullers (op “Hellfire” na misschien) of stroperige powerballads. Scavenger komt met het mes tussen de tanden en klinkt heel vastberaden. Zangeres Tine krijgt een glansrol als de nieuwe Kate (van Acid) of de nieuwe Doro (van Warlock), maar laat vooral horen dat ze in kracht en volume in dit genre haar gelijke niet kent in Vlaanderen. Uiteraard krijgen ook de gitaristen Kevin en Tim een pluim en dan doen we er meteen bassist Vincent en drummer Gabriel bij, want er is niemand die een steek laat vallen op ‘Beyond The Bells’. Sterke composities, degelijke lyrics, uistekend ingespeeld.
In deze nieuwe bezetting van Scavenger zit heel wat talent en ze hebben zich ook laten omringen met mensen die het beste uit een artiest kunnen halen. Bob Briessinck (mix) is een soldaat die al heel wat veldslagen heeft uitgevochten in de studio. De keuze voor Anton Mergaerts is opvallender. Hij heeft al mooie dingen laten horen met zijn band Cardinal, maar als producer is zijn curriculum groot maar kort (Cardinal, Dani Hart). Hij heeft ook zuinig wat synths toegevoegd aan de sound.

De lat ligt op dit album altijd heel hoog en is het moeilijk om die nummers aan te duiden die net iets boven de andere uitsteken. Mijn persoonlijke keuze om de uitstekende single “Black Witchery” op te volgen als mogelijke singles zijn “Streetfighter”, “Crystal Light” en “Nosferatu”.

https://www.youtube.com/watch?v=o8Sg1DytQuQ

Sinds hun reünie is de productie van Asermoietuitkomt hoger dan die vroeger ooit geweest is, met bijna één album per jaar. Asermoietuitkomt dat is dialect voor Als Er Maar Iets Uit Komt. Het is de bandnaam van een herrezen Nederlandstalige punk/hardcoreband. Die ontstond in 1987 en speelde tot 1989 in elke club en café waar ze mochten. Het zijn genre- en generatiegenoten van het bekendere Belgian Asociality.
Eind 2020 werd Asermoietuitkomt heropgericht met nog twee van de vier originele leden en daar hoorde meteen een album bij: ‘Welle Zen Terug’. In 2022 volgde al het album ‘Onkruid Vergaat Niet’.
Van het derde album, ‘Miauw’, kregen we sinds vorig jaar reeds vier singles. Voor twee daarvan wist de band leuke gastrollen voor te strikken: Jeroen Camerlynck van Fleddy Melculy voor “Mijn Zin” en Lenny van The Priceduifkes voor “Oud IJzer”. Yorick De Graef van Mechels Laweit (voorheen Zombie Butterfly) zingt mee op “Te Druk”. Peggy Hartiel van coverband Gaz-Planché zingt mee op “Doe Dat Maar Zelf”, “De Ideale P.” en “De Poes”. Dat laatste nummer leverde ook de inspiratie voor de albumtitel ‘Miauw’.
Op het album staan alles samen veertien nummers en nog bonustracks. De eerste bonustrack is “De Vier Zwijntjes”, een parodie op “De Drie Biggetjes” van K3 die in 2022 al op YouTube verscheen. “Plastiek Enzo”, “Mijnen Dag”, “Geduld” en “Laat Mij Nu Gerust” verschenen op het album 'Welle Zen Terug' maar werden opnieuw opgenomen.

Heel wat (korte) nummers en heel wat gastzangers. Dat laatste is welkom, omdat de band voor elk nummer zowat dezelfde aanpak heeft in opbouw en ritme (op een intro en break na). Muzikaal is dit misschien eerder klassieke pretpunk en hardcore. In de lyrics zitten enkele leuke grappen en soms moet je die wat gaan zoeken. De humor doet wat denken aan die van Belgian Asociality en The Evil Pony’s. Goed gevonden is “De Ideale P.”. Dat is geen cover van “De Ideale Penis” van De Lama’s (Kloot Perwez, Peter Slabbynck, Mies Meulders, …). Waar dat nummer dan wel over gaat, wil ik hier nog niet verklappen.
De leukste nummers op ‘Miauw’ zijn “De Poes”, “Doet Dat Maar Zelf”, “De Schoen” en “Mama”.
‘Miauw’ is een plezant album en we hopen Asermoietuitkomt binnenkort eens live aan het werk te kunnen zien.

https://youtu.be/DZJP4RtulZs

De Canadese rockster Lee Aaron draait al mee sinds de jaren ’80 en had hits als “Metal Queen”, “Whatcha Do To My Body” en “Sex With Love”. Ze heeft in haar carrière al zowat alles gedaan, tot een Kerst-album toe. Wat nog op haar to-do-lijstje stond was een volledig album met covers. Dat is er nu met ‘Tattoo Me’.
De albumtitel is ingegeven door de eerste zin van “Blue” van Joni Mitchell (Songs are like tattoos). Dat nummer covert ze niet, wel “Tattoo” van de hier niet zo bekende Amerikaanse band The 77’s. Mooie song, maar ook niet veel meer dan dat. Lee Aaron liet zich bij de keuze van covers leiden door de songs die haar in haar lange loopbaan inspiratie gegeven hebben. En ze stopt daarvoor niet bij de begindagen van die loopbaan. Ze brengt bijvoorbeeld een frisse, potige versie van “Are You Gonna Be My Girl” van Jet, uit 2003.
Andere covers liggen meer in de lijn van de verwachting, zoals “Even It Up” van Heart. Er zit wat meer pit in de cover dan in het origineel, maar nu ook weer niet in die mate dat de band dit naar een veel hoger niveau tilt. Dat Led Zeppelin langskomt is geen verrassing, wel de keuze voor “What Is And What Should Never Be”. Dit is een heel degelijke cover, maar de Led Zep-magie voel ik hier niet voluit. Bij “Is It My Body” van Alice Cooper klopt het plaatje beter. Muzikaal zat Lee Aaron in de begindagen heel dicht tegen de sound en lyrics van de Alice Cooper van toen aan. Dit is een heel memorabele cover.
De cover van “Go Your Own Way” van Fleetwood Mac willen we met de mantel der liefde bedekken. Vocaal komt Lee Aaron zelfs niet in de buurt van het origineel, terwijl de band net zijn best doet om wel dicht bij het origineel te blijven. Dat is misschien de belangrijkste opmerking bij het hele album: de band steekt te weinig van zichzelf in de geleende nummers.
Het zijn covers en geen herinterpretaties. Daar zijn natuurlijk een paar uitzonderingen op, zoals de swampy bluesrock-versie van “The Pusher” van Nina Simone. “Malibu” van Hole en “Connection” van Elastica plakken dan weer aan het origineel als een Siamese tweeling. Verrassende keuzes, maar brave interpretaties.
Een cover met wel veel interpretatie en emotie is de cover van “Someone Saved My Life Tonight” van Elton John. Hier in een akoestische versie, met strijkers en zeemzoete koortjes. In deze versie ontpopt de song zich niet van een pianoballad tot een Queen-achtige powerballad met veel drama. Maar je voelt in de zang wel dat de zangeres heel wat jeugdherinneringen heeft aan deze song. Hetzelfde lijkt op te gaan voor “Teenage Kicks” van The Undertones, waarin de zang bijna net zo hees klinkt als die van Feargal Sharkey indertijd.

‘Tattoo Me’ bevat een paar verrassende keuzes en een handvol memorabele interpretaties, toch klinken de meeste covers wat braaf en missen we emotie en persoonlijke toevoegingen.

https://www.youtube.com/watch?v=sHl2pF29hig

Manu Chao - Alle hits in één lange medley
Manu Chao + Meskerem Mees

Manu Chao komt niet zo heel vaak in België voor concerten. De programmatoren van De Casino in Sint-Niklaas wisten hem te lokken door te focussen op enkele randvoorwaarden: veel gratis tickets voor mensen uit kansengroepen, een heel bescheiden ticketprijs, eetstandjes van de lokale Kringloopwinkel en organisaties die zich inzetten voor vluchtelingen, lokaal geproduceerde fruitsappen in plaats van Coca-Cola, een infostand van het Rode Kruis, … Het charmeoffensief heeft gewerkt. Al moest daarbij wel worden uitgeweken van de hiervoor te kleine De Casino naar het grotere ‘t Bau-Huis, waar meer dan 2.000 fans het concert konden bijwonen.

Als voorprogramma mocht Meskerem Mees aantreden. Dat was al even geleden. Na haar debuutalbum ‘Julius’ in 2021 en EP ‘Caesar’ in 2022 bleef het lang stil in het kamp van de winnares van Humo’s Rock Rally van 2020. Ze was het touren en het promoten van haar muziek misschien wat moe en probeerde tal van nieuwe zaken (zingen en ook dansen bij Rosas/Anne Teresa De Keersmaeker, guest vocals bij onder meer Mooneye, Black Flower en Elephant, …). Het rockbandje waar ze in een paar interviews op alludeerde lijkt er dan weer niet te zullen komen.
Op dat grote podium in Sint-Niklaas treedt Meskerem aan zonder de cellist die haar vroeger vaak vergezelde. Op papier leek de akoestische set van haar een mooie opwarmer voor de akoestische set van Manu Chao, maar in de realiteit botste ze op een publiek waarvan de grote meerderheid totaal geen interesse toonde. Het geroezemoes overstemde bij momenten het nochtans versterkte geluid en toch vond ze de kracht om professioneel te blijven doorgaan. Al was het maar voor de honderden mensen voor het podium die wel genoten van haar muziek.
Meskerem Mees is nooit een vlotte babbelaar geweest op het podium en haar wat onbeholpen bindteksten maken deel uit van haar charme. Ze vertelt in Sint-Niklaas dat het lang geleden is dat ze als zangeres en muzikante op een podium stond en dat ze blij is dat dat nog lukt en dat ze dat mag doen voor zoveel mensen. De nummers die ze brengt zijn een mix van ‘Julius’ (o.m. “Parking Lot”) en ‘Caesar’ (“Best Friend” en “Away The Sparrow Flies”), met ook nog songs die ze nog niet opnam in de studio, zoals “River Song”, “A Secret” en “45 Years”. Zo bouwt ze op naar haar finale met de Julius-singles “Joe” en “Seasons Shift”, twee prachtige songs waar het meeste publiek nonchalant doorheen kwettert tijdens het leeghappen van een bakje vegetarische chili con carne. Maar voor die honderden mensen voor het podium was dit een leuk terugzien met Meskerem Mees. En die nieuwe songs, daar zit zeker wat in.

Manu Chao scoorde wereldhits met zijn band Mano Negra en daarna als solo-artiest. Hij zou makkelijk het Sportpaleis twee keer na elkaar kunnen laten vollopen, maar eigenzinnig als hij is, kiest hij liever zelf zijn podiums uit. Dat is één van de redenen dat je hem zo weinig live aan het werk kan zien in ons land. En soms heeft hij ook gewoon geen zin in concerten of trekt hij met enkel zijn gitaar door pakweg Latijns-Amerika. Dat België een belangrijke rol heeft gespeeld in het internationale succes van Mano Negra en van hem als solo-artiest, dat zit misschien al wat verder in zijn geheugen.
De 2.500 kaartjes voor dit concert waren op minder dan drie uur tijd uitverkocht. Muzikaal gebeurt er nochtans niet zo heel veel meer in het leven van Manu Chao. Na de solo-albums ‘Clandestino’ uit 1998 en ‘Proxima Estacion … Esperanza’ uit 2000 waren er niet echt nog albums die veel brokken hebben gemaakt. Ook live leek Manu Chao wat uitgeblust. We herinneren ons zijn concert op het Brussels Summer Fest in 2012 waarbij hij met een matige rockband alle nummers in hetzelfde ritme afhaspelde, compleet voorbijgaand aan de rijke muzikale diversiteit van de studio-opnames van Mano Negra en zijn eerste solo-albums.

Met dat als herinnering keken wij uit naar een akoestische set van Manu Chao met de Argentijns-Italiaanse gitarist Lucky Salvadori en de Galicische percussionist Miguel Rumbao. Als je akoestisch speelt, dan kan het toch enkel nog om de song in al zijn authenticiteit gaan, toch? We konden niet meer verkeerd zijn dan met die veronderstelling. Ook met enkel een akoestische gitaar en op een stoeltje is Manu Chao een soort van Duracell-konijn dat maar blijft gaan. En de eenheidsworst-aanpak van die keer op het Brussels Summer Fest werd nog eens bovengehaald voor Sint-Niklaas.
Het concert was één lange medley waarin liedjes vaak slechts in fragmenten gebracht werden, of waarvan de refreinen of zinnen hernomen werden in andere liedjes. Heel vaak leek het dat het trio een song had afgerond: ze stopten dan met spelen en namen het applaus in ontvangst. Maar dan hernamen ze nog eens een stuk daarvan, rondden nog eens af, kregen applaus, hernamen nog eens hetzelfde stuk, enzovoort. “Mala Vida” hebben ze zo zes keer ‘afgerond’ en ook zes keer herbegonnen. Minstens, want de telling bijhouden was een hele opdracht. Het fragment “Pinocchio (Viaggio In Groppa Al Tonno)” van op het album ‘Radio Bemba Sound System’ zat ook minstens één keer, maar net zo goed drie of vier keer, tussen elke song.
Een setlist samenstellen is dan ook gekkenwerk. Wel hebben we minstens flarden gehoord van “La Vida Tombola”, “Liberta”, “Dos Panteras”, “Mala Vida”, “Bongo Bong”, “Mr Bobby”, “Je Ne T’Aime Plus”, “Clandestino” en “Bienvenida A Tiujana”. Misschien heb ik het net gemist toen ik even met mijn ogen knipperde, maar “King Kong Five” en het nochtans meermaals door het publiek gescandeerde “Me Gustas Tu” werden niet gebracht, hoewel die in andere steden op deze akoestische tour wel in de setlist zaten.
De set in Sint-Niklaas duurde nochtans ruim 2,5 uur, veel langer dan was voorzien. Er was aangekondigd dat er ook nieuw werk zou gespeeld worden, van een album dat nog dit jaar zou verschijnen. Het is best mogelijk dat dat gebeurd is, maar vergeef mij dat ik daarvan niet de titel heb kunnen ontwaren.
Het publiek in Sint-Niklaas was duidelijk niet gekomen voor mooi afgelijnde songs zoals die ooit in de studio werden opgenomen. Van bij het eerste akkoord werd er gedanst en gefeest alsof het leven die avond zou kunnen eindigen. Het akoestische trio kreeg ergens halfweg de set het gezelschap van een vijfkoppige blazerssectie en zo kregen nostalgici toch een klein beetje een Mano Negra-vibe mee. Manu Chao drijft op de energie van het publiek en geeft er ook minstens evenveel terug. Hoewel het die avond buiten bitter koud was, leek het in het Bau-Huis al vollop zomer.

Manu Chao is behalve muzikant ook een politiek activist, wat mooi samenkomt in zijn lyrics. Bij een song als “Clandestino” is dat voor Chao nog niet duidelijk genoeg en daarom schreeuwde hij tijdens die song nog meermaals ‘nobody is illegal’. Toch een beetje preken voor eigen kerk, maar goed. Palestina kon als thema uiteraard niet onvermeld blijven, maar opvallend: Manu Chao pleitte enkel voor ‘peace in Palestine’ en niet voor ‘Free Palestine’ zoals heel wat mensen in het publiek. Misschien een nuance waar hij belang aan hecht, misschien gewoon toeval.

Dat het concert in Sint-Niklaas één lange medley was, vergeven we Manu Chao vrijelijk. Dat er een nieuw album is, betekent dat we misschien nog zo’n klepper als ‘Clandestino’ of ‘Esperanza’ mogen verwelkomen. Hoop doet leven.

Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
Manu Chao
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5935-manu-chao-16-04-2024.html?Itemid=0
Meskerem Mees
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5934-meskerem-mees-16-04-2024.html?Itemid=0

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas