Turpentine Valley - We weten beter waar we naartoe willen en wat we willen vermijden

Het nieuwe album van postmetalband Turpentine Valley is intussen helemaal ingeblikt. Het trio licht al een tipje van de sluier in het interview dat we konden afnemen op de Miracle Metal Meeting in Deinze.

Op deze Miracle Metal Meeting spelen jullie bij een heldere hemel en vroeg in de namiddag. Heel wat anders dan jullie gebruikelijke concertomstandigheden?
Onze muziek komt inderdaad het best tot uiting in donkere zaaltjes, met amper podiumlicht en het visuele als een extra dimensie als tegengewicht voor het ontbreken van de vocalen. Dan wringen de omstandigheden in Deinze een beetje en wordt het moeilijker om op klaarlichte dag het juiste gevoel over te brengen op het publiek. Maar we zijn er helemaal voor gegaan, zoals we dat bij elke show doen. Dit keer hebben we er ook visueel het maximum uit gehaald met extra veel rook en licht.

Het vorige album, ‘Etch’ uit 2019, werd overal positief onthaald en heeft heel wat deuren geopend voor de band. Wat kunnen jullie al vertellen over het nieuwe album?
De opnames zijn achter de rug. We kozen net als voor ‘Etch’ opnieuw voor Stef Exelmans als producer. Hij werkte eerder ook al met Carneia en Bear. Voor onze nieuwe plaat werkte hij samen met Tim Toegaert (van o.a. Fleddy Melculy en Janez Detd). Als alles verloopt zoals gepland, komt het nieuwe album in het voorjaar van 2022 uit bij dunk!records, ons huis van vertrouwen.

Hoe klinken de nieuwe tracks?
De sound zal een beetje anders zijn dan op ons debuut. Bij de opnames van ‘Etch’ verkenden we de instrumentale postmetal nog compleet met open vizier. Voor de opvolger weegt onze rugzak al wat zwaarder. We weten beter waar we naartoe willen en wat we willen vermijden. Nu zullen we al sneller een stuk van een nummer laten vallen of veranderen als we vinden dat het te veel klinkt als iets van een andere band.

Ook het componeren verliep anders dan bij Etch?
Een paar nummers waren al klaar voordat de pandemie uitbrak, maar de viruscrisis heeft ons wel parten gespeeld. Doorgaans ontstaan onze nummers uit jams tijdens de repetities. Tijdens de lockdown waren er geen repetities en lieten we via Zoom stukjes muziek aan elkaar horen. Dat werkt ook, maar op een andere, minder spontane of organische manier. Het is moeilijker om helemaal mee te zijn en in dezelfde flow te zitten als je naar een scherm moet kijken en luisteren tegenover als je naast elkaar in dezelfde ruimte staat te spelen.

Jullie hebben de nieuwe nummers nog niet live getest?
In ons genre is het altijd moeilijk om in te schatten hoe een bepaald nummer zal onthaald worden. En hoewel we geen teksten gebruiken, zit er voor ons een zekere logica in de volgorde van de nummers, zowel op het album als live. We kunnen live een korte of een lange set spelen, maar die organische volgorde en opbouw zullen we altijd zoveel mogelijk respecteren en dan is het moeilijk om als test een paar nieuwe nummers in de set te smokkelen. Dat zal bij het nieuwe album waarschijnlijk hetzelfde zijn. Op de Miracle Metal Meeting konden we sowieso maar een korte set brengen en was er dus weinig ruimte voor nieuw materiaal. Op een concert in Luik een week daarvoor hebben we wel al één nieuw nummer live kunnen testen. De reacties uit het publiek waren heel positief.

Bij de vorige release deden jullie twee releaseshows, in Roeselare en Deinze. Wat mogen we deze keer verwachten?
We staan als band al wat verder en daarom willen we het nog wat groter aanpakken. En dus daagden we onszelf uit met het ambitieuze plan om zelf een releaseshow op poten te zetten in elke Belgische provincie. Een aantal van die tien shows liggen al vast – o.m. die in de Elpee in Deinze – in andere provincies zijn we nog volop de nodige afspraken aan het maken. Niet altijd even evident, maar wel spannend. Deze release shows worden ook onze aanloop naar hopelijk een paar zomerfestivals en wie weet ook wat shows in het buitenland.

Wat is de volgende grote afspraak voor Turpentine Valley?
Elke show is belangrijk, maar we kijken toch uit naar de Waregemse Metal Days. Daar mogen we op de derde festivaldag (zondag 5 december 2021) openen voor o.m. Psychonaut, King Hiss, Heisa, Stake en Amenra. Vroeg komen is de boodschap!

Zijn The Stranglers een retro-band die live vooral hun oude hits moeten brengen? Die nog enkel het nieuws halen als één van hun oorspronkelijke leden het loodje legt? Think again. Luister naar de bijtende single “This Song”. Het is een militante, grofgebekte, rauwe breaking-up-song die inzake intensiteit eerder aansluit op het begin van The Stranglers (“Something Better Change” en “No More Heroes”) dan op pakweg “Always The Sun” of “Skin Deep”.
Er zit een nieuw album aan te komen (‘Dark Matters’), dat een ode moet zijn aan de vorig jaar overleden toetsenist Dave Greenfield.
The Stranglers spelen op 30 oktober op Sinner’s Day in Sint-Truiden.
Geen zorgen als je niet meteen de ‘zanger’ herkent in de video. Dat is voetbal-legende Stuart Pearce (van o.m. Nottingham Forrest) die de rol van zijn leven speelt.

https://www.youtube.com/watch?v=5fMiCcPO5tY

Mauger’s single “Tomorrow’s Gone” is een nieuwe parel aan de kroon van MayWay Records. Dit viertal uit het Gentse grossiert in eenvoudige, intimistische dreampop. Twee van de bandleden (Jan Duthoy en Jacob Nachtergaele) speelden jarenlang bij Absynthe Minded en dan weet je al ongeveer welk vlees je in de kuip hebt. In 2019 was Mauger’s debuutplaat ‘Sunday Competition’ één van de eerste wapenfeiten van MayWay Records.
De singles van dat album (“Streets Run Dry”, “Route Du Soleil” en “No Time To Look At You”) vonden makkelijk hun weg naar Radio 1 en dat zal voor deze nieuwe trage indieballad vermoedelijk niet anders gaan.
Een klein verhaal, een dunne tranche de vie die op een bijzonder eerlijke manier kan overtuigen.

https://www.youtube.com/watch?v=Hk4b3kpSCSo

Ina Rose is een Belgische country-zangeres die met “Sound Of Love” een knappe single uit heeft. Het nummer gaat over tot over je oren verliefd zijn en zo klinkt het ook: onbezorgd en vrolijk. En Ina Rose brengt het overtuigend en geloofwaardig. Zelfs met andere muziek en uitvoerders zou deze song nog mooi overeind blijven. Muzikaal is dit misschien niet nieuw of grensverleggend, maar dat is vaak ook niet wat country-liefhebbers zoeken. De uitvoering is smetteloos en er zit een leuke break met een viool-solo in.
De enige kleine opmerking is dat het Yankee-accent er soms wat te dik op ligt, terwijl de woorden er mooier uitkomen in ‘gewoon’ Engels. Maar dat zijn details.
Ina Rose is een fijne ontdekking in een genre dat in ons land te weinig aan bod komt. Ik zit al ongeduldig te wachten op dat album.

https://linktr.ee/inarosemusic?fbclid=IwAR2V2DvZ765ggKAoD211SNYYVUqnqP79UelOkfF5yTSHlPWzrvXlT58WLAo

Na "I Hear You" is “Lack Of Love” de tweede single in de aanloop naar het album 'Goofalicious'. Tom Derie (Soapstone, Ultrasonic, The Wrong, Tom E. Gunn,...) is gastzanger op deze single en dat is niet toevallig. De geschiedenis van Soapstone en The Mudgang liep op een bepaald moment een beetje door elkaar. "Lack Of Love" werd zowat 20 jaar geleden gecomponeerd door Luc Van den Berghe toen hij bij Soapstone zat, maar het werd toen nooit opgenomen.
In deze nieuwe versie is deze single het beste van twee werelden: die van Soapstone (het nummer doet inzake tempo en look & feel wat denken aan hun single “Why Should We Wait”), met de bluesy garage-licks van The Mudgang.

Pop/Rock
Lack of Love -single-
The Mudgang (feat. Tom Derie)

https://youtu.be/FmIr0hwCBLE  

De titel van zijn nieuwe single (“Stront In Mijn Kop”) roept herinneringen op aan “Poep In Je Hoofd” van de Raggende Manne. Het is ook al een heerlijke scheldtirade, hier aan het adres van al wie zwerfvuil achterlaat. Of hij daarmee ook mensen zal overtuigen om geen zwerfvuil meer achter te laten, dat zal misschien wel niet, maar als catharsis en als rant tegen iedereen die ‘schijt heeft aan de wereld’ kan het zeker tellen.
Hij brengt de single met een paar welgemikte, grofkorrelige blueslicks, zodat het nog harder klinkt als een ouderwetse protestsong.
In november komt zijn nieuwe album ‘Water’ uit met nog meer licht-maatschappijkritische teksten. Deze fijne Nederlander heeft duidelijk geen stront in z’n kop.

https://www.youtube.com/watch?v=m7ReIZ77bNk 

Na “Multitudes” en “Wake up” brengt Paul Numi zijn derde single “So High” uit. Waren de vorige iets meer in de richting van de postpunk, dan gaat deze derde single misschien iets meer in de richting van de 90’s Britpop. Upbeat, aanstekelijk, meteen herkenbaar als Paul Numi en met een sterk refrein. De poëtische tekst beschrijft een onbeantwoorde liefde die alleen in de droom haar werkelijkheid vindt.

Opnieuw een sterke song van Paul Numi en ook de psychedelische clip is zeker de moeite. Laat dat album maar komen.

https://www.youtube.com/watch?v=ixVmhn_r4KM

De bandnaam No Pan Kissa verwijst naar een soort van cafés in Japan waar de diensters korte rokjes en geen ondergoed droegen (no pants café). Op de vloer lagen als bonus hier en daar spiegels.
Als band bracht No Pan Kissa al een paar singles uit. Met “Spiral Of Sound” hebben ze -afgaand op de video - iets meer ambitie en dat is niet helemaal onterecht. Het is een progressieve rock/grunge-tune die een beetje leunt op Alice in Chains, Smashing Pumpkins en andere grunge-buitenbeentjes. De hoge zang voelt bij de eerste luisterbeurt wat vreemd aan, maar het kan nog net. De look & feel zit goed, maar productioneel en in het afmixen heeft No Pan Kissa wel nog wat werk. Als je refereert naar de nineties moet je ook gaan voor het volle, gelaagde gitaargeluid van die periode.

https://www.youtube.com/watch?v=W2_FPFlcqQM

De Kortrijkse rapper Matthias Debosschere aka Rijmtekkie Spansman brengt eerste single "Andelisse" uit van zijn eerste solo-album ‘Ventana’.
Debosschere is geen vreemde in de Belgische hip hop en daarbuiten. Hij heeft al meer dan 20 jaar ervaring en maakte deel uit van collectieven als Wasteland, Rijmtechniekers, Het Verdikt en M'nB's. In 2018 vertegenwoordigde hij ons land als Belgisch Kampioen Rap op het wereldkampioenschap in Parijs.
Samen met een andere ancien uit het Vlaamse hip hop-landschap, Rookwalm (Igwen Janssens), werkte Matthias z'n eerste soloplaat uit. Een aantal songs die het album niet haalden, kregen we in mei al te horen op de EP ‘Brik Los’, waarmee hij onder andere een ode bracht aan de Kortrijkse wijken Sint Jan en Drie Hofsteden. Nu volgt het album ‘Ventana’ en de eerste single "Andelisse", met gastbijdrages van West-Vlaamse zwaargewichten ButtnWesten, Rookwalm en Gemeejne Bleejkn. Aandachtige kijkers herkennen in de clip o.m. De Stroate.
"Andelisse” (aan de leiband) heeft een vette beat en bovendien honden als thema en dat laatste is uiteraard gesneden koek voor rappers. Alle beeldspraak inzake honden komt aan bod, van moeten vechten om de hondebrokken tot ruiken aan de kont van een teefje. Goed gedaan, maar ontdek het vooral zelf.

https://youtu.be/Ql4vZjKOgGM

Nog geen anderhalf jaar na hun derde album ‘Sabbath Fleddy Sabbath’ brengt Fleddy Melculy een nieuwe EP uit. De titel ‘…And Just Niks For All’ is leuk gevonden. Ook in de lyrics zit opnieuw wat meer humor. Toch iets waar de band mee bekend geworden is en wat we moesten missen op het recentere werk.

Dan is het wat jammer dat de oogst toch wat mager is. Vier nummers kenden we reeds als vooruitgeschoven single (“T-shirt Van Fleddy Melculy”, “Niks”, “Freddie” en “Backstage”) en konden ons en de rest van Vlaanderen maar matig overtuigen. Voorts is er de introductie door Urbanus (‘Papa FM’) die enkel bij de eerste luisterbeurt grappig is. De nummers die we nog niet kenden zijn “Slaap” en “God Is Een Kapper” en dan er is ook nog een bonustrack: een cover van “De Gefrustreerde Automobilist” van Belgian Asociality.

Muzikaal is dit nog altijd de gespierde metalcore die we kennen van deze band: agressief en in your face. In de lyrics zitten zoals eerder gemeld opnieuw leuke grappen en bedenkingen, zoals op ‘Helgië’. Op ‘Sabbath Fleddy Sabbath’ waren die ingeruild voor bijtend sarcasme, maar de coronapauze heeft blijkbaar ook inspiratie gebracht. “God Is Een Kapper” heeft een knappe tekst, maar mist nog wat ballen. De cover van Belgian Asociality is top, maar misschien ook wat voor de hand liggend.

‘… And Just Niks For All’ knoopt aan met het beste dat we al kenden van Fleddy Melculy maar heeft te weinig punch en verrassing om vol te overtuigen.