Echo City Waves is een nieuwe Vlaamse tribute/coverband met enkele bekende namen als gitarist Steven Janssens (oa. The Mudgang) en bassist Luc Waegeman (Needle And The Pain Reaction). Drumster/zangeres Caroline Clement kenden we nog niet en dat is een fijne ontdekking. Op deze eerste single van Echo City Waves is haar zang nauwelijks te onderscheiden van het origineel. Ze pakt perfect de onderkoelde, licht-verveelde sfeer die Barbara Gogan van The Passions er ook in legde. Ook muzikaal blijft de band het origineel dicht op de huid zitten.
Deze single laat ons achter met een dubbel gevoel. Moet je als tributeband wel singles gaan uitbrengen, zeker als ze zo dicht op het origineel zitten? Aan de andere kant brengt Echo City Waves hier een bijna vergeten nummer opnieuw onder de aandacht en doet deze band dat bovendien op een heel respectvolle manier. Als ze – voor singles dan - wegblijven van de al te vaak terugkerende klassiekers uit de new wave, ben ik alvast fan.

https://www.youtube.com/watch?v=si5TyS54OUc

Tijdens de lockdown en andere coronatijden zat Guido Belcanto in de Franse Pyreneeën. Het inspireerde hem voor een nieuw album en dat is altijd goed nieuws. Het album ‘In De Kronkels Van Mijn Geest’ komt uit op 15 oktober. Het wachten wordt verzacht met de heerlijke single “Spookrijder In De Nacht”.

Deze countryklassieker van Stan Jones zullen de oudere muziekliefhebbers meteen herkennen als “Ghost Riders In The Sky” van Johnny Cash. Het nummer werd ook opgenomen door Peggy Lee en Elvis Presley, The Blues Brothers en zelfs REM. Belcanto behield de bekendste versie van de muziek, maar maakte geen letterlijke vertaling van de lyrics, wel van de songtitel. Dat levert ‘spookrijders’ op en daarop borduurde hij voort. Geen cowboy dus die achter vliegende koeien met rode ogen aan gaat, maar een al net zo huiveringwekkend en triest verhaal over een spookrijder op de snelweg.

Belcanto is een briljant vertaler/herschrijver die eerder al songs naar zijn hand zette van o.m. Bob Dylan (“Abandoned Love”/”Dan Ga Ik weg Voorgoed”), Nick Cave (“De Wilde Roos”), Matt Watts (“Ik Weet Niet Waar Mijn Meisje Is”) en van Nancy Sinatra en Lee Hazlewood (“Summer Wine”/”Toverdrank”). Ook deze interpretatie is een schot in de roos.

https://www.youtube.com/watch?v=9eF4HwnDyZs

Saeko is de band van de Japanse zangeres Saeko Kitamae. Ze deed begin van de jaren 2000 al een eerste poging om Europa te veroveren, maar dat draaide op een ontgoocheling uit omdat labels en managers haar in een hokje duwden waar ze zich niet thuisvoelde. Dankzij een crowdfunding kon ze eindelijk terugkeren van Japan naar Europa om het album te maken dat ze al lang in gedachten had en dat is ‘Holy Are We Alone’.
‘Holy Are We Alone’ is een conceptalbum in die zin dat elke track een land vertegenwoordigt. Voor elk land is Saeko eerst gaan praten met één of meer inwoners en die persoonlijke verhalen zitten in de lyrics. Ze zingt meestal in het Engels, maar ook stukjes in het Duits, Sanskriet, Hawaiaans, Japans, …
Soms zitten er wat typische muzikale kenmerken van een land in de tracks, maar ze heeft toch de moeite genomen om voorbij de clichés te kijken. België stond niet in Saeko’s lijstje, hoewel ze hier ooit al eens optrad. Misschien kan dat op een volgend album, als dat ongeveer hetzelfde concept zou volgen.
Saeko heeft een mooie stem met veel kracht en volume. De muziek is grotendeels powermetal, maar het album gaat breder dan alleen dat. De band heeft ze met veel zorg samengesteld: de Italianen Guido Benedetti (gitaar, keyboard/Trick Or Treat) en Alessandro Sala (bas/Rhapsody Of Fire) en de Duitser Michael Ehre (drums/Primal Fear, Gamma Ray, ... ). De Amerikaan Derek Sherinian (Alice Cooper, Dream Theater, Ayreon, …) speelt een knappe synth-solo op "Russia: Heroes" en dat is meteen ook één van de beste nummers. Andere nummers die er een beetje bovenuitsteken zijn "Germany: Rebellion Mission" en "UK: Never Say Never" (met een kort stukje uit de traditional “What Shall We Do With The Drunken Sailor" dat bij ons het bekendst is van Ferre Grignard).
‘Holy Are We Alone’ is een fijn album en hopelijk kunnen we Saeko hier nog eens aan het werk zien.

Miracle Metal Meeting 2021 - Een enthousiast publiek voor een uitdagende affiche
Miracle Metal Meeting 2021
RAC-Parking
Deinze
2021-09-11
Filip Van der Linden

In Nederland mag het nog steeds niet, maar in Vlaanderen is er niets dat het organiseren van metalfestivals nu nog in de weg staat. De tweede editie van de Miracle Metal Meeting in Deinze werd een open air-editie omdat de Brielpoort nog als vaccinatiecentrum gebruikt wordt, maar dat was geen excuus om dit nog eens uit te stellen. Zeven bands mochten het podium op, bijna allemaal Belgisch, maar wel allemaal met internationale allure.
Over de bands op de affiche kan je aan de toog een eind doorlullen, maar wie er niet bij was in Deinze heeft een leuk feestje gemist.

Turpentine Valley mocht een thuismatch spelen. Hun instrumentale postmetal ervaar je het beste in een kleine donkere ruimte met veel rook en weinig licht, zodat het visuele een extra dimensie biedt. Dat element werd in Deinze omgezet naar een indrukwekkende lichtshow en veel rook en dat werkt eigenlijk net zo goed.
De set bestond uit nummers van hun debuutalbum ‘Etch’. Hun volgende album is reeds ingeblikt, maar live willen ze dat nog even opsparen.
Ondanks het vroege uur wist Turpentine Valley de aandacht van de aanwezigen te grijpen en vast te houden tot het einde van hun al bij al korte set. Turpentine Valley bewees in Deinze dat ze klaar zijn voor de grotere festivals.

Nog meer postmetal met Carneia, maar dan niet instrumentaal en met ook nog invloeden van Tool en Faith No More. Carneia bouwde een heerlijk groovy wall of sound met zanger Jan Caudron als werfleider. De fans kregen vier tracks uit het vierde album ‘Voices Of The Void’, aangevuld met één oudere track: “White Collar”.
Op nieuw werk is het nog even wachten. Dat komt misschien als ze op 12 februari 2022 terugkeren naar Deinze voor een show in de Elpee, met Rawdriguez.

Geen postmetal bij Dyscordia, wel gelaagde progmetal. Deze West-Vlaamse band had zijn set opgebouwd rond het net voor corona uitgebrachte album ‘Delete/Rewrite’ dat ze live nog niet zo vaak konden promoten als ze wel zouden willen. Bleven de fans bij de eerste bands nog wat op de achtergrond, dan stonden ze bij Dyscordia in rijen voor het podium om mee te brullen. Bij Dyscordia stond dan ook elk bandlid met een brede glimlach op het podium.

Bittere ernst dan weer bij de militante straight edge hardcoreband Liar. Deze legendarische en internationaal gewaardeerde H8000-band werd niet zo lang geleden nieuw leven ingeblazen, surfend op het succes van een documentaire, heruitgaves van de albums en een boek over de H8000-scene waarvan Liar en voorganger Congress ambassadeurs zijn.
Dit jaar spelen ze maar twee concerten en de organisator van de Miracle Metal Meeting had ze naar Deinze weten te halen. Als je de huidige en vroegere leden van Liar optelt, kom je in te vermelden bands uit bij een mooie dwarsdoorsnede van de West-Vlaamse metal: RDS220, Aborted, Sartramus, Amenra, Oathbreaker, King Hiss, …
In Deinze speelde Liar zowat dezelfde set als bij hun reünieconcert in de Kortrijkse Depart, min de Congress-nummers. Dat leverde een reeks enthousiaste crowdsurfers en een spontane moshpit op.

Het moshen en crowdsurfen ging maar door op de metalcore van Spoil Engine. Die is uitgegroeid tot één van de belangrijkste Belgische metalbands van het moment en hun jongste album ‘Renaissance Noir’ kreeg massa's lovende kritieken. In de set lag het zwaartepunt uiteraard op dat album, met ook nog een paar oudere tracks van ‘Stormsleeper’ en een leuke Pantera-cover (“Yesterday Don’t Mean Shit”). Dit jaar speelt Spoil Engine vooral in België, maar als corona nog slechts een nare herinnering is, zal ons landje te klein zijn voor deze superband.

La Muerte is een love-or-hate-it-band en de liefde kwam in hun gloriedagen eind jaren ’80, begin jaren ‘90 vooral uit het buitenland. Op hun afscheidsshow in 1994 in de AB kregen ze het gezelschap van Arno en Richard23 van Front 242. Sinds enkele jaren zijn ze opnieuw samen, met Tino De Martino van Channel Zero op bas, en brengen ze ook nieuw materiaal uit.
De set in Deinze was opgebouwd rond een reeks klassiekers als “I Would Die Faster”, “Couteau Dans L’eau”, “Shoot In Your Back” en “Black God, White Devil”, aangevuld met recenter uitgebrachte nummers als “Whack This Guy”, “Je Suis Le Destructeur”, “She Did It For Lust” en “LSD For The Holy Man”.
Jammer dat er geen bisnummers bij konden, want het was tegen het einde van de set dat band en publiek op dezelfde golflengte zaten.

Tributeband Cowboys From Hell kwam uit Italië om de laatste bezoekers van de Miracle Metal Meeting tevreden naar huis te sturen op de tonen van Pantera. Het zou mooi geweest zijn om 27 jaar na de passage van de echte Pantera dezelfde set nog eens in de Brielpoort te kunnen horen, maar het alternatief in open lucht mocht er zeker zijn.. Al bij het tweede nummer (“”Walk) ging het publiek nog een keer helemaal uit de bol. De set sierde het publeik! Een mooi alternatief.

Organisatie: vzw Miracle

ABBA is terug. Binnenkort met het nieuwe album ‘Voyage’, nu al met twee singles. Behalve de stemmen van Agnetha en Anni-Frid klinken de twee singles alsof de wereld in 1982, bij de split van ABBA, gestopt is met draaien: dezelfde heerlijke pop-composities, zeemzoete arrangementen, identiek afgestelde instrumenten, … De twee vrouwenstemmen herinneren ons eraan dat de bandleden inmiddels de zeventig voorbij zijn, maar je herkent ze wel meteen.

Herkenbaarheid is dus het absolute pluspunt van deze twee singles. Wat hebben we dit lang moeten missen. Bij zo’n muzikale comeback liggen de verwachtingen natuurlijk onhaalbaar hoog en lopen de emoties op. Kunnen we “I Still Have Faith In You” en “Don’t Shut Me Down” naast ABBA-klassiekers zetten als “Gimme! Gimme! Gimme!”, “Dancing Queen” of “Knowing Me, Knowing You” ? In alle eerlijkheid moeten we de nieuwe singles eerder in het rijtje zetten van “Head Over Heels”, “One Of Us” en “Under Attack”: degelijk dus, maar niet de hitsingles die je spontaan kan opnoemen of die je na 20 jaar nog steeds onder de douche staat te neuriën. Nog steeds sublieme popmuziek waarvoor andere artiesten met plezier een arm, been of nier zouden voor afstaan.
“Don’t Shut Me Down” is een zacht-kabbelende swing en heeft een sterke intro, maar zakt na een doorsnee refrein in en heeft een slot dat veel beter verdiende. “I Still Have Faith In You” is de sterkste van de twee nieuwe singles. Hoewel de titel universeel is, zullen vele fans er ook een boodschap van songschrijver Benny aan de andere bandleden in horen.
Blij dat ABBA terug is, maar hopelijk zit er in de rest van het album iets meer schwung.

ABBA - I Still Have Faith In You - YouTube

De Britse Toyah Willcox was in de jaren ’80 één van die Britse artiestes die ergens tussen de pop en new wave zat, een beetje als Kim Wilde na haar. Niet de bekendste naam in onze Lage Landen, maar ze leverde met haar band Toyah toch een paar verdienstelijke albums af.  In 1981 scoorde de band in de UK met 'It's a Mystery' en 'I Want to be Free'. We waren haar hier al lang uit het oog verloren toen ze in volle coronacrisis opdook in Youtube-filmpjes met haar echtgenoot Robert Fripp, de gitarist van King Crimson. Ze namen in hun keuken samen covers op van popklassiekers als “Enter Sandman” van Metallica, “Sweet Dreams” van de Eurythmics, “Love In An Elevator”, “Sharp Dressed Man”, ... Als je ziet welke van die video’s het populairst zijn, weet je meteen ook dat het niet altijd voor de puike cover is, maar soms ook voor andere troeven die Mevrouw Willcox in de strijd gooit.

Maar we wijken af. Toyah heeft een nieuw album uit en dat is een heel goed album geworden. De songs werden geschreven door Willcox en Simon Darlow, die ook in de jaren ’80-bezetting van Toyah zat. Het spectrum gaat van glamrock (op “Zoom Zoom”) tot synthpop (“Barefoot On Mars”) en de composities zijn ouderwets degelijk, met interessante intro’s, knappe melodieën en arrangementen en ook de lyrics houden steek. Verwacht wel geen grote emoties of filosofische bespiegelingen, maar er zit muzikaal en in de lyrics alvast meer vlees aan het been dan bij menig nieuwe popartiest(e). Fripp speelt gitaar en dat is bij momenten fantastisch. Je wordt niet gitarist bij King Crimson omdat je ‘een beetje’ gitaar kan spelen.

De songs die het snelst kunnen overtuigen, zijn “Levitate”, “Space Dance”, “Kill The Rage” en “Rhythm In My House”. “Summer Of Love” is dan weer net iets te cheesy in de lyrics en arrangementen.

Voor veel Belgische muziekliefhebbers zal Toyah vandaag een ontdekking zijn. Check zeker haar oude werk (bv. album ‘The Anthem’), maar geef dan ook dit album zeker een kans.

https://www.youtube.com/watch?v=yF84u5PmloU

Het duo Open Op Zondag (over de Google-baarheid was misschien beter iets langer nagedacht) wil doorbreken met frisse, Nederlandstalige discopop met invloeden van Stevie Wonder, Jamiroquai, Michael Jackson en Ertebrekers. Hun debuutsingle “14 dagen” voldoet helemaal aan dat concept: okselfris, beetje disco, veel funk.
Het gaat nog wat alle lanten op, maar dit is zo al leuk. De lyrics over de tweestrijd tussen het alledaagse leven (opstaan-werken-slapen) en eindelijk nog eens kunnen uitgaan (maar daar dan wel een prijs voor betalen achteraf) halen nog niet het niveau van Ertebrekers, maar de basis is er en er zit nog groei op.  

Enkele maanden na de veelbelovende single “A Visit” is Nneema daar met een EP. Zes nummers die schipperen tussen retro soul en donkere jazz en die je meenemen naar ergens in de jaren ’70 of begin ’80, toen die genres nog gemeengoed waren op de nationale radio. De tijden van sterke vrouwen met gouden stemmen, die vaak ook nog iets te vertellen hadden. Arteha Franklin, Randy Crawford, Anita Baker, Oleta Adams, … Nneema weet die groove en de onbevangenheid van die periode te laten reïncarneren. De verhalen op ‘Ear Of Clay’ zijn universeel: de liefde, het leven, goede en slechte herinneringen, weemoed en verlangen, … de blues, …
De band speelt voortreffelijk en elkeen krijgt momenten om te schitteren en om in de schaduw te vertoeven. Inzake songwriting is dit bovengemiddeld goed. De goals worden echter vooral binnengekopt door zangeres Emilie Leysen. Wat een stem en wat een emotie die zij in deze songs weet te leggen.
In de review van de single gaven we al Blue Blot aan als referentie en Nneema profileert zich op deze EP als een waardige opvolger.
A Visit -single- (musiczine.net)
Mijn favorieten op deze EP zijn behalve de vooruitgeschoven single “A Visit” nog het funky “N.E.N.O SACCO” en “Bad Girl’s Lament”.

Er komt binnenkort een film uit over Aretha Franklin. De hoofdrol is voor actrice Jennifer Hudson, die al in verschillende eerdere producties schitterde. Voor haar rol in ‘Dreamgirls’ won ze de Academy Award voor Best Supporting Actress. Hudson acteert niet enkel fantastisch, ze zingt ook fantastisch. ‘Respect’, de soundtrack bij de film Respect is dan ook volledig door haar ingezongen. Behalve 17 Aretha Franklin-covers staat er ook één eigen nummer van Hudson op dit album: "Here I Am (Singing My Way Home)",
Voor de fans van Aretha Franklin is de soundtrack ‘Respect’ daarom waarschijnlijk een album dat een dubbel gevoel oplevert. Leuk dat Jennifer Hudson zo dicht bij de originele opnames van Aretha Franklin komt, maar hoe goed ze ook is, ze is geen Aretha. De echte fans blijven misschien vasthouden aan hun liefde voor het origineel.
Het album bevat alle te verwachten hits: “Respect”, “(You Make Me Feel Like A) Natural Woman”, “Chain Of Fools”, “Think”, “Spanish Harlem”, “I Say A Little Prayer” en “Amazing Grace”.
‘Respect’ is een mooie verzameling covers en een leuke herinnering aan een ongetwijfeld goede film. Maar misschien doen we met die vaststelling dan weer Jennifer Hudson te kort, want ze zingt hier echt wel de sterren van het da ken dat ene eigen nummer is ook wel heel goed.

De Belgische metalband October Changes heeft de nieuwe single “Medusa” uit. Het is een gothic/industrial versie van een symfonische powerballad met een hoofdrol voor zangeres Wendy.  Het wisselt tussen breekbaar en lieflijk in het begin en gevaarlijk en (licht) agressief in de finale.
Dit is inhoudelijk het vervolg op de eerdere single “The Dark Paradise”, maar muzikaal klinkt de nieuwe single veel klassieker en tegelijk meer matuur dan de vorige singles. Op “The Dark Paradise” hoorden we deze band nog grenzen verleggen door te jongleren met techno en metalcore. Die scherpte mist de nieuwe single dan wel.
“Medusa’ is een sterke single. Na een handvol van die sterke singles wordt het tijd om kleur te bekennen op een full album.  Wij kijken er alvast naar uit.

https://www.youtube.com/watch?time_continue=85&v=vl_zXBkiwoY