De Britse Toyah Willcox was in de jaren ’80 één van die Britse artiestes die ergens tussen de pop en new wave zat, een beetje als Kim Wilde na haar. Niet de bekendste naam in onze Lage Landen, maar ze leverde met haar band Toyah toch een paar verdienstelijke albums af.  In 1981 scoorde de band in de UK met 'It's a Mystery' en 'I Want to be Free'. We waren haar hier al lang uit het oog verloren toen ze in volle coronacrisis opdook in Youtube-filmpjes met haar echtgenoot Robert Fripp, de gitarist van King Crimson. Ze namen in hun keuken samen covers op van popklassiekers als “Enter Sandman” van Metallica, “Sweet Dreams” van de Eurythmics, “Love In An Elevator”, “Sharp Dressed Man”, ... Als je ziet welke van die video’s het populairst zijn, weet je meteen ook dat het niet altijd voor de puike cover is, maar soms ook voor andere troeven die Mevrouw Willcox in de strijd gooit.

Maar we wijken af. Toyah heeft een nieuw album uit en dat is een heel goed album geworden. De songs werden geschreven door Willcox en Simon Darlow, die ook in de jaren ’80-bezetting van Toyah zat. Het spectrum gaat van glamrock (op “Zoom Zoom”) tot synthpop (“Barefoot On Mars”) en de composities zijn ouderwets degelijk, met interessante intro’s, knappe melodieën en arrangementen en ook de lyrics houden steek. Verwacht wel geen grote emoties of filosofische bespiegelingen, maar er zit muzikaal en in de lyrics alvast meer vlees aan het been dan bij menig nieuwe popartiest(e). Fripp speelt gitaar en dat is bij momenten fantastisch. Je wordt niet gitarist bij King Crimson omdat je ‘een beetje’ gitaar kan spelen.

De songs die het snelst kunnen overtuigen, zijn “Levitate”, “Space Dance”, “Kill The Rage” en “Rhythm In My House”. “Summer Of Love” is dan weer net iets te cheesy in de lyrics en arrangementen.

Voor veel Belgische muziekliefhebbers zal Toyah vandaag een ontdekking zijn. Check zeker haar oude werk (bv. album ‘The Anthem’), maar geef dan ook dit album zeker een kans.

https://www.youtube.com/watch?v=yF84u5PmloU

Het duo Open Op Zondag (over de Google-baarheid was misschien beter iets langer nagedacht) wil doorbreken met frisse, Nederlandstalige discopop met invloeden van Stevie Wonder, Jamiroquai, Michael Jackson en Ertebrekers. Hun debuutsingle “14 dagen” voldoet helemaal aan dat concept: okselfris, beetje disco, veel funk.
Het gaat nog wat alle lanten op, maar dit is zo al leuk. De lyrics over de tweestrijd tussen het alledaagse leven (opstaan-werken-slapen) en eindelijk nog eens kunnen uitgaan (maar daar dan wel een prijs voor betalen achteraf) halen nog niet het niveau van Ertebrekers, maar de basis is er en er zit nog groei op.  

Enkele maanden na de veelbelovende single “A Visit” is Nneema daar met een EP. Zes nummers die schipperen tussen retro soul en donkere jazz en die je meenemen naar ergens in de jaren ’70 of begin ’80, toen die genres nog gemeengoed waren op de nationale radio. De tijden van sterke vrouwen met gouden stemmen, die vaak ook nog iets te vertellen hadden. Arteha Franklin, Randy Crawford, Anita Baker, Oleta Adams, … Nneema weet die groove en de onbevangenheid van die periode te laten reïncarneren. De verhalen op ‘Ear Of Clay’ zijn universeel: de liefde, het leven, goede en slechte herinneringen, weemoed en verlangen, … de blues, …
De band speelt voortreffelijk en elkeen krijgt momenten om te schitteren en om in de schaduw te vertoeven. Inzake songwriting is dit bovengemiddeld goed. De goals worden echter vooral binnengekopt door zangeres Emilie Leysen. Wat een stem en wat een emotie die zij in deze songs weet te leggen.
In de review van de single gaven we al Blue Blot aan als referentie en Nneema profileert zich op deze EP als een waardige opvolger.
A Visit -single- (musiczine.net)
Mijn favorieten op deze EP zijn behalve de vooruitgeschoven single “A Visit” nog het funky “N.E.N.O SACCO” en “Bad Girl’s Lament”.

Er komt binnenkort een film uit over Aretha Franklin. De hoofdrol is voor actrice Jennifer Hudson, die al in verschillende eerdere producties schitterde. Voor haar rol in ‘Dreamgirls’ won ze de Academy Award voor Best Supporting Actress. Hudson acteert niet enkel fantastisch, ze zingt ook fantastisch. ‘Respect’, de soundtrack bij de film Respect is dan ook volledig door haar ingezongen. Behalve 17 Aretha Franklin-covers staat er ook één eigen nummer van Hudson op dit album: "Here I Am (Singing My Way Home)",
Voor de fans van Aretha Franklin is de soundtrack ‘Respect’ daarom waarschijnlijk een album dat een dubbel gevoel oplevert. Leuk dat Jennifer Hudson zo dicht bij de originele opnames van Aretha Franklin komt, maar hoe goed ze ook is, ze is geen Aretha. De echte fans blijven misschien vasthouden aan hun liefde voor het origineel.
Het album bevat alle te verwachten hits: “Respect”, “(You Make Me Feel Like A) Natural Woman”, “Chain Of Fools”, “Think”, “Spanish Harlem”, “I Say A Little Prayer” en “Amazing Grace”.
‘Respect’ is een mooie verzameling covers en een leuke herinnering aan een ongetwijfeld goede film. Maar misschien doen we met die vaststelling dan weer Jennifer Hudson te kort, want ze zingt hier echt wel de sterren van het da ken dat ene eigen nummer is ook wel heel goed.

De Belgische metalband October Changes heeft de nieuwe single “Medusa” uit. Het is een gothic/industrial versie van een symfonische powerballad met een hoofdrol voor zangeres Wendy.  Het wisselt tussen breekbaar en lieflijk in het begin en gevaarlijk en (licht) agressief in de finale.
Dit is inhoudelijk het vervolg op de eerdere single “The Dark Paradise”, maar muzikaal klinkt de nieuwe single veel klassieker en tegelijk meer matuur dan de vorige singles. Op “The Dark Paradise” hoorden we deze band nog grenzen verleggen door te jongleren met techno en metalcore. Die scherpte mist de nieuwe single dan wel.
“Medusa’ is een sterke single. Na een handvol van die sterke singles wordt het tijd om kleur te bekennen op een full album.  Wij kijken er alvast naar uit.

https://www.youtube.com/watch?time_continue=85&v=vl_zXBkiwoY

Chris De Burgh zal tot het eind van zijn dagen herinnerd worden als de zanger van “The Lady In Red”, een wereldhit in 1986. Weinigen weten dat hij daarvoor en vooral daarna nog een hele carrière uitgebouwd heeft met tientallen degelijke albums. Zijn jongste album is een thema-album rond de legende van Robin Hood.  Chris De Burgh is een afstammeling van Hubert De Burgh, mogelijk één van de mannen die achter Robin Hood aanzaten, voor zover de legende op waargebeurde feiten is gebaseerd.
De Burgh werd gevraagd om muziek te schrijven bij een Duitse musical over Robin Hood. Hij borduurde daar op voort en zo kwam hij uit bij liefst 23 songs (vermoedelijk meer dan er in de musical aan bod komen). Een paar zijn herwerkingen van eerder door De Burgh opgenomen songs die wel in het concept passen.  Een beetje overdaad? Misschien wel.
Muzikaal is dit degelijke, brave folkpop, maar weinig grensverleggend. In de meeste songs staan de verhalen central en De Burgh weet die met een zekere ingehouden passie en overtuiging te brengen, toch als je weet dat ze geschreven zijn met het uitgangspunt dat ze voor een musical bedoeld zijn, waar de emoties doorgaans uitvergroot worden. Chris De Burgh is een degelijke componist en zanger, maar het had geen kwaad gekund om een paar versies met de musical-cast toe te voegen. Het duet “I’m Falling In Love (All Over Again)” is o.m. een welgekomen afwisseling.
Het is moeilijk om er één of twee uit te pikken, maar het treurende “Where My Last Arrow Falls” roept het meeste emoties op. Voor andere tracks, zoals “We’ve Got The Money” moeten we hopen op een cover door de Dropkick Murphys.

Brent Beukelaer is als Brent Buckler de stem en songschrijver van The Radar Station. Met die band won hij Stu Bru’s Nieuwe Lichting in 2020 en bracht hij het prachtige debuutalbum ‘Life Inside A Tornado’ uit. Zo snel na dat album een solo-uitstap in het Nederlands lijkt een ietwat vreemde zet in zijn carrière, maar je voelt dat deze songs al lang zaten te broeien in Brent’s brein.

Brent Beukelaer brengt op ‘Heen Zonder Weer’ kleine verhalen uit een alternatief universum dat net om de hoek ligt of maar één dag geleden lijkt. Als een diaprojector die vanonder het  stof wordt gehaald. Brent Beulelaer geeft aan dat hij voor dit solo-werk werd geïnspireerd door artiesten als Nick Drake, Spinvis, Boudewijn De Groot, The National en in het bijzonder Lieven Coppieters (met zijn legendarische, onlangs heruitgebracht album ‘Jus d’Orange’ uit 1976). Wij gaven bij de singles voorafgaand aan dit album ook al enkele referenties op waar we na het horen van dit album nog steeds achter staan: Zjef Vanuytsel en Augustijn. De geest van een Dimitri Van Toren waart ook rond, op “Klein Maar Gigantisch“. En we vullen aan met Bram Vermeulen, voor het spelen met taal en het verbeeldende vermogen.

Dat spelen met taal is mooi. Fragmenten als ‘samen een verleden opbouwen’ (ipv een toekomst) en een songtitel als “De Verwelkoning“ zijn het peper en zout van dit album. Tegelijk moet je als luisteraar wel goed bij de les blijven. Beukelaer’s stem is van dik velours en bij The Radar Station heb je vaak al genoeg aan wat tekstflarden om de richting te ontwaren. In het Nederlands struikel je wel eens over hetzelfde mompelende zingen en mis je de leukste zinnen. Maar elk vogeltje zingt zoals hij gebekt is. Die herkenbare diepwarme stem is tegelijk zijn handelsmerk en de ploeg achter dit album heeft netjes alle wit ingekleurd dat overblijft als Beukelaer zingt.
De hoekige, stuiterende rock van “Kunst Der Keuze“s doet denken aan TC Matic en Aroma Di Amore. In het mysterieuze “Oerwoud Van Niks“ klinkt de echo van ‘Bij Nacht En Ontij’ van Boudewijn De Groot en Zjef Vanuytsel’s “Zotte Morgen“. De mooiste momenten – bovenop de eerder uitgebracht singles – zijn “Het Blinker Meisje“ en “De Schemering“.

Benieuwd of Vlaanderen dit solowerk van Brent Beukelaer net zo zal omarmen als dat van The Radar Station. Ook als dat niet gebeurt, blijft dit een fijne ontdekking.

Lore De Raeymaekers begon met een paar covers op Youtube te zetten: dodie, The Tallest Man On Earth, Coldplay, … Vandaar gaat het verhaal in sneltreinvaart naar ‘Heartbreak And Home’, haar eerste album als Arnisty.

Een paar songs op dat debuut zijn hemelse ontdekkingen. “Back And Forth” en “Second Home” klinken als akoestische versies van de dreamy fluisterpop van This Mortal Coil. “Push Myself Down” had een albumtrack van de vroege Kristin Hersh kunnen zijn. Met net iets meer stemvolume en grinta zou Arnisty’s pianoballad “Realise” naast het beste werk van Bette Midler kunnen staan. In deze brave versie lijkt Arnisty net te veel op pakweg Birdy.
Het gaat bij die vergelijkingen om meer dan overeenkomsten in de stem. Inzake songopbouw en (soms zuinige) arrangementen hoor je een muzikaal heel mature jongedame die keuzes durft maken en die die keuzes dan ook omarmt. De introspectieve lyrics zijn al prima en daarin zit er misschien ook nog wat groeimarge.
Het zijn niet allemaal oogverblindendende parels op ‘Heartbreak And Home’. Een paar keer laat Arnisty zich te ver leiden door haar speelse enthousiasme en haar blote voeten/wilde haren-adagio. “Room” en “This Is Me” komen daardoor uit bij een ietwat doorsnee hippie-kampvuur en slaapkamer-dagboek-gevoel. “Not A Lovesong” heeft goeie lyrics, maar loopt een beetje verloren in de verschillende ritmes.

Arnisty houdt het op haar debuutalbum bewust klein en onschuldig. Nu ze uit haar schelp is gekomen, moet ze haar talent en haar verhalen de wereld laten veroveren.

https://arnisty.bandcamp.com/releases

Lizz (Liselore uit het Brusselse) bracht zopas “the Valley” uit, nadat ze in mei reeds “Outside” uitbracht. Deze nieuwe single vind je zowel op Spotify als Bandcamp. Het opnieuw akoestische nummer begint veelbelovend. Mooie stem, goed Engels, … beetje jammer dat er geen echte ontknoping zit in de lyrics en ook de sobere begeleiding zakt voorbij halfweg wat in. Met « Outside » wist Lizz de aandacht langer vast te houden. Met de juiste ploeg erachter (extra muzikanten, leuke arrangementen, …ietsje minder braaf) komt dit wel goed.

https://lizzofficialmusic.bandcamp.com/track/the-valley

Popallure 2021 - De Kreuners - Dinosaurussen die nog niet met pensioen moeten
Popallure 2021
CC Het Centrum
Nazareth-Eke
2021-08-09
Rating: 8
Filip Van der Linden

Het blijft soms zoeken naar de juiste formule voor coronaproof concerten en festivals. Voor de Zomerbubbels van dit jaar (Daan, Ozark Henry, Admiral Freebee, …) maakte Popallure één uitzondering op het 'zittende' publiek. Voor De Kreuners mochten de fans in hun bubbel rond een tafeltje staan en dansen, maar wel met mondmasker (hoewel het buiten was). Om uitspraken te doen over de veiligheid ben ik te weinig expert (daarvan zijn er al genoeg op facebook), maar gezellig werd het - ondanks de regels - zeker. Net als vorig jaar perfect georganiseerd.

Dat De Kreuners hun zomertournee starten in Nazareth, is geen toeval. Ze repeteerden enkele weken in dezelfde gemeente om de nummers van hun zomertournee opnieuw in de vingers te krijgen. Toch was het concert meer dan een try-out of een generale repetitie. Voor een band die al meer dan 40 jaar on the road is, was de honger naar het podium en het publiek deze zomer groot. Ze hadden dan ook een setlist waarmee ze zowel zichzelf als het publiek een groot plezier deden: anderhalf uur hits, met af en toe een minder bekend oud of nieuw nummer. Ze hebben de Nederlandstalige rock uitgevonden en mee kleur gegeven en alleen daarvoor verdienen ze eindeloos respect.
De legendarische band opende naar goede gewoonte met "Gezellig Samenzijn" en er stonden nog meer nummers op de lijst van 'S Nachts kouder Dan Buiten' (uit 1981): de hits "Zij Heeft Stijl" en "Nee Oh Nee" en het minder bekende "Black-Out". Ook uit dat jaar: de Billy Idol-vertaling "Ik Dans Wel Met Mezelf". Uit 'Er Sterft Een Beer In De Taïga' uit 1982 hoorden we "Cous-Cous Kreten" en "Layla". De hoofdbrok kwam uit succesalbum 'Hier En Nu': "Ik Wil Je", "Door Jou", "Zo Jong", "Chris Lomme", "Maak Me Wakker", "Op Zoek" en "Nu Of Nooit" (van de Tröckener Kecks).  "Liever Alleen", uit 'Knagend Vuur', hebben ze niet meer live gespeeld sinds het nummer uitkwam in 1992. "Met Alle Gevolgen Vandien" werd volgens Walter Grootaers geschreven door Wimmeke Punk van de Wolf Banes en dan volledig herwerkt door De Kreuners. Een nummer met het potentieel van een goeie single. "Meisje Meisje" werd gezongen door Axl Peleman en Ben Crabbé, enkel begeleid door de gitaar van Jan Van Eyken.
Op de keuze van de nummers valt weinig af te dingen. De Kreuners laten nog een handvol hits liggen als "Kom Terug. Ik Mis Je", "Jongens Hebben Geluk" en "Sha-La". Ook de vroegere traditionele afsluiter "Vuil Water" ontbreekt in Nazareth opnieuw.
Maar als je anderhalf uur de aandacht van het publiek vasthoudt zonder die nummers, dan ontbreekt er eigenlijk niets. Ook op de performance van de dinosaurussen van de Nederlandstalige rock kan je nauwelijks kritiek hebben. Goed, Walter is geen absolute nachtegaal, maar dat is hij misschien ook nooit geweest.
En het publiek zingt vaak zo luid mee dat ze hem toch overstemmen. Deze band staat ondanks of net dankzij hun leeftijd nog heel gretig, passioneel en professioneel op het podium. De voorspelbare grapjes van Walter neem je er dan maar bij.

Deze dinosaurussen kunnen nog wel een paar jaar mee. Geniet ervan.

Organisatie: Popallure