Intergalactic Lovers liet ons vier jaar wachten sinds hun vorige release. In die tussentijd zijn ze verveld van een gitaarband naar een synth-driven popband. Toegegeven, dat zat al wat in hun laatste releases, maar op de nieuwe single “Bobbi” is het nog wat duidelijker en nadrukkelijker. Er zijn ook heel wat aspecten die niet veranderd zijn: de mystiek in de lyrics, de typische magisch-zweverige songstructuur, de passie in de stem van Lara Chedraoui.
De nieuwe single klinkt vooral nog heel erg als de ‘oude’ Intergalactic Lovers en dat is een compliment. Laat dat full album maar komen.

https://www.youtube.com/watch?v=gZXK2Ew1MjA

Asermoietuitkomt is sinds 2020 opnieuw actief en de 2.0-versie van deze Nederlandstalige punkband is heel productief. Na het full album van vorig jaar is er nu al opnieuw de EP ‘Ode Aan Evelien’. Die Evelien is de Eveline die enkele BV’s zover kreeg dat ze pikante video’s en foto’s naar haar/hem mailden en die werden dan online gegooid. Dat niet zo fraaie sexting-verhaal levert bij Asermoietuitkomt een leuke parodie op waarin ook de zanger van Asermoietuitkomt met (enkel?) zijn witte kousen aan verstrikt geraakt in de netten van Evelien.
Het corona-nummer “Corona” kan mij minder bekoren en “Multinational” is een beetje basic anarchopunk in de lyrics en uitvoering. Wel helemaal een schot in de roos – voor mij – is “Ballenbad”, een eenvoudig maar hilarisch verhaaltje over het zichzelf te serieus nemende ‘hoofd van de security van het ballenbad’, dat ook nog een heerlijk uptempo gebracht wordt.
Met twee heel degelijke releases in korte tijd krijgt Belgian Asociality zware concurrentie van deze Asermoietuitkomt.
https://asermoietuitkomt.bandcamp.com/releases

Unravel is een nieuwe Vlaamse metalcoreband met zowel cleane vrouwelijke vocalen als mannelijke screams. Met die combinatie van stemmen kan je ze al vergelijken met bv. Jinjer en Make Them Suffer, maar je hoort muzikaal ook invloeden van Currents, Polaris en Of Mice & Men.
‘Closure‘ is het in coronatijden opgenomen debuutalbum en dat klinkt veelbelovend. De sound is meestal heel vol en agressief, met veel brute kracht en groove en soms (kort dan) heel atmosferisch. Het wordt gebracht met veel grinta en energie, zoals dat moet bij metalcore. De drumritmes en de riffs zijn niet altijd voorspelbaar en dat is leuk en fris. Het wisselen en combineren van de cleane vocalen en de screams zorgt voor voldoende afwisseling. De lyrics zijn uit het echte leven gegrepen, maar aan de catchyness van de refreinen en de herkenbaarheid van de tracks onderling kan misschien nog wat gesleuteld worden.
Voor een debuutalbum ligt de lat op ‘Closure’ meteen hoog. Tracks die er inzake songopbouw en sfeer een beetje bovenuit steken zijn “Remember” en “Persist”, maar ook “Eternal Forgiveness” en het furieuze “Black Sunday” zullen live zeker voor wat deining zorgen bij het publiek.

De Poolse synthpopband brengt muziek die schippert tussen darkwave, vertraagde EBM en synthpop. De muziek en beats zijn degelijk, maar de echte ster van dit duo is zanger Wojciech Jarzebak. Zijn stem roept herinneringen op aan Dave Gahan van Depeche Mode en ook zeker aan Marc Almond. En dan zit je in dit genre natuurlijk op rozen.

Van de vier nummers op deze EP is opener “So Cold” de sterkste compositie. Op “Acid Rain”, de laatste van de vier tracks zingt Agata Pawlowicz (van This Cold, Traumadoll, Desdemona, …) mee als tweede stem en dat levert een welgekomen extra kleur op voor deze EP.

https://uncarnate.bandcamp.com/album/loss

Drie jaar na hun debuutalbum ‘Attempts At Speech’ is de Noorse postpunkband Duvel terug met het album ‘Duvel’. Het trio is gegroeid tot een kwartet. De vierde man speelt synths en dat is op het eerste gehoor misschien wel de beste zet van Duvel. Het extra laagje van de keyboards duwt de sound van Duvel nog wat dieper in de jaren ’80.
Het label zet deze Duvel in de markt als een kruising tussen Savages en Siouxie. In Belgische termen is dit de poppy versie van Whispering Sons of Dead High Wire. Het is catchy en uptempo, met hints naar de EDM van Solar Fake en zeker ook naar  de synthpop van vroeger. Het is vooral minder zwaar op de hand dan de meeste Belgische postpunk. Op “U” klinken deze Noren zelfs een beetje als onze The Radar Station, terwijl ze op “All On You” en “Human” ergens tussen A-Ha en ABC thuishoren. Enkel “Elephant Island” rust op gruizige gothic rock en het is wachten op afsluiter “Eels” om wat dreiging te horen.
Als geheel is ‘Duvel’ net iets te gladjes en smooth, maar ook daar zijn vast fans voor te vinden.

Het nieuwe album van Marble Sounds komt pas volgend jaar uit, maar de fans kunnen zich inmiddels laven aan single “Quiet”. Daarop doet Marble Sounds waar ze al langer goed in zijn: mooie sfeerzetting, mooie harmonieën, puike indiepop-arrangementen met heel prominent aanwezige strijkers, een klein beetje mysterie en melancholie, … Het is voor Marble Sounds inmiddels een beproefd recept, maar het werkt nog altijd. De formule gaat nog wat dieper en breder en dat lijkt goed nieuws voor dat aanstaande album.

https://www.youtube.com/watch?v=zu7ec0CSZow&t=41s

Jef Maarawi werd in Brazilië geboren en heeft een Syrische vader en een Griekse moeder. Op zijn nieuwe album ‘Terra Papagalli’ (land van de papegaaien, zoals de Europese ‘ontdekkers’ Brazilië noemden) gaat hij op een aantal songs op zoek naar wat ‘thuis’ voor hem betekent. Maarawi vertelt zijn verhalen op de tonen van soms vrolijke en  soms melancholische alt-folk. Hij kijkt duidelijk op naar de grote zingende verhalenvertellers als Bob Dylan, Bonnie 'Prince' Billy en Sufjan Stevens, maar laat zich ook inspireren door Jorge Ben Jor, Chico Buarque, Tim Maia, Rita Lee en Caetano Veloso.

Op vrolijke tracks als “Caveboi” en titeltrack “Terra Papagalli” zit er niet zoveel vlees aan het been. Dat verandert als Jef Maarawi tapt uit het vat van de melancholie, heimwee (in tijd en plaats) en de hartepijn, zoals op “How To Sustain Minor Losses”, “Senna” en “Legendary”. Dan komt hij voor mij in de buurt van een Shawn Colvin, Gary Louris, Calexico of – moet je zeker eens ontdekken – Brudini. Op het bijtende, maar schone “Consume Me” speelt hij muzikaal met vasthouden en loslaten. “Tropicaliptico” schippert tussen een protestsong en zuinige Beach Boys-invloeden.

Op ‘Terra Papagalli’ komen best wel serieuze onderwerpen aan bod, maar dan vaak verpakt in vrolijke melodietjes of met een loden zon als achtergrond voor de melancholie. Jef Maarawi is als singer-songwriter een fijne, maar misschien moeilijk in een vakje te duwen ontdekking.

https://jefmaarawi-inner-ear.bandcamp.com/album/terra-papagalli

Saeko Kitamae was in 2005 de eerste Aziatische artiest(e) die op het bekende Duitse metalfestival in Wacken speelde. In die periode duwden labels en managers haar in een hokje waar ze zich niet thuisvoelde en daarom stopte ze haar droom om het te maken in de metal lange tijd in de ijskast. Nu is ze terug. Dankzij een crowdfunding kon ze een album opnemen zoals zij het wil en met de mensen die ze vertrouwt. Elke track van ‘Holy We Are Alone’ staat voor een ander land en “Russia: Heroes” is de eerste single. Op deze energieke powermetaltrack staat de krachtige stem van Saeko heel centraal en leren we in de lyrics een beetje over de blutsen en builen in haar leven.
De Amerikaan Derek Sherinian (Alice Cooper, Dream Theater, Yngwie Malmsteens, Ayreon, …) speelt een indrukwekkende synth-solo op deze track. De band Saeko bestaat vandaag behalve uit Saeko Kitamae (zang, keyboard) nog uit de Italianen Guido Benedetti (gitaar, keyboard/Trick Or Treat) en Alessandro Sala (bas/Rhapsody Of Fire) en de Duitser Michael Ehre (drums/Primal Fear, Gamma Ray, ... ).

https://www.youtube.com/watch?v=zjnBiXah-f8

De Nederlandse Aafke Romeijn is ook in België uitgegroeid tot een graag geziene artieste. Ze scoorde hits met de singles “Alles Went” (met rapper Sef) en met “Zal Ik Dan” (met Tom Pintens). Met haar vorige album ‘M’ (de soundtrack bij haar boek ‘Concept M’) kon ze zich profileren met de singles “Ameland” (met Spinvis) en de Noordkaap-cover “Een Heel Klein Beetje Oorlog”. Op haar nieuwe album ‘Godzilla’ doet ze het zonder duetten en dat is niet de enige reden waarom dit haar meest persoonlijke album ooit is.

‘Godzilla’ is de muzikale vertaling van haar dichtbundel Leegstand. Godzilla, het monster uit de bekende Japanse (en later ook Amerikaanse) films, staat hier misschien een beetje symbool voor een allesverslindende depressie. In de lyrics is ze daarover bloedeerlijk en ontwapenend op een manier waarop – toch in het Nederlands – enkel Guido Belcanto en Stippenlift dat ook doen. Stippenlift is de Nederlander met wie Aafke Romeijn vorig jaar nog de single “Was Ik Maar Dood” uitbracht. Bij Stippenlift is het niet altijd duidelijk of hij zijn gutsende zelfmedelijden als een gimmick gebruikt, terwijl we bij Aafke Romeijn sneller overtuigd zijn van de authenticiteit van haar leed. En je voelt tegelijk een klein beetje schaamte dat je haar als luisteraar op haar zere plekken hoort duwen.

Net als Belcanto en Stippenlift verpakt Romeijn haar persoonlijke ellende, twijfels en angsten in soms zelfs lentefrisse, fruitige popmuziek. Ze kiest op ‘Godzilla’ muzikaal voor vrolijke, eclectische artpop met een moderne en soms dansbare urban vibe, als tegengewicht voor het duister in de lyrics. Ze zingt ook op een relatief naïeve en onbezorgde manier, zodat het allemaal niet zo erg en existentieel lijkt.

Voor dit album werkte ze enkele van de Leegstand-gedichten om tot songs om de monsters uit haar hoofd te verdrijven. Het is moeilijk om songs aan te duiden die misschien wat beter zijn dan de andere. Elk op zich zijn ze prachtig in hun eerlijkheid.
Mijn persoonlijke favoriet is “Piepschuim”, over hoe fake de hele wereld is voor iemand die op de bodem zit en eenzaam naar boven, naar het licht moet kruipen.

‘Godzilla’ is ramptoerisme op de dansvloer. Zachtjes shaken tot het huilen voorbijgaat.

De Belgische stoner-trots Cowboys & Aliens bracht zopas de volledig nieuwe digitale single “Morbid Orbit” uit. Die werd in volle covid-periode door de band opgenomen als cadeau voor de fans die Cowboys & Aliens al 25 jaar op de voet volgen. Het nummer staat op de verzamelplaat ‘Polderriffs II’, onlangs uitgebracht door hun label Polderrecords. Het nummer zal daarnaast ook verschijnen op het nieuwe album van de band zelf, maar daarop is het nog wachten tot 2022. Om hun jubileum dit jaar waardig te vieren, mag Cowboys & Aliens aantreden op Alcatraz in Kortrijk en nadien als headliner spelen op het nieuwe Belgian Blast Festival in Desselgem.

“Morbid Orbit” is een oorveeg die liefst 9 minuten blijft nazinderen. Een pompende stoner-bulldozer die alles op zijn pad vermorzelt. Inzake stoner heeft Cowboys & Aliens in ons land het pad geëffend en het ziet er naar uit dat ze nog even op hun troon willen blijven zitten.

https://www.youtube.com/watch?v=4bJd_DdXLh0