"No llores" is Rumbaristas's versie van "Don't Cry Sister" van JJ Cale uit 1979. De blues van het origineel werd een beetje weggefilterd of omgezet in vrolijkheid en hoop. Voor de productie kon deze Belgische band een beroep doen op Sergio Mendoza (Calexico) en daar valt weinig op aan te merken. Met een refrein in het Spaans (gezongen door Laïs) en de rest in het Nederlands en een swingende dansbeat zou dit wel eens de soundtrack van deze zomer kunnen worden. Vier volle minuten zonneschijn!

https://www.youtube.com/watch?v=5v7XE08C3tk

De single “Multitudes” is het visitekaartje van het volgende album van Paul Numi. De synthesizer is hier een stuk prominenter aanwezig dan op de tracks van ‘Chimera’ en de Simple Minds-sound die we daar al herkenden komt ook hier terug. Muzikaal dan, want vocaal is Numi niet van hetzelfde kaliber als Jim  Kerr. Maar hij heeft wel ook een kenmerkende, doorleefde eigen zangstijl. Het maakt van “Multitudes” opnieuw een leuke single en de muzikale evolutie doet ons uitkijken naar dat nieuwe album.
https://www.youtube.com/watch?v=HYBP-lauk-s

“Promise” is al de tweede nieuwe single dit jaar van Ground Nero, de Belgische band die de donkere jaren ’80 laat herleven. Ze mengen hier opnieuw gothic rock en cold wave. Deze “Promise” ligt mooi in het verlengde van “In The Blood” van begin dit jaar. Op beide nieuwe tracks heeft Ground Nero duidelijk meer zijn eigen geluid gevonden. Meer dan op het album ‘Divergence’ van 2019. Matuurder, gepolijster, bedachtzamer, iets minder lonkend naar de grote voorbeelden.
Op “Promise” doet Ground Nero mij soms nog wat denken aan Star Industry en Fields Of The Nephilim en die referenties mag je als een compliment beschouwen.
Na twee singles mogen we hopelijk beginnen hopen op een nieuw album. Beloofd?

https://groundnero.bandcamp.com/track/promise

Rocksteady, maar niet helemaal volgens het boekje. Blue Tone Stompers is een trio, ze komen uit Frankrijk en ze hebben een gezonde voorliefde voor rocksteady en ska. Die brengen ze in een bijzondere, akoestische bezetting: staande bas, saxofoon, gitaar en een volumineuze bariton die ongenadig raspt. De sax krijgt de eer om de melodie en de solo’s te mogen uitvoeren. ‘Blue Tone Stompers’ is hun debuut en dat doen ze gewoon op een vinyl (45 T).
De A-kant “Blue Tone Rock” is een leuke eigen compositie en B-kantje “Come Back Jeannie” is een halfvrolijke/halfbluesy cover van de Jamaicaanse legende Laurel Aitken. Live brengen ze ook bekendere covers van Prince Buster en net zo minder bekende van The Paragons of Leadbelly. Deze cover van Aitken kunnen ze perfect naar hun hand zetten zonder het origineel te verloochenen.
Rocksteady is geen voor de hand liggend genre in Frankrijk of in ons land, maar dit is een heel leuke en tegelijk heel eigenaardige single.
Deze Blue Tone Stompers zouden het prima doen op de kleinere zomerfestivals (Roots & Roses, Coleur Café, …) en in het clubcircuit.

https://productionsimpossiblerecords.bandcamp.com/album/blue-tone-stompers

Nneema is Emilie Leysen (vocals), Niels Verheest (toetsen/Blue Blot, The Whodads), Jan-Sebastiaan Degeyter (gitaar/Laughing Bastards), Matthias Debusschere (bas/Sarah Ferri, Sioen, …) en Frederik Van den Berghe (drums/Compro Oro, Mambo Chillum, …).

Nneema's debuutsingle "A Visit" baadt in lazy, laidback jazzpop. De gemoedelijke sfeer wordt grimmiger als de song de afslag neemt naar soul en blues. Het klinkt warm en broeierig en met een speelduur van iets meer dan 5 minuten krijg je als luisteraar ruim de tijd om mee weg te zinken in de melancholie van het gemis (of het gebroken hart). Blue Blot en de laatste versie Vaya Con Dios zijn niet ver weg. Zangeres Emilie lijkt hier met de meeste pluimen te mogen gaan lopen, maar de band (en producer) weten heel juist te doseren en tillen deze song zo naar een hoger level.
"A Visit" is de aanloop naar Nneema’s eerste vinyl-EP 'Ear of Clay' die eind augustus uitkomt. Dat belooft een eclectische plaat te worden waarin elke song een ander personage en diens manier van het leven belicht. Een schare aan gastmuzikanten kleurt die plaat mee in en geeft elk nummer een eigen identiteit.

https://www.youtube.com/watch?v=v2lLqnuWSgY

De Nederlandse gitaarband Love Supreme heeft een cheesy groepsnaam, maar dat maken ze meer dan goed met hun muziek. Daarvoor vinden ze inspiratie bij Superchunk, Replacements en Lemonheads. Denk bv. Ook aan Nemo, Golden Green, BRUCE, The Romans, Lagwagon en Hüsker Dü. Een bijzonder aangename mix van punk en indierock.
Op hun tweede album ‘Tuesday’ (omdat ze elke dinsdag repeteren) klinken deze Nederlanders snel, smerig en snedig, zoals we dat in de jaren ’80 en ’90 zo leuk vonden. Eén van de hoogtepunten is “Felix Leiter”, waarop de band klinkt alsof de dood hen op de hielen zit: zelfs geen tijd om op adem te komen en enkel een compacte solo als die de snelheid niet uit de song haalt. Hetzelfde geldt voor “She Said To Me“. De lyrics halen niet op elke song ook het niveau van de muziek, maar dat is misschien eerder omdat de sound altijd zo goed zit.
Op “People Know“ wordt wel wat gas teruggenomen en zitten de lyrics prominenter in de mix. Love Supreme is echter niet de band van de grote boodschappen die moeten verkondigd worden. Maar wat een sound.
Een paar leuke details: de wielrenner op de foto is Harry Ligter, vader van frontman Jeroen. De foto werd genomen door Frist Veerman, de eerste klokkenluider van Nederland. In de outro van de slome slottrack “Love Supreme“ zit een gedicht van Lucas Hirsch.

Fantastisch album. Nu al op bandcamp, in september ook op vinyl.
https://lovesupremeams.bandcamp.com/album/tuesday

De Belgische melodic deathmetalband Fragmentum houdt het creatieve duo Jan en Gunnar graag de touwtjes in eigen handen. Voor hun nieuwe album ‘Masters Of Perplexity’ werd de band gereduceerd tot zijn creatieve kern (de gitaristen/zangers Jan en Gunnar) en aangevuld met de nieuwe drummer Paul De Smet (Transport Aerian). Alles werd opgenomen in hun eigen studio en het album komt uit op hun eigen Zoorka Records.
‘Masters of Perplexity’ bouwt voort op het uitstekende ‘Pugnacity’, in 2019 uitgebracht na hun Amerikaanse tournee als support voor Children of Bodom. Daarna gingen ze nog op een Europese tournee met Soulfly.
‘Masters Of Perplexity’ heeft de Maya’s als thema en er is ook een muzikale koerswijziging: meer aandacht voor de melodie en iets minder op de doom. Het accent ligt nog steeds op de snelle en virtuoze gitaarpartijen, maar Jan en Gunnar profileren zich hier ook als masters in productie en arrangementen. De intro van “Mountain Of The Dead” is een pareltje inzake productie, wat maakt dat het daaropvolgende grunten er mooi tegen afsteekt. Op het nieuwe album wisselen ze de grunts af met een paar zuinige cleane vocalen (zoals op “Screechings Of The Sacrifice”) en die variatie is welkom.
Fragmentum speelt graag met contrasten: catchy melodielijnen tegen agressieve gitaren, drumritmes die niet altijd klinken zoals je verwacht tegenover gitaarsolo’s die dan weer meer wel dan niet klassiek zijn, … Het thema van de Maya’s is – al zeker voor een Belgische band – uniek en zit mooi verwerkt in de lyrics, al teert de band toch veel op het cliché van de mensenoffers.
Eén van de betere tracks het album is het gejaagde “Clash Of The Clans”, waarop de grunts mooi in de gitaarmelodie en eenvoudige drumpatroon blenden. Op “Trick Of The Twins” doen ze dat nog eens over. Feast Of The Flesh is een heel stuk trager, heeft een knap cello-arrangement en lekkere doomy intro. Daarna gaat deze track meer in de richting van melodische deathmetal, om dan nog een paar keer heen en weer te switchen tussen die genres. De tracks van Fragmentum zijn zelden in één hokje te duwen. 
‘Masters Of Perplexity’ is voor Fragmentum een paar stappen vooruit ten opzichte van ‘Pugnacity’, zowel in de muziek als in de productie. Een heel aangenaam en gevarieerd album.

https://www.youtube.com/watch?v=B3F3xJPuPH8&t=6s

De Schotse rockband Del Amitri had in ons land twee radiohits: “Nothing Ever Happens” in 1989 en “Always The Last To Know” in 1992. Die hits zijn wat in de vergetelheid geraakt, maar de oudere muziekliefhebber zal ze meteen herkennen. Na die internationale hits volgden nog hits in de UK en na de split in 2002 ging zanger Justin Currie solo. In 2014 en 2018 waren er echter succesvoille reünie-tournees en nu is er nieuw werk van de band, met vooral gitarist Iain Harvie als vaste waarde.
De kans dat één van de tracks op ‘Fatal Mistakes’ een internationale hit wordt is niet onbestaande, maar toch ook weer niet zo groot. Currie en Harvie zijn heel degelijke songschrijvers en performers, maar de jaren ervaring hebben de scherpe kantjes er wat afgevijld. Het klinkt allemaal heel degelijk, maar tegelijk ook heel smooth en het passeert zonder veel sporen na te laten. Dat Del Amitri op ‘Fatal Mistakes’ nog steeds klinkt als eind jaren ’80, begin jaren ’90 is tegelijk een vloek en een zegen.  Het is vooral herkenbaar, maar meteen ook een beetje gedateerd.
“Otherwise” zou als single zeker zijn plaats vinden op Radio 1, meer dan de door band en label uitgebrachte eerste single “Close Your Eyes And Think Of England”. “Otherwise” is één van de sterkste songs op het album. Andere uitblinkers zijn de stuwende tracks “Missing Person” en “Nation Of Caners”, het heel intimistische “Lonely” en het catchy “You Can”t Go Back”.

https://www.youtube.com/watch?v=lCGigqiAEXU

Tannhauser Orchestra (vroeger Tannhauser) is nog steeds de band van Erick De Deyn. Voor het nieuwe album ‘The Fade’ krijgt hij hulp van Geert Janssens (sinds 2012 bij de band) en nieuwkomer Loes Besieux. Zij leverde ook het knappe artwork voor deze release.
In deze opstelling klinkt Tannhauser Orchestra heel erg als tal van alternatieve/shoegaze/indie gitaarbands van eind jaren ’80 begin jaren ’90. Denk aan The Jesus And Mary Chain, Dinosaur Jr., Yo La Tengo en zelfs Pixies en Sonic Youth zonder de scherpste kantjes. De tracks waarop Loes zingt, voeren mij terug naar de hoogdagen van Elastica, Belly, Lush, Juliana Hatfield en Echobelly. De mannelijke vocalen springen er in verhouding wat minder uit, maar de variatie is wel top.
De vaak dreamy gitaar/synthsound van Tannhauser Orchestra op ‘The Fade’ is betoverend en geeft deze band een unieke plek in het muzikale landschap van vandaag, al slaat de slinger net zo goed in de richting van artpop en grunge.
Dit album schittert het hardst op het mysterieuze “Yamahaze” en ook nog op “Plain Jane” en “Late In The Game”. Het lang uitgesponnen “Deaf” heeft soms wat moeite om de luisteraar de volle negen minuten bij de les te houden, maar heeft net zo goed momenten die die epische speelduur verantwoorden. “Three Little Birds” (geen cover van Bob Marley) is met zijn trage ritme een beetje een spelbreker, maar heeft ook wel wat charme.
Tannhauser leverde met ‘The Fade’ een charmant en gevarieerd album dat in zijn leukste momenten ongegeneerd linkt naar het strafste uit de nineties.

https://tannhausermusic.bandcamp.com/

Prestige brengt dit jaar een nieuw album uit bij Massacre Records. De band werkt sinds 2006 aan een comeback en nu is er eindelijk ook nieuw materiaal.
Deze Finse thrashmetalband bestond in een eerste versie van 1987 tot 1992, waarbij enkel materiaal werd uitgebracht bij een lokaal label. Daarna zat gitarist Jan Örkki Yrlund in een hele reeks bands zoals o.m. Lacrimosa en het (half-)Nederlandse Imperia, maar ook in de Belgische bands Danse Macabre en Ancient Rites.
Met de nieuwe drummer van Prestige, Matti Johansson, die lang bij Korpiklaani zat, komt de comeback van Prestige in een stroomversnelling. De nieuwe single heet "Exit" met "You Weep" als B-kantje, want dit komt gewoon ook op vinyl (45 T) uit. Beide tracks klinken alsof de tijd is blijven stilstaan in 1992: catchy thrash met veel Amerikaanse en Teutoonse invloeden. "Exit" heeft een mooie, klassieke intro terwijl "You Weep" meteen met de deur in huis valt en ook nog een hoog meebrulgehalte heeft. Goeie thrash kan du sook gewoon uit Finland komen.

https://www.youtube.com/watch?v=jcnB_jTfzKk