Het Amerikaanse The Shins bereikten Europa met de tweede cd ‘Chutes too narrow’ (2004). Hun debuut ‘Inverted World’ dateert al van 2001. En iets later verscheen ‘Wincing the night away in 2007. De doorbraak wenkte …
Sing/songwriter/gitarist James Mercier is de spil en heeft alvast de kunst om fris tintelende, hartverwarmende en dromerig sfeervolle melancholische popsongs te schrijven. De indiepop op z’n best met een reeks subtiel uitgewerkte songs , maar in 2009 ontsloeg Mercier z’n bandleden, en legde zich toe op het project Broken Bells met Danger Mouse.
De muzikale ervaring van hun melodieuze ‘bedroom’ popelektronica die kon grooven , nam  hij op de nieuwe Shins-plaat; een volledig nieuw geformeerde band, na vijf jaar, waarbij de songs kwalitatief sterk zijn, en popmelodieus van aard. Ze weten een breed publiek aan te spreken .
Frisse, radiovriendelijke droom- en balladpop , die de single “Simple song” voorop plaatst , ook de overige negen zijn meer dan de moeite waard.
The Shins vinden zichzelf wel weer uit, maar krijgen nu de verdiende respons voor hun  aangename indiepop!

Vorig jaar waren we al onder de indruk van de rammelende punkpopknallers van Cloud Nothings van Dylan Baldi uit Cleveland : een compromisloos, ‘back to basics’ geluid, onbevangen, speels, strak en melodieus . En het jonge , dynamische collectief zorgen in de sound voor voldoende variatie.
Ze klopten nu aan bij Steve Albini; eigenlijk kon of mocht die niet ontbreken op de opvolger ‘Attack on memory’. We horen acht bedreven , broeierige songs , die intens, spannend zijn en durven te exploderen .
Qua stijl trekt het kwartet de sound meer open en valt er meer diepgang te noteren. Ze integreren hun rammelende punkpop met postpunk, , indiepop, noiserock , emo en psychedelica . Op die manier word je volledig meegezogen op de negen minuten durende “Wasted days”.
Een band naar ons hart dus, die lekker voortschuurt  op “Stay useluess” en het instrumentale “Separation” . “Fall in” en “Cut you”  hebben meer pakkende melodieën en klinken verfijnder.
Wat een talentrijke band  met wat voor een plaat! Fris , opwindend, aanstekelijk en creatief in het genre ! Aanschaffen dus!

Na een kleine time out tussen 2004 – 2008  zijn de broers Phil & Paul Hartnoll terug van de partij en kunnen we hen bewonderen met die typische lasbril dito zoeklichtjes aan. Achter hen een groots projectiescherm en rond hen allerhande constructies die ons doen baden in hun kenmerkende ambienttechno, van zalvende, bedwelmende , hypnotiserende  klanken en pulserende , aanzwellende en krachtiger wordende beats. 

Ze maken er werk van, net als de huidige dance acts, het podium vol elektronica en visuals te stoppen.  Met het comeback album ‘Wonky’ en tekstvellen als “Intergalactic mutants, we are your friends” waanden we ons in een vredig intergalactisch stelsel met o.m. allerhande kleurrijke kristalstructuren en ruimtewezens gerichte boodschappen op het grote scherm . Straf spul van die twee!
Muzikaal groeven de broers diep in de tijd en werd  hun recente cd voorop geplaatst. Geen “Satan” of “The box” - toestanden , zoals bij het vorig optreden op de Lokerse Feesten (2009); die nummers werden met de mantel der liefde bedekt, door het feit dat de broers de boel met de juiste vibe konden opzwepen .
Het publiek in trance krijgen en de AB omtoveren tot een broeierige Club was de opdracht waarin ze ‘en verve’ in slaagden . Van het  trancegericht web “One big moment” en “Straight sun”, ging het naar een meer aanstekelijk geluid …’faster, harder, better en stronger’ op z’n Daft Punks! Al vroeg zat het oudje “Halcyon + On + On” verweven , waarin ze Belinda Carlisles “Heaven is a place on earth” mixten . Songs als “Beelzedub” en “Belfast” nodigen uit tot een ‘smiley’ op het aangezicht.
De techneuten dreven het tempo op en palmden stelselmatig het publiek in; meer en meer zweterige lichamen op songs als “Wonky” en “Stringy acid”; hier werd je gedwongen te dansen . Wat een clubby sfeertje! We voelden sprankelende bubbels om ons heen . Een sterke act trouwens, die dan met “Where is it going” en “Chime “ de perfecte apotheose vormde. 

Een beleven van Ruimte , Sterrenstelsels en ons aller Moeder Aarde zijn Orbital fans niet vreemd ; hun roemrijke roots lopen moeiteloos door het nieuwe materiaal. De 45 + rs  toonden nog eens hoe sterk hun invloed wel was op de huidige dance!

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/orbital-12-04-12/

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

Diagrams is het nieuwe muzikaal project van Sam Genders , die een time-out met Tunng heeft ingelast en zich opnieuw concentreerde op z’n job in het onderwijs.  Het kriebelt , de folky tunes van Tunng werden opzij geplaatst en er is de focus op dromerige , gedreven indierock . Het nieuwe project is al bij al ok, de songs klinken fris en optimistisch en ondanks het feit dat ze vakkundig goed in elkaar zitten, zijn het “Tall buildings” en “Appetite” die ons hier het sterkst  raken.

Vijf multi-talenten uit UK, Breton,  hadden we in het vizier met de single “Edward the confessor”, een stuwende song , die een veelheid aan stijlen beheerst, en rock moeiteloos linkt aan punkfunk en computergestuurde technologie … Fijne muziek van een creatieve band, die verrassend met sounds omgaat: elektronica, soundscapes, bleeps, zware bassen, hitsende drums en ritmisch bedwelmende, pulserende en knisperende, neurotische beats. Jawel een arsenaal synths, toetsen, gitaar, bas, drums en een mengtafel waren te zien.

Je kon het allemaal horen van een kwintet , die projecties koppelde aan hun sound en hun kunstenaarshart aan een volle Ronde liet aanschouwen . Het debuut ‘Other people’s problems’ werd er snel door gejaagd , want in een kleine 50 minuten was de set af  … Een moderne ‘new rave’ stijl , die beelden van bands als Metronomy, Klaxons, Friendly Fires, !!!; The Rapture, Radio 4, LCD Soundsystem deed opborrelden , en toch ergens de mosterd haalde bij een Gang Of 4, A certain ratio en Cabaret voltaire in die elektronica en drums.  Maar ook de dwarrelende ritmes van Foals en Bloc Party horen we . Zij hebben hier ‘iets’ dat hen veelbelovend maakt …
Een gretig klinkende band, die potentieel in huis heeft, en aanstekelijk poprockende/synth dance produceert! Het broeierige “Oxides” opende en toonde al meteen het avontuur in de geluidjes aan; een orkestrale outtro sierde . De synths klonken op “Pacemaker” , “Elektrician” en “Governing correctly” diep door. De single “Edward the confessor” dan werd sterk onthaald en had het meest in huis.
De punkfunk prikkelde vooral in het tweede deel , en een diepe dreunende bas vulde aan o.m. op “Wood & plastic” en “RBI”.

De paar ‘unknown’ tracks lieten een even sterke indruk na en maakten het plaatje van Breton ‘compleet’, die zich opwierp als één van de ‘Ontdekkingen’ om naar uit te kijken . Zeg niet dat we er niet vroeg bij waren om de jonge gasten aan het werk te zien …

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/breton/

Organisatie: Botanique, Brussel

Het Britse Tunng van het duo Mike Lindsay en Sam Genders heeft al een paar aangename boeiende  folkplaten uit, in die zin semi-akoestische gitaarpop (new acoustic movement) , (free) folk, knisperende elektronica en soundscapes. Een toegankelijk emotievolle, warme en relaxte sound , ondersteund door de afwisselende en samenzang van het duo.
Ze hebben in deze BBC sessies hun folksound een aantrekkelijke wending gegeven. De (gekende) “Take”, “Bullets” en “Jenny again”  hebben een intrigerende , spannende opbouw  door de huppelende ritmes en tics  , en in  hun  traditionele aanpak met de zalvende , zachte lagen elektronica en stemmenpracht is er wat wat extra’s en leuks te ontdekken . O.m. “Tamatant Tilay” , die ze samen opnamen met Tinariwen, die weet te grooven door die West-Afrikaanse Mali-Touareg geluiden en gitaarbluesslides , en de covers “The pioneers” van Bloc Party, en “Naked in the rain”, waarin het danshitje van ene Blue Pearl zit verscholen . Het zorgt ervoor dat deze sessies wat meer ruimte en elan krijgen en  moeiteloos naast hun eerder verschenen platen kan staan . Bijgevolg : Puike sessies dus!

We kunnen steeds aankloppen bij de Democrazy Gent, die btw nu dertig jaar bestaat voor een reeks ontdekkingen .  Vanavond kon je het beloftevolle The Jacuzzi Boys, Usa, checken met het éven beloftevolle Bed Rugs uit eigen land , die het aantrekkelijke ‘8th Cloud’ uithebben .

Het trio The Jacuzzi Boys  maakt meteen een link met het uit San Diego opererende Wavves, een potje ongeregeld, rauw dynamische rock’n’roll op z’n Jon Spencers en /punk/noise/surf/ indiepop, gedrenkt in pedaaleffects en  een galmende  zang. . Een pittige, aanstekelijke , ophitsende “Island ave” en “Glazin’” , titelsong van de nieuwe cd, werden afgewisseld met meeslepend materiaal, om dan met “Smells dead” en “Brick of coconuts” een drive te kenmerken . Een boeiend, verslavend inwerkende wave …

Bed Rugs stond in een vorig leven als The Porn Bloopers en bereikten in 2008 de finale van Humo’s Rock Rally. Uit die jeugdige onbezonnenheid maken ze een nu rijpere evolutie door met Bed Rugs en komen aandraven met de fijne plaat ‘8th Cloud’ . De heren uit St-Niklaas (en eentje uit de omgeving van Deinze – Nevele (hoorden we!)) klopten aan bij Pascal Deweze , die de productie op zich nam .
De invloed van Metal Molly van Deweze is hier onmiskenbaar te horen , alsook de Britse Last Shadow Puppets , Miles Kane en Noel Gallagher; natuurlijk kun je niet omheen de Beatles en Beach Boys als ankerpunt.
Het kwartet bracht een boeiende afwisseling van snedige , weerbarstige gitaarrock en sfeervolle popsongs, die elan hadden door de meerstemmige zang. Een intrigerende switch van o.m. “Purple pill”, “Subtopia”, “Dream on” tot “Trees en de Afrekening single “What does it mean?”.  En die StuBru Poulain Kavinsky cover “Nightcall” houden we in het achterhoofd. Deze Eigen Kweek , Bed Rugs , koesteren  we alvast!

Organisatie: Democrazy, Gent  

Een beloftevolle sing/songschrijfster is de Vlaamse chanteuse Mira Bertels, die al een paar platen uitheeft en al eerder in de belangstelling kwam met een aanstekelijke versie van “De onverbiddelijke zoener” . De talentvolle schrijfster heeft een overtuigende Nederlandstalige plaat uit met sfeervolle pop en kleinkunst, die een jazzy toon herbergen  .
Muziek die samen met o.m. Eva De Roovere en Hannelore Bedert , de Nekka-night siert en de Nederlandse Roosbeef  in het achterhoofd houdt.
‘Is dit een droom?’ Het is alvast werkelijkheid dat we houden van deze subtiele pop , die haar pianospel en zalvende stem voorop plaatst .
http://www.mira-online.be

Het Amerikaanse trio White Hills kwam een goed jaar terug in de belangstelling met ‘H-P1’. Het voortreffelijke gezelschap trok de aanmodderende spacerock/stonerpsychedelica naar een hoger niveau . Ware radicalen, die er geen probleem mee hebben doodgemoedereerd een bezwerende song een kwartier lang uit te rekken en uit te mergelen. En daar houden we wel van . Eén hypnotiserende, psychedelische, kosmische trip, hallucinant, een LSD overdose zonder zelf aan de stuff te zitten. Fans van Hawkwind, het oude Monster Magnet, Black Mountain, Burning Brides en Warlocks hadden hier een vette kluif.

White Hills zweert al jaren bij dit genre zonder op een dood spoor te zitten of te verdwalen . Integendeel , White Hills imponeert . Ook op de pas verschenen ‘Frying on this rock’ vinden we memorabele momenten ; en die momenten kregen we in een minutenlange “Pads of light”, “Robot stomp” en “I write a thousand lettres” aangevuld met een gedrogeerd hoorspel van “Song of everything”. Wat een overrompeling van deze dopeheads , die eerder al op Roadburn een puike set neerpoten . Aangevoerd door ene Dave W met de lange wapperende haren, strakke broek en een bloemetjeshemd , de bevallige Ego Sensation, een jonge Poison Ivy, een blonde , sensuele dame in rode mini-outfit en opvallende rode, hoge hakken, en drummer Lee Hinshaw , nog de meest gewone van de drie.
Ze waren niet vies om hun aanpak te injecteren met een bulldozergeluid op z’n Cosmic Psychos of die sober  te verfijnen in repetitieve, slepende ritmes . Verder noteerden we (al of niet) improviserende hypnotische trips  als “Oceans” , “Three quarters” , “Conditions of nothing” en “H-P1” .
White Hills:  stonerpsychedelica ‘en verve’ - Wat een ontdekking , maar wel al een kleine tien jaar bezig!

Organisatie: Botanique, Brussel

Na de split van Oasis van de Gallagher broers , kregen we als  eerste worp Beady Eye van Liam te horen. Maar kijk , nog geen jaar later is Noel van de partij en hij probeert een brug te kunnen slaan tussen sing/songwriter en zanger . In z’n totaliteit is dit debuut , met Dave Sardy als producer btw, een goed klinkende Britpop plaat van tien nummers . We horen lichtvoetig broeierige, dromerige pop , soms ondersteund van aangezette strijkersarrangementen en gekenmerkt van een melodramatische ondertoon . Aanstekelijk refreintjes sieren.
De singles “If i had a gun”, “Aka what a life” overtuigen en Noel gaat verder de goede richting in met “Dream on” en “The death of you & me” . Ze zijn meer dan de moeite waard en vormen eerder een vervolg op het Oasiverhaal . Trouwens, het afsluitende “Stop the clocks” is een opgekalefaterde Oasis nummer .
Met gemak slaagt Noel Gallagher erin Beady Eye achter zich te laten . Zie je wel dat Noel het er beter van af brengt dan broer Liam en sterker voor de dag komt!