AB, Brussel programmatie + infootjes

AB, Brussel programmatie + infootjes Concerten 2025 02-01-25 - Ambtenarenbal (org: Vlaamse overheid) 13 + 14 + 15-01-24 - Rosas: Exit above (Org: AB + Kaaitheater + De Munt) 17-01-25 - Noordkaap (Winterthur theatertournee) (Org: AB + Greenhouse Talent)…

logo_musiczine_nl

Democrazy Gent - events

Democrazy Gent - events Concerten 2025 Uncle acid & The deadbeats (performs Nell’Ora Blu), Vooruit, Gent op 29 januari 2025 (ism VierNulVier) Kleine Crack & Slagter, VHS, Trefpunt, Gent op 30 januari 2025 (ism Different class) Livingston, Club Wintercircus,…

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

alcest_ab_08
Metz
Johan Meurisse

Johan Meurisse

dinsdag 19 juni 2007 04:00

The destruction of small ideas

Het Noord Engelse collectief 65daysofstatic blaast de postrock nieuw leven in. Ze zijn de overtreffende trap van bands als Mogwai en Explosions in the Sky en benaderen nog het best ons eigen Madensuyu.
Hun instrumentaal filmische sound ondergaat diverse tempowisselingen en gaat van zacht, sfeervol naar fors en krachtig tot luid en hard van overwaaiende distortion gitaren en opzwepende drums. Een fris avontuurlijke aanpak, waarbij in elke song de aandacht wordt behouden. Het gebruik van voorgeprogrammeerde (knisperende) elektronica, strijkers en gesamplede drumpartijen bieden een meerwaarde aan hun spannend broeierige sound. 
Op plaat klinken ze warm en lieflijker; live zijn ze als een windhoos: verbeten explosief! De opvolger van ‘One time for all time’ gaat dus van muzikale chaos tot een gecoördineerd geheel.
“When we were younger & better”, “Don’t go down to sorrow”, “These things you can’t unlearn” en “The conspiracy of seeds” zijn kippenvelsongs:  ze hebben een intrigerende opbouw, zijn mooi uitgesponnen, grijpen je bij het nekvel en blazen je met de rug tegen de muur. Wat een contrasten van een opwindende band!


‘Full respect’ voor de zestigjarige rockdichteres die momenteel al zo’n kleine 25 jaar bezig is. Zij ontfermde zich na de plaat ‘Waves’ (’79)  gedurende een tien jaar over haar gezin (ze was getrouwd met Fred ‘Sonic’ Smith van MC 5 in’80 die in ’94 overleed) en kwam in ’88 terug met ‘People have the power’.
Patti Smith
is het toonbeeld van vrede, vrijheid, gelijkheid en solidariteit; ze oppert voor een betere wereld en communicatie (no suffer, no war). Refererend aan de hippie ‘70’s zijn deze thema’s nog steeds brandend actueel! Tweemaal was ik al onder de indruk van haar live performances: op Folkdranouter, ruim vijf jaar terug, en in 2004 op het Cactusfestival te Brugge. Ze bracht dit voorjaar een coverplaat uit, ‘Twelve’, songs van anderen die ze op unieke wijze aanpakte.
Patti Smith kreeg al een medaille van Officier in de Orde van Kunst en Letteren en ze trad toe tot de befaamde Rock And Roll Hall of Fame.

Onder luid applaus werd ze verwelkomd en kwam ze het podium op met hoed en gehuld in een t shirt met vredessymbool. Samen met haar vaste begeleidingsband Lenny Kaye, Tony Shanahan en Jay Dee Daugherty speelde ze een ‘Best of’, gretig puttend uit haar ‘70’s platen, was er aandacht naar het huidig coverrepertoire, was er ruimte voor haar ‘spoken words poetry’, ‘Birdland’, en vertelde ze haar indrukken over het werk van Arthur Rimbaud en Charlotte Brönté, muzikaal vormgegeven door “Whitte rabbit” van Jefferson Airplane.
We hadden te maken met spannend broeierige, emotievolle gitaarrock, onder haar vocale voordracht, door een intrigerend samenspel van gitaar, bas, piano/organ en drums.
“Hello children of Brussels, glad to be back” sprak ze het publiek aan. “Kimberly”  opende de set, gevolgd door de instant klassiekers “Frederick” en “Free money”. “Privilege” en het lang uitgesponnen “Are you experienced” van Jimi Hendrickx (Patti op hobo trouwens), dompelden ons onder in een ‘70’s psychedelica wave. Kippenvelmomenten! Een volgend ‘spoken words’, muzikaal fijn en subtiel,  linkte ze aan “Beneath the southern cross”, bepaald door akoestische gitaren. Gitarist Lenny Kaye kwam op het voorplan, speelde en zong een ‘good old rockin’ song, “Pushin’ too hard”.
Tenslotte ging Patti Smith met Her Band naar een hoogtepunt met “Because the night”,  een schitterend opgebouwde “Pissing in a river” , een akoestisch toongezette “Smells like teen spirit” (Nirvana), gevolgd door “Soul kitchen” van The Doors en Van Morrisons klassieker “Gloria”, wat een opzwepend ritme had en  luidkeels werd meegezongen. Pure klasse!

Ze trakteerde met twee nummers in de bis, een sober aangevatte “Perfect day” van Lou Reed (stem en piano), en “Rock’n’roll nigger” die de muzikale geschiedenis beschrijft van een rock’n’roll dame die van zich afbijt en een boodschap heeft van vrede, vrijheid en solidariteit…om U tegen te zeggen!

Organisatie: Live Nation
Hooverphonic profileerde zich de voorbije maand als ‘Electronic Hoover’ die hun debuutalbum ‘A new stereophonic sound spectacular’ opnieuw voorstelde met hun tiende verjaardag: een muzikaal geluidslandschap van trippopsounds, galmwave, ambient soundscapes, filmtunes en voicesamples onder een ijle zang. Toen waren ze de tegenhanger van bands als Tricky, Portishead en het onderschatte Lowpass.
Geike Arnaert vervoegde de band van Callier/Geerts in ’97, een jaar na de release van hun debuut. Het debuut met zangeressen Liesje Sadonius en Kyoko Baertsoen (later Lunascape) leverde bekende songs als “Inhaler” en “2 Wicky” (opgepikt door Bernardo Bertolucci voor zijn film ‘Stealing beauty’). ‘Blue wonder power milk’ betekende de definitieve doorbraak. “Eden”, “Mad about you”, “Jackie cane” en “Vinegar & salt” zijn maar enkele songs van het rijkelijk gevulde repertoire van het drietal.

Ze ondernamen een éénmalige kleine clubtour; het slotconcert werd gehouden in de HA te Gent. Een klein uur duurde de ‘Anniversary Reissue’. De donker dreigende muziek speelden ze in een lichtdecor van beperkte spotlights, stroboscoopeffects en een glitterbol achteraan het podium. Het publiek zag slechts drie schimmen door de dikke slierten rook, wat deed denken aan een optreden van The Sisters Of Mercy. Geike stond op een verhoogje, had hoge laarzen aan, en bewoog zich als een schuchtere Matroesjka. Callier (elektronica/bas)en Geerts (gitaar) stonden stokstijf en emotieloos op het achterplan. Van interactie met het publiek was er geen sprake.
De muziek sprak voor zich: elektronica soundscapes, beats en een ijle zang. Geike slaagde in de glansrol van de zangeressen vóór zich. Meteen werd de aandacht getrokken met “Inhaler” en “2Wicky” die meteen op een sterke respons konden rekenen. “Plus profond” en “Barabbas” hadden een stevige beat en groove. Sfeervoller klonken “Cinderella” en “Nr 9” met Geike als een herboren Elisabeth Frazer/Lisa Gerrard. “Sarangi” balanceerde tussen hard en zacht, en onderscheidde zich door een diep ronkende bas en scherp gitaarspel. “Revolver” was het meest dansgericht en “Innervoice” besloot de set na een kleine 45 minuten. Wat een muzikale trippopsound van het drietal, die sommige nummers aan elkaar koppelde door voicesamples, filmtunes en evergreens waaronder “Can’t help falling in love”.
Ze trakteerden ons nog op een paar nummers van hun tweede plaat ‘Blue wonder power milk’ , waaronder “Battersea” en “Eden”, muzikaal breder door orkestraties, drum’n bass en pop, en ondersteund door een hemelse zang van Geike, zoals we die al altijd hebben gekend.

Het publiek kreeg een donker dreigende ‘Anniversary Reissue’ van het drietal. Een uiterst ‘coole’ set, die ons in de triphopsfeer van een goede tien jaar terugbracht.

Organisatie: Handelsbeurs, Gent


Achter Soulsavers gaat het duo Rich Machin en Ian Glover schuil. Zij maakten al remixes voor Starsailor, Doves en Beastie Boys. De twee heren verbreden hun muzikale kijk met deze tweede plaat, waarbij ze beroep deden op Mark Lanegan. Het resultaat is ronduit verbluffend; de samenwerking is een samenspel van donker dreigende rock, trippop, gospel en soul. Lanegan legt met z’n grauwe, doorleefde stem een voorname stempel op de sound. Muzikale pareltjes zijn te horen: “Ghost of you & me”, “Paper money”, “Spiritual” en “Jesus of nothing”, die een Indiaans tintje meekreeg, er is de koorzang op de opener “Revival, “Kingdoms of rain” zorgt voor koude rillingen, en de filmische instrumentals zijn meegenomen om een volgend muzikaal hoofdstuk aan te vatten.
Dit is een knappe plaat: origineel, spannend, avontuurlijk en pakkend. Mee te nemen voor de eindejaarslijsten!

 

dinsdag 12 juni 2007 04:00

As the heart is

Krakow is een Limburgs vijftal die in 2006 debuteerde met de EP ’Home’. Ze spelen slowcore songs in de beste traditie van At the close of everyday, het oude Low en Sophia.
‘As the heart is’ bevat negen sfeervolle songs, subtiel uitgewerkt en mooi uitgesponnen,  onder de  warme en hemelse stem van Niné Cipoletti, soms aangevuld met haar mannelijke collega’s. Het zijn vooral de laatste songs  van de cd “Our love hotel” en “Shadow of a man” die nauw leunen aan Low door het gitaargetokkel en de zachte toetsen.
Een vleugje americana ontbreekt niet (luister maar naar de emotievolle slepers “Roses” en “Once around the sun”)  wat de band gerust naast een Cowboy Junkies en Bonnie ‘Prince’ Billy plaatst. In “Come on home”  doet de sound en de samenzang denken aan Crosby, Still, Nash en Young.
Fijne plaat van een gevoelige band.

 

dinsdag 12 juni 2007 04:00

23

Blonde Redhead heeft z’n rauwe, gedreven sound van vroeger volledig vaarwel gezegd. ‘Misery of a butterfly’ uit 2004 plaatste de band van de tweelingbroers Amedeo en Simone Pace binnen een vernieuwde stijl van dromerige en stemmige gitaarpop, ondersteund van ‘70’s psychedelische elektronica.
‘23’ is een logisch vervolgverhaal en bevat tien sfeervolle, aanstekelijke popsongs, die subtiel uitgewerkt zijn; ze klinken warm en melancholisch waarbij een hoofdrol is weggelegd voor Kazu Makino (een Engelse van Aziatische oorsprong). Hun muzikale wereld kun je ontdekken met songs als “The dress”, “Publisher”, “Spring and by summer fall” en de ballads “Heroine”, “Top hanking” en “My impure hair” die de cd op overtuigende manier besluiten.
'23' is een goed album van uitgebalanceerde pop.
Evanescence uit het Amerikaanse Arkansas deed voor het eerst Noord-Frankrijk en ons landje aan. Ze ondernemen een grootse tournee nav de tweede plaat ‘The Open Door’, opvolger van ‘Fallen’. Ze hielden halt in le Zénith, Lille en in de Lotto Arena, Antwerpen (Live Nation concert) ; een uitgelezen kans om deze band, die al een vier jaar bezig is, onder songwriter/gitarist Ben Moody en zangeres/pianiste Amy Lee, aan het werk te zien. Hun bombastische popgothicmetal, aangevuld met orkestraties, barok (en soms koorzang), omschreven als kasteelromantiek, leverde al een paar grootse hits op als “Bring me to life”, “Tourniquet”, “Call me when you’re sober”, “Lithium” en het uiterst pakkende “My immortal”, gedragen door de helder, overtuigende fluwelen stem van Amy Lee. Tori Amos goes metal leek me hoe dan ook een fijne uitdrukking. Een band die alle leeftijden aansprak, afgaand op het publiek.

‘The Open Door’ werd bijna integraal voorgesteld in de bijna uitverkochte Zénith. Ze startten venijnig en pittig met songs uit de recente cd:  “Weight of the  world” en “Sweet sacrifice”, ondersteund van voorgeprogrammeerde strijkers. Amy Lee liep heen en weer op het podium als een Roodkapje, vluchtend voor haar boze wolven; zij was de verschijning in de ‘not happy ending’ sprookjesverhalen. “Going under” en “The only one”  klonken sfeervoller en broeierig, voorzien van een snedige gitaarloop en strakke drums. Amy Lee leidde vervolgens “Lithium” en “Good enough” in op piano die dan krachtiger losbarsten in een finale van tempowisselingen, orkestraties en pianopartijen. De herkenbaarheid kwam naar voor in “Tourniquet”, “Call me when you’re sober” en “Bring me to life”; de afsluitende songs “Whisper” en “Lacrymosa”  kregen een boeiende gothic tint en koorzang. In de bis kon “My immortal” niet ontbreken, gedragen door stem en piano van Amy Lee, dat explodeerde in popmetal. “Your star” besloot orkestraal de set.

De groep speelde een afgewerkt concert en show met Amy Lee in een hoofdrol,  en kon rekenen op een sterke respons.
Als support act trad Mass Hysteria: snedige rock met een wave tint, een fijne opwarmer in de theatrale wereld van Evanescence.

Org: Agauchedelalune, Lille
zondag 03 juni 2007 04:00

Invading from the West

Folgazan is een bijzondere combinatie van jeugdige en rijpere talentvolle muzikanten, die zich binnen de traditionele folk en poprock bewegen, ergens tussen Kadril, Sois Belle, Ambrozijn en Aedo.
‘Invading from the West’ bevat bedreven zwierige, aanstekelijke en sfeervolle muziek, met een tweetal instrumentals. Accordeon, violen en fluiten geven kleur aan het geheel.
De band sleepte een tweede plaats in de wacht op de Folkrally op Dranouter Aan Zee. Folgazan is Galicisch en betekent  ‘zalig niets doende persoon’.  Aan hun muziek te horen lijkt dit me alvast een controverse...

Info: www.folgazan.be

 


maandag 04 juni 2007 04:00

Midtown Walk

Silver Junkie is het muzikaal alter ego van singer/songwriter Tino Biddeloo. ‘Midtown Walk’ bevat vijf intens broeierige songs, die passen binnen het filmdecor van David Lynch en Quentin Tarantino. De band stoeit met diverse stijlen binnen de innemende poprock met soul, jazz en americana.
‘Midtown Walk’ is alvast een spannende EP, nighttownmusic van een kandidaat nachtburgemeester. Hebben Arno, Daan en Tom Waits er een konkurrent bij?!

Info: www.silverjunkie.be

zaterdag 02 juni 2007 04:00

Motörhead on speed

Het Britse drietal Motörhead van Lemmy & C° liet ons anderhalf uur genieten van hun compromisloze, loeiharde en strakke rechttoe-rechtaan rock’n’roll. In een snelvaarttempo speelden ze een twintigtal moordende songs. De laatste cd’s ‘Inferno’ en ‘Kiss of death’ grijpen terug naar hun hoogdagen van onvervalste hardrock.

Het sterk op elkaar ingespeelde drietal stond op scherp: een bedreven gitaarspel, een drums van mokerslagen en het intrigerende basspel van Lemmy, gedragen door z’n rauw doorleefde stem. Motörhead zweepte z’n publiek op en testte onze trommelvliezen met hun harde, gebalde sound. ‘We are Motörhead and we play rock’n’roll’. Die boodschap was alvast duidelijk met songs als “Snaggletooth”, “Stay clean”  en “Killers”. Op kruissnelheid waren oudere songs als “Metropolis”, “Over the top” en “I got mine”, afgewisseld met recenter materiaal waaronder “Tragedy” en “Sword of glory”. “Rosalee” was een eerbetoon aan soulmate Phil Lynott (Thin Lizzy). Naar een finale ging het met “Sacrifice”, waarbij de drummer een solo ten beste gaf, het maatschappijkritische “Power” en straight forward gitaarrock’n’rollers “Killed by death” en “Iron fist”.
In de bis kregen we een onvervalste bluesrocker “Whorehouse blues”, Motörhead op akoestische gitaar en mondharmonica, om tenslotte te eindigen in ‘harder en faster’ klinkende “Ace of spades” en “Overkill”.

Dit was fxx rock’n’roll van een trio die nog maar weinig ouderdomstekenen vertoonde ook hebben ze al dubbel en dik geleefd. Na nota bene 30 jaar bezig zijn klonken ze nog steeds messcherp.

Support act was het Duitse  Skew Siskin, die het publiek opwarmde met hun potige ‘70’s  metal rock. Verdienstelijk maar kon niet bij de keel grijpen.

Organisatie: FLP, Lille
Pagina 283 van 294