Mr Marcaille is een fenomeen. Als one-man-band is hij niet de enige in het metallandschap. Het gebeurt vaker dat iemand alleen in de studio achtereenvolgens alle instrumenten inspeelt en inzingt. Mr Marcaille is misschien wel de enige die live tegelijk zingt, (distorted) cello speelt en met elke voet een kickdrum bedient. En vermoedelijk heeft hij in die ‘bezetting’ ook het album ‘No Snare No Headache’ opgenomen. Er zitten heel wat knipogen in naar thrash en doom.
Bij de meeste one-man-studio-bands blinken die ‘one men’ uit in één discipline en dat lijkt nog meer op te gaan voor deze eenzame Fransman. Door alles tegelijk te willen doen, kan hij niet uitblinken in één van de drie. Zijn rauwe, vervormde cello-spel klinkt als gitaar, maar je kan het maar moeilijk echt virtuoos noemen. Zijn primitieve drumwerk is veel minder strak dan wat we in hedendaagse metal gewoon zijn. Ook als zanger is Mr Marcaille geen kandidaat om The Voice te winnen, ook niet de metal-editie van The Voice. Tel daar bij op dat de lyrics evenmin tot de verbeelding spreken en dat er inzake songopbouw en productie geen doelpunten gescoord worden.
De goede punten, dan. Dit is een rauw en goudeerlijk album van een koppige Einzelgänger. Iedereen in de business zal hem aanraden om een netjes geproduceerd album op te nemen, om zo zijn aanhang te vergroten en voor meer optredens geboekt te worden. Het klassieke model, zelfs in de metal. Maar Mr Marcaille doet waar hij zin in heeft, trekt zijn shirt uit, gaat eens met zijn hand door zijn baard en geeft je muzikaal een ferme lel rond je oren. Respect.
https://wagonmaniac.bandcamp.com/album/no-snare-no-headache
De Valium-versie van de Pixies en Sonic Youth, zo kan je Boozewa misschien nog het beste omschrijven. Dit Amerikaanse trio brengt een trage, gloomy noiserock, met ook nog referenties naar doommetal. Hun vinyl-EP/single ‘Deb’ omvat behalve de magistrale titeltrack nog het minder interessante “Now Stop”. De twee nummers zijn ontstaan als een vorm van experiment van muzikanten die eerder toevallig samen in lockdown waren.
Toeval en experiment of niet, de track ”Deb” is wel bijzonder goed en muzikaal interessant. Met in de ritmes en algemene sfeer bijvoorbeeld referenties naar het oudste werk van Black Sabbath en Iron Man, terwijl de luie gitaarakkoorden heel hard de noise van de jaren ’80 ademen. De zeurende vocalen en de demo-opnamekwaliteit geven de track een spooky vibe. “Deb” sluit mooi aan op “Black Flag?”, de openingstrack van hun begin dit jaar uitgebrachte cassette ‘First Contact’. Daarop staan vier nog meer groezelig opgenomen nummers. Van dat album onthouden we voorts nog de aanstekelijke desert/doom/noise-track “Full Tank”.
Het is inderdaad een beetje onbekend terrein waarop Boozewa zich begeeft, terwijl het tegelijk ook ‘koken met bekende ingrediënten’ is. Misschien zit de wereld niet te wachten op nog maar eens een nieuw subgenre. Met het experiment als uitgangspunt en de wisselende kwaliteit van deze twee meest recente nummers is het moeilijk om te voorspellen of dit iets wordt.
Maar een interessante ontdekking is het zeker.
https://boozewa.bandcamp.com/album/deb
Koen Verbraeken zoekt al een hele tijd zijn pad in de muziek. Hij speelde in verschillende bands en sinds kort bestormt hij het firmament van de eeuwige muzikale roem als 14 Upper West. Referenties zijn het solowerk van Gary Louris, Del Amitri, Nomden, Etan Huijs, Gary Olson en Shawn Colvin.
Als 14 Upper West nam Verbraeken al eerder twee singles op met gerenommeerde producers (Jean-Marie Aerts) en muzikanten (Marc Bonne, ..). “Looking For A Brighter Sun” is zijn tweede single met producer Dirk Blanchart. Verbraeken is gezegend met het talent om degelijke lyrics te schrijven en als crooner/zanger staat hij meer dan zijn mannetje. Ook aan de opnames en productie valt weinig aan te merken. Er zit genoeg peper en zout in voor Radio 1, maar de kruiding mocht zeker nog wat harder doorsmaken. Pakkender, grappiger, stouter.
Dat komt misschien nog op volgende singles of op een album. Ondertussen is het genieten van oldschool vakmanschap.
https://www.youtube.com/watch?v=0jAMjtWr7Lg
De Griekse rockband Deaf Radio heeft een knappe single uit. “Model Society” teert in de lyrics op de restricties die we allemaal moesten naleven tijdens de viruscrisis. De intro leunt wat op Depeche Mode, als de rockmachine op gang komt, moet ik denken aan Star Industry, Editors en zelfs aan de bombastische stadion-feel van The Killers. Voor de clip gebruikten ze beelden van hun passage op Eurosonic Noorderslag. Er komt een album aan en daar ben ik alvast benieuwd naar.
https://www.youtube.com/watch?v=LY_BOtzw-R8
Punk is al een paar keer dood verklaard. In Liverpool zijn er echter twee zusjes die het vuur opnieuw aanwakkeren. Zusjes van 12 en 13 jaar oud die hun eerste album uit hebben. Ze leerden punkrock kennen toen ze hun instrument leerden bespelen. Daarvan postten ze filmpjes op YouTube, die werden megapopulair door het enthousiasme van de meisjes en zo ging deze bal aan het rollen. De bandnaam Yee Loi (twee meisjes in het Chinees) dragen ze mee van bij die YouTube-periode. Matilda, de jongste, zingt, drumt en speelt bas. Rose is de oudste. Zij speelt gitaar en doet de backing vocals. Sinds kort speelt ook hun broertje Don Don mee (bas).
Hun grote voorbeelden zijn de Ramones. Er zijn uiteraard slechtere vertrekpunten. Op hun debuutalbum ‘No One Eats For Free’ brengen ze dan ook twee Ramones-covers: “Blitzkrieg Bop” en “I Don’t Want To Grow Up”.
Nog meer covers komen van Slade (“Know Who You Are”) en MC5 (“High School”). Iets zegt me dat ze daarvoor toch in de platenkast van hun ouders of zelfs grootouders gezocht hebben. Ze brengen die covers met superveel enthousiasme en zo goed als je dat als twee tieners zou kunnen brengen. Punk kan wel zo’n basic line-up hebben.
Wat nog meer tot de verbeelding spreekt: hun eigen songs moeten nauwelijks onderdoen voor dergelijke monumenten en blenden mooi in. Hun twee beste eigen songs staan aan het begin en helemaal aan het einde van het album: “Be Like Johnny” (een knappe ode aan de zanger van de Ramones) en “Lovelock”). Eén van hun eigen songs is een ode aan hun overleden grootmoeder.
Het doet allemaal wat denken aan The Kaak, de Haarlemse youngsters die in 2018 een knappe EP uithadden, en ook aan Shonen Knife (niet vanwege de Aziatische roots, wel vanwege de naïeve, spontane manier waarop de meiden van Yee Loi hun ding doen).
I Don’t Want To Grow Up? Je zou inderdaad geld geven om deze sympathieke meiden nog wat langer jong te laten blijven. De vinyl is te bestellen via hun bandcamp (opletten voor de extra taksen voor bestellingen uit de UK).
Instriumae is een ietwat gedurfd instrumentaal metalproject waarbij de zang vervangen is door een klassieke viool. Dus niet het soort viool dat in metal vaak enkel als intro-arrangement of folky extraatje mag dienen, maar echt de viool in een absolute hoofdrol. Behalve uit violist N’Lie bestaat de band nog uit Marty en Franki, met referenties bij o.m. Circle Unbroken, Gemini Season en Sinshaper.
De EP ‘Tempus Volat’ (de tijd vliegt) is een pareltje inzake compositie en virtuositeit, maar misschien ook een verzameling songs die vooral collega-muzikanten zullen weten te waarderen. Voor de gemiddelde metalfan is dit waarschijnlijk wat te moeilijk of te vergezocht, wat geen afbreuk doet aan het onmiskenbare talent van het trio. Van de vier tracks kan vooral “Ab Initio” mij het makkelijkst overtuigen, misschien ook omdat hier de metalaspecten zwaarder wegen dan de inbreng uit de wereld van de klassieke muziek. (review Filip)
Instriumae is een bijzonder interessant instrumentaal concept rond drie muzikanten uit heel verschillende werelden. Zowel letterlijk als figuurlijk. N'Lie is een violiste in ondermeer Opera Muntschouwburg, Het Nationale Orkest van België, Night of the Proms en zoveel meer. Ze is afkomstig uit Zwitserland en klassiek geschoold. Marty Carpe Diem - afkomstig uit Frankrijk - komt uit het metal milieu en Franki Rellih werkte mee aan projecten als Dit is Belgisch, Yourstone en de Sinshaper EP 'This Will Hurt'.
Ondanks die uiteenlopende stijlen, zijn er zeer veel raakpunten tussen deze muzikanten; Eind januari 2020 hadden we nog een fijn interview met de band, waar dit verder uit de doeken werd gedaan- hier -
Ondertussen is er heel wat gebeurd, de band bracht enkele singles uit waaronder “Lex Naturae” hier . En eerder dit jaar kwam een EP op de markt 'Tempus Volat’.
De verschroeiende mooie samensmelting tussen viool en gitaarlijntjes bezorgen al bij de eerste song “Tempus Volat” een huivering. Aangevuld met subliem drumwerk zorgt deze up tempo song voor een eerste adrenalinestoot.
Instriumae treedt in de voetsporen van bands als Apocalyptica maar blijkt vooral dus over een eigen smoel te beschikken, want rock wordt verbonden met symfonische magie en klassieke muziek op een zodanig uitgekiende wijze.
Er is ook plaats voor enig intimiteit op “Spes Bona”. “Lex Naturna” kenden we al, we schreven daarover ''Bewust wordt gekozen om het publiek op het verkeerde been te zetten, door lichtjes te gaan experimenteren en zelfs te improviseren. Nogmaals alles blijft binnen een zeer sobere omkadering, ondanks het geflirt met oorverdovende klanken. Ook word je niet in slaap gewiegd , de intense samensmelting doen je vertoeven in een sprookjesachtige, mysterieuze wereld . Dit smaakt naar meer, veel meer'' . Ook bij “Ab Intio” keert dat mysterieuze en sprookjesachtige terug.
Het zijn botsingen tussen uitersten, een bewust geordende chaos , die dit trio creëert op deze EP in het kielzog van een Nightwish tot Iron Maiden. Voor wie houdt van avontuur …
Tracklist: Tempus Volat - Spes Bona - Lex Naturna - Ab Initio (review Erik)
Rocksteady, maar niet helemaal volgens het boekje. Blue Tone Stompers is een trio, ze komen uit Frankrijk en ze hebben een gezonde voorliefde voor rocksteady en ska. Die brengen ze in een bijzondere, akoestische bezetting: staande bas, saxofoon, gitaar en een volumineuze bariton die ongenadig raspt. De sax krijgt de eer om de melodie en de solo’s te mogen uitvoeren. ‘Blue Tone Stompers’ is hun debuut en dat doen ze gewoon op een vinyl (45 T).
De A-kant “Blue Tone Rock” is een leuke eigen compositie en B-kantje “Come Back Jeannie” is een halfvrolijke/halfbluesy cover van de Jamaicaanse legende Laurel Aitken. Live brengen ze ook bekendere covers van Prince Buster en net zo minder bekende van The Paragons of Leadbelly. Deze cover van Aitken kunnen ze perfect naar hun hand zetten zonder het origineel te verloochenen.
Rocksteady is geen voor de hand liggend genre in Frankrijk of in ons land, maar dit is een heel leuke en tegelijk heel eigenaardige single.
Deze Blue Tone Stompers zouden het prima doen op de kleinere zomerfestivals (Roots & Roses, Coleur Café, …) en in het clubcircuit.
https://productionsimpossiblerecords.bandcamp.com/album/blue-tone-stompers
Nneema is Emilie Leysen (vocals), Niels Verheest (toetsen/Blue Blot, The Whodads), Jan-Sebastiaan Degeyter (gitaar/Laughing Bastards), Matthias Debusschere (bas/Sarah Ferri, Sioen, …) en Frederik Van den Berghe (drums/Compro Oro, Mambo Chillum, …).
Nneema's debuutsingle "A Visit" baadt in lazy, laidback jazzpop. De gemoedelijke sfeer wordt grimmiger als de song de afslag neemt naar soul en blues. Het klinkt warm en broeierig en met een speelduur van iets meer dan 5 minuten krijg je als luisteraar ruim de tijd om mee weg te zinken in de melancholie van het gemis (of het gebroken hart). Blue Blot en de laatste versie Vaya Con Dios zijn niet ver weg. Zangeres Emilie lijkt hier met de meeste pluimen te mogen gaan lopen, maar de band (en producer) weten heel juist te doseren en tillen deze song zo naar een hoger level.
"A Visit" is de aanloop naar Nneema’s eerste vinyl-EP 'Ear of Clay' die eind augustus uitkomt. Dat belooft een eclectische plaat te worden waarin elke song een ander personage en diens manier van het leven belicht. Een schare aan gastmuzikanten kleurt die plaat mee in en geeft elk nummer een eigen identiteit.
https://www.youtube.com/watch?v=v2lLqnuWSgY
Dream Map is een nieuw Hongaars-Nederlands project dat zich aan symfonische metal waagt. De Nederlandse Vivian Franken is een aangename ontdekking als frontvrouw. Afgaand op deze single zijn er zeker een paar collega’s die ze moet laten voorgaan als het aankomt op bereik en volume, maar ze heeft een aangenaam stemtimbre en ze zingt alsof ze elk word meent en dat laatste missen we soms in het genre, waar het vaak aankomt op meer en beter.
De Hongaar Norbert Gobor is een multi-instrumentalist en componist van soundtracks voor internationale tv-reeksen. Hij zit/zat ook in de Servische metalband Symphonic Destiny, maar hier dult hij geen andere muzikanten naast zich. Op deze Avalon toont hij zich een groter talent op het keyboard dan op de gitaar.
Deze ‘Avalon’ is niet grensverleggend nieuw, zelfs een beetje klassiek voor symfonische metal, maar het niveau ligt wel meteen hoog. Benieuwd naar dat album.
https://www.youtube.com/watch?v=g689bP-92kg
Riverboat Gamblers is een punkrockband uit Texas. Met “Ramotorhead” hebben ze een fijne vinyl-single uit met een cover van The Ramones (“Bonzo Goes To Bitburg”) en een cover van Motörhead (“No Voices In The Sky”). Ze hebben alvast niet voor de bekendste tracks van hun grote voorbeelden gekozen en ze zetten beide songs mooi naar hun hand.
Op hun versie van “Bonzo Goes To Bitburg” herken je nog makkelijk het origineel, maar ze doen er toch iets mee waardoor het meer is dan een platte kopie. “No Voices In The Sky” is wat moeilijker te herkennen, maar het punkrockjasje past deze Motörhead-track als gegoten.
Deze single is niet grensverleggend nieuw of super-relevant, maar wel super leuk.
https://riverboatgamblers.bandcamp.com/
Ask Carol is een duo uit Noorwegen. Ze brengen een mix van grunge, noise en blues. Dat ze slechts een duo zijn, weerhoudt hen er niet van om een heel vol en energiek geluid neer te zetten. Ze vullen hun sound van drum, gitaar en vocalen aan met synths, loops en een drummachine.
De single-edit van “Darkest Hour” klinkt nog wat braaf, maar als je op YouTube de Live At Auma Sonic Saloon-versie hoort, krijg je een beter beeld van waar deze band voor staat. Er gaat meer dreiging van uit, en afgaand op de lyrics was dat ook het opzet. Vorige singles teerden meer op melancholie, terwijl ze hier vorm geven aan wanhoop en twijfel, zowel in de lyrics als in de muziek.
De video bij ‘Darkest Hour’ doet het blijkbaar heel goed op TikTok, waar het rondgaat als de ‘cow song’.
Met hun combinatie van soms rauwe percussie en donkere blues-licks doet Ask Carol mij op deze single denken aan The Picturebooks, The Black Box Revelation, Room Me en Larkin Poe. Ze zouden een welkome afwisseling zijn in het Europese clubcircuit.
https://www.youtube.com/watch?v=1O1uWrwT2_o&t=184s
De Skangoeroes waren één van de weinige ska-bands in België, maar na 15 jaar houden ze ermee op. Uit de as van de Skangoeroes is er nu GRAAF!, met een paar dezelfde mensen in de line-up en met nog steeds een voorliefde voor ska en reggae, en ook andere exotische genres.
GRAAF! heeft zopas zijn eerste EP uit, met vier tracks in het Nederlands (op een paar strofes in het Frans na, in “Was Iedereen Maar”). Peter Vincent zat mee in de studio. Niet de bekendste naam, maar hij zat reeds eerder in de studio met Doe Maar en dat is in in Nederreggae toch wat je ‘buiten catgeorie’ kan noemen. Peter Vincent deed ook mooie dingen met Rowwen Hèze en BLØF.
GRAAF! klinkt op deze EP niet als Doe maar. Omdat ze muzikaal anders klinken (andere benadering van genres) en omdat de teksten van GRAAF! nog wat ‘aan het papier kleven’ (meer geschreven dan gesproken taal). Referenties die treffender zijn, zijn dan Eva De Roovere en de hier minder bekende Nederlandse band Lörk.
Muzikaal swingt het, een beetje zoals op de recente EP van The Wamaki’s, maar dan met meer lyrics. Drie van de vier tracks op deze EP klinken bijzonder zomers en dansbaar. De vierde, “Weg“, klinkt eerder intimistisch folky en zit zo helemaal in de richting van De Roovere en zelfs Madou.
Het beste nummer van deze fijne EP is voor mij “De Beest”, dat zowel in tekst als muziek net iets beter doet dan de andere tracks.
https://graaf.bandcamp.com/releases
‘End Of A Century’ is een nieuwe demo van Sygo Cries. Mika Goedrijk (This Morn’ Omina, Pow(d)er Pussy, Nebula-H, …) stuurde in de coronazomer een berichtje naar Wim Guillemyn (The Other Intern, …). Mika zocht een creatieve en gemotiveerde bassist voor Sygo Cries. Wim had de band nog gezien enkele maanden ervoor toen ze met o.a. Your Life On Hold speelden in Koekelare. Hij wist wat hij muzikaal kon verwachten en wilde vooral meebouwen aan songs. Hij meldde zich zonder verdere verwachtingen aan. Na wat gechat te hebben, spraken ze af en zie het klikte muzikaal meteen.
In een mum van tijd hadden ze enkele songs klaar. Een idee of een stukje melodie van de één mondt haast elke keer uit tot een song die ze beiden enorm leuk vinden. Op het vlak van thema’s in teksten kunnen ze elkaar ook goed vinden. Na de zomer vonden ze beiden dat ze, vooral voor de live events, nog een keyboardspeler nodig hadden. Olivier Moulin (The Mars Model) is een gemeenschappelijke vriend waarvan ze wisten dat het wel kon klikken. Er zijn al bijna genoeg nieuwe songs voor een album, maar eerst wil Sygo Cries jullie via een mini album laten proeven.
‘End Of A century’ is nog maar een demo op bandcamp, maar behoort tot het spannendste wat we dit jaar al gehoord hebben in het brede spectrum van postpunk en coldwave tot EBM. Deze track heeft een dwingende, militante beat, een diepe, stuwende bas, ijzig kille gitaarlijnen en lyrics die ertoe doen.
Van deze Sygo Cries willen we zeker nog meer horen.
‘End Of A Century’ is het begin van een mooie ‘new century’.
https://sygocries.bandcamp.com/releases
The Wamaki's haalden hun bandnaam van de Genkse uitdrukking ‘wa make’, wat zoveel betekent als ‘hoe maak je het’. Genk is ook een smeltkroes aan culturen en dat hebben ze vertaald naar een smelkroes van genres: funk, ska, reggae, freejazz, world, … Ze gooien het op een hoopje en maken er een zomers dansfeest van. Vooral de blazers van deze twaalfkoppige bende krijgen al eens een vrijgeleide om voluit te gaan.
De titels van de songs lijken uit het Zuid-Afrikaans gehaald te zijn: het “Knoppie” van de hysbak is het knopje van de lift, “Bromponie” gaat over een scooter en “Loslyf” zou over een danssletje moeten gaan, als we ten minste het promopraatje mogen geloven. “Muzungu” zou dan gaan over bleekscheten. Die songtitels zijn leuk, maar er zitten nauwelijks lyrics in de songs. Die zouden de dansbaarheid enkel in de weg staan, hoewel je toch ergens zit te wachten op het ‘verhaal’ dat bij de songtitel hoort.
Mij doet het wat denken aan de Skyblasters, Scientist, Proyecto Secreto en zelfs de Skatalites.
‘Hysbak’ is een heel fijne EP, maar een compleet album zou nog leuker zijn.
https://www.youtube.com/watch?v=SpREXGNA-tA
Nederlands 
Français 
