"Did You Cry?" is de eerste single van Marquido. Dat is het project van Dominique De Vos (Buzzkill Baby, Southern Voodoo, Motorcity Angels, …) en Maarten De Meyer (Vive la Fete, 70’s Tush, Stereoseat). Ze leerden elkaar kennen in het Gentse nachtleven en voelden meteen een connectie door hun voorliefde voor pakkende, klassieke popnummers.
Hun single "Did You Cry?" is in de eerste plaats een pianoballad over een relatiebreuk, waarin de hoofdfiguur hoopt dat zijn ex spijt krijgt van de beslissingen die zij of hij heeft genomen. Zeker in het begin van het nummer hoor je een echo van Falco’s “Jeanny” of Joe Jackson’s “Be My Number Two”. Dat zijn grote schoenen om te vullen en dat lukt hier misschien niet helemaal, maar ze komen wel in de buurt.
Als de backings erbij komen krijgt de song een kwalitatieve lift en wordt hij tegelijk een beetje meer doorsnee. Break up songs verpak je in ofwel super-vrolijke ofwel diep-melancholische melodietjes. Hier had het venijn, het gif nog meer uitgesproken mogen zijn, zowel in de lyrics als in de muziek.
“Did You Cry” is wel een mooi begin. Deze twee zitten duidelijk op dezelfde golflengte en hebben genoeg ervaring en métier om hier een langlopend project van te maken.
https://www.youtube.com/watch?v=H6Xx9erHjBA
Uit Nederland is er het kersverse punkduo The Mono Kids met een eerste EP met drie nummers. De nummers werden thuis opgenomen. Vanaf februari doet de band een serie optredens in het kader van 'the my little pony' tour.
De bandleden speelden eerder al jarenlang samen in diverse bands (A Girl Called M, My Sister Susan, Emotional Elvis, Bambi Chocolate FC …).
De nummers op deze EP klinken lo-fi garage (lower than fi, zeggen ze zelf) en hebben in de gitaarsound een beetje een rockabilly-twang. Van de drie nummers is “Shooting Star” mijn favoriet. Vanwege de degelijke songstructuur en omdat hier toch wat arbeids- en levensvreugde in zit.
“Die Motherfucker Die” is een catchy rockabilly-dronkemans-rollercoaster met voorts weinig ambitie. “Polaroid Camera” is vooral smerige punknoise, maar ook een beetje een ongeleid projectiel dat alle kanten opstuitert.
https://themonokids.bandcamp.com/releases
Dhalya is een vijfkoppige powermetalband uit Aarschot die een demo/EP opnamen met drie nummers. Een aantal bandleden hebben al wat ervaring (Alluminator, Adryft, …).
Als we de opnamekwaliteit en het gebrek aan een degelijke productie en mix op deze demo even buiten beschouwing laten, klinkt dit veelbelovend.
“Waiting” opent snedig en klinkt fris, al lijkt het alsof de lyrics nog niet helemaal op punt staan. De songstructuur is degelijk, het ritme is pittig en de solo’s zijn sterk. Met wat meer tijd om alles tot in de puntjes uit te werken en de hulp van een goede studiorat heeft dit potentieel.
“The Curse Of Horst” heeft ook al een pittig, galopperend ritme, maar de dynamiek en ook de mix maken het soms moeilijk om hier een degelijk oordeel over te vellen.
“Knights Of The Round Table” is meer mid-tempo en heeft een leuke intro en outro. Op deze track horen we eens beter tot wat zangeres Sofie allemaal in staat is.
Bij Dhalya is het nog wat zoeken naar het evenwicht tussen de ervaren en minder ervaren bandleden. En er moet nog wat gesleuteld worden aan meezingbare refreinen. Een gemeenschappelijk concept dat verschillende nummers verbindt is dan de volgende stap.
Dhalya kan een verrijking en aanvulling zijn voor de reeks female fronted metalbands in ons land. Als ze de tijd nemen om te groeien en niet te snel tevreden zijn. Rome is niet op één dag gebouwd.
https://vi.be/platform/dhalya
Nachtmaer is het blackmetal-studioproject van Snoodaert, die je kan kennen van de metalbands Kludde en Welcome to Holyland. Het eerste album heet ‘Van De Mare Bereen’.
Nachtmaer werd leven ingeblazen om verhalen te vertellen over het mythologische wezen ‘de mare’, met uitstapjes naar dromen, slaapverlamming en de succubus en incubus. Het onderwerp komt wel vaker aan bod in metalsongs, maar er een volledig bandproject aan wijden komt niet zo vaak voor.
Er komen vier (gast)vocalisten langs die elk hun eigen verhaal vertellen, zowel in het Nederlands als in het Engels. Snoodaert schreef wel mee aan de meeste verhalen. Het blijft allemaal een beetje in de familie, met de huidige zanger van Kludde en de vorige als gasten. De twee andere zangers komen van Soul Dissolution en Ars Veneficium. Basstaerd, ook al van bij Kludde, speelt bas.
Muzikaal is dit atmosferische blackmetal, maar wordt er minder gespeeld met de intensiteit dan bij pakweg Wiegedood. Eén track, “I Am The Nightmare”, gaat iets meer in de richting van de klassieke blackmetal. Wat opvalt is dat de drums maar een bijrolletje kregen, achterin het geluid en vaak met heel voorspelbare ritmes. De baslijnen zitten ook al goed verstopt. De focus ligt vooral op de vocalen en op de ijle, ijzige riffs. Je kan best het tekstvel erbij hebben om vol van dit album te kunnen genieten, want de verhalen zijn vaak lang.
Muzikaal blijf ik wat op mijn honger zitten. De nummers hebben allevier grofweg dezelfde hoge intensiteit en die houden ze dan bijna de hele speelduur aan. Dat kan je hebben of dat werkt vermoeiend.
Dat de zangers veel tijd en ruimte krijgen om hun verhaal te vertellen, wil ook zeggen dat Nachtmaer uitkomt bij tracks met een stevige speelduur, van wel 10 en 13 minuten. Dat is niet zo uitzonderlijk in de blackmetal, maar inzake song- en spanningsopbouw zat hier meer in.
Mijn persoonlijke favoriet op ‘Van De Mare Bereen’ is “De Drievoudschart”, die mij zowel muzikaal als in de lyrics het meeste kan verrassen.
https://nachtmaer.bandcamp.com/releases
Wij hebben in Vlaanderen Ina Rose en Liselotte Van Dooren als aanstormend talent in country, Nederland heeft Mirthe Meijer. Zij is de zangeres van countryband East Revival en in 2019 bracht ze op Spotify reeds (solo) de pianoballad “Convince Me” uit. Die had goede lyrics, maar de productie en arrangementen waren nog niet helemaal top.
Op haar nieuwe single laat ze de popmuziek en piano links liggen en trekt ze volledig de kaart van de country. “Footsteps” is een heel klassiek countryrocknummer, met wat lapsteel, wat harmonische samenzang, een catchy refrein en een lekker ritme dat misschien zelfs de linedancers zal kunnen overtuigen.
Voor de opnames kreeg ze hulp van Rogier Brink en Julia Hulshof van Ramblin’ Boots. Knap dat ze de muziek en tekst helemaal zelf heeft geschreven, in een genre waarin je zo makkelijk teruggrijpt naar de klassiekers. “Footsteps” blaakt van authenticiteit en wisselt netjes tussen de melancholie van een break up (of het verliezen van een geliefde op een andere manier) en een vrolijk ritme dat de pijn toch wat verzacht. En het goede nieuws is bovendien dat ze nog een hele stapel zelfgeschreven songs klaar heeft liggen. In 2023 komt er van Mirthe Meijer een EP uit en dat is iets om naar uit te kijken. Country is helemaal terug!
https://www.youtube.com/watch?v=qwWzX7wMbsg
Eldfaerd combineert op ‘Skymningsland’ melodische, blackened pagan met folkmetal en elementen van death. Deze band komt uit het noorden van Zweden en bracht nog maar vorig jaar zijn debuutsingle uit. De lyrics leunen zwaar op de plaatselijke mythologie, maar de teksten zijn in het Zweeds en dat zal voor de Vlaamse fans van het genre misschien een drempel zijn.
Eldfaerd heeft in de band een zanger, maar hun handelsmerk is toch de samenzang, en de koortjes. Die geeft de songs een zekere charme en authenticiteit.
Op deze EP staan vier songs en openingstrack “Själafrid” (gemoedsrust) kan ons het meest bekoren, met hints van Alvenrad en Heidevolk. Deze song heeft die typische samenzang en heel wat folkelementen. Titeltrack “Skymmingsland” (schemerland) opent furieus, alsof de band hier Amon Amarth naar de kroon wil steken, maar vervelt dan naar meer melodische folk.
“Djupa Skogars Hav” (zee van diepe bossen) is ook alweer op die samenzang opgebouwd en is sterk melodisch, met de gitaren die duidelijk ondergeschikt zijn. De agressieve gitaren en grunts krijgen hun revanche op “Huldran” (mythisch wezen uit de Scandinavische folklore). Deze song krijgt een ‘epische’ 6 minuten en dat is net gepast om het allemaal spannend te houden.
Eldfaerd intrigeert door zijn aanpak en eigen blend in een genre waarvan je zou verwachten dat alles al eens eerder is geprobeerd. Wij zijn benieuwd of dit live overeind blijft.
Fear Disease is de nieuwe bandnaam van de Belgische band Limbo. Op ‘Floodgates’, hun debuut als Fear Disease, mixen ze thrash met death en groove metal. Dat levert een interessante en agressieve brok metaltracks op.
Het album werd in Italië opgenomen en komt uit bij het Italiaanse WormHoleDeath Records. Floodgates opent bijna letterlijk met een poortsluis die opengaat : op de eerste drie tracks ligt het tempo heel hoog en worden alle elementen van thrash en death netjes gecombineerd, met een knipoog naar het vroegste werk van Slayer en Sepultura. De agressieve gitaren van de thrash, death-vocalen en drumritmes met een diepe groove. Op “No Man’s Land” wordt daar nog een blackmetalriff aan toegevoegd. Op “Victimized” komt er een stukje zweverige gothic noise bij. Ze hebben geen schrik om buiten de grenzen van genres te kleuren en doorgaans levert dat sterke composities op.
Op dit album heeft elk nummer een eigen gezicht en dat begint hier vaak al bij de sterke intro’s, zoals die van “Stalemate”. Op een paar tracks vragen ze wel veel van de luisteraar. “Ardent Apostate” opent met een slam-metal-stukje dat overgaat in een epic heavy metal-gitaarsolo en daarna gaat het nog naar thrash en death.
“Bokkenrijders” is muzikaal één van de beste of meest aanstekelijke track van het album. Wel is het jammer dat net op deze track met Nederlandstalige songtitel de lyrics het moeilijkst te volgen zijn. Nog meer vaderlandse geschiedenis met “End Of All” (over de gruwelen van de eerste Wereld Oorlog) en “White King of Black Death”, over het bewind van de vroegere Belgische koning Leopold II in Congo Vrijstaat.
Fear Disease klinkt op ‘Floodgates’ bij momenten fris en origineel, al wordt er gekookt met heel vertrouwde ingrediënten.
https://www.youtube.com/watch?v=1TrjxdVTPVA&t=1s
Vreigel is een Limburgse hardcoreband. Als wij het correct opgezocht hebben, betekent de bandnaam zoveel als ‘ruzie’. En ruzie zoeken ze, die van Vriegel. Op hun album ‘Maaskant’ halen ze uit naar Ian MacKaye (de grondlegger van de straight edge-ideologie), Johan Verminnen, Joost Zwegers van Novastar, new-wavers en fans van Neil Young. Je kan dat gestook natuurlijk ook zien als maatschappijkritiek. Dat kan ook.
Muzikaal is dit protopunk/hardcore. Dit past perfect in het rijtje van ‘short tracks, played fast’ van onder meer Jodie Faster en Röt Stewart. Tekstueel is dit de Limburgse versie van Asermoietuitkomt, Belgian Asociality, The Evil Pony’s, … De opnames klinken heel lowbudget/repetitiehok-achtig. De meeste tracks halen niet de grens van de minuut. Dat is dan al inclusief het aftikken van de drummer bij het begin van het nummer.
Mijn persoonlijke favorieten zijn de tracks die net iets langer duren: “Neil Young Fans”, “Ian MacKaye”, “Rolstool” en “Voele Newwaver”. Ook leuk is “Klimoat”, met de beste lyrics van het jaar: ‘Ich hoop echt det het hiel klimoat noa de kloete is. En det het water stijgt tot gans Antwerpe verzope is.’ Het is fun, het is één brok energie, het is vooral een opgestoken middelvinger, … Wat zou je nog meer willen?
https://vreigel.bandcamp.com/album/maaskant
Rosa Spruit is een Nederlandse zangeres die maar net over de grens met België opgroeide, maar dat hoor je niet aan haar accentloos grootstads-Nederlands.
Ze brengt in 2023 haar album ‘Tussen Stad en Platteland’ uit waarvoor ze onder meer op zoek ging naar mooie (Nederlandse) dialectnummers. Haar ‘Naar Stad’ is een vernederlandste versie van Jan Henk de Groot’s ‘Noar Stad’. Waar de Groot dankzij het arrangement en het ritme aansluit op de magie en emotie van Elbow en onze Augustijn, komt Rosa Spruit met haar knappe versie eerder in de buurt van Eva De Roovere, Little Kim, Hermitage of Kommil Foo.
Het verhaal over loslaten krijgt bovendien een andere invulling en standpunt als een vader dan wel een moeder het brengt. In beide standpunten is het een heel herkenbaar verhaal en beiden brengen het geloofwaardig. Deze single maakt mij benieuwd naar het album.
https://www.youtube.com/watch?v=9ZNQRdAunF0
Winston is de band rond guerrilladichter Simon Alice René. Met zijn electro-pop vertelt hij verhalen in ruige rock, dansbare electrobeats of zeemzoete popsongs, maar steeds met het hoekig guerrilla-kantje. De tweede single van Winston heet “Rambo” en is al een maandje oud. Het is een rocksong met een lyric en thema recht uit het hart van de jaren ’80. Winston sluit met deze single mooi aan op de reeks van knappe en interessante Nederlandstalige releases die we dit najaar reeds bespraken (Little Kim, ZeeSter, Oorpool, Misprint, Bliek, Maanyak, BEUK, …).
“Rambo” is een autobiografisch nummer waarin Simon zijn eigen jeugd bezingt. Het nummer vertelt over zijn eigen kinderlijke fantasie, beginnend ‘op de bodem van een zwembad ergens in de Franse zon’ tot over de voetbalcarrière die hij in het kielzog van Luc Nilis najagen wou. Maar er was ook een eikel, een vijand. In dit nummer neemt Winston een beetje wraak op die vijand. Het is de woordelijke/muzikale uppercut van de ‘Rambo’ (of ‘Rocky’) die hij toen had willen zijn.
De sfeerzetting in de lyrics is subliem en herkenbaar voor iedereen van ongeveer dezelfde leeftijd. En muzikaal klopt het plaatje met snedige rock die niet zou misstaan hebben op de soundtrack van één van de latere ‘Rambo’-films. Voor een dichter benoemt Winston de dingen echter wel heel hard zoals ze zijn. Van een dichter verwacht ik toch net iets meer beeldspraak of dubbele bodems, of een onderliggende boodschap. In dat opzicht was “Versailles”, de eerste single, dan toch iets beter.
Winston is een verrijking voor de Vlaamse/Nederlandstalige scene. Het potentieel is er zeker, maar je moet niet te snel willen gaan.
https://www.youtube.com/watch?v=Hel6ZcET2MU
De Gentse band Yokan deed het bijzonder goed in een hele reeks bandbattles, van de Rock Rally en Sound Track tot de Maanrockrally en de Student Rock Rally. De bandnaam ontleenden ze van een gesuikerd Japans dessert. Hun EP ‘Koi No Yokan’ heeft de liefde in al zijn facetten als thema en is bij momenten ook al wat aan de zoete kant.
De openingstrack is meteen de sterkste van deze EP. “Mess With Me” is een stevige, ietwat agressieve urban synth/gitaarrocker waarvan de songopbouw en de lyrics ook overeind zouden blijven in een blues- of hardrockjasje. Op de andere songs horen we eerder een band op het kruispunt van High Hi, Warhaus en Jamiroquai. “Toxic” heeft de meest uitgesproken sweet Jamiroquai-vibe. “Best Served Cold” drijft op hoekige synth-funk. “For Ya” heeft een zomerse, fruitige vibe, maar mist toch vooral wat diepgang in de lyrics. Het is van alle tijden: verliefdheid is moeilijker onder woorden te brengen dan liefdesverdriet, maar je kan toch proberen om de clichés te overstijgen.
“Don’t Mind To” is voor mij één van de interessantste songs, met doorwrochte lyrics en ritmes. Hier zitten de laagjes heel juist op elkaar. Ook op “Strangers Again” is het bluesy urban hartzeer bijna tastbaar.
Yokan heeft met ‘Koi No Yokan’ een uitdagende EP uit. Geen hapklare brok, wel gelaagde, broeierige urban poprock die zeker zijn weg zal vinden naar een breed publiek.
https://www.youtube.com/watch?v=sO4OL5Go4N0
They Feel Nothing is een zijprojectje van Kevin Van Volcem van de Brugse newwaveband We Are Ooh People. Dit is darkwave met vervormde vocalen. “Not In A Million Years” is de derde Spotify-single, na “Rebirth” en “Run!”.
Deze derde single mengt analoge, oldschool-geluiden met – zeker in de finale - moderne beats. Die finale (pakweg de laatste minuut) is het sterkste deel van de track. De intro klinkt bijzonder klassiek en het komt allemaal een beetje moeilijk op gang. De promesse van een eruptie zit er wel in, maar de opbouw gaat wat met de handrem op.
Die opbouw was sneller en misschien beter op “Rebirth”, maar daar zitten de lyrics dan weer te ver verstopt onder alle laagjes synthmelodieën en gebeurt er te weinig in de track om de volle vijf minuten interessant te blijven (sorry, we zijn streng).
Dat maakt dat “Run!”, met een aanzet die schatplichtig is aan de EBM, tot de voorlopig sterkste single van They Feel Nothing: straffe intro, goede lyrics (misschien een beetje stereotiep maar dat kan dit genre wel hebben), mooi spelen met twee soorten vocalen, knap hoe de melodielijnen het van elkaar overnemen, een track die de volle zes minuten interessant blijft, eenvoudig en direct meezingbaar refreintje, een finale die bijblijft, … Op “Run!” zit dus bijna alles goed.
They Feel Nothing is een interessant zijproject en we zullen vast nog meer intrigerende singles voorgeschoteld krijgen. Ik ben alvast benieuwd welke richting dit uiteindelijk zal uitgaan.
Misprint is een in ons land nog relatief onbekende Nederlandse en Nederlandstalige band. Deze band bracht zopas haar tweede EP ‘Binnenkant Van Een Raam’ uit. Het indiepoprockkwartet verkent in vijf nummers de vele gezichten van eenzaamheid – van gebroken relaties, onbereikbare vriendschappen tot het verwerken van rouw. Toch is het geen neerslachtig album geworden: de melancholie wordt afgewisseld met momenten van uitbundige euforie en er zijn refreinen die je spontaan kan meezingen.
“Weidegang”, de eeste volledige track van de EP, doet wat denken aan Spinvis, terwijl “Lege Koelkast” best een snedige track is over een gebroken hart. De track “Heavy Metal” is veruit het meest ‘heavy’ nummer van deze EP, maar nog lang geen echte heavy metal, eerder hardrock of zelfs maar harde rock. Wel een leuk onderwerp: moet je je muzieksmaak aanpassen om bij een groep mensen te kunnen horen? In de lyrics zitten behalve stevige riffs nog knipogen naar Henny Vrienten van Doe Maar en zelfs naar het Gent van Gorki. Ze kennen hun klassiekers bij Misprint. Behalve het onmiskenbare Nederlandse accent had dit een track kunnen zijn van BEUK. “Langs De Lange Lindelaan” – het had de titel van een Suske en Wiske-album kunnen zijn – en afsluiter “En Soms” zijn wel heel braaf en beleefd, meer naar Yevgueni. Het maakt dat deze band twee gezichten heeft: kwajongens en ideale schoonzonen tegelijk.
Deze EP heeft een spontane cameo van Pavement-gitarist Spiral Stairs, die Nederlands probeert te spreken op “Heavy Metal”. ‘Binnenkant Van Een Raam’ verschijnt in een gelimiteerde editie op het cassettelabel Schmetterling Records en in eigen beheer op CD.
Cuberdon is een instrumentaal psychedelisch-progressief postrocktrio uit Leuven dat zopas zijn eerste EP uitbracht. De band vernoemde zich naar een kleverig, paars kegelvormig snoepje uit Gent en vooral dat kleverige en paarse typeert misschien ook wel hun muziek. Hun songs hebben vaak – net als het snoepje - zowel een harde als een zachte kant.
De EP telt vijf tracks en start met “Whirl”, veruit de meest melancholische van dit debuut. Alle punten voor sfeerzetting, maar muzikaal mocht er wat meer vlees aan dit been zitten. “Viscous” heeft een psychedelische toets die eerder aan Jimi Hendrix dan aan pakweg Pink Floyd doet denken, maar mogelijk wordt dat versterkt door de trio-bezetting waar ook Jimi aan vasthield.
“Eunice” opent in de sfeer van desertrock en stoner, met hints van Fire Down Below & Cowboys & Aliens en gaat dan meer richting Atomic Vulture. Die laatste band is op basis van deze track misschien nog wel de beste referentie voor wie een vakje wil om de sound van Cuberdon in te stoppen. Een lichte laag melancholie wordt gekruid met virtuoze riffs. Het massieve in het geluid komt er nog niet genoeg uit hier, maar dat ligt misschien aan de opnames.
“Gizmo” wordt verdeeld over een deel 1 en 2. Part 1 is instrumentale progrock van de bovenste plank met leuke tempowisselingen. In de trage tussenstukken zit hier wel een knipoog naar Pink Floyd, maar zodra de intensiteitsmeter de hoogte ingaat klinkt het meer als Russian Circles of Turpentine Valley. Knappe opbouw en goed gespeeld met de spanningsboog. Dat moet ook wel om bijna zeven minuten interessant te blijven. Epic!
De intro van “Gizmo Pt 2” is degelijk, maar het gitaargetokkel is misschien ook wat gewoontjes in verhouding tot het grilliger drumwerk. Als de distortion-pedaal ingedrukt wordt en de gitaar als een synth gaat klinken, bloeit deze song wel open.
Cuberdon heeft een intrigerende EP afgeleverd. De vijf songs laten nog heel wat opties open voor de toekomst. Wij willen alvast op de eerste rij zitten om te zien en vooral te horen wat die toekomst in petto heeft voor Cuberdon.
Nederlands 
Français 
